ΟΛΑ ΛΕΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ Ι - ΤΖΙΜ ΑΚΥΛ by Dimitrios.Georgakillas

ΟΛΑ ΛΕΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ

ΤΖΙΜ ΑΚΥΛ α-δ

Όλα Λένε το Ίδιο Τζιμ Ακύλ RINGING POCKETS Έκδοση: Φεβρουάριος 2022 Αθήνα Στοιχεία επικοινωνίας:

ΟΛΑ ΛΕΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ Τζιμ Ακύλ α-δ

RINGING POCKETS

“Η συγγραφική μου ρουτίνα είναι κάθε μέρα να βάζω έναν δίσκο μουσικής, τον ίδιο εδώ και 20 χρόνια. Μετά καίω ένα ραβδί λιβάνι, βάζω άρωμα, εδώ στο εσωτερικό των πελμάτων μου, βάφω τον αριστερό μου όρχι κόκκινο και γράφω.” Alejandro Jodorowsky

Ερωτικό σημείωμα προς απανταχού αναγνώστη

εσένα-τον

Χαίρετε, Ας υποθέσουμε ότι είμαστε μονάχα δύο εδώ. Εγώ που γράφω και εσύ που διαβάζεις. Τότε το μόνο που μας ενώνει εμάς τους δύο δεν είναι παρά εκείνες οι λέξεις που ακούγονται τώρα, αυτές οι φράσεις που γράφω και διαβάζεις, που εγώ τοποθετώ και εσύ τους δίνεις σημασία. Δεν πρόκειται για συζήτηση φυσικά, γιατί στην πραγματικότητα κάθομαι μόνος και γράφω σαν να απευθυνόμουν σε εσένα συγκεκριμένα, που εσύ στην πραγματικότητα είσαι ένα φανταστικό υποκείμενο. Θα μπορούσε λοιπόν εύκολα να ισχυριστεί κάποιος ‘τρίτος’, ότι απλώς μιλάω με τον εαυτό μου αυτή τη στιγμή ή εκείνη τη στιγμή που έγραφα αυτές τις φράσεις. Και θα έχει άδικο γιατί δεν μιλάω καν, δεν κουνιέται ούτε το στόμα μου ούτε η γλώσσα μου και το μόνο που αντηχεί στο χώρο που βρίσκομαι είναι η μουσική που με συντροφεύει καθώς δακτυλογραφώ στο λάπτοπ. Και αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο εξαρχής σου ζήτησα να υποθέσουμε ότι είμαστε μόνο δύο

εδώ.

Όταν περιπλέκονται τρίτοι στα θέματα που αφορούν μονάχα δύο τότε η κατάσταση μπερδεύει, φουσκώνει από τις πολλές παραδοχές και τις απόψεις που ακούγονται και ως επακόλουθο έχει να καταλήγει σε αντιπαράθεση και αναστάτωση, την οποία δεν χρειαζόμαστε σε καμία περίπτωση αυτή τη στιγμή εμείς. Δεν θέλω να πω πως δεν μου αρέσει να συζητάω και με άλλους ανθρώπους ή ότι δεν μου αρέσει η επικοινωνία με τους υποτιθέμενους φίλους σου ας πούμε, απλώς μου τη σπάει να μπλέκονται χωρίς κανένα δικαίωμα ανάμεσά μας. Γιατί η δική μας επικοινωνία είναι εκείνη που έχει σημασία, εκείνη που αποκτά πραγματικό περιεχόμενο μέσα σε αυτό εδώ το πλαίσιο. Δηλαδή εσύ δεν το βλέπεις, δεν αντιλαμβάνεσαι το πόσο επείγον είναι το να με αποδεχτείς. Χωρίς την αποδοχή σου θα είμαι απλώς ένας τρελός που παραμιλάει όπως λένε και οι ΄τρίτοι’. Για να μην σου πω ότι και εσύ χωρίς εμένα δεν γίνεται να υπάρχεις εδώ. Αν δεν πιστέψεις ότι μόνο όταν είμαστε μαζί υπάρχουμε, αν δεν αναγνωρίσεις πως μονάχα μαζί μπορούμε να λειτουργήσουμε, αν δεν αποδεχθείς πως χωριστά είμαστε τίποτα, τότε δεν γίνεται να

συνεχίσουμε, λυπάμαι ειλικρινά άλλα δεν γίνεται αλλιώς. Και να σου πω κάτι, αυτά τα πράγματα στα λέω γιατί εγώ πραγματικά πιστεύω σε εμάς, και είμαι σίγουρος πως ότι και αν προηγήθηκε μπορούμε να το αλλάξουμε μαζί και ειλικρινά πιστεύω ότι μόνο εγώ και εσύ υπάρχουμε εδώ. Πιστεύω σε εσένα , εντάξει αγάπη μου; Ευχαριστώ για την κατανόηση, ΤΖΙΜ ΑΚΥΛ

Α ΤΖ. ΑΚΥΛ 24-25 | 2017-18 10 ποιήματα από το Μπέζ Μπλοκ

Το σκαμνί Τον έπερνε ο ύπνος στο σκαμνί και ζήλευε τους άλλους που κινούνταν δεν άκουγε τις λέξεις που κρυβόντουσαν στον τοίχο είχε για φίλο, έναν ήχο μυστικό Κρατιόταν από το πανί στον τοίχο όταν του ζήταγαν να πιεί νερό κατέβαζε τα χέρια και τον ήχο από την πόρτα πέρναγε βαθύ καημό Τους είχε όλους φίλους και εχθρούς δεν αναγνώριζε τα πρόσωπά τους ήταν μορφές που έπαιζαν στον άνεμο κι εκείνος σαν μικρό παιδί τις σκάλιζε Μια μέρα κοίταξε τον ουρανό και είδε το σύννεφο που του έλεγε η μαμά τότε θυμήθηκε πως όλους τους εξαπατά και θύμωσε για λίγο και για πάντα

