DJB 40

DJB#40 || NOVEMBER 2009 || DJBROADCAST.NL || DJBROADCAST.FM || GRATIS

Hotshop Special

The XX De Grote Prijs van Nederland Hudson Mohawke Iceland Airwaves Cari Lekebusch Elitechnique Giovanca Planet E

hallo Voorwoord

Index

Nieuw gezicht op het web Om de week na het Amsterdam Dance Event een magazine te moeten afmaken is een pittige opgave. Gelukkig compenseert de inspiratie en energie van het evenement ruimschoots met het opgelopen slaaptekort en is het hele team er weer flink tegenaan gegaan.

Zojuist heb je DJBroadcast Magazine nummer 40 opengeslagen.

Voor de meeste mensen is dat misschien slechts een getal, voor ons is het toch wel een mijlpaal. Niet dat de vlaggen nu uithangen op de Willem de Zwijgerlaan, maar toch: 40 magazines vullen met alles dat met ons gekke wereldje te maken heeft is toch geen catpiss. ‘Van Kringlooppapier tot Glossy’; het verhaal is wat dun voor een bestseller, maar het is genoeg om ons een goed gevoel te geven.

Maar teveel melancholie is aan ons niet besteed, de blauwdruk voor DJB 2010 staat alweer in Google docs en we kunnen niet wachten om het platform weer verder uit te bouwen.

Met de nieuwe site is de eerste trede naar de volgende verdieping in elk geval al vast genomen. Al gezien? De webontwikkelingen van de laatste jaren zorgen ervoor dat je moet blijven vernieuwen om in de online behoeften te voorzien en nu we onze eigen PHP’er in dienst hebben kunnen we snel schakelen en inhaken op webtrends. De komende tijd zullen nog enige features aan ons fijne nieuwe huis op het web worden toegevoegd. Hiervan houden we je uiteraard op de hoogte.

In dit nummer besteden we extra pagina’s aan onze vaste Hotshop rubriek, uiteraard met het oog op de aanstaande feestdagen. Dat we de Intertoys gids zijn ontgroeid wil natuurlijk niet zeggen dat we ons niet meer mogen verlekkeren aan de nieuwste gear, gadgets en toys. We hebben ons best gedaan om een mooie selectie voor je samen te stellen, dus kruis maar aan en zet op je lijstje…

Veel plezier met dit nummer!

Het DJBroadcast team

10. medewerker v/d maand 12. News 14. DJB Locator 16. De Mixtape van Roy Avni 18. Boeken & Games 20. Digibroadcast 22. Underground Noise 24. Film & Dvd 27. Puschkin shots 29. DJB Nightreport 30. Blueprint Label: Planet E 32. DJB Weekendwijzer 34. DJB Files: Iceland Airwaves 38. DE Grote Prijs van Nederland 46. Hotshop Special 54. The XX 58. Feature: Beak 59. Feature: Defected 60. Feature: John Dahlback 63. Feature: Giovanca 65. Feature: Cari Lekebusch 67. Essential ALbum: Hudson Mohawk 68. Album Reviews 73. Vinyl top 25 75. Charts 78. Gear 82. In de studio met

colofon Uitgever

Victor Bakhuis (victor@djbroadcast.nl) Hoofdredactie

Eric van den Bogaard (eric@djbroadcast.nl) Michael Oudman (michael@djbroadcast.nl) Eindredactie

Alfred Bos (alfred@djbroadcast.nl) Redactie

Tom van Haaren (tom@djbroadcast.nl) Tijn Benedek (tijn@djbroadcast.nl) René Passet (rene@djbroadcast.nl) Rogier van Kralingen (rogier@djbroadcast.nl) Jeffrey Uyen (j.uyen@chello.nl) Nick van der Pijl (nick@djbroadcast.nl) Redactie fashion & lifestyle

Lianne van de Laar (lianne@djbroadcast.nl) Distributie

Michael Oudman (michael@djbroadcast.nl) Vormgeving

Maslow, Amsterdam Illustraties

310K (cover, index) Ron Wanders (Weekendwijzer) Fotografie

Lianne Van de Laar (In de studio met..., Todaysart, Locator) Jeroen de Haan (Puschkin Shots) Sales / Marketing

Victor Bakhuis (victor@djbroadcast.nl) Claartje Wolff (claartje@djbroadcast.nl) Lodewijk van der Poll (lodewijk@djbroadcast.nl) Minggus Dorpmans (minggus@djbroadcast.nl) Medewerkers

Art-D-Fact, Ari Daily, Didiér Stijn, Het Night Team, Minimi, St. Badass Abonnementen

Voor alle vragen over abonnementen en bezorging kun je terecht op www.djbroadcast.nl/subscribe. De abonnementenservice is te bereiken via abonnement@djbroadcast.nl Drukwerk

PRinterface Distributie

Jam

DJBroadcast Magazine is een uitgave van Blueprint Media BV Redactieadres

Persberichten Agenda Telefoon E-mail Website

DJBroadcast.nl Postbus 3952 1001 AT Amsterdam www.djbroadcast.nl info@djbroadcast.nl agenda@djbroadcast.nl 020-6868600 info@djbroadcast.nl www.djbroadcast.nl

pagina

10

medewerker van de maand tom van haaren

nu op

Hij is alweer bijna twee jaar onderdeel van ons team. Tom Sebastiaan van Haaren. Waar hij binnen stapte als onzekere stille kracht, heeft hij ondertussen een fles spraakwater gevonden waarmee hij ongeveer alles wat niet vinyl en niet disco is met de grond gelijk maakt. Het toverwoord is hyperfocus: als hij hem eenmaal te pakken heeft, worden er bergen met werk verzet. Zonder dat je nog een woord van hem hoort trouwens.

Chef DJB.fm houdt niet alleen van vinyl en disco, maar vindt het ook bijzonder fijn om films te verzamelen. En te kijken. Zo nu en dan brengt hij zijn draaikunsten ten tonele op een feestje. Herkennen doe je hem dan aan de platte pet, die hij gewoonlijk al op het hoofd heeft staan voordat hij een broek om de benen heeft.

Podcasts Nuno dos Santos, GummiHz, Brodinski Puschkin Shots Fakkelbrigade Reviews Dinky, Quantic Win 100 euro aan Bax bonnen, Kaarten voor Studio Camping

freeloader Win: een zwarte UDG CourierBag Deluxe 15”

Het is weer zover, we mogen weer mooie UDG prijzen weggeven. Namelijk twee zwarte CourierBag’s Deluxe 15” ter waarde van €70,21 per stuk. Niet alleen geschikt voor je kostbare plakken vinyl, maar je laptop vindt er ook zonder problemen een comfortabel plekje in. Beiden worden uiteraard omringd door zachte padding zodat je zonder je al te veel zorgen te maken een reis per openbaar vervoer kunt ondernemen. www.udggear.com

Win: Teddy Trooper by Dalek

Neen, toys zijn absoluut niet enkel geschikt voor kleine neefjes of nichtjes, of je Lego verzamelende oom. Designer toys kunnen ook prima een weg vinden naar jouw kast, schouw of tafel. De naam zegt het al, je koopt – of in dit geval wint – ze niet om mee te spelen, maar om je interieur mee te verfraaien. DJBroadcast mag twee Teddy Troopers weggeven ter waarde van €65,- per stuk. Verantwoordelijk voor het design is de Amerikaanse artiest Dalek. Er zijn er maar 1000 van, exclusiviteit is dus gegarandeerd. www.mintyfresh.nl

Win: Eén van de Beaterator goodies

We reviewen de game verderop in dit blad, maar hier geven we al wat leuke goodies weg. Met Beaterator maak je onder toeziend oog van Timbaland je eigen tracks. Niet thuis in je studio, maar ‘gewoon’ onderweg, in de trein, metro of op een bankje in je favoriete park. De PSP is daarbij je enige stuk fysieke apparatuur. Beperkt is het spel niet, met behulp van een memorystick kun je WAV’s of MP3’s toevoegen om daarmee aan de slag te gaan. Best dik dus. We mogen 5 Beaterator t-shirts, en als hoofdprijs een Pioneer HDJ-2000 hoofdtelefoon t.w.v. €350,- weggeven. www.rockstargames.com/beaterator

pagina

12

news

Veel post-rock op State X New Forms Op vrijdag 11 en zaterdag 12 december vindt in (en om) het Paard van Troje te Den Haag de zesde editie plaats van State X New Forms, een festival voor avant-rock, cutting edge electronics en nu-art, zoals de organisatie het zelf omschrijft. Serieuze muziek dus, kunst zelfs, maar daarom niet minder vermakelijk. Piemeltjeshouse hoef je op State X niet te verwachten, wel de muziek van morgen en overmorgen, gemaakt door de pioniers van vandaag en gisteren. En uiteraard staat er een Warp act op het affiche, dat is dit jaar het post-rock kwartet Battles uit Oxford, dat niet vergeet om humor en speelsheid door de heftige instrumentals te mengen. Andere namen die bij de liefhebber niet onbekend zullen zijn: Jon Hopkins, Peaches, de Amerikaanse grungerockers The Melvins, electro pionier Gary Numan en het excentrieke Nederlandse gezelschap New Earth Group (voorheen De Vogels) dat pendelt tussen jazz en progrock. Voor het volledige programma en achtergrond info bij de optredende artiesten, zie de website van het festival. Een deel van State X New Forms zal zich voltrekken in het vlakbij het Paard van Troje (Prinsegracht 12) gelegen Koorenhuis (Prinsegracht 27) en het Paardcafé (Prinsegracht 10). Dagkaarten kosten € 27,50, een passe-partout € 40. Het festival begint op beide dagen om 20.00 en gaat door tot de vroege ochtend. www.state-xnewforms.nl

Gratis cursus voor kopers Ableton Live Voor de beginnende Abletonner is sinds het begin van deze maand het pakket Ableton Live Intro beschikbaar, en vanaf het eind van deze maand viert Ableton zijn tienjarig jubileum. Hoewel Ableton Live pas in 2001 op de markt kwam, bestaat de ontwikkelaar van het software pakket al tien jaar. Ter ere daarvan is er op zaterdag 21 november een speciaal feest in de Sugar Factory te Amsterdam, met verrassingsacts en een Ableton masterclass. Bovendien krijgt iedereen die tussen 4 november en 10 december het muzieksoftwarepakket aanschaft een gratis introductiecursus, Get On Track met Ableton Live, aangeboden. Die cursussen zijn op zaterdag 19 december in Pyntago te Amersfoort en op zondag 20 december in TRIX Online te Antwerpen (België), op beide dagen van 13.00 tot 17.00. Cursusleider is Renier Vreugde, een door Ableton geautoriseerde docent.

Tijdens de introductie komen drie thema’s aan de orde: produceren met Abeleton Live, remixen met Ableton Live en optreden/draaien met Ableton Live. Aanmelden voor de gratis cursus is eenvoudig. Iedereen die tussen 4 november en 10 december Ableton Live INTRO, Ableton Live 8 of Live 8 SUITE heeft gekocht, stuurt een foto van zichzelf en zijn nieuwe Ableton Live pakket voor 10 december naar getontrack@media-satellite.nl. Bovendien zijn er voor de inzenders van de beste en meest originele foto tien Ableton t-shirts beschikbaar. Er is op elk van de twee Get On Track cursussen plaats voor tachtig deelnemers en vol = vol. www.media-satellite.nl

news

pagina

13

20 jaar Café d’Anvers 1989: De val van de muur, de eerste aflevering van The Simpsons en het communisme viel. Ook de meest bekende club van Antwerpen opende dat jaar haar deuren in het Schipperskwartier: de rosse buurt van de stad aan de Schelde. De twintigste verjaardag van Café d’Anvers wordt in vier delen gevierd. De eerste editie van de tetralogie is al achter de rug. Met onder de aanwezigen onder andere Kevin Saunderson, Aril Brikha en Rolando was dat ongetwijfeld een feest dat ouderwets gezellig was. 14 November, 19 december en 26 december zijn de data waarop de rest van de feesten plaats gaat vinden. Timo Maas neemt de eerste van de drie voor zijn rekening, en Sven Väth de derde. Voor 19 december hebben de Vlamingen van Café d’Anvers een ouderwetse verjaardagsverassing in petto. Uiteraard in de vorm van een speciale gast. www.cafedanvers.com

SAE Audiobot Competition: de studio in met Patrice Bäumel De studiosessie met Estroe is nog niet voorbij of we mogen alweer een nieuwe SAE Audiobot Competition aankondigen. De studioruimte wordt wederom aangeboden door de School of Audio Engineering, waar spullen staan die het hartje van elke producer of gear freak op hol doen slaan. De SAE Audiobot Competition is de uitgesproken gelegenheid om een keer te mogen ervaren hoe het is om in zo een professionele studio aan je eigen track te werken. En dat onder toeziend oog van een artiest die zijn sporen al lang en breed verdiend heeft. Deze keer is dat de altijd vriendelijke en goedlachse Patrice Bäumel. Als je een SAE studio deelt met een artiest met releases op labels als Trapez en Get Physical, werk je niet alleen met een eersteklas studio, maar ook met een eersteklas artiest. Wat je moet doen om dit mee te mogen maken?

Stuur je eigen productie voor 5 december naar michael@djbroadcast.nl. Patrice zal uit alle ingezonden tracks een winnaar kiezen, met wie hij uiteindelijk de ingezonden track zal afmaken. www.sae.edu

pagina

14

djb locator

tekst

michael oudman

fotografie

lianne van de laar

hardcore skatestore, scheveningen

Net zoals in elke andere editie zetten we ook nu weer één van de locaties waar je geliefde DJB ligt in het zonnetje. Deze maand is dat Hardcore Skatestore. Daarvoor togen we naar de extreme sport straat van Nederland: de Vissershavenweg in Scheveningen, waar je drie surfwinkels, een wintersportgigant en een skateboardshop naast elkaar vindt. De laatste van het stel is dus de winkel waarvan we de deur binnen stappen. We spreken aan de kade van de Scheveningse haven – meeuwen roepen aan één stuk door op de achtergrond - shop manager Walter van der Sluis.

Het eerste dat opvalt als we de winkel binnen stappen is de frisse en lichte uitstraling. Het lijkt wel of de boel er pas sinds kort in staat.

Het blijkt dat de winkel al twaalf jaar op deze locatie is gevestigd.

“Twaalf jaar geleden was het te wit voor een skateboardwinkel, zegmaar te klinisch. Een skateboardshop was in die tijd een sociale ontmoetingsplaats met het interieur van een bruine kroeg. Op een relaxte bank dronk je een bakkie koffie terwijl je met je vrienden de nieuwste skatevideo’s op een crappy tv kon kijken. De eigenaar van de winkel wilde een meer toegankelijke, laagdrempelige, winkel waar je skateboardspullen kan kopen. Een winkel waar iedereen binnen wil, mag en kan komen. De core skateboarder komt sowieso. En als die skateboarder een keer met zijn ouders op bezoekt komt dan horen ook de ouders zich net zo op het gemak en welkom te voelen.

Skateboarden is tegenwoordig veel meer een algemeen ding. Het is allang niet meer alleen de echte skateboarder die zijn skate spullen bij ons koopt. Doordat we ons twaalf jaar geleden als een van de eerste daarop hebben ingesteld worden we nu door een heel breed publiek bezocht.” Geen slechte zet dus, die cleane uitstraling. Na twaalf jaar zit er echter toch een kleine restyling aan te komen. Het tweede dat opvalt is dat het écht een skateshop is. De naam zegt het eigenlijk al: geen winkeltje met alleen wat schoenen en kleding, maar een heuse afdeling met een muur vol decks, een muur vol wieltjes, lagers en trucks en een grote werkbank waar met liefde en vakkundigheid de skateboards worden opgebouwd en gemonteerd.

Ons-kent-ons Het skate wereldje is een ons-kent-ons wereldje. “Dat maakt het leuk.

Je zorgt ervoor dat je de core skaters het naar de zin maakt door ze de juiste spullen te leveren. Met een goede vibe binnen de scene zullen de mensen er omheen die niet skateboarden, maar wel de kleding en schoenen leuk vinden, ons ook weten te vinden. Onze roots liggen in skateboarden, daar zullen we altijd trouw aan blijven. Skateboarden staat bij ons bovenaan, ook al staat de verkoop van skateboardhardware als we naar de cijfers kijken niet op de eerste plaats. Behalve in de lente en zomer, dan is de verhouding fifty-fifty. De ene helft is kleding en schoenen, de andere helft hardware. In de lente- en zomermaanden wordt er gewoon veel meer geskate.” Door de locatie, die toch buiten de reguliere winkelgebieden ligt, komen de meeste klanten met een vrij specifiek doel. “Voornamelijk schoenen en skateboards” zegt Walter. “Je moet wel iets hebben met skateboarden, surfen of snowboarden wil je in deze straat terechtkomen.”

Hardcore Skatestore heeft al jaren connecties in de skatescene. We vragen ons dan ook af of ze misschien bepaalde merken exclusief voeren. “Echt exclusief een merk op dit moment niet echt. We zijn altijd op zoek naar merken die op de een of andere manier met skateboarden verbonden zijn. Zo voeren we de bekendere merken als DC, Element, Freshjive, Stussy, Carhartt, Nike SB, Vans, WESC. Aangevuld met een groot aantal echte skateboard labels als Matix, Fourstar, Girl, Chocolate, Enjoi, die door het feit dat ze alleen bij echte skateshops worden verkocht als exclusief kunnen worden bestempeld. Aangezien skateboarden voornamelijk op straat gebeurd pikken we regelmatig ook streetwear georiënteerde labels op. Een goed voorbeeld hiervan is Penfield. Trots zijn we ook op merken als On Tour en Ongetemd - beide van Hollandse bodem, namelijk uit Eindhoven en Scheveningen. Het is niet dat we het exclusief hebben, maar omdat die jongens ons al langer kennen, hebben ze zoiets van we gaan eerst naar Skatestore toe en dan kijken we of we het ook in andere shops kwijt kunnen.” www.skatestore.nl

pagina

16

de mixtape van....

tekst

michael oudman

Speciaal voor ons en onze lezers stelde de man achter Electronation een DJB Mixtape samen. De kale, van body building houdende Israëli – als je hem ziet herken je hem zonder twijfel – draait zelf niet. Toch komt er een niet ophoudende stroom feestjes uit ’s mans mouw. Met op het affiche namen van Mason tot I-f en van Rude 66 tot Terry Toner. De naam Electronation is ondertussen dus de grootste beperking geworden. Dat het geven van dancefeesten zijn liefde voor serieuzere muziek niet heeft ondergesneeuwd, blijkt uit de mixtape.

01. Soft Cell – Torch: Video “Er is iets met dit nummer dat mijn leven compleet veranderd heeft. Ik herinner me nog dat ik een jaar of twaalf was, in Israel, en rond middernacht in het gras speelde terwijl de radio erg hard stond. Ik werd in mijn rechterhand gestoken door een schorpioen op het moment dat Torch begon te spelen, en die saxofoon en die smerige synthesizers stolen mijn hart. Ik vergat de pijn volledig.

Voor een tijdje althans.”

02. Johnny Cash – Hurt “Ik ben altijd en een groot Cash fan geweest, maar toen ik zijn versie van Hurt (origineel: Nine Inch Nails) hoorde was ik volledig van de kaart. Ondanks dat het niet is geschreven idoor Cash, zingt hij het zo authentiek.

Wedden dat je moet huilen als je dit hoort? Ik heb er nog steeds spijt van dat ik Cash nooit heb zien optreden.”

03. Associates – Breakfast “Billy MacKenzie: nog een tragisch verhaal. Zo zonde, misschien een van de beste stemmen ooit. Een getormenteerde ziel die – denk ik – nooit rust heeft gevonden. Hij pleegde uiteindelijk zelfmoord, in 1995 denk ik. Breakfast is voor mij een toonbeeld van muzikale oprechtheid, dat simpelweg niet gespeeld kan zijn.

Tragisch en mooi tegelijk.”

06. Jefferson Airplane – White Rabbit “Ik denk vaak dat dit het beste nummer ooit is. Simpel en oprecht, met de perfecte timing. De tekst is representatief voor een hele generatie.”

07. Peter Hammill – Vision “Deze singer/songwriter (en voorman van progrock formatie Van De Graaf Generator) heeft me altijd al geïnspireerd. Mooie tekst en een unieke performance.

Iedereen moet zijn teksten lezen, magisch!”

08. David Bowie – Life On Mars?

“Geen ‘Roy Avni’s Favorieten’ zonder een Bowie track.

Hij is misschien wel één van de meest invloedrijke artiesten ooit. Ik kan hem in elk geval linken aan iedere andere artiest die mij geïnspireerd heeft.”

09. Diamanda Galas – Gloomy Sunday “De meest krachtige stem die ik ooit gehoord heb. Ik weet nog dat ik haar stem voor het eerst hoorde, en niet kon wachten tot de platenzaak de volgende dag open ging. Ik kocht haar album meteen. Krachtige optredens, geweldig om te zien, en naar te luisteren als ik boos of treurig ben.”

04. The Velvet Underground & Nico – Femme Fatale “The Velvet Underground was van grote invloed op mijn leven, vooral met de geweldig tragische Nico. Zo mooi, zo treurig. Het lijkt wel alsof ze over iets anders zingt.

Erg mooi.”

10. Lydia Lunch – Some Velvet Morning (Origineel door Lee Hazlewood) “Misschien wel mijn absolute favoriet. Hoe tijdloos en geniaal het origineel ook is, het is Lunchs versie die me het meest geïnspireerd heeft. Ook heb ik de afgelopen jaren de kans gehad om met haar te werken. Fantastische persoonlijkheid, en een fantastische artiest.”

05. Marc and the Mambas – Torment “Marc Almond is zonder twijfel één van de grootste invloeden in mijn leven, met talloze albums die mij schijnen te achtervolgen. In verschillende reïncarnaties heeft hij het altijd voor elkaar gekregen mijn verbeelding te cultiveren, maar met The Mambas is hij daar het best in geslaagd. In 1984 kwamen ze naar Israel en ik heb het concert gemist. De kaartjes heb ik nog steeds.”

11. Solvent – My Radio “Deze track ligt het dichtst bij mij en Electronation. In de laatste acht jaar is Solvent talloze keren gecompileerd en in radio charts gekomen. My Radio is een track over een radiostation in Montréal dat ooit onafhankelijk was en geweldige muziek uitzond. Totdat het door een grote multinational werd overgenomen en alleen nog maar Top 40 muziek speelde. Treurig.”

DJBroadcast.fm is powered by

12. Terry Toner – I’m A Scientist “Misschien laat deze track beter dan alle andere zien wat mijn geloof en visie in muziek is. Na jaren dromen over muziek- maken was deze track, van de toen 19-jarige Terry Toner, het bewijs dat alles mogelijk is. Soms vind je het talent in naïviteit.”

13. Magazine – Parade “Magazine’s Real Life is een van de beste albums ooit gemaakt. Goed om te horen dat de jongens dit jaar weer bij elkaar zijn gekomen, ondanks dat ik nog niet de tijd heb gehad om ze te zien. Parade is niet alleen mooi, het combineert ook op een mooie manier electronica met akoestische muziek, met een verkeerde, organische draai.”

14. Nico – My Funny Valentine “Eigenlijk een track te veel, maar deze cover door Nico móest er gewoon in. Ik kon er nog wel honderd in zetten, en dan zou ik er nog honderd missen.” www.electronation.nl De mixtape van Roy Avni wordt op maandag, woensdag en zaterdag tussen 12:00 en 13:00 uitgezonden op DJBroadcast.fm

pagina

18

boeken & games

boek

alfred bos

column

rogier van kralingen

Albums scheppen orde in de chaos The Long-Player Goodbye is een kostelijk boek over de langspeelplaat. In zo’n 400 pagina’s schetst auteur Travis Elborough – zelf een muziekfanaat en vinylliefhebber – de geschiedenis van de vinylplak met een doorsnee van 30 centimeter en de impact die de revolutionaire uitvinding had op de muziekbeleving en het gedrag van de consument. Die impact was enorm en het is een van de belangrijkste redenen dat vinyl en langspeelplaten maar niet willen wijken voor downloads en shuffle gemak.

Centraal in het verhaal van Elborough staat het concept ‘album’ (en dat is wat anders dan het conceptalbum): een programma van zo’n drie kwartier muziek, in een door de artiest bepaalde volgorde te nuttigen. Of zoals Lou Reed op de hoes van zijn album New York uit 1989 duidelijk maakte: “meant to be listened to in one 58-minute (14 songs) sitting as though it were a book or a movie”. Je leest de hoofdstukken van Dan Browns laatste thriller toch ook niet in willekeurige volgorde? En klinkt Pink Floyds Dark Side Of The Moon net zo overtuigend via shuffle play?

De langspeelplaat, in 1948 op de markt gekomen, was aanvankelijk bedoeld voor klassieke muziek. Pop had jarenlang genoeg aan de maximaal drie minuten en 50 seconden van de single. Poplangspeelplaten waren collecties van nummers die willekeurig achter elkaar waren gezet. Dat veranderde in 1967, toen The Beatles met Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band de liedjes in elkaar lieten overlopen en de poplangspeler ‘klassieke’ status gaven. Het veranderde de manier waarop de consument

naar popmuziek luisterde. Opeens zat er een verhaal in een langspeelplaat.

Verhaal naar God geshuffeld De belangrijkste kritiek op iTunes – los van de belabberde geluidskwaliteit van mp3 – richt zich op het verkopen van losse, individuele albumtracks. Alsof je uit de nieuwe Dan Brown alleen de oneven hoofdstukken wilt lezen; of uit The Godfather alleen de scenes met Marlon Brando wilt zien.

Dat onderkent iTunes kennelijk ook, want sinds kort biedt men de mogelijkheid om artwork, hoesteksten en andere extra’s te downloaden voor de iPod Touch: het album in digitale vorm. Niet bedoeld om door de almachtige consument naar God te shuffelen.

Het ondersteunt het betoog van The Long-Player Goodbye, dat de na-oorlogse muziekgeschiedenis en de naoorlogse ontwikkeling van geluidsdragers ineen schuift en als gezamenlijk verhaal vertelt. Elboroughs conclusie: het draait niet om de drager of het format, het draait om het concept ‘album’. Dat schept orde in de chaos. The Long-Player Goodbye is een hoogst vermakelijk en ook leerzaam boek, dat je op een andere manier naar je muziekcollectie doet kijken. Het is het perfecte verjaardagscadeau voor alle leunstoelproducers.

Travis Elborough – The Long-Player Goodbye: The album from vinyl to iPod and back again (Sceptre) paperback, 452 pagina’s, prijs circa € 18. www.myspace.com/traviselborough

Column: De Spelende Mens Even een minder speels onderwerp deze maand: waar kunnen we straks nog spelen in de hoofdstad? Het kan niemand ontgaan zijn dat er nogal wat heisa is geweest over Gemeente Amsterdam en haar uitgaansbeleid. Vanuit heel Nederland wordt er op gereageerd. Discotheken die ineens hun (zeer slimme) afkoeluurtje kwijt zijn, buiten niet staand een biertje drinken, vergunningen die rap ingetrokken worden. De huidige gemeente is een erg enthousiaste regelmaker...

Voordat u verder leest, eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik één van de initiatiefnemers ben van Ai! Love Amsterdam. Wij komen op tegen absurde regelgeving van de gemeente, of dat nu in de horeca is of juist tegen burgers persoonlijk.

Ik ben dus niet bepaald objectief in deze kwestie, niettemin is het belangrijk om in het kader van uitgaan dit onderwerp aan te snijden in DJB. Neem de volgende woorden met een korreltje zout zou ik zeggen...

Onder de mensen die uitgaan in de hoofdstad zitten nogal wat raddraaiers, dronkelappen en blaaskaken. Of al te excessieve drugsgebruikers, zoals op de Stubniz. Deze moeten natuurlijk, door ons allen, aangepakt worden. Uitgaan is plezier beleven, dat mag niet vergald worden. Daarvoor zijn regels nodig.

Maar de gemeente Amsterdam maakt veel regelgeving die juist de mensen raakt die geen problemen veroorzaken. Bovendien heeft ze een dubbele agenda die ze niet aan haar bewoners vertelt; ze wil dat Amsterdam op de Werelderfgoedlijst komt te staan. Dat betekent een idyllisch stadje, met stiltegebieden en zonder al te veel excessen. Al zullen ze het niet toegeven, veel van de absurde regeltjes lijken verzonnen om die Werelderfgoedlijst te halen.

