chimeres 024

the

neuron

stimulating zine

[τεύχος 024] - [300912] - [διανέμεται χωρίς αντίτιμο]

i am the cover...

. βρες την σωστή σελίδα

.03 το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd] .04 inception - όνειρο, μέσα σε όνειρο... [baphomet] .08 ονειρεύομαι να ονειρεύομαι [χαρά βογαζιανού] .10 a dancing dream [siren z] .12 jj dream [γιώργος τζαβλάκης] .13 κάποτε στη μέση της νύχτας [νίκος σουβατζής] .14 νυχτώνει [νίκος παπαδόπουλος] .17 dreaming the future [βάσω μούμου] .18 ονειρεύομαι... [μαρία κατσοπούλου]

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

.19 φύλλα φθινοπώρου [ab uno] .20 η ονειροπαγίδα [μίνως-αθανάσιος καρυωτάκης] .24 wake me up when september ends... [μικέλα φερούση] .26 η προσπάθεια [κυριάκος χαλκόπουλος] .28 2+1 βιβλία δώρο [by seitanakos aka πτωχός γιώργος] .30 ποιήματα και χίμαιρες - άτη σολέρτη [ν.γ. λυκομήτρος] .32 manga [digital orpheus] .33 ένα οικόπεδο στον αέρα [ανδρέας γεωργαλλίδης] .34 χορός ή το κορίτσι του βιετνάμ; [σελήνη] .35 xίμαιρες [ξένια kαkάkη] .36 σιμούν [chupa chap] .37 τα δυο πρόσωπα [δημήτρης νίκου] .38 φωτιά [γιάννης τέλιος] .40 το παιδί στο καρότσι [μαρίνα αποστόλου] .42 το κουτί της πανδώρας [μαρία κρητικού] .45 παράθυρο στο μπάνιο [φαίη φραγκισκάτου] .46 μέρες αυγούστου [δανάη φοίβου] .48 το αποβλάκωμα του λίβα [ερόεσσα] .50 χωρίς τίτλο [φωτόδεντρο]

i am page 02

the neuron stimulating zine

το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd] Ακαταστασία. Παντού γύρω μου χαρτιά. Πάνω στο τραπεζάκι. Πάνω στον καναπέ. Έχω κάτσει αναπαυτικά προσπαθώντας να γράψω ένα κείμενο για το νέο τεύχος. Είναι αυτή η ώρα της ημέρας που το τεχνητό φως έχει αρχίσει να κερδίζει τη μάχη με τον ήλιο. Έχει αρχίσει να κυριαρχεί στον χώρο. Και όταν αυτό αρχίσει ξέρω πως δεν έχω πολλές πιθανότητες. Γράφω και σβήνω. Συνεχώς. Το θέμα το ‘χω βρει. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Ο θόρυβος έξω έχει γίνει ανυπόφορος. Όσο πάει και δυναμώνει. Τι είναι αυτός ο ενοχλητικός ήχος που μου τρυπάει το μυαλό;

Ξύπνησα. Ο σκύλος γλύφει απολαυστικά το πρόσωπό μου καθώς είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Πέρασε η ώρα. Αλλά πώς βρέθηκα απ’ τον καναπέ στο κρεβάτι; Σηκώνομαι και πάω προς το σαλόνι. Τα χαρτιά είναι τακτοποιημένα σε μια στοίβα. Ένα χαρτί μόνο του δίπλα και ένα μολύβι πιο κει. Στο χαρτί υπάρχει ένα κείμενο. Αρκετά εκτενές. Το έγραψα τελικά; Ούτε που το θυμάμαι. Χαμόγελο. Βηματίζω γρήγορα προς το χαρτί. Μέσα στον ενθουσιασμό μου δεν προσέχω τα παρατημένο απ’ τις διακοπές σάκο στη μέση του σαλονιού. Σκοντάφτω και πέφτω. Ακόμα πέφτω. Ξύπνησα. Πρέπει να με πήρε ο ύπνος στην περιστρεφόμενη καρέκλα και να έπεσα. Σηκώνομαι και ξανακάθομαι. Στο γραφείο μου είναι το νέο τεύχος ανοιγμένο στην πρώτη σελίδα. Ξαναδιαβάζω το ημερολόγιο ενός τρελού. i am the un-editorial page

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

Ξύπνησα. Όνειρο ήταν; Ο ήχος τελικά ήταν το χτύπημα του τηλεφώνου που κατάφερε να ενσωματωθεί μέσα στο όνειρο, όπως συμβαίνει πάντα με τους ενοχλητικούς θορύβους. Μάλλον με πήρε ο ύπνος στον καναπέ προσπαθώντας να βρω το θέμα μου. Αλλά στο όνειρο θυμάμαι πως το ‘χα βρει. Τι ήταν; Τι εκνευριστικό πράγμα να μην συγκρατώ λεπτομέρειες απ’ τα όνειρα μου. Και όσο περνάει η ώρα ξεχνάω ακόμα περισσότερα. Τι ήταν γαμώτο; Α ναι! Το θυμήθηκα! Ας το σημειώσω πριν το ξεχάσω πάλι. Και τι είναι αυτή η αίσθηση στο πρόσωπο μου; Σχεδόν δεν μπορώ να αναπνεύσω.

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

inception - όνειρο, μέσα σε όνειρο... [baphomet]

Είναι η αλήθεια, ότι η συγκεκριμένη Κινηματογραφική στήλη, άλλοτε λόγω αφιερωμάτων και άλλοτε λόγω επικαιρότητας, σπάνια συμμετείχε στη θεματική ενότητα, του εκάστοτε τεύχους. Αυτή τη φορά όμως, η επιλογή της κεντρικής ιδέας, ήταν τόσο καλή, που δεν ήθελα να την αφήσω ανεκμετάλλευτη. Το Όνειρο... Ο Ντομ Κομπ (Λεονάρντο Ντι Κάπριο) είναι ένας επιδέξιος ληστής και ειδικός στην επικίνδυνη τέχνη της εκμαίευσις πληροφοριών. Μπορεί να αποσπάσει πολύτιμα μυστικά από τα βάθη του υποσυνείδητου, τη στιγμή που το θύμα του κοιμάται βαθιά και το πνεύμα του είναι πάρα πολύ ευάλωτο. Η σπάνια ικανότητα του Κομπ τον έχει καταστήσει πολύτιμο παίκτη στην επικίνδυνη σκακιέρα της εταιρικής αντικατασκοπείας, αλλά και διεθνή φυγά, αφαιρώντας του ό,τι έχει αγαπήσει στη ζωή του. Ο i am page 04

the neuron stimulating zine

i am page 05

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

Κομπ όμως, δέχεται μια πρόταση που μπορεί να τον εξιλεώσει. Μια τελευταία δουλειά που μπορεί να του χαρίσει πίσω τη χαμένη του ζωή αρκεί να καταφέρει το αδύνατο - την γένεση (inception).

O Κομπ και η ομάδα του που απαρτίζεται από ειδικούς του είδους, πρέπει να καταφέρουν το αντίθετο απ' ό,τι έκαναν ως τώρα. Ο στόχος τους πλέον δεν είναι να κλέψουν μια ιδέα, αλλά να καλλιεργήσουν μια καινούργια. Αν τα καταφέρουν, θα σκηνοθετήσουν το τέλειο έγκλημα. Όμως, κανένας σχεδιασμός δεν είναι αρκετά προσεκτικός ούτε οι ικανότητές τους μπορούν να διασφαλίσουν ότι θα ξεφύγουν από τον πιο επικίνδυνο εχθρό τους, που δείχνει να μπορεί να προβλέψει κάθε τους κίνηση. Έναν εχθρό που μόνο ο Κομπ θα μπορούσε ίσως να αντιμετωπίσει... Ο Κρίστοφερ Νόλαν, σκηνοθέτης του αριστουργηματικού Memento αλλά και της τριλογία του Batman, με το φιλμ Inception, εξερευνά τα ακαθόριστα όρια μεταξύ πραγματικότητας και μη. Βαδίζουμε στη λεπτή γραμμή, μεταξύ φαντασίας και ονείρου, κι όλα αυτά, σύμφωνα πάντα, με την γνώριμη μπαρόκ αισθητική του. Το φαινόμενο του ονείρου που "βιώνουμε" τόσο οικεία μέσα στην ταινία ολοκληρώνεται με απόκρυφο τρόπο στο φινάλε. Η αναζήτηση της αλήθειας, στην εξέλιξη της ιστορίας του φιλμ, δημιουργεί συμμαχίες, αντιθέσεις αλλά και συγκρούσεις. Είναι μια αναζήτηση που δίνει την ευκαιρία στον σκηνοθέτη να στηλιτεύσει έστω και έμμεσα, το άγχος της καθημερινότητας μας, την υπερκαταναλωτική κοινωνία μέσα στην οποία υπάρχουμε, την οικολογική καταστροφή, την απληστία μας και κατά συνέπεια, την παρακμή, του δυτικού πολιτισμού μας... Στην ταινία Inception πρωταγωνιστούν, ο τρεις φορές υποψήφιος για Όσκαρ Λεονάρντο ΝτιΚάπριο (Blood Diamond, "Aviator"), ο βραβευμένος

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

με Όσκαρ Κεν Γουατανάμπι (The Last Samurai), ο Τζόσεφ ΓκόρντονΛέβιν (500 Days of Summer), η βραβευμένη με Όσκαρ, Μαριόν Κοτιγιάρ (La Vie en Rose), η υποψήφια για Όσκαρ Έλεν Πέιτζ (Juno), ο Τομ Χάρντι (RocknRolla, Bronson), η Σίλιαν Μέρφι (Batman Begins), ο Τομ Μπέρεντζερ (Training Day), o Ντιλίπ Ράο (Avatar) και ο δύο φορές βραβευμένος με Όσκαρ Μάικλ Κέιν (Hannah and Her Sisters, The Cider House Rules). Ο Ντι Κάπριο και η παρέα του λοιπόν, γίνονται εισβολείς των ονείρων με σκοπό να διαφυλάξουν από τον πελάτη ότι πιο πολύτιμο έχει ο άνθρωπος, την "Ιδέα". Το εντυπωσιακό στην ταινία είναι η καταγραφή των ονείρων σε βάθος και η πολυπλοκότητα που αναπτύσσεται σε δεύτερο ή και τρίτο επίπεδο, όνειρα δλδ, μέσα σε όνειρα. Και ο κίνδυνος που καραδοκεί, είναι πράγματι μεγάλος, καθώς μέσω των ονείρων, φτάνει κανείς στο υποσυνείδητό του. Εκεί πια, πρέπει να γνωρίζεις τα όρια και τις αντοχές σου. Σίγουρα δεν μιλάμε για μια εύκολη και εύπεπτη ταινία, έστω κι αν φαίνεται έτσι, σε πρώτο επίπεδο. Το Inception, δεν είναι απλά, μια ταινία δράσης, αλλά μπορεί να τη "δεις" αν θες κι έτσι. Στην πραγματικότητα, είναι ένα πολυεπίπεδο παζλ για πολλών ειδών παίκτες - με διαφορετικό επίπεδο αντίληψης - που "παίζει" με γρίφους και συνάμα, στοχάζεται. Γι' αυτό προσοχή, το ταξίδι αυτό, μόνο ανώδυνο δεν είναι... i am page 06

the neuron stimulating zine

i am page 07

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

Η προσχηματική εικόνα του "κακού", είναι στην συγκεκριμένη ταινία, σχετικά αδύναμη. Οι πραγματικές απώλειες ελοχεύουν στις Αναμνήσεις και στις Μνήμες που με τη σειρά τους, ζουν μέσα στα όνειρα. Προσπαθώντας λοιπόν να εκτελέσει το σχέδιο της η ομάδα, κινδυνεύει τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Επαναλαμβάνω πως η ταινία κινείται στον μεγαλύτερο βαθμό της σε έναν άξονα, χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Ο "κακός" βρίσκεται περισσότερο στον ίδιο μας τον εαυτό, παρά σε κάποιον εξωτερικό χαρακτήρα. Το "Κακό" δηλαδή, εδρεύει στη Λήθη. Η ιδιαιτερότητα της ταινίας του Νόλαν, επικεντρώνεται σημειολογικά στην οικοδόμηση ενός κόσμου όπου οι σχέσεις θα λειτουργούν μηανταγωνιστικά σε περιβάλλον πλήρους ασφάλειας. Αν θέλετε να το πάμε ακόμα πιο μακριά, πρόκειται σε ορισμένα επίπεδα για μια συγκαλυμμένη "Ιστορία Αγάπης" που αναδύεται με μοναδικό τρόπο και σταδιακά, έτσι όπως μας έχει κακομάθει συχνά πυκνά και ο μετρ του είδους, David Lynch... Από τις ερμηνείες του διεθνούς καστ, εκτός από τους Ντι Κάπριο και Γκόρντον-Λέβιτ, ξεχωρίζουν επίσης, εκείνες των Τομ Χάρντι και Έλεν Πέιτζ, ενώ ο Μάικλ Κέιν για άλλη μια φορά είναι καταλυτικός. Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη διαδραματίζουν οι Κοτιγιάρ και Μέρφι, ειδικά μάλιστα, στο συναισθηματικά φορτισμένο τομέα ... Ειδική μνεία, οφείλουμε να κάνουμε στο εκπληκτικό Soundtrack του μοναδικού Hans Zimmer, ο οποίος υπέγραψε εδώ ένα από τα καλύτερα και πιο χαρακτηριστικά σκορ, των τελευταίων χρόνων. Ήταν μάλιστα τέτοια η επιτυχία του συγκεκριμένου Soundtrack που έκτοτε, κάθε blockbuster που σέβεται τον εαυτό του, φροντίζει να το προσθέσει έστω και τροποποιημένα στο trailer του. Ο Hans Zimmer, με τη μουσική που υπέγραψε για το Inception, όχι μόνο συμμετέχει ενεργά στο φιλμ, αλλά είναι αυτή που ουσιαστικά μας ταξιδεύει, στο Όνειρο, μέσα στο Όνειρο...

