End os pory
Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki pl. Szczepański 3a, Kraków bunkier.art.pl Dyrektorka Magdalena Ziółkowska
Wystawa „Endospory” Czas trwania 20.12.2015–31.01.2016 Kuratorki
Anna Lebensztejn, Kinga Olesiejuk
Koordynacja Renata Zawartka Artyści Mikołaj Długosz, Wojciech Gilewicz, Justyna Gruszczyk, Jan Hoeft, Kornel Janczy, Maciej Kurak, Mariusz Libel, Little Warsaw, Wojciech Puś, Rafani, Urszula Tarasiewicz, Roland Wirtz, Zorka Wollny, Jakub Woynarowski, Piotr Wysocki, Young-hae Chang Heavy Industries Miejsce parter
W ramach zadania „Pamiętanie. Kolekcja Bunkra Sztuki 2015”. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Zakup prac Justyny Gruszczyk, Mariusza Libla, Wojciecha Pusia, Urszuli Tarasiewicz i Jakuba Woynarowskiego został zrealizowany w ramach zadania „Będzie się Dzieło! Rozbudowa Kolekcji Bunkra Sztuki”. Zakup prac Mikołaja Długosza i Kornela Janczego został zrealizowany w ramach zadania „Doświadczanie sztuki. Rozbudowa Kolekcji Bunkra Sztuki”. Zakup prac Jana Hoefta, Little Warsaw, Rafani, Zorki Wollny, Piotra Wysockiego i Young-hae Chang Heavy Industries został zrealizowany w ramach zadania „Pamiętanie. Kolekcja Bunkra Sztuki 2015”. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Patroni medialni Galerii
Patroni medialni wystawy
Wydawnictwo towarzyszące wystawie „Endospory” Redakcja
Anna Lebensztejn, Kinga Olesiejuk
Redakcja językowa i stylistyczna
Anna Żołnik, Karolina Więckowska
Skład, łamanie i przygotowanie do druku
Agata Biskup
ISBN 978-83-62224-46-3 Wydawca
Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki
Nakład 1000 egzemplarzy Kraków 2015
„Endospory” syntetycznie opisują sposoby trwania dzieł sztuki, których z pozoru nie da się kolekcjonować. Są one zbyt przejściowe, zbyt wymagające pod względem warunków ich funkcjonowania, podatne na zmiany w zastanym środowisku, czynnie reagują na nawiązywane relacje lub tracą właściwą formę wraz z dokonaniem się programowego działania. Z tych względów prace te przypominają bardziej żywe organizmy aniżeli obiekty sztuki o solidnej, materialnej konstrukcji. Adaptowany termin ma w biologii dwa znaczenia, które dopiero odniesione do dzieł sztuki dają pełny obraz ich charakterystyki. Endospora oznacza po pierwsze przetrwalnik – materialną, zastępczą formę przetrzymania okoliczności niesprzyjających pełnemu rozwojowi; po drugie zarodnik wytwarzany wewnątrz odpowiedzialnego za to organu – reminiscencję minionego stanu, a jednocześnie zapowiedź możliwych postaci. Jest to więc zarazem forma wegetatywna oraz etap i sposób podtrzymania przebiegu cyklu życiowego. Endospory dzieł sztuki, podobnie jak dzieje się to w przypadku istot żywych, nieco niesprawiedliwie traktowane są jako daleki od ideału substytut pierwowzoru. Wynikając z organicznej struktury dzieła, stanowią naturalną odpowiedź na płynność zewnętrznych warunków. Reaktywnym bytom umożliwiają przetrwanie, ewolucję i ekspansję na nowe terytoria, niemniej nie są dostrzegane i eksponowane. Zaproponowany tu wybór prac z Kolekcji Galerii Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki kumuluje właśnie te przejawy dzieł, które pozostają niewidoczne w indywidualnych sposobach ich prezentacji. Zdradza również zaplecze okoliczności, mediacji oraz materialnych środków, jakie doprowadziły do ich powstania i uczynienia przedmiotem kolekcjonerskim. Ścieżka narracji odsłania stopniowo kolejne wątki. Punkt wyjścia stanowią nietrwałość i momentalność artystycznych wydarzeń. Ujawnione zostają formy ich materializacji – performanse, spektakle wizualne, koncerty, interakcje – oraz różnorodne metody utrwalania. Kolejnym przystankiem jest procesualny rozwój dzieł sztuki, pozwalający przyjrzeć się z bliska pracom o płynnej, zmiennej w czasie i przestrzeni formie. Następny krok to projekty artystyczne, których materialne wersje ulegają zwielokrotnieniu, co w konsekwencji umożliwia prezentowanie współtworzących je elementów w niejednoznacznych i formalnie zróżnicowanych kombinacjach. Ostatnim etapem są zaś mniej lub bardziej jawne materiały towarzyszące, determinowane przez
