ΟΛΑ ΛΕΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ
ΤΖΙΜ ΑΚΥΛ ε-η
Όλα Λένε το Ίδιο Τζιμ Ακύλ RINGING POCKETS Έκδοση: Φεβρουάριος 2022 Αθήνα Στοιχεία επικοινωνίας:
ΟΛΑ ΛΕΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ Τζιμ Ακύλ α-δ
RINGING POCKETS
“Η συγγραφική μου ρουτίνα είναι κάθε μέρα να βάζω έναν δίσκο μουσικής, τον ίδιο εδώ και 20 χρόνια. Μετά καίω ένα ραβδί λιβάνι, βάζω άρωμα, εδώ στο εσωτερικό των πελμάτων μου, βάφω τον αριστερό μου όρχι κόκκινο και γράφω.” Alejandro Jodorowsky
Ερωτικό σημείωμα προς απανταχού αναγνώστη
εσένα-τον
Χαίρετε, Ας υποθέσουμε ότι είμαστε μονάχα δύο εδώ. Εγώ που γράφω και εσύ που διαβάζεις. Τότε το μόνο που μας ενώνει εμάς τους δύο δεν είναι παρά εκείνες οι λέξεις που ακούγονται τώρα, αυτές οι φράσεις που γράφω και διαβάζεις, που εγώ τοποθετώ και εσύ τους δίνεις σημασία. Δεν πρόκειται για συζήτηση φυσικά, γιατί στην πραγματικότητα κάθομαι μόνος και γράφω σαν να απευθυνόμουν σε εσένα συγκεκριμένα, που εσύ στην πραγματικότητα είσαι ένα φανταστικό υποκείμενο. Θα μπορούσε λοιπόν εύκολα να ισχυριστεί κάποιος ‘τρίτος’, ότι απλώς μιλάω με τον εαυτό μου αυτή τη στιγμή ή εκείνη τη στιγμή που έγραφα αυτές τις φράσεις. Και θα έχει άδικο γιατί δεν μιλάω καν, δεν κουνιέται ούτε το στόμα μου ούτε η γλώσσα μου και το μόνο που αντηχεί στο χώρο που βρίσκομαι είναι η μουσική που με συντροφεύει καθώς δακτυλογραφώ στο λάπτοπ. Και αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο εξαρχής σου ζήτησα να υποθέσουμε ότι είμαστε μόνο δύο
εδώ.
Όταν περιπλέκονται τρίτοι στα θέματα που αφορούν μονάχα δύο τότε η κατάσταση μπερδεύει, φουσκώνει από τις πολλές παραδοχές και τις απόψεις που ακούγονται και ως επακόλουθο έχει να καταλήγει σε αντιπαράθεση και αναστάτωση, την οποία δεν χρειαζόμαστε σε καμία περίπτωση αυτή τη στιγμή εμείς. Δεν θέλω να πω πως δεν μου αρέσει να συζητάω και με άλλους ανθρώπους ή ότι δεν μου αρέσει η επικοινωνία με τους υποτιθέμενους φίλους σου ας πούμε, απλώς μου τη σπάει να μπλέκονται χωρίς κανένα δικαίωμα ανάμεσά μας. Γιατί η δική μας επικοινωνία είναι εκείνη που έχει σημασία, εκείνη που αποκτά πραγματικό περιεχόμενο μέσα σε αυτό εδώ το πλαίσιο. Δηλαδή εσύ δεν το βλέπεις, δεν αντιλαμβάνεσαι το πόσο επείγον είναι το να με αποδεχτείς. Χωρίς την αποδοχή σου θα είμαι απλώς ένας τρελός που παραμιλάει όπως λένε και οι ΄τρίτοι’. Για να μην σου πω ότι και εσύ χωρίς εμένα δεν γίνεται να υπάρχεις εδώ. Αν δεν πιστέψεις ότι μόνο όταν είμαστε μαζί υπάρχουμε, αν δεν αναγνωρίσεις πως μονάχα μαζί μπορούμε να λειτουργήσουμε, αν δεν αποδεχθείς πως χωριστά είμαστε τίποτα, τότε δεν γίνεται να
συνεχίσουμε, λυπάμαι ειλικρινά άλλα δεν γίνεται αλλιώς. Και να σου πω κάτι, αυτά τα πράγματα στα λέω γιατί εγώ πραγματικά πιστεύω σε εμάς, και είμαι σίγουρος πως ότι και αν προηγήθηκε μπορούμε να το αλλάξουμε μαζί και ειλικρινά πιστεύω ότι μόνο εγώ και εσύ υπάρχουμε εδώ. Πιστεύω σε εσένα , εντάξει αγάπη μου; Ευχαριστώ για την κατανόηση, ΤΖΙΜ ΑΚΥΛ
E ΤΖ. ΑΚΥΛ 23-24 | 2016-17 7 ποιήματα από τa Samsung Notes
10
Μαύρο Πρόβατο/Ιωάννινα Άλλη μια νύχτα που είμαι βασιλιάς με θρόνο τη λεκάνη. Φίλοι, γνωστοί και αισθήματα ουσίες, απολαύσεις. Τις μοιραζόμαστε. Έτσι μας έμαθε η γλυκιά ζωή με τα πικρά της πάθη. Υπάρχουμε για να μαθαίνουμε απ’ τα μικρά μας λάθη. Η σιγουριά κι η άνεση που μας πρόσφεραν οι μεγάλοι, ήτανε δώρο ανεκτίμητο που θα ζήλευαν άλλοι. Σήμερα γεύομαι σήμερα οσμίζομαι το τίποτα, το όλο Θα κοιμηθώ, θα σηκωθώ και αυτό ήτανε όλο.
