DJB 47

DJB#47 || NOVEMBER - DECEMBER 2010 || DJBROADCAST.NL || DJBROADCAST.FM || GRATIS

pagina

12

voorwoord

Eind 2010, het Nightteam is gezien Dit is alweer het laatste nummer van 2010. Een jaar dat weer is voorbijgevlogen, vluchtig als een te hippe hype. 2010 is natuurlijk het jaar dat voortaan in een adem zal worden genoemd met 1974 en 1978, maar zijn we er muzikaal beter van geworden? Natuurlijk zijn er enkele wereldplaten uitgebracht, maar wat betekenen de vroege jaren ’10 wanneer muziekhistorici over 50 jaar terugkijken?

Dat is moeilijk te zeggen. Sommige muziek moet rijpen met de jaren, andere muziek kan later pas in een relevant historisch kader worden geplaatst en daardoor weer meer betekenis krijgen. Dus laten wij ons maar houden bij de waan van de dag met hier en daar een klassiek verhaal en een voorzichtige vooruitblik.

Een klassiek verhaal vind je in dit nummer in de vorm van een uitgebreid profiel van het jubilerende Ninja Tune label dat alweer 20 jaar bestaat. En in het stuk over science fiction icoon Philip K Dick in de filmrubriek.

Vooruitblikken doen we met de sterren van morgen in de Grote Prijs van Nederland Special, waarin we de finalisten van de categorie dance aan je voorstellen.

Het hier en nu wordt beschouwd middels interviews met onder meer Nicolas Jaar en David Vunk, en we nemen met een brok in de keel afscheid van het Nightteam, de ploeg die jarenlang de onderbuik van de underground peilde en naar boven kwam met de meest bizarre en intieme verhalen van zowel lokale als internationale helden.

Bedankt jongens, we komen elkaar ongetwijfeld weer tegen!

Veel plezier met dit nummer en alvast prettige feestdagen gewenst!

Het DJBroadcast Team

index

21. NIEUWS 24. MIXTAPE 26. DIGIBROADCAST 28. GAMES 29. DE SPELENDE MENS 31. FILM/DVD 34. UNDERGROUND NOISE 38. TEES & SNEAKERS 40. HOTSHOP 42. BLUEPRINT LABEL: NINJA TUNE 52. WEEKENDWIJZER 54. GROTE PRIJS VAN NEDERLAND 63. BART SKILS & 2000 AND ONE 65. DAVID VUNK 67. NICOLAS JAAR 69. TEEBS 71. MAXMILION DUNBAR 73. CONVERSE‘ MONSTERVERBOND 74. ESSENTIAL ALBUM: JOHN ROBERTS 77. CD REVIEWS 85. VINYL TOP 25 87. CHARTS 88. DJ GEAR 96. IN DE STUDIO MET… DARKO ESSER

colofon Uitgever

Victor Bakhuis (victor@djbroadcast.nl) Eric van den Bogaard (eric@djbroadcast.nl) Hoofdredactie

Michael Oudman (michael@djbroadcast.nl) Eindredactie

Michael Oudman (michael@djbroadcast.nl) Redactie

Tom van Haaren (tom@djbroadcast.nl) RenĂŠ Passet (rene@djbroadcast.nl) Rogier van Kralingen (rogier@djbroadcast.nl) Patrick Briels (patrick@djbroadcast.nl) Martine van Tienen (martine@djbroadcast.nl) Hans Verhaag (hilverhaag@gmail.com) Fouad Loukili (fouad@djbroadcast.nl) Johan van der Meer (johan@djbroadcast.nl) Redactie fashion & lifestyle

Lianne van de Laar (lianne@djbroadcast.nl) Laila Cohen Anouk Dingelstad Distributie

Michael Oudman (michael@djbroadcast.nl) Vormgeving

Maslow (hellow@maslow.nl) Illustraties

Ninja Tune (Cover) 310K (Index) DEES (Weekendwijzer) Fotografie

Lianne van de Laar (lianne@djbroadcast.nl) Klaas Kleiterp (klaas@djbroadcast.nl) Sales / Marketing

Victor Bakhuis (victor@djbroadcast.nl) Claartje Wolff (claartje@djbroadcast.nl) Minggus Dorpmans (minggus@djbroadcast.nl) Medewerkers

