DJB 43

DJB#43 || MAART - APRIL 2010 || DJBROADCAST.NL || DJBROADCAST.FM || GRATIS

Technologie Special

DJB Future Forecast Musik in Berlin Conforce John Daly Space Dimension Controller D창m-Funk Four Tet Bonobo

pagina

6

voorwoord

Blik op de toekomst Als er iets is waar ik mijn gloeiend hete fallus in wel duwen is het jouw fluweelzachte crèmekleurige gleufje.

Ik explodeer bijna bij het idee jou hevig klaar te vingeren op mijn bureau terwijl ik je flanken stevig aflik met mijn door en door slijmerige pindakaastong, waarop ik vervolgens je reeds pokdalige gelaat volsproei met m’n warme doch niet geheel gezonde zaad.

Het maakt mij niets uit dat je niet moeders mooiste meer bent.

Het gaat tenslotte om hoe je vanbinnen in elkaar zit.

Naast dat ik je dus hoe dan ook afschuwelijk aantrekkelijk vind, ben je mijn zielemaatje tot de dood ons van elkander scheidt.

Sex, sex, sex; zelfs DJBroadcast lijkt zich te verliezen in platvloerse, hapklare brokken. Tsja, je moet wat… Oh nee, het valt mee; het is slechts de liefdesverklaring van Steven de Peven aan zijn MPC, het kastje waar de ziel van de hiphop in huist. Wij presenteren je namelijk onze eigenste technologie special met alle denkbare toeters en bellen: de DJB Future Forecast, Layar, Foursquare, Vodafone 360, gadgets, en dus de liefdesverklaringen van artiesten aan hun dierbaarste instrument. Veel plezier, never a dull moment in dit nummer, zoveel is zeker!

Vriendelijke groet, Het DJBroadcast Team

index

12. medewerker v/d maand 14. News 17. DJB Locator 18. Mixtape 20. Boeken 22. Digibroadcast 24. column 26. Film/Dvd 30. Underground Noise 34. Tees & sneakers 36. Hotshop 39. Nightteam 40. Blueprint labels 42. Weekendwijzer 45. DJB RePort 48. Red bull music academy 50. Gallery 56. Technologie special 62. DJB FILES: Musik in berlin 68. DJB shortcast 72. Top gear 81. riva starr 83. john daly 85. conforce 87. space dimension controller 89. martin buttrich 91. d창m-funk 93. four tet 94. essential album bonobo 97. reviews 109. Vinyl top 25 111. Charts 113. Gear 119. gear hotshop 120. In de studio met Patrice B채umel

colofon Uitgever

Victor Bakhuis (victor@djbroadcast.nl) Eric van den Bogaard (eric@djbroadcast.nl) Hoofdredactie

Michael Oudman (michael@djbroadcast.nl) Eindredactie

Alfred Bos (alfred@djbroadcast.nl) Redactie

Tom van Haaren (tom@djbroadcast.nl) RenĂŠ Passet (rene@djbroadcast.nl) Rogier van Kralingen (rogier@djbroadcast.nl) Nick van der Pijl (nick@djbroadcast.nl) Tim Schoordijk (tim@djbroadcast.nl) Mariska Gunsing (mariska@djbroadcast.nl) Hans Verhaag (hilverhaag@gmail.com) Redactie fashion & lifestyle

Lianne van de Laar (lianne@djbroadcast.nl) Distributie

Michael Oudman (michael@djbroadcast.nl) Vormgeving

Maslow (hellow@maslow.nl) Illustraties

:phunk (Cover) 310K (index) Gijs Kast (Technologie Special) Lennard Schuurmans (Weekendwijzer) Gerrie van Barneveld (Vodafone 360) Fotografie

Lianne Van de Laar (lianne@djbroadcast.nl) Wendy Oakes (Nightreport) Esmee van Loon (Vodafone 360) Roel Determeijer (DJB Gallery) Sales / Marketing

Victor Bakhuis (victor@djbroadcast.nl) Claartje Wolff (claartje@djbroadcast.nl) Minggus Dorpmans (minggus@djbroadcast.nl) Medewerkers

Art-D-Fact, Kennedy, Jorn Liefdeshuis, Het Night Team, Minimi, Reza Athar, St. Badass, Nathalie Nols Abonnementen

Voor alle vragen over abonnementen en bezorging kun je terecht op www.djbroadcast.nl/subscribe. De abonnementenservice is te bereiken via abonnement@djbroadcast.nl Drukwerk

PRinterface Distributie

Jam social networks

twones.com/djbroadcast twitter.com/djbroadcast facebook.com/djbroadcast flickr.com/djbroadcast djbroadcast.hyves.nl myspace.com/djbroadcast DJBroadcast Magazine is een uitgave van Blueprint Media BV Redactieadres

Persberichten Agenda Telefoon E-mail Website

DJBroadcast.nl Postbus 3952 1001 AT Amsterdam www.djbroadcast.nl info@djbroadcast.nl agenda@djbroadcast.nl 020-6868600 info@djbroadcast.nl www.djbroadcast.nl

pagina

René Passet

12

medewerker van de maand :phunk

nu op

Deze maand willen we de fotografe van de 10 van 2010 even in het zonnetje zetten. Deze maand geen vaste medewerker in deze rubriek, maar het collectief dat eenmalig voor ons de voorpagina ontworpen heeft. :phunk. Het collectief heeft het hoofdkantoor in Singapore, waar ze al vanaf 1994 actief zijn. De leden Alvin Tan, Melvin Chee, Jackson Tee en William Chan hebben elkaar ontmoet op het LASALLE College of the Arts, waar zij toen studeerden. In hun stijl combineren ze traditionele oosterse stijlen met hedendaagse technieken en onderwerpen. Hun portfolio heeft ze al werk opgeleverd voor Nike, Nokia, MTV, Levi’s en nu dus ook voor DJBroadcast. Daarnaast hebben ze ook verschillende prijzen gewonnen.

Volkomen terecht overigens, wat ons betreft. Behalve illustraties maken ze ook audiovisuele installaties. Met één van hun werken stonden ze in 2007 nog op het Haagse Todaysart. Kortom, erg dope dus. www.phunkstudio.com

Podcasts Jacob Korn, Georg Levin, Peter Horrevorts en Marco Bailey Features Fudge Fingas en Linkwood, Feindrehstar en Anthony ‘shake’ Shakir Reports 5 Days Off, Source on Ice en Llaunch

freeloader Twee Kaossilators Geel en roze. Dat zijn de kleuren van de mini Kaossilators die we weg mogen geven. Heel de redactie loert er al weken naar, dus we kunnen ons best voorstellen dat je er op zit te wachten.

6 Mobi Technologie Headphonies We bespreken ze ook in de hotshop, maar we mogen ze verdorie ook weggeven. Zes stuks nog wel. Allemaal anders. Laat die zomer maar komen, lekker oude mensen irriteren met je boemboemboem muziek. surf naar www.djbroadcast.nl/win voor de prijsvragen

pagina

14

news

Gijs Kast uit de kast Op vrijdag 26 maart opent Your:Own haar deuren met een expositie van illustrator Gijs Kast (die voor dit nummer van DJBroadcast het artikel over technologie heeft geïllustreerd, zie pagina 5661). Your:Own is een tijdelijke galerie en zal vier maanden lang solo exposities organiseren van jong en aanstormend creatief talent. Naast Gijs Kast zijn dat ondermeer Lil Shy, Joe Holbrook, Pinkyvision, Stefan Glerum, Lennard Schuurmans en Silencio. Ze hebben verschillende paspoorten, een uiteenlopende achtergrond en werken in diverse mediums. De openingsexpo rond Gijs Kast is tevens de eerste expositie van de illustrator uit Eindhoven, tegenwoordig Amsterdam. Zijn tentoonstelling heet SHOW en toont getekende portretten van mensen die hij bij uiteenlopende shows in Nederland en België – van hondenshow tot sterke mannen wedstrijd – tegenkwam. Het afgelopen jaar won Kast de Dutch Design Award in de categorie Beste Illustratie. Your:Show wordt ondersteund door Red Bull en is gevestigd aan de Oude Waal 35 in hartje Amsterdam. De galerie is doordeweeks geopend van 10.00 tot 18.00. www.jeroensmeets.nl

pagina

15

Air gaat de lucht in Op donderdag 29 april, Koninginnenacht, gaan de deuren open van een nieuwe Amsterdamse uitgaansgelegenheid. Air is gevestigd aan de Amstelstraat 24, ooit de locatie van iT. Achter het initiatief zitten enkele ervaren rotten uit het Mokumse nachtleven: Sander Groet (ex-ID&T) plus Sjoerd Wynia en Niels de Geus, beiden betrokken bij het evenementenproductiebureau The Good Guyz. “We geloven dat de tijd rijp is voor iets nieuws: het nachtclubgevoel, een plek waar van alles mogelijk is. We missen de broederschap uit de begintijd van de house, wat kwam door de mix van mensen. We willen dus een spannende nachtclub voor verschillende doelgroepen”, aldus Wynia. Over de inrichting van Air en het muzikale programma wil hij nog niets kwijt. In de weken voorafgaand aan de opening wordt het publiek lekker gemaakt via mededelingen op de Air website en posts via Facebook en Twitter. www.air.nl

Mayday maakt de dag Op vrijdag 30 april viert Nederland traditiegetrouw Koninginnedag. Wie niets heeft met oranjebitter of koekhappen kan afreizen naar Dortmund, waar in de Westfalenhallen de 19de editie van Mayday plaatsvindt. Het oudste overdekte dansevenement van Europa (en de wereld) biedt ook dit jaar weer een keur aan techno, in diverse substijlen, van house en hardcore tot trance en techno. De verwachte 25.000 bezoekers worden verspreid over vier zalen, waar ondermeer Armin van Buuren, Carl Cox en Sven Väth de decibellen uitdelen. Er zullen meer dan vijftig Duitse en buitenlandse acts draaien dan wel optreden. Kaarten kosten € 51 (voorverkoop) dan wel € 59 (aan de deur) en zijn de bestellen via de Mayday website en Ticketonline. Mayday 2010 begint op vrijdag 30 april om 18.00 en gaat door tot de volgende ochtend 9 uur. Het volledige programma en alle aanvullende info is te vinden op de website van Mayday. www.mayday.de

tekst

michael oudman

fotografie

lianne van de laar

djb locator

pagina

17

Spot

Zonder al te veel poeha is halverwege 2009 in de Amsterdamse Negen Straatjes een nieuwe winkel opengegaan. Spot is de naam en het is meer dan alleen een winkel. Tussen de met kleding gevulde schappen is verspreid over twee verdiepingen namelijk ook ruimte voor kunst in vele soorten en maten. En dan is het ook nog eens goed betaalbaar voor de normale mens. Ik spreek daar met één van de twee eigenaren, Niels Vinck.

Het idee voor de winkel is drieënhalfjaar geleden ontstaan, toen Niels samen met ondertussen mede-eigenaar Tim dezelfde minor op de HvA deed. Niels legt uit: “We hadden allebei gekozen voor ondernemerschap. We moesten een bedrijfsplan schrijven. Dat plan was eigenlijk voor een heel ander concept dan dit, maar er zitten genoeg overeenkomsten in. We hebben allebei veel vrienden om ons heen die aan het Rietveld studeren, of andere creatieve beroepen doen, en we zagen hoe moeilijk zij het hebben om hun werk onder de aandacht te krijgen. We wilden daar wat aan doen. Daarnaast heb ik een paar idealen. Ik vind bijvoorbeeld dat mensen gewoon geconfronteerd moeten worden met kunst. Op die manier kan er een discussie over

ontstaan. Het plan wat we schreven was meer een soort rondtoerend festival, multidisciplinair. Daarna is het een eigen leven gaan lijden, waarna we er achter kwamen dat het beter was om een plan opnieuw te gaan schrijven. We kwamen er achter dat het veel unieker is als je een vaste plek hebt. Het bedrijf is opgericht in 2006. Daarna moesten we op zoek naar financiers en een locatie. Vooral dat laatste was moeilijk. Als je mensen iets nieuws wilt laten zien, moet je op een prominente plek zitten. We zijn een hoop tegengekomen, maar we werden snel geconfronteerd met hoge huurprijzen. Het heeft anderhalf jaar geduurd voordat we een plek hadden en toen kwamen we hier terecht.”

Van alleen kunst kunnen de heren niet rondkomen, dus de kleding is – niet alleen – present vanwege de commerciële kant van het verhaal.

“We proberen iets neer te zetten door alle disciplines op een berg te gooien en mensen te laten ervaren wat het is. Aan de andere kant hebben we een kledingwinkel die gewoon een commercieel oogpunt heeft. Die combinatie komt nog weinig voor. Kleine kledinglabels gooien we ook onder de noemer kunst. Of laptopsleeves die iemand helemaal met de hand maakt.” De winkel/ galerie is verspreid over twee verdiepingen en is

alles behalve volgepakt met kleren. Er is genoeg ruimte om alles goed te bekijken. Een duidelijk onderscheid tussen de twee verdiepingen is er niet, behalve dan de sale artikelen, die enkel beneden hangen. Ook beneden is weer voldoende ruimte voor kunst. De t-shirts die Niels ook onder kunst wil scharen, zijn verrassend schappelijk geprijsd voor de gelimiteerde oplagen waarin ze verschijnen. Ondertussen begint Spot redelijk te lopen. “Er komen best veel mensen speciaal voor de kunst. We zitten hier nu een maandje of acht, een klein jaar, en we merken dat mensen ons nu wel weten te vinden.” Niels is blij dat het publiek ondertussen wel de weg naar Spot weet te vinden. Vooral omdat mensen op die manier door krijgen dat je redelijk betaalbaar unieke kunst kunt kopen, in plaats van dat je heel je woning vol hangt met “kunst” van de Ikea. Zonder dat hij daar de ontwerpers die voor Ikea werken af wil vallen. Nog iets wat in het voordeel van de exposerende kunstenaars werkt: doordat de werken ongeveer 3 maanden hangen, heeft elke kunstenaar ondertussen wel iets verkocht. Dat lijkt ons mooi meegenomen!

Je kunt Spot vinden in de Amsterdamse Huidenstraat op nummer 30. www.spotstore.nl

pagina

18

de mixtape van....

tekst

tim heineke

Tim Heineke

speciaal voor ons en onze lezers stelde één van de mannen achter Twones een nieuwe DJB mixtape samen (en naam daarnaast ook de edele taak van het schrijven van een introductie over van de redactie). Tim Heineke, self proclaimed muziek-geek. is betrokken geweest bij de amsterdamse party organisatie clubrisk en is later mede oprichter van het collectief en platenlabel kindred spirits, waar o.a Benny sings, rednose Distrikt en Tom Trago zijn uitgekomen. De laatste jaren is Heineke actief als muziek internet ondernemer en heeft onder meer digitaal distributie software independentip opgericht. De laatste tijd is hij vooral bezig met Twones. Hier onder enkele inspiraties die zijn muziek smaak hebben gevormd.

whodini The Freaks Come Out Hier komt het samen. Mijn house, hiphop en elektronische muziek liefde. Classic old school party hiphop / Electro.

Beastie Boys Hey Ladies De Beastie Boys waren altijd erg belangrijk voor me geweest. Tijdens mijn skateboard jaren veel Beastie Boys, Black Flack en Dead Kennedies gedraaid. Deze track heeft ook die disco, boogie en party vibe. De humor en ironie in hun teksten is te gek en waren hun tijd vooruit. cameo Attack Me With You Love Boogie banger, 80ies style. Ik hou erg van boogie, van die mid-tempo steppers met elektronische invloeden. kid creole / Dr. Buzzard’s original savannah Band Cherchez La Femme Deze kop had beter August Darnell kunnen zeggen.

Groot fan van zijn producties als Kid Kreole, Dr buzzard, Was not Was, Aural Exiters maar ook deze house klassieker. 4.5 Machine – There But For The Grace Of God Disco en house classic van august Darnell. esg UFO Kwam uit op 99 records, waar ook de volgende track Liquid Liquid op uit kwam. Post-Punk, No Wave maar eigenlijk zijn het gewoon house en hiphop tracks. New York jaren 80 was zo’n open tijd waar alles kon, wat had ik dat graag meegemaakt.

Liquid Liquid Optimo Op 99 records. Post punk track die uitgegroeid is tot een hous/techno classic.

n.o.i.a.

The Rule To Survive Een te gekke Italo track. Ik hoorde Juan Atkins dit een paar weken geleden draaien op een Rushhour feest en ging helemaal los. Helemaal “up my alley”. Dit is Klein & MBO voordat zij dat waren. robert owens Bring Down The Walls Heerlijke house plaat op het legendarische Trax label. mr Fingers (Larry Heard) Washing Machine Mr Fingers/Larry heard maakt te gekke soul, tech soul, techno, house. Hoe je het ook wilt noemen. Alles van Larry heard vindt ik te gek. Dit is eerder iets van zijn hardere, tegen acid aan leunende werk. Maar de meeste Larry Heard platen zijn diep, soulvol. Ik had hier net zo goed Lil’ Louis kunnen plaatsen trouwens.

Ben ik ook een erg groot fan van. rhythm is rhythm It Is What It Is Detroit techno legende en pionier. It Is What It Is, is voor mij een van de beste techno tracks ooit gemaakt. beuken en diep. Check het begin. Minimaal, dan stopt het en komen de strings erin. Kippenvel, maar misschien ook omdat ik er een historie mee heb.

Dave angel Airborne, Carl Craig’s Drums Suck Mix xx De eerste keer dat ik dit hoorde was in de Chemistry in ‘95, waar Carl Craig draaide. Ik was 16 ofzo, de club was inspirerend en Carl Craig draaide dit halverwege de nacht. Sferisch, geen beat. Die avond heeft wel mijn smaak voor Carl Craig, Theo Parrish en Detroit house en techno bepaald. Ik was vreselijk onder indruk. Dit is ook ooit een Amsterdams clubhitje geweest.

Dilla Mythsysizer A Tribe Called Quest was een grote bron van inspiratie voor me, mid jaren 90. Op de middelbare school luisterde ik alleen maar Hip-hop en punk en skateboarde meer dan ik studeerde. Het eerste feest waar ik ook heenging was Bassline. Daar kwam in in aanraking met house en techno. rednose Distrikt Iets waar ik zelf zijlings bij betrokken ben geweest tijdens mijn Kindred Spirits tijd. Daarnaast denk ik dat het veel heeft gedaan voor het Amsterdamse geluid en de scene.

De Jeugd van Tegenwoordig Hollereer Ik heb nu zoveel boogie, disco, house en hiphop in mijn lijstje zitten dat De Jeugd Van Tegenwoordig waarin dit ook allemaal samensmelt er ook tussen hoort. Net als de Beastie Boys die ironie, humor en party in de teksten. Ik ben een fan. spinners I’ll Be Around Ik luister naar alles. Ik heb ook een grote soul collectie thuis. Maar ik had alles in deze lijst kunnen zetten. Als afl suiter een soul, pop meezinger. Zo catchy, je herkent het instant. Knap.

Ik had zo nog 100 tracks kunnen doen. Of in elk genre specifiek, of wat me nu op dit moment beweegt. Maar ik hou het bij inspiraties.

De mixtape van Tim Heineke is op maandag, woensdag en zaterdag van 12:00 tot 13:00 te beluisteren op DJBroadcast.fm

DJBroadcast.fm is powered by

pagina

20

boeken

De graffiti bijbel: het nieuwe testament Zo groot als een laptop en twee keer zo dik. Zo’n vijf kilo zwaar. All City Writers oogt als een krant, maar is een 400 pagina’s tellend ooggetuigenverslag van dertig jaar graffiti. Het telt bijdragen van de artiesten uit de VS en vooral ook Europa die het ‘bomben’ tot straatkunst verhieven. Het boek, met de ondertitel From New York to Europe: a movement in transition, ziet eruit als een krant en ook het binnenwerk is onderverdeeld in katernen met kortere en langere artikelen, afgedrukt op verschillende soorten papier. Al die verslagen vormen bij elkaar een ik-was-erbij geschiedenis van de graffiti en zijn verspreiding vanuit New York naar Europa. Fantastisch blader- en leesboek, met een schat aan info: ruim 1200 foto’s, dik 600 artikelen plus zo’n vijftig info graphics op 400 kloeke pagina’s.

Daar kan geen e-reader tegenop.

Andrea Caputo (redactie) – All City Writers (Kitchen93) gebonden, 406 pagina’s, prijs € 49,90 www.allcitywriters.com

Stiften en spuiten in Mokum Het was lange tijd een no-go zone in het centrum van Amsterdam, de voetgangerstunnel van het Mr. Visserplein nabij het bekende Waterlooplein. Behalve voor graffiti artiesten dan. Die gebruikten de betonnen doorgang als canvas. Ze kwamen uit binnen- en buitenland om mee te doen aan een internationale ‘battle’ om de mooiste of het opvallendste ‘piece’. Dat is inmiddels verleden tijd, want het Mr. Visserplein ligt al anderhalf jaar op de schop. In Amsterdam Graffiti: The Battle of Waterloo wordt 25 jaar graffiti geschiedenis (1978-2003) geboekstaafd.

Graffiti begon in Nederland tijdens de punkjaren, toen nog met viltstift, later met spuitbus. Het rijk geïllustreerde en fraai vormgegeven boek vertelt in twee talen (Nederlands en Engels) de evolutie van de graffiti op het Mr. Visserplein. Het is een uitgave van Stadsuitgeverij Amsterdam, dus ook de gemeente beseft dat dit stukje straatcultuurgeschiedenis moest worden vastgelegd.

Remko Koopman, Hein Sonnemans, Marcel van Tiggelen – Amsterdam Graffiti: The Battle Of Waterloo (Stadsuitgeverij Amsterdam) gebonden, 160 pagina’s, prijs € 24,95 www.waterloograffiti.nl

boek

alfred bos

pagina

21

De cultuurkrochten van Manhattan In de jaren ’70 begonnen zo ongeveer alle belangrijke muzikale en subculturele ontwikkelingen in New York: disco, punk, graffiti en de eerste vormen van hip hop. Het fotoboek Bande à part (New York Underground 60’s 70’s 80’s) toont de movers and shakers, de gangmakers en scenesters van de Big Apple’s culturele leven tijdens de Koude Oorlog, geportretteerd door obsessieve amateurs en lokale coryfeeën, de bloggers van toen. Als antropologen legden ze de artistieke bohemien van de culturele hoofdstad van de wereld vast. We zien Al Pacino, Patti Smith, William Burroughs, Debbie Harry, Grace Jones, Andy Warhol, de New York Dolls en nog veel meer – doorgaans niet geposeerd, geschoten in hun natuurlijke habitat, de krochten van Manhattan (Brooklyn en hip hop ontbreken volledig). En daarnaast een vracht muzikanten van buiten New York als Iggy Pop, Alex Chilton of The Cramps, allemaal buitenbeentjes van de Amerikaanse droom. Het prettigst aan deze collectie is het ontbreken van glamour. Die tijd komt niet meer terug.

Glenn O’Brien (voorwoord) – Bande à part: New York Underground 60’s 70’s 80’s (Gingko Press) gebonden, 206 pagina’s, prijs € 14,99 www.gingkopress.com

alle besproken titels zijn uit voorraad leverbaar bij The american Book centers in amsterdam en Den Haag.

pagina

22

digibroadcast

tekst

nick van der pijl

Augmented reality browser: Layar Het amsterdamse bedrijf Layar is ’s werelds eerste mobiele augmented reality browser. Layar is een gratis applicatie voor android telefoons (en sinds kort ook voor de iphone) die digitale informatie plaatst bovenop de echte wereld die je via de camera van je smartphone ziet. Layar brengt als het ware het web en de fysieke wereld samen. zo kun je doormiddel van deze applicatie bijvoorbeeld zien waar de dichtstbijzijnde pinautomaat is en welke huizen te koop staan. Layar legt namelijk verschillende virtuele lagen over het camerabeeld van fysieke wereld met allerlei nuttige real-time informatie. De ontwikkelaar sprxmobile heeft onder andere een deal met Funda, Hyves, Tempo-Team en ing, die elk een eigen laag (layer) hebben met specifieke informatie.

Als je de applicatie start springt je toestel direct op camerastand, en de GPS in samenwerking met het ingebouwde kompas zorgt ervoor dat de applicatie weet waar de gebruiker is en welke kant hij op kijkt. Zonder veel moeite switch je tussen de verschillende layers met elk specifieke informatie.

En Layar is niet alleen next level, het is ook uitermate populair. Zo zijn er nu al 300 layers beschikbaar en zijn er op dit moment 1200 layers in ontwikkeling. Tevens heeft de applicatie nu al meer dan 1 miljoen bezoekers wereldwijd, en dat voor een applicatie dat eigenlijk nog in de kinderschoenen staat.

Het bedrijf Layar heeft op een beurs in Barcelona in februari laten weten een deal te hebben gesloten met één van de grootste mobiele telefoonfabrikanten van de wereld. De naam van de fabrikant wilde Layar niet zeggen, maar dankzij deze deal zullen er dit jaar verschillende modellen standaard met de applicatie worden uitgerust. www.layar.com

Twitter van 2010: Foursquare Twitter beleefde haar echte doorbraak in 2009 en ook Facebook groeit nog elke dag gestaag. maar wat wordt de nieuwe hype in social media land? De early adaptors van het internet zijn het er unaniem over eens: Foursquare.

Foursquare is een locatie gebaseerde applicatie die te gebruiken is via het web of door middel van een speciale iPhone app (Ook te gebruiken met Android, Palm of Blackberry). Het is heel simpel, op het moment dat je een locatie betreedt check je in op Foursquare. Dus stel, je stapt je favoriete kroeg binnen, je pakt je iPhone, start de Foursquare-app, selecteert jouw locatie uit het ‘locaties in de buurt’ lijstje en je checkt in. Op deze manier kunnen je vrienden zien waar jij op dat moment bent. Tevens kun je zien waar jouw vrienden zijn en kan je bij elke locatie een tip of een comment achter laten, waar je ook nog eens punten mee verdient. Wie het meest een bepaalde horecazaak aandoet, wordt op Foursquare de virtuele burgemeester van die plek. Foursquare is te koppelen aan andere social media als Twitter en Facebook en dit vergroot de beleving aanzienlijk.

Een aantal grote bedrijven zijn al een samenwerking aangegaan met Foursquare.

Zo startte de grote Amerikaanse horecagids Zagat een samenwerking met Foursquare rond het aanleveren van restaurant tips en ging Pepsi ook in zee met de mobiele dienst. De New York Times gaf tijdens de Olympische Spelen in Vancouver de bezoekers horeca tips via Foursquare en er was zelfs een speciale Olympische Spelen badge te verdienen.

Kortom, hoge verwachtingen, maar de tijd zal leren of we hier met een blijvertje te maken hebben. www.foursquare.com

pagina

24

column

column

rogier van kralingen

illustratie

gijs kast

De Spelende Mens simcity. iedereen heeft daar wel eens van gehoord. Dit geniale verzinsel van gamegenie will wright is veel meer dan enkel een ‘spelletje’; het is een stad virtueel nagebootst en de mogelijkheid om een eigen gemeente te boetseren en succesvol te maken. Het is vertier dat de absolute basisprincipes van het bestieren van een stad bijbrengt aan de spelers. Jammer daarom, dat de gemiddelde politicus in de gemeente dit nog nooit gespeeld heeft. stijve harken.

In het kader van de huidige verkiezingstijden zou het goed zijn als onze politici die aangeboren stijfheid een keer zouden laten varen. Paar nachtjes met een jointje in de hand lekker gaan gamen. Ze zouden je raar aankijken als je ze dit zou vertellen natuurlijk. Maar de reden is simpel; iedereen die SimCity wel eens heeft gespeeld weet hoe onverbiddelijk het fi nanciele deel van het spel is. Een les die politici maar al te vaak niet is bijgebracht.

Als jouw gemeente niet aantrekkelijk genoeg wordt gemaakt met parkjes, fonteintjes en boompjes of niet functioneel genoeg is qua veiligheid, scholing, belasting en verkeer, dan word je in het spel genadeloos gestraft; niemand komt nog naar jouw stad. En dat betekent; geen inkomsten.

SimCity demonstreert op geniale wijze de woonwerk balans van een moderne stad. Pak voor de grap eens een versie ergens op en speel het een paar uurtjes. Weet je meteen wat je moet verwachten van de dames en heren politici.

Rogier van Kralingen (Musicus & innovatie auteur) rogier@djbroadcast.nl www.emote-groep.com

www.basserk.com www.myspace.com/basserkrecords info@basserk.com www.basserk.com/shop

All releases available on Beatport, Itunes and other online shops and there’s a lot more to come!

pagina

26

film & dvd

tekst

alfred bos

Nowhere Boy wordt rocker Oom George gaf hem zijn eerste mondharmonica. Moeder Julia leerde hem de banjo bespelen. Tante Mimi deed hem zijn gehate bril opzetten. Vriend Paul gaf hem gitaartips. En het B-woord valt nergens.

Nowhere Boy is geen ‘bio pic’; eerder een familiedrama rond een rebelse puber die de wereld later leerde kennen als John Lennon.

Nowhere Boy speelt tijdens de puberjaren van John Lennon. In de eerste scene, het is juni 1955, krijgt John een mondharmonica van zijn oom George, die kort daarop overlijdt. Lennon is 14 jaren oud. Anderhalf uur later zijn we aangeland in augustus 1959, als Lennons band The Quarrymen – die zich inmiddels hebben vernoemd naar een insect – op het punt staat af te reizen naar Hamburg. Lennon is 18.

In de tussenliggende jaren zijn er dramatische veranderingen. In de Britse samenleving, die na de schrale jaren direct na de oorlog eindelijk een beetje begint op te krabbelen. In Lennons persoonlijke leven, waarin de emotionele aardschokken elkaar in rap tempo opvolgen. En in de muziek – de smeerolie die het persoonlijke en het algemene aan elkaar kit: de eerste uitingen van rock ‘n roll dringen de bedaagde Britse standenmaatschappij binnen.

Nowhere Boy is de debuutfilm van fotografe en kunstenares Sam Taylor-Wood en als deze film was geplaatst in de Victoriaanse tijd zou je het een costuumdrama noemen. Ook al interesseren Lennon en diens getormenteerde zieleleven je geen lor, de film werkt als een tijdmachine: de interieurs, het straatbeeld, de auto’s, de mode, de muziek van toen. Hij toont de wortels van de na-oorlogse jeugdcultuur in Engeland.

Psychologie voorop En ook al is Nowhere Boy geen ‘bio pic’, de cruciale feiten kloppen. John Lennon was in zijn jeugd emotioneel beschadigd. Toen hij 5 was, gingen zijn ouders uit elkaar en Lennon moet kiezen bij wie hij wil blijven. Hij zegt ‘vader’, kiest daarna voor zijn moeder Julia en wordt meegenomen door zijn kinderloze tante Mimi, zus van Julia. Eerste trauma. De dood van de coulante oom George laat hem alleen met de strenge Mimi – oké, geen trauma, wel een buts op de ziel. En juist wanneer het contact met moeder Julia weer is hersteld, wordt ze op 15 juli 1958 door een dronken politieagent-buitendienst doodgereden. Tweede en beslissende trauma. Lennon is “crippled inside”, zoals hij later in Jealous Guy zou zingen.