Je voelt aan je water dat dit niet strookt met het vrije en creatieve karakter van Amsterdam. Ook internationaal gezien, met bijvoorbeeld het ADE in het achterhoofd. Binnen de gemeente heerst daarnaast verdeeldheid, want via IAmsterdam wordt ook hard gewerkt om Amsterdam als levendige en creatieve stad over de bühne te krijgen. Er leven twee stromingen.

Heel veel mensen en organisaties beginnen nu hun ongenoegen naar de ge-

meente te uiten. Van Youp van het Hek, Ai! tot aan stadsarchitecten en buitenlandse bedrijven. De gemeente reageert daarop veelal met moddergooien (nog steeds roept men bijvoorbeeld ongeterecht dat Ai! wordt gesponsord door Heineken).

Vechten tegen absurde ambtelijke regelgeving is dus ook voor uitgaand Amsterdam een must. Als we niet onze stem laten horen veranderen we in een beetje een slaperig stadje. Ik kan me niet voorstellen dat de lezers van DJB daarop zitten te wachten. Regels ok, maar we moeten wel buiten kunnen blijven spelen.

Rogier van Kralingen (Musicus & innovatie auteur) rogier@djbroadcast.nl / www.innoa.eu

pagina

20

digibroadcast

tekst

alfred bos

review

rogier van kralingen

Beaterator Studio in je zak Het leven is vluchtig, de dagen schieten voorbij, en er is zoveel te doen. De moderne mensch is constant op zoek naar manieren om zoveel mogelijk output uit de geboden tijd te generen.

Tonium presenteerde anderhalf jaar geleden met Pacemaker de dj-setup in zakformaat. Rockstar Games lanceert nu Beaterator, de PSP game waarmee je muziek maakt.

Game?

Game is eigenlijk niet het juiste woord. Zo noemen we het programma slechts omdat het gemaakt is voor een videogame handheld door een games producent.

Het is meer een DAW (Digital Audio Workstation), een uitgebreid software pakket met onvoorstelbaar veel mogelijkheden. Ook de studio komt nu in zakformaat…

Beaterator is grofweg ingedeeld in twee ‘modes’: Live Play en Studio Session. In Live Play kun je onder aanvoering van beatlegende Timbaland, die een dikke vinger in de pap heeft gehad in de ontwikkeling van Beaterator, naar hartelust jammen met een aantal loops en geluiden met een maximum van 32 sporen (4 x 8) en een soundbank van 3000 sounds.

Tot nu toe is geen enkele kennis van welke muzieksoftware dan ook vereist. Live Play is een hele speelse manier om wat basics on de knie te krijgen. Dit verandert echter als je overschakelt naar de Studio Session, het onderdeel van Beaterator waarbinnen je je eigen muziek kunt componeren en produceren. Hierbij is wat kennis van produceren geen overbodige luxe, hoewel er voor elk onderdeel een heldere tutorial is te vinden.

Studio Session Het is echt ongelooflijk hoe ver dit programma gaat. Je kunt ervoor kiezen om je rauwe track opzet uit de Live Play mode verder uit te werken op de tekentafel of vanaf nul je eigen beats en melodieën te creëren. En geen zorgen als je je in je creativiteit beperkt voelt door de capaciteit van de soundbank; met behulp van de memorystick kun je geluiden aan het programma toevoegen in MP3 of WAV formaat, en in de bijgevoegde WAV editor bewerken!

Daarbij beschikt Beaterator over een interne synth met drie oscillators, twee LFO s en envelopes waarmee je je eigen sounds kunt vormgeven. En wie beschikt over een aardig stemgeluid, kan vocalen direct op de PSP opnemen en bewerken! Wat ons betreft zijn deze features bepalend voor het succes van dit pakket. Uiteraard komt Beaterator ook met een aantal standaard effecten om je sound nog meer vorm te geven: compressor, chorus, flanger, phaser, en distortion.

Met Beaterator toont Rockstar Games aan dat je studio in een PSP past. Natuurlijk kun je het programma niet helemaal vergelijken met DAW’s als Cubase, Logic of Ableton, die meer mogelijkheden hebben en makkelijker aan te sturen zijn met behulp van muis, MIDI controller en toetsenbord. Toch zullen ook artiesten die gewend zijn in grote studio’s te werken erg gecharmeerd zijn van Beaterator, dat zich goed leent voor het maken van schetsen die je vervolgens als MIDI of WAV kunt exporteren om er in de studio mee verder te gaan. Tevens is het zeer geschikt om de liefhebber die graag wat actiever met muziek aan de gang wil gaan de eerste stapje op producer vlak te laten zetten. Wij zijn overtuigd!

Advies verkoopprijs: € 29,99 www.rockstargames.com/beaterator

Het Herbert varken Je hebt blogs in allerlei categorieën. Nieuws, muziek, samenzweringstheorieën en gewoon rare dingen. Het blog van Matthew Herbert is er één uit zowel de tweede als de laatste. Op zijn blog, getiteld “The Herbert Pig” houdt hij het leven van een varken bij. Van geboorte tot dood. Niet uit liefde, of fascinatie, maar omdat er een nieuw album op komst is. Het volgende valt te lezen. “In 2010 release ik een album met de naam ‘One Pig’. Het is volledig gemaakt met geluiden uit de levenscyclus van een varken. Ik ben er bij zijn geboorte, tijdens zijn leven, en tijdens zijn dood, en tijdens het slachtproces. Zijn lichaam wordt gegeven aan koks, oud en nieuw, er zal een feestmaal zijn, misschien een paar schoenen, en een drum van zijn huid, een tandenborstel van zijn haren en inkt van zijn bloed.” Lekker bezig Matthew. Het blog is speciaal door Matthew gemaakt zodat iedereen die geïnteresseerd is in het wel en wee van de bron van het nieuwe album dat kan volgen. Als geluk bij een ongeluk kan Matthew zijn big, dat op 15 augustus geboren is, goed herkennen: vlak na de geboorte is het gebeten door de moeder. Handig bij een nest van elf, dat er verder nagenoeg hetzelfde uitziet.

Geen zorgen, de biggen hoeven niet extra te lijden door Matthews aanwezigheid.

Tenzij varkens gevoelig zijn voor mannen met een baardje, koptelefoon en een microfoon in de hand. Wij zijn eigenlijk vooral nieuwsgierig naar het resultaat.

Duidelijk een blog om in de gaten te houden. thisisapig.blogspot.com

pagina

22

underground noise

Fever Ray Op 24 november wordt het solodebuut van Karin Dreijer opnieuw uitgebracht. Fever Ray, zoals de zangeres van het duo The Knife zich als solo act noemt, heeft haar titelloze langspeler uitgewalst tot een de luxe pakket van drie schijven: het album (aangevuld met twee bonustracks), een compleet live optreden op de tweede schijf, plus een dvd met alle Fever Ray clips.

En die clips zijn bijzonder: duistere sprookjes vol mysterie en sinistere kostuums. Een van de twee bonustracks op de heruitgave, een cover van het Nick Cave/Anita Lane duet Stranger Than Kindness uit 1986, is door Andreas Nilsson (de man achter de prachtige live shows van The Knife en Fever Ray) voorzien van een clip die recht doet aan Halloween en het duistere jaargetijde. Op donderdag 3 december treedt Fever Ray op in Paradiso, Amsterdam. In de podcast sectie van DJBroadcast. nl vind je een podcast met exclusief Fever Ray materiaal. www.myspace.com/feverray

pagina

24

film & dvd

tekst

alfred bos

film kort Gaat James Cameron de cinema vernieuwen?

Op 17 december gaat wereldwijd Avatar, de nieuwe film van succesregisseur James Cameron in premiere. De man achter kaskrakers als The Terminator, Aliens en Titanic heeft maar liefst dertien jaar aan zijn laatste project gewerkt; alleen de postproductie nam al twee jaar in beslag, een record. Avatar is een science fiction film en speelt twee eeuwen in de toekomst op een planeet met milieuproblemen. De filmpremiere is verschillende malen uitgesteld om bioscopen de gelegenheid te geven speciale apparatuur te installeren. Avatar is in 3D en is gedraaid met technologie die speciaal voor de film is ontwikkeld. Hollywood hoopt met deze ‘revolutionaire’ techniek een antwoord te bieden op de opkomst van het ‘home movie theatre’.

Anvil is van ijzer De rockgeschiedenis staat bol van de sterke verhalen en weinig rockverhalen zijn zo straf als dat van de Canadese thrash en speedmetal pioniers Anvil. Begin jaren ’80 een grote belofte, nimmer doorgebroken, jarenlang tegen alle trends in doorploeterend en nu, meer dan een kwarteeuw na hun kwartier roem, toch nog erkenning gekregen. Aanleiding daarvoor is de documentaire Anvil! The Story Of Anvil.

De’80s brachten meer dan italo en electro, het waren ook de jaren van heavy metal. Metallica werd er groot mee, op de voet gevolgd door Megadeth, Anthrax en Slayer. Mega-acts die hun over the top metal – harder, schokkender en vooral sneller - brachten voor stadions en sporthallen vol fans in zwarte kachelpijpen en zwarte t-shirts met logo’s van hun favoriete bands. Het voorbeeld voor ‘de grote vier’ van de metal was Anvil.

En daar zien we ze in 1984 staan, de jongemannen van Anvil, op het podium van het Super Rock Festival in Japan. Daar staan alleen de grote jongens en Anvil is erbij. De metalsupersterren van een paar jaar later, de grote vier, kijken op naar Anvil. Het zijn voorlopers, wegbereiders.

Wat populair zou worden onder de noemers trashmetal en speedmetal is door Anvil gepionierd. Harde cut naar de 21ste eeuw: we zien Anvil-zanger en voorman Steve ‘Lips’ Kudlow als vijftiger zijn brood verdienen als klusjesman in de Canadese sneeuw. In zijn vacanties is hij nog steeds rocker, dan toert hij met Anvil langs Europese metalfestivals, vooral in Scandinavië en Oost-Europa. Hij leeft ervoor. Hij gelooft nog steeds in de droom. Dat succes zal een keer komen. Je moet toch ergens in geloven?

Spinal Tap Anvil komt uit Toronto, Canada en is de levensvervulling van Lips en drummer Robb Reiner.

Kinderen van Joodse immigranten uit Oost-

Europa, die elkaar op hun 14de leren kennen.

Reiner is de kunstenaar – zijn drumtechniek is uitzonderlijk, hij bracht de dubbele basdrum naar nieuwe hoogten – en Lips is de dromer. Ze vormen een perfect team. En het lijkt te werken, aanvankelijk. Anvil is de brug tussen de British New Wave of Heavy Metal (Judas Priest, Iron Maiden, Def Leppard) en de Amerikaanse speed en thrashmetal van de jaren ’80. Hun albums Metal On Metal (1982) en Forged In Fire (1983) zijn invloedrijke cultklassiekers. Maar alleen onder kenners, want Anvil mist de boot.

Zeg maar: Anvil mist de Titanic. Slecht management, foute timing, ongelukkige keuzes. De vier van Metallica worden wereldsterren, Anvil bestaat alleen in Lips’ vakanties.

Aanvankelijk lijkt de documentaire een parodie op de rockumentary parodie This Is Spinal Tap (1984) van regisseur Rob Reiner (geen familie van de Anvil drummer). Maar Anvil! The Story Of Anvil is geen parodie, het is echt! Regisseur Sacha Gervasi, een voormalige Anvil roadie, laat de kijker pendelen tussen leedvermaak, medelijden en respect. De vijftigers toeren onder erbamelijke omstandigheden langs lege clubs en hallen (capaciteit 10.000, 174 bezoekers), en bezwijken bijkans onder faalangst als ze eindelijk de kans op een platencontract en een comeback krijgen aangeboden.

Het verhaal krijgt niettemin een happy end. De documentaire wordt een hit en Anvil staat op de radar. Hun in eigen beheer uitgebrachte album, This Is Thirteen, kreeg afgelopen september een officiële release en een nieuw album is in voorbereiding; begin volgend jaar doet Anvil de eerste Noord-Amerikaanse tournee in twintig jaar. Anvil is van ijzer. En Anvil! The Story Of Anvil een roestvrijstalen klassieker.

Anvil! The Story Of Anvil verschijnt via A-film en ligt vanaf 12 november in de winkel, prijs € 15. www.anvilmetal.com

In 2012 vergaat de wereld Er zijn genoeg mensen die menen dat op 21 december 2012 de wereld zal vergaan. Reden voor hun optimisme is de kalender van de verdwenen Maya beschaving; die hield op die datum simpelweg op. Het populaire Broodje Aap verhaal was voor Roland Emmerich, die eerder spektakelfilms als Independence Day en The Day After Tomorrow maakte, aanleiding om het einde van de wereld te verfilmen. Aan 2012 werken sterren mee als Woody Harrelson, John Cusack en Danny Glover. Het dik twee-en-een-half uur durende epos draait vanaf 11 november (de 11de van de 11de, alaaf!) in de Nederlandse bioscoop. Naar verluidt zijn in de zaal artsen aanwezig.

Spierbundels United in The Expendables Hij wordt pas volgend jaar nazomer verwacht, maar fans van actiefilms kunnen zich opmaken voor de moeder aller actiefilms. The Expendables (‘De Vervangbaren’) is een project van acteur Sylvester Stallone, die de film schreef en regisseerde. Bovendien speelt hij de rol van opper alpha mannetje Barney Ross in de ensemble actiefilm – een primeur – waarin voorts gekende mannetjesputters als Dolph Lundgren, Jason Statham, Jet Li en Mickey Rourke de vinger aan de trekker houden. Bovendien zijn er cameo’s voor Arnold Schwarzenegger en Bruce Willis. Over het verhaal doet men geheimzinnig, maar wie gaat naar een Stallone flick voor het verhaal?

pagina

25

Leven en liefde in New York New York, I Love You is een ensemblefilm rond het thema liefde en relaties in de grote stad, in dit geval New York. Tien regisseurs van uiteenlopende achtergrond – net zo multicultureel als The Big Apple – hebben evenzovele mini-filmpjes aangedragen; ze zijn door Randall Balsmeyer aaneen gesmeed tot een geheel.

Het resultaat is een sympathieke film over mensen en hun wensen, met New York als decor én hoofdpersoon.

Het idee is niet nieuw. Drie jaar terug verscheen het vergelijkbare Paris Je T’Aime in de bioscoop, naar een idee van de Franse filmproducer Emmanuel Benbihy die ook verantwoordelijk is voor dit project. Daarin werd het menselijke gewoel in de Lichtstad verbeeld door een aantal Franse regisseurs, aangevuld met Amerikaanse non-Hollywood kanonnen als Gus van Sant en de Coen broers.

Ook New York, I Love staat ver van het CGI gooi en smijtwerk waarmee Hollywood de wereld voor zich wil winnen. Het is een ‘labour of love’, waaraan een reeks bekende en opkomende acteurs – we zien ondermeer Andy Garcia, John Hurt, Julie Christie, Orlando Bloom, Natalie Portman en een stokoude Eli Wallach, de ‘ugly’ uit The Good, The Bad & The Ugly – onnadrukkelijk aanwezig is.

Zoals een anonieme taxichauffeur in de film opmerkt: New York is “the capitol of everything possible” en de tien korte vignetten, elk door een ander team geschreven en geregisseerd, illustreren de charme, maar ook de eenzaamheid,

van de metropool waarin iedere ontmoeting je leven kan veranderen. Gaan de vrijgezellen na hun eerste afspraak door met elkaar of blijft het bij één nacht? Lukt het de aspirantschrijver om die stoere meid te versieren? Wat is de obsessie van de eenzame schilder?

In Manhattan, een van de vijf borroughs van New York die het decor van de film vormen, is twee procent van de inwoners een method actor en acteren lijkt de New-Yorkers op het lijf geschreven, willen ze zich overeind houden in de glas-en-staal canyons. New York, I Love You telt er verschillende fraaie voorbeelden van, goed voor een glimlach of een stille snik.

De grootste verdienste van de verzamelde regisseurs – geen supersterren, Natalie Portman is de bekendste - is dat New York, I Love You niet aanvoelt als een collage, maar als een mozaïek, al lopen de personages uiteen van een bijdehante kleuter tot een bejaard Joods echtpaar. Verschillende karakters komen op onverwachte plekken terug en de toonzetting van de tien vignetten loopt weinig uiteen. Net zoals iedere buurt in de grote stad zijn eigen sfeer en karakter heeft, maar uiteindelijk met elkaar toch een eenheid vormt.

New York, I Love You laat zien dat mensen de stad maken. En de stad de mensen. Niks wereldschokkends, maar in het kleine schuilt het grote, niet? Ga ‘m zien met je vriend(in).

New York, I Love You draait vanaf 29 oktober in de Nederlandse bioscoop. http://newyorkiloveyouthemovie.com

fotografie

jeroen de haan

Voor deze editie is onze fotograaf zaterdag 24 oktober de grens overgestoken. I Love techno is een begrip in de dancescene. En ook dit jaar stond het weer vol met topartiesten, die de Flanders expo uit elkaar hebben laten barsten. Laurent Garnier, Boys Noize, Dave Clarke en Zombie Nation zijn een kleine greep uit de volle mand met lekkers. Zie hier de beelden van een editie die wederom geslaagd was.

pagina

27

tekst

het nightteam

pagina

29

nightreport Met in dit Nightreport: Nightteam op tournee. Fear And Loathing in Roemenië, Stimming weer single, Richie Hawtin de Berghain uitgebonjourd en de medicinale krachten van de knoflookteen.

In het vorige Nightreport berichtten we al over de zinderende zomer van 2009 en de daarbij behorende perikelen van onze dapp’re dj’s. Vooral de avonturen van een zekere groep Bulgarije-gangers spraken ons Nightteam erg tot de verbeelding. *** In drommen waren onze jongens en meisjes naar het voormalige Oostblokland gereisd om de Totally Romantic Bar in Varna aan de Zwarte Zee te voorzien van een overweldigende portie Nedertechno. Wat natuurlijk een hoop lol, mayhem en bizarre situaties opleverde.

Fear and loathing De Oost-Europese avonturen bleven overigens niet alleen beperkt tot Bulgarije, zoals duidelijk werd uit de bloedstollende roadtrip van Tommy Kornuyt, Aron Friedman, Wouter Smit, Robert Powlson en diens vriendin Emily. De meesten van hen waren reeds in kennelijke staat (en Aron Friedman al twee dagen wakker), toen het gezelschap vertrok voor een gig in Focsani – een godvergeten oord in het Noorden van Roemenië. ’s Avonds in het pikkedonker, met zijn vijven en even zoveel platentassen in één auto gepropt, vertokken ze vol goede moed - niet wetende dat Focsani niet vijf uur rijden lag van Varna, zoals Bulgarije-expert Tony Boogs had bezworen, maar, eh, een ruime tien uur! Bovendien bleken de Roemeense en Bulgaarse wegen zo onbegaanbaar, dat de hele reis een aaneenschakeling van wilde paniekmomenten en instant hartverzakkingen werd. Tot drie keer toe waanden Powlson en Friedman zich bijna dood, toen een tegemoetrijdende vrachtauto rakelings voorbij daverde: ‘Naar reeeechts, naar reeeechts!!!’ *** En nadat ze met honderd kilometer per uur tot drie keer toe over een gapend gat en eenmaal zelfs over een dode bouvier waren gereden, realiseerde iedereen zich dat dit wel eens hun allerlaatste autorit zou kunnen worden. En helemaal, toen ook nog de laatste verdovende middelen (uit voorzorg voor controle) vlak voor de grens kortjan waren gemaakt. *** Eenmaal aangekomen op locatie – natuurlijk uren te laat – trof het gezelschap een merkwaardig tafereel aan. De lokale bevolking in de partytent op het verlaten ijzerfabrieksterrein bleek zo van de kaart, dat ze nauwelijks nog tot communiceren in staat was. De huisdealer kon alleen nog maar met zijn neus tegen de hoofden van onze helden hangen en met zijn ogen dicht de mantra uitkramen: ‘I give you special times. Exta-zie, coca-ien... I make you fly, so you can play music that make me fly.’ Een aanbod waar het Hollandse gezelschap zes uur na de grens maar al te graag op in ging. Toen ze vervolgens een goedje voorgeschoteld kregen dat verdomd veel op mescaline leek, kregen ze de poppetjes pas echt aan het dansen. In een eindeloos lange back-to-back set draaiden ze niet alleen de hele dansvloer, maar uiteindelijk ook zichzelf volledig plat – en maar kleurtjes blijven zien overal. *** Aron Friedman, die inmiddels zijn derde dag op rij slapeloos (‘Dat doe ik anders nooit’) doorbracht, liet tijdens de al minstens zo helse terugreis de laatste hoop varen ooit nog de Bulgaarse kusten, laat staan de Amsterdamse grachten, te mogen aanschouwen. *** En hij was lang niet de enige die peentjes zweette. Ook de rest der Bulgarijereizigers hield hun hart vast na drie dagen van radiostilte van de kant van het verdwenen groepje dj’s.

Vooral gastheer Tony Boogs, die het vijftal nog had bezworen dat Focsani echt een eitje was met de auto, sprong een gat in de lucht toen de vijf aangeslagen maar ongedeerde Nederlanders uiteindelijk weer bij de Totally Romantic Bar opdoken. ***

Vriendin vergeten Van het voormalig Oostblok even een korte tussenstop in Amsterdam, waar De Duitse held Stimming de relatie met zijn vriendin totaal onverwacht op de klippen zag lopen. ***Onbegrijpelijk wat een kort lontje sommige vrouwen toch hebben…

Want wat had Stimming eigenlijk misdaan? Eh…hij had zijn liefje achtergelaten in zijn Amsterdamse hotelkamer en plechtig beloofd meteen na zijn optreden in Paradiso terug te keren naar het gezellige, reeds opgewarmde hotelbed. **** Kon hij het

helpen dat hij in het holst van de nacht het Studio 80 after-team tegenkwam, daardoor vrouwlief even vergat en pas in de loop van de middag - uitgeput maar voldaan - weer terugkeerde in zijn hotel? *** Rare jongens, die Canadezen Van Amsterdam naar een andere dance capital, Berlijn, waar ons Nachtteam in Club der Visionaire een aantal dames uit Montréal ontmoette. Het gesprek kwam op een op handen zijnde, gemene verkoudheid, waarvoor ons onmiddellijk een uiterst ongebruikelijk huis-tuin-en-keuken middel werd aangeraden: een teentje knoflook. ‘Zodra je iets voelt opkomen, moet je het ding pellen en anaal inbrengen. Na een dag is je verkoudheid gegarandeerd weg.’ En van welke sjamaan waren deze merkwaardige medicinale adviezen dan wel niet afkomstig? Van niemand minder dan de Canadese minimal house-held Guillaume & The Coutu Dumonts. ‘Ja, het klinkt misschien een beetje vreemd,’ gaf een van de meisjes toe. ‘Maar er zijn steeds meer mensen die hier het heil van inzien. We zijn met een almaar groeiende groep volgelingen, onder wie Colin (The Mole). Allemaal zweren we bij de knoflookmethode!’ Bespeurt het Nightteam hier soms een nieuwe trend in houseland? Na de xtc-pil, het lijntje coke en het buisje ghb nu het teentje knoflook in de anus als ultieme vorm van zelfmedicatie? Eén gouden tip gaven de dames ons echter nadrukkelijk mee: ‘Wat je ook doet, laat vooral geen wind!’ *** Rare jongens, die Canadezen *** Datzelfde moet de beveiliging van de Berghain gedacht hebben, toen ze enkele weken geleden een verbouwereerde Richie Hawtin hardhandig de deur wezen. De uit Canada afkomstige, maar in Berlijn woonachtige techno-icoon had het in de backstage van de roemruchte Berlijnse technoclub blijkbaar zo bont gemaakt, dat hij met zijn hele gevolg subiet naar buiten werden gebonjourd. Geen idee wat er eigenlijk is voorgevallen, maar je moet in de Berghain, met zijn darkrooms en andere donkere hoekjes, wel verdomd hard je best doen om de toorn van de uitsmijters over je af te roepen. Op zijn Twitter account schreef de verontwaardigde Hawtin dat de ‘Bergheim’ een leuke club was, maar dat de mensen die er werkten een duidelijk mentaliteitsprobleem hadden… iets waar Hawtin zelf gelukkig nooit last van heeft. *** Naar waarheid opgetekend Uw Nightteam

pagina

30

blueprint label

tekst

alfred bos

planet e Planet E is het label van Carl Craig, die het belangrijkste boegbeeld is van de zgn. tweede generatie techno producers uit Detroit. Craig (1969) begon het label in 1991, nadat hij zijn eerste producties had uitgebracht op het kortbestaande Retroactive label en Transmat, het label van zijn mentor Derrick May. Craigs muzikale belangstelling is altijd breder geweest dan electronica; hij was de eerste techno producer die ook jazz en wereldmuziek integreerde in zijn producties. Die kant van zijn smaak vent hij uit op Community Projects, een sublabel van Planet E. Carl Craig begon een eigen label om zijn muzikale onafhankelijkheid te waarborgen. “Als artiest ben je altijd op zoek naar onafhankelijkheid. Toen ik muziek begon te maken keek ik naar labels als Sire, Casablanca en Wax Trax, die muziek uitbrachten waar ik als 14-, 15-jarige naar luisterde. Toen ik me in de muziekindustrie ging verdiepen, kwam ik erachter dat ik mijn idee over muziek beter kwijt kon op een onafhankelijk label. Planet E zorgt ervoor dat ik autonoom ben en complete controle heb.”

DJB: Had je voorbeelden of inspiratiebronnen? Mensen in je directe omgeving?

Craig: “Ik kom uit Detroit, dus Motown was het eerste label om als voorbeeld te nemen. Het is in zekere zin het ultieme onafhankelijke label. In de jaren ’70 had je hier in de stad het Tribe label, dat zelf muziek en tijdschriften voor de lokale gemeenschap uitbracht. Toen kende ik hen nog niet, maar anderen in mijn omgeving wel. Directe invloeden waren Transmat (van Derrick May), Metroplex (van Juan Atkins) en KMS (van Kevin Saunderson). Die ontdekten hoe je platen kon verkopen. Dat ontdekten ze via toeval. Derrick May is mijn mentor, maar hij heeft me nooit geleerd hoe je platen moet verkopen. Of hoe je platen moest laten persen. Dat heb ik allemaal zelf ontdekt.

Maar ik heb van hem geleerd hoe je een artiest kunt zijn en hoe je je loopbaan kunt sturen.”

DJB: Was het intimiderend voor een creatief persoon om zich te verdiepen in de zakelijke kant?

“Alleen als het om het verkopen zelf ging. Ik ben Planet E bijna als geheim project begonnen, ik gaf er geen ruchtbaarheid aan. Het concept was dat ikzelf als artiest anoniem zou zijn en dat gold ook voor het label. Ik heb niemand verteld wie [de act] 69 in werkelijkheid was en ook over het label hield ik mijn mond. Na verloop van tijd had men door dat ik het was. Het ging er mij om dat de muziek zijn weg vond in de wereld.”

DJB: Het Belgische label R&S heeft begin jaren ’90 enkele van je 69 tracks gelicenseerd voor een Europese release. Toen werd ook duidelijk dat jij erachter zat. Zat het je dwars dat het geheim was onthuld?

“Ik vond het toen oké, ik heb pas met de derde release mijn naam op de hoes gezet. Ik had toen onder verschillende namen al muziek uitgebracht op Transmat. Wat mij betreft had ik al genoeg erkenning. Ik vond het interessant om als naamloze creatief te zijn. Muziek is muziek. Muziek is niet bedoeld om ego’s op te pompen. Ik beschouw het maken van muziek als iets wat je het uitdrijven van duivels zou kunnen noemen. Het is iets spiritueels.”

DJB: Hoe is het contact met R&S tot stand gekomen? Was je op zoek naar een Europese distributeur voor Planet E? “Het label deed het al goed voordat R&S zich meldde. Mensen als Dimitri in Amsterdam en Koenie in Antwerpen draaiden mijn tracks al vaak. Naar aanleiding daarvan stelde R&S voor om iets te doen. Hun belangstelling is zonder twijfel in gang gezet door Dimitri en Koenie. Er waren nog een paar dj’s in Nederland en Belgie die mijn 69 tracks ondersteunden.”

DJB: In 1995 heb je een artiestenalbum, Landcruising, gemaakt voor een major, Warner. Wat bezielde je?

“Ik had een remix gemaakt voor Ultramarine, een act op een sublabel van Warner, Blanco Y Negro. De labelmanager vroeg me of ik muziek via zijn label wilde uitbrengen en dat heb ik gedaan. Zoals ik al vertelde had ik al tiener veel geluisterd naar muziek op sublabels van Warner. Dus ik had er wel oren naar om ook op zo’n label uit te komen. Ik was naief! Ik stapte erin met een fantasie in mijn hoofd en kwam weer buiten met een lesje realiteit achter de kiezen. Ik zat op het kantoor van het label om de credits voor de hoes voor te bereiden toen de baas binnenliep en tegen een medewerker zei: The Outhere Brothers, die zijn hot, werk eraan! Plotseling sprong iedereen op en begon door elkaar te rennen, bijna als een filmscene.