11
Σίμος Έξω απ τη ψευδαίσθηση όλα είναι μάταια Πέφτω στο κενό που βρίσκεται μέσα μου
Καθρέπτης Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέπτη Βλέπω το είδωλό μου, πάντοτε ακίνητο Ποτέ δεν μπορώ να βρω την κίνηση του Είναι σχεδόν τέλειο, μαρμάρινο Σαν καλό-σμιλευμένο άγαλμα Φτάνω να λατρεύω αυτό το είδωλο Ταυτίζομαι Ίσως να είμαι εγώ στον καθρέπτη σκέφτομαι 12
Αλλά δεν συμβαίνει αυτό Απλά κοιτάζω την αναπαράσταση μιας στιγμής Αποθανατίζω την μορφή μου Που σήμερα είναι τα καλά νιάτα Και αύριο θα είναι τα αγαθά γηρατειά Σαν μια φωτογραφία Πριν φύγω από τον καθρέπτη κάνω μια ερώτηση Με ικανοποιεί αυτό που κοιτάζω; Μέχρι να απαντηθεί η ερώτηση, κοιτάζω Μέχρι να απαντηθεί θετικά η ερώτηση, κοιτάζω Μόνο τότε, στην φωτογράφιση της ματαιοδοξίας Μόνο τότε φεύγω από τον καθρέπτη Και επιστρέφω στην κίνηση Στην ψεύτικη πραγματικότητα
13
12 Ότι και να γράψω Ότι και να πω Στο τέλος θα ξεχαστεί Μέχρι και εγώ ξεχνάω τις σκέψεις μου Τα λογία μου πέφτουν σαν κρύσταλλα και σπάνε Τα βιβλία καίγονται στη φωτιά Οι συζητήσεις τελειώνουν Οι σχέσεις επίσης Όλα είναι εφήμερα Μετριούνται σε στιγμές Και σβήνουν σιωπηλά Πως γίνεται να αγχώνομαι λοιπόν Για κάτι που κρατάει Όσο ένα τσιγάρο Όσο ένα γαμήσι Γιατί υποφέρουμε τόσο πολύ Και απολαμβάνουμε τόσο πολύ Το τίποτα το μάταιο το χάος
14
Κόνιο Δηλητηριάζω τον εαυτό μου συνεχώς Βρίσκω το κόνιο που μου ταιριάζει και γεμίζω το μπουκάλι Δεν είμαστε όλοι ίδιοι Δεν είμαστε όλοι το ίδιο αδύναμοι η δυνατοί Οι αδυναμίες μου γίνονται φόβος και απόλαυση κάποιες φορές Οι δυνάμεις θέλουν προπόνηση Ελπίζω στο τέλος να βγω δικαιωμένος Έτσι δικαιολογώ τον εαυτό μου Σκέφτομαι το τέλος Σε κάθε γουλιά είναι το τέλος Είμαι υπεύθυνος των επιλογών μου Είμαι ο μόνος υπαίτιος Για να δούμε Είμαι σωστός η λάθος Είμαι άνθρωπος η ζώο Είμαστε ένα η όλοι χωριστά;
15
Γενικό Πως να μην μου αρέσει η ζωή Γενικό και αυθαίρετο Σαν τα σημεία του Σωσσύρ Πως να μην απολαμβάνω την παρέα και τις συνήθειες της Τις γλυκιές απολαύσεις που δεν διαφημίζονται Σήμερα έπραξα αυθόρμητα Χωρίς να το πολυσκεφτώ Δεν πρόκειται για μια ενεργεία που θα με γεμίσει πολύτιμες εμπειρίες Αλλά για μια απλή ενεργεία που χρειάζεται σε περιόδους μεταλλικού προγραμματισμού Έτσι για να θυμάσαι πως η τύχη και η μοίρα υπάρχουν και εκδηλώνονται μόνο αν τους το επιτρέψεις Έτσι για να γεύεσαι το άγνωστο και το ξένο Έτσι άπλα για να έχεις να λες
16
Βάτραχοι Ήχοι ηλεκτρονικής κιθάρας Ήχοι ψυχεδελικοί βγαλμένοι από διονυσιακό γλέντι Ήχοι για να ταυτιστείς και να ερωτευτείς Πόσοι εξαρτημένοι πρίγκιπες Γυρεύουν φήμη και διαμάντια Πόσες πριγκίπισσες συνάντησες Και φρόντισες να ξεχωρίσεις Σήμερα καίγομαι σε άβγαλτο καζάνι Σήμερα χαίρομαι που έχω δυο μάτια για να θαυμάσω Το απέραντο φαράγγι Που οδηγεί στην πηγή Ο δρόμος είναι ένας Και τον μαρτυρούν οι βάτραχοι Οι υπήκοοι του βασιλιά Η συμφωνία των φωνακλάδων
17
Z ΤΖ. ΑΚΥΛ 23-24 | 2016-17 10 ποιήματα από τa Ξόρκια
18
Εν το παν / Ουροβόρος Και ο θεός μου είπε να γελάσω γιατί έτσι μονάχα θα τον δω Αν με ακούγαν οι αγγέλοι θα τους τραγουδούσα τον πιο πένθιμο σκοπό Γιατί δεν μπορώ να συγχρονίσω το ένα με το όλο Είμαστε άγρια θεριά όταν νυχτώνει και ανταμώνουμε τον Εωσφόρο τον βασιλιά εκείνον με τα κέρατα Είμαστε οι εραστές που ερωτεύονται τέρατα Σβήνουμε μνήμες και τσιγάρα σε ένα δοχείο με ερπετά Εσύ πεντάμορφη του ουρανού Σελήνη το όνομά σου Εξάγνησε το σκότος της ψυχής μου και στο ζητάω ταπεινά και στο φωνάζω χρόνια Αν θυμηθείς να φωτίσεις τις μορφές για να αντικρίσω τις μορφές για να μην βλέπω φορεσιές μονάχα
19