Ook de muzikale feiten heeft Nowhere Boy op een rijtje. De eerste harmonica; de banjolessen van moeder Julia; de eerste gitaar (gekocht door tante Mimi), Lennons eerste groep, de skiffle band The Quarrymen; de ontmoeting met Paul McCartney na afloop van The Quarrymens tweede publieke optreden (op een buurtfeest

in het park, het is 6 juli 1957); Lennons muzikale voorkeur voor Elvis Presley en Buddy Holly; de recrutering van George Harrison – ze komen terloops langs, als decor. Want de psychologie staat voorop.

John Lennon wordt gespeeld door de 19-jarige Aaron Johnson (die we later dit jaar nog zullen tegenkomen in Kick Ass) en al is die vele malen knapper dan Lennon, hij weet de vlijmscherp gebekte en emotioneel niet geheel stabiele rebel raak te treffen. Thomas Sangster lijkt in de verte niet op Paul McCartney, maar zet overtuigend een vroegwijs en zelfbewust muzikaal talent neer. En zo klopt zo ongeveer alles aan dit bijzondere ‘coming of age’ drama, inclusief

de soundtrack. Na het overtuigende Backbeat uit 1994 (over de Be@t#%$ in Hamburg, met een geweldige Ian Hart in de hoofdrol) is dit de tweede knappe film over het fenomeen Lennon.

Nowhere Boy is de openingsfilm van het Film Festival Breda, van 24 tot en met 28 maart. Op maandag 29 maart organiseert Het Parool een speciale voorvertoning in Amsterdam, met aansluitend een Lennon avond in de Melkweg.

De film draait vanaf donderdag 1 april in de Nederlandse bioscopen. www.nowhereboy.co.uk

pagina

27

Blur doet park Vraag een Engelsman naar een Britse jaren ’90 groep en hij antwoord Blur of Oasis. De laatste strompelt naar zijn vervroegde pensioen, de eerste hield tijdig de eer aan zichzelf en deed vorig jaar een groot en eenmalig reünie optreden in het Londense Hyde Park. Dat concert is op dvd verschenen. Het ligt in de winkel als de documentaire No Distance Left To Run. Eh, is No Distance Left To Run een documentaire of een live registratie? Allebei, het is maar net waar je de nadruk op legt. Oké, officieel is No Distance Left To Run een documentaire over de loopbaan van Blur, vanaf het bescheiden begin in 1989 tot 2003, toen gitarist Graham Doxon de band verliet en Blur een stille dood stierf. En officieel is de tweede schijf met het Hyde Park concert van 2 juli 2009 een bonus. Maar welke van die twee schijven zul je het vaakst uit de doos halen?

Deze dvd dubbelaar had dus wellicht beter Park Live kunnen heten, naar het derde Blur album Parklife uit 1994. Omdat Blur een van de gezichtbepalende bands van de Britse muziek in de jaren ’90 was, biedt de documentaire tevens in een notedop het wedervaren van muzikaal Albion aan het eind van de 20ste eeuw. En dat is vooral een hijgende opeenvolging van trends en hypes, een media-mallemolen die iedere kans op een beetje normale carrière tot gort vermaalt.

Blur werd eind jaren ’80 opgericht door vier

‘generation x-ers’, allen enigst kind. Ze beschouwden elkaar als surrogaat broers en de band als hun familie. Allen ook getalenteerd en met een brede interesse. Zanger en gitarist Damon Albarn deed de toneelschool, gitarist Graham Coxon studeerde aan een prestigieuze kunstopleiding, bassist Alex James studeerde Frans en drummer Dave Rowntree (een paar jaar ouder dan de rest) was computerprogrammeur en is daarnaast politiek actief.

Anti-grunge De wortels van Blur liggen in Colchester, een provinciestadje in Essex, een uur rijden ten noord-oosten van Londen. En de groep is door-en-door Brits, zoals een quick scan van hun discografie – en de documentaire – leert.

Het debuutalbum biedt generieke ‘Madchester’ danspop. Het tweede, Modern Life Is Rubbish, is bewust Brits, als reactie tegen grunge en de veramerikanisering van de Engelse samenleving. Rond 1995 is Blur met Oasis de vaandeldrager van het door de Britse muziekpers gehypete fenomeen Britpop.

Na twee jaar lang de populairste band van Engeland te zijn geweest, is Blur in opeens 1996 het tegendeel van cool. Als reactie gaan ze naar Amerikaanse indierock luisteren en maken het rockende Blur (1997), hun vijfde. Daarop ook de knaller Song 2, hun grootste hit in de Verenigde Staten én op de Europese dansvloeren. En dat is ironisch, want ze werden in Engeland populair

met hun anti-grunge geluid. 13 uit 1999 is meer electronisch, geproduceerd door Willam Orbit en gestoken in een hoes van Graham Coxon.

De gitarist – die tijdens zijn tijd in Blur al vier soloalbums maakte – stapte op tijdens de opnames van Blurs zevende en laatste album, het meer experimentele Think Tank, dat is gestoken in een hoes van de ongrijpbare graffiti artiest Banksy. Blur toerde in 2003 nog zonder Coxon om het album te promoten en viel vervolgens stil. Coxon werd een gewaarde soloartiest en kunstenaar. Damon Albarn begon de virtuele band The Gorillaz en was betrokken bij diverse projecten rond Afrikaanse muziek, speelde met o.a. drummer Tony Allen in The Good, The Bad & The Queen, en zingt op het nieuwe Massive Attack album.

No Distance Left To Run is een recht-door-naarhuis documentaire: geen verrassingen, geen fratsen, gewoon het verhaal, verteld door de groepsleden. Daar kijk je één, misschien twee keer naar. Een stuk houdbaarder is de registratie van het Hyde Park reünie concert. Van dag naar nacht in ruim twee uur, met 26 nummers en een Blur op oorlogssterkte. Die zal vaker langskomen.

No Distance Left To Run (98 minuten) is uit via Parlophone en wordt verspreid door EMI, extra: Hyde Park Concert Film (126 minuten). www.blur.co.uk

tekst

alfred bos

film & dvd

pagina

29

De donkere kant van Moon

Je hebt science fiction en je hebt science fiction. Star Wars biedt ‘space opera’ in verre melkwegstelsels en aan de andere kant van het spectrum staat Moon, een ‘hard science’ thriller die speelt in de nabije toekomst. En er zijn geen galactische keizerrijken of lichtzwaardvechtende yogi’s nodig om de kijker anderhalf uur lang aan zijn zetel te nagelen, zo bewijst Moon. De toekomst is niet meer wat-ie geweest is.

ders – zie het forum ‘Criticism of relegion’ over de film op de Internet Movie Database.

Regisseur Jones heeft Moon speciaal geschreven voor acteur Sam Rockwell, de tv-show host die bijklust als moordenaar voor de CIA in George Clooney’s Confessions Of A Dangerous Mind (om slechts één van de bekendste titels uit zijn omvangrijke filmografie te noemen). En die keuze is cruciaal want Rockwell vult als Sam Bell in zijn eentje de anderhalf uur die Moon duurt.

Moon is het feature debuut van Duncan Jones, een 38-jarige Britse regisseur die daarvoor commercials maakte. De low-budget film is in de woorden van de regisseur “een romantische science fiction thriller” (dat zijn drie genres in één etiket) en won het afgelopen jaar diverse filmprijzen. De bijval voor Moon is niet moeilijk te begrijpen: de film ziet er prachtig uit, helemaal als je weet dat hij voor nauwelijks meer dan een miljoen Britse ponden is gemaakt. En het verhaal ontvouwt zich langzaam, met een schokkende ontdekking die filosofische vragen oproept over identiteit en geloof. Dat klinkt zwaarder dan het is. Maar als je de film gezien hebt, kun je je nog dagen lopen afvragen of Moon misschien een metafoor is voor iets an-

GERTY Bell zit op de maan om de geautomatiseerde mijnbouw van Helium-3 te overzien en waar nodig klein onderhoud te verrichten. Helium-3 is de grondstof voor schone energie waar de aarde voor 70% op draait, zo leert de commercial waar Moon mee opent. En hij zit daar in zijn eentje, voor de drie jaar dat zijn contract duurt. Zijn enige gezelschap is de boordcomputer GERTY (met de stem van Kevin Spacey). Van tijd tot tijd worden er videoboodschappen van thuis doorgeseind. Direct contact met aarde is niet mogelijk, omdat het relaystation is uitgevallen.

En meer willen we over de plot niet kwijt, want het knappe van Moon is dat je als kijker aan je water aanvoelt dat er iets niet klopt, maar wat?

Dat wordt langzaam duidelijk en het roept – zoals gememoreerd – existentiële vragen op. Wie zich erover verbaast dat Jones zijn film zo’n onverwachte dubbele bodem heeft meegegeven: hij is afgestudeerd filosoof en zijn verrassing is een bommetje. Een origineel bommetje ook.

Qua look & feel staat Moon dichter bij Stanley Kubricks 2001: A Space Odyssey dan bij de CGI spektakels van I, Robot of Minority Report.

Wat ook aan 2001 herinnert is het kalme tempo en de spaarzame dialoog. Hoe hou je een film zonder veel actie, dialoog of opvallende personages spannend? Door hem à la Hitchcock als een ‘ouderwetse’ thriller te brengen en de psychologie centraal te stellen. Moon is opvallend sterk en helemaal als je je realiseert dat de film is gemaakt voor een fractie van Avatars marketingbudget. Dat is goed nieuws.

En nog meer goed nieuws: Jones heeft twee vervolgen op de rol staan en werkt ook aan een Bladerunner-achtige film die speelt in het Berlijn van de toekomst. Aan deze man gaan we nog veel lol beleven.

Moon is uit op dvd en wordt verspreid door A-Films; extra’s: Making of. www.sonypictures.com/classics/moon/

pagina

30

underground noise

Gorillaz Als er een nieuw album van virtuele band The Gorillaz op komst is, weet je in elk geval één ding zeker: je gaat overstelpt worden met wagonladingen aan dope artwork. Logisch, persfoto’s maken gaat immers vrij lastig van een virtuele band. Verantwoordelijk voor het artwork is Jamie Hewlett die eigenlijk helemaal geen zin had om opnieuw weer al die karakters te moeten tekenen.Samen met Blur zanger Damon Albarn is hij de drijvende kracht achter de band. De nieuwe cd heet Plastic Beach en dat is ook waar het nieuwe album opgenomen schijnt te zijn, volgens de overlevering. Een eiland dat eigenlijk een drijvende afvalhoop is. Hoe dan ook, het artwork is vet en beeld zegt meer dan 1000 woorden, dus voila.

02

01

12

14

13

10

07

03

04

06

09

05

08

tees & sneakers

fotografie/styling

lianne van de laar

pagina

35

15

21

22

20

16

19

18

11

17

01. nylon jack Die For It (via MEN_at_WORK) // 02. tee New Look (via MEN_at_WORK) // 03. sjaal Die For It (via MEN_at_WORK) // 04. nylon jack Die For It (via MEN_at_WORK) // 05. sneakers Puma (via MEN_at_WORK) // 06. sjaal Die For It (via MEN_at_WORK) 07. cap Kultivate (via MEN_at_WORK) // 08. sneakers FOOTWORK (via MEN_at_WORK) // 09. sneakers Reebok // 11. cap Die For It (via MEN_at_WORK) // 12. bodywarmer North Sails // 13. top Die For It (via MEN_at_WORK) // 14. tee Adidas Star Wars edition (via MEN_at_WORK) // 15. cap Kultivate (via MEN_at_WORK) // 16. tee Kultivate (via MEN_at_WORK) // 17. sneakers Converse (via MEN_at_WORK) // 18. sneakers FOOTWORK (via MEN_at_WORK) // 19. tee Design by Hümans (via Spot store x gallery) // 20. sneakers Reebok // 21. tee SPOT (via Spot store x gallery) // 22. sjaal Stylist’s Own (via MEN_at_WORK) Verkoopinfo: Adidas www.adidas.com // Converse www.converse.com // Design by Hümans www.designbyhumans.com // Die For It www.MenAtWork.nl/DieForIt // FOOTWORK www.footworkstore.nl // Kultivate www.kultivate.com // MEN_at_WORK www.menatwork.nl // New Look www.newlook.co.uk // North Sails www.northsails-sportswear.com // Puma www.puma.com // Reebok www.reebok.com // Spot store x gallery www.spotstore.nl // 8MM www.8mmclothing.com

pagina

36

hotshop

tekst

nick van der pijl

apple ipad

pointer cyril charcoal

mobi Headphonies

In deze technologie special kan de iPad natuurlijk niet onbreken. Het nieuwe kindje van Apple is in januari gepresenteerd en moet het ‘gat’ tussen de smartphone en de laptop gaan opvullen. Tevens zal het apparaat een geduchte concurrent worden van e-readers als de Kindle van Amazon. De vraag is of de iPad een zelfde revolutie te weeg zal brengen als de iPhone een paar jaar terug.

Critici zijn bij lange na niet zo enthousiast als bij de iPhone en er zijn een hoop negatieve dingen gezegd in de media.

Wij hebben hem nog niet mogen testen dus we wachten rustig af. iTop of iFlop? www.apple.com/ipad

Pointer bestaat aankomend seizoen tien jaar en komt deze zomer hard met een gebalanceerde collectie van eigentijdse classics. Het schoenenmerk laat de felgekleurde sneakers voor wat ze zijn en komt met een lijn van klassieke modellen in een modern jasje, uitgevoerd in rijke materialen als leer en suede. De zomercollectie bestaat uit elegante bootschoenen, stoere desertboots en sportieve plimsoles en worden met de hand gemaakt in Portugal en China. Hierboven zie je het model Cyril in de kleur charcoal, maar check ook de website voor andere kleurstellingen, materialen en modellen. www.pointerfootwear.com

Het bedrijf Mobi Technologies brengt dit jaar de Headphonies op de markt. Headphonies zijn kleine design speakertjes die zijn geïnspireerd op de bekende vinyl toys zoals we die kennen van bijvoorbeeld Medicom. Ze verschijnen als limited editions en bevatten een 3-inch speaker. Er zijn op dit moment zes verschillende headphonies en ze zijn aan te sluiten op elke mp3 speler. Met een audiosplitter kun je tevens meerdere headphonies aan elkaar hangen om zo een stereogeluid te creëren. De headphonies kosten € 29,99 per stuk. wwwheadphonies.com/

Triwa watches

casio exilim ex-g1

Okee, we zijn niet de eerste die de felgekleurde klokjes van het Zweedse merk Triwa in ons magazine featuren.

Zo stonden de horloges al eerder in magazines als Elle, Vogue, In Magazine, Costume en FHM. De tijdwijzers stonden zelfs op de 39e plaats in de top 100 “must haves” van de GQ vorig jaar. Triwa is een tijdloos horlogemerk dat moderne materialen en felle kleuren combineert met classieke silhouetten en unieke designs. De horloges worden trouwens niet alleen in Nederland en Scandinavië verkocht, maar ook in Zuid-Europa en op exotische locaties als Rio de Janiero, Dubai en Libanon. www.triwa-watches.nl

Het maakt niet uit in welke barre omstandigheden je je bevindt. De Casio Exilim EX-G1 is namelijk speciaal ontwikkeld om je te vergezellen bij zeiltochten, klimavonturen of mountainbike tripjes. Dus ook uitermate geschikt voor wilde afters en onstuimige festivalweekends. Deze taaie jongen is voorzien van een 12 megapixel sensor, een lens met 3x optische zoom en een 2,5 inch lcd-scherm. Tevens kan hij tegen stof, zand, regen, sneeuw en valpartijen tot 2,13 meter. Daarnaast kan je hem een uur lang tot drie meter onder water houden en is de camera te gebruiken bij temperaturen tot -10 graden Celsius. www.casio.com/products/cameras/exilim_g/

Digital mellotron Dit is digitale versie van de Mellotron. De Mellotron is in zekere zin een mechanische voorloper van de sampler, ook al is het met de Mellotron niet mogelijk om zelf geluiden op te nemen. Hoe dit instrument technisch in elkaar zit en werkt weten we zelf ook niet, maar met een beetje oefenen trek je er een compleet orkest uit (zoek maar eens op Youtube naar ‘Mellotron’.) De digitale Mellotron wordt alleen op bestelling gebouwd en kost tussen de $1500 en $1900. www.mellotron.com

google nexus one De Nexus One is het eerste toestel van de reeks ‘superphones’ die Google in de toekomst gaat uitbrengen.

De toestellen worden in nauwe samenwerking met HTC ontwikkeld en draaien op het Android besturingssysteem.

Qua hardware wint de nieuwe Google phone het van de iPhone. Zo is de camera beter (5 MP), het scherm scherper, de processor sneller (1GHz) en is er een extra trackball om makkelijker door de menu’s heen te scrollen.

Ook is het toestel dunner dan iPhone en oogt ‘ie net zo stijlvol. Of de Google Nexus One net zo’n klapper gaat worden als de iPhone moet nog blijken, maar een interessant alternatief is het wel. Het apparaat komt in de loop van 2010 naar Nederland. www.google.com/phone

tekst

het nightteam

fotografie

wendy oakes

pagina

39

t nightrepor met in dit nightreport: olaf Boswijk als ananas, eric de man als troetelbeer, patrice Bäumel als isaac van The Love Boat, steven p. als hoofdverdachte en carlos valdes als onverbeterlijke dronkenlap.

Carnaval op zijn Mokums... mag dat? Ja, dat mag. Voortaan is het zelfs verplicht! Tijdens Raad Van 11 werden 'de grenzen van het toelaatbare' niet alleen opgezocht, zoals organisator en Brabander-in-denial Aron Friedman had voorspeld, maar ruimschoots overschreden.

De fi ne fleur van de hoofdstedelijke clubscene had collectief de kolder in de kop gekregen in een niets ontziende ode aan de zotheid, die menige Carnavalsviering van onder de rivieren naar de kroon stak. Maar liefst vijfentwintig dj's en drie live-acts traden aan om een zee van confetti, bier en polonaisedansers te voorzien van de meest belachelijke muziek uit hun platentas. Tot drie keer toe hoorde ons Nightteam De Rode Schoentjes voorbij komen.

En maar liefst vijfmaal passeerde Jos van Oss de revue. *** Om nog maar te zwijgen van de veelzeggende kostuums, waarin de anders zo fiere knoppenruiters zich massaal hadden gehesen. Zo draaide Patrice Bäumel als de love-boat stud Isaac; stonden de Dekmantel dj's hun mannetje als de drie musketiers; toonde Bart Skils eindelijk zijn boeventronie; liet Eric de Man zijn ware aard zien als troetelbeer en viel clubeigenaar Olaf Boswijk ten prooi aan zijn eigen fatale fruitigheid. Laatstgenoemde was er nog het ergst aan toe. Gehuld in ananaspak maakte hij zichzelf onsterfelijk (zie foto). Maar ook het overige partypubliek had zich goed aan de dresscode Van Harlekijn Tot Valentijn gehouden. Ons Nightteam zag alles van Robocop tot Pipi Langkous en van Elvis tot elvenkoning door de Trouw banjeren. De sfeer was zo geweldig, dat sommige Brabanders en Limburgers zelfs beaamden dat De Raad Van 11 hun stoutste verwachtingen overtrof... *** Heb je dat ook wel eens? Zo'n onbehaaglijk gevoel als je langs een diender op straat loopt?

Ook al heb je helemaal niks op je kerfstok? Nou, dat kan tegenwoordig ook in je eigen huis. *** Steven P., de grote vriendelijke reus van het Rotterdamse Triphhouse, schrok een paar weken terug om half acht 's ochtends wakker van een dreigend gebons op zijn voordeur. Gehuld in niets dan een boxershort liep hij verdwaasd naar de deur. Toen hij deze open trok, stond er een voltallig arrestatieteam van tien man in de gang. Steven schrok zich natuurlijk wezenloos.

Direct schoten alle vergrijpen van de zondaar door zijn kop. Maar veel verder dan het stelen

van een paar kauwgomballen bij de drogist en het gebruiken van verboden middelen kwam hij eigenlijk niet. *** En ja hoor: toen hij zich had geidentificeerd, bleek het niet om hem, maar om zijn buurman te gaan. *** En even snel als ze gekomen waren, verdwenen de heren van Politie Rijnmond weer met de noorderzon. *** Onze Rotterdamse held bleef verbouwereerd staan. Hoe hadden deze agenten in hem de verdachte kunnen zien? *** Euh... nou, met een schimmige naam als Steven P. vraag je daar natuurlijk wel een beetje om!

En over geboefte gesproken... Crackhouser slash Soulrocker slash ex-meest-sexy-dj slash worst hairdo nominee bij de Gouden Kabouters Carlos Valdes (die met al zijn perikelen inmiddels een eigen rubriek verdient in het Nightreport) staat sinds kort op de zwarte lijst bij Scandinavische vliegtuigmaatschappijen.

Na een gig in het noordelijke Stockholm was hij door de plaatselijke promotors zo met alcohol volgegoten, dat de stewardessen hem de toegang tot het vliegtuig terug weigerden. Pas na lang aandringen en meermaals omvallen wist hij hen wonder boven wonder toch te overtuigen dat hem meenemen zijn enige redding was. *** Even vercrackt, maar daarom niet minder

grappig: het verhaal van Luke Solomon, de Britse houseveteraan die tijdens een after in Soho ergens midden jaren negentig zo naar de tanden was, dat hij urenlang op een afdakje verzeild raakte buiten een club. Hij waande zich al minstens drie uur lang buitengesloten, want kreeg de deur met geen mogelijkheid open. De enige andere weg van het afdakje was springen over een kloof, waaronder de straat vier verdiepingen lager lag. Solomon dacht het wel te kunnen redden en nam de aanloop. Maar net op het laatste moment bedacht hij zich en ging toch nog maar één keer aan de deur rammelen.

Toen hij toevallig duwde in plaats van trok, ging de deur moeiteloos open. Hij had daar dus de hele tijd voor niets gezeten. Zodra hij binnen kwam en wild begon te vertellen, waren zijn vrienden natuurlijk totaal niet onder de indruk van zijn verwarde verhaal. *** Maar een paar weken erna ging Solomon toch nog maar eens een kijkje nemen op het afdakje, ditmaal in minder bedwelmde toestand. En toen zag hij direct dat hij de sprong over die kloof nooit van zijn leven had gehaald. Het was waarschijnlijk zijn dood geweest... *** Naar waarheid opgetekend, uw nightteam

pagina

40

blueprint label

tekst

alfred bos

Tru Thoughts

Tru Thoughts is een breakbeat label uit Brighton dat een goede naam heeft onder de liefhebbers van breakbeats, new jazz en filmische downtempo. Net iets minder experimenteel dan Ninja Tune en een stuk eigentijdser dan Acid Jazz vroeger was, bedient Tru Thoughts de luisteraar die de vierkwartsmaat liever inruilt voor asymetrische beats. De abstracte hip hop van Quantic en de neo soul van het trio Belleruche zijn de grootste successen uit de ruim tweehonderd releases (7 inches, 12 inches en albums) tellende catalogus.

Het afgelopen najaar vierde Tru Thoughts het tienjarige bestaan met feestavonden in Brighton en Londen. “Ik hou er niet van om enkel maar terug te kijken, we zijn geen retro label”, zegt oprichter Robert Luis. Dus voor dit jaar heeft hij ruim een dozijn nieuwe albums op de rol staan.

Robert Luis verhuisde begin jaren ’90 van zijn geboorteplaats Londen naar Brighton, aan de Engelse zuidkust, om te studeren. Het liep net even anders. Hij ging eigen clubnachten organiseren en na zeven jaar besloot hij zijn horizon te verbreden en een label te starten, Tru Thoughts. Luis was als dj geïnteresseerd in breakbeats en luisterde naar hip hop. In de nazomer van 1999 verscheen de eerste release, de 12 inch Alarming Frequency van het duo Steady. En in oktober van dat jaar volgde de verzamelaar When Shapes Join Together.

Tru Thoughts kwam bij breakbeatliefhebbers definitief op de checklist toen Luis’ label in 2000 het debuutalbum, Animal Magic, van Bobono (Simon Green) uitbracht. Inmiddels telt de artiestenstal zo’n dertig album acts en verdienen er op de Tru Thoughts burelen negen mensen hun brood.

DJB: Wat trof je aan in Brighton toen je daar begin jaren ’90 kwam te wonen?

Robert Luis: “Het was heel anders dan nu.

Brighton werd toen nog een dorp genoemd, geen stad. Er waren diverse hogescholen en ook een universiteit, dus er liepen veel studenten rond. Toen ik er kwam, was house al erg populair. Mijn achtergrond was hip hop, ik draaide releases van Acid Jazz en iets later Mo’ Wax, en goede hip hop uit Amerika uiteraard. Ik probeerde een alternatief voor house te bieden. Dat was er niet, dus ben ik het zelf gaan doen.”

DJB: Jouw interesse was breakbeats, in iedere vorm. Wat trok je aan in dat geluid?

“Wat me altijd heeft geboeid aan breakbeats

en hip hop is dat je geen enorme studio nodig hebt om die muziek te kunnen maken. Dat was al zo in Londen, ik herinner me de crew van Shut Up And Dance die met minimale middelen sterke en ook invloedrijke producties wisten te maken. Die do-it-yourself mentaliteit komt regelrecht uit punk. Daar kon ik me in vinden.”

DJB: Had je al een aantal releases klaarliggen toen je in 1999 Tru Thoughts begon?

“Ik kende een paar mensen in Brighton die muziek maakten. Mijn plan was om een compilatie uit te brengen. Daarvoor had ik zelf ook een paar nummers gemaakt; niet al te goede nummers, als ik eerlijk ben. Eén van mijn flatgenoten kende Simon Green en die wilde voor ons een album maken. Dat was Bonobo. We hadden dus de mazzel om als klein onafhankelijk label te debuteren met een album dat breed aansloeg. Bonobo sloot precies aan op het geluid van dat moment, de late jaren ’90. Dat soort geluk moet je hebben. Als je te vroeg komt met een nieuw en afwijkend geluid, word je genegeerd.

Daarom ga ik nog steeds iedere week in de importwinkel de nieuwe releases checken.

Dat is de enige manier om je vinger aan de pols te houden.”

album uit van Flowering Inferno, de naam waaronder hij vanuit Colombia muziek maakt die is geïnspireerd door zijn nieuwe woonomgeving: latin met reggae en dub.

Hij is bij Tru Thoughts betrokken geraakt via een andere act op het label, Natural Self (Nathaniel Pearn). Die boekte Quantic voor de funkavond die hij organiseerde en ikzelf had de eerste Quantic single [We Got Soul op Breakin’ Bread] gekocht. Toen Will Holland ons kantoor binnenliep, gebeurde er iets.

Hij kwam de demo brengen van zijn eerste langspeelplaat. Die heb ik ’s avonds beluisterd en ik heb hem meteen gebeld. Hij was de producer naar wie ik op zoek was. Simon (Bonobo) maakte prachtige downtempo muziek, maar ik zocht ook iets voor de dj’s en dat was Will.”

DJB: Hoe zou je de identiteit van het label uitleggen aan een Amerikaanse muziekliefhebber?

“Zelf praat ik over ‘muziek met soul’, maar dat kan van alles betekenen: instrumentale funk, drum ’n bass, dub. Het is muziek gemaakt door mensen die de muziek voelen en gemaakt voor mensen die kunnen meegaan in hun creativiteit, die iets anders kunnen waarderen. Ik zou Tru Thoughts liever niet geclassificeerd zien als een funk label, of als een nu-jazz label. Het publiek luistert ook niet meer exclusief binnen enge genregrenzen. Dat was vijftien jaar geleden anders.

Toen luisterde je naar hip hop en alle andere muziek was rotzooi. Nu hoort men in muziek de invloeden uit andere genres en dat slaat een brug naar die andere stijlen. Er bestaat dus alleen maar goede muziek en slechte muziek.”

DJB: Het thema van dit nummer van DJB Magazine is technologie. Ziet Tru Thoughts de digitale technologie als een vriend?

“Ik moet zeggen dat onze verkoopcijfers ieder jaar zijn gegroeid. De verkoop van vinyl loopt terug, maar downloads nemen toe. En behoorlijk ook. Het label moet zich daaraan aanpassen. Tru Thoughts is begonnen op het moment dat downloaden opkwam, dus wij schrikken niet zo erg van de digitale revolutie. Maar er zijn ook labels die gewend waren om 50.000 stuks van een album te verkopen en dat zijn er nu nog maar 5.000.

Die labels hebben het lastiger. Technologie verandert en je moet méé met de ontwikkelingen. Regelmatig praten we over de vraag welke nieuwe technologie er beschikbaar is en wat we daar mee kunnen doen. Als je de muziekindustrie bekijkt vanuit het standpunt van een onafhankelijk label staat het er goed voor. Mensen die snel rijk willen worden, beginnen niet meer aan muziek. Degenen die dat wel doen, doen het uit liefde voor de muziek. Het is een strijd om te overleven en dat is goed voor de creativiteit. Als je van muziek houdt, zijn mindere tijden wellicht een voordeel want je moet harder je best doen en daar wordt de muziek beter van. Je kunt het je niet veroorloven om rommel uit te brengen. Het draait om kwaliteit.”

DJB: Will Holland alias Quantic en sinds kort ook Flowering Inferno is nu al tien jaar betrokken bij het label. Is hij de belangrijkste producer uit de Tru Thoughts stal?

“Zonder enige twijfel. Hij is de meest productieve act op het label, twaalf albums in tien jaar en nog allemaal goeie platen ook!

We brengen binnenkort het nieuwe (tweede)

DJB: Zie je in Engeland labels die directe concurrenten zijn? Labels die voor hetzelfde publiek gaan?

“Op dit moment zie ik geen concurrenten, ook niet de labels die vergelijkbare muziek uitbrengen. We helpen elkaar in feite, want we promoten ongeveer dezelfde muziek. Muziek die niet direct is gemaakt voor de radio,

pagina

41

muziek die een beetje buiten de mainstream valt. We hebben een goede werkrelatrie met Ninja Tune: we praten over de industrie en de ontwikkelingen. We zien elkaar dus niet als directe concurrenten. Sterker, we moeten elkaar helpen, want we staan allebei voor een bepaald genre en proberen die stijl onder de aandacht te brengen. Dat is mijn persoonlijke standpunt. Ninja Tune was de pionier van de breakbeats en al zodanig ook een groot voorbeeld voor Tru Thoughts. Afwijkende muziek die toch bij de massa kan aanslaan.”

DJB: Wat zijn de criteria die je doen besluiten om een artiest te tekenen of niet?

“Op de eerste plaats natuurlijk de muziek.

