DJB 42

DJB#42 || JANUARI - FEBRUARI 2010 || DJBROADCAST.NL || DJBROADCAST.FM || GRATIS

De 10 van 2010 Pitto Jeff Mills Erosie C-mon & Kypski Mayer Hawthorne Deadbeat Danton Eeprom Strictly Rhythm Chez Damier

PUMP UP THE JAM Pump up the jam, pump it up While your feet are stompin', and the jam is pumpin' Look at here the crowd is jumpin' Pump it up a little more, get the party going on the dance floor. Seek us that's where the party's at, and you'll find out if you're too bad I don't want a place to stay, get your boody on the floor tonight. Make my day.

In 1989 lanceerde Reebok het allereerste paar van de Pump, een sneaker die atleten op maat gemaakte pasvorm bood door simpelweg op de Pump knop, op de tong van de schoen, te drukken. Twintig jaar later heeft deze unieke schoen een iconische status bereikt. Ter ere van deze twintigste verjaardag brengt Reebok in samenwerking met Sneakers het Pump Twilight Package.

Vanaf 1 februari is deze collectie te verkrijgen bij Sneakers. Check www.sneakers.nl voor verkooppunten.

pagina

12

voorwoord

De 10 van 2010 Allereerst wensen we jullie allemaal natuurlijk een gezond en muzikaal 2010. Dat we vooral weer vele sub-substromingen mogen verwelkomen met bijbehorende dansjes, kleding, jargon, media, drankjes, drugs, artiesten en locaties. Of iets anders, ook mooi. Wij beginnen dit jaar in ieder geval wederom goed gemutst en raveklaar. We publiceren in 2010 zes extra dikke themanummers op nog mooier papier en een glansrijke cover. Ook de website krijgt een boost in de vorm van meer functionaliteit en tegelijk een redactionele impuls: verwacht meer unieke achtergrondstukken, actuele updates, meer beeld, en meer geluid. Tenslotte blijft ook ons webradiostation niet achter, maar daarover later veel meer.

Zoals jullie wellicht weten, staat het eerste magazine van het jaar bij DJB altijd in het teken van de presentatie van de talenten van het jaar, in dit geval onder de noemer ‘De 10 van 2010’. Ard Bit, Brutuzz, DollKraut, Esther Duijn, Tom Ruijg, FS Green, Go Back To The Zoo, Knalpot en Charlene zijn de artiesten die het jaar kleur zullen geven aldus een rits experts uit de Nederlandse scene en onze redactie.

Voorop heb je ze al even kunnen zien en verderop in het blad zijn ze afzonderlijk afgebeeld. Je zult deze gezichten ongetwijfeld nog veel vaker tegenkomen. We hebben er weer zin in!

Veel plezier met dit nummer!

Het DJBroadcast team

index

18. medewerker v/d maand 20. News 26. clubstats 27. Locator 28. Mixtape 30. Boeken 32. Digibroadcast 34. Games 36. Film/DVD 40. Underground Noise 42. Tees & Sneakers 46. Hotshop 49. Nightteam 50. Blueprint Labels: Strictly Rhythm 52. Weekendwijzer 54. DJB FIles 62. DJshortcast 66. Djbroadcast tipt 5 days off 68. jeff mills 70. Pitto 72. De 10 van 2010 81. ATFC 83. Chez damier 85. deadbeat 87. Stefan goldmann 89. twstd dj contest 91. mayer hawthorne 92. Essential Album: Danton Eeprom 94. Reviews 99. Vinyl top 25 101. Charts 102. Gear 104. In de studio met

DELIVERED TO YOUR DOOR SUBSCRIBE FOR  25 PER YEAR

WE WILL NOT GIVE YOU

WHEN YOU

BUT WE WILL DELIVER IT TO YOUR DOOR, EVEN BEFORE ITS IN THE SHOPS.

GO TO WWW.DJBROADCAST.NL/SUBSCRIBE T EL OR SL A FRIE N TRA NGE D, R.

SUBSCRIBE CRAZY FOOL!

DELIVERED TO YOUR DOOR SUBSCRIBE FOR D20 PER YEAR

SO MUCH, FOR SO LITTLE. SUBSCRIBE TO

GO TO WWW.DJBROADCAST.NL/SUBSCRIBE

colofon Uitgever

Victor Bakhuis (victor@djbroadcast.nl) Eric van den Bogaard (eric@djbroadcast.nl) Hoofdredactie

Michael Oudman (michael@djbroadcast.nl) Eindredactie

Alfred Bos (alfred@djbroadcast.nl) Redactie

Tom van Haaren (tom@djbroadcast.nl) Tijn Benedek (tijn@djbroadcast.nl) RenĂŠ Passet (rene@djbroadcast.nl) Rogier van Kralingen (rogier@djbroadcast.nl) Hans Verhaag (hilverhaag@gmail.com) Nick van der Pijl (nick@djbroadcast.nl) Redactie fashion & lifestyle

Lianne van de Laar (lianne@djbroadcast.nl) Distributie

Michael Oudman (michael@djbroadcast.nl) Vormgeving

Maslow, Amsterdam Illustraties

310K (cover, index) Deborahart (Weekendwijzer) Fotografie

Lianne Van de Laar (In de studio met..., Locator, Chez Damier, tees & sneakers) Elza Jo, Boris Postma (De 10 van 2010) Esmee van Loon (Eurosonic 360) Sales / Marketing

Victor Bakhuis (victor@djbroadcast.nl) Claartje Wolff (claartje@djbroadcast.nl) Lodewijk van der Poll (lodewijk@djbroadcast.nl) Minggus Dorpmans (minggus@djbroadcast.nl) Medewerkers

Art-D-Fact, Kennedy, Jorn Liefesdhuis, Het Night Team, Minimi, Reza, St. Badass, LoPoll Abonnementen

Voor alle vragen over abonnementen en bezorging kun je terecht op www.djbroadcast.nl/subscribe. De abonnementenservice is te bereiken via abonnement@djbroadcast.nl Drukwerk

PRinterface Distributie

Jam social networks

twones.com/djbroadcast twitter.com/djbroadcast facebook.com/djbroadcast flickr.com/djbroadcast djbroadcast.hyves.nl myspace.com/djbroadcast DJBroadcast Magazine is een uitgave van Blueprint Media BV

Redactieadres

Persberichten Agenda Telefoon E-mail Website

DJBroadcast.nl Postbus 3952 1001 AT Amsterdam www.djbroadcast.nl info@djbroadcast.nl agenda@djbroadcast.nl 020-6868600 info@djbroadcast.nl www.djbroadcast.nl

pagina

18

medewerker van de maand Elza Jo

nu op

Deze maand willen we de fotografe van de 10 van 2010 even in het zonnetje zetten.

Het is immers geen geringe prestatie om zo’n zooitje ongeregeld fraai op de foto te kunnen krijgen. De Amsterdamse is na haar opleiding aan de kunstacademie in Den Haag meteen begonnen met fotograferen, vooral voor bladen. Een kenmerk is het collagegevoel dat ze neer weet te zetten, waarbij ze probeert om altijd iets vreemds in beeld te hebben. Naast foto’s, maakt ze filmpjes en clipjes, en tekent ze soms. “Ik ben behoorlijk multimediaal bezig, haha!” Dat multimediale bezig zijn, slokt wel al haar tijd op. Niet dat het nu zo’n probleem vormt: ze kan immers doen wat ze leuk vindt. www.elzajo.com

Podcasts Juju & Jordash, Mugwump, Juha Sets San Proper, Juan Sanchez, Estroe Partyshots Time Warp News Ennio Morricone in Concert, 2009 volgens onder andere Job Jobse, Antal en Ari Daily

Foto door Boris Postma

freeloader Altec Lansing Mix for iPod Je moet waarschijnlijk nog niet denken aan tripjes naar het park, maar als het zover is, zou het ideaal zijn om de Altec Lansing Mix for iPod mee te kunnen nemen. Getest hebben we ‘m nog niet voor je, maar de doos is flink zwaar, en dat is meestal een goed teken.

Twee Native Instruments Audio 2 DJ pakketten We mogen twee exemplaren van ’s werelds kleinste USB audio interface weggeven. Eén keer met Traktor Pro, en één keer met Traktor Duo. Mooie pakketjes, toch?

Surf naar www.djbroadcast.nl/win voor de prijsvragen

pagina

20

news

pagina

21

SAE Audiobot Competition: in de studio met Steve Rachmad Driemaal per jaar organiseert DJBroadcast in samenwerking met de School for Audio Enginering (SAE) de SAE Audiobot Competition: een talentenjacht voor thuisproducers. Het idee: geef amateurs - en dat bedoelen we positief want de eerste betekenis van amateur is liefhebber - de kans om hun productie in een ‘echte’ studio te laten afwerken onder coaching van een doorgewinterde professional. Die ‘echte’ studio is de studio van SAE in Amsterdam-Noord, en die professional is dit keer niemand minder dan Steve Rachmad, internationaal gewaardeerd producer en sinds midden jaren ’90 uitgegroeid tot het boegbeeld van de Nederlandse techno (die wereldwijd gezien in de voorste linies meedoet). Ondermeer Patrice Bäumel en Estroe gingen Rachmad voor in de SAE Audiobot Competition.

Hoe mee te doen en in aanmerking te komen voor deze buitenkans? Eenvoudig: mail je track voor maandag 1 maart naar michael@djbroadcast.nl en zet in de header ‘SAE Audiobot Competition’.

Je kunt je track mailen als audiofile of als link naar Soundcloud, beide mogelijkheden zijn goed.

Vergeet niet om je naam en contactgegevens bij te voegen. Uit de inzendingen kiest Steve Rachmad een winnaar, met wie hij in maart of april de SAE studio zal induiken. In het mei/juni-nummer van DJBroadcast Magazine doen we verslag van de sessie. www.sae.edu www.steverachmad.com

Noord Nederlands Orkest gaat dance Hij is de ideale schoonzoon, Neerlands meest vooraanstaande muzikale exportproduct en geldt al enkele jaren als de populairste dj ter wereld. Die bovendien het avontuur blijft zoeken via wisselende samenwerkingen met gastzangers uit andere muziekstijlen. Zijn status is inmiddels zo onomstreden dat die ‘andere muziekstijlen’ nu ook naar Armin van Buuren toekomen.

Het Noord Nederlands Orkest (NNO), een van de langst bestaande symfonieorkesten van het land, speelt op donderdag 4 (Harmonie, Leeuwarden) en vrijdag 5 maart (Oosterpoort, Groningen) een selectie van Armin van Buuren nummers in georchestreerde arrangementen. Op het programma staan klassieke vertolkingen van In And Out Of Love, Touch Me, Communication, Hymn, Wall Of Sound, Exhale, The Sound Of Goodbye, Shivers, Serenity, Zocalo en Blue Fear.

Doorgaans beginnen klassieke voorstellingen direct na de avondmaaltijd, maar voor deze Armin van Buuren Tribute avond gelden andere regels. Het NNO onder dirigent Hans Leenders begint om 22.30. De voorstelling gaat vergezeld van een spectaculaire lichtshow door Nico de Rooij en na afloop is er een afterparty met DJ Remy. De kaarten zijn te koop vanaf € 15.

Het Noord Nederlands Orkest oogstte het afgelopen jaar veel waardering voor hun klassieke versies van Pink Floyd. In september zul men een georchestreerde hulde brengen aan Queen. www.nno.nu

Electronation helpt Sugar Factory de winter door Tot en met eind maart heeft Electronation de programmering van de wekelijkse zaterdagavond in de Amsterdamse club en nachttheater Sugar Factory op zich genomen. Onder de naam The Saturday Factory heeft het team rond Roy Avni een reeks clubavonden samengesteld die niet kiezen voor de gebruikelijke namen maar het avontuur voorop stellen – vergelijkbaar met de programmering van de voormalige 11 en het huidige Trouw.

Wanneer deze editie van DJBroadcast in de winkel ligt, zijn de Saturday Factory avonden met respectievelijk de Deense DFA act Shit Robot en Chateau Flight uit Parijs reeds geschiedenis. Voor de aftelreeks richting het begin van de zomertijd ( dit jaar op zaterdag 27 maart) staan ondermeer op het programma: Alex Under en Remy (16 januari), de een beetje in vergetelheid geraakte Duitse sterproducer Timo Maas (23 januari), The Hacker plus een live optreden van Quince (30 januari), het Franse Beat Torrent (6 februari), het Griekse tweetal Lemon en Kreos (13 februari), een avond met Fabric dj’s Terry Francis en Nathan Coles (20 februari), een Electronation avond met Ida Engberg en Terry Toner (27 februari), Format B live en Sebastien Leger (6 maart), Marc Houle live en Terry Toner (13 maart) en Aril Brikha live plus Wouter de Moor (27 maart). De zaterdagavond van 20 maart is nog niet ingevuld. The Saturday Factory begint telkens om middernacht en duurt tot 05.00. De toegang varieert van € 12,50 tot € 15 aan de deur. www.sugarfactory.nl

pagina

22

news

Ga mee naar EuroSonic Noorderslag met Darko Esser en My Little Underground Het muziekjaar van de liefhebber wordt traditioneel geopend met het dynamische EuroSonic Noorderslag festival, dat van 14 tot en met 16 januari wordt georganiseerd op een groot aantal locaties in Groningen. DJBroadcast stuurt samen met Vodafone 360 drie reporters op pad die jullie via verschillende social media en online communities op de hoogte zullen houden van alles dat zich op het festival afspeelt. Naast $jammie the Money, die we in een vorig nummer aan jullie voorstelden, zijn ook Darko Esser en My Little Soundsystem (Femke Dekker) van de partij om hun belevenissen met je te delen via www.djbroadcast.nl/360.

Om verslag te doen van EuroSonic Noorderslag, zullen Femke, Darko en Sjam zich bedienen van de Vodafone 360 Samsung H1, de eerste in een reeks handsets met Vodafone 360 – een nieuwe verzameling internetdiensten voor de mobiele telefoon en pc die alle contacten, sociale netwerken en online communities, entertainment en persoonlijke voorkeuren (zoals games, muziek, foto’s en video) verzamelt op een plek.

Je kunt het verslag van de reporters volgen via www.djbroadcast.nl/360. www.360.com

My Little Soundsystem Femke Dekker alias My Little Soundsystem is een nachtvlinder in optima forma en gedijt het best in een warme, creatieve omgeving met vele soortgenoten. Met haar bedrijf My Little Underground organiseert ze feesten als Velvet Morning Disco Circle op elke eerste vrijdag van de maand in de Amsterdamse Club Up, maar ook one off feesten als Zwarte Lola (tijdens AIFW) en evenementen als het muziekfestival Equinox voor Mediamatic en tentoonstellingen, bijvoorbeeld een Pop Up Store in New York voor het Hudson jaar (NY400).

My Little Underground is opgericht om bruggen te slaan tussen verschillende creatieve disciplines, waaronder muziek, mode, grafisch ontwerp en autonome kunst en is een veelbelovende organisatie binnen een dynamische wereld.

Femke slaat ook graag bruggen tussen plakken vinyl en mag dan ook graag een setje draaien. Dit doet ze als My Little Soundsystem, maar als ze haar platen spint met Nicole Martens staat ze op de flyer als Strange Boutique. Tenslotte is ze betrokken bij FNNNN, een collectief dat bestaat uit 5 vrouwelijke dj’s en vj’s. Check haar site voor meer info. www.mylittleunderground.com

tekst

eric van den bogaard

beeld

esmee van loon

pagina

23

Darko Esser Als Darko zou schaatsen, zou hij een allrounder zijn. Binnen de dance doet hij namelijk bijna alles wat je kunt doen en alles op hoog niveau; hij is dj, producer, labeleigenaar, promoter en programmeur. Als we de vergelijking met het schaatsen even doortrekken: Darko is in staat om zeer constante prestaties te leveren, zowel in Nederland als daarbuiten.

Zijn Wolfskuil label bracht sinds 2003 al meer dan 15 releases uit door zowel aanstormend talent als artiesten uit de categorie gevestigde orde, waaronder de clubhit Return van de hand van Darko zelf. De tech-house wereld kent hem verder vooral van klappers als Paradox (op Underwater) en Catatonic (op het Ovum label van Josh Wink).

De feel voor clubhits heeft Darko overgehouden aan 15 jaar dj’en in alle vooraanstaande clubs en toffe festivals in de wijde omtrek, maar hij mag met zijn producties ook graag te diepte in gaan, hetgeen je goed kunt horen op zijn sterke debuutalbum Balans dat onlangs is verschenen en zijn veelzijdigheid op natuurlijke wijze aantoont.

Als promoter is Darko betrokken bij meer dan 100 events op jaarbasis. Een groot deel hiervan bestaat uit avonden die hij programmeert voor zijn tweede huis Doornroosje, maar hij is bijvoorbeeld ook betrokken bij het samenstellen van de line-up van het Free Your Mind Festival. www.darkoesser.com

pagina

24

news

Stockhausen/Kagel festival in Amsterdams Muziekgebouw Op zaterdag 7 en zondag 8 februari organiseert het Muziekgebouw aan ’t IJ in Amsterdam een unieke reeks concerten rond twee onlangs overleden grootheden van de na-oorlogse muziek, Karlheinz Stockhausen en Mauricio Kagel. Daarnaast is er ook ruimte voor film en debat.

Après-ski op niveau: Snowattack Geen zin in schlagers aan je kopf als je na een lange dag in de sneeuw van een welverdiende pul bier staat te genieten? Dan is Snowattack in het Franse Puy Saint Vincent iets voor jou. Dat is namelijk wintersport zonder de twee grootste obstakels: lelijke muziek en hoge prijzen.

Tijdens deze week (27 maart tot en met 3 april) wordt je namelijk een line-up van internationale allure voorgeschoteld en blazen ook de Nederlanders een toontje mee. Zo kom je in de Festvial Area nationale toppers als Steve Rachmad, Secret Cinema, Kraak & Smaak en De Man Zonder Schaduw tegen, maar zijn ook Layo & Bushwacka!, Adam Freeland, Buscemi en Jody Wisternoff van de partij.

De appartementen zijn luxe en een halve liter bier kost je maar 1,50, dat is dus een stuk beter dan je credit card laten fikken tussen de bontmutsen in Val d’Isere!

Een ticket kost je 260 euro voor accommodatie, skipas en festivalpas. Inclusief busreis vanuit Amsterdam ben je 389- kwijt. Check de website voor meer info en tickets. We zien je daar! www.snowattack.nl

Evenementenbranche riskanter dan ooit?

Afgelopen Oud en Nieuw is een flinke rits organisaties nat gegaan door zeer hoge kosten en een zeer tegenvallende opkomst. Sommige organisaties besloten volledig te cancelen, anderen speelden paniekvoetbal door op het laatste moment de entreeprijs te verlagen en weer anderen speelden mooi weer met een gastenlijst van een meter of dertig.

Oud en Nieuw is misschien ook wel de moeilijkste datum om een feest te geven, maar sowieso geldt in het algemeen: hoe groter je events, hoe groter de (financiële) risico s.

Steeds meer gespecialiseerde bedrijven richten zich op de steeds professionelere evenementenmarkt om service op maat te bieden. Een van deze bedrijven is No Risk Events, een verzekeringskantoor dat puur gericht is op het verzekeren van evenementen. Steeds meer vooraanstaande organisaties weten de weg naar No Risk te vinden voor riskante posten als productiekosten, aansprakelijkheid, materiaal, ongevallen, geld, en annulering van een artiest of van het volledige evenement vanwege bijvoorbeeld slechte weersomstandigheden. Je kunt zelfs je veronderstelde winst verzekeren, waardoor je ondanks annulering van een event toch door kunt investeren in een volgend feest. Dit kan je dus een hoop ellende besparen, zit je backstage toch wat relaxter… www.noriskevents.com

Karlheinz Stockhausen (1928-2007) kennen liefhebbers van electronische muziek als de componist die vanaf de jaren ’50 de klassieke muziektraditie koppelde aan het lichtnet. Hij maakte muziek met bandrecorders en toongenerators, iets wat in de jaren ’50 heel ongebruikelijk was. In het Muziekgebouw voeren Calefax Rietkwintet (Tierkreis), musikFabrik (Kreuzspiel/Hoffnung), Ensemble Modern (Mantra) en Asko|Schönberg (Orchester Finalisten en Glanz) werk van de pionier uit.

De Duits-Argentijnse componist Mauricio Kagel (1931-2008) verhuisde in 1957 van Buenos Aires naar Keulen, waar Stockhausen op dat moment in de NWDR Studio aan zijn radicale composities werkte. Ook Kagel had een afkeer van traditionele vormen en gaf zijn muziekwerken veel theatrale elementen mee. Het is treffend dat hij heeft gedoceerd aan de Film en Televisie Academie in Berlijn; aan het Conservatorium in Keulen onderwees Kagel in nieuw muziektheater, een discipline waarin hij zelf ook actief was. De klassieke muziektraditie en de uitvoering van de muziek zelf werden door Kagel becommentarieerd in zijn naar het absurdisme neigende muziektheater. Zo bevatte zijn partituren aanwijzingen over de gezichtsuitdrukking van de muzikant tijdens het spelen van een passage. Tijdens het tweedaagse festival voeren Nieuw Ensemble (Kantrimusik), musikFabrik (Verstümmelte Nachrichten/Osten), Asko|Schönberg (Orchestrion-Straat) en het Ensemble Modern (Exotica/Morceau De Concours) werk van de vernieuwer uit.

Info en kaarten (vanaf € 18,00) via www.muziekgebouw.nl

pagina

25

Win een gig op 5 days off!

5 days off is een stadsfestival voor elektronische muziek en verwante disciplines als audio-visuele kunst, fotografie en film. Na jaren van hoogwaardige line-ups van minimal en techno langs hiphop en soul tot aan electro en live-acts heeft 5 days off een zeer solide reputatie opgebouwd.

Wil jij tussen al die internationale grootheden staan? Dat kan! In samenwerking met 5 days off schrijft DJBroadcast namelijk een wedstrijd uit met als hoofdprijs een gig op het festival. Denk jij dat je het aankunt? Stuur dan voor 15 februari een download link naar een mix van 45 minuten via Soundcloud of een file sharing service (Sendspace, YouSendit, etc.) naar michael@djbroadcast.nl.

De 5 beste mixen verschijnen online op DJBroadcast.nl en de lezers zullen vervolgens bepalen wie het optreden op 5 days off wint!

DJBroadcast.nl/5daysoff

djb clubstats

Het woord aan de clubs

Wij introduceren je een nieuwe rubriek en Clubstats is de naam. Ondanks het formaat van het DJBroadcast team, kunnen we niet overal tegelijk zijn. Alhoewel, collega Passet probeert toch erg zijn best te doen. Hoe dan ook, waar het op neer komt is dat wij wel eens iets over het hoofd zien. In het nachtleven. Trends, ontwikkelingen, in geluid, mode, muziek, aankleding of wat dan ook. In Clubstats laten we de clubs zelf aan het woord. Geen affiche, maar oprechte en eerlijke meningen.

Antje Klaster (Trouw) “De laatste tijd valt Melon erg op, omdat hij op zijn eigen Ratio? avonden de gast dj’s er soms moeiteloos uit draait! Dubstep en electronica lijken een veel groter publiek te bereiken, omdat artiesten die eerder vooral house en techno draaiden, nu ook deze genres draaien. Let verder op de jongens van Optiek, die met boekingen als Modern Deep Left Quartet en Radiq de krenten uit de pap weten te halen. Verder is het jammer dat het publiek goed op de hoogte is van de muzikale ontwikkelingen, maar dat dansen niet meer op nummer 1 staat tijdens het uitgaan.”

Daniël Nagelkerke (Patronaat) “Nieuwe Nederlandse dubstepper Myrkur levert stuk voor stuk kippenvelproducties af, en weet zelfs postrock in zijn sets te verwerken. Verder vallen Baskerville en Tenement Kids op.

Muzikaal gezien lijkt er meer muziek met Afrikaanse invloeden te komen, en lijkt de Rock ’n Rave hype over het hoogtepunt heen te zijn. Daarnaast valt het op dat voor grote happenings massaal kaarten gekocht worden in de voorverkoop, zonder dat de line-up bekend is, terwijl de ‘gewone’ clubnachten vaker overgeslagen worden.”

Yoni Drijfhout (Tivoli) “Zoekend naar verassende muzikale kleurencombinaties, is Klub Rader een avond om in de gaten te houden. Deze tweemaandelijkse Klub-avond vind plaats in Tivoli de Helling en schotelt je van negen tot vier uur een uitdagend palet van acts voor. Openend met een rustige, intieme start met bijv. weird-folk of een singer-songwriter, vervolgens een snufje pure popmuziek en/of opzwepende indierock, met als finishing touch de elektronische kakofonie. Ieder genre is mogelijk. Vernieuwing, diversiteit en gewaagde combinaties zijn een uitgangspunt. Met in januari ondermeer Slugabed en Loops Haunt.”

Agnes Wolters (Sugar Factory) “Mighty Fools, Egbert en FS Green vallen de laatste tijd enorm op. Cross overs tussen verschillende stijlen worden nog steeds doorgezet, maar het geluid wordt wel minder hard. Wij blijven trouwens doorgaan met brede programma’s. We proberen dansavonden te combineren met film, kunst, dans enzovoort.

Dat natuurlijk in het early program.”

tekst

michael oudman

djb locator

fotografie

lianne van de laar

Barrio Voor de verandering spelen we weer een keer een thuiswedstrijd, als we op de fiets stappen richting Voetboogstraat, waar zich conceptstore Barrio bevindt. Als we aan komen rijden staat eigenaar Dikkie Kuurstra net buiten een sigaret te roken en een kop koffie te drinken.

Stiekem loeren we alvast naar binnen, en zien we een paar schoenen staan dat we al een tijdje wilden hebben, maar nog nergens zagen staan.

Zoals te verwachten valt van een winkel in het centrum van Amsterdam is Barrio een smal, lang winkeltje, met zelfs een lief klein binnentuintje van een vierkante meter of twee. Achterin de winkel, boven de afgeprijsde artikelen – “We hebben daar continue sale” – zit de kapsalon, met twee stoelen. “De kapsalon zit gewoon een week van te voren volgeboekt. Elke vrijdagavond hebben we daar Cut ’n Go. Voor studenten of mensen die iets minder te besteden hebben, of iets minder willen besteden. Voor 22 euro heb je dan een knipbeurt. Het is tussen zeven en negen, zonder wassen en zonder drogen. Je kunt gewoon binnen komen lopen en een nummertje trekken, en dan kun je op je beurt wachten.

Behalve de kapsalon is er uiteraard meer. Werp een snelle blik in de rondte, en je neemt kleding, accessoires, boeken, kunst en schoenen in je op. Kuurstra vertelt een stukje geschiedenis over de winkel die vanaf eind 2007 in de Voetboogstraat zit. “Het eerste jaar was een beetje de kat uit de boom kijken, omdat we nog nooit een winkel hadden gehad – ik was kok en mijn toenmalige vriendin was zelfstandig kapster. Voor het geld waar ze een stoel voor huurde, konden we ook een heel pand huren. We hebben een plan geschreven en zijn we bij banken geweest, en die vonden het maar niets. Toen zijn we gaan reizen, Barcelona, Berlijn, inspiratie opgedaan. We kwamen terug en hebben wat geld kunnen regelen, en een makelaar op een pand gezet, en binnen een maand hadden was het rond.

Alles wat hier binnen gedaan moest worden hebben we zelf met wat vrienden gedaan die een designbureau hebben, en na drie weken waren we open.” Ook was toen al duidelijk wat er in de schappen moest liggen. “Onbekende labeltjes, die toch wereldwijd hun plek hebben, zoals Insight – een Australisch merk. We hebben merken uit alle windstreken, maar die je niet zo snel op de hoek van de straat ziet, en ook niet de goedkoopste zijn. Dat is nu best wel lastig eigenlijk.”

De oplossing daarvoor? Een exclusief assortiment. Een voorbeeld zijn de schoenen van het merk Vans. “Je kunt hier overal in de buurt ‘normale’ Vans kopen, dus je moet je wel een beetje gaan onderscheiden. Wij pakken vooral de wat exclusievere modellen, dat is zo met Vans overeengekomen. Ik heb echt de keuze om speciale lijnen van Vans te kunnen verkopen. Dat is ook weer in het wat hogere segment. De echte liefhebber die ziet het wel, en die komt ook nog steeds.”

Naast de wintercollectie, staan er zoals gezegd ook een aantal boeken, die als onderwerp bijna allemaal grafische vormgeving en streetart hebben. Dat is op zijn beurt weer een mooi bruggetje naar de grote foto’s die in de winkel hangen. De muren van Barrio zijn namelijk prima geschikt om kunst aan te hangen. “De ene keer hangen er foto’s, de andere keer weer schilderijen. We hebben ook een keer rare lampen boven de deur gehad van gebroken autoruiten. De meeste kunstenaars komen gewoon binnen lopen. We hebben ook wel een redelijk groot netwerk hoor. Daarin hoor of zie je wel eens wat. Na een maand hebben ze de boel klaar. Alles wat hier hangt wordt in principe gewoon verkocht. Ik haal ze er gewoon vanaf, pak ze in en verkoop ze meteen.” Kortom, ga naar die winkel, pik de DJBroadcast op, laat je haar knippen en neem wat toffe kleding mee.

Barrio is op maandag en zondag na elke dag geopend vanaf 11 uur. Op zondag opent Barrio haar deuren om 13 uur, en op maandag is Barrio gesloten. www.barrio.nl

pagina

27

pagina

28

de mixtape van....