ονειρεύομαι να ονειρεύομαι [χαρά βογαζιανού]

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

Ονειρεύομαι να ονειρεύομαι. Τα όνειρα που κάνω εκτός ύπνου είναι κατά βάση πλάνα βασισμένα στο τι μπορώ και τι δε μπορώ να κάνω εγώ ή η τύχη για μένα. Όταν η τύχη γίνει πιο ισχυρός παράγοντας από μένα, απλά σταματάω να ονειρεύομαι… Ονειρευόμουν ένα σπίτι με έναν αμπελώνα και ένα κελάρι, κάπου έξω από κάποιο παραθαλάσσιο χωριό, στο οποίο θα οδηγούσε ένας φιδίσιος χωματόδρομος αγκαλιασμένος στις άκρες του από αγριολούλουδα. Ονειρευόμουν να έρχομαι από το χωριό, με τον ατμό του ζεστού ψωμιού να φλερτάρει με το τιμόνι του ποδηλάτου, με το οποίο θα διασχίζω το δρόμο και με τον άνεμο να με εμπαίζει γλυκά, σαν παλιός καλός φίλος καθώς θα μου ανακατεύει τα μαλλιά. Ποιες ήταν λοιπόν οι προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση του ονείρου μου; Ένα παραθαλάσσιο χωριό -τσεκ! Στην Ελλάδα βρισκόμαστε, χρήματα για να χτιστεί το σπίτι -εδώ οι λέξεις «τύχη» και «λαχείο» αντηχούν σαν αγέλη λύκων μέσα σε φαράγγι -και ένα ποδήλατο– ξανά τσεκ! Το ποδήλατο υπήρχε. Τελείωσε η λίστα; Λάθος… για να κάνεις ποδήλατο θα πρέπει τα γόνατά σου να είναι αρτιμελή και να μην παίζουν κρουστά σε κάθε λύγισμα. Τουλάχιστον, αυτό είπαν οι γιατροί… Και έτσι η τύχη σήκωσε επιδεικτικά το μεσαίο της δάκτυλο, κοίταξε με απαξίωση προς τα γόνατά μου και έπειτα προς εμένα και μου είπε: «Δεν φταίω εγώ που δε μπορεί να πραγματοποιηθεί το όνειρό σου. Αν θες μπορείς να κρατήσεις το σπίτι ή να αντικαταστήσεις το ποδήλατο με ένα αυτοκίνητο και ίσως να σε βοηθήσω». Και κάπως έτσι ο παράγοντας τύχη έγινε πιο ισχυρός και τελείωσε αυτό το όνειρο. Ωστόσο, εκπληρώθηκε το όνειρο μου να κάνω μπάντα. Τα γόνατα μου βγάζουν απίστευτα μεγάλη ποικιλία ήχων και σουρσιμάτων. Αρκεί να ξέρεις σε ποια νότα να τα λυγίσεις και σε ποιο κλειδί να τα πατήσεις. Ονειρεύομαι να ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι η δραστηριότητα των εγκεφαλικών μου περιοχών να βαράει κόκκινο κάνοντας όνειρα και όχι υπολογίζοντας πως θα μείνει λιγότερος μήνας στο τέλος του μισθού. Ονειρεύομαι να ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι να ξεπεράσω κάποιες φοβίες που με πακτώνουν στο έδαφος και να ονειρευτώ τι μπορώ να κάνω χωρίς αυτές. Και ύστερα είναι και η ζωή. Το όνειρο από το οποίο δεν θες να ανοίξεις τα μάτια σου και ο εφιάλτης από τον οποίο δε μπορείς να ξυπνήσεις. Είναι ο ήλιος και η θάλασσα. Είναι τα βραδιά που κοιτάς τα αστέρια στην εξοχή και τα βράδια στην πόλη που σηκώνεις το βλέμμα και τα ψάχνεις. Είναι οι αναποδιές και οι στιγμές που σου παγώνουν το αίμα. Είναι τα δάκρυα όταν νοιώθεις ότι δε μπορείς να φύγεις από αυτό το όνειρο. Είναι το χέρι ενός φίλου που θα σε κρατήσει καθώς περπατάς σε ένα στενό μονοπάτι με το απέραντο γαλάζιο από κάτω. Είναι η αγκαλιά η οποία σου κόβει την ανάσα και παράλληλα σου δίνει ζωή. Είναι ο χρόνος που σε κάνει να χαμογελάς όταν θυμάσαι τα δάκρυα που έχεις χύσει και τα δάκρυα που χύνεις όταν θυμάσαι παλιότερα χαμόγελα. Ονειρεύομαι να ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι να Ζω… i am page 08

the neuron stimulating zine

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

i am i am thepage neutron 41 page 09

i am the page 10

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

the neuron stimulating zine

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

a dancing dream [siren z] i am page 11

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

jj dream [γιώργος τζαβλάκης] Καθώς βημάτιζα στης πόλης τα φύλλα δίπλα στα αχνισμένα βαρέλια της μαύρης μπύρας κοντοστάθηκα και άκουσα τον αχό της ανάσας σου. Τα βήματα μου μ’ έφεραν πάνω στα ροδοπέταλα σου με ένα βαρύ ανατολίτικο άρωμα που ξεγλιστρούσε από τους τοίχους των χαμάμ. Χάιδεψα τα βλέφαρα σου κι έδιωξα την ασθένεια του ύπνου που αιωρούνταν πάνω σου. Τώρα πια δεν είσαι δικιά μου τα όνειρα δεν έχουν θέση δεν έχουν… Πάνω στο μέτωπο κυλά εφάπτεται λειαίνει το σαλιγκάρι που ξέφυγε από τα βάθη του μυαλού σου. Σέρνεται και αφήνοντας τη βλέννα των ονείρων σου καλύπτει σπιθαμή σε σπιθαμή την άχαρη μορφή σου. Κι ο μαύρος κύκλος που σχηματίστηκε στο μάγουλο σου είναι οι εφιάλτες που ξεχνάς ευθύς μόλις ξυπνήσεις.

i am page 12

the neuron stimulating zine

κάποτε στη μέση της νύχτας [νίκος σουβατζής] Σβήνεις νευρικά το τσιγάρο, βαριανασαίνεις και λες ότι δεν θα κοιμηθείς αν δεν τους δεις κρεμασμένους, όμως κοιμάσαι γιατί η ζωή δεν περιμένει και το πρωί πετιέσαι απ' το κρεβάτι ξυπνώντας πάντα απ' τον ίδιο εφιάλτη

Κάποτε στη μέση της νύχτας οι εφιάλτες των πολλών θα γίνουν θηλιά στο λαιμό των λίγων και το δρεπάνι της ιστορίας θα θερίσει αυτά που ξόρκιζαν οι λίγοι σαν φαντάσματα

i am page 13

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

Μέσα στο λεωφορείο το βλέμμα σου συναντάει τα βλέμματα των άλλων, στα μάτια τους διαβάζεις τις ίδιες σκέψεις που υπάρχουν και στο δικό σου μυαλό, ξέρεις ότι βασανίζεστε απ' τον ίδιο εφιάλτη, αλλά νιώθεις πολύ ξένος για να έρθεις κοντά τους

νυχτώνει [νίκος παπαδόπουλος] Κυριακή απόγευμα. Βαδίζει με εκείνη δίπλα του, να του κρατά σφιχτά το χέρι. Έτσι όπως τον κρατάει πάντα. Από την πρώτη μέρα που είναι μαζί. Από τα δεκαοκτώ τους.

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

Μια παρέα από αγόρια, στη μέση του δρόμου, παίζουν μπάλα, και οι φωνές τους ακούγονται μέχρι την λεωφόρο. Τραβιούνται στην άκρη μόνο όταν αραιά και που φανεί κανένα αυτοκίνητο. Αμέσως μετά ξεχύνονται στο παιχνίδι τους με πιο δυνατές φωνές. Στα σκαλάκια απέναντι, η Κυρία Λενιώ καθαρίζει φασολάκια που τα βάζει σε ένα δίσκο πάνω σε ένα σκαμνί, ενώ τα τσόφλια τα μαζεύει στην ποδιά της. Χαζεύει τα παιδιά και κάπου - κάπου κουβεντιάζει με τη γειτόνισσα, που παρακολουθεί κι αυτή, από το ισόγειο παράθυρο της. Στο περβάζι υπάρχει ένας τενεκές από συσκευασία λαδιού με μια γαρδένια. Μόλις πέσει ο ήλιος, η γειτόνισσα με το ποτιστηράκι της θα ποτίσει τη γαρδένια. Την ίδια περίπου ώρα όλες οι γειτόνισσες θα ποτίσουν τις γαρδένιες, το γιασεμί, τις βουκαμβίλιες και τους βασιλικούς τους. Το ξέρει γιατί η βραδινή εικόνα του δρόμου, χρόνια τώρα, συνοδεύεται από υπέροχες μυρωδιές, ειδικά όταν είναι άνοιξη, όπως τώρα. Από το ανοιχτό παράθυρο του ισογείου ακούγεται δυνατά από το ραδιόφωνο : «και όπως-όπως ο αμυντικός του Παναιγειαλείου απομακρύνει την σφαίραν από την εστίαν. Υπολείπονται δεκαπέντε λεπτά δια την λήξην του αγώνος ». Η ιερή ώρα που ο Κυρ Μανώλης ακούει ποδόσφαιρο. Τον βλέπει κολλημένο στη συσκευή, με αθλητικό φανελάκι, μια κούπα καφέ και το δελτίο προ-πο μπροστά του. Ο ήχος του ραδιοφώνου σμίγει αρμονικά με τον ήχο των παιδιών. Μπροστά στο κλειστό κουρείο του, ο κυρ Ανέστης, απολαμβάνει το καφεδάκι του και την καθημερινή τιτανομαχία του με τον Φάνη. Δεν πα να είναι Κυριακή και το κουρείο όπως και το διπλανό μπακάλικο του Φάνη να είναι κλειστά. Όπως κάθε μέρα, αυτοί έχουν στήσει το τραπεζάκι τους, τις καρέκλες τους, τα καφεδάκια τους και παίζουν τάβλι. Κάπου-κάπου σχολιάζουν την εξέλιξη του αγώνα στο ραδιόφωνο. Δεν παραλείπουν να ρίξουν και μια τάχα μου άγρια ματιά προς τα παιδιά για να τους θυμίσουν ότι δεν πρέπει να σουτάρουν προς το τραπεζάκι τους αλλά μόνο προς το τέρμα. Ένα «ντριν-ντριν» από την άκρη του δρόμου σταματάει κάθε κίνηση . Όλοι στρέφουν το κεφάλι προς τα εκεί. Σε ελάχιστο χρόνο όλα τα παιδιά τρέχουν αλαλάζοντας χαρούμενα προς τη λεωφόρο. Το καροτσάκι του παγωτατζή, κάνει την πρώτη του εμφάνιση για φέτος. Σε λίγο κάτω από τη ριγέ τέντα έχουν στριμωχτεί όλα τα παιδιά. Το άσπρο καπέλο του παγωτατζή μια i am the darkest page 14

the neuron stimulating zine

φαίνεται και μια όχι καθώς σκύβει για να προλάβει να εξυπηρετήσει τους ενθουσιώδεις πελάτες του. Λες και ήταν συνεννοημένα, κοριτσάκια με φιόγκους, κοτσίδες, και άσπρα καλτσάκια ξεπροβάλλουν από τα σπίτια και τρέχουν προς τα εκεί, κρατώντας μερικά κέρματα σφιχτά στις παλάμες τους. Εκείνη του χαμογελά, και εκείνος καταλαβαίνει αμέσως. Καϊμάκι και βύσσινο, όπως κάθε φορά. Προχωρούν χωρίς να βιάζονται, προς τα παιδιά και το θαυμαστό καροτσάκι, με τη ριγέ τέντα και τα μπρούντζινα καπάκια, νοιώθοντας την ίδια χαρά όπως τότε που ήταν κι αυτοί παιδιά . Και ξαφνικά αισθάνεται κάτι να τον χτυπά χαμηλά στο δεξί του πόδι. Γυρίζει έκπληκτος και βλέπει ένα σκούρο κυλινδρικό αντικείμενο που βγάζει πυκνό καπνό, να κυλάει δίπλα στο παπούτσι του.

Στο χέρι που τον κρατούσε σφιχτά, έχει τώρα ένα τσαλακωμένο χαρτί. Το πλησιάζει στο πρόσωπό του για να το διαβάσει αλλά δεν μπορεί. Τα μάτια του καίνε και έχουν δακρύσει. Τα σκουπίζει με το μανίκι του και καταφέρνει να διαβάσει τα μεγάλα γράμματα. «Την πολυαγαπημένη μας σύζυγο, αδελφή…» Όταν διαβάζει το όνομα παγώνει. Δεν είναι δυνατόν. Πως; Πότε; Πετάει με τρόμο τo φρικτό αγγελτήριο και πισωπατάει τρεκλίζοντας. Στο θολό τοπίο που απλώνεται μπροστά του προσπαθεί να διακρίνει κάτι από τις εικόνες που υπήρχαν ελάχιστα λεπτά πριν. Και τότε αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι όλα είναι διαφορετικά γύρω του. Αυτοκίνητα και μηχανάκια περνούν κάθε λίγο δίπλα του. Δεν υπάρχουν παιδιά που παίζουν μπάλα. Κοιτάζει προς το κουρείο του Ανέστη. Κάτι άνθρωποι με κελεμπίες κλείνονται βιαστικά στο μαγαζί που πουλάει πολύχρωμα άγνωστα σε αυτόν προϊόντα. Το μπακάλικο του Φάνη, κλειστό και άδειο με ένα μισοσκισμένο πωλητήριο στην βρώμικη τζαμαρία του. Οι τοίχοι των σπιτιών γεμάτοι από συνθήματα με μαύρη μπογιά, σε μια άγνωστη γλώσσα. Στα σκαλάκια, εκεί που ήταν η κυρά Λενιώ ένας υψηλόσωμος άντρας, αφρικανικής καταγωγής, είχε στήσει το υπαίθριο μαγαζί του και τώρα το μαζεύει βιαστικά. Στο παράθυρο του ισογείου , στη θέση της γαρδένιας υπάρχει τώρα ένα μεγάλο πιάτο δορυφορικής τηλεόρασης. Το παράθυρο είναι κλειστό. Από μέσα ακούγεται δυνατά η τηλεόραση να μεταδίδει i am page 15

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

Σηκώνει το βλέμμα του και τα χάνει. Ο ήλιος έχει κρυφτεί, όλα είναι γκρίζα και ο καπνός από το άγνωστο αντικείμενο τον εμποδίζει να δει στα δυο μέτρα. Γυρίζει προς εκείνη. Δεν την βλέπει πουθενά. Φωνάζει το όνομά της με αγωνία. Δεν παίρνει απάντηση.

αγώνα του Αλβανικού πρωταθλήματος. Φοβεροί ήχοι από εκρήξεις έχουν καλύψει τις ανέμελες παιδικές φωνές. Στο βάθος του δρόμου, εκεί που ήταν το καροτσάκι του παγωτατζή με το σμάρι από παιδιά, εξακολουθεί και υπάρχει κόσμος. Καθώς ο καπνός αρχίζει να διαλύεται από το απογευματινό αεράκι, προσπαθεί να διακρίνει. Δεν υπάρχει το άσπρο καπέλο του παγωτατζή ούτε τα αχτένιστα παιδικά κεφαλάκια. Μόνο κράνη και κουκούλες. Και αυτοί που τρέχουν δεν κυνηγάνε πια μια μπάλα. Αυτό που βλέπει δεν είναι ένα από τα παιχνίδια που έπαιζαν τα παιδιά σε αυτό το δρόμο. Αυτό είναι ένα άλλο, άγριο παιχνίδι, ένα παιχνίδι θανάτου.