Daaruit leidde ik af dat mijn plaat minder aandacht zou krijgen.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Landcruising geen commerciële plaat is. Die zal dus nooit groot worden. Via dat album en mijn werk voor Blanco Y Negro wilde ik laten zien dat ik niet alleen in mijn eigen wereldje bezig was. Ik stond ook open voor werk voor andere labels, remixen bijvoorbeeld. Met dat werk kon ik mijn eigen label draaiende houden en mijn creatieve onafhankelijkheid bewaren. Het is beter om een remixopdracht voor een vast bedrag – vooruit betaald – te krijgen dan een distributiedeal met een royalty afrekening achteraf.”

DJB: Hoe kijk je terug op die major label ervaring?

“Als een goede les, niet iets om spijt over te hebben. Als ik die kans niet had gehad, zou ik waarschijnlijk nooit die muzik hebben gemaakt. Het album is onlangs overnieuw uitgekomen via Planet E, in aangepaste vorm. Met de meeste major label contracten heb je na verloop van een aantal jaren het recht om je muziek opnieuw op te nemen.”

DJB: Aanvankelijk bracht Planet E alleen jouw muziek uit, maar geleidelijk aan zijn er ook anderen – waaronder Moodymann en Alton Miller - via het label uitgebracht. Was daar een aanleiding voor?

“Ik stond open voor muziek van anderen. Je hebt een label en daar wil je mooie muziek op uitbrengen. Je hebt die muziek misschien niet zelf gemaakt, maar omdat je het uitbrengt ben je er ook bij betrokken.”

DJB: Tegenwoordig heeft Planet diverse Europese producers in de stal. Komen die naar jou toe of ben je zelf actief op zoek naar nieuw talent?

“Meestal krijg ik demo’s. Ik ben geen doorsnee A&R persoon.

Mijn bedrijf is er niet afhankelijk van dat ik ’s nachts de clubs afschuim op zoek naar talenten zonder contract. Mijn bedrijf wil muziek met een vooruitziende blik uitbrengen. Ik probeer zoveel mogelijk demo’s te beluisteren. Monty, de labelmanager van Planet E in Detroit, schuift me demo’s toe die ik moet horen.

Reggie doet de fabricage en distributrie van de platen. Ikzelf doe A&R, labelmanagement en een deel van de administratie.

Mijn vader is de accountant. Iedereen draagt zijn steentje bij en iedereen is een multitasker en helpt de anderen. We zijn met zijn vieren, in full time dienstverband.”

DJB: Kun je nader ingaan op de identiteit van het label. Bijvoorbeeld, waar zoek je naar als je demo’s afluistert?

“Ik zoek iets wat me verrast, waarvan ik niet wist dat ik ernaar op zoek was. Iets wat je prikkelt en stimuleert. Voor ik naar de zakelijke kant kijk, kijk ik eerst naar de creatieve kant. Ik ben niet bezig met trends en hypes. Ik loop een tijdje mee en ik realiseer me dat er constant vernieuwing is. Maar als Justice opeens hot is, betekent dat niet dat Planet E opeens met Justice moet concurreren. Ik zoek ook niet iemand die Carl Craig kopieert.”

DJB: Je doet ook een sublabel, Community Projects. Hoe is dat ontstaan?

“Motown was een van mijn voorbeelden en die hadden een hele stoet sublabels: Gordy, Tamla, Rare Earth en nog veel meer. Community Projects is een alterego van Planet E. Het staat in beginsel open voor alle soorten muziek, maar in de praktijk zul je er weinig electronische muziek op horen. Eerder jazz of muziek uit Afrika. Of uit de hele wereld. Detroit is multicultureel. We hebben een grote Arabische gemeenschap, veel mensen uit Azië, Grieken, mensen uit Senegal. En er lopen hier een aantal muzikanten met een verleden rond, mensen die hebben gespeeld met Sun Ra of andere grootheden. Het voorbeeld voor Community Project zijn Europese labels als Souljazz, die dat soort muziek uitbrengen. Detroit moet ook zo’n label hebben. Dan hoeven de muzikanten uit Detroit niet naar Europa.”

DJB: Waar je op het ogenblik mee bezig voor het label? Er is een limited boxset van 69 vinyl, het Landcruising album is in een gewijzigde vorm opnieuw uit. Wat nog meer?

“Het album van [jaren ’70 jazz act] Tribe is klaar om uitgebracht te worden. In de States is het al beschikbaar in digitale vorm, zodat het kan meedingen naar een Grammy Award. Daar is

“Ik zoek niet iemand die Carl Craig kopieert” twee jaar werk in gaan zitten. We plannen ook een boek over Tribe. De 69 boxset was een grote productie, alles is opnieuw gemastered. Het verschil in geluid is enorm. Ook al is de muziek snel en ruw gemaakt, de nieuwe masters klinken lichtjaren beter. Op Planet E plannen we een serie, Modular Pursuits. Dat ben ik, die met modulaire synths aan het stoeien is; je moet denken aan die oude langspelers met geluidseffecten. Maffe geluiden, geen clubmuziek. Die komt alleen uit op vinyl.”

DJB: Hoe zie je de toekomst van Planet E in relatie tot de toekomst van de muziekindustrie?

“Ik kan de toekomst niet voorspellen. Veel te link, meestal zit je ernaast. Wat mij betreft is het businenss as usual: op zoek naar goede muziek die het waard is om te worden uitgebracht.

Kwaliteitsreleases qua presentatie en geluid. Mijn idee van de toekomst is dat we niet alleen nieuwe en moderne muziek maken, maar dat we ook de kwaliteit van het geluid en het hoesontwerp naar een hoger plan tillen. En we blijven vinyl trouw. Vinyl heeft de hoogste resolutie die je kunt krijgen. Vinyl is nu wat de baseball trading cards vroeger waren: iets voor verzamelaars.”

Het album Rebirth van Tribe verschijnt deze maand via Community Projects. Voor meer info over de remaster van Landcruising en de gelimiteerde vinylbox van 69, zie de website van Planet E. www.planet-e.net www.myspace.com/planetecom

weekendwijzer

illustratie ron wanders

tekst tom van haaren

djbroadcast weekendwijzer november 2009

11/09

TIP 14 Fabulous @ Brabanthallen Den Bosch, zaterdag 28 november Over vier areas verspreid programmeert Extrema vele grote namen uit de internationale dancescene. Boys Noize, Sander Kleinenberg, Felix Da Housecat, Benny Rodrigues, Sander van Doorn, Joris Voorn, Luke Slater en nog veel meer.

TIP 15 Bazar Curieux @ Maassilo Rotterdam, zaterdag 5 december Op pakjesavond vindt alweer de tiende editie plaats voor dit evenement waar je naast spannende muziek tevens wordt meegenomen door artistieke projecten. Major Lazer, Monotonix en Múm zijn reeds bevestigd.

TIP 10 Drukpers @ Trouw Amsterdam, zaterdag 21 november Hopelijk knijpen de portiers van de Trouw een oogje dicht, anders ligt de bak voor verboden voorwerpen aan het einde van de avond vol met leren zweepjes en ander gevaarlijk ogende objecten. Uit Londen komen namelijk Horse Meat Disco over. Een beetje gay, maar wel lekker.

TIP 5 Volta @ Bibelot Dordrecht, zaterdag 14 oktober Volta is het electro house concept van het mooie poppodium Bibelot. Voor deze editie laten ze Der Tante Renate uit Hamburg overkomen. Nee dit is geen tante die zo hard in je wang knijpt tot er een bloeduitstorting ontstaat. Tante is namelijk een man die niet knijpt maar wel moddervette indie electro maakt.

TIP 13 Optiek @ Trouw Amsterdam, vrijdag 27 november Uit Canada komt de Modern Deep Left Quartet over. Een collectief dat bestaat uit Mathew Jonson die de SH-101 bedient, Danuel Tate achter de toetsen terwijl Tyger Duhla en The Mole het project programmeren. Vet!

TIP 12 Carnivale meets Channel Zoo Ibiza @ Studio 80 Amsterdam, vrijdag 27 november Channel Zoo Ibiza behoort tot de populaire festivals van het prachtige eiland. Sinds kort brengen ze ook muziek aan de man van artiesten uit hun stal. Het Amsterdamse clubconcept Carnivale laat ze los in de Studio 80.

Michael James, Fredico Grazzini, Carlos Valdes, Specker, Snijder en Rik maken er een beestenboel van.

TIP 11 Turn Up The Bass @ HMH, Amsterdam, zaterdag 21 november Wie is er niet mee groot geworden. De Turn Up The Bass compilatie serie was voor velen de eerste kennismaking met het fenomeen house. De cd serie bestaat niet meer, gelukkig wel de feestjes waar je de periode 89-93 kan herleven. Ondermeer Robin S, Human Resource en Rozalla treden op

TIP 9 Minimaal feestmaal @ Studio 80 Amsterdam, vrijdag 20 november Een minimaal feestmaal kunnen we het niet meer noemen op haar tweede verjaardag. Eerder een dik belegde boterham met househelden Trus’me en Motor City Drum Ensemble in de achterzaal. Ook Casper Tielrooij, Pete Bandit, Jason Shae, Florian Rath en Matthijs Groos blazen de kaarsjes uit.

TIP 8 Lemon Boogie @ Flexbar Amsterdam, vrijdag 20 november Zeer speciale electro avond in de Flexbar. Uit Detroit komt Aux 88 over voor een optreden vanwege de release van het nieuwe album. Verder komt Steve Rachmad onder zijn Sterac Electronics alias, en hoor je sets van Comtron, Makks, Ru-D en Endfest.

TIP 7 Full Spectrum @ Tivoli de Helling Utrecht, donderdag 19 oktober Vraag alvast voor vrijdag vrij bij je werkgever. Dit gaat namelijk een heftige worden met de muzikale duizendpoten Nuno Dos Santos en Four Tet. Downtempo, rock, electronica of techno, bij deze heren weet je niet wat je krijgt, wel dat het goed is.

TIP 6 Bart B More Makes Some Noise With.. The Walk & RogerSeventyTwo @ Stalker, Haarlem, zaterdag 14 november Bart B More behoort tot de populairste club dj’s van Nederland. Maar ook buiten de landgrenzen geniet hij populariteit bij artiesten als bijvoorbeeld Roger Sanchez. In de Stalker neemt hij The Walk & RogerSeventyTwo, Matthijs Bliek en Sjef Rolet mee.

TIP 4 Klinch: Crackhouse @ Melkweg Amsterdam, zaterdag 14 november We kennen Rush voornamelijk om zijn kneiterharde techno sets. Tijdens de derde verjaardag van Crackhouse wordt het echter jacken en boogiën tot de max. Aron Friedman, Brent Roozendaal en Carlos Valdes nodigen hem uit voor een onvervalste Chicago house en disco set.

TIP 3 Planet Rose Invites Vier @ Doornroosje Nijmegen, zaterdag 14 november De legendarische Carl Craig in da house. Deze belangrijke second wave Detroit techno producer komt naar Roosje voor een knallende djset. Darko Esser laat zijn plaatjes thuis, hij zal namelijk een live set verzorgen.

TIP 2 Cadenza Night @ Wester Unie Amsterdam, zaterdag 7 november Een vijf uurs set van de labelbaas van Cadenza, Luciano, de Chileense Zwitser die in Berlijn woonachtig is en behoort tot de grote vedetten van de minimal scene. Hij krijgt alle tijd om Oost-Berlijnse taferelen los te maken in stadsdeel Westerpark.

TIP 1 Viral Radio @ Trouw Amsterdam, vrijdag 6 november Zijn album op Warp is het essential album van de maand. De Schot Hudson Mohawke is duidelijk de man van het moment. Uit LA komt een andere grote naam uit de Brainfeeder hoek. Ras G laat je horen hoe Sun Ra zou klinken als hij nu jong zou zijn.

pagina

34

djb files

tekst

renĂŠ passet

iceland airwaves crisis, welke crisis?

Ieder jaar reizen duizenden popliefhebbers af naar het hoge noorden voor Iceland Airwaves. Net als de rest van IJsland zucht het vierdaagse popfestival onder de crisis en kon het zich dit jaar maar weinig buitenlandse toppers veroorloven. Gelukkig zit er onder elke vulkaansteen een talentvolle muzikant verstopt op IJsland. RenĂŠ Passet doet verslag.

fotografie

renĂŠ passet barbara nordhjem

pagina

35

Bomen. Dat is het eerste wat je mist, als je op IJsland aankomt.

Het drie kwartier durende ritje van de luchthaven bij Keflavík naar de hoofdstad Reykjavik is sowieso een rare gewaarwording. Zwarte rotsblokken in grillige vormen domineren, al dan niet bedekt met groen korstmos. Planten zie je nauwelijks.

Huizen ook niet trouwens. In de verte lonken besneeuwde bergtoppen.

Na pakweg een kwartier rijden doemen stoomwolken langs de kant van de weg op. “Dat is de Blue Lagoon”, glundert de taxichauffeur terwijl hij een fotoboek tevoorschijn haalt. Het thermale bronbad is een van de grootste toeristische attracties van IJsland. Later deze week zullen we er terechtkomen voor een van de meest bizarre afterparties die we ooit bezochten.

Waarom we in IJsland zijn? Vanwege het grootste muziekfestival van het eiland: Iceland Airwaves. Ieder jaar reizen vanuit heel Europa duizenden popliefhebbers en muzikanten naar Reykjavik, voor vier nachten doorhalen in de vele kroegen, poppodia en cafés.

Wat Eurosonic is voor Groningen is Iceland Airwaves voor IJsland. Een enorme meerdaagse showcase voor muziekprofessionals, die op zoek gaan naar nieuw talent. Met dit verschil dat de meeste bandjes van het imposant grote programma (er zwerven de komende dagen meer dan duizend muzikanten door de straten van Reykjavik) uit eigen land komen.

Die IJslandse dominantie heeft een reden: De Crisis. Het land is technisch gezien failliet. Banken zijn ingestort of genationaliseerd, met Icesave als bekendste voorbeeld. Onze eigen minister Bos heeft IJsland het de mes op de keel gezet, door de rekening van 1,3 miljard euro (het geld dat Nederlandse spaarders kwijtraakten toen Icesave omviel) bij de IJslanders te leggen.

Als je weet dat er maar 320.000 mensen op het eiland wonen, snap je dat ze daar bepaald niet staan te springen om de terugbetalingsregeling. Veel mensen zijn in IJsland het afgelopen jaar hun baan kwijtgeraakt. Soms zelfs hun huis. De autoverkoop is met 90 % (!) ingestort en iedere IJslandse baby heeft vanaf zijn geboorte € 13.000 schuld.

Tikketikketik Toch valt er op het eerste gezicht weinig te merken van de crisis. Ieder avond voltrekt zich een bonte optocht van glimmende en robuuste terreinwagens door de Laugavegur de hoofdstraat.

‘Tikketikketikketik’, doen de banden van de flink uit de kluiten gewassen Cherokees, Cayennes en LandCruisers in koor.

Een geluid wat je in het begin niet kunt thuisbrengen. Totdat je je realiseert dat het de spikes in de winterbanden zijn, die je hoort. Zout strooien heeft op de schaars bereden wegen van IJsland immers geen zin.

Wie beter kijkt en de IJslanders in de cafés spreekt, ziet dat de crisis wel degelijk huishoudt. Zo staan er bij supermarkt Bonus lange rijen. De winkel geeft twee dagen lang dertig procent korting op hun hele assortiment. Andere winkels zijn juist gesloten, wegens gebrek aan klanten. ‘s Avonds zien we regelmatig mensen in prullenbakken struinen, op zoek naar iets bruikbaars. “Dat was voor kort ondenkbaar in IJsland”, vertelt Elin terwijl ze in het kleurrijke café Karamba een slok van haar Viking-biertje neemt. De kortblonde IJslandse is kok in een van de betere restaurants van Reykjavik, maar zag de klandizie de afgelopen anderhalf jaar flink afnemen. “IJslanders gaan nauwelijks nog uit eten sinds de crisis. We moeten het nu echt van de toeristen hebben.” Dat laatste beaamt onze taxichauffeur trouwens glunderend. “Ik heb in vijftien jaar nog niet zo’n goed jaar gedraaid. Voor buitenlanders is IJsland veel goedkoper geworden, nu de kroon is gecrashed.”

Rundtur De crisis weerhoudt de IJslanders er overigens niet van om flink te feesten. Het nachtleven in Reykjavik bruist zowel zomers als ’s winters als een op hol geslagen geiser. Ieder weekend voltrekt zich de Rundtur, een kroegentocht die door gaat tot het ochtendgloren. Het gaat pas echt los na middernacht, als veel cafés in en rond de Laugavegur op miraculeuze wijze veranderen in hippe nachtclubs. Draaitafels en mixers komen tevoorschijn, dj’s klappen hun koffers open en die zwarte kast naast de bar

blijkt ineens een imposante basspeaker te zijn.

Een van die semi-geheime partylokaties is het knusse Kaffibarinn, waarvan Blurs Damon Albarn ooit mede-eigenaar was. Tijdens Iceland Airwaves fungeert het café/restaurant als afterparty joint, waar je na het officiële programma tot het krieken van de dag kunt innemen. Overdag geeft het IJslandse cultlabel Bedroom Community er showcases met hun artiesten en gaat het er een stuk braver aan toe.

Ook de Astrobar is een populaire hang out bij de hippe en goed geklede jeugd van Reykjavik. Grote troef van de strak ingerichte tent is het licht, dat voortdurend van kleur verandert en in meer dan 300 verschillende variëteiten je veels te dure cocktail verlicht. De Astrobar maakt dit jaar overigens geen deel uit van de negen officiële festivallocaties.

Parenclub Dat doet de Jacobsen wel, een curieuze tent die zichzelf ‘the only club in town’ noemt en daarbij gemakshalve voorbij gaat aan het veel grotere NASA, ook een festivalspot.

Jacobsen houdt het in het midden tussen een hippe kroeg, een poppodium en een parenclub. Dat laatste gezien de diepe, met kussens gevulde nissen in de kelder, waar verliefde paartjes twijfelen tussen muziek luisteren en voezelen.

In de kelder van Jacobsen is het de eerste festivalavond ‘locals only’ met een showcase van de Weirdcore posse. Een zootje electrofreaks met een voorliefde voor alles wat naar Aphex Twin en Rephex ruikt. De avond trekt dan ook veel nerds, van die jongens met hoog opgetrokken broeken, baarden en linnen tassen.

Later op de avond neemt het aantal vrouwen gelukkig wat toe, als Frank Murder op het podium klautert. Een baardmans die italo electro uit z’n laptop pompt en daarbij onophoudelijk met z’n linkerhand de beats richting dansvloer wuift. Hij draagt een trui met daarop z’n eigen naam. De IJslandse moordenaar begint veelbelovend, maar tegen het einde lijkt hij het WK Foute Akkoorden te willen winnen. Met zo’n artiestennaam kan het natuurlijk ook niet goed aflopen. Held van de avond is wat ons betreft Yagna. Hij heeft de uitstraling van de plaatselijke bakkersjongen, maar zijn dikke dubtechno (die uitkomt op het Groningse Sending Orbs-label) schopt kont. Zelfs in het lage keldertje van de Jacobsen.

Acht maanden winter Reykjavik is door z’n compactheid lekker overzichtelijk. Er wonen zo’n 120.000 mensen, waarmee de hoofdstad vergelijkbaar is met bijvoorbeeld Dordrecht. Vrijwel alle bezienswaardigheden liggen op loopafstand van elkaar. Dat geldt ook voor de festivallocaties. Een paraplu helpt, want gedurende Iceland Airwaves zal het drie van de vier dagen onafgebroken regenen.

“We hebben hier acht maanden winter”, vertelt gids Siggi tijdens een bustocht die ons langs de ‘Golden Circle’ zal brengen, de belangrijkste bezienswaardigheden rond Reykjavik. “Zie je die gele stokken langs de kant van de weg? Die helpen ons de weg te vinden als het sneeuwt”. Door de mist is het zicht beperkt tot een paar honderd meter, maar die stokken zien we nog wel. Af en toe duiken daarnaast spookachtig verlichte kassen op langs de route. Ze krijgen hun warmte van geothermale bronnen die op IJsland net zo talrijk zijn als bomen schaars. “Meestal zijn er naast zulke geisers in de loop van de tijd dorpen ontstaan”, aldus de gids. De verwarming lag er immers al.

Sulferlucht Door slim gebruik te maken van de geothermische bronnen kan het vulkanisch zeer actieve eiland bijna 90 procent van haar huizen verwarmen. Het verklaart de vieze lucht in de douche van ons hotel. Het hete water komt rechtstreeks uit de grond omhoog en bevat een beetje sulfer, maar is verder onschadelijk en bovendien in ruime mate voorradig. Lang douchen zonder je schuldig te voelen, het kan nog. Hetzelfde geldt voor stroom trouwens. De meeste stroom komt van waterkrachtcentrales.

De natuurlijke hulpbronnen hebben grote economische potentie. Buitenlandse investeerders ruiken hun kans, nu het land financieel op apegapen ligt. In de Engelstalige krant Reykjavik Grapevine staat een vinnig stuk over een Zweeds/

pagina

36

djb files

tekst

rené passet

fotografie

rené passet barbara nordhjem

Canadees bedrijf dat voor een habbekrats eigenaar is geworden van een grote energiecentrale. De sell out heeft bij veel inwoners tot grote verontwaardiging geleid. De IJslanders zijn fier op hun land en hun natuurlijke hulpbronnen, al staat de exploitatie ervan soms op gespannen voet met de ongerepte natuur. Een paar jaar geleden protesteerde de populaire band Sigur Rós met een akoestiek concert tegen het onder water zetten van een grote hoogvlakte om zo een stuwmeer te creëren. De protesten (te zien op de Sigur Rós-dvd Heima, 2007) waren tevergeefs.

Moeder aller geisers “Blijf op de paden en steek je vingers niet in het borrelende water”, waarschuwt Siggi als we aankomen bij Geysir. De moeder aller geisers en als zodanig een verplicht nummertje voor iedereen naar IJsland gaat.

Overal om ons heen zien we stoomwolken, pruttelende modderpoelen en gaten in de grond. Het hele gebied ziet er onwerelds uit, alsof je plotseling in een scène van Star Wars of Total Recall bent gedropt. De beroemde Geysir is jaren terug gestopt met spuiten, maar de in de buurt gelegen Strokkur is nog wel zeer actief. Iedere zes a acht minuten blaast er een imposante waterfontein meters omhoog, tot kraaiend plezier van iedereen die er met getrokken camera’s om heen staat.

In de buurt ligt de Gulfoss waterval, die zelfs verwende wereldreizigers niet teleur zal stellen. Op zonnige dagen zie je de regenboog door de waternevel. Vandaag wil de zon niet meewerken.

Het douchewater stinkt naar sulfer maar komt gratis uit de grond.

Schuivende platen Op de terugweg stoppen we bij Þingvellir, waar twee enorme aardkorstplaten tegen elkaar aan schuren, de Amerikaanse en de Europese continentale plaat. Op sommige plaatsen komt het onderliggende magma tot zeer dicht onder het aardoppervlak, maar wij voelen vooral de striemende regen in onze gezichten en niet zozeer de hitte uit het binnenste der aarde. “Het gat tussen de twee platen groeit ieder jaar met gemiddeld een centimeter”, weet Siggi. Maar we hoeven volgens hem niet bang te zijn dat IJsland binnenkort in een gapend gat verdwijnt. De extra ruimte wordt gelijk opgevuld door magma.

Al klauterend over de enorme, langzaam schuivende steenplaten krijg je vanzelf een nederig gevoel. In IJsland is de natuur nog de baas. Wie het ongerepte binnenland in gaat, treft geen huizen, geen wegen en nauwelijks menselijke ingrepen. De meeste IJslanders wonen aan de kust, het merendeel zit zelfs in de directe nabijheid van Reykjavik.

Zo niet Mugison. De singer/songwriter koestert zijn rust doorgaans in een klein vissersdorpje in de onherbergzame en lastig bereikbare West-fjorden. Maar vanavond lopen we hem tegen het lijf in Reykjavik. In Kaffistofa, een semi-gekraakt hok achter de hoofdstraat en onderdeel van het Off-Venue Festival. Er hangt fantastisch werk van Hördur Sveinsson een plaatselijke popfotograaf die iedere IJslandse popartiest, van Sigur Ross tot Bjork en van Emiliana Torrini tot Mugison voor z’n camera heeft gehad. “Mugison speelt hier over een uurtje”, vertelt Sveinsson triomfantelijk terwijl hij de microfoon vast klaarzet. Boffen wij even. De moderne troubadour heeft zijn woeste baard afgeschoren (“Ik heb weer een vriendin”) en doet paar akoestische nummers, al balancerend op een enorme speakerzuil waaruit hij zojuist z’n snoer heeft getrokken. “I wasn’t feeling it at first”, zal Mugison daarover even later zeggen. Nou, wij wel!

Dat Off-festival is trouwens al reden genoeg om naar Reykjavik te komen. Inmiddels is het zelfs groter gegroeid dan het officiële programma. In bijna vijfentwintig kroegen en cafés spelen tientallen bandjes, gratis. Vaak dezelfde muzikanten als op Iceland Airwaves, waardoor mensen die te laat waren en tegen het bordje ‘uitverkocht’ aanliepen toch ruimschoots aan hun trekken komen.

Wie ‘s avonds door de binnenstad loopt, hoort uit werkelijk iedere kroeg livemuziek schallen.

Prison Break Een van de grotere festivallocaties van Iceland Airwaves is het Reykjavik Art Museum. Overdag een statige (en gratis toegankelijke!) plek voor moderne kunst, ’s nachts een volgepakte club vol mooie mensen. Het museum ondergaat tijdens Island Airwaves na kantoortijd namelijk een flinke transformatie. Een beetje vergelijkbaar met onze museumnacht.

pagina

37

De voormalige gevangenis beschikt over een enorme hal die doet denken aan de lange pijpenla van de Trouw, maar dan compleet witgeschilderd en voorzien van stalen balkons aan de zijkanten. Bij de ingang zorgen reusachtige roestige deuren voor ontzag. Prison Break in IJsland. De gevangenen van donderdagavond zijn twee Deense bands, waarvan vooral Choir of Young Believers overtuigt.

In januari staan ze in Nederland.

Het publiek in het Reykjavik Art Museum is opvallend jong en hip.

Vrijwel alle meisjes lopen op moeilijke hakjes en lijken zo uit de mode-academie gerold. Idem voor de jongens. We zien een rood spencertje met vlinderstrikje en een gozer met knickerbockers.

Tacky Later in de nacht keren we terug naar NASA. Vroeger was dat een bioscoop. Nu is het een club met veel portiers voor de deur, tapijt op de vloer en spiegels aan de pilaren. Een beetje tacky, maar voorzien van een degelijke PA en genoeg bars om snel dronken te worden.

Hafdís Huld staat op het podium. In een ver verleden zangeres bij Gus Gus, toen die groep nog een collectief was en stekelige triphop maakte. Tegenwoordig verkeert de blondine in minder avontuurlijke kringen, en maakt ze suikerspinpop met een hoog NCRV-gehalte.

Ook tacky, maar dan op een verkeerde manier. Zonde.

Overtuigender is het loeiharde concert dat ambientspecialist Tim Hecker vrijdagavond in de Idnó (een statig houten gebouw aan het meer, met hoge boogramen en paneelwanden) geeft. De Canadees krijgt een nul voor podiumpresentatie (hij staat in het pikkedonker achter een laptop) maar een tien voor impact. Zijn gelaagde drones zitten vol goed verstopte melodie, vindbaar voor wie durft door te bijten in het oorverdovende volume.

Hang Over Party Op de vierde festivaldag rollen we met een piep in onze oren Reykjavik uit. In de touringcar domineren alcoholkegels en tweedagenbaardjes. Het festival begint z’n tol te eisen. Maar we zijn onderweg naar een plek waar we fysiek zullen worden ge-reset: de Blue Lagoon Hang Over Party. Waar we vooraf al veel over hoorden. “Niet te missen”, zou het zijn. “Onvergetelijk”, riep iemand.

“Ga beslist!”, zei een ander. Ervaren Island Airwaves-gangers beweerden in koor dat het muziekfestival zonder de Hang Over Party in het vulkaanwater niet compleet zou zijn.

