Ringing Pockets vol 1 by Dimitrios.Georgakillas

Ringing Pockets vol 1 fb.com/RingingPockets Έκδοση: Μάιος 2022 Επιμέλεια: Τζίμ Ακύλ Αθήνα

ringingpockets.gr

Μια οντότητα μυστήρια… τουλάχιστον διπολική. Οι αντιφάσεις του δίνουν τον απαιτούμενο πλουραλισμό για να επιβιώσει στη ζούγκλα που είπαν κοινωνία. Ένα τέρας που όσοι λιποψύχησαν το βάφτισαν πνεύμα και φάντασμα. Άλλοι είδαν χρώματα στη γκρίζα ψυχή του. Και αν υπάρχουν είναι γιατί δεν μπόρεσε να τα κρατήσει μέσα του. Ο χαρακτήρας του, δυναμικός... Αλλάζει, επεκτείνεται, φωνάζει μέσα στη παράνοια του και κάπου κάπου σιωπά και αποτραβιέται στη φωλιά του. Δείχνει σκοτεινό αλλά μέσα στις άδειες τσέπες του κρύβει ευαισθησία. Και κάποια ψιλά να κουδουνίζουν ρυθμικά σε κάθε του βήμα. Το κεφάλι του δεν μπόρεσε να το κρατήσει. Το αντάλλαξε με ένα κουδούνι μια μέρα που είχε χαρμανιάσει για τσιγάρα και αλκοόλ. Πλέον η μόνη συντροφιά του είναι το ενοχλητικό κουδούνισμα των σκέψεων του. Μέσα στη μοναξιά του, όταν χάνει τον έλεγχο γίνεται θεριό μανιασμένο. Τότε είναι που θυσιάζουμε κομμάτια από τη ψυχή μας για να το εξευμενίσουμε. Και αυτό μας πουλάει προστασία για ό,τι αλλοτριωτικό υπάρχει εκεί

έξω.

Είναι

μια

σχέση

εξάρτησης.

εθισμός

στην

αρχή

δε φαίνεται. Ύπουλα όμως μπαίνει στις οθόνες και στις ζωές μας. Ύπαρξη ζωντανή και αεικίνητη, έχει χώρο για όλους. Σαν τους σέρβερ του γουόρντπρες είναι ανοιχτό για όσους θέλουν να το αφουγκραστούν. Μέχρι να τους στερέψει από ζωή και φτου κι απ’ την αρχή. Το παραπάνω κείμενο αποτελεί προειδοποίηση για

οποιονδήποτε

επιθυμεί

να

γνωρίσει

το

τέρας

του

RP.

CONTENT

About the Team

About the Zine

Round One

Round two

Shmeiwmma tou epimmelhth

Symmeteixan oi

Ποιητές εκ του προχείρου, δημιουργοί στιγμών και γεγονότων ψιλοφανταστικών, παρατηρητές συμπάντων φυσικών και μεταφυσικών, διαννοούμενοι κατηγορίας αμπελοφιλοσοφών, ρεπόρτερς πολέμων και εξεγέρσεων συνειδησιακών, μουσικοί συνθέσεων άηχων και σιωπηλών, χορευτές θρησκευτικών ζεϊμπεκιών, γλύπτες άυλων προτομών, ηθοποιοί καθημερινών θεατρικών, αρχιτέκτονες δομών ελευθεριακών, ζωγράφοι αφηρημένων εννοιών και, κυρίως, εργάτες των λέξεων μα και των μυαλών, γραφιάδες παραλόγων, αλόγων μα και λογικών. Αυτή είναι η ομάδα μας – η ομάδα του ringing pockets. Η ομάδα μας ξεκίνησε με σκοπό να ενώσει τις ανήσυχες συνειδήσεις μας μέσα από το λόγο, και όχι μόνο. Θέλουμε να προσφέρουμε στη συναισθηματική νοημοσύνη του κάθε ενός προσωπικά. Η ιστοσελίδα μας είναι ένας χώρος τέχνης και ανταλλαγής ιδεών, μια κοινότητα που θέλει να δώσει έμπνευση, να προβάλλει εναλλακτικούς τρόπους σκέψης, να βοηθήσει την επικοινωνία μεταξύ ατόμων και να προωθήσει τη δημιουργικότητα.

Αυτό το μικρό βιβλιαράκι είναι ένα κάλεσμα σε ότι έχει μείνει ζωντανό, σε ότι ακόμα υπάρχει και βγαίνει πηγαίο, προς εξύμνηση της μεγαλύτερης τελετής του να βάζεις κάτω την μια λέξη μετά την άλλη. O ρομαντισμός ακόμα πάλλεται και μοιάζει μη ρεαλιστικός παρ’ όλα αυτά αναγκαίος, στην μέση μιας μάχης ανάμεσα στη δημιουργία και του πως θα βγάλεις φράγκα, ανάμεσα στην ζωτικότητα και τον συμβιβασμό. Ίσως δεν θα αλλάξει κάτι, ίσως η αλλαγή να είναι η μεγαλύτερη πλάνη, ίσως η αιώνια μάχη της φύσης και του ανθρώπου να τελειώσει χωρίς εμάς. Αυτή είναι απλώς μια προσπάθεια εναρμόνισης των άκρων αναμιγνύοντας φαντασία και πραγματικότητα, ματαιότητα και ελπίδα, διαχωρισμό και ένωση, ακροβατώντας στις αντιθέσεις απέναντι απ’ το «καταναλώνω άρα υπάρχω».

“1” Πρέπει να χάσεις τον εαυτό σου μαλάκα για να παίξεις. Θέλει να χάνεις τον εαυτό σου σε κάθε στιγμή και να είσαι ο μόνος που τον νοιάζει. ‘’Χάθηκες?’’ ‘’Για πόσο?’’ Δείξε μου σημασία, δείξε μου πως είναι να πηγαίνεις ως την πηγή. Δώσε μου να πιώ από αυτό το νερό. Να το αγκαλιάσω, οράματα να καίμε και όνειρα να ποτίζουν τις ρίζες σαν σύννεφα χρωματιστά εδώ και εκεί. Δεν κάνουμε μωρό μου για την σειρά. Δεν είχαμε το επόμενο νούμερο και δεν θα μας βρει κανένα νούμερο ποτέ. Δεν ακούμε σε νούμερο. Δεν βρίσκεται η δράση εκεί και δεν μπορούνε να μιλάνε για αντίδραση. Μα μιλάμε εμείς. Αναλύουμε και τα πόδια μας τόσο αρμονικά μπαίνουν στον χορό. Σε αυτό το ατελείωτο πάρτι συνειδήσεων τα χρώματα επιλέγουν να έχουν συναίσθηση και οι αισθήσεις αρμονικά απλώνονται χαλί να τις πατήσεις. Χαλί για να αλλάξεις τα βήματα που οδηγούν στην σειρά. Αρνήσου. Βγες έξω και αρνήσου. Κυνηγάς τον κόσμο που αντίστροφα γυρίζει και σε αυτόν εγώ δεν θα σου πω ποιος θα είσαι και τι θα γίνεις. Κομμένα αυτά. Γίνεσαι και ανθίζεις τον κόσμο, χοροπηδάς από δω και από εκεί έχοντας τα αστέρια στο πλευρό σου. Ξεσπάς και φοβούνται οι σεισμοί, γελάς και χαίρεται η 9

φωτιά. Αγνός άνθρωπος με την ιδέα της αντίδρασης ανθισμένη μέσα του. Αγνά παιδιά. Αγνή καταιγίδα και ο κόσμος έχει και πιο μακριά, αρκεί να το ζήσεις. Παράνοια #23 January 13th, 2017

Άυλος θησαυρός Κυλάει εμπρός η ζωή μας και παίρνει φωτιά, μη κάνεις πως δεν ακούς το θόρυβο. Κάποτε η βροχή θα ποτίζει με φως τη γη και ο ήλιος κάθε αυγή θα πέφτει στη θάλασσα μ’ έναν καυτό κόκκινο κρότο. Τα βράδια στις πολιτείες ανθρώπινα πλάσματα θα τριγυρνούν στους δρόμους. Χωρίς να βλέπουν χωρίς να ακούν ο ένας τον άλλο. Μόνο θα νιώθουν τον 10

ψίθυρο των βημάτων τους χωρίς να ξέρουν που πηγαίνουν και τι τελικά ψάχνουν να βρουν. Η μοναξιά θα ριζώσει βαθιά μέσα τους και κάθε μέρα, κάθε νύχτα που περνά ένα κομμάτι τους θα πεθαίνει ώσπου να γίνουν μεγάλες σκιές. Έλα, σήκω, πάμε δώσε φωτιά στη συνήθεια άνοιξε τα μάτια σου και άκου όσο πιο προσεκτικά μπορείς τον ήχο της ζωής που κυλάει πάνω στο σώμα σου. Έτσι θα μείνεις ζωντανός. Έλα σήκω και μην στέκεσαι ούτε λεπτό ακίνητος, προσπάθησε να βρεις που κρύβεται η χαρά, ψάξε καλά που ανήκουν ο φόβος και η λύπη. Όλους τους δρόμους που υπάρχουν αρνήσου και νέους μοναδικούς δικούς σου βρες. Σκοτεινούς κι απρόσμενους κι εκεί άσε τον εαυτό σου να χαθεί, να χαθεί και να μαζέψει τα πιο πολύτιμα σημάδια. Ύστερα θα τον δεις πιο δυνατό και το σώμα θα πατάει πιο γερά στη γη. Δεν υπάρχουν κανόνες. Οι κανόνες είναι για τους νεκρούς. Εμείς εδώ αν θέλουμε να λεγόμαστε ζωντανοί πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να το αποδεικνύουμε. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, με κάθε μέσο. Το μυαλό, ο μόνος μας αφέντης, και το σώμα μας η ευκαιρία ότι σκεφτόμαστε να βγει αληθινό… action.reaction May 12th, 2016

