‘’
Η
ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΑ’’
10 ΔΗΜ. ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΡΕΜΑΣΤΗΣ ΡΟΔΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΠΑΠΟΡΗ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ (ΤΑΞΗ Δ3 ), 2014
ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ 10 ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΡΕΜΑΣΤΗΣ ΡΟΔΟΥ
Πάροδος Ικάρων 85104 Κρεμαστή Ρόδος Ελλάδα
mail@dim-kremast.dod.sch.gr ΤΗΛ. 2241091231, 2241098116
Συνεργάστηκαν οι μικροί παραμυθάδες του Δ3, οι μαθητές και οι μαθήτριες της τάξης μας: Αρματά Μαριάνθη, Λάρσεν Γαβριήλ, Ποδιώτης Παναγιώτης, Σκέμπι Νικολά, Σούλο Ελένη, Σταύρου Αγγελίνα- Παναγιώτα, Στεφανάκη Στεφανία –Πλουσία, Τουβράς Γεώργιος, Τσαούση Κατερίνα, Τσάτος Σπύρος, Τσιαμάτι Κωνσταντίνος, Τσίκκη Ελένη, Τσίκο Παολίνα, Τσομένι Βανέσα, Τσομένι Πάολα, Φτάκλα Δέσποινα, Xατζηγεωργίου Ηλίας-Εφραίμ Χατζηκωνσταντής Ιωάννης, Χιάμπολης Γεράσιμος
Δασκάλα Παπόρη Αικατερίνη
‘’
Η
ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΑ’’
10 ΔΗΜ. ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΡΕΜΑΣΤΗΣ ΡΟΔΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΠΑΠΟΡΗ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ (ΤΑΞΗ Δ3 ), 2014
Εκείνο το βράδυ της Τσικνοπέμπτης η μικρή Μαρία θα έμενε στο σπίτι του παππού Παναγή και της γιαγιάς Κατερίνα. Οι γονείς της θα πήγαιναν στον αποκριάτικο χορό που διοργάνωνε ο φιλανθρωπικός σύλλογος του χωριού . -Πάρτε με μαζί σας στον χορό!!!, παρακαλούσε η Μαρία τους γονείς της. Η μαμά την αγκάλιασε και τη φίλησε, λέγοντάς της: − Εσύ θα πας την ερχόμενη Παρασκευή, που θα διοργανώσει χορό για τα παιδιά ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων. Η αλήθεια είναι ότι άρεσε πολύ στη Μαρία να κοιμάται στο σπίτι της γιαγιάς. Πριν φύγουν οι γονείς, άφησαν τη μικρή Μαρία με το αυτοκίνητο στο σπίτι των γερόντων. Ο παππούς άναψε το τζάκι από νωρίς και η γιαγιά φίλεψε την εγγονούλα της με τα αγαπημένα της φαγητά: μακαρόνια και σφογγάτο. Μετά το φαγητό, κάθισαν και οι τρεις κοντά στο τζάκι. Οι ροδόχρυσες φλόγες χοροπηδούσαν σαν πύρινες γλώσσες.
Η γιαγιά χάιδεψε τα ξανθά μαλλιά της Μαρίας και σαν να ‘τανε και αυτή παιδάκι, παρακάλεσε: -‘Eλα Παναγή, πες μας κανένα παραμύθι να περάσει η ώρα! Ο παππούς ήταν μεγάλος παραμυθάς! Ανακάτευε στις ιστορίες του , την αλήθεια με το ψέμα με μεγάλη τέχνη. Και το σπουδαιότερο: άρχιζε το παραμύθι χωρίς πολλά παρακάλια. - Μια φορά κι έναν καιρό, που λεν και τα παραμύθια, σ’ ένα μικρό σπιτάκι του χωριού, ήρθε και εγκαταστάθηκε μια οικογένεια ή καλύτερα μια γυναίκα μ’ ένα αγόρι γύρω στα τέσσερα χρόνια και ένα κορίτσι μεγαλύτερο, δέκα ή έντεκα ετών. Από πού κρατούσε η σκούφια τους, κανείς δεν ήξερε. Άντρας δεν υπήρχε στο σπίτι. Ακούστηκε πως στον τόπο τους έγινε μεγάλη καταστροφή! Έτσι ήρθαν, λέει, εδώ για καλύτερες μέρες. Ο πατέρας τους χάθηκε, είπαν. Ήταν από τη Σμύρνη; την Κύπρο; το Ιράκ; τη Συρία; δεν ξέρω, θα σε γελάσω. Ήταν λέει πρόσφυγες. Άλλοι είπαν μετανάστες. Ποια διαφορά;
Η μάνα από την πρώτη μέρα άρχισε να ζητά δουλειά, για να ζήσει τα παιδιά της. Πήγαινε στα σπίτια, ξενόπλυνε, καθάριζε, σφουγγάριζε, πήγαινε και εργάτρια στα χωράφια. Το μεγάλο κορίτσι, η Όλγα,(έτσι την έλεγαν),φρόντιζε τον μικρό της αδελφό, τον Μάριο. -Καλά δεν πήγαινε σχολείο; ρώτησε έκπληκτη η Μαρία. −Πού σχολείο κόρη μου! Φρόντιζε το σπίτι! Μαγείρευε! Ήταν η μικρή νοικοκυρά. −Και δεν έπαιζε παππού; απόρησε πάλι η Μαρία. −Ναι, πως! Έπαιζε με τον Μάριο! Ήταν η κούκλα της. Τον τάιζε, τον πότιζε και τον ησύχαζε όταν έκλαιγε. Τέλος πάντων!