Machine

De mixtape in dit nummer is afkomstig van de designvirtuozen Mark Klaverstijn en Paul du Bois- Reymond van Machine. De Amsterdammers zijn al sinds 1996 – eerst als DEPT bezig, en hebben sindsdien een behoorlijke staat van dienst opgebouwd. Dat muziek bij de heren door de aderen stroomt, blijkt niet alleen uit de mixtape, maar ook uit het portfolio, waarin werk te vinden is voor onder andere Clone, Disco 3000, Eskimo, Paradiso, Rush Hour en Versatile Records. Niet de minsten! Voor de mixtape hebben de heren gegraven in de hele geschiedenis van Machine, het zijn namelijk nummers die belangrijk zijn geweest bij hun ontwerp carrière. En het is verdorie een mooie selectie geworden!

Marvin Gaye Inner City Blues (Make Me Wanna Holler) “Komt van het eerste conceptalbum van Motown. De hele LP loopt als een filmische mix mooi over in elkaar en is in z’n geheel weer een nieuw werk. De oorlog in Vietnam,de rassenrellen en milieu verontreiniging: hoe kun je zulke grote problemen zo mooi bezingen? Interessant vanwege de urgentie vanuit een artiest om te reflecteren op de samenleving en de strijd aan te gaan met de platen maatschappij – Motown wees het album ooit af. Nu nog is deze muziek relevant en het wordt lijkt het als maar mooier.”

Bill Withers Who Is He (And What Is He To You) “Vanaf het moment waarop die bas erin komt ben je verkocht. De “Billy Jean” baslijn van de soul. Als je denkt dat het daarbij blijft, komt die gouden stem er nog eens overheen. Onverbeterbaar.”

Gang Starr The ? Remainz “Er moest absoluut een nummer van DJ Premier op. Zijn producties tekenden de voor ons gouden tijd van hiphop rond ‘89-’95. Als je het nummer hoort wat hij hiervoor gesampled heeft (Bob James’s Look-Alike) geeft dat goed aan wat een meester hij hierin is: slechts 1,5 aanslag uit een lange melodie lijn van een basgitaar. Zo zien wij het samplen van beeld ook graag. Iets nieuws maken met een deel van andermans werk zonder te teren op de creativiteit van anderen.”

Roots Manuva Witness Dub “Een echte classic pomper. Zolang deze plaat bestaat draaien we hem en nog steeds komen mensen naar de booth om te vragen wat dit voor zieke track is. Deze dub versie gooit nog meer nadruk op die diepe meeslepende bass.”

O Boogie Paperchaser (Tom Trago Remix) “Man of the moment Tom Trago maakt Amsterdam trots.

Zijn solo album Voyage Direct is eigentijdse house topper waarin zijn roots in hiphop, disco en soul terug zijn te vinden. Deze remix is ook een ode aan die energie die er op dit moment heerst in Amsterdam” LeLe Captive De Ton Chiffre “Illustrator Piet Parra zat in het begin van zijn carrière bij ons in het pand en hebben we zien groeien naar wat hij nu is. We hebben veel respect waarop hij op zijn eigen manier een beeldende wereld heeft gecreëerd. Met dezelfde humor en lak aan regels als de jongens van De Jeugd van Tegenwoordig. De combinatie Pepijn met Parra als LeLe is dus platina!”

DJBroadcast.fm is powered by

tekst

michael oudman

DJ Zinc Super Sharp Shooter “In onze begin periode werkten we onder de naam DEPT veel voor club RoXY. De “Flow” was in 1996 een van de eerste Jungle/Drum & Bass avonden. Hier konden we verschillende media naast elkaar experimenteren. Zo ontwierpen we de website, de flyer, de decoratie en animaties in combinatie met film tijdens het VJ-en. Door de heftige ritme patronen ideaal om op te VJ-en. Ook tijdens het overwerken in onze ontwerpstudio was het motto: Blacklight aan, Jungle Hard en Pompen.”

Detroit Experiment Think Twice “Carl Craig’s Detroit Experiment covert hier de Donald Byrd jazzfunk classic. Met een waslijst aan oude jazz giganten die een aantal dagen met elkaar jamden mixt hij het geheel tot een nieuwe klassieker. Zoals hij al eerder deed met projecten als Innerzone Orchestra is zijn muziek op een intelligente manier verweven met soul en jazz zonder dat het er te dik bovenop ligt. Back to the future jazz waarvan je niet weet waar het uiteindelijk naar toe gaat, dat maakt het zo spannend.”

Moodymann Sades Of Jae “Weer zo’n legende uit Detroit. Deze track sampled Marvin Gaye live op een subtiele ingehouden manier en bouwt heel lang en spannend op, totdat de kick drum erin knalt. Het is al een oude maar doet ‘t nog altijd. Classic!”

Theo Parrish Falling Up “Theo Parrish is voor ons het voorbeeld van iemand die zonder concessies muziek maakt. Zijn nummers zijn een soort abstracte landschappen waar van alles in gebeurt.

Lekker vies en sloom en zwart wat het zo sexy maakt.

Traag is tof!.”

Dave Angel Airborne (Carl Craig Drums Suck Mix) “Dit is een classic uit de RoXY die veel gedraaid werd door Dimitri. Iedereen helemaal los op een nummer zonder drums. Door dit nummer zijn we met Carl op de term “Slambient” gekomen. Een soort harde Slamming Ghetto Ambient die heel dreigend en filmisch is maar tegelijkertijd heel mooi. We zijn nu bezig met een serie korte films die zijn producties ondersteunen.”

Richie Havens Going Back To My Roots “Op onze Phase 2 (The Original Disco Redux) feestjes in Club Up is dit een anthem. Dit nummer is vooral bekend geworden door de disco versie van Odyssey maar zoals Richie Havens hem vertolkt is dieper. De rijkheid van de producties van dansmuziek uit de seventies is wat ons aanspreekt. Phase 2 is daarom tegenhanger van het electronische geluid wat momenteel de dansvloeren beheerst.

Komt dat horen.”

Fela Kuti Water No Get Enemy “Onweerstaanbare grooves maakt de uitvinder van de Afrobeat Fela Kuti; een afrikaanse James Brown. Na Het zien van de documentaire film “Music Is The Weapon’ kwamen we achter de revolutionaire persoon die hij was en spreekt zijn muziek nog meer tot de verbeelding. Een soldaat voor zijn muziek die doorging ookal werdt hij gemarteld, zijn vrouwen verkracht en gevangen genomen. Ook het artwork van de hoezen heeft ons altijd erg geïnspireerd.”

J. Dilla Nothing Like This “Deze lijst makend blijkt wel hoe bepalend Detroit is op onze muzieksmaak. Er móést een nummer bij van een van de invloedrijkste personen uit de hiphop. Als producer verantwoordelijk talloze producties van A Tribe Called Quest, Common, Pharcyde, de La Soul, Slum Village, tot Janet Jackson. Ook wel de producers producer genoemd, maar altijd op de achtergrond gebleven tot aan zijn dood in 2006.”

Nina Simone How It Feels To be Free “Eén van de Anthems uit de hoogtijdagen van de Amerikaanse Civil Rights Movement. Haar muziek is bitterzoet.

Prachtig gezongen stukken over de misstanden in haar land met een mix van soul, blues, jazz en folk. “I wish I could feel how it is to be free, remove all the chains that are holding me” zingt ze hier. Dat geld nu toch nog steeds voor veel mensen ook in een vrij land als dit. Keer op keer herontdek je de schoonheid van Nina Simone. Tijdloos.”

De mixtape wordt op maandag, woensdag en zaterdag tussen 12:00 en 13:00 uitgezonden op djbroadcast.fm

pagina

30

boeken

boek

alfred bos

Twee kilo aan platenhoezen De Duitse uitgeverij Taschen staat bekend om zijn plaatjesboeken over kunst en cultuur, van het volledige oeuvre van Vincent van Gogh tot fotoboeken over de Eiffeltoren of naaktfotografie uit de 19de eeuw.

Op handzaam formaat, fraai uitgegeven en betaalbaar geprijsd.

Om de eerste kwarteeuw Taschen boeken te vieren heeft de uitgeverij een aantal titels opnieuw uitgebracht in een ‘25th anniversary special edition’, wat neerkomt op een speciaal logo op de boekrug, een verwijderbare sticker op de omslag en een wegggeefprijs – voor de rest zijn het de oorspronkelijke boeken, zonder aanpassingen of extra’s.

En de meest onverwoestbare evergreen uit de omvangrijke en gevarieerde Taschen catalogus is wellicht 1000 Record Covers van Michael Ochs, oorspronkelijk uit 1996. Ochs (1943), broer van de jaren ‘60 protestzanger Phil Ochs,

werkte in de jaren ’60 en ’70 voor de publiciteitsafdeling van diverse platenmaatschappijen en ordende zijn inmense collectie langspeelplaten en foto’s van muzikanten tot het Michael Ochs Archive – vergelijkbaar met wat Benedikt Taschen met zijn comicscollectie deed.

Bladerfeest Een greep uit dat archief is terecht gekomen in de twee kilo wegende en zo’n 600 pagina’s aan glanzend papier tellende baksteen die 1000 Record Covers heet. De duizend hoezen zijn gegroepeerd in drie afdelingen: de jaren ’60, de jaren ’70 en de jaren ’80 plus ’90. De eerste hoes die het boek afdrukt is Chubby Checkers For Twisters Only uit 1961; de laatste Post, het tweede album van Björk, uit 1995. Daartussen zitten 998 afbeeldingen van mooie, afzichtelijke, opvallende of voor hun tijd typerende hoesontwerpen.

1000 Record Covers is een feest om door te bla-

deren. Er zitten de meest fantastische ontwerpen tussen en die zullen vormgevers inspireren tot hun eigen design. Verzamelaars zullen zich verbazen over obscure releases waar ze zelfs als kenner nooit van gehoord hadden en kunnen nieuwe titels aan hun verlanglijstje toevoegen (Crow Music uit 1968, op het Amaret label?).

Iedereen met een beetje muziekafwijking zal zich verlekkeren aan alle creativiteit en vindingrijkheid die is aangewend om zoiets vluchtigs als populaire muziek aan de man en vrouw te brengen.

De jaren ’70 leveren de meeste en de meest spectaculaire hoezen, dat waren de gouden jaren voor het hoesontwerp. Maar dat wisten we al. Goed om het voor een prikkie opnieuw ingewreven te krijgen. Proficiat, Taschen.

Michael Ochs – 1000 Record Covers (Taschen) paperback, 574 pagina’s, prijs € 9,99 www.taschen.com

pagina

31

De foto als blogbericht Niet alleen muzikanten, producers en luisteraars hebben baat bij internet en de digitale revolutie, ook de fotografie is er met digitale camera’s en mobieltjes-met-lens op vooruit gegaan. En dat niet alleen kwantitatief, wereldwijd is de kwaliteit van fotografie de afgelopen tien jaar in breedte, diepte en variatie toegenomen. De wereld telt meer fotografen dan ooit tevoren.

Juxtapoz Art & Culture Magazine – in 1994 in Californië opgericht als maandblad voor street art en inmiddels het best verkopende kunstmagazine van de States – toont in Juxtapoz Photo het werk van 22 jonge fotografen. Hun bijdragen bestrijken vele stijlen en genres, de enige overeenkomst tussen de gebundelde talenten is hun beperkte resumé en hun aanleg voor beeld. Een aantal hebben eerder hun werk in Juxtapoz gepubliceerd, anderen vertegenwoordigen volgens het tijdschrift “het beste wat eigentijdse fotografie te bieden heeft”.

Alle fotografen hebben gemeen dat ze nauwelijks oog hebben voor context (fotobijschriften, zelfs basale info als datum en locatie ontbreken) en met een betrokken blik door de lens kijken. De fotograaf als kunstenaar, niet als verslaggever; ze zijn op zoek naar hun identiteit. Het geeft deze collectie iets willekeurigs, om niet te zeggen vrijblijvends.

M. Revelli (redacteur) – Juxtapoz Photo (Gingko Press) gebonden, 236 pagina’s, prijs € 29,90 www.juxtapoz.com

Onder de grond gebeurt het De eerste metro reed in 1853 in Londen; de eerste graffiti verscheen in de jaren ’70 van de vorige eeuw op metro’s in New York. Wat hebben metro’s en graffiti gemeen? Ze behoren tot een onderwereld.

De onderwerelden van metro en graffiti komen samen in Subway World: Graffiti On Trains, een gebonden, oblong boek waarin foto’s van beschilderde treinstellen uit 97 steden worden gebundeld. De beelden worden aangevuld met statistische info over de metro van de betreffende stad, soms opgelucht met een citaat van een lokale graffiti artiest. In het Franse Lille (metro sinds 1983, twee lijnen met zestig stations) is Derick, van de SPK-Mutants, erg blij met de geautomatiseerde treinen: geen bestuurders om je weg te jagen. In Barcelona (metro sinds 1924, negen lijnen met 147 stations) daarentegen ligt 98 procent van het metrostelsel onder de grond, waardoor de pieces van Vino, van de TSK posse, voor het publiek nauwelijks te zien zijn.

Subway Worlds is bedacht en samengesteld door Torkel Sjöstrand, oprichter van Underground Productions, een van de langst bestaande tijdschriften over graffiti.

Zijn boek Worlds gaat eerder over metro’s dan over graffiti. Er is geen beschouwende tekst over de relatie tussen metro’s en graffiti (en die is er: ondergronds, tijdelijk van aard, altijd in beweging), alleen een impressionistische inleiding.

Is dat erg? Niet als je van droge feiten houdt. Een boek voor creatieve nerds en nerdy creatievelingen.

Torkel Sjöstrand – Subway World: Graffiti On Trains (Dokument Press) gebonden, 168 pagina’s, prijs € 32,99 www.dokument.org Deze boeken zijn te koop bij The American Book Center, Spui 12, Amsterdam.

pagina

32

digibroadcast

tekst

nick van der pijl

Files sharen tot 2 GB: Wetransfer

Playlist 2.0: 22Tracks

Je kent het wel, je wilt een emailtje inclusief bijlage versturen, drukt op verzenden en wacht tien minuten, om er na die tien minuten achter te komen dat je emailtje groter is dan 10 MB en dus niet verstuurd zal worden. Zonde van de tijd en moeite. Je kan ook één van vele filesharing websites gebruiken om je bestanden te verzenden, maar dit gaat vaak gepaard met vele pop-up schermen vol met vrouwelijk schoon uit de Balkan of allerlei dubieuze pillen om je geslachtsdeel te laten groeien tot formaatje Tampeloeris Collosalus. Gelukkig is er nu Wetransfer.

Hier op het DJB hoofdkwartier worstelen onze recensenten zich elke dag door bakken matige promo’s en releases op zoek naar de zeldzame pareltjes, die meestal ook nog eens onderop liggen. Zou het niet fijn zijn als iemand anders dat werk al voor je hebt gedaan en dat jij dus alleen de pareltjes hoeft te beluisteren?

Wetransfer is een nieuwe startup ontwikkeld door ’s lands bekendste lifestyle blogger Nalden. Wetransfer is niks anders dan een ordinaire filesharing service waar er al honderd van zijn. Toch is Wetransfer anders, Wetransfer is sexy. Zo kan je tot 2GB uploaden, hoef je je niet te registreren en komen er geen banners of pop-ups op je scherm. Wetransfer heeft namelijk het zelfde simpele gelikte business model als Nalden.net, waarbij de background van de website aan adverteerders verkocht kan worden.

Vind van het business model wat je wilt, het werkt wel. Wetransfer is basic, clean en simpel en met een paar muisklikken deel je je bestanden met anderen. Dus vergeet YousendIt en gebruik voortaan Wetransfer. www.wetransfer.com

Sinds de komst van internet en websites als Last.fm en Myspace is het aanbod aan muziek explosief gegroeid. Dit klinkt fantastisch, maar uit ervaring blijkt dat je door het grote aanbod al snel de bomen door het spreekwoordelijke bos niet meer ziet. Die ervaring deelde Vincent Reinders, ook wel bekend als Lijn 5-presentator Venz. Daarom heeft hij een paar maanden geleden een nieuw concept bedacht: 22Tracks. Stel je voor, muziekspecialisten met verschillende achtergronden stellen ieder een playlist samen met 22 nieuwe tracks, gecategoriseerd in 22 genres. Denk hierbij aan genres als: pop, rock, hiphop, disco en techno, maar ook aan minder toegankelijke stromingen als contemporary en worldgrooves. De muziekspecialisten die de playlists bij elkaar zoeken zijn bijvoorbeeld: Full Crate & FS Green (Beats), Job de Wit (Disco), Tom Trago (Techno) en DJ Gomes (dubstep.) Dat zijn dus niet de eerste de besten. De playlists worden wekelijks ge-update, dus ben je altijd op de hoogte van de nieuwste muzikale ontwikkelingen.

22Tracks is een simpel, maar briljant concept met een hoop potentie. Op het moment is de content op de website gratis, maar het moet uiteindelijk wel geld gaan opbrengen. Hopelijk gaat dit lukken want 22Tracks is een perfect platform om nieuwe genres en artiesten te ontdekken. www.22tracks.nl

pagina

34

games

column

rogier van kralingen

game review

eric van den bogaard

Game review: Darksiders De bovenbuurman aan de deur: “Heb je een nieuw spelletje?” “Ja, moet een nieuwe game testen.” “Ok, nee niet dat ik er last van heb hoor…”

Tsja, ik had me even laten gaan met de nieuwe Darksiders game op m’n Playstation. Ik ben niet zo’n slasher en heb in de regel meer met sportgames, maar toen Darksiders binnenkwam, was ik toch wel nieuwsgierig en zette ik mijn bescheiden thuissysteempje op max om de game optimaal te beleven.

Na een week deadline beulen is het best prettig om je eens helemaal uit te leven als fictief personage. In dit geval luister ik naar de naam War en ben ik een van de ‘four horsemen’ die de precaire machtsbalans van de drie koninkrijken in het oog houden. Bovendien heb ik een gigantisch zwaard en bovennatuurlijke krachten, ook niet verkeerd.

Rotdag De intro van Darksiders is al zeer indrukwekkend. We zijn op aarde en het is een puinhoop. Een gigantische meteorietenregen teistert de planeet en dan blijkt ook nog dat de meteorieten bestaan uit gruwelijke wezens die gehakt maken van de weerloze aardbewoners.

Een rotdag dus, maar hoe heeft het zover kunnen komen? Dat zit zo: vroeger heeft een oorlog tussen de hel en de hemel gewoed en is er na lang knokken een pact gesloten. De overkoepelende raad van de koninkrijk stichtte daarop een derde koninkrijk, dat van de mensen. Dit pakt werd met zeven zegels besloten. Als deze zouden worden gebroken zou de oorlog weer losbarsten.

Nu wil het geval dat er oorlog is uitgebroken zonder dat de zegels zijn verbroken.

Er is ook maar een van de vier ruiters opgeroepen, en dat ben jij dus. Je missie is om uit te vinden hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren. Omdat je wordt gewantrouwd, word je vanaf nu vergezeld door The Watcher, een sadistische babysitter die je soms de helpende hand toesteekt en je de weg wijst.

In de War In het begin loop je wat verloren rond. Je speelt korte scènes terwijl het plot zich stukje bij beetje ontvouwt. Veel tijd om van de mooie omgeving te genieten is er

Column: De Spelende Mens Waarom spelen mensen eigenlijk? Waarom houden ze zich bezig met muziek, twitteren ze er op los of gamen ze tot diep in de nacht? Al ons entertainment roept verschillende emoties op. En ieder mens wil weer andere emoties ondergaan. Sommige mensen worden warm van binnen als ze kitesurfen terwijl anderen juist het gelukkigst zijn met een DVD-tje op de bank. Maar ieder mens heeft één ding gemeen; we willen emotioneel geraakt worden.

Daarom is het ook zo moeilijk om over smaak te twisten. Kijken we naar muziek dan zijn de emotionele snaren die geraakt worden vaak zeer verschillend. Snoeiharde rock is een totaal andere ervaring dan minimal house of een jazz kwartet.

Bovendien veranderen onze stemmingen ook nog eens. De context van vroeg in de ochtend je ontbijtje eten is totaal anders dan tot diep in de nacht uitgaan. Het vraagt om andere muziek. Ander entertainment.

En toch nemen we die verschillende emoties vaak van elkaar over. Als je opgroeit in een rockomgeving dan zal je niet zo snel ineens worden aangetrokken door klassieke muziek. De mensen met wie je bent, met wie je facebookt en naar concerten gaat, zijn mede bepalend voor welke emoties jij als individu ondergaat.

En alle mensen streven daarbij naar één ding; het ervaren van gelukkig zijn.

Daarom wisselen we zoveel uit, delen we ons leven en onze interesses. We laten anderen zien wat onszelf gelukkig maakt, in de hoop ze ermee aan te steken. Stel jezelf maar eens de vraag; waar wordt ik nou echt gelukkig van?

Rogier van Kralingen (Musicus & innovatie auteur) rogier@djbroadcast.nl / www.emote-groep.com

echter niet, want je wordt om de haverklap lastig gevallen door bloeddorstige vijanden, waarmee je af zult moeten rekenen. War houd niet van half werk en velt vele tegenstanders met een paar ferme klappen van zijn machtige zwaard.

Om je krachten op te bouwen, dien je zielen te verzamelen. Bijvoorbeeld van mensen die in zombies zijn veranderd en nu de duistere machten dienen, maar ook van tal van andere demonen en monsters. De zielen verpats je aan Vulgrim om vervolgens krachten op te doen en te groeien om je aanstaande tegenstanders van repliek te kunnen dienen.

Het duurt even voordat je handigheid krijgt in het vechten met je opponenten. In het begin sla je in paniek om je heen terwijl allerlei gespuis op je af stormt, maar na verloop van tijd merk je dat met de juiste timing en coördinatie veel efficiënter te werk gaat.

De look van Darksiders is gecreëerd door creatief directeur Joe Madureira (Joe Mad) die bekend werd als tekenaar van The Uncanny X-Men, de langlopende successerie van Marvel comics. De figuren die je in de game tegenkomt zijn dan ook ontgetwijfeld geïnspireerd op losse ideeën en nooit gepubliceerde karakters van deze vooraanstaande tekenaar.

Tijdens je tocht door het barre postapocalyptische landschap kom je naast uitdagers ook puzzles tegen, waarmee je nieuwe wapens kunt verdienen. Delen van de tocht onderneem je overigens op je ros Ruin, een indrukwekkend paard dat zo uit de hel lijkt te zijn gelopen en je voorziet van nog meer power.

Dynamisch avontuur De doorgewinterde gamer (en dan heb ik het over het type dat s nachts voor de deur van een winkel gaat liggen om als eerste een nieuwe game te bemachtigen), zal waarschijnlijk niet voor Darksiders gaan vanwege de originaliteit, daar de game meer een bundel is van technieken en strategieën die in het verleden al met veel succes in andere titels zijn getest. De combinatie hiervan, opgeteld bij de prachtige graphics, maakt van deze game echter een hele toffe titel. Gezien het feit dat Darksiders bruut geweld koppelt aan strategisch denkwerk spreekt de game ook een brede doelgroep aan. Blind aan te schaffen voor de liefhebber van het genre! www.darksiders.com

pagina

35

pagina

36

film & dvd

tekst

alfred bos

Harry maakt herrie

Harry Brown is een onderkoelde, bijna strip-achtige film over een gepensioneerde ex-marinier die door omstandigheden daartoe aangezet de jeugdcriminaliteit in en om zijn Londense woontoren hardhandig aanpakt. De film is in Engeland met enthousiaste kritieken ontvangen, al waren er ook kranten die meesmuilden over onrealistisch ‘sociaal commentaar’.

Over het realisme van Harry Brown kun je discussieren, over de kwaliteit van de film niet. Die is hoog.

Harry Brown wordt gemaakt door Sir Michael Caine, die de rol van de gepensioneerde weduwnaar Harry Brown vertolkt. Hij woont in een troosteloze na-oorlogse woonkazerne in ZuidLonden waar een groep puberhufters de dienst uitmaakt. De politie is er vooral om ‘sorry’ te zeggen en uit te leggen dat ze niets kunnen doen.

Wanneer Harry’s schaakvriend, een pensionado die in dezelfde flat woont, in een voetgangerstunnel wordt doodgeslagen besluit de ex-marinier (hij heeft in Noord-Ierland gediend tijdens de ‘troubles’) niet langer lijdzaam toe te zien. Meer willen we over de plot niet kwijt, want een van de aantrekkelijke kanten van de film is dat het verhaal nergens voorspelbaar wordt en de toeschouwer zich blijft afvragen hoe zo’n krankzinnige situatie zich verder zal ontvouwen.

Zo verteld lijkt het alsof Harry Brown een actiethriller is. Niets is minder waar, het is eerder een typisch Brits kitchen-sink drama uit de jaren ’60, maar dan eentje die zich afspeelt in de grimmige (onder)wereld van de 21ste eeuw. De film heeft een ingetogen toon, wat het geweld des te schokkender en afzichtelijker maakt. Als dit een Amerikaanse rolprent was geweest met Clint Eastwood als getergde ex-marinier (Dirty Harry Brown), ben je al snel geneigd te roepen: ja ja, Hollywood maakt entertainment van terreur. Caine’s Harry Brown daarentegen is een toonbeeld van rust en fatsoen, en dat maakt zijn reactie op de dood van zijn schaakvriend des te meer invoelbaar.

Urbane noir western Harry Brown is het feature debuut van Daniel Barber, een regisseur van reclamefilms die hiervoor de korte en met een Oscar genomineerde film The Tonto Woman maakte, een gothische western. Ook Harry Brown voelt als een western, van de eigentijdse, urbane variant: eenzame strijder pakt onrecht aan. De look & feel van de film is noir, om niet te zeggen gitzwart; hij wordt bevolkt door een aantal onwaarschijnlijke creeps die communiceren in een getto patois (denk aan Nederlandse straatjeugd die met Marokkaans of Surinaams accent praat). In dat opzicht is de film rauw realitisch.

Barbers film oogt als een strip; het had een Vertigo comic kunnen zijn over een samenleving in verval. De dialogen blijven beperkt tot het minimum en Barber laat het beeld het werk doen. Scenes en situaties worden geschets via rake close-ups van details en de karakters zijn extremer dan in de meeste ‘realistische’ films.

Typerend voor Barbers stijl is de scene waarin de schaakvriend een brandend vod door zijn brievenbus krijgt toegestopt: één camerastandpunt, lange zoom en korte pan – het is puur strip.

En alles in real-time, zonder muziek, zonder dialoog: het zuigt de kijker naar binnen.

Michael Caine is ronduit indrukwekkend. Altijd al een acteur van weinig woorden, geeft hij een onwaarschijnlijk personage als een gepensioneerde wraakengel overtuigend gestalte via ogen, gezichtsuitdrukking en lichaamstaal.

Zo’n man zou kunnen bestaan, het is niet eens gezocht. Alleen om hem is Harry Brown al een gang naar de bioscoop waard.

Harry Brown draait vanaf 25 februari in de Nederlandse bioscoop. DJBroadcast organiseert in samenwerking met distributeur A-Film een exclusieve voorvertoning. Voor meer informatie: zie www.djbroadcast.nl www.harrybrownthemovie.co.uk

tekst

pagina

37

rené passet

Rotterdams Filmfestival: ruim baan voor talent Zijn de White Stripes nog altijd de coolste band ter wereld? Op die prangende vraag krijg je in Rotterdam een antwoord tijdens het 39e Internationale Filmfestival. De documentaire White Stripes Under Great White Northern Lights van regisseur Emmett Malloy is een van de honderden films die tijdens het festival zullen draaien.

Films kijken tot je er roodomrande vierkante ogen van hebt, scheel ziet van de vele kleurtjes in het blokkenschema en alle beduimelde broodjes in je rugzak op zijn. Dat is voor veel filmfreaks de samenvatting van Internationale Film Festival Rotterdam (IFFR), dat vanaf 27 januari de Maasstad twaalf dagen zal veranderen in een cinemawalhalla dat bijna 350.000 bezoekers trekt.

Hart van het Filmfestival is het Rotterdamse Schouwburgplein, met daaromheen de Pathébioscoop, Doelen en Schouwburg. Iets verder weg liggen de filmzalen van Lantaren/Venster, Luxor en Cinerama. Samen goed voor een lawine aan films, oud en nieuw.

Traditiegetrouw is er in Rotterdam veel te halen voor liefhebbers van de Aziatische cinema. Dit jaar is er bovendien extra aandacht voor de Afrikaanse film. “Veel Afrikaanse filmmakers zijn beïnvloed door de hiphop- en videoclipcultuur”, aldus programmamaker Gertjan Zuilhof.

Sterker nog: nogal wat Afrikaanse regisseurs zijn begonnen met het maken van videoclips voor bevriende muzikanten voordat ze zich bezig gingen houden met speelfilms.

Bright Future Of ze nou uit Afrika of uit andere landen komen, jonge filmmakers worden in Rotterdam met open armen ontvangen. In het programmaonderdeel Bright Future presenteren talentvolle en eigenzinnige cineasten hun nieuwste werk. Zo is er Adrift, volgens kenners de mooiste Vietnamese film sinds Cyclo. Gedraaid in hedendaags Hanoi.

Ook bijzonder is het Canadese J’ai Tué Ma Mer, een explosieve semi-autobiografische film over een homo die z’n moeder intens haat. Gezellig.

In het onderdeel Tiger Awards dingen vijftien films mee naar de prijs voor het beste debuut,

waaronder het Deense gevangenisdrama R, het Mexicaanse To The Sea en het Georgische Street Days, gefilmd in de straten van het door oorlog stukgebeukte Tblisi.

Coppola’s nieuwste Geef je die negen euro (want zoveel kosten de toegangskaartjes dit jaar) liever uit aan een bekende regisseur? Dat snappen we heel goed.

Mis dan in ieder geval de nieuwste van Francis Ford Coppola niet. Tetro heet die film. Een in zwart/wit geschoten melodrama over een puber die z’n verloren broer (gespeeld door enfant terrible en muzikant Vincent Gallo) terug vindt. Voor het eerst in ruim twintig jaar kreeg Coppola weer unaniem lovende kritieken voor zijn werk.

