Chris Vissers, hondentrainer en kleermaakster k leren een nie U w leven geven is dUUr ZAAMHeid in de kleerk AsT Brengen

Chris Vissers woont al ruim dertig jaar in de Magdalenastraat en werkt daar ook sinds een aantal jaren als zelfstandig kleermaakster. Sinds golden retriever Max zijn intrede deed in haar gezin is ze ook een groot hondenliefhebster. Ze ging met Max op puppyschool en dat beviel haar zo goed dat ze al snel een instructeurscursus ging volgen. Sinds anderhalf jaar geeft ze nu groepslessen in hondenschool HOBA in Deurne.

(Luc PANDELAERS)

Na dertig jaar kan je jezelf een echte Zurenborger noemen. Woon je hier nog altijd graag?

Chris Vissers: “Absoluut. Wij houden van het kleinschalige van Zurenborg, het gevoel van in een dorp in de stad te wonen. Wij hebben ook een uitstekende verstandhouding met onze naaste buren, van wie de meesten hier ook al lang wonen. De laatste twee jaar hebben we wel wat overlast gehad van de werken aan de Delhaize, die aan onze achtertuin grenst. Een tijd geleden waren ze er beton aan het injecteren en dat borrelde van onder onze tuinmuur op in de tuin! In de beginfase van de werken verliep de communicatie met de hoofdaannemer moeizaam. Maar sinds een aantal maanden hebben we een rechtstreeks contact bij Delhaize zelf en nu loopt alles veel vlotter.”

-Je werkt sinds een vijftal jaar als zelfstandig kleermaakster. Wat deed je voordien?

Chris Vissers: “Ik heb in mijn jeugd een gedegen kleermakersopleiding gevolgd. Maar toen ik in de sector aan het werk ging, kreeg ik al snel een commerciële functie. Dat betaalde natuurlijk beter maar het gaf ook meer stress. Uiteindelijk heb ik daardoor gezondheidsproblemen gekregen en rond mijn vijftigste ben ik ook mijn werk kwijtgeraakt. Ik ging toen door een moeilijk jaar maar uiteindelijk heb ik besloten om te kiezen voor mijn jeugddroom. Aanvankelijk ben ik als modiste begonnen, met zelfgemaakte patronen. Maar dat is erg arbeidsintensief. Als je al je werkuren wilt doorrekenen aan de klant moet je al gauw zotte prijzen vragen. Daarom heb ik mij vooral toegelegd op retouches en reparatiewerk. Dat is via mond-tot-mondreclame steeds beter beginnen te lopen. Ik krijg nu wel eens telefoontjes als “Chris, ik heb net een kleedje gepast dat ik absoluut wil hebben maar het is wat te breed. Kun jij dat voor mij versmallen?” Dan zeg ik altijd “geen probleem, maar maximum twee maten, hé”. Anders moet je toch weer patronen gaan maken. Wat mij het meeste voldoening geeft is upcyclen, kleren een nieuw leven geven. Iedere vrouw heeft wel een paar stuks in haar kleerkast hangen waarvan ze moeilijk afscheid kan nemen maar die toch een tikkeltje uit de mode zijn geraakt. Ik probeer dan met wat kleine ingrepen en een nieuwe toets hier en daar ze weer helemaal bij de tijd te brengen. Ik heb een grondige hekel aan de wegwerpmode waarmee we nu overspoeld worden en dat is mijn manier om wat duurzaamheid in de kleerkast te brengen.”

-Ik heb op je website gezien dat je ook al voor Ann Demeulemeester gewerkt hebt?

Chris Vissers: “Inderdaad. En ook voor het atelier van Dries Van Noten. Dat die mensen je werk appreciëren, geeft natuurlijk een goed gevoel. Ik zal nu stilaan mijn prijzen wat moeten verhogen, zeker? Mijn man en mijn boekhouder zeggen trouwens al jaren dat ik veel te goedkoop werk…”

-Sinds anderhalf jaar ben je ook hondeninstructeur. Was dat ook een jeugddroom?

Chris Vissers: “Helemaal niet. Wij hebben pas sinds drie jaar een hond. Max was een forse puppy en het was al gauw duidelijk dat het een heel grote hond zou worden. Daarom ben ik er al snel mee naar de hondenschool getrokken want je wilt zo’n beest wel de baas kunnen blijven. Dat viel erg goed mee en leverde ook veel nieuwe sociale contacten op. Dat is nu eenmaal iets wat je mist als je altijd alleen thuis werkt. Ik bleek warempel ook talent te hebben als hondentrainer en ik ben mij daarin gauw verder gaan bekwamen. En nu geef ik dus wekelijks groepslessen op de terreinen van HOBA, in het nieuwe Park Groot Schijn.

-Gaat het in die lessen er toe zoals we dat zien in de programma’s van hondenfluisteraar Cesar Millan?

C hris Vissers: “Nee, totaal niet. Cesar Millan werkt met probleemhonden op individuele basis, dat is een heel andere insteek. Wij evalueren alle honden bij inschrijving en honden met gedragsproblemen verwijzen we eerst naar een hondentherapeut.

Tijdens onze groepslessen werken we met 10-12 honden tegelijk en als er daartussen een oncontroleerbare, agressieve hond zit, krijg je gegarandeerd problemen. De aanpak van Millan is trouwens nogal controversieel en mogelijk traumatiserend voor veel honden. Wij werken in de hondenschool altijd met positieve gedragstraining. De hond leert eerst met behulp van snoepjes gefocust te blijven op zijn baas. Daarna worden een na een alle basiscommando’s (zit, liggen, kom, blijf) aangeleerd en telkens als de hond het goed doet, wordt hij beloond, eerst nog met meer snoepjes en daarna meer en meer met gewoon aandacht geven. Dat is de beste en snelste manier om van je hond een gesocialiseerde huisgenoot te maken die zich goed voelt in zijn vel en waarmee je overal kunt komen.”

-Kun je tot slot vanuit je ervaring nog wat goede raad geven over de omgang met honden?

Chris Vissers: “Als je een onbekende hond wilt aaien, vraag dan altijd toelating aan zijn baasje. Ik zeg dan altijd: “vraag het hem zelf”. Als hij zijn kop wegdraait dan heeft hij er geen zin in. Aai een onbekende hond ook altijd onder zijn kin of op zijn borst en nooit op zijn kop. Veel honden vinden een grote hand die boven hun kop zweeft bedreigend. En voor baasjes een simpele, waartegen toch veel gezondigd wordt: roep nooit zijn naam als je je hond berispt maar gebruik een commando zoals “af” of “neen” Een hond moet het horen van zijn naam altijd als iets positiefs ervaren. En het belangrijkste van allemaal: als je met je hond gaat wandelen neem dan altijd kakzakjes mee en gebruik ze ook! Ik zie doodgraag honden maar ik erger me blauw aan de gore troep die hun baasjes overal laten liggen. info.chrisssys@gmail.com