the n e u ro n stimulating zine
Mourn
Spelled [mawrn, mohrn]
[τεύχος 021] - [131111] - [διανέμεται χωρίς αντίτιμο]
i am the cover...
περιεχόμενα
. το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd]
.04
. τι εστί πτώχευση; [μαρία κατσοπούλου]
.06
. αλληλεγγύη ή φιλανθρωπία; [νεκτάριος λαμπρόπουλος]
.09
. σιωπή [σαμσών ρακάς]
.10
. η φυλή των ελεγχόμενα χρεοκοπημένων [χαρά βογαζιανού]
.12
. οδηγός επιβίωσης στα χρόνια της κρίσης [δημήτρης ροβόλας]
.14
. η απώλεια των τριών [μ.]
.15
. ας συστηθούμε... [βασίλης κ.]
.16
. γράφοντας μία αστυνομική ιστορία [seitanakos]
.19
. werner herzog - part 2 [baphomet]
.23
. we walk alone [ζέτα]
.24
. movies [αντώνης κωνσταντάρας]
.26
. η μούχλα του σταθμού [μάνια σαμπά]
.28
. 99cents [lingasai]
.29
. μικρά ανεκτίμητα τιμήματα [θάνος πάσχος]
.30
. το λ στ’ όνομά του [μαρίνα αποστόλου]
.31
. α-Lyr [ξένια κακάκη]
.32
. το κουδούνι [σελήνη]
.33
. μαργαριτάρια [πνοή]
.34
. κάθε νέο πρωινό [σταυρούλα]
.35
. με τα χέρια στα μάτια [madlen]
.36
. κάλτσα [παλιό φλασκί]
.37
. κάτω απ’ τ΄άστρα [μυρτώ]
.38
. το ουράνιο τόξο [chupa chap]
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
.
.03
i am page 02
the neuron stimulating zine
το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd] Ας κάνουμε τη διαφορά. Δεν περιμένουμε κανένα οίκο αξιολόγησης να μας το πει. Έχουμε πτωχεύσει προ πολλού. Όποιος έχει οδηγήσει έστω και λίγο στο κέντρο της Αθήνας έχει δει τον θυμό που ξεχειλίζει και εκδηλώνεται με την παραμικρή αφορμή. Πολύ πριν προστεθεί και η αγανάκτηση στο παζλ. Γιατί; Τι δικαιολογία έχουμε;
«do n’t to c just su lea rvi ~ ha r your h ve while kim e wai bey ad» ting for s ome one ’s re volu tion
Είμαι σίγουρος πως ήδη έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι για τέτοια παραδείγματα και εκτός δρόμων. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα είσαι μέσα σε μια καφετέρια και θα έχεις στρίψει το τσιγάρο σου, λίγο πριν το ανάψεις, σήκωσε το κεφάλι σου και κοίτα γύρω σου. Δες πόσες γυναίκες υπάρχουν μέσα στην καφετέρια. Είσαι σίγουρος πως καμία τους δεν είναι έγκυος; Σε νοιάζει; Μήπως ο τρόπος ζωής μας έχει πτωχεύσει προ πολλού; Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει δικαιολογία. Αφεθήκαμε έρμαια στον ευρύτερο μηχανισμό εκφυλισμού, που είναι υπεύθυνος και για όλα αυτά που ζούμε σε πολιτικό επίπεδο, και καταλήξαμε αυτό που κοροϊδεύουμε. Ζούμε τον φασισμό του αυτονόητου. Εθιστήκαμε να θεωρούμε πως αυτή η νοοτροπία δεν θα αλλάξει ποτέ σ’ αυτόν τον τόπο, σε τέτοιο βαθμό και σε τέτοια ένταση όσο ο θυμός και η αγανάκτηση μας απέναντι σ’ αυτός που διαχειρίζονται την εξουσία. Ως πότε; Ας κάνουμε τη διαφορά.
i am the un-editorial page
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
Τι δικαιολογία έχουμε για όλες τις στρεβλώσεις που έχουμε δημιουργήσει στον τρόπο ζωής μας. Σε τέτοιο βαθμό που πλέον και οι πιο ακραίες συμπεριφορές μας φαίνονται αυτονόητες. Θέλεις παραδείγματα; Άφθονα. Απλώς κοίτα γύρω σου και θαύμασε τον σουρεαλισμό. Οι διαβάσεις στην Ελλάδα υπάρχουν για να “σπάνε” το γκρίζο της ασφάλτου. Οι “δρόμοι” των τυφλών για να ευθυγραμμίζονται τα παρκαρισμένα μηχανάκια. Τα πορτοκαλί βελάκια που αναβοσβήνουν στο φανάρι είναι πράσινα που έχουν ξεβάψει. Οι λωρίδες έκτακτης ανάγκης είναι για προσπεράσεις. Και είμαι σίγουρος πως έχεις προσέξει πολλά ακόμα.
τι εστί πτώχευση [μαρία κατσοπούλου]
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
“Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν” είπε ο Χαρίλαος περίλυπος, αναγκασμένος εκ των συνθηκών να παραδεχτεί τα χάλια της χώρας. Εκατόν τριάντα χρόνια μετά, βρισκόμαστε στα ίδια χάλια και χειρότερα, χωρίς να βλέπουμε φως όχι μόνο στο τούνελ, αλλά πουθενά. Τη μύτη μας δε βλέπουμε. Η πλειοψηφία έχει τη γνώμη πως πρόκειται για οικονομική κρίση και μόνο. Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι πολύ μεγαλύτερο. Όλα ξεκινούν από την Ηθική πτώχευση. Η Ηθική πτώχευση έχει ως αποτέλεσμα την πτώχευση Δικαιωμάτων. Αυτή με τη σειρά της οδηγεί στην πτώχευση της Ανεξαρτησίας, και κατ’ επέκταση στην πτώχευση της Ελευθερίας. Εξαιτίας της τελευταίας έχουμε οδηγηθεί στην πτώχευση Χαμογέλων. Η Οικονομική πτώχευση που προκλήθηκε από το συνδυασμό Ηθικής και Λογικής πτώχευσης, έχει κάνει τον κόσμο να υποφέρει από πτώχευση Ονείρων. Από την άλλη πλευρά, η πτώχευση της Γλώσσας, παράλληλα με την ανάπτυξη της πτώχευσης Ενδιαφέροντος και Δραστηριοποίησης, έφερε την Πνευματική πτώχευση στο προσκήνιο, πιο έντονη κι από τα χρόνια του Μεσαίωνα. Σε αυτό το σημείο, αξίζει να αναφερθεί επίσης πως η πτώχευση της Υγείας, οδήγησε στην ανάπτυξη σοβαρών επιδημιών, επειδή πολλά νοσοκομεία και κέντρα περίθαλψης έκλεισαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι οι ψυχασθενείς που μέχρι και σήμερα περιπλανώνται στο δρόμο γυμνοί φωνάζοντας ακατάπαυστα και απαγγέλοντας αποσπάσματα της Αγίας Γραφής. i am page 4
the neuron stimulating zine
Αυτά, είναι μόνο μια σύντομη περιγραφή του θέματος. Στην πραγματικότητα η έννοια της πτώχευσης δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο ορισμό. Παρόλα ταύτα, ως πτώχευση θεωρούμε την πλήρη χρηματική έλλειψη, η οποία προκαλεί καραμπόλα ισοπέδωσης σε όλους τους τομείς μιας κοινωνίας. Πτώχευση λοιπόν ξανά, κι όποιος δεν αντέχει, ας πάρει τα βουνά. i am page 5
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
Όσον αφορά τις εντάσεις μεταξύ των ζευγαριών, μπορούμε να πούμε τα εξής. Εξαιτίας της Οικονομικής κυρίως πτώχευσης, τα ανύπαντρα ζευγάρια άρχισαν να πάσχουν από την έλλειψη προσωπικού χώρου, η οποία λόγω της πτώχευσης της Ψυχαγωγίας, προκάλεσε την πτώχευση Ερωτισμού, η οποία με τη σειρά της προκάλεσε πτώχευση στη Λίμπιντο. Η πτώχευση στην Υπομονή και την Κατανόηση υπήρξαν καταστροφικές για τις προσωπικές σχέσεις, και καθώς πλέον η πτώχευση Συναισθήματος ήταν κάτι το αναπόφευκτο λόγω της Σεξουαλικής πτώχευσης, τα ζευγάρια διαλύθηκαν. Οι οικογένειες είναι μια πονεμένη υπόθεση, γεμάτη πίκρα, καθώς όλα τα παραπάνω προβλήματα συσσωρεύονταν κάτω από την ίδια στέγη. Επιπλέον, ο υποσιτισμός γινόταν ολοένα κι εντονότερος και οι γονείς αδυνατούσαν να θρέψουν τα τέκνα τους. Έτσι, πολλοί από αυτούς, βλέποντας πως η δημιουργία οικογένειας είναι πιο δύσκολη κι από τον τετραγωνισμό του κύκλου, άρχισαν να τρώνε τα παιδιά τους. Ένα θετικό που έβλεπαν στην πράξη αυτή, ήταν το ότι δεν χρειαζόταν να πληρώνουν για φρέσκο ελληνικό κρέας. Αυτό ήταν που ονομάστηκε αργότερα Οικογενειακή πτώχευση.