Het vulkaanmeer ligt op drie kwartier rijden van de hoofdstad, bij een thermale krachtcentrale. Het regent. What else is new?

Laat je trouwens niet misleiden door de foute naam. The Blue Lagoon (Bláa lónið) is een moetje in IJsland, zelfs zonder Hangover Party en ook als je niet van zwembaden houdt. Stel je voor: een enorm warm buitenbad vol melkblauw water, afkomstig uit een geothermale bron. Je zwemt tussen de vulkaanrotsen, omringd door stoomwolken. Als je gaat staan knabbelt zijdezacht vulkaanzand aan het eelt onder je voeten. Voor een biertje moet je even blauwbekken op de kant maar daarna spring je eenvoudig met bier en al het warme water weer in.

Wat dondert het dat het regent? DJ Margeir staat lekker droog onder een geïmproviseerd afdakje en draait de ene fantastische plaat na de andere. Van disco tot minimal, van Mathew Jonson tot Mr. Fingers. Met een babyzachte huid en een hoofd vol goede muziek, kruipen we uren later weer uit het water en vallen binnen vijf minuten in de bus terug in slaap.

Dat de crisis ook invloed heeft op Iceland Airwaves, vertelde ik al.

Dit jaar stonden er geen grote namen als Kaiser Chiefs, Fatboy Slim of Keane. Ook IJslandse klappers als Björk of Sigur Rós ontbraken.

Naast The Field, Gus Gus en Trentemøller was de enige echte publiekstrekker Kings of Convenience, die in een houten kerk speelden waarin maar 500 man pasten.

Maar ondanks het ontbreken van echte toppers pakte Iceland Airwaves toch uit een zeer geslaagd festival. Misschien wel juist daardoor. Nu was het vaak een ontdekkingstocht, waarbij je soms per toeval in geweldige optredens rolde. Wie volgend jaar zelf op IJslands avontuur wil, reserveert alvast het derde weekend van oktober 2010 in zijn of haar agenda. Vergeet je regenjas en ijsmuts niet. En je zwembroek.

Platenwinkels in tegenstelling tot andere Europese landen kent IJsland nog een levendige vinylcultuur. Reykjavik stikt van de platenwinkels, al dan niet tweedehands. De grootste muziekzaak is Skifan, aan de Laugavegur 26. De beste underground selectie vind je bij Smekkleysa Plörubua, schuin tegenover Skifan aan de Laugavegur 35.http://smekkleysa.net/. Voor tweedehands platen mag je de Kolaportið vlooienmarkt niet overslaan, ieder weekend nabij de haven. Op andere dagen is Mr. Lucky je beste keus, aan Hverfisgata 82, met meer dan gebruikte 20.000 platen in stock.

Restaurants Voor relatief goedkoop en erg goed eten val je binnen bij Kaffi Sólon, op een hoekpand in de Bkanastræti 7a. Mooi opgemaakte Aziatische en Italiaanse gerechten maar ook fantastische visschotels. Vroeger transformeerde de Sólon in het weekend in een hippe club, maar de eigenaar genoeg van de dronken meute en concentreert zich nu op het menu.

Vegetariers spoeden zich naar Á Næstru Grösum aan de Laugavegur 20b, waar ze op de eerste verdieping organisch veggie voedsel serveren waar zelfs de meest notoire vleeseter bevredigd na afloop de trap af strompelt.

Ben je verslaafd aan McDonalds? Jammer joh. In oktober sloot het laatste filiaal haar deuren. Niet omdat er geen klanten meer waren maar omdat de dure buitenlandse grondstoffen niet meer op te brengen waren voor de uitbaters.

Tickets Iceland Air vliegt dagelijks naar Kevlavik, de internationale luchthaven. Tip voor als je naar de VS wil: onderbreek de lange reis in IJsland. Wie vroeg genoeg boekt kan al naar Reykjavik op en neer voor € 199,-. www.icelandair.nl

pagina

38

de grote prijs van nederland De finale van de Grote Prijs van Nederland is in zicht en de finalisten zijn bekend. In elk van de vier categorieën strijden zes finalisten om die felbegeerde Grote Prijs, die een definitieve doorbraak een stuk dichter bij brengt. Ook vergemakkelijkt het de lopende projecten met onder andere € 5000,- werkbudget, een videoclip, studiotijd in de SAE studio’s en vinyl EP’s aangeboden door Record Industry. Eerder kon je de inzendingen van de halve finalisten al downloaden uit de podcast sectie op onze website en nu stellen we op deze pagina’s alvast in het kort de zes finalisten in de categorie Dance Producers aan je voor. Alhoewel, het zijn er eigenlijk elf. We hebben namelijk vijf duo’s en één solo artiest op de gevoelige plaat vastgelegd. Op 12 december stellen de finalisten zich live voor in de Amsterdamse Melkweg.

Loops Wie zijn jullie?

“Boris Acket en Sebastiaan Smink”

Waar komen jullie vandaan?

“Amersfoort” Hoe lang zijn jullie al bezig met produceren?

Boris: “Toen ik elf werd kwam ik in aanraking met Moby en daardoor met electronische muziek.”

Sebastiaan: “Sinds tweeënhalf, ik speel al tien jaar piano.”

Waarom moeten jullie winnen?

Boris: “We brengen iets wat fris klinkt binnen ons genre.”

Sebastiaan: “Omdat we jong talent zijn met een goed toekomstperspectief.”

Hoe ziet jullie droomgig er uit?

Boris: “Melt! De bigwheel stage afsluiten op zondag met een speciale set.”

Sebastiaan: “Met grote muzikanten uit de elektronische en niet-elektronische muziek een hele nacht jammen op een mooi outdoor festival.”

Wie of wat is jullie grootste inspiratie?

Boris: “Alles om me heen..”

Sebastiaan: “Het dagelijks leven en doen.”

Wie is je favoriete artiest?

Boris: “Ik heb niet één favoriete artiest. Het zijn meestal bevliegingen.”

Sebastiaan: “Mijn favoriete artiest verschilt per maand.”

tekst

michael oudman

fotografie

daniel cohen

pagina

39

Audioknights

The Routines

Wie zijn jullie?

“Roel Hoogendoorn en Hugo van der Wolk.”

Wie zijn jullie?

“Andre (productie, synths, samples) en Kelly (teksten, zang, synths).”

Waar komen jullie vandaan?

“Haarlem.”

Hoe lang zijn jullie al bezig met produceren?

“Roel is al zo’n 7 jaar intensief bezig met productie. Hugo produceert pas enkele jaren, daarvoor schreef hij liedjes op piano.”

››

Waar komen jullie vandaan?

“Nijmegen.”

Hoe lang zijn jullie al bezig met produceren?

“The Routines zijn nu iets langer dan een jaar bezig. In augustus 2008 hebben we de eerste tracks gemaakt.”

Waarom moeten jullie winnen?

“Omdat we de meest complete act zijn.”

Waarom moeten jullie winnen?

“We willen verder professionaliseren.”

Hoe ziet jullie droomgig er uit?

“Voor een volgepakt Wembley van begin tot eind een vette show geven.”

Hoe ziet jullie droomgig er uit?

“Volle zalen met mensen die compleet uit hun dak gaan over heel de wereld.”

Wie of wat is jullie grootste inspiratie?

Hugo: “Voor mij is dat altijd al Michael Jackson geweest.”

Roel: “James Holden en zijn bizarre inzicht in producties.”

Wie of wat is jullie grootste inspiratie?

Kelly: “Gary Numan, Madonna en The Mighty Boosh.”

Andre: “Soulwax, The Dead Boys, Juan Atkins, Patrick Cowley en de Arp Odyssey.”

Wie is je favoriete artiest?

Hugo: “Michael Jackson” Roel: “Heb geen echte favoriet. Audioknights zelf luister ik nu denk ik nog het meest, haha.”

Wie is jullie favoriete artiest?

Kelly: “Madonna.”

Andre: “...”

Baskerville Wie zijn jullie?

“Thijs van der Klugt en Bart Possemis” Waar komen jullie vandaan?

“Baskerville” Hoe lang zijn jullie al bezig met produceren?

“Gemiddeld genomen zo’n 10 jaar.“ Waarom moeten jullie winnen?

“Help Baskerville de winter door.”

Hoe ziet jullie droomgig er uit?

“De vetste gigs zijn vaak de kleinste gigs. Een overvolle kleine zweterige club waar nog gerookt mag worden.”

Wie of wat is jullie grootste inspiratie?

“Veel ouwe disco en funk - Funkadelic, Prince etc. En rock van nu bijvoorbeeld Queens of the Stoneage of Radiohead.”

Wie is jullie favoriete artiest?

“We hebben geen favoriete artiest, maar ik weet dat Bart de nieuwe Jay-z grijs draait, en ik zit weer even in m’n Radiohead trip.”

pagina

44

[moos] Wie zijn jullie?

“Maurice Dohmen (muziek) en Jorrit Poelen (visuals).”

Waar komen jullie vandaan?

“Utrecht en Berkeley, CA, USA”

Hoe lang zijn jullie al bezig met produceren?

“Zeven jaar.”

Waarom moeten jullie winnen? “[moos] maakt avontuurlijke dance voor hoofd én benen.

En ook omdat dubstep de meest vernieuwende dancestijl is van de laatste jaren.”

Hoe ziet jullie droomgig er uit?

“De Bravo tent op Lowlands! Met diezelfde avond ook Trentemøller, LCD Soundsystem en James Holden.”

Wie of wat is jullie grootste inspiratie?

“De grootste inspiratie blijft het feit dat dance zich nog steeds ontwikkelt en steeds rijker wordt.”

Wie is jullie favoriete artiest?

“Mark Pritchard (Harmonic 313, Global Communication), om zijn veelzijdigheid en vernieuwingsdrang.”

Pitto

››

Wie ben je?

“Ik ben Pitto, ik ben 28 jaar, en ik doe Woody Woodpecker na.”

Waar kom je vandaan? “‘Wasted’ Utrecht” Hoe lang ben je al bezig met produceren?

“4 jaar, 3 dagen , 12 uur en 26 seconden.”

Waarom moet jij winnen?

“De afgelopen twee jaar heb ik twee belangrijke internationale clubhits gehad, ze zijn gedraaid door Fedde Le Grand, Laurent Garnier en Chuckie. Het winnen van de Grote Prijs zou een enorme steun zijn bij het afronden van mijn debuutalbum dat begin volgend jaar klaar moet zijn.”

Hoe ziet je droomgig er uit?

“Ik ben er nog over aan het dromen...wie maakt me wakker?”

Wie of wat is je grootste inspiratie?

“Alle directe vrienden, mensen en kennisen om mij heen die me steunen. Dat is fantastisch, kippevel en enorm motiverend!”

Wie is je favoriete artiest?

“Dat zijn er veel te veel natuurlijk, maar vooruit een paar uit de schoenendoos: Goldfrapp, St. Germain, Bonobo, Laurent Garnier, Portishead, Soulphiction, Nuno dos Santos.”

pagina

45

pagina

46

tekst

tijn benedek

hotshop De feestmaanden komen er weer aan en de crisis is over, toch? Ach, cadeautjes worden er toch gekocht en de Bart Smit sinterklaas special valt dit jaar tegen, vandaar onze super Hotshop. In deze extra dikke editie hebben we een aantal artikelen neergezet die wij net even vetter vinden dan het gros wat er achter hangt. Hopelijk genoeg inspiratie om je verlanglijstje net even wat langer te maken of je dromen net even wat pittiger af te laten spelen.

Een van de honderd van Converse

Op zoek naar fijne schoenen, wie niet. En weer met een paar Allstars aankomen gaat soms toch in de keel zitten.

Converse komt met een campagne van honderd verschillende artiesten die een nieuw Converse model uitbrengen. Huf is daar één van. Zij transformeren een Converse model naar een skate schoen waardoor je een extra stevige sneaker van Converse krijgt. Met hele mooie details aan de zijkant en de speciale HUF print. www.converse.com

Book of conversations

Dit boek is een verzameling van een aantal kunstenaars.

Er is hen gevraagd om een artistiek beeld te schetsen bij een vraag die hen werd voorgeschoteld. Dat resulteert in een serie hele mooie kunstwerken en illustraties. Leuk om te hebben en de kunst is exclusief gemaakt voor dit boek. www.bookofconversations.com

Roep je telefoon maar op het matje

Al die snoertjes ook altijd en negen van de tien keer ben je het snoertje ook nog eens kwijt. Nu is er de oplossing!

Draadloos opladen van je mobiele telefoon door alleen maar je telefoon op de powermat te leggen. Dit is de toekomst, straling is heet! Het is niet gevaarlijk en de oplossing voor het hele oplaadgebeuren. www.powermateu.com

Foxy headphones van Roxy

Voor de actieve vrouwlijke lezers onder ons is hier dé headphone. De vrouwelijke tak van surf en snowboard merk Quicksilver, Roxy, komt in samenwerking met JBL met een on-ear headphone. Met opbergtasje erbij is het helemaal gemaakt voor de zelfbewuste meid. www.roxy.com

Digitale polaroid foto’s

Je ziet ze steeds vaker weer opduiken, Polaroid camera’s.

Alleen zijn de fotocassettes duur en op dit moment nog moeilijk te krijgen. Polaroid is terug, maar dan vernieuwd, Met deze digitale polaroid camera Two kun je je foto’s direct printen. Met een 5 megapixel camera print je foto’s uit van 5 bij 10 centimeter. Helemaal hip in de club dus. Tijd voor een nieuwe polaroid revolutie! www.polaroid.com

Lacie Iamakey

Omdat je USB stick toch vaak aan je sleutelbos hangt, kan die er net zo goed eruit zien als een sleutel. Zo dacht meneer Lacie ook. Daarom komen ze met de Iamakey. Komt in 4, 8 en 16 Gigabite en is water en krasbestendig. www.lacie.com

pagina

47

pagina

48

hotshop

Magische muis

Dat Apple vooruitstrevende producten maakt was al wel bekend, maar deze muis is echt de bom. Met een touch pad als navigatie, scroll, klik en vergroot je alles wat je tegen komt.

Los daarvan ziet de muis er gewoon magisch goed uit. www.apple.com

Bose geluid dat wel heel erg vriendelijk klinkt

Je komt ze steeds vaker tegen in de woonkamer: dockingstations voor iPods en andere geluiddragers. Maar ook bij dit soort apparatuur heb je weer betere en beste. Bose staat bekend om zijn uitstekende hi-fi apparatuur. Dus ook bij hun nieuwe geluidsinstalatie is het weer state of the art.

Geweldige akoestiek voor in de woonkamer. Ruisonderdrukkend en streamt bluetooth en over Wifi. www.bose.nl

Zo snel als een Puma

MetroFi 170vi earphones

Rock de fles leeg

Voor de mobiele beller die graag naar muziek luistert zijn dit de ideale oordopjes. Switch gemakkelijk tussen bellen en muziek door middel van een druk op een knop. Komt met drie maten oorkussentjes, zodat het bij iedereen comfortabel past. Geluidkwaliteit is ook gegarandeerd, want fabrikant Ultimate Ears is een van de grootse op professioneel gebied. harmony-select.logitech.com

Met dit race monster kom je razendsnel van A naar B. Puma focust zich op de actieve stedeling. Even geen zin om te fietsen? Klap hem in elkaar en neem hem mee de metro in. Dus ook nog eens compact. Met schijfremmen weet je ook zeker dat je stil komt te staan. Voor de snelle en flexibele kosmopoliet. um.puma.com

Na de discofles van twee jaar geleden komt het Zweedse wodkamerk Absolut met een nieuwe editie voor de wintermaanden. Omdat echte rocksterren uitsluitend wodka drinken, brengt Absolut een speciale editie uit, met als thema rock dus. Gehuld in leer met zilverkleurige studs staat de avond garant voor een rauw drinkfestijn. Dit in samenwerking met de Nederlandse rockers van Melomaniacs. www.absolut.com

Draai de tijd maar door

Perfect om boven je dj booth te hangen. Vergeet je nu niet meer dat je ook nog afspraken hebt gemaakt om je sociale leven in balans te houden met je muzikale hobby. Gemaakt van oude gerecyclede platenspelers. Mocht je het zelf willen maken kan dat natuurlijk ook, het idee is hier! www.etsy.com

HD kwaliteit video in je broekzak

Met deze broekzak camera maak je een stuk betere kwaliteit film dan met je mobiele telefoon. Er zit een USB aansluiting in gepropt, dus kun je het gelijk uploaden naar je YouTube account. Handig in deze warrige tijden van user generated content. Kun je maar beter goed beeld hebben.

Geluidskwaliteit is Awakenings-proof, dus start maar met het vast eggen van alle feestjes. www.theflip.com

pagina

49

pagina

50

hotshop

Reservoir Dogs Qee Beer

Omdat het gewoon één van de vetste films is. Zet deze editie van de Qee collectie op een mooi plekje in je kast. Deze Mr. Black limited edition komt met één 8 inch Qee beer en nog een aantal 2,5 inch beertjes. Voor de verzamelaars een must. Maar iedereen die de film heeft gezien, weet dat deze beer tot zijn recht komt waar dan ook in je huis. Van Mr. Orange tot Mr. Pink verkrijgbaar. www.toy2r.com

Ortofon headphone

Ortofon kennen we allemaal als fabrikant van een van de beste elementen en naalden. Aan het assortiment worden nu twee nieuwe headphones toegevoegd. Gemaakt voor dj’s, dus met alle gemakken inbegrepen. Gaat lekker hard, sluit goed af en is comfortabel te dragen. Los daarvan is het design gewoon goed en simpel. www.ortofon-dj.com

Keep the dust away and the soul alive

Meestal investeer je aardig wat geld in je apparatuur. Die wil je natuurlijk graag goed houden en ervoor zorgen dat het zo lang mogelijk mee gaat. Om dan te besparen op goede bescherming van je spullen is dan toch eigenlijk onzin, maar het hoeft niet allemaal zo duur te zijn. Met deze stofhoes van DW heb je voor al je dj gear een oplossing. Mixer, cd spelers en platenspelers - lles kan worden afgede(c)kt. www.dwdj.nl

Muziekspeler van deze tijd

Hippe bril maar dan anders

Nooka ZAZ

Kasper het spookje

Draadloos is het magische woord tegenwoordig. Vandaar deze internetradio annex draadloze super muziekspeler.

Plug je Ipod in of kies een van de honderden internetradiostations. Sluit het aan op je geluidsinstallatie of als standalone muziekspeler. Mocht je iets vets horen, dan kun je het gelijk via Facebook bekend maken of kopen via Amazon. Een muziekspeler van deze tijd. www.logitechsqueezebox.com

Sommige horloge’s hebben gewoon net iets anders dan de rest en zijn daarom juist zo extreem vet. Dit horloge van Nooka heeft een transparante wijzerplaat die ook nog een designtechnisch aan de zijkant is geplaatst. De tijd zelf wordt ook nogal designachtig aangegeven, met blokjes en streepjes. Gewoon hip en vet, punt. www.nooka.com

Dat je een bril nodig hebt, is helemaal niet zo erg meer.

Het is een waar mode item geworden. Tegenwoordig kom je helaas alleen maar dezelfde zonnebrillen tegen.

Daarom is het hoog tijd voor een nieuw model. De brillen van Effector zijn niet alleen hip en breed maar ook nog eens Japans. Zeker weten dat je hiermee de nieuwe trend kunt beginnen. effector-eyewear.com

Bang in het donker? Met Kasper het goede spookje jaag je de boze geesten wel weg. Hij blijft ook wel even nagloeien. Perfect voor op je nachtkastje als je tegen glow-in-thedark kunt. Helemaal vet omdat het lijkt op die oldskool lego spookjes. www.rethinkthings.co.uk

pagina

51

pagina

52

hotshop

Terug naar het walkmantijdperk

Geinspireerd door de ‘jaren ‘80 walkman headphone’ komt Aiaiai nu met Tracks, een lichte simpele oldschool ogende headphone die voor iedereen bruikbaar is. Is makkelijk te verstellen en bij elke set worden drie kleuren bevestigingsdopjes bijgeleverd. Back to the eighties! www.aiaiai.dk

Ai Ai Ai stand

Om er voor te zorgen dat je een ergonomische werkplek hebt, is een laptopstandaard soms wel eens gewenst. Zet de jongens van Aiaiai achter een knutseltafel en dan komen ze met de A-stand die simplistisch is maar toch wel weer de humor de vrije loop laat. Gewoon met PVC buisjes in elkaar geflanst heb je een perfecte laptopstand. www.aiaiai.dk

Knopjes drukken met Novation

Headphone van Lady Gaga

Horloge voor om je nek

De Nikon camera die projecteert

Niets is leuker dan op lichtgevende knopjes drukken.

Zeker niet als het ook nog zin heeft. Deze Launchpad van Novation is dé controller voor Ableton Live. Met verschillende lagen kun je het apparaat gebruiken voor het triggeren van je samples, volume aanpassen, effecten aansturen en gewoon compleet rocken. Concurrent van de Akai APC40, maar de prijs is lager. www.novationmusic.com

Weten hoe laat het is, is lang niet zo cool geweest als met deze nametag-vormige horloges. Geeft digitaal de tijd aan en heb je altijd om je nek hangen. Kan ook een ander ervan genieten. www.odmshop.com

Dat ze anders is dan de meesten, dat weten we nu wel.

Maar ze komt wel met hele hippe oordopjes. Deze chique dopjes van Monster kunnen zelfs zonder muziek gedragen worden. In drie verschillende kleuren kun je nu ook de Lady Gaga uithangen. Behalve het hippe model tevens eens uitstekende geluidskwaliteit. Nu ook met plat snoertje zodat het niet in de knoop gaat zitten. www.beatsbydre.com

Met deze Nikon S1000pj camera kun je je foto’s op een wel hele aparte manier laten zien aan je vrienden. Deze Nikon heeft een ingebouwde projector die de foto’s als een beamer op je muur laat verschijnen. Geen gehannes meer met het laten zien van je foto’s op dat kleine schermpje.

Met 12 megapixels en 5 keer zoom ook nog eens een uitstekende camera. www.nikon-coolpix.com

pagina

53

tekst

alfred bos

fotografie

jon bergman

pagina

55

Het is de droom van iedere beginnende band: je stapt na eindeloos repeteren uit je oefenhok om een plaat te maken en tussen al die andere debuutalbums van al die andere onbekende beginners krijgt jouw plaat van jan en alleman schouderklopjes en applaus. Het is The XX overkomen, vier net-twintigers uit Londen. Nu knipperen ze tegen het succes. “Geen van ons is een geboren performer.”

The XX bestaat uit twee meiden en twee jongens: Romy Madley Croft (zang en gitaar), Baria Qureshi (gitaar), Oliver (Ollie) Sim (zang en bas) en Jamie Smith (electronische drums). Ze zijn allen twintig jaren oud, komen uit Londen en spelen nu zo’n 2⅔ in deze samenstelling.

Eerder dit jaar verscheen hun debuutalbum, XX, een verzameling atmosferische liedjes die herinneren aan jaren ’80 wave acts als Young Marble Giants en Cocteau Twins.

De eerste poging om met The XX in contact te komen is niet helemaal succesvol. Ze zitten in de trein van Londen naar Brighton (waar ze die avond zullen optreden) en dat zou geen probleem moeten zijn; er bestaat immers GSM. Maar tussen de Engelse hoofdstad en de badplaats aan de zuidkust (waar ondermeer de wieg stond van Norman ‘Fatboy Slim’ Cook) liggen de krijtrotsen van de South Downs. Dat laaggebergte is er verantwoordelijk voor dat Brighton zijn eigen muziekscene heeft, heel anders dan de scene van London, want ze blokkeren de radiogolven van BBC Londen. De treinreis van The XX door de South Downs verloopt door een aantal tunnels en die verstoren de babbel van DJBroadcast en The XX’s Jamie Smith, de (electronische) drummer van het stel. Het signaal valt regelmatig weg, waardoor Jamie in het luchtledige praat.

DJB: Hoe zijn jullie aan de groepsnaam gekomen?

Jamie Smith: “We hebben voor deze naam gekozen omdat-ie er goed uitziet. De X is een sterk symbool, het heeft iets industrieels en het betekent niet al te veel. Je kunt er je eigen idee bij vormen.”

DJB: Ah, dat schept een band. Het symbool voor Amsterdam is de verticale triple X en er is een band uit de buurt van Amsterdam die zich The Ex noemt.

“Is dat zo?”

DJB: Ik begrijp dat jullie vieren elkaar zijn tegengekomen op de middelbare school. Klopt dat?

“Ollie en Romy kennen elkaar al sinds de kleuterschool en #$%$%^^ tuuuuuut” (Daar gaat de GSM verbinding: tunnel # 1) Drie minuten later rijdt de trein weer onder de blauwe hemel en kan Jamie Smith zijn verhaal vevolgen: “Baria en ik zijn hen tegengekomen op de middelbare school. Ollie en Romy begonnen op hun 16de muziek te maken, op hun slaapkamer. Ik maakte op dat moment mijn eigen muziek, ik was bezig met beats. Baria kwam er een jaar later bij, zodat ze live konden spelen. En weer een jaar later kwam ik erbij; dat is inmiddels een kleine drie jaar geleden. Ik speel drums op een drumcomputer. Ik heb ‘gewone’ drums gespeeld, maar ik wilde niet in een groep spelen omdat ik niet goed genoeg ben. Met de drumcomputer kun je je eigen geluiiden sampelen en opladen. Het is heel anders dan drummen, in dit geval gebruik je je vingers en handen. Ik sample niet mijn drumstel, maar mijn vinylcollectie. Voornamelijk soul en ‘library music’.”

DJB: Wat spreekt je aan in soul?

“Mijn ouders draaiden dat vaak, het is de eerste muziek die ik hoorde.

We hebben alle vier een heel andere smaak. Het groepsgeluid is de optelsom van al onze individuele smaken.”

DJB: Hadden jullie een voorbeeld?

“Ollie en Romy waren geïnspireerd door The Kills. Qua productie ben ik meer geinspireerd door J Dilla. Aanvankelijk was het onze ambitie om de muziek uitgebracht te krijgen, zodat de wereld er kennis van kon nemen. Geen van ons is een geboren performer, het koste enige moeite om die stap te zetten en te gaan optreden. Geleidelijk aan zijn we het gaan waarderen. Het is prettig om te spelen voor een publiek dat bekend is met je muziek. Dat is leuker dan optreden voor een zaal met mensen die komen voor het bier en de sex. We zijn met optreden begonnen in clubs. Het album heeft veel verschil gemaakt en dit jaar

pagina

57

hebben we ook veel opgetreden, voor het eerst ook buiten Engeland.

We proberen het langzaam op te bouwen, dan blijft het ook langer fris. Maar &$@@^(%$$# tuuuut” (Dat is tunnel nummer 2) De trein nadert inmiddels Brighton dus heel veel tunnels zullen er niet meer komen. Of? Verliepen de opnames voor het debuutalbum naar wens, willen we weten. Of was er veel onwennigheid? Dat viel wel mee. Jamie Smith is tevreden. “ Na de opnames heb ik nog vier maanden gewerkt aan de post-productie, om de plaat helemaal perfect te krijgen. Dit is ons eerste levensteken en als dat niet helemaal klopt, dan zou ik dat mezelf ernstig kwalijk nemen. We hebben de plaat zelf geproduceerd. Ik heb vier maanden lang ‘s nachts in de studio gezeten om de sfeer van de originele demo’s zoveel mogelijk te benaderen.”

DJB: Had je al ervaring als producer?

“Ik had al een tijdje mijn eigen muziek gemaakt. Vanaf mijn 15de. We zijn nu allemaal 20 jaar oud.”

DJB: Wat zijn jullie hoop en verwachtingen?

“Deze reactie hadden we al niet verwacht en alles wat er nog achteraaan komt, is helemaal verbazingwekkend. We treden nu vier jaar op. De eerste drie jaar alleen in Engeland, het afgelopen jaar ook in de States en op het Europese continent. We hebben veel optredens staan: tournees door Canada en de VS deze winter en dan begin volgend jaar het Europese continent en Engeland. Als je zo’n schema ziet, schrik je wel even. Maar het is ook fijn dat er zoveel belangstelling is. Dar doe je het toch voor.”

DJB: Helpt het vele optreden en toeren om de groep te laten ontwikkelen?

“Zeker. Door de optredens veranderen de nummers ook. We proberen niet het album na te spelen, maar doen versies die meer geschikt zijn voor het podium. Daar gebruiken we de soundchecks voor.”

DJB: Jullie muziek heeft een dromerige kwaliteit. Zien jullie jezelf als romantici?

