Amor omnia vincit 2017

AMOR OMNIA VINCIT AS MÁIS FERMOSAS HISTORIAS DE AMOR DA TRADICIÓN CLÁSICA , DA LITERATURA UNIVERSAL, DA HISTORIA E DO CINEMA 14 DE FEBREIRO, DÍA DOS NAMORADOS

A INVESTIGACIÓN SOBRE TODAS AS PARELLAS QUE COMPOÑEN ESTA EXPOSICIÓN REALIZOUNA ALUMNADO DE ESO E BACHARELATO DO IES DE CURTIS AS TAREFAS DE COORDINACIÓN E REVISIÓN DO TRABALLO, ASÍ COMO O DESEÑO DO CONCURSO AMOR OMNIA VINCIT CORRESPONDEN AO PROFESORADO QUE IMPARTE AS MATERIAS DE LINGUAS E Ó EQUIPO DE BIBLIOTECA DO NOSO IES.

CASTELÁ E UNIVERSAL

ANNA KARENINA Y VRONSKY

Anna Karenina es el título de una novela del autor ruso León Tolstoi, publicada en 1877 y considerada una de las obras cumbre del Realismo decimonónico.

Anna es una mujer joven y hermosa casada con un alto funcionario ruso, que tiene veinte años más que ella y con el que tiene un hijo. Se ve obligada a viajar con su hermano a Moscú, y en ese viaje conoce al conde Vronsky, que se enamora perdidamente de ella. Este, al enterarse del regreso de Anna a San Petersburgo, se sube en un tren y va tras ella. Intenta seducirla y, después de un tiempo de rechazo, termina por aceptar la relación clandestina, lo cual hará que abandone a su marido y al hijo de ambos. La

alta sociedad los coloca en el

punto de mira y son objeto de todo tipo de comentarios Anna se queda embarazada de Vronsky: después de un parto muy complicado, que hace peligrar su vida, recibe el perdón de su marido, pero no consigue el divorcio. La situación social es cada vez más difícil para ella, obligada a vivir fuera de las convenciones de su grupo: esto la desequilibrará emocionalmente. Poco a poco crece en ella una desconfianza enfermiza hacia su amante, del que cree que la traiciona con otras mujeres cuando se ausenta. Tal es el desequilibrio mental que sufre, que ve como única salida el suicidio: coloca su cabeza en las vías del tren, donde muere atropellada por una locomotora.

Vronski, presa del dolor, decide abandonarlo todo y marchar a la guerra.

CALISTO Y MELIBEA

La historia de amor de Calisto y Melibea, recogida por Fernando de Rojas en su obra dramática La Celestina, comienza cuando este entra en su huerto por casualidad, la ve y se enamora perdidamente de ella. Al principio Melibea lo rechaza: el tópico del AMOR CORTÉS y toda su casuística amorosa entra en juego. El joven, totalmente volcado en esa Melibea que él ve como perfecta y como razón única de su existencia, decide sincerarse con su criado Sempronio, el cual le recomienda a Celestina, una vieja alcahueta y hechicera: criado y trotaconventos intentarán obtener provecho de Calisto. A ellos se unirá el otro criado, Pármeno.

Después de un elaborado plan basado en engaños y en el uso de la hechicería -la alcahueta conjura a Plutón para que la ayude y se lleva un cordón de Melibea para revestirlo de poderes extraños- , Celestina y los criados logran que Melibea se enamore de él y comiencen a verse en secreto: las convenciones del amor cortés empezarán, desde este momento, a derrumbarse pues la dama cederá y la pasión carnal se abrirá paso. Sólo en el primer encuentro en el jardín de la joven mantienen las distancias, pues en los siguientes se rendirán, no sin cierta dosis de humor por parte del autor, a los placeres carnales, ante la vista de sus criados.

Melibea, totalmente dominada por la pasión amorosa, es consciente de que está obrando mal: engaña a sus padres, que la consideran virgen y honesta; y engaña también a la sociedad, al mantener relaciones con Calisto sin que haya vínculo matrimonial entre ellos.

En la última cita, un desafortunado incidente hace que el joven amante caiga de una escalera y muera: oye alboroto en la calle y las voces de sus criados, que esperan su regreso del otro lado del muro del jardín; al intentar ir en su ayuda, resbala y muere al instante, a causa del golpe sufrido.

Al conocer la tragedia, Melibea decide suicidarse, tirándose desde una torre situada en su jardín: momentos antes de acabar con su vida cuenta toda su historia de amor a Pleberio, el padre, para justificar que su vida, sin Calisto, ya no tiene sentido.

DON JUAN Y DOÑA INÉS

Don Juan and Ines, Max Hierro

Fruto de una apuesta con su amigo Luis Mejía, don Juan Tenorio rapta a la joven novicia, doña Inés.

Pero sucede un hecho insospechado: don Juan se enamora perdidamente de ella y decide pedir su mano a su padre don Gonzalo de Ulloa. La negativa del padre termina en una pelea en la que don Juan mata a don Gonzalo. El seductor huye despavorido, abandonando a doña Inés, quien muere de pena.

A su regreso a Sevilla, después de muchos años, don Juan Tenorio se encuentra con un panteón en lo que antes había sido su hogar y allí, enterradas, a sus víctimas y a su adorada Inés. Don Juan, completamente arrepentido, pide perdón. Cuando las almas de los muertos estaban a punto de llevárselo al infierno, se apareció el espectro de doña Inés, impidiendo que se lo llevaran y salvando su alma.

DON QUIJOTE Y DULCINEA

The eternal obsession of Don Quijote, de Darwin Leon

Don Quijote de la Mancha es el protagonista de una célebre novela creada por Miguel de Cervantes para criticar la fantasía desmedida y la inverosimilitud de las novelas de caballerías. Todas ellas tenían como protagonista un caballero andante, el cual amaba a una mujer noble, que reunía todas las cualidades y perfecciones.

Alonso Quijano, un hidalgo manchego, pierde el juicio de tanto leer libros de caballerías y crea en su mente una realidad propia, asentada sobre el mundo fantástico de estas narraciones. Se pone un nombre, al estilo caballeresco - Don Quijote de la Mancha- y decide salir a los campos de Castilla y Andalucia a “desfacer entuertos” y ayudar a los justos e inocentes. Como Amadís, Palmerín y otros personajes de las obras que ha leído, inventa en su imaginación una dama de la que dice estar profundamente enamorado y que funciona como motor de su vida y razón de su existencia. A la que dice ser la doncella más hermosa del orbe, decide buscarle un nombre, “músico, peregrino y significativo”: “Dulcinea del Toboso”, según él un nombre de princesa. El tópico del AMOR CORTÉS sostiene esta relación: “Dulcinea pelea en mi, y vence en mi, y yo vivo y respiro en ella”.

Como todo lo que sucede en esta novela, la Dulcinea que don Quijote acoge en su imaginación, tiene un correlato real, que bien poco -o nada- tiene que ver con la dama idealizada: esa mujer es Aldonza Lorenzo, una humilde labradora vista por los demás como tal. De hecho, en la obra se menciona su buena mano para “salar puercos” y su participación en faenas agrícolas. Este hecho es considerado una de las mayores moralejas de esta narración, en la que se pone de relieve el choque entre realidad y fantasía, que el hidalgo manchego no llega a entender: ”En Dulcinea todos es perfecto y bien acabado, sus cabellos son de oro y su olor a flores, y no una aldeana fea, con olor a ajo crudo”.

En reiteradas ocasiones Don Quijote se enfrenta a diferentes personajes: habitualmente les exige, sin éxito, que reconozcan la belleza de su amada o que vayan a rendirle pleitesía al Toboso, comunicándole que los manda el valeroso caballero. Así sucede en la primera parte, con unos mercaderes toledanos: “¡Todo el mundo se pare! Nadie pasará de aquí si antes no confiesa que no hay en el mundo doncella más hermosa que la Emperatriz de la Mancha, la sin par Dulcinea del Toboso”.

EL CID Y DOÑA JIMENA

Rodrigo Díaz, protagonista de la primera obra extensa conservada en lengua castellana, nació en Vivar, en 1043. Muy joven entró al servicio del futuro rey Sancho II. Con la llegada al trono de Alfonso VI, cambió su suerte y su gran capacidad fue desechada por la ira y envidia del nuevo monarca.

El 19 de Julio del 1074, Don Rodrigo se casó con Doña Jimena, hija del Conde de Oviedo, nieta de Alfonso VI y biznieta de Alfonso V. Más adelante, el Cid es desterrado de Castilla y se ve obligado a dejar allí a su esposa e hijas. Estas lo esperarán en el monasterio de San Pedro de Cardeña, mientras el Cid sigue conquistando territorios a los árabes, en plena guerra de Reconquista, para recuperar su honra.

Tras conquistar Valencia, el Cid le pide al rey que le permita llevar allí, con él, a doña Jimena y a sus hijas, a lo que este accede, al tiempo que invalida el destierro. Debido a la riqueza obtenida por el Cid, los infantes de Carrión les piden matrimonio a doña Elvira y doña Sol, sus hijas. Estos son humillados por su cobardía, y se vengan maltratando a las hijas de don Rodrigo en el robledal de Corpes.

El Cid pide justicia y el juicio culmina con la derrota, en combate, de los infantes de Carrión. Así, se anulan las bodas. Todo termina con el futuro matrimonio de las hijas del Cid con los infantes de Navarra y Aragón.

ELOÍSA Y ABELARDO

Abelardo y su pupila Eloísa, Edmund Blair Leighton ( 1853 -1922)

Decir “amor imposible” es pensar en Abelardo y Eloísa: se amaron apasionadamente hasta la muerte, sufrieron porque se les impidió estar juntos y fueron víctimas de castigos atroces. Fulberto, canónigo de la Catedral de París, pidió a Abelardo, destacado filósofo y teólogo, que fuese el preceptor de su sobrina Eloísa, una joven interesada vivamente por el estudio y la práctica de las ciencias y las letras. La admiración mutua hizo que entre los dos surgiera pronto un amor arrebatado.

Durante mucho tiempo lograron mantener en secreto su relación, pero no pudieron evitar que fuese descubierta. Para protegerla de la ira de su tío, Abelardo escondió a la muchacha en casa de su hermana, donde Eloísa dio a luz al hijo de ambos. Pero cuando Abelardo regresó a París, Fulberto lo esperaba para ejecutar su venganza: sus emisarios lo castraron atrozmente.

Abelardo se retiró a un monasterio para dedicarse por completo a la filosofía y Eloísa también tomó los hábitos y fue abadesa de un importante convento. Cuando Abelardo murió, ella reclamó sus restos.

Hoy viven juntos en un hermoso mausoleo en el parisino cementerio de Père Lachaisse.

FORTUNATA Y JUANITO SANTA CRUZ

Versión televisiva, adaptada y dirigida por Mario Camus

Benito Pérez Galdós publica en 1887, la novela Fortunata y Jacinta, narración realista en la que se reproduce el modus operandi de la sociedad decimonónica, con sus diferentes grupos sociales: desde la burguesía acomodada, llena de hipocresía y engaños, hasta el pueblo llano, de vida simple, espontáneo y sin formación.

La historia se desarrolla en Madrid y se ambienta en el siglo XIX: gira en torno al enamoramiento que experimentan dos mujeres pertenecientes a diferentes clases sociales hacia un mismo hombre: Juanito Santa Cruz.

El lado masculino del triángulo amoroso es un integrante de la burguesía madrileña dedicada al comercio de telas. A pesar de estar casado con su prima Jacinta - quien descubre que no puede concebir hijos de forma natural- seduce a la ingenua y apasionada Fortunata. Junto a esta mujer de clase baja, que casi no posee cultura y que terminará casándose con un hombre que ella no ama, J. Santa Cruz se convierte en padre de un niño, al que Jacinta acaba adoptando como propio al morir la amante de su esposo.

LOS AMANTES DE TERUEL

La leyenda, que data del S.XIII, cuenta la historia de dos jóvenes turolenses, Isabel de Segura y Juan Martínez de Marcilla -Diego de Marcilla, en alguna recreación literaria-. La muchacha era hija de una acaudalada familia; sin embargo Diego era, aunque honesto, de origen más humilde. Al estar enamorados perdidamente, este le pidió matrimonio, pero el padre de Isabel rechazó la propuesta ya que consideraba que el pretendiente no tenía la posición económica que su hija merecía: le ofrece la posibilidad de esperar cinco años, si logra amasar una fortuna considerable, dará consentimiento al matrimonio. Diego acepta y marcha a luchar contra los infieles en las Cruzadas.

Pasado el plazo, el padre de la joven concierta su matrimonio con un rico aristócrata. Marcilla regresa el mismo día de la boda; loco de celos y de dolor, ruega a Isabel que le conceda un beso; ante la negativa de ella, el joven cayó muerto.

Isabel se dio cuenta del amor que sentía Diego hacia ella y decidió darle un último beso antes de que sepultaran su cuerpo. Llegado el momento, se acercó al cadáver y al besar sus fríos labios, su cuerpo cayó sin vida junto al de su amado. La tradición asegura que murieron por amor y que, por esa razón, los enterraron juntos, forma en que han permanecido hasta hoy.

Autores como Tirso de Molina y J. E. Harzenbusch han escrito obras inspiradas en esta historia.

PETRARCA Y LAURA

Miniatura del Cancionero de Francesco Petrarca, 1336

Francesco Petrarca fue una importante figura del siglo XIII que marcó un punto de inflexión en la historia del pensamiento y la literatura occidentales. Como poeta, impregnó toda la poesía renacentista con su particular sensibilidad lírica y, como estudioso y erudito, puso las bases sobre las que se asentaría el naciente humanismo.

Muchos de sus poemas surgen tras contemplar el hermoso rostro de Laura de Noves en una iglesia de Aviñón, donde se quedó prendado de ella. Todo ocurrió un maravilloso día de primavera de 1327. Pese a que Laura estaba casada con un poderoso noble, Petrarca, el gran poeta, el laureado humanista, le profesó un amor incondicional y eterno. Ese amor y los sentimientos derivados de su estado de ánimo llenan de hermosos versos sus poemas, recogidos en el Cancionero. En ellos alababa tanto la extraordinaria hermosura y discreción de la amada que muchos dudaron de que fuese una mujer real.

TRISTÁN E ISOLDA

Tristan comparte con Isolde el filtro de amor [1912] por John Duncan.

La leyenda de Tristán e Isolda, de su historia de amor y muerte, es referida durante la Edad Media en múltiples textos sobre la materia de Bretaña y por los trovadores provenzales. Sin duda, la famosa ópera de Wagner, estrenada en 1865, ha contribuido enormemente a la vigencia del mito.

El joven Tristán, hijo de los reyes Blancaflor y Rivalin, y la rubia Isolda, hija del rey de Irlanda, se enamoraron apasionadamente a causa de un bebedizo de amor. Pero, al principio de la historia, Isolda lo odiaba, pues lo consideraba el responsable del asesinato de su hermano.

Prometida contra su voluntad con el rey Mark de Cornualles, Isolda es conducida por Tristán a la corte de su futuro esposo, pero, para cumplir la misión encomendada, el valiente caballero debió luchar contra el gigante Morholt. El héroe, vencedor, resultó gravemente herido en el enfrentamiento y la princesa Isolda, haciendo uso de sus conocimientos de magia y medicina, lo curó. Ambos toman por error una una pócima de amor que hace que se enamoren perdidamente.

Tras muchas peripecias para ocultar su amor adúltero, los amantes deciden finalmente separarse para que su amor imposible no ocasione desdichas a los que los rodean.

Cuando Tristán va a morir en Bretaña la manda llamar. Por una treta, él ha muerto cuando ella llega, pero condenados por el filtro a amarse siempre, la joven morirá sobre el cadáver del caballero, y sobre sus tumbas crecerán viñas que se enlazarán luego.

CULTURA CLÁSICA

APOLO E DAFNE

Apolo e Dafne, Comelis de Vos (1584-1651)

Apolo era o deus da luz solar, da beleza, das artes plásticas, da música e da poesía; naceu de Zeus e de Leto, xunto con Artemisa . Un dos seus amores foi a ninfa Dafne , filla do río Peneo e da Terra, que o rexeitou desde o momento en que este lle declarou o seu amor.

A aversión da ninfa polo amante provocouna Cupido, que lle lanzou a Apolo unha frecha de ouro para que se namorara , e unha de chumbo a Dafne para que o rexeitase.

Apolo non se conformou co destino que lle fora imposto e perseguiu á súa amada ata chegar ao lugar por onde discorría o río Peneo; alí , ela, desesperada , pediulle ao seu pai que a axudara. Este, conmovido polos seus chamamentos , decidiu transformala nun loureiro.

Mesmo despois da súa conversión en árbore, aínda tremía cando Apolo a cariciaba . O amante decidiu

homenaxeala

levando

na

cabeza

unha

coroa

de

follas

de

loureiro.

O loureiro asociouse así ao deus da luz e das artes; por iso foi usado na Antigüidade para coroar os vencedores dos concursos de canto e poesía, e tamén os atletas e en Roma os emperadores e xenerais. Na actualidade, a coroa de loureiro é o emblema dos Premios Nobel.

O verbo laurear (premiar) e o adxectivo laureado (persoa galardonada con varios premios), veñen desa costume de asociar este tipo de árbore aos triunfos. Tamén vén de aí o termo bacharelato (do latín baccae laureatus, coroado con pólas de loureiro pola súa sabedoría).

Aspasia e Pericles

Aspasia foi unha coñecida mestra de retórica (disciplina que se ocupaba de estudar procedementos e técnicas da utilización da linguaxe, cunha finalidade persuasiva ou estética), referente cultural e social na vida da Atenas do século V a.C. e compañeira de Pericles, afamado político e orador.

Naceu na cidadede Mileto (en Asia Menor, actual Turquía) e recibiu unha esmerada educación. Cara o ano 445 coñeceu a Pericles, líder do partido democrático, e que desde o ano 461 era a máxima autoridade política de Atenas. Aspasia e Pericles namoráronse e foron amantes durante varios anos, ata que Pericles acabou abandonando á súa muller e iniciando con ela unha relación estable, aínda que non puideron casar, posto que a lei ateniense non lle permitía casar cunha estranxeira. Tiveron un fillo chamado Pericles o Mozo. Pericles e Aspasia estiveron unidos aproximadamente desde o ano 445 ata o ano 429 a.C., ano en que el morreu durante unha epidemia de peste.

Aspasia pasou á historia ademais de como muller intelixente e dotada dunhas grandes dotes de comunicación, como unha muller libre e independente (algo inaudito nunha muller ateniense), que acadou un grao de influencia ata entón reservado exclusivamente aos homes.

BACO E ARIADNA

Baco e Ariadna, Guido Reni

Ariadna (filla de Minos e Pasífae, reis de Creta) é abandonada na illa de Naxos (unha das illas Cícladas) polo príncipe ateniense Teseo, o seu namorado, despois de servirlle para o seu interese: gañarlle a loita ao Minotauro (monstro con cabeza de touro e corpo de home) no labirinto de Creta.

Cando Ariadna espertou, quedou desolada ao se ver abandonada. Mais axiña chegou Baco (deus romano do viño, o teatro e as orxías, chamado Dionisio en Grecia),que viña voando no seu carro tirado por panteras e acompañado polos sátiros, Sileno, o deus Pan e as Bacantes, viu a Ariadna durmida na praia, consolouna e, engaiolado pola súa beleza, converteuna na súa muller e levouna ao monte Olimpo. Como agasallo de voda, regaloulle un diadema de ouro, feito por Vulcano, que máis tarde pasou a ser unha constelación e hoxe en día recibe o nome de Coroa Boreal.

CATULO E LESBIA

Cayo Valerio Catulo foi un poeta latino do século I a.C., nacido en Verona, no norte de Italia. Cando chegou a Roma, introduciuse no círculo literario dos chamados poetas neotéricos. Estes caracterizábanse por unha gran afección á poesía grega alexandrina de Calímaco e polo desexo de cultivar poemas breves, pero da máxima perfección formal. Namorouse dunha nobre romana chamada Clodia, á cal lle dedicou moitos dos seus poemas co alcume de Lesbia, nos que encomiaba a súa fermosura e a súa capacidade de sedución. Esta espertou en Catulo unha violenta paixón da que tardou en recuperarse. Foi unha relación moi intensa con diversas rupturas e respectivas reconciliacións.

“Vivamos, miña Lesbia, o amor e as faladurías dos vellos severos estimémolas todas nunha cadela.

O sol de cada día pode morrer e rexurdir.

Nós, cando dunha vez esmoreza a breve luz, unha noite perpetua teremos que durmir.

Dame mil bicos, logo un cento, Logo outros mil, logo, de segundas, outro cento, logo ata outros mil, logo un cento, logo cando teñamos una morea de miles, enguedellémolos, para que non o saibamos, ou para que ningún malfadado poida enmeigarnos se sabe que houbo tanto bico.”

CLEOPATRA E MARCO ANTONIO

Marco Antonio e Cleopatra, Lawrence Alma

Unha das grandes historias de amor de todos os tempos foi a vivida entre Cleopatra, última raíña do Antigo Exipto, da dinastía ptolemaica e Marco Antonio, militar e político romano do final da República.

Cleopatra, logo de quedar soberana única do reino, convértese na amante de Xulio César. Tras a morte deste, no 44 a.C, Cleopatra volta a Exipto namorada de Marco Antonio, co que casa no 36 a.C. Pero o amor de ambos impúxose ante todo, incluso ao posterior matrimonio de Antonio coa irmá de Octavio Augusto, primeiro emperador de Roma.

A isto séguelle un tráxico final. Marco Antonio recibe a nova de que Cleopatra morrera e ante a promesa de que na hora da morte un seguiría a outro, decide suicidarse; mais antes de morrer, entérase de que Cleopatra está viva. Esta, tras a morte do seu amante, decide seguir o mesmo camiño: deixa que un áspid, unha cobra exipcia velenosa, lle pique. E como última vontade, pídelle a Octavio que a sepulten xunto a Marco Antonio.

CUPIDO E PSIQUE

O rapto de Psique, William Bouguereau

Afrodita, a deusa do amor, odiaba a Psique por ser tan fermosa. Por iso encargou ó seu fillo, Cupido, que se vingase dela e tramou un despiadado plan. As irmáns de Psique xa casaran e o pai estaba desesperado por atoparlle parella. Decidiu entón consultar o oráculo e alí recibiu unha terrible noticia: debía abandonar a filla no cume dunha montaña, alí iría recollela o seu futuro home, que non sería ser nacido da raza humana, senón un monstro terrible e cruel. Os pais acataron o destino imposto e Dafne quedou soa onde seu pai a deixou; adormeceu e cando espertou estaba nun fermoso palacio. Ao chegar a noite, notou unha presenza masculina: era o seu home, pero non podía velo, deitouse con el e este marchou antes do día.

O tempo pasou e Psique vivía feliz con aquel descoñecido. Só ansiaba ver e saber da familia: o home accedeu a que os visitase, coa promesa de que xamais tentaría verlle a cara. Ela marchou e as irmáns convencérona de que debía desvelar a identidade do home que amaba.

Psique rompeu a promesa feita á súa parella e unha noite, mentres o home durmía ó seu carón, contemplou o seu rostro á luz dunha lámpada de aceite: era o fermoso Cupido, ese “monstro cruel” que tanto fai lamentar os namorados. Sen querer, caeulle unha pinga de aceite na meixela do deus, quen espertou e fuxiu coa súa nai.

Psique buscou o seu amado, pero Afrodita, chea de odio, impúxolle durísimas tarefas como vinganza pola traizón feita ó seu fillo. A moza conseguiu superalas, pero unha vez máis a curiosidade trouxolle novos disgustos: abriu unha caixa que trouxera dos Infernos cando non debía facelo e por iso caeu nun sono mortal. Finalmente Cupido conseguiu espertala e pediulle a Zeus que os unise en matrimonio.

DIDO E ENEAS

Eneas contándolle a Dido as desgrazas de Troia, Pierre Narcisse Guirén

Eneas, heroe troiano, fillo do mortal Anquises e da deusa Afrodita, marcha de Troia (na actual Turquía) ao ser arrasada polos gregos e emprende unha viaxe para fundar unha nova cidade, que será Roma. A viaxe e as aventuras de Eneas cóntanolas Virgilio no seu poema épico a Eneida.

Eneas é arrastrado por unha tempestade e chega a Cartago (no actual Túnez), a cidade fundada tempo atrás pola raíña Dido. Mentres os seus compañeiros reparaban as naves, Eneas acóllese á hospitalidade da raíña, que se vai namorando del. No medio dunha cacería, unha tormenta reúneos nunha mesma cova: ese encontro será o comezo dunha apaixoada relación.

Tras un tempo, Eneas debe partir de novo, seguindo o mandato do deus Xúpiter e Dido, desesperada pola marcha de Eneas, levanta unha enorme pira e tírase nela, quitándose así a vida.

ECO E NARCISO

Eco e Narciso, John William Waterhouse

Cando Narciso naceu, seus pais consultaron o oráculo que lles vaticinou que chegaría a vello, coa condición de que non se contemplara a si mesmo. Cando chegou á idade viril era un mozo moi fermoso, motivo polo cal foi obxecto da paixón de moitas mozas, ás que el nunca facía caso.

Eco, ninfa dos bosques, namorouse de Narciso, que non correspondeu ó seu amor. Entón, Eco foise consumindo no bosque ata tal punto, que só quedou dela a súa voz.

As mulleres rechazadas por Narciso pediron ós deuses que o castigasen. Némesis, deusa que representa a vinganza divina, escoitounas: fixo que, un día moi caloroso, este contemplara a súa imaxe reflectida nas augas dun estanque e quedara totalmente namorado de si mesmo. E así, insensible co mundo enteiro e obsesionado consigo mesmo, Narciso deixouse morrer.

No lugar onde morreu brotou unha flor, que recibiu o seu nome.

EDIPO E YOCASTA

Edipo era fillo de Layo e Yocasta, reis de Tebas. Cando naceu, un oráculo predixo que mataría ao seu pai, así que para intentar evitalo, Layo mandou abandonar ao seu fillo no monte Citerón, logo de atravesarlle os nocellos cunha fibela. Pero recolleuno un pastor e criouno o rei de Corinto. Pasado o tempo, Edipo preguntou ao oráculo de Delfos pola súa verdadeira orixe e este díxolle que mataría ao seu pai e casaría coa súa nai. Por isto, decidiu non volver a Corinto. Porén, no camiño tropezou cuns camiñantes entre os que se atopaba o seu verdadeiro pai, Layo, ao que matou nunha disputa casual.

Entón dirixiuse a Tebas, rexión que se atopaba arrasada pola Esfinxe, un monstro metade león alado e metade muller, que devoraba a todo o que non resolvía os seus enigmas. Edipo adiviñou o seu acertixo e a Esfinxe suicidouse. A recompensa foi a voda con Yocasta, polo que Edipo casou coa súa nai, sen sabelo, e accedeu ao trono de Tebas. A cidade estaba maldita e Edipo preguntou ao oráculo o por que, este respondeulle que era polo sacrificio de Layo. Ao decatarse de que a profecía se cumprira, Yocasta aforcouse e Edipo sacou os ollos cun broche de Yocasta e exiliouse coa súa filla, Antígona

FILEMÓN E BAUCIS

Zeus e Hermes na casa de Filemón e Baucis, Rubens

Filemón e Baucis eran dous anciáns que vivían nunha humilde cabana. Un día Zeus e o seu fillo Hermes, disfrazados, foron a Frixia e andiveron polo pobo pedindo un teito onde resgardarse.

Pero en ningunha casa lles deron acubillo, agás na cabana dos anciáns. Estes ofrecéronlles auga, comida e as comodidades que podían, ata quixeron sacrificarlles a súa oca. Pouco tardaron en darse conta, Filemón e Baucis, de que os alimentos que desinteresadamente ofrecían ós seus hóspedes nunca se esgotaban: así descubriron, con asombro, que os seus convidados eran seres inmortais.

Os deuses, como castigo ós habitantes de Frixia por non acollelos, mandaron un gran diluvio á rexión, que arrasou con todo menos coa cabana de Filemón e Baucis, que foi convertida nun templo.

A continuación os anciáns pedíronlles ós deuses morrer xuntos, entón estes transformáronos en sacerdotes do templo ata o día da súa morte, no que Filemón foi convertido en roble e Baucis en tilo.

HERO E LEANDRO

Ero chorando ante o corpo de Leandro, Rubens

Hero era unha sacerdotisa de Afrodita, que vivía nunha torre en Sestos, no lado europeo do Helesponto (estreito dos Dardanelos). Cada noite o seu amado Leandro, que vivía na cidade de Abidos, no lado asiático, atravesaba nadando o estreito, guiado por un facho que Hero mantiña prendido no alto da torre da súa casa.

Cada noite Leandro cruzaba a nado o Helesponto para poder vela, pero unha noite de temporal sucedeu que o facho se apagou e as grandes ondas provocaron que Leandro morrera afogado, por non poder alcanzar a costa. Á mañá seguinte, o mar botou o seu cadáver ó pé da torre de Hero, e, ela desesperada, precipitouse enriba del.

FEDRA E HIPÓLITO

Morte de Hipólito, Rubbens

Fedra, filla de Minos e Pasifae (reis de Creta) e irmá de Ariadna, estaba casada con Teseo, famoso por derrotar ao Minotauro (monstro con corpo de home e cabeza de touro), pero ela sentía unha grande atracción por Hipólito, fillo do seu marido e da amazona Hipólita.

O mozo, amante da caza e admirador de Artemisa, rechazou as insinuacións de Fedra. Esta, temendo entón que o fillastro fixese públicas as súas intencións, afirmou que Hipólito tratara de violala. Teseo viuse invadido por unha inmensa cólera ó coñecer tales feitos. Para evitar matar coas súas propias mans o seu fillo, recurreu a Poseidón. O rei das augas

enviou un

monstro mariño que, saíndo do medio das ondas cando Hipólito conducía o seu carro pola beira do mar, espantou os cabalos e causou a morte do mozo.

Finalmente, Fedra aforcouse polo remordemento e a desesperación que lle provocou o sucedido.

LUCRECIA E COLATINO

Tarquinio e Lucrecia, Tiziano

A historia ten lugar durante a monarquía romana, no século VI a.C, no momento no que estaba a reinar o último rei de Roma, Tarquinio o Soberbio. O fillo deste, Sexto Tarquinio, xunto co seu sobriño, Lucio Tarquinio Colatino, casado con Lucrecia, entretíñanse discutindo acerca da moralidade e a virtude das súas respectivas esposas e decidiron comprobar se realmente eran honestas. Así mentres encontraron a muller de Sexto en plena orxía, a de Colatino, na súa espera, estaba tecendo nos seus aposentos.

Colatino gañou a aposta, pero Sexto, atraído pola beleza de Lucrecia, non dubidou en volver a súa casa e forzala. Ao día seguinte Lucrecia contou o que pasara aos seus familiares e a continuación suicidouse cravando un puñal no peito. Tras a morte de Lucrecia, os seus familiares xuraron vingala. Así, a monarquía en Roma remataba con asasinato de Sexto Tarquinio e o desterro do rei e a súa familia. No ano 509 a.C. inaugúrase a república romana.

Lucrecia representa o ideal de matrona romana, disposta a morrer por defender a súa dignidade.

MARTE E REA SILVIA

Marte e Rea Silvia,P.P.Rubens

Rea Silvia era filla de Numitor, rei de Alba Longa (cidade do Lacio fundada por Ascanio, o fillo de Eneas) e descendente do heroe troiano Eneas (fillo do mortal Anquises e da deusa Venus).Cando Numitor foi destronado polo seu irmán Amulio, este matou aos seus sobriños e obrigou a súa sobriña Rea Silvia a converterse nunha virxe vestal (sacerdotisa consagrada á deusa Vesta). Todas as vestais debían manter voto de castidade durante trinta anos, polo tanto non tería herdeiros que ocupasen o trono de Alba Longa. Pero o deus Marte namorouse dela e da súa unión naceron os xemelgos Rómulo e Remo. Cando Amulio se decatou, mandou enterrar viva a Rea Silvia e matar aos rapaces. Esta misión foille encomendada a un servo que, en lugar de matalos, abandonounos no río Tíber, onde foron atopados por unha loba que os amantou e os criou. Cando os xemelgos medraron foron a Alba Longa, derrocaron ao seu tío avó Amulio e restableceron no trono de Alba Longa ao seu avó Numitor. Máis tarde Rómulo fundou a cidade de Roma.

MEDEA E JASÓN

Jasón e Medea, Gustavo Moreau

Jason, fillo do rei , quería recuperar o trono de Yolco , que fora usurpado polo seu tío Pelias .

Para iso, este impúxolle o que consideraba unha misión imposible: encargoulle que lle trouxese o vellocino de ouro, unha pel de carneiro gardada na Cólquide por un dragón.

Jasón non o dubidou e emprendeu camiño cara ó Mar Negro cos Argonautas , a bordo do navío Argo . Alí atopa a Medea , filla do rei Eetes e coñecedora da maxia, quen lle dá unha pomada para protexerse contra as queimaduras do monstro que protexe o vellocino e así consegue facerse con el. A cambio da axuda, Jason prometéralle casamento a Medea: voltaron xuntos a Yolco, onde a bruxería da muller acabou coa vida de Pelias.

Posteriormente marcharon a Corinto, onde viviron dez anos e tiveron dous fillos. Co paso do tempo, Jasón cansouse de Medea e repudiouna para casar con Glauce, filla do rei. Tola pola ofensa, argallou unha terrible vinganza: envelenou a roupa e xoias da súa adversaria, provocando a súa morte e a de Creonte; non satisfeita con iso, matou tamén os fillos que tivo con Jasón, para ferilo onde máis lle doía. Escapou nun carro guiado por dragóns alados e estableceuse en Atenas , onde casou, máis tarde, co rei Egeo.

OCTAVIO AUGUSTO E LIVIA

Augusto, Livia e Nerón

O 17 de xaneiro do 38 a.C. Octavio Augusto, que sería o primeiro emperador de Roma desde o ano 27 a.C., casou coa que sería a súa terceira e última esposa Livia Drusila. Unha relación que duraría máis de 50 anos ata a morte do emperador.

O mesmo día que a súa esposa Escribonia daba a luz a súa filla Julia, Octavio Augusto divorciábase dela, xa que se namorara de Livia, unha patricia romana casada cun fillo, Tiberio, que sería o segundo emperador de Roma e outro en camiño. A pesar disto, Octavio non escatimou esforzos para conquistala, xa que ela non só lle permitiría un matrimonio por amor, senón tamén lle proporcionaría unha alianza coa gens Claudia, un dos clans máis poderosos de Roma. A Livia o matrimonio con Octavio tamén lle reportaría beneficios, conseguiría un home moi rico e facilitaríalle o acceso ao poder político que el detentaba neses momentos.

Augusto consultaba con Livia a maioría das súas decisións, pois era unha muller intelixente, xuizosa e moi boa administradora. Augusto e Livia considéranse un matrimonio dos máis sólidos da antigüidade.Foi considerada o prototipo de muller romana e chegou a ter un poder extraordinario por ser a muller do primeiro emperador e a nai do segundo. É considerada unha das mulleres máis influentes do Imperio Romano.

ORFEO E EURÍDICE

Orfeo e Eurídice, Rubens

Orfeo era un músico, cantor e poeta tracio, fillo de Calíope, a musa da poesía épica, e do rei Eagro. Estaba casado coa ninfa Eurídice, da cal estaba moi namorado.

Un día ela estaba paseando por un campo, cando notou a picadura dunha serpe velenosa, que lle causou a morte. Orfeo, ó decatarse da fatídica noticia, decidiu baixar ó Hades, o mundo dos mortos, na súa procura , sen dicirlle nada a ninguén. Alí, coa súa lira, conseguiu que os reis do Inframundo, Plutón e Proserpina, lle concedesen a liberdade, pero coa condición de non mirar cara atrás ata chegar ao mundo dos vivos.

Cando xa estaban a punto de conseguir o seu obxectivo, Orfeo mirou cara atrás: de súpeto, a súa amada esvaeceuse e converteuse nunha pantasma. Nese momento, Orfeo deuse conta de que a perdera para sempre e a súa vida foi un martirio.

PARIS E HELENA

O xuízo de Paris, Rubens

Na voda de Tetis e Peleo, pais de Aquiles, a deusa da discordia, anoxada porque non a invitaran, botou unha mazá enriba da mesa e dixo que debía corresponderlle á deusa máis fermosa entre estas tres: Hera, Atenea e Afrodita. Para elexir a posuidora desa virtude, foron a Troia acompañadas do deus Hermes (mensaxeiro dos deuses), co fin de que o príncipe Paris escollera entre elas. Hera ofreceulle o imperio sobre toda Asia, Atenea, a victoria en todas as guerras e Afrodita, o amor da muller máis fermosa. Paris elixiu a proposta de Afrodita e esta concedeulle o que lle ofrecera.

O príncipe troiano namorouse perdidamente de Helena, casada con Menelao, rei grego;

e

decidiu ir a Esparta para raptala, feito que provocou o inicio da Guerra de Troia, que enfrontou ao longo de dez anos a gregos e troianos.

PASÍFAE E O TOURO

Pasífae, filla de Helios e da oceánide Perseis, estaba casada con Minos, rei de Creta, e tiña, entre outros, dúas fillas chamadas Ariadna e Fedra. En certa ocasión, Minos dixo aos seus súbditos que os deuses querían que el reinase e que, para demostralo, o deus Poseidón faría saír un touro do mar, que el, en xusta correspondencia, lle sacrificaría. Poseidón enviou o touro, pero Minos non llo sacrificou, porque era un animal magnífico. Entón o deus vingouse infundindo en Pasífae unha paixón irresistible polo touro, do que concibiu o Minotauro, monstro con cabeza de touro e corpo de home, que era antropófago. Minos, horrorizado, ordenou encerralo nun labirinto construído polo arquitecto ateniense Dédalo.

PENÉLOPE E ULISES

Penélope e Odiseo, Francesco Primaticio

Ulises (Odiseo, para os gregos) era o reí de Ítaca e estaba casado con Penélope. Tiveron un fillo, chamado Telémaco e viviron felices, ata que empezou a guerra de Troia, entre gregos e troianos, na cal Ulises viuse obrigado a participar. Foi precisamente Ulises quen tivo a idea de construír o cabalo de madeira e que os soldados se meteran no seu interior, así mentres os troianos durmían, os gregos saíron do seu interior e destruíron a cidade. Deste modo os gregos gañaron a guerra de Troia, que durou dez anos.

Dez anos máis tardou Ulises en volver a Ítaca, debido a que o seu regreso estivo marcado por moitas aventuras cheas de perigos. Mentres, en Ítaca, a fiel Penélope, veíase acosada polos pretendentes, que querían que elexira a un deles para casar e así conseguir o trono de Ítaca, Penélope para librarse deles dixolles que, cando acabase de tecer un sudario para o seu sogro, elixiríao. Pero, o que tecía durante o día, desfacíao pola noite, e así logrou enganarlos durante tres anos.

Cando Ulises chegou a súa cidade, fíxoo disfrazado de vello mendigo, e só foi recoñecido polo seu can e pola súa ama de cría, quen, ao lle lavar os pés, recoñeceu a vella cicatriz na perna.

Pénelope, finalmente, anunciálles ós pretedentes, que casará con aquel que consiga tensar o arco de Ulises. Este, disfrazado de mendigo, quixo facelo como os demais prentendentes, consiguiuno e co arco matounos a todos. Despois de vinte anos, Ulises por fin conseguiu reunirse coa súa muller e co seu fillo Telémaco.

PIGMALIÓN E GALATEA

Pigmalión e Galatea, Jean-Léon Gérôme

Pigmalión foi un importante rei de Chipre, famoso pola súa sabedoría e bondade. Era un grande artista e pasaba moito tempo creando fermosas esculturas . Adicáballe máis tempo a esta tarefa que ó traballo de gobernar e de buscar unha parella que asegurase a descendencia; este feito inquedaba ós seus súbditos.

Un día Pigmalión decidiuse a crear a máis fermosa das súas obras: unha muller ideal, cuxa beleza fose inigualable. Pasou día e noite traballando na súa obra, ata que, por fin, a acabou e fixo unha muller tan perfecta que chegou a namorarse dela, vestiuna coas mellores roupas e adornouna con fermosas xoias. Ía todalas noites visitala, imaxinando como sería aquela moza se tivera vida. E tanto se obsesionou con ela que, ata lle puxo un nome: Galatea.

Nunha festa en honor á deusa Venus, Pigmalión pediulle que lle dese vida á estatua que el creara, aínda que Pigmalión pensou que a deusa non cumpriría o que lle pedía. Porén, ó cabo dun tempo deulle un bico e o escultor sentiu como a estatua se ía convertindo nunha fermosísima muller de carne e óso, que se namorou del.

Por último, a deusa Venus deulle a Galatea o don da fertilidade, e da súa unión naceu unha filla chamada Pafo.

PÍRAMO E TISBE

Piramo e Tisbe, Gregorio Pagani (1558-1615)

Píramo e Tisbe eran dous mozos babilonios que estaban profundamente namorados, mais os pais non vían con bos ollos a súa relación e opoñíanse á mesma. Como eran veciños, os amantes aproveitaban unha fenda na parede das vivendas que habitaban para poder comunicarse. Así foi durante un tempo, ata que un día decidiron verse preto da cidade, nun lugar onde medraba unha moreira.

Tisbe foi a primeira en chegar, pero tivo que fuxir cara a unha cova, pois viu unha leoa que se aproximaba a ela: coa présa, deixou o veo que levaba tirado no chan. O animal, coa boca aínda manchada do sangue dunha vítima anterior, manchou e rompeu o veo: despois marchou. Cando Píramo chegou e viu aquela prenda de Tisbe manchada de sangue, suicidouse coa súa espada ó imaxinar a morte da súa amada. Esta voltou e cando viu o corpo do mozo sen vida, matouse tamén. O froito da moreira, ata entón branco, voltouse vermello, a cor da sangue dos desgraciados amantes.

Romeo y Julieta, de W. Shakespeare e Los amantes de Teruel, de J. E. Hartzenbusch son obras literarias inspiradas nesta lenda clásica.

POLIFEMO E GALATEA

Galatea era unha ninfa do mar; o cíclope Polifemo, monstro dun so ollo e fillo de Poseidón, era unha besta cruel e salvaxe.

Polifemo estaba namorado da fermosísima e branca Galatea, pero ela non lle correspondía, xa que o seu corazón pertencía ó pastor Acis, fillo de Pan (deus protector dos pastores e rabaños) e ambos comezaron unha relación ás costas de Polifemo.

Nun encontro secreto, os amantes foron descubertos por Polifemo, entón Acis tentou fuxir, pero Polifemo, enfurecido, lanzoulle unha pedra, que o esmagou e matou nese mesmo intre.

Galatea, entristecida, pediu axuda ós deuses, que converteron en auga o sangue do seu amante e desta forma Acis quedou metamorfoseado nun río do mesmo nome.

SELENE E ENDIMIÓN

Selene e Endimión, Nicolas Poussin

Endimión, fillo de Zeus e Cálice, era un pastor novo dotado dunha gran fermosura. Selene, personificación da Lúa e irmá de Eos, personificación da Aurora, e Helio, personificación do Sol, era representada como unha fermosa moza que percorre o ceo montada nun carro de prata tirado por dous cabalos.

Endimión inspirou unha violenta paixón en Selene, que acabou uníndose a el. A moza, pediu a Zeus que lle concedese ó seu amante o desexo que el pedise: este escolleu o don de durmir un sono eterno e asi quedou para sempre, permanecendo eternamente novo.

TESEO E ARIADNA

Teseo e Ariadna, Niccolò Bambini

Poseidón, como vinganza polas burlas do rei Minos, fixo que Pasifae, a esposa de Minos, sentira unha paixón irrefrenable por un touro. Desa relación naceu o Minotauro, un ser violento, metade home e metade touro, que se alimentaba de carne humana.

O rei Minos decidiu encerralo nun labirinto e cada ano a cidade de Atenas tiña que entregarlle como tributo sete mozos e sete mozas para alimentar ao Minotauro, ata que Teseo, fillo de Egeo, rei de Atenas, decidiu acompañalos, coa intención de matalo.

Previamente acordara co seu pai que se regresaba con vida, cambiaría as velas negras do seu barco por unhas brancas. Cando Teseo desembarcou en Creta, esperábao Ariadna, filla do rei Minos, que se namorou perdidamente del e decidiu axudalo a matar ao animal, dándolle unha espada e un novelo de fío, a cambio de que a levara con el a Atenas e casase con ela.

Posteriormente Teseo abandonou a Ariadna na illa de Naxos, onde foi atopada por Dioniso, que a converteu na súa muller.

Teseo puxo rumbo a Atenas, pero esqueceu cambiar as velas, entón o seu pai, pensando que o seu fillo morrera, tirouse ó mar, que desde entón leva o seu nome: mar Egeo.

Posteriormente Teseo foi coroado como novo rei de Atenas.

TETIS E PELEO

Bodas de Tetis e Peleo, Jan Sadeler

Tetis era a máis famosa de todas as Nereidas, as fillas de Nereo e da oceánide Dóride. As Nereidas eran fermosas mozas, que personificaban as ondas do mar. A súa beleza fixo que Zeus e Poseidón competisen por ela. Pero como un oráculo ou, segundo outras versións, o titán Prometeo, advertira que o fillo que tivese Tetis sería máis poderoso que seu pai, os deuses decidiron casala cun mortal. O afortunado foi Peleo, pero ela, que non desexaba este compromiso, loitou con el converténdose en lume, auga, vento, árbore, paxaro, serpe…., xa que tiña a habilidade de cambiar de forma. Finalmente Peleo, adoutrinado polo centauro Quirón, conseguiu suxeitala e non tivo máis remedio que darse por vencida. De Tetis e Peleo naceu Aquiles, o principal heroe grego na guerra de Troia.

VENUS E ADONIS

Venus e Adonis, Tiziano

Mirra era a filla do rei de Siria, Tías. Este estaba moi orgulloso da súa beleza e moitas veces oíaselle dicir que ela era tan fermosa como a deusa Venus. Esta, para vingarse, infundiu en Mirra o desexo de ter relacións co seu pai.

Entón a rapaza levou a cabo un plan xunto coa súa ama de cría: fíxolle crer a seu pai que unha descoñecida estaba tola de amor por el. Pero, cando descubriu que a súa amante era, en realidade, a súa filla, quixo matala. A continuación, ela pediulle axuda aos deuses e estes convertérona na árbore da mirra que ten unhas pólas das que se destilan unhas gotas aromáticas (as bágoas da rapaza). Da árbore naceu Adonis, rapaz de gran beleza.

Venus decidiu entregarllo a Perséfone (deusa do mundo subterráneo), para que o criara, pero esta namorouse del. Co tempo Venus quixo recuperar o neno, pero Perséfone negouse e non tivo outra opción que apelar a Zeus, quen decidiu que Adonis pasaría unha terceira parte do ano con cada unha delas; os catro meses restantes permanecería coa que el quixera. O rapaz elexiu á Venus.

Adonis apaixonado pola caza, morreu corneado por un xabaril, que algúns din que era o mesmisimo Ares, o amante de Afrodita, celoso de este.

Esta viaxe cíclica do reino sombrío dos mortos (estancia con Perséfone) ó mundo luminoso e alegre de Venus, relaciónase cos cambios da natureza nas distintas estacións.

VENUS E MARTE

Venus (chamada Afrodita en Grecia) é a deusa romana do amor e da beleza feminina. Ten como atributos a cuncha, o cinto, que encerra todos os atractivos femininos, aos que ninguén se pode resistir, a mazá, a pomba e o mirto. Estaba casada con Vulcano, deus do lume e da fragua, chamado Hefesto en Grecia. Pero a fealdade e a coxeira do deus contrastaban demasiado coa beleza de Venus, polo que se lle atribuíron moitos amantes. A súa principal relación amorosa foi con Marte, deus romano da guerra, chamado Ares en Grecia. Represéntase armado de casco, coiraza, lanza e escudo nun carro tirado por catro corceis acompañado por Deimo (o Medo), Fobo (o Terror) e Eris (a Discordia).

Vulcano informado por Apolo (deus do sol) de que Venus e Marte eran amantes, fabricou na fragua unha rede invisible, que colocada no leito, atrapou aos amantes. Entón chamou aos deuses do Olimpo, para que acudisen a contemplalos, clamando vinganza. Acudiron os deuses e alí todos riron ante unha situación tan ridícula, ata que Poseidón o convenceu para que os soltase.

FRANCÉS

LA BELLE ET LA BÊTE

La Belle et la Bête est un conte-type, identifiable dans le monde entier en dépit de variantes locales, contenant des thèmes ayant trait à l’amour et la rédemption. L'une des versions les plus anciennes de ce conte est sans doute celle d'Apulée, Amour et Psyché (extrait de l'Âne d'Or ou Les Métamorphoses), qui date du IIe siècle. Le récit apparut pour la première fois en France, sous la plume de GabrielleSuzanne de Villeneuve, en 1740, dans un recueil de contes, La Jeune Américaine et les contes marins, publié anonymement, où différents passagers d'une traversée maritime se racontent des histoires pour passer le temps. Il ne connut véritablement la célébrité que lorsqu'il fut abrégé et repris par Jeanne-Marie Leprince de Beaumont dans son Magasin des enfants en 1757.

Jeanne-Marie Leprince de Beaumont avait conçu le scénario dans son esprit et couché l’histoire sur papier avec le conte de la Belle et la Bête. La jeune femme, qui a pris la place de son père condamné à mort par la Bête pour avoir cueilli une rose, apprend à connaître la créature et découvre, au-delà de sa laideur, un être généreux qui ne demande qu’à aimer et se faire aimer en retour. « Vous m’apprîtes à démêler les apparences qui déguisent toutes choses. Je sus que l’image trompe, et nos sens et nos cœurs. » La Belle réussit à s’éprendre de la Bête malgré sa laideur et plus encore, son animalité. La Belle et la Bête réussiront à vivre une histoire d’amour heureuse en mettant un terme au sortilège qui liait le Prince à sa condition de Bête. L’amour réussit à vaincre les apparences. On appréciera la fin heureuse de l’histoire, où, pour une fois, l’amour réussit à se réaliser sur terre et non pas grâce à la mort.

CYRANO ET ROXANE

Cyrano de Bergerac est l’une des pièces les plus populaires du théâtre français et la plus célèbre de son auteur : Edmond Rostand (1868-1918). Cette œuvre met en scène le triangle amoureux le plus célèbre du théâtre français. : Cyrano, Roxane et Christian.

Cyrano est un mousquetaire gascon intrépide, il appartient à la compagnie de Cadets de Gascogne. Il est amoureux fou de Roxane, sa cousine, mais n’ose lui ouvrir son cœur par peur d’être rejeté et ridiculisé. Car Roxane est très belle et il est très laid. Il est complexé par son nez monstrueux, même s’Il défend cette difformité brillamment.

Roxane est une bourgeoise très riche. Elle est cultivée, elle parle un langage raffiné, elle aime les bonnes manières et la poésie. C’est ce qui s’appelle à l’époque une précieuse. Cyrano est plein d’espoir, mais Roxane lui révèle qu’elle aime Christian, beau jeune homme des Cadets de Gascogne.

Elle demande à Cyrano de le protéger. Cyrano accepte et va même plus loin, il va lui dicter les mots d’amour que Christian dira à Roxane. Grâce aux bons mots de Cyrano, Christian gagne le coeur de Roxane ; ils se marient très rapidement. Cependant le Comte de Guiche, rival jaloux, fait envoyer les Cadets de Gascogne à la guerre. Cyrano y protège toujours Christian et envoie tous les jours des lettres à Roxane au nom de celui-ci. Néanmoins Christian s’aperçoit que Roxane l’aime surtout pour ce qu’elle croit être son bel esprit et qu’elle aime donc en réalité, sans le savoir, Cyrano. Il refuse de prolonger l’imposture et exige de Cyrano de dire la vérité à Roxane. Mais au moment où Cyrano s’apprête à tout avouer, Christian est tué au front. Cyrano décide donc de se taire à jamais.

CHLOÉ ET COLIN

Roman de Boris Vian également considéré comme un conte. Publié le 20 mars 1947, L’écume des jours est une des plus poignantes histoires d’amour contemporaines. Colin tombe amoureux de Chloé qu’il rencontre lors d’une fête. Bientôt celle-ci tombe malade : un nénuphar pousse dans son poumon droit… Mêlant à la fois le fantastique et le réaliste, Boris Vian décrit avec une grande poésie les sentiments entre Colin et Chloé, alors que celui-là fait tout pour sauver sa bien-aimée. Roman triste et pathétique, L’écume des Jours est une histoire de sacrifice de l’un pour l’autre dans un monde absurde où le mal l’emporte sur le bien : Colin se bat contre l’impitoyable afin de préserver un amour fou, ce qui le fera perdre tout ce qu’il a. L’amoureux se ruine petit à petit pour acheter à Chloé des fleurs qui la guériront et l’envoyer à la montagne. L’écume des Jours met en scène un monde à la fois poétique et d’une extrême violence où, encore une fois, le couple qui y évolue est si uni que l’un ne peut vivre sans l’autre et où la mort devient l’ultime refuge de l’amour.

GORGES SAND ET ALBERT DE MUSSET

Alfred de Musset naît en 1810 à Paris dans un milieu bourgeois cultivé et aisé. Doué d’une intelligence hors du commun et d’une vivacité d’esprit, il se tourne vers des études de droit puis de médecine après une adolescence de dandy. Mais seule la littérature romantique l’intéresse et il délaisse très vite ses études. Il fréquente dès 1928 le Cénacle romantique devenant l’ami de Vigny, Hugo, et de Mérimée. Il rencontre Georges Sand, en juin 1933 au cours d’un dîner.

Georges Sand, de son vrai nom Aurore Dupin naît en 1804 à Paris. Orpheline à 5 ans, elle est élevée par sa grand-mère paternelle. Elle reçoit ainsi une éducation à la fois aristocratique et paysanne dans l’Indre et la campagne restera sa principale source d’inspiration. Elle se marie en 1822 au Baron Dudevant, plus pour échapper à la foule de ses prétendants intéressés par sa fortune personnelle que par amour. Mais en 1822, elle le quitte pour suivre à Paris son jeune amant de l’époque. Grande séductrice, elle écrit dans le Figaro magazine, et signe d’un pseudonyme masculin Georges Sand. Elle fréquente Latouche, Balzac, Monnier et Sandeau, avec qui elle partage une liaison et un roman. Elle publie ses premiers romans et revendique pour les femmes le droit à la passion, à la liberté. Elle s’habille en homme ce qui lui confère le droit de pénétrer en des lieux interdits, et n’a que faire des conventions et des préjugés sociaux. À 29 ans, elle rencontre Alfred de Musset.

Ces deux génies de l’écriture, au bord de la poésie, s’affrontent et s’aiment désespérément. Ils passent quelques mois à Paris, échangeant textes, dessins et idées. Puis ils partent pour Venise à Noel 1833.

Musset passe ses nuits dans les cabarets avant de contracter une fièvre cérébrale. Georges Sand a une liaison avec le jeune médecin de Musset, Pagello. Le trio se lie, se fait et se défait. La correspondance entre Musset et Sand ne cesse jamais, témoin de leur passion. Pagello rentre en Italie, abandonnant les amants terribles. Ils se réconcilient, se déchirent, se séparent. En 1835, ils se quittent enfin, anéantis. Leur œuvre, et particulièrement celle de Musset garde l’empreinte de la profondeur dramatique de leur relation. Il publie Lorenzaccio son œuvre phare. À la mort de Musset en 1857, Georges Sand, se rappelle les passions du passé dans deux livres qu’elle publie Histoire de ma vie et Elle et Lui. Elle meurt en 1876. La correspondance de Musset et Sand offre la plus belle collection de lettres d’amour passionnées jamais écrites.

LOUIS ARAGON ET ELSA TRIOLET

Elsa Kagan naît en 1896 à Moscou dans une famille juive aisée.

Louis Aragon naît le 3 octobre 1897. Il entreprend des études de médecin et devient médecin auxiliaire des armées. Il rencontre André Breton, Drieu la Rochelle, Eluard et abandonne vite la médecine. Il cherche sa voie en se consacrant notamment un temps au mouvement «dada» dont l’idée principale est de faire table rase de tout avant de s’engager dans des recherches littéraires qui lui permettront d’exprimer sa conception du surréalisme.

Elsa devient sa muse, mais elle aussi avide d’inspiration elle s’engage au côté d’Aragon en faveur de l’Espagne républicaine et devient journaliste. De son côté, Aragon participe à de nombreux journaux politiquement très investis dans la cause communiste.

Le couple se marie en 1939, lié par leur amour commun et cette passion au goût de révolution. Elsa conserve le nom de son premier époux. Au début de la guerre, Aragon s’enrôle dans un bataillon composé de communistes. Lorsqu’il est démobilisé le couple vit en zone sud pendant l’occupation, et ne cesse de publier et d’organiser la résistance des milieux intellectuels.

NAPOLÉON ET JOSÉPHINE

Joséphine de Beauharnais est la première épouse de l’empereur Napoléon Ier de 1796 à 1809. À ce titre, elle est impératrice des Français de 1804 à 1809 et reine d'Italie de 1805 à 1809. Du temps de son mariage avec Alexandre de Beauharnais, elle se prénomme Marie Josèphe Rose. C'est Napoléon qui lui donnera le nom de Joséphine. Surnommée « la belle Créole », Joséphine est née dans une grande propriété de la Martinique. Elle arrive en métropole grâce à son mariage avec Alexandre de Beauharnais, qui devient une figure de la Révolution française. Il est exécuté sous la Terreur, et Joséphine est elle-même emprisonnée plusieurs mois. Fréquentant les salons parisiens, elle rencontre le général Bonaparte avec qui elle se remarie. Ce second mariage lui permet de devenir impératrice, mais elle se heurte à l'hostilité de sa belle-famille et à son incapacité à donner un héritier. Napoléon divorce d'elle, et elle se retire dans son domaine de Malmaison. Malgré son mariage stérile avec Napoléon, Joséphine a une importante postérité grâce aux enfants qu'elle a eus de son premier époux.

PAUL ET VIRGINIE

Paul et Virginie est un roman de Jacques-Henri Bernardin de Saint Pierre, publié en 1788. Exemple paradigmatique du roman de la fin du XVIIIᵉ siècle, il connut un immense succès qui dépassa les frontières.

Paul et Virginie sont les héros de ce roman tragique. Il s’agit de deux enfants qui vivent sur l’île de France (désormais l’île Maurice) et qui seront élevés ensemble, bien qu’issus de familles différentes. À l’adolescence, ils tombent éperdument amoureux. Voyant ces sentiments naître, la mère de Virginie décide de les éloigner l’un de l’autre en envoyant sa fille étudier en France. De nombreuses années après, Virginie annonce à Paul qu’elle rentre sur l’île pour le rejoindre. Alors que le bateau sur lequel elle voyage apparait à horizon, il s’échoue contre les rochers et Virginie meurt noyée. Paul, qui a assisté avec effroi à toute la scène, succombera à son chagrin.

Paul et Virginie décrit avec force les sentiments amoureux et la nostalgie du paradis perdu. L'auteur fut inspiré par ses amours déçus avec Françoise Robin. Au-delà du cadre exotique et de la description d'une société idyllique, Bernardin de Saint-Pierre expose dans ce roman sa vision pessimiste de l'existence. Ce roman est d'un registre pathétique.

Les adaptations artistiques qui ont été réalisées, telles que des gravures ou des peintures étaient très en vogue aux XVIIIe et XIXe siècles tant le succès de Paul et Virginie était immense.

PIERRE ET MARIE CURIE

Pierre et Marie Curie sont un couple de physicien français.

Pierre Curie est né à Paris en 1859. Il a fait des recherches en physique avec son frère Jacques. En 1895, il s’est marié avec Maria Sklodowska, une jeune femme née à Varsovie en 1867. Ensemble ils ont travaillé à l’étude des phénomènes radioactifs et ont reçu le prix Nobel de physique pour la découverte de la radioactivité naturelle en 1903.

Les deux époux mènent une vie très simple, de laquelle est exclue toute préoccupation mondaine et qu'ils consacrent entièrement au travail. Leur seule détente consiste en longues randonnées à bicyclette à la campagne.

Après la mort de Pierre Curie en 1906, Marie Curie a remplacé son mari au poste de professeur de physique à la Sorbonne, où elle fut la première femme à enseigner. Elle poursuivit ses travaux et reçu le prix Nobel de chimie en 1911. Elle est morte en 1934.

RODRIGUE ET CHIMÈNE

Rodrigue et Chimène, Couple du Cid, une pièce de théâtre tragicomique en vers (alexandrins essentiellement) du 17ème, de Pierre Corneille dont la première représentation eut lieu le 7 janvier 1637 au théâtre du Marais. L’histoire est simple: Don Diègue et le comte de Gomès projettent d’unir leurs enfants Rodrigue et Chimène, qui s'aiment. Mais le comte, jaloux de se voir préférer le vieux don Diègue pour le poste de précepteur du prince, offense ce dernier en lui donnant une gifle (un « soufflet » dans le langage de l'époque). Don Diègue, trop vieux pour se venger par lui-même, remet sa vengeance entre les mains de son fils Rodrigue qui, déchiré entre son amour et son devoir, finit par écouter la voix du sang et tue le père de Chimène en duel. Chimène essaie de renier son amour et le cache au roi, à qui elle demande la tête de Rodrigue. Mais l’attaque du royaume par les Maures donne à Rodrigue l’occasion de prouver sa valeur et d’obtenir le pardon du roi. Plus que jamais amoureuse de Rodrigue devenu un héros national, Chimène reste sur sa position et obtient du roi un duel entre don Sanche, qui l'aime aussi, et Rodrigue. Elle promet d’épouser le vainqueur. Rodrigue victorieux reçoit du roi la main de Chimène.

GALEGO

ÁNXEL CASAL E MARÍA MIRAMONTES

Ánxel Casal Gosenxe naceu na cidade da Coruña no ano 1895, fillo de Manuel, natural de Pela Vilantime (Arzúa), e Filomena , natural de Visantoña (Santiso). Con catorce anos emigrou a Bos Aires onde adquiriu conciencia galeguista e coñecementos de tipografía. Regresou a Galicia onde se integrou nas Irmandades da Fala dende a súa fundación, en 1916.

María Miramontes Matos naceu en Guísamo (Bergondo- A Coruña) en 1895. Os seus pais, Vicente e Antonia eran xornaleiros que foron vivir á cidade da Coruña a comezos do século. María, con tan só once anos, entrou a traballar nun obradoiro de costura onde adquiriu os coñecementos para se converter nunha modista de recoñecida habilidade. Asemade, na súa mocidade frecuentou os núcleos republicanos e militou nas Irmandades da Fala. Seguramente nestes ambientes

progresistas e

galeguistas coñeceu ao home co que ía compartir vida.

María e Ánxel casaron na Coruña en 1920 e comezaron a actividade empresarial cun pequeno comercio de teas. A parella promoveu iniciativas múltiples relacionadas, sobre todo, co mundo editorial (Lar e Nós). No 1931 trasladáronse a Santiago onde desenvolveron unha ampla actividade política e cultural. María compatibilizou o seu traballo como modista da alta sociedade compostelá coa implicación dentro do Partido Galeguista, mentres que Ánxel conxugaba a política cunha intensa actividade como libreiro e impresor. Foi elixido alcalde do Concello de Santiago (23 de febreiro de 1936) e formou parte da Comisión encargada de entregar en Madrid o Estatuto de Autonomía unha vez que fora aprobado en plebiscito (campaña na que a súa dona participara activamente); regresou o mesmo día do pronunciamento militar poñéndose ó fronte da alcaldía. Mais a forza dos acontecementos obrigouno a abandonar; apresárono as forzas franquistas o 4 de agosto do 36.

Conducírono á cadea de Santiago e o día 19 do mesmo mes apareceu o seu cadáver en Cacheiras. En novembro de 1936 María embarcou, vía Lisboa, rumbo a Bos Aires. Alí conseguiu convivir co seu sufrimento e retomar a súa profesión de modista. Morreu en 1964 no exilio arxentino.

CELSO EMILIO E MORAIMA

Celso Emilio Ferreiro naceu en Celanova no 1912. Foi o máis novo dos sete fillos do matrimonio composto por Venancio Ferreiro Reinoso (membro das Irmandades da Fala) e Obdulia Míguez Buxán.

Ao comezo da Guerra Civil, foi chamado a filas canda os mozos da súa quinta e enviado a Asturias. Nun dos permisos, regresou a Celanova e foi encarcerado por facer un comentario político en público. Foi durante este cativerio cando creou o poema “Longa noite de pedra”, que posteriormente daría nome ao seu famoso libro de poemas.

En Asturias coñeceu, despois de facer unha chamada telefónica errada, a unha moza que estaba interna nun colexio de monxas coa que mantivo unha longa conversa e, a partir de aí, coa que iniciou unha amizade que rematou en amor. Esa rapaza era María Luísa Moraima Loredo Fernández, nacida en Olloniego (Asturias) en 1921. Era filla do médico José Mª Jesús Lodero Borrel e de Paz Fernández Cuesta. Casaron en 1943 e tiveron catro fillos: Luís, Xosé María, Isabel e Xabier.

Celso Emilio dedicoulle á súa inseparable compañeira un fermoso poema do que reproducimos un fragmento: Xaneiro 1972, II Cando quero vivir digo Moraima.

Digo Moraima cando semento a espranza.

Digo Moraima e ponse azul a alba. (…)

Cando quero morrer non digo nada.

E mátame o silencio de non decir Moraima.

Onde o mundo se chama Celanova (1975)

MANUEL MARÍA E SALETA

Manuel María Fernández Teixeiro (1929-2004) foi un poeta, narrador, dramaturgo e académico da lingua galega, destacado polo seu carácter combativo e mais polo seu compromiso político.

Dedicóuselle o Día das Letras Galegas en 2016.

A historia de Saleta Goi con Manuel María comezou en 1956 na cafetería Méndez Núñez que era o centro das xuntanzas culturais da época na cidade de Lugo. Os seus ollos da cor do mel craváronse nela e xa nunca deixou de mirala. Foron tres anos de noivado cheos de cartas, mañá e tarde, que Saleta prefire gardar para si aínda que é consciente de que forman parte da produción literaria do autor. Casaron o 9 de maio de 1959 na igrexa da Milagrosa en Lugo. Instaláronse en Monforte de Lemos onde o poeta traballaba de procurador dende o ano 1958. Foron anos de intensa actividade a todos os niveis tentando contribuír á recuperación cultural de Galicia. En 1970 a parella fundou a librería Xistral que se convertería nun referente das iniciativas intelectuais da contorna e que amosou o compromiso de ambos con Galicia.

Despois do falecemento do seu home, Saleta dedica os seus esforzos a perpetuar a súa memoria dende a Fundación Manuel María, que ela mesma preside.

Velaquí un dos poemas que lle Manuel María lle dedicou a Saleta: Agora estou lonxe, miña amiga, adeprendín a amarte con verdade.

Eres unha deusa que alcendiches en min o lume máis queimante e máis eterno.

A miña lembranza é soio túa i é tamén teu este latexo que sostén de pé a miña vida.

¡É tan doce quererte! ¡É tan bo ir maxinándote; levar no corazón a túa presencia real e verdadeira!

E saber que ninguén poida cortar o vencello que anuda os nosos soños.

Poemas da ausencia (1959)

MANUEL MURGUÍA E ROSALÍA DE CASTRO

Rosalía de Castro naceu en Santiago de Compostela, o 24 de febreiro de 1837, como froito das relacións entre unha fidalga e un sacerdote. Dende ben nena pasou a vivir coa súa nai, primeiro na zona de Padrón e, a partir de 1850, en Santiago de Compostela. Nesta cidade inicia a súa formación na Sociedade Económica de Amigos del País e frecuenta o Liceo de la Juventud, lugar de encontro os estudantes e intelectuais da época. Rosalía é unha moza adiantada ao seu tempo con múltiples inquietudes; iso provoca que en 1856 marche a Madrid para se dedicar profesionalmente á escrita.

Manuel Murguía naceu en Oseiro (Arteixo-A Coruña) o 17 de maio de 1833. Viviu na Coruña ata o ano 1837 cando o seu pai, farmacéutico de profesión, decide trasladar o negocio familiar a Santiago. Con 18 anos marchou a Madrid para cursar estudos de Farmacia. Alí hai constancia de que iniciou unha amizade cunha moza chamada Rosalía. Escribiu unha crítica de La Flor (o primeiro poemario da autora) e a relación foise estreitando ata o punto de ennoivaren. O 10 de outubro de 1858 celebraron a súa voda na madrileña igrexa de San Ildefonso.