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

Κάποιοι σέρνουν έναν τραυματία, κάποιοι άλλοι τρέχουν προς τα στενά. Το καροτσάκι του παγωτατζή είναι μια μπλε κλούβα όπου στοιβάζονται άνθρωποι, άλλοι τραυματισμένοι και άλλοι με χειροπέδες. Περιπολικά με σειρήνες που ουρλιάζουν εκκωφαντικά, σταματάνε δίπλα στην κλούβα. Σε πολύ λίγο όλοι οι ήχοι σταματούν, τα οχήματα φεύγουν και μια απόκοσμη ησυχία βαραίνει τώρα πιο απελπιστικά από πριν τον δρόμο και την ψυχή του. Κάτω από έναν μολυβί ουρανό, και καθώς η ατμόσφαιρα έχει πια καθαρίσει από τους καπνούς, κοιτάζει το δρόμο που απλώνεται μπροστά του. Άδεια κουτιά από καπνογόνα που ακόμη καπνίζουν διάσπαρτα, πεταμένα εδώ και κει. Όλα τα παράθυρα κλειστά με σφραγισμένα τα παντζούρια. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος πια στο οπτικό του πεδίο. Μόνο η κίνηση στη λεωφόρο, μακριά, στην άκρη του δρόμου δίνει μια αίσθηση ζωής. Και όμως κάτι κινείται πίσω από τον κάδο των σκουπιδιών. Ένας γέρος ψάχνει για να βρει κάτι φαγώσιμο. Για μια στιγμή του φάνηκε ότι έμοιαζε με έναν γείτονα του, μάλλον έκανε λάθος, αυτός είναι πολύ πιο γέρος και πολύ πιο αδύνατος. Καθώς διασταυρώνονται στιγμιαία τα βλέμματα τους, ανατριχιάζει. Αυτό το βλέμμα δεν έχει τίποτε το ανθρώπινο. Με το χέρι που έσφιγγε το δικό της, που στηριζόταν και τον στήριζε, σφίγγει τώρα τη λαβή από το μπαστούνι του και ξεκινά. Περνάει μπροστά από κλειδωμένες πόρτες και παράθυρα. Παίρνει μια βαθιά ανάσα. Ενώ είναι σούρουπο και είναι άνοιξη καμιά μυρωδιά από γαρδένια ή γιασεμί. Καμιά μυρωδιά από βασιλικό. Μόνο μια μυρωδιά από καμένο. «Καμένα όνειρα. Καμένες ζωές» σκέφτεται καθώς σέρνει το κουρασμένο βήμα του, για μια ακόμη φορά, προς το έρημο πια σπίτι του. Καθώς σέρνει την κουρασμένη ψυχή του προς τη νύχτα. i am page 16

the neuron stimulating zine

dreaming the[βάσω future μούμου]

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

i am page 17

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

ονειρεύομαι... [μαρία κατσοπούλου]

Ονειρεύομαι τη θάλασσα τα κύματα την άμμο τα μαλλιά μου ανακατεμένα τα σώματά μας ενωμένα μέσα στο νερό Ονειρεύομαι το όνειρο που έζησα μαζί σου ένα καλοκαίρι που πέρασε που ακόμα δεν το ζήσαμε, που περιμένω να έρθει που κάθε βράδυ αναρωτιέμαι αν υπήρξε αν υπάρχει αν θα υπάρξει Ονειρεύομαι την αρμύρα του φιλιού σου του κορμιού σου του χαδιού σου τον αέρα που μου ψιθυρίζει στ’ αυτί τ’ όνομά μου -έχει τη φωνή σουόλο και πιο δυνατά να με σηκώνει από τη γη απαλά και βίαια να κλέβει το φιλί μου Ονειρεύομαι τη στιγμή που ο χρόνος θα πάψει να κυλάει να σταματήσουν οι μέρες οι ώρες τα λεπτά τα δευτερόλεπτα να χαθώ στην αγκαλιά σου για πάντα ονειρεύομαι...

i am page 18

the neuron stimulating zine

φύλλα φθινοπώρου [ab uno]

i am page 19

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

Οι φίλοι μου στέκονται αμφίρροποι, ανάμεσα σε όνειρα και ψέμα. Πετάνε τις προβιές τους μπροστά στο χρηματιστήριο αξιών. Και ακινητούν για λίγο, κοιτάζοντας τα αστέρια. Νιώθουν δέος μα το ξεχνούν. Κανένας τους δεν ταξίδεψε αρκετά. Κανένας τους δεν πέθανε. Με κοιτούν με λαχτάρα και χλεύη. Περιμένουν να ακούσουν το ανείπωτο. Από εμένα τον φτηνό, τον άσυλο προσκυνητή. Διψάνε για αλήθεια. Διψάνε για ομορφιά, μα δεν το λένε. Κάνουν πως μεθούν, πως ερωτεύονται. Και μετά γελούν, πνίγονται στα γέλια. Χαμένοι από χέρι, δίχως άσσο στο μανίκι. Θέλουν όσο τίποτα να πετύχουν.

-Γίνε κάποιος! Σπαράζει η φωνή απ’ τα σωθικά τους. Γίνε ο εαυτός σου, τους λέω εγώ. Με προσπερνούν, μα δε με φτάνουν. Όλοι μαζί θα πέσουμε. Σαν φύλλα φθινοπώρου. Για να ‘ρθουν άλλοι, αξιότεροι. Το χάος να κάνουν τάξη. Οι φίλοι μου αδιαφορούν, μα όλο γι’ αυτό μιλάνε. Γι’ αυτό που τους ξερίζωσε από μέρη ξεχασμένα. Για εκείνο που ποτέ στα χέρια δε θα πιάσουν. Και έτσι γλιστράει ο καιρός, σα τόπι σε παιχνίδι. Και έτσι τα νιάτα φεύγουνε και δεν πισωγυρίζουν. Όλοι για έναν…Χα! Τι ψέμα είναι και τούτο; Ένας για όλους ναι!, αυτή είναι η αλήθεια. Οι φίλοι μου αρχίζουν να κουράζονται, θέλουν να αράξουν, να δέσουν το καράβι. Μα το λιμάνι είναι αδειανό και το κρασί του, πόνος. Ας χτίσουν ένα καπηλειό. Να αράζουν, να θυμούνται. Και όταν τυχαίνει και περνώ, όλα θα τα χαλάω. Για να ‘χουν να θυμούνται.

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

η ονειροπαγίδα [μίνως-αθανάσιος καρυωτάκης] «Πρόσεχε, θα πατήσεις το παιδί», φώναξε μια γυναίκα στα αριστερά της Μαρίας. Η Μαρία την άκουσε και αμέσως στράφηκε προς αυτήν πατώντας παράλληλα το γκάζι στο παλαιικό της αυτοκίνητο. Το αμάξι βρήκε πάνω σε κάποιο αντικείμενο, άκουσε το θόρυβο της σύγκρουσης. Ωστόσο, με σχετική ευκολία το παλαιικό αμάξι της Μαρίας συνέχισε την πορεία του. Οι φωνές έγιναν δυνατότερες, ενώ οι στριγκλιές διαπερνούσαν τα τύμπανα των περαστικών. Σε ελάχιστο χρόνο, στο σημείο όπου η γυναίκα είχε περάσει το φανάρι με κόκκινο είχε συναντηθεί μια πλημμυρίδα ανθρώπων. Κάποιοι ήταν νέοι, άλλοι γέροι και κάποιοι μεσήλικες, όλοι κοίταζαν με τρόμο το αγόρι που κείτονταν νεκρό στη διάβαση πεζών της οδού Καποδίστρια. Η Μαρία κοίταξε για λίγο τον καθρέφτη του αυτοκινήτου, για να ρίξει μια ματιά στη διάβαση. Όλο αυτό το πλήθος είχε παρακινήσει την περιέργειά της. Σταμάτησε λοιπόν το αμάξι στη μέση του δρόμου, αφού άλλωστε για κάποιο ανεξήγητο λόγο είχε διακοπεί η κυκλοφορία και κατευθύνθηκε προς το ανθρώπινο μπουλούκι. «Συγγνώμη κύριε, τι συμβαίνει;», ρώτησε όσο πιο ευγενικά μπορούσε έναν μεσόκοπο άνδρα. Εκείνος της έριξε ένα υποτιμητικό βλέμμα λέγοντάς της ότι κάποιος οδηγός είχε πατήσει ένα μικρό αγοράκι. Το αγοράκι φαινόταν να μην ανασαίνει και περίμεναν έναν γιατρό να τους ανακοινώσει την τραγωδία, καθώς όλοι ήταν σίγουροι ότι το αγοράκι είχε αφήσει την τελευταία του πνοή. Όταν άκουσε τα λόγια του ανθρώπου ένιωσε το σώμα της να καταρρέει. Τα χέρια της έτρεμαν, ενώ τα πόδια της έδειχναν να μην είναι σε θέση να κρατήσουν άλλο το κορμί της. Μάλιστα, το χρώμα του προσώπου της είχε γίνει κάτασπρο, ενώ ο τρόμος και η απελπισία είχαν φωλιάσει για τα καλά μέσα στη ψυχή της. Έντρομη άρχισε να σπρώχνει τον κόσμο με βία. Ποθούσε να φτάσει στο αγόρι που είχε σκοτώσει, να του ζητήσει συγγνώμη για το μοιραίο της σφάλμα. Ο κόσμος την κοιτούσε παράξενα, έκανε σαν μανιακή. Η δύναμή της έκανε έναν κύριο μεγάλης ηλικίας να πέσει κάτω με βρόντο. Εκείνος ήθελε να την κατσαδιάσει, αλλά φαντάστηκε πως η γυναίκα αυτή πρέπει να ήταν η μητέρα του αγοριού, αλλιώς γιατί να έτρεχε έτσι αλαφιασμένα να αντικρίσει το πρόσωπο ενός αγνώστου; Η Μαρία τελικά, μετά από γιγάντια προσπάθεια, κατάφερε να αντικρίσει το πρόσωπο του παιδιού που είχε δολοφονήσει. Το προσωπάκι του ήταν άθικτο, αλλά το δεξί του χέρι είχε πατηθεί από τα ελαστικά του αμαξιού της και είχε γίνει ένα με την άσφαλτο. Εκτός από αυτό το τραύμα, η γυναίκα δεν παρατήρησε τίποτα αξιοπερίεργο και βάλθηκε να πιστεύει πως το παιδί ήταν ακόμη ζωντανό. i am page 20

the neuron stimulating zine

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

i am page 21

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

Οι ευχάριστες σκέψεις της άφησαν μονομιάς το νου, όταν στο πλήθος εμφανίστηκε ο εφημερεύων γιατρός της περιοχής. Αλαφιασμένος έφτασε στο αγόρι. Η φόνισσα στάθηκε δίπλα του κρατώντας το κεφαλάκι του παιδιού. Ξαφνιάστηκε απ’ αυτή την αντίδραση, μα δεν μίλησε. Είχε δει πολλούς συγγενείς να αντιδρούν έτσι κι ακόμα χειρότερα όταν ένας από τους αγαπημένους τους άφηνε αυτόν τον κόσμο για τον επόμενο. «Λυπάμαι κυρία μου, αλλά το παιδί είναι νεκρό», είπε ο γιατρός κοιτάζοντας τη γυναίκα που νόμιζε για μάνα του παιδιού. Η υπάλληλος της τράπεζας κοίταξε το γιατρό με δακρυσμένα μάτια. Προσπάθησε να του μιλήσει, μα αντί για λέξεις, από το στόμα της έβγαιναν ακαταλαβίστικοι ήχοι. Ο γιατρός αγκάλιασε την γυναίκα λέγοντάς της ότι δεν έπρεπε να ανησυχεί, γιατί το παιδί της είχε πάει σ’ ένα καλύτερο κόσμο. Εκείνη όμως συνέχισε να τον κοιτάζει κλαίγοντας με αναφιλητά. Πέντε λεπτά, αν θυμάμαι καλά, κράτησε το παραλήρημα με τους δυσνόητους ήχους μέχρι η ιδιωτική υπάλληλος να καταφέρει να πει αυτό που ήθελε. «Δεν είμαι η μάνα του. Εγώ είμαι αυτή που το πάτησε», είπε η γυναίκα ύστερα από μεγάλη προσπάθεια και αμέσως στο πλήθος απλώθηκε μια νεκρική σιγή. Το σφύριγμα του ξυπνητηριού ξύπνησε απότομα την Μαρία από τον εφιάλτη. Έβλεπε το ίδιο όνειρο για τουλάχιστον τέσσερις μέρες. Δεν μπορούσε να ησυχάσει καθόλου. Κάθε φορά που πλησίαζε μια διάβαση πεζών καθυστερούσε τόσο πολύ να την διαβεί ώστε οι οδηγοί κορνάριζαν και την καταριόντουσαν. «Μακάρι να τελείωνε το όνειρο», ευχόταν πολλάκις κάθε μέρα. Ο θεός όμως δεν την άφηνε να ησυχάσει. Σηκώθηκε από το κρεβάτι, ενώ ο κρύος ιδρώτας συνέχιζε να τρέχει ακόμα. Το κρεβάτι της ήταν μουσκεμένο. Πάνω ακριβώς από το προσκέφαλό της υπήρχε μία ονειροπαγίδα, δώρο του φίλου της. Από τότε που την είχε τοποθετήσει πάνω από το μαξιλάρι είχε ξεκινήσει ο εφιάλτης. Ίσως αυτό το ινδιάνικο κατασκεύασμα να μην σε προστάτευε τελικά από τα κακά όνειρα. Αν και βέβαια, το συγκεκριμένο κατασκεύασμα δεν έκρυβε κανένα είδους μαγείας μέσα του, εφόσον θα πρέπει να είχε κατασκευαστεί σε κάποιο εργοστάσιο στην Κίνα. Άλλωστε, όλα αυτό τον καιρό από εκεί προέρχονταν. Έφτασε στην τουαλέτα του σπιτιού. Έριξε κάμποσο νερό στο πρόσωπό της και βάλθηκε να καλλωπίζει το πρόσωπό της όταν αντιλήφθηκε ότι οι μαύροι κύκλοι της αϋπνίας δεν εξαφανίζονταν με το μέικ απ. «Παράξενα πράγματα, πολύ παράξενα», μουρμούρισε. Ντύθηκε, γιατί ήταν κιόλας ώρα να ξεκινήσει για τη δουλειά της και βγήκε έξω από το διαμέρισμα της πολυκατοικίας. Όταν βγήκε στο δρόμο άργησε λίγο να βρει το αυτοκίνητό της, είχε λησμονήσει το μέρος όπου είχε παρκαριστεί χτες τα μεσάνυχτα. Τελικά, μπήκε μέσα και πάτησε το γκάζι. Η μηχανή πήρε μπρος μ’ ένα αγκομαχητό, ενώ παράλληλα η εξάτμιση έβγαλε i am page 22

the neuron stimulating zine

keep dreaming...

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

μπόλικο μαύρο καπνό, τόσο που θύμισε προς στιγμήν φουγάρο πλοίου. Σε κάθε διάβαση όπως και τις προηγούμενες μέρες σταματούσε κοιτάζοντας εξονυχιστικά το δρόμο γύρω της. Ούτε εκείνη τη φορά συνέβη βέβαια το περιστατικό του ονείρου. Έτσι, έφτασε στην τράπεζα με ευχάριστη διάθεση, αφού είχε αποφευχθεί το μοιραίο. Διαβαίνοντας την γυάλινη πόρτα της τράπεζας ήρθε αντιμέτωπη με μια ευχάριστη έκπληξη. Ο Διευθυντής την καλωσόρισε και της εκμυστηρεύτηκε εμπιστευτικά ότι ήταν η υπάλληλος του μήνα. Δεν μπορείς να καταλάβεις το ευχάριστο εκείνο συναίσθημα που έντυσε από την κορυφή ως τα νύχια την Μαρία. Εδώ και τρεις μήνες προσπαθούσε με όλη της τη δύναμη να κερδίσει αυτό τον τίτλο. Είχε μοχθήσει, είχε παλέψει και τελικά είχε κερδίσει. Από τη χαρά της μάλιστα αγκάλιασε το διευθυντή. Ο Μιχάλης, ο διευθυντής, την συγχάρηκε, μα βλέποντας τους μαύρους κύκλους στα μάτια της της έδωσε αμέσως ρεπό παρά τις έντονες διαμαρτυρίες της υπαλλήλου. Η Μαρία μην μπορώντας να φέρει αντίρρηση τον διαβεβαίωσε ότι μετά από δύο ώρες δουλειάς θα πήγαινε στο σπίτι της. Το δίωρο πέρασε, μα εκείνη παρέμενε ακόμα στο πόστο της. Ο διευθυντής περνώντας να επιθεωρήσει τους υπαλλήλους εκνευρίστηκε με την Μαρία και απαίτησε από εκείνη να επιστρέψει σπίτι της για να ξεκουραστεί. Τελικά, εκείνη μπήκε στο αμάξι και ξεκίνησε για το σπίτι της. Στον δρόμο, δεν ήταν προσεχτική όπως συνήθως. Η κούραση την είχε καταβάλλει. Περίμενε ανυπόμονα τη στιγμή που θα ξάπλωνε στο κρεβάτι της. Αυτές ήταν οι σκέψεις της όταν ακούστηκε η φωνή της γυναίκας όπως ακριβώς στο όνειρο: «Πρόσεχε, θα πατήσεις το παιδί», φώναξε κάποια στα αριστερά της οδηγού. Η ιδιωτική υπάλληλος πάτησε άμεσα το φρένο. Το αυτοκίνητο σταμάτησε μονομιάς. Η οδηγός εξέτασε εξονυχιστικά το δρόμο, αλλά στη διάβαση δεν υπήρχε κανένα παιδί. «Τι φωνάζεις κυρά μου χωρίς λόγο;», φώναξε εκνευρισμένη πατώντας το γκάζι για να συνεχίσει τη πορεία της. Τα κουρασμένα μάτια της μάλλον δεν αντιλήφθηκαν το παιδί που είχε περάσει τη διάβαση σαν σίφουνας, γιατί διαφορετικά η νεαρή γυναίκα δεν θα μίλαγε απότομα στον πεζό. Τα γρήγορα αντανακλαστικά της την είχαν σώσει από έναν σκοτωμό. Το πάπλωμα του κρεβατιού την χαλάρωσε. Τα σεντόνια κάλυψαν το καλλίγραμμο σώμα της. Όταν όμως κοίταξε ψηλά το ταβάνι και αντίκρισε την ονειροπαγίδα σηκώθηκε και αρπάζοντάς την με βία την πέταξε στο σκουπιδοτενεκέ του δωματίου. Έπειτα τυλίχτηκε με τα σεντόνια. «Άλλωστε δεν έκανε και τίποτα», σκέφτηκε η Μαρία καθώς ο Μορφέας την μετέφερε στον κόσμο των ονείρων. Είχε ξεχάσει να ευχαριστήσει την ονειροπαγίδα, αλλά δεν ήταν ούτε η πρώτη μα ούτε και η τελευταία. Άλλωστε, δεν έχουν μάθει όλοι οι άνθρωποι να ευχαριστούν τους ευεργέτες τους.