Πάντοτε να αρχίζεις με κάτι άκυρο Πιο κοντά δεν γίνεται να βρίσκεσαι Η θλίψη είναι βαρύ κόσμημα Το δέντρο που έχω στην αυλή σαλεύει Τα σπίρτα τρίβονται και η φλόγα αναβλύζει Μέσα στα σεντόνια κρύβεται η μιζέρια μου Το σώμα μου μεγαλώνει και βγάζει σημάδια Ότι δεν πρόλαβα να δω, μου είπαν Ακούστηκαν δύο, τρείς ψίθυροι Μετά άκρα του τάφου σιωπή Μετά χάος και απόγνωση Στο τέλος του γκρεμού θα με βρείς Στο τέλος της σελίδας θα με βρείς Κανένα έλεος για τους υπεύθυνους Καμιά αναστολή Μονάχα ενέργεια

Ματαιοδοξία Κοιμησμένος μες το συρτάρι ήμουν αναζητούσα τα χαμένα χρόνια που δεν υπήρχαν στην πραγματικότητα που δεν τα ζήτησε κανείς Μα όταν βγήκα τότε κατάλαβα πως είτε μέσα έιτε έξω το ίδιο κάνει

Υπομονή Μόνο για εμένα μιλάω Κλαψουρίζω, κλαψ, κλαψ Και τι να κάνω δηλαδή; Δεν έχω υπομονή Αλλά από την άλλη, τι να υπομείνω; Να περιμένω χωρίς να πράτω; Αυτό είναι η υπομονή; Όχι, δεν είναι αυτό Υπομονή σημαίνει δράση, λογική, αρετή Εν όσω πράτω υπομένω το βάσανο Το βάσανα της διαδικασίας της ίδιας Το βίωμα του κόπου Υπομονή είναι δράση και ηρεμία Και το πιο βασικό είναι ότι για να υπομείνεις κάτι σημαίνει ότι στο τέλος θα ανταμιφθείς με κάτι Αλλιώς πoιο το νόημα; Σωστά; Αλλά και πάλι, άλλο το υπομένω και άλλο το περιμένω Κατάλαβες; 14

Ποίηση πέντε αστέρων Φέρε τα χάπια μου μαμά θέλω να τα φάω πείνασα Φέρε τα χάπια μου μωρό μου θέλω να τα φάω πείνασα Φέρε τα χάπια μου μπαμπά θέλω να τα φάω πείνασα -Σήκω πάνω να τα πάρεις μόνος σου αγόρι μου.

Επικό Κρυμμένος μές το συρτάρι του μπουφέ σαν το λικέρ που είχαν οι γονείς του κοιτούσε κρύσταλα, φιάλες και σφινάκια και την σκιά του έβαζε με μίσος στο ποτήρι Του είχαν πει πως αν κρυφτεί καλά θα τον ανακαλύψει μια μέρα η ιστορία σαν μια θεά που χαρίζει αθανασία θα τον βάλει να στέκεται σε ράφι χρυσό Εκείνος άκουγε, περίμενε και δεν μιλούσε είχε κρατήσει την μιλιά του για το τέρμα μπήκε στη λίστα της μνήμης σαν κομμάτι που όλοι ψάχνουν και κανείς δεν βρίσκει Του άρεσε πιο πολύ απ’όλους τους αριθμούς το τρία, το πέντε και το εφτά καμιά φορά μίλαγε και για το εννιά σαν τον καλύτερο του φίλο Οι μέρες πέρναγαν βαριές κι οι αριθμοί γινόντουσαν φαντασία είχε ερωτευθεί, αλήθεια, την αθανασία και την αναζητούσε μέσα σε ήχους και αρετές 16

Δε λίγησε ποτέ πραγματικά να πέσει κάτω μόνο τις νύχτες που καθόταν με τον γάτο κρίμα σε έκεινους που τον ήθελαν τρελό γιατί ποτέ τους δεν θα μάθουν το καλό Πίστευε πάντα στο χάος και την ισορροπία και ας του λέγαν πως αυτό είναι μαλακία το ύφος τους κράταγε ψηλό και αιχμηρό το ύψος του πάντα χαμηλό και γκρί και ίσιο Μια νύχτα γνώρισε τον φίλο του τον Γιώργη που όταν τον είδε χαμογέλασε το αγόρι γίνανε φίλοι αδερφικοί που δεν ξεχωρίζαν όταν τους έβλεπαν μαζί δεν τους αγγίζαν Αποφασίσαν μια φορά να πουν ένα χαρούμενο τραγούδι Δεν ήταν όμως μουσικοί, ήτανε φίλοι που ήθελαν να παίξουν μουσική ήταν αγόρια που έπιναν λευκό κρασί Όταν τους πρότειναν να παίξουν τους ζωγράφους τότε τους ήρθε η ιδέα του κόκκινου πάθους θα το σχεδίαζαν σε τοίχο με μπογιά θα ακουγόντουσαν όπως κάνει η ζημιά 17

Κάπως έτσι κυλούσανε τα χρόνια και η ζαβολιά παρέμεινε αιώνια οι δύο φίλοι εγίναν τρείς, τέσσερις και πέντε σαν στίχους που δεν γράφτηκαν ποτέ Ότι πιο τέλειο είναι το λάθος

