Ilustracja: Oliwia Pilarska
Temat numeru to zima i zimowy kontynent ANTARKTYDA. Koniecznie przeczytajcie o różnych ciekawostkach, a nawet sensacyjnych doniesieniach Krzysia Piątka! Ale... czy to prawda, czy fałsz? Zapraszamy do przeczytania opowiadania napisanego przez redaktorów z klasy 4C oraz opowiadania Neli Ponikiewskiej Przeczytajcie wiersze Neli Ponikiewskiej i Dominiki Walczak Zuzia Sitarek poleca wzruszającą książkę BYŁ SOBIE PIES W.Bruce’a Camerona
W tym numerze o pewnym pingwinie piszą Marysia Ptasińska i Wiktor Wnuk Różne ciekawostki i informacje
W nowym roku kalendarzowym przyszedł czas na kolejne zmiany - postanowiliśmy zmienić tytuł gazety szkolnej! Naszym zdaniem jest bardziej nowoczesy, a jednocześnie nadal nawiązuje do nazwy naszej sękocińskiej szkoły, położonej w pięknym leśnym otoczeniu. W gazecie nadal będziemy zamieszczać opowiadania, wiersze i ilustracje, które tworzycie, nie zmieniają się także działy dla młodszych i starszych (SĘKaczek i SĘKacz). Mamy nadzieję, że teraz będzie to jeszcze bardziej NASZA GAZETA, gazeta uczniów Szkoły Podstawowej w Sękocinie. Nadal zapraszamy do współpracy nauczycieli i rodziców. Z przyjemnością będziemy publikować Wasze artykuły, reportaże i zdjęcia. A naszym wszystkim Czytelnikom, starszym i młodszym, życzymy miłych wrażeń i przyjemnego czytania szkolnej gazety SĘK!
Kącik Maćka Łamigłówki ........................................s. 10, 11 Zdarzyło się w bibliotece.............................................s. 17 Z życia szkoły..........................................................s. 18, 19
fotomontaż - wycinanka: Ada Sitarska, kl. 8A (praca wykonana w klasie siódmej) REDAKCJA: Opieka: Katarzyna Krasowska; współpraca: Joanna Jastrzębska, Regina Suwała, Anna Świlczewska, Barbara Tombarkiewicz; redaktorzy: Juliusz Buczyński, Wojciech Buczyński, Julia Gałązka, Bartosz Grotowski, Błażej Gruszka, Maria Kapciak, Mateusz Marszałek, Natalia Marszałek, Zofia Osmólska, Nela Ponikiewska, Barbara Pudełko, Róża Sikora, Miłosz Sikora, Nikola Słodkowska, Julia Zając, Natalia Zubko | Skład i oprac. graficzne: Katarzyna Krasowska | Redakcja przyjmuje ciekawe teksty, historyjki i rysunki do kolejnego numeru | Materiały (historyjki obrazkowe, ilustracje, rysunki, opowiadania, reportaże, zdjęcia) i uwagi prosimy przysyłać na adres email: gazeta.awtymsek@gmail.com lub osobiście dostarczać do biblioteki szkolnej. Wydawca: Biblioteka Szkoły Podstawowej im. Włodzimierza Potockiego w Sękocinie, ul. Wierzbowa 5, Słomin, 05-090 Raszyn.
Ilustracja: Zosia Osmรณlska, kl. 4B
Opowiadanie napisali i zilustrowali uczniowie z klasy 4c
Ilustracja z archiwum pracowni plastycznej
Czy naukowcy kiedyś patrzyli pod futro pingwinom? Mam wątpliwości! Bo dlaczego pingwiny to nie miałyby być stwory z kosmosu?! Przez te wszystkie lata mogły się przecież przemienić... Czy to normalne, że samce wysiadują jajka? To chyba nie jest ziemskie. Tylko, co stało się z ich statkiem kosmicznym...? Tego nie wiem. Miłosz Sikora jest uczniem klasy 4A; tekst napisał w klasie trzeciej
Ilustracje wykonali uczniowie klasy 2A
Czy wiesz, że pingwiny to gatunki morskich ptaków? Pingwiny nie potrafią latać, ale doskonale pływają. Na lądzie niezgrabne i pokraczne, kiedy zaś wchodzą do wody, zamieniają się w podwodnych tancerzy. Kochają morze, dlatego gdy wychodzą na ląd, nie oddalają się od jego brzegu. Pingwiny zamieszkują przeważnie zimne morza półkuli południowej. Najliczniej występują wokół Antarktydy i sąsiednich wysp oraz wybrzeży Ameryki Południowej, a najwięcej gatunków pochodzi z okolic wysp Nowej Zelandii. Jedynym gatunkiem gnieżdżącym się nieco na północ od równika jest mieszkający na Wyspach Galapagos pingwin równikowy. (red.)
