Kombucha, czyli wizja ziemskiego raju
12 lutego – 15 marca 2015
Nie mów tak. Ach, właśnie, że będę mówiła. W takim razie, co cię skłoniło, żeby go przyjąć? Powiedz. Było to małżeństwo wyłącznie z rozsądku. W domu byłam przeważnie zawalidrogą.
kuratorzy: Bartosz Przybył Ołowski, Ewa Tatar współpraca kuratorska: Anna Batko, Kamil Kuitkowski partner projektu: Fundacja Razem Pamoja / pamoja.pl uczestnicy: Iddi Bahir, Asia Baś, Agnieszka Berezowska, Elżbieta Ciępka, Szymon Cisek, Paul Gitagia, John Njoroge Kamau, Andrzej Karoń, Hiram Ngaithe Kinuthia, Joanna Klich, Filip Kogut, Kacper Kordus, Dawid Kosacki, Katarzyna Kościelniak, Małgorzata Król, Krzysztof Maciaszek, Kadri Noormets, Edwin Mainagathu, Perric Mugambiok, Kennedy Oluoch, George Ouma, Anna Poduszyńska, Aleksandra Powalacz, Agata Reichert, Tamara Rohe, Anna Sadowska, Karolina Spyrka, Monika Stolarska, Anna Szarwiło, Joane Wangari, Asia Warchał, Agnieszka Wilczyńska-Jaroch, Ewelina Zając, Magdalena Zawieracz, Magdalena Żmijowska z gościnnym udziałem Thomasa Hirschhorna, Dawida Misiornego i Joanny Piotrowskiej
Mama i ja zawsze byłyśmy rywalkami. Ale nie mówiłyśmy o tym. Nie gustowałam w małżeństwie w latach panieńskiej niedojrzałości. Ale rodzice rozsądnie mnie zmusili. A gdy mój pierwszy mąż zmarł, cóż, niedługo potem znowu wzięłam ślub… a gdy biedaczek znowu przeniósł się na tamten świat – był światowej sławy podróżnikiem – znów ktoś mnie skłonił, bym nadstawiła ucha… [krótka pauza] W sumie sześć razy wychodziłam za mąż! Jak wspaniały bagaż doświadczeń musisz posiadać, Zeno! Tak. [pauza] Kiedy chcę zrobić wrażenie na znajomych, zakładam na ręce ich miniaturowe podobizny – trzy na każdy nadgarstek. Czy twoje ostatnie małżeństwo było szczęśliwe? Moja droga, moje ostatnie małżeństwo było jedną wielką zabawą w chowanego. To mnie zniechęca! Nie zapomnijmy, że mąż to kwestia nabytego smaku. Czy wszyscy są tacy sami? Ależ oczywiście, że nie! Nie są tacy sami?
Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki pl. Szczepański 3a, 31-011 Kraków bunkier.art.pl
Nie. Doprawdy, prowokujesz mnie do śmiechu. Dlatego też wszyscy filozofowie zgodnie twierdzą, że moralność ludzka w ogromnym stopniu zależna jest od warunków, w jakich ludzie się znajdują. Jakże często ludzie cnotliwi załamywali się pod wpływem nieszczęśliwego splotu nieprzewidzianych wydarzeń! Kto bezwzględnie we wszystkich wypadkach ręczy za swoją moralność, jest albo oszustem, albo głupcem, a oszuści i głupcy w równej mierze nie zasługują na zaufanie. Przepraszam, zamyśliłam się, nie słuchałam cię, będziesz pamiętał o szarotce, prawda? Choćby jeden listek! Co? Nadine byłaby taka wzruszona… Biedny aniołek! Ciągle pragnie rzeczy odległych i rzadkich. Wiem. Więc daj, och, daj się lubić! Ale to nie jest sezon na szarotki. Bzdura! Zaręczam. Nawet nie próbuj mnie zmyć wymówką! O pierwszym, nieporadnym gaworzeniu ludzkości wiele osób sądzi, że samo w sobie miało niezbyt dużo sensu (albo zgoła niewiele). Wyobrażają sobie u zarania człowieczeństwa jakieś stosowane zupełnie na ślepo sposoby, do których dołączone
Kombucha to nic innego jak popularna symbioza drożdży i bakterii. Ta pozornie niewinna, galaretowata substancja ma podobno niezwykłe właściwości, z których najczęściej wymieniane są: oczyszczanie i regeneracja organizmu, pobudzanie układu odpornościowego i przywracanie naturalnej równowagi. W wyniku fermentacji kombuchy powstaje lekko musujący słodkawy napój, swoją wewnętrzną strukturą przypominający oranżadę. Odwołując się do tytułu wystawy, możemy sprawić,
zostały język i świadomość. Jakkolwiek powyższa hipoteza nie może zostać uszczegółowiona, chcemy teraz podać rację, dla której pragnęliśmy się nią posłużyć, aby zaproponować eksplikację mającą rzucić nieco światła na pewną zasadniczej wagi ideę. Chodzi o zanegowanie wszystkiego, absolutnie wszystkiego, co dane, i o badanie wszystkich, nawet najdrobniejszych, konsekwencji tej negacji. W postawie człowieka od pierwszej chwili pojawia się bunt, niezgoda na zaproponowaną mu
że dobroczynne właściwości grzyba znajdą zastosowanie w polu sztuki współczesnej.