wake me up when september ends... [μικέλα φερούση]

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

Φέτος όλοι γύρισαν με τον κοινότυπο «καλό χειμώνα» στα χείλη. Αυτοί που έφυγαν δηλαδή, γιατί οι υπόλοιποι γεύτηκαν δωρεάν τσιμέντο να σφαδάζει κάτω από τον ήλιο στους 40 βαθμούς. «Καλό χειμώνα» εύχονταν, μα δεν το πίστευε κανείς. Από τότε που κόπηκαν τα διακοποδάνεια, κόπηκαν και τα γόνατα. Σε άλλες εποχές, όταν έφθανε ο Σεπτέμβρης γκρίνιαζαν μαζικά, μη θέλοντας να αποχαιρετίσουν το καλοκαίρι, τη ραστώνη που φέρνει μαζί του και όλα τα παρελκόμενα. Φέτος το Σεπτέμβρη γκρινιάζουν γιατί είναι το πιο εύκολο που μπορούν να κάνουν. Αφού έτσι κι αλλιώς, δεν προτίθενται να κάνουν και τίποτε άλλο. Σας αφήνω να γυρίσετε στο καλογυαλισμένο σας γραφείο, να υποκλιθείτε στον προϊστάμενο κι έπειτα να γυρίσετε σπίτι για να ξεσπάσετε στη γυναίκα, τον άντρα, το παιδί ή τον σκύλο σας. Εγώ θα πάρω απλά έναν υπνάκο μέχρι να περάσει το κακό. Δικαιούμαι… όχι, απαιτώ έναν ανεμπόδιστο υπνάκο. Λίγες ώρες επιτηδευμένης γαλήνης. Εσείς μείνετε στο πόδι μου και παρακολουθήστε εκ μέρους μου τα δελτία των 8, τα σκάνδαλα, το αύριο που δεν υπάρχει και το trailer από το δύσκολο χειμώνα που έρχεται. Μόνο κάντε μου μια χάρη. Μη μπείτε στον κόπο να μου περιγράψετε τί καταλάβατε. Δε μ’ ενδιαφέρει να μου πείτε το μέλλον μου. Με ποιο δικαίωμα άλλωστε; Εγώ θα είμαι στον καναπέ και θα ονειρεύομαι ό,τι θέλω. Ίσως να είναι ένα παράλληλο σύμπαν με ανθρώπους που εντρυφούν στην καλοσύνη. Όχι των άλλων, τη δική τους πρώτα. Μια πολιτεία ιδανική με πολίτες κι όχι υπηκόους. Έναν κόσμο όπου τα συννεφάκια θα είναι ροζ γιατί έτσι αποφάσισαν οι κάτοικοι. Όχι διά της ψήφου ή διά βοής, αλλά με τη θέλησή τους και μόνο. Εγώ απλά θα κοιμηθώ και θα δημιουργήσω ένα βιντεοπαιχνίδι επιβίωσης, που δε θα’χει «ζωές» για να χάσεις ούτε και game over. Μόνο σου όπλο θα είναι η ευθύνη, και δε θα μπορείς να τη μεταβιβάσεις σε κανένα άλλο παίκτη, σε καμία πίστα, με κανένα υπερόπλο. Δε θα υπάρχει τελική αναμέτρηση με τον εχθρό, απ’τη στιγμή που αγγίζεις το χειριστήριο θα είσαι εσύ και η ευθύνη μόνο. Τί λες, παίζουμε; Μένω στη γραφικότητα του ονείρου μου και κόβω κάθε κλωστή με το Σεπτέμβρη που περιμένετε εναγωνίως. Φέτος, λυπάμαι, αλλά δε θα μπορέσω να παρευρεθώ στη φιέστα της μοιρολατρείας σας. Ούτε του χρόνου, ούτε ποτέ πια. Καλό σας χειμώνα, αν έτσι θέλετε. Ξυπνήστε με μόνο όταν θα έχει τελειώσει κι αυτός ο Σεπτέμβρης… i am page 24

the neuron stimulating zine

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

i am page 31

η προσπάθεια [κυριάκος χαλκόπουλος]

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

Την ίδια την πτώση δε τη θυμόμουν. Θα πρέπει να είχα πέσει, τούτο ήταν λογικό, αφού βρισκόμουν σε ένα σκοτεινό χώρο, ξαπλωμένος, το σώμα μου πονούσε, και ψηλά, πολύ ψηλά, φαινόταν ένα φωτεινό άνοιγμα. Αφού σηκώθηκα, διαπιστώνοντας ότι ευτυχώς δεν είχα υποστεί, όσο μπορούσα να το αντιληφθώ αγγίζοντας όλο μου το σώμα, κάποιο σοβαρό τραυματισμό, κοίταξα πάνω, το άνοιγμα, αλλά και έπειτα μπροστά μου, εκεί όπου αμυδρά φωτιζόταν μία μεταλλική, κάθετη σκάλα. Ήταν στην πραγματικότητα απλώς δύο δοκοί, που κατά κανονικά διαστήματα τις έτεμναν μπάρες, στο ίδιο πάχος με τις δοκούς. Σκέφτηκα πως θα έπρεπε βέβαια εκεί να ανεβώ, προς το φως, καθώς, όπως βεβαιώθηκα σύντομα, δεν υπήρχε κάποια συνέχεια στον στενό χώρο όπου βρισκόμουν, παρόλο που βρισκόταν μία πόρτα εκεί, στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από τη σκάλα, όμως ήταν κλειδωμένη. Έτσι ξεκίνησα να ανεβαίνω. Αρχικά μου έμοιαζε εύκολο, παρόλο που κάθε φορά που σήκωνα το δεξί μου πόδι αισθανόμουν και έναν κοφτό πόνο στο πλευρό. Ωστόσο δε με δυσκόλευε αυτή η ανάβαση. Κάθε λίγο κοιτούσα πάνω, όμως εκεί το άνοιγμα δε φαινόταν ποτέ να μεγαλώνει. Σκαρφάλωνα για ώρα, όταν, κάποια στιγμή, απλώνοντας το χέρι μου για να βρω την επόμενη μπάρα, εκεί συνάντησα το κενό. Είχα ήδη την υποψία μου, τη φρικτή αυτή υποψία, όμως δεν ήθελα να την αποδεχτώ ως σωστή, γι αυτό και πάτησα πιο ψηλά, όσο πιο ψηλά μπορούσα, και τέντωσα το χέρι μου ακολούθως προς τα πάνω. Όμως ούτε και τότε έπιασα κάτι. Φαινόταν ότι είχα βρει μία ασυνέχεια σε αυτή τη σκάλα. Ίσως μία δοκός να είχε κοπεί. Φαντάστηκα, δίχως να καταλαβαίνω γιατί, πως την γκρέμισα εγώ, πέφτοντας, πως την έβγαλα από τη θέση της, κάτι που όμως πρέπει να ανέκοψε και την ισχύ της πτώσης μου, σώζοντάς μου τη ζωή. Αυτή η σκέψη, ότι η ζωή μου είχε σωθεί, ότι δεν μελλόταν για εμένα να μείνω για πάντα σε εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο, από το ίδιο γεγονός που τώρα, πραγματοποιώντας την αντίστροφη πορεία, σήμαινε ένα σημαντικό εμπόδιο στο δρόμο μου, με γέμισε με έναν παράξενο θαυμασμό για αυτόν το χώρο και τους μυστικούς του νόμους. Από εκείνη την ώρα, πριν από έναν ίσως πολύ μεγάλο χρόνο, παραμένω σε αυτό το σημείο στη σκάλα. Κάθε λίγο επιχειρώ να i am page 26

the neuron stimulating zine

τεντώσω περισσότερο το χέρι μου, κάθε λίγο επιχειρώ να πατήσω στην τελευταία δοκό ακόμα περισσότερο στις μύτες των ποδιών μου. Και, τελικά, παρόλο που αυτή η προσπάθεια για καιρό μου έμοιαζε να μη φέρνει κανένα αποτέλεσμα, τώρα εκτιμώ ότι αρχίζει να φαίνεται πως αντίθετα έχει κάποιο: νομίζω, όλο και περισσότερο το νομίζω αυτό, πως εκεί, στην άκρη, λίγο μόνο πιο πάνω από εκεί που φτάνω, υπάρχει η επόμενη μπάρα. Αρκεί ίσως ένα άλμα για να τη φτάσω, αρκεί ένα άλμα αν δεν αρκεί απλώς ένα τέντωμα. Και, όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο βεβαιώνομαι ότι αυτό το άλμα είναι και η δοκιμασία μου εδώ, αυτή την ώρα. Με την υπερνίκηση του φόβου πως από αυτό, τα χέρια μου, που θα κινηθούν ταυτόχρονα σε χίλιες θέσεις για να γραπωθώ, δε θα βρουν πουθενά ένα κράτημα, και ακόμα και ότι επιστρέφοντας πίσω στις μπάρες θα γκρεμιστώ κάτω, για άλλη μια φορά. Και αυτή τη φορά ίσως με θανάσιμο

Αλλά, από την άλλη, πλέον παίρνω δύναμη από τη γνώση πως εκεί όπου άλλοτε ήμουν, πλέον δεν είμαι, και άρα και εκεί όπου προορίζομαι να φτάσω θα βρεθούν άλλες ικανοποιητικές εξασφαλίσεις από μελλοντικές τέτοιες πτώσεις. Κάποτε ίσως να θυμάμαι απλώς σαν ένα όνειρο αυτή την τωρινή μου κατάσταση, και, με τη σκέψη αυτή, δε μπορώ να μη χαμογελάσω, και τότε, σε μια στιγμή, λυγίζω τα πόδια μου, έτοιμος αυτή τη φορά για την μοναδική, εκείνη που θα εξασφαλίσει το θρίαμβο, προσπάθεια. i am page 27

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

αποτέλεσμα, είτε από την πτώση, είτε από το άνοιγμα εκείνης της κλειδωμένης πόρτας που θα σημαίνει την απελευθέρωση κάποιου τρομερού κινδύνου!

2+1 βιβλία δώρο [by seitanakos aka πτωχός γιώργος]

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

1. Μία άσπρη Μερσεντές με φτερά (Τζέιμς Χόουζ) Το πρώτο και ίσως το καλύτερο βιβλίο του Τζέιμς Χόουζ. Ένας 29άρης Άγγλος με καλές σπουδές σε ακόμα καλύτερα πανεπιστήμια και πτυχία, άνεργος, με περιστασιακή εργασία και διαμονή στην αποθήκη της αδερφής του, με πάρε δώσε με τον υπόκοσμο και τους περιθωριακούς του Λονδίνου, σχέση με ναρκωτικά. Είναι αντισυμβατικός(;), μη συμβιβασμένος επαναστάτης(;), ούτε ο ίδιος ξέρει αλλά θέλει να γίνει κάποιος (να ξεφύγει από την μικροαστική τάξη και να μπει στα μεγάλα σαλόνια) και μόλις βρήκε τον πιο γρήγορο τρόπο. Μία ληστεία τράπεζας, αλλά όχι μιας τυχαίας τράπεζας. Aυτής που είναι στη Κράουν Κορτ 6. Το σχέδιο τρελό αλλά μοναδικό σαν να το έχει γράψει ο Κουέντιν Ταραντίνο και σκηνοθετήσει ο Γκάι Ρίτσι. Τα έχουμε όλα; Όχι, μας λείπει μια άσπρη Μερσεντές με φτερά. Δεν πειράζει, θα αγοράσουμε μια από τον μαφιόζο της γειτονιάς. Τώρα πάμε... Ένα βιβλίο που τα έχει όλα: σεξ, βία, ναρκωτικά, ΙΡΑ, βόμβες και όλα αυτά με κινηματογραφική ταχύτητα. Είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο και σε παρασέρνει σε μία δίνη με άρωμα Λονδίνου της δεκαετίας του 90. Θα σας συνεπάρει, θα σας αφήσει άφωνους, θα σας... Τίτλος: Μία άσπρη Μερσεντές με φτερά Συγγραφέας: Τζέιμς Χόουζ Είδος: Αστυνομικό, Περιπέτεια (σσ. δε βάζω και το χέρι μου στη φωτιά) Εκδόσεις: Κέδρος 2. Η κουζίνα του διαβόλου (Αλαίν Ζερμαίν) Από την εποχή της Αικατερίνης των Μεδίκων κάποιοι δολοφονούν χωρίς να αφήσουν ούτε ένα ίχνος. Δολοφονούν τα θύματά τους με τον πιο εύγευστο τρόπο. Ένας περίεργος θάνατος σε ένα από τα πιο ακριβά και καλά εστιατόρια του Παρισιού προκαλεί υποψίες. Ένας γιατρός και ένας αστυνομικός καλούνται να λύσουν αυτό μυστήριο. Διαβαίνουν έναν πολύ δύσκολο δρόμο στρωμένο με φαγητά τόσο μοναδικά όσο και ιστορικά, αφού τα είχε προσφέρει η Αικατερίνη των Μεδίκων στους καλεσμένους της. Πως θα καταφέρουν να αντεπεξέλθουν τόσο στους γευστικούς πειρασμούς όσο και στο άλυτο γρίφο που έχουν μπροστά τους; Ένα γευστικό αστυνομικό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται σε δύο κόσμους, του σήμερα και της Αικατερίνης των Μεδίκων. Δύο διαφορετικές ιστορίες που i am page 28

the neuron stimulating zine

ξετυλίγονται ταυτόχρονα και μας δίνουν ένα μοναδικό και λυτρωτικό τέλος. Είναι καλοκαίρι ακόμα, για αυτό να τρώτε ελαφριά και καλή σας όρεξη. Α και να μην ξεχνάτε ότι όλα τα μανιτάρια τρώγονται, αλλά κάποια μόνο μία φορά... Τίτλος: Η κουζίνα του διαβόλου Συγγραφέας: Αλαίν Ζερμαίν Είδος: Αστυνομική λογοτεχνία Εκδόσεις: Κέδρος

i am page 29

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

Το Δώρο 3. Ο Μοναχός και η κόρη του Δημίου (Άμπροουζ Μπηρς) Ο συγγραφέας μας τοποθετεί στο Σάλτσμπουργκ του 1680 όπου δύο μοναχοί και ένας μαθητευόμενος πηγαίνουν σε ένα μοναστήρι για πρώτη φορά. Ο μαθητευόμενος μοναχός είναι ο Αμβρόσιος και είναι μόλις 21 ετών. Κατά την πορεία τους για το μοναστήρι συναντούν ένα ασυνήθιστο θέαμα. Ένα ικρίωμα με έναν κρεμασμένο επάνω στο σκοινί. Γύρω από τον νεκρό μία νεαρή κοπέλα, η Βενεδίκτη (κόρη του δημίου), προσπαθεί να διώξει τα όρνεα που θέλουν να τον φάνε. Τα αισθήματα του Αμβρόσιου για τη κοπέλα είναι έντονα και θεωρεί ότι πήρε εντολή από το θεό να την έχει υπό την επίβλεψή του. Τελικά η σύγκρουσή του με το ιερατείο είναι δεδομένη και αναπόφευκτη. Ένα θεολογικό θρίλερ μοναδικής ομορφιάς. Ένα ταξίδι στη συνείδηση της υπερσυντηρητικής εκκλησίας και στις μικρές μάχες που δίνονται από μεμονωμένα άτομα για την εκλογίκευσή της. Η ανθρώπινη ηθική δέχεται απανωτά χτυπήματα σε αυτό το βιβλίο με μοναδικό σκοπό να μας κάνει να έρθουμε σε ρήξη με όλες τις φοβίες μας, είτε είναι κοινωνικές είτε είναι θεολογικές είτε είναι ερωτικές. Θέλει απλώς να μας κάνει καλύτερους. Υ.Γ.: Είναι αρκετά ενδιαφέρουσα η ζωή του συγγραφέα, ξεκινά στρατιωτικός στον εμφύλιο της Αμερικής με το πλευρό των βορείων, έπειτα είναι δημοσιογράφος – συγγραφέας και έπειτα αντάρτης στο Μεξικό στην εξέγερση του 1913 με τον Πάντσο Βίγια. Αν θέλετε περισσότερες πληροφορίες ψάξτε στο wikipedia στο λήμμα Ambrose Bierce, είναι πολύ κατατοπιστική. Τίτλος: Ο Μοναχός και η κόρη του Δημίου Συγγραφέας: ‘Αμπροουζ Μπηρς Είδος: Μυθιστόρημα Εκδόσεις: Ηλέκτρα καλή ανάγνωση