Ook niet te missen is Bad Lieutenant van Werner Herzog. De beroemde Duitse filmmaker strikte Eva Mendes, Val Kilmer en Nicolas Cage voor zijn remake van de film klassieker uit 1983. Die mogen “branden in de hel”, aldus regisseur Abel Ferrara, die het origineel maakte. Nou hebben we inderdaad onze bedenkingen bij Nicolas Cage als rechercheur, maar is de reputatie van Herzog dusdanig imposant dat we het wel aandurven.

Voor de Azië-freaks draait er nieuw werk van grootmeesters als Kore-Eda Hirokazu (Nobody Knows, Still Walking), Tsai Ming-Lian en Sai Yoichi en is er een retrospectief van de Japanse filmvernieuwer Yoshida Kiju.

Hallucinant menstruatiebloed Meer dan andere festivals benadrukt Rotterdam dat het er draait om filmkunst en niet alleen om films. Dus is er een randprogramma met allerlei exposities in musea en galeries en kun je naar het trippy speelfilmdebuut van videokunstenares Pipilotti Rist. Haar Pepperminta is een in verzadigde kleuren geschoten hallucinante trip over een hyperhippie die zich in een badkuip verplaatst en haar menstruatiebloed bewaart in een zilveren graal. Sappig.

Muziekliefhebbers mogen de documentaire The White Stripes Under Great White Northern Lights van regisseur Emmett Malloy niet missen. De filmmaker volgde Meg en Jack White twee jaar terug tijdens hun intensieve tournee door Canada. Gefilmd in zwart/wit met rode accenten (!) zien we hoe het voormalige echtpaar ruige en maffe optredens geeft in een bowlinghal, op een boot en in een schuilplaats voor lastige jeugd. Ook is er een documentaire te zien van een muziekjournalist in z’n midlife crisis die besluit de Britse rockband The Kinks over te halen weer bij elkaar te komen. Kansloos natuurlijk, maar dankzij z’n volhardenheid lijkt het Geoff Edgers toch te lukken. Do It Again is in ieder geval erg geestig, en dat is ook wat waard op een festival waarop de wereld meestal niet van z’n vrolijkste kant getoond wordt.

www.filmfestivalrotterdam.com

film & dvd

tekst

alfred bos

pagina

39

Contakt maakt contact

In 2008 was Minus, het label van en rond Richie Hawtin, tien jaar actief. Om dat te vieren ging een groep Minus producers en dj’s op tournee met een speciale show, Contakt, rond een ‘magische kubus’ waarmee de grens tussen performers op toneel en publiek in de zaak verder vervaagt.

Making Contakt – The Documentary doet verslag van het avontuur.

En een avontuur is het. Richie Hawtin staat erom bekend dat hij de grenzen opzoekt van wat technologisch mogelijk is en met het Contakt concept lijkt hij die grenzen te overschreiden.

Deze luisteraar/kijker heeft nooit goed begrepen wat Contakt en de ‘magische kubus’, het centrale fysieke object van de voorstelling, nu precies inhouden en wat de meerwaarde is, maar daar gaat het niet om. Contakt draait om vooruitgang en dat is een gevecht.

Het Minus team dat in 2008 langs negen steden op drie continenten trok, bestond uit de live acts Gaiser, Heartthrob en Marc Houle plus de dj’s Magda, Troy Pierce en Richie Hawtin. Het idee was om gezamenlijk op het toneel te staan, waarbij dj’s en muzikanten elkaar aanvullen: Houlé speelt een extra baslijn bij een plaat van Magda, dat werk. Ondertussen kan het publiek via de magische kubus en de eigen gsm boodschappen naar het grote beelscherm versturen en de dj’s hun platenkeuze via dezelfde lijnen direct naar het publiek verzenden. Bovendien zijn er speciale LCD lichtwerken en spectaculaire visuals. Kortom, Contakt is één brok

technologie en uit de documentaire blijkt dat die techologie allesbehalve vlekkeloos werkt.

En aldus gaat Making Contakt – The Documentary vooral over technologie en hoe ingewikkeld het allemaal is om Richie’s überconcept aan de praat te krijgen. Waardoor, het is niet anders, de muziek noodgedwongen een stapje terug moet doen. Als bonus is de complete soundtrack aan de dvd release toegevoegd, waarmee dat bezwaar is verholpen en de kijker tevens een mooie ‘Best of Minus’ cadeau krijgt.

Triomf in The Sand De opening, op 24 mei in de St. Andrews Hall in Detroit, tijdens het Detroit Electronic Music Festival, valt de Minus crew zwaar tegen. De zaal is ongeschikt, zo komen door de bassen kruimels van het oude betonnen plafond naar beneden. It brings the house down – en dat letterlijk. En er zitten nog kinderziektes in het technisch knap ingewikkelde concept. Het blijkt de generale repetitie voor de Contakt show tijdens het Sonar festival in Barcelona (van 20 juni), waar alles opeens wél blijkt te kloppen en Richie’s visie werkelijkheid wordt. Hawtins ouders zijn erbij en moeder Hawtin is “blown away”.

In het najaar van 2008 bereikt Contakt ontbrandingstemperatuur. Na een half-gelukte voorstelling in thuisstad Berlin (11 oktober) volgt een week later het drama van Londen, waar de draadloze apparatuur niet werkt vanwege de extra dikke muren van de ondergrondse locatie. Maar dan volgt op 25 oktober het Amsterdam Dance Event en de Contakt avond in

The Sand (een productie van Evotions) is een triomf, volgens alle betrokkenen het hoogtepunt van de tournee. De productie stáát inmiddels, alles werkt en wanneer het doek opengaat zien Hawtin en maten geen zaal vol aanstekers maar een woud van gsm beeldschermen. “Amazing”, aldus Hawtin.

Daarop volgen Rome, Gent (I Love Techno, een “disaster” volgens Magda) en het slecht georganiseerde Buenos Aires. Maar alles komt op 20 december goed in Tokio, waar de Minus mannen en vrouwen ter ontspanning Kiss karaoken en de lokale promotor alles – op zijn Japans – perfect heeft georganiseerd.

Het sterke van de door Ali Demirel en Richie Hawtin geregisseerde documentaire is dat hij een kijkje in de keuken geeft en niet geheimzinnig doet over de vele obstakels die men onderweg tegenkomt. Waar Pink Floyd met The Wall de vervreemding tussen muzikanten en publiek tot thema had, probeert Minus met Contakt juist het tegenovergestelde te bewerkstelligen. En de film leert ook dat er zoiets als een Minus dresscode bestaat: zwart t-shirt en dito spijkerbroek.

Making Contakt – The Documentary verschijnt op 26 februari op dvd en wordt verspreid door Rough Trade. Op 3 februari is er een preview voor publiek (toegang € 6,50) in Babylon, RosaLuxemburg Strasse 30 te Berlijn, als onderdeel van het Club Transmediale.10 festival. www.m-nus.com

tekst

rené passet

underground noise

Erosie De gemiddelde DJBroadcast lezer zal hem misschien niet direct van naam, maar wel indirect van zijn hoesontwerpen voor Martyn kennen. Bijna uiteraard blijft het niet enkel bij hoesontwerpen. Een deel van zijn werk werd onlangs geëxposeerd in Ship of Fools in Den Haag. “Voor die expositie heb ik alle visuele input gebruikt die je dagelijks krijgt, via internet, via reclames en op straat. Natuurlijk, veel kunstenaars worden door die voortdurende visuele prikkels onbewust beïnvloed.

Maar ik wilde die input juist bewust op m’n werk toepassen.” Volgens Jeroen is zijn werkwijze vergelijkbaar met die van Martyn, met wie hij opgroeide en nog altijd nauw samenwerkt. Samen runnen ze het label 3024. “Martyn gebruikt in z’n muziek ook allerlei hedendaagse invloeden zoals dubstep, techno en uk funky en past die toe in z’n eigen werk.” Voor iedereen die de expositie gemist heeft en een honger naar meer werk van Erosie krijgt, is het goed idee om het boek Part of Rebellion #3: Erosie te kopen dat onlangs verschenen is. www.erosie.net

pagina

41

fotografie/styling

lianne van de laar

01

03

02

04

11

09

10

tees & sneakers 05

08

07

06

13

12

01. nylon jack Converse // 02. jurkje Fenchurch via Barrio // 03. jas Insight via Barrio // 04. schoen Converse // 05. tee Essentiel // 06. schoen Timberland // 07. muts Left Side via Barrio // 08. tee Converse // 09. trui WE // 10. schoen Camper // 11. vest Loreak Mendian via Barrio // 12. tee Timberland // 13. sneaker Vans via Barrio // Verkoopinfo: Barrio www.barrio.nl, 020 6632918 // Camper www.camper.com, 020 4214915 // Converse www.converse.com, 0495 531623 // Essentiel www.essentiel.be, 0165 549885 // Fenchurch www.fenchurch.com // Insight www.insight51.com // Left Side www.barrio.nl, 020 6632918 // Loreak Mendian www.loreakmendian.com // Timberland www.timberland.com, 034 7322772 // Vans www.vans.com // WE www.wefashion.nl, 030 2479213 Poster artwork: Stefan Marx

pagina

45

pagina

46

hotshop

tekst

nick van der pijl

Nike SB x Fluff Boek & Sneaker

Carhartt x Vestax: Handy Trax

Clickfree Transformer voor iPod/iPhone

Het Nederlandse skateboardmagazine Fluff heeft in samenwerking met Nike SB een fotoboek van maarliefst 600 pagina’s gereleased. Hoofdredacteur en fotograaf Marcel Veldman heeft anderhalf jaar lang met 117 verschillende Europese Nike SB rijders de hele wereld rond gereisd en foto’s gemaakt. De foto’s zijn samen gebonden tot een fotoboek genaamd Fluff SB. Ter ere van dit boek is er ook een speciale limited edition Nike SB schoen uitgebracht. Het boek is verkrijgbaar bij alle Nike SB dealers in Nederland. www.fluff-sb.com

Anno 2010 is Vinyl weer helemaal terug. De platenmarkt trekt aan en steeds vaker worden releases weer op vinyl uitgebracht en in sommige gevallen verkopen de ouderwetse lp’s zelfs beter dan die kleine zilveren schijfjes. Er is alleen één groot nadeel aan vinyl, echt mobiel is het namelijk niet. Gelukkig heeft Vestax in samenwerking met het kledingmerk Carhartt een speciale Handy Trax USB platenspeler op de markt gebracht. De platenspeler maakt het een stuk makkelijker om vinyl ook ‘on the road’ te gebruiken. De platenspeler is erg klein en met de ingebouwde audio- en usb-uitgangen aan de zijkant hang je hem binnen no time aan je laptop of hifi-set. Volgens Carhartt speelt de Handy Trax zelfs platen af bij een hoek van 90 graden. www.carhartt.com

Jammer dat de feestdagen net achter de rug zijn want dit is een geweldig cadeau voor iedereen met een iPod of iPhone. Met de Transformer van Clickfree kun je namelijk met een paar klikken de lege megabytes op je device benutten voor het maken van een back-ups van belangrijke data zonder over je muziek, foto’s of video’s heen te schrijven. Maar het mooiste is nog dat je eenvoudig muziek- en afspeellijsten van elke iPod of iPhone kan exporteren naar je computer. De Clickfree Transformer werkt zowel op een Mac als op een PC. www.goclickfree.com

Casio G-Shock Vintage Colors GW-9200CDJ De Casio G-Shock is een van de meest gedragen casual horloges in de scene en er is geen ander model horloge dat in zoveel verschillende kleuren, materialen en stijlen is geproduceerd. Dit model heet ‘Vintage Colors’ en is geïnspireerd op de vintage modellen uit het verleden van de Casio G-Shock. Deze robuuste grijze klok heeft alle functies en mogelijkheden die je van een G-Shock mag verwachten. En bovenop al deze features is dit model ook nog eens uitgerust met de laatste solar technologie. Dat betekend dat dit model wordt aangedreven door de zon en geen batterijen nodig heeft. Next level. www.gshock.com

Aiptek Projector Het Amerikaanse bedrijf Aiptek heeft onlangs een kleine draagbare projector met met ingebouwde dvd-speler op de markt gebracht. Dit apparaatje lijkt op een ouderwetse Polaroidcamera, maar laat je niet misleiden. Stop een dvd in de lade en je kunt overal een 50 inch scherm op beamen, een televisie is dus niet nodig. Over de beeldkwaliteit kunnen we weinig zeggen, maar een leuke gadget is het wel. www.aiptek.com

Where The Wild Things Are x Medicom Toy Kubrick Set Speciaal voor de lancering van de door Spike Jonze verfilmde kinderklassieker ‘Where The Wild Things Are’ komt Medicom met een set fraaie limited edition Kubricks (Kubricks zijn een soort uit de kluiten gewassen Lego figuurtjes). De set bevat acht personages uit het kinderboek van Maurice Sendak, inclusief een speciale 12” RAH (Real Action Hero) pop van de hoofdrolspeler Max. De wassen fabeldieren en Max zijn verkrijgbaar via geselecteerde Medicom retailers. www.medicomtoystore.com

tekst

pagina

49

het nightteam

nightrepor t Met in dit Nightreport: Nieuwjaarsdag in Amsterdam eerste rage van 2010, Kouam Djoko is ‘in a relationship’ (…again), compromitterende vakantiekiekjes van Boris en Willy, Joost van Bellen zichzelf van de wc en Kabale und Liebe belt zelfs 112.

Pfffff. Sjongejongejonge. De wereld voelt bleek, wreed en kil tijdens de eerste dagen van januari. Helemaal als je als Nightteam door de DJB redactie wordt opgejaagd om de deadline voor het volgende Nightreport te halen – zonder enig begrip voor katers, dinsdagdips of andere comedowns. De gevreesde dinsdag, waarop je je altijd weer moet afvragen: ‘was ‘t het allemaal wel waard?’ Of: ‘Is er enig licht aan het eind van de tunnel?’ Gelukkig, dat licht zien we in de verte, maar of het de lichten van een naderende trein zijn, valt nog te bezien. *** We puzzelen de scherven van de uitbundige decemberfeesten bij elkaar en moeten concluderen dat we ons uitstekend hebben vermaakt; iets té goed zelfs. En we waren bepaald niet de enige... En al helemaal niet in het weekend van oud en nieuw, dat in onze hoofdstad meteen tot lang weekend werd verlengd. Er werd namelijk niet alleen gefeest rond de klok van 2400, maar tijdens het hele etmaal dat volgde. *** Ons Nightteam signaleert dan ook een nieuwe trend voor 2010: goddeloos raven op Nieuwjaarsdag als vervanger van de Oud en Nieuw viering. *** Beste bewijs daarvoor is dat verschillende oud en nieuw festijnen mager bezocht werden – sommige werden zelfs gecanceld. Maar op 1 januari was het volle bak bij onder andere Wappie New Year (trendsetter van de 1 januari-rage), Studio 80 (een legendarische editie van 24 Hour Party People), Canvas (‘het ultieme Sjonnie en Anita verkleedfestijn) én Trouw (een minstens zo legendarisch Trouwens…). *** En dat alles na een decembermaand die ons lang zal heugen, want er werd gefeest alsof de laatste uren van het decennium hadden geslagen..[eh, maar dat hadden ze ook, red]. *** Lost and found In alle Sinterklaas- en Kerst-chaos verloor Floorfiller Vassallo haar zoveelste telefoon. Je vraagt je soms af met welk gevonden voorwerp ze de dansvloer volgend weekend weer zal vullen. *** Ook kwijt: de jas, die Markus Nisch, de Berlijnse manager van Monika Kruse, had opgehangen in restaurant Toscanini, waar het gezelschap was gaan eten voorafgaand aan het feestje rond de 16e verjaardag van Welcome To The Future. *** Tenminste, Markus dacht bij vertrek zijn jas te hebben aangetrokken, maar vond in zijn zakken een aantal objecten, waarvan hij met zekerheid kon zeggen dat die hem niet toebehoorden: een grote sleutelbos

en een familiepak Caballero sigaretten. **** ‘Oh, maar die jas kan maar van één persoon zijn’, reageerden Jaap en Seppe van Studio 80 in koor: ‘van Studio 80-navigator Gert van Veen’ *** Van Veen is per slot van rekening de enige persoon in Amsterdam die nog Caballero rookt.

En die dagelijks op deze totaal achterhaalde, onhippe keus wordt aangesproken: ‘Caballero?

Wat grappig, dat rookte mijn opa ook..’. *** Een telefoontje later bleek dat Van Veen, die al eerder uit Toscanini was vertrokken inderdaad een jas aan had, die danwel 100% dezelfde was als de zijne, maar dan ZONDER zijn Studio 80 sleutelbos en reservepakje sigaretten voor de lange nacht die zou volgen. *** Van Veen had een goed excuus, want zowel zijn Amsterdamse jas als de Berlijnse van Markus’ waren – ook na nadere inspectie – werkelijk 100% dezelfde.

Toeval bestaat niet natuurlijk. Des te meer reden voor een paar schampere opmerkingen over Van Veen’s twijfelachtige sexuele geaardheid (‘homo!’), want Markus Nisch was per slot van rekening ook gay. **** Yellow snow Diezelfde aantijgingen – over nauwelijks verhulde gayness – worden tegenwoordig (enigszins doorzichtig) gepareerd door Amsterdam’s nieuwe sexsymbool William Kouam Djoko, die met regelmaat op Facebook meldt een relatie te hebben met Nienke – een meisje. Onlangs werd nog een compromitterende foto van William publiekelijk gemaakt, waarop de hunk te zien is in een innige omhelzing met dat andere sexsymbool, Boris Werner, wiens broek reeds op de knieën hangt (zie foto). En ja hoor: de foto was nog niet gepubliceerd, of daar kwam opnieuw de Facebook-melding: ‘William (hartje) is in a relationship with Nienke van Koolbergen.’ Met natuurlijk wederom commentaar van de Facebook-community, die varieerde van ‘Wat? Alweer?’ en ‘Pfff, vermoeiend hoor, zo’n stoplicht-relatie’ tot ‘Net als Butters van Southpark is William op zijn minst bi-curious’.

Waarop William’s Nienke zelf nog even wat extra olie op het vuur gooide, door haar groot geschapen geliefde te vereeuwigen, terwijl hij zijn blaas leegt aan een van Amsterdam’s grachten. *** En zien we het goed? Probeert hij hier Nienke’s naam te, eh, PLASSEN in de sneeuw? En wij maar denken dat liefde door de maag gaat… *** 112 – daar red je levens mee…

En dan over naar een ander regelmatig terugkerend thema in het Nightreport: dj’s die zichzelf ongewild opsluiten op de WC. Dat overkwam onlangs Joost van Bellen in een club waar hij draaide, waarna de Rauw-voorman een wel heel creatieve oplossing bedacht *** Nadat het

Kouam Djoko: ‘Loveletters in the snow’

Kouam Djoko: ‘is in a relationship’

hem niet was gelukt om een van zijn vrienden te bellen, plaatste hij via zijn mobiele telefoon een bericht op Twitter, waarna hij uiteindelijk uit zijn benarde positie werd bevrijd. *** Ook al vast in de WC: de Brabantse techno-troubadour Kabale Und Liebe. Toen deze zichzelf niet wist te bevrijden van de openbare toilletten op Utrecht CS, ging hij over op het zwaardere werk: hij belde het noodnummer van de politie: 112 (daar redt je immers levens mee…) *** Hierom is heel wat afgelachen in nachtelijk Amsterdam (wel heeeel erg gay, Liron!’), maar Kabale verdedigde zichzelf met het volgende relaas: ‘Floorfiller Vassallo was niet beschikbaar als chauffeur toen ik moest draaien in de Winkel van Sinkel in Utrecht. Dus ik bel naar de club met de vraag of zij vervoer konden regelen.

Terug was geen probleem zeiden ze. Dus ik met de trein naar Utrecht, maar na afloop van mijn set, toen ik vroeg naar het beloofde vervoer, kreeg ik te horen: ‘Oh, maar er gaat gewoon een nachttrein naar Amsterdam, hoor..’ Zucht…Dus ik uiteindelijk weer met de trein terug, wilde alleen op het station nog even naar de WC. Toen ik daarna weer naar de stationshal terugwilde, bleek de deur te blokkeren. En zat ik vast. Ik heb geen moment getwijfeld en meteen 112 gebeld!

Maar daar lieten ze me doodleuk weten dat ik het zelf maar moest uitzoeken… Lekker vriendelijk.’ *** Dat het allemaal goed afliep staat vast, al kan ons Nightteam zich met de beste wil van de wereld niet meer herinneren hoe Kabale zich heeft weten te bevrijden…kwam er iemand anders binnen? Ging er iemand anders weg? Ach, sommige stukjes van die verdomde decemberpuzzel komen pas bij de grote voorjaarsschoonmaak weer naar boven.

Naar waarheid opgetekend, Uw Nachtteam

pagina

50

blueprint label

tekst

michael oudman

Negen van de tien keer is het levensverhaal van een label en verhaal vol passie en liefde voor muziek. Muziek wordt niet opgepikt door andere labels, terwijl de producer overtuigd is van de kwaliteit. Er zit niets anders op dan een eigen label op te richten. Een label waarop ook plaats is voor de muziek van vrienden van de eigenaar. Het label groeit wat, maar de passie blijft. Dat is niet het verhaal van Strictly Rhythm. Sterker nog, Mark Finkelstein, die samen met Gladys Pizzaro in 1989 het label oprichtte, heeft misschien drie procent Strictly Rhythm releases beluisterd.

Als ik Finkelstein spreek, is hij net op kantoor, terug van het naar school brengen van zijn kinderen. Finkelstein werkt thuis, in stilte. “Ik luister niet vaak naar muziek, hoe verbazingwekkend dat ook mag klinken. De muziek waarnaar ik luister, of luisterde, is eigenlijk classic rock. Phil Collins, John Fogarty. Ik ben niet zo’n goede muziek luisteraar. Sterker nog, ik luister bijna niet naar de muziek die we zelf uitbrengen. We hebben rond de 700 platen uitgebracht. Daar heb ik er misschien 20 van geluisterd. Ik ben de zakenman. En ik zal je nog eens wat vertellen Michael, toen mensen hier achter kwamen snapten ze het niet, zagen ze het als een zwakte, maar weet je wat, het is geen zwakte, sterker nog, het is een pluspunt. Ik weet dat ik niet de doelgroep ben van mijn eigen muziek, ik weet dat mijn meningen over de muziek er niet toe doen, ik ben te oud [62 red.] Het nemen van beslissingen op muzikaal gebied over laat ik over aan de A&R managers. Ik geef ze volledige vrijheid, ik houd me alleen bezig met het businessmodel en de strategie”.

DJB: Waarom ben je met Strictly begonnen?

De meeste mensen beginnen een label uit een passie voor muziek.

“In de jaren ‘80 werkte voor een label, Spring.

Een R&B label met onder andere Millie Jackson. Ik leidde het bedrijf. Ik regelde de distributie, accounting, boekhouding, alles. Ooit naam ik een jonge vrouw in dienst, Gladys Pizzarro. Ze begon als receptioniste en ging radio promotie doen, waar ze erg succesvol in werd. Spring Records ging dicht en vroeg of ik met haar een platenlabel wilde beginnen, omdat ik volgens haar zou weten hoe ik het bedrijf kan bestieren. Ze zei “Er is een nieuw soort muziek, en het heet house muziek, en ik denk dat ik er wel goede dingen uit kan halen, want ik houd ervan, en ik denk dat ik het begrijp.” Op dat moment had ik 25.000 dollar, een ex vrouw en kinderen. Ik stond op het moment om een baan als taxichauffeur aan te nemen, want er moest wel brood op de plank gaan komen. Je kunt trots zijn op elk baantje dat je goed hebt gedaan. Dus Gladys kwam bij me, en ik ging naar mijn vader. Hij zei toen “neem een tweede kans, als je al je geld verliest, dan krijg je het van mij terug. Ik wil niet dat je wanneer je terugkijkt op je leven, denkt ‘had ik het maar gedaan’”. Ik begon Strictly Rhythm op 1 mei 1989 en ik betaalde mezelf voor het eerst uit op 22 juli 1994. Het kostte me dus vijf jaar voordat ik iets van het geld dat ik er in gestoken had terugzag. Mijn vrouw, die bij een bank werkte, zorgde voor

het levensonderhoud. Ik heb mijn auto moeten verkopen om de huur te kunnen betalen. We aten cornflakes als avondeten. Maar er is een gezegde dat ik graag aanhaal, en dat is “wat je niet doodt, maakt je sterker”.

DJB: Je zei dat Gladys je introduceerde in de housemuziek, maar je luistert zelf niet naar house. Ben je ooit naar housefeesten geweest?

“Ja zeker! In het begin. Vanaf 1989 tot – misschien wel – 1994. Ik ben naar alle clubs geweest. Shelter, Tunnel, ga maar door. Ik was trouwens ook wel vaak in de studio te vinden.

In het begin kon Gladys moeilijk duidelijk maken aan artiesten en producers wat ze wilde horen in een track, wat anders moest. Maar ik heb een master in studio engineering, dus ik was er vaak om haar te ondersteunen. Maar Gladys leerde snel, dus ik hoefde dat niet lang te blijven doen. Nu werkt ze niet meer bij Strictly Rhythm, maar we zijn nog wel partner bij Launch Entertainment.”

DJB: Is Strictly Rhythm geworden wat je er van verwacht had?

“Meer dan! Neem je me in de maling? Ik had nooit verwacht dat het zo succesvol zou worden. We waren een tijdje het meest succesvolle dancelabel in de wereld. We bestaan al 20 jaar, en dat is langer dan welk ander dancelabel dan ook, en we houden nog steeds vast aan ons eigen geluid. Strictly Rhythm heeft een eigen geluid, of het op dat moment nu populair is of niet. We veranderen het niet.

Toen trance groot was, en house niet, zijn een hoop labels overgestapt. Wij niet. We hebben slechte tijden meegemaakt, maar de goede tijden volgden. Dat is de ironie van wat ik doe, als iemand die niet naar muziek luistert. Ik ben er trots op dat ik een label op poten heb gekregen met een reputatie en een grootte als Strictly Rhythm. Ik wilde gewoon dat ik er van kon leven. Het was dit of die taxi. Taxi bestuurder is ok, maar dit is beter. Ik kan nu tenminste van huis werken.”

DJB: Nadat Warner de stekker uit Strictly Rhythm had getrokken, ben je uiteindelijk bij Defected uitgekomen. Hoezo juist daar?

“Ik had de rechten en de catalogus terug gekregen, maar ik wilde niet meer uit het niets een nieuw bedrijf opstarten. Ik wilde niet weer dertig mensen voor me hebben werken.

Het waren en zijn moeilijke tijden, en ik wilde geen torenhoge vaste lasten. Simon Dunmore en ik zijn al een jaar of vijftien bevriend, en Defected werd door sommigen het nieuwe Strictly Rhythm genoemd. Sterker nog, drie van de vijf releases die Defected ooit uitbracht, waren gelicenseerd van Strictly Rhythm. Simon en ik hebben dus al behoorlijk wat zaken gedaan.

Daarom wilde ik Strictly alleen samen met Simon herlanceren. Simon is verantwoordelijk voor A&R, promotie en marketing. Ik doe al het zakelijke in Noord Amerika.”

DJB: Wat maakt Stryctly Rhythm volgens jou zo bjjzonder?

“Wat we het talent waar we mee werken bieden, is 100 procent inzet, en absolute integriteit. We betalen iedereen uit zoals het hoort, en we doen eerlijk zaken. Wat we het publiek bieden is consistentie en innovatieve

en klassieke housemuziek. We hebben een catalogus die niemand anders heeft waaruit we unieke tracks kunnen halen om opnieuw uit te brengen of te remixen. En we tekenen natuurlijk nog steeds nieuwe cutting edge muziek. Ik denk dat er maar weinig labels zijn die hetzelfde kunnen bieden.”

DJB: Wat zijn de plannen voor aankomend jaar?

“We gaan meer inzetten op artiestontwikkeling, en er gaan meer compilaties uitkomen.

Het heropstarten van een label is niet zo makkelijk als het misschien lijkt. Het kostte nogal wat tijd om een strategie op te zetten.

Het is ook nogal chaos in de gehele scene. De uitdaging zit tegenwoordig niet meer in het muziek maken – iedereen met een Mac kan het – maar in het in de markt zetten ervan.

Gebruik maken van nieuwe media. Iedereen heeft een label, iedereen brengt muziek uit, dus we blijven doorgaan met het verbeteren van de marketing, ook online. Maar daar ga ik je niets over vertellen, haha. Hopelijk kunnen we door blijven gaan, en groeien naar wat we ooit waren. Heel dominant dus.”

DJB: Er zit twintig jaar tussen het begin van Strictly Rhythm en nu. Is je filosofie veranderd?

“Nee. Wat dacht je daarvan. Als ik een A&R manager was geweest, had ik je iets kunnen vertellen over veranderingen in muzikale smaak. Maar zakendoen is simpel. Je verdient geld, en je betaalt mensen. Je probeert zoveel mogelijk geld te verdienen zonder je integriteit te verliezen. We zijn vooruitstrevend, en dat zijn we altijd geweest. Bovendien zijn we eerlijke mensen in zaken doen. Dat is eigenlijk de essentie van ons bedrijf. Dat lijkt misschien voor de hand liggend, maar toen ik in deze wereld kwam, was er geen enkel Amerikaans dancelabel dat haar artiesten netjes uitbetaalde. Ik ben twee keer bedreigd door concurrenten omdat ik de royalties wél uitbetaalde. Ik verpestte het voor iedereen. Als je het aan Louie Vega vraagt, zal hij zeggen dat ik de enige was die hem betaald heeft. De andere labels vonden altijd wel een reden om niet uit te betalen. Maar wij deden het wel. En nog steeds. En daarom zijn we zo groot geworden. De artiesten bleven terug komen bij Strictly Rhythm. Daarom doe ik al jaren zaken met dezelfde mensen, soms langer dan vijftien jaar.”