kondycję. Taki jest właśnie sens ustawicznie, bez końca ponawianych poszukiwań
Na zbiorowej wystawie znajdują się prace uczestników warsztatów Odczarowywanie
wspólnoty), przekraczającego wszystko to, co było możliwe przedtem.
metody twórczej, realizowanych w 2014 roku w Bunkrze Sztuki, a także autorskie realizacje Joanny Piotrowskiej i Dawida Misiornego, będące reakcją na przebieg projektu, jak i prace artystów z Kenii. Stworzone na tę okazję dzieła czerpią z różnych tradycji sztuki współczesnej, zarówno wywodzącej się z praktyk konceptualnych, jak i tej o bardziej społecznym charakterze. Realizacje uczestników definiowane są przez ich własne pragnienia, fantazje, ograniczenia i potrzeby na przykład wytworzenia przestrzeni będącej lustrzanym odbiciem światów niemożliwych. W trakcie spotkań uczestnicy wystawy skupiali się przede wszystkim na tropieniu utopijnych potencjałów znajdywanych wokół siebie, interesowała ich figura artysty i proces tworzenia oraz magiczne rytuały wspierające ów akt. Istotnym elementem ich działań
całości możliwego (dla każdego człowieka lub przynajmniej dla każdej zwartej Doświadczenie Klossowskiego mniej więcej da się tutaj ulokować: w świecie, gdzie rządzi złośliwy demon, który nie natrafił na swego boga, równie dobrze zatem uchodzi za Boga, a może nawet jest samym Bogiem. Nauka Boża i w znacznej mierze gramatyka logiczna wyglądają na poszukiwanie początków języka. Kiedy Duret, de Brosses czy Court de Gébelin próbowali zrozumieć pierwotny sens języków, rekonstruowali dawny zespół dźwięków, słów, treści semantycznych i reguły składni. Aby powstał wspólny rdzeń we wszystkich językach świata i – na dodatek – dziś jeszcze w każdym z nich był uchwytny, ten idiom musiał być ubogi w składniki. Wierzchołkiem tej piramidy jest sam krzyk, krzyk różniący się od hałasu i przeciwstawiający się innym artykułowanym dźwiękom.
był moment, kiedy jednostka staje się autonomicznym podmiotem i twórcą.
Pytanie, postawione sobie, odnosiło się do tego, czy w różnorodnych działaniach,
Podstawą wspomnianych warsztatów Odczarowanie... było rozszerzenie pojęcia kadr
bardziej utajone i dyskretne, nie ma jakichś najbardziej fundamentalnych dla naszej
kultury, które wyznacza granicę pomiędzy amatorstwem i profesjonalizmem. Ich istotą była chęć sprawdzenia, czy możliwy jest swobodny proces twórczy wynikający z samej pasji i nakierowany na przyjemność, w tym przyjemność widza. Grupa artystów działających poza obiegiem sztuki współczesnej w Nairobi i w Krakowie podczas spotkań w instytucji dyskutowała na temat tendencji w sztuce światowej ostatnich czterech dekad, konfrontowała też zdobytą wiedzę ze swoją praktyką, w której zniesione zostały różnice społeczne i kulturowe, za to realizowane są wszelkie fantazje możliwe do stworzenia w realnym świecie.