Ilustracja Natalia Pluciak, kl.2A
Ilustracja Szymon Karczewski, kl.3
Każda opowieść ma swoją bohaterkę, a bohaterką tej opowieści jest Elen, mała dziewczynka, mieszkająca z babką w górach na dalekiej północy. Domek był wysoko położony, dlatego niewiele znało to miejsce. Jednak nie mieszkała tu tylko Elen i jej babka. Stało tu także 5 innych domków . Życie na dalekiej północy jest trudne, dlatego może ludzie pomagają sobie bardziej niż w innych stronach. Mieszkańcy tej wioski także sobie pomagali i bardzo się lubili, a czasem nawet organizowali wieczorami ogniska, więc można ich zatem nazwać plemieniem. Ale wróćmy może do Elen...Jak już wspominałam była bardzo niewielką osóbką, jak na swój wiek. Miała bowiem 11 lat. Jej bystre oczy szybko wyłapywały różne wpadki lub niedoskonałości. Jej największą i najszczerszą cechą był uśmiech. Dziewczynka uśmiechała się 24 h na dobę, co ciekawe nawet w nocy przez sen uśmiechała się. Elen mała jednak jedno zmartwienie, każdego dnia bladła, aż w końcu stała się biała. Dziewczynka każdego dnia wychodziła na dwór i biegała po górach. Elen miała kolegę Ediego i koleżankę Mikę. Edi, Mika i Elen mieli nawet swój sekret - mianowicie zaprzyjaźnili się z niedźwiadkiem polarnym. Gdy Jon (bo tak miał na imię niedźwiadek) był mały, dzieci opiekowały się nim. Przynosiły mu mięso, żeby nie atakował owiec i kóz . Elen najbardziej podobało się w Jonie to, że był biały tak jak ona. Pewnego dnia, jakieś dwa dni przed Wigilią, zachrobotało coś do drzwi. Elen z początku nie zareagowała, ponieważ nie chciała przerywać ubierania choinki. Chrobotanie jednak powtarzało się co chwilę i trochę zaniepokoiło Elen. Poszła więc otworzyć drzwi. Jakież było jej zdziwienie, gdy w drzwiach ujrzała Mikę i Jona. Łapa Jonego była cała we krwi, a na jej spodzie widoczna była duża rana.
- Ojejku! Co się stało?! – Krzyknęła Elen. - Jon zakleszczył się w sidłach i musiałam mu pomóc - odparła ze spokojem Mika. - Dobrze, zaraz opatrzymy ranę. Pójdę zatem po bandaż, a wy zostańcie tutaj. - Tutaj? Zwariowałaś?! Trzeba go wprowadzić do domu i położyć na kocu, przecież on ledwie stoi. - Masz rację – przyznała Elen – wprowadź go. Mika wprowadziła niedźwiadka do środka i położyła go przy kominku. Elen przybiegła z bandażem i zaraz rana była opatrzona. Jon leżał bez ruchu. Zdawać by się mogło, iż umarł, ale co chwila jego omyczek poruszał się w tę i we w tę. Gdy babka Elen wróciła i zobaczyła niedźwiadka, omal nie zemdlała z przerażenia. Jednak Elen i Mika opowiedziały jej o tym, co zaszło. Babka bała się początkowo zagrożenia ze strony niedźwiadka i nie chciała się zgodzić na pobyt Jona w domu na święta, ale w końcu przekonała się i ugotowała zupę rybną specjalnie dla niego. Jak mówiła: „Rybki pomogą mu powrócić szybko do sił!” Uśmiechała się co jakiś czas, lecz w głębi duszy bała się, co powiedzą goście na widok Jona. Była Wigilia. Wszyscy siedzieli przy stole i zajadali się smakowitymi daniami przygotowanymi przez gospodynie. Co dziwne, mama Ediego upiekła łososia specjalnie dla Jonego. Zabawnie wyglądał, gdy pałaszował rybkę! Jon zaczął nawet reagować na słowa: „przynieś”, „daj” i „siad”. Wszyscy mieszkańcy śmieli się z Jonego, a Jon czuł, że ma ochotę zostać na zawsze wśród tych kochanych ludzi. I tak oto Jon został adoptowanym niedźwiadkiem przez Elen i jej babkę. Odtąd pomagał mężczyznom łowić ryby, a w nocy odstraszał dziką zwierzynę. Z czasem ludzie zaczęli mówić o nim: „Nasz bohater, niedźwiadek Jon”.