Maar tegenwoordig, met alle sociale netwerken, is het voor een klein label belangrijk om te werken met artiesten die discipline en een juiste werkinstelling hebben, en die ook de energie hebben om zichzelf te promoten via internet. Quantic en Belleruche, twee van onze best verkopende acts, treden veel op en promoten zichzelf goed. Tegenwoordig is een goede plaat uitbrengen helaas niet meer genoeg. We zoeken dus naar acts die bereid zijn om op te treden en te toeren.”

“Technologie verandert en het label moet zich daaraan aanpassen” DJB: Grote plannen voor dit jaar?

“We hebben net de act Maddslinky getekend; die heeft ook opgenomen als Zed Bias.

Dat is eigentijds, met elementen van dubstep en drum ‘n bass. Belleruche en The Bamboos komen met nieuwe albums. Will Holland komt met zijn tweede album als Flowering Inferno, dat is Quantic met Caraibische en latin invloeden. Hij komt later dit jaar ook met een Quantic album. In ons schema voor dit jaar staan al twaalf of dertien albums, en daar kunnen er nog een paar bijkomen. Dat wordt dus weer een druk jaar.”

Op 12 april verschijnt de jaarlijkse Tru Thoughts label compilatie Shapes. De dubbelaar biedt een actueel overzicht van het label, met 24 tracks van labelveteranen en nieuwe acts. www.tru-thoughts.co.uk www.myspace.com/truthoughtsrecords

weekendwijzer

illustratie lennard schuurmans

tekst tom van haaren

djbroadcast weekendwijzer

maart april 2010

TIP 6 Cultfarm @ Ekko, Utrecht Vrijdag 26 maart Disco! Mr Balihu, Daniel Wang komt langs. De wereldburger die op drie continenten woonachtig is geweest wordt ondersteund door de Duitser Motor City Drum Ensemble, die - zoals zijn naam zegt - duidelijk zijn inspiratie uit de Michigan USA haalt.

TIP 5 Klub Radar @ Tivolie de Helling, Utrecht Zaterdag 20 maart Nosaj Thing is de absolute headliner van de avond die naast zijn muziekproducties tevens visuals afvuurt. Verder ondermeer Tokimonstra, Max Tundra en de onverbiddelijke Freek Fabricius.

TIP 4 Below @ Trouw, Amsterdam Vrijdag 19 maart De hotste house producer uit New York komt langs. Levon Vincent, bekend van de labels Deconstruct en Novel Sound, staat in de voormalige drukkerij van de Trouw. Below residents Mark August en Jarno zijn tevens present.

TIP 3 Weekend Warriors @ Studio 80, Amsterdam Vrijdag 19 maart Als je op een high school in Detroit iemand krom ziet lopen moet het Kyle Hall zijn. De jonge Wild Oats labelbaas neemt namelijk synthesizers mee in zijn rugzak. Zet Soundstream en Melon erbij en zelfs je moeder vindt het vet!

TIP 2 Technootjes @ Simplon, Groningen Zaterdag 13 maart Gelukkig zijn gevoel voor mode en muziek twee afzonderlijke vakgebieden.

Kapsel en blouse mogen dan onooglijk zijn. Als house dj is Dixon de beste in zijn soort. Groningen here we come!

TIP 1 Planet Rose Invites Dekmantel @ Doornroosje, Nijmegen Zaterdag 13 maart M-Plant labelbaas Robert Hood komt over uit Detoit. Uit een faxapparaat in Manchester kwam kortgeleden een boekingsbevestiging voor Linkwood rollen. Verder Juju & Jordash, San Proper en Dekmantel Soundsystem. Aight!

TIP 12 Motel Mozaïque @ verschillende locaties, Rotterdam Donderdag 8 tot zondag 11 april Het meerkunstenfestival is de plaats waar muziek, theater en beeldende

TIP 11 Autechre @ Melkweg, Amsterdam Woensdag 7 april Vanwege de release van het nieuwe Oversteps album op Warp geeft de Britse IDM act een optreden in de Melkweg. Een optreden zoals altijd zonder visuele opsmuk. Lichten uit en gaan!

TIP 10 Convoi Exceptionnel @ Bibelot, Dordrecht Zaterdag 3 april He’s back! Na jarenlang een enorm schema van gigs te hebben afgewerkt nam Benny Rodrigues de eerste drie maanden van het jaar vrijaf. In de Bibelot is hij weer terug en staat hij naast Arjuna Schiks en Denman.

TIP 9 Awakenings Easter Special @ Westergasfabriek, Amsterdam Vrijdag 2 tot zondag 4 april Drie dagen lang bestierd Monumental de Gashouder in het eerst weekend van April. Over deze dagen verspreid staan ondermeer; Dubfire, Chris Liebing, Juan Atkins, Joey Beltram, Dave Clarke, Robert Hood, Kenny Larkin en Octave One.

TIP 8 Dawn Of A New Species @ Café d’Anvers, Antwerpen Vrijdag 2 april De Belgische danstempel nodigt de Argentijnse superstar dj Hernan Cattaneo uit . De in Buenos Aires getogen dj die bekend is van zijn werk op het befaamde Engelse progressive label Renaissance.

TIP 7 Dial Allnighter @ Trouw, Amsterdam Zaterdag 27 maart Meen je niet! Wat een kapot gruwelijke line-up! De Fransman Isolée komt een live-set verzorgen net als Duitser Lawrence aka Sten. En dat allemaal ter ere van het Dial label. Hulde!

TIP 17 John Dalhbäck @ Bozzini, Kerkrade Donderdag 29 april Hij is slechts 25 jaar oud en brengt al sinds 2002 hoog gewaardeerde releases uit. De jonge Dahlbäck telg is tijdens de nachtelijke verjaardagsfuif van Beatrix in Limburg te bewonderen.

TIP 16 Révolt @ Maassilo, Rotterdam Donderdag 29 april Liefhebbers van Franse rock n’ rave electro moeten op koninginnenacht in de Maassilo staan. Ondermeer Crookers, Vitalic, Simian Mobile Disco, Digitalism, Tiga, Erol Akan en Fake Blood treden op.

TIP 15 The Emperor Machine @ Effenaar, Eindhoven Vrijdag 16 april The Emperor Machine live band komt een optreden verzorgen vol hypnotische space age electro disco. Na het optreden gaat Clone verder met Legowelt, Alden Tyrell en Serge. Hard!

TIP 14 Electronation @ Klinch, Melkweg, Amsterdam Vrijdag 16 april De ongekroonde koning van Space Ibiza staat in de Melkweg. Steve Lawler is zijn naam en hij wordt vergezeld door Terry Toner, Furr en Hazendonk.

TIP 13 klinch: Foxes and Wolves @ Melkweg, Amsterdam Donderdag 15 april Het maandelijkse disco avondje van de Melkweg nodigt de belangrijkste disco act van de laatste tien jaar uit. De New Yorker Morgan Geist neemt de honneurs waar voor Metro Area.

kunst samenkomen. Enkele interessante namen zijn Hudson Mohawke, Fink, Dâm-Funk, Daedelus en Fuck Buttons.

tekst

michael oudman

fotografie en artwork

esmee van loon en gerrie van barneveld

djb report

Vodafone 360 report van EuroSonic Noorderslag!

Het festivalseizoen opent in mei? Nou, wat ons betreft is het vanaf januari al loos. Met EuroSonic Noorderslag in het hoge noorden van Groningen worden de muziekliefhebbers gedurende drie dagen en vooral nachten aan een serieuze test onderworpen in aanloop richting een nieuw feestseizoen. DJB was ter plaatse in samenwerking met Vodafone 360, de dienst die al je sociale contacten en netwerken bundelt in een overzicht. Op de live pagina www.djbroadcast.nl/360 kon je onze razende reporters $jammie the Money, Darko Esser en Eric van den Bogaard op de voet volgen in woord en beeld. Deze pagina’s bieden een overzicht van hun avonturen.

Vodafone 360 Om verslag te doen van EuroSonic / Noorderslag, bedienden $jammie, Darko en Eric zich van de Vodafone 360 Samsung H1, de eerste in een reeks handsets met Vodafone 360 – een nieuwe verzameling internetdiensten voor de mobiele telefoon en pc die alle contacten, sociale netwerken en online communities, entertainment en persoonlijke voorkeuren verzamelt op een plek.

De dienst ontwikkelt zich rap tot een ware 360 graden service voor al je info en entertainment.

In een mooi vormgegeven interface worden alle statusupdates van je vrienden weergegeven van Facebook, Hyves en binnenkort ook Twitter. Je eigen statusupdates komen tegelijk op Facebook en Hyves terecht.

Verder kun je je contacten van je telefoon, sociale netwerken, e-mail en chat accounts opslaan

in één interactief adresboek. Je contacten worden automatisch gesynchroniseerd en online opgeslagen op je persoonlijke 360 account, waar je ook je foto’s terug kunt vinden. Ideaal als het geval zich voordoet dat je zwalkend dan wel crowdsurfend over een festivalterrein je telefoon bent kwijtgeraakt. Mocht je in een ander geval je vrienden zijn kwijtgeraakt, maar je telefoon nog stevig in handen hebben; dan kun je via de locate / maps functie je hele clubje weer terugvinden in het donker.

Tenslotte is er de 360 shop voor muziek, games en apps en kun je met My Web je eigen startpagina inrichten. Waar vele partijen het proberen, lijkt Vodafone er als een van de weinigen in geslaagd een echt complete dienst te bieden voor de mobiele gebruiker anno 2010. www.360.com

pagina

45

pagina

46

tekst

michael oudman

fotografie en artwork

esmee van loon en gerrie van barneveld

pagina

48

Red Bull Music Academy

Red Bull Music Academy Info Sessions @ Motel Mozaique met The Gaslamp Killer en DJ Promo Voor de tweede maal organiseert Red Bull een middag met Red Bull Music Academy Info Sessions op het Rotterdamse Motel Mozaique Festival op zaterdagmiddag 10 april. De lectures tijdens deze middag (vrij toegang) zullen worden verzorgd door twee mannen die behoren tot de kopstukken van hun scenes: The Gaslamp Killer en DJ Promo.

The Gaslamp Killer is de meest gehype’te dj van de afgelopen 15 maanden. Waar een hype doorgaans niet veel meer is dan gebakken lucht, heeft de GLK bewezen een blijvertje te zijn en bewijst hij zich keer op keer met de meest heftige, eclectische sets op een bedje van beats en dubstep. Ook als producer doet William Bensussen (zijn echte naam) het met tracks en EP’s op labels als Warp, Brainfeeder en Obey bepaald niet onverdienstelijk.

De carrière van ‘onze eigen’ DJ Promo is een groot succesverhaal, maar succes komt je niet zomaar aanwaaien. Al sinds begin jaren negentig bouwt Promo zorgvuldig en zonder van zijn koers af te wijken zijn eigen hardcore imperium dat inmiddels bestaat uit een internationaal gerespecteerd label, een boekingskantoor en vaart onder de donkere The Third Movement vlag. Naast hardcore produceert Sebastian Hoff tegenwoordig ook hiphop (uiteraard met een rauw randje) op het TopNotch label van Kees de Koning.

De Info Sessions zijn er om jonge, talentvolle muzikanten, dj’s en producers te informeren en inspireren in de aanloop naar de internationale Red Bull Music Academy die eens per jaar plaatsvindt, elk jaar in een andere wereldstad.

Op het moment van schrijven vindt de editie van 2010 plaats in Londen met Mark Buning als Nederlandse afgevaardigde.

Tijdens Motel Mozaique worden op zaterdagmiddag 10 april de vrij toegankelijke Info Sessions gehouden in het Watt Café aan de West-Kruiskade 26, tussen 14.00 en 18.00. Check www.djbroadcast.nl/redbullmusicacademy voor meer informatie in de aanloop naar het evenement.Voor overige vragen kun je terecht bij eric. vandenbogaard@redbullmusicacademy.com.

tekst

pagina

49

eric van den bogaard

Red Bull Music Academy opent radiostudio in de Sugar Factory Op 24 april wordt de radiostudio van de Red Bull Music Academy in de Sugar Factory geopend middels enkele lectures door gerenommeerde radiomakers. Deze middag krijg je tevens de kans om in de fysieke dropbox je zelf ontwikkelde format voor je eigen show achter te laten. Wie weet heb jij binnenkort je eigen liveshow!

Onder de sprekers van deze middag vinden we twee ervaren mannen die elk op hun eigen manier bevlogen zijn van het radio maken.

Ten eerste is er I-F, Ferenc E. van der Sluijs, de man achter het wereldbefaamde webstation Intergalactic FM die komt uitleggen hoe je met relatief beperkte middelen, maar wel met visie en een onwrikbaar geloof in het verspreiden van goede muziek erg ver kunt komen. Vanuit zijn studio in zijn geliefde Den Haag, zorgt I-F voor draagvlak en bereik van een hele scene.

Ook Dennis Ruyer is deze middag aanwezig voor tekst en uitleg. Bij dansminnend Nederland staat Ruyer bekend als Mr Dance Department, een titel die hij overnam van Wessel van Diepen. Ook doordeweeks is hij op 538 te horen, van maandag tot en met donderdag presenteert hij tussen 19.00 en 21.00 zijn eigen show. In zijn verleden werkte hij voor illegale radiostations, waaronder Counterpoint Amsterdam.

De Red Bull Music Academy Info Sessions @ Sugar Factory op 24 april aanstaande duren van 14.00 tot 18.00 en zijn vrij toegankelijk.

Check www.djbroadcast.nl/redbullmusicacademy.com voor meer info. Voor overige vragen kun je terecht bij eric.vandenbogaard@ redbullmusicacademy.com. De shows vanuit de studio in de Sugar Factory zijn te beluisteren via DJBroadcast.fm.

tekst

michael oudman

djb gallery

pagina

51

Roel Determeijer Op de volgende pagina’s vind je een serie foto’s gemaakt door Roel Determeijer, naast fotograaf ook hoofdredacteur van online cultureel maandblad Herozero, met daarin veel aandacht voor jonge artiesten en kunstenaars. De serie foto’s die je op de volgende pagina’s kunt zien tonen allemaal jonge artiesten of bands.Voordat Anneke van Giersbergen, C-Mon en Kypski en Dem Slackers door Roel op de digitale gevoellige plaat zijn vastgelegd, zijn ze eerst gestyled door Nijnke van Willigenburg. www.herozero.nl/roel

C-mon & Kypski

Anneke van Giersbergen

Dem Slackers links Boemklatsch rechts

Kyteman

perCeptie & Kapabel zijn I.S.

illustratie

gijs kast

tekst

michael oudman

technologie special

pagina

57

DJB Future Forecast

Hoe lang nog, voordat je je vertrouwde DJBroadcast niet meer op papier door je handen laat glijden, maar alleen digitaal met je e-reader doorbladert? Hoe lang nog, voordat ook het establishment nieuwe, niet statische, interactieve kunstvormen accepteert? Hoe lang nog, voordat acteurs overbodig zijn, en robots en computer generated images geen last meer hebben van uncanny valley? Hoe lang nog, voordat we games niet meer kunnen onderscheiden van de werkelijkheid?

De strekking van dit artikel moge inmiddels duidelijk zijn geworden. Technologische ontwikkelingen volgen elkaar in rap tempo op, en niemand onder de veertig fronst zijn wenkbrauwen nog langer bij het zien van een augmented reality applicatie op een slimme telefoon. Wij gaan een stap verder, verlaten – op papier althans, fysiek is het nog niet gelukt – het heden, en landen in de toekomst. We hebben vier gesprekken met mensen die in hun vakgebied de innovatie niet uit de weggaan, en nieuwe mogelijkheden met beide handen aanpakken.

We spreken met onze vaste columnist Rogier van Kralingen over games, met Jochem Paap over muziek, met een deel van de heren van Pips:Lab over kunst en met Mischa Rozema van Post Panic over fi lm. Als we de heren mogen geloven, gaan we de minste veranderingen tegen komen in de clubscene, en de meeste in de wereld van de games. De verrassing zit hem wat mij betreft in de mate van verandering. Nanotechnologie gaat ons nog versteld doen staan van de mogelijkheden. Ik verbaasde me zelfs al over de hedendaagse mogelijkheden. Of dat aan mij ligt kan ik lastig beoordelen, maar dat is niet mijn taak. Mijn taak is om een toekomst beeld neer te pennen. Realistisch, verbazingwekkend, en soms lichtelijk beangstigend.

In mijn zoektocht naar de toekomst, is de eerste persoon die ik spreek Rogier van Kralingen.

Naast onze vaste game columnist is hij innovatie adviseur en game liefhebber. De perfecte man dus om te vragen wat de komende jaren onze wenkbrauwen gaat doen fronsen. “Een technologie die momenteel al voor handen is, en hier en daar opgepikt wordt door ontwikkelaars, is het door middel van hersengolven kunnen aansturen van bepaalde dingen. Je moet je voorstellen dat het nog niet extreem ver ontwikkeld is, ondanks dat het eigenlijk al een behoorlijke stap is dat ze het kunnen. Het schijnt een uurtje wennen te zijn – ik heb het zelf nog niet gedaan – maar daarna kun je in feite sturen met je digitale personage. Je hebt dan een help op met sensors. Het enige wat nog niet secuur is, is het daadwerkelijk uitvoeren van verschil-

lende acties. Het zou kunnen dat het in de toekomst gewoon mogelijk wordt. Dan gaat het er tijdens het gamen om spannen wie het meeste focus heeft, als je een competitieve game speelt.

Daarnaast is er nog een andere technologie die in ontwikkeling is. Je krijgt als het ware een surround beeldscherm. De beeldschermen zijn nu zodanig geavanceerd, en worden op een zodanige manier gebouwd, dat ze bijvoorbeeld een halve ronding hebben, waarmee je het volledige beeld wat jij als mens zou kunnen zien, wordt opgenomen door de game. Die technologie is nog veel te duur, maar is er al wel.”

“Er is ook nog een technologie die heel veel invloed gaat hebben op de industrie zelf. Dat is het cloud principe. Dat gaat sowieso veel invloed hebben op alles wat we doen. Je hoeft dan niet meer fysiek een zware grote harde schijf te hebben. Of een zware grafi sche kaart. Dat heb je niet meer nodig op het moment waarop je een hele snelle internet verbinding hebt. Dan wordt als het ware in jouw browser het beeld geprojecteerd van de game die jij wil spelen.

Dat betekent dat je in de toekomst niet meer nodig hebt dan een beeldscherm en een snelle internetverbinding. En een muis, of een stokje waarmee je bepaalde dingen aanstuurt. Als het al niet met die helm gaat. Dit is een ontwikkeling die extreem snel gaat. De eerste games die op deze manier werken, die zijn er al, maar doen nog steeds een beroep op de kracht van je computer. Een aantal games van een aantal jaren terug hebben ze via dit principe aangepast. Quake 3 is opnieuw uitgebracht als Quake Live, om via je browser te spelen. Dat betekent dus, dat je altijd op afstand elke game kunt spelen. Je huurt dus als het ware games, dus het bussiness model erachter zal ook enorm gaan veranderen. Voor de gebruiker wordt het een stuk makkelijker. Het enige argument voor een consument om naar de winkel te gaan, is bijvoorbeeld een exclusieve boxset. In onze perceptie heeft een fysieke drager een waarde, maar het zou heel goed kunnen dat iemand die nu jong is, die nu opgroeit, die fysieke drager niet meer percipieert met grote waarde. Misschien is het digitale, het virtueel, van genoeg waarde is. Dat heeft met cultuur te maken, achtergrond, mate van ontwikkeling.” Daar rijst bij mij de vraag of er nog wel behoefte is aan consoles. Rogier legt uit dat indie games daarop redelijk veel gezocht zijn. Bovendien is de cyclus tussen de consoles – drie jaar – doorbroken. Hoe langer we nu nog moeten wachten op de introductie van een console, hoe kleiner de kans dat het nog een succes gaat worden. Daarnaast, als het cloud computing principe doorzet, is er straks alleen nog maar de behoefte aan een beeldscherm.

Consoles hoeven ook niet meer vervangen te

worden vanwege grafische ontwikkelingen, games zijn al fotorealistisch. Rogier schetst nog een toekomstbeeld. “Ik denk dat we met handige beeldschermen gaan rondlopen, in plaats van laptops. Ze kunnen door middel van infrarood een toetsenbord projecteren. Dat gaat met sensoren. Met een beetje geluk komen ze ook nog met een mooi vormgegeven helmpje waarmee je die games dus kunt besturen.” Als laatste weet Rogier me nog te verbazen met een verhaal over een contactlens, die als het ware werkt als een scherm. Juist, zoals in Robocop.

Maar dan onzichtbaar. Stel je voor, je hebt geen reisgids meer nodig, geen navigatie meer, je hoeft niet eens meer op je telefoon te kijken. En ja, deze lens bestaat al. Augmented informatie, op je oog. De bionische mens, laat niet heel lang meer op zich wachten. “Het ligt eraan hoe we het accepteren. Want misschien vinden we het wel heel irritant. Of eng.”

De tweede persoon die ik spreek is Mischa Rozema van Post Panic. Brood verdienen doen ze met commercials, maar de liefde ligt weldegelijk bij het produceren van films. Ik spreek af in het erg fraaie Post Panic hoofdkantoor in het centrum van onze hoofdstad, en vraag Mischa als eerste naar het nu. “We leven op dit moment al in een hele interessante tijd, waarin eigenlijk alles kan. Het moedigt enorm aan voor artiesten of kunstenaars om aan de slag te gaan. Met huidige technieken heb je geen kaders meer. Ik vind dat een hele fijne gedachte, maar sommige mensen worden daar wel gek van denk ik. Je moest vroeger een enorme technische bagage hebben om een simpele animatie te kunnen maken. Nu kun je in je eentje filmpjes maken.

Wat je nu ziet gebeuren, is dat vooral mensen uit andere disciplines, grafisch vormgevers bijvoorbeeld, zich mengen in bewegend beeld.

Daar gebeuren hele speciale dingen. Een nieuwe generatie regisseurs is veel visueler, heel anders ingesteld dan filmschool studenten, regisseurs. We krijgen dus een hele andere be-

nadering van bewegend beeld, zoals de Spike Jonze’s, de Gondry’s. Het is de voorbode van wat komt. Ik denk dat er een veel creatievere manier van film maken ontstaat, omdat ineens alles kan, en dat is een fantastische ontwikkeling. Ik denk dat de mogelijkheden te weinig gebruikt worden, het wordt niet voldoende geadopteerd door filmers die er nu zijn, of de reclamewereld die er nu is. De echte grote reclamebureaus worden nog steeds gerund door mensen die misschien de zestig al over zijn, en niet de affiniteit hebben met technologie, en niet die creatieve manier van denken hebben die wij hebben. Ik weet niet of ik dat vervelend vind.”

Hardop vraag ik me af of er wellicht ooit een tijd komt dat acteurs niet meer nodig zijn, of dat filmen op locatie nooit meer nodig is. “Het gaat enorm verbreden. Die Hollywood formule gaat er aan. Dat hoop ik in elk geval. Ik heb ook wel eens eerder in forums gezeten, met vraagstukken over of we straks nog wel acteurs hebben.

Acteurs zullen waarschijnlijk wel blijven, omdat bepaalde regisseurs die input van een acteur nodig hebben, dat samenspel. Ik weet zeker dat wanneer Stanley Kubrick de mogelijkheid had gehad om geen acteurs te gebruiken, hij dat ook niet had gedaan. Hij wist zo ongelooflijk goed wat hij wilde en had 100 procent zeker voor kunstmatige acteurs gekozen. De technologie gaat niet alleen verbreden, maar ook de manier waarop film verteld wordt. De echte actiefilms zijn niet langer de kaskrakers. Vroeger werd je opgewonden als er een Schwarzenegger film uitkwam in de zomer. Dat mag van mij blijven, en dat zal ook wel gebeuren, maar er gaan mensen op andere manieren met verhalen en technieken aan de gang.” Minder ruimte voor kaskrakers, meer voor creatieve alternatieven dus. Waar ik verder benieuwd naar ben, is de wijze waarop films geconsumeerd gaan worden. Gaan we nog wel naar de bioscoop straks? “Dat is een hele moeilijke vraag. Het is met al die plasmaschermen wel veel leuker

geworden om thuis een filmavond te organiseren, om thuis films te kijken. Het is nooit een bioscoop ervaring. Ik denk wel dat er een bioscoop ervaring zal blijven, alleen dat moet altijd iets kunnen bieden wat je thuis niet kan.

Zoals nu bijvoorbeeld 3D. Er moet gewoon een technische voorsprong blijven.” De toekomst voor fysieke dragers voor consumenten ziet er minder rooskleurig uit volgens Mischa. “Dat is helemaal niet nodig! Het is gewoon een soort ruis die er tussen zit, dat je het schijfje in een apparaat moet stoppen. Dat zijn handelingen die er niet toe doen. Nieuwe generaties zullen straks ook DVD’s niet missen. Ook bij de CD is nooit echt een emotionele waarde geweest volgens. De volgende generatie maalt daar gewoon niet om.” Mischa krijgt van mij de vraag voorgeschoteld om een beeld te schetsen van 2020. Niet reuze ver weg, maar wel genoeg om veel ontwikkelingen te zien komen en gaan.

“Het is moeilijk, als het nu 2050 zou zijn, zou ik zeggen je plugt gewoon een kabel in, achterin je nek, maar dit is nog best dichtbij. Ik zie de creatieve verbreding verder gaan. Kleine film krijgt een veel betere kans. Juist door die verbreding, net zoals wat nu bij muziek aan de gang is. Veel meer ruimte voor subcultuur, omdat er niet meer zo gestuurd kan worden door grote productiemaatschappijen. Het wordt veel meer een vraag ding, dan een aanbod ding. Een hele goede zaak. Technologische ontwikkelingen kan ik moeilijk voorspellen, ik weet niet of er dan 8D cinema is ofzo. Geur bioscoop is ook een beetje zinloos. Pretpark taferelen. Wie weet dat straks met de indie films, er weer meer kleinere zaaltjes gaan komen.”

Jochem Paap, beter bekend als Speedy J is de derde persoon die ik spreek over de toekomst.

Zijn specialiteit is muziek, of beter gezegd geluid. De Rotterdammer legt me uit dat clubben zal blijven bestaan, en dat dj’s zullen blijven bestaan, maar dat er meer ruimte komt voor visuals, en dat muziekstukken op andere manieren

gebruikt gaan worden. “De muziek die ik maak, maar sowieso alle electronische muziek, is een soort muziek die gedreven wordt of bestaat bij de gratie van technologie weet je wel. Je kunt met technologie omgaan zoals het bedoeld is, maar je kunt ook de grenzen opzoeken van wat je met je tools doet. Dat is voor mij een heel belangrijk aspect van hoe ik muziek maak. Het uiterste uit dingen proberen te halen om steeds iets nieuws te doen, om steeds meer te ontdekken, en om steeds meer te pushen. Dingen maken die mensen nog niet gehoord hebben, of die ik zelf nog niet gehoord heb. Het is voor mij in elk geval een inspiratiebron om aan de slag te gaan met dingen die nieuwe mogelijkheden met zich meebrengen.Ik denk dat er veel meer op het podium geïmproviseerd gaat worden.

Traditioneel gezien zijn dj’s afhankelijk van platen, die een minuut of zes of acht duren.

Door middel van mixen of een derde deck kun je daar een behoorlijke draai aan geven, maar je zit nog steeds vast aan de arrangementen van de platen zoals ze zijn. Steeds meer mensen gebruiken Ableton of Traktor, dan kun je zegmaar stukjes als een tool, als een gereedschap gebruiken. In elke volgorde die je wilt. Je kunt dingen terwijl je ze draait van arrangement veranderen, of stukken eruit pikken die je leuk vindt. Ik denk dat mensen de mogelijkheden van technologie nog niet helemaal gebruiken.

Er wordt nagedacht over de mogelijkheden die een dj programma kan bieden, maar dan wordt het eigenlijk één op één gekopieerd. Mensen kijken niet wat een instrument of draaitafel in de context van een computer aan extra’s kan bieden. Een soort van een gekopieerde versie.

Terwijl je er zoveel meer mee kunt doen, veel meer dan bij fysieke apparaten.”

“De komende tien jaar is de clubscene steeds minder afhankelijk van hits. Van platen die door iedereen gedraaid worden en herkent worden.

Iedereen heeft altijd toegang tot elk muziekstuk.

Alles wat gemaakt wordt, is wanneer het af is toegankelijk voor de hele wereld. Het zal steeds meer aankomen op de persoonlijke keuze van de dj of performer in plaats van het toegang hebben tot dingen die exclusief zijn voor je.

Muziek is steeds meer uitwisselbaar. Het wordt steeds meer gebruikt als een gereedschap, en niet meer als iets wat al af is, of een eigen identiteit heeft. De identiteit wordt toegevoegd door de gene die er mee aan de slag is. En ik vind dat een fijne ontwikkeling. De handtekening van de individuele performer is dan veel duidelijker zichtbaar, in plaats van dat mensen met hun handjes staan te zwaaien op plaatjes van anderen. Dat heb ik nooit zo interessant gevonden.