Αγρός Και σε βρήκα στον αγρό ξαπλωμένη στο ντιβάνι του παππού σου Είχες τα ρούχα σου ακουμπισμένα στο χώμα και το κορμί σου απλωμένο έλαμπε στον ήλιο, με μεθούσε Ήθελα να σε ακουμπήσω χωρίς να ξυπνήσεις Σκέφτηκα να σου δαγκώσω τα μπούτια και ξεκίνησα να κάνω την κίνηση ενώ εσύ κοιμόσουν και ροχάλιζες Ήξερα πως άμα ξυπνήσεις και με δεις δεν θα γουστάρεις και πολύ Αλλά το κίνητρό μου ήταν αγνό και η γυμνή σου σάρκα αγνή κόλαση Τέλος είπα και βγήκα έξω απ΄το παράθυρο
20
Θάλασσα Το ενδιαφέρον σου για το άτομό μου είπες πως μεταλάχτηκε σε αδιαφορία, σαν κέρασμα νονάς σαν άγευστο γλυκό Ενώ εγώ δοκίμασα και γεύτηκα πικρία κακώς, το ξέρω γιατί ήταν δική μου επιθυμία Σε ξέρω λίγο, γιατί δεν πρόσεχα ενώ εσύ ανέλυες το σύμπαν και ακόμη δεν στο είπα πως σε αγάπησα από την πρώτη νύχτα πως γεύομαι το σώμα σου κάθε νύχτα απλά την μέρα, δεν σε θέλω Την μέρα τρέχω προς την θάλασσα
21
Τέρατα Με ελκύουν πιο πολύ τα τέρατα στην πιο αποκρουστική μορφή τους Η βούλησή μου ακολουθεί τον δρόμο των δαιμόνων Την πρώτη φορά ερωτεύτηκα ένα σώμα την δεύτερη ένα πρόσωπο την τρίτη μία γυναίκα και εκεί σταμάτησε ο έρωτας εκεί άκουσα ψίθυρους και τους εκμυστηρεύτηκα Συγγνώμη αλλά δεν θα μιλήσω και αν η επιστροφή συμβεί τότε θα αυτοκτονήσω κι ας μπορούσα να μιλήσω Όχι, είναι απλά μια πρόφαση μια θέση πενταβρόμικη μια αισθητική εμμετική που μου δώρισε ο σατανάς για να τον αγαπήσω
22
Ο Ύπνος Ο Ύπνος, ο μέγας δικαστής αποφασίζει πάντα για το πώς θα δικασθείς. Αν θα ξυπνήσεις ένοχος η αν κοιμηθείς αθώος.
23
Βρόμικο χώμα Το χώμα είναι ποτισμένο από ουσίες τοξικές Άμα ξαπλώσεις πάνω του, δεν θα σε αφήσει να κοιμηθείς Αν σε δεχτεί θα λυτρωθείς Είναι το χώμα των θεών Η λάσπη των δαιμόνων Είμαστε όλοι ευπρόσδεκτοι εδώ αμαρτωλοί, πιστοί και άθεοι Θα θάψουμε τις ενοχές Θα σκάψουμε βαθύ λάκκο για αυτές Ύστερα θα κάνουμε μια βόλτα ξυπόλυτοι, γυμνοί μες το χωράφι γύρω από χόρτα και τριβόλια γύρω από άνθη και καρπούς Χορέψετε πνεύματα του κάμπου Γευτείτε τους σπόρους που σας δίνει Και μην ρωτάτε το όνομα του Πιείτε το αίμα από την κρήνη Σήμερα έχουμε γιορτή μεγάλη γιατί σκοτώσαμε τον δράκο Στον ουρανό κλαιν οι άγγελοι γιατί τον χώσαμε στον λάκκο 24
Είμαστε απόστολοι ψυχωτικοί που όλο γιορτάζουν μεθυσμένοι * Η πόρτα όταν κλείσει και όταν ο ήλιος πέσει Στάβλοι θα γεμίσουν από τράγους και ανθρώπους Κάποιοι θα προσπαθήσουν να καταλάβουν την σιωπή Όμως δεν θα βρουν το θάρρος να κλείσουνε το στόμα Γιατί το χώμα θα γίνει λάσπη και κραυγές Συγχώρεσε με που δεν μιλάω για τον πόνο Που προστατεύω τον καλύτερο μου φίλο Αφού οι πεινασμένοι κόπροι θα ζητήσουν Η νύστα θα γίνει θεία προσταγή Για όλους εκείνους που έχουνε νύχια και μαλλιά
25
Καλοκαίρι Μήπως να είσαι υλιστής ή μήπως ιδεαλιστής ή ένας απλός ληστής αστικής καταγωγής που ψάχνει της πόλης τα παιχνίδια Γιατί οι μικροί δεν πάνε στην όπερα πάνε σε πανηγύρια που ο Πάνας κάνει τα χατήρια που οι Βάκχες κάνουν μπανηστήρια που ο Διόνυσος μεθοκοπά Με την Σελήνη, με την Ελένη το μεσημέρι, το καλοκαίρι και με την Μαίρη και σ’άλλα μέρη χαμόγελα σκορπά
26
Γιαγιά Κι αν ήταν να σε συναντήσω στου φεγγαριού την πλάτη θα έφερνα μαζί την καριδόπιτα που έφτιαξε η Άννα Η μάνα φύση με τις γκρίζες τρίχες Που κινείται σαν έφηβη και δεν ζητάει αγγαλιές Κι αν ήταν να σε συναντήσω μες την βροχή του φθινοπόρου Θα έφερνα μαζί ένα μπουκάλι γυάλινο και αδειανό Για να γεμίσει με εσένα Για να το έχω στη φωλιά και να κοιτάζω τον χορό σου
27
Ξόρκια Σαπισμένα δόντια και γεύση θανάτου που σκορπίζεται με χαμόγελα νεκρών σαν ψυχοφάρμακα που με ταίσανε μικρό και έχω το άχτι μαζί με στάχτη και και κοπριά μίσος και φθόνος Μην, όχι, δεν, Μην, όχι, δεν Μηδέν Ζήλια που βράζει μέσα ενώ απ’έξω βιτρίνα καθαρή Καρκίνος και γκιλωτίνα χρειάζεται Ο τράγος και το κόσκινο Χάπια με μιλιγκράμ γεμάτα ησυχία προσωπικότητα καμία 28