DJB: Zou Strictly Rhythm kunnen hebben overleven als het niet in New York zou hebben gezeten?

“Ja, absoluut. In het begin dachten veel mensen zelfs dat we in Europa zaten. Mijn businessfilosofie zou overal werken. Wat ons gemaakt heeft tot wat we zijn geworden, is het talent wat we gevonden hebben, wat volledig te danken is aan Gladys, die Roger Sanchez, Erick Morillo, Armand van Helden, Josh Wink, Danny Tenaglia, Kenny Dope enzovoorts heeft gevonden.

Die zouden we niet gevonden hebben als we in Londen hadden gezeten, maar we hadden daar waarschijnlijk vergelijkbaar talent gevonden.

Gladys Pizzaro was de beste A&R manager van de hele house scene. De combinatie van een geweldige A&R manager en een geloof in integriteit, zijn de beste ingrediënten voor succes. Waar dan ook.” www.strictly.com

weekendwijzer

illustratie deborahart 'disco fever'

tekst tom van haaren

djbroadcast weekendwijzer

januari februari 2010

TIP 5 Dekmantel @ Paradiso, Amsterdam Vrijdag 29 januari Keuzes zijn er om gemaakt te worden. Maar met het nodige retro dj geweld deze vrijdag wordt het wel heel moeilijk. Eerder melden we al Francois K, in de Supperclub staat Greg Wilson en bij Dekmantel in de Paradiso Lil Louis.

De legendarische houseproducer van hits als French Kiss, Club Lonely en I Called U.

TIP 4 Drukpers @ Trouw, Amsterdam Vrijdag 29 januari Een optreden van hem is nooit een gegarandeerd succes. Maar als alles in de dj-booth juist is aangesloten en de opwarm dj doet wat je logischerwijs zou verwachten met zo’n titel, is Francois K on fire. Met Alex From Tokio als support dj komt het goed. Als de 11 gig van Frans wordt herhaald is de avond bij voorbaat legendarisch.

TIP 10 Awakenings @ Klokgebouw, Eindhoven Zaterdag 6 februari Awakenings trekt naar Eindhoven. Groot voordeel hiervan is dat er in plaats van één nu drie areas beschikbaar zijn. Deze worden ingevuld met ondermeer Ben Klock, Marcel Dettmann, Adam Beyer, Redshape, Mathias Kaden, Paul Mac, Rush, DJ 3000 en Delta Funktionen.

TIP 9 House On Fire @ Café D’anvers, Antwerpen (België) Vrijdag 5 februari De club uit de rosse buurt van Antwerpen nodigt Derrick L. Carter en Luke Solomon uit. Een mooie gelegenheid om beide heren - die achter het Classic label zitten - samen op één avond aan het werk te zien.

TIP 8 Dekmantel @ Studio 80, Amsterdam Vrijdag 5 februari Dekmantel kan weer een illustere naam toevoegen aan de lange lijst house, disco en techno coryfeeën. Ditmaal een zeer bijzonder optreden van Pépé Bradock. De Fransman Julien Auger is immers niet vaak te vinden binnen de dj-booth, laat staan op Nederlands grondgebied.

TIP 7 Trouw op Zondagmiddag @ Trouw, Amsterdam ondag 31 januari Sinds kort verzorgt Trouw ook feestjes op de zondagmiddag. Dit wordt groots aangepakt met zeer speciale namen op de programmering. Deze editie komt Henrik Schwarz langs. Zeer gepast, zijn label zal wel niet voor niets Sunday Music heten. Verder komt Moodmusic labelbaas Sasse een dj-set verzorgen. Vet!

TIP 2 Basic Invites: Tresor Turbulences Tour @ Atak, Enschede Zaterdag 23 januari 2010 Basic nodigt één van de grootste technobolwerken ter wereld uit. De Tresor staat met gouden letters gegrift in de techno geschiedenis. Goud is hierbij misschien niet het goede woord. Tresor staat voor kaal, puur en industrieel.

Heiko Laux en Neil Landstrumm zijn de vertegenwoordigers.

TIP 3 Donderslag XL @ Atak, Enschede Vrijdag 29 januari Atak gaat terug naar de heydays van het Drum & bass genre. Aphrodite komt een set verzorgen. Het Aphrodite album behoort tot de absolute klassiekers binnen het Drum & Bass genre.

TIP 6 Saturday Factory @ Sugar Factory, Amsterdam Zaterdag 30 januari De Amsterdamse nachtclub aan de Lijnbaansgracht is dit jaar gestart met een nieuwe vaste clubavond voor de zaterdag avond. Na eerdere edities met Shit Robot, Château Flight, Alex Under en Timo Maas sluiten The Hacker en Quince de hoogwaardige programmering van de maand januari af.

TIP 1 Foxes & Wolves @ Melkweg, Amsterdam Donderdag 21 januari Het zat er al een tijdje aan te komen, maar in 2009 kwam disco dan echt uit het verdom hoekje waarin het eind jaren ‘70 verzeild raakte. Sinds kort heeft ook Klinch een op disco gestoelde avond. Komende editie is het edit koning Todd Terje die te gast is samen met Dølle Jølle.

TIP 16 Source On Ice@ Paperdome Terrein, Utrecht Zaterdag 27 februari Het gezellige festival uit het zomerseizoen krijgt net als vorig jaar een winter editie. Winsterse kneuterigheid met een puike line-up; Wat wil een mens nog meer. Op de line-up ondermeer Super Mayer, Lindstrøm, Rick Wade, Jackmate, Tom Trago en San Proper.

TIP 15 Planet Rose @ Doornroosje, Nijmegen Zaterdag 27 februari Planet Rose nodigt het Amsterdamse agentschap We Are E uit. Het boekingskantoor nodigt Alex Under - de Spaanse labelbaas van Cmyk Musik - als headliner op het affiche uit.

TIP 14 Dølle Jølle Dølle J Sonic Warfare @ Melkweg, Amsterdam Vrijdag 26 februari Op de dubstep avond van de melkweg komt komende editie een zeer bijzonder gezelschap. Bekend van hun diepe en soulvolle dubstep sound komen Silkie, Quest, Jay 5ive en Kromestar over als de Anti Social Crew.

Focking vet!

TIP 13 Weekbreek @ Sugar Factory, Amsterdam Woensdag 17 februari Voor de ravers onder ons voor wie de donderdag nog niet vroeg genoeg komt, is er iedere tweede woensdag van de maand de Weekbreak. Flikker je aktetas in de garderobe en declareer de drankrekening bij je baas onder het mom van de midweekse anti-stress clinic onderbegeleiding van…….

TIP 12 Music Alive Event 2010 @ Hilton Hotel, Rotterdam Zondag 14 februari Voor de verandering geen feestje in de weekendwijzer maar een beurs.

En met de participatie van vele grote merken als Ableton, Akai, Resolume, Dox Records en Dance Tunes is het Hilton de plaats om te zijn voor dj’s, vj’s en producers.

pagina

54

djb files

Annie Hoogendoorn Op de volgende pagina’s volgt een selectie van het vrije werk van Annie Hoogendoorn, die in 2006 afstudeerde aan de Fotoacademie in Amsterdam. De foto’s waren eerder al een onderdeel van het Le Guess Who? festival in Utrecht, waar ze in Tivoli hebben gehangen. In haar werken, waarin muziek, jeugd- en subcultuur centraal staan, probeert ze de personen zelf te vangen.

Geen geposeerde portretten dus, maar snapshots, op onverwachte momenten, waardoor het menselijke in de – in dit geval – artiesten naar voren komt. “Ik wil bands fotograferen op een zeer intieme wijze, alsof het snapshots zijn die door hun eigen vrienden of familie zijn gemaakt. Om dit te bereiken in mijn fotoseries probeer ik langdurig op tour/om te gaan te gaan met de betreffende band. Dit geeft mij de tijd om bandleden goed te leren kennen, en de mogelijkheid om foto’s te maken die ‘up-close en personal’ zijn. Daarnaast focus ik ook op alledaagse situaties, om een tegenbeeld te geven aan de cliché ruige rock ‘n roll beelden.” www.anniehoogendoorn.nl

Lars Kroon

Violens, New York, juli 2009

Klaxons (James), Biddinghuizen, augustus 2009

De Staat (Tim), Antwerpen, september 2009 (boven) The Virgins (Nick en Donald), Londen, februari 2008 (onder)

zZz, Hoorn, december 2008

Soulwax, (David), Newcastle, augustus 2008

pagina

62

djb shortcast Ja, nóg een nieuwe rubriek. We willen DJShortcast gebruiken om in het kort met jullie te delen welke nieuwe, jongen talenten er zijn opgestaan. Artiesten die we niet alleen zelf in de gaten houden, maar waarvan we vinden dat jullie ook de ogen open voor moeten houden.

I Got You On Tape

Joy Orbison

Levon Vincent

Niet voor mensen die bij het opstaan al twijfelend naar de pols kijken, maar niettemin heel erg de moeite waard. Deense vierkoppige band maakt mistroostige luistermuziek, wat overigens bijna een kenmerk lijkt te zijn van alle kwaliteitsmuziek die zijn oorsprong vindt noordelijker dan het meest noordelijke stukje van Nederland. De vier bandleden - Jacob Bellens, Jacob Funch, Jeppe Skovbakke en Rune Kielsgaard – hebben stuk voor stuk een respectabel muzikaal verleden achter de rug. Een underground allstar band, als zoiets al bestaat. Laatste album, Spinning For The Cause, stamt uit 2009. www.igotyouontape.com/

Prima passen tussen namen als Hudson Mohawke, Mount Kimbie en Floating Points. Dat is wat Joy Orbison doet, met zijn muziek die ergens tussen dubstep en – jawel – 2 step in zit, en soms ook erg doet denken aan het US Westcoast geluid. De in Londen wonende Peter O’Grady heeft een release op Hotflush en Doldrums. Niet slecht, met z’n 22 jaar oud. Jong. www.myspace.com/joyorbison

In 2009 heeft Levon Vincent blijkbaar een ladder gevonden waarmee hij uit de diepe underground is geklommen, en de iets minder diepe underground heeft laten kennismaken met het rauwe, trage, melancholische doch energieke geluid wat hem zo kenmerkte. Compleet anders dan zijn Ovum release uit 2006. Releasen doet hij niet meer op dat label, maar op zijn eigen Novel Sound en Deconstruct. Afgelopen jaar was veruit zijn meest productieve, en we verwachten dat 2010 die eer keihard over zal nemen www.myspace.com/levonvincent

pagina

64

djb shortcast

tekst

alfred bos

Dubbyman Het is het afgelopen jaar duidelijk geworden dat je voor deephouse tegenwoordig een kilometer of vijftienhonderd naar het zuiden mag afreizen.

Of naar de platenzaak om de hoek natuurlijk, maar daar gaat het nu niet over. Spanje is het land waar blijkbaar pap wordt opgediend waar behoorlijk wat krenten in zitten. Eén van die krenten is José Manuel Alvarez – Dubbyman.

Niet net bezig zoals anderen op deze pagina, maar wel iemand die zich afgelopen jaar behoorlijk in de kijker gespeeld heeft. Zowel met het Deep Explorers label dat hij samen met zijn broer Above Smoke draaiende houdt, maar ook met zijn releases op Yore en Minuendo. Mooie trage dubby deephouse is zijn trademark aan het worden. En daar is verdorie niets mis mee. www.myspace.com/dubbyman

Zomby

Alex Niggemann

Eén van de essentiële labels van de andere kant van het Kanaal is Hyperdub, dat ondertussen al vijf jaar bezig is. Eén van de artiesten die in de Hyperdub-stallen staat te trappelen is Zomby.

Die liever niet herkenbaar op de foto gaat.

Alhoewel de lol dáár ondertussen wel redelijk vanaf is, zijn we zijn muziek nog lang niet zat.

De Brit maakt dubstep van het melancholische soort, maar laat zich ook duidelijk inspireren door de begindagen van de house scene. www.myspace.com/zombyproductions

Och wat moeten we ons toch weer inhouden om grapjes te maken over zijn naam. We doen ons best, en het lukt. Releases heeft de Duitser op onder andere het Bla Bla label van Amsterdams eigen Daniël Sanchez, maar ook op 8bit en Ostwind. Het moge duidelijk zijn dat het geluid wat de Duitser produceert zich ergens op het snijvlak tussen de house techno bevindt. Zijn laatste, op Bla Bla neemt je een jaar of 15 mee terug de tijd in. Gelukkig hoeft hij niet alleen maar te teren op nostalgisch klinkende tracks, want zijn releases van afgelopen jaar klinken allemaal zoals je van hedendaagse techhouse mag verwachten, met hier en daar zelfs een klein duikje de diepte in. www.myspace.com/alexniggemann

pagina

tekst

66

alfred bos

DJB tipt 5 days off Het 5 days off festival verhuist dit jaar van de vaste julimaand naar een nieuw kalendermoment. In de eerste week van maart staan in De Melkweg en Paradiso te Amsterdam een keur aan electronische acts in een veelheid van stijlen, van bekend tot underground. Uit het aanbod tipt DJBroadcast vijf acts om uit te checken.

5 days off vindt dit jaar plaats van woensdag 3 maart tot en met zondag 7 maart: www.5daysoff.nl

TIP 1 Promo

TIP 2 Rusko

DJ Promo (Sebastian Hoff, 1977) is het geweten van de Nederlandse harcorde scene. Actief als feestorganisator, dj, producer en labelbaas, spant hij zich sinds midden jaren ’90 in om de hardere danssegmenten te ontdoen van hun ‘daar komt gabbertje’ imago. “Muziek moet uitdagen.”

Muziek heeft Rusko met de paplepel ingegoten gekregen, maar zijn voorliefde voor diepe bassen heeft hij van de reggae en dub sound systems uit zijn geboorteplaats Leeds. Chris Mercer (zijn echte naam) leerde dub kennen via de maandelijkse SubDub clubavond, waar het sound system Iration Steppas hun zelfgebouwde speakerkasten opstapelde.

En die visie geeft Promo handen en voeten via zijn label The Third Movement, opgericht in 2001. Hoff geloofd heilig in hardcore. “Er is weinig muziek die explosiever is. Als je het beest van binnen helemaal los wilt laten, is dat de muziek.

Het is de energie, de power, de volheid. Het gaat niet om het volume, maar om de kracht.” Sinds kort brengt Promo ook muziek uit via TopNotch. Dit voorjaar moet via het hip hop label zijn album Stijlloos verschijnen. Dat wordt geen hardcore plaat, maar bevat Promo’s verkenningen van punk, dubstep, pop en wat al niet.

“De titel dekt de lading. En hij is dubbelzinnig: hardcore vindt men vaak plat en stijlloos. De plaat is ook letterlijk stijlloos. Liedjes in de Promo stijl, dus harder dan je gewend bent.”

Promo treedt op zaterdag 6 maart op in De Melkweg, bijgestaan door diverse gasten, waaronder Aux Raus, Flinke Namen en Zwart Licht.

Toen hij tijdens een SubDub avond de Londense dubstep pioniers Digital Mystiks aan het werk hoorde, stopte Rusko zijn studioapparatuur in kratten en toog richting Londen. Rusko’s muzikale handtekening, Cockney Thug, is uit via Sub Soldiers, het label dat hij runt met Caspa. Samen deden ze de Fabric mix en samen draaien ze ook geregeld op de Fabric avonden van Dub Police, het label dat nauwe banden heeft met Sub Soldiers. Rusko zit dus in het hart van de Londense dubstep scene. En dat begint ook buiten Londen op te vallen. Hij remixte al The Prodigy en Basement Jaxx, en er staan samenwerkingen op stapel met Santigold, Diplo en Hot Chip. Rusko is dub warrior, maar wel één met een open geest en een avontuurlijke instelling.

Rusko draait op donderdag 4 maart in Paradis, samen met o.a. Joker en Gomes.

TIP 3 Joker Joker maakt net als stadsgenoot Rusko muziek met diepe bassen en toch klinkt die heel anders. Waar Rusko via dub uitkwam op dubstep, benaderde Joker het genre vanuit grime en hip hop en dat geeft zijn muziek een andere, grimmiger kleur. Maar de productieve Londenaar heeft ook een psychedelische kant.

Wie zichzelf Joker noemt, neemt het allemaal niet zo serieus. Zo niet L. McLean (voornaam onbekend) uit Londen. Die is ultraproductief. Het afgelopen jaar alleen al liet hij zes nieuwe plakken vinyl op de clubs los, waaronder het loodzware Digidesign dat via Hyperdub verscheen. Dat was eigenlijk een uitstapje, want Joker runt zijn eigen label, Kapsize, waarop hij ook producties met vrienden naar buiten brengt. De naam van zijn label heeft hij overigens van zijn debuutrelease, de Kapsize EP op Earwax uit 2007.

Jokers set tijdens 5 days off is niet zijn eerste djset in Nederland. Het afgelopen jaar maakte hij veel indruk op een Viral Radio avond in Trouw Amsterdam. Wie dat heeft gemist, krijgt een nieuwe kans. Deze Joker speelt niet vals.

Joker draait op donderdag 4 maart in Paradiso, samen met o.a. Rusko en Gomes.

pagina

67

TIP 4 Pantha du Prince

TIP 5 Floating Points

De Duitse producer Hendrik Weber heeft meerdere gezichten. Voor clubbers is hij de man van housey minimal tracks als Butterfly Girl, voor electronica liefhebbers staat Pantha du Prince voor beatloze ambient met een donker randje. Maar welke muzikale jas hij ook aanpast, zijn producties zijn altijd diep en filmisch.

Ze bestaan nog steeds, jonge producers die in deze digitale tijden een eigen label beginnen. Floating Points is de Londense producer Samuel Shepherd die het afgelopen jaar golven maakte met zijn Vacuum EP, uit via zijn Eglo label. Daarnaast leverde hij een dubstep track af voor Planet Mu (J&W Beat) en voor het R2 label een deephouse track (Love Me Like This) die zo traag is dat je het eerder funk dan house kunt noemen.

Op 9 februari verschijnt zijn derde album, Black Noise, via Rough Trade. Het is zijn eerste release die niÊt via het Hamburgse (en aan Kompakt gelieerde) Dial label wordt uitgebracht. Pantha du Prince viel op met zijn debuutalbum Diamond Daze uit 2004, waarop alle kleuren van ’s mans muzikale spectrum voortreffelijk in balans zijn. De opvolger, The Bliss uit 2007, laat duidelijk ontweikkeling horen: minder clubby, dieper en vooral ook duisterder. Het is even wennen, maar tracks als Walden (check MySpace) kunnen verslavend werken.

Het opvallende van Webers producties is dat hij lekker zweverig kan uitpakken, maar de funk nimmer uit het oor verliest. Zo komt hij uit op een sound die aards en kosmisch tegelijk is, en daar vind je er niet zoveel van.

Pantha du Prince draait op zondag 7 maart in De Melkweg, samen met o.a. Paul Kalkbrenner en Minilogue.

De jonge brillemans heeft duidelijk iets met zwarte grooves, getuige sets waarin Motorbass, Scott Grooves en Reggie Dokes prominent figureren. En om die boodschap met een homerun naar, ahum, house te meppen, bracht hij eind vorig jaar via Clone het acid-getinte Peoples Potential uit. De 22-jarige producer heeft zich nog maar net gemeld, maar zijn vingerafdrukken staan al op meerdere stijlen.

Wat al zijn producties gemeen hebben, hoe verschillend ze onderling ook zijn, is de fantasierijke productie. Hij mag zijn piano dan hebben ingeruild voor een laptop, Samuel Shepherd is een geboren muzikant en dat kun je horen.

Floating Points draait op woensdag 3 maart in Paradiso, samen met o.a. Nosaj Thing en Flying Lotus

pagina

tekst

68

alfred bos

Jeff Mills “Het blijft een uitdaging” Jeff Mills (Detroit, 18 juni 1963) begon zijn loopbaan als radio dj; sinds de jaren ’90 is hij een techno icoon. Anders dan veel collega producers uit Detroit heeft Mills ook creatieve interesses buiten electronische muziek en kan talent voor ondernemen hem niet worden ontzegd. Afgelopen november stond hij voor het derde achtereenvolgende jaar op de Awakenings Weekender in Amsterdam. Over zijn plannen voor het nieuwe jaar wil Jeff Mills niets kwijt, maar voor het overige neemt hij zich tegenover DJBrodacast geen blad voor de mond. “Visie en ideeën zijn belangrijker dan technologie.”

DJB: Je portret sierde de omslag van de allereerste uitgave van DJBroadcast Magazine, in januari 2004. Hoe verhoudt volgens jou de stand van techno anno nu zich tot toen?

Jeff Mills: “Er zijn een paar dingen veranderd sinds 2004. Toen ging het om minimal house en ik denk dat minimal veel mensen naar de dansvloer heeft teruggebracht. Ook introduceerde minimal nieuwe namen, nieuwe labels, nieuwe clubs en nieuwe evenementen. Het jaar 2004 bracht een nieuwe generatie, het was de start van opnieuw een belangrijke verandering in het doorlopende verhaal van electronische muziek. De invloed van rock liet zich terughoren in de producties en electro werd een vastomlijnde stijl. Zes jaar later bevinden we ons naar mijn idee opnieuw op een kruispunt. Dit keer is het echter iets anders dan anders. Omdat mensen steeds meer hun informatie van internet halen, speelt het web een steeds grotere rol in de verspreiding van ideeën. Sociale webpagina’s als YouTube, MySpace en Facebook zijn voor de individuele artiest belangrijker geworden; het draait niet meer alleen om het label. We werken nu binnen een systeem van directe links – van de artiest naar de luisteraar. Dat is interessant, want het versterkt de gepubliceerde artikelen van de gevestigde media en het herijkt het belang van tijdschriften: het publiek voorzien van geloofwaardige en betrouwbare informatie over zaken die de lezer boeien.”

DJB: Je dj techniek is legendarisch. Heb je als dj alle vertrouwen in je kunnen? Zo ja, wat is dan de uitdaging?

Mills: “Het hoort bij de kunstvorm van het draaien dat je je nooit helemaal op je gemak kunt voelen met je draaitechniek. Als je met mensen werkt, is er altijd een zekere marge voor vergissingen, verkeerde beslissingen en foute veronderstellingen. Het heeft me jaren gekost eer ik had geleerd hoe ik met dat soort situaties moest omgaan. Als ze gebeuren moet je vertrouwen op het geduld en medeleven van het publiek, heb ik geleerd. Ik hoop dat men begrijpt dat je wel eens in de war kunt raken als

je gelijktijdig meerdere apparaten aan de praat houdt, in het donker op zoek bent naar platen en cd’s, de dansvloer monstert en rekening moet houden met de klok. Als ik een machine was of een computer gebruikte om alles te controleren, dan zou ik de perfecte set neerzetten, maar dat is volgens mee niet het soort perfectie waar mensen op afkomen. Het ‘perfecte gevoel’ is volgens mij belangrijker. Ik maak regelmatig mee dat ik sta te draaien voor een zaal en geen enkel idee heb wat ze willen horen. Het blijft een uitdaging.”

DJB: Het is bekend dat je vaak tracks maakt voor een speciale gelegenheid of optreden. Die zijn niet allemaal uitgebracht, wat is er met de rest gebeurd?

Mills: “Tracks die niet zijn uitgebracht, bewaar ik als ik denk dat hun moment nog komt. The Bells en de meeste nummers op [het album] Purpose Maker zijn op die manier ontstaan.

Van alle nummers die ik heb geproduceerd, is ongeveer een derde verschenen. Soms maak ik iets alleen om een idee te illustreren en soms leidt dat tot een meer uitgewerkte versie. De meeste nummers met orkest zijn op die manier tot stand gekomen. Ik maak korte voorbeelden en luister er alleen naar om uit te vinden hoe ik ze beter kan maken.”

DJB: Hoe groot is je bibliotheek met niet-uitgebrachte nummers?

Mills: “Er zijn nummers die teruggaan tot de periode van voor Underground Resistance (1990). Veel spoelbanden die ik heb gemaakt nadat ik uit de industriële band Final Cut was gestapt. Er zijn zelfs niet-uitgebrachte remixes, video’s en experimentele films die ik nooit heb gereleased omdat de timing naar mijn idee niet goed was. In de catalogus van het Axis label lijken er releases te ontbreken als je naar de catalogusnummers kijkt. Die tracks zijn wel gemaakt, maar nooit uitgebracht.”

DJB: Ben je gelukkig met de manier waarop de dj apparatuur zich ontwikkelt?

Mills: “Jazeker, de nieuwe apparatuur geeft dj’s de kans om dingen te doen die twintig jaar geleden onmogelijk waren. Of dj’s die mogelijkheden ook gebruiken, is weer een ander verhaal….”

DJB: Is het draaien met mp3’s en software net zo leuk als het deejayen met draaitafels en vinyl?

Mills: “Het is lastig om te generaliseren. Er zijn mensen die zijn begonnen met digitale technologie en niet beter weten. Ik neem aan dat het leuk voor hen is, op dezelfde manier waarop ik plezier beleef aan het draaien met vinyl en cd’s. Ik denk niet dat de verschillende formats een belangrijke rol spelen in de evolutie van dansmuziek. Als de dj niets te vertellen heeft,

zal alle technologie van de wereld het verschil niet maken. Visie en ideeën zijn belangrijker voor het voortbestaan van techno.”

DJB: Los van het produceren en deejayen ben je ook betrokken bij verschillende creatieve of zakelijke projecten, zoals een fototentoonstelling (The Purpose Maker) en je boutique in Chicago (Gamma Player). Hoe verhouden die niet-muzikale projecten zich tot Jeff Mills de producer?

Mills: “Die helpen om het publiek te begrijpen in de andere stukken van hun leven, wanneer ze niet op de dansvloer staan. Ik ben me ervan bewust geworden dat er in de wereld veel mensen rondlopen die dezelfde of vergelijkbare ideeën hebben als ik, maar om life-style redenen niet in staat zijn om nachtelijke dansfeesten en evenementen te bezoeken. Die mensen zijn veelal nog meer geïnteresseerd in de creativiteit van techno dan het publiek dat regelmatig naar techno feesten gaat – ze hebben minder tijd te besteden. Ze moeten hun tijd strategisch indelen om de muziek te kunnen volgen. Volgens mijn waarneming wordt op het ogenblik techno vinyl gekocht door mensen die zelf niet draaien, maar de muziek verzamelen. Ik krijg een breder perspectief door meer aandacht te besteden aan andere aspecten van het leven.”

DJB: Enkele jaren terug ben je in Japan het project The Sleeper Wakes begonnen. Wat houdt dat in?

Mills: “Het begon met een beeld dat ik had in 2005. Ik zag dat de ‘ideeënmotor’ van techno begon stil te vallen. Ik zag het aan de media, die leken de boodschap te verspreiden dat ‘hetzelfde blijven en niet met nieuwe ideeën komen, wordt beloond’. Ik zag dat zelfs mensen die werkten in de dansindustrie hoopten dat het genre nog populairder zou worden. Men riep nieuwkomers uit tot ster nog voor die hadden aangetoond zulke bijval waard te zijn. In die verwarring is het basisidee zoekgeraakt dat iets relevant moet zijn of iets zinnigs te vertellen moet hebben. Het had weinig zin om me daar publiekelijk over uit te laten, dus heb ik iets anders bedacht om mijn punt te maken. Geen woorden maar daden. Mijn plan was om voor langere tijd naar Japan te vertrekken met als doel te zoeken naar nieuwe manieren om deze muziek te maken. Om nieuwe technieken te leren en de belangrijkste onderdelen van het proces nader te bestuderen. Al doende ontdekte ik dingen of kreeg ze opnieuw bevestigd, zoals: zonder idee heeft muziek geen zin, of: onze zintuigen worden alleen beperkt door de emoties die we voelen. Ik weet het, het klinkt een beetje als een manifest, maar dat waren mijn conclusies nadat ik de tracks had gemaakt en ik terugkeek op wat ik nu eigenlijk had gedaan.”

DJB: De laatste paar jaar heb je in de VS opgetreden onder de vlag ‘And what about the truth’.

Zijn de zaken naar jouw idee verbeterd nu er een nieuwe president in het Witte Huis zit?

Mills: “Ik denk het wel. Het afgelopen decennium is Amerika door grote veranderingen gegaan en we hadden allemaal behoefte aan een zekere mate van gezond verstand in het Witte Huis. ‘And what about the truth’ verwees naar het gegeven dat wat het Amerikaanse publiek wordt voorgeschoteld, doorgaans is gefilterd en gemanipuleerd om een zeker belang te dienen. De enige manier om uit te vinden of

iets waar is of niet, is door vragen te stellen. We moeten onze leiders kunnen afrekenen op hun handelen. We moeten niet in de val trappen dat we een commissie instellen die onderzoekt wat er allemaal fout is gegaan, maar we moeten ook niet alles op voorhand geloven. Slik niet alles voor zoete koek en gebruik je intuïtie. Als je dat op muziek betrekt, volgt de vraag: Heeft het gebruik van computers en software de muziek voor de luisteraar meer betekenis gegeven? Of: is het een alibi geworden waarachter de dj zijn gebrek aan techniek kan verstoppen, het soort techniek waar dj’s vroeger op oefenden? Ikzelf zou graag willen weten wat de werkelijke reden is dat zoveel dj’s abrupt stopten met het draaien van muziek die naar hun hart was en overstapten op muziek die hip is of makkelijk weghapt.”

DJB: Twitter was de technologische hype van 2009. Jouw ideeën over Twitter, a.u.b!