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
αλληλεγγύη ή φιλανθρωπία; [νεκτάριος λαμπρόπουλος]
Είναι δυο χρόνια τώρα που η κοινωνία μας βυθίζεται στον βούρκο της κρίσης και της υποβάθμισης. Δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος βέβαια ότι ήμασταν και μια απόλυτα υγιής κοινωνία και ξαφνικά εκπέσαμε αλλά σίγουρα η βίαιη αναδιανομή του πλούτου προς τους έχοντες και η φτωχοποίηση των κατώτερων και μέσων στρωμάτων έχει σχεδόν αποσυνθέσει τον κοινωνικό ιστό. Σε αυτές τις περιστάσεις όλοι νιώθουμε ότι κάτι πρέπει να γίνει, αλλά συνήθως δεν ξέρουμε τι. Μπορούμε να σκεφτούμε τι είναι αυτό που λείπει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια από την ελληνική κοινωνία; Τι είναι αυτό που το ξέχασαν όσοι βολεύτηκαν και όσοι μπήκαν δυναμικά στο παιχνίδι του «υγιούς» ανταγωνισμού; Μια λέξη αρκεί: Αλληλεγγύη. Τι είναι όμως η αλληλεγγύη και πώς μπορούμε να την ορίσουμε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή; Τι πρέπει να κάνουμε για να την εκδηλώσουμε άμεσα; Ποιος τη χρειάζεται περισσότερο; Ποιος μπορεί να τη δώσει πιο εύκολα; Συνήθως στην Ελλάδα υπάρχει μια παρανόηση στην έννοια της αλληλεγγύης. Οι περισσότεροι την συγχέουν με την Φιλανθρωπία. Όμως η φιλανθρωπία είναι το σύνηθες όχημα μερικών πλουσίων για να αγοράσουν λίγες από τις τύψεις τους, για όσα έχουν στερήσει από τους οικονομικά ασθενέστερους. Αυτό συμβαίνει βέβαια σε κάθε κοινωνική βαθμίδα. Οι πλούσιοι κάνουν δωρεές σ’ ένα νοσοκομείο, χτίζουν ξενώνες, χρηματοδοτούν εκδηλώσεις αγάπης και πού και πού σκάνε και αρκετά λεφτά σε κάποιον τηλεμαραθώνιο. Όλα αυτά με το αζημίωτο φυσικά, αφού όλοι γνωρίζουμε ότι οι δωρεές και οι χορηγίες, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, προσέφεραν και συγκεκριμένες φοροαπαλλαγές. Οι φτωχότεροι, δίνουμε ένα ευρώ σε κάποιον ζητιάνο, μαζεύουμε παλιά ρούχα και τα δωρίζουμε σε ΜΚΟ και οι πιο τολμηροί συμμετέχουν και σε προγράμματα εθελοντικής εργασίας και βοήθειας, για ασθενέστερους. Κατά τη γνώμη μου όμως, όλα αυτά εκτός του ότι δεν αποτελούν μια ολοκληρωμένη μορφή εκδήλωσης της αλληλεγγύης μας, ίσως να διαιωνίζουν το πρόβλημα καθώς δε γίνονται προσπάθειες για ουσιαστικότερη βοήθεια σε αυτούς που την χρειάζονται. Κατ’ αρχήν, όσοι προσφέρουν εθελοντικά την εργασία τους ή κάποια από τα πράγματα που δεν χρειάζονται -ακόμα και τα φραγκοδίφραγκα που δίνουμε σε κάποιον στα φανάρια- νομίζουν ότι βρίσκονται σε καλύτερη θέση και γι’ αυτό βοηθούν. Αυτό όμως αποτελεί προϋπόθεση της φιλανθρωπίας και όχι της αλληλεγγύης. Είμαστε αλληλέγγυοι σε ανθρώπους ίσους με εμάς, σε ανθρώπους που κατανοούμε τη θέση i am page 6
the neuron stimulating zine
Όμως, τι είναι τελικά αλληλεγγύη ακόμα και σε αυτή την περίπτωση; Να δώσεις χρήματα για τη μεταφορική; Να προσφερθείς να αποθηκεύσεις κάποια από τα πράγματα της κοπέλας σ’ ένα δικό σου ανεκμετάλλευτο χώρο; Να φιλοξενήσεις για κάποιο διάστημα τα ζωντανά της; Πιστεύω πως όλα αυτά, παρόλο που στιγμιαία είναι απαραίτητα να συμβούν, δεν αποτελούν παρά ακόμα μια ένδειξη φιλανθρωπίας. Η πραγματική «κρίση» αλληλεγγύης που θα έπρεπε να μας συνταράξει θα ήταν να οργανωθεί σε τοπικό επίπεδο ο μικρόκοσμός μας και να διεκδικήσει χώρους που μένουν ρημαγμένοι ώστε να μπορούν να φιλοξενηθούν άνθρωποι που χάνουν τη δουλειά τους, χώρους όπου θα μπορούν να φιλοξενούνται κατοικίδια νέων ανέργων που δεν θέλουν να τα αφήσουν στην τύχη τους αλλά ίσως δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς (είναι άπειρα τέτοια κρούσματα τον τελευταίο καιρό ακόμα και με σκυλιά ράτσας να περιφέρονται μόνα στους δρόμους ή στην ερημιά γιατί οι ιδιοκτήτες τους δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην ακριβή i am page 7
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
τους και ξέρουμε πως βοηθώντας τους ή κατανοώντας τις αντιδράσεις τους, θα ωφεληθούμε όλοι στο μέλλον. Αντίθετα παρατηρούμε πως όταν μια κοινωνική ομάδα αγωνίζεται για κάτι, οι περισσότεροι -ακολουθώντας τις καπιταλιστικές θεωρήσεις και τον λεγόμενο κοινωνικό αυτοματισμό- θυμώνουμε, σκεφτόμαστε την ενδεχόμενη ταλαιπωρία και τις δυσκολίες που θα μας δημιουργήσει μια απεργία ή μια κατάληψη. Δεν κατανοούμε πως όσοι θίγονται σήμερα, αν δεν τους συμπαρασταθούμε, θα είναι το προμήνυμα για την αυριανή μας πραγματικά δυσχερή θέση. Όσοι επιθυμούν μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, ξεχνούν ότι με αυτόν τον τρόπο κατεβαίνει και η στάθμη των μισθών των ιδιωτικών υπαλλήλων. Λειτουργούμε, με λίγα λόγια, κοντόφθαλμα και εγωιστικά. Πριν λίγες μέρες δημοσιεύθηκε στο διαδίκτυο ένα συγκλονιστικό κείμενο μιας κοπέλας με τίτλο «Ξημερώνει νύχτα». Αναπαράχθηκε από blogs, από το twitter, ακόμα και από εφημερίδες. Συνοψίζοντας το, μια κοπέλα η οποία εδώ και χρόνια ζούσε και εργαζόταν στην Αθήνα, συνειδητοποιεί μετά από κάποιους μήνες στην ανεργία, πως δεν μπορεί όχι μόνο να συντηρήσει το σπίτι της και τον εαυτό της, αλλά δεν έχει χρήματα ούτε για να μετακομίσει, ούτε για να αποθηκεύσει κάπου τα πράγματά της σε περίπτωση που μετακόμιζε στο μικρό διαμέρισμα της μητέρας της στην επαρχία, αλλά ούτε και να φιλοξενήσει κάπου τα μικρά ζώα που είχε υπό την προστασία της. Με το κείμενό της, κατάφερε να μας ταρακουνήσει και να καταλάβουμε τι μπορεί να συμβεί αύριο και σε μας (υπάρχουν και ανθρωπόμορφα ζώα που δεν το κατάλαβαν βέβαια) και ζήτησε βοήθεια. Κι εδώ έρχεται ξανά η αλληλεγγύη.
διατροφή τους, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν γιατί δεν έχουν μάθει να ζουν μόνα), χώρους όπου θα δίνεται ψυχολογική, αλλά και υλική υποστήριξη στα άτομα που το έχουν ανάγκη. Ακόμα κι αν δεν είναι δυνατή η χρήση ερειπωμένων ή ανεκμετάλλευτων κτηρίων, θα μπορούσε κάθε γειτονιά να κάνει ένα κοινό ταμείο για να νοικιάζει τέτοιους χώρους και να τους φροντίζουν μόνοι τους οι άνθρωποι που έχουν την ανάγκη τους – νιώθοντας ταυτόχρονα χρήσιμοι και δημιουργικοί. Τα κοινωνικά παντοπωλεία, οι χώροι ανταλλαγής αγαθών για υπηρεσίες και αντίστροφα, είναι μερικά παραδείγματα που αρχίζουν να λειτουργούν και να δείχνουν έμπρακτη, και με μέλλον, αλληλεγγύη.
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
Με αυτόν τον τρόπο θα έχουμε προετοιμαστεί και σαν κοινωνία για τα δυσκολότερα που έρχονται με την επικείμενη, σίγουρη, πτώχευση ώστε να μην εξαθλιωθούμε και αγριέψουμε. Αντί να αναπτυχθεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης κατ’ άτομο -όπως και θα συμβεί σε μια ατομοκεντρική καπιταλιστική κοινωνία- οφείλουμε να προετοιμάσουμε ένα συλλογικό ένστικτο αυτοσυντήρησης που και θα «μπαλώσει» τον σκισμένο κοινωνικό ιστό, αλλά και μπορεί να δημιουργήσει και πιο βαθιές ρίζες στις ανθρώπινες σχέσεις. Αλληλεγγύη σημαίνει να βγεις στον δρόμο για τον εργάτη που απολύθηκε παρόλο που είσαι δημόσιος υπάλληλος, να φωνάξεις για τον δάσκαλο που θα δουλεύει για 600 ευρώ ενώ είσαι γονιός, να στηρίξεις τον δημόσιο υπάλληλο που θα χάσει τη δουλειά του ενώ είσαι ελεύθερος επαγγελματίας γιατί ξέρεις πως, εν τέλει, η δική του ευημερία είναι και δική σου, η δική του απελπισία θα είναι και δική σου, η πείνα του μπορεί να τραφεί από το απόθεμά σου. Αντί να διεκδικούμε μόνο όσα μας οφείλουν σαν συντεχνίες ας απαιτήσουμε μεγαλύτερη φορολόγηση των πλουσίων, ξαναμοιρασιά της γης και του πλούτου, προστασία των κοινωνικών παροχών και σταμάτημα στην προκλητική κατανάλωση των εχόντων την ίδια ώρα που άνθρωποι λιμοκτονούν. Αντί να είμαστε φιλάνθρωποι, ας ξαναγίνουμε άνθρωποι. i am page 8
the neuron stimulating zine
σιωπή [σαμσών ρακάς] με απόφαση διευθυντή βγάζουνε νικητή το φαβορί που το μισούνε όλοι στις κλειδωμένες χώρες εκεί που κατοικούν τα αουτσάιντερ πάντα το φαβορί κερδίζει έτσι για παραδειγματισμό [issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
γιατί όλα επιτρέπονται στους κλειδωμένους μόνο να μην νιώθουν νικητές και τους περάσει απ' το μυαλό πως το κλειδί μέσα στις τσέπες τους είναι το αντικλείδι.
i am page 9
η φυλή των ελεγχόμενα χρεοκοπημένων [χαρά βογαζιανού] Είμαστε η Φυλή Των Ελεγχόμενα Χρεοκοπημένων. Προσοχή! Όχι των ελεγχόμενα χρεοκοπούμενων, αλλά των ήδη χρεοκοπημένων. Είμαστε η φυλή που χαμογελάει μπροστά σε κάθε νέα νομοθετική καρμανιόλα που αφορά σε νέες φοροεισπρακτικές ρυθμίσεις. Χαμογελάει γιατί έχει ήδη πολλές κερδισμένες μάχες στο δυναμικό της και στο νεύμα μίας νέας πρόκλησης ανταποκρίνεται μ’ ένα χαμόγελο. Χαμογελάει γιατί ίσως να βαρέθηκε να δακρύζει.