δάκρυα πικρά σαν την αλήθεια Μην, όχι, δεν, Μην, όχι, δεν Μηδέν Κοιμήσου για να σε έχω Στο νεκροκρέβατο που έχω στο νεροχύτη, στο σφυρί Ποτέ δεν ήπιαμε μαζί κόρη του χάους και της τύχης κορμί γεμάτο από ουλές Καίω το σώμα σου και κάνω τελετή που ξέρω πως ζητάς Μαχαίρι που το κρατάει χέρι και πρίκα μεγάλη περιμένει Κοιμήσου μόνη σου με το σεντόνι σου και ψάξε συντροφιά Μην, όχι, δεν, Μην, όχι, δεν Μηδέν 29
Bro Ο μονάκριβος αδεφός μου Ο άλλος μου εαυτός Εκείνος που ζηλεύω Αυτός που ανταγονίζομαι Είμαστε το ίδιο είμαστε Η έστω μοιάζουμε Θέλω να σε σκοτώσω Θέλω να γίνουμε ένα Χώμα, λάσπη και σκέψη Το όνειρο ενός ψεύτη Η ασφάλεια του ελλιπούς που δεν ολοκληρώθηκε που μίσησε την αλλαγή και κάπνισε τσιγάρα Δεν μας χωράει το σύμπαν και τους δύο μαζί Η εγώ ή εσύ Ποτέ μαζί Ποτέ χωριστά Πάμε στο γλέντι Πάμε στην κηδεία
30
Μπουμπούκια Κορμιά στο πάτωμα Φωνές στον τοίχο Καμιά ενέργεια Μόνο ουσία Μόνος μου είμαι και μαζί και χωριστά Σώματα που μιλάνε Στόματα που κερνάνε Μπουμπούκια ενώ κοιμάμαι το πρωί
31
Η ΤΖ. ΑΚΥΛ 27-28 | 2020-21 12 ποιήματα από τa Xiaomi Redmi 7 Notes
32
Όλα εκείνα Και όλα εκείνα που δεν έκανα ποτέ Μαζεύτηκαν και γίναν κόμποι Συναισθήματα που έπαψαν να δείχνουν Το δρόμο προς την ικανοποίηση Και τώρα βασανίζουν Και όλα εκείνα που δεν έπραξα ποτέ Τριγυρίζουν στο μυαλό μου τις νύχτες Κράζουν τον υπαίτιο εαυτό Λένε πως πρόδωσε την περιπέτεια Κλαίνε και τρέχουν και γελάνε Όλα εκείνα που δεν έγιναν ποτέ Ίσως να μην έπρεπε να γίνουν Ίσως να έπρεπε να μείνουν σαν στιγμές Σημάδια του ανολοκλήρωτου σχεδίου Κορμιά που δεν χορέψαμε μαζί
33
Το συναίσθημα Ζω μόνο για το συναίσθημα Παρόλο που ξέρω πως με το πέρας του χρόνου Το συναίσθημα ξεφτυνει Αλλοιώνεται Σαν παλιά κουρελου Εγώ συνεχίζω να ποντάρω σε αυτό Όλα στο συναίσθημα τα βάζω Ότι έχω και δεν έχω Για τους παλιούς έρωτες Για τις αδικοχαμένες φιλίες Για τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες Για τις ιδέες που έμειναν στο χαρτί Και μόλις τις ξανασυναντας όλα εμφανίζονται με μιας Ένα κομμάτι μουσικής αρκεί για να μου θυμίσει ένα κομμάτι εαυτού που ξεχάστηκε Αρκεί για να σώσει ένα κομμάτι παρελθόντος που πήγε να μπει στη λήθη Ένα κομμάτι μουσικής που μου θυμίζει ένα κομμάτι δικό σου Ένα κομμάτι δικό μας Γιατί όλοι είμαστε κομματια που σαν καλοί αφηγητές πρέπει να συμμαζέψουμε και να φτιάξουμε μια ιστορία 34
Για να έχουμε να λέμε Στους φιλους Στους έρωτες Στις αγάπες Στους εαυτούς Κι ας έχουν μπερδευτεί τα κομμάτια Η πλοκή είναι που προκαλεί το σασπένς Και η σχέση μας με την ιστορία Η απόσταση μας από την ιστορία Η ταύτιση μας με τον πρωταγωνιστή Αυτά είναι που μας προκαλούν το συναίσθημα Εκείνη την χημική αντίδραση που ναρκώνει τις αισθήσεις και άλλοτε τις ενεργοποιεί
35
Ψολη Είμαι δούλος Τι είμαι ρε μαλακες Τι νομίζετε ότι είμαι κάτι παραπάνω Επειδη έβγαλα ένα σχολείο και ένα πανεπιστήμιο και έτυχε να έχω και μια στέγη να μείνω Και τι έγινε δηλαδή Ακόμα δούλος είμαι Ο χρόνος μου έπαψε να μου ανήκει από το στιγμή που αποφάσισα να εργαστώ Το ένα τρίτο για να μην πω ολο το αφιερώνω στο να παραγω παραγω παραγω παραγω φτιάχνω ξαναγτιαχνω και τι παίρνω ? παίρνω τα αρχιδια μου αυτο παίρνω γαμω την μάνα σας ρε Ποιος φταίει που κανατησαμε έτσι Εγώ φταίω ρε κολοσκυλα Ποιος φταίει που σκύβω το κεφάλι και κάθομαι να ακούω μαλακίες εγώ φταίω ρε μαλακές Ποιος φταίει που το μόνο που θέλουμε είναι να αγοράζουμε και να παράγουμε και να παράγουμε και να αγοράζουμε και να τρώμε να 36