Μια μέρα η μητέρα αρρώστησε. Δεν μπορούσε να πάει στη δουλειά. Καιγόταν στον πυρετό! Πώς να πάει; Ήταν αποκριά σαν κι απόψε. Είχε να πάει δουλειά στο μεγάλο σπίτι με τις ψηλές αροκάριες στην αυλή. Ξέρεις, εκεί έμενε μια πλούσια οικογένεια.
Η κόρη τους έδινε έναν αποκριάτικο παιδικό χορό, γιατί είχε γενέθλια. Η μητέρα της Όλγας θα πήγαινε να κάνει τις δουλειές της κουζίνας, να πλύνει πιάτα, ποτήρια και τέτοια. Πώς όμως; Ο πυρετός ήταν ψηλός! −Θα πάω εγώ μητέρα, είπε αποφασιστικά η Όλγα. −Εσύ; Παιδί πράγμα; Θα τα καταφέρεις; Μπορείς; −Και βέβαια θα τα καταφέρω! Τι κάνω καθημερινά; Τις δουλειές του σπιτιού. Πήγε λοιπόν και εξήγησε στην πλούσια κυρία την κατάσταση της μάνας της. Στενοχωρήθηκε η κυρία, αλλά τι να κάνει;
Δεν είχε και άλλη λύση για εκείνο το βράδυ. Την έβαλε στην κουζίνα και άρχισε να πλένει ποτήρια. Στη μεγάλη σάλα ήταν ένα χαρούμενο πλήθος μασκαρεμένων παιδιών. Γέλια, φωνές, σερπαντίνες, κομφετί. Έβλεπε κανείς εκεί στον παιδόκοσμο λογής-λογής στολές. Εθνικές, μυθολογικές, φανταστικές στολές. Σπαθιά, πανοπλίες… Ένας τσολιάς με γυριστά τσαρούχια, ένας κατάμαυρος Ζορό με μάσκα, ένας ιππότης, μια γιαπωνέζα με κιμονό, μια Ολλανδέζα με χοντροπάπουτσα, μια Ινδιάνα, ένας καουμπόη με πιστόλια, μια βασίλισσα της νύχτας, μια νεράϊδα με μαγικό ραβδάκι, μια κοκκινοσκουφίτσα, . . ..Όλοι και όλες γελούσαν, χόρευαν στον ξέφρενο ρυθμό της μουσικής, χαλούσαν τον κόσμο από τη χαρά.
Στη διπλανή αίθουσα βρίσκονταν οι γονείς των παιδιών. Η Όλγα σταμάτησε για μια στιγμή τη δουλειά και από την ανοιχτή πόρτα έσκυψε το φοβισμένο μουτράκι της με τα ατημέλητα μαλλιά, για να δει τι γινόταν στο φωτισμένο σαλόνι. Ένας πειρατής με κλειστό το ένα μάτι, την τράβηξε απότομα μέσα στην αίθουσα φωνάζοντας:
-Παιδιά να μια ωραία στολή! Η μετανάστρια ! Όλα τα παιδιά σταμάτησαν τις φωνές και τους χορούς. Με μιας βουβάθηκε η αίθουσα. Η Όλγα μ’ ένα ακαθόριστο βλέμμα τους κοίταζε όλους. Αυτό το βλέμμα δεν μπορούσε κανείς να καταλάβει τι συναίσθημα έκρυβε. Ήταν πόνος, θλίψη, φόβος, ικεσία, απόρριψη, θυμός ή όλα μαζί ανακατεμένα;
Στην επόμενη στιγμή η Όλγα συνήλθε και έτρεξε στην κουζίνα. Οι γονείς από τη διπλανή αίθουσα παραξενεύτηκαν από την απότομη ησυχία και πήγαν να δουν τι συνέβη στα παιδιά. Γρήγορα πληροφορήθηκαν το γεγονός. Δεν έδωσαν συνέχεια. Μόνο είπαν στα παιδιά να συνεχίσουν το γλέντι τους. Την άλλη μέρα, το μικρό σπιτάκι δέχτηκε την επίσκεψη του γιατρού και μιας ομάδας γυναικών. Ο γιατρός έδωσε τα φάρμακα στην άρρωστη μητέρα. Οι κυρίες πήραν τα δύο παιδιά. Έβαλαν τον μικρό Μάριο στον παιδικό σταθμό και την Όλγα την πήγαν στο σχολείο να μάθει γράμματα. Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. . . . . . . .! -Άντε ύπνο τώρα! ,είπε ο παππούς Παναγής και όλοι πήγαν στα κρεβάτια τους. Την επόμενη Παρασκευή στον χορό των παιδιών του σχολείου η Μαρία δεν έβαλε τη φανταχτερή στολή της νεράιδας. Φόρεσε μια φαρδιά πουκαμίσα και πέρασε στο λαιμό της μια μακριά ποδιά από χοντρό αδιάβροχο πανί. Στην πλάτη της πουκαμίσας έγραφε με κεφαλαία γράμματα: ΨΩΜΙ-ΥΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…! Ντύθηκε μετανάστρια!
ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ Σ’ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΧΙΛΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ
!
Η ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΜΑΣ ΟΜΑΔΑ ΟΛΟΙ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ ! ! !