ποιήματα και χίμαιρες [ν.γ. λυκομήτρος] ~ the-sound-of-loss.blogspot.com

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

η ποίηση της Άτης Σολέρτη Σύντομο Βιογραφικό Σημείωμα Η Άτη Σολέρτη αποτελεί την έννοια με την οποία επέλεξε να ντύνει το έργο της η Σοφία Αργυροπούλου, η οποία γεννήθηκε στην Πάτρα και πραγματοποίησε σπουδές στη Φιλοσοφική Αθηνών. Γνωρίζει καλά πέντε ξένες γλώσσες και έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές («Εβένινη Δίνη» από τις εκδόσεις «Περί Τεχνών» το 2007 και «Ερημία Παθών» από τις εκδόσεις «Vakxikon.gr» το 2012). Ποιήματα και πεζά της έχουν φιλοξενηθεί σε διάφορους λογοτεχνικούς ιστότοπους. Κάποια από τα ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα ισπανικά, ενώ και η ίδια ασχολείται με τη μετάφραση σύγχρονης ισπανικής ποίησης. Συνεργάζεται με το λογοτεχνικό περιοδικό γραμμάτων και τεχνών «Βακχικόν» και το «El Perseguidor» με έδρα την Τενερίφη. Διατηρεί το http://atisolerti.blogspot.com/. Κριτικό Σημείωμα Η ποίηση της Άτης Σολέρτη απαρτίζεται από λέξεις-αερικά, τις οποίες είναι δύσκολο να ερμηνεύσει η πένα της κριτικής. Η πλούσια σε σκοτεινές εικόνες και θερμά χρώματα γραφή της δημιουργεί μία λογοτεχνική δίνη από ποιήματα-αινίγματα που σχηματίζουν μια στιβαρή νοηματική αλληλουχία. Ο δυναμικός εσωτερικός ρυθμός και οι μακροσκελείς και στοχαστικοί στίχοι της ανταμείβουν πλουσιοπάροχα τον υπομονετικό αναγνώστη.

Trivia: Οι συλλογές «Εβένινη Δίνη» και «Ερημία Παθών» αποτελούν μέρος μιας τριλογίας, που πραγματεύεται τη γέννηση, τη ζωή και το θάνατο της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία αναμένεται να ολοκληρωθεί με την επόμενη συλλογή της ποιήτριας.

από τη συλλογή «Εβένινη Δίνη»

Η ΓΕΝΝΗΣΗ Μες σ' ένα σπίτι γεμάτο κατάρες… Ποιος δίνει σημασία στις ευχές; Ακόμα ξετυλίγουν το κουβάρι οι Μοίρες... Ποιος δίνει σημασία στις ευχές; Ακόμα καίει το λάδι στο καντήλι... Κατάρες ψιθυρίζουν ή τις ξορκίζουν; Ποιος μεριμνά για τις ευχές; Το φως απ' το λυχνάρι τους, κάνει τεράστια τη σκιά του κρεβατιού μου... Μοιάζει με πύργο, κάστρο απόρθητο, άβατο όρος των Αγίων.

Ποιος μεριμνά για τους αμαρτωλούς; Νερό ζητάω. Πολύ. Διψάω. Νερό καταραμένο και λάδι αγιασμένο.... τα δώρα που μου φέρανε οι Μοίρες. Ποιος μεριμνά για τους αμαρτωλούς; Μες σ' ένα σπίτι γεμάτο νεκροθάφτες... Ποιος δίνει σημασία στους ζωντανούς;

i am page 30

the neuron stimulating zine

Δείγματα Γραφής

* η πλήρης εργογραφία της ποιήτριας θα δημοσιευθεί στο ιστολόγιο http://the-sound-of-loss.blogspot.com Η ΤΑΦΗ

από τη συλλογή «Ερημία Παθών»

πριν αντικρύσουμε περάσματα και συλλογές γεφυρωτές απ’ τα χαλάσματα. Στα ίδια χέρια. Στις σταυρωμένες μας παλάμες χορεύουν πτώματα. Γυρεύουν στρώματα και πώματα οι τάφοι... για να θρέψουν τους νεκρούς τους. Μην πλησιάζεις! Η απομόνωση πέρασε πρώτη από το στόχο. Το πήρα απόφαση και βγήκα απ’ την παλάμη. Ξεριζώθηκα. Υψώθηκα. Γύρω τριγύρω μαύρος καπνός στα μάτια. Έξω και μέσα πάλλευκος, ανθεκτικός, άτονος, μαραμένος... κορμός οστέινος, θρυμματισμένος. Άπειρος. Διάφανος. Κάποιος από τους εαυτούς ψιθύρισε: «Οι ταραγμένες μέρες μας σταυρώνουν τη σιωπή μας. Αναπαυόμενα περάσματα θραυσμάτων... φορέστε τα καπέλα σας! Στο μέσο της πλατείας! Ρέετε... Πλησιάστε!»

i am page 31

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

Ξαφνικά κάτι άρχισε να ρέει. Κάτι έλουσε το φεγγαρόφως. Το πέτρινο κρηπίδωμα έσταξε. Κάτι έγνεψε. Μην πλησιάσεις! Ένα καπέλο στο περβάζι ρεμβάζει. Αυτό το απόγευμα με τάραξε. Γύρω τριγύρω ο καπνός μου με πνίγει. Έξω και μέσα η νύχτα με πίνει. Με ρουφά. Σαν τσιγάρο με σβήνει. Δεν ξέρω τι συντάραξε αυτή τη μέρα. Κοιτάζω εσένα. Το σταυρικό παράθυρο. Μην πλησιάζεις! Στάζεις θάνατο. Μες στο δωμάτιο κάνει ζέστη. Ανοίγω το άπειρο. Μισεύει. Μαζεύω τα σπασμένα... θραύσματα συγχυσμένα. Αραιωμένα. Διάφανα. Χιλιάδες εαυτοί! Στίβω τα χέρια από κερί. Λιώνω σαν κάθε προσευχή. Γυμνή. Το ίδιο απόγευμα όλοι εμείς... χλωμοί, ψυχροί και ιδρωμένοι, ζητωκραυγάζαμε στην πράσινη πλατεία, πριν μετονομαστεί σε... Το ίδιο απόγευμα κρατούσαμε στα χέρια... μάσκες και κόκκαλα,

manga [digital orpheus]

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

Η πόρτα φεύγει από τους μεντεσέδες της Και βροντάει με πάταγο Στο καλογυαλισμένο μας παρκέ Οι οπλοφόροι τσαλαπατάνε Τις μπουχάρες με τις σκονισμένες αρβύλες τους Ο αέρας μυρίζει Ιδρώτα και φόβο Από τη σπασμένη μπαλκονόπορτα Ακούμε βλαστήμιες και διαταγές Ένα κυκλοδίωκτο ελικόπτερο Εποπτεύει αιωρούμενο το κενό Κάτι μου λέει Ότι σήμερα Κάτι καινούριο επιτέλους θα γίνει Τα μαύρα μάτια των οπλοπολυβόλων Μας ατενίζουν αλαζονικά Αυτά λύνουν και δένουν Σκορπίζουν αν θέλουν Στους πέντε ανέμους Τα μέλη μας Σαν πέταλα αγριοκερασιάς

i am page 32

the neuron stimulating zine

ένα οικόπεδο στον αέρα [ανδρέας γεωργαλλίδης]

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

Ζητούσε συχνά συγνώμη στους υποψήφιους αναγνώστες των ποιημάτων που δεν έγραψε Ήξερε όμως πως τα ανείπωτα ποιήματα θα μπορούσαν να μιλήσουν περισσότερο Μετά τη συγνώμη – ένα οικόπεδο στον αέρα να κρέμεται και το οικοδόμημα να μην μπορεί να στηθεί

i am the landing page 33

χορός ή το κορίτσι του βιετνάμ; [σελήνη]

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

ό,τι έμεινε απ’ το καλοκαίρι του 2012

Αγκαλιά ή φρίκη; Χορός ή το κορίτσι του Βιετνάμ; Διάλεξε αυτό που σου ταιριάζει καλύτερα σήμερα… Επιλέγω τον χορό. Εκτονωτικός, εξοντωτικός, διαολεμένος, μεθυσμένος και μοναχικός. Χαρά, λύπη, ένταση κι απειροελάχιστες παύσεις. Στροβιλισμός ακατάπαυστος μέχρι τελικής πτώσης. Έτσι κι αλλιώς όλα εκεί καταλήγουν, στην πτώση. Εσύ πως θέλεις να πέσεις; Εγώ απ’ τα γέλια…

i am page 34

the neuron stimulating zine

xίμαιρες [ξένια kαkάkη] http://www.a-lyr.blogspot.gr

soy la página 35

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

Μου λείπουν οι νύχτες της γραφής Η αλήθεια των ματιών σου Η μουσική στα αυτιά μου Το πρώτο μου όνειρο Οι άγνωστες λέξεις Ένα γράμμα Δυο Μούσες Ο Πήγασος Και (Εσύ).

σιμούν

[στίχοι: θανασης παπακωνσταντινου] [φώτο: chupa chap]

Να βρω κι εσάς αδέρφια μου, που 'χετε ξεθυμάνει, το φόβο και την ομορφιά να βάλουμε μαζί. Να πλύνουμε με το κρασί τα νυσταγμένα μάτια [issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

κι ύστερα να σαλπάρουμε στη θάλασσα πεζοί.

Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας, πειρατική σημαία. Όλα στραβά γινήκανε και όλα είν' ωραία.

i am page 36

the neuron stimulating zine

τα δυο πρόσωπα [δημήτρης νίκου]

Με κοίταζε.

Δυο πρόσωπα το ένα αντίκρυ στο άλλο, κάποτε φίλοι, συχνότερα αντίπαλοι. Δεν είμαι σίγουρος ποιος έσπασε ποιον, ποιος σήκωσε πρώτος τη γροθιά, ποιός ήχησε την τελευταία σάλπιγγα. Τα διάφανα θρύψαλα έπεσαν επάνω μου με ορμή. Έφερα το χέρι κοντά στο πρόσωπό μου. Χάιδεψα το αίμα με τα δάχτυλα και τη γλώσσα μου. Η ζεστή γεύση της ζωής με συνέφερε. Δάκρυσα. Νίκησα τον καθρέφτη, με είχε νικήσει όμως πρώτα το είδωλο.

soy la página 37

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

Κάρφωσε πάνω μου τα μάτια του και με κοίταζε. Τα κάρφωσε με αγριότητα. Έβλεπε στο πρόσωπό μου τη φωτιά να λιώνει ένα-ένα τα κύτταρα, να μου αλλάζει αργά τα χαρακτηριστικά. Επέβλεπε. Έσφιγγε ο λαιμός μου σαν τυλιγμένος σε θηλιά από σκοινί μεσαιωνικής αγχόνης. Σωνόταν ο αέρας. Ένα γιατί πάλευε να εκραγεί στο παλλόμενο γυμνό στήθος, μα η ανάσα έσβηνε σαν λίγο άνοιγαν τα χείλη, πριν γίνει φωνή. Εκείνος συνέχιζε να με κοιτά ατάραχος, λες, ενδόμυχα ικανοποιημένος, σχεδόν εκδικητικός· θα ορκιζόμουν κιόλας πως μέσα του με χλευάζει.

φωτιά [γιάννης τέλιος] της Αθηνάς με απεριόριστη ευγνωμοσύνη Ήταν πια εντελώς ορατή σε όλους, και ο καθένας όπως μπορούσε πάλευε. Δεν ήταν τόσο σίγουρος για τον προσωπικό του θάνατο, αλλά η πόλη δεν είχε καμία ελπίδα. Αναρωτήθηκε αν οι πόλεις πεθαίνουν όπως οι άνθρωποι˙ αν υπάρχουν διάφορα είδη θανάτου˙ ποιος θα ήταν ο δικός του.

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

I Πουθενά δεν υπήρχε εκείνη η πόλη. Ούτε παλίμψηστες μαρτυρίες μιας ξεπερασμένης πτώσης, ούτε ερείπια, ούτε ίχνη. Άλλα ούτε και οι προϋποθέσεις μιας πόλης υπήρχαν: δεν είχε νερό, ούτε εύφορη γη, κανένα μετάλλευμα˙ δεν ήταν ευλογημένος τόπος, περί Θεού αδιάφορος, ο χώρος στενός και ο χρόνος ακίνητος. Λόγος δεν γεννήθηκε ποτέ, ούτε πλανιόταν ανηρημένος, περιμένοντας μια άναρθρη εμφάνιση. Ούτε αυτό, ούτε εκείνο, και κυρίως χωρίς μεταφυσικές προϋποθέσεις. Καμία φωτιά δεν κατέστρεψε εδώ. Ο τρόπος του θανάτου είναι η σύνοψη όλης της ζωής. Μακάριος όποιος δεν χρειάστηκε να δει τον εαυτό του στον speculum mortis.

II Επί τρεις μέρες η φωτιά κατάτρωγε την πόλη. Οι άνδρες, χωρισμένοι σε ομάδες, προστάτευαν δικούς και μάχονταν εχθρούς. Οι γυναίκες ολόλυζαν πάνω σε στάχτες και ερείπια, θρηνώντας για τα νεκρά παιδιά, τους άντρες, τα αδέλφια, τις μάνες. Μετά από πέντε μέρες καταστροφής η πυρκαγιά πλησίασε το τελευταίο όρθιο κτίσμα, το μεγάλο στάδιο. Οι άνδρες αποδεκατισμένοι και εξαντλημένοι κατάλαβαν˙ και οι γυναίκες κατάλαβαν επίσης. Η προϊούσα καταστροφή, πραγματική και εξωφρενική, τους τρέλαινε. Στο τέλος, μπήκαν όλοι στο στάδιο και κάηκαν πολύ αγκαλιασμένοι και πολλοί ήρεμοι. Ο μελλοθάνατος που τρέμει την κατάληξη που του πέπρωται και προσπαθεί να της αντισταθεί, πρέπει να πανικοβάλλεται μέχρις ενός σημείου. Μακάριος όποιος την ύστατη στιγμή αφουγκράζεται τον λυσιτελή αφανισμό του θανάτου μέσα στον θάνατο. ΙΙΙ «Είναι πια γνωστό σε όλους ότι η φωτιά είναι δικό μας μεγαλούργημα, και όλοι θα πρέπει να επικροτούν! Η φωτιά είναι εδώ! Αισιοδοξείτε! Η φωτιά είναι ο αιώνιος νόμος της αλλαγής, σύμφωνα με τον σοφό Ηράκλειτο. Αισιοδοξείτε!», αποφαινόταν στεντόρειος, μιλώντας στο πλήθος. Και οι ψυχές των ανθρώπων ανυψώνονταν προς τον φυσικό τους τόπο, τον κατακόκκινο, φλεγόμενο ουρανό. Οι μισοί ήταν πια i am page 38

the neuron stimulating zine

βέβαιοι ότι εκπλήρωναν κάποιο μυστικό σχέδιο, ότι οδηγούνταν από μία αδήριτη ανάγκη. Οι άλλοι μισοί ότι η φωτιά ήταν το μέσο με το οποίο θα επιτύγχαναν τους σκοπούς τους επ’ αγαθώ δικό τους και της πόλης ολόκληρης. Έτσι, οι μεν ευφραίνονταν ως ήρωες ενός δυσάρεστου αλλά δίκαιου συγγραφέα, ενώ οι δε ως συγγραφείς ενός απαιτητικού αλλά ωφέλιμου βιβλίου. Αμφότεροι συδαύλιζαν τη φωτιά που έκαιγε αλλήλους˙ οι μεν νιώθοντας στη φλόγα τη θαλπωρή της αιώνιας δίκης, η δε την επικράτηση της αιώνιας λογικής. Όταν ο θάνατος πλησιάζει, ο μελλοθάνατος συνεχίζει να σκέφτεται. Όποιο κι αν είναι το περιεχόμενο της σκέψης του, η μορφή της είναι αδύνατον να αφανιστεί. Μακάριος είναι αυτός, του οποίου η φαντασία τον λατρεύει μέχρι το τέλος.