Art-D-Fact, Het Night Team, Reza Athar, Soe Rafeek, Hans Verhaag, Jorn Liefdeshuis, Alfred Bos, Aron Friedman, Didier Stijn, LoPoll, Gohan, Khalil, A Pair Of Glasses Abonnementen

Voor alle vragen over abonnementen en bezorging kun je terecht op www.djbroadcast.nl/subscribe. De abonnementenservice is te bereiken via abonnement@djbroadcast.nl Drukwerk

PRinterface Distributie

Citydogs social networks

twones.com/djbroadcast twitter.com/djbroadcast facebook.com/djbroadcast flickr.com/djbroadcast djbroadcast.hyves.nl myspace.com/djbroadcast DJBroadcast Magazine is een uitgave van Blueprint Media BV Redactieadres DJBroadcast.nl

Postbus 3952

1001 AT Amsterdam www.djbroadcast.nl Persberichten info@djbroadcast.nl Agenda agenda@djbroadcast.nl Telefoon 020-6868600 E-mail info@djbroadcast.nl Website www.djbroadcast.nl

pagina

18

Medewerker van de maand Johan van der Meer

Nu op

We hebben hier te maken met een muziekliefhebber pur sang. Ooit deed hij mee met de Exit mixtape competitie. Hij won diezelfde competitie, en kwam onderweg naar zijn gig onze eigen Eric tegen. Het duo heeft gedurende hun verblijf op het Servische festival wat met elkaar gekletst, en zo kwam een stage plek ter sprake.

Die stageplek kwam er, en sindsdien is Johan bij ons mede verantwoordelijk voor het slagen van de lancering van het Red Bull BPM Launch Event en de RBMA Radio pop-up studio tijdens het ADE. Zolang hij zich kan herinneren is hij bezig met muziek, en sinds een jaar of zeven verzamelt hij platen. Via Doornroosje wist hij zijn weg in het nachtleven steeds beter te vinden. Via Lochem en Nijmegen is hij onlangs in Utrecht gaan wonen. Dichter bij DJB, maar verder van zijn opleiding Communicatie en Multimedia Design. De man gooit zijn hart en ziel in onze projecten, waarmee hij mooi medewerker van de maand is geworden.

Podcasts Nebraska, Michel de Hey, Pablo Bolivar, Jamie 326 Features Adepth Audio, Soenda Indoor, ADE Reports. City of Dreams Foto’s Vrijbuiters x Berlin Underground, O.W.A.P, Interlab Sessions, Opening BC12

Freeloader Twee Marshall Headphones Marshall ken je vast van de amps van bands, maar tegenwoordig doen ze ook in koptelefoons.

Vanaf 15 november is dit fraaie stuk design te koop, maar ook te winnen bij DJB.

Twee Ninja Tune XX Box Sets Verderop in het blad kun je alles lezen over Ninja Tune en hun twintig jarig bestaan, maar hier kun je al zien dat we ook een box set weg mogen geven, met daarop wagonladingen mooie muziek.

Check DJBroadcast.nl/win om te zien hoe je kans maakt op de koptelefoons en de box sets.

news

pagina

21

Ableton’s gulle winter Dat de winter de tijd van de feestdagen – met bijbehorende kado’s – is, moge wel duidelijk zijn. Ableton doet dit jaar hard mee met de feestdagen, en komt met de Get In Tune With Winter actie. Vanaf dit moment tot 15 januari wordt er korting gegeven op Ableton Live 8 en Ableton Live 8 Suite. En denk niet dat het een lullige korting is van 10 procent, Ableton geeft namelijk tot 25 procent korting op de software pakketten. Daar kun je de winter mee doorkomen.