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
Γεννηθήκαμε κάπου μεταξύ του 1975 και του 1985. Κάποιοι από εμάς πρόλαβαν ακόμη και τις ποδιές στο σχολείο! Όλοι πρόλαβαν τη γένεση της ιδιωτικής τηλεόρασης και τη φανφαρώδη υποδοχή και επιβολή της, κάποιοι θυμόμαστε τις καταλήψεις του 1991-1992, οι περισσότεροι χτυπήσαμε τις Martin’s μας σε κάποιο παγκάκι και φορέσαμε καρό πουκάμισο (κάποιοι πρόλαβαν να φορέσουν και strike μποτάκι), κάποιοι από εμάς σπούδασαν και κάποιοι όχι, ενώ κάποιοι αναφέρονται στη σημερινή ηλεκτρονική μουσική με τον όρο techno. Όταν κοιτάμε την συλλογή με τα cd μας σε κάποια αναγνωρίζουμε πόσα χαρτζιλίκια θυσιάσαμε και πόσες ημέρες ή και εβδομάδες χρειάστηκαν ώσπου να ανοίξουμε τελετουργικά τη ζελατίνα του νέου cd. Στο σχολείο μπορεί να μην κάναμε παρέα μεταξύ μας ή απλά να κοιταζόμασταν και να αναγνωρίζαμε τη διαφορετικότητα μας στη μάζα που επεδείκνυε τι μάρκα φόραγε και που έσκυβε το κεφάλι πάνω από ένα βιβλίο για να πάρει ένα αυτοκίνητο ως δώρο για τις πανελλήνιες και το εισιτήριο για άλλα τέσσερα ή πέντε χρόνια πλήρους γονικής επιχορήγησης. Το πολυαναμενόμενο Millenium μας βρήκε κάποιους με δικά τους λεφτά και κάποιους κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο μετρώντας χρόνια να ξεμπερδεύουν με το σχολείο και να βγάλουν δικά τους λεφτά. Είμαστε η φυλή που στα 19-20 είχε τη δική της ταυτότητα αλλά έψαχνε να τη βρει. Είχε τα δικά της λεφτά και πλήθος εργατοωρών στην πλάτη της, είχε όρεξη να βγει αλλά δε μπορούσε. Οι εκτός φυλής ακολουθούσαν το ακαδημαϊκό ή το γονικό πρόγραμμα ή και τα δύο και εντός της φυλής είχαμε όλοι διαφορετικά ωράρια. Έτσι μέναμε σαν ελατήρια που αποθηκεύουν και αποθηκεύουν ενέργεια. Εκτός δουλειάς μας λένε ανώριμους ή παιδιά. Γιατί το ελατήριο απελευθερώνει ενέργεια όταν δε βρίσκεται υπό πίεση και η δική μας πίεση είναι ότι έχουμε δαπανήσει περισσότερες ώρες σοβαρότητας από τους συνομηλίκους μας. Εάν παιδικότητα είναι να πηδάς τα καγκελάκια του Αβραμόπουλου στην Πανεπιστημίου ενώ ακριβώς δίπλα σου έχει άνοιγμα, ναι είμαστε παιδιά! Εάν παιδικότητα είναι να μη μιλάς για την κρίση γιατί τα ακούς επί 8 ώρες κάθε ημέρα και τη δεδομένη στιγμή θέλεις να απολαύσεις τη γουλιά της μπύρας η οποία γουλιά ισούται με 10 λεπτά εργασίας, τότε ναι είμαστε παιδιά! Είμαστε η φυλή που αντιστέκεται στο να καταναλώσει όλη της την ενέργεια στη δουλειά. Ακόμη και αν δε μας έχει μείνει θα βρούμε! Είμαστε η φυλή που προέβλεψε την κρίση όταν πριν αρκετά χρόνια την πήραν τα σκάγια από την εξάτμιση κάποιου λεωφορείου και της ήρθε το όραμα της κρίσης. Είμαστε η φυλή που εκτιμάει και τιμάει ένα άδειο παγκάκι στην Πειραϊκή, που
€ απολαμβάνει την Πανσέληνο στην Πνύκα ή τον Άρειο Πάγο, που μοιράζεται ένα μπουκάλι κρασί στην παραλία, που έχει παρακολουθήσει τα καλύτερα lives στο Λόφο Στρέφη και που γνωρίζει την ύπαρξη των μονοπατιών στα βουνά που αγκαλιάζουν € του την Αττική. Είμαστε η φυλή που το καλοκαίρι κοιμάται υπαίθρια με τον ήχο και την της θάλασσας, το θρόισμα και τις σκιές των δέντρων και το κελάρυσμα του € μυρωδιά ποταμού. Είμαστε η φυλή που φεύγουμε και δεν αφήνουμε ίχνη της παρουσίας μας γιατί σεβόμαστε την φιλοξενία της φύσης. Είμαστε η φυλή που ακόμη και αν αισθανόμασταν i am page 10
the neuron stimulating zine
γεμάτο το πορτοφόλι στην τσέπη μας θα επιλέγαμε αυτόν τον τρόπο ζωής.
Είμαστε η φυλή που σας ακούει να κλαίγεστε ενώ στο καπάκι μας δείχνετε το νέο σας κινητό. Είμαστε η φυλή που τα εισοδήματα της είναι κατά πολύ χαμηλότερα από τα ήδη μειωμένα δικά σας. Είμαστε η φυλή που σας ακούει να μιλάτε για αλληλεγγύη και ευσυνειδησία την ώρα που μαθαίνετε στα παιδιά σας τη λαμογιά και πως να καρπωθούν οτιδήποτε από οπουδήποτε. Είμαστε η φυλή που διαχωρίσαμε από μικροί το πτυχίο από την καριέρα. Είμαστε η φυλή που σέβεται τον εργάτη γιατί δεν έχει πρόβλημα να περάσει ή να ξαναπεράσει από αυτό το στάδιο και ας έχει μεταπτυχιακό. Μας θλίβει η μιζέρια σας. Μας θλίβει ότι αυτά που θεωρούσατε ποταπά και αλήτικα τα κάνετε μόδα. Μας θλίβει να σας ακούμε στην παραλία στη μέση του πουθενά να απορρίπτετε γκόμενους γιατί δεν έχουν αμάξι και γκόμενες γιατί δεν έχουν πτυχίο! Μας θλίβει που πρέπει να μοιραστούμε μαζί σας τα βραχάκια στην Πνύκα! Μας θλίβει που η περιπτερίσια μπύρα από απόλαυση έγινε αναγκαιότητα… Είμαστε η φυλή των ελεγχόμενα χρεοκοπημένων. Στεκόμαστε σε κάποιο ψηλό σημείο στην πόλη και χαμογελάμε. Βλέπουμε ένα-ένα τα φώτα της πόλης να σβήνουν και σκεφτόμαστε τι αγωνίες μπορεί να κρύβει κάθε φως που κλείνει. Κοιτάμε τη Βουλή φωτισμένη και χαμογελάμε. Είμαστε η φυλή που πάντα έχανε. Είμαστε η φυλή που από την κρίση σας χάνουμε ελάχιστα πράγματα γιατί δεν είχαμε ποτέ πολλά. Είμαστε η φυλή που όταν ακούσει ξανά το «Δυστυχώς κύριοι επτωχεύσαμε» θα γελάσει... είμαστε η φυλή που έχει ήδη πτωχεύσει. Υ.Γ. Ευχαριστώ τον Γιάννη Αγγελάκα για την έμπνευση της εικόνας του χαμόγελου μπροστά στην καρμανιόλα. i am the bankrupred page 11
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
Είμαστε η φυλή που με βάση τα δεδομένα σας έχουμε χρεοκοπήσει. Είμαστε αυτοί που ακούγαμε για το φιλότιμο και τις προδιαγραφές μας αλλά δε συζητάγαμε για τις ευθύνες μας εκτός δουλειάς. Είμαστε η φυλή που χάνεται από τους ανθρώπους που αγαπάει γιατί δεν έχει μονάδες να τους πάρει τηλέφωνο ή λεφτά να πάει για καφέ. Είμαστε αυτοί που αναρωτιέστε τι τα κάνουμε τα λεφτά μας και γιατί κυκλοφορούμε με το ίδιο παντελόνι αλλά δεν αναρωτιέστε αν και πόσο συνδράμουμε στο πατρικό σπίτι ή στον τραπεζικό λογαριασμό του σπιτονοικοκύρη. Είμαστε αυτοί που το βιογραφικό μας θυμίζει χαμαιλέοντα γιατί ποτέ δεν είχαμε τα χρήματα να σταματήσουμε από μία δουλειά να ψάξουμε μία άλλη. Γιατί ποτέ δε μπορούσαμε και δε θέλαμε να περιμένουμε την θέση του δημοσίου, γιατί κάποιες φορές κάναμε και δύο δουλειές παράλληλα, γιατί δε θέλαμε να θάψουμε έναν συνάδελφο και ας ξέραμε ότι αυτός μας έθαβε.
οδηγός επιβίωσης στα χρόνια της κρίσης [δημήτρης ροβόλας]
Οκ, λοιπόν αγαπητέ μου μικροαστέ, βολεμένε μου αριστερέ και φασιστάκο με λανθάνουσα σεξουαλική ταυτότητα. Χρεοκοπούμε.. Το ξέρεις εσύ, το ξέρει ο γαλατάς, το ξέρουν και οι πέτρες. Όπως λέει και ο τίτλος εκείνης της γερμανικής ωραίας ταινίας που νοίκιασες και είδες με εκείνη την τύπισσα μπας και σε βρει και λίγο κουλτουρέ και σου κάτσει: “Οι ήμερες της αφθονίας σου είναι μετρημένες”. Τέρμα τα ποτά στα μπαράκια, τέρμα οι καφέδες από το starbucks, τέρμα το ντελίβερι, τέρμα τα ρούχα από τα χιπστερό-εμπορικά, τέρμα τα μοδάτα ναρκωτικά και τα events στα μπίτο-μάγαζα. Αυτοκτόνα.. Η καταναλωτική σου ζωή τελείωσε και ήρθε εκείνη η άγια η ώρα ο φλώρος μέσα σου μαζί με το αμερικανικό όνειρο να φάει μολύβι και να δώσει τη θέση του σ’ ένα πιο ρεαλιστικό ον. Στο προκείμενο λοιπόν.. Πως ζούμε αξιοπρεπώς στα χρόνια της κρίσης;
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
10 μικρά μυστικά φτασμένα για σένα σε μορφή Μαντάμ Φιγκαρό και Κοσμοπόλιταν, γιατί ας μην γελιόμαστε, έτσι το τεμπέλικο μάτι σου έχει συνηθίσει να διαβάζει. Κάν’ τα σκονάκι, τατουάζ στο δεξί το κωλομέρι και αέρα στα πανιά σου. 1. Καταρχήν βρες στη πόλη που είσαι, όλες τις φοιτητικές λέσχες και τα σημεία συσσιτίων.. Μάθε ωράρια και εξασφάλισε την τροφή σου. Ζήσε τη συγκίνηση του να απαλλοτριώνεις από σούπερ μάρκετ. Βρες αυτά που έχουν τις λιγότερες κάμερες (αλυσίδες κόπανε και όχι μικρομάγαζα) και καβάντζωσε τρόφιμα. Προτίμησε ρύζι και κονσέρβες. Κρύβονται πιο εύκολα και έχουν περίσσια θρεπτική αξία. Μην ανησυχείς, δεν θα λείψουν από κανέναν. Μπορείς επίσης να προσθέσεις μέσα στη λίστα για ψώνια και προφυλακτικά. Ξυριστικά προτίμησε να αγοράζεις από τεμάχια στο περίπτερο καθώς κάνουν αυτό το εκνευριστικό χρίτσι-χρίτσι που ΝΑΙ, ακούγεται όταν περπατάς. 2. Μάθε να ράβεις, αν δεν μάθεις να ράβεις κάνε γνωριμίες με άτομα που ξέρουν, οι μοδίστρες θείες και οι γιαγιές με ραπτομηχανή είναι ανεκτίμητες. Τα ρούχα που έχεις ή βρίσκεις ή παίρνεις από χαριστικά παζάρια θα κρατήσουν πιο πολύ αν τα μπαλώνεις που και που. 3. Ο ιλλιγκαλισμός είναι ένα βιοθεωρητικό ρεύμα που αναπτύχθηκε στις αρχές του 1900. Όσο οι νόμοι δεν σου επιτρέπουν μια αξιοπρεπή διαβίωση, τόσο τα όρια νομιμοφροσύνης και παρανομίας γίνονται λιγότερο ευδιάκριτα. Εφόσον αργά ή γρήγορα θα αναγκαστείς να παρανομήσεις τουλάχιστον καν’ το με στυλ. Φρόντισε να προσέχεις την προσωπική σου υγιεινή και να έχεις εμφάνιση η οποία δεν σε απομονώνει από το κοινωνικό σύνολο. Γενικά σε ένα μπατσοκρατούμενο κόσμο μην δίνεις στόχο. 4. Προσπάθησε να διασκεδάζεις. Δεν χρειάζεται να μιζεριάζεις επειδή δεν έχεις λεφτά. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ακολουθείς όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις. Υπάρχουν παντού αυτοργανωμένα πάρτυ και οι πλατείες είναι γεμάτες κόσμο. Σήκω από το σπίτι σου και περπάτα. Μετακινήσου με συγκοινωνίες τζάμπα, μαθαίνοντας τα νυχτερινά δρομολόγια και άμα κανείς περίεργος σου πει γιατί δεν παίρνεις τίποτα να πιεις πες απλά ότι δεν έχεις λεφτά. Μην ντρέπεσαι, η κάθε παρέα έχει τουλάχιστον 2 άφραγκους σε κάθε έξοδο 5. Άμα είσαι από εκείνους που προτιμάνε να καπνίζουν από το να τρώνε, μάθε ότι κάθε γόπα από βιομηχανικό τσιγάρο περιέχει μια σεβαστή ποσότητα καπνού. Άμα έχεις χαρτάκια και φιλτράκια στρίβεις ένα αξιοπρεπές στούκα με 3 γόπες. Ιστορικά το i am page 12