“Hm, waarschijnlijk wel. Daar hebben we eerlijk gezegd nog nooit over nagedacht. Maar $$%%^^^##$%%^ tuuuuut “ (en daar valt de lijn opnieuw weg) En die lijn komt die middag niet meer terug. Een paar dagen later treffen we Jamie Smith – via de GSM - in Parijs, waar The XX is voor televisieopnames. We nemen het album nummer voor nummer door.

1. Intro “Dat is ontstaan tijdens een jamsessie. We begonnen te spelen en dit kwam er uit. Vervolgens gebruikten we het om onze concerten mee te beginnen. Dan ligt het voor de hand om ook het album ermee te openen.”

2. VCR “Dat is een nummer van Romy, geschreven toen ze 16 was. Sindsdien is het flink veranderd. Het is geschreven vanuit haar verbeelding, het is niet gebaseerd op een ervaring uit haar leven. Het is wellicht het meest naieve en onschuldige liedje van de plaat. Het is ook het oudste nummer op het album. Geen idee waar het over gaat, dat zou Romy je moeten vertellen. Binnen de band praten we nauwelijks over de songteksten. Ieder van ons heeft er zijn eigen idee bij.”

3. Crystalised “Dat was het eerste nummer dat we schreven toen we met zijn vieren waren. Daar gingen we aan werken nadat ik bij de groep was gekomen. Romy begon met een gitaarriff en vervolgens hebben we het meer ‘tribal’ gemaakt.”

4. Islands “Dat hebben we gemaakt nadat we naar muziek uit exotische streken hadden geluisterd. Calypso en steel drums. We wilden iets in die stijl maken.Ons album heeft het geluid van een grijze hemel en dit nummer voegt daar wat zon aan toe. We zijn geen gedeprimeerde mensen, maar Londen is doorgaans een grijze stad.”

5. Heart Skipped A Beat “Inderdaad, een liefdesliedje. Dat is al een tijdje terug gemaakt, we waren het enige tijd kwijt. We vonden het terug en lieten het weer vallen. Vervolgens dook het opnieuw op. We hebben er veel tijd in gestoken om het goed te krijgen. We hebben het nooit live gespeeld.

Toen we het album opnamen, hebben we er nog eens goed naar gekeken. Het is waarschijnlijk het enige nummer op de plaat dat pas in de studio zijn vorm heeft gekregen. En een van mijn favoriete nummers. Het heeft een rare structuur. Dat we er langer aan gewerkt hebben, heeft als voordeel dat we er ook iets van hebben geleerd over songschrijven.”

6. Fantasy “Dat zijn Ollie en ik. Dit nummer kwam relatief snel. We schreven het vlak voor de plaatopnames begonnen, op mijn slaapkamer. Nadat de plaat was verschenen, speelden we het niet live. Pas een paar maanden later gingen we het ook op het toneel doen. Drie van ons vieren schrijven: Romy, Ollie en ik. Onze invloeden lopen erg uiteen, maar we beseffen wat de stijl van de groep is. Het is niet zo dat de liedjes door één iemand zijn geschreven. We zijn allemaal creatief en iemand brengt een idee in, wat vervolgens samen met de anderen wordt uitgewerkt tot een nummer. Mijn invloeden zijn soul, daarna hip hop, van daaruit ben via UK garage op dubstep uitgekomen – dat is de muziek van Londen. De anderen? Ollie houdt van R&B en Romy is liefhebber van rockmuziek.”

7. Shelter “Romy stuurde me de demo, heel ruw: alleen stem en gitaar. Dat was ongeveer anderhalf jaar voor we de plaat maakten. Maar het nummer raakte ondergesneeuwd tussen andere nummers waarmee we bezig waren. Tijdens de plaatopnames speelde Romy ons het nummer opnieuw voor en besloten we het vast te leggen.”

8. Basic Space “Ik kan me niet meer herinneren hoe we daar mee zijn begonnen.

Maar ik herinner me nog wel dat we er een onderwatergevoel aan wilden meegeven. Anyway, zo is het eruit gerold. Met die zware subbassen geven het een ‘nat’ gevoel. Het is het meest minimalistische nummer op de plaat.”

9. Infinity “Nadat we de plaat voor het grootste gedeelte hadden opgenomen, gingen we terug naar de repetitieruimte voor een week of drie en daar is dit nummer uitgerold. Het is voornamelijk een nummer van Ollie. Snel zou ik ons niet willen noemen.We hebben vrij veel ideeen, maar we nemen veel tijd om het arrangement en het geluid goed te krijgen.”

10. Night Time “Dat is een van de eerste nummers die we schreven nadat ik bij de band was gekomen en we met zijn vieren waren. Het was aanvankelijk een langzaam nummer. Ik wilde er zware drums in zetten en ik heb discodrums gesampeld.”

11. Stars Dat spelen we het meestal als afsluiting van onze optredens. Het is een natuurlijk slotnummer, het heeft veel impact. Het lag voor de hand om ook het album er mee af te sluiten. Ik ben de clubber in de groep en ik heb ervaring met deejayen. Ik heb me ook flink bemoeid met het vaststellen van de volgorde van de liedje op het album. We hebben allemaal gestoeid met de tracklisting en het was uiteindelijk een groepsbeslissing.”

XX is verschenen via Young Turks/XL Recordings en wordt verspreid door PIAS. http://thexx.info/ www.myspace.com/thexx

pagina

58

tekst

alfred bos

beak> gaat kraut Sinds begin jaren ’90 en de eerste successen van Massive Attack staat Bristol bekend als een broeiplaats van avontuurlijk muzikaal talent.

Naast 3D, Daddy G en DJ Mushroom – gezamenlijk Massive Attack, tegenwoordig zonder Mushroom – beleefden ondermeer Tricky, Portishead en Roni Size hun eerste avonturen in de universiteidsstad aan de Britse westkust. De meest recente muziekbommetje uit Bristol luistert naar de naam Beak>.

Beak> is een project van Geoff Barrow, de man achter Portishead en baas van het Invada label. Zoals inmiddels bekend slaat Barrow linksaf als iedereen naar rechts gaat – en andersom. Op het laatste Portishead album, Third (2008), hulde hij de groep in een narrig, industrieel geluid. En met Beak> leeft hij zijn krautrock afwijking uit. Beak> is een trio met Barrow op drums, Matt Williams op toetsen en Billy Fuller op bas. DJBroadcast belde met de laatste.

DJB: Hoe hebben jullie elkaar gevonden?

Billy Fuller: “Ik speel ook in een band, Fuzz Against Junk, die platen maakt voor Invada, het label van Geoff . Matt maakt muziek voor het label als Team Break. Twee jaar terug was er een Invada Kerstfeest in Bristol. Daar kwamen alle artiesten van het label bij elkaar en daar hebben we een grote jamsessie gedaan: The Invada Acid Test. Matt, Geoff en ik, plus nog een aantal anderen, hebben daar gejamd en dat beviel ons drieën zo goed dat we besloten om het vaker te doen. Dat gebeurde afgelopen januari.”

DJB: Wat was het uitgangspunt toen jullie in januari gedrieën twaalf dagen in de studio zaten? Improvisaties?

‘Eerlijk gezegd was de enige afspraak het tijdstip waarop we elkaar die maandagochtend zouden treffen. We kwamen aanzetten met onze instrumenten en versterkers. We zetten de apparatuur op. En we begonnen te spelen, zonder er verder over gesproken te hebben. Het eerste nummer op de plaat, Backwell, is ook het moment waarop we voor het eerst in de studio samenspeelden.”

DJB: Dat klinkt allemaal heel organisch, nogal afwijkend van de gebruikelijke manier waarop tegenwoordig platen worden gemaakt.

“We hadden, zoals gezegd, niets voorbereid. Er stond dus geen plaatje klaar dat moest worden ingekleurd. Alles is ontstaan terwijl we aan het spelen waren. Zoals je terecht opmerkt gebeurt het tegenwoordig nauwelijks meer om op die manier een album te maken. Maar het is wel zo boeiend voor de luisteraar, want door die organische werkwijze word je er als toeschouwer meer bij betrokken. Het zuigt je als het ware naar binnen. Er gebeurt iets terwijl je luistert. De muziek gaat open, zoals een bloem in de lente. Nu ja, je snapt wat ik bedoel. Die werkwijze wordt nauwelijks meer toegepast, maar het grappige is dat – juist omdat we hebben teruggegrepen op een oude taktiek – het opeens fris klinkt.”

DJB: Jullie hebben in ieder geval éën ding gemeen: jullie vallen op de meer excentrieke muziek uit de jaren ’70. Jullie zijn allemaal krautrock fans?

“Zeker, absoluut, maar niet alle vormen van krautrock. We zijn Beak> niet begonnen vanuit het idee: Laten we een krautrock band vormen. Maar ik kan niet ontkennen dat je op het album krautrock kunt terughoren. Al is dat niet het enige, er zijn meer referenties. Voor we gingen opnemen, heeft Geoff ons laten luisteren naar een album van The Plastic People Of The Universe uit Tsjecho-Slowakije: Egon Bondy’s Happy Hearts Club Banned uit 1978, al stammen de opnames uit begin jaren ’70 volgens mij. In eigen land waren ze door de communistische overheid in de ban gedaan en mochten niet meer optreden of platen maken. Die plaat had een zekere mysterieuze kwaliteit en dat was voor ons een inspiratie: het geluid van een groep die in een ruimte musiceert, vastgelegd door een paar microfoons. Dat vonden we een interessante werkwijze. Dat album was de grootste invloed op Beak>.”

DJB: Wat is er toch aan de hand? Het lijkt wel alsof er een post-rock/krautrock revival in de lucht hangt. Hoor jij het ook?

“Zou kunnen. Ik heb net het nieuwe album van Flaming Lips gehoord, Embryonic, en dat klinkt zeker kraut. Ze klinken ook als een groep mensen die in een kamer samen muziek maakt, Embryonic klinkt nogal rauw. Dat geldt ook voor The Horrors, die door Geoff zijn geproduceerd. In Bristol hangt er al langere tijd een krautrock vibe in de lucht. Voor ons is het niet nieuw, die grooves spelen we al jaren in onze garages.”

DJB: In december treden jullie op tijdens het Bazar Curieux festival in Rotterdam.

Wat kunnnen we daar van verwachten?

“Matige muzikanten die met gevoel spelen. En dan gaan we de tracks van het album herimproviseren. Geoff is een perfectionist, zoals je wellicht wel weet van zijn bijdrage aan Portishead, en aangezien dit een jonge band is, is hij een beetje zenuwachtig over live improvisaties. Dus we beginnen met nummers die we kennen en dan zien we verder wel wat er gebeurt.”

Beak> is uit via Invada en is leverbaar in twee versies, de gewone en de luxe editie, Recordings 05/01/09>17/01/09: de cd, plus een ep (4 tracks) en een 12 inch (met 2 lange nummers) in een box. Vanaf november is Beak> ook leverbaar op vinyl. Op 5 december treedt Beak> op tijdens Bazar Curieux, Maassilo, Rotterdam. http://beak.bandcamp.com/ www.motelmozaique.nl

tekst

pagina

59

michael oudman

Neen, geen zelfbevlekking door een schaamteloos en narcistisch interview met onszelf te houden. Het toeval wil dat de Singaporese Byden Lian zich achter de decks djB laat noemen. Onlangs heeft hij de helft van de laatste Defected mix cd Zouk Out Singapore samengesteld. Wat Zouk is? Niet alleen het FransCreoolse woord voor feest, maar ook de enige club waar dance muziek gedraaid wordt die Singapore rijk is.

djb spreekt djb

Her en der spreek je wel eens mensen die in Azië op stap zijn geweest en daarbij ook het nachtleven zijn ingedoken. Uit de reacties kwam daarbij naar voren dat ‘clubben’ meer iets voor de elite is. Hangen rond tafeltjes. Dat idee. Ik vraag Lian of dat in Zouk ook zo is. “De clubscene in Singapore is erg klein. Zouk is waarschijnlijk de enige club waar house gedraaid wordt. In de andere clubs hoor je alleen maar cheesy commerciële muziek, live muziek en Chinese muziek. Twee of drie jaar geleden hadden we hier ook nog een Ministry of Sound, maar die is vrij snel weer gesloten, het liep niet.”

In tegenstelling tot Zouk, dat al achttien jaar geopend is.

De club is gebouwd in drie oude – oorspronkelijk in 1919 gebouwde - pakhuizen op de kade van de Singapore rivier.

De pakhuizen bieden tegenwoordig onderdak aan de drie zalen die Zouk rijk is.

Snel verveeld Het geboortejaar van Zouk is hetzelfde jaar waarin Lian voor het eerst begon te draaien. “Ik begon met suffe muziek als Ace of Base en Snap, maar een paar jaar later, toen ik achttien was, raakte ik steeds dieper in de clubscene.” Een scene die een andere aanpak nodig heeft dan de scene in Europa.

Dat valt ook op als je de tracklist van de cd bekijkt, waarop house, techno en minimal hand in hand lijken te gaan. In Europa kun je bijna zeggen dat elke stijl een aparte scene met een aparte schare fans heeft. djB heeft moet het meer van afwisseling hebben: “In Singapore moet je eigenlijk een mix van alle electronische stijlen draaien. Mensen raken hier heel snel verveeld, mede omdat je hier geen drugs kunt krijgen. Het beleid in Singapore is erg streng, iedereen is dus aan de alcohol. Elke keer als ze verveeld raken moet ik een andere muzikale richting op. Als ik de hele avond tech-house draai, denken ze waarschijnlijk dat ik de hele avond dezelfde plaat heb gedraaid. Daarom wissel ik een track met vocalen af met een tribal track.”

Koning Zouk en Defected zijn niet van de ene op de andere dag bij elkaar gekomen. Vier keer per jaar biedt de club namelijk onderdak aan een feest van het Engelse label. De cd zou aanvankelijk in eigen beheer worden uitgebracht, maar daar kwamen de Zouk mensen toch op terug. “We verwachtten dat de cd het niet zo goed zou doen. In Europa, maar ook in andere delen van de wereld, zijn we nog niet zo bekend.

Niet bij clubbers, maar helemaal niet bij het grote publiek.

We wilden daarom samen werken met een bekender label.

Defected dus.” Dat de band met Defected wel goed zit blijkt uit het outdoor festival dat er aan zit te komen. “Op Zouk Out, dat plaatsvindt op Siloso Beach Sentoso, op 12 december hebben we een Defected tent met onder andere Simon Dunmore, Martin Solveig, The Martinez Brothers en Copyright.

Op de andere stages hebben we ook nog mensen als Richie Hawtin, Tiga, Aeroplane en Armin van Buuren.” Tot slot vragen we hem welke plaatsen in Azië we echt eens moeten bezoeken. “Als je wilt clubben zou moet je eigenlijk naar Japan gaan. Bangkok is eigenlijk ook een goede plek om te bezoeken. De koers is daar zo laag, dat elke westerling zich daar als een koning kan uitleven!”

Defected In The House: Zouk Out Singapore ’10 is uit op Defected en wordt verspreid door N.E.W.S. www.zoukclub.com

pagina

60

tekst

alfred bos

john dahlbäck is ‘easy’ Scandinavië is al jaren een bron van kwaliteitsmuziek, in alle denkbare stijlen. En voor de clubbers is John Dahlbäck (Stockholm, 1985) geen onbekende. Sinds zijn debuut Music So Sweet uit 2002 – hij was 17 jaar oud – heeft de geblokte Zweed zijn naam gezet onder zo’n honderd producties, waaronder vier albums. Zijn bekendste track is wellicht Pyramid, dat vorig jaar menige dansvloer in een dubbele nelson klemde. In november staat Dahlbäck in Nederland, in The Matrixx te Nijmegen.

DJB: Wat is de eerste electronische plaat die je hoorde?

John Dahlbäck: “Dat was een nummer dat ik kreeg van mijn neef Jesper, die op dat moment een techno pionier in Zweden was. Dat was een album getiteld Stockholm, dat hij [in 1999] heeft gemaakt onder de naam The Persuader. Natuurlijk had ik Daft Punk en The Prodigy al eerder gehoord, maar Stockholm pakte me voor de electronische muziek. Ik was toen 13 of 14. Ik was toen al met muziek bezig. Mijn vader heeft een studio en ik maakte hip hop op zijn computers.”

DJB: Ging dat makkelijk?

“Nee, het koste me de nodige tijd om de apparatuur in de vingers te krijgen. Ik was nog jong en had geen enkele ervaring, wel belangstelling. Ik had geen idee hoe je een track moest opbouwen. Ik heb nooit problemen gehad met het verzinnen van melodieën.”

DJB: Je komt uit een muzikale familie. Hoe reageerden ze toen bleek dat jij ook muziek produceerde?

“Bijna iedereen in mijn familie heeft platen uitgebracht, dus ze keken niet raar op dat ik ook muziek ging maken.”

DJB: Speel je ook een instrument?

“Ik heb les gehad in piano, drums en gitaar. Ik speel een beetje gitaar, iets meer piano en ik heb een aantal jaren gedrumd.

In de studio klik ik niet alleen met mijn muis, ik bespeel ook instrumenten. Ik ben altijd een fan van grooves geweest en dat is ook mijn uitgangspunt in de studio: de ritmetrack moet een groove hebben, die mag niet statisch zijn” DJB: Je begon te produceren toen je nog te jong was om naar clubs te gaan. Waar haalde je je inspiratie vandaan?

“Ik was beïnvloed door mijn neef Jesper, maar ik heb ook altijd geluisterd naar jazz. Ik probeer mijn eigen variant op house te maken, met een jazz invloed.”

DJB: Je produceert sinds 2002 en hebt een lange lijst releases op je naam. Werk je zo snel?

“Vroeger wel, maar tegenwoordig ben ik niet meer zo snel. Of in ieder geval niet zo snel als ik zou willen zijn, want alles moet perfect klinken tegenwoordig. In mijn hoofd, ten minste. Daar ben ik erg kieskeurig in. Wanneer ik aan een track werk, weet ik al snel wat ik ermee wil. Dat duurt allemaal niet zo lang. Ik wil dat mijn muziek opvalt in de melêe, dus ik besteed veel aandacht aan de klanken.”

DJB: Je draait veel als dj. Ben jij de solist of reis je liever met gezelschap?

“Meestal neem ik iemand mee, vaak mijn toermanager. Naar de States gaat mijn manager mee. Ik heb liever gezelschap om me heen. Toeren kan anders een erg eenzame ervaring zijn. In je eentje in het hotel, alleen eten, in je eentje draaien. Daar kun je wel gezelschap bij gebruiken. Dat is beter voor de moraal.”

DJB: In november en december ben je op tournee door Australië.

Heb je daar al eerder gedraaid?

“Nee, het is mijn eerste toer daar, en gelijk een lange tournee.

Ik heb er al langer naar toe gewild, maar de lange vliegreis schrok me af. Mijn vrouw gaat mee, ik kijk ernaar uit. In Zweden is het dan winter en in Australië zomer. De zwembroek gaat mee!”

DJB: Je hebt de laatste paar jaar heel veel tracks uitgebracht onder de naam Kaliber. Waarin wijkt Kaliber af van de muziek die je maakt als John Dahlbäck?

“Kaliber is een bijproject. Meer underground en minder makkelijk in een set te draaien dan mijn andere producties.

Ik ben een ‘easy’ producer want naar mijn idee is de ‘easy’ muziek vaak het best. Als Kaliber probeer ik andere dingen uit met melodie en harmonie, dingen die ik nog niet heb gedaan onder mijn eigen naam. Kaliber is mijn eigen speelhoekje, als het ware.”

DJB: Je laatste album, Winners & Fools, kwam een jaar geleden uit. Hoe ver ben je met de opvolger?

“Die heb ik net afgemaakt. Ik heb er een jaar aan gewerkt. Hij komt volgend jaar mei uit, via Defected. Ik ben daar erg blij mee, het is een van mijn favoriete labels. Via Defected heb ik dit jaar al een track uitgebracht, Bon Bon, een samenwerking met ATFC. Ik heb ook wat remixen voor hen gedaan. De volgende natuurlijke stap is een album via Defected. Er zijn diverse gastzangers op het nieuwe album te horen. En een paar gastproducers. Dit is het eerste album waar ik 100 procent tevreden mee ben. Voor mij is het een nieuw geluid.”

DJB: Wat kunnen we verwachten van je dj gig in The Matrixx?

“Ik ga proberen zoveel mogelijk tracks van het nieuwe album te draaien. Ik ben benieuwd naar de reactie van het publiek.”

John Dahlbäck draait op zaterdag 14 november in The Matrixx te Nijmegen. www.johndahlback.com www.myspace.com/huggotron

pagina

61

tekst

alfred bos

fotografie

lianne van de laar

styling

heleen out

pagina

63

giovanca

zonnebloem op eigen benen

Na jaren in koortjes te hebben gezongen, is Giovanca vorig jaar zelf voor het voetlicht getreden. Haar debuutalbum, Subway Silence, is opnieuw verschenen, nu in een luxe editie met bonustrack, remixen, een videoclip en een toer documentaire. “Zo lang ik met muziek bezig kan zijn, ben ik happy.”

Ze noemden haar vaak ‘een zonnebloem’, de professionele muziekmensen die Giovanca op het toneel aan het werk zagen. Daar straalt ze, in het koortje of in het spotlicht. “Zet mij maar neer op het toneel, al is het met een triangel”, zegt Giovanca Ostiana (Alkmaar, 1977). In Japan kennen ze haar als een multitalent – ze is afgestudeerd als orthopedagoog en doet ook werk als fotomodel – en daar maakte haar debuutalbum Subway Silence veel indruk.

Nederland leerde haar kennen via haar duet met Wouter Hamel, As Long As We’re In Love, dat in de winter van 2007 de hitparade haalde.

Noem haar geen soulzangeres, die jas is haar te krap. Giovanca omschrijft haar stijl als “soulpop met een jazzy randje” en beter kan schrijver dezes het niet verzinnen. Ze is de potentiele superster van het Amsterdamse Dox label, dat ook de muziek van Benny Sings, Wouter Hamel, Zuco 103 en Benjamin Hermans uitbrengt. Ze maakte Subway Silence na jarenlang als achtergrondzangeres te wereld te hebben afgereisd. Waardoor men al snel is geneigd te denken dat Giovanca uit het koortje omhoog is gevallen. Het tegendeel is waar.

“Als kind zong ik veel, maar dan ben je er niet mee bezig als beroep. Op de middelbare school werd het serieus en vanaf mijn achttiende heb ik mijn geld verdiend met muziek.” Al snel werd de opvallende podiumverschijning gevraagd om bij anderen te komen zingen. “Ik heb het verschil tussen koortje of solo nooit zo sterk gevoeld, je bent ten slotte zangeres. Ik had niet het gevoel dat ik per sé op de voorgrond moest staan.”

Urgentie Daar dachten Benny Sings en de mensen van het Dox label anders over.

Een jaar of zeven terug zagen ze Giovanca zingen in het koortje van een soulzangeres die meedeed aan de Grote Prijs van Nederland. Daar deed Benny Sings ook aan mee en tegen de mannen van Dox sprak hij de gedenkwaardige woorden: ‘Als ik groot word, ga ik voor haar een plaat maken’.

Enkele jaren later belde Dox met de mededeling dat Benny een aantal liedjes voor haar had. Maar door drukte heeft ze er nooit naar kunnen luisteren. Pas bij de derde poging, weer twee jaar later, kwam het tot een samenwerking.

Giovanca stapte in de opengevallen plek van Benny’s koortje. “Ik had toen

gelijk zoiets van: Ik ga nooit meer weg.”

Benny Sings is ook de stille kracht achter Giovanca’s debuutalbum. Ze schreven samen de liedjes en Benny coproduceerde en programmeerde de beats. Het klikt tussen de twee: “Benny’s onpretentieuze manier van muziek maken vind ik een verademing. Hij is niet bezig met imago of uiterlijk, bij Benny kan ik mezelf zijn.” Giovanca schrijft haar teksten en melodielijnen. Ze zoekt in ieder nummer minstens één moment waarop er een zekere urgentie doorklinkt. “Eén moment waarop de muziek je echt raakt. Dat inspireert ook om een tekst te schrijven.”

De remixen op de luxe editie van Subway Silence geven de radioliedjes een club feel. Het ging Giovanca niet om grote namen, ze wilde onbekende talenten “onderdeel van mijn project maken”. Naast remixen van Nobody Beats The Drum zijn er ook bewerkingen te horen van de Haarlemse nu-soul zanger en hip hop producer Sotu The Traveller (Baris Arkardere) en het duo The Please (met o.a. DJBroadcasts Minggus Dorpmans). “Ik ga graag op zoek naar nieuwe mensen. Ik vind het veel spannender om te werken met mensen die nog niet zo bekend zijn. Wat gebeurt er allemaal vlak onder onze neus?” Niet alle remixen staan op de heruitgave van Subway Silence. De overige zijn beschikbaar via iTunes.

Twee jaar terug studeerde Giovanca af als orthopedagoog, dat is iemand die werkt met moeilijk opvoedbare kinderen. En daar kan ze muziek goed bij gebruiken. “Mijn idee is: talent is healing. Het werkt helend om je creatief te uiten.

Dus ik probeer die twee vakken met elkaar te combineren. Ik ben de hele dag zangeres, maar af en toe – vooral in de interactie met jonge mensen – komt de orthopedagoog in me naar boven. Dan gebruik ik in mijn andere werk bewust muziek.”

De luxe editie van Subway Silence is uit via Dox Records. www.giovanca.nl

tekst

pagina

65

michael oudman

Cari Lekebusch, een man van zijn woord. We spreken af om aan het eind van de middag te bellen. Om kwart voor zes is het zover. We interviewen de Stockholmer met de komende editie van ’s lands meest bekende technofeest – Awakenings – in het achterhoofd. “Ik kijk er naar uit om weer naar Nederland te komen. Het is een van de leukste landen. In het algemeen, maar ook qua dancescene. Al jaren trouwens.” Een gesprek over het verleden, in de toekomst zijn en sprinkhanen.

DJB: Sinds wanneer ben je bezig met electronische muziek?

Lekebusch: “Sinds begin jaren ‘80. Mijn vrienden en ik kwamen er achter wat voor apparatuur er gebruikt werd voor electronische muziek en gingen in de winkel kijken naar die machines. Ze waren belachelijk duur. Maar toch gingen we er mee aan de slag. Knoppen drukken, loopjes maken. Eind jaren ‘80 raakte ik verzeild in de electro, acid, techno. Daarma bouwde ik langzaam een eigen studio en begon tracks te maken. Toen begon ik zelf ook een beetje te deejayen. “ DJB: Je zei dat de apparatuur duur was. Hoe kwam je aan het geld?

“Ik had een vriend met een 808 drumcomputer die ik geleend had.

Hij wilde hem zelf niet gebruiken. Daarna nam ik kutbaantjes om geld bij elkaar te schrapen waar ik kabels en speakers van kon kopen. Vanaf daar ben ik verder gegaan met verzamelen. Elk jaar kon ik er wel weer wat bij kopen. Toen mijn eerste platen uitkwamen investeerde ik het geld ook meteen in apparatuur. Al mijn geld ging eigenlijk. Ik had geen plek om te leven, dat deed ik in de studio.

Het was misschien wel een depressieve tijd. Ik moest offers maken, maar dat is eigenlijk altijd zo. Je moet daartussen een balans zien te vinden. Maar tegenwoordig mag ik niet meer klagen. Ik kan leven, kan mijn huur betalen en ik heb de apparatuur die ik nodig heb om muziek te maken.”

DJB: Wat zijn de grootste muzikale veranderingen die je meegemaakt hebt?

“Het brandpunt van de house- en technoscene verschuift altijd van het ene land naar het andere. En van stijl naar stijl. Ook het gemiddelde tempo van een muziekstijl veranderd keer op keer. Dan is het weer langzaam, dan weer snel. Het verandert met de verschillende generaties. Dat is wat ik leuk vind aan house en techno. De stijlen die elk jaar vooruit proberen te gaan, blijven leuk om te volgen. Helemaal als je een stijl al twintig jaar volgt. Als je zelf produceert wil je ook vooruitgaan, toch? Je kijkt terug en realiseert je wat je gedaan hebt en je bedenkt je wat je nu weer gaat doen. Het is een langzaam proces.”

DJB: Je hebt in de jaren dat je bezig bent een enorm aantal releases uitgebracht. Gaat het niet vervelen?

“Nee! Het wordt juist leuker en leuker. Elke keer ontdek ik nieuwe manieren om bepaalde dingen te doen. Het geeft ook echt een oppepper als je leuke gigs hebt, goede feedback ontvangt en nieuwe ideeën krijgt. In een donkere kamer zitten geeft je echt geen inspiratie, terwijl je die juist zo hard nodig hebt. Er zijn zoveel factoren in een leven waardoor je focus even niet meer op de muziek ligt.