Muziek en kunst varen wel bij mensen die hun eigen kleine twist eraan geven. Er zullen altijd nieuwe manieren gevonden worden om met apparatuur om te blijven gaan. Ik denk dat de computer een grote rol blijft houden, maar er zullen ook subcultuurtjes zijn die teruggaan naar alles analoog, naar hardware. Verder denk ik dat er ook nog meer een fusie tussen beeld en geluid gaat ontstaan. Dure apparatuur blijft steeds bereikbaarder worden. ” Voor het vierde en laatste gesprek reis ik af naar het rommelige laboratorium van Pips:Lab, waar ik me net iets te nonchalant op een net iets te ver

interactie voor zo’n robot moet creëren, omdat het anders heel erg word zoals multimedia vroeger werd toegepast, bijvoorbeeld op een scherm speelt een fi lm, en een acteur reageert daar op. Maar je wilt natuurlijk uiteindelijk wel de dialoog aan gaan met zo’n object.” Keez mist nog iets. “Dingen op afstand. Als ik naar mezelf kijk word je zo wereldburger. Thijs was net in Frankrijk, ik was net in Zweden, ik denk dat – want samenwerken is een beetje de bliss in de kunst – kunnen samenwerken over afstand wel iets is voor de toekomst. Virtual Reality is een tijdje een hype geweest, maar is weer aan het afnemen, maar ik denk dat dat stiekem weer een opleving gaat krijgen. Of dat nou augmented is, of een soort van reality op afstand, een soort van telepresence. Daar zie ik wel dingen in. Dat je ergens iets kunt bekijken, of iets kunt doen, terwijl je niet aanwezig bent.” Ik zie voor me een acteur in Nederland, die als hologram verschijnt bij een acteur op het podium in Barcelona. De acteur uit Barcelona, zal dan als hologram in Nederland verschijnen. Beide heren antwoordden instemmend. “Of je speelt met zes acteurs één persoon” vult Keez aan. “Ik ben dan de pink, en Thijs de rest van het lichaam.” doorgezakte en daardoor erg hard zijnde bank laat zakken en het gevoel heb dat ik mijn staartbeen breek. Met een grimas op mijn gezicht vraag ik Thijs en Keez – Daan staat te bellen op de gang, Stije en Steven zijn er niet – te vertellen over hun toekomstblik. Keez legt uit over kunst en technologie. “Veel vooruitstrevende kunst is voor mij juist innovatie. Als je terugkijkt naar welke mensen nog steeds herinnerd worden, zijn dat mensen die verder gegaan zijn in een bepaalde techniek. Er is nog weinig overdracht tussen kunst en technologie, de kunstenaar is nog steeds die jongen die thuis zit te schilderen. Dat begint nu te veranderen. Omdat wij multidisciplinair zijn, kunnen we makkelijker die stap ondernemen om gekke kunstvormen te combineren met technologie. Als je kijkt naar games, of Hollywood, moet ik soms lachen om de dingen die wij verzinnen.” Als ik vraag of de heren iets missen, een technologie, zegt Keez zonder na te denken “Robots! Ik denk dat je een kunstenaar of een kunstproject prima kunt helpen met een robot. Een robotarm, waar we binnenkort ook naar gaan kijken.” Thijs legt uit. “Ik denk niet dat alle spelers worden vervangen door robots, maar ik denk dat een robot als zijnde een speler aanwezig kan zijn op het podium, of in de band” Ondertussen is Daan de ruimte binnen gelopen, en zit fl ink te rommelen met wat draden. Keez vraagt wat hij in godsnaam allemaal aan het doen is, en we besluiten het gesprek voort te zetten in de keuken. Keez: “Als we toch aan het fi losoferen zijn, je zou natuurlijk ook allerlei algoritmes kunnen schrijven. Ik ben blij dat we weg zijn van jazzmuzikanten, ik kan nu een schandelijke opmerking gaan maken over dat jazz gepingel ook maar een soort algoritme is op een bepaald thema. Dat kun je ook een robot aanleren. Wat het oplevert weet ik niet, maar je kunt op een gegeven moment wel intelligentie creëren. Als iemand doodgaat zou je ook zijn muzikale identiteit kunnen analyseren, en laten naspelen door een robot. Het is wel vergezocht, maar…” Thijs vult hem aan “Ik denk wel dat je de vrijheid en

Als ik vraag hoe een Pips:Lab show er over tien jaar uit kan zien, volgt een diepe zucht. Thijs: “Ik kan me ook goed voorstellen dat het podium zich helemaal niet meer bevindt in de werkelijke wereld, maar dat het helemaal plaatsvindt op het internet. Waarbij wij dus ook helemaal niet meer aanwezig zijn, maar over de wereld verspreid zijn. Wanneer dat is, ligt aan de technische mogelijkheden.” Keez vult aan “Ik denk dat dit over twee jaar al kan.”Thijs: “Mensen hoeven niet meer overal naar toe, mensen kunnen vanaf thuis kijken en meedoen. Ik vind dat meedoen wel heel belangrijk eigenlijk. Ik kan me ook voorstellen dat wij niets meer doen, dat we alleen een skelet neerzetten, waarbij het publiek de voorstelling invult” Keez: “Of je kan een soort van programma uploaden in mensen, dat je hun spieren met electriciteit beïnvloed.

Je zou op een acteur een bepaald programma kunnen afspelen, zonder dat hij doorheeft dat hij hele stukken speelt, met bepaalde teksten.

Als een soort bandrecorder. Misschien hebben wij over tien jaar de wereld overgenomen, en dan werkt iedereen als bandrecorder voor ons.” Thijs: “Ik zie het ook nog wel gebeuren dat radio en televisie verdwijnen. Geïmplementeerd in mensen. Ik zie dat wel voor me. Je hebt dat al in brillen zitten, kleine televisietjes. Die plak je gewoon op je lens. Klaar. Een klein plugje er bij. Wat dat betreft zal het implementeren van techniek in het lichaam ook verder blijven gaan. Je krijg steeds meer een vergroeiing tussen mens en techniek.” Keez “Waar ze nu ook volgens mij mee bezig zijn, is een knopje achter in je nek. Elke keer als je zin hebt in een sigaret, dan druk je er op, en een bepaald gedeelte van je hersenen krijgt een sparkje, en dan ben je je verslavingsprikkel kwijt.”

Ik vraag of museumbezoeken in de toekomst nog nodig zijn. Keez: “Als je diep in de toekomst gaat, wordt iedereen een slap hoopje vlees met een groot brein en een internet aansluiting, en that’s it. Nee, maar traditionele kunst vormen hebben een grote historie. En bovendien

vinden mensen het fijn om ook nog andere voorbeelden te zien. Ik denk dat schilderen altijd zal blijven. Maar ik denk ook dat er mensen zijn die niet alleen maar een nieuw kunstwerk gaan maken, maar ook een nieuwe kunstvorm.

Lichtschilderen bijvoorbeeld is een nieuw soort medium. Ik denk dat er wel nieuwe media bij komen. Video schilderen ofzo. Het zit tussen fotografie en schilderen in.” Thijs: “Vroeger had je zo een pallet op je arm, en daar schilderde je mee, en dat wordt dan een videobeeld, en dan kun je er op een ander beeld mee schilderen.”

Keez: “Ik denk dat schilderen wel tot in de eeuwigheid blijft bestaan. Maar ik weet niet of taal blijft eigenlijk, in geschreven vorm. Vast wel, maar het gaat er steeds meer uit. Ik vind het zelf tegenwoordig om een video instructie te zien over iets, dan dat ik het lees.” Thijs: “Ja, of dat talen gaan verdwijnen, en dat iedereen gaat spreken in een soort van programmeertaal.”

Keez: “Da’s een beetje een gekke!” Thijs: “Ik kan me wel voorstellen dat wanneer de input, waar we nu gebruik van maken, je ogen, je neus, allemaal vervangen is, het geen nut meer heeft om te kijken naar een schilderij. Als die input digitaal gezien veel sneller, helderder, strakker, in je hersenen geprojecteerd wordt, dan is dat veel beter dan de wazige blik van een oog met een beetje staar wat er naar kijkt.

Ik vraag me inderdaad af of we nog wel naar het museum gaan. Misschien is de ervaring wel intenser als je het niet doet. We gaan naar Machu Picchu toe? Nee niets, waarom zou je er naartoe gaan als je het zo je hersenen in krijgt, alsof je er als een zwaluw doorheen vliegt.

Het is niet voor te stellen hoe snel dingen zich kunnen ontwikkelen. Second Life, dat was eerst een hype, maar nu ga je kijken hoe je dat kunt toepassen op een goede manier. Het is eerst een hype, net als die 3D schermen. Daarna gaat het pas naar een next level, waarin het een functionaliteit krijgt in de maatschappij.” Keez: “Wat je misschien in de toekomst hebt, is een kunstwerk dat aanpasbaar is aan wie er kijkt.

Een soort van interactieve fi lm. Wat misschien juist weer niet interessant is.” Thijs: “Ik zie wel veel toekomst voor telepathie.” Daan: “UPC telepathie!” Thijs: “Daar zijn we echt fucking dichtbij volgens mij. Eigenlijk zijn we er al, we hebben alleen nog USB aansluitingen nodig.”

pagina

62

djb files

tekst

eric van den bogaard

Musik in Berlin Voor velen is een weekend Berlijn synoniem met doorhalen tot de vlucht, bus of trein terug. Easyjet-ravers heten deze clubtoeristen in de volksmond. Niks mis mee natuurlijk, Berlijn is bij uitstek geschikt voor wilde nachten waar geen einde aan komt. Het feest is altijd nog wel ergens aan de gang. Maar wie net iets meer wil weten van de muziekstad Berlijn zou eens op pad moeten gaan met Evelyne Levêke. Sinds enige tijd organiseert zij groepsreizen onder de noemer Musik in Berlin langs de muziekgeschiedenis van Berlijn vanaf de jaren ’20 tot heden. DJB ging een paar dagen met haar mee. Het volgende verslag geeft een kleine greep uit het excursieaanbod van de tour weer in woord en beeld.

Evelyne Levêke: Staat aan het hoofd van cultuureducatie en -promotie organisatie Sowieso 030. 030 is het kerngetal van zowel Utrecht als Berlijn, de steden waarin Levêke hoofdzakelijk werkzaam is. Musik in Berlin is het meest recente educatieve project van haar bedrijf.

Berliner Philharmonie: Levêke heeft zich voor deze trip omringd met een groepje HKU studenten dat meteen na aankomst op woensdag een programma voorgeschoteld krijgt. DJB stapt in op donderdag en ziet eerste een prachtige Marlene Dietrich tentoonstelling in het Filmmuseum. Na een goedekope edoch copieuze lunch in de kantine van de Musikhochschule krijgen we een rondleiding door de Berliner Philharmonie, waarbij de nadruk vooral ligt op de revolutionaire asymmetrische vormen en akoestiek van het gebouw van de hand van architect Hans Scharoun.

fotografie

lianne van de laar

pagina

63

Tresor: De stilte in Tresor overdag is oorverdovend als we een tour krijgen door de gewelven van de club. Hoogtepunt van de rondleiding is een kijkje in wat we maar ‘Tresor overig’ zullen noemen, 45.000 vierkante verspreid over acht verdiepingen industriële ruimte meter ruimte achter club die nog niet wordt benut. Op het moment wordt er soms eens een Hollywood- of andere megaproductie gedraaid, maar de handen van het Tresor team jeuken om er een club van te maken. Je kunt de doffe bassen en snerpende hihats al bijna voelen als je door het duistere en ijskoude monument loopt Na de tour volgt een gesprek met de Nederlandse Tresor programmeur Peter Entjes, die zijn verhaal vertelt en vervolgens vragen beantwoordt van de enthousiaste studenten.

UFO Sound Studios: Dit is onze laatste stop op de dag dat we tevens worden geconfronteerd met een wrang stukje recente geschiedenis in de Stasi gevangenis, waar gedurende ongeveer 40 jaar de meest mensonterende wreedheden hebben plaatsgevonden. Hoe groot is het contrast met de prachtige UFO Sound Studios, gevestigd in de Musikbrauerei (inderdaad, een oude bierbrouwerij waar nu muziek wordt gemaakt). We worden ontvangen door Fabian, een zeer sympathieke engineer en totale vakidioot die ons zijn volledige collectie microfoons toont met bij elke mic een verhaal. Verder laat hij ons horen wat de grote voordelen en (vooral financiële) nadelen zijn van analoog opnemen, onder meer met behulp van een compressor die nog door David Bowie is gebruikt. Als Levêke hem niet had onderbroken tegen het einde van de middag, hadden we er nu waarschijnlijk nog gestaan.

Muziekreis door het Berlijn van toen en nu – van jazzhel tot technohemel Bij de Musik in Berlin tour hoort een boek dat je enige tijd voor aankomst krijgt thuisgestuurd, zodat je beschikt over een zekere basiskennis wat betreft de Berlijnse muzikale geschiedenis tegen een sociaal-maatschappelijke achtergrond. ‘Muziekreis door het Berlijn van toen en nu - van jazzhel tot technohemel’ is geschreven door historica Leonor Jonker onder redactie van Evelyne Levêke en claimt niets meer te zijn dan een reisgids door muzikaal Berlijn. Het leest heerlijk weg en schept een goed beeld van muziek in de stad door de jaren heen. Ook een aanrader voor de muziek liefhebber die niet van plan is de tour van Levêke te gaan doen.

Meer info Klinkt bovenstaand verhaal je als muziek in de oren en lijkt het je leuk om Berlijn eens van een andere kant te zien? Ga dan naar www.musikinberlin.com voor prijzen, meer info en reserveringen. Wat ons betreft is de reis een absolute aanrader!

Helaas konden we niet al het beeldmateriaal van de tour kwijt op deze pagina’s. We zullen extra materiaal publiceren op www.djbroadcast.nl. www.musikinberlin.com

pagina

68

djb shortcast

tekst

michael oudman

Bison Wereld bezetting in het nieuwe project van Holger Czukay, Ben Smith, Paul Murphu, Salvatore Principato en Ursa Major – de vrouw van Holger.

Niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk een wereldbezetting. De leden komen namelijk uit zo ongeveer alle mogelijke windstreken – vandaar voorlopig een gebrek aan persfoto’s, het team is nog niet samen op de foto geweest. Het eerste resultaat is discowavepop. Ofzo. Hoe dan ook, zoals we gewend zijn van releases op Claremont 56 staat de liefde voor muziek boven alles. Way To LA, zoals de eerste release heet, is een dromerig stuk muziek, met een geweldige hoes. Zet de plaat op, denk aan de hoes, en droom weg.

Als de volgende release weer net zo in de roos is als Way To LA, zijn we definitief fan.

Cro-Magnon

Jacob Korn

Niet alles uit Japan doet denken aan synthetische materialen, genetische manipulatie of robotten.

Muzikaal gezien kunnen ze in het land van de rijzende zon gelukkig ook meer dan karaokeen. Vette funk maken bijvoorbeeld. Sinds 2004 bezetten Shigekazu Otake, Tsuyoshi Kosuga en Takumi Kaneko de band Cro-Magnon en ze doen alles wat ergens tussen jazz, funk, house en minimal zit. Breed? Tja, best wel, maar wel on-ge-loof-lijk dik. Het schijnt dat de heren ooit eens in Nederland hebben gestaan, tijd dus om ze nog een keer hiernaartoe te halen. www.cro-magnon.jp

Deze duitse producer en mediakunstenaar werkt voor het Trans-Media-Lab in Dresden aan manieren om elektronische livemuziek interactiever te maken. Eerder produceerde hij onder het alias Granufunk en werkte samen met Sebastian Gaiser als Sket. Onder zijn eigen naam maakt hij vooral heerlijk diepe house. Check vooral even het vrolijk makende I Like the Sun (But Not on LCD’s) – die hoes ook! Lief! - en het wat serieuzere maar oh zo dope Selene. En vergeet uiteraard ook niet de podcast te checken die hij onlangs speciaal voor DJBroadcast gemaakt heeft. www.jacobkorn.de

pagina

70

djb shortcast

tekst

michael oudman

Massimiliano Pagliara Deze in Italië geboren en in Berlijn wonende producer neemt je graag mee terug naar de ‘80’s. Uit zijn handen komen bitterzoete, romantische new wave en pittige italo disco in een modern jasje.

Zijn unieke sound komt voort uit een enorme verzameling synthesizers en analoge muziekinstrumenten. En als hij niet achter zijn synthesizers zit, kun je hem het best gaan zoeken in de dansschool. Hij is namelijk naast producer ook nog eens professioneel danser en choreograaf.

Check zijn release op Rush Hour, Sensation 9, met daarop ook een geniale Morodereske remix – alhoewel we ook voor kunnen stellen dat je ‘m te vies vindt - door Marco en Orpheo www.myspace.com/massimilianopagliara

Lone Als je geen genoeg kunt krijgen van muzikale genieën als Joy Orbison, Bibio en Flying Lotus moet je maar even snel opzoek gaan naar materiaal van Lone. De muziek van deze Britse electro-hop producer, die in het dagelijks leven luistert naar de naam Matt Cutler, heeft volgens Bibio himself een zeer levendige persoonlijkheid. Iets wat een artiest in deze tijd niet kan missen om succesvol te zijn. Cutler zelf zegt dat bands als Boards of Canada en Madlib en Britse muzikanten als Keaver, Brause en Bibio zijn grootste inspiratiebronnen zijn. Zijn album Ecstacy & Friends dat vorig jaar zomer uitkwam, wordt hier bij DJB nog veelvuldig gedraaid. Al enthousiast geworden? Dan is zijn alom geprezen zomeralbum Lemurian uit 2008 ook zeker een aanrader. www.myspace.com/lonemusic

Mike Slott Hij is de ene helft van het spraakmakende hip hip duo Heralds of Change, wat hij samen met niemand minder dan Hudson Mohawke vormt. Hij wordt liefkozend ‘de Sun Ra van Fruity Loops’ genoemd en zijn geniale nieuwe minialbum Lucky9teen was binnen een week uitverkocht. Zijn stijl kunnen we het best omschrijven als golden age hip hop met invloeden uit free jazz en jaren ‘80 jaren boogie. Slott (ook wel Slottkavic) heeft zijn talent niet van een vreemde. Zijn vader was een jazz artiest, zijn broer tekende bij Sony BMG op 17-jarige leeftijd en zijn neef zat in Ierlands meest succesvolle golden-era hip hop groep. www.myspace.com/mikeslottbeats

pagina

fotografie/productie/styling

72

assistent styling voor MEN_at_WORK Amsterdam

lianne van de laar

nathalie nols

Top Gear Technologie is niet sexy. Voor het gros van de mensen althans. Maar sommige mensen kunnen zich toch verliezen in de liefde voor een apparaat. Ze zijn er aan verknocht en nemen het als het even kan met zich mee. Muzikanten hebben liefde voor een bepaald instrument of voor een stuk gear. Ze weten wat het doet en kunnen het blind bedienen.

Nu, foto’s van een aantal van die muzikanten zie je op de volgende pagina’s, vergezeld van hun apparatuur en een romantische brief aan hetzelfde stuk gear. Lees hoever de liefde kan gaan.

My dearest Ebony,

E

verytime I smell fresh wood I smell you.

Even in the short time we are together we have already shared so many beautiful moments.

The moments we melted together and those when you were laying in the back of SJEF. Even though you don’t talk so much I know you enjoy those moments just as much as I do.

My dearest ebony. I hope we may share many more beautiful moments together.

I love you!

Abmip Pim over zijn Ebony

Knobsticker Pim: shirt 8mm. via MEN_at_WORK jeans Levi’s via MEN_at_WORK sneakers Footwork via MEN_at_WORK Eelco: shirt Wrangler via MEN_at_WORK vest Diesel via MEN_at_WORK www.menatworkshop.com

pagina

73

Dear sweet 101 of mine,

T

his is me, Cellid, writing letter of love to you, my favourite keyboard to play with. I love you.

You are my little darling, I must say.

I want to tell you why. Yes. I remember when I first saw you. It was in synthesizer shop in Tokyo. Yes. You were laying there and looking at me all the time, but I didn’t want to take you home immediately. Later that day I realised I miss you already, so I went back to the shop to pay money. I take you home yes. You make very sweet sounds when we play. I like it when you make sweet sounds.

You are my little darling.

Kisses, Cellid Eelco over zijn Roland 101

Mijn liefste,

I

k herinner mij de dag dat ik je voor het eerst in mijn vizier kreeg nog als gister. Je lag daar zo prachtig, in een bundel van licht, en iedereen moest naar je kijken.

Jij deed alsof het niks was en bleef hard als staal, en weet dit, mijn ridder: zelfs dat vind ik prachtig aan je.

Je koele, kille blikken laten mij sidderen van opwinding.

Ik kan niets anders meer dan denken aan jou, ik slaap niet meer, eet niet, drink niet, en wil niet meer. Ik kan je niet bezitten. Ik kan je niet aan. Ik wil zo graag, maar als ik in je buurt kom schreeuw je en scheur je.

Je bent al bezeten.

Voor altijd je jouwe, Kimberly Kimberly over het fuzzpedaaltje van Chris

Daily Bread Kimberly: vestje Ichi jeans 8mm. sneakers Converse Stefan: vest Insight sneakers Converse Chris: shirt 8mm. jeans 8mm. sneakers Converse alles via MEN_at_WORK www.menatworkshop.com

Liefste. Beste. Mooiste Axiom 49.

I

k ken je niet zo lang, maar we hebben veel met elkaar gehad.

Je bent geen Korg, en ook geen MPC.. Meer iets ertussenin, maar je doet zeker niet voor ze onder.

Ten minste.. Met behulp van wat plugins, maar dat is niet erg.

Ik heb je hulp ook niet heel erg vaak nodig gehad, maar je was er altijd wanneer het wel nodig was.

Ik schrijf deze brief ook om je daarvoor te bedanken.

Bedankt.

Voor alles.

Van je touch sensitive pads tot je pitch bend.

En van je transpose tot die draaiknopjes waarvan ik nog steeds niet weet waar ze precies voor zijn.. Dank je wel.

Ik hoop dat je het niet te zwaar opneemt, maar nu gaan we helaas afscheid van elkaar moeten nemen.

We zijn elkaar ontgroeid.

Het was een korte tijd, maar ik heb er zeker van genoten.

En ik weet dat het wederzijds is.

We moeten nu beide verder. Het heeft geen zin om in het verleden te blijven steken, voor ons beide, maar ik zal nog vaak terugdenken aan de tijden die we samen hebben gedeeld.

Ik wens je heel veel sterkte en liefde toe in de toekomst.

Je beste (en enige) eigenaar ooit, Hayzee Hayzee over zijn Axiom 49

Hayzee vest Junk de Luxe via MEN_at_WORK sneakers Nike www.menatworkshop.com

E

enzaam op Marktplaats, als verloren in ‘t geel: Het zwart van je lichaam, fier, sensueel Je vraagprijs was hoog, mijn verlangen was groot Je staarde me aan, in je kistje van rood

En nu je van mij bent, volg je me trouw Over land, over zee, terzij van je vrouw Je laat me nooit zitten, maar blijft naast me staan En als ik dan naar huis wil, dan laat je me gaan Je stuwt, je suist, je kreunt en je knort ‘k Prop kabels in gaatjes tot je schreeuwt van genot Vurig en diep, ongenadig en heet, Ben je mijn liefde en maakt me compleet Krause over haar Korg MS-10

Krause (Susanne Clermonts) jurkje 8mm. via MEN_at_WORK schoenen United Nude www.menatworkshop.com

A

ls er iets is waar ik mijn gloeiend hete fallus in wel duwen is het jouw fluweelzachte crèmekleurige gleufje. Ik explodeer bijna bij het idee jou hevig klaar te vingeren op mijn bureau terwijl ik je flanken stevig aflik met mijn door en door slijmerige pindakaastong, waarop ik vervolgens je reeds pokdalige gelaat volsproei met m’n warme doch niet geheel gezonde zaad.

Het maakt mij niets uit dat je niet moeders mooiste meer bent Het gaat tenslotte om hoe je vanbinnen in elkaar zit. Naast dat ik je dus hoe dan ook afschuwelijk aantrekkelijk vind, ben je mijn zielemaatje tot de dood ons van elkander scheidt.

Liefs, voor altijd de jouwe Steven Steven de Peven over zijn MPC 2000

Rednose Distrikt Steven de Peven: shirt Junk de Luxe via MEN_at_WORK colbert Cold Method via MEN_at_WORK Aardvarck: vestje Cold Method via MEN_at_WORK sneakers Patta www.menatworkshop.com

Allerliefste,

I

k zag je staan, ik wilde je!

Jij bleef cool, ik moest je halen Toen ik je had was mn leven compleet Je maakt me zo gelukkig.

Ons samenzijn is intens, elke dag geniet ik van je nu kan ik niet meer zonder je.

Leven zonder jou, dat is ondenkbaar Heel fijn dat ik je meestal kan meenemen naar de disco.

Je bent zo makkelijk en gebruiksvriendelijk ook heel tof dat ik je kan uitzetten waneer ik dat wil.

Je bent de ideale partner.

Schatje ik hou van jou...

Aardvarck over zijn Asus minilaptop

feature

tekst

alfred bos

pagina

81

Riva Starr gaat voor ‘glocalism’ “De architectuur van MySpace is verouderd”

Hij heet de hotste house producer van dit moment te zijn, zijn portret siert de omslag van menig dansblad en de meest prestigieuze mixopdracht van het jaar (de compilatie die het Defected label jaarlijks op de Miami Winter Music Conference presenteert) is door hem samengesteld en gemixed. Riva Starr is traditioneel en modern tegelijk: hij houdt van volksmuziek en maakte naam via zijn weblog.

Riva Starr kwam 35 jaar geleden in Napels ter wereld als Stefano Miele. Muziek is hem met de paplepel ingegoten: een oom is klassiek muzikant en zijn vader draaide thuis altijd muziek, van klassiek tot volksmuziek. “Ik kom uit Zuid-Italië”, vertelt Starr/Miele over de telefoon. “Daar speelt muziek van oudsher een voorname rol in het dagelijkse leven, niet alleen op bruiloften en begrafenissen, er is eigenlijk altijd en overal zang en muziek.”

Toen hij tien was, kocht zijn moeder een platenspeler voor hem en zo is het begonnen. De ervaringen van de kleine Stefano bepalen een kwarteeuw later het geluid van de dansproducer Riva Starr. Op zijn onlangs verschenen debuutalbum If Life Gives You Lemons, Make Lemonade (uit via het label van Jesse Rose, Made To Play) staan eigentijdse clubgrooves waarin de volksmuziek van de Balkan duidelijk doorklinkt – al kun je zijn muziek geen Balkan beat noemen en is het ook geen fanfare minimal à la Ricardo Villalobos. “Ik heb die Balkan muziek altijd leuk gevonden”, zegt de producer die een scheut zigeunerbloed door zijn aderen heeft vloeien. En die levenswijsheid in de albumtitel, die reflecteert de levenshouding van het mediterrane Napels. “Dat is een Napolitaanse

uitdrukking. Toen ik merkte dat het Engels precies dezelfde zegswijze kent, had ik mijn plaattitel gevonden.”

Géén muzieksnob Naast Riva Starr is Stefano Miele ook de breakbeat producer Madox. Aanvankelijk had hij meer succes onder die naam en bracht hij sinds 2003 een stoet 12 inches plus het album Urban Plastic (2007) uit via het Mantra Breaks label uit Rome.

Inmiddels heeft de meer op de vierkwartsmaat gerichte Riva Starr zijn breakbeat collega Madox overvleugeld. Dat is vooral te danken aan de edits en bootleg remixen van bekende tracks en rockklassiekers die Riva Starr de afgelopen viert jaar via zijn weblog heeft laten horen. De Napolitaan mailde links van zijn weblog naar bewonderde producers als Jesse Rose en Claude Von Stroke. Beiden reageerden enthousiast en brachten materiaal van Starr uit: Von Stroke’s Dirtybird label kwam in 2007 met de Bubble EP en Rose’s Made To Play volgde een jaar later met Squash. Ook waren er releases via Fatboy Slims Southern Fried en een sublabel van Get Physical. Sterke referenties, maar ze bereiden je niet voor op het geluid van Starrs debuutalbum, Make Lemonade. Dat is moddervet, groovy, met een onmiskenbare house feel, maar valt op door zijn zelfspot (de plaat opent met I Was Drunk) en de invloed van de Oost-Europese volksmuziek.

Riva Starr is géén muzieksnob.

“Tijdens mijn studie heb ik een scriptie geschreven over traditionele muziek en de vervuiling door electronische sounds. Dat project noemde ik glocalism: global en local komen samen en vormen een synthese. Ik kan geen muziek maken zonder te denken aan traditionele muziek of wereldmuziek in het algemeen. Het is een deel

van mijn muzikale stijl. Ook in mijn oudere producties als Madox zul je samples van wereldmuziek horen, batucada bijvoorbeeld. Traditionele muziek heeft een fris geluid.”

Smeltkroes Ook voor Riva Starr heeft MySpace aan belang ingeboet, Facebook en Soundcloud hebben de functie voor een belangrijk deel overgenomen.

“Het gaat allemaal om trends”, meent Starr/ Miele. “De architectuur van MySpace is verouderd, te log ook. Het is nog steeds een goed platform om muziek te checken en je kunt mijn album beluisteren via MySpace. Maar in technisch opzicht begint het te verouderen.”

Zijn Nederlandse vriend en collega Laidback Luke heeft de term ‘mezcla’ bedacht voor Riva Starrs mengvorm van oud en nieuw. Het is Spaans voor mengvorm of smeltkroes. “Ik vind Nederlandse producers als Madskillz en 2000 And One heel erg goed”, zegt hij ongevraagd.

In april begint hij zijn eigen label, Snatch genaamd. “Ja, hahaha, dat heeft in het Engels ook een schunnige betekenis, wat ik niet wist. We hadden het logo al ontworpen en laat dat nu ook op die schunnige betekenis aansluiten! Het is een grappig toeval.”

Riva Starr draait op 9 april tijdens de Rauw Weekender in Tivoli, Utrecht. Het album If Life Gives You Lemons, Make Lemonade is uit op Made To Play. De mixdubbelaar Defected In The House: Miami ’10 Riva Starr (cd1: house, cd2: house met wereldmuziek) verschijnt op 9 maart via Defected en wordt verspreid door N.E.W.S. www.rivastarr.com www.myspace.com/rivastarr

tekst

michael oudman

feature

pagina

83

John Daly one track pony

Bij de podcast die de in Galway wonende Daly onlangs voor ons maakte, is nooit een interview verschenen. Niet alleen om de afwezigheid daarvan goed te maken, sprak ik hem. Over muziek, maar ook over z’n baan en z’n studie. De baan komt binnenkort te vervallen, muziek slokt te veel tijd op. Moeten we daar rouwig om zijn?

Niet bepaald.

John Daly, 32 jaar oud, en de zoon van een folk muzikant. Maar voor ons vooral bekend van releases op zijn eigen label Feel Music. Daarnaast heeft hij ook releases gehad op Mule Musiq en Drumpoet Community. Alsof dat nog niet genoeg is, heeft hij onlangs ook nog een tweede label opgericht, dat luistert naar de naam One Track Records. Al die muzikale inspanningen hebben de Ier doen besluiten om zijn baan op te zeggen. “Het is een leuk baantje, maar binnenkort stop ik er mee. Langzamerhand krijg ik het te druk met muziek. Ik klaag niet hoor, ik ben er erg blij mee! Daarnaast kan ik thuis altijd nog voor mezelf koken. Dat schoot er wel eens bij in, dan at ik wat makkelijks ofzo, omdat ik de hele dag al uien had staan snijden!” De drukte weerhoudt Daly er niet van om binnenkort weer zijn oude liefde en studie horticultuur op te gaan pakken. En ja, waarom ook niet.

De interesse voor muziek is altijd al bij Daly aanwezig geweest. Sinds zijn veertiende schreef hij muziek, en speelde hij in bands. De stap naar het maken van electronische muziek is voor hem niet meer dan een logische geweest. Niet dat het betekent dat hij daar meteen succes mee had, toen hij daarmee op zijn negentiende begon. Het duurde negen jaar, tot 2006, voordat zijn eerste werk uit kwam. En nog wel op zijn eigen label ook. “Het duurde gewoon erg lang voordat ik iets had gemaakt waar ik tevreden over was, wat ik uit wilde brengen. Daarnaast ben ik vrij lui aangelegd, waarom haasten, je maakt dan alleen maar fouten.” Als ik vraag of hij zijn eerste label, Feel Music, heeft opgericht omdat hij zijn tracks nergens anders kwijt kon, zegt hij “Ik wilde altijd al een eigen label hebben. Ik heb wel demo’s naar andere labels gestuurd, maar toen zij eindelijk reageerden, was ik niet bepaald blij met de deal die ze me aanboden. Toen ben ik dus mijn eigen label gestart.”