10 Odpowiedź na pytanie PRAWDA CZY FAŁSZ?: Artykuł ze strony 13. - FAŁSZ; w artykule podano kilka zmyślonych informacji: 1) Chińczycy na Antarktydzie nie mają stacji badawczej Makito; 2) nazwa „Makito” kojarzy się z Japonią, ale nie jest to nazwa japońskiej stacji badawczej na Antarktydzie; 3) Yeti to mityczne zwierzę człekokształtne, które jakoby zamieszkuje Himalaje. 4) Dinozury były gadami, więc człekokształtny stwór, podobny do goryla, małpy, która jest tak jak człowiek, ssakiem z gromady naczelnych, nie może być ich potomkiem. 5) Niedźwiedzie polarne żyją tylko na północnej półkuli ziemskiej, w Arktyce.
Ilustracja Oli Stasiak, absolwentki naszej szkoły
Wysoko w powietrzu spotykają się dwa płatki śniegu. Pierwszy pyta: -Gdzie lecisz? - Lecę w Tatry, na skocznię narciarską. A na to drugi: - A ja na autostradę, zrobię jakiś karambol samochodowy! Przygotowali: Maja Mochocka (humor rysunkowy) i Błażej Gruszka
11
Czy naprawdę wszystko wiemy o Antarktydzie? Spekulacje o tym kontynencie, jego pochodzeniu i położeniu nie mają końca. Niektórzy twierdzą nawet, że jest to mityczna Atlantyda, skuta lodem i opustoszała w wyniku zmian klimatycznych lub jakiejś innej tragedii, która doprowadziła do jej zamarznięcia w dalekiej przeszłości. Więc co kryje się pod lodem tego tajemniczego kontynentu...? O tym pewnie szybko się nie dowiemy. A tymczasem... Według Wikipedii Antarktyda to kontynent położony najdalej na południe Ziemi, znajduje się na nim geograficzny biegun południowy. Kontynent jest położony w rejonie Antarktyki na półkuli południowej, niemal w całości na południe od antarktycznego koła podbiegunowego i jest otoczony przez Ocean Południowy. Jest to jedyny kontynent, niezamieszkany przez człowieka (anekumena). Ma powierzchnię 14 mln km², jest piątym co do wielkości kontynentem po Azji, Afryce, Ameryce Północnej i Ameryce Południowej, prawie dwa razy większym od Australii. Około 98% Antarktydy pokrywa polarna czapa lodowa o średniej grubości 1,9 km, która rozciąga się do wszystkich, prócz wysuniętych najbardziej na północ krańców Półwyspu Antarktycznego. Pod względem średnich warunków Antarktyda to najzimniejszy, najsuchszy i najbardziej wietrzny kontynent, ma także najwyższą średnią wysokość ze wszystkich kontynentów. Antarktyda jest uznawana za kontynent pustynny, z roczną sumą opadów równą 200 mm wzdłuż wybrzeża i znacznie mniej w głębi lądu. Temperatura na Antarktydzie spada poniżej −90 °C. Kontynent nie ma stałych mieszkańców, ale w ciągu roku od 1000 do ponad 4000 osób przebywa na stacjach badawczych rozsianych po całym kontynencie. Tylko organizmy przystosowane do zimna są w stanie przetrwać na Antarktydzie, w tym wiele gatunków archeanów, bakterii, grzybów, porostów, niektóre rośliny i niektóre zwierzęta. Zbiorowiska roślinne mają charakter tundry. Antarktyda nie ma rdzennej ludności i nie ma dowodów na to, że ludzie dotarli do Antarktydy przed XIX wiekiem. Jednak przekonanie o istnieniu Terra Australis, czyli rozległego kontynentu na dalekim południu kuli ziemskiej dla „zrównoważenia” północnych konty-