minione i determinujące przyszłe artystyczne realizacje – innymi słowy, materialny zapis prac funkcjonujących jako przygotowane przez twórców dokumentacje bądź instrukcje artystyczne. Nagromadzenie materiałów przewrotnie akcentuje różne płaszczyzny wykazywanego przez prezentowane prace aspektu dematerializacji, wokół którego koncentruje się obecnie program rozwoju Kolekcji. Pojęcie to z jednej strony dotyczy dzieł sztuki o ulotnej i efemerycznej konstrukcji – czyli takich, których materia zatraca się lub rozpływa z biegiem czasu – bądź istniejących w pełni jedynie w toku pewnego wydarzenia, gdzie najważniejszy wykonawczy element jest chwilowy i niepowtarzalny. Z drugiej strony dematerializacja podkreśla niematerialny charakter przejawów sztuki: współtworzone przez artystę i odbiorców idee i relacje, przesunięcie akcentów z dzieła pojmowanego jako materialny przedmiot w stronę związków wykształcających się między podmiotami. Odpowiada również sytuacji, w której materialna, wizualna warstwa stanowi jedynie bodziec do ukonstytuowania właściwej formy dzieła na drodze imaginacji. Manifestacyjne ujawnienie zagadnienia stojącego u podstaw najnowszych projektów artystycznych realizowanych dla Bunkra Sztuki stwarza okazję, żeby prześledzić relacje, jakie tworzą one w instytucji sztuki, przyjrzeć się zwykle niewidocznej dla odbiorców pracy, jakiej są przyczyną i udziałem, oraz zagłębić się – ponownie – w materialne dowody gromadzące się w związku z prowadzonymi działaniami i doświadczeniami zachodzącymi pomiędzy twórcami, odbiorcami sztuki i samą Galerią. Znaczenia i konteksty dematerializacji ujęte metaforą endospory zwracają uwagę na formy dzieł sztuki, które nie muszą ziścić się w rzeczywistym świecie. Niekiedy trwają jedynie jako konceptualny zalążek, równie ważny jak faza jego fizycznego zaistnienia – o ile nie od niej istotniejszy. Recepcja endospory zależy bowiem od wrażliwości na potencjalność materialnej formy, uważności niezbędnej do przeniknięcia zaproponowanych ścieżek narracji. Anna Lebensztejn Kinga Olesiejuk
ENDOSPORY Z KOLEKCJI BUNKRA SZTUKI
Piotr Wysocki, „Bez tytułu”, 2015, fot. Piotr Wysocki
dzieła sztuki o charakterze wydarzeń, performansów i akcji trwają w postaci endospor, które dają wgląd w utracone formy ich efemerycznych, ograniczonych w czasie materializacji
Zorka Wollny Bez tytułu (Trąbka do słuchania: kolekcja) 2015 Dokonująca się podczas wernisażu wystawy „Endospory” kompozycja złożona z tekstu, dźwięków i ruchu opierała się w znacznej mierze na improwizacji uczestniczących w niej aktorów amatorów. Poświęcone zagadnieniu pamięci libretto przyjmowało rozmywające się, fragmentaryczne formy. Śladem dekonstrukcyjnych mechanizmów jest ich audiowizualny zapis – notacja ulotności i działania przypadku. Zorka (Zofia) Wollny (1980) Performerka, autorka filmów wideo, malarka. Ma w swoim dorobku cykl performansów choreograficznych realizowanych dla instytucji muzealnych, oraz koncertów (we współpracy z Anną Szwajgier). Interesują ją kody kulturowe, elementarne zachowania, gesty wykonywane w ramach przyjętych konwencji, a także relacja pomiędzy antropologiczną obserwacją a możliwościami ekspresji. Mieszka i pracuje w Berlinie.