Αστική Μοίρα Όταν γράφω είναι σαν να χρωματίζω τους τοίχους της παράνοιας μου, αυτής της καταναγκαστικής σκέψης που με θέλει βασιλιά δίχως στέμμα, αφεντικό χωρίς δουλειά. Δεν είμαι εγώ που αναζητάω το κάτι, ούτε είμαι αυτός με τις απαντήσεις, δεν εξουσιάζω τίποτα και μοιάζω πιο πολύ με ένα φύλλο στον άνεμο έρμαιο των αέρηδων . Ο λόγος εκλείπει μπροστά στην καθημερινότητα και όσα με ελκύουν παίρνουν μια ρηχή μορφή ικανοποίησης. Γλώσσες πάνω σε μάγουλα και σιλουέτες που κινούνται σε ρυθμούς κάποιου δισκοθέτη, ο αέναος κύκλος της κατανάλωσης βουλιάζει στην άβυσσο της φαντασίας. Ποιος κρεμάει τα αστέρια στον ουρανό? Ποιος γεννάει τα συναισθήματα? Είναι το άπειρο της νύχτας που συγκρούεται με τα πρέπει της μέρας, και μένεις γυμνός απέναντι στις πιθανότητες, γυμνός από ιδέες από όνειρα από οτιδήποτε θα μπορούσες να έχεις έλεγχο πάνω σε αυτό. Αν τελικά είμαστε προσημειώσεις σε κάποιον υπολογιστή τότε αυτός ο κόσμος καταρρέει. Όσα είναι τα φώτα της πόλης τόση είναι και η ματαιότητα μας όσο δεν αγγίζουμε τα σώματα, όσο η ψυχεδέλεια παραμένει παράνομη και κυνηγημένη, όσο δεν αναζητούμε το σκοτάδι το μέρος δηλαδή που κρύβονται όλα μυστήρια της ύπαρξης και κάνει τα προβλήματα μας να μοιάζουν ανύπαρκτα. Όχι επειδή δεν υπάρχουν αλλά γιατί εμείς τα δημιουργούμε μέσα από γενιές και γενιές καταπίεσης. Μην πίνεις την τύχη σου αν αυτό είναι το δώρο σου, μην αφήνεις το ταξίδι να πάρει την τροπή που θέλεις στο άγνωστο βρίσκεται η μαγεία. Αναρωτιέμαι αν θα νιώσουμε ποτέ ελεύθεροι να γίνουμε αυτό που μας προστάζει η αιωνιότητα, αν θα υπάρξει λύτρωση για μας που τα πρέπει επιβάλλονται σαν λυσσασμένα αφεντικά, για μας που η δημιουργία είναι θρησκεία αλλά όχι τρόπος επιβίωσης. Αναρωτιέμαι 12

αν έχουμε βρει τον έρωτα η απλώς ισορροπούμε κάπου ανάμεσα σε αυτόν και το μίσος. Αναρωτιέμαι αν θα δω τον πλανήτη να εκρήγνυται και η ζωή να παίρνει τέλος, με όλη την φτώχεια της όλη την αρρώστια της και την καταπίεση της και αν τελικά θα επιζήσει κάτι αυθόρμητο σαν την φαντασία, αν θα επιβιώσουμε μόνο νοητικά σαν μια ανάμνηση του σύμπαντος. Γιατί μόλις πεθάνουμε όλοι ποιος θα μας θυμάται άραγε? Ίσως οι πλούσιοι που κατάφεραν να μετοικίσουν στον Άρη ίσως αυτοί θα μας θυμούνται και θα κάνουν γιορτές που θα επευφημούν τους γήινους για την αφοσίωση τους στον πολιτισμό την επιστήμη και την θρησκεία που χάρη σε αυτά μπορούν να βρίσκονται εκεί καθώς κοιτούν στον ουρανό τους, την σπασμένη σε κομματάκια γη που λάμπει από το φως του ήλιου. Arecibo December 5th, 2017

Οι γιοί της επαγγελίας Άμορφες μάζες χωμένες σε καλούπια, σχηματίζουν καταναλωτές σε σειρά, με μάτια αστραφτερά αλλά κενά, άνθρωποι κινούνται σπασμωδικά, το θέαμα τη κρίση θολώνει, καθώς στις εξέδρες η μόδα μαστιγώνει, στην αρένα τα θηρία κατασπαράζονται μέσα στις ιαχές του διψασμένου πλήθους, που κοιμάται, και ψέματα αφουγκράζεται. Τα ένστικτα απαιτούν εξόντωση, δε χωράνε σ’ αυτή την εκδοχή της ζωής, κρύβονται στην ομίχλη της ντροπής, μέσα σε μπουκάλια αδειανά και γεμάτα σιλικόνη βυζιά, στις βρώμικες γωνιές της πόλης, τα πάθη καταναλώνονται απολαυστικά. Φρέσκια αρωματισμένη και πακεταρισμένη σάρκα, ξεθωριασμένα αναλώσιμα κορμιά, με ξέχειλα από πόνο μουνιά. Τα ανδρείκελα βασιλεύουν και βασιλεύονται, για τα ατροφικά μυαλά, είναι κανόνας όσο ζουν να ορέγονται – άπληστα, απ’ έξω μάταια να γυαλίζουν και μέσα κούφια να σαπίζουν. H ανασφάλεια της πούδρας και των λοσιόν σφυροκοπάει ανελέητα, κάνει τη θολή βιτρίνα θα ραγίσει, τη σπάει από κάτω προς τα πάνω, συνεπείς στους ταξικούς κανόνες, που ρίζωσαν απόλυτα στις τεχνητές αισθήσεις μας. 14

Η τρέλα παραμονεύει πάντα έξω απ’ τους κανόνες, γι’ αυτό η ζωή πρέπει να μπει σε κουτάκια, να οριστεί στον κανονικό κάνναβο, κι ο καθένας να φτιάξει μια φούσκα, μέσα στην οποία θα κλείσει όλη την ουσία της ματαιότητας, προβάλλοντας στα τοιχώματα τις χλωμές επιθυμίες του, υποδουλωμένες από την ηθική ξένων δυνάμεων, που αδιαφορούν για κάθε είδους φύση. Μεγάλα εργαλεία και γρανάζια στοιχηθείτε, γοργά κατασκευάστε τα αυριανά μας όνειρα! Έχω κολλήσει σ’ αυτή τη σαπουνόπερα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, σ’ έναν κόσμο με μέτρια πάθη -αδιάφορο, που οι νομοθέτες έχασαν στους νόμους τα λογικά τους, κι οι νομοθετημένοι απώλεσαν τις καρδιές τους. Μέσα στο χρωματιστό γκρίζο, όλα μοιάζουν ίδια κι ας είναι μοναδικά, συχνά η φρίκη ξεχωρίζει σε πέτρινες στιγμές, αποτυπωμένη στις ανθρώπινες σάρκες, να υπενθυμίζει πως στη πραγματικότητα όλα είναι πιθανά, προκαλώντας με να ζήσω σα παιδί και να πεθάνω εγώ! albi March 20th, 2017

μα/ όχι/ χαϊκού Ο Θεός αποφάσισε και μίλησε, τα φανάρια όλα έγιναν κόκκινα και απ’ το συνεργείο βγήκε ο τρελός που με τα μάτια του Τον είδε! * Το θαύμα της φύσης ξεκινά από τα κάτουρα του μεθυσμένου που σχηματίζουν στο τσιμέντο ποταμάκια και χύνονται σα ρέματα στο δέλτα του υπονόμου. * Ρόδες γυρνούν στο δρόμο και παντού σα μηχανήματα ενός εργοστασίου και γύρω τους περαστικοί τις βιντεοσκοπούνε. * Πιθήκια έχουν στηθεί στα πεζοδρόμια κρατώντας μάτια, μύτες, στόματα κι αυτιά κλειστά και κλάνουνε σ’ αυτούς που σταματούν για να τα δούνε. * Ο άστεγος μαζεύει γόπες απ’ την άσφαλτο, τις θρυμματίζει σαν ψίχουλα σε κομματάκια και τις ρίχνει να τις φαν τα περιστέρια. * Το διπλανό σπίτι κάνει φασαρία, μα το δικό μου όπως πάντοτε είναι ήσυχο παρόλο που ποτέ του δεν κοιμάται. * Κάποιος κλωτσάει τα κουτάκια μπύρας και σουτάρει, άλλος τα μαζεύει και τα ανακυκλώνει για λεφτά κι άλλος τα πίνει και τα πετάει στους δρόμους. * Κουρτίνα κλειστή να μη με βλέπει ο απέναντι ν’ αράζω, 16

ατμόσφαιρα αποπνικτική από καπνούς τσιγάρων και το τετράγωνο όλο φλέγεται και βρωμάει καμένο. * Σύννεφα γκρίζα στον ουρανό μα πια δε βρέχουνε κι όλα ανθίζουν, δυναμώνουν και γερνάνε κι εγώ περπατάω ατσούμπαλα και άθελα μου τα πατάω. * Στα σκουπίδια ένα πτώμα και οι γάτες τρώνε απ’ αυτό και πίνουν από ένα ληγμένο κρασοκούτι. * Τα πουλιά προηγούνται της ημέρας και το τελευταίο τσιγάρο μου προηγείται των πουλιών. * Μπανγκ! Μπανγκ! Γκάνια και σιδερικά! Σφαίρες καλύπτουνε τον ουρανό της γειτονιάς! Για μια στιγμή κρύβεται το φως και δε μας χτυπά η ραδιενέργεια! * Στη μπαζωμένη λίμνη αυτής της πόλης θα ρίξουμε τον κάθε απατεώνα που μας πουλάει ένα τζι ελπίδα με των εκατό. * Όσο κι αν μεγαλώσουμε τους δρόμους ποτέ δε θα εξαλείψουμε την κίνηση, τα κορναρίσματα και των οδηγών τα μπινελίκια. * Θα μπορούσαμε όμως τις νύχτες για να βλέπουμε αντί να καίμε τα φανάρια και τα φώτα τα ηλεκτρικά να κάψουμε τα πάρκα και τα δέντρα. Αλέκος Κοάν May 11th, 2017 17

Aναβολή Άνθρωποι πληγιασμένοι./ Χτυπημένοι σαν σκυλιά/ ,κακοποιημένα από ανθρώπους ,/ κακοποιημένα σώματα /,και το χέρι που τα σημαδεύει ακόμα μια κακοποιημένη ψυχή. Μια ψυχή που μεγάλωσε ανάμεσα στη σκατίλα/ εσκεμμένα ή ίσως και τυχαία. Σώματα με ουλές και κοψίματα/ , και το χέρι που τα ατίμασε, να κουβαλάει μια ακόμα πονεμένη ψυχή,/ χαμένη μέσα στα μη και στα όχι . Μια ψυχή μπερδεμένη /σαν την μέλισσα που δεν βρίσκει τη γύρη της και αρκείται σε ένα μπολάκι γεμάτο με ζάχαρη και νερό ,/ αφημένο σε μια γωνιά κάπου μακρυά από όλους και όλα /, και πλέον ξέρει πως/ σε αυτόν τον καινούργιο τρόπο ίσως να πρέπει να συνηθίσει πια να ζει. Ψυχές γεμάτες,ψυχές αδειανές , μονόχρωμες , ψυχές χρωματιστές . Ψυχές εκατομμύρια/ ,πονεμένες,/ τόσο που δεν μπορούν την γλύκα /, τόσο που ζητάνε παραπάνω πόνο, μηπως και νιώσουν τη χαρά,/ τόσο που ζητάνε πόνο κιαλλο μήπως και νιώσουν οικεία. Τόσο που όταν έρχεται η χαρά αδυνατούν να την πάρουν στα σοβαρά. Σώματα φτιαγμένα από χέρια που ενώνονται με άλλα σώματα,/ σώματα χαραγμένα από χέρια που φορτίο τους έχουν κι αυτά άλλες πονεμένες ψυχές/, που κι αυτές ακουν στο βάρος άλλων πονεμένων σωματων, κι αυτά το ίδιο χαραγμένα ή και περισσότερο,/ ή και λιγότερο/ ή απλά χαραγμένα το ίδιο βαθιά, αλλά απο διαφορετικό χερι. Και όλα από κάτι να κουβαλάνε. Και όλα από κάτι να τους πονάει, και όλα με κάτι να θέλουν να πονέσουν. Και αν δεν πονέσουν σχεδόν ασφυκτυούν . Κι αν δεν πληγιάσουν σχεδόν υποφέρουν. Και αν δεν γεμίσουν τον πόνο τους με τον πόνο των άλλων, φορτώνονται οι ίδιοι με 18

