2 minute read
Lidewij van Wilgen
Lidewij
Lidewij van Wilgen (1966) is wijnmaker in de Languedoc op haar domein Terre des Dames. Ze heeft drie dochters en een Franse man. Meer over Lidewij en haar domein: terredesdames.com
Advertisement
EEN DOCHTER IN FRANKRIJK
INGRID BOCKTING ILLUSTRATIE LAURENT KING FOTO Mijn moeder heeft altijd graag en veel gereisd. Als gescheiden moeder met twee kinderen had ze niet veel budget, maar ze nam een baan bij een luchtvaartmaatschappij en hop: gratis tickets in overvloed. Een huisje op het strand was altijd wel te vinden. Toen ik volwassen was ging ze daarmee door, de bestemmingen werden exotischer. Tot het moment dat ik naar Frankrijk verhuisde. Daar zat haar dochter opeens met een baby en twee kleuters in een bouwval. Toen ik ook nog ging scheiden, kon ze het niet langer aanzien en stopten zij en haar man Henk al hun geld in een huis in het dorp. Opeens was er nog maar één reisbestemming in hun leven: Murviel-lès-Béziers. Geen vliegtuigen meer, maar 1300 kilometer in de auto om ook de hond mee te kunnen nemen. Als overbelaste wijnboer was het voor mij fantastisch om hen vlakbij te weten. De meisjes konden uit school naar opa en oma lopen, opeens waren ze niet meer anders dan hun klasgenoten. Simone en Henk waren bij de voorstellingen op school, kenden andere grootouders en waren in ieder opzicht onze rots in de branding. Toen Marijn en Fiene naar de middelbare school gingen bleef alleen Laar over, die genoot van alle aandacht, het lekkere eten van oma en de uren met Henk in zijn atelier. Ondertussen hadden Henk en Simone hun eigen sociale leven. Een paar bevriende Franse stellen en Ans en Clemens van de Nederlandse club, die hun huis tot een cultureel centrum voor lezingen en exposities hadden gemaakt. Ik was verbaasd hoe vaak ze afspraken en etentjes hadden. Maar langzaam maar zeker is alles veranderd. Van het Franse echtpaar is de man overleden. Hun Nederlandse vrienden gaan één voor één terug naar Nederland om dichter bij hun kinderen en kleinkinderen te zijn. Er is nog één vriendenpaar, dat zelfs in Nederland op bezoek is geweest. Maar verder hebben ze niemand meer. De meisjes studeren inmiddels in de stad – uiteindelijk ben ik de enige die hen nog in Murviel houdt. Het is een feit dat Simone en Henk behoorlijk goed Frans spreken, maar zo makkelijk en grappig als in het Nederlands is het niet. Simone begint te twijfelen. Ongemerkt is ze opeens tachtig geworden, en ze begint het zwaar te vinden om twee keer per jaar haar hele huis in en uit te pakken. Ze is blij in haar mooie tuin in Nederland, blij in de zon in Frankrijk, maar ze ziet niet hoe ze de twee dingen nog kan combineren. Ze is bang dat ze haar Frans verliest met het ouder worden en haat het idee domweg te zitten wachten tot haar dochter langskomt. In Nederland heeft ze vrienden van haar leeftijd. Het gemak van de taal. Maar haar zoon woont in Amerika en haar dochter in Frankrijk. Ik wou dat ik haar kon zeggen wat ze moet doen.