the neuron stimulating zine
λεγόμενο γόπινγκ αναπτύχθηκε το 1930 και αναβίωσε στην νήσο Γαύδον πριν από 5 χρόνια
7. Επειδή ο καθρέφτης δεν λέει ψέμματα και δεν έχεις λεφτά για γυμναστήριο, πάρε μέρος στις καλύτερες αθλητικές δραστηριότητες που προσφέρει η εποχή: ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΠΑΧΑΛΑ. Τρέξε, πέτα, πήδα, ρίξε, φάε και τα κιλά των διακοπών εξαφανίζονται σε τρεις απεργιακές κινητοποιήσεις. Καλά μέρη για γνωριμίες και αναζήτηση εργασίας. 8. Μείνε στο δικό σου σπίτι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό αυτή τη στιγμή από το δικό σου χώρο. Αν είσαι ο κλασικός μαλάκας που μένει ακόμα με τους δικούς του, μάζεψε τα μπαγκάζια σου και ρώτα ποιος φίλος σου μπορεί να σε φιλοξενήσει. Αν μέχρι τώρα δεν ήσουν ο μέσος εγωκεντρικός σπασαρχίδης θα βρεις να συγκατοικήσεις στο άψε σβήσε. Υπάρχει πάντα και η λύση της κατάληψης. Απαιτεί, λίγα περισσότερα άτομα, λίγο ψάξιμο με το καθεστώς ιδιοκτησίας του κάθε κτίσματος, αλλά είναι μια εμπειρία που δε θα μετανιώσεις. 9. Μεροκάματα υπάρχουν. Το πιστεύεις ή όχι, υπάρχουν δουλείες που κανείς δεν διατίθεται να κάνει. Κράτα τα αυτιά σου ανοιχτά, ένα αισιόδοξο χαιρέκακο χαμόγελο και σε ό,τι ακούσεις πες ναι. 10. Παραδέξου ότι είσαι ένας φτωχομπινές. Κράτα ψηλά το λάβαρο της κατάντιας σου. Ωραία έπιασες πάτο. Από εδώ και μπρος, μόνο προς την κορυφή μπορείς να πας. Το μεγάλο μυστικό, είναι ότι δεν μπορείς να πας μόνος. Πόνταρε στους ανθρώπους γύρω σου, βοήθα και θα σε βοηθήσουν. Η λέξη είναι αλληλεγγύη. Καν’ την πράξη. i am page 13
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
6. Όλη αυτή η απώλεια ρευστού δημιουργεί συναισθηματικές ανασφάλειες που οδηγούν στο ρομαντικό δίπολο: φτωχός πλην τίμιος. ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΟΥ ΤΟ ΡΕ ΧΑΛΙΑ. Ήρθε η ευκαιρία να βρεις γκόμενο-α. Το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεθείς στον ίδιο χώρο με τον άλλον και να ρίξεις την καλύτερη icebreaker ατάκα: Δουλεύεις πουθενά;
η απώλεια των τριών (ή αλλιώς πτώχευση) [μ.] Σε αυτό τον κόσμο έχουμε δυσκολία να είμαστε αυτοδύναμοι, ανεξάρτητοι και αυτάρκεις. Νομίζω πως ο μόνος τρόπος να δεις σε τι βαθμό μπορείς να λειτουργήσεις μόνος σου είναι η απόσταση. Μένεις για λίγο μακριά για να καταλάβεις πόσο σε πιέζει αυτή η κατάσταση και πόσο αποζητάς την προηγούμενη. Πιστεύω στην αυτοδυναμία γιατί έχουμε την ικανότητα μόνοι μας να βρίσκουμε διεξόδους και πηγές δύναμης που δεν αφορούν μεγέθη συμβατά. Και μόνο αυτός που έχει βρει τις προσωπικές του πηγές μπορεί να λειτουργήσει ισορροπημένα και ενισχυτικά.
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
Πιστεύω στην ανεξαρτησία γιατί οι σταθερές δεσμεύσεις με ανθρώπους και καταστάσεις οδηγούν σε γκρεμισμένες γέφυρες. Πρέπει να μπορείς να βασίζεις ακόμα και στον αέρα, να περπατήσεις πάνω από νερό, να αιωρηθείς ώστε να περάσεις απέναντι και να φτάσεις εκεί που στοχεύεις. Πιστεύω στην αυτάρκεια γιατί ο εαυτός μας είναι το μόνο «Κέρας της Αμάλθειας». Όλα τα άλλα φτάνουν σ’ ένα τέλος, έχουν ένα συγκεκριμένο σκοπό και στόχο που δε συνάδει απαραίτητα με τους δικούς μας. Δεν μπορώ λοιπόν να περιμένω πλήρωση από κάτι άλλο πέραν του εαυτού μου. Που το πάω... για να είσαι καλά χρειάζεσαι και τα τρία, για να πας ένα βήμα μπροστά χρειάζεσαι και τα τρία, για να μπορείς να λειτουργήσεις μέσα στο πλήθος χρειάζεσαι και τα τρία. Διαφορετικά φτάνεις να βρίσκεσαι εκτεθειμένος και είναι δική σου ευθύνη. Απλά πιστεύω πως όσα παθαίνεις τα προκαλείς μόνος σου. Απώλεια των τριών - Πτώχευση του Είναι.
i am page 14
the neuron stimulating zine
ας συστηθούμε... [βασίλης κ.] Τα μεταμεσονύχτια λεωφορεία είναι τα λεωφορεία του λαού. Όλοι εμείς που δεν έχουμε αμάξι ή λεφτά συνωστιζόμαστε προκειμένου να χωρέσουμε στο λεωφορείο της χαράς που θα μας επιστρέψει σπίτι μας μετά το βραδινό ξεφάντωμα.
Τη συνήθισα τη διαδρομή και ξέρω τί θα δω σε κάθε δρόμο πια. Η χαρακτηριστικότερη φιγούρα είναι η γιαγιά που κοιμάται στο παγκάκι απέναντι από το μέγαρο μουσικής. Κάποια μέρα θα τη φωτογραφήσω με φόντο τη χλιδή του μεγάρου, για το contrast που λένε. Οι περισσότερες φάτσες του λεωφορείου μου είναι οικείες, με αρκετούς από τους συνεπιβάτες έχουμε ταξιδέψει μαζί ξανά και ξανά. Φιλιππινέζοι εργάτες με σακίδια στην πλάτη, φοιτητές που δεν έχουν δεκάρα για ταξί, ποδηλάτες με σπαστά ποδήλατα, κοπέλες που επιστρέφουν μόνες και φοβούνται και κάποιες φορές κανένας άστεγος. Δεν έχουν όνομα, δεν έχω όνομα. Με κάνα δυο έχουμε ανταλλάξει κουβέντες της αναμονής. Τίποτα παραπάνω. Κι όμως νιώθω αυτή την παράξενη οικειότητα. Την οικειότητα του «όπου γης και πατρίς», την οικειότητα του ταλαιπωρημένου. Ίσως κάποια μέρα συστηθούμε. Εγώ λέγομαι Βασίλης. People are strange... i am page 15
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
Σε αυτά τα λεωφορεία η πολυπολιτισμικότητα είναι η βάση. Άνθρωποι από όλες τις φυλές του κόσμου που ελπίζουν σ’ ένα πράγμα, να γυρίσουν σπίτι τους. Μαζί τους κι εγώ. Αραγμένος στα ανάποδα καθίσματα, για να βλέπουν λίγοι και να βλέπω ακόμα λιγότερους, με τα ακουστικά στα αυτιά να φτιάχνω μια δική μου κινηματογραφική σκηνή με στιγμιότυπα από τους δρόμους της πόλης.
γράφοντας μία αστυνομική ιστορία [seitanakos aka πτωχός γιώργος]
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να γράψω ούτε 5 σειρές της προκοπής. Μου αρέσουν όμως υπερβολικά οι αστυνομικές ιστορίες, είτε πραγματεύονται τις περιπέτειες ενός αστυνομικού, είτε τα κατορθώματα ενός διάσημου και ευφάνταστου εγκληματία. Για αυτό το λόγο, θα προσπαθήσω να γράψω κάτι, που μάλλον θα θυμίσει άρθρο, για το πως γράφονται οι αστυνομικές ιστορίες. Πάμε λοιπόν... Ξεκινώντας κανείς να γράψει μία αστυνομική ιστορία, πρέπει να έχει έναν ήρωα ο οποίος να θέλει να κρύψει ένα μυστικό. Όπως καταλαβαίνετε αυτό το μυστικό πρέπει να είναι κάποιας αξίας και γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει να παραμείνει μυστικό στους πολλούς. Οι λίγοι γνώστες αυτού, έχουν δει το φως το αληθινό και ξέρουν την αλήθεια. Σημαντικό στοιχείο κάθε τέτοιας ιστορίας είναι η στιγμή όπου θα έρθει η λύση της ιστορίας και το μυστικό θα γίνει γνωστό στον αναγνώστη. Γι’ αυτό το λόγο το σκοτάδι που υπάρχει (γιατί πρέπει να υπάρχει) είναι τέτοιο ώστε να κάνει τη λύση να μοιάζει με αποκάλυψη. Στο σκοτάδι αυτό καλό είναι να μπερδεύεται ο αναγνώστης, τόσο όσο να νιώσει ανακούφιση και έκπληξη με το φως που θα ρίξει ο ήρωας και τη λύση που θα δώσει. Απλότητα. Μία λέξη που τα λέει όλα. Το μυστικό είναι απλό, πολύ απλό. Η πολυπλοκότητα κάνει τη λύση πιο δύσκολη και μπερδεμένη. Τελειώνοντας το βιβλίο ο αναγνώστης πρέπει να πει: Μα τόσο απλό ήταν; Γιατί σκεφτόμουνα κάτι δύσκολο και πολύπλοκο; Το μυστικό είναι κάτι το 100% συνηθισμένο και ταπεινό αλλά ταυτόχρονα πολύ σημαντικό για τους ήρωες που το ψάχνουν και ικανό να τους αλλάξει τη ζωή (πχ. i am page 16
the neuron stimulating zine
στο βιβλίο “Το κρυστάλλινο πώμα” του Μωρίς Λεμπλάν με ήρωα τον Αρσέν Λουπέν η λύση είναι η spoiler alert, spoiler alert. Είδατε τόσο απλό ήταν). Ο δράστης είναι μέσα από τα πρόσωπα που φαίνονται στην ιστορία. Δεν είναι κάποιος άσχετος που έτυχε και είδε ή άκουσε κάτι και έσπευσε να το αξιοποιήσει. Πρέπει να έχει λόγο να βρίσκεται στη σκηνή με μία ιδιότητα που του δίνει το δικαίωμα να είναι πρώτο πλάνο. Το μυστικό είναι συνήθως κάτι το απτό. Θα μπορούσε να είναι πχ. ένας πίνακας ζωγραφικής που έχει ποτιστεί με δηλητήριο και από την έκθεση στις αναθυμιάσεις μπορεί να επέλθει ένας θάνατος. Το μυστικό εδώ είναι ένα κόσμημα, όλοι το ξέρουν όλοι το έχουν δει αλλά κανένας δεν μπορεί να το φανταστεί.