Als je dan na een jaar weer in de muziek duikt, heb je weer nieuwe inspiratie. Ik hou er ook van om andere culturen te leren kennen, om vreemde mensen te spreken. Je leert ook veel over je eigen cultuur als je reist. Inspiratie ontstaat meestal uit een gevoel, een stemming.

Soms sta ik op een plein, in een stad waar ik nog nooit geweest ben.

Het is nacht en ik zie de lichten en je spreekt wat mensen, je komt in een bepaalde stemming en dan kun je dat gevoel in muziek omzetten. En daar zet je dan een beat onder, haha. Maar soms is het ook iets simpels, als een geluidje uit een synth.”

DJB: Is het een tweede natuur voor je?

“Ik denk het wel ja. Na verloop van tijd althans. Ik denk nooit echt na over wat ik moet doen, het gebeurt gewoon. Soms dan weet ik dat ik iets nodig heb, maar niet wat. En dan ga ik jammen. Na een tijdje experimenteren, kom je er vanzelf achter. Het is zo abstract dat je het niet kunt plaatsen, totdat je die paar seconden ervaart waarop je het geluid daadwerkelijk hoort. Dan pas wordt het tastbaar. Je moet een Jedi zijn om precies te weten wat je doet. Je drijft op het moment, je hoeft niet na te denken, alleen te voelen. Het is alsof je de toekomst ervaart, alsof je een paar seconden vooruit loopt.”

cari lekebusch de bidsprinkhaan van de techno

DJB: Wat heb je met bidsprinkhanen?

“Het is echt een raar beest. Ik hou van jongs af aan al van kung fu films en The Praying Mantis (bidsprinkhaan) is een bepaald kung fu stijl. Ik hou ook van de filosofie achter kung fu. Het is eigenlijk een hobby die ik al heel lang heb, naast muziek. Bovendien is het beest zelf ook fascinerend. Het is misschien ook een mascotte.”

DJB: En wat heb je met hoofddeksels?

“Als je begint met iets, kun je er soms moeilijk mee stoppen. Ik heb een gelukspet. Als je op tournee bent en je vindt een pet en je gig gaat goed, dan denk je onbewust misschien toch dat het door die pet komt. Ik droeg altijd al petjes, ik was ook een b-boy,weet je. Ik ben niet heel bijgelovig, maar ik heb toch wat bijgeloof van m’n oma geërfd, denk ik.”

Cari Lekebusch staat op 27 november op de Drumcode Special van Awakenings in de Amsterdamse Gashouder. Op het affiche vind je ook nog Ida Engberg, Joseph Capriati, Paul Ritch, Adam Beyer en The Advent & Industrializer. www.lekebuschmusik.se

tekst

alfred bos

bericht van planeet sample

essential album Hudson Mohawke Butter (Warp/V2)

Over Hudson Mohawke gaat het gerucht dat hij vlak voor de dood van Michael Jackson werd gepolst of hij niet wat wilde produceren voor de King of Pop. Ook bij andere grootheden uit de R&B scene staat de 23-jarige Schot inmiddels op de radar. Logisch, want als er iemand de scherpe kantjes en het avontuur kan terugbrengen in het bubbelgum genre, dan is het Hudson Mohawke wel.

Zijn debuutalbum Butter op Warp (afgelopen zomer grotendeels opgenomen in Amsterdam) staat vol verwijzingen naar de jaren ‘80, het tijdperk van de permanentjes, drukke discoplaten en eerste hip hop. Gek eigenlijk, want Ross Birchard, zoals HudMo voor de postbode in zijn woonplaats Glasgow heet, was nog niet eens geboren toen de SOS Band en Alexander O’Neal hun grootste successen vierden. Wel was hij er vroeg bij. Op zijn tiende maakte Birchard zijn eerste mixtapes met de platen van zijn vader (die dj was). Dankzij het PlayStation programma Music 2000 zette hij op zijn twaalfde de eerste voorzichtige stappen op de planeet Sample, om daarna als DJ Itchy in de eindronde van de DMX dj kampioenschappen te belanden, als jongste finalist ooit. Hij was 15.

Schotse beatmaker Niet lang daarna vindt Birchard aansluiting bij de kleine hip hop scene van Glasgow en gaat spelen bij de band Surface Empire waaruit het Lucky Me collectief groeit, een groep dj’s en producers waaronder ook Rustie en Mr. Copy. Daarnaast raakt Birchard bevriend met producer Mike Slott, met wie hij het duo Heralds Of Change begint. Er verschijnen wat singles en talloze mixtapes, maar het duurt tot 2007 eer Birchard iets op een groot label uitbrengt. Dat is de track Free Mo op een Ubiquity compilatie. Een jaar later duikt het alter ego Hudson Mohawke voor het eerst op. De naam is afkomstig van een inscriptie op een beeld dat in Birchards eeuwenoude huurhuis stond. Ondertussen is er in de alternatieve hip hop scene behoorlijk wat opwinding ontstaan over de ongebruikelijke instrumentale beats die uit Schotland komen. De producties rammelen vaak aan alle kanten, zijn een beetje overstuurd en duren vaak maar een paar minuten. Maar ze klinken fris, anders, vreemd. Neem Ooops! uit 2008, een moddervette single op Wireblock die inmiddels voor veel geld op muzieksite Discogs van de hand gaat en waarop HudMo laat horen dat zijn flipperkastbeats prima met rappers overweg kunnen. Rond diezelfde tijd hangt Warp aan de lijn. Het Londense platenlabel wil het succes van Flying Lotus bestendigen en de jonge, veelbelovende Schotse beatmaker (23) past perfect in dat plan.

Kermis in Vegas Begin dit jaar brengt Warp de Polyfolk Dance EP uit. De zes nummers tellende single krijgt echter gemengde kritieken. Hudson Mohawke lijkt nog zoekende naar een nieuwe route door het beats bos, die (door hem verfoeide) paden als wonky, aquacrunk en glitch-hop weet te vermijden.

Op Butter is dat gelukt. Het nieuwe HudMo-geluid is bombastischer en kitscheriger dan voorheen, af en toe op het hysterische af. Zo plakt Birchard op opener Shower Melody direct psychedelische gitaren en megalomane synthesizers aan elkaar. Wat een binnenkomer!

De introverte glitchy stijl van zijn eerdere werk is verruild voor uitbundige samples, luide drumpartijen en snerpend keyboardwerk met een hoog jaren ’80 gehalte. Alsof Jimmy Jam & Terry Lewis samen met Luke Vibert en Kanye West een nachtje hebben doorgehaald op de kermis in Vegas.

Tussen de achttien nummers - aan lange tracks heeft Hudson Mohawke nog steeds een broertje dood - vind je een paar vocale nummers, waarvan die met Olivier Daysoul het meest geslaagd zijn. Zo is Joy Fantastic (let ook op het hilarische Peter Pan-achtige intro) met zijn neonkleurige keyboards, zoete melodietjes en overstuurde cheapo drumcomputer zo’n track die je aan het eind van de avond nog weet te herinneren. Op het zonnige Just Decided klinken Daysoul en HudMo als een hedendaagse tegenhanger van Zapp, Lakeside en Loose Ends. Melodie is voor Birchard belangrijker dan een dikke bas en melodie vind je dan ook plenty op Butter.

Voor fans van het eerste uur zijn er nummers als Zoo00Oom en Star Crackout, waarop HudMo de gordijnen even dicht doet. Om ze een nummer later weer wijd open te rukken met schreeuwende keyboardsamples en (zelf gedrumde) bombastische beats.

Butter is een dappere en zeer geslaagde stap richting volwaardig producerschap. Het is een rijk album dat per draaibeurt groeit en niet snel zal vervelen. “Ik wil leren arrangeren zoals Quincy Jones in z’n beste dagen”, liet Hudson Mohawke uit zijn mond optekenen. Voor Michael Jackson mag het dan te laat zijn, binnenkort staat de telefoon in Glasgow roodgloeiend. ***** (René Passet) Butter is uit op Warp en wordt verspreid door V2. www.myspace.com/hudsonmo

pagina

67

pagina

68

reviews

Estroe Elemental Assets (Connaisseur)

Sinds Estroe haar kleine Amsterdamse verdieping verruilde voor een ruim Rotterdams appartement heeft ze de rust in de kop om een album te maken.

Daarbij hielp het dat de techno dj en producer haar ziekenhuisbaan opgaf om zich fulltime op de vierkwartsmaat te kunnen storten. Elemental Assets volgt op een stroom succesvolle singles die werden opgepikt door dj’s als Laurent Garnier, Carl Cox en Ripperton. Die vielen allemaal als een blok voor de vloeiende, delicate techno van de Nederlandse, met Driven als meest succesvolle voorbeeld. Dat nummer, met een heel herkenbaar en zeurend pitchtoontje en een bas waarmee je een heel festivalveld kunt bekleden, ontbreekt niet op dit album. Waarop dj’s verder nieuwe, sterke clubtracks als Late Night Thinking, Inspirited Away en het door Miss Kittin gezongen Le Flaneur zullen vinden.

Toch volgt Elemental Assets maar af en toe de mores van de dansvloer en is het ook een plaat die thuis of in de auto prima werkt. Estroe is nu eenmaal niet van het beukwerk maar van de nuance, van mooie strings en fijne geluidjes.

Daarvan puilt Elemental Assets uit. ***** (René Passet)

Deadmau5 For Lack Of A Better Name (M au5trap)

De Canadese dj/producer Joel Zimmerman alias Deadmau5 heeft de afgelopen paar jaar een enorme fanbase opgebouwd. Sinds 2005 heeft hij een imposant portfolio opgebouwd en op dit moment staat hij samen met Kaskade en de geweldige zangeres Haley Gibby (onthoud die naam) in de hitparades met de single I Remember, een nummer dat dateert van 2008. For Lack Of A Better Name is Zimmermans tweede album en dat valt andermaal niet tegen.

Misschien is het niet helemaal de stijl die de Deadmau5 liefhebber gewend is, maar kwalitatief staat dit album als een muizenval. Op de plaat zijn gastrollen ingeruimd voor Rob Swire en MC Flipside, die wat mij betreft overbodig zijn.

De instrumentale tracks op het album zijn beduidend beter, de dooie muis is op eigen kracht sterk genoeg. Check bijvoorbeeld het speelse Bot, dat rammelt van de percussie en een stuwende werking heeft. Titeltrack Lack Of A Better Name scoort eveneens een duim omhoog, ook al is het meer een luister- dan een dansvloertrack. Goed dat Deadmau5 niet in zijn hitsound is blijven hangen. ***** (Art-D-Fact)

wordt al snel duidelijk dat C-Mon & Kypski meer de alternatieve pophoek in zijn gedoken, maar de onverwachte wendingen in de muziek zijn gebleven –het handelsmerk van de groep. Een mooi voorbeeld hiervan is het gevoelige China, dat naast de popinvloeden ook plaats biedt aan prachtige strijkers (viool en altviool). Aan de hand van deze track horen we ook direct de muzikale groei van C-Mon & Kypski. Het (oorspronkelijke) duo, vreemd genoeg als kwartet op de cover afgebeeld, krijgt op We Are Square de hulp van namen als Benjamin Herman en Kyteman. Van de oorspronkelijke hip hop insteek van het duo is na vier albums weinig meer over. C-Mon & Kypski staan vandaag de dag voor genre-overschrijdende muziek, waar Nederland trots op mag zijn. ***** (Art-D-Fact)

Giovanca Subway Silence (Dox)

Het debuut van de Noord-Hollandse Giolvanca ligt alweer anderhalf jaar in de winkel te lonken, maar is opnieuw uitgebracht in een gelimiteerde luxe editie.

Naast het originele album, dat is gevuld met prettig weghappende soulpop, telt deze steroid-versie van Subway Silence een bonustrack, een viertal remixen, drie videoclips en een leuke documentaire rond de zangeres, met beelden van haar tournees door Europa en Japan, akoestische sessies, kiekjes backstage en in de studio – veelal door Giovanca zelf gedraaid. Aan de naar de jazzy jaren ’70 pop van Steely Dan herinnerende klank herkennen we de hand van producer Benny Sings, die samen met de zangeres verantwoordelijk is voor het repertoire. Met de donkere dagen voor de deur is Subway Silence een prettig album om mee weg te kruipen op de bank, liefst in intiem gezelschap.

Giovanca blaast nergens de vitrage van de sponningen, maar excelleert in ‘kleine’ liedjes waarin ze naar hartelust kan kirren. Wat is het verkleinwoord van diva? Divaatje? Nee, Giovanca. ***** (Enrico Riva)

V/A

Samuel L. Session The Man With The Case (Be As One)

Panoramabar 02: Tama Sumo (Ostgut Ton/N.E.W.S.) Je zou de snelweg tussen Amsterdam en Berlijn kunnen plaveien met clubcompilaties. Al twintig jaar vallen ze ieder seizoen als appeltjes uit de bomen.

De meeste compilaties zijn van het niveau hap-slik-weg maar als de Berlijnse Panoramabar haar tweede verzamelaar uitbrengt, gaan we toch even rechtop zitten. De schijf is aan elkaar gemixt door de in Nederland volslagen onbekende Tama Sumo. De struise Duitse heet eigenlijk Kerstin Egert. Ze draait al sinds ’93 en stond eerder achter de draaitafels in Tresor. Op grond daarvan verwacht je een stevige technomix, maar Panoramabar 02 zit meer in de diepe househoek. Waarbij Sumo 21 nummers lang behendig slalomt tussen old school en new school, met materiaal van Prosumer, Kassem Mosse en Mike Huckaby. De hele mix (met nogal wat exclusieve nummers) ademt het ouderwetse housegevoel, zonder ook maar een moment op nostalgie te mikken. Volume 2 is daarmee een prima uitnodiging om de auto naar Oost-Berlijn te pakken, zo snel mogelijk. ***** (René Passet)

Mulatu Astatke New York – Addis – London The Story of Ethio Jazz 1965 – 1975 (Strut/PIAS)

Pulse - By Isis (Dance-Tunes/ID&T/Oxfam Novib) DJ Isis (voorheen 100% Isis) heeft recentelijk een nieuwe mixcompilatie uitgebracht met de werktitel Pulse, een project waarbij de opbrengst ten goede komt aan het goede doel. Isis, die zich de laatste periode ook op het productionele vlak begeeft, weet met Pulse een erg fijne mix af te leveren waarbij de groove centraal staat. Isis’ neusje voor de zalm is na zo’n 15 jaar in het dj vak nog altijd messcherp. Moeiteloos heeft ze een aantal parels weten te selecteren, waaronder haar eigen Ibiza Luna, een co-productie met Piet Jan Blauw waarmee ze ook de knaller Eenhoorn creëerde. Opvallend is dat Isis in haar producties de speelsheid van haar voorbeeld Dimitri (en daarmee gelijk zijn voormalige compaan Eric Nouhan) vertaalt naar het hier en nu. Na het horen van Pulse snap je direct waarom Isis nog altijd een zeer graag geziene gast is op de club- en festivalpodia. Met een nogal altijd hoorbare passie voor elektronische muziek is deze dame nog lang niet uitgerangeerd. Aanrader. ***** (Art-D-Fact)

Bij Samuel Larsson kun je altijd aankloppen voor een gepeperd clubplaatje.

En dat aankloppen dan letterlijk, want de Zweed heeft van tribal techno zijn handelsmerk gemaakt. Sinds midden jaren ’90 produceert hij als Samuel L. Session tracks waarvan de stofzuigers spontaan gaan swingen, want het klopt en klettert alle kanten uit terwijl de synths zwaar steunen en kreunen. Hoewel zijn discografie een slordige tachtig releases telt, is The Man With The Case pas zijn tweede album. Zou de meester van de heftige sprint ook het langademiger werk van de stayer aankunnen? Dat kan hij, mits je je biologische klok op nachttijd zet en de spaarlampen in de vuinisbak kiepert. Want enige consideratie met de meubels kent de man uit Gothenborg niet: dit is muziek om de ledematen op uit te schudden en wat in de weg staat, krijgt een tik. Voor ha-fijn-weer-thuis-op-debank sessies is dit album derhalve volkomen ongeschikt, maar als opwarmer voor een nacht stappen is het moeilijk te verbeteren. Fijne plaat om de donkere winteravonden mee weg te branden. ***** (Enrico Riva)

Afgelopen zomer stond de oude baas in Paradiso. Het werd een magische avond, waarin de Ethiopische vibrafoonspeler en componist Mulatu Astatke schitterde naast The Heliocentrics, met wie hij onlangs een album opnam. Wie Broken Flowers van filmmaker Jim Jarmush zag, kent de muziek van Astatke al.

Want de soundtrack stond er vol mee. Astatke fuseert traditionele Afrikaanse muziek met jazz en Ethiopische folk. Het resultaat klinkt wonderlijk en verslavend. Veel van het oude werk, ooit opgenomen in stoffige studiootjes in Addis Abeba, zag de afgelopen jaren opnieuw het licht; denk aan de Ethiopiquesseries. Maar het is voor het eerst dat het beste materiaal van Mulatu Astatke overzichtelijk is verzameld. Op The Story of Ethio Jazz vind je de eerste sessies die hij in Engeland (waar hij in de jaren zestig studeerde) opnam, de platen die hij voor het New Yorkse Worthy maakte en het beste van zijn werk na terugkeer in Addis Abeba. Ook de klassiekers Yekermo Sew en Yegelle Tezeta (met een krakkemikkig orgeltje dat je nooit meer vergeet) ontbreken niet. Schitterende compilatie. ***** (René Passet)

C-Mon & Kypski We Are Square ( Jammm)

Na het fantastische en vooral gevarieerde Where The Wild Things Are, uitgebracht in 2006, hebben de fans even moeten wachten op nieuw materiaal van C-Mon & Kypski – de twee compilaties uit 2008 niet meegerekend. Eind vorig jaar doken de Utrechters opnieuw de studio in voor hun vierde album. Simon Akkermans (producer en mede-oprichter van de band) beloofde onlangs in een persbericht op het nieuwe album een ervaring die “nog energieker, nog wilder, en nog avontuurlijker is dan de voorgaande albums. We hebben dit keer de energie van het samenspelen weten te vangen. Ook zingen we nu zelf; dat was een ontdekkingreis op zich.” Bij beluistering van We Are Square

V/A

Krause No Guts, No Glory (Sony Music)

Susanne Clermonts uit Groningen staat op het toneel als Krause, eenvrouws punkband met gitaar, laptop en effecten. Ze is al een aantal jaren bezig en na een periode van zoeken heeft ze, zo blijkt op haar debuutalbum No Guts, No Glory, heeft ze haar draai gevonden. De katalysator was in dit geval Noisia, het drum ’n bass trio uit haar woonplaats. Die hebben Krause’s bijterige electropunk een roestvrijstalen fundament gegeven. Het album klinkt als een klok, de songs zijn puntig en over Krause’s inzet is nooit twijfel geweest.

Haar interpretatie van electro staat dichter bij punk dan bij, zeg, Miss Kitten en Noisia’s productie geeft de muziek een gelaagdheid die ook na meerdere luisterbeurten verrassend blijft. No Guts, No Glory is meer dan een plaat voor de koptelefoon; zet ‘m op, draai de volumeknop naar rechts en voor je het weet schal je uit volle borst mee. ***** (Enrico Riva)

reviews Darko Esser Balans (Wolfskuil) verschijnt 30 november

Na zes jaar en zo’n dertig releases lanceert Darko Esser zijn eerste langspeler.

En zoals de titel al suggereert is het geen eenvormig schijfje met een dozijn dj tools voor de vloer (zoals menige debutant uit zijn laptop en presets tovert), maar een techno toverbal die per track van kleur verandert. Maar, alles in balans. De neurotische kraak- en schuurgeluiden vinden hun tegenwicht in de hemelse belletjes en luistertracks worden afgewisseld door pittiger werk.

So far so good. Vetleren medailles voor vernieuwing zal de programmeur van Doornroosje er niet voor krijgen, daarvoor blijft Balans te keurig binnen de lijnen van het genre. Maar de liefhebber zal de plaat vaker dan gemiddeld een draaibeurt geven, want anders dan de meeste dansalbums – techno of anderszins – kent Balans eenheid in variatie én zijn de tracks slim achter elkaar gezet. Aha, daar openbaart zich de dj in de producer. Het maakt Balans tot een van de betere techno releases van het toch al niet beroerde jaar. Het is niet wereldschokkend, maar het is wel verdomd goed gedaan en Darko’s debuut zal langer houdbaar blijken dan de hypes die wél voor zogenaamde opwinding zorgen. Moraal: bescheidenheid kent geen tijd. ***** (Enrico Riva)

Matias Aguayo Ay Ay Ay (Kompakt/N.E.W.S.)

Wie Kompakt een beetje volgt, kent Matias Aguayo al. De Braziliaanse producer debuteerde vijf jaar terug bij de Keulenaren en had vorig jaar een grote clubhit met het plagerig getitelde Minimal. Voor orthodoxe technofans die de bewuste single misten zal Ay Ay Ay even slikken zijn. Zeker de helft van de geluiden is afkomstig uit de keel van Aguayo. Soms zijn het de baslijnen, soms zijn het de ritmes (zuchten, puffen, blazen) en altijd wordt er gezongen. In het Spaans. Het Oostenrijkse Bauchklang doet iets dergelijks met de menselijke stem al jaren, maar zij missen de Zuid-Amerikaanse swung die Aguayo wel in z’n donder heeft. De vezels van Ay Ay Ay zijn van housegrooves gevlochten, maar Aguayo neemt maximale vrijheid tussen de vierkwartsmaat en gebruikt ook elementen uit Afrikaanse muziek en Zuid-Amerikaanse cumbia. Het resultaat klinkt als de Freggels meets Manu Chao op een afterparty in Ibiza.

Onweerstaanbaar. ***** (René Passet)

Dizzee Rascal Tongue N’ Cheek (Dirtee Stank /N.E.W.S.)

Dizzee Rascal was na het verval van de UK garage de grote man bij de opkomst van het grime genre. Deze uit Oost-Londen afkomstige MC werd in korte tijd wereldberoemd met zijn agressieve muziek en ‘felle’ lyrics – luister voor de grap eens zijn track I Luv You van debuutalbum Boy In Da Corner uit 2003, goed voor de Mercury Prize van dat jaar. In de periode daarna groeide Dizzee Rascal uit tot een internationale popster. Tongue N’ Cheek is inmiddels zijn vierde langspeler, waarop Rascal meer dan ooit een breed geluid etaleert: van urban beats & breaks, UK garage, sleazy electro tot zoete soul, hip hop, disco en house. Zo werkte hij op ditmaal samen met Armand van Helden (de single Bonkers) en onze eigen Tiësto (het afsluitende Bad Behaviour). Eerlijk gezegd is de brede muzikale inbreng onder de lyrics van Dizzee Rascal best een verademing, al zullen de die-hard fans vermoedelijk het liefst zijn oude grime sound horen. ***** (Art-D-Fact)

Flaming Lips Embryo (Warner Music)

Toen ze in 1999 jan en alleman een appelflauwte gaven met hun negende album The Soft Bulletin, was Flaming Lips al de mafste band van de alternatieve rock generatie. En sindsdien is het kwartet uit Oklahoma City alleen maar eigenwijzer, maffer en vooral ook beter geworden. Net als het geval was met het sci-fi conceptalbum Oshimi Battles The Pink Robots (2003) en het als een kruising van Beach Boys en Mothers Of Invention klinkende At War With The Mystics (2006) is ook album nummer twaalf, Embryo, een aanrader van de bovenste plank voor iedereen die graag buiten de hokjes luistert en Radiohead tot zijn favorieten rekent. En niet eerder waren de Lips – huisstijl: Disney on acid – zo experimenteel en tegendraads als op Embryo. Het album (18 tracks, 70 minuten) zou je hun krautrockplaat kunnen noemen, al klonk krautrock nimmer zo poppy en catchy als hier. En er is geen rockband die zo fraai harpen (!) in de arrangementen weet te verwerken als Flaming Lips. Zijn de songs catchy en de arrangementen dwars en tegendraads, toch klinkt Embryo voor de Lips liefhebber niet onvertrouwd. De poëtische teksten over kleine mensen in een groot heelal zijn gebleven, evenals de vage maar onmiskenbare jaren ’50 science fiction sfeer. Nieuw zijn het kartelrandje en de post-rock uitspattingen. En al vraagt Embryo iets meer moeite, de beloning is navenant. Voor de luisteraar de plaat van het jaar. ***** (Enrico Riva)

Demdike Stare Symbiosis (Modern Love)

Na twee singles die in de idioot kleine oplage van 300 stuks werden uitgebracht ontstond er direct een kleine hype rond Demdike Stare. Schaarste creëert vraag. Maar er ontstaat natuurlijk geen opwinding als dit Britse duo niet iets bijzonders maakt. Dat doen Miles Whittaker en Sean Canty uit Manchester dan ook. Symbiosis klinkt als Lonely Planet in dub. Met flarden Aziatische, Perzische en Afrikaanse muziek naast Scandinavische drones, Jamaicaanse reggae en Berlijnse beats. Het is alsof Rhythm & Sound samen met Burial op wereldreis is geweest. Dat van die dub is overigens verklaarbaar. Zo is Whitaker de helft van

pagina

69

dubtechnoduo Pendle Coven. Canty kun je, als baas van het rare groove label Finders Keepers, rustig om een plak obscuur vinyl sturen. De combinatie van die twee karakters maakt Demdike Stare onweerstaanbaar. Symbiosis, met daarop de twee gelijknamige singles, puilt uit van de rijke, broeierige soundscapes en dikke mysterieuze dubs. Van harte aanbevolen. ***** (René Passet)

Way Out West We Love Machine (A rmada Music)

Way Out West is al sinds medio jaren ‘90 niet meer weg te denken uit de mondiale progressive house scene. De formatie, bestaande uit Nick Warren en Jody Wisternoff die beiden ook succesvol zijn op eigen benen, is toe aan studioalbum # 4. Door de jaren heen heeft Way Out West zich gemanifesteerd als genreoverschrijdende act, die naast progressive house, (progressive) trance en epic house ook experimentele breakbeats voortbrengt. We Love Machine bevat twaalf uiteenlopende producties, waarbij duidelijk wordt dat Way Out West nog altijd de woorden sfeer en beleving hoog in het vaandel heeft staan. Iedere track op dit nieuwe album is tot in de puntjes verfijnd en uitgewerkt, regelmatig met vocale inbreng. Op zijn tijd wordt het tempo naar beneden geschroefd en ontstaat er een soort ‘poppy’ geluid, uiteraard overgoten met die typische Way Out West saus. Dan klinkt de groep als een jaren ’80 wave act. Titelnummer en openingstrack We Love Machine is werkelijk van adembenemende schoonheid, alsof een pop/rockband staat te spelen over een epische, progressive breaks creatie. Daarna volgen nog een flink aantal uitstekende tracks, zoals het meeslepende en wederom epische Future Perfect. Way Out West blijkt nog altijd één van de allerbeste acts die de progressive/trance muziek rijk is. Niet vreemd dus dat Armada Music dit album voor de Nederlandse markt uitbrengt. ***** (Art-D-Fact)

V/A Supperclub Adrenaline (United)

De tweede reeks Supperclub verzamelaars, die rond het thema Sin, is gevarieerder van muziek en sfeer dan de serie ‘dine & wine’ compilaties die de excentrieke Amsterdamse uitspanning in 2000 – het jaar van de sushi – aftrapte. Want voor de Sin serie werkt men met wisselende samenstellers. En zo kan het gebeuren dat na de Balearische sferen van Naivety, samengesteld door Marcello, er op aflevering nummer zes rare groove, funk en andere (mid-tempo) breakbeats op het menu staan. De chefs du jour van Adrenaline zijn Trevor Mac (baas van het Jalapeno label) en diens studiopartner Elliot Ireland, die produceert als Skeewiff; tesamen vormen ze tweederde van de downtempo act Icon. Die credentials wijzen de muzikale koers: denk Kraak & Smaak, Mark Rae, Nightmares On Wax. Die zijn allemaal te horen op deze dubbelaar, die geen tussenstand van lounge anno 2009 biedt maar een kijkje in de platenkast van enkele verstokte rare groove adepten. De tracks komen overwegend uit de oude doos, er zitten nauwelijks verrassingen tussen en de verstokte lounger kan wegens overbekendheid minstens de helft van het repertoire zo meefluiten, maar dat neemt niet weg dat Adrenaline kan dienen als smeerolie voor een stout feestje. Misschien zou Endorfine een betere titel zijn geweest. ***** (Enrico Riva)

Marbert Rocel Catch A Bird (Compost/N.E.W.S.)