IV

Ο μελλοθάνατος που αρνείται αυτό που βρίσκεται στο τέλος του δρόμου, τρέχει με όλο και μεγαλύτερη ζωντάνια προς το μέρος του. Μακάριος όποιος με άλλον τρόπο αντιμετωπίζει τον θάνατο, και δεν αυτοκαταστρέφεται σε μία παραίσθηση αθανασίας.

(ΥΓ. Έτσι σκεφτόταν αυτός ο άνθρωπος καθόσον η φωτιά πλησίαζε. Ήταν βαθιά λυπημένος. Μέσα στην αγωνία της τελευταίας αράδας καθρεφτίστηκε όλη του η ζωή˙ και την ώρα που ο κόσμος χανόταν, χάρηκε που ένιωσε βαθιά ευγνωμοσύνη. Αυτή ήταν όλη του η ζωή από την αρχή της – και γι’ αυτό ακριβώς τοποθέτησε την ευγνωμοσύνη του εκεί, στην αρχή της.) i am page 39

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

Είχαν οργανωθεί θαυμάσια, ανάμεσα σε αποκαΐδια, ερείπια, στάχτη, λύθρο και τέφρα. Στο ανώτερο τμήμα ανήκαν οι ανώτεροι οργανωτικοί υπάλληλοι, στο αμέσως επόμενο οι υπεύθυνοι τεκνοποίησης, στο τρίτο τη τάξει οι παραγωγοί και οι τροφοσυλλέκτες, στο τέταρτο οι υπεύθυνοι ανοικοδόμησης και οικοδομικής επέκτασης, και τέλος οι οδηγοί της πυράς. Όλη μέρα γυναίκες γεννοβολούσαν, γεωργοί και κτηνοτρόφοι πάλευαν για την παραγωγή, κτίστες και αρχιτέκτονες μάζευαν ό, τι πρώτες ύλες μπορούσαν να βρουν και έχτιζαν όπωςόπως. Οι οδηγοί της φωτιάς προσπαθούσαν να κατευθύνουν τις φλόγες σύμφωνα με την ημερήσια διάταξη των οργανωτικών υπαλλήλων. Όλοι ήταν ικανοποιημένοι με την καθημερινή εργασία, με την προσφορά νέας ύλης στη φωτιά: κτηρίων, ζωντανών, ανθρώπων – ακόμα και τα οικειοθελή εγκαύματα είχαν ιδιαίτερη αξία, ενώ οι γέροι, που δεν μπορούσαν πια να προσφέρουν, βάδιζαν ανάμεσα στις φλόγες ακολουθώντας την οικεία διαδρομή του καθημερινού τους περιπάτου, μέχρι να καούν… έτσι, παρεμπιπτόντως ή από ατυχία – αφού η αυτοκτονία εκτός από ανεπιθύμητη ήταν, προληπτικώς, και απαγορευμένη.

το παιδί στο καρότσι [μαρίνα αποστόλου]

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

Καλησπέρα, καλησπέρα!... Κάπως έτσι δε χαιρετά τους τηλεθεατές του ο Θεοδωράκης κάθε Κυριακή στο ξεκίνημα της εκπομπής του; Κάπως έτσι νιώθω την ανάγκη να αρχίσω κι εγώ τη συγγραφή αυτού του… κειμένου, άρθρου, διηγήματος. Δεν ξέρω. Η διάθεσή μου υφαίνεται από μια ποικιλία συναισθημάτων … δημοσιογραφικών, συγγραφικών… απλά ανθρωπίνων… Ο φακός της δικής μου “εκπομπής’’ επισκέπτεται το κέντρο της Αθήνας. Ένα κέντρο που μεταμορφώνεται (έτσι δε λένε όλοι;). Πολύπαθο, γεμάτο εικόνες… Κι είναι βράδυ… Σάββατο βράδυ. Κι είμαστε “πολύ’’ κέντρο, πιο κέντρο δεν πάει. Οδός Ηπείρου. Στο ύψος περίπου της Αχαρνών. Κάπου εκεί. Τι κάνουμε όμως εκεί; Α, ναι! Είχαμε πάει σινεμά. Ναι, είναι Απρίλης. Έχει φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου. Ναι, είδαμε μια πολύ καλή ταινία. Τη “Μαύρη Αφροδίτη’’. Περιέγραφε την οδύσσεια μιας μαύρης γυναίκας από το Κέιπ Τάουν στην Ευρώπη. Από την εκμετάλλευση και τον εξευτελισμό μέχρι το θάνατο σε νεαρή ηλικία και τη δικαίωση στην πατρίδα της πολλά χρόνια μετά τη φυγή της… Ώρα 11μιση το βράδυ. Έχουμε φάει και μια κρέπα. Αλμυρή. Με τυρί, μανιτάρια… Επιστρέφουμε σπίτι. Κοιτάμε… έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Παρατηρούμε. Και όχι μόνο. Γινόμαστε μάρτυρες. Θλιβερές εικόνες. Λες ότι θες να κλείσεις τα μάτια. Λες ότι δε θες να περνάς από εκεί. Για να μη βλέπεις. Για να μη χαλάει η αισθητική σου. Ξέρω, δε σας λέω κάτι καινούργιο. Ξέρω, αυτό το γραπτό δε θα προσθέσει κάτι στη γνώση σας περί πραγματικότητας. Εξάλλου, δεν είστε τυφλοί. Όμως… Όμως, αν ήμουν φωτογράφος θα έβγαζα αμέτρητες φωτογραφίες από εκεί. Έγχρωμες, ασπρόμαυρες ίσως (ίσως να ‘ταν καλύτερες ως ντοκουμέντο). Σταματάμε στο φανάρι. Είναι κόκκινο. Αριστερά μου ένας κάδος. Κάδος σκουπιδιών. Τιγκαρισμένος. Νομίζω έχουν απεργία τα απορριμματοφόρα. Μεγάλη τύχη. Ξεχειλίζουν κάθε είδους πεταμένα πράγματα. Σίδερα, μπουκάλια, ρούχα. Μισοφαγωμένα τρόφιμα. Άλλα είδη είναι χωμένα πιο μέσα. Δεν είναι ορατά. Δίπλα του ένας αλλοδαπός. Πού το ξέρω; Δεν είναι σαν εμάς. Έχει άλλο χρώμα δέρματος. Δεν είναι ντυμένος όπως όλοι. Θα ‘ναι δε θα ‘ναι καμιά τριανταπενταριά. Φοράει κι ένα σκουφί μπορντό. Κάπως έτσι. i am page 40

the neuron stimulating zine

Μέσα σ’ ένα τέτοιο λοιπόν καρότσι είχε βάλει το παιδί του… Κι εκείνο χοροπηδούσε! Πάνω κάτω… Μελαμψό κι αδύνατο. Χοροπηδούσε. Κι ο μπαμπάς του έψαχνε… έψαχνε με περισσή προσοχή τι μπορούσε να συλλέξει από τον κάδο. Τι ήταν σχετικά αξιοποιήσιμο… Αναζητούσε… Διάλεγε… Κι ό,τι καλό έβρισκε, όπως για παράδειγμα γυάλινα μπουκάλια που πουλιούνται κι είναι ένα κέρδος σε ρευστό, θα το τοποθετούσε στο καρότσι. Ήταν η συγκομιδή του. Και μετά θα τράβαγε για το… σπίτι του; Νοίκιαζε κάπου ή ήταν άστεγος; Κι αν ήταν άστεγος, ήταν και το παιδί στο καρότσι επίσης. Το φανάρι άναψε. Φύγαμε. Φύγαμε για το σπίτι μας. Τα είδαμε όλα και άναψε το φανάρι και φύγαμε έτσι απλά. Και κάπου εδώ τελειώνει η ιστορία μας. Το… κείμενο που λέγαμε πριν. Το τέλος είναι κάπου εδώ, για εμάς. Γιατί οι άλλοι έμειναν να συνεχίζουν και ποτέ δε μάθαμε τι απέγινε το παιδί στο καρότσι. Είναι η στιγμή που σας αποχαιρετώ, η στιγμή που θα πω το μελαγχολικό “καλό σας ξημέρωμα’’ που λέει κι ο δημοσιογράφος στο κλείσιμο κάθε κυριακάτικης εκπομπής του. Εκεί όπου η ώρα έχει περάσει, το κορμί έχει ξαπλώσει στο στρώμα γιατί το περιμένει πρωινό ξύπνημα ενώ οι σκέψεις έχουν ανακατέψει περίεργα το μυαλό. Κι εκεί έρχεται το επισφράγισμα με το αποτελειωτικό “καλό σας ξημέρωμα’’. Καλό σας ξημέρωμα, λοιπόν… i am page 41

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

Σκούρο κόκκινο, βαθύ. Και δεν είναι μόνος του. Έχει και παρέα. Ένα παιδί. Ένα μικρό παιδί… μάλλον είναι το παιδί του. Το παιδί που προστατεύει, που δεν έχει πού να το αφήσει αλλά και το παιδί που του κάνει παρέα. Δεν το κρατάει από το χέρι. Δεν το ‘χει αγκαλιά. Το ‘χει σε ένα καρότσι… Όχι, όχι, όχι! Μην πάει το μυαλό σας σε κανένα καρότσι από κατάστημα παιχνιδιών ή ειδών μπεμπέ… Άνετο, απαλό, με τρία ή τέσσερα ροδάκια ανάλογα τη μόδα κι ένα παιχνίδι να αιωρείται από πάνω για να το διασκεδάζει, για να το κάνει να μην κλαίει… και από πάνω από το κορμί του μια ζεστή κουβέρτα, γαλάζια πιθανόν καθότι αγόρι, να το ζεσταίνει για να μην κρυώνει. Δεν ήταν τέτοιο το καρότσι. Ήταν καρότσι του σούπερ μάρκετ! Ακριβώς! Ένα τέτοιο μικρό καρότσι. Αυτό που βρίσκουμε στην είσοδο των μεγάλων αυτών καταστημάτων και υπεργεμίζουμε μέχρι να κρατάμε με δυσκολία τα ψώνια στο ταμείο για να μην πέσουν στο πάτωμα (ή τουλάχιστον έτσι κάναμε μέχρι πρότινος!). Πού το βρήκε άραγε; Το έκλεψε; Το βρήκε παρατημένο; Ποιος ξέρει!

το κουτί της πανδώρας [μαρία κρητικού]

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

Ας το παραδεχτούμε! Δεν γνωρίζουμε πολλά, μάλλον, δεν γνωρίζουμε τίποτα. Ή ας το πούμε, καλύτερα, ξερά, είμαστε χαϊβάνια! Τόσο χαϊβάνια, μάλιστα, που ενώ θα έπρεπε να κοιτάμε την κοινωνία μας και να αντιλαμβανόμαστε αμέσως τι μας συμβαίνει, εμείς μπερδευόμαστε περαιτέρω και χανόμαστε σε αποξενωμένους δρόμους.. Τι μας συμβαίνει; Γιατί όλη αυτή η τρέλα; Γιατί οι αυτοκτονίες; Γιατί όλα αυτά τα άσχημα; Αν μας κοιτάξει κανείς από ψηλά, θα απορήσει, που θα μας βρει εκατομμύρια και χιλιάδες συνωστισμένους πάνω από στενές κουκκίδες του χάρτη -που εκπέμπουν τοξικούς καπνούς και εκκωφαντική ηχορύπανση- όταν δίπλα μας υπάρχει τόση υπέροχη γη, έτοιμη να δώσει τους καρπούς της. Άντε, πες το αυτό στα μυρμήγκια, που ακόμη τριγυρνούν αποπροσανατολισμένα στις βρώμικες λεωφόρους με την ταμπέλα «Το Κυνήγι της Ευτυχίας» ν’ αναβοσβήνει μάταια πάνω απ’ κεφάλια τους. Δεν είναι ψέμα. Το χαρτονόμισμα μας τύφλωσε. Μας έσυρε στο παιχνίδι του και ποτέ δεν παραπονεθήκαμε γι’ αυτό. Αποδεχτήκαμε το χρήμα ως θεό και τώρα δεν μπορούμε να χωνέψουμε πως κανενός η ζωή δεν αξίζει παραπάνω από δεκάρα. Βαθιά χωμένοι στην έκσταση της αλαζονείας που γεννά ο χρυσός, παραλείψαμε να σκεφτούμε τα βασικά. Τι αξία έχει το χρήμα, όταν κάποιοι δεν έχουν φαγητό; Τι αξία έχουν τα καλοσχεδιασμένα ρούχα, όταν κάποιοι δεν έχουν καθόλου ρούχα; Τι αξία έχουν τα καλά σχολεία, όταν κάποια παιδιά δεν έχουν καν πρόσβαση στην εκπαίδευση; κ.ο.κ. Ποια είναι λοιπόν η αξία όλων των αγαθών, όταν είναι για τους μισούς ή ακόμα χειρότερα για τους λίγους. Οι πρόγονοί μας αποκαλούσαν ευτυχία, την κατάσταση στην οποία φτάνει ο άνθρωπος όταν καταφέρνει και εκφράζει στη ζωή του την ανώτερη του φύση. Υπάρχουν βράδια που κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι... Ψάχνω αυτήν την ανώτερη φύση να τη βρω σε ‘μένα, στη ψυχή που κοιμάται δίπλα μου, στους άγνωστους που περνούν κάτω απ’ το μπαλκόνι μου. Το μόνο που βρίσκω, όμως, είναι ομήρους. Ομήρους ενός κύκλου, που περνά απ’ την παραγωγή στο κέρδος και απ ́ το κέρδος στην κατανάλωση, με τόσο ταχείς ρυθμούς, που στο μυαλό μας σβήνουν όλα και ξεχνάμε... Ξεχάσαμε όλα εκείνα τα υψηλά νοήματα που μας βάζουν σε τάξη και κυρίως ξεχάσαμε Το Νόημα. Το απαρνηθήκαμε κιόλας, σε σημείο που πιστέψαμε πως μια ολόκληρη ήπειρος, που είναι μάλιστα πάμπλουτη, δεν έχει διαφυγή απ’ τον υποσιτισμό και την εξαθλίωση. Το απαρνηθήκαμε, τόσο, που πιστέψαμε πως i am page 42

the neuron stimulating zine

κάποιες χώρες μπορούν να φτιάχνουν πυρηνικά, ενώ κάποιες άλλες δεν μπορούν ούτε καν να ηλεκτροδοτούνται.