Τέλος όλες οι κινήσεις των προσώπων που παίρνουν μέρος πρέπει να έχουν κάποιο συγκεκριμένο λόγο και να οδηγούν άμεσα ή έμμεσα στη λύση του μυστηρίου. Αν εμφανίσεις έναν μεθυσμένο σ’ ένα κεντρικό δρόμο θα πρέπει να τον δικαιολογήσεις κάποια στιγμή αργότερα. Γιατί ήταν εκεί; Τι έκανε εκεί; Ξέρω πολύ καλά τι είναι οι μεθυσμένοι αγαπητέ συγγραφέα, δεν είναι ανάγκη να μου το πεις. Δεν μπορώ να καταλάβω, ακόμα, τι θέλει να κάνει και τι ρόλο έχει στην ιστορία που διαβάζω. Περιμένω τις εξηγήσεις σου. Αυτά είχα να πω για τις αστυνομικές ιστορίες και τον τρόπο συγγραφής τους. Ελπίζω να βοήθησα κάπως. Αν κάποιος θελήσει να βασιστεί σε αυτά θα ήθελα να διαβάσω το αποτέλεσμα. Καλή συνέχεια και καλή τύχη. i am page 17
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
Η παραπλάνηση παίζει πολύ ιδιαίτερο ρόλο σε τέτοιες ιστορίες. Ας πούμε ότι ο παραπάνω πίνακας είναι ιδιαίτερης συναισθηματικής αξίας και ο κύριος που τον αγόρασε είναι πλούσιος και αρκετά ηλικιωμένος. Το δέσιμο που έχει με τον πίνακα είναι από παλιά, αλλά αυτό θα το μάθουμε στο τέλος της ιστορίας. Ο θάνατος του κυρίου αυτού θα μπορούσε να θεωρηθεί δολοφονία για τη κληρονομιά, αλλά οι αναθυμιάσεις είναι πιο δυνατές από την ευαίσθητη κράση του και τις σωματικές του αντοχές. Ελπίζω να καταλάβατε τι εννοώ γιατί δεν ξέρω αν μπορώ να το πω με άλλα λόγια.
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are gray. You’ll never know dear how much I love you. Please don’t take my sunshine away. You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are gray. You’ll never know dear how much I love you. Please don’t take my sunshine away... You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are gray. You’ll never know dear how much I love you. Please don’t take my sunshine away... You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are gray. You’ll never know dear how much I love you. Please don’t take my sunshine away. You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are gray. You’ll never know dear how much I love you. Please don’t take my sunshine away... You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are gray. You’ll never know dear how much I love you. Please don’t take my sunshine away... You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are gray. You’ll never know dear how much I love you. Please don’t take my sunshine away. You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are gray. You’ll never know dear how much I love you. Please don’t take my sunshine away... You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are gray. You’ll never know dear how much I love you. Please don’t take my sunshine away... You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are gray. You’ll never know dear how much I love you. Please don’t take my sunshine away. You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are gray. You’ll never know dear how much I love you. Please don’t take my sunshine away... You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are gray. You’ll never know dear how much I love you. Please don’t take my sunshine away... You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are gray. You’ll never know dear how much I love you. Please don’t take my sunshine away. You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are gray. You’ll never know dear how much I love you. Please don’t take my sunshine away... You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are gray. You’ll never know dear how much I love you. Please don’t take my sunshine away... You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are gray. You’ll never know dear how much I love you. Please don’t take my sunshine away. You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy, when skies are gray. You’ll never know dear how much I love you. Please don’t take i am the optimistic page 18
the neuron stimulating zine
werner herzog – part 2 [baphomet] Από τις λαβυρινθώδεις ζούγκλες του Αμαζονίου και το αχανές κενό της Ανταρκτικής, μέχρι το πολύ πιο επικίνδυνο Hollywood, κανείς από τους σύγχρονούς του σκηνοθέτες, δεν έχει διανύσει μια πιο περιπετειώδη πορεία, στον γολγοθά της αναζήτησης της κινηματογραφικής αλήθειας. Ο Werner Herzog (το πραγματικό επίθετο του οποίου είναι Στίπετιτς), γεννήθηκε στο Μόναχο στις 5 Σεπτεμβρίου του 1942 και μεγάλωσε σ’ ένα απομονωμένο χωριό στα βουνά της Βαυαρίας. Από τότε η αναζήτηση της αλήθειας του, γίνεται με μια επιμονή, υπομονή και εμμονή, που δεν θα μπορούσε παρά να φέρει στο μυαλό μας, χαρακτήρες βγαλμένους από τις ταινίες του και τη συλλαμβάνει στην πιο ιδανική μορφή της, αυτή που ο ίδιος ονομάζει “εικαστική αλήθεια”.
Επιστρέφοντας στην ταινία “Διαφθορά στη Νέα Ορλεάνη – Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans”, παρακολουθούμε τη ζωή του Terence McDonagh, ντετέκτιβ ανθρωποκτονιών του αστυνομικού τμήματος της Νέας Ορλεάνης. Ο οποίος, προάγεται στο βαθμό του υπαστυνόμου μετά τη διάσωση ενός φυλακισμένου από πνιγμό την περίοδο του τυφώνα Κατρίνα, στη διάρκεια της οποίας και τραυματίζεται στη μέση. Ένα χρόνο μετά, ο Terence ενώ προσπαθεί να διαλευκάνει τη μαζική δολοφονία μιας οικογένειας Αφρικανών μεταναστών από τη Μαφία έχει παράλληλα να αντιμετωπίσει και τα δικά i am page 19
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
Το 2009, κατάφερε να συμμετάσχει στο φεστιβάλ της Βενετίας με δύο ταινίες, τη “Διαφθορά στη Νέα Ορλεάνη – Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans” και το “Γιε μου, γιε μου, τι έχεις κάνει; - My son, my son, what have ye done?”. Ταινίες που προβλήθηκαν και στο πλαίσιο του 50ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ένα Φεστιβάλ, που απέτεινε φόρο τιμής σ’ έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του Neue Kino, του γερμανικού δηλαδή “νέου κινηματογράφου” της δεκαετίας του ’70. Προβάλλοντας 53 ταινίες του, μεσαίου και μεγάλου μήκους, τεκμηρίωσης και μυθοπλασίας, αν και στην περίπτωση του Herzog, τα όρια μεταξύ των δύο ειδών είναι λίγο δυσδιάκριτα...
του προβλήματα, καθώς είναι καταχρεωμένος, εθισμένος στα παυσίπονα λόγω του τραύματος στη μέση, αλλά και μπλεγμένος στα κυκλώματα ναρκωτικών και πορνείας.
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
Την ίδια χρονιά, στο φιλμ “Γιε μου, γιε μου, τι έχεις κάνει; - My son, my son, what have ye done?”, βλέπουμε μια εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα ιστορία και βασιζόμενη σε αρχαίου μύθου και σύγχρονης τρέλας, τεκταινόμενα. Ο Brad McCullum, ένας επίδοξος ηθοποιός που παίζει στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή, διαπράττει στην πραγματικότητα το έγκλημα που απαιτεί ο ρόλος του. Σκοτώνει δηλαδή, τη μητέρα του. Η ταινία ξεκινά τη στιγμή που η αστυνομία καταφθάνει στον τόπο του εγκλήματος και μέσω του υπαστυνόμου Hank Havenhurst τον οποίο ενσαρκώνει ο William Defoe, αντικρίζει μια ηλικιωμένη γυναίκα, μέσα σε μια λίμνη αίματος. Ο ύποπτος έχει οχυρωθεί σ’ ένα από τα απέναντι σπίτια και φαίνεται να κρατάει ομήρους. Ενώ λοιπόν, φίλοι και γείτονες, ως μάρτυρες του αλλόκοτου φόνου, προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν τι συνέβη, σε μια σειρά από flashback, η ιστορία του Brad, αρχίζει σταδιακά να ξετυλίγεται. Όσο αγωνιζόμαστε να καταλάβουμε, το μυστήριο βαθαίνει όλο και περισσότερο, ενώ το προσωπικό και οικογενειακό δράμα που εκτυλίσσεται, διασταυρώνεται με τον τρόμο και την τραγικότητα του αρχαίου δράματος. Ο Werner Herzog, τοποθετεί τις ιστορίες και τις αγωνίες των ηρώων του στα δυσδιάκριτα όρια πραγματικού και φανταστικού, υπαρξιακού και φιλοσοφικού, μεταφυσικού αλλά και αφόρητα γήινου, περιβάλλοντος. Η περιπέτεια και η μοίρα του ανθρώπου απέναντι στη φύση μα και την ίδια του τη φύση. Ο ίδιος μας εξομολογείται: “Είμαστε περικυκλωμένοι από ξεφτισμένες εικόνες και αξίζουμε νέες. Ίσως να κυνηγάω κάποια ουτοπικά πράγματα, χώρο για την ανθρώπινη τιμή και σεβασμό, τοπία που ακόμα δεν έχουν βεβηλωθεί, πλανήτες που δεν υπάρχουν ακόμα, ονειρικά τοπία. Πολύ λίγοι άνθρωποι σήμερα αναζητούν αυτές τις εικόνες που ανταποκρίνονται στην εποχή που ζούνε, εικόνες που μπορούν να σε κάνουν να καταλάβεις τον εαυτό σου, τη θέση σου στο σήμερα, την κατάσταση του πολιτισμού μας. Είμαι ένας από εκείνους που προσπαθούν να βρουν αυτές τις εικόνες.” Από το “Aguirre, the Wrath of God”, μέχρι το “Fitzcarraldo” και το “Η σκοτεινή λάμψη των ουνών του Γκάσερμπρουμ” και τις “Συναντήσεις στο τέλος τουκόσμου”, το “Fata Morgana” και το “Κόμπρα Βέρντε”, ο Herzog βρίσκεται σε μια ατέρμονη αναζήτηση του γήινου παραδείσου και της ανθρώπινης κόλασης. Ας δούμε όμως μερικές από τις ταινίες που προαναφέραμε. Το “Fata Morgana” του 1970, είναι μια ταινία που χωρίζεται σε τρία μέρη, τη Δημιουργία, τον Παράδεισο και τη Χρυσή Εποχή. Στη Δημιουργία, το Σύμπαν ταξιδεύει σε απόλυτη ηρεμία, υπάρχουν μονάχα ο ουρανός και η θάλασσα ενώ στις εικόνες απεικονίζονται αμμόλοφοι και επιβλητικά βουνά. Η φωνή της Lotte Eisner (Λότε Άισνερ) διαβάζει αποσπάσματα από το Πόπολ Βου, το ιερό βιβλίο της δημιουργίας της φυλής Κουιτσέ της Γουατεμάλας. Στον Παράδεισο, εμφανίζονται ανθρώπινες μορφές σε διάφορες καταστάσεις και συνθήκες, πάνω στις οποίες μένει, το βλέμμα του σκηνοθέτη. Στο μεταξύ, μια φωνή μας αφηγείται τη ζωή στη γη του Παραδείσου, με εικόνες υποβλητικές, σουρεαλιστικές και υπνωτιστικές. Αντίθετα, η Χρυσή Εποχή είναι ο καιρός της ολοκληρωτικής παρακμής και η Φύση είναι μια έννοια σχεδόν πια ξεχασμένη. Ένα συγκρότημα παίζει μουσική σε μια υπαίθρια πίστα χορού, κάποιοι τουρίστες τριγυρίζουν σ’ ένα ηφαιστειογενές τοπίο, ένας άνδρας με στολή δύτη επιδεικνύει μια θαλάσσια χελώνα… Στο “The Dark Glow of the Mountains Gasherbrum – Η σκοτεινή λάμψη των βουνών Γκάσερμπρουμ” του 1984, η ταινία καταγράφει το ταξίδι στα Ιμαλάια του μεγάλου αλπινιστή Reinhold Messner (Ράινχολτ Μέσνερ). Ο οποίος, μαζί με τον Χανς Κάμερλαντερ, έχουν ως στόχο να σκαρφαλώσουν στις δύο κορυφές των 8.000 μέτρων, δηλαδή στα Gasherbrum I και II. Το εκπληκτικό του εγχειρήματος των δύο ορειβατών είναι ότι ρίχνονται σ’ αυτήν την περιπέτεια χωρίς φιάλες οξυγόνου, χωρίς να κατασκηνώσουν σε κάποιο σημείο της διαδρομής και κουβαλώντας μαζί τους μονάχα τα ατομικά τους σακίδια. Στη διάρκεια της προετοιμασίας, ο Herzog έχει την ευκαιρία να συνομιλήσει με τον Messner για τις οργανωμένες αναβάσεις του παρελθόντος και για τον τραγικό θάνατο του αδερφού του Messner και των συντρόφων i am the movie page 20