Γιατί είμαι όμορφος Η φάση εδώ και καιρό είναι δουλειά, σπίτι, παρέα με σειρά προτεραιότητας Τα πάντα αλλάζουν μορφές και τα πάντα συνδέονται Όλοι συνδεόμαστε με έναν τρόπο μαγικό Απλά ήθελα να πω εδώ πως 18

νίωθω ότι είμαι στο επίκεντρο Βαρύ συναίσθημα νιώθω ήδη τη βαρύτητα Βαρύτητα των λέξεων κυρίως και όχι των πράξεων Το χειρότερο ξέρετε είναι να μετανιώνεις πράξεις που έγιναν με λέξεις Αυτές οι μικρές πράξεις των λέξεων είναι που με ταλαιπορούν καθημερινά Αλλά τι να κάνεις, συνεχίζεις αφού όλα αλλάζουν Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος να κοιτάζει αν τα πράγματα γίνονται σωστά Νιώθω ένοχος για όλους μας μα κυρίως νιώθω ένοχος που υπάρχω Δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι Γιατί είμαι όμορφος, γι’αυτό

«Μπράβο» Υπάρχουν εκείνες οι πράξεις που σε ορίζουν που σε χαρακτηρίζουν Γεγονότα προσωπικής ικανοποίησης για τα οποία δεν θα σε επιβραβεύσει κανείς άλλος παρά μόνο ο εαυτός σου Όταν θα συναντηθείς με εκείνα τα γεγονότα θα καταλάβεις πως δεν χρειάζεσαι πια αυτό το «μπράβο» του γονιού η του καθηγητή που τόσο εύκολα κατάπινες Εκείνα τα εύσημα που έπερνες δεν θα συγκρίνονται πλεόν με την νέα αυτό-επιβράβευση. Τότε λοιπόν θα διανοηθείς την αξία της αυτάρκειας αλλά και την δύναμη της μοναξιάς Μπράβο λοιπόν τα κατάφερες έμεινες μόνος σου.

Ο μικρός ήρωας Μπροστά στο στόχαστρο του δολοφόνου βρισκόταν ο μικρός μας ήρωας Μερικά εκατοστά τον χώριζαν απο το τέλος μα εκείνος δεν ανησυχούσε ήταν παράτολμος μα δεν αντιδρούσε απλώς περίμενε το τέλος να’ρθει Μπαμ! Ο ήρωας λύγισε τα πόδια και έπεσε στο έδαφος ανάσκελα Ασάλευτος, ακούνητος, ανέκφραστος Έπεσε νεκρός Ο δολοφόνος έκρυψε το όπλο του και αποχώρησε ευχαριστιμένος Σκότωσε τον ήρωά μας και κανείς δεν τον σταμάτησε Ούτε εσείς, ούτε εγώ Είμαστε όλοι ένοχοι Όλοι ένοχοι λέω! Ο ήρωας πέθανε κύτεται στο έδαφος ασάλευτος Ω, τι τραγωδία! 21

Εγώ εδώ Είναι πολύ δύσκολο αυτό που κάνω Τοποθετώ τις λέξεις μία προς μία Το νόημα της διαδοχής τους όμως είναι μυστικό Γιατί με βολεύει Επειδή δεν το έχω σκεφτεί και στο κάτω κάτω οφείλει και ο αναγνώστης να αναλάβει μία δουλειά έστω Εγώ δίνω την σειρά, την αλληλουχία Εσύ βγάλτα πέρα με το νόημα Αυτές είναι δύο δουλειές Ούτως ή άλλως τα ποιήματα που γράφω θέλω να έχουν όλα το ίδιο νόημα Το οποίο λέει απλώς ότι θέλω να με ακούσετε Αν αυτό δεν είναι αρκετό τότε λυπάμαι Αν θέλετε κάτι περισσότερο τότε μπορείτε εύκολα να ανοίξετε ένα ωραίο βιβλίο 22

ένα ωραίο μυθιστόρημα Η να ανοίξετε την πόρτα και να πάτε μια βόλτα Εγώ εδώ θα είμαι, όπως και να έχει και θα γράφω ποιήματα που κάποια στιγμή θα ακουστούν.

Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα Οι χειρότερες σκέψεις ο χαμένος χρόνος το άγχος και ο φόβος η ζήλεια και ο φθόνος το μικρό σπίτι η μικρή σκέψη η βιολογική κληρονομιά δικαιολογίες ο φτωχός κόσμος του εαυτού υπεράνω χωρίς λόγο ψευδαισθήσεις και συνομωσιολογία καταχρήσεις χαβαλές καθόλου κλάμα, δάκρυα κλαίω για ένα μέλλον που δεν υπάρχει βλέπω το μέλλον σαν παρελθόν και κλαίω. 23

Β ΤΖ. ΑΚΥΛ 22-23| 2015-16 10 ποιήματα από το Καφέ Μπλοκάκι

Ψευδαισθήση Ανακαλύπτω το σπίτι που μένω Ψάχνω να βρω από πού μπαίνει το φώς Έχω το βλέμμα ενός μικρού χρυσοθύρα Που θέλει ηλιαχτίδες χρυσές ν’αποκτήσει Απόψε γυρεύω να αλλάξω το σπίτι Ανοίγω παντζούρια να μπεί λίγο φώς Μα όταν κοιτάζω απ’εξω πονάω Βλέπω λουλούδια που έχουν ανθίσει

Μετάνοια Μικρές σελίδες, που χωρούν λόγια μισά πόρτες που αφήνω μισάνοιχτες νομίζω ότι κλείσαν Σήμερα είμαι το παιδί του ύπνου και της απόγνωσης Γεννήθηκα στο πουθενά στο κόκκινο το στρώμμα Πώς να μην έχω όραμα για την μορφή του πάθους Πώς να μην τρέχω στον βυθό που ακούει και βρυχάται Λυπάμαι μόνο που είμαι εδώ και δεν σε βλέπω γύρω Πιάνω τις λέξεις της ντροπής και τις τρυπάω με την βελόνα. Ράβω το ρούχο που θα μου χαρίσεις με τον ρυθμό μετάνοιας βαριάς ματώνω και γελάω.