παραπάνω πόνο/ , με το πιο ανυπόφορο πόνο. /// Και μετά νίωθεις ενοχές. Και μετά σιωπή. Και μετά μακάρι να ήταν ολα αλλιώς. Και πάντα να αποφεύγεις να κοιταχτείς στον καθρέφτη. Και όταν πέφτει το μάτι σου εκεί , να έχεις ήδη μια φτιαγμένη ιστορία για το ποιος είναι αυτός που στέκεται απέναντι σου. Και κάθε μέρα ο πρωταγωνιστής να αλλάζει. Και κάθε μέρα παίρνεις τον ρόλο κάποιου άλλου. Και κάθε μέρα να μπορείς να γίνεσαι ο οποιοσδήποτε εκτός απο εσενα. Να σε κοιτάς στο καθρέφτη και να σε λυπάσαι. Βρίσκεις μια μια τις πληγές του ανθρώπου που η μορφή του καθρεφτίζει μπροστά σου ,/ τις κοιτάς σαν να μην τις έχεις ξαναδεί ποτέ. Σα να μην τις ένιωσες ποτέ να τρυπάνε την ψυχή σου/ ,σα να μην σκουπισες ποτέ το αίμα που έτρεχε από αυτές. Σαν να μην ένιωσες ποτέ τα δάκρυα να κυλάνε στις άκρες των χειλιών σου παρακαλώντας να βρουν ένα τέλος. Κοιτάς τις επουλωμένες ουλές αναζητώντας καθε. μέρα. το σημερινό σου Εγώ. Και ξαφνικά δεν είσαι κανείς. Και ξαφνικά βγαίνεις έξω από το σώμα σου και φτάνεις κάπου να σε χαζεύεις από μακρυά. Και σωπαίνεις. Ξαφνικα καταλαβαίνεις πως/ από εδώ έξω, είσαι όμορφος πολύ. Νιώθεις να σου λείπεις λίγο. Αναρωτιέσαι γιατί όταν είσαι μέσα σου γίνεσαι κάποιος άλλος, /θυμώνεις λίγο με εσένα,/ αλλά για ακόμα μια φορά σου κανεις τη χάρη και σκέφτεσαι κάτι άλλο να ξεχαστείς. Σε κοιτάς ξανά ./.η απόσταση ακόμα πιο μακρινή αυτη τη φορά,/ μα είσαι όμορφος πολύ. Ανοίγεις τα μάτια ,η μορφή σου μπροστά 19

στον ίδιο καθρέφτη,/ κουρασμένος ίσως μπερδεμένος. Σήμερα θα είμαι Εγώ. Για όσο κρατήσει. Σήμερα θα σταθεις μπροστά στην ίδια σου την ψυχή, /θα κοιταχτεις στον καθρέφτη και θα δεις εσενα. Και θα πονέσεις πιο πολύ απο κάθε άλλη φορα . Θα πονέσεις πιο πολύ απ’οτι σε πόνεσε ποτέ ξένο χέρι,/ θα δακρύσεις πιο πολλα δακρυα από όλα τα δάκρυα που εχουν τρέξει ποτε πανω στο προσωπο σου. .Αποψε θα χαράξεις πληγές πάνω στις ηδη πληγές σου/ , και θα σκουπισεις το αίμα που τρέχει στο δερμα σου με τον πιο αβασταχτο πόνο που έχει ποτέ ξεσπάσει μέσα σου. Απόψε θα ζήσεις. Θα ζήσεις με τον οσο πόνο σου εχει απομείνει. Γιατι ειναι δικος σου, και παντα θα τον κουβαλας. Γιατι σου ανηκει και παντα θα τον καλωσορίζεις. Γιατι έφτυσες αίμα να τον αποδεχτείς και παντα θα τον αγαπάς. Γιατι από ολα οσα μπορείς να γίνεις,/ επιλεγεις να γινεις Εσυ. Εγώ. Εμείς. Άνθρωποι πληγιασμένοι σαν κακοποιημένα σκυλιά. Με σώματα ματωμένα που γερνάνε στο χρόνο και ψυχές πονεμένες που πάντα θα πετανε σαν αγρια πουλια . Ανθρωποι μονοι. (Μονοι) Με τις πληγές μας ανοιχτές, να καίνε σαν λάβα/, ψυχές ματωμένες.Ψυχές που πονουν μα σφιγγουν τα δόντια και προχωρούν παρακάτω. Ψυχές που δαγκώνουν στο περάσμα τους πριν προλάβουν να δαγκωθούν. Ψυχές με πληγές επουλωμένες που δεν πονούν πια.. Ψυχες που δεν πονουν πια μα οσο περναει ο χρονος θα αντεχουν ολο και παραπανω. Ψυχες που δεν πονούν πια , μα πάντα θα θυμούνται. Ψυχες που δεν πονουν πια μα παντα θα υπάρχουν. meli January 31st, 2022

Σάπιο Μήλο Και αφήνεις λίγο απ’ τον εαυτό σου να καταρρεύσει μαζί με τους άλλους που σιγά σιγά αρχίζουν να μοιάζουν με σένα. Τα ερείπια μίας εποχής κλείνουν το δρόμο και εμποδίζουν την επόμενη να μπει στον διάβα της. Και μέχρι να βρούμε το κρυφό κατατάλλα στοιχείο που μας έκανε αυτό που είμαστε, ασχολούμαστε με πράγματα ίσως ασήμαντα, ή και σημαντικά. Ποιος είμαι εγώ για να κρίνω; Ένας κήπος με γαρδένιες μία φορά μου είπε πως είμαι τόσο μικρός που καταλήγω μεγάλος σε ένα κόσμο μεγάλων. Τα μικρά της μάτια με κοίταξαν αλλά δεν το κατάλαβα ποτέ, πράγμα που με κάνει να αναρωτιέμαι εκείνη τι σκέφτηκε. Προσπάθησα να απομακρυνθώ απ’ τις σκέψεις, ότι αυτή δε με πήρε σοβαρά και αυτή δε θα καταλάβει. Σήκωσε το φουστάνι της και μου έδειξε τα εσώρουχά της. Τα μπεζ εσώρουχά της. rjunkie May 13th, 2015

Καθαίρεση Μ’αγαπούσες κι άνθιζαν νυχτολούλουδα απ’ το τσιμέντο η Αθήνα τα βραδιά σκεπαζόταν απ’ άρωμά τους οι δρόμοι της ξαναγεννιόντουσαν Με τον καιρό έγιναν ένα με τον ορίζοντα εισέβαλαν στα σπίτια, τα νυχτόβια πλάσματα μεθούσαν από την ιαματική ομορφιά τους Μεγάλωναν συνεχώς, το φύλλωμα τους εισέβαλε βίαια στις ζωές κάλυψαν τους καθρέφτες και τα παράθυρα Μέχρι που έκρυψαν τον ήλιο. Η πόλη ντύθηκε στο σκοτάδι και οι άνθρωποι ξέχασαν την όψη τους Ανέλαβα την ευθύνη μου, έτρεξα στους δρόμους ξεριζώνοντας νυχτολούλουδα με τα νύχια Ως το πρωί τα χέρια μου είχαν γεμίσει αίμα και πέταλα. Ο ήλιος όμως ξετρύπωσε danae chrysafaux January 11th, 2019

Sand Εγώ τη βιασύνη δε μπορώ. Ξέρεις, μισό- καπνισμένα τσιγάρα, παρατημένες μπύρες, μισοφαγωμένο μεσημεριανό και τέτοια. Βιαστικές κινήσεις και γνωριμίες δεν τις αντέχω. Και σένα σε γνώρισα βιαστικά. Βιαστικό μπάνιο, βαλς , βόλτα, χαιρετούρα. Πιεσμένος χρόνος , καράβι είχε ήδη φτάσει εκεί που έπρεπε , μα δε λησμόνησα το παραμικρό. Το timing είναι τα πάντα και στην προκειμένη περίπτωση επιβεβαιώνεται. Με σένα μόνο αναστάτωση, ένα όμορφος πανικός. Τα εμπόδια είναι ελκυστικά, έχουν τη γοητεία του απίθανου και της πρόκλησης. Σαν να πόθησες για μια στιγμή το δύσκολο και το εξαιρετέο. Τα εύκολα δεν τα θες γιατί γίνονται αυτονόητα και δεν είσαι για μια στρωτή ευκολία. Θες την απαγόρευση, την απόσταση, την επιπολαιότητα, τον κίνδυνο και γω … τα θέλω ακόμα περισσότερο. marianna August 19th, 2016

NEUROSIS Η εργασία είχε ως εξής : ‘Τι σημαίνει η καραντίνα για σένα ; Decomposition Κάτι που αυτο-καταστρέφεται, μπαίνει σε διαδικασία διαλογισμού και κοινωνικής ύπνωσης- επανάληψη Δυο άνθρωποι που παίζουν ένα παιχνίδι, ζάρια ίσως Η ζωή που κυλά αναπάντεχα και εμείς τρέχουμε πίσω της Η γέννηση ενός παιδιού. Η αταξία , το χάος. Ένα σώμα που σπάει σε κομμάτια. Θεατρικές παραστάσεις μέσα από την οθόνη. Τα μάτια μου πονούν. Η προσπάθεια ενός ζευγαριού να επικοινωνήσει, ο έρωτας, η βία. Πόνος. Μια νύχτα να παραπατάμε στα στενά γεμάτοι αλκοόλ και ναρκωτικά- τα μαγαζιά κλειστά Οι μπάτσοι με καφέδες σε κάθε γωνία Έχω την ανάγκη να τους πω το μέλλον, να τους αγοράσω πολλούς ελληνικούς και να τους διαβάσω το φλιτζάνι Επαναστατικότητα, η ιδέα υπεράνω όλων, ένας παντογνώστης μαέστρος συντονίζει το σύμπαν Ω θεέ μου τρελαίνομαι (ΕΙΡΩΝΙΚΟ) Γέλιο για στο τέλος. Pierrot Le Fou December 7th, 2020

Xείλος Στο χείλος του γκρεμού Στο χείλος σου Το κάτω Γραμμές γεμάτο Χαραματιές Μικρές ατέλειωτες Μικρογραφία θάλασσας Ορθογραφία του τυχαίου Και εγώ Ανορθόγραφο Βήμα Στο χείλος του γκρεμού Σεραφείμ January 31st, 2021

Θέμα χρόνου O Σίσυφος,λέει, βασιλιάς της Κορίνθου συμφώνησε να πει ο,τι γνώριζε στον θεό Άσωπο για τον Δία που αποπλανούσε την κόρη του. Ο Άσωπος αφού έμαθε πολλά για την υπόθεση καταδίωξε τον Δία. Όταν εκείνος γλίτωσε αποφάσισε να τιμωρήσει τον Σίσυφο και τον έστειλε στον Άδη. Τότε ο Σίσυφος απέδειξε την εξυπνάδα του καταφέρνοντας να φυλακίσει τον Άδη. Όμως έτσι αδυνατούσε να πάρει τις ψυχές των 25

