Coups de coeur Paris

Pinault in Parijs

In mei van dit jaar ging er een schitterend nieuw museum open in Parijs: de Collection Pinault, Een droom die uitkwam voor François Pinault, een Franse zakenman met een omvangrijke kunstverzameling (én eigenaar van onder meer de Fnac-keten en modehuizen Gucci en Yves Saint Laurent). “One way to be very happy, is to be very very very rich”, componeert Kurt Weill in zijn geinige liedje ‘Very very very’ in de jaren veertig aan de piano. Blijkbaar heeft de jonge François Pinault iets van dit deuntje opgevangen en het in zijn levensfilosofie gegrift. Net als Dagobert Duck zou hij een zwembad kunnen vullen met zijn goudstukken, maar omdat zo’n hobby op den duur ook gaat vervelen, is Francois Pinault een fervent kunstverzamelaar geworden. Zo zegt hij in een documentaire, met een zucht van verlichting: “In kunst gaat het vooral niet om geld.” En zo zie je maar weer dat mensen met innerlijke paradoxen voor veel interessante dynamiek in het leven kunnen zorgen.

Eindelijk kan Pinault (een deel van) zijn kunstcollectie op zijn geboortegrond kwijt (een eerder project op het Île Seguin liep spaak, steekwoorden: ‘Franse bureaucratie’) en in plaats van zijn collectie in het Italiaanse Palazzo Grassi te laten zien, heeft hij nu een huurcontract met La Bourse de Commerce de Paris in het 1ste arrondissement. In ruil daarvoor kwam er een vergaande restauratie van dit prachtige, maar verwaarloosde monument om de hoek van het Louvre. In de documentaire zien we Pinault bij de start van het project stoïcijns de aan flarden hangende glazen koepel van La Bourse in ogenschouw nemen. Dit wordt een nachtmerrieachtige verbouwing met duizenden verschillende ruitjes in diverse vormen en maten, waar dakduiven ook nog eens provocerend doorheen poepen. Waarop Pinault grimmig zegt “Le confort m’indispose”, en “Faut prendre des risques”. Je weet op zo’n moment dat de zakenman dit soort uitdagingen nodig heeft om een dagelijks benodigde dosis adrenaline door zijn bloed te voelen stromen. Na jaren van verbouwingen en restauraties (architectuur van Tadao Ando) kon het pronkstuk in mei dan echt open. Centraal onder de koepel een fijn werk van Urs Fischer: een in was gegoten replica van een groots marmeren beeld dat aangestoken wordt als een kaars en waarvan uiteindelijk dus niets zal overblijven. Ook een must: een aantal werken van de geheimzinnige conceptuele kunstenaar David Hammons, die moeilijk te verzamelen is en er absoluut niet op uit is om iemand te ‘pleasen’: logischerwijs een favoriet van Pinault. Bourse de Commerce Collection Pinault, 2, rue de Viarmes, Parijs. Geopend van 11 tot 19 uur, behalve op dinsdag. Op vrijdag open tot 21 uur. Openingsexpositie t/m 31 december 2021. pinaultcollection.com

Zonde om weg te gooien

Wat maakt het altijd zo spannend, anders en feestelijk om iets te kopen in Parijs? Omdat alles zo supermooi en verfijnd verpakt wordt, natuurlijk. Zoek je een klein cadeautje als attentie voor iemand, maar heb je geen idee wat, dan is een doosje macarons van Ladurée per definitie een succes. Elke verpakking is een klein kunstwerkje en zo mooi dat je het nooit weg wil gooien. En mochten je vrienden geen zoetekauwen zijn, dan kun je ze wellicht een genoegen doen met een elegant flesje roomspray of een sleutelhanger met de Eiffeltoren waaraan een risje macarons bungelen. laduree.fr

Coups de Cœur Paris

Kunstenaar Eugenie Goldschmeding woonde twintig jaar permanent in Parijs en pendelt nu tussen Berlijn en Parijs.

Loïc Prigent brengt leven in de modebrouwerij

Ooit zag ik een deprimerende seventies-film over Yves Saint Laurent, aan het werk in zijn modeatelier: stokstijve modellen werden in de nieuwste ontwerpen gehesen, zonder dat iemand een woord zei, zo nu en dan was wat afkeurend gemurmel van de meester te horen. Blijkbaar had de modecrew die nacht in Le Palace de uppers voor de downers verwisseld. Op een vergelijkbaar bloedserieuze wijze maakte een Franse intellectueel ooit een film over Karl Lagerfeld, die daarna zijn voorkeur uitsprak voor de benadering van de vrolijke Loïc Prigent. Die kwam als een goedgemutst veulen de Chanel-ateliers binnen dartelen en toverde er geheel op intuïtie een baanbrekende documentaire uit: ‘Le jour d’avant’. Liefdevol filmde hij de toegewijde naaisters, knopendraaiers en biesjeswevers die onder leiding van Kaiser Karl, Chanel maakten tot wat het toen was. Loïc Prigent brengt ginnegappend met zijn cameraman Julien leven in de kledingbrouwerij. In zijn boeken en op zijn YouTubekanaal, Instagramaccount en in televisieprogramma’s documenteert hij tot in de kleinste details zijn geliefde modewereld. En hij steekt er vriendelijk de draak mee, wat mag omdat hij er zelf toe behoort. Maar oppervlakkig is hij geenszins: subtiel en speels vlecht hij zijn kennis van mode-en kunstgeschiedenis door de opnames heen. Zo weten we dat de laatste Chanel-collectie van Virginie Girard van top tot teen is geïnspireerd door de film ‘Le testament d’Orphée’ van Jean Cocteau. @loicprigent haar fantasiewereld vervlochten was, geeft Léonie Bischoff in haar grafische roman ‘Anaïs Nin. Sur la mer des mensonges’ betoverend weer in kleurpotloodtekeningen. Ze ontving daarvoor de eerste prijs op het Festival International de la Bande Dessinée d’Angoulême 2021. We zien Nin met een flinke geldbuidel (haar eerste man was bankier), maar ook platzak en levend d’amour et d’air fraîche, er altijd op vertrouwend elke dag ergens onderdak en een bord eten te vinden. Léone Bischoff, ‘Anais Nin. Sur la mer des mensonges’, Casterman.

Werkelijkheid en fantasie van Anaïs Nin

‘Doen alsof is geen leugen’ moet schrijver en levenskunstenaar Anaïs Nin gedacht hebben. Ze gaf haar leven vorm als een kunstwerk dat ze registreerde (en verzon) in haar intieme dagboeken. Nin had in een andere stad een tweede schatje en was dus officieel bigamist door met twee mannen tegelijk getrouwd te zijn. Hoe haar dagelijkse bestaan met

© RomainRicard

Uit je dak

Hôtel Paradiso heeft een dakterras met paradijselijk uitzicht op de wirwar van loodgrijze daken van Parijs, die de stad het many shades of grey-hoofddeksel geven waaraan je op een foto de hoofdstad meteen herkent. Aan alles is gedacht om aan de behoeften van vermoeide Parisiens en toeristen te voldoen: weids uitzicht, films op een groot scherm en terwijl je nippend van een glaasje vin blanc de zonsondergang bekijkt, wordt op de nabije barbecue je hotdog hoogst professioneel aangebraden. Wel even reserveren. Hôtel Paradiso, 135, boulevard Diderot (12de arrondissement). mk2hotelparadiso.com