Το χειμώνα σε χρειάζομαι Το πως επικοινωνώ με την πραγματικότητα το ξέρουν μονάχα οι δαίμονες . Χαράζω στους τοίχους ερπετά με γλώσσες και αγκάθια. Αίμα ψυχρό, αίμα καυτό στάζει στο πάτωμα και φέρνει την άνοιξη. Μόνο τα νυχτολούλουδα κουνιούνται στο σκοτάδι με ξανθιές και ρόζ αποχρώσεις και συζητούν για οργασμούς. Οι γείτονες είναι λουλούδια και αυτοί που ανθίζουν πολλές φορές και μία μόνο μαραίνονται Τα κρύσταλλα θυμίζουν τη σιωπή το ψέμα του αιώνα και τον μύθο της γνώσης Οι γείτονες με κάλεσαν στο σπίτι στο σπίτι το δικό μας. Τους είπα ότι θα έρθω και δεν πήγα Βρήκα το μυστικό εδώ, μαζί με τα στοιχειά

Έτσι Πώς καταλήξαμε έτσι Τα κουφάρια μας να σέρνουμε μες το ίδιο μας το σπίτι. Κοίταξε! Όλοι δίνουν συμβουλές χωρίς να τους ζητήσεις. Κοίταξε! Είναι όλοι παντογνώστες.

Δέλεαρ Ο κήπος των απολαύσεων που συναντιόμαστε τακτικά Χιλιάδες διαδρομές τον ορίζουν Λιθόστρωτα μονοπάτια συναντούν λεωφόρους γεύσεων και αρωμάτων Πόσες φορές τον κλάδεψαν και πόσες ξαναβγήκε Εγώ και εσύ σαν γνώριμοι επισκέπτες φροντίζαμε να μην του λείψει ούτε το πετραδάκι Και τώρα που γκρεμίστηκε και πέσαν οι καρποί του αντί να τον ποτίσουμε τον βάλαμε σε γλάστρες

Το ψάρι Οι άνθρωποι κυνηγούν λεφτά. Τα κυνηγούν σαν κυνηγοί , με όπλα και παγίδες. Τους λέω τι ψάχνεται ρε σεις ; Μου λεν, το μέσο για να ζεις. Τους λέω , τι είναι πολλά; Μου λεν είναι χιλιάδες. Τους βλέπω ιδρώνουν και συνεχίζουν, νομίζουν δεν θα φτάσουν. Μου λεν, δεν φτάνουν αδερφέ, δεν φτάνουνε για όλους. Τους λέω , εντάξει ρε παιδιά, θα ΄ρθώ να κυνηγήσω. Μου λεν, δεν γίνεται τρελέ, δεν φτάνουν και για σένα. Τους λεω, τι λέτε ρε τρελοί, και πως θα επιζήσω; Μου λεν, να πας να βρεις δουλειά, δεν κάνεις για κυνήγι. Τους λέω, εγώ είμαι κυνηγός, ποτέ δεν θα δουλέψω.

Πάτωμα Κουνάω το κορμί μου αλλόκοτα στους ρυθμούς της τζάζ μην με ρωτάς γιατί απλώς κουνήσου και συ Αφορμή, ψάχνω για να σε σηκώσω απο την καρέκλα Έλα, σήκω Δείξε μου τον χορό σου Μην κάθεσε άλλο Άσε το τζίν στο τραπέζι και το τσιγάρο άσε Έλα, σήκω Αφήσου, και ακολούθησε τη μουσική Τον αυθορμητισμό σου ψάχνω Θα μου πείς, σε προστάζω Όμως όσο διστάζεις, τόσο κοιτάζω Έλα, σήκω Μην μιλάς άλλο Άσε το σώμα να κάνει τη δουλειά, που δεν κάνει το στόμα Ακόμα κάθεσε, 31

Με τους άλλους Άφησε τους σου λέω Θα σου μάθω κινήσεις Θα σε στήσω Και θα με στήσεις Έλα, σήκω! (ΜΠΑΜ)

Στα τέσσερα Ακούμπησα το μέτωπο ανάμεσα στα στήθη βρήκα βελόνες και ιδρώτα και σε θυμήθηκα. Πως ήταν η φωνή σου όταν μιλούσε η σάρκα θυμήθηκα την ένταση με ολόκληρες κινήσεις. 32

Ένα ευρώ Ρέπλικες ανθρώπων εξουσιάζουν τον πλανήτη. Στους δρόμους πολύχρωμα φώτα νέον κρέμονται δίπλα σε πινακίδες. Διαφημίζουν φαίνεται, τον ερχομό του τράγου. Ο Θεός μας παράτησε για να δημιουργήσει νέους ήλιους με νέους φίλους. Ο διάβολος είναι ο τοκογλύφος που έρχεται να ζητήσει και άμα δεν έχεις τα σωστά θα επιμήνει δεν θα σ’αφήσει. Οι άγγελοι κοιμήθηκαν κι οι δαίμονες διψάσαν Κι οι φύλακες που απομείνανε κάνουν περιπολία