Mills: “Ik heb het uitgeprobeerd en ik ben geen fan. Het idee van ‘ultra-actuele blogs’ is een buitengewoon handige manier van communiceren als het gaat over groot nieuws of zaken die bezig zijn te gebeuren. Maar toen ik merkte dat mensen het gebruikte om de wereld kond te doen van de meest onbenullige zaken, ben ik afgehaakt. Dus alweer, ik heb geen probleem met de techynologie, maar met de manier waarop mensen die gebruiken.”

DJB: Je staat nu voor de vijfde maal op Awakenings en voor het derde jaar op rij in de Gashouder.

Hoe plaatst je Awakenings op de wereldkaart van techno evenementen?

Mills: “De Awakenings evenementen zijn bijzonder. Dit soort evenementen versterkt het idee wat mensen over techno hebben en wat die muziek allemaal vermag. Ik denk niet dat we op het punt zijn aangekomen waarop we niet meer hoeven na te denken over nieuwe manieren om zulke evenementen in te richten. Die moeten veranderen en doorgroeien, net zoals de wereld en mensen veranderen en groeien. Naar mijn idee moet de sfeer van een evenement niet het toevallige resultaat van die avond zijn, maar iets dat de organsatie en het productieteam doelbewust neerzetten, bijvoorbeeld via aankleding, artiestenkeuze en strategie. Op hoeveel manieren kun je naar een discobol of een videoscherm kijken?”

DJB: Heb je speciale projecten gepland voor 2010? Kun je daar iets over verklappen?

Mills: “Nee, op dit moment kan ik nog niets verklappen. Ik gebruik de winter altijd om het volgende jaar te plannen en mijn ideeën veranderen vaak, dus ik wil me niet vastleggen op iets waarover ik binnenkort wellicht anders denk. Ik kan enkel zeggen dat we er druk mee bezig zijn.”

www.myspace.com/jeffmillsofficialspace

“Het perfecte gevoel is belangrijker dan de perfecte set”

pagina

70

tekst

michael oudman

fotografie

daniel cohen

De winnaar van de Grote Prijs van Nederland: Pitto Met een album op komst stonden wij van DJBroadcast toch wel enigszins verrast te kijken toen ons ter ore kwam dat Pitto – herinnert u zich de negen van 2009 nog? – mee zou doen met De Grote Prijs van Nederland.

Hij had toch al naam gemaakt? Hij was er toch al? Pitto legt uit.

Op 12 december van alweer het vorige jaar was het Pitto die de Grote Prijs van Nederland in de categorie Dance/Producers mee naar zijn Utrechtse huis mocht slepen. Het begon allemaal met een dj carrière. “Het leek me leuk om ook zelf muziek te kunnen maken voor in mijn sets. Het begon als een soort ontdekkingstocht, maar werd steeds serieuzer. Vooral na positieve feedback van vrienden. Sinds een jaar of vier ben ik echt serieus bezig met muziek maken.

Juli 2008 ben ik gestopt met werken. Ik eet nog steeds, heb nog steeds brood!”

DJB: Waar zou de wereld Pitto van kunnen kennen?

“Van de track Feelin’, die afgelopen jaar op Rejected is uitgekomen. Ik denk dat mensen die niet zo in de house en techno scene zitten me daar het snelst van zullen kennen. Die track heeft het goed gedaan. In 2008 heb ik ook nog een plaat uitgebracht via Area Remote [Sexvibe, red.], die heeft het ook internationaal goed gedaan, heeft in charts gestaan en veel internationale feedback gehad. Verder zouden mensen me kunnen kennen van feesten die ik zelf en mede organiseer.

Mood Elevator, Stekker en wat kleine festivalletjes. Dat zijn echt mijn kindjes.”

DJB: Waar ligt je hart het meest bij? Feesten organiseren of muziek maken?

“In 2010 ligt de aandacht vooral op de muziek, maar ik vind het wel heel lastig om een keuze te moeten maken. Ik ben aan het kijken hoe ik het organiseren ook in stand kan houden op zo’n manier dat het goed samen gaat met produceren.

De muziek gaat aankomend jaar veel tijd vergen, als een fulltime job. Het feesten en festivals organiseren vind ik nog steeds erg leuk om te doen, maar ik ben nu aan het kijken of ik daar iets meer afstand van kan nemen, zonder dat ik er meteen mee moet stoppen. Het scheelt dat we nu al een tijdje met die feesten en festivals bezig zijn, dan krijg je wat meer naam en gaan dingen

meer vanzelf. Dan hoef ik niet meer zelf met een stapeltje flyers de clubs langs en alle winkels af om posters op te hangen.”

DJB: Niet alleen je feesten en festivals hebben een naam. Toen wij zagen dat je meedeed aan de Grote Prijs waren we best wel verrast. Voor ons was je namelijk al doorgebroken. Waarom heb je besloten om mee te doen?

“Ik zie de Grote Prijs als een belangrijk instrument. Als ik zie wat het me uiteindelijk opgeleverd heeft, ben ik er echt heel blij mee. Het is een goed instrument om jong talent onder de aandacht te brengen, een stapje verder te brengen. Alleen besefte ik me niet dat het een jaar zou duren; toen ik definitief besloot mee te doen, was Feelin’ nog helemaal niet uit. Ik was ervan overtuigd dat het goed zou zijn om er aan mee te doen, en zou het top vinden om ‘m achter mijn naam te kunnen zetten. Bovendien is de kwaliteit van de muziek van de mensen die meedoen gewoon erg hoog, ook dit jaar weer.

Het was flink strijden. Ik heb mijn best moeten doen. Sprakeloos werd ik van de hoeveelheid support van vrienden en kennissen. Dat was heel bijzonder. Tijdens de finale was er een bus met veertig man uit Utrecht mee. Toen ik buiten kwam om die bus te verwelkomen, werd er zo hard gejoeld dat ik weer even van mijn à propos was. Wat een liefde! Mensen in de kleedkamer dachten dat het voor de uitreiking was van de categorie Pop/Rock er naast. Zelfs de productie van de Melkweg dacht even dat ze voorliepen op schema. Dat is voor mij écht de Grote Prijs, dat je merkt hoeveel support er is. Dat ik na afloop terugkom in Tivoli en op de wc lees ‘Pitto, van harte gefeliciteerd namens heel Tivoli!’. Dat hing dus in die houders waar normaalgesproken reclame hangt. Door heel Tivoli. Dat doet natuurlijk wel wat met je. Een aanrader om mee te doen dus!”

DJB: Waar ga je de Grote Prijs voor gebruiken?

“Laat ik eerst zeggen dat de prijs een hele welkome prijs is. Ik zit midden in de afrondende fase van mijn album en mijn mixer valt van ellende bijna uit elkaar. De potmeters kraken en piepen.

Ook de studiomonitors zijn aan vervanging toe, net als mijn geluidskaart en effecten plug-in. En ik wil nog een nieuwe microfoon en een tooltje

om mijn liveset wat uit te diepen. Het geld gaat dus redelijk snel op. Ik heb nog nooit zoveel geld gehad, maar het is ook net zo snel weer de deur uit. Het laatste jaar had ik al een paar keer het idee om bepaalde investeringen te doen, maar ik had toch elke keer het geld niet. Het is fijn dat ik het nu kan gebruiken bij het afmaken van het album.”

DJB: Hoe is ’t eigenlijk met je album?

“Bijna klaar. Hij zou eigenlijk eind 2008 uitkomen, maar ik was druk met organiseren en met optreden. Mijn studio heeft flink wat kuren gehad, harde schijven die crashten, computers die ik uit het raam wilde gooien. Achteraf ben ik eigenlijk wel blij dat er wat vertraging is gekomen. Zoekende was ik al niet echt meer, maar ik heb het afgelopen jaar wel een aantal hele goede ideeën erbij gekregen voor tracks. Ik denk dat die ideeën echt ten goede komen aan het album.

Ik weet niet of je kunt ambieëren om het in één keer helemaal strak te doen, maar ik heb de lat redelijk hoog gelegd. Door de vertraging heb ik nog een aantal tracks in mijn livesets kunnen testen. Alhoewel iets wat in een liveset werkt niet per sé op een album hoeft te werken. In januari of februari moet het afkomen en dan heb ik nog een maand uitloop om te gaan mixen. Het album komt dan in of net na de zomer uit, op Green, van Joris Voorn en Edwin Oosterwal. Daar komt nu trouwens eerst een album van Ripperton op uit – heel mooi. Ik hoop dat mijn album zo breed en goed gaat worden als ik voor ogen heb.”

DJB: Breed?

“Ja het gaat echt van Portishead-achtige dingen naar St. Germain-achtige dingen naar pop-achtige dingen naar singer-songwriter naar techno.

Ook een beetje Warp-achtige electronica en nu-jazz. Vrij breed dus. Ik hoop dat het gaat lukken. Het kan best nog wel anders uitpakken dan ik denk, want het kan wel zo breed zijn, ik wil wel een cd maken die van a tot z lekker luistert.

Ik wil ook geen album maken met alleen maar houseklappers.”

Op 14 januari staat Pitto samen met de andere winnaars op Eurosonic, en op 7 februari in de Panoramabar in Berlijn www.feelingpitto.com

pagina

72

tekst

michael oudman

productie & styling

lianne van de laar

fotografie

elza jo www.elzajo.com

fotograaf assistent

boris postma

met dank aan

gsus www.g-sus.com

de 10 van 2010 DJBroadcast tipt tien artiesten die het gaan maken in het 2010 Een glazen bol hebben we niet, en handlezen is ook niet ons sterkste punt, maar – het begint zo langzamerhand een traditie te worden – aan het begin van het jaar proberen we toch te voorspellen welke Nederlandse artiesten er in het komende jaar zullen gaan doorbreken. Voor het jaar ’10 hebben we tien jonge groepen dan wel artiesten geselecteerd. Allen hebben met hun bezigheden afgelopen jaar danig indruk op ons gemaakt. Daarom presenteren we jullie bij deze Egbert, Ard Bit, FS Green, Brutuzz, Go Back To The Zoo, Esther Duijn, Tom Ruijg, Dollkraut, Knalpot en Charlene. Check djbroadcast.nl voor meer info over de 10.

Egbert (links) Tshirt, riem gsus, pant: gsus Ard Janssen alias Ard Bit (rechts) Sweat: gsus

pagina

73

Franklin Samuel Groen alias FS Green (links) Shirt: St端ssy Pant: gsus Sneakers: Nike via Patta Martijn van der Wiel alias Brutuzz (rechts) Shirt, jeans: gsus Sneakers Nike via Patta

Go Back To The Zoo

Lars Kroon Sjaal, jeans: gsus Jasje: Filippa K

Teun Hieltjes Hoedje: Zipper Tshirt: Filippa K Sjaal: gsus

Cas Hieltjes Sjaal, riem: gsus Jasje, pant: Filippa K Ketting: Marian Cousijn

Bram Kniest Shirt: Tommy Hilfiger Tshirt: gsus Pant: Filippa K

Esther Duijn Tshirt jurkje: gsus Haarstying: Tommy’s Toko

rechts: Tom Ruijg (links) Shirt, jeans: gsus

Pascal Pinkert alias Dollkraut (links) Jasje: Zipper Shirt, pant: gsus

links: Raphael Vanoli (links) Trui: gsus Gerri Jaeger (rechts) Tshirt: gsus alias Knalpot

Charlene Meulenberg Jurkje, jasje: gsus

Pascal Pinkert alias Dollkraut Jasje: Zipper Shirt: gsus

feature

tekst

michael oudman

Aydan The Funki Chile verrast

We spreken de in Spanje wonende Aydan Hasirci als hij net een helse vanaf Brussel achter de rug heeft. Gelukkig heeft het zijn humeur niet aangetast, en luisteren we een dik half uur naar een onvervalst Londens accent, dat onder andere duidelijk maakt dat Hasirci een heel normaal leven lijdt.

Voor zover dagelijks van half tien tot zes in de studio zitten ‘normaal’ genoemd kan worden.

Zijn bijnaam, Aydan The Funky Chile, heeft hij overgehouden aan zijn late tienerjaren, waarin hij veel bezig was met funk en jazz – hij was een trouw volger van Gilles Peterson. Toch is hij nu een rasechte house dj. “Het duurde een tijd voordat ik kennis maakte met housemuziek, ik was toen 21. Dat was van de ene op de andere dag. Letterlijk. Ik heb toen in een club iets gedaan wat ik beter niet had kunnen doen, en ik belandde die nacht ergens bovenop een speaker met m’n vuisten in de lucht. De volgende dag ben ik naar Londen gegaan, en heb ik elke houseplaat die ik kon vinden gekocht. Er is die nacht een knop in m’n brein omgezet, en die is nooit meer teruggezet. En dat zal nooit meer gebeuren ook. Het klinkt oppervlakkig om te zeggen, maar het is wel de waarheid.”

De reden voor het gesprek is de nieuwe Defected in The House compilatie, met als thema Londen, de stad waar niet alleen Hasirci zelf, maar ook zijn carrière zijn roots heeft. Werp een blik op de tracklist, en zie namen als Pitto, Dennis Ferrer, Hell & Prommer, Afefe Iku en Gregory. Toch is het niet helemaal wat Hasirci ooit verwacht had te gaan maken. “Het is geen ATFC anthologie, maar een soort van Snapshot waar ik nu sta. Mensen als Masters at Work, Dimitri From Paris, Dennis Ferrer – mensen die ik hoog heb zitten – hebben allemaal al een In The House album gemaakt. Toen ik een paar jaar geleden weer bij Defected terecht kwam, was het zelf maken van een In The House één van mijn doelen. Het is nog best moeilijk om de tracks te selecteren, die representatief voor mij en het label zijn, en rekening te moeten houden met licenties. Jazzy Jeff en Dimitri from Paris hebben allebei een hele brede compilatie gemaakt, maar de laatste jaren is er zoveel veranderd in de muziekindustrie, dat het voor mij niet tot de mogelijkheden behoorde. Ik had graag een heel breed album gedaan, een terugblik op de laatste twintig jaar, maar het moest toch relatief actueel blijven. Ik mag niet klagen, maar het is wel iets anders dan ik ooit verwacht had. Het is misschien iets minder persoonlijk als je mijn hele muzikale achtergrond ziet, maar als je een snapshot zou maken van waar ik op dit moment sta, dan is het nog steeds persoonlijk”

Toch is het Hasirci niet meegevallen om de twee schijven gevuld te krijgen. “Het maken van een compilatie is als het maken van zo’n schuifpuzzel, met allemaal vakjes, waarvan er één niet gevuld is, en je telkens maar één stukje kunt verschuiven. Het is denk ik één van de moeilijkste dingen die ik in mijn muzikale carrière heb gedaan.” Een carrière die toch al een dikke dertig jaar loopt, waarvan Bad Habit wellicht het meest bekende product is. “Mensen zullen me vooral daarvan kennen, maar de laatste jaren doe ik compleet andere dingen. Ik heb een hoop mensen verrast. Ik speel dingen die compleet buiten het ‘Defected gevoel’ vallen.”

ATFC In The House is vanaf 1 februari te koop. www.myspace.com/thefunkichile

pagina

81

tekst

michael oudman

fotografie

lianne van de laar

Chez Damier valt best mee Het interview dat ik met Chez Damier had, bestaat uit twee delen.

Het begon met een telefonisch interview, dat we hadden een week voor zijn optreden bij Disco 3000 in Trouw. De start was moeizaam, meneer Damier antwoorde nukkig op zijn vragen, en sloeg daarna ineens helemaal om. Niet in positieve zin overigens. De dancescene en de daarbij horende oppervlakkigheid konden niet aan zijn kritisch oog ontspringen. Nadat een slechte verbinding er voor zorgde dat ik hem opnieuw moest bellen, verontschuldigde hij zich voor zijn felheid, en vroeg of ik niet te erg geschrokken was. Zijn voorstel: ik moest maar naar Trouw gaan, om hem daar te zien draaien, en te ontmoeten. Om alles nog even op een rijtje te krijgen, hebben we na afloop nog een kop koffie gedronken. Chez valt best mee.

Getogen in zowel Chicago als Detroit – wanneer houden we in het midden – zou Damier – zijn echte naam liever niet gebruiken - muzikaal gezien het beste van twee werelden mee moeten hebben gekregen. Een carrière in de muziek lijkt evident, maar hij is één van de mensen die niet volledig voor de muziek is gaan leven. “Muziek is maar een deel van de grote foto die mijn leven is. Ik ben counselor en trainer. Muziek is mijn artistieke wereld, een uitlaatklep.” Na er even - “tien jaar” vult Damier aan - uit geweest te zijn, lijkt hij weer helemaal terug te zijn. “Ik ben getrouwd. Het leven veranderd.

Ik leef niet voor de muziek, ik vind het leuk om te doen. Ik beleef het dus op een andere manier. Ik ben niet in zoals al die andere producers die verder niets kunnen. Het is niet dat het me niet opwindt, dat ik bekend ben. Ik blijf liever gewoon met beide benen op de grond” En al die rereleases dan? Zijn die er niet op Chez stiekem weer in de markt te zetten? “Ik haat ze! Kevin Saunderson brengt ze allemaal weer uit, maar illegaal. Ik zie er geen cent van terug. Van de andere kant ben ik wel blij dat mensen op deze manier de mogelijkheid krijgen om mijn muziek voor een goede prijs te kunnen kopen. Het spoort me ook aan om weer opnieuw bezig te gaan.”

Even later komen we op het moment dat duidelijk wordt wat Chez Damier – hij duidt zijn muziekmakende alter ego vanuit de derde persoon aan – zo bijzonder maakt. Een snede uit een monoloog: “Vergeleken met anderen in de scene is er iets anders in wat ik doe. Ik kan het je moeilijk uitleggen, zo aan de telefoon. Je moet me ontmoeten, of eigenlijk kennen, om te kunnen weten wat Chez Damier anders maakt dan wie dan ook. Het is een hele persoonlijke ervaring. Het is niet mijn set die me anders maakt, ik ben het zelf. Ik wil niet arrogant klinken, maar mijn missie is heel anders dan die van andere vrienden in de business. Ik vind het moeilijk om interviews te doen, daarom doe ik ze ook niet vaak. En ik dj ook niet vaak. Ik doe het om heel andere redenen. De reden dat ik er even uitgeweest ben is omdat ik het zat werd dat mensen in de dance wereld zo bekrompen waren. Ze vonden dat je alles wat iemand doet of deed moest kunnen begrijpen.

Sommige dingen kún je gewoon niet begrijpen. Ze zijn niet bedoeld om te begrijpen.”

Er zit niets anders op dan naar Trouw te gaan. Niet dat het nu zo een straf is, ik was het al van plan. Tijdens de bewuste avond valt me iets op. In positieve zin. Damier is er al vroeg van te voren, en maakt wat praatjes en loopt wat rondjes. Hij lijkt de omgeving in zich op te nemen. Tijdens zijn set, straalt hij een bepaald soort gelukzaligheid uit, en kijkt vaak de zaal in. Achteraf, tijdens de kop koffie vertelt hij “Als ik draai, draai ik om het publiek te vermaken. Zestig procent van de mensen in de zaal weet meestal niet eens wie ik ben. Dertig procent weet het wel, maar komt alleen maar om van God los te gaan. Tien procent komt echt voor de muziek. Zij bouwen het feest. Als zij dansen, dan volgen de andere groepen wel. Daarom maak ik persoonlijk contact met mensen in de zaal, met mensen die het snappen. Ik zorg dat zij het naar hun zin hebben. Zoals ik zei, een érg persoonlijke ervaring. Het is dus belangrijk om in de zaal te kijken hoe men reageert op wat je doet, en niet eigenwijs en arrogant te blijven doen wat jíj wilt.” www.myspace.com/chezdamierfriends

feature

pagina

83

tekst

michael oudman

feature

pagina

85

Deadbeat wil geen les geven Het album laat nog even een dikke anderhalve maand op zich wachten, maar wij zijn er weg van. We hebben het over Radio Rothko, de nieuwe compilatie van Scott Montieth, waarschijnlijk beter bekend als Deadbeat. Wij spreken hem, zodat je je alvast voor kunt gaan bereiden op de mix, die geen les in dubtechno is, maar het wel is.

Montieth was ooit werkzaam als softsynth ontwikkelaar bij Applied Acoustics Systems, maar werkt zelf – samen met Mike Shannon – het liefst met analoge apparatuur. “Het werkt super inspirerend om een rek met apparatuur naast je te hebben!” Die studio staat in Berlijn, waar Montieth niet alleen naartoe verhuisde omdat het muzikaal gezien goed uit kwam, maar ook omdat een hoop van zijn vrienden daar min of meer tegelijkertijd naartoe trokken. Nu zul je denken dat de Canadees zijn voorliefde voor dubtechno in Berlijn heeft opgedaan, maar niets is minder waar. “In Toronto en Montreal waren altijd al veel Creoolse invloeden. Voor een jong iemand, opzoek naar nieuwe muzikale invloeden - zoals ik - was het dus niet raar om reggae en dub te ontdekken. Toch duurde het nog wel een tijdje. Ik was meer bezig met electronica, maar ik had een huisgenoot die bezig was met roots muziek, en sindsdien is het bijna een obsessie voor me geworden.”

Voor iemand met een obsessie voor dub-achtige

geluiden, is het welhaast onvermijdelijk om vroeger of later in aanraking te komen met een Moritz von Oswald en Mark Ernestus productie.

“Ik ben een groot bewonderaar van ze, en ik heb ze zelfs wel eens ontmoet op het Mutek festival.

Op dat moment waren ze nog heel onbekend, en ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik moest zeggen, ik was heel nerveus! Sindsdien heb ik wel een paar keer samen met ze gespeeld. Ik vind het geweldig om ze te zien, en horen. Bovendien kun je de invloed van Mark en Moritz op mijn mix moeilijk ontkennen.”

Ik ben benieuwd hoe hij op het idee is gekomen om een retrospectief – zo kun je de mix gerust noemen – te maken. “Ik had al een paar jaar het idee om een mix cd als deze te doen, maar ik wachtte op het beste moment en de beste plek om hem te releasen. Toen ik van James van The Agriculture het aanbod kreeg om dit te doen, heeft het me nog een half jaar gekost om te bedenken welke tracks ik wilde gebruiken. Ik wilde niet dat de mix over zou komen als een historische les, waarbij ik zou beginnen met Basic Channel en via Deepchord verder zou gaan. Ik denk ook niet dat ik een goed historisch overzicht zou kunnen maken op maar één cd. Het is dus een selectie van de roots en vroege werken geworden, die verbonden zijn met dingen die nu gaande zijn, en hoe dingen veranderen.” “Ik wilde er geen didactisch verhaal van maken, en mensen om de oren slaan met wat eerst kwam, en wat daarna, maar

tegelijkertijd wilde ik mensen wel laten weten dat een genre als dub techno al zo lang bezig is.”

Vreemde eend in de bijt is Redux, van onze eigen Dave Huismans. “De laatste anderhalf jaar wordt er veel gesproken over de Berlijn – Londen connectie en de link tussen dubstep en techno, en Redux – samen met de andere dingen die Dave toen deed – is hét beste voorbeeld van die conversatie. Er werd in de pers veel over gepraat, maar het gesprek bleef muzikaal gezien uit. De andere reden dat ik de track gebruikt heb, en vooral de plek waarop de track gebruikt is, is omdat ik tijdens bovenstaande gesprekken altijd moest denken aan Robert Henke (van Monolake – red.) en de dingen die hij maakte. Al acht jaar voordat het woord dubstep bestond.”

Als laatste vraag ik naar de naam van het album, Radio Rothko. “Ik zat in 1998 of 1999 eens een artikel in de Wired te lezen, waarin de muziek van Basic Channel vergeleken werd met de werken van kunstenaar Mark Rothko. De muziek en de werken hadden de zelfde abstractie, en eenvoud, maar waren toch allebei intrigerend.

Die vergelijking is me altijd bijgebleven.”

Radio Rothko komt op 1 maart uit via The Agriculture www.myspace.com/deadbeatcomputermusic

tekst

michael oudman

feature

pagina

87

De lintworm van Stefan Goldmann

Macro labelbaas Stefan Goldmann is waarschijnlijk vooral bekend om zijn house-achtige producties die uitkwamen op labels als Ovum, Innervisions en Perlon. Verwacht echter niet dat hij op zijn Macro label hetzelfde doet. Met Macro zoekt hij meer het experiment, en gaat hij meer de breedte in.

Goed voorbeeld daarvan is de release van Patrick Cowley’s en Jorge Socarass’ Catholic. Er is zelfs een door Goldmann bewerkte versie van Starvinsky’s Le Sacre du Printemps op verschenen. Toch is Goldmann’s gitaarproject op een ander label beland.

The Tapeworm. Jawel, op cassette.

The Tapeworm is een label dat een en ander nogal anders aanpakt. Ten eerste natuurlijk omdat de albums – van niet de minste artiesten overigens – op cassette uitkomen, maar ook door het bijzondere en minimalistische artwork en de gelimiteerde oplage. Ondanks de geringe publiciteit verkopen de albums vrij snel uit. De cassettes worden verkocht via de webshop van het Touch label – de lintworm had daarvoor al connecties met Touch – en dat helpt nogal. Goldmann: “Een vriend van mij werkt bij Touch, en hij wist dat ik al een tijdje een ander soort album wilde doen. Hij heeft mij in contact

gebracht met The Tapeworm, wat eigenlijk echt een bizar concept is, en toen is het balletje gaan rollen.” “Ik wilde al een tijd een gitaaralbum maken, maar het kwam er eigenlijk nooit van, ik kan namelijk helemaal geen gitaar spelen. Ik heb vroeger wel eens iets opgenomen, maar dat wil je echt niet in één geheel luisteren. Ik heb die opname gewoon net zo lang geknipt en geplakt totdat er wel iets moois is ontstaan. Daarnaast heb ik gebruik gemaakt van de mogelijkheden die een tape biedt, namelijk terugspelen. Als je op welk moment dan ook op reverse drukt tijdens het spelen, dan loopt de muziek gewoon in elkaar over. Als een oneindige loop dus. Dat is het mooie van dit concept, dat kun je met vinyl nooit bereiken!”

Toch is het opvallend dat het zo anders is dan de andere dingen die we van Goldmann gewend zijn. “Weet je wat het is, ik luister thuis nooit naar house of techno, dat doe ik alleen als ik een set voorbereid. Thuis luister ik van alles.

Ik maak ook niet alleen maar house of techno, doe ook veel andere dingen, ik heb Le Sacre du Printemps geremixed en een veel meer ambient album gedaan. Ik wil mezelf niet profileren als een house of techno producer. Ook met het label Macro richt ik me veel meer op andere

muziek”. Over dat label gesproken: het logo van het label is een scheermes. Moet Goldmann bepaalde neigingen onderdrukken? “Haha, nee, ik vind het leven nog veel te leuk! Ik heb voor een scheermes gekozen omdat het een erg herkenbaar logo is, waarbij designers toch nog alle kanten op kunnen gaan, zonder dat de herkenbaarheid minder wordt. Als je zo’n scheermes groot op de hoes ziet staan, hoe dan ook, weet je meteen dat je een Macro plaat te pakken hebt!”

Goed punt. Als laatste wil ik nog even terugkomen op zijn afkeer die hij tegen edits blijkt te hebben. “Daar kom je nu mee, net als ik gezegd heb dat ik Le Sacre du Printemps ge-edit heb!

Ik vind het eigenlijk gewoon luiheid. Er zijn dj’s die alleen maar edits draaien. Dat doen ze uit luiheid, omdat het makkelijker mixen is dan de originelen. Ze geven er verder nauwelijks een eigen draai aan. Dat vind ik zonde en jammer.

Le Sacre du Printemps heb ik gewoon helemaal anders opgebouwd, bovendien uit verschillende opnames van verschillende orkesten. Nee, disco edits doen me niets!”

Haven’t I Seen You Before komt in de loop van januari uit op The Tapeworm www.tapeworm.org.uk

tekst

alfred bos

feature

pagina

89

De Dommelsch TWSTd DJ Contest 2010 nadert zijn climax Sinds 2004 organiseert het Amsterdamse dj café TWSTd een talentenjacht voor dj’s, die sinds 2007 wordt gesponsord door een van grote bierbrouwerijen die Nederland rijk is. Het is voor aspirant dj’s een uitgelezen kans om hun draaitafelkunsten uit te proberen voor een kritisch maar enthousiast publiek. In januari vinden de halve finales plaats, waarna de vier besten tijdens de finale, op zaterdag 20 maart in Melkweg, The Max, zullen strijden om twee prijzen: de publieksprijs en de juryprijs.

Draaien in TWSTd is een gezellige bedoening.

Er lopen veel kenners en liefhebbers rond, en die zijn goedgeluimd: men komt voor de muziek en de gezelligheid. De gesprekken gaan vaak over muziek; bijna achteloos, niet om indruk te maken.

Dat is juist niét cool in TWSTd. Het is de ideale omgeving om als beginnend dj talent je selecties te droppen, een stuk relaxter dan te openen voor een Grote Naam op een Heus Evenement.

Het café is tevens de informele ontmoetingsplek voor kopstukken uit de scene. Gelouterde professionals drinken er hun biertje en praten bij met collega’s en vrienden. Ze zijn in die ontspannen omgeving ook aanspreekbaar voor aspirant jocks en fans.

Ook leuk aan TWSTd’s dj contest is dat hij het hele jaar doorloopt. Elke maand zijn er vier voorron-

des, twee halve finales en een maandfinale met publieks en jurywinaar. Dat zijn dus vierentwintig maandwinnaars per jaar die vervolgens in kwartaalfinales strijden voor plekken tijdens de vier halve finales in januari. Deze rondes bepalen de vier finalisten van maart. De inschrijving – zie de TWSTd website – is dus niet beperkt tot een bepaalde periode, maar is het hele jaar geopend.

