Hergé de Kunstkenner

hergé de kunstkenner

Dankzij de opkomst van pop-art kreeg de strip erkenning als kunstvorm. Dit kwam voor Hergé te laat, tijdens zijn leven is hij nooit beschouwd als kunstenaar hoewel hij naast striptekenaar ook als kunstschilder actief was. Zijn werk sloeg kreeg geen waardering van curatoren, ook omdat hij ze met Georges rémi en niet met zijn artiestennaam Hergé signeerde.

Hij was wel een groot kunstkenner –en verzamelaar. In zijn latere albums geeft hij af en toe op subtiele wijze zijn kennis weer. In Kuifje en de Picaro’s staat een plastiek van Marcel Arnould en in Cokes in voorraad een doek van Alfred Sisley.

In zijn laatste onafgewerkte en postuum gepubliceerde album, Kuifje en de Alfa-kunst plaatst hij de kunst centraal. Aan de hand van schetsen en scenario’s krijgt men een beeld van de verhaallijn. Kuifje worstelt in dit album duidelijk met de kunstwereld waarmee we kunnen veronderstellen dat Hergé het kunstwezen zelf aanklaagt. In zijn tijd werd hij niet als kunstenaar erkend en hij wantrouwde de moderne kunst. Moderne kunst gaat enkel nog om het geld en biedt het onwetende publiek geen houvast, hij wil via Kuifje onderzoeken en bewijzen dat er meer achter de kunst zit. Hoewel hij acht jaar aan dit album werkte tot zijn dood kwam hij nooit tot een plot.

Kunst bleef voor Hergé voornamelijk een hobby. Harry Thompson schreef in zijn dubbelbiografie het volgende:

“Hij kon het zich veroorloven de meest kostbare kunstvoorwerpen aan te schaffen. Hoewel hij kortstondig had geflirt met het expressionisme schafte hij voornamelijk schilderijen aan die gelijkenis vertoonden met zijn eigen klare lijn, zoals die van Warhol, Lichtenstein, Noland, Fontana, Léger, Hockney en Giacometti. Zijn woning leek sprekend op een kunstgalerie. Hij was zonder twijfel een van de belangrijkste verzamelaars van zijn tijd.”9

Fragment uit Kuifje en de Picaro’s — Sculptuur van Marcel Arnould

9 Uit: Thompson, Harry: Tintin: Hergé and his creation, 1992

Cover Tintin in the New World, Tuten, Frederic — Lichtenstein, 1993

In tegenstelling tot de kunstrecensenten was het respect bij de moderne kunstenaar wel wederzijds. Warhol portretteerde hem in zijn bekende zeefdruktechniek, wat Hergé grote voldoening gaf.

Ook de eerder besproken roy Lichtenstein die wel vaker refereert aan de groten uit de schilderkunst zoals Matisse en Picasso, kwam in contact met Hergé’s werk. Voor de roman Tintin in the New World (1993) van Frederic Tuten ontwierp hij de cover: Kuifje zit verdiept in zijn krant, in een Lichtenstein-interieur met zijn reproductie van de Dans van Matisse aan de muur. Keith Haring ontwerpt in 1987 voor Nous, Tintin de cover. In zijn cartooneske stijl tekent hij Kuifje en koppelt hem daarmee los uit zijn realistische context.

Ook enkele tentoonstellingen rond Kuifje bewijzen de verwantschappen met en invloeden op de kunst. Voor de tentoonstelling Het imaginaire museum van Kuifje10 worden er uit de verschillende albums etnografische objecten verzameld en ligt de nadruk op het realisme. In tegenstelling tot de expo Kuifje in Barcelona11 waar Kuifje als archetype wordt afgebeeld in de verschillende stromingen van die tijd.

10 Tentoonstelling in 1979 in het Museum voor Schone Kunsten in Brussel

11 Kunsttentoonstelling in 1986 gehouden in het Miro-instituut in Barcelona.

Portret Hergé — Andy Warhol, 1979