nentów Europy, Azji i Afryki Północnej, istniało od czasów starożytnych. Koncepcję tę zaproponował grecki filozof Arystoteles (384 p.n.e. - 322 p.n.e.), aby zachować symetrię wszystkich znanych lądów na świecie. O istnieniu tego lądu przekonany był Ptolemeusz (astronom, matematyk i geograf greckiego pochodzenia żyjący w I wieku n.e.), ponieważ umieścił go na swoich mapach. Pod koniec XVII wieku odkrywcy stwierdzili, że Ameryka Południowa i Australia nie są częściami legendarnego „Lądu Południowego”, a ówcześni geografowie umieszczali na mapach nieznany kontynent. Antarktyda nie została jednak nazwana Terra Australis, gdyż nazwa ta została wcześniej nadana właśnie Australii, a wynikało to z błędnego założenia, że dalej na południe nie może istnieć już znacznych rozmiarów ląd. Ostatecznie do odktycia Antarktydy doszło po serii wypraw w połowie XIX stulecia. Antarktyda jest zarządzana wspólnie przez państwa, które mają prawo głosu w ramach systemu traktatu antarktycznego. Sygnatariuszami było dwanaście państw, które podczas III Międzynarodowego Roku Geofizycznego (1957–1958) prowadziły badania geograficzne na Antarktydzie: Argentyna, Australia, Belgia, Chile, Francja, Japonia, Nowa Zelandia, Norwegia, Południowa Afryka, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Traktat antarktyczny został podpisany w 1959 roku przez 12 państw; do tej pory podpisały go 53 państwa, w tym Polska w roku 1961 (prawo głosu na konferencjach antarktycznych otrzymaliśmy w roku 1977). Traktat zakazuje działań wojskowych i wydobycia surowców mineralnych, prowadzenia prób jądrowych i składowania odpadów jądrowych, wspiera badania naukowe oraz chroni faunę i florę kontynentu. Badania naukowe są prowadzone przez ponad 4000 naukowców z wielu krajów. (red. wg Wikipedii) Przygotował Krzysztof Piątek z kl. 5A
Dnia 23 grudnia o godzinie 05.39 zaobserwowano na Antarktydzie, pięć kilometrów od chińskiej bazy Makito, niezwykłe stworzenie. Było to wielkie stworzenie podobne do goryla, a sposobem poruszania się do człowieka. To„monstrum’’ jest srebro-niebieskie i uciekło w stronę pewnej jaskini. Trzy dni później ludzie ze stacji wyruszyli w stronę jamy by sprawdzić co to za stwór, niestety nie wrócili z wyprawy. Założono, że jest on wrogo nastawiony do innych. Nie dawało to spokoju naukowcom i po pewnym czasie wyruszyła nowa ekipa w celu znalezienia potwora. Całą akcję nagrywali na kamerze, a następnie pokazali to światu. Na filmie widać zwierzę, które nazwano Yeti, mieszka w grocie i zabija wszystkie istoty żywe, jakie spotka, nawet niedźwiedzie polarne.Wyglada jak by był z czasów prehistorii. Naukowcy złapali go i zbadali. Okazało się, że to potomek dinozaurów. Gdy ochłodził się klimat na ziemi prawdopodobnie tylko to niezwykłe stworzenie nazywam Yeti przetrwało. Jest to nieprawdopodobne, że przez tyle lat nikt nie wiedział o istnieniu tej bestii.
Antarktydę zamieszkuje 53 gatunki ptaków, min. pingwinów, wydrzyków, mew, warcabnika, albatrosów, fulmarów, rybitw, kormoranów oraz 6 gatunków ssaków, z których najważniejsze to: krabojad foczy, weddelka antarktyczna, lampart morski i foczka mała. Ponadto na tym lądzie wystepują muchówki, roztocza, skoczogonki, wszy, nicienie, niesporczaki, wrotki i pierwotniaki. Słodkowodne zbiorniki śródlądowe zasiedlane są przez nieliczne gatunki widłonogów, małżoraczków, wioślarek i wrotków. W słonych wodach otaczajacych kontynent mieszka 8200 gatunków. Są to: stawonogi (2309 gatunków), nicienie (1909 gatunków) i strunowce (718 gatunków), 314 gatunków ryb oraz 10 gatunków waleni. W wodach morskich na dnie żyją także strzykwy i ślimaki morskie.(red.)
Ewa to imię hebrajskie oznaczające tą, która daje życie. Ewy to osoby ciepłe i serdeczne. Osobę kochaną obdarowują wielką czułością, bywają zazdrosne. Cechuje je mądrość, rozsądek i ogromny szacunek dlawiedzy.
Adam – to z hebrajskiego ludzie (brak liczby pojedynczej), podobne do adamah, co oznacza ziemia. Widoczna jest tu gra słów: człowiek z ziemi. To człowiek spokojny, twardo stąpający po ziemi, niezależny i stanowczy. Choć bywa uparty, to z drugiej strony wyróżnia go stałość w uczuciach. To doskonały ojciec rodziny. Osoba o tym imieniu jest domatorem. Nie lubi zbyt częstych kontaktów z ludźmi i bywa nieufna.
Imię pochodzenia greckiego utworzone ze złożenia słów: nike (zwycięstwo) i laos (lud), oznacza tego, który zwyciężył dla swego ludu. Mikołaj to marzyciel z doskonałym poczuciem humoru. Ma też zdrowy dystans do siebie. Mimo że lubi pobujać w obłokach, jest człowiekiem odpowiedzialnym, który potrafi zadbać o rodzinę i o finanse.
Forma żeńska od imienia Juliusz, oznacza kobietę z rodu Juliuszów. Julie to osoby miłe, dobre i uczuciowe. Są wrażliwe i romantyczne, łatwo je zranić. Z drugiej strony, to kobiety zdecydowane i przebojowe, osiągające sukcesy. Często mają zdolności aktorskie.
Imię wywodzące się od łacińskich słów dies natalis, które oznaczają „dzień narodzin”. Kobiety o tym imieniu są wszechstronnie uzdolnione i nadmiernie ambitne. Dużo oczekują od życia, dlatego często towarzyszy im rozczarowanie. Ponieważ wcześnie dojrzewają, dobrze czują się w towarzystwie osób starszych od siebie.
Łacińskie imię oznaczające kobietę piękną jak kwiat róży. Róża to kobieta subtelna, delikatna i szlachetna. Uwielbia być podziwiana, nie znosi krytyki. Ceni sobie swobodę, jest radosna i pełna życia, nie potrafi siedzieć bezczynnie. Przygotowały: Natalia Marszałek z kl. 6B i Róża Sikora z klasy 6A; Żródło informacji: Źródło:https://www.zdrowystartwprzyszlosc.pl
Futro niedźwiedzia polarnego nie jest białe, tylko przezroczyste. Tworzą je tysiące włosów wypełnionych powietrzem, które chronią go przed zimnem. Światło odbija się od futra, dając wrażenie, że jest białe. Skóra niedźwiedzia polarnego jest czarna, dzięki czemu pochłania promienie słoneczne, które ogrzewają jego ciało. Z wiekiem jednak futro żółknie. Futro działa jak miniaturowa szklarnia, która zamienia światło słoneczne na ciepło potrzebne do ogrzania ciała, pochłaniane przez czarną skórę niedźwiedzia. Zesztywniałe włosy na poduszeczkach jego łap zapewniają izolację w trakcie chodzenia po śniegu i lodzie. W odróżnieniu od innych ssaków Arktyki, niedźwiedzie polarne nie zmieniają latem swojego futra na ciemniejsze. (red. wg Wikipedii)
Fotografie z Internetu - Domena Publiczna
Maksym Pasik, kl. 5B Naukowcy kilka lat temu na wodach Oceanu Spokojnego odkryli wyspę, która składa się wyłącznie ze śmieci. Twierdzą oni, że ma powirzchnię 1,5 mln m2. Ta wyspa nie do końca jest wyspą, ponieważ gdy będziemy przez nią przepływać zobaczymy duże plamy plastiku i innych śmieci. Po wyspie nie da się również chodzić, poniważ jest ona skupiskiem malutkich cząsteczek plastiku. Wyspa znajduje się na północny wschód od Hawajów. Naukowcy twierdzą że, wyspa ta będzie się ciągle powiększać i w połowie XXI wieku w oceanie będzie więcej plastiku niż ryb. Wyspa ta jest dużym zagrożeniem dla stworzeń morskich oraz ludzi. Ptaki morskie i stworzeniażyjące w wodzie często połykają małe cząstki plastiku. W ten sposób zmniejsza się populacja stworzeni wodnych, a zwiększa zawartość plastiku w oceanie. Zagraża to ludziom, którzy żyją z połowu ryb. Plastik rozkłada się bardzo powoli, bo prawdopodobnie 500lat. Jeśli ludzie nie przestaną produkować tyle śmieci, to wiele gatunków ryb morskich może wyginąć.