τρώμε να τρώμε Ποιος φταίει ρε μαλακές εγώ φταίω Και εγώ φταίω που το μόνο που μπορώ να κάνω τα απογεύματα που γυρίζω από τη δουλειά είναι να παίζω τη ψολή μου σα λάστιχο για να ηρεμήσω Ποιος φταίει ρε γαμιολια Εγώ φταίω ε? Εγώ φταίω
X-this is not a poem Όλοι κοιτάζουν τη δουλειά τους Μονάχα τη δουλειά τους Σπάνια μπλέκονται με τη δική σου Εκτός αν έχουν κάτι να κερδίσουν Έτσι και εσύ Να κοιτάζεις τη δουλειά σου Ακούς ? 37
Αυτός ο κοσμος είναι Αυτός ο κόσμος είναι Εγώ δεν έχω πια λόγια για να περιγράψω την πραγματικότητα του σήμερα Έχω μόνο συναισθήματα ανείπωτα Σκόρπιες σκέψεις και ιδέες τραγουδιών και ποιημάτων Έχω την τάση να ακούω ραδιόφωνικες εκπομπές καθώς δουλεύω στο γραφείο Τις ακούω και προβληματίζομαι για την αδιαφορία του λαού Για την δική μου αδιαφορία Τις ακούω και ξεσηκώνομαι και κλαίω και ιδρώνω Γιατί δεν μπορούμε να πετύχουμε την αλλαγή Γιατροί δεν μπορούμε να νικήσουμε το άπληστο τέρας που μας κυβερνάει Γιατί δεν κάνουμε τίποτα Μια πράξη αρκεί για να στρίψει το τιμόνι Μια για αρχή Και βλέπουμε
38
Sleep Βαριέμαι θέλω να κοιμηθώ Κρατάω ένα ποντίκι και ένα πληκτρολόγιο Και κάνω ότι δουλεύω Έχω και ένα κινητό για διαληματα Όλα είναι βαρετά Δεν έχω να κάνω κάτι Γιατί απλώς δεν σηκώνομαι ναι φύγω Να πάω σπίτι μου να κοιμηθώ Γιατί απλώς δεν παραιτουμαι Να πάρω ένα πλοίο Να φύγω για Κυκλάδες Δεν θέλω άλλο πρόγραμμα Δεν θέλω άλλο αμήχανο χρόνο καθισμένος σε μια καρέκλα Να ξοδεύω τον πολύτιμο χρόνο μου Γιατί βιαστηκα να δουλέψω Βιαστηκα να γαμησω Βιαστηκα να μεγαλώσω Όλα τα έκανα γρήγορα Για να γίνω το σωστό γρανάζι Που τίποτα δεν αμφισβητεί Τεσπα δεν γαμιεται Πήρα αύξηση Και θα παραγγέλνω μπέργκερ όλη μέρα 39
Το αφήγημα του κρυφού εαυτού Οι μέρες φεύγουν Εσύ μοιάζεις όλο και πιο τεχνητή Όλο και πιο φτιαχτή Όλο και πιο όμορφη Θαμπώνεις όμως Και ανάσα δεν μου μένει Για να καθαρίσω το γυαλί Δεν είναι η πρώτη φορά που χώρισαν οι δρόμοι μας Δεν ξέρω αν είναι η τελευταία όμως Ειλικρινά δεν γνωρίζω Τι μπορεί να ακολουθήσει Αυτό που γνωρίζω είναι πως Άρχισα να εξερευνώ κάποια χωμένα συναισθήματα Τα κρυφά μου συναισθήματα Εκείνα που δεν μοιράστηκα μαζί σου Εκείνα που δεν χώρεσαν ποτέ Κι όμως βρίσκω μισά και ολοκληρώνω το παζλ Δείχνω τον καταπιεσμένο εαυτό 40
Λίγο λίγο Που έρχεται με φόρα Μα ποτέ δεν φτάνει Η ιδέα του κρυφού εαυτού Που τόσο καλά γνώριζα Που βάφτιζα ως πραγματικό Όταν έρθει η ώρα να εμφανιστεί Να έρθει όπως είναι Τότε είναι που ντρέπεται Τότε είναι που δεν φανερώνεται Όπως θα περίμενα Εκείνες τις στιγμές σκέφτομαι Πως ίσως ο κρυφός μου εαυτός Είναι μια ακόμη ψευδαίσθηση Ένα ακόμη αφήγημα Για να έχω να θυμάμαι
41
Youth Πότε είναι η τελευταία ευκαιρία της νιότης Πείτε μου για να ξέρω Σας εκλιπαρώ μην μου πείτε ποτέ Αφήστε με να ζω για πάντα την αιώνια επιστροφή Την αιώνια ευκαιρία της νιότης Κοιμήθηκα παιδί και ξύπνησα κορμί κουρασμένο Σε άφησα ηλεκτρισμένο με την ζωντάνια Σε πήρα πίσω ζόμπι, κατακρεουργημενο ρομπότ Τώρα πια έμαθα Δεν είμαι εδώ Δεν είμαι πουθενά Κανείς δεν με είδε εκτός από εκείνη Την αντανάκλαση της Εκάστης Το φιλί της Εριφύλης Το αντάμωμα του έρωτα Όλα πλέον μπερδεύονται και χάνονται και φεύγουν Νομίζω πως έχει έρθει η εποχή του παιχνιδιού 42
Πρέπει να βγάλουμε τα βάρη Να τα ρίξουμε στη θάλασσα και να συνεχίσουμε Μονάχα έτσι το παιχνίδι θα είναι ελαφρύ και απολαυστικό Και θα δούμε που θα πάει
You Ought to Κάνε αυτό που οφείλεις Καταπάτησε αυτό που θέλεις Γίνε το ίδιο με τον διπλανό σου Και χαλάρωσε Όλοι το ίδιο κάνουν 43