θανάσιμα τραυματισμένων ανθρώπων και ζώων και ο κόσμος γέμιζε με ανήμπορα έμψυχα όντα. Οι Θεοί αποφάσισαν, αφού ξαναέστειλαν τον Σίσυφο στον Άδη και ξαναέφυγε να βρουν άλλη τιμωρία. Έτσι τον έβαλαν να κουβαλήσει ένα βράχο στην κορυφή ενός βουνού. Φτάνοντας στην κορυφή δεν έβλεπε τίποτα άλλο απ’ την πέτρα να κατρακυλά πίσω στην πλαγιά και τον ίδιο να κατεβαίνει για να επαναλάβει αυτήν την διαδικασία. Όσο διαρκεί αυτή η επιστροφή, αυτή η παύση, ο Σίσυφος με ενδιαφέρει. Αυτή η ώρα σαν μια αναπνοή είναι η ώρα της συνείδησης. Η συνείδηση είναι η δύναμη που οδηγεί στην απόλυτη ελευθερία, δηλαδή στο ανίκητο. Την ώρα εκείνη που βασανίζεται τόσο κοντά στις πέτρες είναι ήδη πέτρα κ είναι αυτή η περηφάνια που κουρελιάζει όλα τα μαρτύρια. Είναι αυτή η δύναμη της ύπαρξης που φτάνει στην αθανασία. Και όταν τα χρόνια περάσουν, το ανθρώπινο είδος εξαφανιστεί και οι βράχοι διαλυθούν απ’ την συνεχή και αδυσώπητη διάβρωση του αέρα, τότε ο Σίσυφος μπορεί να αποδράσει. Είναι απλώς θέμα χρόνου. freeN October 16th, 2014

Track No 9 Αισθησιακή γραμμή, χαμηλή ένταση. Χορεύεις μπροστά μου γυμνή με ανοιχτά τα πόδια . Tα μάτια σου ζωγραφισμένα έντονα μαύρα, τόσο όμορφα που δεν μπορούν να δακρύσουν. Το σώμα σου έχει τόσο τέλειο περίγραμμα λες και το ζωγράφισε ζωγράφος και ξέχασε να το σβήσει. Tο δέρμα σου τόσο απαλό σαν να σε γέννησα χθες. Σε λίγο θα το περάσω όλο με την γλώσσα μου. Εξάλλου δεν έχω βάλλει τίποτα στο στόμα μου τις τελευταίες μέρες. Φοράς κίτρινο εσώρουχο, δαντελωτό και όταν το κατεβάζεις μυρίζει καρύδα. Τις μέρες που φοράς μαύρο δεν αντέχω να μην στο ξεσκίσω και τότε μυρίζει μάνγκο. Πριν φύγω θα το πάρω μαζί μου γιατί είναι υγρό και θα σκουπίσω τον υδρώτα μουστον δρόμο. Τώρα απλά ξαπλώνω και χώνω τα νύχια μου μέσα στα δικά σου. Tα κάνω δεξιά αριστερά μέχρι να ματώσουν. xara oikonomou November 22nd, 2016

Γλυκιά υπενθύμιση Είμαστε μία χούφτα θηλαστικά πάνω σε ένα βράχο που ταξιδεύει στο διάστημα δίπλα απο έναν μικρό ήλιο. Η ύπαρξη μας θυμίζει τέχνη. unknown author October 31st, 2016

Can’t believe this is my second poem about that asshole Σε τι γλώσσα να γράψω για σένα; Τη δική σου ή τη δική μου Ή μήπως κάποια τρίτη, ξέχωρη A part of us and apart from us Something that neither of us will understand But both will learn to live with. Which words should I learn to speak To describe what your smile looked like Όταν με κοίταζες, για μια στιγμή 28

Πριν γυρίσεις από την άλλη και γελάσεις, Before you reached out, in the dark, Και με τραβήξεις κοντά σου, στο σκοτάδι, And lean your face close to mine, in the dark, Το δέρμα σου να κοκκινίζει σαν να ντρέπεσαι, στο σκοτάδι Σαν να σε έκαψε κάποιος αόρατος ήλιος, στο σκοτάδι Like it was me that burned you. In the dark. Με ποιο σύστημα να βάλω τόνους η να τους εγκαταλειψω μια και καλη; Δεν ξερω αν θελω να ξερεις, ουτε λιγο Τις διακυμανσεις της φωνης μου οταν μιλαω για σενα. I want you to remember them without any help from me I want you to hear my accents when you think. Στο σκοτάδι, στο φως και στη μέση τους θέλω να σου μιλάω Με μια γλώσσα που θα με καλύπτει και φανερώνει ταυτόχρονα I don’t want to be hidden but I want the pretense Να πώς σου μιλάω και με καταλαβαίνεις Να πώς σου μιλάω και με βλέπεις, όπως είμαι Με ακούς, όπως είμαι, το κορμί μου the palimpsest Of a million words, κι από γλώσσες άλλο τίποτα Κοκκινίζεις πάλι. That’s fine. You were never prettier than this, flushed and smiling Δεν είχε πάντα λέξη η γλώσσα για τα μάτια σου. Δεν είχε λέξεις για πολλά, αλλά τις βρίσκει. Ή θα τις βρει. Κάποια στιγμή. But they won’t be for us. marita379 March 15th, 2018

Δύο τοματίνια “Θα ήταν καλύτερο για την όρεξη σας να φάτε πριν το κυρίως πιάτο δύο ντοματίνια”, είπε ο Γιάννης Κίρκοφ και κοίταξε την φίλη του. Εκείνη με το που άκουσε τα λόγια του Γιάννη Κίρκοφ σηκώθηκε από το τραπέζι και άρχισε να χοροπηδάει στο ένα πόδι γύρω, γύρω φωνάζοντας” εμένα με λένε Μαίρη Λόλα , εμένα με λένε Μαίρη Λόλα και τρώω μόνο μήλα και τρώω μόνο μήλα και αχλάδια.” Αφού έκανε τον γύρω του τραπεζιού δύο τρεις φορές, ξανακάθισε, κοίταξε τον Γιάννη Κίρκοφ και αμέσως έφαγε τα δύο ντοματίνια. Ξαφνικά η Μαίρη Λόλα κοκκίνισε και πρήστηκε ο λαιμός της τόσο πολύ που έμοιαζε με σαμπρέλα αυτοκινήτου. Μετά από λίγο η Μαίρη Λόλα πέθανε. Ο Γιάννης Κίρκοφ πλήρωσε τον σερβιτόρο είκοσι τρία ευρώ και σαράντα πέντε λεπτά, πήρε το παλτό του και έφυγε από το μαγαζί. Τζιμ Ακύλ January 18th, 2021

Παιχνίδια για παιδιά Μαζεύω τα κομμάτια του χρόνου Ένα ένα Και, σα σε παζλ, Τα βάζω όλα μαζί Να φτιάξω την εικόνα. Η εικόνα είναι γυμνή Σαν έρημος. Με τρομάζει η κενότητα της, Σταματώ να συλλέγω τα κομμάτια, Πιάνω ένα στυλό με μπλε μελάνι, Και ζωγραφίζω σκίτσα Κι αφηρημένα σχέδια. Μετατρέπω το χρόνο Σε τέχνη, Σε δομή, Μα όταν σταματώ Και ξαναενώνω τα κομμάτια, Τα σχέδια χάνονται, Η δομή επιστρέφει στην κενότητα, Η εικόνα τσιτσιδώνεται ξανά. Αποφασίζω να της δώσω διάσταση Στο χώρο, Αρπάζω απ’ την κουζίνα οδοντογλυφίδες, Τις βάζω τη μια πάνω στην άλλη, Και φτιάχνω έναν πύργο. Στον πύργο απάνω βάζω έναν ένοπλο φρουρό, Με μαυροκόκκινη στολή μάχης, Και του δίνω εντολή Να φυλάει το οικοδόμημα, Μα αυτός με αγνοεί, Κατεβαίνει κάτω και το γκρεμίζει, 33

Τρέχει να βρει νέα κομμάτια. Τώρα η εικόνα μου Είναι και πάλι γυμνή, Μα τουλάχιστον εγώ αράζω, Φουμάρω τσιγαράκια και χασίς, Κι ο μαυροκόκκινος πρώην φρουρός, Νυν εποικοδομητής του παζλ, Έχει αναλάβει τη δουλειά μου. Αλέκος Κοάν June 23rd, 2015

Θα παίξεις μαζί μου; Ξυπνάς και είσαι στο πάτωμα στην μέση ενός κατάλευκου δωματίου. Σηκώνεσαι αργά. Είσαι χαμένος. Η μόνη σου ανάμνηση απ’ αυτό το μέρος είναι σκηνές από ταινίες που έχεις δει. Γι αυτό περίμενες το δωμάτιο να είναι άδειο και εσύ να τρελάθηκες. Αλλά δεν είναι έτσι. Στο δωμάτιο υπάρχουν 4 πόρτες. Το μόνο που βλέπεις είναι 4 πόρτες. Ίδιες. Ολόιδιες η μία με την άλλη. Ίδιο μέγεθος, ίδιο χρώμα. Σκέφτηκες ότι θα είναι άσπρες όπως όλο το υπόλοιπο δωμάτιο. Ναι, είναι άσπρες. Δύσκολα ξεχωρίζουν απ’ τους τοίχους. Ευτυχώς γυαλίζει το ασημένιο στρογγυλό πόμολο τους και η κλειδαριά ακριβώς από κάτω του. Πάντα έβρισκες συναρπαστικές εφευρέσεις τις πόρτες. Κρατούν την είσοδο στην απεριόριστη φαντασία. Πριν 34

ανοίξεις οποιαδήποτε πόρτα, ένας κόσμος γεμάτος με πιθανότητες, βρίσκεται ακριβώς από πίσω τους. Και είναι εκεί μέχρι να τις ανοίξεις και συνειδητοποιήσεις τι βρίσκεται. Τέτοιες δυνατότητες φέρνουν στο μυαλό σου. Και όμως μια κλειδαριά, μπορεί να σε σταματήσει απ’ όλα αυτά. Αυτή το ελέγχει. Σε σταματάει ή σ αφήνει να δεις μέσα της. Τώρα σκέφτεσαι τι θα κάνεις μ’ αυτές τις πόρτες που βλέπεις. Αναρωτιέσαι αν είναι κλειδωμένες. Όλες, οι μισές, η μόνο μία. Για κάποιο λόγο πλησιάζεις την τρίτη αλλά δεν θες να την ανοίξεις. Αν δεν έχεις δει τι έχει η πρώτη να μην καταλάβεις τι γίνεται. Μάλλον θα πρέπει να ξεκινήσεις απ’ την αρχή. Αλλά μπορεί να μην έχουν συνέχεια. Αυτοτελείς ιστορίες. Κάθε δωμάτιο μια ξεχωριστή εμπειρία. Ή ανάμνηση. Δεν είσαι σίγουρος για το τι πρόκειται. Και γιατί δωμάτιο; Μπορεί να ανοίξεις και να δεις την αυλή σου. Ή την αγαπημένη σου παραλία. Του χωριού σου ας πούμε. Τώρα ενθουσιάστηκες. Τρέχεις γρήγορα στην πρώτη. Αποφάσισες να το πάρεις απ’ την αρχή και μετά μία μία και τις υπόλοιπες. Είσαι έτοιμος. Παρακαλάς να μην είναι κλειδωμένη. Δεν είδες τίποτα σε κλειδί στο δωμάτιο. Πιάνεις το πόμολο και… Ώπα ώπα! Κάτσε.. Κάπου είχες διαβάσει εκείνη την έρευνα για το τι συμβαίνει όταν περνάς μέσα από μια πόρτα. Πώς όμως το λέγανε; Α ναι τώρα θυμήθηκες. «Doorway effect». Τόσες φόρες σου είχε τύχει. Κάθεσαι στο γραφείο σου στο σπίτι. Κάτω από μια στοίβα χαρτιά, βρίσκεις μια βρώμικη κούπα που δεν μπορείς να θυμηθείς από πότε είναι. Καλύτερα να την πλύνεις. Σηκώνεσαι, βγαίνεις έξω απ’ την πόρτα του δωματίου σου κοιτώντας προς την κουζίνα. Μέχρι την στιγμή που θα φτάσεις στην κουζίνα έχεις ξεχάσει γιατί σηκώθηκες εξ’ αρχής. Ξαναγυρνάς. Κάθεσαι στο γραφείο σου και τότε σου έρχεται πάλι. Η κούπα. Αν συμβεί το ίδιο τώρα τι θα κάνεις. Η έρευνα το είχε γράψει καθαρά. «Walking through doorways causes forgetting.» Αυτός ήταν και ο τίτλος. Εσύ δεν το 35