Dat ondertussen een jonger broertje heeft gekregen in de vorm van One Track Records. Een naam die het concept van het label al redelijk verraad. “Er komt altijd maar één track op de A-kant, met tools op de B-kant. Ik had het gevoel dat sommige dingen die ik maakte behoorlijk

verschilden van eerder werk. Daarnaast had ik een goed concept voor een label, waarbij bonus tracks op de B-kant zouden komen. Bij sommige tracks kun je echt mooie dingen doen met kleine, losse stukken. Die tracks komen dus op dit label, met losse stukken op de B-kant. Ook wilde ik graag eindelijk eens mijn eigen label hebben, Feel Music doe ik namelijk met een vriend.” Het label wordt trouwens een John Daly only label. Geen tracks van anderen dus. Als we Daly mogen verwachten is de – overigens geniale – track Meltdown slechts het begin van een grote serie tracks op One Track. Daarnaast komt er nog een 12 inch uit op Drumpoet Community. Bovendien werkt Daly ook nog aan een liveset – hij maakt zijn tracks zowel met analoge gear als met software – waarmee hij binnenkort hoopt te gaan optreden.

John Daly staat op vrijdag 26 maart in Trouw Amsterdam en op donderdag 29 april in de Merleyn in Nijmegen. www.myspace.com/thesoundofjohndaly

“Ik ben vrij lui aangelegd, en waarom haasten, dan maak je alleen maar fouten”

tekst & foto

rené passet

feature

pagina

85

Conforce Techno van het wad

“Analoog is veel leuker werken als muzikant”

Francois Kevorkian en Steve Bug zijn al fan van Conforce, de voormalige eilandbewoner uit Friesland. Nu z’n album Machine Conspiracy uit is, maakt zijn diepe dubtechno steeds grotere cirkels in de wereldwijde dansplas.

Terschelling. Niet bepaald het brandpunt van de Nederlandse technoscene. Toch spoelden de beats daar ooit letterlijk het strand op, blijkt uit een mooie anekdote die Boris Bunnik alias Conforce met liefde oprakelt. “Mijn vader was boswachter op Terschelling en vond een cassettebandje op het strand dat iemand was verloren. Daarop stond allemaal vreemde monotone muziek. Op het bandje bleek vroeg technomateriaal van Speedy J en Dave Clarke te staan. Ik kon als kind niks met die blieps en pieps, maar een paar jaar later wel. Dankzij dat bandje wist ik van het bestaan van dance.”

Inmiddels maakt Conforce zelf ook behoorlijke golven in technoland. Zijn single Cruising kwam in de Top 10 van dj Steve Bug terecht en Francois Kevorkian tipte onlangs zijn CCCP EP. Conforce live doet het ook goed. Zo stond hij vorig jaar op Sonar en het Amsterdam Dance Event en opende hij onlangs in Trouw op de Delsin/Berghain-nacht. Niet verkeerd voor een 23-jarige gast uit Friesland.

“Ik stoor me wel eens aan die ons-kent-onsmentaliteit in de Randstad”, zucht Bunnik (zwarte coltrui, baardje en studentikoze bril). “Het is beslist moeilijker om als noorderling aan de bak te komen in de dancescene dan wanneer je in het

westen woont. Dat merk ik aan mijn boekingen.

Ik krijg vanuit het buitenland meer waardering dan vanuit Nederland.”

Het is een bekend verhaal waarover de Brabantse dubstepproducer Martyn en het Groningse Noisia eveneens kunnen meepraten. Ook zij vieren hun successen vooral in het buitenland.

Al was het Amsterdamse Rushhour in 2007 het eerste platenlabel dat potentie zag in de diepe producties van Conforce.

Van digitaal naar analoog Tegenwoordig brengt de Fries zijn platen voornamelijk op buitenlandse labels uit, waaronder het überhippe Belgische Curle, het Franse Modelisme en het Britse Meanwhile. Op dat laatste label verscheen onlangs zijn debuutalbum Machine Conspiracy. Een album waarop diepe dubtechno scherpe duikvluchten over de dansvloer maakt, langs Swayzak, Luke Hess en vintage Detroit techno.

“De titel staat voor de samensmelting tussen menselijkheid en synthesizers”, legt Bunnik uit.

“Het beste voorbeeld is het gebruik van een vocoder waarmee ik mijn stem in de machine stop. Maar je moet het ook zien als een antistatement, tegen de verregaande digitalisering van muziek. Bij veel muziekproducties heeft de techniek tegenwoordig de overhand. Alles klinkt zo ontzettend geprogrammeerd. Ik vind het verschrikkelijk dat je kunt horen met welk softwareprogramma muziek gemaakt is.”

Bunnik doelt op de Ableton-generatie, die een eindeloze stroom inwisselbare techno op de

markt pompt. Hij zucht eens diep. “Ik ben ook begonnen met software, maar werd ziek van het geklik met die muis. Dat is niet gezond, weet je.

Bovendien merkte ik dat ik mezelf moest beperken. Ik zag door alle plug-ins het bos niet meer.”

Hij besloot te investeren in analoge apparatuur en zichzelf opnieuw uit te vinden. ”Het is veel leuker werken als muzikant. Bovendien klinkt analoog gewoon beter. Oké, je hebt sneller foutjes. Maar dat is juist de charme, die beats die niet helemaal recht lopen.”

Samen met producers als Detache, Delta Funktionen en Mohlao maakt Conforce deel uit van een nieuwe lichting Noord-Nederlandse producers waar we nog veel plezier aan gaan beleven. “We hebben regelmatig contact met elkaar”, vertelt Bunnik over het clubje noorderlingen. “Er zijn ook plannen voor een gezamenlijk platform, maar dat moet nog vorm krijgen.”

Ondertussen is Bunnik bezig met een eigen platenlabel, waarop binnenkort de eerste plak vinyl moet verschijnen. “Het doet me pijn als muziek niet meer fysiek te krijgen is”, klinkt het fel. “Als ik zo’n Richie Hawtin nu hoor, dan denk ik: gast, je bent alles aan het afbreken wat je hebt opgebouwd. Bovendien, als er ooit een digitale storm komt is iedereen zijn muziek kwijt. Terwijl mijn platen dan gewoon nog in de kast staan.”

Het album Machine Conspiracy en de single Cruising zijn uit op Meanwhile. www.myspace.com/conforce

tekst

michael oudman

feature

pagina

87

De verhalen van Space Dimension Controller

Als je dit leest is Jack Hamill, de man – of beter jongen – achter Space Dimension Controller net twintig geworden en ligt zijn tweede EP, die luistert naar de titel Journey to the Core of the Unknown Sphere, in de winkel. Dat klinkt als een science fiction verhaal en dat is het ook. Zo legde de in Belfast wonende Hamill mij tijdens een chatsessie uit.

Michael: Hoe is ’t leven?

Jack: Niet slecht, ik ben redelijk lui geweest sinds een gig in Bristol. Vooral gegamed. Jammer genoeg moet ik deze week weer aan de bak.

Michael: Vertel? Nieuwe releases?

Jack: Ja, ik moet nog steeds wat tracks maken voor mogelijke releases, maar die zijn nog niet bevestigd. Ik ben ook nog bezig met de voorbereidingen voor Red Bull Music Academy.

Michael: Wat doe je als je niet met muziek bezig bent?

Jack: Als ik niet bezig ben met muziek ben ik meestal wat aan het gamen. Ondertussen voel ik me dan schuldig omdat ik niet met muziek bezig ben.

Michael: Cool. Heb je verder iets van een muzikale achtergrond? Heb je in een bandje gespeeld?

Jack: Ik had mijn metaltijd, toen ik 12/13 was. Ik zat in een bandje en koen goed gitaarspelen, maar na jaren gamen zijn mijn vingers niet zo snel meer als ze ooit waren. Niet dat dit me beïnvloed heeft met mijn electronische muziek.

Ik stopte met metal toen ik 15 was.

Michael: Hoe ben je begonnen met electronische muziek dan?

Jack: Vooral doordat ik soundtracks luisterde, en stukken van Brian Eno hoorde, maar ook Aphex Twin. Vanaf dat moment is het gaan groeien.

Michael: En hoe is het Space Dimension Controller project dan ontstaan?

Jack: Dat was rond zomer 2008. Ik maakte toen veel ambient en IDM, maar ik groeide er uit.

Ik wilde iets maken waar mensen van gingen dansen, in plaats van door hun baard aaien.

Michael: Ja, die baarden, dat is nog het minst aantrekkelijke van het hele IDM gebeuren.

Jack: Zeker! En wat ik gemerkt heb bij het meer dansvloer gericht draaien, is dat de mensen dansen, of je negeren. En dat is een stuk beter dan een zooitje mid-twintigers dat naar je staat te staren, en elk geluid dat je produceert staat te analyseren.

Michael: Ik kan me er iets bij voorstellen. Trouwens, alles wat je maakt, komt uit analoge bakken toch?

Jack: Ja. Alleen wel opgenomen en gesequenced in Cubase. Ooit wil ik nog wel een multitrack reel to reel recorder hebben.

Michael: De meesten van jouw leeftijd kiezen voor software. Waarom kies je voor hardware?

Jack: Ik werd de vst’s zat. Ik kan maar uit één of twee plugins emotie krijgen, en dan nog gaan ze na een minuut of vijf vervelen. Ook mis ik het gevoel van hardware. Elke synth heeft zijn eigen karakter. En de synth waarmee ik een track begin te maken, vormt dus het karakter van de track.

Michael: Dus je inspiratie komt van?

Jack: Vooral van mezelf. Ik luister niet zo vaak meer naar andere muziek.

Michael: Dus de releases weerspiegelen je stemming op het moment dat je ze maakte?

Jack: Ja. Veel inspiratie komt trouwens ook van de gedachte achter de release, en de tracktitels.

Michael: Hoe bedoel je?

Jack: Ik bedenk de tracktitels eerder dan de muziek. Ik kan geen muziek maken, zonder de titel te hebben. Het duurt soms wel een paar weken voordat ik een sliert woorden heb die goed klinkt, of waar ik een goed verhaal bij kan verzinnen.

Michael: Dus al je tracks zijn gebaseerd op een fictief verhaal?

Jack: De meeste wel ja. Ze zijn geplaatst in het Space Dimension Controller universum. Ik vind dat een track veel meer diepte krijgt, als je er een verhaal bij kunt inbeelden. Veel muziek tegenwoordig is zo inhoudsloos, gemaakt voor de dansvloer. Dj’s zien er liever tof uit, en zijn liever bekend, dan dat ze van muziek houden.

Michael: Ik snap wat je bedoelt. Maar, hoe moet ik het me voorstellen. Zit je op de bank, bedenk je een verhaal, en ga je daar vervolgens een soundtrack bij maken?

Jack: Zie het als een kort verhaal met een bijbehorende soundtrack. Je leest een boek, en zelf verzin je er een setting bij. Iemand anders zal er weer een heel andere setting bij bedenken.

Iedereen heeft een andere gedachtegang.

Michael: Heb je al lang een fascinatie voor sci-fi verhalen?

Jack: Ja, ik keek altijd sci-fi series en films toen ik klein was. Robocop, Star Wars en veel jaren ’80 cartoons zoals Mask, Captain Planet en de Gobots. Ik kan me eigenlijk geen verhaal meer herrinneren. Ik onthoud alleen het gevoel dat ze me gaven. Dat zelfde gevoel heb ik als ik verhalen voor tracks verzin.

Michael: Je hebt een track op Royal Oak op stapel toch?

Jack: Ja, dat is de volgende, die is net gemastered. Hij staat geplanned voor eind maart.

Michael: Wat kunnen we verwachten? Unidentified Flying Oscilator was meer oldschool electro, terwijl The Love Quadrant wat zoeter was.

Jack: Deze EP is gefocust op tochten en reizen.

De tracks zijn best wel lang en uitgesponnen.

Meer zoals The Love Quadrant.

Journey to the Core of the Unknown Sphere komt eind maart uit op Royal Oak. www.tiraquon6.net

feature

tekst

alfred bos

pagina

89

Martin Buttrich is niet langer afgeleid

“Muziek is het enige wat me de drive geeft om ermee door te gaan”

Hij werkte met Timo Maas en was verantwoordelijk voor de klassieke hitremix van Azzido Da Bass’s Dooms Night. Hij is de man achter het Loco Dice album 7 Durham Place. En eerlijk is eerlijk, de liefhebber is bekend met de niet misselijke club releases die hij de afgelopen vijf jaar onder eigen naam uitbracht. Maar Martin Buttrich is eindelijk klaar voor het voetlicht. Eind maart verschijnt zijn debuutalbum, Crash Test. “Nu is het tijd.”

“Het was voor mij nooit het goede moment om een album te maken”, zegt Martin Buttrich. Zijn intuïtie hield hem tegen. Het idee alleen al deed hem snel aan andere dingen denken, want een album, daar kun je van blokkeren. “Dat was me al eerder gebeurd.” Maar de afgelopen vijftien maanden had hij zoveel nieuwe tracks geproduceerd en die pasten ook nog eens goed bij elkaar – daar moest maar eens een album van komen, de tijd was rijp. Een concept had hij niet, hij wilde muziek met het clubgevoel maar ook prettig om thuis of in de auto naar te luisteren.

“Ik wilde het beste van beide werelden.”

Crash Test is klassieke Duitse minimal: lange diepe tracks met omgevingsgeluid en een housy feel. Impressionistisch als een ambient soundcape, stuwend als een club groove. Wie roept dat minimal dood is, krijgt zijn ongelijk met Crash Test keihard in zijn snufferd. Hoe vaak hoor je een trompetsolo opklinken uit de Berlijnse minimal bunkers?

Martin Buttrichs studio staat in Hannover, een provinciestad van zo’n half miljoen inwoners.

“Het grootste dorp van Duitsland”, aldus Buttrich,

ruwweg gelegen halverwege Hamburg en Berlijn. Daar kan hij in zijn eigen bubbel existeren, want er is relatief weinig te doen en Buttrich is snel afgeleid, geeft hij toe. “Om de een of andere reden klinkt de omgeving waarin je verkeert, door in de muziek die je maakt. Zo werkt het in ieder geval bij mij.”

In Hannover maakte hij begin jaren ’90 kennis met electronische dansmuziek, in een gay club.

“Die hield iedere vrijdagavond open huis, dus ook voor hetero’s. Ik was vanaf de eerste seconde verkocht.” Muziek, van hip hop tot dub, had zijn belangestelling, maar house vloerde hem. “Die energie, die intense geluiden!”

Ongelukje Martin Buttrich leerde de studio intiem kennen met twee muzikale vrienden met wie hij, al dan niet in deelcombinaties, talloze tracks en remixen onder een veelheid van pseudoniemen uitbracht: Andy Bolleshon en Timo Maas. De bekendste remix van het drietal is ongetwijfeld de ‘Timo Maas remix’ van Dooms Night van de Hamburgse producer Azzido Da Bass (Ingo Martens). In 2001, twee jaar na de release, haalde die remix de Britse hitlijsten, het was een regelrechte pophit.

Zelf noemt hij de stap om te gaan produceren een ongelukje. “Ik heb nooit rondgelopen met het idee: Ik word muzikant of producer. Het enige muzikale voorbeeld in mijn familie is een grootvader die dirigent was. Ik heb ooit drums gespeeld in de fanfare, maar dat was het wel.”

Bij een vriend liep hij tegen studioapparatuur aan. Het prikkelde zijn nieuwsgierigheid. “Hoe wordt iemand wat hij is? Toeval wellicht. Ik heb vroeger veel dingen gedaan, maar nooit voor

lang. Ik ben snel afgeleid. Maar muziek doe ik nu al zo’n vijftien jaar. Muziek is het enige wat me de drive geeft om ermee door te gaan.”

Het was Loco Dice (de Tunesiër Yassine Ben Achour) die Buttrich drie jaar terug overhaalde om naar New York af te reizen. “Een dag voor we vertrokken zei Dice tegen me: Je moet nu je ticket boeken, want ik heb mijn vliegreis naar New York al geregeld.” Ze gingen voor de ervaring, niet om een album te maken. En ze bleven een half jaar en kwamen terug met Loco Dice’s debuutalbum, 7 Durham Place, vernoemd naar hun New-Yorkse logeeradres.

Loco Dice is een van Buttrichs beste vrienden, samen bestieren ze het Desolat label waarop zowel 7 Durham Palace als Crash Test zijn verschenen. “Dice is waarschijnlijk de enige die me precies op de goede manier weet te kietelen.

Elke track die we samen maken, is binnen een dag klaar. Dat lukt me alleen met hem en met niemand anders. We brengen waarschijnlijk het beste in elkaar naar boven. Misschien is het wel een beetje als een huwelijk, ja, hahaha.”

De ervaring in New York heeft Martin Buttrich twee dingen geleerd. Hij kan ook muziek maken buiten zijn studio in Hannover. “De tweede is meer persoonlijk: ik had nog nooit buiten Hannover gewoond en door die ervaring in New York is mijn geest meer open geworden.”

Crash Test verschijnt op 27 maart via Desolat.

Het album wordt diezelfde dag gepresenteerd tijdens het Time Warp festival in Mannheim waar Buttrich zal optreden. www.myspace.com/martinbuttrich

tekst

alfred bos

fotografie

mathew scott

feature

pagina

91

Dâm-Funk houdt het analoog

“Je hebt geen idee wat voor vuur er in me brandt”

Damon Roddick uit Los Angeles gaat voor de rest van de wereld door het leven als Dâm-Funk. Hij maakt electro funk, het soort funk met synthesizers en vocoders dat rond 1980 opkwam – denk aan Zapp, Bootsy Collins en de vroege Prince. Het is een stijl die ook door de jaren ‘80 revival over het hoofd is gezien. In die leemte wordt voorzien door Dâm-Funks debuutalbum, de volvette dubbelaar Toeachizown (‘ieder zijn meug’) die vorig jaar verscheen via het bekende Stones Throw label. “Ik wil een traditie voortzetten.”

Dâm-Funk is geen beginner. Hij draait al zo’n twintig jaar mee. Aanvankelijk als sessiemuzikant (toetsenist) en producer, de laatste jaren vooral als dj. Damon Roddick kwam de muziekindustrie binnen als protegé van Leon Sylvers, oprichter van het in de jaren ’80 succesvolle Solar label en producer van hun grootste hit act, Shalamar. Hij schreef nummers voor een aantal funk en new jack swing acts en keek van Sylvers de kunst van het produceren af. Sinds 2006 heeft hij in Culver City, Los Angeles, een eigen clubavond genaamd Funkmoshphere.

Daar draait Roddick iedere maandag 7 inches en onbekende albumtracks uit zijn omvangrijke collectie jaren ’80 funk. “Mijn publiek komt niet voor de hype of de drank of de sex. Ze komen voor de muziek.”

DJB: Wat trok je aan in funk?

“Het escapisme. Hun naam wordt minder vaak genoemd dan The Beatles, maar George Clinton

en Funkadelic zijn een wereldband. Ik ben een man van de funk uit de late jaren ‘70 en jaren ‘80, niet zozeer van de James Brown funk van daarvoor. Synthesizers!”

DJB: Dat electronische element was toen nieuw.

Hoorde je de toekomst?

“Voor mij klonkt het goed, ik hield van dat geluid. Het vormde een deel van mijn jeugd. Dat geluid kwam toen op, Kraftwerk begon bekend te worden. Prince ook. Dat was precies het geluid dat bij mijn generatie paste.”

DJB: Je hebt een geschiedenis als sessiemuzikant en producer, toch is je debuutalbum pas vorig jaar verschenen. Waarom heeft het zo lang geduurd?

“Ik was druk met leven! Er deden zich kansen voor, maar ze gingen op het laatste moment niet door. En moest ik mezelf weer overnieuw uitvinden. Van die dingen. Ik heb ook allerlei baantjes gedaan, vrachtwagenchauffeur bijvoorbeeld.

Maar al die tijd heb ik aan mijn dromen vastgehouden. Ik wilde míjn muziek maken. Ik had tracks geplaatst op mijn MySpace pagina en die had Peanut Butter Wolf [Chris Manak, oprichter van het Stones Throwe label] gehoord. Hij vond het geweldig en vroeg of ik remixen wilde maken. Uiteindelijk heb ik een remix gedaan van Burn Rubber, een cover door Baron Zen van een jaren ’80 funk hit van de Gap Band.

En daarna kwam mijn eerste eigen release op Stones Throw: Burgundy City, met Galactic Fun op de B-kant. Die deed het goed en zodoende kon ik mijn album maken. En nu zit ik met een journalist uit Europa te praten.”

DJB: Het heeft dus even geduurd eer de erkenning kwam. Ooit getwijfeld?

“Er is me vaak verteld dat ik beter een baan kon zoeken of een ander plan moest bedenken.

Prima, dacht ik, maar je hebt geen idee wat voor vuur er in me brandt. Ik weet dat hier ben om muziek te maken, om de funk te verspreiden.

Daar voel ik me goed bij en ik weet dat anderen zich er ook goed door gaan voelen. Ik sta niet voor hip hop, al hou ik daar ook van. Ik sta voor funk en die stijl had lange tijd geen vertegenwoordiger. Ik heb het over serieuze funk, zoals die vroeger werd gemaakt door mensen als Mtume, Slave en Loose Ends in Engeland. Die traditie wil ik voortzetten.”

DJB: Je bent een liefhebber van oude analoge spullen, klopt dat?

“Zeker, ik gebruik bij voorkeur analoge apparatuur. Ik gebruik wel software, maar ik hou van dat geluid van toen. Tegenwoordig klinkt het me veel te netjes, steriel bijna. Mijn muziek heeft de foutjes en de scherpe randjes die toen normaal waren. Omdat de studiotechniek verre van perfect was. Niet dat ik lo-fi wil klinken, ik ben een moderne funkmuzikant die het geluid van toen wil herscheppen. Misschien wordt mijn volgende album wel hi-tech, we zullen zien.”

Dâm-Funk speelt op 9 april in Paradiso, Amsterdam en op 10 april op Motel Mozaique, Rotterdam. Toeachizown is uit op Stones Throw en wordt verspreid door Rush Hour. www.myspace.com/damfunk

tekst

alfred bos

feature

pagina

93

Four Tet maakt contact

“Als dj moet je niet naar een scherm staren”

Met zijn vijfde album weet Four Tet te verrassen. Zo’n plaat als There Is Love In You had de producer uit Londen nog niet eerder gemaakt. De liefhebbers van abstracte instrumentale muziek met scheve hoeken en rare geluiden – laten we het post-rock noemen – wisten hem al te waarderen.

Maar laat de schuchtere producer nu ook een uitbundige kant hebben. “Interactie met het publiek, daar gaat hem om.”

Het was voor Kieran Hebden even wennen. De Londense producer is gewend om achter zijn laptop met geluid te knutselen. Niet om voor een zaal vol feestneuzen de gangmaker te spelen.

Die rol beviel hem echter goed. “Ik heb een tijdje gedraaid in The End in Londen en ben vervolgens een eigen clubavond begonnen.

Weliswaar met minder mensen, want het was een kleinere zaal, maar daar kon ik iedere week zes uur lang de sfeer maken. En gaandeweg begon ik te groeien in die rol. Ik ging me meer focussen op de beats, niet op textuur of productie.”

Wat nieuw was, want de afgelopen tien jaar was Four Tet (zoals de artiest in Hebden zich noemt) bekend geworden als het buitenbeentje van de Londense muziekscene. Radiohead vroeg hem als voorprogramma van hun Europese tournee van 2003 en datzelfde jaar remixte hij

ook de Radiohead track Scatterbrain. En twee jaar later deed hij met een jazz drummer enkele geïmproviseerde optredens. The Is Love In You, Four Tets vijfde album, tapt echter uit een ander vaatje: prachtige melodieuze techno met een clubgroove. Je kunt erop dansen. En je kunt erop wegdromen.

“Ik probeer mezelf op iedere plaat opnieuw uit te vinden”, zegt Hebden vanachter een broodje gezond in de kelder van Paradiso, een paar uur voor hij zal optreden tijdens het 5daysoff festival. Er zitten vijf jaar tussen zijn vorige plaat, Everything Ecstatic uit 2005, en zijn nieuwe. Dat zichzelf opnieuw uitvinden ging niet vanzelf, al zal het hebben geholpen dat hij vader is geworden. “Ik had een nummer of tien gemaakt toen Love Cry gebeurde.” De lange track was een soort doorbraak en verscheen vorig jaar op 12 inch. Het was de eerste indicatie dat er iets met Four Tet was gebeurd. “Die oudere nummers heb ik geschrapt en ik ben verder gegaan op het spoor van Love Cry.” Burial Een tweede indicatie was de 12 inch Moth/ Wolf Cub, afgelopen jaar verschenen via Hebdens eigen label Test. Het was een dubstep release, gemaakt samen met de geheimzinnige producer Burial (William Bevan). Voor de buitenwereld een opmerkelijke samenwerking,

maar voor de mannen zelf niet. “We kennen elkaar als sinds onze schooltijd. Ik wist dat hij produceerde, ik wist ook dat hij Burial was, maar daar hield ik natuurlijk mijn mond over want zelfs Williams vrienden wisten niet dat hij de man achter Burial was”, vertelt Hebden lachend. Dat kan inmiddels, want Burial heeft na de release van zijn tweede album Untrue zijn identiteit onthuld.

En de nieuwe Four Tet valt op. There Is Love In You is met afstand zijn best ontvangen en best verkopende langspeler. Het heeft zelfs de Britse albumlijsten gehaald. Waardoor Kieran Hebden iets vaker dan voorheen zijn thuisstudio verruilt voor de dj booth in een club. Daar draait hij bij voorkeur met vinyl of cd’s, want deejayen met mps’s van achter een laptop vindt hij eigenlijk maar niets. “Dan staar je het grootste deel van je tijd naar het computerscherm en scroll je door rijen en rijen tracks. Wanneer je met vinyl of cd’s draait, kijk je niet naar een scherm, maar naar de zaal en het publiek. Dat komt de interactie ten goede en volgens mij word je set daar ook beter van.”

There Is Love In You is uit via Domino en wordt verspreid door Munich. www.fourtet.net www.myspace.com/fourtetkieranhebden

pagina

94

essential album Bonobo Black Sands (Ninja Tune/PIAS) verschijnt 29 maart

Zomer. Natuur.

Vrij & blij.

Hij heeft zich vernoemd naar de aap die problemen oplost met sex. Hij is een van de ster acts op het smaakmakende Ninja Tune label. In de media zul je hem weinig aantreffen, maar laat zijn naam vallen en uit onverwachte hoek komen er positieve reacties. Zijn filmische downtempo muziek is te horen onder een keur aan commercials en documentaires. De naam is Bonobo en hij heet Simon Green. Black Sands is zijn eerste album in vier jaar.

Iedereen die zijn of haar ziel lichter heeft voelen worden bij de drie voorgaande albums van Bonobo, kan zonder reserve grijpen naar Black Sands. Het is een wederom een collectie smaakvol gearrangeerde sfeertracks met veel aandacht voor melodie en atmosfeer, onderbroken door een paar vocale tracks. De verrassing mag er inmiddels een beetje af zijn, maar voor nirvana heeft verrassing nooit geteld.

Toen Simon Green in 1999 debuteerde – met een bijdrage aan de compilatie When Shapes Join Together, de debuutrelease van het Tru Thoughts label uit Brighton – was hij 18 jaren jong. Zijn bijdrage, de track Terrapin, bleek het populairste nummer van de verzamelaar en in 2000 debuteerde Bonobo op de lange baan met Animal Magic, tevens het eerste album dat Tru Thoughts de wereld instuurde. Downtempo en lounge waren aan een opmars begonnen en de dromerige instrumentals van Animal Magic waren muzikale honing voor de liefhebbers van Air en Fila Brasilia. Het juiste album op het juiste moment.

Romige breakbeats Simon Green komt uit een muzikaal nest. Zijn vader was muzikant en Green speelde in bands voor hij naar de kunstacademie ging. Dankzij hip hop realiseerde hij zich dat hij met behulp van de sampler ook muziek kon maken. Animal Magic en de drie jaar later verschenen Dial ‘M’ For Monkey waren sample collages. Niet opgebouwd uit flarden van funk en jazz platen – wereldmuziek vormde de bron: sitars uit India en gamelan van Java en Bali. Het gaf de platen een

tekst

alfred bos

pagina

95

exotische klank, terwijl ze juist zo vertrouwd en geruststellend klonken.

Bonobo’s muziek heeft universele aantrekkingskracht en snijdt dwars door generaties.

ADHD pubers en gefortuneerde pensionado’s, ze horen in de met fluweel beklede breakbeats iets dat groter is dan henzelf. Een werkelijkheid achter de werkelijkheid. De muziek van Simon Green is een tonicum voor de ziel.

En die soul werd expliciet op het album Days To Come uit 2006. Een soort stijlbreuk met beide voorgangers, want er was een zangeres te horen: de Indiase Berlijnse Bajka, gezegend met een souljazz stem die herinnert aan Billie Holiday. En de sampler had plaatsgemaakt voor echte instrumenten, blazers en strijkers. Vooral de klarinet voegde een bitterzoete melancholie toe aan de romige breakbeats. Days To Come is een meesterwerk, een van de beste releases van het afgelopen decennium.

Lalo Schifrin En het goede nieuws is: Black Sands is uit hetzelfde hout gesneden als Days To Come, alleen heeft Bajka plaatsgemaakt voor Andreya Triana, een zangeres uit Brighton die naast Bonobo heeft gewerkt met producers Patrick Pulsinger en Flying Lotus. Later dit jaar zal haar debuutalbum verschijnen. Ze is tevens onderdeel van Bonobo’s live band die dit voorjaar langs de wereldpodia trekt.

Het iets minder goede nieuws: Black Sands overtreft zijn voorganger niet. Het is een krap gelijkspel, in de laatste minuut binnengehaald.

Is dat erg? Nauwelijks, daarvoor zijn platen als Days To Come te zeldzaam. Black Sands is evenwel Bonobo’s meest complete album tot nu toe. Het gaat verder waar Days To Come ophield – strijkers, de klarinet, de zangeres – en integreert de samples van sitars, koto’s en Oosterse bellen in de muzikale humus van vibrerende Fender Rhodes accoorden en met veel lucht aangeblazen trompetten en saxen.

Waarmee Bonobo meer en meer is gaan klinken als labelgenoot Cinematic Orchestra.

De strijkers waarmee Black Sands aftrapt (Kiara Prelude) klinken onmiskenbaar Chinees en ze kleuren naar de gamelan waarmee track 2, Kiara, is behangen. Het is een zuigende instrumentale hip hop track, verwant aan Bibio. Dat geldt ook voor het vaag Latijns-Amerikaanse El Toro, waarin de akoestische gitaar gezelschap krijgt van een fluit en modale blazers: we zijn aangeland in Lalo Schifrin territorium. Dit is muziek die schreeuwt om een film. Kong is rokerige jazz-lite met Fender Rhodes en fluit, de beat shuffelt in olifantenpas.