Resident in Seoul De Dommelsch TWSTd DJ Contest heeft in zijn relatief korte bestaan al een paar opmerkelijke winnaars opgeleverd. Wouter de Moor, publiekswinnaar van de eerste editie uit 2004, heeft zich ontwikkeld tot een gerespecteerde producer en dj. Hij heeft veel gedraaid in Azië en concentreert zich, met dank aan de SAE cursus, inmiddels op het produceren. Afgelopen jaar verscheen zijn debuutrelease, Afternoon Thing, via het Bla Bla label van Daniel Sanchez.

Vorig jaar won de toen 16-jarige Kevin Arnemann zowel de juryprijs als de publieksprijs.

En dat is geen toeval, want zowel Nederlandse (Joris Voorn, Steve Rachmad, Bart Skils) als buitenlandse toppers als Stacey Pullen, Adam Beyer en Derrick May horen de bijzondere kwaliteiten van het jonge talent, waarvoor de dj agencies in de rij stonden. Arnemann is inmiddels ondergebracht bij Misc Agency en heeft sinds kort een residency in de Utrechtse club Poema.

Steve Rachmad In januari vinden, telkens op donderdagavond, in TWSTd de vier halve finales plaats waaruit de vier finalisten voor maart moeten komen. Die zullen in de Melkweg, The Max worden beoordeeld op techniek, platenkeuze en opbouw, en interactie met het publiek door een vakjury van dj’s, boekers en andere muziekprofessionals.

Voor de winnaars is er een cursus Electronic Music Production bij de School of Audio Enginering (alleen winnaar juryprijs) plus optredens tijdens TWSTd QNSDY en het Rockit Open Air festival.

Tijdens de feestelijke finale van zaterdag 20 maart in Melkweg, The Max draaien naast de vier finalisten ook Steve Rachmad & Wouter de Moor en de winnaar van vorig jaar, Kevin Arnemann. Kwaliteismuziek verzekerd en de ervaring leert dat ook de verrassingen aangenaam uitpakken. Overigens is de inschrijving voor de komende, zevende editie alweer geopend. Info en aanmelden kan via de website van TWSTd. Finale Dommelsch TWSTd DJ Contest: zaterdag 20 maart, Melkweg, The Max, met ondermeer Steve Rachmad & Wouter de Moor en Kevin Arnemann. Van 00.00 tot 05.00, toegang € 9 (geen verplicht lidmaatschap). www.twstd.nl

feature

tekst

rené passet

pagina

91

Mayer Hawthorne hangen met snoop en mayer “Er is nog veel soul tussen de stoeptegels van Detroit te vinden.”

Met zijn retrolook lijkt hij zo uit een aflevering van Mad Men gestapt. Maar als we Mayer Hawthorne in Rotterdam ontmoeten draagt hij geen hoornen bril, double breasted suit en glimschoenen maar een hoodie en sneakers. Interview met een knul die Motown door z’n aderen heeft stromen maar stiekem liever met z’n hiphop homeys hangt.

Ga op zoek naar de hoogste boom in de buurt van Los Angeles en de kans is groot dat je de tourmanager van Mayer Hawthorne er onder ziet bungelen. Het krankzinnige tourschema dat voor het Amerikaanse soultalent was bedacht tart iedere beschrijving. Van Italië via België naar Nederland en via Zwitserland, Oostenrijk en Berlijn naar Spanje. Met nauwelijks een rustdag tussendoor.

Boffen wij even dat we Mayer Hawthorne aan het begin van de tournee in het Rotterdamse Rotown treffen, na een uitverkocht en succesvol optreden in Gent. “Man, it was absolutely bananas”, lacht de jonge Amerikaan terwijl hij de slaap en de verbazing uit z’n ogen wrijft. “Ze zongen ieder liedje mee!”

Hawthorne’s ster stijgt momenteel sneller dan de AEX-index. Vorige week zat de bebrilde producer & singer/songwriter nog met Snoop Dogg in Parijs en tijdens Oud & Nieuw trad hij op met John Mayer, die afgelopen zomer op Twitter kraaide dat Hawthorne het beste album van 2009 had gemaakt. “Dan gaat het hard hoor”, lacht de maker in kwestie. “Mayer wordt gevolgd door meer dan een miljoen mensen.

Dat soort promotie kun je niet kopen.”

Authentiek of retro?

Het succes kwam volkomen onverwacht. “Ik schreef de meeste liedjes op mijn album A Strange Arrangement voor mijn eigen plezier”, bekent Hawthorne. “Ze waren helemaal niet bedoeld om ooit uit te komen.”

Maar dat gebeurde wel. Al dacht platenbaas Peanut Butter Wolf van het hiphoplabel Stones Throw aanvankelijk dat hij in de maling werd genomen. De liedjes van Hawthorne klonken zo ontzettend retro en authentiek, dat kon onmogelijk nieuw materiaal zijn. “Ik schreef het meeste van A Strange Arrangement voor mezelf. Gewoon voor de fun en als experiment”,

vertelt Hawthorne, die niet eens een fatsoenlijke microfoon had. “De meeste songs nam ik al zingend door de schelp van mijn koptelefoon op. Vandaar dat het zo krakkemikkig klinkt.”

Motown Hij groeide op in Detroit als Andrew Mayer Cohen, woonachtig aan Hawthorne Road. Snap je gelijk waar die naam vandaan komt. Zijn vader (ook muzikant) bracht hem groot met Motownliedjes die hij in de auto voor hem draaide.

Waarmee het zaadje werd gepland voor een levenslange liefde voor de songs van Smokey Robinson, Lamont Dozier en Curtis Mayfield.

“Robinson schreef veel popklassiekers maar durfde ook te experimenteren met structuur en akkoorden”, aldus de bewonderaar.

Zelf kan Hawthorne er ook wat van. Zijn eerste single Just Ain’t Gonna Work Out is een schattig zwijmelsoulliedje met rammelend ritme waarop Hawthorne met kopstem zingt over een mislukte liefde. Het zou perfect in Mad Men zou passen, de succesvolle tv-serie over een reclamebureau in de sixties. Het album staat vol met dat soort liedjes, die je na twee keer met geen tien paardenkrachten meer uit je kop krijgt.

Detroit Een paar jaar terug verruilde hij met pijn in z’n hart het stervende Detroit voor het levendige Los Angeles. “In Detroit is nauwelijks nog een muziekindustrie”, verklaart Hawthorne de stap.

“Dat is knap vervelend als je je boterham wilt verdienen in de muziek. In Los Angeles zijn veel meer mogelijkheden. Gek eigenlijk: de beste Amerikaanse hiphopmuzikanten komen uit Detroit maar zakelijk is het veel slimmer om alles via LA te laten lopen.”

Nog altijd keert hij regelmatig terug naar de motorstad. Vrijwel alle muzikanten van zijn huidige live-band The County komen er vandaan.

“Er is nog veel soul tussen de stoeptegels te vinden. Ik omschrijf het als ‘beautiful ugly’. Er is heel veel leegstand en verloedering maar je je proeft de erfenis nog overal. Vroeger woonden er bijna 2 miljoen mensen. Nu minder dan de helft. Dat schept een rare sfeer in een stad.”

Green Eyed Love (inclusief Wajeed-remix) is nu uit op groen vinyl op Stones Throw. Het album A Strange Arrangement kwam afgelopen herfst al uit. De remix die Hawthorne deed van Snoops Gangsta Luv verschijnt binnenkort.

pagina

92

essential album Danton Eeprom Yes Is More (Fondation/Infiné) verschijnt 25 januari

Graaltocht naar de groove Haast heeft hij niet gehad. Yes Is More, het debuutalbum van de Franse producer Danton Eeprom, verschijnt vijf jaar na zijn debuutsingle. En na Prohibition (Virgo Music, 2005) stonden de persen anderhalf dozijn maal te dampen om evenzovele Eeprom releases – op diverse labels – de wereld in te sturen. Danton Eeprom is geen beginner en dat kun je horen aan Yes Is More.

Het is niet alleen de woorspelige albumtitel die opvalt, het zijn ook de voortreffelijke productie en vooral de variatie. De twaalf tracks van Yes Is More bestrijken vier decennia – van de jaren ’70 tot nu – en vele (sub)stijlen. En toch klinkt het album als een eenheid. Dat is in het iPod tijdperk met zijn door de shuffleknop aangedreven eclecticisme op zijn minst opmerkelijk. Variatie in eenheid is voor de ADHD generatie de heilige graal. Voor hen moet Danton Eeprom een moderne Parcival zijn.

Zelf noemt de producer uit Marseille (tegenwoordig Londen) zich een dandy. Hij houdt van gekkigheid en theater, van afwijkende vormen en van stijl. Julien Barmbilla is voor muziek in de wieg gelegd. Hij toerde (als gitarist) met Franse rockbands en speelde vuige garagerock; vervolgens maakte hij zich verdienstelijk als geluidstechnicus van een Franse topstudio. Je hoort het allemaal aan Yes Is More af: de open, avontuurlijke geest; de speelsheid; het gemak waarmee hij van genre wisselt; en de klank. Vaak verrassend, altijd overtuigend.

Hypnotiserende minimal Net als zijn landgenoten Vitalic en The Hacker & Miss Kittin begon ook voor Eeprom de internationale erkenning met succes in Duitsland. Zijn tweede release, Retronica De Reve, kwam uit via Electrobot in Berlijn, gevolgd door de onvervalste oldskool electro track voor Eskimo uit Gent, Disko Trash.

Maar Danton Eeprom heeft meer te bieden dan electro. Was zijn debuut ep Prohibition al verdeeld over electro, trance en new wave, zijn muzikale palet werd vanaf 2006 alleen maar breder.

Les Amant Robotiques (Hot Banana, 2006) was nog spetterende electro à la Vitalic, met het een jaar later verschenen Confessions Of An English Opium Eater (uit op Infiné) leverde hij een hypnotiserende minimal track af. Het is de enige van de anderhalf dozijn clubreleases die het album heeft gehaald.

One Thing Leads To Another (Tsuba, 2007) was een onvervalste acidkraker, maar dan in miminal clubstijl; zo fantasierijk hoor je ze niet vaak. Eeproms bekendste nummer is wellicht Grindhouse, de clubknaller uit 2008 van Radioslave waarop hij als zanger is te horen; luister ook eens naar zijn eigen remix op de B-kant.

Zo kaal, dwingend, broeierig en sexy heeft house de afgelopen jaren zelden geklonken. Het leidde tot remixen voor ondermeer Simian Mobile Disco, Röyksopp en Little Boots. Muzikanten en producers hebben Danton Eeprom al langer op de korrel.

Reis door clubmuziek Met zo’n catalogus vraag je je af hoe ’s man album zal klinken.

Wel, het is qua muzikaal aanbod even breed als je na de voorgeschiedenis zou verwachten, alleen is het geen clubalbum maar een luisterplaat. Er staan songs naast soundscapes,

tekst

alfred bos

pagina

93

experimenten naast liedjes met kop en staart, vocale tracks naast soundscapes. Het verveelt geen moment en – belangrijk – het maakt allemaal sense. Yes Is More is geen allegaartje, maar een uitgebalanceerd album.

Maar dan wel eentje die ook op shuffle-play overeind blijft.

In sommige opzichten is Yes Is More een reis door de clubmuziek van de afgelopen veertig jaar, een graaltocht naar de groove. Die safari begint met een kitscherige cover van Sister Sledge’s Lost In Music (geschreven en geproduceerd door Nile Rodgers van Chic), maar dan zijn we al aangeland bij track 9: Yes Is More is géén geschiedenisles noch conceptalbum.

De jaren ’80 komen aan bod in Thanks For Nothing, waarop de tijden van Talking Heads en Heaven 17 herleven, zonder retro te worden. Het bloedsterke Give Me Pain is synthi-pop gearrangeerd als acid; in een alternatief universum zou het een monster van een radiohit zijn – zo opwindend heeft Depeche Mode al jaren niet meer geklonken. Verzamelaars moeten op zoek naar de 7 inch release van Give Me Pain, met Vivid Love (track 11) op de B-kant.

Stilettos Rising is house à la Lil’ Louis, maar dan met een 21ste eeuws geluid. En Tight biedt minimal met een sterke, housey groove. Desire No More is opnieuw een 21ste eeuwse variant op het klassieke Chicago geluid, versierd met een ambient techno arrangement: het is een van die (geslaagde) vormexperimenten die Yes Is More zou verrassend maakt.

Filmisch Ook de tweede helft van het album biedt volop afwisseling en surprises. Na de diepe krochten van Confessions Of An English Opium Eater, het experimentele The Feminine Man en het donkere Unmistakably You gaat de weg weer naar het licht. Atilla is een fraaie filmische instrumental (kan zo in Crime Scene Investigation), waarna Eeprom ons uitzwaait met statige Vivid Love en de ambienteske slotinstrumental What’s A Balloon But A Bag Of Air. Waarmee de reis van dik een uur vredig afsluit. Danton Eeprom is een bovengemiddeld talent en Yes Is More een bovengemiddeld sterk debuutalbum. De man heeft alles om uit te groeien tot een internationale ster, zo’n eentje die festivals in vuur en vlam zet maar ook dansvloeren tot extase kan brengen. De ideale popmuzikant van het iPod tijdperk, de perfecte kruising van David Bowie en Mathew Jonson. 5/5 (Enrico Riva) Yes Is More verschijnt op 25 januari via Danton Eeproms label Fondation en wordt verspreid door Infiné. www.dantoneprom.com www.myspace.com/dantonrocks www.myspace.com/danoneeprom

pagina

94

reviews

Jaga Jazzist One-Armed Bandit (Ninja Tune/PIAS) verschijnt 25 januari

Het tienkoppige gezelschap Jaga Jazzist uit het Noorse Tonsberg is een unieke band. Niet alleen qua omvang en muzikale benadering, maar vooral ook qua hun genregrenzen-verpulverende output. In 1994 gestart door de toen 14-jarige Lars Horntveth (basklarinet) en diens oudere broer Martin (drums), staat de groep in de frontlinie van de avant-garde en de nu-jazz. De broers vormen de kern van de uitgebreide formatie, waarvan alle groepsleden behoren tot de prominenten van de Scandinavische jazz en rock. In 1996 verscheen in eigen beheer al een eerste album met een onuitspreekbare Noorse titel en de groep trok internationaal de aandacht met het in 2001 verschenen A Livingroom Hush, een hit in eigen land en door de BBC uitgeroepen tot jazzalbum van het jaar. En sindsdien is het alleen maar bergopwaarts gegaan met Jaga Jazzist, zowel qua muziek als erkenning. Ook The Stix (2003) en What We Must (2005) zijn bloedsterke albums met complexe en subliem gearrangeerde muziek die de etiketten rock en jazz ver overstijgt. In de jaren ’70 zou men het prog rock hebben genoemd en inderdaad kunnen de liefhebbers van erkende rockers-met-jazz-neigingen als Soft Machine of Frank Zappa blind naar Jaga Jazzist grijpen. One-Armed Bandit is na vijf jaar radiostilte (althans op plaat) een hernieuwde kennismaking met een van de meest opwindendste bands van de planeet. Het eerste wat opvalt is de afwijkende bezetting met gitaar, bas, drums, vibrafoon, electrische piano en een vijftal blazers, waaronder twee basklarinetten – dat levert een uniek geluid op. Daarnaast gaat hen geen muzikale zee te hoog: maffe tempi, excentrieke arrangementen, het komt allemaal langs en het klopt ook als een zwerende vinger. Het titelnummer zou van Zappa’s georchesstreerde jazzalbums (Waka/Jawaka, The Grand Wazoo) uit de vroege jaren ’70 kunnen komen, Prognissekonnen is Gentle Giant na een stoomcursus Coltrane en het verbluffende 220 V/Spektral is de beste krautrock track die je dit jaar zult horen. We gaan verder: One-Armed Bandit is sowieso een van de beste platen die 2010 te bieden zal blijken te hebben. Wat een band! *****(Enrico Riva)

Shackleton Three EPs

Sub Focus Sub Focus

Mikkel Meyer Bacon

(Perlon)

(R am)

(Statler & Waldorf)

Sam Shackleton staat te boek als een speelse producer die vooral binnen het dubstep genre bekendheid geniet.

Sinds 2004 vallen zijn eigenzinnige producties op door de meeslepende, bijna hypnotiserende melodieën, originele percussie/beatstructuren en baslijnen die ertoe doen. Shackleton’s abstracte geluid brengt als het ware genres als dubstep (de basis), techno en elektronica dichter bij elkaar. Three EPs bevat in totaal negen tracks waaronder zich geen verliezers, maar ook geen uitgesproken winnaars bevinden. Juist het constante niveau, het hoogstaande productietechnische aspect en de avontuurlijke insteek van de producties maken dit album de moeite waard. Shackleton blijft één van de bepalende en vernieuwende gezichten binnen het dubstep genre, dat zich qua geluid nog altijd verbreed en verdiept.

Verwacht hier overigens geen aan Burial, Pinch, 2562 of Martyn verwante dubstep, want Shackletons ‘trippy’ geluid heeft maar weinig overeenkomsten met de sounds van genoemde namen. ***** (Art-D-Fact)

Sub Focus is een éénmansproject van Nick Douwma, drum ‘n bass producer te Londen. Sinds 2003 bracht hij een hele rits aan 12 inches uit via het befaamde Ram label van Andy C. Sub Focus is het debuutalbum van deze avontuurlijk ingestelde breakbeat creator dat qua sound te vergelijken is met Noisia: midtempo en uptempo breaks, zo nu en dan met vocale inbreng. Juist de brede insteek maakt het album zo de moeite waard.

Last Jungle is één van de fijnste tracks, waarin het tempo bescheiden is en de zweeftinten hand in hand gaan met een licht grommende baslijn. Met Move Higher laat Sub Focus horen eveneens prima uit de voeten te kunnen met 4/4 housebeats, aangelengd met een fikse portie electro. Gelukkig valt er voor de drum ‘n bass fans ook genoeg te genieten en ontdekken. Veelzijdig debuut. ***** (Art-D-Fact)

Lekker, spek. Mikkel Meyer (niet te verwarren met die andere Deen, dub-specialist Mikkel Metal) snijdt een stukkie voor je af. Op Bacon zet Meyer zijn jazzy elektronica bij de biobak en gaat voor vet en hard.

De Deense baardmans is tegenwoordig in de ban van dubstep, al woont hij na omzwervingen in Londen tegenwoordig weer in Kopenhagen. Daar vond hij Tanzaniaanse (!) vrienden, die graag een stukje mee wilden zingen op twee nummers van Bacon. In swahili.

Die intrigerende en bizarre combinatie van westerse grote-stads-beats en zang in een exotische taal werkt fantastisch. Geen idee waar Chidi Benz en Lufu het over hebben, maar denk aan Roots Manuva in donker Afrika en je bent halverwege. Voeg daarbij de originele Scandinavische kijk van Meyer op dubstep en je hebt een origineel album te pakken. Ergens halverwege Kirk Degiorgio, Skam en Croydon, maar dan op z’n Deens.

Vette plaat. ***** (René Passet)

V/A Fabric 50: Martyn

King Midas Sound Waiting For You

Zero dB One Offs, Remixes And B Sides

(Fabric)

(Hyperdub/Konkurrent)

(Tru Thoughts)

Eindelijk weer een Nederlandse bijdrage in de Fabricreeks. Dubstep held Martyn (Deykers), die vorig jaar vrijwel liefhebbers omver blies met zijn debuutalbum Great Length, is de samensteller en mixer van Fabric 50 – een jubileumrelease dus. Na een spetterende openingstrack van Hudson Mohawke neemt Martyn je mee op reis langs 4/4 beats (lees: techno), allerhande breakbeats en natuurlijk zijn vertrouwde dubstep geluid. Wel wordt duidelijk dat Martyn zijn geluid meer en meer verplaatst richting techno: kruisbestuiving alom. Met uiterst gevarieerde bijdragen van namen als Zomby, Dorian Concept, Ben Klock, Kode 9, Joy Orbison, Madd Slinky en landgenoot 2562 (met zijn waanzinnige Flashback; volume op maximaal is mijn advies) is deze mix een niet te missen titel in het actuele aanbod. Dit is nu al een legendarische mix die een brug slaat tussen techno, dubstep, elektronica en allerhande breakbeats. ***** (Art-D-Fact)

Voor King Midas is de basbin het ultieme wapen, alles draait om het laag. Speel dit album op een crappy autoradio en er blijft geen spaan van over. Op fatsoenlijke soundsystems echter is Waiting For You potentieel vuurwerk. Brein achter dit nieuwe wapen is Kevin Martin. De man die als The Bug vorig jaar verantwoordelijk was voor een van de betere albums van het jaar: London Zoo. Fuseerde de Britse veteraan op die plaat nog dubstep, dance hall en ragga tot een energiek brouwsel, op Waiting For You verkiest het duo juist de introverte weg. Meer dub dan dubstep, meer nacht dan dag. Waiting For You bevat dezelfde broeierige spanning die Tricky’s debuut Maxinquaye vijftien jaar terug zo onweerstaanbaar maakte. King Midas Sound is de digitale dread van het hippe Hyperdub-label. Met militante, soms inktzwarte teksten en sobere, loodzware baslijnen. ***** (René Passet)

Zero dB brengt al tien jaar uitstekende producties en remixen uit via labels als Ninja Tune (vrijwel al hun eigen werk), Schema, Ubiquity, Far Out en Ziriguiboom. De muziek van het duo past echter ook uitstekend binnen de stal van Tru Thoughts, dat zich naar eigen zeggen specialiseert in “jazzbreakshiphopsoulfunkbeatsounds”.

Zero dB zelf laat op dit dubbelalbum horen waar ze goed in zijn: gevarieerde jazzy house (soms gelijkend op St. Germain of Llorca), broken beats (soms met tropische tinten), moderne jazz (met een breed blikveld), brazilectro, drum ‘n bass en gelieerde sounds. De diversiteit is immens en de lijst met namen waarvoor Zero dB heeft geremixt is indrukwekkend: DJ Kentaro (scratchkampioen), Grupo Batuque, Bonobo, Rosalia De Souza, Hexstatic en ga zo maar door. Dit album met smakelijke kliekjes is uitermate geschikt voor liefhebbers van artiesten als Domu en Bugz In The Attic. ***** (Art-D-Fact)

reviews V/A Another Another Green World (Narrominded )

Brian Eno is bij de huidige generatie bekend als de producer van succesbands als Coldplay en U2. Maar hij was ooit een avontuurlijke, om niet zeggen visionaire muzikant. Zijn onbetwistbare meesterwerk is het album Another Green World uit 1975. Dat haalde electronica uit de hoek van de ‘kosmische muziek’ en maakte er instrumentale pop van. De BBC heeft het titelnummer jarenlang gebruikt als tune van de documentaireserie Arena.

Het kleine maar stoere Nederlandse label Narrominded heeft het complete album – alle 14 tracks – laten coveren door een aantal Nederlandse producers van electronische muziek. En die moet je vooral links van het midden zoeken, met bijdragen van (om ons te beperken tot de meer bekenden) Rude 66 en Legowelt. Wat niet betekent dat de interpretaties van bijvoorbeeld Puin & Hoop, This Is Total War of Hakkei Takkei minder zijn, integendeel.

Uit Another Another Green World spreekt respect. De 14 originele tracks worden niet klakkeloos nagespeeld en ook niet onderworpen aan guitig bedoelde postmoderne verminkingen. Het album is eerder een soort eigentijdse remix, maar dan wel overgoten met een tegendraads sausje; alsof Aphex Twin doelbewust in de soep spuugt. Eno zelf zal er niet boos om worden, want de man heeft het denken buiten de kaders altijd aangemoedigd.

Zo wordt het titelnummer door This Is Total War omgebouwd van een sfeervolle filmtune tot een stevig beukende electrostomper – en het werkt. Er zijn meer bijdragen op dit sympathieke album die, geheel in de geest van Eno, de conventies overboord gooien en het oorspronkelijke thema in een nieuwe context plaatsen. Zo klinkt Sombre Reptiles in de versie van Garcon Taupe veel meer als de krautrock die Eno inspireerde voor dit album. Aldus vouwt Another Green World terug op zichzelf en geeft Another Another Green World het oorspronkelijke album extra relief. Sterker, het is een prima manier om met Eno’s werkstuk kennis te maken, om vervolgens het origineel op te sporen. Goed idee, goed uitgevoerd. ***** (Enrico Riva)

Antye Greie aka AGF Einzelkämpfer

Kettel Myam James 2

Markus Güntner Doppelgänger

(AGF)

(Sending Orbs)

(Sending Orbs)

Samen met haar partner Vladislav Delay verruilde de Duitse componiste en stemkunstenares AGF vorig jaar de drukte van Berlijn voor een desolaat eiland in Noord-Finland. Dat heeft nogal wat invloed op haar muziek gehad, zo valt af te leiden aan haar zesde album Einzelkämpfer. Verdwenen zijn de hectische ritmes en heftige vocale aanvallen die eerdere cd’s soms zo lastig verteerbaar maakten. Op Einzelkämpfer domineren soundscapes waarin grommende gesynthetischeerde frequenties traag heen en weer rollen of kreunend kraken terwijl mevrouw Fuchs aan de stemvervormers draait. Het resultaat klinkt als een hopeloos in het donkere bos verdwaalde Fever Ray die op zoek is naar het grindpad terwijl boomwortels nadrukkelijk naar haar enkels grijpen. Door de vele vervorming versta je haar teksten nauwelijks, maar dat dondert niet. Het draait bij AGF meer om textuur en gevoel dan om een vastomlijnde boodschap. Het gevoel van eenzaamheid. ***** (René Passet)

Myam James 2 kwam al halverwege 2009 op de markt, als vervolg op het in april 2008 verschenen eerste deel.

Daarop troffen we weliswaar een Kettel in prima doen, maar de kers op de taart kwam van Secede, die de track Church op onnavolgbare wijze remixte en het origineel op grootse wijze overtrof. Myam James 2 gaat eigenlijk door waar Kettel’s eerdere werk ophield. Dat wil zeggen: meer op Plaid geïnspireerde elektronica, maar vooral ook klassieke en filmische sfeerverhalen. Op de achttien tracks wordt een prima balans gevonden tussen elektronica beats en (beatloze) sfeercollages.

Kettel vertelt op Myam James 2 een adembenemend mooi verhaal, dat boeit van de eerste tot de laatste tel. Na beluistering van het album kunnen we je verzekeren dat Kettel het eerste deel overtreft. Zo heeft Plaid ze al een paar jaar niet meer gemaakt. ***** (Art-D-Fact)

Doppelgänger is niet alleen een vage Japanse film, het is ook de titel van Markus Gütners zesde album. De chillduitser uit Regensburg trapte zijn eerste balletjes in Keulen op Kompakt, bracht een paar prima platen uit op Mathias Schaffhäusers label Ware en maakte vorig jaar indruk met The Hope Blister op 4AD, waarop indie en ambient bij elkaar kwamen in een zilvergrijze wolk.

Voor zijn nieuwste album vond Güntner onderdak in Groningen. Daar zullen ze wel ingenomen zijn met de Duitser, want Doppelgänger is een juweel van een album geworden. Met dezelfde vloeiende en dromerige sfeer als bijvoorbeeld Gas, maar dan grotendeels zonder de sluimerende vierkwartsmaten. Alleen op Dreiglanz suddert een drumcomputer mee, maar het merendeel van de negen nummers is gebouwd op eindeloze lagen van zoem, ruis en roodkleurige akkoorden. Veel prettiger dan dit krijg je ambient niet opgediend. ***** (René Passet)

Klimek Movies Is Magic

Irmin Schmidt Filmmusik Anthology vol. 4 & 5

V/A 2010

(A nticipate)

(Spoon)

(Warp)

Sebastian Meissner aka Klimek staat al jarenlang bekend om zijn fraaie ambient producties. Hij bracht in het verleden bijvoorbeeld al twee albums uit via Kompakt. Op het Anticipate label is zijn nieuwste creatie verschenen, Movies Is Magic. Klimek heeft zijn ambient geluidscollages voorzien van een filmische ondertoon. Het resultaat is prachtig en (bijna) vijftig minuten zweven met Klimek is geen straf. De poductiekwaliteit is verbluffend en de beste man weet met zijn muziek geen seconde te vervelen, ook al is het veel van hetzelfde. Movies Is Magic kunnen we samenvatten als een prachtige sfeertrip, die eigenlijk te vroeg eindigt. Omdat we tegenwoordig zo weinig echte goede ambient horen, is de maximale score voor Klimek. Iemand als LTJ Bukem zal stijl achterover slaan bij het horen van dit album en hopelijk gelijksoortige geluidstapijten gebruiken voor zijn intelligent drum & bass producties. *****(Art-D-Fact)

Irmin Schmidt (bouwjaar 1937) was de toetsenman van de legendarische krautrock formatie Can. De klassiek opgeleide Schmidt is ooit begonnen als dirigent (!) en is derhalve van vele markten thuis. Naast Can bouwde hij ook een loopbaan op als leverancier van filmmuziek voor ondermeer Wim Wenders en Stephan Wagner.

Tien jaar terug klopte hij zijn archief uit op de driedubbelaar Filmmusik, die nu een vervolg heeft gekregen.