Μαριάτζελλα the boy Είμαι αρκετά πνευματικός τύπος και γουστάρω το παγανιστικό στυλ Στο τιμόνι έχω το μυστήριο τον φόβο της λογικής. Αναμυγνείω τα υλικά και φτιάχνω το καλούπι Ύστερα χύνω το παχύρευστο υγρό στο νεκρό αντίγραφο προσώπων του παρελθόντος. Υπομένω μέχρι το παράλογο και μετά χορεύω αυτιστικά λόγω του συσπασμού των νεύρων για χάρη των αστεριών για ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Όταν το είδωλο είναι έτοιμο τότε ξεκινάω την τελετή για να του βγάλω τη σάρκα αλλά πάντοτε δυσκολεύομαι να την τραβήξω όλη Όλο και κάτι ξεμένει επάνω στη μορφή του 34

Θραύσματα μιας μνήμης με διαστήματα που την διαιρούν σε αλλόκοτες στιγμές. Ο χρόνος περνάει όμως γρήγορα και με βρίσκει άπραγο συνέχεια. Μες την απόγνωση μεθάω και βρίσκω την αλήθεια Κι όσα κομμάτια περίσσεψαν στην επιφάνεια τα χρωματίζω με το ίδιο χρώμα Να γίνουν μέρη του καινούργιου όργανα της ορχήστρας. Η φάτσα τώρα είναι άρτια έτοιμη να μιλήσει και σαν μορφή του σύμπαντος αναζητεί το βλέμμα Βρίσκω τη θέση της στο τζάκι δίπλα από τη φωτιά Ήρθε η ώρα του θεάματος η ώρα της δοξασίας Θαυμάζω την καταστροφή το πέρασμα της πύλης Εθίζομαι στην όψη της αποσύνθεσης και βρίσκω τον σκοπό μου. 35

Γ ΤΖ. ΑΚΥΛ 23-25 | 2016-18 12 ποιήματα από τα Σκόρπια

Δεν θέλω/ θα ήθελα Δευτέρα αρχή της εβδομάδας Δεν έχω όρεξη να αρχίσει η εβδομάδα Θέλω απλά να βρεθώ σε εκείνο το χρονικό κενό Που δεν ανήκει πουθενά Εκεί που ο χρόνος δεν μετράει Στο ενδιάμεσο εκείνο σημείο Ανάμεσα στη Δευτέρα και την Τρίτη Που οι διαστάσεις του είναι άπειρες και ταυτόχρονα ανύπαρκτες Θέλω να εγκλωβιστω εκεί για πάντα Για όσο κρατάει το κενό Για όσο αντέξω Δεν θέλω να αρχίσει η εβδομάδα ούτε ο μήνας Θα θελα να ήταν καλοκαίρι Να μουνα ξάπλα στον καναπέ της γιαγιας Να χάζευα στον κήπο τα πιθάρια Να έντινα τον κόσμο με πιτζάμες Να παίζαμε για ώρες σαν παιδιά Θα θελα να είμαι αστροναύτης

Μπύρα Νο 3 Κάνουν ερωτήσεις οι ποιητές; Κάποιοι υποφέρουν πραγματικά Και κάποιοι άλλοι για πράγματα φανταστικά Πού κατατάσεσαι, που σε έβγαλε η ζωή; Πώς έχεις ζήσει, πώς βρίσκεις τη θέση σου στη γή; Υποφερτή η ανυπόφορη;

Ουίσκι Νο 3 Θέλω το κορμί σου ολόκληρο, γυμνό Να είναι γυμνό καθαρό και βρώμικο ταυτόχρονα Θέλω τη σκέψη σου βαριά να τρίβεται, να τσούζει Θέλω το βλέμμα σου ελαφρύ να παίζει και να κλαίει Το άγγιγμά σου απαλό Το άγγιγμα σου δυνατό Θέλω να ακούω τη φωνή σου δυνατά και ας μην ακούγεται καθόλου Τις λέξεις σου θέλω να τις χαλάσω να εκφράζεις το παράλογο να βγάζεις ήχους που δεν αναγνωρίζω Αν δεν μπορείς, καλύτερα κοιμήσου Αν δεν θες, καλύτερα κοιμήσου Αν δε τότε πάμε για ύπνο Και αύριο μέρα είναι

Τσιγάρο Νο 101 Είμαι ακόμα εκείνο το παιδί που φαντασιωνόταν πως θα φορέσει την κόκκινη μπαντάνα στο μέτωπο Είμαι ακόμη εκείνο το παιδί που ζητάει προσοχή και γυρεύει αναγνώριση «Θα φορέσω την κόκκινη μπαντάνα και θα βγώ με τους φίλους μου στο δρόμο» Θα με δουν, θα με θαυμάσουν και θα ευχαριστηθώ Θα είμαι ο γαμάτος της παρέας Ο ξεχωριστός της ομάδας Ο αξιοθαύμαστος Θα γαμήσω Με την κόκκινη μπαντάνα, θα γαμήσω

Τα δύο Α4 Τα τζιτζίκια δεν σταματούν να τραγουδούν το καλοκαίρι και τα παιδιά να τρέχουν στις αλλάνες τις γειτονιάς Ο ήλιος καίει και μας τσουρουφλίζει Καιγόμαστε και μ’άλλους τρόπους όμως Πως να στο εξηγήσω Μου ζήτησαν να γίνω βοηθός και φίλος και πατέρας Εγώ τους είπα δεν έχω χρόνο αλλά θα βοηθήσω Και έτσι έγινα σύντροφος καλός αφέντης και υπηρέτης Εκλαμπρότατος.

