Ik kijk tevreden terug

Gerrie Nieuwenhuis

TEKST:

Een verslag van een gesprek met een bewoonster uit Deventer over haar beleving van de coronatijd

TEKST: Gerrie Nieuwenhuis

“Ik zie wel wat ervan komt”

dit is het levensmotto van een dame van 101 jaar. Ze is de oudste uit een gezin van vijf. Van dit vijftal leven er nu nog twee, zij, de oudste van het gezin en haar broer, het één na jongste kind. Eind november 2019 vierde ze met familie en vrienden haar 100ste verjaardag. Toen kon alles nog, er was nog geen corona. De eerste fase van corona, maart 2020, was een rare tijd voor haar. Niets ging meer door. Je ontmoette eigenlijk niemand meer. De meisjes van de zorg die kwamen nog binnen, maar verder niet.

MINDER BEWEGEN, MEER SPELLETJES

Ze heeft geen angst of verzet tegen de maatregelen gehad. Leuk is het niet, maar zoals bij veel dingen in haar leven besloot ze: “Okay, niks aan te doen we maken er maar wat van.” Eventjes zijn alleen de vogeltjes buiten aan het woord. Na een klein zuchtje gaat ze verder: “Ik kan goed alleen zijn en mag graag spelletjes doen op de computer.” Ze draait zich een beetje om en wijst naar links naar achteren, “daar in de hoek staat de computer, een oud dingetje maar hij doet het nog goed. Ik speel patience en er staan nog zes andere spelletjes op, nee geen ommetje meer doen, daar wen je ook wel weer aan”, zegt ze.

DE TABLET

Ze pakt een tablet van de lage tafel: “kijk”, zegt ze. “Deze kregen we van de gemeente.” Ze schakelt de tablet in, tikt op een symbool onder in het scherm en schuift met een ferme zwiep de foto’s van haar 100-jarige feest over het scherm. “Alles staat er op”, zegt ze. “De kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen. Ik vind het fijn dat ik dat allemaal nog meemaak, moeder, oma en nu ook omi zijn. Ze houden mij overal van op de hoogte met die foto’s en in de eerste coronatijd belden we regelmatig ook via deze tablet.” Ze heeft zich het werken met de tablet snel eigen gemaakt. “Ging eigenlijk van zelf”, zegt ze en ja ze wil hem nu niet meer kwijt. “Zou jammer zijn van al die foto’s toch.” Ze heeft geen moeite met de regels, handen wassen, anderhalve meter en niet knuffelen. Ach ze waren niet zo’n knuffelfamilie. Tenminste niet met de ‘groten’ onder elkaar, maar wel met de ‘kleintjes’. Die vergissen zich soms bijna en van schrik doen ze dan de hand voor hun mond. “Oh ik zou bijna…, mag niet hè omi”, zeggen ze dan.

RARE PRAAT

“Ik maak mij niet naar over dat corona. Ik kijk tevreden terug en vind elke dag nog leuk om mee te maken. Heb geen plannen meer, maar die heb ik nooit zoveel gehad. Ik deed het met wat zich voordeed en dat was genoeg.” Ze zegt: “Die rare verhalen van die Baudet die geloof ik niet hoor, die zegt dat corona niet bestaat. Dat is natuurlijk onzin”, zegt ze kordaat. “Nee hoor en het is fijn dat ik nu door de vaccinaties weer veilig mijn ommetjes kan maken, mijn familie en schoonzussen kan ontmoeten, dat is zoals je het toch wilt.”

Ik kijk tevreden terug en vind elke dag nog leuk om mee te maken