Walsje Andreya Triana maakt haar entree op het zwoele Eyesdown en is ook te horen op het naar nu-soul neigende The Keeper, de eerste single, compleet met jazzgitaar. Wonder When is haar derde bijdrage: een uptempo swingnummer met fluwelen blazers. Ironie of niet, maar juist op die vocale nummers levert Bonobo aan identiteit in, zonder dat het makkelijke fusionper-strekkende-meter wordt. Dat is het belangrijkste verschil met Days To Come: zangeres Triana is niet van de kwaliteit Bajka. Dan geeft de alternatieve stem van de klarinet de muziek toch meer spanning en persoonlijkheid, zoals Animals aantoont. Het titelnummer, waarmee het album afsluit, is een bezonken walsje met exotische trekjes. Je ziet de afsluitende filmtitels voor je.

Met een brede fanbasis, een eigen muzikale niche, zijn meest complete album in de winkel en een tournee met liveband in het vooruitzicht staat Bonobo op het punt een stap te maken.

Wordt Simon Green de Ennio Morricone van de digitale generatie? ***** (Enrico Riva) Black Sands verschijnt op 29 maart via Ninja Tune en wordt verspreid door PIAS. Bonobo en band treden in mei op in Nederland: Melkweg, Amsterdam (11 mei), Simplon, Groningen (12 mei), Walk The Line Festival, Den Haag (15 mei) en Tivoli, Utrecht (17 mei). www.bonobumisc.com www.myspace.com/sibonobo

reviews Massive Attack Heligo Land (Virgin/EMI)

Het vijfde album in 19 jaar, Massive Attack verkiest kwaliteit over kwantiteit. Voortrekkers of vernieuwers zijn Robert Del Naja (3D) en Grant Marshall (Daddy G) – mede-oprichter Andrew Vowles (Mushroom) vertrok in 1998 – al geruime tijd niet meer. Maar dat betekent niet dat Heligo Land klinkt als een bleke kopie van voorgaande meesterwerken. Heligo Land klinkt anders, meer ontspannen, dan voorgaande albums.

Verwacht niet de claustrofobische triphop van Mezzanine of de doorgerookte dub van Protection.

Of de nerveuze paranoia van 100th Window. Dat waren spannende platen. Heligo Land is ontspannen en minder dwingend, alsof de soundtracks die 3D en technicus Neil Davidge de afgelopen jaren de studiocreaties van Massive Attack zijn binnengeslopen. Heliogo Land is geen duistere kelder, maar een goed geluchte serre.

Het door vaste vocale kracht Andy Horace gezongen Girl I Love You komt nog het dichtst bij de vroegere Massive Attack. Dan zijn we aangeland bij track 4. Vanaf opener Pray For Rain, gezongen door TV On The Radio’s Tunde Adebimpe, is duidelijk de zalmkleurige hoes staat voor een meer relaxed geluid. Maar standaard hap-slik-weg pop zal de groep uit Bristol nooit kunnen maken en ook de atmosferische pop van Heligo Land is licht excentriek en a-typisch.

Scherpe randjes zijn er ook, zoals de irritante ‘gsm buzz’ in Babel dat wordt gezongen door Martina Topley-Bird. Flat On The Blade is avant-pop met zang van Guy Garvey (Elbow) en het had met een beetje fantasie op een Anthony & The Johnsons album kunnen staan. De scheve fluisterzang van Hope Sandoval (Mazzy Star) blaast in Paradise Circus een surrealistische sfeer en Damon Albarn (Blur, Gorillaz) geeft Saturday Come Slow een vermoeide melancholie mee.

Zoals het hele album eigenlijk een beetje vermoeid klinkt, op een – en dat is geen paradox – geïnspireerde manier. Want Heligo Land mag weliswaar niet de verpletterende indruk van een Mezzanine achterlaten, het is nog steeds een plaat waarop 99 van de honderd collega’s behoorlijk jaloers zouden zijn. Het is misschien even wennen, maar Heligo Land besluipt je. ***** (Enrico Riva)

Autechre Oversteps

The Bamboos 4

Groove Armada Black Light

(Warp/ V2)

(Tru Thoughts) verschijnt 29 maart

(Cooking Vinyl)

Melodie. De nieuwe Autechre staat er vol mee. Het is de opvallendste koerswijziging sinds jaren van het elektronische duo uit Manchester. Na het complexe album Confield (2001) piepten er op de jongste albums Untilted (2005) en Quaristice (2008) wel vaker streepjes licht langs de grijze en grillige gebouwen van geluid die Sean Booth en Rob Brown optrokken, maar op Oversteps trekt het duo alle gordijnen open. Het maakt hun tiende (!) langspeler tot het toegankelijkste Autechre-album in jaren. Draai nummers als Ilanders als QPlay honderd keer en je hebt de puzzel van beats nog steeds niet opgelost. Oversteps is niet alleen verkrijgbaar als cd maar ook op (in door The Designers Republic prachtig verpakt) vinyl en als 24bit (!) download, zodat de unieke sounds van Booth en Brown nog harder bij je binnenkomen. Maar doen, want waarschijnlijk wordt dit je meestgedraaide Autechre-album in jaren. ***** (René Passet)

Het gezelschap The Bamboos wordt al jarenlang aangeduid als ‘Australia’s premier deep-funk outfit’. Ondanks het feit dat zangeres Kylie Auldist meer en meer solo in de schijnwerpers is komen te staan, vervult ze andermaal een prominente rol op dit nieuwe werkstuk van The Bamboos. Andermaal staat de funk centraal, met een hoofdrol voor het Hammond orgel), en die funk wordt opgesierd met flarden (retro) soul en zo nu en dan een filmische klank. Naast Kylie Auldist (zingt ook hip hop artiest Lyrics Born een moppie mee op Turn It Up. Hety nummer Red Triangle laat The Bamboos in topvorm horen. Deze instrumentale kraker lijkt zo uit de soundtrack van een jaren ‘70 actieserie gegrepen.

Afsluiter Typhoon raast als een razende over je heen met flitsende drums op een gepeperd tempo. Liefhebbers van bijvoorbeeld Jazzanova en Alice Russell zullen erg blij worden van deze CD. ***** (Art-D-Fact)

Op hun zesde album klinkt Groove Armada als een nazaat van David Bowie. Black Light beidt eigentijdse pop met een flinke scheut rock en dik aangezette synthesizers. Veteranen Tom Findlay en Andy Cato hebben in hun lange loopbaan zo ongeveer alle gangbare stijlen besnuffeld en op Black Light tappen ze uit wéér een ander vaatje. Vergeet de clubs, denk grote zalen en festivalweides. De eerste single, het eind vorig jaar verschenen I Won’t Kneel, is een soort geupdate variant op Abba. Ook Just For Tonight is een prettige mid-tempo song waarmee de radio in de jaren ’70 vrienden maakte. De agressieve toon van Warsaw doet je verschrikt naar de volumeknop grijpen en Look Me In The Eye Sister opent met een stevig gitaaraccoord.

Zo onbeschaamd rock heeft Faithless nooit geklonken.

Maar eerlijk is eerlijk, Cato en Findlay kunnen liedjes schrijven en Black Light biedt aangenaam vertier. ***** (Enrico Riva)

V/A Balance 016: Agoria

V/A The Dutch Nu-Jazz Movement - What’s Nu?

Hot Chip One Life Stand

(EQ)

(Social Beats/ Unique)

(Parlophone/EMI)

Na de fantastische Balance-mix van Joris Voorn en de volumineuze maar wisselvallige opvolger van Will Saul is het aan de Fransman Agoria (Sébastien Devaud) om orde op zaken te stellen. We gaan gelijk rechtop zitten, want zijn mixdebuut Cute & Cult uit 2005 - waarop hij Radiohead en Iggy Pop combineerde met techno - draaiden we grijs. Ook deze dubbeldikke Balance is geen alledaagse kost. Op de eerste schijf koppelt hij IJslandse schattebout Emiliana Torinni aan de Weense blowers van Tosca en de gruizige hip hopsoul van Bibio aan de New Yorkse discoshuffle van LCD Soundsystem. Agoria neemt het woord balans letterlijk en zoekt in zijn mix naar de spanning die contrasten opleveren. Ook plaagt hij de luisteraar door intro’s soms meerdere keren opnieuw in te starten of bekende tracks te verknippen in nieuwe edits. De zilveren rand rond de Balance-serie is terug. ***** (René Passet)

Social Beats geldt nog altijd als één van de belangrijkste uithangborden voor de Nederlandse nu-jazz en dito funk. Het label van Phil Martin en het vanuit Düsseldorf opererende, gelijkgestemde Unique label hebben de handen ineen geslagen voor deze fraaie verzamelaar.

Het concept draait allemaal om The Dutch Nu-Jazz Movement, dat begin 2006 is opgericht door energieke nu-jazz heads State Of Monc en Monsieur Dubois, later aangevuld met The Jazzinvaders en Flowriders.

Allemaal formaties die zich al lang en breed hebben bewezen met succesvolle albums en daarnaast ontelbare live optredens achter hun naam mogen noteren. The Dutch Nu-Jazz Movement - What’s Nu? is een indrukwekkende showcase van vooraanstaande Nederlandse nu-jazz aanjagers, waarbij ook liefhebbers van smaakvolle soul en broken beats volop aan hun trekken komen. ***** (Art-D-Fact)

Iedereen heeft wel eens een slechte dag en iedere band wel eens een minder album. Zo ook Hot Chip. Wat is er gebeurd met het electropop kwintet uit Londen?

Slappe ballads in plaats van pittige en intelligente danspop? Broeierige treurnis in plaats van prikkelende beats? Humor heeft plaatsgemaakt voor melancholie?

Heet de groep opeens Cold Chip? One Life Stand, hun vierde, is een rommelig en wisselvallig album. Het plezier in een paar sterke tracks wordt verknald door een paar onwaarschijnlijke drollen. Dat zijn er vijf, om precies te zijn, de helft van het album. Het zijn de tracks waarop de groep opeens ‘serieuze’ muziek wil gaan maken. De overige nummers weten de balans tussen kitch en kunst wel te treffen. slotnummer Take It In is de sterkste danstrack van deze weinig coherente en teleurstellende plaat waarop het vijftal uit Londen vermoeid klinkt. ***** (Enrico Riva)

pagina

97

reviews Robert Babicz Immortal Changes (Systematic)

Verrassing van de week. Of zelfs de maand. Veteraan maakt opvallend sterk ambient techno album met clubuitstapjes. De huidige generatie clubbers kent Robert Babicz wellicht als de minimal producer uit Keulen die de afgelopen vijf jaar een vracht 12 inches uitbracht via gekende labels als Audiomatique en Systematic. In 2007 maakte hij via Systematic het album A Cheerful Temper, een plaat die ons – eerlijk is eerlijk – indertijd nauwelijks opviel en zeker niet is bijgebleven.

Robert Babicz? Moeten we die kennen? Als je al heel lang meeloopt en dan bedoelen we dus vanaf het begin van de house revolutie, dan moet je Robert Babicz kennen. Niet onder zijn eigen naam, maar als Rob Acid. Zijn eerste productie Happy Answer – onze Rob was nog een gretige puber – werd in Engeland een van de allereerste danshits. Het was een concurrent van Pump Up The Volume en Theme From S-Express. Dat is dus heel vroeg en de Duitse Pool mag gerust een pionier heten.

Was Rob Acid na zijn eerste succes de weg voor lange tijd kwijt, zo’n tien jaar later maakte Robert Babicz twee experimentele, ambienteske albums voor het Mille Plateaux label. Ze stonden los van het gangbare geluid – rond de eeuwwisseling dicteerden smeuige downtempo de vibes – en pas in 2004 begon Babicz’s loopbaan iets van focus te krijgen. Het album Sure Sipr, een collectie acid, minimal en techno tracks, vormde de inleiding op een tweede of misschien zelfs wel derde jeugd.

De pionier van weleer was er weer, hij deed mee in het peleton en dat was het eigenlijk wel.

Immortal Changes bewijst dat waar talent nimmer verloren gaat, hooguit zoek kan raken. Het is geen vernieuwende of baanbrekende plaat, maar een tijdloos album zonder opsmuk. Ambient techno en prettig stuwende deephouse wisselen elkaar naadloos af, onderbroken door een klassiek strijkje hier en een soundscapeje daar. Niets wereldschokkends , maar wel heel smaakvol gedaan. Immortal Changes is zo goed in balans dat je het album rustig op repeat kunt zetten. Als comedown album na een nachtje stappen is het lastig te kloppen. En als sfeermaker voor thuis of op kantoor is het een voltreffer. ***** (Enrico Riva)

Pawel Pawel

Ripperton Niwa

V/A Voltt2: Mixed by 2000 And One

(Dial/N.E.W.S.)

(Green)

(Voltt/N.E.W.S.)

Nee, haast had Paul Kominek bepaald niet. Tien jaar geleden was de Duitse Pool betrokken bij de start van het minimal techno label Dial, waarop artiesten als Efdemin, Lawrence en Pantha Du Prince hun eerste successen vierden. Maar afgezien van een paar singles deed Pawel het rustig aan. Twee ijzersterke ep’s bleken afgelopen herfst de voorbode van ’s mans naamloze debuutalbum.

Dat bevat tien technodiamantjes met de diepgang die we van Dial gewend zijn. Ze dragen sobere titels van één lettergreep als Mate, Coke en Dawn. Maar waar Efdemin en Pantha de luiken gesloten houden, gooit Pawel ze juist wagenwijd open. Zijn stijl is veel opgeruimder en optimistischer, lichtvoetiger zelfs. Zonder overigens aan diepte in te boeten. Zijn melodieuze techno luistert prettig weg maar vergt tegelijkertijd meerdere luisterbeurten, wil je alle geluiden en sferen kunnen proeven.

Op zo’n geweldig debuut wil je best even wachten. ***** (René Passet)

Niwa is het debuutalbum van de Zwitser Raphaël Ripperton, uit via het Green label van Joris Voorn en Edwin Oosterwal. De Zwitser bracht de afgelopen vijf jaar een indrukwekkende berg singles uit en viel eveneens op als. Op Niwa horen we weliswaar de oude vertrouwde diepe ‘tech’ tunes, maar het album – in feite een collectie tracks die eerder op vinyl verschenen - biedt ook abstracte klanken die je zou kunnen typeren als ambient, abstracte sample-jazz en dito elektronica.

Zo nu en dan is er ruimte voor de gevoelige en jazzy vocalen van Christina Wheeler. Niwa, met tracks die tussen begin 2007 en eind 2009 zijn opgenomen, is een prettige showcase van Ripperton’s brede visie op de elektronische muziek. Dit is een debuutalbum dat naar meer smaakt. ***** (Art-D-Fact)

Op de tweede mixverzamelaar rond de techno avond van Bart Skils geeft de Voltt-man het estafettestokje door aan de man die daar als verpersoonlijking van de Amsterdamse clubsound het meest voor in aanmerking komt: Dylan Hermelijn alias 2000 And One. En dan weet je wat je kunt verwachten. Een door en door solide mix van rollende en groovende minimal die meer soul heeft dan wat het Duitse contingent minimal producers ervan bakt. Met net als op de eerste Voltt verzamelaar een substantiële bijdrage van vaderlandse bodem. De usual suspects – David Labeij, Julien Chaptal, Anton Pieete – zijn aanwezig, maar ook Dennis Ferrer en Luciano ontbreken niet. En met die twee zijn ook de grenzen afgebakend: Vollt2 speelt zich af tussen de klassieke house van Dennis Ferrer en de meer dromerige minimal van Luciano. De opbouw? Van redelijk ingetogen tot beheerste extase, ook daaraan hoor je dat Hermelijn een door de wol geverfde expert is. ***** (Enrico Riva)

Conforce Machine Conspiracy

Mossa Festine

Pantha Du Prince Black Noise

(Meanwhile)

(Thema)

(Rough Trade)

Wat je van ver haalt, is lekker. Die vuistregel gaat op voor Conforce, want die komt helemaal van Terschelling overgewaaid. Al woont de jonge technoproducer – die eigenlijk Boris Bunnik heet – tegenwoordig in Leeuwarden. Daar maakt hij broeierige technodub met dezelfde bloedgroep als Maurizio, Luke Hess en Mikkel Metal, al valt er op Machine Conspiracy beter te dansen dan genoemde voorbeelden. In het buitenland is het al hosanna rond Conforce, maar in Nederland bleven zijn singles op Rushhour en buitenlandse labels als Meanwhile, Modelisme en Curle grotendeels verborgen onder het vuurtorenlicht. Vreemd, want Bunniks producties klinken opvallend volwassen voor iemand die pas zo recent achter de knoppen kroop. Conforce combineert de warmte van vroege technoplaten uit Detroit met de gelaagdheid van de Berlijnse technodubbers en de transparantie van Swayzak. We gaan nog veel horen van deze Fries. ***** (René Passet)

Mossa is de Canadees Jeremy Petrus. We kennen deze artiest vooral door de remix die Swayzak voor het prachtige Body Selector. Mossa is daarnaast de drijvende kracht achter het Complot label. Voor de mensen die nog niet eerder in aanraking kwamen met Mossa’s muziek: de beste man maakt funky techno en dito house, waar het plezier van afdruipt. Op Festine, zijn tweede langspeler, staan in totaal veertien prima tracks, waarbij je spontaan de heupen los gooit. De ritmes zijn soepel en beweeglijk, de thema’s diep, subtiel, vol detail en met dub uitgewerkt. De producties klinken bovendien gevarieerd en experimenteel. Zo nu en dan flirt Mossa met de house- en technomuziek van de jaren ‘90, wat prima uitpakt. Enige matige track op het album is het Gipsy-achtige houseplaatje Buleria.

Festine is in de breedte een lekker album geworden dat qua muzikale richting zweeft tussen dansvloer en de huiselijke sfeer. ***** (Art-D-Fact)

Al zo’n zeven jaar verrast de Duitse producer Pantha Du Prince (Hendrik Weber) de wereld met zijn mengvorm van donkere sfeermuziek met belletjes à la Detroit techno en de langzaam verschuivende panelen die we kennen als minimal. Een eigen geluid derhalve, dat – heel opmerkelijk – meditatief en groovend tegelijk is.

Hij kreeg de handen op elkaar voor zijn langspelers Diamond Daze (2004) en This Bliss (2007) en ook het nieuwe Black Noise is weer top. Neem openingstrack Lay In A Shimmer, he-le-maal Pantha: een duistere soundscape waarover (zo lijkt het althans) een gamelan orkest zijn huppelmelodie legt, terwijl de beat lustig dartelt. Het zou niet moeten werken, maar dat doet het wel. En hoe vaker je ernaar luistert, hoe verder je het bijzondere geluidsuniversum van Weber wordt ingezogen. Dit is organische techno, met klanken en texturen die uit wereldmuziek komen. Droomplaat ***** (Enrico Riva)

pagina

99

reviews Nick Chacona Love In The Middle (Moodmusic)

In de stal van Moodmusic, het label van de Finse Berlijner Klas Lindblad (ook bekend als Sasse en Freestyle Man), is Nick Chacona altijd een buitenbeentje geweest. Hij was de enige Amerikaan tussen een verzameling producers uit West- en Noord-Europa, de Henrik Schwarzen, Spirit Catchers en Dirt Crews van deze wereld. Maar het geluid van de man uit Brooklyn, New York sluit naadloos aan op de (deep)house waarmee Moodmusic de afgelopen tien jaar naam maakte.

Love In The Middle is Chacona’s debuutalbum, na sinds 2002 zo’n anderhalf dozijn 12 inches te hebben uitgebracht via vermaarde labels als 20:20 Vision, Buzzin Fly en Internasjonal van Prince Thomas. En wie bekend is met het geluid van die labels, weet waar hij Chacona moet plaatsen: warme electronische club grooves met de feel van house (soms neigend naar italo) en de verzorgde productie van deephouse. Sasse is er een meester in en Chacona blijft nauwelijks achter.

Niet de sound waarmee je de muziekpolitie tot extase brengt of de twitteraars naar hun gsm laat grijpen, maar de elf tracks van Love In the Middle zijn manna voor iedereen die zijn house het liefst onversneden nuttigt. Geen modieuze liflafjes, geen bizarre experimenten, geen avontuurlijk gefreak, maar frisse, uitgebalanceerde en smaakvol geproduceerde tracks die emotie ademen.

Neem de opener Especial of het met een simpele maar o zo effectieve piano-met-delay opgeleukte Jambong Express – daar mag je deze luisteraar voor wakker maken..

Love In The Middle is in plukken en brokken tot stand gekomen, met studiosessies in Berlijn (met Sasse en James Flavour), Californië, Colorado en Chacona’s thuishaven, Brooklyn; het album klinkt niettemin als een eenheid. Daaruit blijkt dat de producer niet afhankelijk is van input uit zijn directe omgeving, maar werkt vanuit een eigen opvatting en stijl. Het maakt van Love In The Middle een smulplaat, een van die relatief zeldzame house albums die ook buiten de clubcontext relevant blijken. Aanbevolen aan de liefhebbers van Sasse, Prins Thomas en Chateau Flight. ***** (Enrico Riva)

Cobblestone Jazz The Modern Deep Left Quartet

V/A Watergate 05: Ellen Allien

Prins Thomas Prins Thomas

(Studio !K7/PIAS)

(Watergate)

(Full Pupp)

Volgens velen zijn ze de beste live techno-outfit ter wereld: het Canadese (maar deels in Berlijn woonachtige) kwartet Cobblestone Jazz. Kwartet inderdaad, want Mathew Jonson, Danuel Tate en Tyger Dhula kregen voor dit tweede album versterking van The Mole.

Waardoor ze in de studio nog meer dingen live konden doen dan voorheen. Want nummers schrijven, daar doen ze niet aan. Net als het debuutalbum 23 Seconds kwam het materiaal op The Modern Deep Left Quartet grotendeels door improvisatie tot stand. Jonson legt een golvende techno groove neer, Dhula zorgt voor een killer baslijn en Danuel Tate vult de gaatjes met zijn Rhodes-piano en zalvende vocoderzang. Wat dat betreft weinig nieuws onder de zon. Maar de kwaliteit is opnieuw van eenzaam hoog niveau. Als je een technoelixir kon brouwen met gelijke delen Acid Eiffel, Carl Craig en Villalobos, dan zou het ongeveer klinken als Cobblestone Jazz. ***** (René Passet)

Ellen Allien (Ellen Fraatz) is sinds eind jaren ‘90 de drijvende kracht achter het succesvolle BPitch Control label uit Berlijn. Met haar eigen producties en het label is deze dame dan ook een sleutelfiguur binnen de tech-house, minimal en technoscene. Op deze vijfde Watergate mix is deze technodame goed op dreef. De mix valt weliswaar in het niet bij de voorgaande topeditie uit de reeks, maar zal binnen de scene toch zeker voor blijde gezichten gaan zorgen. Ellen Allien heeft in de mix onder andere tracks van DJ Yellow, John Tejada, Röyksopp (geremixt door Apparat), Luciano en Lump opgenomen, waarbij soepel wordt gependeld tussen ‘tech’ en minimal klanken. Allien onderstreept met deze mix nog maar eens haar veelzijdigheid. Prima mix, maar zeker geen hoogvlieger. ***** (Art-D-Fact)

Hij heeft inmiddels meerdere albums en mixen uit, staat aan het hoofd van een klein maar belangrijk label en is de afgelopen jaren uitgegroeid tot internationale smaakmaker. Prins Thomas (Thomas Hermansen) staat bekend als koning van de cosmic disco en komt nu pas met het eerste album onder eigen naam. En daarop is geen kosmische disco te horen, maar een uur lang onversneden krautrock – van 21ste eeuwse snit, geen retro. Je hoort zijn bewondering voor acts als Neu!, Harmonia, Manuel Göttschung en Klaus Schulze, zonder dat de sympathieke Noor vervalt in kopieën of pastiches.

Deze tracks zijn spontaan en al improviserend tot stand gekomen, door te jammen met zichzelf. De sfeer is gemoedelijk, het geluid kosmisch, maar gedanst hoeft er niet te worden. De lounge uitbater zal dit debuutalbum echter weren, want het is een onbeschaamde uitnodiging om een knuppel van een joint in de brand te steken. We have lift off. ***** (Enrico Riva)

Donnacha Costello Before We Say Goodbye

V/A Shapes 10:01

Koop Coupe De Grâce

(Pokerflat/N.E.W.S.)

(Tru Thoughts)

(Diesel Music/ V2)

Met zo’n naam denk je al snel aan een foute cokedealer in Ibiza, maar Donnacha Costello komt helaas van een minder zonnig eiland en zijn drugs zijn louter muzikaal.

Maar geloof ons, met Before We Say Goodbye kun je ook aardig uit je panty gaan. Vooral als je gaat gloeien bij oude Detroit techno vol strings en ander moois. Verrassend, want de afgelopen jaren maakte Costello vooral naam als producer van minimal techno. Hij noemde er z’n platenlabel zelfs naar: Minimize. Maar de Ier had vroeger ook een groot kloppend IDM-hart (denk aan z’n kleurenserie uit 2004) en dat hoor je terug op zijn derde album. Daarop maakt hij enkel gebruik van analoge synths. Daardoor schudden de beats lekker los in hun kastje, wiebelt de baslijn alle kanten op en ontbreekt het melige Ableton sausje waarmee veel techno tegenwoordig verkloot wordt. Bovendien zet Costello de melodie centraal. Een album om te koesteren, zo mooi. ***** (René Passet)

Jaarlijks keert de Shapes serie van het Britse Tru Thoughts label terug met een aantal compilaties. De eerste voor 2010 zal medio april verschijnen en samensteller Robert Luis biedt je andermaal een kijkje in de gevarieerde keuken van het toonaangevende label.

Alle bekende namen zijn met vers, recent of minder recent werk vertegenwoordigd op deze dubbelaar.

Daartussen staan ook een flink aantal niet eerder uitgebrachte tracks, wat de waarde van deze compilatie flink opdrijft. Naast de moderne soul, funk en jazz bijdragen horen we ook enkele meer elektronische tracks, die zo nu en dan neigen naar de heersende dubstep trend (vooral op de tweede schijf). Met oudgedienden als Azaxx, Hint, Lanu, Quantic en Natural Self op het menu valt er genoeg te ontdekken en genieten op Shapes 10:01. ***** (Art-D-Fact)

Dit ‘best of’ album van het Zweedse duo Koop verzamelt de beste tracks die Oscar Simonsson en Magnus Zingmark tussen 1997 en 2007 hebben uitgebracht.

Die komen van slechts drie albums en daarbij is het afwijkend klinkende debuut Sons Of Koop (1997) met slechts één track vertegenwoordigd. Coupe De Grâce leunt dus zwaar op de succesplaten Waltz For Koop (2002) en Koop Islands (2006) en je vraagt je af: wat is de meerwaarde? Voor de fans heeft deze verzamelaar dus niets nieuws te bieden. Maar over de muziek bestaat geen enkele twijfel, die behoort tot het beste wat nu jazz en lounge de afgelopen tien jaar hebben voortgebracht. Koop maakt jazz en swing populair bij een nieuwe generatie, zonder een druppel water bij de kwaliteitswijn te doen. Voor iedereen die de Zweden nog niet kent – en dan mis je wat – is Coupe De Grâce de best denkbare introductie. ***** (Enrico Riva)

pagina

101

reviews Scuba Triangulation (Hotflush)

Scuba, Paul Rose voor intimi, is erg goed bezig de laatste tijd. Onlangs verscheen er al een fijne mixcompilatie van deze in Berlijn woonachtige dubstep producer: Sub:stance, uit via Ostgut Ton. In 2003 stond Scuba aan de wieg van de ontwikkeling van het dubstep genre door middel van het oprichten van zijn Hotflush label. Sindsdien is hij niet meer uit de frontlinie van het dubstep genre weg te denken. Triangulation is Scuba’s tweede langspeler, de opvolger van het in 2008 verschenen A Mutual Antipathy, waarop ondermeer a de klapper Hard Boiled te vinden is. Op het nieuwe Triangulation draait het wederom om de lage frequenties, de melancholische sferen (voortreffelijk gedaan) en vooral het experiment. Scuba schuift als het ware de stijlen dubstep en techno (soms met ambient gevoel) in en over elkaar, waarmee hij zijn sound wederom naar een ander, hoger niveau tilt. Het album begint met het duistere, beatloze sfeermoment Descent, waarna het prachtige Latch het echte startschot blijkt middels ingetogen dubstep beats en een ambiance om van te smullen. Gaandeweg het album horen we Scuba’s visie op de house/techno en experimenteert hij er lustig op los binnen diverse tempi. De resultaten zijn zonder uitzondering van wereldklasse. Triangulation heeft alles in zich om een instant klassieker te worden: gevarieerde dubstep, house/techno en zelfs een avontuurlijke drum ‘n bass track (So You Think You’re Special). Dit album kan in één adem genoemd worden met de langspelers van 2562, Martyn, Burial en Elemental. ***** (Art-D-Fact)

Clara Moto Polyamour

Eddy Meets Yannah Fiction Jar

Gil Scott-Heron I’m New Here

(Infiné /PIAS)

(Compost)

(XL Recordings/ V2)

Graz. Dat Zuid-Oostenrijkse stadje staat nou niet bepaald bekend om zijn kranzinnige nachtleven. Toch waaien ook daar technozaadjes over de alpenweides, bewijst het debuutalbum Polyamour van Clara Moto. De jonge Française maakte in 2006 deel uit van de Red Bull Academy lichting. Naast haar zaten destijds Flying Lotus en Douglas Reed. Sterke lichting. En Moto gaat ook groot worden, reken daar maar op. Haar kijk op techno is lekker breed, ze schrikt niet terug voor vocalen (gezongen door Mimu, wiens stem soms wat weg heeft van Björk) en durft de diepte in te gaan. Zo combineert ze op Glove Affair baslijnen uit de dubstep met trippy sounds waarmee Mathew Jonson groot is geworden. Geen wonder dat de Oostenrijkse al eens in het voorprogramma van Cobblestone Jazz stond. Ook Agoria is fan. Hij tekende Moto voor zijn eigen label Infiné. Slimme zet. Polyamour is een overtuigend debuutalbum van een dame die het ver gaat schoppen. ***** (René Passet)

Fiction Jar is alweer de derde langspeler van het Kroatische duo Eddy Ramich en Yannah Valdevit. In 2005 speelde ze zich met het album Just Like… in één klap in de kijker. Op Fiction Jar werkt het duo onder andere samen met voormalig UK garage held Zed Bias (Dave Jones) en de geprezen MC Capitol A (Antoine Green).