θέλεις αυτό όμως. Φαντάσου να ανοίξεις μια πόρτα και να ξεχάσεις τι θέλεις ή τι άφησες πίσω σου. Να ξεχάσεις τελείως τις άλλες πόρτες και να μείνεις μόνο σ’ αυτήν. Είναι ρίσκο αλλά θα το κάνεις. Ναι, είσαι σίγουρος. Θες να δεις όλες τι κρύβουν. Ακόμα και αυτές που δεν έχουν τίποτα μέσα. Σ’ αυτές τουλάχιστον θα σου έρθει ένα ρεύμα. Ήρθε η ώρα. Θα την ανοίξεις επιτέλους; Όμως τώρα θα γίνω εγώ ο σιωπηλός παρατηρητής. Θα κάνω εγώ αυτό που κάνεις εσύ τόση ώρα. Δεν ξέρω πόσο χρόνο μου πήραν εμένα αυτές οι σκέψεις, αλλά έχω πολύ χρόνο να περιμένω τις δικές σου. Ούτως ή άλλως εσένα έβλεπα εκεί τόση ώρα. Θα μου πεις τι είδες; freeN November 4th, 2016

Άτιτλο Ενα κρουστό που ονειρεύεται τη κρούση... Σαν τη χαμένη Ατλαντίδα του Κουστώ... Πως ν’ ακουστώ αν δεν υπάρχει να μ’ ακούσει... Κ’ αν δεν υπάρχω πως λοιπόν να ξεχαστώ... Serafeim January 14th, 2019 36

Ο Dr Μπλέ κι ο Διάβολος

Normal 0 false false false EL X-NONE X-NONE

Δύο λόγια για τον Dr Μπλε: Ο Dr Μπλε ήτο ένας καλοστεκούμενος μεσήλικας. Σκεπτόμενο άτομο. Πράος και μελαγχολικός. Ο καλύτερός του φίλος ήταν ο εαυτός του (αφού όλοι οι άλλοι μοιάζαν βαρετοί) και η αγαπημένη του πορνοστάρ ήταν η «Zoey Horisanhos» (είχε αυνανιστεί πολλάκις στην ιδέα της). Τον λέμε «Dr» καθώς είχε γράψει σε ηλικία ΜΟΛΙΣ 30 ετών το PhD του στο κολέγιο με τίτλο «Το ισχυρό φύλο», μία απίστευτη έρευνα πάνω στα αειθαλή δέντρα. Μετά από λίγα χρόνια άλλαξαν οι καιροί και ο τίτλος της εργασίας θεωρήθηκε σεξιστικός κι έτσι τον έδιωξαν από οποιαδήποτε σοβαρή δουλειά προσπάθησε να πιάσει με το που μάθαιναν για το εν λόγω έντυπο. Τα τελευταία 7 χρόνια γράφει εγχειρίδια με οδηγίες χρήσης σε σαμπουάν. 37

Ιστορία: Ο Dr Μπλε προχώρησε με βαρύ βήμα πάνω στον γρανίτη της αυλής του εξοχικού του. Πέρασε μέσα στο σπίτι και κοίταξε γύρω γύρω το ψηλό ταβάνι στις γωνίες που είχε πιάσει ξανά σκόνη. Αλλά ποιος θα γνοιαστεί; Έκλεισε την τεράστια τζαμένια δίφυλλη πόρτα της αυλής και κοντοστάθηκε. Έκανε πολύ κρύο και φύσαγε εκείνη τη μέρα, όπως ακριβώς έπρεπε με βάση τα σχέδιά του. Χαμογέλασε. Γύρισε κι άρχισε να ανεβαίνει τα μαρμάρινα σκαλοπάτια με την επίχρυση μπρούντζινη κουπαστή που οδηγούσαν στα επάνω δωμάτια και στο αναγνωστήριο. Η σκάλα ήταν παράλληλα και βιβλιοθήκη, αφού τα βιβλία του Dr Μπλε δεν χώραγαν στα υπόλοιπα δωμάτια και αναγκάστηκε να την χτίσει πριν από ένα δύο χρόνια. Πάνω στη μεταφορά των βιβλίων είχε ανακαλύψει κι ένα το οποίο δεν είχε παρατηρήσει ποτέ ότι ήταν στην κατοχή του, με τίτλο «150 Ναυτικοί Κόμποι». Όντας γνωστός βιβλιοφάγος ο Dr Μπλε το είχε διαβάσει όλο μέσα σε ένα απόγευμα. Παθιάστηκε τόσο μάλιστα με το βιβλίο που άρχισε να ασχολείται καθημερινά με τους κόμπους και με τα σχοινιά ακόμα και μέχρι την μέρα που σας περιγράφω. Εκείνη τη μέρα λοιπόν, αφού ανέβηκε τις σκάλες, προχώρησε και άνοιξε την πόρτα του αναγνωστηρίου του. Και τότε ξαναείδε το δημιούργημά του. Ένα καταπληκτικό κανάβινο σχοινί, αλειμμένο με κεδρία, τουλάχιστον 4 μέτρα μακρύ, κρεμόταν από το ταβάνι, μέχρι και 2 μέτρα και δέκα εκατοστά πάνω από το πάτωμα, δεμένο σε μία τέλεια θηλιά. Ακριβώς από κάτω μία υπέροχη βιντάζ καρέκλα από βελανιδιά, με βελούδινα μπορντό μαξιλαράκια. Ήταν ένα πραγματικό αριστούργημα από τη συμμετρικότητα με την οποία τοποθετήθηκε στο δωμάτιο το σχοινί κι η καρέκλα, μέχρι και την θηλειά η οποία θα έλεγε κανείς ότι βγήκε από εργοστάσιο. Ο Dr Μπλε χαμογέλασε σα μικρό παιδί που είδε 38

σοκολάτα. Αμέσως γδύθηκε και ανέβηκε πάνω στην καρέκλα. Πέρασε την θηλιά από τον λαιμό του και έκλεισε τα μάτια. Επιτέλους έφτασε η ώρα. Ξάφνου ακούγεται ένας δυνατός κρότος. Ο Dr Μπλε ανοίγει τα μάτια και τι να δει μπροστά του; Ένας κόκκινος άνθρωπος ύψους 2 μέτρων με κέρατα, γυαλιά ηλίου και τσιγάρο στο στόμα μάρκας «Cool». Ο κόκκινος άνθρωπος τότε λέει στον Dr Μπλε: – – Έλα ξεκόλλα, κατέβα από κει…συνεχίζεται rjunkie January 4th, 2016

Ελλάδα 2014 Καλώς ήρθες στη χώρα των κοιμισμένων ψυχών, στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία και καθημερινά υπονομεύεται ολοένα και περισσότερο, στη χώρα όπου οι πελατειακές σχέσεις είναι θεσμός. Εδώ, οι άνθρωποι τελειώνουν το σχολείο και δεν έχουν παιδεία. Εδώ, οι άνθρωποι κοιτάζουν να χαρακτηρίζονται επιτυχείς όχι γι’ αυτούς αλλά για τα μάτια του κόσμου. Εδώ, οι άνθρωποι είναι άβουλοι. Εδώ, οι άνθρωποι δεν μιλάνε γι’ αυτά που τους ανήκουν. Αποφάσισα να τους λέω ρομπότ τελικά! 39

Τα ρομπότ αυτά δεν αγαπάνε την Δευτέρα γιατί θα πάνε στη μίζερη δουλειά τους, ή και όχι. Δεν θα κάνουν κάτι για να είναι ευχαριστημένοι με αυτό που έχουν. Θα κοιτάξουν να περάσει η μέρα τους όπως όπως και θα περιμένουν το Σάββατο για να βγουν, να καυλαντίσουν, να δείξουν στους άλλους ότι πέρασαν καλά. Μετά θα γυρίσουν σπίτι τους και θα κοιμηθούν άδειοι από κάθε άποψη και θα λυπούνται που πλησιάζει η βδομάδα. Τα ρομποτάκια αυτά επιβιώνουν, δεν ζουν! Όσο νωρίτερα το καταλάβεις τόσο το καλύτερο. Όταν το καταλάβεις λοιπόν, βγες έξω, φύγε από τη δουλεία του μπαμπά, ψάξε να κάνεις αυτό που σε καυλώνει ακόμα και αν αποτύχεις. Ρίσκαρε να χάσεις και να πληγωθείς. Φώναξε γι’ αυτά που σου στερούν, άνοιξε τα μάτια των γύρω σου με ε-πιχει-ρή-μα-τα. Βάλε και καμιά φωτιά δεν πειράζει, κάποιος θα σε δει και θα κάνει το ίδιο. Ξύπνα άνθρωπε. marianna October 11th, 2014

”Sober” Παράδεισος χωρίς θεούς. Χρώματα χωρίς τοπία και σκέψεις χωρίς θάνατο. Ακρωτήρια να θυμίζουν καλημέρες και μια γεύση που παραμένει μικρή και έντονη πάνω στον καφέ μου. Άραξε. Μη φοβάσαι. Ότι είχαμε να χάσουμε , μας το πήραν ή το πετάξαμε γιατί μας ήταν λίγο και μέτριο. Τζογάρουμε σε τραπέζια που οι μονοί νικητές έπεσαν στην μάχη των εικόνων που θάψαμε σε αυτά τα κουτιά κάτω από την γη. Κάτω από αυτόν τον γαμημένο κόσμο που δεν θυμίζει τίποτα άλλο παρά ένα απέραντο κουκλοθέατρο , με κούκλες νεκρές από συναισθήματα που δεν μπόρεσαν να εξελίξουν. Να τα κάνουν δικά τους. Να τα αντικρίσουν σαν μορφές και να τις ερωτευτούν πιο δυνατά , πιο πολύ από τα σχοινιά που κουνάνε την συνείδηση τους. Ναι , την συνείδηση… Αυτήν που έμεινε σε καλούπια κλεισμένη σαν νεκρή στιγμή ανάμεσα σε δυο σάρκες. Γελάω. Γελάω και εσύ προσπαθείς να ξεσπάσεις. Ξέσπασε!!! Είναι το μόνο που έμεινε πια για να μιλήσεις. Να μιλάς και να αγαπάς. Να αγαπάς αυτά για τα οποία μιλάς και να μου μιλάς για 41