Op Filmmusik Anthology vol. 4 & 5 – de vinylversies zijn uit respektievelijk 1983 en 1989 - staan 33 filmthema’s voor uiteenlopende films. Sommige stukken zijn klassiek geïnspireerd, de meeste laten impressionistische sfeermuziek horen met, het zal niet verbazen, een filmisch karakter. Prachtig als achtergrondmuziek en wie zijn privefilmpjes wil soundtracken, vind hier een schat aan materiaal. En je kunt er niet aan afhoren dat de meeste muziek al een kwarteeuw oud is. Tijdloos dus. ***** (Enrico Riva)

Vorig jaar werd het twintigjarig bestaan van het baanbrekende Warp label groots gevierd met diverse jubileum releases. Echter, het is inmiddels 2010 en tijd om vooruit te kijken. Dat doet Warp Records middels deze compilatie. Het is niets meer of minder dan een sampler van al het moois het label voor dit jaar in petto heeft. Het Warp geluid anno nu is breder dan ooit, variërend van indie rock tot de tradionele elektronica en IDM, maar ook stromingen als dubstep en abstracte hip-hop komen aan bod. De grote drie (Bibio, Flying Lotus en Hudson Mohawke) onttbreken natuurlijk niet, al wordt Bibio’s Jealous Of Roses onder handen genomen door post rockers Pivot. Opvallende nieuwe/frisse verschijning is de dubstep vs. grime vs. elektronica cross-over Inside Pikachu’s Cunt van de act Rustie. Jammer dat vers materiaal van oudgedienden als Boards Of Canada of Plaid ontbreekt. ***** (Art-D-Fact)

pagina

95

pagina

96

reviews

V/A The Remixes (Plus8) digitale release

Hoe vier je als toonaangevend label een jubileum? Een collectors cd-box, een dvd of het herpersen van oude klassiekers zijn vaak gebruikte methodes. Plus8 doet het, in navolging van mede-oprichter Richie Hawtin, net even anders: een digital only remix collectie van de 22 beste tracks uit de labelcatalogus, gemixt door de beste artiesten van dit moment. Een goed idee? Het is nieuw, vooruitstrevend, maar lang niet zo interessant als bijvoorbeeld de boxset die Warp onlangs presenteerde. Het spoort niet aan tot kopen, de diehard verzamelaar krijgt geen mooie geremasterde versies; het is eigenlijk, vanuit zakelijk oogpunt, geen slim plan. Maar muziek boven zaken, het draait namelijk om de remixen. De klassiekers zijn niet voor niets klassiekers, maar hoe brengen de huidige artiesten het er van af? Speedy J, Plastikman, FUSE en Teste worden geremixt door onder anderen Paco Osuna, Alex Under, Dettmann, Tiefschwarz (een opvallende keuze) en velen anderen. Het resultaat; wisselvallig, muzikaal divers met uitschieters en dieptepunten. Mark Broom, JPLS, Osuna en Alex Under houden duidelijk vast aan het kale techno geluid waar Plus8 mee groot is geworden en doen dat met succes. De meer zweverige inslag van Layo & Bushwacka en Tobias doet het ook erg goed. De spreekwoordelijke plank wordt pas misgeslagen wanneer de nieuwe minimal generatie aan de klassiekers begint te sleutelen. Ongeïnspireerd, vlak en kaal, zonder diepgang, is de uitkomst. Het dieptepunt wordt bereikt door de remix van Alexi Delano en Tony Rohr (overigens twee zeer goede artiesten) van Speedy J’s aloude Pullover. De persoonlijke hoogtepunten komen van Dettmann en de bovengenoemde Tobias. Al met al is de keuze om de tracks los ter download aan te bieden een goede geweest; tien zijn er geweldig, twaalf zeker niet.

Dat is dan weer het voordeel van een digitale release. ***** (Jorn Liefdeshuis)

V/A M.A.N.D.Y. :Renaissance

V/A Temporary Secretary by Dixon

Anthony Shake Shakir Frictionalism 1994-2009

(Renaissance /N.E.W.S.)

(Innervisions)

(Rushhour)

De Britse partyorganisatie Renaissamce (inmiddels een A-merk in clubland) brengt al bijna vijftien jaar succesvolle mix-albums uit. Logisch dat het Duitse duo M.A.N.D.Y. (Patrick Bodmer en Philipp Jung) haar stinkende best deed op hun mixverzamelaar voor het befaamde Renaissance label, A-merk in clubland. Op deze dubbelaar komen maar liefst 41 platen voorbij die samen een perfecte indruk geven van hoe het binnen de muren van een hedendaagse Berlijnse club klinkt. En dat is lang niet alleen maar techno. Verre van zelfs. Halverwege de eerste schijf, Upside Down, gaat M.A.N.D.Y. resoluut op de rem staan voor een intermezzo met Air-achtige filmmuziek van Sebestien Tellier en een bloedmooi liedje van Holger Zilske. Op Downside Up staat de vloer inmiddels vol, dankzij soepele clubtracks van Martin Buttrich, DJ Koze en Felix da Housecat. Maar ook nu neemt M.A.N.D.Y. af en toe een zijstapje, naar de psychofunk van Gang Gang Dance bijvoorbeeld. Sterke dubbelaar van het duo uit Berlijn. ***** (René Passet)

Het Berlijnse Innervisions label is in vier jaar uitgegroeid tot een vooraanstaand house label. Dixon, geprezen om zowel zijn DJ sets als producties, is de trotse samensteller en mixer van deze Temporary Secretary sessie. De mix begint op een tamelijk laag tempo, waarbij diepe houseklanken – met discosaus – passeren.

Vanaf het moment dat de Henrik Schwarz remix voor Jazzanova’s Let Me Show Ya”invalt is het puur genieten geblazen. Wat een kwaliteit legt deze man op de mat.

Dixon doseert subtiel tussen diep, gelaagd, dubby en ruimtelijk. Wie het label volgt weet dan al genoeg. Dit is house gemaakt door liefhebbers voor liefhebbers. Eén ding is duidelijk: de mixsessie vormt één van de betere compilatiereleases, waarbij vooral de bijdragen van Henrik Schwarz opvallen – check zijn uitzinnige remix voor Code 718’s Equinox. Het futuristische slotakkoord Sepiaphone van Tokyo Black Star is de perfecte kers op de taart. ***** (Art-D-Fact)

Onbegrijpelijk eigenlijk dat Anthony ‘Shake’ Shakir nooit dezelfde status verkreeg als zijn tijdgenoten Kenny Larkin, Carl Craig en Claude Young. De Detroitse producer maakt al kwaliteitstechno sinds 1993 maar bleef al die jaren onder de radar van festivalprogrammeurs of major labels. Dankzij het Amsterdamse Rushhour staat Shake ineens weer op de kaart. En hoe.

Met een prachtig uitgevoerde driedubbelaar waarop al zijn oude singles keurig naast elkaar staan. Van zijn eerste maxi op het vergeten platenlabel Trance Fusion tot zijn Convalescence EP uit 2003 die tegenwoordig voor grof geld van de hand gaat. Maakte Shakir aanvankelijk vooral straight up techno, na de Britse technogolf te hebben gehoord begint hij op zijn eigen label Frictional ook te experimenteren met breakbeats, ongewone akkoorden en ingewikkelde tijdsignaturen.

Al is Shake’s sound altijd onmiskenbaar Detroit gebleven. De hi-hats sissen en de basdrum piekt lekker in het rood. ***** (René Passet)

Rawfare Earcleaner

Peaky Pounder 10 Non-Stop Peaky Hits

Fuck Buttons Tarot Sport

(Basserk) digital release

(The Third Movement)

(ATP Recordings)

Rawfare is Atilla Haraszti uit Slovenië en hij maakt, zoals zijn pseudoniem al doet vermoeden, muziek waarmee je woonblokken kunt slopen. Of je oren, kan ook.

Earcleaner is zijn plaatdebuut en verschijnt als digitaal mini-album bij het Amsterdamse Basserk label, het vaste adres voor iedereen die zijn electro het liefst van de vuinisbelt haalt; veel vuiger of smeriger vind je ze niet.

De zes tracks zijn de simpelheid zelve en stomen zonder omhaal met grote stappen op hun doel af. Anders dan veel collega’s dient Rawfare zijn beuktracks in minimale vorm op, geen fratsen maar buffelen! Tussen de tracks zit ook een remix van labelgenoot Capachocha’s Follow Me en die kunnen ze in Amsterdam inzetten indien het boren van de Noord-Zuidlijn op technische problemen stuit. Earcleaner maakt zijn titel dus meer dan waar - als je tegen een stootje kunt. ***** (Enrico Riva)

Eind jaren ’90 stierf hardcore een langzame dood; The Third Movement van DJ Promo is een van de meest succesvolle labels die deze moeilijke periode heeft overleefd. Vernieuwende geluiden, ritmes en snelheden maakte hardcore tot iets heel nieuws. Peaky Pounder is een van de succesformules van Third Movement; dik tien releases achter zijn naam, die overigens direct geassocieerd worden met een bepaald geluid. Rauw, duister, meeslepend – het zijn woorden die opkomen wanneer zijn nieuwste album, 10 Non-Stop Peaky Hits, beluisterd wordt. Samples alom, de titelverwijzingen naar de orginele nummers zijn ietwat flauw, maar tracks als November Pain (met sample van House Of Pains Jump Around) zijn dat zeker niet. Van loom tot geweldig overstuurd en energiek - op bijvoorbeeld Una Paloma Klankkast of Smells Like Senior Spirit - alles komt voorbij op dit album. Hardcore is toch dood? Je moet je muil houwe! ***** (Jorn Liefdeshuis)

Fuck Buttons, het duo Benjamin John Power en Andrew Hung, hebben met Tarot Sport een progressieve, experimentele bom uitgebracht die een indrukwekkende krater slaat. Tarot Sport, het tweede Fuck Buttons album, staat bol van de avontuurlijke elektronica, rock gitaren en drukke geluidseffecten, die worden gedragen door Shoegazer begeleidingen in de sfeer van bijvoorbeeld Ulrich Schnuss. Fuck Buttons verschilt van Schnauss door de iets fellere aanpak. Er wordt je simpelweg minder rust aan de oren gegund door de ‘aanwezige’ gitaren en additionele noise. De muziek van Fuck Buttons is zeker niet bestemd voor de grote massa, maar zal vermoedelijk op handen gedragen worden door elektronica avonturiers. Sfeervol en ruig tegelijkertijd; deze combinatie werkt op Tarot Sport.

Detail: het album werd geproduceerd door niemand minder dan Andrew Weatherall. ***** (Art-D-Fact)

reviews Bibio The Apple And The Tooth (Warp/ V2)

Voor de Britse producer Bibio (Stephen Wilkinson) moet 2009 het jaar van zijn leven zijn geweest.

Hij bracht maar liefst drie (!) albums uit. In het voorjaar kwam Vignetting The Compost uit (via het Amerikaanse Mush label), waarmee hij zijn trilogie als inntroverte en avontuurlijke thuisproducer afsloot. In de zomer verscheen zijn debuut voor Warp, Ambivalence Avenue, dat diepe indruk maakte op zowel schrijvende pers als publiek. En nog voor 2010 werd ingeluid lag The Apple And The Tooth in de winkel. Dat die er zo snel is, kan verrassend worden genoemd. Het is evenwel geen volwaardig artiestenalbum, maar een fraai verpakte vergaarbak met nieuwe Bibio producties (wellicht tracks die Ambivalence Avenue net niet haalden) en remixen voor en door Bibio. Nog altijd staan de folk en elektronica klanken centraal in de muzikale cocktail van Wilkinson. Deze treffende clash van stijlen wordt van pit voorzien door abstracte, soms scheve beats die neigen naar de hip hop – denk aan labelgenoten als Flying Lotus of Hudson Mohawke.

Bibio maakt liedjes als soundscapes en soundscapes als liedjes. Ook The Apple And The Tooth levert weer vele fraaie momenten op. De meeste remixen op het album zijn bijzonder goed gelukt; met name de Letherette remix voor Lovers’ Carvings is een topper – compleet met Fender Rhodes melodielijn uit DJ Cam’s Dieu Reconnaîtra Les Siens. Eveneens de moeite waard is de Lone remix voor het herkenbare All The Flowers, dat drijft op bijzonder onstuimige beats. Mensen die van Ambivalence Avenue genoten hebben, kunnen ook gerust een hap van dit appeltje nemen. Eén ding is duidelijk: aan het begin van dit nieuwe decennium heeft Warp met Flying Lotus, Hudson Mohawke en Bibio drie belangrijke troeven in handen. ***** (Art-D-Fact)

V/A The Modern Sounds of Nicola Conte: Versions in Jazz-Dub (Schema/Painted Dog)

Sven van Hees Maverick

V/A Scuba - Sub:Stance Volume 1

(Your Lips)

(Ostgut)

Strak in het pak, die Nicola Conte. Pontificaal staat hij op de cover van zijn eigen verzamelaar. De Italiaanse jazzman kijkt een beetje bozig naar opzij, alsof ‘ie zojuist een parkeerbon heeft gekregen en de agent hem nog staat uit te schrijven voor zijn parelmoeren vintage Chevrolet. Want Conte leeft in een ander tijdperk. Toen er nog geen parkeerpolitie was en iedereen nog mocht roken in nachtclubs en lounges. Zijn muziek, een koele cocktail van jazz, latin en swing, zou perfect passen in een aflevering van televisieserie Mad Men. Wie zijn werk nog niet kent koopt zich met The Modern Sound of Nicola Conte een perfecte introductie. Verspreid over twee schijfjes vind je de producties die de Italiaanse jazz-specialist de afgelopen tijd afleverde. Meer jazz dan dub, maar als zodanig absoluut de moeite waard.

Kom maar hier agent, wij betalen die parkeerbon wel. ***** (René Passet)

Album nummer zes van lounge aanjager Sven van Hees is wederom een traktatie voor iedere liefhebber van downtempo muziek. De magie van zijn befaamde album Gemini (uit 1999) heeft deze sympathieke Belg nooit meer weten te vangen, zijn geluid heeft zich in de loop der jaren echter doorontwikkeld. Op Maverick valt op dat Van Hees meer met (gast)vocalisten is gaan werken, wat goed uitpakt. De Belg kijkt, als altijd, ver over de landgrens en vermengt allerhande wereldse kruiden tot een smaakvolle downtempo cocktail. Opvallend: op het album staan ook een aantal deephouse bijdragen, die weliswaar staan als een huis, maar weinig toegevoegde waarde vertegenwoordigen. Ook op Maverick scoort Sven van Hees weer de punten met zijn geprezen downtempo geluid, die als een warme deken over je schouders valt. Maverick is sowieso een stuk sterker dan zijn voorgaande twee langspelers. ***** (Art-D-Fact)

Sinds Suba (Paul Rose) vanuit Londen naar Duitsland verhuisde en bij de club Berghain aanbelde, is de ster van de dubstep-dj en producer steeds feller gaan stralen in basland. Zijn label Hotflush groeide mee.

Rose verschoof gaandeweg de focus van grime en uk garage naar de avontuurlijker kanten van de lagetonen-divisie. Zijn mixalbum Sub:stance verschijnt echter op het huislabel van de Berghain, waar hij zijn eigen clubavond heeft. De Brit combineert de duistere kant van techno met het rauwe gevoel van dubstep en UK bass. Dat hij daarbij z’n eigen artiestenstal in de kijker zet, nemen we voor lief. Scuba blijkt bovendien een goede spanningsbouwer. Zo voorkomen Orbinsons vrolijke clubhit Hyph Mngo en de afsluiter van Joker dat we verdrinken in het bubbelbad van sinister laag.

Sub:stance bewijst bovendien dat techno en dubstep meer met elkaar gemeen hebben dan je zou denken. ***** (René Passet)

Alex Gopher My New Remixes

Khalifé/Tristano/Westrich Aufgang

V/A Mezzanine De L’Alcazar Volume 8

(GO4 Music)

(Infiné)

(Defected)

Aan het einde van de jaren ‘90 werd de Fransman Alex Gopher in één klap bekend dankzij zijn downtempo hit The Child. Wie Gopher’s muziek daarna is blijven volgen, weet dat zijn muzikale koers geleidelijk aan gewijzigd is richting de Franse electro en dito house.

Vreemd is het dan ook niet dat Alex Gopher zich op deze dubbelaar boordevol remixen ontfermd over werk van ‘gelijkgestemden’ als Dada Life, The Subs, Fischerspooner en AutoKratz. Het levert wisselende resultaten op. Zijn vakmanschap staat niet ter discussie, maar we missen in een aantal remixen simpelweg het avontuur en diepgang. Dat horen we wel op Ash Sync van Air, Alex Gopher en Etienne de Crécy: van liefdevolle klanken tot rauwe climax met zaagtand synthesizers. Qua variatie binnen het electro-house genre is er geen tekort, maar vernieuwend of enerverend is deze dubbelaar niet. ***** (Art-D-Fact)

House en klassieke muziek. Die combinatie is meestal een recept voor een afbrekende glazuurlaag op je gebit, tranen in je ogen en ruzie met je vader. Soms gaat het goed. Zo bracht pianist Francesco Tristano in 2007 het album Not For Piano uit en bleek ook zijn samenwerking met Moritz Von Oswald in het Auricle Bio/On-project vorig jaar succesvol. Samen met zijn studiegenoot Rami Khalifé en hip hop drummer Aymeri Westrich vormde Tristano vijf jaar terug tijdens Sonar de groep Aufgang. Ze zien de piano niet als akoestisch instrument maar als machine (er zit immers een mechanisme binnenin). Die filosofie levert een pittig debuutalbum op, waarop bedrieglijk simplistische house-akkoorden en Battles-achtige drums wedijveren met complexe improvisaties en drummachines. Het pianospel van Khalifé en Tristano is vaak verbluffend, maar Aufgang snapt gelukkig dat het in house ook om de trance draait. Knappe plaat. ***** (René Passet)

Als altijd is de Mezzanine De L’Alcazar verzamelreeks, waarvan zojuist deel acht is verschenen, opgedeeld in twee delen: dinner en dance. Op cd1 horen we Wattfutchureez!, bekend van hun werk voor het Ed Banger label en artiesten als Justice en Phoenix. Wattfutchureez! trakteert de luisteraar op tamelijk ingetogen dinermuziek met bijdragen van Afterlife, The Rurals, Lisa Shaw, Delgui, Okada Taxi feat. Rich Medina en Prosumer feat. Murat Tepeli. Het is zo’n bekende ‘niets aan de hand’ mixsessie, waarin sfeermuziek centraal staat. De tweede schijf bevat een degelijke dansvloermix van de hand van Michael Canitrot. Hij beweegt zich tijdens zijn set langs deephouse, soulful house (met een klodder funk en/of disco), maar ook eigentijdse ‘tech’ tunes van bijvoorbeeld Tiger Stripes, hier geremixt door Solomun. Deel acht in de sjiek uitgebrachte reeks is wederom dik in orde, maar bruist niet van de originaliteit. ***** (Art-D-Fact)

pagina

97

pagina

98

reviews

V/A Gilles Peterson presents Havana Cultura, New Cuba Sound (Brownswood Recordings/ V2)

Als Gilles Peterson niet ergens in Lagos, Tokyo of Buenos Aires op zijn knieën voor een doos met obscure jazzplaten zit, dan hangt hij wel uit in Brooklyn of Havana. In die laatste stad ging hij vorig jaar op zoek naar nieuw Cubaans talent. Dat talent is er genoeg, maar hun muziek bereikt Europa zelden. Laat staan dat muzikanten als Los Aldeanos, Doble Filo of Francis Del Rio in het vliegtuig naar Londen kunnen stappen om daar het clubcircuit aan te doen. Dus ging Gilles Peterson het moois daar, in Havana, halen. Na meerdere trans-Atlantische trips naar Cuba kwam de beroemde BBC-jock terug met een koffer vol goede platen. En eigen opnames, want Peterson besloot een aantal van zijn favoriete Afro-Cubaanse tracks met plaatselijke muzikanten op te nemen in de Egrem Studio’s te Havanna. Hoe dat klinkt kun je horen op de eerste cd. Die is voor The Havana Cultura Band, met als spil de beroemde Cubaanse jazzpianist Roberto Fonseca. Hij en Peterson kregen hulp van een bonte stoet muzikanten, zangers en zangeressen. Zo schittert ene D’Nay in Lagrimas de Soledad (No Existen Palabras), een broeierig nummer met weinig meer dan conga’s, piano en zang. De opnames klinken stuk voor stuk fantastisch. Niet dat gelikte waaronder veel hedendaagse afrocubaanse muziek gebukt onder gaat, maar rauw, puur en energiek. Wat dat betreft is de tweede cd bijna ontnuchterend hedendaags. Reggaeton-ritmes domineren. Ook op Cuba vind je tegenwoordig drumcomputers en samplers, zo blijkt. Al zit er ook latin, fusion en funk tussen het machismo en is de slissende hip hop van Obsession ronduit schattig. Mooi project, missie geslaagd. ***** (René Passet)

V/A Zevolution: ZE Records Re-Edited

The Glimmers Disko Drunkards

V/A DJ Spinna presents The Boogie Back

(Strut/PIAS)

(glimmertwins.com)

(BBE/PIAS)

Na de sluiting van de ZE Records kantoren in 1986 was het lange tijd stil rond het disco- en new wave label uit New York. Maar na de reissues van een stel compilaties en de grote verjaardagstaart, ZE30 (via Strut), van afgelopen jaar dansen ze in New York weer op de bureaus. Daar omheen springen hedendaagse dance artiesten als Idjut Boys, Pilooski en Todd Terje, die de beduimelde erfenis van het Amerikaanse platenlabel op Zevolution nieuw leven inblazen. Elf remixes waarop oude artiesten als Kid Creole & The Coconuts, Was (Not Was) en Material nieuwe wieltjes onder hun looprekje krijgen van de nieuwe garde in clubland. Sommige van die remixes circuleren al jaren op illegaal geperste white labels of duiken op via internetblogs. Deze remix cd (met uitgebreid boekje) vormt een prima introductie op een klassiek label. ***** (René Passet)

Na een vracht compilaties komen Mo Becha en David Fouquaert (‘Benoelie’), beter bekend als The Glimmers, twee jaar terug met hun debuutalbum, The Glimmers Are Gee Gee Fazzii. Zoals van de twee disco en funk veteranen uit Gent verwacht mocht worden, stond die plaat vol met weinig originele maar aanstekelijke retro-dansvloermuziek. Op hun nieuwe album tappen ze uit hetzelfde vaatje en dat betekent schudden met de bips en hossen met die heupen. Vernieuwend is het allemaal uiteraard niet, maar wie verlegen zit om een portie moddervette (en soms melige) booty funk is bij de Belgen aan het juiste adres. De Disko Drunkards zijn een verzameling studiomuzikanten onder leiding van Mo & Benoelie, die op de producerstoel opnieuw hun Londense vakbroeder Ray Mang (Laj Gupta) hebben laten aanschuiven. Iedere jock met funk in zijn donder kan hier zijn mosterd bestellen. ***** (Enrico Riva)

Afgelopen zomer was DJ Spinna een van de hoogtepunten van het Raw Rhythm festival. De Amerikaan draaide een set vol boogie, disco en soul en wist zo de complete Westerliefde om zijn zwarte vingers te spinnen. Bij het Britse Barely Breaking Even Records zijn ze dusdanig fan van de dj uit New York dat ze hem vijf compilaties gunnen, waarvan The Boogie Back de eerste is. Boogie heeft veel gemeen met disco, maar de groove is losser, vaak ook wat trager en overduidelijk zwart van oorsprong.

Bovendien is de rol van synthesizers minder dominant.

Vaak worden de ritmes gewoon door een drummer gespeeld. Voor de discoverzamelaars die alles al hebben is de DJ Spinna Refreak van Jan Leslie Holmes’ I’m Your Superman een goede reden om deze dubbeldikke compilatie (cd1 is een mix, op cd2 vind je de originele versies) subiet aan te schaffen. ***** (René Passet)

Typhoon & New Cool Collective Chocolade EP

Osunlade Rebirth

Blackroc Blackroc

(TopNotch)

(Yoruba /N.E.W.S.)

(COOP/ V2)

De oude, voornamelijk Amerikaanse Oostkust hiphop is waar het voor mij mee begonnen is. In Nederland moesten we lang wachten eer we dit geluid ook in onze moedertaal konden beleven. Zwolle bracht ons Opgezwolle, Jawat, Kubus en tevens Typhoon. Geweldige teksten, gruwelijke beats en perfecte stageperformance onderscheiden deze groep artiesten van het gros van de hiphop acts in Nederland. Op Chocolade werkt Typhoon samen met Neerlands nummer één jazzcollectief, New Cool Collective. Vaak zijn dit soort samenwerkingen een poging tot geloofwaardigheid, maar in dit geval zeker niet. De teksten blijven sterk (zeker wanneer De Fakkelbrigade om de hoek komt kijken) en de elektronische beats zijn nu akoestisch, maar niet minder sterk.

En door de vele live-opnames die het album telt, weet ik ook zeker dat het live heel dik moet klinken. Een aanwinst voor elke Nederlandse hip hop liefhebber. ***** (Jorn Liefdeshuis)

Wat heb ik nou aan m’n neusbotje hangen? Rebirth, het nieuwe album van de afrohousegod Osunlade verschilt radicaal van de voorgaande drie. Verdwenen lijken de door tribal rhythms voortgedreven vierkwartsmaten, weg is de housebeat. Ingeruild voor softfocus neosoul en ballads waar de gemiddelde tandarts een rolberoerte van krijgt, zo zoet. Osunlade zingt op ieder nummer. Maar net als je met beide handen voor de ogen zit en denkt dat het niet meer goed komt met de man schakelt hij halverwege Rebirth een tandje bij en brengt Blaze in beeld. Op andere momenten doet het album denken aan The Beauty Room van Kirk Degiorgio, nog zo’n danceproducer die ineens introspectieve songs ging schrijven. Rebirth (met een naakte Osunlade in een vogelnestje op de cover) is een dappere poging van een nachtdier om zichzelf opnieuw uit te vinden. Maar als zodanig slechts half geslaagd. ***** (René Passet)

Stop de Black Keys in een vrijstaand houten huis met veranda ergens in Akron, Ohio en jaag een heel bataljon A-klasse rappers naar binnen. Wat krijg je dan? Vuige bluesrockhiphop. Het Amerikaanse duo Dan Auerbach en Patrick Carney werkte voor hun debuut al eens samen met Dangermouse en ook dit album mag er zijn.

Geen samples maar echte licks en drumrolls, met een gastenlijst waar ze bij Vibe Magazine U tegen zeggen.

Zo zien we namen als Mos Def, RZA, Q-Tip en Nicole Wray en zelfs de overleden Ol’ Dirty Bastard komt voorbij. Zijn stem is knap verwerkt in het openingsnummer Coochie, waarin de Wu-Tang Clan voorman samen met Ludacris tussen de gierende blueslicks zingt over een geil wijf in Queens. Niet alles op dit album pakt even fantastisch uit, maar na een mager hiphopjaar is dit een leuke opsteker. ***** (René Passet)

vinyl top 25 01.

Martyn Hear Me (Zomby & Redshape remix)/Is This Insanity (Ben Klock remix) (3024) dubstep Indrukwekkend pak remixes van het vorig jaar verschenen album Great Lengths. Verdeeld over twee singles zetten onder meer Zomby, Redshape en Ben Klock hun tanden in Martyns producties. Waarbij blijkt dat zijn fusie van dubstep en house ook fier overeind blijft als er een zware technojongen als Klock tegen zijn composities leunt. (René Passet)

waar ze nostalgie met hoofdletters schrijven en weten welke kunstmest je over de wortels van techno giet.

Rob Belleville combineert de warmte van B12 met de akkoorden van Kenny Larkin en de productieskills van Aril Brikha. (René Passet)

06.

Polder Zero Zero EP (Intacto) tech-house Het welbekende duo Polder laat weer eens van zich horen met een ep van drie tracks. De A-kant Zero Zero is een melodieuze track met de herkenbare Polder groove. Net als hun vorige release December maken ze gebruik van zeer sfeervolle synths die het nummer geschikt maken voor house en techno sets. Mijn persoonlijke favoriet is Sweatshop. De terugkerende synth blijft hier iets subtieler. (LoPoll)

03.

Tom Trago Voyage Direct Remixes (Part 2) (Rush Hour) house Wederom een dik pak remixen. Boris Werner gaat weergaloos aan de haal met Lost In Streets Of NYC en tovert het om tot een epische tearjerker.

Aardvarck voegt iets meer jacksaus aan On The Side toe en San Proper transformeert Use Me tot een boogiefunker van formaat! (Reza)

STL/Julius Steinhoff Neurotransitting Clouds On The Secret Freeway/Something Like Wonderful (Smallville) deephouse Smallville levert steeds een hoge kwaliteit en lijkt ook met deze compilatie niet voor minder te gaan.

Labeleigenaar Julius (die hier zijn eerste soloproductie aflevert) gaat vooral diep en met emotie. Stephan Laubner doet het rauwer en kaler, maar minstens zo goed. Must-have voor de deephouse jocks! (Kennedy)

11.

V/A If This Is House I Want My Money Back (Permanent Vacation) house Drie zeer vette tracks van Hunee, Walter Jones en 6TH Borough Project. De eerste is een ouderwetse Chicago jacktrack. De Walter Jones track is een cosmische boogiër zoals Prinz Thomas ze graag serveert.

En de laatste bijdrage valt onder de noemer slow motion disco uit de keuken van niemand minder dan The Revenge. (Tommy Rocks)

maar liefst 15 ongemixte tracks die misschien voor thuis iets te chaotisch zijn, maar op de dansvloer... oeff! Zet zijn versie van Magic Carpet Ride nog maar een keertje op, dan weet je het weer. (St. Badass)

16.

Dario & Marco Zenker 92/Think Twice (Harry Klein) house Van hun naam krijg je een beetje een Soprano-vibe. Nu zijn de broertjes Dario en Marco uit Beieren ook wel van de oude school. Zeker Dario, wiens 92 klinkt als een zweterig housefeest waar Marcello en Dimitri ook rondhingen. Simpele doch effectieve akkoorden en boos bonkende baslijnen. Niet bepaald Klein. (René Passet)

07.