Ποιος καθορίζει πώς πρέπει να ζουν οι άνθρωποι ή πού σταματούν οι επιλογές τους και οι αλλαγές που πρέπει να κάνουν, για να λύσουν τα διαφορετικά προβλήματα που όλο προκύπτουν; Γιατί δεν εφαρμόζονται ποτέ απλοϊκές λύσεις και πάντα βρίσκεται κάποιος νόμος ή σχεδιασμός που αναγκάζει τα πράγματα να γίνονται με το σκληρό, παράλογο τρόπο; Ή χτίζουμε επίτηδες μια κοινωνία ηλιθίων ή κάτι πολύ κακό μας συμβαίνει... Προσωπικά, θα τολμούσα να πω, πως το κακό βγαίνει κατευθείαν μέσα απ’ την τηλεόραση. Αχ...! Όταν το σκέφτομαι αυτό, θυμάμαι τη γιαγιά στο χωριό να λέει «Η τηλεόραση είναι κουτί του Σατανά!» και εμείς τα παιδιά την κοροϊδεύαμε. Σήμερα, όμως, κανείς από εμάς δεν θα την κορόιδευε. Αφού οι ζωές μας, από τότε που ο μίμος εγκέφαλος μας αναπαρήγαγε με μαεστρία κάθε σενάριο που είδε στο σάπιο κουτί τα τελευταία σαράντα χρόνια, μετατράπηκαν σ’ εφιάλτες. i am page 43

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

Και δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ, πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι άρχοντες των χωρών και των οργανισμών, που έχουν τα μέσα αφού έχουν τις θέσεις, να θέλουν να κάνουν κάτι και να μην μπορούν; Άρα κάπου η δύναμη τους σταματάει ή δεν υπάρχει θέληση. Ή απλούστερα, όλα είναι ψέματα, ωμά καλοστημένα ψέματα.

Κάποτε είχαμε φιλοσόφους, δασκάλους και βιβλία. Σήμερα, έχουμε την τηλεόραση να μας διδάσκει το διαστρεβλωμένο ήθος, την παραποιημένη γνώση και να μας δασκαλεύει σεξουαλικά, μολύνοντας το πνεύμα μας με αρρώστια και σηψαιμία. Τώρα, λοιπόν, που ακρωτηριάσαμε την πραγματική μας φαντασία και μπήκαμε στα χωράφια της φαντασιοπληξίας, είμαστε κρατούμενοι ενός ματριξ που οι ίδιοι σχεδιάσαμε και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

Καταλήξαμε στο σημείο μηδέν, όπου κυριαρχούν τα πάντα και το τίποτα συνάμα. Είμαστε πλήρως αποπροσανατολισμένοι, συγχυσμένοι, μπερδεμένοι και αυτό καθιστά την εποχή μας ιδιαίτερα επικίνδυνη. Έτσι έχουμε τους -δήθεν- διανοούμενους και επιστήμονες να προσπαθούν να μας πείσουν πως ο άνθρωπος, τάχα, δεν έχει ψυχή. Καινούργιο κι αυτό! Εν ολίγοις, προσπαθούν να μας πείσουν πως φυτρώνουμε το ίδιο τυχάρπαστα με τις πατάτες και η ζωή που διανύουμε δεν έχει απολύτως κανένα ιδιαίτερο νόημα και σκοπό. Πόσο πιο υλιστική μπορεί να υπάρξει αυτή η παρωδία; Τώρα που το ανθρώπινο είδος βρίσκεται σε πλήρη έκπτωση μαζεύονται τα κοράκια για να αφανίσουν και την παραμικρή αλήθεια που έχει απομείνει. Και ρωτάω, ποιος απ’ αυτούς τους κυρίους γνωρίζει πώς και γιατί άνοιξε τα μάτια του, μια ωραία ημέρα, σ’ αυτόν τον πλανήτη; Και όταν τα κλείσει, πώς γνωρίζει αν κάποτε τα ξανά ανοίξει και πού θα βρεθεί; «Συνάνθρωποι!» φωνάζω εγώ, «Είναι δυνατόν, να αγνοούμε, τον Σωκράτη, τον μεγαλύτερο θεμελιωτή της ανθρωπότητας, που μιλούσε για την αθανασία της ψυχής μέχρι και την τελευταία στιγμή στο δεσμωτήριο πριν πιει το κώνειο, και να πιστεύουμε τις σύγχρονες μαϊμούδες που ο πολιτισμός τους νομιμοποίησε τους παιδόφιλους και κάθε είδους διαστροφή;». Κάποτε, ο Προμηθέας χάρισε τη φωτιά στους ανθρώπους και ο Δίας για να τους τιμωρήσει έφτιαξε την πρώτη θνητή γυναίκα, την Πανδώρα, η οποία άνοιξε το περίφημο πιθάρι και όλα τα κακά ελευθερώθηκαν στην πλάση. Ένα, όμως, έμεινε στον πυθμένα κι αυτό ήταν η ελπίδα. Η ελπίδα, για να μπορεί ο άνθρωπος ν’ αντέχει όλα τα δεινά που του συμβαίνουν.

h Την ελπίδα μας, λοιπόν, που ‘ναι άρρητα συνδεδεμένη με τη ψυχή μας κανείς θα μας την στερήσει. Γιατί η ελπίδα, πράγματι, προκαλεί θαύματα! Κι - δεν φράση, αυτή, δεν είναι απλά ένα απόφθεγμα ή λόγια του αέρα. Όποιος o ηαληθινά έχει αγωνιστεί στη ζωή του το γνωρίζει καλά πως πρόκειται για - πραγματικότητα. λοιπόν, όλα να τα χάσουμε και να βρεθούμε γυμνοί p στο δάσος. Όμως,Μπορεί, μόνο, η ελπίδα στην ψυχή μας εγκυμονεί την πιθανότητα, - αύριο που θα ξυπνήσουμε να έχουμε βρει τον τρόπο για ν’ αλλάξουμε τον e κόσμο. Κρατάτε αδέρφια, τη ψυχή μας θέλουνε. i am page 44

the neuron stimulating zine

παράθυρο στο μπάνιο [φαίη φραγκισκάτου] Νομίζουμε ότι επειδή έχουμε διαβάσει 2 βιβλία ή έχουμε κάνει 5 πράγματα που μας είχαν χαρακτηρίσει ‘’απαγορευμένα’’, περνώντας τα χρόνια έχουμε απενοχοποιηθεί. Και είναι βολικό να το πιστεύουμε. Έτσι ξεγελάμε τον εαυτό μας μ’ έναν σίγουρο τρόπο, έναν τρόπο που ‘’πιάνει’’.

Κοντεύει δεκαπενταύγουστος. Το σπίτι των φίλων μου όπου ποτίζω τα λουλούδια και μένω αυτές τις μέρες είναι στον 6ο όροφο. Δίπλα στην κουζίνα έχει ένα wc μικρό που τα παιδιά το ανακαίνισαν σε μπανάκι. Πάνω απ τη λεκάνη έχει ένα παράθυρο που μου φτάνει ως το στήθος σε ύψος, αρκετά φαρδύ για παράθυρο wc και βλέπει το περιστύλιο του κεντρικού κτιρίου του Παν/μιου Αθηνών και τις λεωφόρους Πανεπιστημίου και Ακαδημίας. Πολύ ψηλά για να παρατηρήσει κάποιος κάτω απ τον δρόμο αν στέκεται κανείς στο παράθυρο του wc-πολυκατοικίες λόγω παν/μιου Αθηνών δεν έχει απέναντι. Δίπλα στο παράθυρο έχει τον νιπτήρα και διαγώνια μια ντουζιέρα, όπου μπορείς να κάνεις ένα γρήγορο ντους όρθιος. Κάνοντας ντους εκεί μπορώ να κοιτώ την θέα στις λεωφόρους ή να είμαι γυρισμένη πλάτη. Αν κοιτώ, απ’ το παράθυρο φαίνομαι μέχρι το σημείο του διαφράγματος περίπου. Όμως είναι τόσο ψηλά και κάτω στο βάθος ο κήπος του περιστυλίου - στην πραγματικότητα δε φαίνομαι, δε με βλέπει κανείς. Μου αρέσει τρελά να παρατηρώ την κίνηση στις λεωφόρους και στο βάθος τα βουνά που μάλλον είναι το Αιγάλεω. Φως δεν ανάβω και στην ουσία δεν είμαι ορατή στο δρόμο. Όμως δε μπορώ να γυρίσω, δε νιώθω άνετα και αφήνω την πλάτη μου στο παράθυρο. Είναι πιο εύκολο και βγαίνει φυσικό να καταπιέσω τον εαυτό μου να κάνει ένα γρήγορο ντους με γυρισμένη πλάτη και μετά να ρίξω μια ματιά στη θέα έχοντας τυλιχτεί στην πετσέτα. Θα θελα πολύ να γυρίσω και να δω το παράθυρο με το νερό να πέφτει πάνω μου. Δεν το κάνω ωστόσο. Κι ύστερα λέμε μεγάλες κουβέντες να συν-δημιουργήσουμε υπερβαίνοντας την κρίση και τέτοια όταν κάποιοι δεν μπορούμε να κοιτάξουμε από ένα παράθυρο. Κάπως έτσι πάει. i am page 45

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

Στο κέντρο έχω ζήσει μωρό στο σπίτι της γιαγιάς στον Αγ.Νικόλαο (Θυμαράκια) και ‘’μεγάλη’’ για λίγο Αμπελόκηπους (πίσω απ τον πύργο του Απόλλωνα) και περισσότερο Κυψέλη. Όταν ήμουν μικρή -πριν πάω σχολείο-και με πήγαιναν στα ξαδέρφια μου στα Πατήσια με το τρένο, έβλεπα τους πάνκηδες στο σταθμό της Βικτώριας και πάθαινα δέος, ακόμη θυμάμαι αμυδρά τις εικόνες. Το κέντρο ακόμη με έλκει παρά την παρακμή του. Οι λόφοι και η μαγεία αυτής της ξεπεσμένης πόλης, το κομμάτι που είναι ανάμεσα από τους 4 λόφους (ακρόπολη-φιλοπάππουστρέφη-λυκαβητός) μέχρι τα τουρκοβούνια. Κέντρο.

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

μέρες αυγούστου [δανάη φοίβου] 23η μέρα Αυγούστου Και είναι που ζουλώ κάπως το νου μου- όχι πολύ δα, μη φανταστείς- για μια κάποια έμπνευση. Ποιες είναι οι εποχές μου; Και από πού έρχονται; Μα γιατί αυτή η τελευταία ερώτηση έτσι διατυπωμένη; Σάμπως ταξιδιώτες είναι οι εποχές; Μα ναι… Η μάνα μου, μου το πρωτόπε.. Ήταν εκείνο το παραμύθι με τους μήνες όλους στη σειρά. Άνθρωποι όλοι τους, μεταξύ τους διαφορετικοί στο πρόσωπο, στα ρούχα και τα χρώματά τους. Μα και πάλι ήταν κάποιοι που φτιάχτηκαν από τον εικονογράφο σα για να σμίξουνε. Και περίμεναν και πάλι, όπως κάθε χρόνο λέει, στη σειρά για να ανέβουν στο τρένο και να ταξιδέψουν για το νέο άλλαγμα των εποχών. Από εκεί τα διάβαζε και η μάνα μου και μου τα έλεγε πιο στρωτά και γρήγορα από όσο έκανα για να τα διαβάζω την ίδια στιγμή εγώ από το ψηλόλιγνο πρωτοχρονιάτικο βιβλίο ακουμπισμένο κάπως πλαγιαστό στα γόνατά της. Μα για στάσου. Εκείνο ήταν από άλλη εποχή και με αφετηρία τον Ιανουάριο. Δε μας κάνει για έμπνευση… Άσε που άλλου ήταν η έμπνευση. Του παραμυθά και του βιβλίου, των παιδικών μου Χριστουγέννων και της μάνας μου. Και τα λόγια μου τώρα πάλι, κλεμμένα μου φαίνονται. Σαν να ‘ναι άλλες οι φωνές που έχουν μέσα τους. Σαν να μην είναι τίποτα άλλο από διαφορετικούς καιρούς και ανθρώπους, από διαφορετικές εποχές. Και όχι από τις δικές μου, από τη τωρινή καλοκαιρινή μου σαιζόν. Είναι που άλλαξαν οι εποχές και πλέον έχω στο νου μου μήπως και λογοκριθώ για λέξεις άλλων, πνευματικά κατοχυρωμένων και απαράβατων; Μα τελοσπάντων… Η δική μου έμπνευση δεν ήρθε ακόμη. Και ξανά, ζαρώνω τις γραμμές στο μέτωπο και γύρω από τα φρύδια μου…

16η ημέρα Αυγούστου Και ο ιδρώτας που κολλά πάνω μου. Κι είναι με μελτεμιού αλμύρα μπλεγμένος. Και γύρω στο μέτωπο κάμποσοι κόκκοι άμμου και άλλοι στο φρεσκοπλυμένο τζιν σόρτς. Παρόλο που μου τη παραχώρησες και κάθομαι τώρα- κάπως καλά- στη πλαστική σακούλα που είχε το μπουκαλάκι λευκό κρασί και τη λευκή σοκολάτα που αγοράσαμε πριν λίγο. Καλός ο συνδυασμός τους, μας άρεσε. Κι είναι αργά. Και είναι που ανταμώσαμε για κάμποσο, απρογραμμάτιστα, πρώτη φορά, θαρρώ, από εκείνη τη ποδηλατάδα στην αμμουδιά εδώ, πάλι, την εποχή που μύριζαν οι μυρθιές και δεν ήταν ακόμα ο καιρός για μπάνια. -Παρά μόνο για τους τολμηρούς. Και είναι που μου ‘πες στο τέλος της ζεστής κι υγρής βραδιάς, στο δρόμο του γυρισμού ο καθένας για το σπίτι του, πως εκείνο το βιβλίο που διάβασες τελευταία έγινε το αγαπημένο σου. Γιατί ήταν έμπνευσή του, μια κάμαρη κι ένα μολύβι. Και ο κόσμος απέκτησε το βαθύ και το πρώτο του νόημα, εκείνο το απλό μα πρωτοΐδωτο στα μάτια σου καθώς διάβαζες στο καναπέ. Και ξεπετάχτηκαν από αυτά τα δύο, κάμαρη και μολύβι, λίγες σελίδες φτιαγμένες από φως μεσημεριάτικου ήλιου, παρμένου από τα μέσα του Ιούλη, που τυφλώνει κι αφήνει γύμνια σε καθετί που αντικρίζεις κάτω από το φως του. Κι είναι που σκέφτηκα, πάλι τότε, για τη ρημάδα την έμπνευση. Τη δική μου. Δική μου; Ή των άλλων τελικά; Ίσως για αυτό δεν έρχεται ακόμα εδώ που είμαι… Να προσδιοριστώ μέσα από τις εποχές και να πλανηθώ μαζί με τους ανθρώπους και τα χρώματά τους, το ταξίδι τους. Αυτό ίσως περιμένει ακόμα. Όσο ακόμα οι εποχές υπάρχουν, βέβαια, και αλλάζουν με τη σειρά, την πρώτη τους, που την κρατούν από τη γέννησή τους . Δίχως άλματα μπρος και πίσω, χάσματα και αντίθετες πορείες που ανακατεύουν το βρόχινο με το ηλιακό και το αέρινο με το χιονάτο. Μα, ίσως, πάλι τούτη η φορά των εποχών κι η εναλλαγή i am page 46

the neuron stimulating zine

να υπήρξε μονάχα, στο δικό μου τόπο, το μεγάλο μου νησί μεταξύ Σαρακηνών και Ενετών… Μα τελοσπάντων, ήταν ο τρόπος που έμαθα να νιώθω τις εποχές, με τούτη τη φορά για κανονική. Και μόνο, ίσως, αν γίνω συνταξιδιώτης με εκείνες που τις γνωρίζω και περιμένω την εποχή μου, να έρθει η έμπνευση. Μα ακόμα τίποτα…