Καλοκαιρινή πεζοπορία Μεσ΄το λιοπύρι ψάχνουν για σκιά κάτω απ΄τα αλμυρίκια δίπλα στην ξερολιθιά Τσακώνονται για το ποίος θα επικρατήσει Ποίος ήρθε πρώτος και ποιος θα φύγει πριν τη δύση. Σ΄όλη την αμμουδιά άπλωσαν τις ξαπλώστρες για να καθίσεις στη σκιά, πρέπει να τους πληρώσεις είναι δικά τους τα καθίσματα κι οι ψάθινες ομπρέλες είναι δικιά τους η αμμουδιά, τα δέντρα και ο ήλιος Ας είναι λοιπόν Εμείς θα πάμε στη Πεντέλη

Random Robot Λυπάμαι ειλικρινά, για ότι έχει γίνει Θα ήθελα να σε κοιτάξω στα μάτια να εξαγνήσεις την ψυχή μου την κουρασμένη ψυχή μου Πριν πολύ, καιρο σε κατάλαβα Πριν πολύ, καιρό σε γαργάλαγα Γαρύφαλο στα χέρια σου κρατούσες Τον ανθό εκείνο, βαμένο με το αίμα των αγωνιστών Δεν μπορούν όλοι να πολεμήσουν τους φόβους τους Οι περισσότεροι εδώ πέρα νομίζουν ότι είναι άνθρωποι Εγώ, έχω την βάσιμη υποψία πως είμαι ανδρείκελο δημιούργημα της επιστήμης ένα πειραματόζωο Είμαι ένα ρομπότ 43

I’m a bad guy Αναζητώ το χαμένο χαμόγελο το βλέπω ακόμη και στον ύπνο μου Ζηλεύω τα δικά σας χαμόγελα τα λαμπερά εκτυφλωτικά σας χαμόγελα τους μοχθηρούς και δυνατούς γέλωτες Χα Χα Χα Χαχανιτά και μηδειάματα Ζηλεύω, ζηλεύω, ζηλεύω Είμαι ζηλιάρης το ξέρω Ότι βλέπω να λάμπει το θέλω Και νιώθω δύναμη στη σκέψη της απόκτησης Θέλω να αποκτήσω τα χαμόγελά σας Θα έρθω να τα κλέψω το βράδυ που θα αποκοιμηθείτε Τα θέλω, τα θέλω, τα θέλω όλα για εμένα Δώστε μου τα χαμόγελά σας και θα είμαι ευχαριστημένος Φέρτε μου τη χαρά σας και θα ικανοποιηθώ Και αν τα έχω όλα, τότε τι; Θα έχω μια υπερβολική δόση χαράς και θα αντικρύζω θλιμένους ανθρώπους; Θα έχω όλη τη χαρά για εμένα και οι γύρω μου γριμάτσες θλιβερές; 44

Αυτό αποζητούσα απο την αρχή λοιπόν να μείνω μόνος με το χαμόγελό μου; Να μείνω μόνος με τα χαμόγελά σας; Να έχω, χαρά, χαμόγελο, γέλιο και να βλέπω θλίψη, κλάμα και δυστυχία; Ναι, αυτό θέλω

Μεθυσμένα/Τζιά Ένας αναπτήρας, το καπάκι της μπύρας είμαστε δίπλα στις ελιές καπνίζουμε πίνουμε και αυτό Με πονάνε τα αυτιά μου ακούω το παρελθόν με βαραίνει το παρελθόν τα αυτιά μου πέφτουν από την ένταση Οι περισσότεροι αναζητούν τις αναμνήσεις αν όχι όλοι 45

Ο αέρας φυσάει και μου την σπάει κουνάει το χαρτί το χαρτί που γράφω Τελοσπάντων

Η Μάχη Ριγμένοι στην μάχη της εκπαίδευσης βρίσκονται οι μαθητές Κοιτάζουν πίνακες , παρατηρούν ρολόγια και τρέχουν στο χωράφι Οι ερωτήσεις λιγοστές και οι ψίθυροι χιλιάδες Πριν το κουδούνι προγραμμα, μετα ειναι ο αγώνας Σβήσε το λάθος σε παρακαλώ και γράψε το σωστό Φορά την πανοπλία σου, γέμισε το όπλο σου και βάλτο στο κρεβάτι Μην το κοιτάζεις συνεχώς , μη σε γεμίζει βάρος Ετοιμάσου για τον πόλεμο, δεν ακούς τα τύμπανα πως κρούουν Δεν βλέπεις την λύσσα στα μάτια τους , 46

την μοναξιά που κρύβουν Μυρίζει θάνατο εδω, μυρίζει ιδρώτα και καπνό, εδω δεν ειναι σχολείο. Οι μαθητές γίνονται δάσκαλοι μόνο οταν βρουν το κόσκινο Μετα μοχθούν , μισούν , και έρχονται για να μοιράσουν διδαχές Και εσύ κοιμάσαι κι όλο λες πως γνώρισες και σκοτωσες κόρες πολλές Πως δεν ανέχεσε τον δόλο και το ψέμα σε ξένο πεδίο μάχης Γιαυτο γλυφεις το σώμα και το αίμα οταν σου το ζητήσουν Ύστερα κλαις με ελιγμούς θυμάσαι κόσμους που έχτισες θόλους Γιατι ζηλεύεις συνεχώς και κανεις πως δεν ξερεις Το κάλεσμα το ακούς, το ξερω πως τ’ακους και τ’αποφευγεις Κορμί ζεστό και δέρμα απαλό και λείο θελω να σε ρωτήσω για το πλοίο Πως έφυγε, πως έπλευσε μες την φουρτούνα πως Κορμιά που φόρτωνε στο φως και στο σκοτάδι, κουφάρια από ελιές 47