Zuzanna Sitarek, kl. 5A Ostatnio najbardziej sprzedającą się książką jest ,, Był sobie pies” autorstwa W. Bruce’a Camerona. Na podstawie tej powieści powstał film o tym samym tytule. Okazał się ogromnym sukcesem. Do kin przyciągnął tłumy i został nagrodzony statuetką Oscara. Książka opowiada historię psa, który ma nie jedno życie, ale kilka. Poznajemy jego przygody dostarczające zarówno powody do łez, jak i do śmiechu. Kiedy przychodzi po raz drugi na świat, poznaje chłopca, który staje się jego najukochańszym panem. Tworzy się między nimi silna więź, wystawiona później na trudną próbę. Czy podołają temu wyzwaniu? Czy nadal będą przyjaciółmi? Zachęcam gorąco do przeczytania tej książki. Zarówno dzieci, jak i dorośli znajdą w niej coś dla siebie. Cameron, w swoim utworze, przypomina o tak ważnych wartościach jak miłość, przyjaźń, nadzieja i zaufanie. Książkę można wypożyczyć z biblioteki szkolnej. Zachęcamy!
Przygotowali: Wiktor Wnuk i Maria Ptasińska z kl. 6A
Ilustracje z portalu pixabay, licencja C00
Wzięła w niej udział klasa trzecia 26.11.2018 r. Dzieci miały okazję zwiedzić bibliotekę inną niż szkolna w niecodzienny sposób - Gminną Bibliotekę Publiczną w Raszynie. Seria Martina Widmarka to jedna z bardziej ulubionych przez uczniów naszej szkoły, może dlatego ta zabawa tak się im podobała. Oczywiście miejsce, jakim jest biblioteka w Raszynie także zrobiło na dzieciach niemałe wrażenie, a gra była zabawna, pouczająca i ciekawa. Dziękujemy pracownikom Gminnej Biblioteki Publicznej w Raszynie!.
Spotkanie autorskie z Roksaną Jędrzejewską-Wróbel zorganizowane przez pracowników Gminnej Biblioteki Publicznej w Raszynie odbyło się 28.11.2018 r. Wzięły w nim udział dwie klasy 2. z naszej szkoły. Uczniowie byli po raz pierwszy w bibliotece publicznej, więc była to też okazja do zapoznania się z inną instytucją wypożyczającą książki (do tej pory większość dzieci znała tylko szkolną bibliotekę).
Mikołajki
6.12.2018 r. Impreza miała na celu popularyzację biblioteki jako miejsca do miłego spędzania czasu. W ramach imprezy odbył się pokaz filmów animowanychwykonanych przez dzieci na Międzynarodowy Przegląd Dziecięcych Filmów Animowanych HALO ECHO we Wrocławiu oraz konkurs recytatorski na piękną recytację wiersza o Bożym Narodzeniu lub o św. Mikołaju.