Het album biedt een groot aantal klappers met een verrassend aantal (deep) house bijdragen. Tijdens Mr. Sakamoto & The Forgotten Rail (met Zed Bias) worden subtiel de rauwe randjes opgezocht door de baslijn, die zich soepel slingert tussen de tribale percussie. Little Dragon, met Capitol A, verenigt soul, jazz en hiphop onder een garage-alike house groove – heel sterk! Alleen al di twee gtracks verantwoorden de aankoop van Fiction Jar, die in de breedte beduidend beter is geworden dan voorganger Once In A While. ***** (Art-D-Fact)

Na zestien jaar stilte en jaren van persoonlijke ellende is de zwarte jaren ’70 muziekreus Gil Scott-Heron terug met een nieuw album. De plaattitel I’m New Here maakt duidelijk zijn gevoel voor ironie de magere jaren heeft overleefd. Net als zijn talent voor meeslepende soundscapes – waarin jazz, soul en fusion versmelten – en de scherpe blik waarmee hij de samenleving observeert.

I’m New Here is klassiek Gil Scott-Heron, echter gehuld in een geluid dat onmiskenbaar 21ste eeuws is. En donker is I’m New Here zeker. De fusion van weleer heeft plaatsgemaakt voor een stekelige electronische geluidscollage vol industriele geluiden en gesampelde beats. Soms klinkt het als digitale blues, dan als een ambient soundtrack waarover een sombere ziener zijn poetische wijsheden debiteert. Wie zweert bij Portishead of Tricky, kan zich aan I’m New Here geen buil vallen. ***** (Enrico Riva)

Lali Puna Our Inventions

V/A Boogybytes Vol. 05: Seth Troxler

V/A ATFC In The House: London ’10

(Morr Music/Konkurrent)

(Bpitch Control)

(Defected)

Is het echt alweer vijf jaar geleden dat Lali Puna een album uitbracht? Laatste wapenfeit was de verzamelaar I Thought I Was Over That. Het Duitse kwartet inspireerde sinds ’99 een hele generatie muzikanten met hun combi van introverte shoegaze-indie en zacht zoemende elektronica. Al namen ze daar op het relatief extraverte Faking The Books (2004) een beetje afstand van. Op Our Inventions keert Lali Puna terug naar de intimiteit, met klein gehouden liedjes en sobere instrumentatie.

Daardoor komt zangeres Valerie Trebeljahr automatisch meer naar de voorgrond. Ze is beter gaan zingen, al weet ze donders goed hoe beperkt haar bereik is en maakt ze af en toe gebruik van vocoders of andere stemvervormers. De teksten handelen over de vervreemding van de natuur en de verregaande individualisering. Het is de Lali Puna zoals we het graag horen. Intiem, lief en toch een beetje stekelig. ***** (René Passet)

Interessante mixcompilaties zijn een lastig fenomeen. In een tijd waarin de dj een retestrakke mix maakt met Ableton wordt het snel gezien als klinisch of saai; wanneer het een ‘oldschool’ mix is met vinyl worden foutjes genadeloos afgeschoten. Op nummer 5 van de befaamde Boogy Bytes serie is het de eer aan import Berliner Seth Troxler. De tracklist is goed, maar op het eerste gezicht niet baanbrekend. Een eerste luistersessie doet al snel anders denken. Bij een tweede beluistering onstaan favorieten. Tijdens de derde en vierde begint er een bepaalde liefde te groeien voor het mixwerk van Seth Troxler. Na tien keer luisteren kan ik met een gerust hart zeggen dat dit een van de beste compilaties van dit jaar is. Persoonlijke favoriet track: Birds & Souls - Birds & Souls! ***** (Jorn Liefdeshuis)

Wie verlegen zit om een portie onversneden house – niet te hip, oubollig of kazig, maar gewoon ‘ouderwets’ degelijk – kan blind grijpen naar de mixverzamelaars van Defected. Het vlaggeschip van het Britse house label is de reeks In The House en de meest recente aflevering komt van ATFC, Aydin Hasirci of tewel Aydin The Funki Chile, die op deze dubbelaar het clubgeluid van Londen in het zonnetje zet. Zonder op enigerlei wijze grenzen te verleggen of horizons te verplaatsen heeft ATFC een smulmix afgeleverd: house uit het boekje, ontdaan van opsmuk of fratsen, en het verveelt geen seconde. Om een idee te geven: Dennis Ferrer, Basement Jaxx, Steve Angello. Oud en nieuw naast elkaar, in een strakke mix die vele subkleuren laat horen maar toch consistent van geluid is – zie daar de kracht van twintig jaar house. En twintig jaar continuïteit.

Feestje. ***** (Enrico Riva)

pagina

103

reviews Blockhead The Music Scene (Ninja Tune/PIAS)

Het Londense Ninja Tune label zeilt op het ogenblik in een voordewinds rak. Nauwelijks bekomen van Jaga Jazzists spetterende nieuwe album serveert het label van Coldcut het volgende bommetje: The Music Scene, het derde album van de New-Yorkse producer Blockhead (James Anthony Simon, Tony voor vrienden). Het is zijn eerste langspeler in vijf jaar.

Wie Blockheads voorgaande albums op Ninja Tune kent (en dat zijn er veel te weinig), zal niet raar opkijken dat de twaalf sample collages en beats mozaieken op The Music Scene weghappen als een gesuikerd triphop koekje. Simon kent zijn weg in de studio: hij produceerde Aesop Rock, werkte met Mike Ladd en is een gezochte beat dokter in de meer alternatieve hip hop kringen.

En zijn brein borrelt van creativiteit, blijkens de (doorgaans) instrumentale werkjes op The Music Scene. De samples komen overal vandaan; strijkers uit India klinken naast een lap steelguitar, gamelan naast dameskoorzang. Het geeft de muziek een afwijkende en verrassende textuur. En een opvallend lichte toets. Doorgaans is triphop donker en filmisch. Blockhead klinkt exotisch en filmisch. Denk Tricky of Massive Attack minus de somberte.

Leeghoofdige lounge heeft The Music Scene evenwel niet te bieden, het is eerder 21ste eeuwse exotica uit de sampler. De toon is onmiskenbaar arty, de sfeer jazzy, maar muzieksnobs zullen er hun neus voor ophalen, want The Music Scene is ook – ondanks al het muzikale avontuur en de stortvloed aan afwijkende ideeën - weldadig onpretentieus. Het album werkt als achtergrondmuziek, als filmsoundtrack, en als luisteralbum.

Om kort te gaan, The Music Scene is een aanrader voor iedereen die abstracte hip hop kan waarderen. Het is echter een ongelukkig toeval dat de plaat verschijnt op het moment dat Massive Attack na acht jaar met een nieuw album komt. Die haalt The Music Scene de wind uit de zeilen, net nu die vol in de rug staat. De fans van de Bristol scene, DJ Shadow of El-P moeten zichzelf tracteren op deze wonderlijke muziekkaleidoscoop. Eerst proeven? Op de website van Ninja Tune is gratis een megamix van The Music Scene op te halen. ***** (Enrico Riva)

Michael Fakesh Exchange

V/A Gorillaz Freerange Records Colour Series: Pink 07 Plastic Beach

(Musik Aus Strom)

(Freerange)

(Parlophone/EMI)

Eind jaren ’90 vormde het duo Funkstörung het Duitse antwoord op Autechre. Hun ratelende en knisperende elektronica had dezelfde hip hop en electro-achtergrond en vond gretig aftrek onder fans van moeilijke beats. Maar Chris de Luca en Michael Fakesh kregen ruzie, waarna de stekker in 2006 uit Funkstörung ging.

Fakesh blijkt inmiddels een goedlopende carrière als sounddesigner voor reclamebureaus te hebben opgebouwd, met onder meer Philips als tevreden klant. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en dus verschijnt er op het roemruchte Musik Aus Strom label een verzamelaar met zeventien remixes voor o.a.

Mathew Herbert, Booka Shade en Bomb The Bass die Fakesh in de loop der jaren in elkaar knutselde. De melancholie van vroeger heeft plaatsgemaakt voor springerige funky electrobeats die bij de Ed Banger generatie prima zullen vallen. Funkstörung fans vinden troost bij de introverte remix die hij voor The Notwist maakte. ***** (René Passet)

Jamie Odell aka Jimpster, de drijvende kracht achter het Freerange label, heeft de afgelopen jaren een uiterst betrouwbare staat van dienst opgebouwd met een catalogus vol 12 inches die er toe doen. De bekende Colour Series compilaties vormen daarop geen uitzondering.

Op aflevering zeven, met ongemixte tracks, horen we (oude) bekenden en relatieve nieuwelingen naast elkaar schitteren. Jimpster zelf komt drie keer voorbij, waarvan twee maal als remixer (voor Milton Jackson als Tony Lionni). Echter, zijn beste bijdrage is de eigen productie Sleeper, die balanceert op het randje tussen deep- en tech-house. Het Freerange geluid bevindt zich in zijn algemeenheid ergens tussen die marges met invloeden vanuit de disco, dub en funk als additionele elementen. Deel zeven uit de reeks biedt eigenlijk weinig nieuws onder de zon, maar meer van hetzelfde en dat is in dit geval positief. ***** (Art-D-Fact)

De virtuele band is terug, maar in een andere vorm, ook muzikaal. Na zo’n slordige vijftien miljoen albums te hebben verkocht van Gorillaz (2001) en Demon Days (2005) hebben ex-Blur voorman Damon Albarn en striptekenaar Jamie Hewlett eigenlijk weinig meer te bewijzen, maar wat denk je: ze overtreffen zichzelf.

Plastic Beach – Engeland als artificiele vacantiekolonie in de Stille Oceaan – is een bloedsterk conceptalbum, muzikaal rijker en gevarieerder dan beide voorgangers. Misschien iets minder hip hop dan voorheen en meer behangen met synthesizers, terwijl ook Albarns belangstelling voor wereldmuziek doorklinkt. En de lijst met gastmuzikanten is ronduit in drukwekkend: Snoop Dogg, soullegende Bobby Womack, Mos Def, Lou Reed, Gruff Rhys (Super Furry Animals), Little Dragon en twee leden van voormalige punkband The Clash. Plastic Beach ademt intelligentie en muzikaliteit, en staat vol met rake songs. ***** (Enrico Riva)

Black Man’s Cry The Inspiration of Fela Kuti

V/A Radio Rothko - By Deadbeat

Goldfrapp Head First

(Now Again/Rushhour)

(The Agriculture R ecords)

(Mute/EMI)

Aan de enorme erfenis van Fela Kuti wordt weer een hoofdstuk toegevoegd. Nee, niet de zoveelste verzamelaar met oud en uitgekauwd werk van de roemruchte afrobeat-uitvinder uit Nigeria maar iets leuks, iets nieuws.

Hoewel sommige opnames van Black Man’s Cry dusdanig krakkemikkig klinken dat het woord nieuw niet echt op zijn plaats is. Logisch, want deze verzamelaar staat vol met obscure opnames van muzikanten die destijds (we spreken de jaren ‘70) geïnspireerd werden door de opwindende fusie van highlife, JB-funk en jazz. Niet alleen uit Afrika maar ook uit Midden- en Zuid-Amerika.

Wat dacht je van een steel drum cumbia-uitvoering van Black Man’s Cry? Volledig over de top. Recenter is de sterke cover die Daktari maakte van Upside Down, een goed voorbeeld van geslaagde neo-afrobeat. Te koop als box met vier 10-inches of als cd, beiden met een leuk boekje. Aanrader voor iedere afrobeat-fan. ***** (René Passet)

De Canadese dj/producer Deadbeat (Scott Monteith), niet te verwarren met de downtempo formatie The Deadbeats, heeft een voortreffelijke dubtechno mix afgeleverd, een waardevolle aanvulling tussen alle tech-house, techno en minimal releases die nog altijd de markt op worden geslingerd. Tijdens deze sessie horen we muziek van oude bekenden als Deepchord, Basic Channel (het duo Mark Ernestus en Mortiz van Oswald, ook als Maurizio en Rhythm And Sound vertegenwoordigt op deze schijf), Monolake en Deadbeat zelf (met meerdere bijdragen). Zo nu en dan horen we naast 4/4 beats ook wat dubby breakbeats voorbij komen, waaronder een dubstep knaller van Nederlander 2562.

Diens Redux, afkomstig van het Aerial album, is een aangename afbuiging van het dubtechno pad. Met ruim een uur speeltijd en een playlist van liefst negentien tracks, kunnen we spreken van een ware traktatie. ***** (Art-D-Fact)

Wie het vorige, vierde album van Goldfrapp een tikje te liefjes en teveel ‘natuur’ en te weinig ‘decadent’ vond, kan gerust het nieuwe album Head First opzetten.

Zangeres Alison Goldfrapp en muzikant/producer Will Gregory grijpen terug naar de electro danspop van succesplaten als Black Cherry (2003) en Supernature (2005), zonder in herhaling te vervallen. Vanaf de eerste tonen van opener en eerste single Rocket is het duidelijk.

Hier komt de nachtelijke, cabareteske kant van het duo weer naar boven. En maken de synthesizers de dienst uit, niet de akoestische gitaren en satijnen bedjes van violen die voorganger Seventh Tree tot zo’n unverfrohren chill plaat maakten. Dan valt ook op dat zangeres Alison Goldfrapp net zo’n discodiva is Roisin Murphy, zij het van de kunstacademievariant. Ze acteert zich met aplomb door te negen compacte en catchy tracks. Niet verrassend, wel vakwerk. ***** (Enrico Riva)

pagina

105

reviews V/A Mobilee Back To Back vol. 4 (Mobilee)

Mobilee, het label van Anja Schneider, heeft meer te bieden dan alleen minimal en techno. Dat is de boodschap van de vierde aflevering van Mobilee Back To Back, dubbelaars waarop een mix van recent materiaal uit eigen stal wordt gekoppeld aan een tweede schijf met bewerkingen van Mobilee tracks. Ter vergelijk zijn de originele tracks ook bijgevoegd.

De eerste schijf van Volume 4, met een mix van tien Mobilee releases uit de afgelopen twaalf maanden, is samengesteld en gemixed door And.Id, de vanuit Berlijn werkende Griek Andreas Dimitriades. Hij trad twee jaar terug toe tot de stal van het Berlijnse label met de track One Is Not Enough; sindsdien bracht hij nog twee 12 inches uit via Mobilee. Zijn selectie is met de beste wil van de wereld geen minimal te noemen, eerder house met uitstapjes richting deep house en techno.

Maar And.Id’s mix is niet alleen weinig voorspelbaar, hij is ook gevarieerd. GummiHz levert een schitterende diepe, vocale technotrack af, Sleepless Nights. Het duo Pan-Pot pakt het iets steviger aan met hun Confronted, clubtechno met een donker randje. En slottrack No News Today van het duo Exercise One heeft bezonken downtempo met zang en een prominente plek in het arrangement voor de piano te bieden. Mooie selectie, afwijkende mix.

And.Id is opgegroeid met jazz en van huis uit trompetist. Op de tweede schijf neemt hij een zestal tracks uit de Mobilee catalogus onder handen: bijgestaan door zijn B.A.N.D van jazzprofessionals en studiomuzikanten giet hij tracks van Sebo K, Dan Curtin, GummiHz, Anja Schneider & Sebo K, Pan-Pot en zichzelf in jazzy arrangementen. Denk Nicole Conte, maar dan met electrische piano in plaats van een akoestische vleugel.

Beetje brutaal misschien, maar het pakt uitstekend uit. Het worden zonder uitzondering warm klinkende fusion/broken beats tracks, die behoorlijk afwijken van de originele versies die ook te horen zijn. Al had Dimitriades wat ons betreft best iets vaker de trompet aan zijn lippen mogen zetten. Met Back To Back heeft Mobilee een aardige variant op het concept ‘labelverzamelaar’ gevonden. Het idee staat of valt met de uitwerking en die is bij And.Id in goede handen. ***** (Enrico Riva)

Four Tet There Is Love In You

The Ruby Suns Fight Softly

Alessandro Magnanini Someway Still I Do

(Domino/Munich)

(Memphis Industries)

(Schema)

Het is al weer vijf jaar geleden dat Kieran Hebdan als Four Tet het album Everything Ecstatic op de wereld losliet en laat dat nu net zijn minst overtuigende plaat zijn. Maar ieder nadeel heeft zijn voordeel, want je kunt jezelf nauwelijks voordeliger herintroduceren dan Hebdan doet met zijn nieuwe album, There Is Love In You. Op zijn vier vorige albums was Four Tet een zoekende producer wiens avontuurlijke tracks eerder in de hoek van folktronica en postrock konden worden geplaatst, met There Is Love In You levert hij zijn meest club-georienteerde langspeler af. Het is niet alleen een avontuurlijk en gefocust album, het is ook stilistisch behoorlijk breed. Beeldschone ambient techno naast diepe grooves, juweeltjes van ‘intelligent dance music’, onderbroken door een korte soundscape. Thom Yorke is al jaren fan van Four Tet en na beluistering van deze prachtplaat ben jij dat ook. ***** (Enrico Riva)

Eerlijk is eerlijk, de twee vorige Ruby Suns albums hadden we gemist. Die zijn verschenen via het kleine onafhankelijke Lil’ Chief label uit Aukland, Nieuw Zeeland, dat is gespecialiseerd in een stijl die sunshine pop wordt genoemd: melodieuze liedjes met fraaie harmonieën en een ontspannen toon. Maar sunshine pop zul je op Fight Softly tevergeefs zoeken, al heeft het derde album van de groep rond de Californische expat Ryan McPhun (zou-ie echt zo heten?) nog steeds veel aandacht voor melodie. De arrangementen zijn echter onvervalst eigentijds en electronisch. Het resultaat klinkt behoorlijk eigenwijs, als een mengvorm van jaren ’80 new wave en jaren ’60 psychedelica; denk de Beach Boys gekruist met Radiohead. Op papier klinkt het krankzinnig, maar Fight Softly is een aangename verrassing. Het is prettig wegluisterende pop met een ongewoon geluid, die bij iedere beluistering aan diepgang wint. Liefhebbers van Radiohead en Bibio opgelet, dit is een groeibriljantje. ***** (Enrico Riva)

Op Someway Still I Do heeft deze relatieve nieuwkomer, die in het verleden vooral op de achtergrond werkte als gitarist, componist en producer, een fraaie menukaart van filmische jazz samengesteld. We horen onder andere de vocalen van Jenny B (bekend van S-Tone Inc.) een aantal maal terugkomen. Met haar inbreng krijgt de muziek de typische Shirley Bassey ‘touch’. Naast Jenny B zetten ook, onder andere, Liam McKahey (van de formatie Cousteau) en labelgenote Rosalia de Souza hun beste beentje voor op deze sfeervolle jazzplaat die bol staat van de prachtige, cinematische strijk-, toets- en blaasmelodieën. Op Someway Still I Do is er ook ruimschoots aandacht voor bossa- en latininvloeden, die zoals bijna vanzelfsprekend voor de nodige extra warmte zorgen.

Na 45 minuten speeltijd blijkt Alessandro Magnanini’s muzikale output een ware aanwinst voor de Schema stal.

Een oorstrelend debuut. ***** (Art-D-Fact)

V/A Defected In The House Miami ’10: Riva Starr

Sharam Jey In My Blood

Klipar Black Cake

(Defected/N.E.W.S.)

(King Kong)

(Basserk Digital)

Riva Starr heeft een originele kijk op house en dat komt wellicht omdat hij ver van hotspots als Londen, New York of Berlijn zijn muzikale opvoeding heeft genoten. De man uit Napels maalt niet om een folkloristische deun hier of een balkan beatje daar. Sterker, hij heeft er zijn handelsmerk van gemaakt. Nadat de goedgeluimde Italiaan de afgelopen twee jaar golven maakte met sterke clubreleases voor labels als Claude Vonstroke’s Dirtybird en Fatboy Slims Southern Fried, is hij door Defected gevraagd om hun prestigieuze jaarlijkse Miami mix (opgehangen aan de Winter Music Conference) samen te stellen. Daarop staan een vracht van Starr remixen en eigen producties, aangelengd met kruidige bouillon uit de ketels van ondermeer Nick Curly, de Amsterdammer Madskillz en de onvermijdelijke Dennis Ferrer. Het resultaat is een stomende mix die niet wil imponeren, maar vermaken.

Als dit het geluid van house anno 2010 is, dan is de crisis in clubland ver te zoeken. ***** (Enrico Riva)

Wie met plezier terugdenkt aan Sharam Jey’s debuutalbum (4 Da Loverz, 2005) op Darren Emersons Underwater label, moet ’s mans nieuwe werkstuk eerst even checken alvorens de portomonnee te trekken. Dat is namelijk andere koek, meer gesuikerd en voorzien van een dikke laag spijs. Vorig jaar kwam het titelnummer uit op single en dat was al een duidelijke aanwijzing: de veteraan uit Keulen gaat op de ‘commerciële’ toer. Een soort electro house met Top 40 aspiraties, afgewisseld door kalere tracks die eerder aan Princess Superstar herinneren. En verdomd, die doet ook mee! Het siert de man dat hij niet stilstaat en zijn sound doelbewust opentrekt. Hij is ook niet ijdel en laat de microfoon aan gasten als Nik Valentino, Tommie Sunshine, de verrukkelijk stoute Cornelia en de al genoemde Princess Superstar. Maar is het bijzonder of verrassend? Nee, maar wel strak. ***** (Enrico Riva)

Het Amsterdamse Basserk label heeft een fijne neus voor het betere digitale beukwerk. In alle hoeken en gaten van Europa weet men ze te vinden, de producers die electro en gabber weten de klutsen tot gewapend muziekbeton. De laatste vondst heet Klipar (Diogo Cunha) en diens mini-album is een van de betere Basserk releases. De Portugees kan een potje scheuren, maar verliest nimmer de details en de dubbele bodem uit het oog. Na een korte flirt met trance is de brillemans pardoes de andere kant uitgegaan, van feeërieke strings naar botte bassen. En klompendansritmes. Maar dat alles met een onbekommerde flair die in Rotterdam al een eeuwigheid terug onder de tegels is gestampt.

Het maakt Black Cake charmant, al zal menige ‘kenner’ er een raar gezicht bij trekken. Laat dat nu juist de bedoeling zijn. ***** (Enrico Riva)

pagina

107

vinyl top 25 weinige labels die nog hun eigen sound waarborgen. Vincent voelt alsof je onder invloed van lsd een wandeling door een oerwoud maakt.

Op de b-kant vind je een remix van mr. Slow-motion Mark E.(Reza Athar)

tijd epische proporties aanneemt.

Kink & Neville Watson verzorgen de remix. (Tommy Rocks)

Uffie Mc’s Can kiss (Ed Banger) electro Nadat elke blog over haar had geschreven en ze samen met Feadz succesvolle optredens gaf, werd het stil rond Uffie. Nu is er eindelijk nieuwe materiaal. het is tof! Old skool hip hop break electro! Verrassing?

(Spliph)

02.

Joy Orbinson The Shrew Would Have Cushioned The Blow EP (Aus Music ) dubstep/ UK bass Zijn nieuwe single komt uit onder de enorme schaduw die de hit Hyph Mngo na maanden nog altijd werpt op dubstepvloeren. Maar Joy Orbinson flikt het dus gewoon opnieuw.

The Shrew Would Have Cushioned The Blow is catchy, dansbaar en zit razend knap in elkaar. Ieder laagje is een eigen nummer. Als er iemand de dubstep-sound naar de massa’s moet brengen, laat het dan in godsnaam Joy Orbinson zijn. (Rene Passet)

10.

05.

Jan Turkenburg In My Spaceship (Sisterphunk France) disco Wauw... dat was de eerste reactie toen deze picture disc op de mat viel.

Space disco 1984? Ach het funkt en met remixen van o.a. Pilooski en Breakbot zit je meestal wel goed. Een classic. (Spliph)

06.

Radio 13 Best Of Superradio (part 1) (Superradio Records) – italo/ electro Alleen voor de hoes zou je deze dubbelaar al kopen. Het ziet er geweldig uit, helemaal in de stijl van de sexy seventies. De inhoud is ook van ongekende kwaliteit, Italo op en top! Waarschijnlijk heeft deze plaat een ereplaats in de bak van I-F. (Minimi)

Caninesounds zijn funky als hel.

Lekker schudden met dat koppie!

(St. Badass)

17.

01.

Falty DL All In The Place (Rush Hour) De Amsterdammers hebben voor de eerste release van de serie Direct Current de New Yorker Falty DL gestrikt. Deze komt met een ijzersterke ep op de proppen met vier tracks die ieder de aanschaf waard zijn. Is het house, hiphop of techno? Het heeft in ieder geval een futuristisch jasje. (Tommy Rocks)

verwarren met het Peoples Potential label) Heerlijke met funk doorspekte houser inclusief subtiele acidlijn met de live-feeling die al zijn platen hebben. (Tommy Rocks)

pagina

109

22.

Azuni Here you come / Believe (Compost) house Ik weet echt niet welke track ik van deze 12” beter vind; Believe klinkt als een oude Kerri Chandler plaat (of als zijn “Computer Games” releases). Here You Come is ook old skool, maar meer op de dansvloer gericht. (Didiér Stijn)

11.

Mano Le Tough Eurodancer (Mirau Musik) house Alles wat Tensnake maakt verandert in goud. Zeer recentelijk nog werd zijn ep op Permanent Vacation met veel liefde en enthousiasme ontvangen door de meest uiteenlopende dj’s. Zo ook de remix die hij voor de Ierse producer Mano Le Tough heeft gemaakt. Hij laat met zijn karakteristieke geluid een frisse wind door de dance-wereld waaien. (Reza Athar)

12.

Morning Factory Forgotten Moments (Yore)house Deze boys uit het zuiden hebben dikke kennis van zaken en dat hoor je aan deze debuutklapper op Yore meteen. Vier tracks, allen voor een verschillend moment van de avond lijkt wel. Van diep en ingetogen naar ontzettend (maar dan ook ontzettend) uit je reet, en allemaal waanzinnig geproduceerd. Big up. (Kennedy)

John Daly Meltdown (One Track) house Eén track plus drie edits. John Daly levert met Meltdown een heerlijke moody en dubby houseplaat af die je mee de diepte inzuigt. (Tommy Rocks)

18.

Entro Seenestre La Caccia (WT Records) electro Jon Beall schijnt zijn echte naam te zijn en hij is afkomstig uit de VS. Aan zijn muziek hoor je direct zijn liefde terug voor oude synthesizers. Zijn nummers klinken erg retro, maar toch ook modern. Je kunt het als een ode aan de begindagen van electro en acid zien. Tijdloos en ontroerende nummers. (Reza Athar)

23.

Baz Reznik Dirt From The Mind EP (SD) Jakbeat/ electro Vroeger had je Front 242 en Nitzer Ebb. Groepen die vuige electrowave maakten en boze dingen door de microfoon schreeuwden. Baz Reznik doet op Up iets dergelijks, maar haalt z’n printplaten wel uit Chicago. Zijn Dirt From The Mind EP jakt als een malle. Next stop Den Haag Hollands Spoor. (Rene Passet)

13.

03.

Frenchie Fait Accompli (Antiqua)techno/ house Nieuw label. Nieuwe naam. Het is aangenaam kennismaken met Frenchie uit Ierland. De beste man gooit je direct in het diepe alwaar het warm en dub is. En dat is goed, heel goed zelfs. Het origineel van Fait Accompli is onwaarschijnlijk mooi. De edit van John Daly ook. En de andere tracks zijn ook niet mis. Mission accompli dus zeg maar. (Kennedy)

07.

Div. Der Wanderzirkus (3000 Grad/Kompakt) house Malle verzamelsingle uit Duitsland die je maar om een reden moet checken: Am Utkieck van Schläufler & Zovsky (in de Mollono Bass remix).

Een soepel rollende housegroove met een markante harmonica waaraan Samim nog een dikke punt aan kan zuigen. Vloervuller deluxe.

(Rene Passet)

Jeroen van Aken Switch the flip (Monk3ylogic remix) (Aux) breaks Monk3ylogic uit Bristol heeft een beest van een remix afgeleverd voor Jeroen van Aken’s ‘Switch the flip’.

De electro-techno, de zweverige vocalen, de harmonieuze basslines en synthstabs zorgen voor zo’n opzwepende oldskool-vibe dat je wel uit je pan moet flippen! (St. Badass)

08.

09.

04.

Mudd & Pollard Vincent (Claremont 56) Slow-motion house Voor de trage en atmosferische nummers moet je bij het label van Mudd zijn. In mijn ogen een van de

DJ Sprinkles Maturjakor (Mule Musiq) house Terre Thaemlitz is een opvallende verschijning binnen de dancescene.

Niet alleen zoekt hij het experiment op met zijn muziekproducties maar tevens met zijn sexe als transgenderist. Met Maturjakor maakt hij een spannende jacker die na verloop van

Legowelt Slompy Jitt EP (M>O>S Recordings) electro acid Alleen Legowelt weet hoe hij de 303 in elke electro track kan verwerken.

De stijl die Danny Wolfers wereldberoemd heeft gemaakt en steeds meer volgers krijgt voert hierzo de scepter. (Minimi)

14.

San Proper Sex Drive Rhythm EP (Dekmantel) disco Pure porno, die nieuwe single van San Proper. Als je dacht dat Blake Baxter en Sleazy D konden kreunen, heb je de Amsterdamse geilnicht nog niet gehoord. Op het slepende en broeierige titelnummer druipt het nat langs je benen. (Rene Passet)

[Sic] We Are Not Alone (Aux) techhouse De stijl van [Sic] kun je het beste omschrijven als een mengeling van tech-house en minimal, maar dan wel op z’n eigen manier. ‘We Are Not Alone’ is daar een diep en broeierig voorbeeld van. Echter, de remix van Robosapiens is net een tandje stoerder en zal dankzij zijn geweldige bassline. (St. Badass)

15.

16.

Floating Points People’s Potential (Eglo) deephouse Na Love Me Like This en de Vacuum EP keert Samual Shepherd keihard terug met Peoples Potential. (Niet te

19.

DanielStefanik In Days Of Old Part. 1 (Kann)deephouse Kann gaat ongestoord door met het uitbrengen van propere releases en doet dat gelukkig zonder haast.

Ook nu weer een weloverwogen ep met het een en ander aan hele mooie house sounds. Daniel houdt het deep (de tracks One en Three) en stoer (track Two) voor de vloer. Leipzig House City! (Kennedy)

20.

24.

21.

25.

Gadi Mizhradi I Can Never Get Enough (Spectral) house Als helft van Wolf+Lamb staat Gadi tot z’n knieën in de vette deephouse.

Afgelopen weekend debuteerde hij als dj in Nederland. En hoe. Ook voor het bevriende label Spectral levert Newyorker de goodies. She Don’t doet in de verte denken aan Chez Damier. Sexy, zwoel en voorzien van de fijnste trommeltjes die we in lange tijd hoorden. (Rene Passet)

Spin Cycle V2 Various (Spinout Records) tribal Lekkere gevarieerde sampler van Spinout’s Spin Cycle serie. Tony Thomas grooved als vanouds op een met jazzy samples overladen funky tribal basis op ‘Deep Space Sex’. Ook de minimale bliepjes van

Erdbeerschnitzel 4 Months (3rd Strike) house De oh zo drukke eigenaars van Jisco/ Under The Shade, komen met een nieuw sublabel aanzetten. 4 Months en Tonight Is The Night klinken beide redelijk ouderwets en oldschool. De bijkomende remixen zijn van Mark E en Arto Mwambe. Mark E weet dat old-school gevoel goed vast te houden, maar Arto Mwambe niet.