the neuron stimulating zine
Έχοντας εξαντλήσει τις εσχατιές αυτού του πλανήτη, δεν υπάρχει απόκρυφη γωνιά που να μην την έχει συμπεριλάβει σε ταινία του. Από τον Αμαζόνιο στη Σαχάρα, από τις Άνδεις στον Νότιο Πόλο, από αέρος και υποβρυχίος, μέσα σε ηφαίστεια, σε παρθένα δάση, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και πέρα από αυτόν. Κάπως έτσι λοιπόν το 2007 θα γυρίσει το “Encounters at the End of the World – Συναντήσεις στο τέλος του κόσμου”. Το οποίο θα τον φέρει στην Ανταρκτική, εκεί όπου υπάρχει μια κοινότητα ανθρώπων, αφοσιωμένοι στις επιστημονικές τους έρευνες. Για πρώτη φορά, ένας ξένος γίνεται δεκτός σ’ αυτήν την κλειστή ομάδα επιστημόνων και φιλοσόφων. Ο Herzog, συνοδευόμενος μονάχα από τον οπερατέρ του, διεισδύει στους πάγους του Νότιου Πόλου, καταγράφοντας σπάνιες εικόνες εξαιρετικής ομορφιάς. Πρόκειται για έναν ακραίο όσο και διαυγή κινηματογραφικό στοχασμό πάνω στα κρυμμένα μυστικά και στην αγνότητα της φύσης. Η πραγματικότητα για τον Herzog δεν είναι παρά μια απάτη, η επιφάνεια μιας λίμνης που, όπως στο “Bells from the Deep - Καμπάνες από τα Βάθη”, μπορεί να κρύβει στο βυθό της ένα άγνωστο σύμπαν και οι ταινίες του είναι ο μίτος που μας βοηθά να βρούμε το δρόμο σ’ αυτόν τον κρυμμένο μυστικό κόσμο των θαυμάτων. Κάπως έτσι λοιπόν, τον Φεβρουάριο του 1993. ο Herzog βρίσκεται στη Σιβηρία για μια έρευνα σχετικά με την πνευματικότητα του ρωσικού λαού. Στην ταινία αποτυπώνονται οι διάφορες μορφές σαμανισμού, λαϊκών δοξασιών, δεισιδαιμονιών και προκαταλήψεων. Παρακολουθούμε έναν κωδωνοκρούστη που χτυπά τις καμπάνες σαν αυτές να ήταν μουσικό όργανο, ενώ μαθαίνουμε για το θρύλο της βυθισμένης πόλης του Κιτέζ. Επειδή οι Ούννοι και οι Τάταροι την ισοπέδωναν συνεχώς, οι κάτοικοί της παρακάλεσαν το Θεό για τη σωτηρία τους κι εκείνος μετακίνησε την πόλη στο βυθό μιας λίμνης, όπου οι κάτοικοι βρήκαν επιτέλους τη γαλήνη, ψάλλοντας ύμνους και χτυπώντας τις καμπάνες του καθεδρικού ναού. Βλέπουμε εικόνες πιστών που σέρνονται με το αυτί τους κολλημένο στη επιφάνεια της λίμνης, προσπαθώντας ν’ ακούσουν τις καμπάνες από τα βάθη. Με το όνομά του, να είναι στη λίστα του περιοδικού TIME με τις 100 πιο επιδραστικές προσωπικότητες του πλανήτη για το 2009, πάμε στη συνέχεια να αποδελτιώσουμε μερικά δεδομένα του αινίγματος Herzog: • Στα 67 του χρόνια μοιάζει να είναι ακαταπόνητος, παραδίδοντας ακόμα και δύο ταινίες το χρόνο. Στα 48 χρόνια καριέρας του έχει υπογράψει περισσότερες από 55 ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, 18 σκηνοθεσίες όπερας και 5 βιβλία. i am page 21
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
του, στην ανάβαση του ίδιου βουνού πριν κάποια χρόνια. Οι φιλμαρισμένες λοιπόν εικόνες της κορυφής, είναι ένα αδιάψευστο ντοκουμέντο της επιτυχημένης ανάβασης, αλλά και του μεγάλου κινδύνου του εγχειρήματος.
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
• Η ταραχώδης – στα όρια της αλληλοεξόντωσης – σχέση του με τον παρανοϊκό Κλάους Κίνσκι, τον ηθοποιό – πηγή έμπνευσης, μα και νέμεσή του, αποτυπώθηκε στο βιβλίο του Herzog, My best friend (1990) και στη ρήση του: “Κάθε άσπρη τρίχα στο κεφάλι μου την αποκαλώ Κίνσκι”. • Φιτζκαράλντο. Το αξεπέραστο λυρικό αριστούργημα του (βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες, 1982), μια τρίωρη σχεδόν δονκιχωτική φαντασία στη ζούγκλα του Αμαζονίου αλλά κι ένας τιτάνιος άθλος παραγωγής, οι περιπέτειες της οποίας καταγράφηκαν από τον ίδιο στο βιβλίο Conquest of the Useless: Reflections from the making of Fitzcarraldo και στο ντοκιμαντέρ Burden of Dreams (1982). • To 1999, στο Φεστιβάλ της Μινεάπολις, συνέταξε τη “Διακήρυξη της Μινεσότα”, ένα μίνι μανιφέστο με αλήθειες και ψέματα για το ντοκιμαντέρ. Άρθρο 6: “Οι κινηματογραφιστές του Cinema Verite θυμίζουν τουρίστες που τραβούν φωτογραφίες ανάμεσα σε αρχαία ερείπια γεγονότων”. • Η δουλειά του είναι μια διαρκής πρόκληση των ανθρωπίνων ορίων αντοχής και της μοίρας για τον ίδιο και τους συνεργάτες του. Μεταξύ των άλλων, έχει κάνει γυρίσματα στην κορυφή ενός υπό έκρηξη ηφαιστείου (La Soufriere) στη Γουαδελούπη κι έχει σύρει με αυτοσχέδια καρούλια ένα κανονικό ατμόπλοιο 340 τόνων πάνω απ΄ ένα βουνό των Άνδεων στο Φιτζκαράλντο. • Οι κινηματογραφικοί του ήρωες διεκδικούν ακατόρθωτα όνειρα και παλεύουν με επιμονή και γενναιότητα τις δυνάμεις της άγριας φύσης. Όπως έχει πει: “Δεν θέλω να ζήσω σ’ έναν κόσμο χωρίς λιοντάρια και χωρίς ανθρώπους που είναι λιοντάρια”. • Είναι φανατικός οπαδός του ταξιδιού με τα πόδια, δραστηριότητα που συστήνει σε κάθε επίδοξο σκηνοθέτη. Το 1974 διένυσε μια απόσταση 500 μιλίων από το Μόναχο στο Παρίσι περπατώντας, προκειμένου να συναντήσει την ετοιμοθάνατη φίλη του και σινεκριτικό Lotte Eisner, πιστεύοντας ότι έτσι θα την κρατήσει λίγο ακόμα στη ζωή. Η Eisner έζησε άλλα 8 χρόνια και αυτός κατέγραψε την μνημειώδη αυτή οδύσσεια του στο βιβλίο “Of walking on ice”. • Πάνω απ’ όλα θεωρεί τον εαυτό του σκηνοθέτη τοπίων. “Για μένα ένα αληθινό φυσικό τοπίο δείχνει μια εσώτερη κατάσταση του μυαλού και είναι η ανθρώπινη ψυχή που γίνεται ορατή μέσω των τοπίων στις ταινίες μου”. Από τη μυθοπλασία στο ντοκιμαντέρ και πάλι πίσω, η φιλμογραφία του διανύει μια πορεία που είναι γεμάτη από στιγμές μεγαλείου, ιδιοφυΐας, γόνιμης φαντασίας, επίπονης παρατήρησης και βαθιάς αλήθειας. Η δουλειά του στο σινεμά αρνείται να υπακούσει σε οποιονδήποτε κανόνα πέρα από αυτόν που υπαγορεύει η εσωτερική του φωνή, το προσωπικό του καθήκον απέναντι στην τέχνη του. Αληθινά ανεξάρτητες με κάθε έννοια της λέξης, οι ταινίες του Herzog δεν γεννιούνται από κανέναν άλλο λόγο πέρα από την ανάγκη του για δημιουργία και τις περισσότερες φορές δεν μοιάζουν με τίποτα απ’ ό,τι έχουμε δει. Πολλές από αυτές έχουν ξεπεράσει τα όρια του μύθου, οι θεματικές τους μετρούν την απόσταση από το πανανθρώπινο ως το προσωπικό, οι μοναδικές εικόνες τους κατοικούν ανεξίτηλες στη μνήμη μας. Η πραγματικότητα και η μυθοπλασία μπλέκονται αξεδιάλυτα στον κινηματογραφικό του κόσμο, η μία εμπεριέχει ή αλλάζει θέση με την άλλη και η συνύπαρξή τους μοιάζει να κάνει το σινεμά του ακόμη πιο γοητευτικό. Αυτό που το κάνει όμως αληθινά ακαταμάχητο είναι το πάθος και η θέρμη με την οποία δουλεύει, ο τρόπος που κάνει κάθε ταινία του σαν να εξαρτάται η ζωή του από αυτό. Ένα πάθος που δεν μπορεί παρά να περάσει ακέραιο στην οθόνη κι από κει να ηλεκτρίσει τον θεατή, μεταμορφώνοντας κάθε φορά τη συνηθισμένη πράξη του να βλέπεις μια ταινία, στη σχεδόν μυστικιστική εμπειρία του να βλέπεις μια ταινία του Werner Herzog… Αυτά λοιπόν για τον κινηματογραφιστή, σεναριογράφο, συγγραφέα, παραγωγό, ηθοποιό και σκηνοθέτη όπερας που ακούει στο όνομα Werner Herzog. Για κάποιους, ένας ονειροπόλος, ποιητής, ρομαντικός, συμπονετικός και πνευματώδης οραματιστής. Για άλλους, μεγαλομανής, εμμονοληπτικός, ιδιοφυΐα μα και τύραννος. Και όλα αυτά τη ώρα που ο θρύλος του “πιο σημαντικού εν ζωή σκηνοθέτη”, κατά τον Φρανσουά Τρυφώ, ζει και εδραιώνεται… The End i am page 22
sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só we sónar walk alone [ζέτα] nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar só i am page 23 nar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sónar sóna the neuron stimulating zine
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
movies [αντώνης κωνσταντάρας] lepagetoday.blogspot.com What an amazing love story. Two people from different backgrounds getting to know each other and as they get closer and closer they fall in love and realize that even though they are different, deep inside they are exactly the same. A really sweet movie that will bring a tear in your eye and butterflies in your belly. Thumps up for the soundtrack too. Great collection of songs.
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
Well... I wanted to watch a movie but I didn't. I also wanted to write something. The truth is that I didn't watch a movie but at least I wrote about it. The imaginary film that I (didn't) watch(ed) (a romantic comedy) is called: "Finding love in weird places like under a dinner table while trying to find my fork. There I accidentally met you and we stared at each other for two awkward minutes". Seriously now, I love romantic comedies. Every time I watch one I feel like I've met an old friend. I know exactly what will happen at the end ("it was great seeing you after all this time Mike! Let's meet up again soon! Like, really soon! Actually let's meet in two hours!", "Yeah let's do that it will be amazing!". Three minutes later you are going to text him apologizing that you can't make it due to illness or family issues. You'll accidentally meet again on the train three years later). But the plot of those movies remind me of the John Rambo ones.