tworzących system społeczny, a nawet w tych działaniach, które są mniej widoczne, kultury i naszej cywilizacji wyborów pierwotnych. Jedną z istotnych różnic między ludźmi a innymi stworzeniami jest to, że my rozróżniamy działania profesjonalne i amatorskie. Działanie profesjonalne ma cechy konieczności, czy jest to zewnętrzny przymus pochodzący od natury i społeczeństwa, czy też „muszę” i „powinienem” dyktowane przez ambicję i sumienie, oraz głos troski. Przegrana powoduje fizyczne i duchowe cierpienie. Jednakowoż jeśli nie mamy wyjątkowego pecha, nawet w naszych najbardziej profesjonalnych działaniach jest element amatorstwa. Niewielu z nas – taką przynajmniej mamy nadzieję – nie czerpie żadnej przyjemności z rzeczy, które musi robić. Gdyby było inaczej, nie wiem, jak ludzie mogliby wynaleźć gry, w których konieczność – reguły gry – jest koniecznością na niby, a radość z wygranej… Daleko stąd, w posępnej krainie Niebieskawe wzgórza, w księżycowym splinie Zdają się pogrążone w myślach Szsz!
25.
21.
18.
33.
40.
6.
15.
20. 19.
36.
7. 13. 5. 10.
27. 29.
2.
42. 39.
26.
32.
38. 4.
23.
8.
35.
22.
1.
28.
12.
17.
37.
14.
41.
31.
3.
34.
16. 5.
30.
9. 11.
24.
5.
4.
3.
2.
1.
Paul Gitagia, Stend
Szymon Cisek, Fuck off from my gender
Elżbieta Ciępka, Życzliwość
Agnieszka Berezowska, Szelest
Asia Baś & KadriNoormets, air with content 10 degree something: shared
Iddi Bahir, Stop przemocy wobec dziewcząt
John Njoroge Kamau, Mototalizmany
Thomas Hirschhorn, Stars in the Sky (1995), dzięki uprzejmości artysty Andrzej Karoń, Atak gadów na Kraków
7. 8.
Andrzej Karoń, Chłopiec z wężem
6.
9.
Hiram Ngaithe Kinuthia, Fotel
Andrzej Karoń, Nagość zakryta Joanna Klich, Organic
11. 12.
Filip Kogut, Dzieciństwo
10.
13.
Dawid Kosacki, LOCKER/SZAFKA
Kacper Kordus, Bez tytułu Katarzyna Kościelniak, Modus
15. 16.
Małgorzata Król, Azyl
14.
17.
Krzysztof Maciaszek, Ludwig Wittgenstein, pozy Edwin Mainagathu, Bez tytułu
19.
Dawid Misiorny, widzialność światła nie rozwiązuje problemu ciemności – blind
18. 20.
spot corner and a chain (2015), ET (2015), 24h moczu. after Ch. Burden (2015),
21.
22.
George Ouma, Marzenia senne
Kennedy Oluoch, fragment muralu ze szkoły Valley View w Mathare, Nairobi
Perric Mugambiok, 2076 r.
klatka schodowa (2015) 23.
Joanna Piotrkowska, Bez tytułu (2015) Joanna Piotrkowska, Bez tytułu (2015)
25.
Anna Poduszyńska, Świątynia dumania
24. 26.
Aleksandra Powalacz & Magdalena Zawieracz, Będziemy szczęśliwi Agata Reichert, Odloty
27.
Tamara Rohe, Niebo‑niebo
Prekariat, Kąpiący się dandysi 30.
Anna Sadowska, Ogródek
29. 31.
Karolina Spyrka, Guide
28.
33.
32.
Anna Szarwiło & Klaudia Quaranta, rEWOLUCJA
Agnieszka Wilczyńska‑Jaroch, Uskrzydlacz myśli
Joane Wangari, Ubrania dla ludzi przyszłości
Ewelina Zając, Amentia
34.
37.
Magdalena Żmijowska, Monika Stolarska, Biały patchwork
Asia Warchał, Schody dla idealnego świata 38.
autor nieznany, God Is Above All
35.
39.
autor nieznany, oferta ze skrzyżowania
36.
41.
40.
Salon Fundacji Razem Pamoja
w Księgarnia | Wystawa, ul. Józefińska 9, Kraków
42.
patroni medialni:
współpraca:
partnerzy projektu: