HET GEVOEL VAN

In Deventer hebben we vele bekende en onbekende illustere Deventenaren wonen. Hoe beleven zij hun woonplaats? Wat gaat er door hen heen als ze terug van het werk of vakantie de Lebuïnustoren in de verte zien opduiken? Naast alle festiviteiten, waar Deventer om bekend staat, staat natuurlijk ook Go Ahead Eagles regelmatig in de schijnwerpers. Echter, wij laten geen voetballer of trainer aan het woord, maar een internationale scheidsrechter. Met zijn 203 cm lengte stond er een indrukwekkende leider op het veld, waar je niet snel omheen kon.

Het gevoel van … René Temmink

TEKST: Monica Linssen ILLUSTRATIE: Marco Paulo Dicker

DEVENTER HART

René Temmink is een Deventenaar in hart en nieren. Geboren in een volkswijkje bij de sluis, waar nu de Gasfabriek staat. Op vierjarige leeftijd verhuisd naar Tuindorp, een volksbuurt waar hij heel veel mooie herinneringen aan overgehouden heeft. Het is dan ook niet verwonderlijk dat in het machtige lichaam een Deventer hart klopt. “Ik beleef Deventer als een warme en sfeervolle stad met zijn herkenbare wijken. Bijzonder mooi centrum met veel leuke evenementen. Ook zijn er mooie wandelroutes in Deventer en directe omgeving. De diversiteit van de oude stad: mooie kerken, parken, de IJssel, de bruggen, het mooie voetbalstadion van Go Ahead Eagles midden in een oude stadswijk en de mooie bossen, zoals Kolkbos en Keukelenberg.”

GO AHEAD EAGLES

Met een club als Go Ahead Eagles in de buurt is het niet moeilijk te raden dat voetbal een van zijn passies werd. Als jongetje tussen al die trouwe supporters door de wijken lopen, op naar de Adelaarshorst, gaf hem een gevoel van trots. Voor een kwartje op de tribune, vanuit het ‘kippenhok’ kijken naar de ‘grote’ mannen aan de

Voor een kwartje op de tribune, vanuit het ‘kippenhok’ kijken naar de ‘grote’ mannen aan de overkant en genieten van de spelers in rood en geel.

overkant en genieten van de spelers in rood en geel. Later ging hij met bussen naar uitwedstrijden, dat was ook een hele belevenis. Het was de tijd van Peter Arntz en Nico van Zoggel.

FLUITEN

De start van het ‘echte’ werk begon toen de A1-jeugd van Helios moest aantreden tegen die van Apeldoornse Boys. Iedereen was aanwezig voor deze belangrijke wedstrijd, behalve ….. de scheidsrechter. “Ik werd benaderd door de voorzitter en de waarnemer van de KNVB met de vraag of ik het heft in handen en fluit in de mond wilde nemen. Het was wel erg spannend om dit te doen, maar het ging boven verwachting goed.” Het balletje ging rollen en dat rook naar meer. René was nieuwsgierig hoever hij kon komen in het scheidsrechtersvak. Enkele jaren later leidde hij, na een bliksemcarrière, op 34-jarige leeftijd wedstrijden in de eredivisie en één jaar later was hij al te bewonderen op de internationale velden. Met het voetballen zelf was het echter niet meer te combineren.

Eind 2006, na meer dan 450 (na)competitie- en bekerduels in Nederland, meerdere competitiewedstrijden in onder andere België, Frankrijk, Saoedi-Arabië en 114 interlands (zowel oefen-, als op het EK en WK), nam hij afscheid van fluiten op het hoogste niveau. “Ik had zelf al de beslissing genomen dat 47 een mooie leeftijd is om te stoppen. Mijn internationale carrière zat erop. En ik ben me er altijd van bewust geweest dat er meer in het leven is dan voetbal. Ik heb twee opgroeiende kinderen, daar wilde ik tijd aan besteden, zeker ook tijdens de weekenden. Fluiten doe ik niet meer, daar ik als KNVB-waarnemer geen (officiële) binding mag hebben met GAE. Maar ik kom wel geregeld in de Business Lounge, waar GAE-coryfeeën als Wietze Veenstra, Dick Schneijder en Paul Bosveld regelmatig te vinden zijn.”

“Of ik nog een anekdote heb? Ik moest de interland Griekenland – Oekraïne fluiten en we vlogen met Olympic Airways naar Athene. Op een gegeven moment kwam de piloot naar mij toe en zei dat zijn vriend onze begeleider zou zijn rondom de wedstrijd. Ik werd uitgenodigd om samen met Pieter Vink in de cockpit plaats te nemen en zo hebben we de hele landing meegemaakt op Athene.” “Ik heb werkelijk zoveel mooie momenten meegemaakt. Het vervoer naar de stadions met loeiende sirenes was ook iedere keer weer heel bijzonder met name in Rome en Parijs.”

HET LEVEN ERNA...

Ook had René zich inmiddels opgewerkt tot directeur van AutoCity AVK. Naast dat hij het sportieve en zakelijke combineerde, is er nog een sterk punt waardoor hij alom gerespecteerd wordt: zijn sociale inborst. Hierdoor komen klanten graag naar hem toe, beschouwt hij zijn personeel als familie en heeft hij altijd oor voor innoverende ideeën en sportieve uitdagingen. Als men dan toch een bijnaam zoekt voor René, zou dat de GVR zijn oftewel de Grote Vriendelijke Reus.

“U vraagt mij wat er met mij gebeurt als ik nog voor de IJsselbrug de Lebuïnustoren vanaf de A1 zie opdoemen? Ha, ik ben weer thuis, zeker als je van vakantie terugkomt. ’s Avonds is het nog mooier door de verlichting op de toren.”