Ableton Live 8 kost tijdens de actieperiode niet 449,- euro, maar maarliefst 120,- euro’s minder. Dan hou je er maar 329 over. Live 8 Suite heeft een absolute korting die nog hoger is: maar liefst 200 euro minder dan normaal. In plaats van 699 euro betaal je dus maar 499 euro. Voor dat verschil kun je heel wat leuke dingen doen. Of kopen. Ook de upgrades van Ableton Lite naar Live 8 en Live 8 Suite zijn voor een vriendelijker bedrag dan normaal te krijgen, namelijk voor respectievelijk 279 euro en 449 euro. Dat is zestig tot tachtig euro goedkoper dan normaal. www.ableton.com

Ahoy Faithless Neen, we zwaaien niet een per schip naar een ver oord vertrekkend Faithless uit. De groep die misschien wel ’s werelds meest bekende dance band genoemd mag worden speelt namelijk op 26 november in een grote zaal in Rotterdam. Laat die nu net Ahoy heten. De groep die ooit wereldfaam bereikte met hun God is a DJ is nog steeds aan de weg aan het timmeren en heeft onlangs een nieuw album uit: The Dance.

Natuurlijk grijp je de kansen die een nieuw album biedt met beide armen aan. Eén van die kansen is natuurlijk een tour.

En dat is wat Maxi Jazz, Sister Bliss en Rollo gaan doen, toeren.

Verwacht geen treurig bejaarden-dance optreden, spektakel is nog steeds de hoofdmoot van hun optredens. Genoeg water drinken is dan ook ons advies. Kaarten zijn te koop vanaf 34 euro op livenation.nl. Daarnaast maak je op onze website kans op 2x2 kaarten voor het optreden. www.faithless.co.uk

news

pagina

23

Secret Cinema’s Timeless Altitude krijgt re-release Hoe tijdloos is je track als hij na 16 jaar opnieuw uitgebracht wordt? Heel tijdloos. ‘Tuurlijk, het origineel krijgt versterking door nieuwe versies, maar toch, het origineel kan zich prima redden tussen het hedendaags geweld. Gem Records released de klassieker – die overigens ook nog op een oude Spirtual Tracks mix door Dimitri staat, ooit uitgebracht op Outland – en heeft daarmee de achtste release te pakken. En daarmee blijft Timeless Altitude trouwens ook dicht bij Secret Cinema, Gem is namelijk zijn eigen label.

Timeless Altitude anno 2010 krijgt een nieuw sausje door remixen van Jeroen Verheij zelf, maar ook door Egbert, en Slam. In december staat de zwarte plak bij de platenzaak in de bak, en ligt de digitale release in de schappen van je online muziek platform. Dat betekent trouwens dat het origineel nu voor het eerst legaal digitaal te verkrijgen is.

In februari 2011 volgt Minerals van Secret Cinema’s hand. Geen EP, maar een heus album. De tracks zijn vernoemd naar bepaalde mineralen, en dragen daarnaast ook de eigenschappen van dat mineraal. Kijk, een conceptalbum. Vanaf 3 december toert Verheij door het land om het album te promoten, da’s dus je eerst kans om een glimp op te vangen van het nieuwe materiaal. De tourdata zijn als volgt: 3 December Simplon, Groningen; 10 December Catwalk, Rotterdam; 24 December Studio 80, Amsterdam; 12 Februari Monza, Utrecht; 18 maart Effenaar, Eindhoven. www.gemrecords.nl

Zevende Jägerland, Ekko biedt onderdak Voor de zevende editie van Jägerland, dat – de naam doet het al vermoeden, naast goede muziek vooral draait om Jägermeister – strijkt het hele circus op drie december neer in Utrecht, in Ekko. Het poppodium biedt dan onderdak aan een breed scala aan artiesten die er voor zullen zorgen dat je niet om hoeft te komen in louter zeeën van bruingekleurd kruidenbitter, maar dat je ook gewoon voor een portie goede muziek kunt gaan. Scheve gezichten hoef je niet te verwachten dus.

De line-up wordt namelijk gevuld door oude rotten Mehdi – Ed Banger - en Mr Wix, die regelmatig te bewonderen te zijn in ons kleine land. De drie koppen tellende band Judi Chicago staat tijdens Jägerland voor het eerst op Nederlandse bodem. Een verrassing is gegarandeerd. New kids on the block zijn Renkas en Pretty Young Trouble. Eerste is lid van de Non Records familie, en is daarmee het derde Non-lid dat speelt op Jägerland. Palmbomen en The Benelux gingen hem voor. Pretty Young Trouble is een nieuw project van Mike Mago en zijn vriendin Yazz. Zij draaien disco en van alles wat daarbij in de buurt komt.