αυτά που αγαπάς. Για αυτά που παίζουν κρυφτό μέσα στους ρημαγμένους παραδείσους που χάνεσαι σε σκέψεις και μορφές που κάποτε κυρίευαν το μυαλό σου. Για την φωτιά μέσα σου. Κρίμα.. Επικίνδυνο μυαλό για να έχει αφέντες. Παράνοια#23 November 29th, 2016

Αίνιγμα Μακριά εκεί. Πέρα. Σπασμένες πολυθρόνες απ’ τη κατάχρηση της απουσίας. Τυφλός δεν είμαι. Τα όνειρα που ακούγονταν να πέφτουν στο σκοτάδι ήταν απ’ τη βρύση της ψυχής μου. Κοίτα εγώ! Κοίτα οι άνθρωποι! 42

Μαζεύτηκαν προς τα μέσα σα τα όστρακα που κλείνουν στη παλίρροια. Τους ανθρώπους δες. Κάνανε το φως σκοτάδι. Προς τα έξω βγες Άνοιξε τα παράθυρα. Το πιάνο έπαιζε μόνο του τη χαρούμενη μελωδία του φθινοπώρου. Ένα σύννεφο είχε εισέλθει αθόρυβα στο δωμάτιο καθόταν στη σπασμένη πολυθρόνα και έκλαιγε. Πήγα στο πιάνο με μια κιθάρα και το έσπασα το σύννεφο χάθηκε μέσα απ’ τη κλειδαρότρυπα του δωματίου. Μη σταματάς να γράφεις είπε η κοπέλα στο μπαρ. Δε μπορώ να θαυμάσω τους ανθρώπους που φοβούνται. Φοβάμαι. Μη φοβάσαι, στο μυαλό σου χοροπηδούν τρεις αχινοί και μουδιασμένοι χάνονται στο πέλαγος της φαντασίας. Ξυπνάς. Άλλη μια ανήσυχη νύχτα, μπροστά μια ήσυχη μέρα κλειστά τα παντζούρια και τα γέλια, μόνο στις φωτογραφίες που δε τράβηξες. Ήταν καλοκαίρι τότε και προχώραγες στη θάλασσα με κοίταγες και γελούσες. Κινήσεις με χέρια σα σημαία ανθρώπινη πάνω στο κατάρτι του σώματος. Φώναξες. Σταμάτησες. Να γελάω σώπασα. Ένας αχινός σου τρύπησε τη σάρκα. 43

Ένας ήλιος τρύπησε το μονοπάτι. Μια αράχνη μπλέχτηκε στον ιστό της. Ένας άνθρωπος χάθηκε στο μυαλό του. Μια αγάπη… ; action.reaction August 24th, 2017

εφημερόπτερα Τα συναισθήματα είναι έντομα, μικρά σαρκοβόρα μυγάκια πετάνε άστατα στο κεφάλι σου κανιβαλίζουν τη λογική, κάθονται στις αναμνήσεις, τις λεκιάζουν ώσπου σκοντάφτουν στη συνείδηση και πέφτουν στο στόμα αφήνουν μια ξινή γεύση και κατεβαίνουν στο λαιμό ευθύνονται για το γνώριμο αίσθημα δυσφορίας και το αφυδατωμένο στόμα σου 44

το πρωί που δε μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι στη διαδρομή δωμάτιο- μπάνιο παίρνεις βαθιά ανάσα και πέφτουν στο στομάχι μεταμορφώνονται σε αμφίβια σκουλήκια για να μην πνιγούν στο γαστρικό υγρό εκεί μένουν την υπόλοιπη μέρα τρέφονται απ’ τα μέσα σου ξεδιψούν απ’τον ιδρώτα και ξεδίνουν με τη νοσταλγία αν μεγαλώσουν πολύ προκαλούν το λεγόμενο κόμπο στο στομάχι, αυτός που σε πιάνει συνήθως το απόγευμα μπορείς να ξεράσεις ή να περιμένεις το πεπτικό σύστημα να κάνει τη δουλειά του Τα συναισθήματα θα γίνουν ξανά έντομα που μπλέκονται στα όνειρα και ούτω καθεξής Κύριες και κύριοι, Η κούραση παει στα πόδια τα γηρατειά στο κεφάλι η μοναξιά στην καρδιά και τα συναισθήματα στο στομάχι. danae chrysafaux March 31st, 2019 45

Words for Kurt As a woman, me I deserve to talk and as a personality I have learned to never judge on the spot. And in my deepest nights I am scared to admit so and in my secret prides I have so much to give though. Cause you see like every other I speak when life makes me wana fight for a brother and like all the rest it seems to be just talk that disappears from one another. So many words only a few to trust and I have granted so many flows its me that needs to last. Unconditionally gifted, learned how to just look and never talk but after all words are now lost in my big world, words now struggle to release and words have no other purpose but stay in and be dismissed. And why do i find it so hard when my passion is exceeding all I have, why am I hard to understand when life has told me you need to speak in order to stand. But all of this to me sounds pointless, my dearest fears they are also anonymous and in my deepest tears I still remained notorious as if I had no gears to speed, regrets are not to be found in me im also glorious. Head up like from when I was born and my mind still trapped as if im a newborn, like a handcuff; one touch releases the soul like a hard cough to make me spit out even more. Cause its not that Im scared to talk, its not I dont like to be judged on my word, its not im unaware of the biggest world its just maybe times Im sad in my soul and i dont even try to care a bit more. Not to not care for you or for them, not to not be of a help to 46

women or men, not to pretending im too cool to talk but just deep inside me I freeze on the spot. U see my understanding is reaching level more that the top, but in my understanding talking too much at times is less that reaching under the floor. The battles between what I can or cant say and nothing is enough when trying to say it quick in order to run and escape. Or maybe really, the battles between what I hear and what has been shared cause only the ear has powers that we cant pretend, only the ear allows us to speak back words that we’ve heard meli March 23rd, 2018

‘Ένας άντρας, δεν έχει καμία απολύτως γαμημένη ελπίδα μόνος του’. Καπνίζω συνέχεια, κάθισα πάλι κάτω με βαριά ανάσα, έξω απ’ το μπαλκόνι η πόλη κινείται. Γυρνώντας από χώρο σε χώρο, μέσα έξω μέσα μέσα έξω μέσα έξω έξω μέσα. Σαν μάνικα που πετάει νερό προς όλες τις κατευθύνσεις ή σαν το σύμπαν που επεκτείνεται συνεχώς. Καμιά ωδή προς το ανικανοποίητο δεν φέρνει ικανοποίηση. Αφήνω τον χρόνο να περνάει σε μαγαζιά με ποικιλίες και χαμόγελα, κάποιον να ξερνάει στο πεζοδρόμιο απέναντι, μια ψηλή σερβιτόρα με αμάνικο στο κρύο. Βόλτες σε δρόμους και πλατείες που μια εγκατάλειψη κυριαρχεί, εδώ ίσως να υπήρχε ζωή μα τώρα δεν είναι εδώ. Είναι Κυριακή μεσημέρι κι ο κόσμος συνωστίζεται όπου υπάρχουν προσφορές. Τζαμαρίσματα σε πλατείες, στον δρόμο και στα μαγαζιά. Ποίηση σε μεγάλες οθόνες και αντισυμβατικοί καλλιτέχνες, εξόριστοι από την χώρα τους που δεν άντεξε στην θέα των έργων τους. Φωτογραφίες, πόσες φωτογραφίες, στημένες ή αυθόρμητες, στιγμές που φυλακίζονται στο φως και η μνήμη δεν τις αφήνει να εξαγνιστούν στην άυλη σφαίρα. Ένας φωτογράφος μου είπε πόσο εκτιμάει τις στιγμές, αυτό του αρέσει στην φωτογραφία, κι ύστερα μου έδειξε μια κουβανή που πόζαρε για αυτόν στην Βαρκελώνη, θεέ μου, μελαχρινή σοκολάτα με καμπύλες που θα ζήλευε κάθε 48

γυναίκα στον πλανήτη. Ποιος δεν θα ερωτευόταν τέτοιες στιγμές. Κάποιος έπεσε νεκρός στον πεζόδρομο, λέει δεν τους άρεσε έτσι όπως ήταν, έπρεπε να διαγραφεί από το Μάτριξ. Σκέφτομαι κι όσο σκέφτομαι δεν ζω. Υπάρχει διαφορά στο να ζεις και στο να σκέφτεσαι, όμως και τα δύο είναι εξίσου εθιστικά και τα δύο στερούνται όρια. Το αν δεν μπορείς να δώσεις σημασία σε κάτι, ολοκληρωτική σημασία, είναι δικό σου θέμα, αν τίποτα δεν σου φαίνεται τόσο σημαντικό ώστε να αξίζει να αφιερώσεις την ζωή σου τότε πρόσεξε. Αυτός που δεν θέλει όταν μπορεί, δεν θα μπορέσει και όταν θέλει ,έτσι λένε τουλάχιστον. Κι από την άλλη λένε πολλά, μιλάνε για εθισμούς, τα ψυχιατρεία γεμίζουν με παιδιά που απολαμβάνουν το κρύο ή το να περπατάν ξυπόλητοι, ή απλά είχαν ένα αντικανονικό ξέσπασμα, μια ακραία εκδήλωση αγάπης, μια έκρηξη βίας προς κάποιο όργανο της τάξης. Σκορπίζομαι, δίνω χρόνο και ενέργεια στηρίζοντας αντιδιαμετρικές νοοτροπίες. Μόνο και μόνο που υπάρχω και καταναλώνω και βρίσκω άνεση μέσα σε αυτή την πολικότητα, βολεύει. Έτσι κινούμαι στο βόλεμα, υλικό και ψυχικό όπου δεν θα χρειάζεται να ιδρώνω, λογικά. Μόλις καταλαβαίνω πως αυτό δεν είναι ρεαλιστικό, λυπάμαι κι αγχώνομαι και τότε κάνω καφρίλες. Ωστόσο συνεχώς νιώθω ένοχος για την ζωή που δεν ζω, τα νιάτα που δεν αξιοποιώ για να γαμήσω. Πέφτω σε τόσο χαμηλά επίπεδα συνειδητότητας που απορώ αν πλέον μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου. Ίσως τελικά να με συμφέρει να μην μπορώ, έτσι απαλλαγμένος από την ευθύνη θα ρίχνω το φταίξιμο αλλού 49