i am page 47

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

28η Αυγούστου Και δε ξέρω πού να ψάξω να βρω τις εποχές μου. Έχει καταντήσει βαρετό το αίτημά μου, ίσως. Ώρα- η λέξη με τη σημασία που ηχούσαν τα λευκά μαρμαρένια στόματα των παλιών μας, Εποχή δηλαδή εννοώ καλέ- πια είναι. Φτάνει το τέλος της Ώρας. Το τέλος εποχής. Μα, να… με πρόλαβε η βροχή. Με πρόλαβε το ανοιχτό παράθυρο του παιδικού μου δωματίου. Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος. Και της ασφάλτου η άψη κι οι ροδιές των αυτοκινήτων, που σχίζουν με το πέρασμά τους τα πρώτα ρυάκια στις άκρες του δρόμου που κοιτά το παράθυρο. Με πρόλαβε. Και δε πρόλαβα να πω για το καλοκαίρι. Μπορώ μόνο να χωρέσω κάμποσα στις γραμμές για τη τρέλα του καλοκαιριού που το ‘σκασε σήμερα για να ξεσκάσει κι εκείνο. Για να πάρει δυο-τρεις μέρες νωρίτερα άδεια διακοπών, να δροσιστεί κι αυτό κάτω από τις νεοαφιχθείσες ψιχάλες. Μα τι άλλο να πω; Κι αντί να κάθομαι μπρος από τα βιβλία και τα ανοιγμένα έγγραφα του Word κι απέναντι, στη καθιερωμένη του θέση πάνω στο σκαμνί, ο ανεμιστήρας για να με γλιτώνει από τη μεσημβρινή πήχτρα του δωματίου -ορίστε- τον σβήνω και πήρα εγώ τη θέση του στο σκαμνί, δίπλα στο παράθυρο. Σα τα λουλούδια μες τα γλαστράκια της μάνας μου πάνω στο περβάζι της κουζίνας. Έτσι κι εγώ γέρνω προς τα έξω ρίχνοντας τα μούτρα στο παράθυρο. Τέλος, λοιπόν, η εποχή του ανεμιστήρα μέσα στα σπίτια; Τέλος η εποχή του καλοκαιριού; Σήμερα τα δύο μικρά κορίτσια δε πέρασαν με τα ποδήλατα και τα γέλια τους, καθώς κατέβαιναν για παιχνίδι τη κατηφόρα δίπλα από το σπίτι, με φόρα, ίσαμε πέντε φορές, ακούραστα. Μόνο έναν παππού βλέπω να περνά. Ναι, τον είδα ξανά λίγο πριν, στο ξεκίνημα της βροχής. Τώρα περνά για τον γυρισμό στο σπίτι, με αντίθετη πορεία, με μια μικρή σακούλα από το συνοικιακό περίπτερο. Φορά γαλάζιο καλοσιδερωμένο-κρύβεται μια γυναίκα από πίσω, φαίνεται- πουκάμισο και τις δετές παντόφλες του, να περπατά με βήμα σταθερό μα σιγανό. Και τι να απόγινε η μπουγάδα έξω; Να βράχηκε-πολύ; Και η αδερφή μου στο ποδήλατο της κάπου στους σαμαρωτούς δρόμους της πόλης; Άνοιξα το φως του δωματίου. Τέρμα ο εκτυφλωτικός ήλιος των πρόσφατων πρωινών, που με βία κρατούσε τις αχτίνες του το παράθυρο, να μη χυθούν στο μπεζόασπρο πάτωμα και γίνουν όλα φωτερά και ολόλευκα. Τέλος εποχής. Κι είναι που έχει ο πατέρας μου γενέθλια 28 Αυγούστου. Κι είναι ένα κάποιο τέλος και για εκείνον σήμερα, τέλος μιας εποχής, ίσως και μιας σειράς εποχών. Τέλος και της βροχής. Ίσως σε λίγο ο ήλιος ξαναβγεί. Και τα τζιτζίκια ξαναρχίσουν το τελευταίο επίσημο σκοπό τους. Με πρόλαβε, τελικά, το τέλος τούτης της εποχής; Ή μήπως έτρεξα κοντά του εγώ; Μήπως δε ήρθε ακόμα, ολότελα, το τέλος τούτης της εποχής; Ποιος νοιάζεται; Η αρχή μιας εποχής έγινε. Τουλάχιστον για εκείνον που θέλει να τη δει. Μα, για στάσου, ξανακούω τις φωνές των παιδιών πάλι, δίπλα στο σπίτι, στην ανηφόρα…

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

το αποβλάκωμα του λίβα [ερόεσσα] Είναι οι μικρές μεσανυχτιάτικες ώρες, που η τηλεόραση αναλώνεται σε κατάλληλες για άτομα άνω των 15 ταινίες και σειρές, σε αγορές με προσφορές –ο Θεός να τις κάνει προσφορές - σε επαναλήψεις σειρών ή προγραμμάτων πάλαι ποτέ ζωντανών ή σε πεντάλεπτες ειδήσεις. Είναι που δε σε παίρνει ο ύπνος γιατί κάτι έγινε στη δουλειά, γιατί τσακώθηκες με τους γονείς σου, γιατί κοιμήθηκες αργά το απόγευμα δυο ώρες και ξύπνησες στο σκοτάδι. Είσαι στο κρεβάτι και πείνας, δίψας, άλλα δεν τολμάς να σηκωθείς’ περιμένεις να νυστάξεις ξανά. Σκέφτεσαι την αδερφή σου, με δυο παιδιά και ελεύθερη επαγγελματία, πως βρίσκει κουράγιο να τρέχει όλη μέρα και συ να μην έχεις δύναμη ούτε το παντελόνι σου να κατεβάσεις. Βλέπεις τους γονείς σου να ξυπνάνε από τα άγρια χαράματα και να διασπείρονται από δω και από κειστις τράπεζες, στη λαϊκή αγορά, στην πλατεία-και συ να βαριέσαι να πιεις τον μια νες και λίγο νερό καφέ σου. Ώρα κατάθλιψης, βάζεις τελικά με το ζόρι την όψη σου μπροστά στον καθρέφτη μπας και χαμογελάσει εκούσια, άλλα το μόνο που ανακαλύπτεις είναι νέες ρυτίδες. Τι να σε ανεβάσει, αναρωτιέσαι. Οι φίλοι κοιμούνται ή παίζουν στο διαδίκτυο τέτοια ώρα, οι γυναίκες του παρελθόντος πλαγιάζουν με τους μετά από σένα συντρόφους τους και συ νομίζεις πως ακόμη δεν έχεις δει το βλέμμα της επόμενης σαγηνεύτρας σου. Τι να σε ανεβάσει, έχεις πιει όλη την i am page 48

the neuron stimulating zine

κάβα τους τελευταίους δυο μήνες, έχεις ακούσει όλα τα χαλαρωτικά cd και mp3 που διέθετες, έχεις μιλήσει σήμερα όλη μέρα με δεκάδες αγνώστους του κοινωνικού δικτύου. Δε σε χωρά το σπίτι σου, εκεί που ήλπιζες ότι θα ήταν πάντα το καταφύγιό σου.

Η θεά στο μπαλκόνι προσφέρεται για πτήσεις, αληθινές ή νοερές… Τι θα σε απελευθέρωνε άραγε πιο πολύ: μια πτώση από ύψος ή το κατέβασμα στην είσοδο από τα σκαλιά; Στην πρώτη περίπτωση, το αποτέλεσμα θα ήταν μη αναστρέψιμο και δε θα ένιωθες τη χαρά του επιτεύγματος σου. Θα σε λυντσάρανε με την πένα τους και την εικόνα τους τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, θα σε θρηνούσαν οι δικοί σου, θα σε εκθείαζαν οι φίλοι στον επικήδειο, λόγια της στιγμής, ενοχικά. Στη δεύτερη περίπτωση, θα ήσουν στη είσοδο χωρίς πανηγύρια, κουβαλώντας σε χιλιάδες νευρικές συνάψεις τη ζωή σου. Θα είχες όμως την ευκαιρία να ξεμπλέξεις με μερικές από αυτές, να φτιάξεις νέες και να ανοίξεις την πόρτα της εισόδου ζωντανός. Θα είχες επίσης την ευκαιρία να βγεις ξανά στο μπαλκόνι και να ονειρευτείς, μετατρέποντας το όνειρο σε βίωμα… Ναι, βιάζεις τη γυναίκα του κολλητού σου, ναι, βρίζεις το διευθυντή σου, ναι, πατάς γκάζι στα 200 μεθυσμένος σε μια κλεμμένη φεράρι, ναι, σκοτώνεις όλους αυτούς που μια ζωή σε τυράννησαν εν μια νυχτί… Ναι, ομορφαίνεις, ναι, είσαι 25 χρονών με την ωριμότητα των 50, ναι, είσαι αθεράπευτα πλούσιος και δεν το ξέρει κανείς, ναι, ότι επιθυμείς το ‘χεις… Άντε μέσα τώρα στην πραγματικότητα, ο λίβας σε αποβλάκωσε… i am page 49

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

Στο μπαλκόνι ο λίβας σε χαστουκίζει και συ παρατηρείς τα φώτα της πόλης. Μια θεά που πολλάκις σε συντρόφευσε, ώρα ταξιδιού του νου σε άλλες φάσεις… Να χαμογελούσες από καρδίας σε μια γυναίκα που θα εμπιστευόσουν ως μακρόχρονη σύντροφο, να σε έλουζε ο ήλιος όλο το 24ωρο, να μην είχες έννοιες στο νου όπως ανεργία, εφορία, οικονομική κρίση, αρρώστια και πρόωρο θάνατο. Να μη σε ξυπνούσε η υποσυνείδητη εικόνα του έρωτος που σε πλήγωσε εδώ και πολλά χρονιά, να μη σε καλούσε στον ύπνο σου ο πρόωρα νεκρός κολλητός σου, να μη φύτρωναν σα ζιζάνια καχύποπτες σκέψεις για τους συναδέλφους σου και την οικογένεια σου… Να ήσουν πατέρας, χωρίς να έχεις τις ευθύνες της ανατροφής… Να δούλευες όσο ήθελες, από όπου ήθελες, να ταξίδευες συνεχώς… Να μπορούσες να ζήσεις πολλά χρονιά χωρίς αρθριτικά, τσακισμένα μούτρα από το χρόνο ή μοναξιά… Να μπορούσες να διώξεις όλα όσα σε κρατούν βαρύ στο έδαφος, να μπορούσες να πετάξεις…

[issue 024] - [300912] - [chimeres.gr]

χωρίς τίτλο [φωτόδεντρο] Είναι στιγμές που «σε παίρνει από κάτω» και δεν μπορείς να τις διαχειριστείς μόνος και με τη δική σου λογική... Ο εαυτός σου δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει αυτές τις καταστάσεις. Αυτή η φάση είναι λίγο δύσκολη γιατί νιώθεις αβοήθητος και απελπισμένος. Μπορεί να μην είσαι στη χειρότερη των φάσεων, αλλά σίγουρα σου μοιάζει τρομερό και απροσπέλαστο όλο αυτό... Και μετά κάτι γίνεται... Αλλάζουν όλα μέσα σου, κάνουν τούμπα και ξαφνικά μ’ έναν μαγικό τρόπο λύνονται προσωρινά όλα σου τα προβλήματα, εξαφανίζονται όλες σου οι αμφιβολίες και οι φοβίες. Πλέεις σε πελάγη ευτυχίας και όλα φαίνονται μικρά και ασήμαντα μπροστά σ’ αυτό που νιώθεις. Και αυτό συμβαίνει επειδή είδες για λίγο τον κόσμο, μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου, και αυτό σε βοηθά να αντικρίσεις τον εαυτό σου. Γιατί κοιτώντας μέσα από τα μάτια του άλλου μπορείς να δεις τον εαυτό σου και να τον κρίνεις, ίσως και να τον διορθώσεις! Βλέποντας τους ανθρώπους που έχεις επιλέξει γύρω σου, βλέπεις εσένα, είναι καθρέφτες σου, είναι κομμάτι σου. Γι’ αυτό ψάξε καλά και δες αν αυτοί αντανακλώνται πάνω σου, αν υπάρχουν μέσα σου, αν είσαι τα μάτια τους. Κι αν τυχόν είσαι απ’ τους τυχερούς και διαπιστώσεις πως οι άνθρωποι αυτοί καθρεφτίζουν εσένα, κράτα τους σα φυλαχτό πάνω σου, πρόσεχέ τους όπως τα μάτια σου και αγάπησέ τους όσο την καρδιά σου. Γιατί όταν θα φύγεις από τον πλανήτη αυτόν, αυτοί οι άνθρωποι θα είναι εσύ, τα μάτια τους θα είναι τα μάτια σου, οι καρδιές τους θα είναι η καρδιά σου! Και όσο ζούν θα ζείς μέσα τους, γιατί τίποτα δεν είναι αιώνιο σαν την αγάπη, την αγάπη που ζει μέσα στους ανθρώπους, και που.... αν και οι άνθρωποι σβήνουν, αυτή μένει στη Γη για να ενώσει άλλους ανθρώπους. Πάντα όμως κουβαλά μέσα της όλους όσους αγάπησαν και αγαπήθηκαν... i am page 50

the neuron stimulating zine

the neuron stimulation zine [ideas; articles; viruses; painkillers; senses; stupidity; madness; interviews; little green people; mad writers; madder readers; brain pollution; science; music; movies; philosophy; irony; humor; disclosure; mind games; feedback; communication; creativity; contradiction; destruction; pleasure; self torture; math equations; comics; quantum determinations; questioning answers; answering questions; experiments; prophecies; phycoanalysis practice; non-lobotomized brains;] συντακτική ομάδα: . [baphomet] . [comzeradd] . [travis bickle] artwork: . [famous woman walking incognito] . [konstantisdesign.blogspot.com]

οπισθόφυλλο . [quase, oil on canvas] . [eduardo fonseca, 2011]

διανομή

chimeres.gr/zine/map

αθήνα: . αλφειός . λεμόνι . solaris . ελεύθερος τύπος . tilt . εναλλακτικό βιβλιοπωλείο . πρωτοπορία . ναυτίλος . nosotros . αθήναιο . vinyl . φαρφουλάς . μικρό cafe . χάρτες . floral . βραζιλιάνα . παγκάκι . βοτανικός κήπος . λάσπη . hackerspace.gr . τέχνης βήματα . λαμπηδόνα θεσσαλονίκη: . metropolis bookstore . λωτός . σπίρτο . φρειδερίκο αγάπη μου

graphics’ attribution: . daniel catt . droemar . dryicons . hana jang . inkylicious . krysthopher woods . lua ahmed . nyoin . pilskog . rebekka ivácson . scott bob . several seconds . soilse . tim parish . thenounproject . the music of eastern . urban artefakte

θέλεις να κυνηγήσεις την χίμαιρά σου; στείλε ένα demo και κάνε εκπομπή στο webradio ή στείλε το κείμενό σου για να συμμετέχεις στο επόμενο τεύχος του

♪♫

fanzine chimeres

copyleft: . [διανέμεται με την άδεια “creative commons: attribution-non commercial-share alike” που επιτρέπει την ελεύθερη διανομή με παρόμοια

γιάννενα: . berlin . φίλοιστρον . θυμωμένο πορτραίτο λάρισα: . las ramblas . τα κανάρια . mosh pit . κουρμπέτι . στέκι paratodos . στέκι ιατρικής

βόλος: . feluca . ποδηλάτισσα ηράκλειο: . ορτακιά . κατάληψη ευαγγελισμού

πάτρα: . cinema cafe

κιάτο: . musica es

φλώρινα: . εν φλωροίνοι

λευκωσία: . οκτάνα . το 568

χαλκίδα: . magaret tattoo story

αγία άννα: . vinylio

κύθηρα: . αραχτοπωλείο

άδεια και αναφορά στην πηγή, για μηεμπορικούς σκοπούς]

πάρος: . cafe cozy

χέρι με χέρι i am the antepenultimate page 51

[issue 024]- [300912] - [chimeres.gr]

εξώφυλλο: . [i little help for me, oil on canvas] . [eduardo fonseca, 2011]

επικοινωνία: . ["περιοδικό χίμαιρες" τ.θ. 42080, τ.κ. 12101] . [mail@chimeres.gr]

put your

face here

i am the under-cover...