Twee jaar terug debuteerden ze met het lieve Speed Emotions, een album dat zich zo goed aan de hokjesgeest wist te onttrekken dat het een paar draaibeurten vergde voordat je ‘hem had’. Geen jazz, geen house, geen elektronica, maar iets daar tussenin. Ook opvolger Catch A Bird speelt met stijlen, maar is toch meer een dansalbum dan het debuut. Je kunt duidelijk horen dat Marcel Aue, Robert Krause en zangeres Antje ‘Spunkie’ Seifarth, on the road zijn geweest. Catch A Bird kent de opbouw van een liveset, met als uitsmijter Hush Now, dat klinkt als een met wodka besprenkelde vrijpartij tussen Shantel en Moloko’s Roisin Murphy. Vaker houdt Marbert Rocel zich juist in, hetgeen de spanning ten goede komt. Aue & Krause leggen met hun (gesampelde) bas- en gitaarpartijtjes een mooie basis voor Seifarth, bij wiens stem je onwillekeurig jazzclub associaties krijgt. Inclusief trage rookcirkeltjes boven haar hoofd.

Leuk is het tweeluik My Bed /Your Bed, waarin een jongen en een meisje beiden terugblikken op een geslaagde date: “We started the evening at the small café before we got blinded by the light”, zingen ze. Net zoals het verloop dus op dit prima tweede album. ***** (René Passet)

Ard Bit Spanon (Symbolic Interaction)

Onlangs werden we getipt over de artiest Ard Bit. Na enig speurwerk bleek dat het om de Nederlandse producer Ard Janssen gaat. Spanon is zijn debuutalbum, dat is verschenen via het Japanse Symbolic Interaction label. Hoe klinkt Spanon dan? Volwassen en geslaagd! Ard Bit pendelt tussen stromingen als dubstep, electronica/IDM en ambient – een fraaie kruisbestuiving. Het is alsof de muziek van Aphex Twin, Autechre, Plaid, Kettel en 2562 in de blender is beland, waarna een indrukwekkend palet van rustieke c.q. spannende klanken en typische elektronica (soms dubstep) beats met een avontuurlijke insteek ontstaat. Kortom, dit is een erg goed visitekaartje. En nu maar hopen dat ze bij Warp Records opmerken hoe goed het debuutalbum van deze Nederlandse producer is. Wellicht zien we hem dan later terug op labels van dat kaliber. ***** (Art-D-Fact)

reviews GusGus 24/7 (Kompakt/N.E.W.S.)

24/7 is alweer het zesde album van de IJslandse formatie GusGus. De groep wisselt nogal eens van samenstelling en bestaat tegenwoordig uit Stephan Stephensen (President Bongo), Birgir Þórarinsson (Biggi Veira) en Daníel Ágúst Haraldsson. In slechts zes tracks en ruim 50 minuten speeltijd, weet GusGus ons andermaal te overtuigen. De formatie is gegroeid, zo blijkt direct uit startschot Thin Ice, een tech-house hoogstandje met mannelijke vocalen, vol dub afgemixt. Vooral op productietechnisch gebied is er vooruitgang geboekt. De tracks klinken alsof ze afgemixt zijn door BT of Trentemøller, met oog voor detail. Deze bijna perfectionistische kijk op de technische kant van het componeren sorteert eigenlijk alleen maar positief effect op de muziek, zonder dat het ergens storend werkt. Voor Take Me Baby heeft het drietal de hulp van Jimi Tenor ingeroepen, maar dat levert niet één van de beste tracks van het album op. Het nummer valt in het niet bij diepe, gelaagde en uitgerekte tracks als het eerder genoemde Thin Ice, Hateful en Bremen Cowboy. “24/7” is wat mij betreft het beste album dat GusGus tot nu toe maakte. Klasse. ***** (Art-D-Fact)

2562 Unbalance (Tectonic/Rushhour)

Hij ging bepaald niet bij de pakken neerzitten na z’n debuut Aerial. Nog voor het volgens velen ‘beste Nederlandse dubstep album’ in de winkels lag, had Dave Huismans alweer een paar nieuwe tracks gereed. Toch pakt Unbalance anders uit dan z’n voorganger. Al was het maar omdat de dubstep producer zijn pas aangeschafte synths terzijde schoof en terugkeerde naar z’n eerste liefde: de sampler. Daarmee ving hij niet alleen ultradiepe basdrums, technogeluiden en droeve keyboards maar ook de meeuwen en de tramgeluiden die zo specifiek voor Den Haag zijn. Hetzelfde ‘found sounds’-principe paste zijn vriend Martyn afgelopen jaar ook toe op zijn debuutalbum Great Lengths. Het geeft de abstracte, beats van 2562 een prettig organisch karakter, waardoor Unbalance ver uitstijgt boven de anonieme clubdupstep die met bakladingen tegelijk uit Engeland komt. De titel zal eerder op Huismans zelf dan op dit album slaan, want Unbalance is met z’n unheimische maar intrigerende sfeer perfect in balans. ***** (René Passet)

The XX XX (Young Turks/ V2)

Soms komen er uit de blauwe hemel debuutalbums vallen die creatiever, kleurrijker en volwassener zijn dan de werkstukken van menige geroutineerde act. En het wordt helemaal geestig als de debutanten de twintig nauwelijks zijn gepasseerd. The XX is een kwartet uit Londen (een gemengd dubbel: twee jongens en twee meisjes) dat elkaar op de middelbare school trof en een paar jaar later vet inzet op de Mercury Prize, de hoofdprijs van de Britse muziekindustrie. Hun visitekaartje, het eerste album XX, bevat stemmige wave pop die sterk herinnert aan de sferische droompop waarmee het 4AD label (Cocteau Twins, This Mortal Coil, Dead Can Dance) in de jaren ’80 groot werd. Ook bij The XX is het altijd oktober en de lucht staalgrijs. Maar hun muziek leunt meer op songs met een kop en een staart dan op muzikaal impressionisme. Zo zijn de tien liedjes plus instrumentaal intro van XX tien kijkjes in de binnenkamer van serieuze jongvolwassenen die vanuit hun eigen cocon naar een surrealistische wereld kijken. Het staat volkomen los van de mode, het is pril maar verrassend inventief uitgewerkt en de songs – waar het allemaal omdraait – blijven hangen. Grootste troef: de wisselwerking tussen zanger/bassist Oliver Sin en zangeres/gitariste Romy Croft. Wordt The XX een orchidee of een paardebloem? ***** (Enrico Riva)

V/A

In Riel Time by Sied van Riel (Liquid/Spinnin’) Van de nieuwe generatie tranceproducers is Sied van Riel wellicht één van de grootste beloftes. Zijn producties worden op waarde geschat door alle zwaargewichten uit de scene en zijn populariteit stijgt gestaag. Niet zo vreemd ook, want zijn producties steken met kop en schouders boven het overvolle maaiveld uit. Dan kan erkenning uiteraard niet uitblijven. Op In Riel Time, volgens onze gegevens Sied van Riels eerste mixcompilatie, demonstreert hij zijn muzikale bagage als dj en schieten er een aantal eigen producties voorbij.

Het wordt al snel duidelijk dat ook dit soort mixklussen aan hem besteed zijn.

Met een ogenschijnlijk eenvoudige souplesse weet hij de ene na de andere heerlijke trancetrack aan elkaar te rijgen. Wat te denken van het uitzinnige Bliksem van Sander van Doorn, die ook daadwerkelijk inslaat als de bliksem.

En zo staan er nog vele fantastische tracks op deze 2cd. Het enthousiasme spat van deze release af. Enthousiast maakt enthousiast, het straalt op de luisteraar af. Deze dj/producer heeft een mooie toekomst voor zich. Het wachten is nu op Van Riels debuutalbum. ***** (Art-D-Fact) Linkwood System (Prime Numbers/Rushhour)

Net als Trus ‘Me en Fudge Fingas lijkt Linkwood veertig jaar te laat geboren.

Ze maken allemaal deel uit van een nieuwe generatie Britse discoproducers die zich weinig aantrekken van de verregaande digitalisering van de dance.

Ze brengen vinyl singeltjes uit met een hoge verzamelaarswaarde uit (ga op zoek naar de 10 inch Firecracker-plaatjes, als je ze nog kunt vinden) en gebruiken Moog- synthesizers en ander analoog spul om hun felgekleurde

pagina

71

discobeats op te tuigen. Ze kennen elkaar allemaal en spelen mee op elkaars platen. Zo brengt Linkwood (die voor de postbode Nick Moore heet) zijn debuutalbum uit op Trus ‘Me’s label Prime Numbers. System is behalve een ode aan de discobol ook eentje aan de pioniers uit Detroit en Chicago, getuige de old school house op Electricity en Chicago Pt. 2. Verder regent het (vast en zeker niet-geclearde) samples van oude discoplaten en bewijst Linkwood een groot fan te zijn van Kraftwerk, Telex en producersduo Jimmy Jam & Terry Lewis. Af en toe maakt Linkwood het iets te bont met de effecten (Tears is wat dat betreft totaal over de top) maar de grooves van de Brit zijn raak, oprecht en vaak ontzettend vet. ***** (René Passet)

V/A Defected In The House: Zouk Out Singapore ’10

(Defected) Je moet er wel wat voor doen, maar eenmaal beland in het voormalige pakhuiscomplex in Singapore krijg je ook een superclub voor je kiezen. Zouk, gestart in 1991, heeft meerdere ruimtes, elk met eigen inrichting en sfeer, en elk beschikt over een super soundsystem. Het jarige Defected label, tien jaren jong, heeft er zijn laatste mixdubbelaar aan op gehangen. Zouk resident DJ B neemt de tweede schijf voor zijn rekening, terwijl Defected oprichter en labelbaas Simon Dunmore de introductie op schijf één verzorgt. En dan is een hoog basisniveau verzekerd, want Dunmore is liefhebber, kent zijn plaatjes en mixt als een volleerde jock. Vertrouwde kwaliteit, voor het overgrote deel afkomstig uit eigen stal die met de recente acquisities van ondermeer de Fresh Fruit en Junior Boys Own labels steeds breder wordt. DJ B (geen familie overigens) zoekt het, hoe kan het anders wanneer je op de evenaar slaapt, in iets meer exotische sferen, maar ook in zijn mix duiken diverse klassieker uit de jaren ’90 op. Recente en oudere tracks dwars door elkaar, zonder dat het schuurt – house is trots en volwassen. Iets waar Defected het zijne aan heeft bijgedragen met deze reeks In The House mixen voor een breed publiek. Kan niet stuk. ***** (Enrico Riva)

The Moderator Moebius Strip (Eevo-Next)

Klaas Jan Jongsma uit (of all places) Almelo draait al een eeuwigheid mee in de Nederlandse technowereld. Eind jaren ‘90 was hij moderator van het eerste Nederlandse technoforum LOW, maar na zijn eerste reis naar Detroit (er zouden er nog vele volgen) wist hij het zeker: ik wil zelf techno maken! Daarom is het van de gekke dat z’n debuutalbum Moebius Strip (naar de beroemde illustrator) negen jaar op zich liet wachten. De afgelopen jaren verschenen er weliswaar met enige regelmaat singles, maar een langspeler kwam er nooit. Tot nu. Verwacht geen revolutie uit Almelo, maar als je ogen nat worden bij Detroit strings, Roland drumcomputers en ander oude schoolspul dan leest Moebius Strip als een bekend boek. Ook de studie sound design hoor je terug in de productie. Die is foutloos en vol dynamiek. Een enkele keer loopt de technotrein van de rails, vooral als Jongsma te opzichtig probeert om UR (Cold Logic) of Klaus Schultze (The Wall of Darkness) na te doen. Maar voor het overgrote deel is dit emotechno met een hoofdletter T. ***** (René Passet)

Kaito Trust (Kompakt/N.E.W.S.)

De Japanner Kaito (Hiroshi Watanabe) is een geprezen sfeermaker binnen de stal van Kompakt. Sinds 2001 bestookt hij de technoscene met luistermuziek die sfeer en emotie ademt – noem het ambient techno. In 2006 bespraken we al eens Kaito’s Hundred Million Light Years, de voorganger van Trust. Bij het horen van de eerste klanken van Trust kunnen we aantekenen dat Kaito eigenlijk doorgaat waar zijn vorige album gestopt is. De negen bijdragen zijn met veel gevoel en soepelheid gemaakt en zullen in eerste instantie niet de dansvloeren van de technoclubs gaan domineren. Daarvoor is Kaito’s geluid teveel van het kaliber luistermuziek. Waar het laatste, eveneens sfeervolle dansalbum van SCSI-9 op Kompakt voor wisselende berichtgeving vanuit de schrijvende pers zorgde, kan men om deze Kaito niet heen – epische techno zoals het bedoeld is. Zet de track The Breath Of Spring op en je ben direct verkocht. Heel fijn album! ***** (Art-D-Fact)

Filewile

Blueskywell (Mouthwathering) Firewire voor Chinezen of elektronisch prikkeldraad uit Zwitserland? Het laatste, bewijst het nieuwe album van Filewile. Het Zwitserse duo Andreas Ryser en Daniel Jakob maakt al vijf jaar eigenwijze laptopdub, maar zag na een toertje door Mexico het licht en gaat tegenwoordig een stuk analoger en tegendraadser te werk. Dat had z’n weerslag op Blueskywell, opvolger van het twee jaar terug verschenen debuut Nassau Massage. Daarmee vergeleken klinkt de nieuwe schijf van Filewile veel brutaler en frivoler. Alsof ze daar in Mexico af en toe aan een cactus of heilige kikker hebben gelikt. Zo is het Radiotower het knotsgekke antwoord op Manu Chao’s Radio Bemba, compleet met Japanse stemmetjes en een verdwaalde telefoonstem. Voor zangeres Joy Frempong is dit keer een hoofdrol weggelegd. De ene keer klinkt ze als een krolse Grace Jones, dan weer zingt ze met overslaande kopstem of duikt in de lome Massive Attack-hoek. De beste track van dit poppy album is echter het broeierige instrumentale One Space Town. Je zou bij zoveel geniale duisterheid zweren dat The Human League ten tijde van Travelogue weer is opgestaan. ***** (René Passet)

vinyl top 25 01.

Jay Shepheard Year To The Day (Compost Black) deephouse Jay Shepheard maakt weer een prachtige EP voor Compost met remixes van o.a. Motorcitysoul, Nuno dos Santos & TJ Kong en Jimpster. En vooral Jimpster maakt er wat moois van met een remix van Last Days Exit.

Zo goed heb ik Jimpster in tijden niet gehoord. (Didiér Stijn)

10.

06.

Black Noise EP2 (Southern Fried) breaks Voor iedereen die van dikke bassen houdt. Jackin My Fresh en So Damn Tuff zijn nog de makkelijkst verteerbare tracks, waarin filterdisco, oldskool house en hiphop met Crooker-achtige baslijnen worden vermengd. Looking Fly ligt al wat zwaarder op de maag, dankzij z’n vette ultralage bas. En voor wie dat allemaal nog niet genoeg is, is er nog Jungle Iz Em. Deze track heeft zonder twijfel de meest zieke baslijn van dit moment, angstaanjagend gewoon! (St. Badass)

07.

03.

A Made Up Sound Rework /Closer (A Made Up Sound) techno Samen met Martyn behoort hij tot de belangrijkste dubstep afgezanten van Nederland. Als 2562 bracht hij onlangs nog zijn tweede album uit.

Onder A Made Up Sound levert hij een sound af met een techno structuur. Natuurlijk vol met diepe bassen en dub effecten. (Tommy Rocks)

Microthol Binary Sytems (Trust) electro Electro die me, een beetje, aan Dopplereffekt doet denken. Deze heren zijn al een tijdje bezig en op de goede weg om groot te worden, voor zover dat mogelijk is in deze scene.

(Minimi).

11.

Shindoe No Boundaries Remixes (Intacto) Tech-house Na het tweede solo album van Shinedoe in het logische gevolg een remix release op haar eigen imprint Intacto. Voor deze release zijn rasproducers als Matthias Meyer, DJ Madskillz en last but not least Martin Buttrich gevraagd om hun versie van sommige tracks te maken. Higher is door DJ Madskillz omgetoverd tot een zeer bruikbare dansvloerknaller.

De beste vind ik de Matthias Meyer versie van Finding A Balance, hoewel Buttrich weer laat horen dat zijn producties altijd lekker zijn. (LoPoll)

Trus’me feat. Dam-Funk Bail Me Out (Fat City) disco/ boogie ‘Men of the moment’ slaan de handen ineen en laten de hedendaagse discobol glimmen van genot met hun interpretatie van Wheel Me Out van de New-Yorkse jaren ’80 act Was (Not Was). Schudden met die bips!

(Ari Daily)

15.

Conforce Cruising EP (Curle) techno Nieuw werk vanaf de Waddeneilanden. Boris Bunnik zoekt het in de diepte op zijn nieuwe release. Zijn in dub gedoopte technobeats krijgen alle ruimte. Af en toe (zoals op Cruising) blijft er een Craigeriaans akkoord haken, maar de op Terschelling bivakerende producer heeft minder haast dan ze in Detroit hebben. (René Passet)

16.

Rebotini Music Components (remixes) (Citizen France) techno Weer een lekkere release op Citizen, het label van Vitalic. Deze keer vier totaal verschillende remixen van Rebontini’s laatste EP. Jesper Dahlbäck maakt een stevige techno versie met een irritant piepje wat eigelijk toch wel erg cool is. Chloe voorziet je van een hele mooie trage house track met zalige strings. Blackstrobe en Xaver Naudascher gaan meer de disco kant op. (Rombout)

17.

Basic Soul Unit Basic Necessity EP (New Kanada) house Als je helemaal waus bent ga je bij het horen van deze tracks spontaan tegen iedere chick aanrijden die in je nabije omgeving op de dansvloer vertoeft.

Vieze vuile acid groovers waar je U tegen zegt. Als je de volgende dag met een blauw oog ontwaakt, weet je waar het aan lag. (Tommy Rocks)

08.

Peter Kruder Hard To Find (Gigolo) house Mijn hemel, wat is Peter Kruder ver afgedreven van zijn leunstoel. Na zijn productiewerk voor Hell opnieuw een pompende clubtrack, en wat voor één! Wat begint als een matige jaren ‘90 UK house herhaling ontspint zich als een broeierige autorit door de dorre binnenlanden van Spanje, compleet met Moorse gitaar. Een plaat voor de Dixons en Nuno’s van deze wereld. (Rene Passet)

05.

LCD Soundsystem 45:33 (remixes) DFA (disco) Ja! Nog meer remixen van LCD Soundsystem, wie wil dat nou niet. De eerste is van Prince Language en zeer disco. De piano en de vocalen van het origineel zijn wel heel erg aanwezig, waardoor het niet mijn favoriet is.

Dat is namelijk de andere kant, die een Padded Cell remix bevat.

Lekkere baslijn, psychedelische synths, percussie om je vingers bij af te likken. Kortom, een sound waar je heel erg blij van wordt! (Rombout)

Ernie Countdown To Wake Up (Minuendo) deephouse Het Spaanse Minuendo label levert een constante stroom aan kwaliteitsmuziek. Labelbaas Ernie levert deze keer een volledige EP af, met als hoogtepunten het dromerige Waiting For An Angel en Grazing The Eternity waarin het begin van Bill Withers’ Just The Two Of Us op subtiele wijze is verwerkt. Gelimiteerd tot 300 stuks.

Halen die handel. (Michael Oudman)

12.

04.

David Durango In The Last Orient (Tony Lionni Mix) (NRK) house Waar NRK ooit een baken van kwaliteit was, komt nu nog slechts sporadisch een toprelease door. Als Tony Lionni echter ergens zijn naam achter zet, zit het met de kwaliteit wel goed. Zoveel bijzonders doet hij toch niet, maar op de een of andere manier is zijn sound gewoon een lust voor het oor. De overige drie tracks van deze EP kun je snel vergeten. (Eric B Young)

73

Throw en Brainfeeder hun kampen hebben opgeslagen, is Ras G. Op deze EP vijf tracks in de geest van de legendarische Sun Ra. Dat is vooral terug te horen op het maffe openingsnummer The Wind Speaks.

Lisa Bonet en Spacewayz! liggen daarentegen wat makkelijker in het gehoor. (Tommy Rocks)

02.

Kyle Hall Dirty Thouz (Wild Oats) house/downtempo Het muzikale erfgoed van Detroit is in goede handen bij Kyle Hall en zijn matties. Want wanneer je op piepjonge leeftijd zulke smerige en soulvolle grooves uitsmeert, dan ben je voorbestemd om een grote mijnheer te worden. Ik zeg: another Detroit hero in the making… (Ari Daily)

pagina

Ras G & The Afrikan Space Program Destination There EP (Ramp) experimental hiphop In L.A. gebeurt het momenteel. Eén van de belangrijkste exponenten van de stad waar ondermeer Stones

A1 Bassline Bad Man Horror EP (Southern Fried) house De Bad Man Horror EP bevat vier pompende tracks. Ruige house waarvan de zagende synths zó recht in je bek zijn dat je ze gewoon niet kunt ontwijken. De track Bad Man Horror Theme staat klaar om te worden gebruikt in de nieuwe Nike campagne, dus het ziet ernaar uit dat deze EP groot gaat worden. (St. Badass)

21.

Groovenauts feat. RE Love Supreme EP (Underground Garage Hits US) house Als ik een club binnenloop, wil ik deze muziek horen. Zwoele, coole house, organs, dikke bassen en gesproken woorden erbij. En die ‘spoken words’ staan ook a capella op deze 12 inch en daar word ik als DJ dan weer heel blij van. (Didiér Stijn)

22.

Egbert Dezelfde Weg EP (GEM) Techno GEM Records is het nieuwe Rotterdamse label van Secret Cinema.

De eerste release komt van de in Papendrecht woonachtige Egbert.

De twee tracks Dezelfde Weg en Vette Sound behoren tot de favoriete tools van Secret Cinema tijdens het afgelopen festival seizoen. Nu zijn ze eindelijk beschikbaar voor iedereen.

(Tommy Rocks)

23.

Mark Grusane & Mike Cole Time & Space (Hour House Is Your Rush) house Time & Space is oorspronkelijk in de vroege jaren ‘90 uitgebracht door de eigenaren van de Mr. Peabody platenzaak in Chicago, maar wordt door het Rush Hour kamp opnieuw onder het voetlicht gebracht. Rauwe jongenskrentenbrood waar we heel gelukkig van worden. Slechts gelimiteerd verkrijgbaar, dus niet slapen. (Ari Daily)

24.

13.

Rufus Like A Virgin EP (Bosconi Extra Virgin Italy) house Normaal ben ik niet zo van de discohouse, maar deze grooved, moved en swingt zo hard dat ik hem niet onbesproken wil laten. I Was Back From Nigeria is net als Strong Feelings voer voor elke vroege dansvloer. (Didiér Stijn)

14.

09.

20.

False Prophets Wake Up (Take) deephouse Het nieuwe label Take Records focust zich volledig op spannende diepe house. En dat is precies hoe de eerste release, Wake Up van False Prophets, klinkt. De uitschieters zijn het donkere hypnotiserende origineel en de remix van Sick Rick. Hoewel de titel anders doet vermoeden, zijn dit echt tracks om bij weg te spacen. (St. Badass)

18.

Aratkilo Gloomy Detail (Technician) electro Bij mij beter bekend als Makina Girgir door zijn werk op Das Drehmoment.

Met Gloomy Detail levert hij een dikke electro plaat af, duister en rauw met snerpende hi-hats. (Minimi)

19.

Steffi 24 Hours (Ostgut Tonträger) house Onder grote druk ontstaan vaak de mooiste dingen. Steffi maakte in amper 24 uur deze fijne, stroperige old school housetrack. Op speciaal verzoek van dj Tama Sumo die haar Panoramabar cd wilde afmixen. Denk Mr. Fingers, denk Virgo, denk 1988 en je wordt vanzelf warm van binnen.

Op de flip neemt Levon Vincent ons terug naar de dagen van Todd Terry.

Minstens even goed geslaagd.

(René Passet)

Kollektiv Turmstrasse Melodrama (remixes) Part2 (Ostwind Spezial) Twee remixen van het zalig Melodrama waarbij vooral de versie van Marc DePulse opvalt. Hij levert een opbouwende monstertrack die lekker minimaal begint, tot een fijne melodie invloeit waarna de track beetje bij beetje doorstroomd naar een totale apocalyps. (Rombout)

25.

Schadenfreude Rio Bravo Del Norte (Spinout) tech-house Dankzij de zomerse mariachi gitaar en trompetsamples in de track Rio Bravo Del Norte worden de donkere wintermaanden ineens een stuk vrolijker. Hoewel alle mixen even sterk zijn, steekt de Adam Shaw remix er net bovenuit. Alleen, uitgerekend deze percussieve tech-houser heeft dan weer die zomerse samples niet... zucht... nou ja, je kunt niet alles hebben. (St. Badass)

charts

Sven & Tettero Barkers 01. Reboot - Enjoy Music (La Pena) 02. Boris Werner -Chic Edit 03. Chris Carrier - Im In Love Today 04. Planets - The Revenge Lost Groove Roboot & Dorian Paic Re-Edit 05. Hot Natured - Electric Jones - Original Mix 06. Lemos - Kalooo 07. Ricardo Villalobos - Easy Lee (Marco Faraone Bootleg Re-Edit) 08. 1200 Warriors - Acid Relux 09. Brett Johnson & Dave Barker - Temptation And Lies 10. Joris Voorn - Were All Clean

Martine LOUD 01. Nils Ohrmann - La Que Hace La Lluvia (Tretmuehle) 02. Luciano - Los Ninos de Fuera (Cadenza) 03. Urss - Mamucha (Mirko Loko rmx) (Monique Musique) 04. Yakine - Baharia (DJ W!ld rmx) (Monique Speciale) 05. Boogie Drama - Elastitude (DJ Center) 06. Paco Osuna - My Friend (Plus 8 Records) 07. D.A.D. aka Esther Duijn, Anonym & Steady Douglas Track 1 (Exquisite) 08. Sven Tasnadi - Amour Fou (Cargo Edition) 09. Dunkle Dummies - Holzfuss (Sleep is Commercial) 10. Santé & Rampa - Aura (Souvenir Music)

Negru Cecille Records 01. Posh -Nedenumit ep (Barraca Music) 02. Cabin Fever Trax vol.8 -Bate’n lemn (Rekids) 03. Enliven dOP Acoustic -The Dust ep (Enliven Music) 04. Okain -Deep Troubles ep (Tsuba) 05. Alex Celler -North London Cutz ep (Cinematic) 06. Johnny D -Gardaness (Oslo) 07. Oxia -Sun Step ep (8Bit Records) 08. Pagal,Mihai Popoviciu & Jay Bliss -Mime Tachine ep 09. Nick Curly -Series 1.3 (Cecille Records) 10. Dj Sneak -Acido ep (Ovum US)

Hermannstadt Collective Immigrant 01. Pagal, Mihai Popoviciu & Jay Bliss - Inn Chant 02. Nina Kraviz - Pain In The Ass (Rekid) 03. Cabin Fever - Cabin Fever Trax Vol 7 (RKDS) 04. Xiki, Marc Antona - Hawah (Micro Fibres) 05. Spencer Parker - I love nobody else (David Labeij RMX) 06. The Mountain People - Mountain008.3 (Mountain People) 07. Moodymann - Freaky Mother Fucker (Catz N Dogz Remix) 08. Federico Molinari - Party Faktor (Justin Drake Remix) 09. Noidoi - Deep Down Chicago (CDR) 10. Dan Berkson & James What - Cycles (Pokerflat)

Edu Imbernon We Are E | NL 01. Paolo Mojo - Alininha (Edu Imbernon Remix) (Cr2 Records) 02. Joris Voorn - We’re All Clean (Rejected) 03. Uner - Labaneria (Julien Chaptal Remix) (Eklektisch) 04. Ramon Tapia - You Know (Great Stuff Recordings) 05. Oxia - Whole Life (8Bit) 06. Ramon Tapia - Sunka Sanka (Coyu & Edu Imbernon Remix) 07. Marcus Meinhardt - Mad Max (Super Flu´s Home Sweat Home Remix) (Upon You Records) 08. Noir & Westboy - She´s Got My Heart (Noir Music) 09. Mihalis Safras - There Is A Place (Hugo Remix) 10. Wally Lopez - Noche Sin Luna (Coyu & Edu Imbernon)

pagina

75

Langenberg Dessous 01. Ribn – This Feeling – Mild Pitch 02. DJ Yellow – Mindz Theme (Dplay Remix) (Freerange) 03. The Discowboys – At Midnight (Steve Bug´s Always Late Mix) 04. Who Made Who – Keep Me In My Plane (DJ Koze Hudson River Dub Mix) 05. Blackjoy – Monilola (Argy Remix) – Deeply Rooted House 06. Manuel Tur & Dplay – Conchord (Langenberg Remix) 07. Christopher Rau – Childhood (Smallville) 08. DJ Qu – Nide Ride (Strength Music Recordings) 09. Jacob Korn – Selene (Running Back) 10. Nina Kravitz – Hotter Than July (Naif)

Boris Werner Remote Area | NL 01. Red Rack’em - Place For Me (Autodiscotheque) 02. Mendo - Everybody I Got Him (Cadenza) 03. G. Schneider meets J. Bond - Getting Sleepy 04. Chez Damier - Untitled (KMS) 05. Kai Alc Polyester Static (Chez New Raw Rmx) (Realsoon) 06. Indian Ocean - Schoolbell/Treehouse (Rens Worbier Edit) 07. Spencer Parker - I Love Nobody Else (But Tom Ruijg Rmx) 08. The Royal We - Partyguilt (Crosstown Rebels) 09. Martin Hayes - Wasatrain (Mancha Recordings) 10. Rens Worbier - Let’s Boogie

William Kouam Djoko Squz 01. The Royal We - Party Guilt (Cross Town Rebels) 02. CHASY - All The Critics Love you in New York (cdr) 03. Bandit&Shae - Discohead (cdr) 04. VA Dario Zenker & Kasper (Esperanza) 05. Melocoton - Porneta (Ratio Music) 06. Reboot - Enjoy Music (La Pena) 07. Boris Werner - Let’s Boogie (Remote Area) 08. Unknown Artist - I Am Your (Music Man) (cdr) 09. Audio Werner - Buksha (Circus Company) 10. William Kouam Djoko - Jammin’ All Over Europe (SoWeSo)

01. Solomun feat. Ole Soul - Cloud Dancer (Diynamic) 02. Big Zis - Suure Ragen (Robag Whrume Remix) (Nation Music) 03. Ramon Tapia - Sunka Sanka (Great Stuff Recordings) 04. Perception of sound and age - Mushrooms (3 Liquid Hz) 05. Ilogico Beat - Apocalipis (LSD Recordings) 06. Je Davu Melon - Music Got You Movin (Watergate) 07. Thomas Schumacher - NY (Get Physical) 08. Duck Sauce - aNYway (Spinnin Records) 09. Fuckpony - I know it happened (BPitch Control) 10. Hiero and Marcio M - Whatafuck (Dj Cristiao Remix) (Valvula Records)

pagina

78

dj gear

tekst

eric van den bogaard

Komplete 6 Hoe lang zal het nog duren voordat software tegen de analoge hardware en muziekinstrumenten op kan qua geluidskwaliteit? Zolang men blijft proberen om geluiden en instrumenten door middel van technologie zo realistisch mogelijk na te bootsen, kan die kloof natuurlijk nooit helemaal worden geslecht, maar de afgelopen jaren is door onderzoek en grotere beschikbaarheid van technische hulpmiddelen een fiks aantal stappen gemaakt.