Μπλέ η μαύρο Ξέχασα την ενέργειά μου στην ένταση των μπάσων στον χορό και τον ιδρώτα στα αρχίδια μου. Είμαι το χάος που δεν θέλουν να αντικρίσω είμαι το μίσος που δεν μπορώ να αντέξω Είμαστε μόνοι μας και δεν λέμε να ξεκολλήσουμε Υπάρχει μια πηχτή μάζα που μας κρατάει μαζί Μία κοινωνική μούχλα που σαπίζει την ύπαρξη που δημιουργεί ψευδαισθήσεις Και πώς αλλιώς να δια δράσουμε και πώς δηλαδή θα επικοινωνήσουμε Πώς γίνεται να συνυπάρχουμε όλοι μαζί και όλοι χώρια Είμαι κοινωνιοπαθής που καταπίνει χάπια 48

Το άγχος είναι αληθινό το μόνο συναίσθημα που δεν ψεύδεται που δεν μεταμφιέζεται σαν κάποιο άλλο Αυτό που νιώθεις τόσο έντονα Αυτό είναι η πραγματικότητα Η ανικανότητα προσαρμογής στον ομιλούντα κόσμο Ο φόβος της έκθεσης Το βασίλειο της αμηχανίας Εκεί συνάντησε με να καπνίζω στριφτά τσιγάρα και να πίνω αλκοόλ κάθε δύο λεπτά Πιάνω μπουκάλια και ποτήρια λες και χορεύω με τα αντικείμενα Πλέον το κάνω αυθόρμητα, μηχανικά Θα παρακολουθήσεις το θέαμα και θα στεναχωρηθείς για λίγο για να νιώσεις χρήσιμος Πως έτσι συμμερίζεσαι τον πόνο και πως νοιάζεσαι για τον άλλο Αλλά ο έρωτας θέλει δύο και ο πόλεμος χιλιάδες Χαμένος στο πλήθος 49

με το μπλαζέ ύφος της ανικανότητας της αδιαφορίας Καμιά διάκριση, καμιά επιθυμία Έχω τα πάντα και τίποτα για να κρατήσω Η μοναδική πραγματικότητα είναι το κρεβάτι και τα σεντόνια Και η φαντασία ο μοναδικός τόπος που γίνομαι επιτυχημένος με τον λάθος τρόπο που είμαι κοινωνικά αποδεκτός Μια πλασματική χαρά Μια προβολή του εαυτού που ψάχνει πατερίτσες μέσα στον χαρτοπόλεμο.

Ασυναρτησίες με πασπάλισμα νοήματος Η συνείδησή μου δεν είναι μου είναι σου, της, του των είναι κάτι που έρχεται απ’έξω Συνειδητοποιώ την ύπαρξή μου, σημαίνει ότι αντιλαμβάνομαι την ακριβή τοποθεσία του σώματός μου Το σώμα μου, μπορεί να είναι μου δεν είναι σου, της, του είναι κάτι που γερνάει Συνειδητοποιώ την ύπαρξή μου, σημαίνει ότι αισθάνομαι τον χρόνο και τον φόβο της απώλειας Αν θέλω να αναγνωρίσω την ύπαρξη οφείλω να κατανοήσω πρώτα την αποσύνδεση τον κόψιμο του ομφάλιου λώ

Δ ΤΖ. ΑΚΥΛ 23 | 2016 7 ποιήματα από το Μικρό Μαύρο Μπλόκ

Λεμονάδα Εχθές ξύπνησα μαζί με τους δαίμονες τοξικές προσωπικότητες που ρουφάνε ενέργεια που ζητάνε ότι έχεις που προσφέρουν πολύτιμους λίθους για αντάλλαγμα. Καφετί, άσπρους και μοβ λίθους συναισθημάτων. ‘Ομως, τους έχω συνηθίσει και οι φωνές τους από ουρλιαχτά έχουν γίνει γλυκομίλητες προσταγές. Κάποτε είχα δοξάσει τον ερχομό τους είχα αναγγείλει την συνάντησή μας σε τόσους αλλά δεν γνώριζα τα μάτια που φορούσαν. Έτσι, με τον καιρό παρατήρησα πως αντί για μάτια, είχαν βελόνες για να τρυπάνε την συνείδηση και για να ράβουν αναμνήσεις. Τις προάλλες, δεν ξέρω πως σκέφτηκα να στους γνωρίσω να σου μιλήσω για το σκοτάδι και όταν το αποφάσισα εσύ τους άκουσες πραγματικά. Αφού τους γνώρισες λοιπόν καλά τους μεταμόρφωσες σε κίτρινα λεμόνια 53

και εγώ τα έστυψα υπομονετικά για να πιούμε το χυμό τους και να απολαύσουμε τον ήλιο. Την επομένη ξυπνήσαμε μαζί με τους δαίμονες που είχαν γίνει λεμονάδα με παγάκια και μέλι.