για την δυστυχία και την αποτυχία μου. Βλέποντας σε replay την ζωή σου τι θα θυμώσουν? Τις ώρες που κάθισες στο λαπτοπ? Τους πιο δυνατούς σου οργασμούς? Τους ανθρώπους σου? τις στιγμές στα σύννεφα? Τα βουνά ? τα μονοπάτια ? τους χειμώνες και τις μαύρες πατημένες τσίχλες των πεζοδρομίων? Εκείνα τα ζουμερά οπίσθια ? τα οράματα? Το αλκοόλ ? ποιος ξέρει, ωστόσο έχει σημασία. Στην κάθε μέρα το άγχος σε σπρώχνει, μια ιδέα σε αγκιστρώνει και σε αφήνει αιχμάλωτο της. Πως μπορείς να είσαι δέσμιος με το οτιδήποτε, πως δεν τρομάζεις μπροστά στην ένωση? Στον διαχωρισμό? Πως δείχνεις τόσο χαλαρός και μυστήριος με τα μπράτσα τυλιγμένα μπροστά? Οι ώρες περνάνε προσπαθώντας να πείσεις τον εαυτό σου πως δεν είσαι μόνος και ίσως έτσι εξηγείται γιατί τόσοι άνθρωποι παίρνουν σκυλιά και γάτες, παπαγαλάκια, σαύρες, ιγκουάνα, ποντίκια, χάμστερ, άλλους ανθρώπους. Γλιστράω πάνω από την πόλη, σαν να είμαι κομμάτι της, κάθε βρώμικο στενό, κάθε σκονισμένη πλατεία, τα δέντρα ακίνητα, τρομαγμένα. Κάπου μια κοπέλα βιάστηκε, κάποιος φυλακίστηκε επειδή είπε την αλήθεια, άλλος ένας νεκρός στον πεζόδρομο, άστεγοι, τσιγγάνοι, θέατρα, βιβλιοθήκες, λόφοι, Αθήνα! ποια είναι η γιατρειά και ποιο το φάρμακο αφού κάθε βράδυ ξαπλώνουμε στις εξτατικές μας ψευδαισθήσεις? Την άλλη μέρα πιο φλογισμένα μπαίνουμε στους υπόγειους δρόμους της τυχαιότητας. Που τίποτα δεν υπόσχεται μα παίρνει ότι κι αν της δώσεις με χαρά, το ρουφάει σε 50

μια ατελείωτη δύνη σκηνικών χωρίς συνέχεια κι ύστερα το φτύνει, αφού χορτάσει, στην κανονικότητα μιας οποιασδήποτε μέρας. Δώς της χρόνο και θα σου φτύσει αλλαγή, δώς της χρήμα φαί, δουλειά, μια μέρα κάπου θα σε βγάλει μασημένο. Όχι άλλες ματαιότητες! το φεγγάρι φωτίζει ακόμα για τους εραστές, εκείνους που ακόμα ψάχνουν, δημιουργούν αυτό που είναι και αναβλύζει από μέσα τους ο ατμός του χάους. Η μουσική παίζει κάποιους ήχους της λατινικής αμερικής, πάνω από λούπες ηλεκτρονικές, μια σοφή φωνή μιλάει για την πίστη στην υπομονή, τον δρόμο, την σιωπή. Ανάμεσα στην αντιξοότητα, χάνοντας την πίστη στο αγνό καθώς η γυναικεία φωνή συνεχίζει να μιλάει κι εγώ σκέφτομαι μόνο αυτό που πιστεύω. Αυτό για το οποίο παλεύω κι όλα χάνονται πάλι, άλλη μια νέα αρχή μας κόβει την κλιμάκωση. Ήχοι της ζούγκλας, αναμιγνύονται όμορφα μες το κεφάλι μου και το βάδισμα προχωράει αργά και απειλητικά με τις προσταγές ενός ταμπούρλου. Έχω ξαναβρεθεί εδώ, πριν πιστέψω πως κάτι θα μπορούσα να καταφέρω μόνος μου. Στα λόγια όμως των μεγάλων ‘ένας άντρας, δεν έχει καμία απολύτως γαμημένη ελπίδα μόνος του’.

Arecibo December 21st, 2018

How’s that for a Chamber of Secrets? Stress is a snake moving inside my chest Larger than the one you’re thinking of Ugly and green, weighing my bones down, choking, I can feel the scratch of its scales against my stomach, The weight of it in my lungs I can barely breathe without hacking out its shirts, I move my hand to my mouth and feel them One after the other, falling, falling, The only way to make it stop is to cut Parts of it off and swallow the rest, Only to cough it up the next time. Repeat ad infinitum. Stress is a million bee stings in my palms The moment when the pain has dulled And the itching has yet to start in full That tense, horrible moment when you can feel How your body will turn against you, When even the tiniest of touches is a danger Your hands, minefields of sensation. You want to reach out, but you can’t. You want to pull yourself together, but you can’t. You want to be angry but you can’t even turn your hands into fists They lie there uselessly, palms spread out upwards, Stress is depending on the charity of an uncharitable world. Stress is the curling of toes, usually associated with pleasure, And that’s why no one’s ever touched me. Stress is the feeling of expectations too heavy, 52

That are never quite met. Stress is curling toes, buzzing palms, a heavy foreign thing moving inside you, your heart beating in the dark behind your eyes. People keep calling it good but I have counted, The days of my life that fell away, useless, The things I haven’t managed to touch, The steps I haven’t been able to take. Before you tell me it’s supposed to be like this, Consider the snake: Do you really want it to have your face? marita379 September 22nd, 2016

Ρώμη Αργά, αθόρυβα, το αίμα χύνεται στα φρεάτια της πόλης. Χαμένος στην αβεβαιότητα αναζητούσε κάποιο τυχαίο συμβάν να του δείξει το δρόμο. Οι επιστροφές είναι πάντα εξουθενωτικές, ειδικά για τους ηττημένους… Η κούραση υπερβαίνει την λαχτάρα και η πραγματικότητα συνθλίβει τον ρομαντισμό. Καθώς περπατούσε αναρωτιόταν τι άραγε να βρισκόταν πέρα από τον ορίζοντα. Δεν περίμενε να βρει την ίδια τη ματαιότητα του, να ακολουθεί υπνωτισμένα το γοργό ρυθμό της κατανάλωσης… 53

Το φανάρι πρασινίζει, τα οχήματα ξεκινούν για το άγνωστο πεπρωμένο τους, το κόκκινο διαδέχεται το φευγαλέο πορτοκαλί κι η ροή σταματά. Κρανίου τόπος η ψυχή των μηχανών. Υπακοή… Τα αλλεπάλληλα σφυροκοπήματα τους παύουν, μονάχα για να ξαναρχίσουν μόλις τους δοθεί το κατάλληλο σήμα. Παράγουν ένα θέαμα εθιστικό. Η φαντασμαγορία της πόλης σε ντελίριο. Μια παράσταση προς τέρψη αρχόντων. Αίμα, συνθήματα, και συνθήματα από αίμα στους τοίχους των εκλεκτών. Σιγή… Συνενοχή… Που να χάθηκε η συνείδηση του; Γιατί συνεχίζει να υποκρίνεται πως είναι κενός; Το πρόβλημα είναι δικό του και μόνο δικό του! Φταίει το χαλασμένο του μυαλό. Η υγρασία κάνει τους τραχείς πέτρινους τοίχους του δωμάτιου να κλαίνε. Μούχλα… Δεν μπορούσε να το εξηγήσει αλλιώς. Ενοχές… Θα μπορούσε να ρωτήσει τον Φρόιντ, να γυρίσει βαθιά στις ρίζες του προβλήματος. Ή να παίξει παιχνίδια εξουσίας με τον Φουκώ. Αλλά και πάλι η ανακούφιση θα ήταν προσωρινή. Μέχρι να έρθει το επόμενο πλήγμα. Ήξερε πως κάθε χτύπημα τον έκανε πιο δυνατό. Φρέσκο αίμα ανάβλυσε από τις τρύπες του κορμιού του. Ο πόνος του θύμιζε πως ήταν ακόμα ζωντανός. Το αίμα στέγνωσε κι έμεινε μονάχα μια μαύρη κηλίδα να μαρτυρά τη φρίκη. Στίγμα… Τα βαθιά τραύματα αφήνουν πάντα πίσω τους λευκές πληγές. Να θυμίζουν μια τυχαία στιγμή που χαράχθηκε παντοτινά στη σάρκα… Το πρόβλημα ίσως είναι γενικότερο. Ο διπολικός Ντεκάρτ έθεσε τη κοινωνία απέναντι στη φύση κι ο ύστερος καπιταλισμός τρώει λαίμαργα τα σωθικά του. Το θηρίο επιταχύνει ολοένα και περισσότερο την καταδίκη του. Σώματα σπάνε βίαια στα δύο. Το αίμα στάζει… Το παιχνίδι της αλληλοεξόντωσης εξαφανίζει όποιον παρεκκλίνει από το ρόλο του. Η αλληλεγγύη 54

καθίσταται αδυναμία. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και το μεγάλο το τρώει o καρχαρίας. Μονάχα ο άνθρωπος μπορεί να φάει τον καρχαρία. Αν όμως, ο καρχαρίας είναι ο άνθρωπος, τότε χρειάζεται πάντα ένας μεγαλύτερος άνθρωποκαρχαρίας για την ομαλή λειτουργία της τροφικής αλυσίδας. Μάταιο… Κι αυτός έψαχνε το παρελθόν του… Αναρωτιόταν πως κατάφερε και έπιασε πάτο. Θα ήταν αβάσταχτο αν είχε την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα. Όλα γίνονται γιατί πρέπει να γίνουν. Γιατί έτσι έμαθαν από μικρά. Κι αυτός από μικρός έτρωγε τα σωθικά του… Κι ύστερα προσπαθεί να καταλάβει τι άραγε να τον έκανε τέρας. Ο εαυτός του, ή η κοινωνία; Το αιώνιο ερώτημα της κότας και του αυγού ήταν και πάλι παρών. Έφαγε μια μπουκιά από τα πλευρά του. Ο πόνος δεν έδειχνε κανένα έλεος. Τον έκαιγε. Υπέφερε μέχρι που παραδόθηκε ενδόμυχα σ’ αυτόν. Επικίνδυνος εθισμός ο πόνος. Κάποιοι χάνονται μέσα του, κι άλλοι μεγαλουργούν… Ο φόβος καταδικάζει τον νου σε κομφορμιστικό λήθαργο. Άλλος ένας τοίχος υψώνεται. Ένα βήμα στο κενό αρκεί. Πτώση! Ελεύθερη… Το σώμα παραλύει, το μυαλό εκστασιάζεται. Η αλήθεια είναι πως συχνά δεν μπορούσε να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα. Μήπως ήταν όλα ένα ανελέητο κατασκεύασμα; Οι συμπτώσεις ενισχύουν την αβεβαιότητα. Χάος… Η ταυτότητα του θολή. Την είχε χάσει μια μέρα στο μετρό. Ή μήπως εκεί τη βρήκε; Πλέον δεν ήταν σίγουρη για τίποτα. Βαθιά η υπαρξιακή κρίση. Ένας σωρός από νεκρούς εραστές στο κατώφλι της. Tα δάκρυα κυλούν και της χαϊδεύουν απαλά τα μάγουλα. Συχνά, κάτι έψαχνε τις νύχτες. Μάλλον τον εαυτό της, ίσως και την αγάπη. Κάποτε την είδε να χάνεται στη γωνία. Ύστερα την αντίκρυσε ξανά στα κόκκινα μπουντρούμια. Μια ανέπαφη ερωτική συναλλαγή. Νόμιμη και φορολογημένη. Τα πάθη 55