Σώμα η φυλακή Σήμερα ξύπνησα μέσα σε ένα σώμα Η επιστροφή από το όνειρο ήταν αισθητή Ένα ταξίδι τόσο αληθινό Έγινα σκύλος και στο ύψος των ματιών του Κοίταξα σε έναν κόσμο ασπρόμαυρο Που βλέπεις μόνο κίνηση και όγκο Είδα και τον φίλο που δεν γνώρισα Είδα πως του έκανα κακό Και εκείνος μου το ανταπέδωσε Με τρίξιμο στα δόντια Με γνάθους που μαγκωνουν Με στόμα χωρίς μιλιά Ξύπνησα και θυμήθηκα πως Στο όνειρο βρήκα το ομοίωμα σου Η μάλλον μου το δώσανε Φίλοι που με αγαπάνε Να σε έχω για να παίζω με τα χέρια σου Να ρυθμίζω τις μοίρες Να κάνω πως δεν ξέρω Και εσύ η αληθινή Έφυγες σαν προστάτιδα 44
Και πηγές με τους φίλους Στο διπλανό δωμάτιο Και έκλεισες την πόρτα Όμως το είδα Και τώρα ξέρω Πως προστατεύω κάποιες φορές σημαίνει αποκρύπτω Δεν μπήκα στο δωμάτιο πότε Μονάχα κρυφό κοίταξα Σας είδα ναι σας είδα Και τότε είναι που έμαθα Να κρύβομαι όταν φοβάμαι Και σαν την στρουθοκάμηλο Να μπαίνω μες το χώμα Όπως και να έχει το όνειρο αυτό Το έχω ξαναδεί κι άλλες φορές Είτε φιλιομαστε στα κρυφά Είτε φανερωνουμε το πάθος Το ίδιο λάθος κάνουμε Που έστω για μια στιγμή και δύο και τρείς Πιστέψαμε στο σώμα Σε κείνο το μηχάνημα Που βγήκε από το χώμα 45
Γράφω για να έχω να θυμάμαι αφού πεθάνω Είναι κουραστική η πραγματικότητα Όλοι λένε την αλήθεια κάθε στιγμή Τόσες πολλές αλήθειες Σε τόσο λίγο χώρο Οι αλήθειες τους ακούγονται σαν θόρυβος Με κουράζουν Με κοιμηζουν Αντίστοιχα και εγώ έχω μια αλήθεια Μια αληθινή αλήθεια Που τους συμπεριλαμβάνει και τους αποκλείει Οι αλήθειες μας δεν συγκρούονται αλλά μπορούν κιόλας Η υπόθεση της σύγκρουσης είναι απελευθερωτική Εγώ και εκείνοι Εγώ και εκείνη Εγώ και οι άλλοι Κόλαση είναι οι άλλοι Αν έχεις εμμονές Καθισμένοι στον καναπέ φίλοι καλοί Φίλοι καινούργιοι και παλιοί Εγώ οικοδεσπότης Ξένιος και συνάμα 46
καχύποπτος Θέλω να συζητήσω, θέλω πολλά να πω Θέλω να τους τα πω όλα με την μια Σαν τρελός Θέλω να τους ρίξω όλη την αληθεια μου στο πιάτο Σαν παιδί που ψάχνει επιβεβαίωση Εκείνοι δεν το θέλουν όμως Δεν το ζήτησαν αυτό Εκεί κρύβεται η σύγκρουση Στην απουσία της επιθυμίας τους Σε αυτή την απουσία που με μπερδεύει Μου φαίνεται πως Εγώ ζητάω πιο πολλά Θέλω να ακούσω τις αλήθειες τους Αλλά ταυτόχρονα Να προπαγανδησω τη δικιά μου Επάνω στη δική τους Γιατί η δική μου Είναι η μόνη που μετράει τελικά Έτσι δεν είναι ;
47
Βαρέθηκα Βαρέθηκα Τη δουλειά Την γυναίκα Τους φίλους Την πλασματική ησυχία Την αναμφισβήτητη ρουτίνα Την λογική Τους αριθμούς Τα όνειρα μιας κενής επιτυχίας Τις φιλοδοξίες Τις ανικανοποίητες απολαύσεις Τις υψηλές προσδοκίες Τις φλογέρες επιθυμίες Την μίζερη υποκρισία Τα τυπικά χαμόγελα Την μεινστριμ μουσική Τα χρωματιστά παπούτσια Την κατηγοριοποίηση ανθρώπων Τις δύσκολες έννοιες Τα εύκολα λόγια Την εξέλιξη της τεχνολογίας Την κρίση της Ελλάδας Την εναλλαγή εξουσίας Τη κοινωνική μου θέση 48
Το πορτοφόλι μου Τα τσιγάρα στα τασάκια Τη νικοτίνη στα πνευμόνια Τη ζάχαρη στο αίμα Τα καταλάθος σχόλια Τις επίτηδες συμβουλές Την υπεροψία στο βλέμμα Τα βλαμμένα αγόρια Τα όμορφα κορίτσια Τα ηλίθια κουνούπια Την θορυβώδης πόλη Τον καφέ που κρυώνει Την επιβλητική πείνα Τα σώματα ασφαλείας Τα έξυπνα κλεφτρονια Την ιδέα του εαυτού Την ιδέα της προσωπικότητας Τις εντυπώσεις των άλλων Το δούνε και λαβείν Τους έξυπνους ανθρώπους Την ηδονή που λησμονήθηκε Τα πισοπλατα λόγια Το κακόβουλο κουτσομπολιό Την καθιστική ζωή Τις παγωμένες οθόνες Την αμηχανία λόγο έλλειψης εργασίας 49
Την ανεργία και την εργασία Την οκνηρία και το πάθος Τα πιστεύω και την ελπίδα Το θάρρος και τη ντροπή Και μπορώ να συνεχίζω Μέχρι το επόμενο πρωί Οπότε λέω να σταματήσω εδώ Και να βάλω μια άνω τελεία τουλάχιστον Στην αναφορά των πραγμάτων που βαρέθηκα Και να μου επιτρέψετε να σας πω Τι δεν βαρέθηκα Έτσι λοιπον Δύο πράγματα βρήκα Που δεν βαριέμαι αυτόν τον καιρό Την jazz και τη βροχή .