Kaarten zijn niet te koop, ze zijn alleen gratis te verkrijgen via de website van Jägerland. Uit alle inzendingen zullen de geluksvogels gekozen worden. Minimum leeftijd voor het feest is 21 jaar. www.jagerland.nl

pagina

24

de mixtape van....

tekst

michael oudman

Ricky Thorn

De mixtape van deze editie is samengesteld door Ricky Thorn. Werkzaam als Marketing- en pr-manager van Evotions en A Day At The Park.

Daarnaast biedt hij een helpende hand tijdens de evenementen van We Are E. Evotions ken je vooral van concepten als Tomorrow, de Minus en Cocoon avonden en Time Warp Holland. Aan een brede muzikale horizon vind je stijlen als progressive, ambient, techno, soul en klassiek.

Ricky: “13 platen uitkiezen leek op een simpele opdracht, maar leek al snel een ondankbare taak. Er is decennia lang zoveel mooie muziek uitgebracht dat het onmogelijk is iedereen tevreden te stellen, laat staan kritisch DJB-publiek. Mijn lijst bestaat uit tracks die me bijgebleven zijn door de jaren heen, waar een verhaal achter zit voor mij als persoon en waarvan ik denk dat ze lekker weg luisteren op elke willekeurige dag van de week.”

Pink Floyd – Marooned “Ik ben opgegroeid met een vader die naar Dire Straits, Bruce Springsteen, Jimmi Hendrix en onder andere Joe Cocker luisterde, dus kan deze niet ontbreken uit sentimenteel oogpunt. Sterk opgebouwd, zwevend nummer met een nostalgische lading om mee te beginnen.”

Mike Snow - Burial “Track met één van de meest bijzondere clips die ik heb gezien. Je dwaalt als kijker door de grauwe straten van Varanasi, maar wordt op het verkeerde spoor gezet door de meeslepende, bijna misplaatste beats van het nummer. De puurheid waarmee de mensen in beeld zijn gebracht is fascinerend en ontroerend tegelijk.”

Damabiah - Flower’s Planet (Hernan Cattaneo & Martin Garcia Remix) “Remix van mijn grote held, die ik al jaren met veel plezier volg: Hernan Cattaneo. Helaas komt er iedere keer als de beste man in Nederland staat wat tussen, dus moet ik het doen met online-sets en cd’s. Die teleurstelling is vrij snel verdwenen als je je bedenkt dat hij verantwoordelijk is voor de compilaties als de Renaissance master serie 13, een van de betere electronische verzamelaars van de afgelopen jaren. De Argentijn zweert trouw aan zijn sound en dat zorgt ervoor dat de liefhebber blind op hem kan vertrouwen.”

Bon Iver – Skinny love “Uitschieter in het rijtje maar deze gast heeft zo’n veelzijdige bizarre stem dat ik hem er graag tussen plaats. Live één brok passie.”

Hans Zimmer – You’re so cool “Het kenmerkende deuntje uit Tony Scott’s beste film ‘’True Romance’’. Met mooie en goed gecomponeerde soundtracks kom je al snel terecht bij meesters als Hans Zimmer, Ennio Morricone en Clint Mansell, maar de lading die ‘You’re so cool’ dekt zorgt ervoor dat deze hoger op het lijstje eindigt. Perfect doch eenvoudig in elkaar gezet en destijds één van de redenen dat ik bijna voor een heel andere carrière heb gekozen.”

Radiohead “Moeilijk om er één uit te kiezen, maar Radiohead blijft de band der bands hetzij met stevige concurrentie van eerder genoemde groep Pink Floyd. Tijdloze pure muziek die vaak tot diep in je ziel belandt.

Een keuze maken tussen ‘Android Paranoid’, ‘Karma

Police’ en ‘Videotape’ is een ondankbare taak. Alle drie emotie-muziek die over 100 jaar nog gedraaid wordt. ‘OK computer’ is met stip hun beste album.”

