building a LEPSZY better ŚWIAT world BUDUJĄC
Chrześcijańska Półkula Przesłanie Matki Bożej z Guadalupe jednoczy kontynent amerykański we wspólnej wierze. Carl A. Anderson, Najwyższy Rycerz Zakonu
KIBICOWANIE drużynie sportowej potrafi zjednoczyć całe miasto. Ale podczas meczu każdy kibicuje swojej drużynie. Biorąc udział 8 sierpnia w zorganizowanym przez nasz Zakon festiwalu ku czci Matki Bożej z Guadalupe w Phoenix w stanie Arizona, w miejscu, w którym z reguły odbywają się imprezy sportowe, miałem okazję doświadczyć jednoczącej siły wiary, bez potrzeby rywalizowania z „inną drużyną”. Na festiwalu, prawie 20 000 osób z różnych grup społecznych zjednoczyło się we wspólnej celebracji przesłania Matki Chrystusa, które przyniosła na nasz kontynent wiele stuleci temu. Dzieliliśmy to miejsce z ludźmi o wszelkim możliwym pochodzeniu etnicznym. Odmawiając różaniec w 26 językach z Europy, Azji, Afryki i Ameryki Północnej uświadomiłem sobie, że siłą, która jednoczy wszystkich na tym stadionie i która może i potrafi zjednoczyć wszystkich na tej półkuli, jest wiara chrześcijańska. Nasz kontynent zachowuje spójność dzięki wspólnej historii. Na płaszczyźnie historycznej wszystkie kraje obu Ameryk są do pewnego stopnia narodami imigrantów i Indian. Na płaszczyźnie duchowej łączy je tradycja chrześcijańska. Natomiast na płaszczyźnie osobistej wszystkich mieszkańców tego kontynentu łączy jedna matka: Matka Boża z Guadalupe. Oczywiście Matka Boża z Guadalupe jednoczy tę półkulę od
prawie 500 lat. W XVIII wieku Papież Benedykt XIV stwierdził, że żaden inny kraj nie doświadczył takiego cudu. W momencie, kiedy to mówił, „kraj” ten sięgał od Seattle po południowy kraniec Argentyny. Nie było więc niespodzianką, gdy Papież Pius XII ogłosił Najświętszą Pannę z Guadalupe „Cesarzową Ameryk”. Matka Boża z Guadalupe prowadzi nas do swego Syna i do jedności z Jezusem Chrystusem. Dla katolików ta jedność musi wykraczać poza granice. W tym duchu jedności, będącym drugą zasadą Rycerzy Kolumba, udało się nam w ciągu kilku lat od założenia Zakonu rozprzestrzenic na całej chrześcijańskiej półkuli — od Kanady (1897), poprzez Meksyk (1905), Panamę i Kubę (1909) i wiele innych krajów. W żadnym innym miejscu na świecie nie ma tylu praktykujących katolików, co w obu Amerykach. Podczas gdy niektóre kontynenty nigdy nie były chrześcijańskie, a kościoły w Europie świecą pustkami, nasze świątynie są wciąż wypełnione. Tu Kościół ma przed sobą wspaniałą przyszłość. Tu mamy szczęście być obywatelami chrześcijańskiej półkuli, kontynentu ochrzczonych chrześcijan, zjednoczonych ewangelicznym przesłaniem Chrystusa. Bo skoro my, mieszkańcy kontynentu amerykańskiego, mamy wspólną przeszłość, mamy również wspólną przyszłość: przyszłość jedności w wierze.
To co nas jednoczy jako rodzinę chrześcijańską, jest o wiele silniejsze od tego, co nas dzieli. Matka Boża z Guadalupe jest matką każdego z nas, niezależnie od tego skąd pochodzimy i jakim językiem się posługujemy. Jest to jedność, która łączy nas jako Rycerzy z Kościołem i innymi chrześcijanami na kontynencie. Nie możemy jednak uważać tej historycznej jedności za rzecz niezmienną, musimy stale jej bronić. Praktykowanie wiary — w życiu, w domu i rodzinie — zależy od nas samych. Jako mieszkańcy obu Ameryk, od Kanady po Argentynę, jesteśmy powołani, tak jak św. Juan Diego, do zacierania różnic pomiędzy naszymi kulturami. Jesteśmy powołani do głoszenia przesłania Matki Bożej z Guadalupe, matki cywilizacji miłości. To od nas również zależy urzeczywistnienie tej jedności poprzez wzorowe życie rodzinne i zawodowe, poprzez popieranie wiary chrześcijańskich imigrantów dnia dzisiejszego, tak by stali się chrześcijańskimi rodzicami przyszłości. Jeśli to uczynimy, naszą spuścizną będzie półkula, która pozostanie chrześcijańska. Vivat Jesus!
WRZESIEŃ 2009 ♦ COLUMBIA ♦ 1