50
51
Κυριαρχία Όλοι σχεδόν οι άνθρωποι εμφανίζουν έξεις και άγρια ένστικτα που κληρονόμησαν απο το βασίλειο της φύσης. Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Στην πρώτη ανήκουν εκείνοι που σε αφήνουν να παρατηρίσεις τις έξεις τους και έχουν την ικανότητα να κυριεύουν τα ένστικτά τους. Στη δεύτερη ανήκουν εκείνοι που καταπιέζουν τις έξεις τους και κυριεύονται απο τα ένστικτά τους. Εσύ Νιώθω καταπιεσμένος. Άρα είμαι καταπιεσμένος. Η καταπίεση αυτή είναι εσωτερική. Πάντοτε η καταπίεση ήταν εσωτερική ή καταλήγει να γίνεται τέτοια. Αρχίζει απο την οικογένεια, πηγάζει απο την κοινωνική δομή, επιστρέφει στους διαπροσωπικούς κύκλους και καταλήγει στον εαυτό. Όμως εγώ νιώθω καταπιεσμένος γιατί παρατηρώντας την εικόνα της κοινωνίας που βρίσκομαι, διέκρινα μια στείρα και καθοδηγούμενη αισθητική. Η έστω είδα πως η επιβαλλόμενη και προβαλλόμενη αισθητική δεν με ικανοποιεί. Η γενική αισθητική της δυτικής 52
κουλτούρας είναι η επικρατέστερη αλλά όχι και η καλύτερη. Είμαστε άνθρωποι που επικοινωνούμε με ανθρώπους. Είμαστε. Τέλος πάντων, ήθελα να πώ ότι μου αρέσουν οι γενικεύσεις και έτσι σκέφτηκα πως αφού νιώθω καταπιεσμένος τότε σημαίνει πως και οι υπόλοιποι θα αισθάνονται το ίδιο. Λίγο πολύ, όλοι γνωρίζουν την κατάσταση αυτή. Για να μην πολυλογώ όμως και επειδή η σελίδα τελειώνει καλό θα ήταν να σημειώσω εδώ πως ίσως να κάνω λάθος. Η φωνή μου Το αστέρι έπεσε νωρίς σήμερα. Η άνοιξη αργεί, πως να μην αργεί; Τραγούδια που ακούστηκαν νωρίς για τον χειμώνα λένε. Είπα θα γράψω μερικές λέξεις για να ακούγονται αιώνια ή για όσο κρατήσει αυτή η σελίδα την εικόνα μου. Είμαι η εικόνα μου, είμαι ένα ομοίωμα του εαυτού μου και των κοινωνικών μου ερεθισμάτων. Είμαι το τίποτα και όλα μαζί. Είμαι θεός και Τσάνταλα. Είμαι ρουτίνα και παρελθόν, είμαι το μέλλον. Είμαι και watermelon. Μπερδεμένος είμαι βασικά. Εδώ και χρόνια ακούω μια φωνή μες το μυαλό μου. Μία φωνή που μιλάει στη γλώσσα μου ή μάλλον είναι η γλώσσα μου. Την ακούω να 53
αρθρώνει και συζητάω μαζί της. Συζητάμε λοιπόν. Αφού συζητάω με κάποιον που δεν υπάρχει τότε γιατί να μην πούμε καλύτερα οτι συζητάω με εσένα. Ναι εσένα που διαβάζεις. Εσένα που διαβάζεις αυτό το κείμενο σαν να ήταν δικό σου και θεωρείς πως μπορείς να το κρίνεις. Λες και όλοι εδω μέσα μιλάμε την ίδια γλώσσα. Αλλά όχι, δεν είναι έτσι. Αυτό που διαβάζεις είναι δικό μου και αυτό που ακούς είναι η φωνή μου. Ο ρυθμός Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τα πράγματα. Εγώ σκέφτομαι και γράφω ενώ εσύ διαβάζεις και ακούς. Δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Με την προυπόθεση βέβαια ότι υπάρχεις, δηλαδή βρίσκεσαι στην πραγματικότητα( είσαι άνθρωπος και γνωρίζεις την ελληνική). Έτσι είναι, εγώ σκέφτομαι και εσύ ακούς. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να σκέφτεσαι και να διαβάζεις ταυτόχρονα. Αλλά αν θέλεις να με ακούσεις τότε πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι. Συγκεντρώσου στο διάβασμα, στις λέξεις, στη γλώσσα. Αφουγκράσου το ρυθμό και την διαδοχή των λέξεων-σκέψεων. Τα πάντα έχουν ρυθμό και τα πάντα ρέουν οπως έλεγε ο 54
Ηράκλειτος. Δεν γίνεται αλλιώς. Κάθε έκφραση της ανθρώπινης δραστηριότητας διαθέτει ρυθμό. Όλοι οι άνθρωποι εκφράζουν τον ρυθμό που έχουν μέσα τους. Απλώς η έκφραση μερικών ακούγεται σαν μουσική και κάποιων άλλων σαν θόρυβος. Ακόμη και ο θόρυβος έχει ρυθμό, δεν τον προσέχεις όμως σχεδόν ποτέ γιατί η γλώσσα του είναι άγνωστη. Η γυάλα Ταλαιπωρούμαι η όχι τελικά; Η κούραση και τα γειρατιά υπάρχουν η όχι; Μάλλον δεν βγαίνω πολύ τελευταία απο το σπίτι μου. Κλείνομαι στον εαυτό μου, στους εαυτούς μου, στην ασφαλή γυάλα. Γίνομαι εκείνο το εγκλωβισμένο ψάρι της γυάλας και παρατειρώ την παρακμή μου. Καμιά φορά πηδάω εκτός της γυάλας και πέφτω στο τραπέζι και μετά στο πάτωμα. Τόσο λίγο κρατάει η πραγμάτωση της φιλοδοξίας μου, όσος είναι ο χρόνος της πτήσης ή της πτώσης. Για λίγο διαστέλεται η στιγμή και γίνεται εικόνα, μορφή, πραγματικότητα. Μετά την πτώση σπαρταράω και θυμάμαι πως χωρίς νερό δεν ζώ. Ο πόνος μου έχει ρυθμό, αλλά χάνεται μονομιάς σαν συναίσθημα, όταν η λογική με κυριεύει. Και η 55