Zdjęcia: Katarzyna Krasowska
Uczniowie naszej szkoły wzięli udział w akcji BOHATERON organizowaną przez Fundacje SENSORIA I ROSA z Wrocławia. Pisali do bohaterów Powstania Warszawskiego kartki z życzeniami, wyrazami szacunku, wspomnieniami rodzinnymi. Młodsi uczniowie rysowali symbole POLSKI WALCZĄCEJ, Warszawę która znają. Czemu wzięliśmy udział w ogólnopolskiej akcji? Ma ona na celu upamiętnienie i uhonorowanie uczestników Powstania Warszawskiego poprzez wysłanie im bezpłatnych kartek dystrybuowanych na terenie całego kraju. Projekt ma edukować, bazując na historiach Powstańców, wzmacniać poczucie tożsamości narodowej, krzewić postawy patriotyczne oraz budować wrażliwość społeczną. Nazwa akcji stanowi połączenie dwóch słów – polskiego „bohater” oraz angielskiego „ON”, czyli „włączyć”. Angielskie „ON” dosłownie włącza historię bohatera – film albo prezentację, na komputerze, w telewizji bądź na tablecie. Nazwa ma również sygnalizować chęć włączenia do świadomości społecznej indywidualnych historii Powstańców poprzez nowoczesny patriotyzm. Na stronie www.bohaterom.pl można zobaczy oryginalne zdjęcia z Powstania Warszawskiego udostępnione dzięki uprzejmości Muzeum Powstania Warszawskiego.(Marta Woroniecka)
Uczniowie naszej szkoły wzięli udział w akcji charytatywnej XVII edycji CHOINKI JEDYNKI 2018, w PROGRAMU PIERWSZEGO POLSKIEGO RADIA S.A. na rzecz FUNDACJI ANNY DYMNEJ „MIMO WSZYSTKO” oraz FUNDACJI „POMÓŻ MI ŻYĆ”. Organizatorzy serdecznie dziękują wszystkim dzieciom za przysłane prace i zaangażowanie w pomaganie .(Marta Woroniecka)
MIĘDZYSZKOLNY KONKURS RECYTATORSKI „Jesień w poezji” 22 listopada 2018 roku w naszej szkole odbył się gminny etap konkursu recytatorskiego. Uczniowie klas drugich ze szkół podstawowych Gminy Raszyn mówili z pamięci wiersze o tematyce jesiennej. Gminna Komisja Konkursowa w składzie: Regina Suwała - przewodnicząca, członkowie: Barbara Woźniak, Jolanta Dybowska i Hanna Wujek-Rokicka, uważnie wysłuchała recytacji i wyróżniła najlepszych. Mistrzem recytacji został ADRIAN SIEROCKI. Zaprezentował on wiersz Danuty Wawiłow „Człowiek ze złotym parasolem”. Brawo! I miejsce - Marta Łopalewska, Weronika Nockiewicz, II miejsce - Weronika Karpińska, III miejsce - Radosław Kozłowski, Wyróżnienie - Adam Wnuk. Gratulujemy! (Organizatorka konkursu - Regina Suwała) Zdjęcia nadesłały: Marta Woroniecka-Marciniak, Regina Suwała frag. ilustracji absolwenta naszej szkoły
22 listopada 2018 roku dziewczyny - Martyna Staręga 6B i Maria Ptasińska 6A wzięły udział w zawodach tenisa stołowego w Raszynie. Zajęły I miejsce w gminnych rozgrywkach i w ten sposób zakwalifikowały się do zawodów powiatowych. 4 grudnia 2018 roku zagrały bardzo dobrze i zdobyły II miejsce w powiecie pruszkowskim. Brawo, dziewczyny! (Regina Suwała) Natomiast 13 lutego 2019 roku dziewczynki z klas 6 zajęły II miejsce w powiatowych zawodach w siatkówkę, co dało im awans do kolejnego etaou - turnieju międzypowiatowego, który odbedzie się w marcu. Gratulujemy sukcesu! (red.)
W sobotę, 8 grudnia 2018 roku grupa turystów obejrzała w PKiN w Warszawie niezwykłą wystawę - Galerię Figur Stalowych. To pierwsze na świecie miejsce, gdzie prezentowane są rzeźby stalowe, wykonane z elementów recyklingu złomu stalowego. Podstawowym budulcem są kółka zębate, klocki hamulcowe, łańcuchy, śrubki, nakrętki. A wszystko zaczęło się od .... złomowiska w Pruszkowie. Właściciel skupu złomu postanowił wykonać projekty samochodów i postaci filmowych oraz bajkowych. Zatrudnił artystów z całego świata. I to był strzał w dziesiątkę! Efekty przeszły oczekiwania pomysłodawcy. Dwie największe postacie wystawy to Transformersi. A obok samochody różnych marek, Batman, Superman, Żółwie Ninja, Koziołek Matołek, Jack Sparow.... Można było posiedzieć na tronie (Gra o tron). Ty też możesz obejrzeć Galerię Figur Stalowych, bo naprawdę warto! (Uczniowie klasy 4C)
Ilustracja: Wiktoria Pietrzak