Officium

Het was op een zaterdagochtend de tiende september.

6:30u, het is nog donker. De wekker loopt af. Snel onder de douche, glaasje water en een sultana-koekske tegen het grollen van de maag. Ik open mijn deur en hoor achter mijn muurtje het knerpen van de kiezeltjes op de kasseien, onder een fietsband. Ik ben niet alleen. Toch een beetje spannend eigenlijk. Ik wandel in stilte naar de kerk net als enkele andere schimmen, een beetje samenzweerderig. Wij krijgen een kop koffie aan de ingang, lekker sterk. We mogen nog even niet binnen. De wind waait de ochtendtranen uit mijn ooghoeken. De kerkdeuren openen….. De stoelen staan in twee dwarse rijen langs het gangpad. Ik zet mij, niemand zegt iets, het is volledige stilte. Enkele kleine lampjes verraden de aanwezigheid van de muzikanten en het koor. Plots, klokslag 7, slaan de kerkklokken. De galm ebt weg. Het koor begint zachtjes aan wat een magische ervaring zou worden. De Gregoriaanse gezangen van Psallentes mengen zich met de stemmen en de oude en nieuwe muziekinstrumenten van Silbersee. Zangers en muzikanten lopen om ons heen. Hemelse klanken komen uit alle hoeken over ons heen gestroomd. Met een Serpent, de Armeense Doedoek, de mysterieuze theremin en zelfs een didgeridoo in een sausje van electronica namen ze ons mee op een fascinerende trip. Ik was bijna van mijn ongeloof gevallen, bij momenten heen en weer gesleurd tussen de hemelse gezangen van het koor en de donkere klanken van de percussie en het serpent aan de andere kant van de kerk. Die werden dan nog eens bespeeld door een virtuoos evenbeeld van Lucifer. Dit was uniek! Het was een voorrecht om erbij geweest te zijn.

Dank u Festival van Vlaanderen om met Officium zoveel schoons te brengen.

Filiep.