KEUN

Wim Siemerink is op zijn eigen charmante manier duidelijk: hij wil ‘een ander verhaal’. En dus vroeg Frans van Egmond hem het hemd van het lijf over zijn nieuwe carrière, over zijn bijdrage aan de leefbaarheid van het dorp, over Zee en Binnen, én over thuiskomen.

‘Ik leef nu en hoop nog lang mee te draaien’

EEN ANDER VERHAAL OVER WIM SIEMERINK

Hij heeft het wel gehad met de verhalen over zijn innovaties op het gebied van bloemenpresentaties, die hem faam brachten in de hele wereld, Wim Siemerink. Over het initiatief voor De Mooiste File, ontstaan nadat Haarlem door de zuinigheid en het gebrek aan visie van het Noordwijkse gemeentebestuur de start van het Bloemencorso kaapte. Over zijn opzienbarende termijn als negende Prins Carnaval van Noordwijk, toen de optocht en de kroegentocht nog het halve dorp aan belangstellenden trok. En (bij insiders) over de afgezaagde hand, die kon worden gered doordat hij in een toegesnelde ambulance naar het ziekenhuis racete.

Wim praat liever over zijn bijdrage aan de leefbaarheid en de sociale gemeenschap van het dorp, waar bloemen natuurlijk een (grote) rol in spelen. ‘We noemen onszelf niet voor niets de Bloemenbadplaats,’ zegt hij. ‘Ik heb in mijn leven altijd heel graag dingen gedaan voor mijn dorp. Tien jaar SJC, tien jaar ondernemersvereniging, vijftien jaar Sportraad, twintig

‘LATEN WE MET EEN KNIPOOG NAAR HANS WIEGEL ZEGGEN DAT IK DE OPVALLENDSTE POLITICUS BEN DIE NOORDWIJK NOOIT HEEFT GEHAD’

jaar De Mooiste File en nog wel een paar dingen. Het heeft me meer gekost dan opgeleverd, maar dat heb ik er graag voor over gehad.’ Het is de interesse voor het algemeen belang, die hij van huis uit heeft meegekregen. ‘Mijn vader en moeder hebben mij geleerd dat het helemaal niet verkeerd is om iets voor anderen te doen, integendeel. Ik heb dat zo veel mogelijk nagevolgd, soms zelfs ten koste van mijn eigen belang.’

Na ruim dertig jaar ging Wims bloemenwinkel aan de Voorstraat op de laatste dag van de vorige eeuw op slot en beperkte zijn bloemenpassie zich tot ontwerper en arrangeur. Vijf jaar geleden hield hij De Mooiste File voor gezien, omdat hij het na twee decennia welletjes vond. Hij had Noordwijk een fantastisch evenement bezorgd én en passant zijn gram gehaald. De kaap van het Bloemencorso was geneutraliseerd.

HET WORDT NOOIT WAT Wat verstaat hij eigenlijk onder “zijn” dorp? De gemeente is anno 2021 groter dan Noordwijk Binnen, waar hij 75 jaar geleden werd geboren en vervolgens als jongste getogen in een gezin met acht kinderen. Zee en Binnen zijn in de afgelopen decennia vergroeid en nu zijn ook De Zilk en Noordwijkerhout toegevoegd. Vier onderdelen met elk een eigen cultuur. Zal dat ooit wat worden?

‘Zee en Binnen verschillen immens. Op Zee is het glas meestal halfleeg, Binders zijn veel positiever. Zeeërs pronken met hun vuurtoren, maar de oude Sint Jeroen is twee keer zo hoog en twee keer zo mooi. Ook De Zilk en Noordwijkerhout horen er wat mij betreft gewoon bij. De samenvoeging is ons een beetje door de strot geduwd, maar afzonderlijk verdergaan was geen optie. Ik vrees alleen dat de houding van het college met dit kernenbeleid geen bijdrage levert aan de eenwording. Natuurlijk verschillen de demografische achtergronden van de inwoners, kijken ondernemers anders tegen de wereld aan en vieren we op een andere manier kermis en carnaval. Maar als we op de huidige manier politiek blijven bedrijven, wordt het nooit wat.’

GEEN POESPAS Siemerinks nieuwe carrière is de lokale journalistiek, met paginagrote interviews met vier burgemeesters en spraakmakende Noordwijkers als Jo van der Lippe en Louis van Gaal. De politiek volgt hij op de voet, ook als voldoende voeding voor zijn veelgelezen wekelijkse column Binder in De Noordwijker. De aard van die epistels is mild, maar zonder poespas. ‘Ik doe het vooral voor mijn plezier. Voor het geld kun je het beter laten.’

Heeft dat nooit geleid tot een drang om het raadslidmaatschap te scoren? Verscheidene aanbiedingen zijn met de bekende Siemerink-glimlach afgewezen. ‘Ik pretendeer dat ik weet wat er speelt in het dorp. Waarschijnlijk méér dan de meeste raadsleden. De positie vanaf de zijlijn past me beter. Laten we met een knipoog naar Hans Wiegel zeggen dat ik de opvallendste politicus ben die Noordwijk nooit heeft gehad.’

ZIJN DURREPIE De kerken van Noordwijk Binnen ontwaren is een beetje thuiskomen, een verademing. ‘Als ik bijvoorbeeld van

Schiphol kwam na een gigantische bruiloft in Dubai of een bezoek aan mijn zoon die grafisch vormgever in Londen is, was er altijd een rondje over de Boulevard, over de Koepelweg en de Prins Hendrikweg en de Nachtegaalslaan. Dan was ik weer écht op honk.’

Hij is zó verknocht aan zijn “durrepie” met al zijn brave mensen, dat hij de gemeentegrenzen in deze fase van zijn leven nauwelijks overschrijdt. Met “zijn meisje” Jmiaa probeert hij zo nu en dan Nederland te ontdekken, althans voor zover dat mogelijk is, want zij heeft nog gewoon een verantwoordelijke negentot-vijf-plusbaan. Voor de rest beperkt hij zich tot geregelde bezoeken aan Nieuwveen, waar hij op zijn thuisbaan Liemeer met een paar vaste maten zo veel mogelijk tegen een golfballetje slaat, en een jaarlijkse vlucht naar zijn timesharing op Gran Canaria. Dat luxeresort kocht hij ooit om tussen twee bloemencorso’s in de zinnen te verzetten, en: ‘ik heb er eigenlijk nooit spijt van gehad’.

Zoals hij toch weinig spijtgevoelens heeft. In ieder geval niet van wat hij heeft gedaan, misschien alleen van wat hij níét heeft gedaan. Dat leidt evenwel niet tot een ellenlange bucketlist voor de rest van zijn aardse bestaan. ‘Ik heb het mooiste leven gehad dat ik me kan bedenken, heb mijn passies voor bloemen en het dorp volop kunnen uitleven. Er zijn geen plannen voor de toekomst. Ik leef nu en hoop nog lang mee te draaien.’

De bloemenwinkel in de Voorstraat