Lonely apartment productions present
“Finding love in weird places”
Movie critics now: He fell for her. She fell on his boat. (****) Movie maker freaks: Smart and sweet. It will make you wet your pants. (***) who am i?
They said that love i Well… s blind. It’s tr ue…
the neuron stimulating zine
It goes like this: Random John Rambo movie (or any other war movie): 1. Something Happens at the other side of the world. 2. Someone is in danger. 3. John Rambo gets ready. 4. John Rambo arrives. 5. John Rambo kicks some ass. 6. John Rambo kicks some more ass. 7. 250 enemy soldiers shoot their guns at Rambo but no bullet touches him. 8. John Rambo kicks 250 more buts. 9. John Rambo saves the day. 10. John Rambo is the man.
i am page 25
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
Random romantic comedy: 1. Good looking fella moves to another city. 2. Good looking Girl lives in this city. 3. Good looking Fella meets good looking girl at the park/subway/dinner/bookstore/concert/party but doesn't ask her for her number. He only knows her name. 4. Three days later they meet again on the street! What a coincidence since most of these movies take place in huge cities! 5. Good looking fella asks her out. She smiles and plays it hard to get but in a sweet way. He says something really smart. She smiles again and says "Ok. Let's go out for a drink but only if... (something)". 6. They go out for dinner and after dinner they go for a romantic walk. They laugh and end up doing something random that they both like (watching the night sky looking for paranormal activity). 7. They spent the best 3 weeks of their lives being in love and doing stuff like running in the park, making love, watching movies, laughing while hugging and many more while a Jamie Cullum song plays in the background. 8. Something happens and they have to break up. (a new job at the other side of the country, cheating, ex lover comes back and confuses good looking girl. Good looking fella lied about something and good looking. girl found out... etc. 9. They spend a year apart (maybe more). This time the background song comes from an alternative rock band who is really rock n' roll but deep inside they have feelings. Suddenly one of them appears out of nowhere in front of the other person. And the guy (who has changed his hair) says something romantic and smart. She cries, they hug, they kiss, I cry, I hug my pillow. 10. Then John Rambo kicks some more ass.
η μούχλα του σταθμού [μάνια σαμπά] Σαββάτο βράδυ... Έτσι είναι τα Σάββατα, με τρώει η βαρεμάρα. Κάτι δεν μου αρέσει στο σκηνικό της ζωής μου τον τελευταίο καιρό. Κάπου έρχεται μια μούχλα. Μάλλον είναι η μούχλα των φθινοπωρινών φύλλων...
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
Σταμάτα να γελάς παλιό μου παλτό. Ξέρω τις σκέψεις σου. Βρωμάνε τα ρούχα μας, γνωρίζω. Και η επιδερμίδα μας βρωμάει και τα μαλλιά μας βρωμάνε... και κάθε μέρα βρωμάμε χωρίς να το θέλουμε... γι αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι . Είναι η μούχλα ενός σταθμού. Πάντα εκεί. Αυτό έχει ο σταθμός, είναι πάντα εκεί. Θα μου πεις είναι πάντα εκεί αλλά αλλάζουν επάνω του οι εποχές. Τι να σου πω! Ένας σταθμός, αν ανήκει σε μια γριά -της τρέχουν τα σάλια για φρέσκες σάρκες αλλά πιστεύει ότι οι ιδέες της είναι οι μόνες φρέσκες- ε, μούχλα θα μυρίζει πάντα. Αν η δουλειά μου είναι σ’ ένα σταθμό, τουλάχιστον μην χάσω τη φρεσκάδα μου όταν δίνω εισιτήρια στον κόσμο για να ονειρεύεται ταξίδια. Και για την μούχλα μωρό μου... μπάνιο κάθε μέρα και όταν γυρίζουμε αλλά κυρίως όταν πάμε στο σταθμό, είναι βασικό αυτό. Να κάνουμε μπάνιο πριν πάμε. Μόνο έτσι δεν θα μουχλιάσουμε και ας μυρίζουν τα ρούχα μας και η επιδερμίδα μας. Το χαμόγελό μας να μην μυρίσει μούχλα, γιατί τώρα τελευταία κάτι δεν μου αρέσει στο σκηνικό της ζωής μου. Είναι και αυτή η αναμονή, είναι και αυτό το ταξίδι... αυτό το ταξίδι που θα πρέπει να κάνω μόνη μου. Με φορτώνει υποχρεώσεις. Στο πρώτο ταξίδι παραγεμίζεις τις βαλίτσες με υποχρεώσεις. Άλλα θα έπρεπε να νιώθω και άλλα φορτώνω στις βαλίτσες τελικά. Και αυτό το σκηνικό στη ζωή μου δεν μου αρέσει, με πιέζει εδώ και καιρό... Νευριάζω... δε μου αρέσει καθόλου να με πιέζουν οι καταστάσεις, να με υποχρεώνουν οι καταστάσεις. Θέλω να θέλω και μόνο. i am page 26
the neuron stimulating zine
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
It's a big world boy... make your own road-trip! http://chimeres.gr/session/003
from the small story Eric Illustration by Shaun Tan i am page 27
99cents [ligansai] there is some water and there is some fire/not inside, but keep looking. a preparation for the unpredictable/a hard luck living/give gemstones and receive lemons. there is some paper and there is some fire/when walking don't stop breathing/the sidewalks keep their logic/logic keep the sidewalks/heart for something/a charisma for the poor souls. two mountain tops are trying to connect/it is possible you know. if the answer is “it's
the red button� what is the question?
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
tiu-ba-la-quieba. what's going on over there?/don't they know that all the dreams have been dreamnt?/for that reason the beast and the twillight zone.
little miss are
afraid/the real
dada is everywhere/water is my dada/sometimes we have to dive deep into subconscious to find the things that will true wake us up. i will drink to something/to water on mars. to water on mars.
i am page 28
the neuron stimulating zine
μικρά ανεκτίμητα τιμήματα [θάνος πάσχος]
Το λείο δέρμα σου διαβάζω τότε Για να συναντήσω το ανθρώπινο μέλλον το αστόχαστο να δαμάσω ταξίδι και να μείνω στον μικρόκοσμο πέρα από το όπιο της σιωπής και μέσα απ’ τη φωνή των πράσινων φύλλων που ποτίζουμε καθημερινά, τα μικρά ανεκτίμητα τιμήματα.
i am page 29
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
Έφτασε η εποχή των σύννεφων Τα γκρίζα μαλλιά του Θεού πέφτουν βαριά Μπλεγμένα με τις λευκές χλαίνες των αγγέλων του. Συμμαζεύει το σπίτι του Τ άστρα καθαρίζει από κωφές ελπίδες Τα κελιά της ανάκρισης αδειάζει Για την επόμενη σειρά εφέδρων ψυχών. Τα εργαστήρια πυρετωδώς ετοιμάζουν Τα κόκκινα μήλα Που θα πάρουν οι νέοι ως την πολύτιμη σοφία.
το
λ
στ’ όνομά του
[μαρίνα αποστόλου]
Ξέρω, ξέρω μη μου το επαναλάβετε Ξέρω, έχω μάθει Η πρότερη εμπειρία θα με βοηθήσει να σταθώ στην επιβεβλημένη απόσταση ασφαλείας Ξέρω, μη μου το υποδεικνύετε άλλο
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
Είχα δάσκαλους καλούς παλιά κι έχω μάθει να καταπνίγω τα συναισθήματά μου Μη μου λέτε αυτά που ξέρω Το επικριτικό σας βλέμμα είναι περιττό Γνωρίζω τη συνέχεια του λάθους Μα να... όταν το λ προφέρω στ’ όνομά του Το υγρό αυτό σύμφωνο γλυκαίνω και ανατριχιάζω μαζί έχω επίγνωση νιώθω τα σωθικά μου να καίνε χαμηλώνω και πάλι το βλέμμα μου από ντροπή Εντάξει, μη μου το υπενθυμίζετε, θα εφαρμόσω το νόμο μα να, μόνο μη μου ζητάτε να μη λυγάω όταν το λ θα προφέρω στ’ όνομά του... 23/09/2011 i am page 30
the neuron stimulating zine
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
α-Lyr [ξένια κακάκη]
Σαν τα αστέρια ~ που Lεύτερα κι ανyστερόβουλα Κrέμονται στον ψηλό ουρανό Έτσι σ’ αγαπώ και κρέμομαι κι εγώ.
Como las estrellas que libre y sinceramente flotan en el alto cielo de este mismo modo yo también floto y te amo. yo soy la página 31
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
το κουδούνι [σελήνη]
Ένα μεγάλο ποτήρι, ξέχειλο καφέ, Καφές που δεν πέτυχε. Και μια πόλη σαν φάρσα, όλο σκιές και χρώματα, τόσα χρόνια έχουν περάσει κι ακόμα η ταυτότητα λείπει. Φεγγάρι ξαπλωμένο στη λάσπη Χωρίς φως στη γη να χαρίσει. Μόνο τσιγάρα κι αέρας κι αέρας που μυρίζει τσιγάρα. Στην άκρη του δρόμου έχουν φτιάξει ένα παρτέρι. Για παρτέρι είναι μεγάλο μα δε μοιάζει με τίποτα άλλο παρά μόνο με παρτέρι μεγάλο. Δέντρα λιγοστά, μερικοί θάμνοι και λουλούδια χυμένα στα χόρτα. Όταν ο ήλιος ξυπνά το πρωί στο παρτέρι μονάχα χαρίζει φιλιά κι έτσι μένει να διψά όλη η πόλη. Μονάχα τριγύρω εκεί η ζωή σπάει τα φρένα όλα σφύζουν χαρά κι απ’ τη γύρη τραγουδούν μεθυσμένα. Που είναι το παρτέρι, ρωτάς... Θα το βρεις στο κουδούνι με τ’ όνομα που πιο πολύ λαχταράς! Αντέχεις να πας ως εκεί να χτυπήσεις; i am page 32
the neuron stimulating zine
μαργαριτάρια [πνοή]
Δεν
χρωσ
i am page 33
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
τάω τίποτ Μόνο α πια . που τα μαργα ‘λ ρ περα αμπαν στ ιτάρια σ ο λαι μό Όπω μένα. ς και ε με φ ως δ γώ, ανεικ ό. Ριγμ έν δίπλα α είναι σ τ που απ’ το μα ο τραπέζ άφ χαίρι ι Διαδ ησες. ικ κόψι ασία επίπ μο β αθύ. ονη, Αυτή τ νωρί η φορά, ς Την ήρθε η λ ευ ή Πληγ χαριστώ θη. , ή σημά που επο αλήθεια. υ δι αν ύπαρ λώθηκε, κτο. Δεν χρωσ τάω τίποτ α πια .