Rosalía foi unha escritora profesional que colaboraba con regularidade en diversas publicacións mentres atendía ás obrigas familiares relacionadas co traballo do seu marido que a levaron a residir unhas veces en Castela (Madrid e Simancas), e outras en Galiza (Lugo, Compostela, A Coruña, Padrón).

Nesta última residencia ficará definitivamente instalada a familia na década dos 70. É indubidábel que Murguía foi un gran apoio para Rosalía. Dende o principio, animouna na súa carreira literaria e na publicación de obras como Cantares Gallegos (1863), considerada o inicio do Rexurdimento literario galego. O matrimonio tivo seis fillos: Alejandra, Aura, Gala e Ovidio (xemelgos), Amara e Adriano.

Todos eles faleceron sen deixar descendencia. Rosalía morreu en 1885 aos 48 anos vítima do cancro na Casa da Matanza (hoxe Casa-Museo), e Manuel Murguía en 1923 aos 89 anos na cidade da Coruña. .

PEDRO I DE PORTUGAL E INÉS DE CASTRO

Inés de Castro, filla dun nobre galego da comarca da Limia (Ourense), naceu en 1320. Con tan só quince anos abandona a súa terra para dirixirse a Portugal en calidade de dama de compañía da súa curmá Constanza, quen, despois de ter rexeitado varios matrimonios, accede a casar co infante don Pedro de Portugal (Coimbra, 1320). Ao chegar ambas á corte o infante namórase perdidamente de Inés.

A pesar de contraer matrimonio con Constanza, o infante mantiña encontros amorosos con Inés.

Despois da morte da súa muller en 1345, D. Pedro pasou a convivir con Inés, o que acabou por enfrontalo co seu pai, o rei D. Afonso IV, que condenaba a relación, e provocou unha forte reprobación da corte e do pobo.

Durante anos, Pedro e Inés criaron aos seus tres fillos nos Paços de Santa Clara, en Coimbra. Pero a censura crecente á unión por parte da corte poñía a proba constantemente a D. Afonso IV que, finalmente, ordenou asasinar a Inés de Castro en xaneiro de 1355. Tolo de dor, Pedro liderou unha rebelión contra o rei, sen perdoar nunca o asasinato da súa amada. Cando subiu ao trono en 1357, D. Pedro ordenou capturar e matar os asasinos de Inés, arrincándolles o corazón, o que lle valeu o alcume de O Cruel.

Posteriormente, D. Pedro outorgoulle a Inés o recoñecemento real converténdose na única raíña da historia de Portugal coroada despois de morta. En abril de 1360, ordenou ao traslado do corpo de Inés desde Coimbra ata o Real Mosteiro de Alcobaça, onde construíu dous magníficos sepulcros para poder descansar alí para sempre xunto á súa eterna amada. Así quedou inmortalizada en pedra a historia de amor portuguesa máis apaixonante.

XOSÉ NEIRA VILAS E ANISIA MIRANDA

Xosé Neira Vilas

naceu

na aldea de Gres (Pontevedra) en 1928. Estudou comercio por

correspondencia e traballou de contable. En xaneiro de 1949 emigrou a Arxentina onde entrou en contacto con galeguistas como Luís Seoane ou Rafael Dieste, entre moitos outros. Alí tamén coñeceu a que se convertería na súa dona.

Anisia Miranda, filla de pais ourensáns, naceu en Cuba en 1932. Estudou Maxisterio e Xornalismo na Habana. En 1952 trasladouse cos pais a Bos Aires, onde rematou os seus estudos e coñeceu o escritor galego Xosé Neira Vilas, co que casou en 1957, ano no que xuntos fundaron a editorial e distribuidora de libros en galego Follas Novas. A esta iniciativa editorial debemos a publicación en 1961 do libro máis lido e traducido de toda a historia da literatura galega: Memorias dun neno labrego.

Nese mesmo ano, Xosé e Anisia instaláronse en Cuba onde continuaron a súa dedicación á escritura á par que desenvolveron unha intensa e variada actividade cultural. Logo de trinta e un anos na illa caribeña, xa xubilados, regresaron a Galicia en 1994 para viviren en Gres onde dirixiron a Fundación Xosé Neira Vilas e proseguiron co seu labor.

Anisia Miranda faleceu na súa casa de Gres o 22 de outubro do ano 2009 e Xosé Neira Vilas o 27 de novembro de 2015. Compartiron 52 anos da súa vida e un intenso amor pola literatura e por Galicia.

INGLÉS

BONNIE AND CLYDE

Clyde Barrow was a bank and small business robber who, after leaving jail and in the middle of Great Depression of the 1930s in the United States, he met Bonnie, a village girl, very beautiful and intelligent, who also liked guns and who fell madly in love with Clyde.

Clyde, after this continuous stealing, and now accompanied by his faithful and beloved partner, assaulted everything that was on their way, everything they wanted and could, they became so popular that they were considered as “public enemies�.

Despite everything they did, all the pain, the fear, the damage they caused to people, these were the happiest couple there was, for they great love, that only death could destroy. Something that soon happened, Clyde and Bonnie died as they lived, together, on 23rd May 1934 because of an ambush by the police.

THE MOST REPRESENTATIVE AND CONTROVERSIAL LOVE STORY OF THE 60’s.

This is the most controversial love story of the 60’s, the couple of John Lennon and Yoko Ono. Both were married when they met and fell in love, and Yoko was criticized for being considered the guilty of The Beatles’ breakup. In this moment, John was already married with his girlfriend from his childhood, Cynthia Powell. At the same time, Yoko married her first husband, a musician, who she divorced in 1962 after several years living apart. Yoko met her second husband, with who she had a daughter.

The love story began when Lennon met Yoko in a art gallery in London, where she was exhibiting her work. The attraction that both felt from that first moment was so intense that they decided to break their marriages to begin their love story. Yoko had to fight her second husband for custody of their daughter.

She got it but her ex-husband disappeared with the girl who was eight years old. In spite of all the problems that affected John and Yoko they were very in love and couldn’t live the one without the other, that is the reason why finally, on 25 of March of 1969, they travelled in a private airplane to Gibraltar, to get married. After spending a few days in Paris, they travelled to Amsterdam to start their special honeymoon. Original and creative as they were, they fought for peace. For this, they put papers on the walls of the room where they stayed seven days and where they wrote “Bed Peace and Hair Peace”, they dressed white pijamas and invited to the media. At this time they released their first album, Unfinished Music No. 1: Two Virgins. Through their musical works they fought for the peace, the liberation of the woman and the enviroment between others.

Difficult moments arrived; The Beatles' followers accused Yoko of separating the group; John was accused for his relationship with drugs and Yoko was suffering from his daughter's disappearance. After that, they decided to separate in 1973. But, eighteen months later, John an Yoko decided to return their relationship because they missed each other.

Finally, in 1980, John Lennon was murdered on the door of his house. This intense and public relationship had its ups and downs and between drugs, protests, love and fights, the years were passing, but John's spirit is still alive in our minds and this love story will remain alive forever.

KATNISS AND PEETA

In 2008, Suzzane Collins published the famous trilogy “The Hunger Games” and revolutioned youth literature all over the world. She created one of the most popular couples giving life to Katniss Everdeen and Peeta Mellark in a dystopic and futuristic futurist world.

In Panem, the Capitol celebrates a competition every year where a boy and a girl from each District participate participate,, 24 in total. They go to an arena and fight to death until only one of them lives. The protagonists, Katniss and Peeta, represent District 12, the poorest. He is the baker’ baker’s son, and she volunteers to sav save e her sister. At first, they are rivals, but in the middle of the games they help each other and fell in love. They reach the end of the contest together, and they win.

After that, they lead a rebellion against the Capitol and the President Snow. They got married, and they become the spotlight of all cameras. Lots of people and whole districts start following the resistance movement, and they become stronger.

The lovers overs separate for a while, when they go to war and the Capitol captures Peeta. The Capitol changes his mind to modify his memories until he goes crazy, to the point of making him hate the girl and try to kill her.

But this is a love story with a happy ending: ending: she rescues him with her friends’ help, and after a long time, the boy starts to be the same as usually. The rebels end with the Capitol and kill President Snow.

They move to a quiet house and have children, a boy and a girl.

ANGELINA JOLIE AND BRAD PITT´S ROMANCE

Angelina Jolie and Brad Pitt met in the film, Mr. and Mrs. Smith, because they performed together and they fell in love in 2005, when Brad was married to Jennifer Aniston.

They created the surname ‘Brangelina’ and in 2006 a magazine confirmed Jolie was pregnant with her first biological child, Shiloh Nouvel Jolie-Pitt. One year later, they will adopt Pax Thien Jolie-Pitt. They announced their engagement in 2012 and in 2014 they got married in private, but this marriage lasted only a few years, because in 2016 the actress presented a divorce request, reporting Pitt had hit his kids and smoked weed.

They adopted their first child in 2002, Maddox Chivan Jolie-Pitt. He is from Camboya. Three years later, in 2005, they adopted Zahara Marley Jolie-Pitt and In 2008, she gave birth the to twins for second time , Knox Leon and Vivienne Marcheline.

SIR LANCELOT AND GUINEVERE

The parting of Sir Lancelot and Queen Guinevere

If we are thinking in a tragic romance, we should find out Sir Lancelot and Guinevere.

These two lovers met each other when King Arthur ordered the knight to bring the woman to Camelot to marry him.

On the way, Lancelot and the future queen, fell in love. At first, she ignored the knight of the Round Table. But Guinevere soon fell in love with him, and they became lovers.

Another knight, Sir Meliagaunt, was suspicious and confronted him against the king and the queen.

Lancelot and Meliagaunt fought to dispute the charge. The first, cut Meliagaunt´s head in half.

But rumours continued, and two of the nephews of King Arthur gathered twelve knights. One night, they entered his castle and caught Guinevere when Lancelot was in bed. She was condemned to be burned. Her lover tried to save her.

At the end, he became a hermit and Guinevere became a nun at Amesbury where she died.

Lancelot, had a dream where an angel appeared to tell him to build a coffin, because Guinevere had died and he had to go and get her. And he took her to bury next to King Arthur.