λογίζονται ακριβά. Μια γραμμή κι ένα τσιμπούκι στα πιο άγρια στενά της πόλης. Έρωτας… Μήπως δεν ήταν παρά μια φευγαλέα εικόνα; Μια αφορμή για πόνο; Ένστικτο; Ανάγκη; Ή μία από τις ανάγκες που εφηύρε ο καπιταλισμός; Μήπως ένα φτηνό κόλπο της αναπαραγωγής; Δε θα μπορούσε… Ίσως πολιτική πράξη. Απελευθέρωση… Φτερά! Ίσως πράγματι ο έρωτας να είναι ένα ξέγνοιαστο τυφλό μωρό που σκορπά τα βέλη του σε ανυποψίαστους περαστικούς. Και μητέρα του η αγάπη. Οι δυο τους χορεύουν στα όρια του σαδομαζοχισμού. Ίσως κι αυτοί καταπιέζονται. Σίγουρα έχουν πολλά να πουν. Οι λευκές πληγές επιβεβαιώνουν την ύπαρξη τους. Άλλωστε, η πραγματικότητα είναι θέμα οπτικής. Όλα έχουν τουλάχιστον δύο όψεις κι ένα τίμημα… Ο δυισμός αναδεικνύει την ομορφιά της ζωής. Και η μορφή του εγκεφάλου είναι εμπνευσμένη από τα λουλούδια. Ανθίζει στο παιχνίδι του φωτός με το σκοτάδι και σε απόλυτες καταστάσεις δεν ευδοκιμεί. Ο ήλιος κυνηγάει το φεγγάρι, κι η Γη είναι ούτως ή άλλως διπολική. Άλλος ένας φαύλος κύκλος. Η αγάπη πονάει, όσο ο πόνος λαχταρά ν’ αγαπηθεί… albi February 19th, 2022

Η ιστορία της θλίψης και της οργής Η παρακάτω ιστορία είναι αληθινή και συνέβει πολλά χρόνια πριν σε μία παραλιακή κωμόπολη κοντά σε μια κρυμμένη λίμνη. Η Οργή και η Θλίψη γνωρίζονται από μικρές γιατί γεννήθηκαν σχεδόν μαζί! Πρώτα η Θλίψη και την επόμενη μέρα η Οργή. Δεν έτυχε όμως να δέσουν ποτέ σαν παρέα γιατί πίστευαν πάντα και οι δύο ότι δεν έχουν κανένα κοινό. Η μία είναι καλύτερη από την άλλη! Η Οργή δεν μπορεί να καταλάβει την Θλίψη… ” Οοο Θεέεε μου τι μίζερη ύπαρξη είναι αυτή! Μακριά!! ”… και την προσπερνά νευρικά! Η Θλίψη κάθεται σε ένα πεζούλι και κοιτάει στο κενό.. περνά από μπροστά η Οργή και την παρατηρεί με βλέμμα άδειο και ειρωνικό και λέει μέσα της.. ” Οοο Θεέεε μου την λυπάμαι! Δεν μπορεί να ησυχάσει ούτε λεπτό. Μακριά! ” Μια μέρα, η Θλίψη πίνει μπύρες και η Οργή τρώει και καπνίζει ασταμάτητα! Διάλεξαν κατά τύχη το ίδιο μέρος να αράξουν.. Εεε και χαλαρωμένες και απελπισμένες όπως είναι και οι δύο … Ο : ΄΄ Δεν πάμε για κάνα μπάνιο ρε Θλίψη ? Να κάνεις καμία βουτιά να ξυπνήσεις γιατί δε σε βλέπω καλά ρε ΄΄ Θ : ΄΄ Και δεν πάμε! Ξέρω μια λίμνη εδώ κοντά , είναι περικυκλωμένη με πεύκα. Νομίζω πώς θα σε ηρεμήσει. Ψήνεσαι ? ” Προχωρούν λοιπόν αμίλητες , μπρος η Θλίψη που ξέρει το δρόμο και πίσω η Οργή τσατισμένη με την Θλίψη που πάει τόσο αργά. Φτάνουν ! Ααααα …! Μυρίζει πεύκο και νερό! Μυρίζει Καλοκαίρι και χώμα! Το μέρος είναι φίνο! Βγάζουν και οι δύο τα ρούχα και μένουν γυμνές. Είναι πολύ όμορφες 57

και οι δύο. Βουτάνε και κολυμπούν .. και κολυμπούν … και κολυμπούν… Ε λοιπόν εδώ είναι το κρίσιμο σημείο της υπόθεσης ! Σε μια φάση η Οργή βαριέται, πετάγεται έξω και παρορμητική όπως είναι αρπάζει τα πρώτα ρούχα που βρίσκει μπροστά της , τα ρούχα της Θλίψης δηλαδή, τα φοράει και την κάνει. Μετά από καμιά ωρίτσα βγαίνει και η Θλίψη αργά και νωχελικά και τι να δει ?? Πουθενά ρούχα! Αμάν! Τί να κάνει?? Γυμνή δεν μπορεί να βγει σίγουρα! Θα την κορόιδευαν όλοι! Βάζει λοιπόν τα ρούχα της Οργής. Από τότε, χρόνια πριν, κυκλοφορούν ανάμεσά μας η Θλίψη ντυμένη Οργή και η Οργή ντυμένη Θλίψη. Μεταξύ τους πολύ σπάνια συναντιούνται. Η μία είναι καλύτερη από την άλλη! xara oikonomou June 15th, 2015

Η Μύγα Αυτή η μύγα σέρνεται στο πάτωμα καιρό. Δυο μέρες τώρα Την κοιτώ και αναρωτιέμαι Με τι σκοπό συνεχίζει τη βόλτα Δεν έχει φτερά- ή είναι σπασμένα Και έτσι παράλυτη περιφέρεται αέναα, κάνοντας κύκλους Χαράσσοντας ευθείες και καμπύλες Επιστροφή Ανά διαστήματα φτερουγίζει Σα σε έκκληση βοήθειας (αγνοιας) Την κοιτώ, και ξέρω ότι μπορώ να τη λιώσω Να την απαλλάξω από την ανούσια περιπλάνηση Και ίσως κι από τον πόνο Όμως δεν το κάνω Μ’ αρέσει τόσο να την παρακολουθώ Να παρατηρώ τις εναλλαγές στο βουητό της Και να φτιάχνω αλφάβητα για μύγες Να φαντάζομαι ότι μου είπε αυτό και ότι στην αριστερή στροφή που πήρε κοντά στην κουρτίνα Κάτι μου έλεγε, ήταν ένα μήνυμα Προάγγελος νέων Μ’ αρέσει να την παρακολουθώ Να μου κρατά παρέα στην ανούσια Δική μου περιπλάνηση Στους δικούς μου πόνους στα φτερά και στα πλευρά, μέσα και έξω. 59

Παραδόσου. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από το βουητό, λέει Σ’ ευχαριστώ που μου έδειξες όλα τα μικρά μου ελαττώματα, στην τέχνη μου Μέσα και έξω, σε κάθε γωνιά του δωματίου Όταν φτάνει κοντά στην πόρτα Απλά την κλείνω, να μη μου φύγει Έτσι κι αλλιώς Δίχως φτερά η δραπέτευσή της είναι αδύνατη Κι έτσι καθόμαστε κι οι δυο στο σκοτεινό δωμάτιο Έγκλειστες Στους φόβους Στις σιωπές, στις ανασφάλειες των σπασμένων μας ποδιών Με κομμένα φτερά κάνοντας κύκλους Το ξέρω, όταν αποφασίσω να τη σκοτώσω, ίσως βγω από δω Όμως, δεν το κάνω Pierrot Le Fou July 24th, 2017

Τικ Τακ Τικ-τακ, τικ-τακ, το ακούς; Κάτι σε ενοχλεί και δεν είναι η καρέκλα σου. Πρόσκαιρες ηδονές, χοντρά σκεπάσματα, στημένα παιχνίδια και ευκολία της σιωπής. Τικ-τακ, τικ-τακ, το ακούς; Κάτι σε ενοχλεί και δεν είναι η σκέψη σου. Συσκευασμένα όνειρα σε τιμή ευκαιρίας, φρόνιμα πάθη και μάχες που χάθηκαν νωρίς. Τικ-τακ, τικ-τακ, το ακούς; Κάτι σε ενοχλεί και δεν είναι ο καθρέφτης σου. Σκονισμένο ημερολόγιο, βρεφικά είδωλα θολά και μυωπία της ψυχής. Τικ-τακ, τικ-τακ, το ακούς; Κάτι σε ενοχλεί και είναι ο φόβος σου. Φωνή βουβή, ελεύθερη πτώση στατική, κλεψύδρα που στέρεψε χωρίς. Τικ-τακ unknown author October 13th, 2017

Ψεύτικα πλαστικά δέντρα Ψεύτικα πλαστικά δέντρα διακοσμούν την πόλη και οι πολίτες τα λατρεύουν και πολιτεύονται και αγορεύουν κάτω από ψεύτικες σκιές διδάσκουν πως να κυκλοφορείς μέσα στο supermarket Οι συζητήσεις ποικίλλουν από την αγορά μέχρι την πώληση από εκπομπές και διαπόμπευση swan κόκκινα, κίτρινος old holborn και πράσινα rizzla η αλλιώς lifestyle ρασταφαριανισμός * Ένας κυβερνοχώρος που αγγίζει το χάος είναι το σπίτι μου εκεί κοιμάμαι παρακολουθώ τις δοξασίες των διάσημων και σχόλια των άσημων Οι πολιτικοί γίνονται αστέρες και οι ηθοποιοί πεινάνε η σκηνή της πραγματικότητας που απέμεινε είναι το κρεβάτι * το σοκολατένιο αυγό της Kinder έκπληξης κρύβει ένα παιχνιδάκι το δώρο του καπιταλισμού μια εκκολαπτόμενη επιβράβευση απόλαυση στο τόπο της φαντασίας το περιτύλιγμα είναι περιτύλιγμα η σοκολάτα είναι περιτύλιγμα και το παιχνίδι είναι το προιόν που δεν ήξερες οτι ήθελες Τζιμ Ακύλ June 24th, 2016 62

Τα γραπτά που εμφανίζονται στο παρόν έντυπο επιλέχθηκαν μέσα απο το site του Ringing Pockets και οργανώθηκαν σε δύο γύρους. Η σειρά των γραπτών δεν οργανώθηκε με σκοπό την εξυπηρέτηση νοηματικής συνοχής, αλλά ενδέχεται να εμφανίζει σε διάφορα σημεία. Βασικό κρητήριο για την διαλογή των γραπτών δεν υπήρξε άλλο πέραν της τέρψης για ανάγνωση. Στο τέλος κάθε γραπτού αναγράφεται πάντα το nickname του writer και οι ημερομηνία που δημοσιεύτηκε στο site. Τα παραπάνω κείμενα, ποιήματα και λοιπά γραπτά κάθως και πολλά περισσότερα μπορείτε να βρείτε στο ringingpockets.gr

action.reaction Αλέκος Κοάν danae chrysafaux freeN marianna marita379 meli Παράνοια#23 Arecibo rjunkie albi Τζιμ Ακύλ Pierrot Le Fou unknown author xara oikonomou