(Reza Athar)

Shaun Reeves & Guti Hold Me Tight (Wolf+Lamb) house Tegelijkertijd met Mizrahi’s nieuwe single verschijnt ook de nieuwe Wolf+Lamb. In sommige clubs hoor je het markante drietoons-loopje van Shaun Reeves & Guti al maanden.

Daaroverheen neuriet een meisje voorzichtig een melodie. (Rene Passet)

charts dOP Eklo | FR

01. Burial - Archangel (Hyperdub) 02. Efdemin - Sun (Naif) 03. Unknown - BELZUNCE (bootleg) 04. Mathew Jonson - Ghosts in the AI (Wagon Repair) 05. Ryan Crosson & Guti - You’ve Got me feat. Don Fuego 06. Wareika - Riders On The Storm (Eskimo Recordings) 07. Guillaume & The Coutu Dumonts - Walking the pattern 08. dOP - Wiper law (Get Physical Music) 09. Aquarius Heaven - Universe (Eklo) 10. Seuil - Saxyback (Welcome to Masomenos)

Martin Landsky Poker Flat | DE

01. Sycophant Slags - Keep Off (Poker Flat) 02. Mr. C - Dark moon (Wagon Repair) 03. Russ Gabriel - Push It Along (Dieb Audio) 04. Klartraum - Phantomkatzen (Darkroom Dubs) 05. Phonogenic -Biden (Mood Music) 06. Zev - Forget The World (Wolf + Lamb) 07. Furrr & Hazendonk - Rupert (Diynamic) 08. Animal Trainer - Just Fever (Hive Audio) 09. Alexi Delano & Cari Lekebusch - Revelation (Hybrid) 10. Maetrik - Herb House (Audiomatique)

Dollkraut Doppelschall | NL

01. Beak> - Beak> (Invada Records) 02. Findlay Brown - Losing The Will To survive (Beyond The Wizard’s Sleeve Remix) (Permanent Vacation) 03. Gonjasufi - My Only Friend (Warp) 04. Moton Records Inc. - It’s A Beautiful World (Moton) 05. War - The World Is A Ghetto (Special Us Disco Mix) 06. Jefferson Airplane - Surrealistic Pillow (RCA Victor) 07. Alexandria Lorenz - Send In The Clowns (Jazzman) 08. Portishead - Third (Universal Island Records) 09. Dionne Warwick - You’re Gonna Need Me (Warner Bros.)

10. Dollkraut - Precious Fool (Doppelschall)

Daniel Stefanik Moon Harbour | DE

01. A Made Up Sound - Sun Touch (A Made Up Sound) 02. Maayan Nidam - Don’t Know Why (Perlon) 03. Daniel Stefanik - In Days Of Old Pt. 1 (Kann Records) 04. Juno6 - Moswampia (Oh!Yeah!)

05. M. Pittman - Erase The Pain (Fit) 06. Soulphiction & Missing Linkx - Who To Call (Philpot) 07. EQD - Equalized #003 (Equalized) 08. Jeff Mills - The Defender (Axis Records) 09. Various - rüts 2/3 (Meakusma) 10. DJ Qu - Party People Clap (Deconstruct Music)

Efdé Piekup | NL

01. Mark Henning - The right time(Simmonds houseproud rmx) 02. Rocket - People (Jeno’s stormy weather Mix) (NRK) 03. Manik - Park to the slope (Ovum) 04. Tom Ruijg - Leave (BangBang) 05. Heaven & Earth - Prescription every night (Original mix) 06. Tom Trago - Use me again (Rush Hour) 07. Josh Wink - Jus Right (DJ Sneak remix) (Ovum) 08. Ike - Docs Edit (Soulphiction) 09. Josh Wink - Airplane Electronique (Matthias Tanzmann rmx) 10. Efdé - Over and over EP (Piekup records)

Mr. C Wagon Repair | GB

01. Sycophant Slags - Keep Off (Poker Flat) 02. Mr.C - Lunar EP (Wagon Repair) 03. Mikael Stavöstrand - Purple Sweatpants (Lick My Deck) 04. Reade Truth - Evidence (RWL) 05. Seth Troxler & Matthew Dear - Hurt (Martinez Remix) 06. Alex Agore - Freedom (Royal Oak) 07. Henrik Schwarz / Áme / Dixon - Chicago (Live Version) 08. Steve Bug - Look who’s stalking (Cocoon) 09. Jay Lumen - B-Groove (Bitten) 10. Touch - Wild Geese (Flashback)

pagina

111

Juan Sanchez Great Stuff Recordings | NL

01. Juan Sanchez - Ironic Statement EP (Oosh) 02. Tube & Berger vs Ante Perry - 1234 (Kabale und Liebe Remix) 03. ONNO - Common Sense (Upon You Records) 04. James Talk - The Beginning (Juan Sanchez Remix) (Noir Music) 05. Rhadow - Raw Business 06. John Lagora - New York (Wehbba Remix) (SK Supreme Rcrds) 07. Peter Horrevorts - Stab 08. Davide Squillace and Phutura - Pigwings (Audiofly remix) 09. Neuroxyde & Doomwork - Time (Karotte Remix) 10. Chase Buch & Nick Olivetti - Bayside (Juan Sanchez Remix) (Kling Klong)

Naald & Draad Stitched | NL

01. Naald & Draad - From Blossom Till Dawn (CDR) 02. Doomwork - Mama Bamba (Area Remote) 03. Markus Homm - Transposer (Highgrade Records) 04. Floating Points - Truly (Eglo) 05. Andrea Oliva - Off The Moments (Be As One) 06. Frivolous - My Consciousness original mix (Cadenza) 07. Alex Celler - Muk Da Mush (Area Remote) 08. Johnny D - Point Of No Return / Oslo 09. Einzelkind - Pissdrunk (Kindisch) 10. David Labeij - Aha (Remote Area)

Mulder We Are E | NL

01. Ion Ludwig - I Won’t Listen (Motivbank) 02. Ahmet Sisman - Underwaterfunk (Dumb Unit) 03. Mulder - Keep Going (BlaBla) 04. Boris Horel, Seuil - He.ven (Bijou Edit) (Eklo Tools) 05. Seth Troxler, Matthew Dear - Hurt (Martinez Dark Soul Rmx) 06. Solomun - Boys In The Hood (Gorge Remix) (Diynamic) 07. Sirak, David Pher - Danzar (Viva Music) 08. Andre Lodemann - Still Dreaming (Freerange records) 09. And.ID, Matthias Schaffhauser - Marathon (Ware Records) 10. STL - QRZ (Something Records)

gear

tekst

hans verhaag

pagina

113

Native Instruments Kontrol X1

vrijwel continu wordt de markt voor dj- en producer-gear overspoeld door innovatieve en minder innovatieve nieuwe producten. zo is het aantal verschillende controllers voor dj-software inmiddels, net als de uiteenlopende categorieën waarin ze zijn in te delen, niet meer te overzien. native instruments, de ontwikkelaar van het veel gebruikte Traktor (scratch) pro-pakket, kent daarentegen een benijdenswaardige geschiedenis van producten die boven het maaiveld uitsteken. op de konTroL x1 van de Duitse fabrikant hebben dan ook vele professionals en amateur-dj’s lang en met smart gewacht. nu de controller verkrijgbaar is (mondjesmaat weliswaar), willen we natuurlijk weten of deze hooggespannen verwachtingen ook worden waargemaakt.

De eerste indruk die de X1 op ons maakt bij het uitpakken, is er een die we van Native Instruments gewend zijn: zowel de software als de hardware van de Duitsers ziet er doorgaans gelikt en modern uit. En hoewel de controller in China wordt gefabriceerd hebben onze oosterburen een naam hoog te houden als het gaat om bouwkwaliteit, waarin de X1 ons geenszins teleurstelt. Waar andere fabrikanten nogal vaak veel chic aluminium of zwaar roestvrij staal nodig hebben om ons van de duurzaamheid van hun product te overtuigen, levert Native Instruments uit grotendeels kunststof een buitengewoon solide controller. Het aluminium dat wél is gebruikt voor de X1 vinden we terug als een zeer subtiel frontplaatje, dat sterk doet denken aan de bouw van bijvoorbeeld yamahaorgels, zoals ze helaas al heel lang niet meer worden gemaakt.

Maar een dj-controller beoordeel je natuurlijk niet alleen op z’n uiterlijk, het gaat met name om functionalitet. Native Instruments bouwde de X1 als uitbreiding op haar eigen Traktor Scratch, het softwarepakket dat inmiddels kan worden aangemerkt als benchmark voor het draaien met tijdcode-vinyl. Dat de soft- en hardware dus uit dezelfde stal komen merk je meteen wanneer je aan het werk gaat: geen gedoe met mapping of patches, de knoppen van de X1 zijn meteen toegewezen aan de juiste functies. De layout van de controller roept daarbij weinig vragen op. Onderaan vind je voor twee afzonderlijke decks de transportknoppen (play, cuepoints, bend, tempo), met daarboven twee draai-/drukknoppen voor het activeren en modificeren van de loopfunctie. De middensectie van de X1 wordt gevormd door twee draai-/druk-knoppen voor het bladeren door je muziekcollectie en het selecteren van de juiste track, en twee drukknoppen voor het toewijzen van je decks aan een van de interne effecten. Het bovenste deel van de controller bestaat uit twee maal vier rotaries plus buttons voor de besturing van de verschillende parameters van deze effecten.

Het feit dat soft- en hardware onder één dak zijn

ontwikkeld werpt in dit kader onmiskenbaar z’n vruchten af want onze redactie heeft niet eerder een controller onder handen gehad waarbij de knoppen zo handig ten opzichte van elkaar zijn gepositioneerd. De X1 biedt hierdoor nogal wat ruimte voor je creativiteit want je kunt met deze controller ongelofelijk snel op een intuïtieve manier aan de slag, die je in staat stelt om je laptop gedurende gigs te laten voor wat ‘ie is.

Gelukkig is Native Instruments erin geslaagd om, terwijl er vele generieke, teleurstellende of overbodige producten op de markt komen, trouw te blijven aan haar reputatie. De X1 is voor dj’s die draaien met Traktor Scratch een uiterst zinvolle aanvulling. De aanschafprijs, die rond de tweehonderd euro is te komen liggen, is niet mals, maar met het oog op de concurrentie alleszins redelijk. Reden genoeg om hoopvol uit te kijken naar het volgende moois dat de Duitsers ons te bieden hebben.

De Native Instruments Kontrol X1 werkt met alle versies van Traktor. De adviesprijs is € 199,www.native-instruments.com

gear

tekst

hans verhaag

American Audio Radius 3000 De digitale revolutie in dj-land dendert voort, getuige de opmars van softwarepakketten als Serato Scratch of Traktor, inclusief tijdcodevinyl en de nodige controllers.

Fabrikanten van traditionelere cd-spelers zitten echter allesbehalve stil, waarbij “traditionelere” inmiddels ook een wat achterhaalde woordkeus is. De cd-speler van vandaag is al lang niet meer een apparaat dat slechts cd’s afspeelt, maar heet mediaspeler, communiceert via MIDI, heeft tal van input-mogelijkheden en is, zeker in combinatie met de bijbehorende databasebuilder, buitengewoon intelligent.

De American Audio Radius 3000, opvolger van de 1000 (cd-speler) en 2000 (mediaspeler), oogt in eerste instantie lekker vertrouwd, als een tabletop (slotload) cd-speler zoals we die kennen van met name Pioneer. Nadere bestudering leidt echter toch al gauw tot de constatering dat we hier met iets meer te maken hebben, bijvoorbeeld door de opvallende usbaansluiting en SD(HC)-kaartslot. Deze aansluitingen stellen je in staat om met de Radius 3000 muziek af te spelen van niet alleen je cd’s, maar ook je usb-harddisk, usb-flash, of natuurlijk je computer. Al deze input is met de Radius 3000 eenvoudig overzichtelijk te maken door middel

van de ingebouwde database-builder. Daarmee houdt het echter niet op: aan de achterzijde vind je nog een usb aansluiting die je in staat stelt om via MIDI te communiceren met de dj-software van jouw keuze. Eigenlijk werden veel van deze kenmerken alleen verwacht van de grote CDJ2000 van Pioneer, en hoewel deze ook een aantal voordelen heeft zoals HID-ondersteuning, is de Radius met recht een volwaardige, en veel voordeligere mediaspeler.

Verder is de Radius 3000 uitgerust met tal van bekende of minder bekende functies en knoppen die het draaien vergemakkelijken. Zo heb je continu vijf verschillende cue-points voorhanden, kun je gebruik van maken van de negen interne effecten en het 6” jogwheel werkt naar behoren voor zowel het scratch als zoekwerk.

Wie dus op zoek is naar een cd-speler met dj-handzaamheid en tevens een mediaspeler die je in staat stelt om al je geluidsdragers te combineren in je sets dan ben met de Radius 3000 van American Audio alleszins voordelig en compleet uitgerust.

De American Audio Radius 3000 heeft een adviesprijs van € 574,www.adjaudio.com

Oscillator chaos!

Hoewel Korg met name een sterke reputatie heeft opgebouwd met hoogwaardige en innovatieve synths en andere producer-gear, kennen we de japanse fabrikant ook al jaren van handzame hulpmiddelen die dj's uiterst muzikale mogelijkheden bieden.

In navolging van de (door hun intuitieve interface zeer succesvolle) Kaos Pad-serie kwam Korg daarom met de Kaossilator: een synth van mini-formaat, die je bestuurt doormiddel van het van de Kaos Pad geleende touchpad.

Deze Kaossilator gaat inmiddels al weer een poos mee, en het was dan ook tijd om middels de nieuwe Kaossilator Pro, Kaossilator’s muzikale vlotheid en de vernieuwing op het gebied van de intuitieve interface van de Kaos Pad 3 te verenigen. De Kaossilator Pro doet precies wat je in dat licht verwacht, het combineert de muzikale expressiviteit die je gewend bent van de Kaos Pad-effecten, maar is daarbij ook nog eens zelf de klankbron.

De programs van deze klankbron zullen Korggebruikers overigens bekend in de oren klinken, er wordt voornamelijk gebruik gemaakt van samples die we al kennen van bijvoorbeeld de Electribe-serie.

Verder kun je de Kaossilator Pro ook “gewoon” gebruiken als de effect-unit zoals je dat van de Kaos Pads gewend bent, maar echt interessant wordt het pas wanneer je sample-functie ter handen neemt. Waar de Kaos Pad 3 deze functie en bijbehorende knoppen gebruikte om simpelweg samples op te nemen en af te spelen, kun je deze op de Kaossilator Pro min of meer gebruiken als eenvoudige sequencer.

Door verschillende phrases op te nemen en met elkaar te combineren kom je immers al snel op interessante (mini-)composities.

De Korg Kaossilator Pro heeft een adviesprijs van € 415,www.korg.com

pagina

115

pagina

116

gear

tekst

hans verhaag

Dikke trom!

in de loop der jaren hebben we vele drumcomputers de revue zien passeren. van uitgebreide kit-systemen tot compacte apparaatjes en van waardeloze samples tot vrijwel volledig natuurgetrouwe rendities van top-kits. Het meest opvallend was wellicht wel de eerste generatie korg wavedrum die in 1994 de synth- en drummachine-wereld opschudde. Door de voor dat moment zeer innovatie behuizing, de manier van bespelen en de verschillende klanken die de wavedrum bood, veroverde deze electronische drum een bijzonder plekje in het hart van menig percussionist of synthesizer-adept. Toch kende de eerste generatie ook een aantal beperkingen, voor wat betreft miDi-mogelijkheden en de bespeelbaarheid van het ontwerp. Deze beperkingen leidden echter snel tot de conclusie dat de wavedrum z’n tijd wellicht wat vooruit was, en dus hebben we reikhalzend uitgekeken naar de vrijwel nieuwe tweede generatie wavedrum.

Wanneer je voor het eerst een Wavedrum onder handen krijgt zul je deze meteen herken-

nen als een digitale uitvoering van een conga of bongo. Dit doet echter veel tekort aan de mogelijkheden die wavedrum voor zowel de klank als de bespeelbaarheid biedt. De Wavedrum heeft daadwerkelijk een vel, en bijbehorende pickups, hetgeen resulteert in een (voor een electronisch muziekinstrument) ongekend dynamisch bereik. Door dit grote dynamische bereik van de Wavedrum, ben je met dit stuk electronisch slagwerk in staat om recht te doen aan daadwerkelijk elk (acoustisch) percussieinstrument, waarbij je nuance kunt schenken aan, wederom, elke mogelijke speelstijl. De PCM-samples bewerk je met de Wavedrum door middel van DSP-synthese, hetgeen je in staat stelt om een virtueel oneindig aantal klankvariaties te genereren. Ook al klinkt dat in eerste instantie enigszins abstract, je zult snel ervaren dat je met het hart van deze electronische drum alleen aan fantasie tekort komt.

Overigens zijn het niet alleen drumklanken waarmee de Wavedrum is voorzien, ook voor bijvoorbeeld soundscaping zijn de klanken en het spelen met het dynamische bereik een ware lust. De wavedrum wordt geleverd met 100 voorgeprogrammeerde presets, en 100 door

jezelf te programmeren blanks. Tevens kun je op de klanken de interne reverb- of delayprocessesor loslaten.

Toch is er ook een wensdroom die door de Wavedrum niet werd ingewilligd. Het enige dat we missen op dit drumwonder is immers een MIDI-, of liever nog, USB-aansluiting. Openlijk droomden we er even van de enorm plezierige en uitgebalanceerde aanrakingsgevoeligheid van de Wavedrum toe te passen op bijvoorbeeld onze synth-plugins, maar dat zijn we onder het ferme geroffel gauw weer vergeten.

De eerste generatie Wavedrum was zo ongeveer het eerste muziekinstrument dat electronische (drum-)klanken bespeelbaar maakte met een “acoustische” feel, anders dan toetsen.

Door technologische vooruitgang heeft men bij Korg echter nu pas volledig recht kunnen doen aan dat visionaire idee, met deze nieuwe generatie wavedrum.

De Korg heeft een adviesprijs van € 620,www.korg.com

gear

pagina

117

Miniakaal!

een van de meest voor de hand liggende voordelen die technologische vooruitgang biedt is de mogelijkheid om complexe electronica aan een kleinere behuizing te helpen. Dat een goede synth groot en zwaar is wordt door fabrikanten dan ook al jaren daadkrachtig bestreden. vooral korg en alesis hebben een reputatie opgebouwd daar waar het gaat om handzame synthesizers en met die laatste heeft akai de handen ineengeslagen, om ons met een nieuw klein klankwondertje te verrassen: de akai miniak.

Het Japanse Akai (professional) dat we met name kennen van de uiterst succesvolle (voor bepaalde modellen geldt: legendarische) MPC-reeks.

De eerste MPC’s bewezen zich in de hip-hop en al snel werden deze sampler-workstations een must-have voor iedereen die graag vooruitstrevend met electronische muziek bezighoudt. De opkomst van de DAW’s, zoals Cubase, Logic en in een later stadium zeker ook Ableton Live zorgde er echter voor dat we nog steeds niet op elke zolderkamer een MPC vinden. Akai heeft deze ontwikkeling tijdig onderkend en, hoewel er weer een nieuwe generatie state-of-art MPC’s op de wereld is gezet, is men zich danig gaan toeleggen op producten die zich beter gedragen rondom de computer. Getuige daarvan zijn de MPD-pad controllers, de allround MPK USB/MIDI controller en last but not least de zeer doelgerichte APC-ableton controller.

In die lijn pas ook de MINIAK: een handzame synthesizer die zich thuisvoelt zowel on-stage als in de (thuis-)studio. De eerste indruk die we van de MINIAK krijgen voldoet alleszins aan de verwachtingen: de synth is gefabriceerd in dezelfde stevige en plezierige bouw die we van Akai gewend zijn. Aansluiten dus maar, we zijn immers reuze benieuwd naar wat de MINIAK op het gebied van klank te bieden heeft. En deze

interesse blijkt niet onterecht: de 8-stemmige klankopwekker is ontwikkeld in samenwerking met het synth-team van Alesis, je weet wel, de fabrikant van die synth waarmee Dorian Concept ons allemaal het hart op hol brengt. De MINIAK is uitgerust met 600 presets waar werkelijk een aantal pareltjes tussen zitten, wat ons betreft in met name de string-sectie. Voor de doorgewinterde synthesist is dat natuurlijk niet voldoende, maar de MINIAK biedt ruimte om tot duizend eigen programs op te slaan.

Voor de creatie van nieuwe klanken biedt de Akaisynth overigens mogelijkheden te over: de acht stemmen van de MINIAK zijn alle opgebouwd uit 3 oscillatoren waarop je vervolgens twee filters, drie envelopes, twee LFO's en natuurlijk de talloze stereo effecten kunt loslaten. Tevens ben je, door de ingebouwde drum-machine en -sequencer, met deze kleine synth in staat om je composities van slagwerk te voorzien, en in combinatie met de arpeggiator liggen complexere soundscapes al snel binnen handbereik.

kort, maar welwillende (thuis-)producers kunnen hiermee prima uit de voeten. De besturing heeft AKAI overigens simpel gehouden: de drie draaiknoppen gebruik je om de klanken op de meest voor de hand liggende manier te tweaken. Door verdere edit-mogelijkheden aan het keyboard toe te wijzen (zoals dat in synthland eigenlijk gebruiklijk is), wordt het aantal knoppen verder zo klein mogelijk gehouden. De MINIAK is in dat licht een zeer overzichtelijke synth geworden. Als klap op de vuurpijl levert AKAI de synth met een bijbehorende microfoon die dient om, hoe kan het ook anders, de ingebouwde vocoder te besturen. Dit trucje kennen we weliswaar al van Korg, maar dat maakt het niet minder vermakelijk.

Voor wie een compacte, maar toch complete synth zoekt om z’n livesets te verlevendigen, of voor de (thuis-)producer die raakt uitgekeken op de klanken van z’n plugins is de MINIAK een zeer welkome aanvulling op het productassortiment van AKAI. Spelen maar!

De Akai Miniak heeft een adviesprijs van € 675,-

De MINIAK is voorzien van 37 semi-gewogen toetsen. De pianist onder ons komt dus wat te

www.akaipro.com/miniak

tekst

michael oudman

gear hotshop

DJ-Tech iMix Reload MKII

Dikke controller voor Traktor en Deckadance – laten die nu ook toevallig meegeleverd zijn in het pakket. Verkrijgbaar in – naast saai zwart – een erg fraai doch fel oranje. Jammer dat in ons land de kleur altijd zo in verband wordt gebracht met de koningin. Het ding schijnt zelfs bij de meest fanatieke scratcher geen millimeter te verschuiven. En dat is goed.

Uiteraard zijn de jogwheels aanrakingsgevoelig. webshop.qdj.nl

Denon DN-X1600

Nieuwe vierkanaals mixer van Denon. Niet alleen voor clubs, maar ook voor de slaapkamerdraaier. De prijs is met 1099,euro namelijk erg schappelijk. Als we Denon mogen geloven althans. Het uiterlijk is vrij druk, maar we vertrouwen er na onze ervaringen met grote broer Honderdje Meer (1700 dus) op dat hij redelijk intuïtief te bedienen gaat zijn. Speciaal voor deze mixer zijn drie nieuwe effecten ontwikkeld door de mensen van Denon, namelijk Scratch Effect, Ping-Pong Delay en Echo Reverb. De mixer is vanaf deze maand leverbaar. www.mennegat.nl

pagina

119

pagina

120

in de studio met...

tekst

michael oudman

SAE Audiobot Session: Patrice B채umel en Johan Schippers

fotografie

lianne van de laar

pagina

121

Als ik de SAE Studio’s in Amsterdam Noord binnenstap en twee mensen reageren als ik het woord DJBroadcast laat vallen, twijfel ik even wie de engineer is en wie de winnaar. Waar alle eerdere deelnemers midden twintigers waren, is Johan een volwassen, grijzende man. Dat verwacht je niet. Enfin, vooroordelen opzij schuiven en hop de studio in. Qua enthousiasme zit het in elk geval net zo goed als bij eerdere deelnemers. De engineer die vandaag de heren Schippers en Bäumel door het SAE woud zal loodsen, is Marco Antonio Spaventi.

“Ik heb juist jouw track gekozen omdat hij zo anders is dan de andere tracks. Veel andere inzendingen klonken erg hetzelfde. Het gebruik van geluid en de akoestische elementen spraken me erg aan”, legt Patrice uit aan Johan – artiestennaam Josoon. Johan knikt begrijpend, en legt uit dat de tenor gitaar en akoestische gitaar live zijn ingespeeld. De rest van de track is opgebouwd uit loops of samples, soms ook van andere eigen tracks. Patrice kijkt tevreden, neemt plaats achter het bureau en gaat gelijk aan de slag; hij beluistert en benoemt elk spoor.

“Er is in elk geval genoeg materiaal om mee te werken. Het is nu de bedoeling om spanning in de track te gaan opbouwen.” Johan is nieuwsgierig naar de werkwijze van Patrice en wil hem eigenlijk carte blanche geven. “Ik ben een liedjesschrijver, en ik maak soms melodietjes die ik leuk vind. Ik denk dat jij een heel andere werkwijze hebt, en ik vind dat jij dus bepaalt met welke elementen we verder gaan. Misschien houden we wel veel minder over!”

Enthousiast begint Patrice met het warpen van de losse sporen. Tot zijn verrassing klopt het tempo van de sporen beter dan verwacht. Johan glundert en roept blij naar Patrice: “Ja, dat had je niet verwacht hè!” Na goed luisteren blijkt enige vorm van fijnslijperij toch nodig, maar Patrice houdt de slijptol die onherroepelijk korte metten zou maken met elke onvolkomenheid achterwege. “Het is soms goed om de boel een beetje los te laten, op die manier blijft het menselijk”. Iets wat ik als – vooral – luisteraar eigenlijk wel kan beamen; klinische tracks komen al zo vaak voorbij langs het luisterende oor van ondergetekende. De zoektocht naar nieuwe elementen voor de track leidt de heren vooral langs vele plug-ins en een flinke bibliotheek met geluiden die Patrice mee heeft genomen. Patrice waarschuwt Johan – toch ook een volleerd Ableton gebruiker - nog even over het uiterlijk van plug-ins. “Soms, als een plug-in er mooi uitziet, denk je misschien onbewust dat hij beter klinkt dan een plug-in die er slecht uitziet, maar dat is vaak niet zo!”

pagina

122

“Waar ik normaal stop met improviseren, begin jij pas!”

Wanneer we de losse elementen van de track beluisteren, geeft Patrice ons een kleine les in dansmuziek. Johan heeft de basgitaar lang door laten gonzen, terwijl dat volgens Patrice niet de bedoeling is. “We moeten die bas aanpassen.

Voor dansmuziek is het goed om veel dynamiek te hebben. Korte, krachtige geluiden.”

Van dat aanpassen komt uiteindelijk weinig meer terecht, hij vliegt er namelijk uit. Patrice heeft een duidelijke mening over twijfelachtige geluiden. “Als je twijfelt of je een geluid wilt gebruiken of niet, gooi hem er dan maar uit!”

En dat is wat er gebeurd. De conga’s en de bas gaan rechtstreeks het cilindrisch archief in.

Wat blijft zijn de gitaar en de piano die de track maken, een fm radio ruis en de pads. Beginnen

zou je zeggen? Mooi niet. Patrice wil eerst een goed geproduceerde track luisteren. Het wordt Running Up That Hill van Kate Bush. Alle hoeken van de studio worden vereerd met een klein bezoekje van het gelegenheidsduo. Nog één keer een clubtrack checken, en de sessie kan los.

“Het mooie van muziek is: hoe simpeler hoe beter”, aldus Patrice, die nog steeds druk bezig is met het warpen van de sporen. Ondertussen discussiëren Marco en Patrice wat over synths.

Waarvan Patrice er eigenlijk helemaal niet zoveel heeft. “Ik heb op dit moment alleen een Nord Lead een een Micro Korg.” Daarentegen is Marco een echte analoge bakken man, met een hele opslagruimte vol gear. Ondertussen buigt iedereen zich weer naar de beeldschermen, waarop de track nog steeds geduldig wacht om verder bewerkt te worden. Patrice legt wederom uit dat in clubmuziek het geluid anders het oor moet binnenkomen. “Geluid moet harder doorkomen, meer cleane dynamiek.” Terwijl hij aan de slag gaat met het bewerken van de gitaarsamples, voegt hij toe: “Hoe meer lucht tussen de geluiden, hoe beter.” De gehele sessie kijkt Johan bijzonder geïnteresseerd mee. Duidelijk gefascineerd door de verschillende werkwijzen tussen het maken van een pop track en een track waarmee je mensen op de dansvloer aan het bewegen wilt krijgen. Ondertussen wordt het tijd voor een kleine pauze, en we begeven ons naar de snoepautomaat, waar ondergetekende een Wasa sandwich wil pakken en een paar waarschuwende woorden van Patrice krijgt. “Die moet je niet nemen, man. Dat is écht niet lekker.” Een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus ik kies maar een stuk chocolade.

Terug in de studio gaat Patrice aan de slag met de piano. Infilteren, uitfilteren, kortom: spanning bouwen. Johan kijkt nog steeds even nieuwsgierig toe. “Waar ik normaal stop met improviseren, begin jij pas!” Na de track even in het geheel geluisterd te hebben, geeft Marco eigenlijk voor het eerst zijn concrete mening over de track. “Die piano, die moet ergens vandaan komen. We moeten hem langzaam in laten moduleren.” Op hetzelfde moment trekt Patrice de conclusie dat er wel heel veel ideeën zijn, maar dat er eigenlijk helemaal niet zoveel nodig is. “Weet je wat het is, we hebben al shitloads melodie in deze track. Laten we focussen op iets wat we nog niet hebben. Misschien een hi-hat op de 16e? Dan komt er wat meer snelheid in.”

Na nog een kort moment van experimenteren met synths – die de track overigens veel te zoet maakten naar de zin van Patrice – moeten er knopen worden doorgehak. De klok tikt immers verder. “Laten we aan de mix gaan werken”, zegt Patrice. “Er zit niets in dat ik niet leuk vind.

Maar er mist nog iets. Je zou het al prima kunnen spelen op een feest, maar er zit gewoon nog meer in.” Na discussie over geluid, zit het er dan toch echt op. Om ons heen gaan de lichten langzaam uit en het is tijd om er een eind aan te breien. Patrice en Johan spreken af om de track binnenkort helemaal naar wens te gaan maken.

Maar voor nu is het klaar. Houd de DJBroadcast website in de gaten: zo snel de track klaar is, zal deze daar online te beluisteren zijn. www.sae.edu www.patricebaumel.com