Budując lepszy świat CARL A. ANDERSON, NAJWYŻSZY RYCERZ ZAKONU
Siła Odnowy Rycerze i świeccy wierni są wezwani do zaangażowania się na nowo we wzrastanie w świętości i czynny udział w misji Kościoła
KIEDY PISZĘ TE SŁOWA, popularne czasopismo ekonomiczne opublikowało wyniki sondażu, w którym szefowie firm finansowych mieli odpowiedzieć na pytanie „Ile czasu potrzeba na to, by sektor finansowy odzyskał dawną siłę?” Ponad 50 procent respondentów uważa, że zajmie od trzech do pięciu lat, 20 procent twierdzi, że co najmniej sześć lat. Wielu ludzi straciło swoje oszczędności i fundusze emerytalne, pracę i dom, jeszcze innym nie starczyło na ubezpieczenia zdrowotne i opłacenie szkół. Jeśli eksperci finansowi mają rację, jeszcze długo będziemy borykać się z tymi problemami próbując znaleźć sposób na wyjście z pogłębiającej się globalnej recesji. Jakby tego było mało, codziennie przybywa nowych oznak niepewności, pesymizmu a nawet strachu. W okresie, kiedy organizacje charytatywne mają nadzieję na zwiększenie swojej aktywności, obserwujemy ogromny spadek dotacji finansowych na ich działalność. A co z Rycerzami Kolumba? Po pierwsze, pragnę donieść, że choć i nas dotknął kryzys finansowy, nie straciliśmy silnej pozycji. Nasze finanse w porównaniu z innymi firmami ubezpieczeniowymi znacznie wzrosły i wyglądają lepiej niż w ubiegłym roku. Bracia Rycerze i ich rodziny mogą mieć pełne zaufanie w stabilność finansową naszej firmy. Równie ważne jest to, że Bracia Rycerze mogą mieć zaufanie do silnej pozycji Zakonu w światowych wysiłkach na rzecz znalezienia wyjścia
z kryzysu. Możemy z zasłużoną dumą mówić o efektach naszej działalności charytatywnej: w ubiegłym roku wydaliśmy na nią 145 milionów dolarów i poświęciliśmy 69 milionów godzin pracy społecznej. Należy również wspomnieć o naszej pomocy ofiarom zamachów terrorystycznych z 11 września 2001 a także ofiarom huraganów Katrina i Rita. Ta niezwykła siła Rycerzy Kolumba to nie tylko wsparcie finansowe, ale również pomaganie ludziom w potrzebie. Na nasze struktury oddolne składają się tysiące rad, których motywacją działania są chrześcijańskie doktryny miłosierdzia, jedności i braterstwa. To właśnie jest prawdziwa „tajemnica” pracy charytatywnej Zakonu. Papież Benedykt XVI w swej encyklice „Deus Caritas Est” (Bóg jest miłością) napisał: „Głęboki, osobisty udział w potrzebie i cierpieniu drugiego staje się w ten sposób dawaniem samego siebie: aby dar nie upokarzał drugiego, muszę mu dać nie tylko coś mojego, ale siebie samego, muszę być obecny w darze jako osoba” (Deus Caritas Est, 34). Papież nie tylko kreśli nasze zadania, ale również mówi o wyzwaniach, które nas czekają: „Kościół jest rodziną Bożą w świecie. W tej rodzinie nie powinno być nikogo, kto cierpiałby z powodu braku tego, co konieczne” (Deus Caritas Est, 25). Oczywiście nasza Rodzina nie może patrzeć bezczynnie na cierpienia sąsiadów. Być może nie jest to najszczęśliwsza pora na to, by poważnie
zwiększyć nasze wsparcie finansowe na cele dobroczynne. Możemy jednak zawsze poświęcić więcej czasu na działalność charytatywaną, to znaczy dać coś więcej od siebie. Jeśli każdy Rycerz poświęciłby tygodniowo o jedną godzinę wiecej pracy społecznej — czyli mniej niż 10 minut dziennie — wartość tej pracy w dolarach przekroczyłaby 1,7 miliarda dolarów w skali rocznej. Podczas Kryzysu Gospodarczego w USA popularne było pytanie: „Bracie, możesz pożyczyć 10 centów?” Proponuję obecnie inne pytanie: „Bracie, czy możesz poświęcić 10 minut?” Jeśli wystarczająco wielu z nas to uczyni, możemy zmienić świat na lepszy — jeżeli nie pomożemy wszystkim, to przynajmniej tym, którzy są uzależnieni od naszej pomocy. Podczas długiej historii Zakonu stawaliśmy w obliczu wielu nieprzewidzianych trudności. Zawsze jednak byliśmy w stanie uporać się z nimi wykazując przy tym determinację i pomysłowość. Jestem przekonany, że i teraz staniemy na wysokości zadania. Vivat Jesus!
COLUMBIA/LUTY 2009