Tom Stephan Turn That Shit Up (Remixes) (Southern Fried) house De verknipte vocalen, zagende synths en een stevige beat maken van Turn That Shit Up een lekkere cross-over tussen electro en de meer stevige house. En met remixes van o.a. Diplo zit het met deze release wel snor. (St. Badass)

08.

Ray Mang Vaz-O-Lene EP (Mangled) disco Ray Mang is een van de voorvechters van disco en funk. Hij bracht met zijn album, edits en remixen de nodige funk weer terug op dansvloer. VazO-Lene is een van zijn beste en meest veelzijdige ep’s tot nu toe.

Reggae, disco, percussie en funk zijn de hoofdingrediënten, schudden maar! (Reza)

Nicolaas Jaar Time For Us (Wolf + Lamb) techno Begin het nieuwe jaar goed, begin het jaar met een nieuwe Wolf + Lamb. Het Amerikaanse label gaf house nieuw bloed, maar begeeft zich met de jonge Newyorkse producer Nicolaas Jaar op het songwriterspad. Met de baslijnen en de diepgang van Trentemøller, maar dan zonder diens zwaarmoedigheid.

(René Passet)

13.

Cottam 3 (Cottam) house Ook de derde release is er een van stroop. Lekker langzaam dus.

Cottam 3 bevat twee sample-based tracks waarvan de een met een afro tint en de ander, voor mij de betere van de twee, eindeloos goed doorsmeert. Naar de vloer ermee.

(Kennedy)

14.

Ilya Santana Burning Jupiter EP (Eskimo) disco De uit Gran Canaria afkomstige Ilya Santana is de muzikale kruising tussen Giorgio Moroder en Patrick Cowley. Met zijn ep´s en remixen liet hij al horen uit wat voor hout hij gesneden is. Voor het Belgische Eskimo label heeft hij een drietal cosmische nummers gemaakt, die vooral laidback en down-tempo zijn.

Time To Come is wat mij betreft het beste nummer van het pakket. (Reza)

17.

Boris Werner Let’s Boogie (Remote Area) house Minimal producer kunnen we Boris al een tijdje niet meer noemen. Zijn sound is tegenwoordig house, met soms zelfs een vleugje disco. Met Let’s Boogie komt hij weer met een mooie mix tussen house en disco.

De A-kant heeft veel elementen van beide genres en staat garant voor feest op de dansvloer, terwijl de catchy vocal wellicht zorgt voor meezing momenten. De B-kant heeft iets minder feestgehalte maar bevat twee leuke bruikbare tracks. (LoPoll)

18.

Darwin’s Theory Darwin’s Theory (Lotus Land) soul/funk Lotus Land brengt voor de eerste keer een langspeler uit. Waar het label uit Milwaukee voorheen enkel schattige vijfenveertig toerenplaatjes op de markt bracht met obscure rare grooves, komt het deze keer met een 12 inch met maar liefst acht tracks. In een oplage van slechts vijfhonderd exemplaren komen de opnames uit 1978 van Darwin Jones op de markt.

Opgenomen in de studio van Sly Stone! Check vooral de track Always The Truth. (Tommy Rocks)

19.

04.

House Of House Rushing To Paradise (DJ Harvey remix) (House Of House) house De track Rushing To Paradise is een 48 karaats diamant. Een mooiere track uit 2009 moet ik nog ontdekken.

Gelukkig brengen de heren het nummer opnieuw uit gezien het feit dat de eerste release nauwelijks te vinden was. Als extra krijg je er nog eens een dikke remix bij van niemand minder dan de legendarische DJ Harvey. (Tommy Rocks)

05.

Rob Belleville Sounds Of Introspection (aDepth Audio/Diamonds & Pearls) techno Ze zijn er nog hoor, van die waaghalzen die in 2010 gewoon een nieuw platenlabeltje beginnen voor techno op vinyl. aDepth komt uit Limburg,

99

eigen Psychostasia te re-releasen en te laten remixen. Klapper van de ep is de track Mother Africa in de originele versie. (Tommy Rocks)

21.

Outsider Outsider EP (Lot 49) techno Mid jaren negentig was Outsider verantwoordelijk voor een aantal van de beste underground techno en house releases op het vermaarde Junior Boys Own label. En nu, meer dan tien jaar later, is Outsider (maar dan zonder Justin Drake) terug! De zelfgetitelde ep die via Lot 49 is uitgebracht, telt drie tracks waarvan Tapped Up één van de sterkste is. De intensieve percussie en de gefilterde drop maken van deze track een waar beest voor het hoogtepunt van de avond. (St. Badass)

12.

02.

Fabrice Lig & Titonton Duvante That Connection (Fine Art) Detroit techno Deze release doet direct denken aan eerder mooi spul op labels als Fragile en Planet E. 909 percussie, sferische strings, bliepjes en spannende drums. Het origineel verdient dan ook een dikke duim omhoog.

De remix van Beanfield is eigenlijk overbodig. Dit had een one-sided mogen zijn. (Kennedy)

10.

pagina

09.

Samuel Knob & Edu Imbernon Trilopenco (Trapez) tech-house Deze mannen uit Valencia verschijnen voor het eerst op Trapez met hun eerste samenwerking. De tracks hebben een housy feeling maar grooven als techno. Tussen alle vocalen en synths door stoomt een trein die niet van ophouden weet.

Erg bruikbaar voor verschillende doeleinden. Samuel en Edu laten horen dat ze een goede samenwerking bieden. (LoPoll)

15.

Shinichi Osawa Teppan Taki (Southern Fried) electro De Japannner Shinichi Osawa is in eigen land één van de meest gevraagde dj/producers die er rondlopen. En stukje bij beetje begint hij wereldwijd steeds meer terrein te winnen met remixes voor o.a. Boys Noize, Benny Benassi en Digitalism.

De verzamelaar Teppan Taki bevat

DJ Jus-Ed vs. DJ Qu Run With You EP (Underground Quality) house Een battle tussen de labelbaas en ‘upcoming man’ Qu (tevens werknemer van het label). Resulteert in een viertal tracks van formaat.

Waar zo’n battle al niet goed voor kan zijn! En als we dan toch een winnaar moeten aanwijzen, dan zou ik gaan voor meneer Qu. Omdat hij iets overweldigender en origineler uit de hoek komt dan the boss himself. Baas boven baas zeggen we dan maar. (Reza)

20.

Reggie Dokes feat. Eric Johnson The Golden Years EP (Deep Explorers) house De beste Detroit house kwam afgelopen jaar uit Spanje en niet uit de Motor City. Voor deze release keken de Spanjaarden toch even om naar Detroit en vroegen Reggie Dokes om twee releases van zijn

22.

Mike Slott Lucky 9Teen (LuckyMe) experimentele hiphop De talentvolle Ierse producer brengt via het Schotse label LuckyMe een mini-album uit dat zeven tracks bevat, variërend van met jazz en boogie doorspekte hiphop beats tot het meer wonky werk wat we kennen van Hudson Mohawke. (Tommy Rocks)

23.

Nick Chacona Be Like Olive EP (Mood Music) deephouse Nick Chacona komt dit jaar met een nieuw album op Mood Music.

Daaraan voorafgaand is een remix-ep verschenen, met daarop o.a. een remix van niemand minder dan New Yorks heetste producer van het moment, Levon Vincent. Die doet wederom waar hij goed in is: op een rauwe en old-schoolachtige wijze tovert hij het origineel om tot een floorfiller die teruggrijpt naar de beginjaren van de house. (Reza)

24.

Hrdvsion Right In EP (Living) techno Hrdvsion zit in dezelfde dopey technodivisie als zijn broer Mathew Jonson. Maar haalt niet hetzelfde niveau. Van deze wisselvallige viertracker springen het contemplatieve Peap Sum I Hsim I en Come On Dance Your Ass eruit.

Een midtempo tripding met een duidelijke Jonson-signatuur. Techno voor die momenten dat ‘ie valt. (René Passet)

25.

Flavio Lodetti & Sync Walk With Me (Be Real) tech-house Met deze eerste release op het nieuwe label van Daniel Sanchez lijkt er weer eens goede output te komen van een nieuw Nederlands label. Net als op BlaBla verschijnt Mulder weer als eerste op de EP en verzorgt een uitstekende remix. Het origineel van Flavio Lodetti & Sync is een swingende tech-house klapper en zal in veel platentassen/laptops opduiken. De remix van de Argentijn Ronan Portela is ‘all about groove’.

(LoPoll)

charts Kyle Hall Wild Oats | VS

01. Space Dimension Controller - Love Quadrant 02. Marcellus Pittman - Fit 001 03. Omar S. - Here With Me 04. Kyle Hall - The Dirty Thouz 05. Anthony ‘Shake’ Shakir - Levitate Venice 06. Monty Luke - Art Love War 07. Wax - No. 20002 08. Omar S. - 002 EP With Bonus Track 09. Africans With Mainframes - Save The Robots 10. Dennis Ferrer - Hey Hey

Bert de Rooij Optiek | NL

01. Bibio - All the Flowers (Lone Remix) (Warp) 02. Dollkraut - Precious Fool (Promo) 03. Alec Empire - God Told me How to Kiss (Mille Plateaux) 04. Simon Weiss - Monty Collective ABC (Promo) 05. Crab - Sisters & Brothers (Promo) 06. DJ Mitsu the Beats - A Night in Vienna (Planetgroove) 07. Aardvarck - ltdutn (Eat Concrete) 08. Flykkiller - Music for Twelve Wounds (EMI) 09. Shackleton - Trembling Leaf (Perlon) 10. FaltyDL - Play Child (Planet Mu)

Deetron Music Man Records | CH

01. Homewreckers - Not My Business (Dave Aju remix) 02. Do Not Resist The Beat - 004 (Do not resist the beat) 03. Dennis Ferrer - Hey Hey (DF’s Attention Dub)(Objectivity) 04. Steve Bug - Trees Can’t Dance (Deetron rmx)(Pokerflat) 05. The Mole - Guilty Pleasure (Internasjonal) 06. Delano Smith & Norm Talley - Detroit 2-Step (Sushitech) 07. Luna City Express - Mr. Jack (Moon Harbour) 08. Session Victim - Late Runner EP (Real Soon LTD) 09. Tevo Howard - Move (Rush Hour) 10. Wbeeza - All Those Beats (Third Ear)

Reza Athar Progressive City | NL

01. Mark-E - White Skyway (Under The Shade) 02. Reggie Dokes - Until Tomorrow (Royal Oak) 03. Joe “Joaquin” Claussell - With More Love (Sacred Rhythm) 04. Tensnake - Need Your Lovin’ (Permanent Vacation) 05. The Revenge - Just Be Good To Me (Needwant) 06. Shaheedmo - Khung’s Song (Movement Soul) 07. Saint Etienne - Only Love Can Break Your Heart (Richard X Instrumental Mix) (Heavenly) 08. Tevo Howard - Crystal Republic (Hour House Is Your Rush) 09. Ben Klock - Viscoplastic (Deeply Rooted House) 10. Vivace - 2 Need U (Echospace)

Makks Lemon Community | NL

01. Rabbi - Wedding 02. Cheb i Sabbah - Alkher Illa Doffor (The Nectar Remix) 03. Mr. Oizo - Kuff Kumbia 04. Dimlite - Backdoors Bustin 05. M.I.A. - Paper Planes (Holy Fuck remix) 06. Alva Noto - Ryuichi Sakamoto - Duoon II 07. Stereotyp - When you here the bassline (Major Lazer Stereotyp remix) 08. Bretzel Zoo - Don’t Let The Rain Come In Your Ass 09. Los Corraleros de Majaguai - El Mondongo 10. Dub Boy - Southpaw

D’Julz Ovum | FR

01. Arnaud Le Texier - Ivory Machine (Bass Culture) 02. Good Guy Mikesh & Fillburt - milk & honey (John Daly’s 5am remix)(Liebe*Detail Spezial) 03. Chymera - The Rumors of My Demise (Komplex De Deep) 04. Guy Gerber - Hollywood in You (Supplement Facts) 05. Uner - Labaneria (Coyu & Edu Imbernon) (Eklektisch) 06. Little Fritter - Keep in Mind (Affin) 07. Conforce - CCCP (Modelisme) 08. i.cube - Un Dimanche Sans Fin (Versatile Records) 09. Zoe Xenia - Let The Music Play (anonym remix)(Bass Culture) 10. D’Julz - Ideas Are Fishes (Circus Company)

Bo & Nijs We Are E | NL

01. Santos - Llania Inesperada (Paul Ritch remix) (Figure) 02. Rodriguez Jr. - Lila (Boxer Recordings) 03. Lusine - Two Dots (Ghostly International) 04. Ilario Alicante - Chicago Moods (Bosconi) 05. Matthias Meyer - Infinity (Liebe*Detail) 06. Horatio - Sing With The Swing (Viva Music) 07. Dorian Chavez, Gabriel Rocha - El Hombre Borrachyo (Soulman Music) 08. Anton Pieëte - Siberian (Intacto Records) 09. Michel De Hey - Esoteric (HEY! Records) 10. DJ Madskillz - Surface (Bitten)

Delta Funktionen Delsin | NL

01. O.N.O - Dirty North End (Mad Mike Remix) (Tha Blue Herb) 02. Delta Funktionen - Silhouette (Marcel Dettmann Remix) 03. V/A - RDY2 (RDY) 04. Conforce - CCCP EP (Modelisme Recordings) 05. Frozen Border 4 (Frozen Border) 06. Aroy Dee - Tears (M.O.S. Recordings) 07. Shawn Rudiman - Sanctuary:3575 (Cache Records) 08. Reaganz - Workshop 009.1/2 (Workshop) 09. Jeff Mills - The Defender (Axis) 10. Redshape - Paradox Dubs (Delsin)

pagina

101

01. Jewel Kid - R Dalam (Cr2 Records) 02. DJ T. - Try To Understand (Kindisch) 03. Rainer Weichold - Infernal (Juan Sanchez Remix) 04. Pan-Pot - Confronted (Martin Landsky Remix) (Mobilee) 05. Audiofly - Formula Juan (8-Bit) 06. Wouter de Moor & Gideon Bouwens - We Don't Know (Mindshake Records) 07. David West and Inkfish - Ghetto Feel (Tolerant) 08. Hector Coutu - El Bandido (Wavecollective Records) 09. Damian Schwarz - Holloway (Oslo) 10. The Cheapers - Madame Sans Merci (Upon You)

pagina

102

gear hotshop

tekst

tom van haaren

Korg Wavedrum

Ceramic Speakers

Stanton SCS.3

Na vijftien jaar komt Korg op de markt met de tweede generatie Wavedrum. Waar digitaal drummen toch vaak een noodzakelijke kwaad is in verband met ruimte gebrek en gemopper van de buren, zorgt Korg ervoor dat je met een glimlach het drumstel op straat bonjourt. Want naast de omvangrijke opties die de Wavedrum biedt ziet het apparaat er prachtig uit. Het instrument reageert op iedere speelstijl.

Of dit nu een subtiele vorm is van zachte tikjes of het strelen van de pad tot meer agressieve aanrakingsvormen. Met 200 ingebouwde klanken, 200 presets, verschillende filters en processors heeft de gebruiker alle mogelijkheden om een eigen geluid te creëren. De Korg Wavedrum is te koop voor 499 euro. www.korg.co.uk

Joey Roth bewijst ons dat audiofielen niet enkel maar die geeks zijn met ongewassen haar en uitgelebberde t-shirts met logo’s van legendarische elektronica merken. De prachtig ontworpen Ceramic luidsprekers bevatten als belangrijkste basismaterialen kurk, porselein en Baltische berkenhout. Daarmee kun je de speakers met gerust hart in het midden van je design woonkamer plaatsen en toch een hoog kwaliteitsgeluid reproduceren. De set bestaat uit twee witte speakers en een versterker waarmee je een slechte mp3 goed doet laten klinken en de optimale kwaliteit uit je vinylplaten haalt. Opvallend is dat er totaal geen plastic componenten in de constructie zitten. Zo bestaat de versterker uit staal en ijzer terwijl de volume fader vervaardigd is van Paulownia hout. Ze zijn te bestellen voor 495 Amerikaanse dollars. Daarvoor zijn de verzendkosten vanuit San Francisco natuurlijk nog niet meegerekend. www. joeyroth.com

Stanton komt met een opvallende midi-controller op de markt waarmee je de mixervaring met Traktor optimaliseert. In plaats van tastbare rotaryknoppen, faders en jogwheels is de interface van de SCS.3 volledig op basis van touchscreen met LED verlichting. Dit ziet er niet alleen master uit, zeker in de vaak donkere en rokerige djbooth’s heb je nu een beter overzicht waar je meebezig bent waardoor je zo accuraat mogelijk je dj-skills kan laten botvieren. De volledige set bestaat uit een mengtafel en twee decks plus de LE versie van Native Instruments Traktor. Het bevat alle denkbare functies die iedere reguliere mix console bevat als pitching, volumefaders, crossfader, equalizing, scratching en cueing. Maar daarbij komt een lading aan speciale effecten die je door de unieke bedieningmogelijkheden volledig kan manipuleren. www.enterthesystem.com/system3

gear review

tekst

hans verhaag

Klein maar fijn: Denon DN-HC1000S De afgelopen tijd hebben pakketten zoals Serato Scratch Live en Traktor Scratch veel terrein gewonnen, vanwege de functionaliteit van tijdcode-vinyl. Zoals bekend kan men met dit principe gebruik maken van de mogelijkheden die de sofware biedt, zonder van het vertrouwde gevoel van draaien met vinyl afscheid te nemen. Toch loopt menig DJ nogal eens tegen de tekortkomingen van een dergelijke setup aan, doordat je bij gebruik van bijvoorbeel loop- en samplefuncties bent aangewezen op het keyboard, het touchpad of de muis van je laptop. Een controller zoals de (bijna) nieuwe Denon DN-HC1000S maakt een eind aan dergelijk ongemak, doordat hij voorziet in functionele rotaries en buttons voor precies deze functies.

natuurlijk ook je eigen mapping gebruiken. Overigens stuurt de HC-1000S ook standaard midi-signalen uit, waardoor dit dus ook geldt voor programma's als Ableton Live en Traktor.

De HC1000S is ontwikkeld voor gebruik met Serato Scratch, waarvan de gebruikers vanwege de duidelijke layout van de controller meteen aan de slag kunnen. In het midden vind je een serie knoppen die dienen ter selectie van je tracks, welke je ogenblikkelijk aan deck A of B kunt toewijzen. Voor elk van deze decks vind je op de controller een sectie (links en rechts natuurlijk) waarbinnen knoppen voor onder andere vijf cuepoints / drie samples en de loopfunctie voorhanden zijn. Na de controller aan een proefsetje onderworpen te hebben is de conclusie duidelijk: handig! Doorgewinterde gebruikers: niet gevreesd, je kunt

Al met al is de Denon DN-HC1000S dé controller zie zowel in functionaliteit als in prijs het gat tussen «kleintjes» als de Korg nano-serie en grotere concurrenten als de Allen & Heath Xoneserie overbrugt. Door de overzichtelijke layout, de grote functionaliteit binnen met name Serato, en z'n compacte, stevige bouw is de HC-1000 uitermate geschikt voor zowel professionals en amateurs «on the road». Stiekem houden we onze ogen nog even open voor de Traktor Kontrol X1, de enige échte concurrent die op korte termijn z'n opwachting zal maken, maar verder geldt: Aanrader!

De grote mate van functionaliteit van deze Denon controller wordt verpakt in een buitengewoon stevig apparaat, dat met z'n beperkte afmetingen maar forse gewicht van maar liefst een kilo lekker gigbestendig aanvoelt. Hierin biedt de controller nogal wat voordelen ten opzichte van z'n concurrenten: andere «kleine» controllers als Korg's nano-serie missen het stootvaste karakter en de plug & play functionaliteit van de HC1000S, terwijl andere stevige podiumbeesten al snel behoorlijk uit de kluiten gewassen zijn.

www.denon.dj

pagina

103

pagina

104

in de studio met...

tekst

michael oudman

fotografie

lianne van de laar

pagina

105

C-mon & Kypski Op een Oudhollandse winterdag begeven we ons glibberend en glijdend naar de studio van het Utrechtse kwartet – laat je niet misleiden door de naam. De studio bevindt zich in een klein creatief bolwerkje, en zit daar redelijk achteraf in een hoekje annex opslagruimte weggestopt. Maar niet voor lang meer. “Kyteman heeft van de gemeente Utrecht ongeveer een hele stráát gehad, en daar hebben wij binnenkort ook een mooie plek” aldus Simon.

“Met meer ruimte, en zelfs een raam!”

Als we aankomen, zijn de heren net bezig om de studio uit te pakken. De kleine ruimte dicteert een opruim en inpaksessie na elke repetitie. Omdat het viertal al een tijd niet meer echt gerepeteerd heeft, staat de boel nog netjes verpakt in flightcases. We prikken er doorheen, en warmen ons alvast op aan een kop thee, terwijl de ruimte langzaamaan veranderd van opslag naar studio. Niet alleen speciaal voor ons, maar ook omdat er druk gerepeteerd gaat moeten worden voor het optreden op Noorderslag. De vier heren zullen daar bijgestaan worden door het Metropole Orkest, en dat vergt nogal een bijzondere aanpak. Simon: “Er zullen ook een aantal gastartiesten bij zijn, van wie we één liedje spelen. Nu hebben wij een soort plannetje gemaakt voor hoe we dat liedje zouden willen spelen, met het orkest, dat plannetje hebben we opgestuurd naar verschillende arrangeurs van het Metropole Orkest, allemaal internationale gasten, en die maken daar dan een arrangement van. Dan krijgen wij daar een soort van midifile van. Dat klinkt lekker lullig, met allemaal midiorkest geluidjes, en daar gaan we dan nu zelf bij verzinnen wat wij daar bij gaan doen. Volgende week gaan we repeteren met het Metropole Orkest en alles bij elkaar voegen, en dan horen we hoe het klinkt. Als het door een écht orkest wordt gespeeld, in plaats van die lullige midi geluidjes.” Jori: “Omdat we op onze laatste plaat voor het eerst echte strijkers hebben opgenomen, en al die partijen eerst zelf uit hebben zitten werken, is het wel echt een kick omdat nu met zo’n gigantisch orkest te doen, en te kijken wat die arrangeurs er weer van maken. Leerzaam.”

Na een kort intermezzo over lengtes en hoogtes van bestelbussen, gaan we weer verder over muziek, daar zijn we immers voor gekomen. Om ons heen zijn uit de flightcases tevoorschijn gekomen onder andere een Moog Voyager, en Korg MS20, Simmons drumpads en een hoop mengpanelen. Simon begint. “Onze werkwijze verschilt heel erg per album, we hebben niet echt één vaste methode, maar de laatste tijd ontwikkelen we wel steeds meer richting het echt als band maken van muziek. Maar dan nog beginnen we wel heel anders dan elke andere band. We gaan heel veel klooien eerst. Bij Jori thuis, die woont op de negende verdieping van een antikraakflat, hadden we een hele kantoortuin ingericht met alle apparatuur die we in de loop der tijd verzameld hadden. Dat is eigenlijk nog een stuk meer dan hier staat. Daar hebben we eerst allemaal gekke schakelingen gemaakt van apparaten. Om puur te experimenteren en nieuwe geluiden te ontdekken en nieuwe dingen uit te proberen, zonder dat daar gelijk muziek uit hoefde te komen. Dat was eigenlijk een hele leuke fase. Puur kijken wat er gebeurt als we een draaitafel door de filter van de synthesizer door de wahwah van de gitaar door een basversterker jagen.” Thomas voegt toe: “De spache-echo in!” Simon gaat door. “Dit was voor ons de volgende stap, omdat we de vorige plaat vrij simpel hadden opgenomen, met een laptop in een camper. Voor “Where The Wild Things Are” gingen we naar Marokko met een paar dingen, draaitafels, laptop, een synth en een gitaar. Toen dachten we nog niet heel erg na over de manieren waarop je dat allemaal kunt opnemen en echt het vormen van het geluid. Voor deze plaat hebben we dat veel meer uitgediept. We vroegen ons af wat je allemaal met geluid kunt. We hebben synths verzameld en aangeschaft in de loop der tijd, en die konden we toen allemaal niet meenemen. Het was dus een heel ander begin van de plaat. We hebben allemaal wel een laptop met protools of logic of iets vergelijkbaars. We zaten soms in die kantoortuin gewoon op eilandjes te werken en dan had iemand een idee, een sample met een beat ofzo, waarvan we allemaal wel zoiets hadden van ja, hier kunnen we wat mee. En dan gaan we er met zijn allen over brainstormen, over wat het zou kunnen worden, wat voor sfeer.

We gaan heel beeldend daarmee bezig.”

pagina

106

Simon: “Ik hoefde ons nieuwe album echt niet meer te horen!”

Er wordt meer gepraat dan gejammed dus. Jori: “Jammen hebben we niet zo veel gedaan, eigenlijk alleen maar in het begin. In die freakfase.

Soms hebben we dan jams van twintig minuten, waar dan één maatje of één breakje uit komt. Maar het zet je hoofd wel in een bepaalde sfeer, je krijgt wel al een soort van nummer waar je je van alles bij voorstelt, en bij ziet. Dan gaan we praten over wat een tof contrast daarbij zou kunnen zijn of een logische of een onverwachte wending. En dan werken we dat uit, soms samen, of soms los van elkaar. Iedereen heeft zo ongeveer zijn specialiteit binnen de band, en na vier albums weten we dat ondertussen wel van elkaar. We kunnen dus ook prima los van elkaar werken, en de stukken tot dan toe naar elkaar toe sturen. De helft weggooien, de andere helft houden. Het is een soort van puzzel die langzaam afkomt.”

Dat is niet alleen een tijd ding, maar hangt ook af van de locaties. Thomas: “De drums hebben we bijvoorbeeld niet in Amsterdam gedaan, maar hier in het hok, omdat we hier meer herrie konden maken.” Ondertussen klopt Jori op een paar stukken geluidsdempend materiaal.

“Met gitaar en bas is het eigenlijk hetzelfde, we hadden in Amsterdam wel wat kleine versterkertjes, maar als het uiteindelijk goed opgenomen moest worden, gingen we toch naar deze studio. We zijn eigenlijk heel mobiel” aldus Daniel.

“Op één van de laatste mixdagen beseften we dat we nog een bekken nodig hadden bij een bepaald nummer. Simon zat al te mixen in Eindhoven, en toen belde hij Kyp en zei ‘ja, we hebben nog dat bekken nodig!’, dus toen hebben Kyp en Daan in Utrecht die crashes opgenomen en de files naar Eindhoven gestuurd. En een uur later was de track klaar.” Simon vult Jori aan “We hebben nog wel geprobeerd om het te samplen, dat zouden we vroeger misschien wel gedaan hebben, maar dat past nu niet meer bij de organische sound die we hebben. Eigenlijk was het album nog helemaal niet klaar voordat we gingen mixen. Zat ik samen met Jori nog wat te editten in de lounge, was een halve track al gemixed, en kwamen we nog snel met een USB stickje met dertig sporen! Pieter Kloos (mixengineer –red.) heeft er nog nachtmerries van, haha.”

Simon: “Uiteindelijk zijn er nog vijf extra mixdagen bij gekomen. Het bleek allemaal meer werk, maar wel heel leuk. Het mixen is voor ons ook nog een heel creatief proces, je kunt er nog zoveel mee doen.

We vinden het leuk om met mixen ook nog dingen uit te proberen.

We hebben echt nog dingen op tape gezet, en daar weer mee lopen knoeien, en dat weer opgenomen en teruggespoeld. Tot en met het mixen is het echt een creatief proces.” Jori voegt toe “het mixen is pas het moment waarop alles bij elkaar komt. Er waren dingen die ik tot dan toe nog helemaal niet gehoord had.” Simon: “Toen de plaat net af was, hebben Jori en ik om 5 uur ’s ochtends nog bij mij thuis gezeten om het album te luisteren. Heel kut ook op laptop speakertjes. Maar toen we ‘m geluisterd hadden braken we echt in de slappe lach uit.” Jori vult aan “ja, we hebben tien minuten alleen maar kunnen lachen. We waren al heel moe, en dan klinken alle nummers alweer drie keer zo snel.” Simon “We hadden echt zo iets van wat doen we de mensen aan!

Wat een geweld! Er komt zoveel voorbij. Er wordt zo veel gevergd van de luisteraars. Dat merk je als je het in één keer achter elkaar luistert, maar dat was ook de opzet. Mission accomplished!”

“Ik zou hem nog wel weer een keer willen luisteren. Dat heb ik sinds die slappe lach niet meer gedaan.” Bewust? “Ja, bewust, haha, ik hoefde ‘m echt niet meer te horen!” Jori: “Ik ben wel blij met het resultaat. We wilden qua geluid dichter bij het geluid van de liveset komen, met meer drums en zwaardere gitaren. We zijn deze plaat meer terug naar de basis, naar wat de kern is van de band, ons vieren. We zijn dus ook zelf gaan zingen, en teksten gaan schrijven. Dat was van te voren wel spannend, of het zou gaan lukken.” De zware gitaren komen van Daniel, die ook handig met een soldeerbout blijkt te zijn. “Ik ben geen held, ik zou er nog wel meer van willen weten hoor. Omdat ik allemaal van die oude buizenversterkers gebruik, die om de haverklap kapot gaan, wordt het anders een dure hobby. Ik zou wel willen dat ik die allemaal zelf op kon knappen, maar als het wat moeilijker wordt, moet ik ze ook wegbrengen. Iedereen heeft van die ouwe dingen, en dat vergt een hoop onderhoud!” “En liefde…” zegt Simon met een zuchterige stem.

Op vrijdag 15 en 16 januari zullen C-Mon & Kypski (op 16 Januari samen met het Metropole Orkest) spelen op Eurosonic/Noorderslag. www.c-monandkypski.nl