building a LEPSZY better ŚWIAT world BUDUJĄC
Prawdziwa miłość Nowa encyklika papieża odzwierciedla wielkie przykazania miłości. Carl A. Anderson, Najwyższy Rycerz Zakonu
NAJNOWSZA ENCYKLIKA papieża Benedykta XVI, „Caritas in Veritate” (Miłość w prawdzie) powinna służyć jako przypomnienie tego, jak ważna jest pierwsza zasada naszego Zakonu. We wprowadzeniu do encykliki Ojciec Święty pisze,że : „Wokół zasady ‚miłość w prawdzie’ obraca się cała nauka społeczna Kościoła”. Następnie podkreśla, że musi to być „prawdziwa miłość”. „Bez prawdy miłość kończy się na sentymentalizmie”. Z drugiej jednak strony „przeżywanie miłości w prawdzie prowadzi do zrozumienia, że wybór wartości chrześcijańskich jest nie tylko sprawą pożyteczną, ale niezbędną dla budowania dobrego społeczeństwa oraz prawdziwego, integralnego rozwoju ludzkiego”. Możemy spojrzeć na to w świetle modlitwy „Modlitwy Pańskiej”, którą odmawiamy regularnie. Papież Benedykt XVI cytuje dwa pierwsze słowa modlitwy — „Ojcze Nasz” — w końcowej części swej encykliki. Jeśli potraktujemy te słowa poważnie, musimy pojąć prawdę, że wszyscy jesteśmy członkami jednej rodziny. Patrząc na to z tej perpektywy jest nam łatwiej zrozumieć jak Chrystus wypełnił prawo i proroków w swych dwóch przykazaniach miłości: Będziesz miłował Pana Boga twego z całego serca swego, z całej duszy swojej i ze wszystkich myśli swoich, a bliźniego swego jak siebie samego (Mt 22, 37-40). Dlatego też możemy mówić o „miłości w prawdzie”. Zdając sobie sprawę z tego, że jesteśmy członkami tej samej rodziny człowieczej i akceptując te dwa
przykazania, nie możemy już zadawać pytania, które kiedyś postawił Kain: „Czyż jestem stróżem brata mego?” (Rdz 4,9). Musimy natomiast zrozumieć, że nasza wolność nie sprowadza się do gromadzenia jak największej ilości dóbr własnych. Zamiast tego nasze działania powinny odzwierciedlać rzeczywistość naszego rodzinnego związku z bliźnim. Musimy również brać pod uwagę to, jaki wpływ na innych ma wszystko to, co robimy. Tak naprawdę bycie chrześcijaninem oznacza być dla drugich i być z drugimi. I to jest to wspaniałe przesłanie papieskiej encykliki. Niestety nie każdy z nas zwróci uwagę na to przesłanie. Niektórzy będą próbowali interpretować encyklikę jako dokument polityczny, jako poparcie własnych zapatrywań politycznych. Ale to oznaczałoby minięcie się z jej główną myślą. Jak stwierdza Benedykt XVI: „Kościół nie ma do zaofiarowania technicznych rozwiązań i jest ‚jak najdalszy od mieszania się do rządów państw’. Ma jednak misję prawdy do spełnienia” (9). Tu nie chodzi o to, czy encyklika jest potwierdzeniem naszego punktu widzenia, ale o to jak może ona pomóc w pogłębieniu naszej wiary dzieci Bożych i członków rodziny człowieczej. Wszystkie istoty, nawet te nie narodzone, są członkami tej rodziny. Papież mówi o tym bardzo wyraźnie w encyklice: „Otwarcie się na życie znajduje się w centrum prawdziwego rozwoju. Kiedy jakieś społeczeństwo zmierza do negowania
i unicestwiania życia, nie znajduje więcej motywacji i energii potrzebnych do zaangażowania się w służbę prawdziwego dobra człowieka. Jeśli zatraca się wrażliwość osobista i społeczna wobec przyjęcia nowego życia, również inne formy przyjęcia pożyteczne dla życia społecznego stają się jałowe” (28, kursywa w oryginale). Oprócz tego Ojciec Święty podkreśla, że wolność religijna to kluczowy składnik rozwoju. Papież stwierdza, że: „Religia chrześcijańska oraz inne religie mogą wnieść swój wkład w rozwój, pod warunkiem, że Bóg znajdzie miejsce również w sferze publicznej, ze szczególnym odniesieniem do wymiaru kulturowego, społecznego, ekonomicznego, a zwłaszcza politycznego” (56, kursywa w oryginale). W tym numerze „Columbii” zajmujemy się wkładem Kościoła katolickiego w rozwój takich dziedzin jak służba zdrowia, opieka społeczna, oświata i wolność religijna. Sukcesy odniesione na polu każdej z tych dziedzin to rezultat zaangażowania poszczególnych katolików w miłość w prawdzie. Uczcijmy ich osiągnięcia i apel papieża odnawiając nasze oddanie miłości w prawdzie. Vivat Jesus!
SIERPIEŃ 2009 ♦ COLUMBIA ♦ 1