λογική μου, αυτή η ψαρίσια λογική μου λέει σαν φωνή κουνήσου πιο γρήγορα, κάτι περίεργο συμβαίνει, κολύμπα γρήγορα, ακόμη μπορείς. Αλλά βρίσκομαι ακόμη στο ίδιο σημείο του πατώματος. Δεν θα έφτανα ποτέ μέχρι την πόρτα, καταβάθος το ήξερα. Μου έφτανε το όνειρο της πτήσης. Και λίγο πρίν ξεψυχίσω βρίσκω τον εαυτό μου να κρατάει το ψάρι στη χούφτα. Και πάλι πίσω στη γυάλα. Χρόνος Ανούσιες σκέψεις και φαντασιώσεις που μετουσιώνονται σε αισθήσεις, συναισθήματα και γίνονται με τον καιρό μέλλον και παρελθόν. Το παρόν απουσιάζει. Πάντα έτσι ήταν, ποτέ δεν μπόρεσα να το πιάσω στα πράσα. Μου ξέφευγε λίγο πιο πρίν λίγο πιο μετά. Και εσύ θα μου πείς τώρα καμαρωτός και υπεράνω ότι το έβλεπα να περνάει απο μπροστά μου και δεν έκανα τίποτα. Και εγώ θα σου απαντήσω πως έκανα τα πάντα. Μαζί κάναμε τα πάντα και ακόμα μπορούμε, για πάντα θα μπορούμε, για πάντα θα μπορούμε να κάνουμε ότι θές ή ότι θέλω. Τουλάχιστον μέχρι το τέλος της σελίδας. Γίνε αυτός ο άνθρωπος ου φοβάσαι ότι θα αποτύχει. Γίνε εκείνος που 56
φαντάζεσαι οτι θα πετύχει. Βρες τον ρυθμό, βρες το σύστημα, υπάρχει κοίταξε γύρω σου, κοίταξε μέσα σου. Όλα είναι πιθανά, μπορείς να φτάσεις στην πόρτα, μπορείς να την ανοίξεις. Ολα αυτά που παρατηρείς είναι φαινόμενα, δεν πρόκειται για πειστήρια του παρόντος, μην εξαπατάσαι. Η πεμπτουσία του θεάματος που έτυχε να αντικρίσεις, κρύβεται καλά γκαβατζωμένη μέσα στην αφήγηση του. Στην ιστορία που έμαθες να διαβάζεις και σε αυτή που θέλεις να γράψεις. Ο καθένας μας κρατάει μια διαφορετική ιστορία, με βάση αυτή αντιλαμβάνεται την διάσταση του χρόνου. Χώμα Αρνούμε να κοιμηθώ. Καπνίζω, ακούω μουσική και γράφω στις έξι το πρωί. Είμαι εικοσιτρία με εικοσιτέσσερα νομίζω, δεν θυμάμαι. Δεν κατάλαβα πότε έγινε αυτό. Ίσως να είμαι πενήντα χρονών, μπορεί και εξήντα. Πάντως σίγουρα δεν είμαι δεκαέξι. Όχι, όταν ήμουν δεκαέξι ήμουν ζωντανός. Μετά απο λίγο πέθανα. Και στη θέση μου βρέθηκε ένας άνθρωπος. Ένας λογικός άνθρωπος με μεγάλη φαντασία και καφέ μάτια. Ένας μέσος πολίτης της Αθήνας. Ένας 57
διανοούμενος εθισμένος στη νικοτήνη. Ένας καθημερινός παράγωντας της κοινωνίας των ανθρώπων. Ένας υπηρέτης της ψυχής. Ένας απο όλους. Ένας σαν όλους τους άλλους. Ένας ή και περισσότεροι. Εν πάση περιπτώση, δεν είμαστε όλοι το ίδιο πράγμα. Δεν είμαστε ισάξιοι. Η πραγματική ζωή, στην πόλη και στο χωριό, στην γειτονιά ή στο σπίτι, είναι βασισμένη σε αυτή την ανισότητα. Η Φύση είναι βασισμένη σε αυτήν την ανισότητα. Μονάχα απένταντι στην κρίση του Θεού είμαστε όλοι ισάξιοι. Αν και όυτε εκεί έιμαστε. Κάποιοι πάνε στην κόλαση και κάποιοι στον παράδεισο. Πού είμαστε λοιπόν ισάξιοι ; Κάποτε θα γίνουμε όλοι χώμα. Έχω αριθμούς Ψάχνω το παιδί εκείνο που κάποτε είχε το σώμα μου, έτρεχε με τα πόδια μου, έπαιζε με τα χέρια μου, έβλεπε με τα μάτια μου και τα λοιπά. Όμως απο την άλλη, μήπως έιμαι εκείνο το παιδί που φανταζόταν ότι θα μεγαλώσει και τα κατάφερε. Κάποια παιδιά δεν μεγαλώνουν ποτέ, κάποια παιδιά δεν προλαβαίνουν να ζήσουν ως παιδιά απο την αρχή. Απο τη άλλη 58
ο καθένας μας ζεί αυτό που του δίνεται και εκείνο που θα αρπάξει. Οι ευκερίες δέν είναι ίδεες για όλους. ΟΙ καταστάσεις που βιώνουμε είναι ξεχωριστές αλλά όχι και μεμονομένες. Δεν είμαστε απομονομένοι αλλα ούτε και μαζί. Τα τριαντάφυλλα είναι κόκκινα και ο γραφίτης γκρί. Αυτό που διαβάζεις είναι αυτό που γράφω τώρα. Αν αυτό που διαβάζεις το βρίσκεις ανούσιο τότε σταμάτα. Αν αυτό που διαβάζεις σε ενδιαφέρει σημαίνει πως για λίγο έγινα καθρεύτης. Αν θες να με γνωρίσεις τηλεφώνησε μου στο 697... Έχω πολλούς αριθμούς. Έχω αριθμό κινητού , σταθερού και αυτοκινήτου. Έχω Α.Φ.Μ., Α.Τ., Α.Μ.Κ.Α. Τους έχω πει τόσες φορές, το έμαθα το ποιήμα. Έχω πολούς αριθμούς.
59
60