Χρυσή κλωστή Άκουσα πως η ηθική με τον καιρό μετατρέπεται σε αισθητική Τότε σκέφτηκα πως αν σου έραβα ποτέ το στόμα θα χρησιμοποιούσα χρυσή κλωστή και ραφή μοναδική για να γουστάρεις στον καθρέφτη. 54

No One cares baby Υπάρχουν μονάχα μερικές εκλάμψεις ζωντάνιας στο σαπιζμένο κορμί που κουβαλάω Μοιάζουν με δάκρυα που πέφτουν και βρίσκουν πάτωμα Γιατί όλοι παρατηρούν τον τρόπο που σέρνω τα πόδια μου Όμως κανείς δεν το αναφέρει Αντιθέτως, τους βλέπω να περπατάνε δίπλα μου προσποιούμενοι, ότι και καλά ξέρω και εγώ να περπατάω Πως είμαι σαν εκείνους.

Το κάνεις Το κάνεις στον εαυτό σου μην υποκρίνεσαι άλλο Ναι, το κάνεις Το κάνεις για να σε δούν και δεν το βλέπεις εσύ. 55

Ζηλεύεις τη φαντασία άλλων πενθείς για πεθαμένους έρωτες και έχεις ξεχάσει να χορεύεις Το κάνεις στον εαυτό σου και όταν το αντιλαμβάνεσαι πασχίζεις να ξεχάσεις Ω ναι, το κάνεις και δεν μιλάς γι’αυτό και δεν τραγουδάς γι’αυτό αλλά συνεχίζεις να το κάνεις και συνηθίζεις να το κάνεις και κάνεις ότι κάνεις για να σε δούν για να αποδείξεις την ταυτότητά σου και να πείς, να , αυτός είμαι Το κάνεις στον εαυτό σου, το κάνεις γιατί πλέον νιώθεις οικοιότητα με αυτό και το κάνεις για απόλαυση και το κάνεις για ικανοποίηση και συνεχίζεις μέχρι να χωνέψεις Το κάνεις στον εαυτό σου.

Εμμετικός ρομαντισμός Η προσμονή που με πλανεύει με καθυστερεί απ’το να πετάξω είναι γλυκιά η σοκολάτα και η σοκοφρέτα τραγανή Δείξε μου ότι με βλέπεις δείξε μου λίγο το σώμα σου για να το ζωγραφίσω Τόσα όμορφα πλάσματα υπάρχουν όμως εγώ διάλεξα εσένα γιατί ήξερα πως είσαι θεότητα και γνώριζα να σε λατρεύω Γύρνα πίσω σε εμένα Γύρνα πλευρό για να τελειώσω να σε γεμίσω με φιλιά που θα’ναι σαν τα κάστανα που θα’ναι σαν ξυλομπογιές με χρώματα και μυρωδιές Είσαι γυναίκα που κυνηγάει Σε θέλω πρώτη σειρά μες την αγέλη σε θέλω να σε έχω στα τέσσερα και να θαυμάζω τη μορφή σου να σε παρουσιάσω έτσι στον κόσμο και στη φύση Να μάθουν τα ζώα πως είσαι νύμφη 57

Πως είσαι των ζώων η πιο ερωτική και τα υγρά σου είναι χυμοί που πίνω απ’τη χούφτα.

Ψεύτικα πλαστικά δέντρα Ψεύτικα πλαστικά δέντρα διακοσμούν την πόλη και οι πολίτες τα λατρεύουν και πολιτεύονται και αγορεύουν κάτω από ψεύτικες σκιές διδάσκουν πως να κυκλοφορείς μέσα στο supermarket 58

Οι συζητήσεις ποικίλλουν από την αγορά μέχρι την πώληση από εκπομπές και διαπόμπευση swan κόκκινα, κίτρινος old holborn και πράσινα rizzla η αλλιώς lifestyle ρασταφαριανισμός * Ένας κυβερνοχώρος που αγγίζει το χάος είναι το σπίτι μου εκεί κοιμάμαι παρακολουθώ τις δοξασίες των διάσημων και σχόλια των άσημων Οι πολιτικοί γίνονται αστέρες και οι ηθοποιοί πεινάνε η σκηνή της πραγματικότητας που απέμεινε είναι το κρεβάτι * το σοκολατένιο αυγό της Kinder έκπληξης κρύβει ένα παιχνιδάκι το δώρο του καπιταλισμού μια εκκολαπτόμενη επιβράβευση απόλαυση στο τόπο της φαντασίας το περιτύλιγμα είναι περιτύλιγμα η σοκολάτα είναι περιτύλιγμα και το παιχνίδι είναι το προιόν που δεν ήξερες οτι ήθελες 59

Σχετικά random Πίσω μου δαίμονες και λάθη πίσω απο την πόρτα πίσω από τους φίλους πίσω απ’τις σκιές Αναμασάμε τα ίδια λόγια λόγια, που βαριέμαι να ακούω λόγια που ακούγονται σαν κουνούπια Κουνούπια που ρουφάνε αίμα αίμα που στάζει στο νεροχύτη Ξύπνα με το πρωί θέλω να πάω μια βόλτα Έχω είδη ξεχάσει να μιλάω Φίλα με και κράτα μου τα μαλιά δώσε μου ότι έχεις δεν είμαι κλέφτης απλά σε θέλω, να σε κοιτάζω απλά σε θέλω και σε ζητώ Κάτω από το σεντόνι κρύβομαι 60

λυπάμαι που δεν χωράς και εσύ Κάποτε σε έβλεπα να ιδρώνεις και τώρα τρως μόνο σοκολάτες και η ζάχαρη χαλάει τα δόντια Κοίτα με στα μάτια και θα δείς πως έχω ομίχλη στο μυαλό έχω ξεχάσει να χορεύω.