De laatste duwtjes in dit proces zouden zomaar eens door Native Instruments kunnen worden gegeven. Met Komplete 6 zetten de Duitsers wederom een paar stappen in de richting van digitale geluidsperfectie.

De Komplete software vormt al jarenlang de natte droom van elke digitale producer, dat mag je toch wel zeggen. Het pakket bestaat uit de volgende synths en plug-ins: Kontakt 4, Absynth 5, Guitar Rig 4 Pro, Reaktor 5, Massive, FM8 en Battery 3. Wie vijf al in zijn of haar bezit heeft is bekend met deze versies van Reaktor 5, Massive, FM8 en Battery 3, maar zal aangenaam verrast worden door de flink vernieuwde Kontakt, Absynth en Guitar Rig programma’s.

Kontakt 4 Al jarenlang is Kontakt de standaard digitale sampler voor de MIDI studio. Versie vier is technisch weer flink verbeterd. Je krijgt er 43 gigabyte aan samples bij. Dit zegt op zich natuurlijk niet zoveel, maar de 1000 (!) bijgeleverde instrumenten zijn ook nog eens van een dermate hoge kwaliteit dat er weinig harddisk vervuiling tussenzit. Uiteraard is het aan jou of je in je producties gebruik wilt maken van een sitar of djembé, maar als je dit doet, klinken de exotische sounds kraakhelder uit je speakers. Voor de perfectionist die houdt van tweaken en tunen: alle samples zijn volledig te bewerken met een groot aantal parameters, step sequencers, envelopes en maarliefst negentien effecten.

Absynth 5 Absynth is een software synthesizers die kan concurreren met menige hardware synth. De geluiden van een synth zijn natuurlijk per definitie een combinatie van variabelen, en de echte freak kan in een handomdraai elk geluid samenstellen, maar wie er

slechts voor gaat om de presets naar believen te kneden heeft in Absynth 5 een groot aantal sounds tot zijn of haar beschikking. Het grootste verschil met voorgaande versies is de nieuwe Sound Mutator, waarmee je nieuwe geluiden maakt door middel van het mengen van karakteristieken van andere sounds.

Verder is er een aantal effecten aan het pakket toegevoegd: Aetherizer, Cloud Filter en Supercomb.

Guitar Rig 4 Pro Dit gitaarpakket is alweer toe aan versie 4. Dit is misschien niet de meest gebruikte feature in de wereld van dance producers, maar desalniettemin voor vele knoppendraaiers een zeer bruikbaar programma in dit tijdperk van cross-overs en edits.

Ook hier is weer een inhaalslag gemaakt in het streven naar het beste geluid.

Met Guitar Rig 4 Pro is het mogelijk om alle vooraanstaande gitaarversterkers digitaal te emuleren. De interface is een lust voor het oog en de output hoogstaand. Kwestie van een gitaar via een voorversterker inpluggen in je soundcard, versterkerset kiezen en grungen en rocken maar.

Conclusie Als slaapkamer producer met een voorliefde voor hardware heeft Komplete 6 me op zeer aangename wijze verrast. Het grote voordeel is dat je in je laptop een topstudio met je meedraagt, waardoor je altijd en overal aan de slag kunt zonder een pallet synths, drumcomputers, versterkers en kabels op je nek. Wie denkt niet alle functies van Komplete te gaan gebruiken, doet er nog steeds verstandig aan het pakket aan te schaffen, aangezien het een enorm prijsvoordeel biedt ten opzichte van de aanschaf van afzonderlijke onderdelen. Topper voor de donkere dagen voor kerst!

Advies verkoopprijs: € 499www.native-instruments.com

tekst

jeffrey uyen

dj gear

Nextbeat X-1000: faders via de vingers De Nextbeat X-1000 is ontworpen en geproduceerd door een bedrijf waarvan je het nooit had verwacht, namelijk het Japanse Wacom, marktleider in de wereld van de tekentablets. Je kent ze wel, die handige apparaten die je aan je pc kunt hangen en waarmee je dan via een draadloze pen allerlei nauwkeurige handelingen kunt verrichten; ze worden met name veel gebruikt in de grafische industrie. Bij Wacom hebben ze de techniek van de touch sensoren in de loop der jaren enorm verbeterd, zo goed dat ze technische gezien aan het plafond zaten. Om toch iets te doen met deze kennis hebben ze een manier bedacht om de techniek op een geheel nieuwe manier toe te passen, met als resultaat de Nextbeat X-1000.

Wat is de Nextbeat X-1000 dan precies? Het is in het kort gezegd een ‘stand alone’ DJ-console ( dus geen pc nodig) , die bestaat uit twee digitale onafhankelijke spelers, een ingebouwde mixer, een sampler en een effectmodule.

Plus een bijzondere verrassing, maar daarover later meer.

Het uiterlijk van de X-1000 is strak en zonder overdaad, het panel is overzichtelijk en logisch ingedeeld. Linksboven vind je het 3.5 inch grote LCD scherm met daaronder de Sample en Loop knoppen, linksonder zitten de Play en Cue buttons voor de twee spelers. Aan de rechterkant zitten boven het EQ gedeelte en het Effects panel en rechtsonder het niet te missen touchpad.

Een touchpad? Jazeker, de X-1000 heeft namelijk geen schuifknoppen voor het volume of de pitch control, dat gebeurt allemaal via aanraking van het pad met je vingers. Ook de crossfader bevindt zich op het touchpad. Het is net een reuzenversie van de Pacemaker, net even serieuzer uiteraard, maar het idee is hetzelfde. Werken met het vingergevoelige touchpad was wel even wennen, maar na wat oefenen ging het super makkelijk.

Het touchpad reageerde doorgaans direct op wat ik aanraakte met mijn vingers.

Rood vs Groen De Nextbeat X-1000 maakt gebruik van Compact Flash geheugenkaarten die worden ondersteund tot 64Gb. Er zit geen harde schijf op de machine en jammer genoeg ook geen USB poort . Het laden en selecteren van je tracks gebeurt snel, het beeldscherm geeft elke track ook duidelijk weer.

Om de twee spelers van elkaar te onderscheiden hebben ze elke speler een andere kleur gegeven, als je speler 1 hebt geselecteerd lichten alle LED-lampjes oranje op, voor speler 2 is dat de kleur groen.

Dit geldt ook voor de EQ knoppen, de lampjes op het touchpad en de kleur op het beeldscherm. Je kunt je dus echt nooit vergissen, tenzij je kleurenblind bent.

Effecten De EQ sectie bevat naast de bekende draaiknoppen voor laag, mid en hoog ook een zestal effecten, te weten Phaser, Flanger, High Pass, Low Pass, Delay en Reverse. Je kunt deze effecten aansturen via de dry wet fader in combinatie met de gewenste pre set meassure knoppen 1,2,3,4 naast de kanaal selector, maar ook met het touchpad. Deze activeer je door op de dry wet fader te drukken; het deed me denken aan de ‘antieke’ Pioneer CDJ100, waarbij dit ook al kon. De effecten kun je sturen naar elke individuele speler, maar ook naar beide spelers tegelijk.

De verrassing Stel je voor: je bent lekker aan de gang in de club en het is tijd voor een beetje egotripperij, wat doe je dan? Dan druk je op de knop GO! en je neemt de portable unit uit de console, je loopt

achter de dj-booth vandaan en je gaat midden op het podium helemaal los op je touchpad. Want dat kan namelijk met de X-1000, de rechterkant van de console kun je losklikken en dan op afstand de tracks bewerken of samples afspelen (die kun je in vier stukken verdelen en met je touchpad afzonderlijk aansturen).

De functie Phrase Rec is hierbij een coole tool om samples over elkaar heen te zetten en zo een climax op te bouwen, met deze functie kun je namelijk loopjes maken en die in de maat over elkaar heen zetten.

Conclusie De Nextbeat X-1000 is een erg leuk apparaat, waarmee je na enige oefening lekker uit de voeten kunt. Ik zie nog niet de Pro’s volledig overstappen op een apparaat als de Nextbeat, daarvoor komt hij toch nog wat features te kort. maar voor de professionele muzikant/dj is dit “het apparaat” om naast de bestaande dj setup te zetten en om je performance naar een totaal vernieuwend niveau te schroeven. Het past zo in je platentas en weegt niks. Als dit concept een succes blijkt te zijn, zullen ze bij Wacom vast wel een X-1000 MKII versie uit de hoed toveren waarmee ze tegemoet komen aan de wensen van de professionals die echt op zoek zijn naar een totaal nieuw dj systeem. Ik denk hierbij vooraal aan midi control en ableton gebruikers. Op de site van Nextbeat vind je naast informatie ook een aantal korte tutorials om snel aan de gang te kunnen. www.nextbeat.net/index.html.en

pagina

79

pagina

80

dj gear

tekst

hans verhaag

Dj-Tech KONTROL ONE: Grote kleine vriend Stukje bij beetje maakt de pick-up plaats voor de CDJ of de usb-controller. De naam deed dat natuurlijk al een beetje vermoeden, maar de DJ-Tech KONTROL ONE is er een uit die laatste categorie De KONTROL ONE die uit de doos komt is er een met een voornaam uiterlijk: de stevige aluminium behuizing en eenvoudige gebruikersinterface voelen vertrouwd aan, installeren dus! De bijgeleverde Deckadance dj-software laat zich, net als de driver en andere benodigheden, probleemloos installeren. De calibratie van de controller verloopt echter minder soepel en pas na enkele pogingen kunnen we met de KONTROL ONE aan de slag. Bij deze calibratie, waar de controller de gevoeligheid van de jog-dial ijkt en afstemt op je dj-software, viel op dat de gebruikershandleiding - voorzichtig uitgedrukt - merkwaardig is vertaald. Ach, aan de slag! De controller heeft geen volume- of crossfader, de KONTROL ONE is bedoeld om te functioneren naast een hardware dj-mixer, waarbij de controller dient ter besturing van je decks in je software. Een simpele draaiknop stelt je in staat om snel te wisselen tussen maximaal vier decks. Per deck heb onmiddelijk controle over je deck met de bekende jog-dial, cue en loop, en door de nogal in het oog springende lichtshow van de KONTROL ONE ben je al gauw in je element. De pitchbend werkt daarentegen nog steeds niet altijd even precies als je zou willen, maar de KONTROL ONE beschikt over bend knopjes waarmee je dit probleem enigszins kunt tacklen. Verder beschikt de controller over een samplersectie waarmee je tot vier verschillende samples direct tot je beschikking hebt en tevens vier hotcue knoppen, om een beetje bij de les te blijven. Ook de effectsectie is wat dat betreft erg hands on, met de vierdraaiknoppen heb je exacte controle over bijvoorbeeld de delay. Je komt op de KONTROL ONE al met al weinig te kort, en al werkt het wisselen tussen je decks plezierig, je zoekt snel naar een tweede exemplaar.

De KONTROL ONE is voor € 199.- te koop bij QDJ.nl

Oordoppen voor fan en prof Fluisterstil: Alpine Plug & Go, Party Plug en Music Safe Pro Je leeft bewust, zo hoort dat al een tijdje. En toch is het na het ADE hevig nasuizen geblazen, terwijl de schelle piep van een heerlijk lange en luide festivalzomer nog maar net was verdwenen. Dat de muziekliefhebber echter best wat voorzichtiger kan zijn, daarvan getuigt de opkomst van het geinige gele dopje, en de mogelijk verplichte volumebegrenzing op mp3-spelers.Dat hebben ze bij Alpine goed begrepen.

Deze Nederlandse fabrikant van gehoorbeschermers in alle soorten en maten brengt een drietal nieuwe producten op de markt, bedoeld voor de liefhebber van gewenst lawaai.

In de eerste plaats kun je je leed verzachten met Plug & Go (€6,95): een set van 5x2 wegwerp oordopjes van zacht kunstof die zorgen voor basisbescherming bij concerten, festivals of de jaarlijkse verbouwing van je keuken. Het zachte materiaal zorgt ervoor dat de dopjes makkelijk zijn in te brengen en Plug & Go zit daarbij helemaal niet oncomfortabel in je oor. Pak je het echter wat serieuzer aan, dan ben je misschien beter geholpen met de PartyPlug (€10,95). Dit stel kunststof in-ear schelpjes zorgt ervoor dat je de dansvloer met een gerust hart kunt betreden, zonder dat je muzikale belevenis daardoor verloren gaat.

Ben je daadwerkelijk intensief en professioneel met muziek bezig en verlang je een hogere mate van controle over de demping, dan kies je voor de Music Safe Pro (€23,95). Bij deze in-ear gehoorbeschermers stem je de mate van demping op bepaalde frequenties precies af, door middel van een drietal verwisselbare dempers: lage demping, gemiddelde demping en zware demping, allen met behoud van muziekbeleving. En omdat je je natuurlijk niet continu temidden van het lawaai bevindt, levert Alpine al deze producten handig opgeborgen een stevig doosje of tube. Alle oordoppen zijn universeel, en passen in zo ongeveer elk oor. www.alpine.nl

tekst

jeffrey uyen

dj gear

pagina

81

Denon DN-X1700 Je moet van goede huize komen om vandaag de dag nog indruk te maken met een nieuwe mixer, de clubs worden sinds jaar en dag gedomineerd door de Pioneer DJM-800 mixer, die alles lijkt te bieden waar de dj van nu om vraagt. Denon heeft daarom voor haar nieuwste mixer, de DNX1700 alles uit de kast getrokken om de strijd aan te gaan.

De Denon DN-X1700 is een vier-kanaals desktop mixer die er op papier in elk geval indrukwekkend uit ziet: 4 CD en Phono inputs, 4 digitale inputs, 2 microfoon inputs, rubberen knoppen met Led verlichte ring, ingebouwde digitale effect processoren, 60 mm Alps K series channel faders, 45 mm FLEX crossfaders, 3.5 inch LCD-kleurenscherm, USD en MIDI interface, ingebouwde 24bit/96 kHz digital audio geluidskaart en 32-Bit DAC output (voor een ongehoord goede geluidskwaliteit).

Kleur is het nieuwe zwart Na het uitpakken valt direct de lelijke kleur van de EFX unit op, had nou niemand bij Denon een betere kleur kunnen uitzoeken? Er was naar mijn idee niks mis met het grijs van bijvoorbeeld de X1100 en de X1500 mixers. Nu is de kleur natuurlijk volledig ondergeschikt aan de prestaties en mogelijkheden van het apparaat, maar het oog wil toch ook wat.

Zodra je echter de DN-X1700 aanzet wordt je visueel op je wenken bediend, want allerlei gekleurde lampjes springen aan en transformeren het uiterlijk van de mixer in positieve zin. Kleur is het nieuwe zwart moeten ze op het Denon hoofdkantoor hebben gedacht, de Matrix routing knop (waarmee je de bron selecteert) verandert van kleur via een LED ring om de knop, afhankelijk van de input selectie. Line Mode: groen, Phono Mode: oranje, Digital Mode: rood, USB geluidskaart: blauw. Erg handig en overzichtelijk.

Effecten en nog eens effecten De DN-X1700 heeft een duidelijk en helder 3.5 inch LCD-kleurenscherm om de verschillende effecten mee aan te sturen en te tweeken. Er zijn maar liefst 11 effecten waar je mee kunt spelen, namelijk Delay, Echo, Trans, Flanger, Filter, Phaser, Reverb, Loop, Reverse Loop, Pitch Shift en Beatbreaker. Door de dubbele effecten unit is het mogelijk om zelfs 2 effecten tegelijk over elkaar heen te plaatsen en in combinatie met elkaar te gebruiken, uiteraard kun je ze ook apart gebruiken. Elk effect kun je linken aan de bpm en heeft zijn eigen controllers zoals Dry/Wet, Low/High pass filter, Tap. Een andere handige feature is dat je de fader en EQ stand van je MIDI kanaal kunt locken, als je nu heen en weer schakelt tussen MIDI en audio, blijven de MIDI instellingen automatisch bewaard. Het is verder erg prettig werken met het beeldscherm, je kunt precies zien waar je mee bezig bent en het schakelen tussen de verschillende effecten is een peulenschil, het geheel is namelijk zeer logisch opgebouwd.

Je kunt via het beeldscherm (in de Utility Mode) ook zeer eenvoudig allerlei instellingen wijzigen in de categorieĂŤn Audio, System, MIDI, Other, Owner. Dit stelt je in de gelegenheid om bijvoorbeeld volume en EQ van je koptelefoon aan te passen.

De DN-X1700 is ook voorzien van de handige Import / Export-functie via USB geheugen, zodat je je instellingen kunt gebruiken voor elke andere DN-X1700 mixer. De USB audio I/O heeft de mogelijkheid tot 8 mono of 4 stereo in/uit, wat deze mixer tot een uitstekende USB audio-interface maakt van hoge kwaliteit.

Kwaliteit staat voorop Alles aan deze mixer is van topkwaliteit, van de faders tot aan het kraakheldere geluid. Of je nu met digitale bestanden draait, een laptop, USB harde schijf, platen of CD’s het maakt voor de DN-X1700 allemaal niks uit, hij past zich moeiteloos aan. Denon kan trots zijn op haar nieuwe paradepaardje, hij is overzichtelijk, eenvoudig te bedienen en heeft een groot aantal interessante effecten. Dit is een geduchte concurrent voor Pioneer, de DN-X1700 is in ieder geval helemaal klaar om de strijd met hen aan te gaan. Aan de kwaliteit zal het niet liggen, alleen hoe overtuig je clubeigenaren om deze mixer in de dj-booth te plaatsen? Dat is aan het marketing team van Denon, want naar mijn idee is dit alleen via een sterke marketingstrategie mogelijk. Tijd zal het leren.

Conclusie Afgezien van de aparte kleur van het EFX paneel (maar dat is persoonlijk), is de DN-X1700 de ideale mixer voor iedereen die op zoek is naar een professionele mixer met krachtige prestaties, een scala aan effecten, een overzichtelijke layout en niet te vergeten een sublieme geluidskwaliteit.

pagina

82

in de studio met...

elitechnique “63 sporen is echt niks”

Op naar Rotterdam, waar ik een afspraak heb met Remco de Jong en Florentijn Boddendijk. Geen lampje? En bij Elitechnique? Clone dan? Kijk, we komen er wel. Kwalijk nemen doen we het je niet als je nog niet van de heren hebt gehoord: een handvol releases en wat optredens zetten geen zoden aan de dijk, maar het is toch echt geen gek idee om je eens wat meer in de materie te gaan verdiepen. Zoals ik deed. Achter een absoluut nietszeggende deur vinden we over twee etages verspreid het domein van de heren die elkaar nog kennen van het conservatorium. Dat is dus sinds 1998. Bij een opengeklapte synth vraagt De Jong of ik toevallig verstand heb van electronica. Ik ontken.

Ondanks dat de eerste Elitechnique release pas uit 2006 is, zitten de heren al een jaar of zes in de studio onder de spoorbaan. Het duo doet namelijk ook theaterproducties.

De Jong: “Het hoofdinkomen zit eigenlijk in het theater.” Boddendijk vult aan: “We werken doordeweeks niet bij de bank, een beetje hypotheken verkopen. We zitten bij het Rotheater hier in Rotterdam, maar ook bij Toneelgroep Amsterdam. Daarnaast werken we met een aantal jonge maar talentvolle regisseurs en theatergroepen. Van

tekst

michael oudman

fotografie

lianne van de laar

pagina

83

hele grote producties tot hele kleine. Daar leveren we muziek voor en installaties. We hebben laatst scanners [office scanners, red] muziek laten maken. En we hebben ook een soort kerkorgel from hell gebouwd, dat met de computer aangestuurd wordt.”

Plannen En in de overgebleven tijd doen ze Elitechnique, veronderstel ik. “Ja. Nou, eigenlijk niet. We plannen het wel.” Zegt de Jong. “Anders komt het er niet van. Als we voor een voorstelling iets maken, dan werken we daar twee maanden aan en dat proberen we ook te doen voor Elitechnique. Dat lukt niet altijd. Soms loopt het een beetje door elkaar, dan zijn we nog met een track bezig. Vooral remixes en edits (als Editechnique) kunnen er wel redelijk snel doorheen.

Maar we zijn wel heel serieus met Elitechnique.” Boddendijk vult aan: “Muziek voor theater is klaar voor de deadline als de regisseur dat vindt. Elitechnique is pas klaar als we er allebei helemaal tevreden over zijn. Het is gewoon iets wat we willen afmaken tot het aan onze eigen standaard voldoet.” De precisie waarmee de heren te werk gaan is de reden dat er maar twee EP’s per jaar uitkomen. “We doen vaak een maand of twee over een track. Of het mixen, dat duurt soms twee weken”, zegt Boddendijk. “De balans tussen eigen werk en werk in opdracht moet ook altijd goed zijn.” De Jong: “Soms is dat wel lastig. We willen eigenlijk al een tijdje een soort van ‘verzameld werk’ doen, maar we kunnen niet zomaar twee maanden vrij nemen.

Daarom kiezen we ervoor om EP’s te maken in plaats van een album. Onze vrije tijd is veel te versnipperd. Als we aan een EP werken is dat niet zo erg, maar bij een album bestaat dan de kans dat je het verband tussen de tracks verliest.” Ook de verschillen tussen theaterprojecten en Elitechnique werken inspirerend. “Bij electronische muziek moet je op de een of andere manier wel binnen een bepaald hokje blijven om geloofwaardig te blijven, terwijl je bij theater moet maken wat er nodig is om het stuk te dienen. Het kan iets zijn voor een strijkkwartet, maar ook een soort house die we zelf nooit zouden willen uitbrengen, bijvoorbeeld iets dat op een skihut compilatie zou kunnen.” Als ik vraag of de mannen ook als Elitechnique live gaan, blijkt dat zo te zijn. Ze willen hun ervaring opgedaan in het theater ook naar hun eigen live-shows trekken. “We willen meer mensen op het toneel krijgen, misschien zelfs acteurs”, zegt De Jong.

Boddendijk vult hem aan: “We willen meer met visuals werken. De ervaringen uit het theater qua licht, geluidsdingen en acts willen we meenemen naar wat we met Elitechnique doen.”

Verzamelen Over naar de apparatuur, waarvan ze behoorlijk wat hebben staan in het studiootje. “Met elk ding dat ik koop moet wel een nummer gemaakt worden”, zegt Boddendijk. “Het is ook inspirerend om zo’n kastje te hebben en te denken ‘waar ga ik dít nou weer voor gebruiken’.

Soms heb je iets gekocht waarvan je achteraf denkt ‘heb ik daar nou drie maanden voor op Marktplaats gezeten?’. Maar soms valt het een paar maanden later op zijn plek; dan ben je bezig en dan schiet dat instrument je ineens weer te binnen. Uiteindelijk is het inspirerender om die dingen hier te hebben dan op je laptop. Iets voelen en soms ook schoonmaken.” Ik zie wat gereedschap liggen en vraag of ze handig zijn met reparaties. “Nou, we krijgen het meestal wel open”, zegt Boddendijk. “Een los contact weten we meestal wel te vinden”, zegt De Jong, waar Boddendijk weer op inhaakt: “Soms moet je gewoon even je vinger natmaken en op dingen leggen.” Klinkt verstandig.

Als ik het goed zie, staan er behoorlijk wat vintage spullen. Een collectie die, lijkt me, niet in een paar jaar verzameld is. “Ik verzamel al apparatuur sinds mijn achtste”, zegt Boddendijk en pakt een gitaar van een standaard. “Ik was twaalf toen ik deze kreeg. Het is een heel slecht merk, Koreaans. Uiteindelijk gebruik ik hem toch best wel veel. Ik gebruik hem ook live. Mensen die het merk zien lachen zich helemaal suf joh.” De Jong is sinds zijn zestiende bezig met verzamelen. “Ik denk ook wel eens ‘als ik geen geld meer heb, kan ik dat ding wel weer verkopen’, maar dat is bijna nog nooit gebeurd. De laatste tien jaar sowieso niet meer.” Als ik vraag naar de productietechniek, vertelt Boddendijk dat Serge (van Clone) meestal wel een leuke dansplaat wil. De Jong haakt in: “Het uitgangspunt is altijd een beetje een ‘kale’ track, maar dat is écht nog nooit gebeurd. 63 sporen is echt niks, bij wijze van spreken. In de muziek die je hoort valt het bijna niet op, maar het is altijd veel. Er is altijd nog iets dat nog wel een beetje verteld moet worden, om nog een lijntje te trekken en te zorgen dat de melodie klopt, dat je weet waar het vandaan komt.” Het resultaat? Boddendijk: “Filmische nu-disco tracks.” De Jong: “Het is meer dan een disco-loop.” Niet vreemd als je de theatrale achtergrond koppelt aan de inspiratie die ze halen uit disco van een jaar of dertig geleden. Boddendijk: “Wat voor mij heel erg de lol van Elitechnique is, is dat ik een paar keer per jaar met zo’n zwarte pannenkoek in mijn handen sta, die weliswaar in betrekkelijk kleine oplagen gedrukt worden, maar tot nu toe altijd uitverkocht zijn. Ik ben een groot platenverzamelaar en zelf dingen op plaat uitbrengen is ook de lol ervan.

Daarnaast is het leuk om te zien hoe onze tracks op podcasts en mixen in bijvoorbeeld Japan en Australië terecht komen.”

Deze maand komt de Nite Lite EP uit op Clone Loft Supreme. Afgelopen maand is ook op Clone Loft Supreme de Elitechnique Remix van Beggar & Co – Help me Out uitgekomen. www.myspace.com/elitechnique