κάθε νέο πρωινό [σταυρούλα]
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
Κάθε νέο πρωινό προσθέτει αφαιρέσεις στο υπόλοιπο της ζωής. Σειροδετήσεις από μικρές ασήμαντες υποχρεώσεις κι οι αλλότριες ευθύνες δεσμοφύλακες μεγάλων αποφάσεων. Κάθε νέο πρωινό αφυπνίζεται ο ύπνος των επιβεβλημένων χρεών, το τίμημα του “ανήκειν”. Αγνοούμε ή δήθεν εξορίζουμε το μετρήσιμο του σύντομου χρόνου μας, επιλέγουμε την αποχή απ’ την πραγματική “εθελουσία” μας. Κάθε νέο πρωινό ανοίγουμε τα βλέφαρα σφραγίζοντας ερμητικά τα παράθυρα της ψυχής μας.
i am page 34
the neuron stimulating zine
με τα χέρια στα μάτια [madlen]
i am page 35
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
Βγήκε από το σπίτι της και κάλυψε τα χέρια της. Δεν είχε γάντια. Τα έχωσε βιαστικά μέσα από τα μανίκια για να τα προστατέψει από το κρύο. Έκανε δυο τρία σχέδια με την ανάσα της στον αέρα. Θυμήθηκε τα παιδικά της χρόνια. Με τα χέρια μες τα μανίκια και με γρήγορο βήμα άλλαξε διάθεση. Έπρεπε να προλάβει το λεωφορείο. Τι νόημα έχει για που. Το σημαντικό ήταν να το προλάβει. Κατηφόρισε το ποτάμι γλιστρώντας στο παγωμένο χιόνι. Σχεδόν έτρεχε. Το χιόνι που κρύβει κάθε ήχο, την έκανε να αργήσει πολύ να ακούσει τα βήματα πίσω της. Δεν σταμάτησε. Περαστικός σκέφτηκε. Συνέχισε με σθένος μέχρι το τέρμα του λεωφορείου. Έφτασε με κομμένη την ανάσα. Το τέρμα αδειανό. Έφτασε πριν το λεωφορείο. Πίσω της σταμάτησαν και τα βήματα που άκουγε. Γύρισε από το δυνατό λαχάνιασμα. Ένα ζευγάρι μάτια έντονα, που την κοιτούσαν έντονα. Τον είδε να ψάχνει τις τσέπες του. Έβγαλε ένα ζευγάρι γάντια και τα άπλωσε προς το μέρος της. "Δικά σου. Σου πέσανε. Σ' ακολουθούσα να στα δώσω." Δεν μπόρεσε να του αρνηθεί. Να του πει ότι δεν ήταν δικά της. Μόνο τον κοιτούσε. Άπλωσε το χέρι από ένστικτο και τα πήρε, όπως πήρε και το φως από τα υγρά του μάτια μαζί της όταν έφευγε με το λεωφορείο. Ακόμα την κοιτούσε από την άκρη του δρόμου να φεύγει. Δεν του είχε πει κουβέντα. Ούτε ένα ευχαριστώ για τα υγρά μάτια του.
κάλτσα [παλιό φλασκί]
Σαν πεθάνω θα σου αφήσω, ό,τι πιο πολύτιμο Σαν πεθάνω θα σου αφήσω, ό,τι πιο καλύτερο Ένα μπρίκι για να πίνεις πίσω για να με αφήνεις Σαν πεθάνω θα σου αφήσω, να 'χεις για ένα πρωινό
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
Σαν πεθάνω θα σου αφήσω, τον Old Holborn τον καπνό Τσιγαράκι για να κάμεις για να μη μου αποκάμεις Σαν πεθάνω θα σου αφήσω, μια κάλτσα που ‘χω μαύρη Σαν πεθάνω θα σου αφήσω, σημείωμα που έκρυψα την άλλη Να τις βρεις και να 'χεις δυο να μη σε πιάνει κρύο Σαν πεθάνω θα σου αφήσω, ένα δαχτυλίδι που ‘χω σκάρτο Σαν πεθάνω θα σου αφήσω, να το φοράς στο βάλτο
were did i left my 36 socks?
the neuron stimulating zine
κάτω απ’ τ’ άστρα [μυρτώ] Έγειρε, μικρό παιδί σε δροσερό ακρογιάλι Καλοκαιριού, νυχτιά ζεστή Έσυρε ψηλά το βλέμμα, στα βαθιά σκοτάδια Είδε τα μύρια άστρα, θαύμασε κι απόρησε Τόσο φως, τόσο μακριά!
Ήρθε η αύρα της θάλασσας Χάιδεψε τα δροσερά μάγουλα Πέρασε μέσα απ’ τα πυκνά μαλλιά στις μακριές βλεφαρίδες στάθηκε άφησε δύο στάλες δροσιά Έκλεισε τα μάτια του, Της θάλασσας τα παραμύθια Για λίγο άκουσε Σαν αγγελούδι κοιμήθηκε Πρώτη φορά κάτω απ’ τ’ άστρα.
Στον γιο μου, που κοιμήθηκε κάτω απ’ τ’ άστρα στο Μεγανήσι 30/7/2011 i am page 37
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
Γύρισε το βλέμμα χαμηλά Στο μαύρο νερό που κύκλωνε τη γη Μέτρησε τις μικρές ψαρόβαρκες Στάλαζαν μέλι το φώς Στα σκοτεινά μονοπάτια της θάλασσας
το ουράνιο τόξο [chupa chap] Ένα καλοκαίρι όπως όλα τα άλλα, λίγο παλιά, ίσως πολύ παλιά. Ένα καλοκαίρι που όλος ο κόσμος μαθαίνει τον Ιταλό ποδοσφαιριστή Toto Schillaci, πρώτο σκόρερ στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου στην Ιταλία το 1990. Ένα καλοκαίρι που ο κόσμος άκουγε το Dub Be Good To Me των Beats International, το Groove Is In The Heart των Deee-Lite και το Blue Sky Mine των Midnight Oil μεταξύ άλλων.
[issue 021] - [131111] - [chimeres.gr]
Κάπου στην Αθήνα ένα παιδί στα δώδεκα, παρακολουθώντας το Παγκόσμιο Κύπελλο, παίζει σε αλάνες και στο παλιό εργοστάσιο της Παπαστράτος στη Νέα Σμύρνη. Ένα παιδί που με τους φίλους του υποδύονται ότι είναι ένας Caniggia, ένας Maradona, ένας Schillaci, ένας Matthäus ή ένας Van Breukelen. Ένα Παγκόσμιο Κύπελλο που του άλλαξε όλο το καλοκαίρι. Είχε ζητήσει από τους γονείς του να τον πάνε κατασκήνωση, αντί μετά το τέλος των μαθημάτων τον Ιούνιο, μετά το τέλος των αγώνων τον Ιούλιο. Μέσα Ιουλίου, γωνία Τρίτης και Δέλτα στο Ελληνικό, έξω από το κολέγιο που διοργάνωνε την κατασκήνωση στο Τολό κοντά στο Ναύπλιο. Μια κατασκήνωση που είχε το κακό ότι λόγω αγγλόφωνου κολεγίου είχε 2 ώρες αγγλικά την ημέρα. Τα τμήματα του όμως είχαν το θετικό ότι ήταν ο καλύτερος τρόπος γνωριμίας με άλλους κατασκηνωτές. Όπως επίσης και οι έξοδοι μετά το βραδινό, όπου μπορούσαν οι μεγαλύτεροι να πάνε για βόλτα στο Τολό. Disco, βόλτες στην παραλία και το βασικότερο όλων, τα ηλεκτρονικάδικα. Στους συμμαθητές του παιδιού που λέγαμε, ήταν και τρεις αδερφές. Μαθήματα που δεν ήταν τα τυπικά, όλα γινόντουσαν με παιχνίδι, κυνήγι θησαυρού, σταυρόλεξα, παιχνίδια ρόλων και οτιδήποτε μπορούσε να συνδυάσει γνώση και καλοκαίρι. Ένα παιχνίδι που παιζόταν συχνά γιατί έβγαζε πολύ γέλιο στους κατασκηνωτές, ήταν το εξής: ζευγάρια όπου ο ένας από τους δύο διαλέγει ένα χαρτάκι που έλεγε να έρθουν σε επαφή κάποια μέρη του σώματος, cheek to cheek, leg to arm, belly to head και άλλα. Αυτό που είχε τις περισσότερες ζητωκραυγές ήταν το nose to nose. Ήταν το πιο αμήχανο γιατί οι μύτες εφάπτονταν και τα στόματα ερχόντουσαν πολύ κοντά. Όταν ο δάσκαλος τυχαία διάλεγε το παιδί, την Νίκη, την μεγαλύτερη αδερφή, η Νίκη έβρισκε χαρτάκια που να λένε nose to nose, έτσι την 3-4 φορά οι μύτες ήρθαν πολύ κοντά... Όταν έρχονται πολύ κοντά οι μύτες, έρχονται και τα στόματα και μετά κοκκινίζουν τα πάντα. Το πρώτο φιλί και η αμηχανία του, ειδικά αν γίνεται μπροστά σε 10-15 άλλους φίλους. Κάπως έτσι αρχίζεις να μαθαίνεις για το ουράνιο τόξο. Από την μια, γιατί εσύ πετάς στα σύννεφα, ο ήλιος λάμπει, δάκρυα χαράς κυλάνε και ένα τεράστιο ουράνιο τόξο σχηματίζεται. Από την άλλη αλλάζεις χρώματα συνέχεια και στους άλλους γίνεσαι εσύ ένα ουράνιο τόξο. Το παιχνίδι συνεχίστηκε κάποιες φορές ακόμα και εκτός μαθημάτων. Οι δυο εβδομάδες συνεχίστηκαν με βραδινές βόλτες, μπάνια και μαθήματα. Ο Toto ξεχάστηκε για εκείνο το καλοκαίρι από το παιδί αλλά και από τον υπόλοιπο κόσμο στο μέλλον. Το καλοκαίρι που τέλειωσε με βραδινή συννεφιασμένη βόλτα με βάρκα και κιθάρες από τους δασκάλους και ένα τραγούδι να έχει μείνει από κείνο το βράδυ...Το Let It Be των Beatles. “And when the night is cloudy, there is still a light, that shines on me, shine until tomorrow, let it be”. i am page 38
the neuron stimulating zine
. the neuron stimulation zine [ideas; articles; viruses; senses; stupidity; madness; painkillers; little green people; interviews; mad writers; madder readers; brain pollution; science; music; movies; philosophy; irony; humor; disclosure; mind games; feedback; communication; creativity; contradiction; destruction; pleasure; self torture; math equations; quantum determinations; comics; prophecies; questioning answers; answering questions; experiments; psychoanalysis practice; non-lobotomized brains;]
θέλεις να κυνηγήσεις την χίμαιρά σου; στείλε ένα demo και κάνε εκπομπή στο webradio ή στείλε το κείμενό σου για να συμμετέχεις στο επόμενο τεύχος του fanzine chimeres αποστολή στο mail@chimeres.gr
chimeres.gr/zine/map/
αθήνα: . αλφειός . ελεύθερος τύπος . εναλλακτικό βιβλιοπωλείο . λεμόνι . πρωτοπορία . ναυτίλος . solaris . tilt . αθήναιο . vinyl . μικρό cafe . χάρτες . nosotros . le cafe de l’ art . βραζιλιάνα . βοτανικός κήπος . floral . βραζιλιάνα . hackerspace θεσσαλονίκη: . metropolis bookstore . σπηλιά των comics . λωτός . σπίρτο
φλώρινα: . εν φλωροίνοι πάτρα: . cinema cafe πάρος: . cafe cozy ηράκλειο: . κατάληψη ευαγγελισμού κύθηρα: . αραχτοπωλείο
χέρι με χέρι
γιάννενα: . θυμωμένο πορτραίτο . berlin βόλος: . feluca λάρισα: . las ramblas . τα κανάρια χαλκίδα: . magaret tattoo story αγία άννα: . vinylio
συντακτική ομάδα: . [baphomet] . [comzeradd] . [μαλίνα] artwork: . [μαλίνα] & [konstantisdesign.blogspot.com] εξώφυλλο: . [mourn - αλέξανδρος ανδριτσόπουλος] onedrawingperday.com επικοινωνία: . ["περιοδικό χίμαιρες" τ.θ. 42080, τ.κ. 12101] . [mail@chimeres.gr] copyleft: . [διανέμεται με την άδεια “creative commons: attribution-noncommercial-sharealike” που επιτρέπει την ελεύθερη διανομή με παρόμοια άδεια και αναφορά στην πηγή, για μη-εμπορικούς σκοπούς]
i am the antepenultimate page 39
over and out
[issue 021]- [131111] - [chimeres.gr]
διανομή
take the money and run
i am the under-cover...