Rafani Bez tytułu (On invisible) 2015 Performans grupy Rafani z gościnnym udziałem poety i slamera Jana Pawła Kowalewicza (aka Roman Boryczko) poruszał zagadnienie funkcjonowania zbiorowości i jednostek w społeczeństwie. Pozostałością po rozbitym na kilka równoczesnych lokalizacji wydarzeniu są prezentowane na wystawie dźwiękowo-wizualne ślady. Grupa Rafani Powstała w 2000 roku w Pradze. Aktualnie współtworzą ją Zuzana Blochová, Jiří Franta, David Kořinek, Marek Meduna i Luděk Rathouský. Artyści są autorami działań performatywnych i filmów artystycznych, w których podejmują tematy manipulacji treściami politycznymi, schematami zachowań i wizerunków. Publicznie występują najczęściej w uniformach, a ich akty przyjmują charakter demonstracji lub oficjalnego przemówienia. W 2006 roku zaprzestali pisemnego komentowania własnych działań, przenosząc ich dokumentalny aspekt w sferę wyłącznie wizualną.
Little Warsaw Yellow House 2015 Duet artystyczny Little Warsaw zaprosił do udziału w performansie grupę kilkunastu osób, by wspólnie z nimi przystąpić do artystyczno-badawczego procesu dotyczącego figury opuszczonego zabytkowego szpitala psychiatrycznego w Budapeszcie (tytułowego Żółtego Domu), oplatanego przez dziesięciolecia siecią tajemniczych znaczeń. Efektem badania sposobów, w jakie emocje wpływają na proces zapamiętywania, jest prezentowany na wystawie materiał, stworzony przez artystów w oparciu o zgromadzone zapiski, artefakty i dokumentacje, wyprodukowane przez uczestników projektu. Little Warsaw Kolektyw założony w 1996 roku przez dwóch węgierskich artystów – Andrása Gálika (1970) i Bálinta Havasa (1971) – pod wpływem inspiracji pobytem na stypendium w Warszawie. Głównym obszarem zainteresowania artystów jest historia oraz zbiorowa i indywidualna świadomość. W swoich projektach rozwijanych na polu artystyczno-społecznym dekonstruują symbole narodowe i oznaki powszechnej pamięci. Mieszkają i pracują w Budapeszcie.
Young-Hae Chang Heavy Industries Bez tytułu (Aneta. Monument to Kraków) 2015 Galopujące obrazy i natłok informacji. Komunikat wyłaniający się z cyfrowej aplikacji – rodzaju wizualnej poezji połączonej z głosem lektora – zapisuje się głównie w podświadomości, stanowiąc doświadczenie subiektywne i momentalne. Odebrany zostaje zaledwie ułamek treści – ogólne wrażenie i charakter wiadomości, która potencjalnie rozprzestrzeniać się może za pośrednictwem różnych cyfrowych nośników: portali internetowych, wideoboardów i telewizji.
Young-Hae Chang Heavy Industries (1999) Duet artystyczny, na jaki składają się koreańska artystka i tłumaczka Young-hae Chang oraz amerykański poeta Marc Voge. Ich prace to klasyka sztuki internetu. Inteligentne i pełne humoru wizualno-tekstowe animacje z udziałem muzyki, realizowane w Adobe Flash, które sytuują się na granicy poezji konkretnej i filmu eksperymentalnego. Artyści mieszkają i pracują w Seulu.
Piotr Wysocki Bez tytułu 2015 Reminiscencja prawdziwego wydarzenia, ponowne przeżycie i odtworzenie dramatycznej chwili stanowiły istotę akcji artys tycznej przeprowadzonej jesienią 2015 roku z grupą uchodźców z Czeczenii oraz młodych mieszkańców warszawskiej Pragi. Pokazywany filmowy ślad nie przytacza przebiegu wydarzenia – zarysowuje tylko jego kontekst i przybliża skrótowo sytuacje, które doprowadziły do jego ziszczenia. Piotr Wysocki (1976) Autor filmów i wideoinstalacji. Jego prace, realizowane często w przestrzeni publicznej, wynikają ze spotkania z drugim człowiekiem, budowania wzajemnego zaufania. Współpracuje z bohaterami o szczególnych, niepowtarzalnych historiach, czyniąc ich równorzędnymi autorami dzieła: pozwala im odnaleźć własne sposoby ekspresji, stwarzając jednocześnie okazję do obustronnej obserwacji. Mieszka i pracuje w Warszawie.
WOBEC dzieł sztuki o płynnych, zmiennych w czasie i przestrzeni konstrukcjach endospory ODGRYWAJĄ rolę faz w cyklu ewolucji: POZWALAJĄ IM rozstać się z jedną formą i przejść naturalnie w następną
Mariusz Libel z cyklu Antysemantyzm 2013 Odkrycie jednego z murali, stanowiącego element trzyczęściowej serii wykorzystującej strategię poezji konkretnej, wymagało usunięcia przez publiczność zewnętrznej jego warstwy z widniejącą na niej sentencją „Nasi przodkowie podbili naturę, my pokonać musimy kulturę”. Był to zresztą zaledwie jeden z etapów docierania do sedna pracy: zakodowany słowny przekaz rozbity został na drobne jednostki, dla których rozszyfrowania niezbędne było zagłębienie się w plątaninę liter i samodzielne odnalezienie ukrytych znaczeń – a także tworzenie własnych. Prezentowana animacja przybliża właściwy mechanizm działania pracy: dopiero po przejściu na poziom konceptualny rozpoczyna się prawdziwe jej konstruowanie. Mariusz Libel (1978) Reprezentant nurtu urban art. Współzałożyciel Twożywa – grupy artystycznej obecnej do 2011 roku w przestrzeni miejskiej i medialnej za sprawą wyrazistych, bezpośrednich komunikatów wizualnych. Tworzy projekty z pogranicza poezji konceptualnej, ilustracji, muralu, plakatu oraz akcji społecznej. Mieszka i pracuje w Warszawie.
Jakub Woynarowski Outopos 2013 Istniejący wyłącznie w środowisku cyfrowym wirtualny diagram pomyślany został przez autora jako aplikacja złożona z serii grafik analizujących problem utopii. Wkraczający w digitalną przestrzeń użytkownik samodzielnie wybiera ścieżki wędrówki przez podsuwane zagadnienia, a w zależności od podejmowanych decyzji nie tylko odkrywa za każdym razem inne sekwencje kart z obrazami, ale i modyfikuje do pewnego stopnia układ diagramu, z jakim zetknie się kolejny odbiorca. Jakub Woynarowski (1982) Interdyscyplinarny artysta, designer i niezależny kurator. Twórca komiksów, esejów wizualnych, filmów oraz instalacji. Fikcyjne narracje buduje na fundamentach teorii spiskowych i z ich pomocą analizuje przewroty w dziejach
nowożytnej kultury zachodniej. Ważnym polem jego działalności są projekty z pogranicza teorii i praktyki wizualnej. Mieszka i pracuje w Krakowie.
Wojciech Gilewicz Obrazy 2002– W 2012 roku artysta przekazał Galerii zestaw płócien o zróżnicowanych wymiarach (powiększony o kilka kolejnych dwa lata później) w komplecie z precyzyjną instrukcją przemalowywania ich powierzchni co sześć miesięcy. Istotą dzieła okazał się nie zestaw artystycznych przedmiotów, lecz regularnie ponawiany proces malarski. Koncept Gilewicza zarysował nową perspektywę myślenia o kolekcji – przeniesienia gromadzonych w niej obiektów ze sfery materialnej w niematerialną. Wojciech Gilewicz (1974) Malarz, fotograf, autor instalacji i filmów wideo. W swoich pracach podejmuje problematykę zacierania granic pomiędzy rzeczywistością a jej przedstawieniem w sztuce. Malarstwo, poddawane w jego projektach medialnym przetworzeniom, zostaje uwolnione od konwencji tradycyjnej techniki artys tycznej – manifestuje aspekty iluzoryczne i procesualne. Artysta mieszka i pracuje w Warszawie oraz Nowym Jorku.
Wojciech Puś, „Cinema”, 2013, fragment instalacji, fot. Wojciech Puś
dziełom sztuki wrażliwym na otoczenie endospory pozwalają rozwijać różnorodne materialne formy, zapewniając przystosowanie do przestrzennych i środowiskowych okoliczności
Wojciech Puś Cinema 2013 W instalacji filmowej Wojciecha Pusia – niczym w kinie – iluzja mieszała się z rzeczywistością, a bezpośrednie doświadczenie ze zmysłową opowieścią rozwijającą się w wyobraźni. Sensualna atmosfera przestrzeni budowana była przez kilka elementów: film, podkład muzyczny i instalację świetlną. Z myślą o kolejnych prezentacjach artysta pozwolił uwolnić je od pierwotnych zależności i wystawiać w zmodyfikowanych konfiguracjach – co ma miejsce i obecnie – w formie kompozycji przestrzennej złożonej wyłącznie z neonów. Wojciech Puś (1978) Twórca instalacji świetlnych, obiektów interaktywnych i filmów. W swoich realizacjach odwołuje się do pojęcia kinowości oraz zjawisk dostrzeganych w naturze. Specyficzne użycie światła, koloru i dźwięku w jego pracach sytuuje widza na pograniczu realności i rzeczywistości filmowej. Jest absolwentem i wykładowcą Wydziału Operatorskiego PWSFTViT w Łodzi. Tam też mieszka i pracuje.
Justyna Gruszczyk Oddech 2013 Instalacja operuje ulotnym i nader subiektywnie odbieranym medium zapachu. Woń została skomponowana po szeregu przeprowadzonych z pracownikami konsultacji w sprawie aromatów uznawanych za szczególnie przyjemne. Zwyczajowo kompozycję rozpyla się w przestrzeni Bunkra we wskazanych przez artystkę miejscach – między innymi w przedsionku, holu głównym, na spiralnej klatce schodowej – jednak tym razem pojawia się ona w formie alternatywnej, przeznaczonej na wystawy zbiorowe i prezentacje odbywające się poza budynkiem Galerii. Justyna Gruszczyk (1982) Pracuje nad możliwościami artystycznego wykorzystania zapachu. Niemal zupełnie zrezygnowała z realizacji wizualnych, dążąc do maksymalnej dyskrecji działań artystycznych. Jej projekty, ściśle związane z miejscami przeznaczenia, są prezentowane zarówno w galeriach, jak i w przestrzeni publicznej. Artystka mieszka i pracuje w Dublinie.
Urszula Tarasiewicz Kasa z widokiem 2013 Przywodząca na myśl XVI-wieczne „pejzaże kosmiczne” instalacja fotograficzna Urszuli Tarasiewicz – efekt współpracy z pracownicą galeryjnej kasy Anną Mól – zapełniała pierwotnie ściany przedsionka i kasy Bunkra, przekształcając je w iluzjonistyczną panoramę. Z myślą o prezentacji dzieła poza oryginalną przestrzenią artystka przewidziała jego równorzędną, alternatywną formę: wielkoformatowy wydruk uzupełniony dokumentacją pokazującą dzieło wraz z jego bohaterką. Urszula Tarasiewicz (1975) Fotografka, organizatorka imprez i wystaw fotograficznych. Zajmuje się fotografią przeznaczoną do wystroju wnętrz oraz fotograficzną scenografią do spektakli teatralnych, filmów i programów telewizyjnych. W swoich pracach poszukuje kontrastów między ludźmi i ich otoczeniem, by za ich pomocą w subtelny i subiektywny sposób przekształcać przestrzeń. Mieszka i pracuje w Łodzi oraz w Oslo.
Mikołaj Długosz Kraków – zdjęcie lotnicze 2014 W dniu premiery dzieła w Galerii Bunkier Sztuki zaprezentowano równocześnie dwie formy pracy wykorzystujące motyw zdjęć lotniczych: instalację fotograficzną (fotowykładzinę, która przedstawia fragment panoramy krakowskiego Starego Miasta i okolic) oraz obiekt (książkę artystyczną pokazującą pełny obraz Krakowa oglądanego z lotu ptaka). Zajmująca całą podłogę wielkoformat owa fotografia zagościła w holu głównym jedynie na pewien czas, ale może powracać tam w przyszłości za sprawą przygotowanej przez artystę instrukcji odtworzenia pracy. Sam obiekt stał się więc sposobem pokazywania pracy na co dzień. Mikołaj Długosz (1975) Fotograf, autor projektów artystycznych realizowanych w oparciu o „znaleziony” materiał fotograficzny, często pochodzący od anonimowych autorów. Pracuje z kolekcjami fotografii pozyskiwanymi z rozmaitych źródeł: poprzez pracę fotoedytorską oraz twórczą kompilację wydobywa z nich niejawne wartości. Mieszka i pracuje w Warszawie.
jako materialne świadectwa minionych dzieł sztuki w postaci dokumentacji lub artystycznych instrukcji endospory zachowują pamięć ich dawnych form i umożliwiają następne realizacje
Kornel Janczy Epicentrum 2014 Interaktywna instalacja „Epicentrum” została pierwotnie usytuowana w malowniczym Parku im. Wojciecha Bednarskiego w krakowskiej dzielnicy Podgórze. Wkraczanie bywalców parku w zasięg składających się na pracę czujników ruchu wzbudzało emisję głuchego odgłosu, narastającego w miarę zbliżania się do centrum. Właściwe dzieło istniało każdorazowo tylko przez chwilę, rozgrywając się w konkretnym miejscu i w określonym momencie, zaraz zanikając i powracając za sprawą kolejnych spacerowiczów. Prezentowane aktualnie urządzenie nadawcze, w zamyśle ukryte pośrodku niewielkiej polany, było całkowicie niewidoczne dla spacerowiczów. Kornel Janczy (1984) Malarz i artysta intermedialny. Inspiracje odnajduje w atlasach geograficznych. Fascynują go abstrakcyjne struktury pomyślane jako reprezentacja ukształtowania terenu oraz formy naturalnie kształtowane przez naturę, które ostatecznie zostały precyzyjnie odnotowane przez geografów i kartografów. Mieszka i pracuje w Limanowej.
Maciej Kurak Już! 2013 Idealny, nieskazitelnie czysty white cube zestawiony z kompozycją rzeźbiarską imitującą zawijającą lub rozwijającą się przestrzeń zastanego wnętrza. Podczas pierwszej prezentacji instalacja obejmowała całe piętro Galerii, przy czym podstawową jej formą jest objaśniająca konceptualne aspekty dzieła instrukcja artystyczna, która pozwala na powtórne realizowanie pracy – czy to w Bunkrze Sztuki, czy w innych lokalizacjach. Maciej Kurak (1972) Rzeźbiarz, autor instalacji site-specific. We wnętrzach galerii i instytucji sztuki oraz w krajobrazie miejskim dokonuje interwencji polegających na zmianie perspektywy postrzegania rzeczywistości – w szczególności architektury wyznaczającej przestrzenne ramy życia człowieka. Mieszka i pracuje w Poznaniu.
Roland Wirtz Jawienie 2015 Zainspirowany zdjęciem przedstawiającym wnętrze Galerii sprzed lat, Roland Wirtz postanowił w multimedialnej formie (we współpracy z grupą Elektro Moon Vision) zrekonstruować widok rozciągający się za jej zasłoniętymi dekady temu oknami. Wykorzystał do tego emitowany na żywo przekaz z kamer umieszczonych na krawędzi dachu budynku. Artysta nie przewiduje możliwości odtworzenia instalacji – traktuje ją jako zaistniałą jednorazowo; reprezentować ją mogą elementy przybliżające koncepcję twórcy i zdające relację z dziejącej się w Bunkrze sytuacji artystycznej. Roland Wirtz (1959) Fotograf, który właściwą fotografii zdolność chwytania ułamka czasu wykorzystuje do dokumentowania naturalnych przemian, przemijania oraz sytuacji granicznych i przełomowych. Jego prace dotyczą symbolicznych wartości miejsc i procesów kształtowania ich tożsamości; dyskretnie odsłaniają konteksty fundujących je wydarzeń, istotnych w perspektywie historycznej albo wyłącznie osobistej. Artysta mieszka i pracuje w Berlinie.
Jan Hoeft Bez tytułu 2015 Na krakowskich Błoniach artysta zainicjował sytuację rozgrywającą się na granicy widzialności. Pośrodku trawnika umieścił dziesięciometrową aluminiową rzeźbę, upodobnioną do przeskalowanego miejskiego stojaka rowerowego, a przez jej ramę przewiesił biało-czerwony szalik (w razie potrzeby na bieżąco przywracany), na którym był umieszczony numer telefonu. Jego wybranie skutkowało zaangażowaniem w zdalny performans. Prezentowana antydokumentacja dzieła jest kolejnym elementem zbijającym widza z tropu: Hoeft fikcjonalizuje rzeczywistą historię i recepcję pracy, snując na jej podstawie własną, alternatywną narrację.
Jan Hoeft (1981) Artysta multimedialny. Analizuje współczesne społeczeństwo globalne za pomocą fotografii konceptualnej, wideo i artystycznych interwencji. Twórca prezentowanych w przestrzeni publicznej efemerycznych i półwidzialnych prac, które ogniskują się wokół tematów obsesyjnej potrzeby bezpieczeństwa oraz absurdalnych dążeń do racjonalnego uchwycenia drobnych elementów rzeczywistości. Mieszka i pracuje w Kolonii.
Program działań kontekstualnych
19.12.2015 (sobota), godz. 14
Wernisaż
Wernisaż wystawy „Endospory” będzie okazją do uczestniczenia w spektaklu Zorki Wollny przygotowanym do Kolekcji Bunkra Sztuki.
9.01.2016 (sobota), godz. 12
Śladami endospor Spacer po wystawie prowadzony przez kuratorki Annę Lebensztejn i Kingę Olesiejuk pozwoli poznać tajemnice endospor dzieł sztuki.
19.01.2016 (wtorek), godz. 18
black cube. Łukasz Jastrubczak W czasie ostatniego pokazu z cyklu „black cube. Wideo z Kolekcji Bunkra Sztuki” zaprezentowany zostanie film „Need for Speed” z odautorskim komentarzem artysty Łukasza Jastrubczaka.
26.01.2016 (wtorek), godz. 18
Przemalowanie
Kolejny etap procesu malarskiego Wojciecha Gilewicza „Obrazy 2002–” rozgrywa się w przestrzeni wystawy „Endospory”. W czasie spotkania płótna przekazane przez artystę do Kolekcji zostaną przemalowane według podanych przez niego wytycznych.
endospory mieszczą w sobie materiały, które pierwotnie nie przynależą do dzieł sztuki, ale gromadzą się w związku z dokonującymi się wokół nich przeżyciami i czynnościami
20.12.2015–31.01.2016
Mikołaj Długosz Wojciech Gilewicz Justyna Gruszczyk Jan Hoeft Kornel Janczy Maciej Kurak Mariusz Libel Little Warsaw Wojciech Puś Rafani Urszula Tarasiewicz Roland Wirtz Zorka Wollny Jakub Woynarowski Piotr Wysocki Young-Hae Chang Heavy Industries