Bernt Charles Olsen-Hagen
På bytur
H
an Sigve og eg ska ein tur te byen. Me tar 11-en som vanligt. Det e det lettaste. Me går av med biblioteket, for eg ska levera någen bøger så eg har lånt. Ittepå trave me nerøve mod Breiavatnet, han Sigve fyst og eg itte. Fontenå ude i vatnet sprude vatten høgt te vers. Det e flott å se på. I parken står det någen gamle damer og made duene med erter. Endene ska ikkje ha erter, så de får brødbidar. Ude på vatnet e det flerne svanepar så symme veldigt majestetisk rondt omkring. Det e et flott ord så nesten e reint kongeligt. Men du må passa deg hvis svanene har ongar, då kan de ver skikkeligt sinte. Då kan de bida, og det kan ver skikkeligt vondt. Det seie jaffal ’an farfar. Sko nesten tro at ’an har fått kjenna nebbet ein gang, ja, kanskje flerne ganger. Men det vil ’an aldri svara på. Av og te står det någen i musikkpaviljongen, så det hette, og spele. Det e visst helst om lørdagane. Då pleie det å ver møje folk i byen. I dag e det ingen så spele. Men det e någen så går å sprade rondt i parken alligavel. Mens me rusle bortøve mod Posthuset, tar me ein titt opp mod Domkjerkå så ruve høgt øve oss. Det e ei flotte kjerka så blei bygd på 1100-talet. Me har hadd om det i historietimane på skolen. Den gamlaste kjerkå i landet, så ser ud akkurat så då hu blei bygd. Posthuset e ikkje liga gammalt. Det blei tatt i brug i 1911 og e så vidt fylt 50 år. For ein ungdom å regna i forhold te Domkjerkå. I Posthuset ligge Telegrafen òg. Der kan du gå inn for å ringa någe så hette rikstelefon. Det e hvis du ska ringa te någen så bor langt vekke. Det e flerne statuer i parken. De to eg lige best, e «Gutten og bukken», så e lagd av ein så hette Stinius Fredriksen, og «Andemor», så e lagd av Erik Haugland. De e kjempefine begge to! Ein gang eg va med mor i byen, møtte me ’an Erik Haugland. «Se på han litle maen», seie eg og pege på − 12 −