Legowelt – Perron Oost “Het Clone label bestaat uit louter helden met Legowelt als aanvoerder. Obscuur en Haags, een haast niet te bevatten combinatie anno 2010 maar back in the days een vanzelfsprekendheid. Om het repertoire van Legowelt te beluisteren moet je in de juiste stemming zijn, dan pas komt de oprechte, grauwe sound goed tot zijn recht.”

Beroshima – Horizon (Pig & Dan Remix) “Nog steeds herstellende van het ADE, kan een Cocoon-track natuurlijk niet ontbreken in deze lijst. Beroshima staat al jaren op mijn wish-list om te zien maar lijkt alleen in Azië aan te slaan. Op zijn Mueller-records label brengt hij aan de lopende band ruwe duistere techno met een vleugje vrouwvriendelijke dansbaarheid uit waaruit blijkt dat je sommige dingen wel kunt overlaten aan onze oosterburen. ‘Horizon’ was vanaf moment één een klassieker en vertelt in vier minuten een verhaal dat eindigt met een euforisch slot.”

Arjuna Schiks – Mahesvari “Mijn favoriete dansplaat van 2010. De zachte balans tussen het diepe melodieuze en het zweverige progressive maakt deze track er één die niet snel gaat vervelen.”

Guns N Bombs - Crossover Appeal “Deze track rockt zo ongelofelijk hard dat je spontaan in je eentje wilt gaan crowdsurfen. Jammer dat de heren uit elkaar zijn, want voor snerpende electronische muziek zat je bij hen wel goed. Ze hebben niet veel geproduceerd in de tijd dat ze samen waren maar ik ben ze dankbaar voor dit exemplaar. Het is dé electro die ik vanwege zijn agressieve pieken mis in de sound van tegenwoordig.”

Bob Sinclair – Vision “Laten we het maar niet hebben over wat hij nu produceert, maar lang, lang geleden toen ik voor het eerst naar schoolfeestjes ging om mijn eerste danspasjes uit te oefenen hoorde ik deze plaat. Hij is me altijd bij gebleven en als ik hem af en toe nog eens opzet, weet ik waarom. Prettige groovy house die voor mij de jaren ‘90-vibe belichaamt.”

Miles Davis – Summertime “Ik ben altijd benieuwd geweest hoe het zou voelen als je ‘s ochtends wakker wordt met de gedachten dat je een instrument tot in de perfectie weet te beheersen, zo intens dat je er mensen mee in beroering weet te brengen. Jazz zoals jazz hoort te klinken waarbij de vibe haast tastbaar voelt en je spontaan heimwee krijgt naar vervlogen tijden.”

Joris Voorn – Rejected “Haast verloren juweel van één van mijn favoriete producers van nu. Dit nummer is van zijn eerste album ‘’Future History’’. Tegenwoordig is zo’n beetje alles wat Joris maakt goed, maar met deze plaat zette hij destijds al snel de juiste toon. Warme techno om bij weg te dromen. Ideale afsluiter!”

De mixtape wordt op maandag, woensdag en zaterdag tussen 12:00 en 13:00 uitgezonden op djbroadcast.fm

DJBroadcast.fm is powered by

pagina

26

digibroadcast

tekst

michael oudman

Knaken voor de kunst Van kunst word je niet rijk. Nouja, enkele uitzonderingen daargelaten. Dat betekent soms ook dat kunstenaars wat moeite hebben met het financieren van hun projecten. Er zijn natuurlijk – nog wel – wat subsidiepotjes, maar soms is dat nu eenmaal niet toereikend. Daarnaast zijn er best wel mensen die wel wat van hun persoonlijk bezit ter beschikking willen stellen voor de kunst.

En dat is waar Voordekunst.nl om de hoek komt kijken. Voordekunst zorgt dat creatieve projecten en liefhebbers elkaar vinden.

Het stimuleert ondernemerschap bij de kunstenaars. Zij introduceren hun project, leggen het doel van het project uit, en vertellen hoe groot hun financiële gat is. Kunstliefhebbers, vrienden, familie, kennissen en bedrijven kunnen vervolgens een bepaald bedrag beschikbaar stellen dat de realisering van het project een stuk dichterbij brengt. Wanneer het benodigde bedrag bij elkaar

gesprokkeld is, sluit Voordekunst de geldsluizen, zo kan er nooit méér geld binnenkomen dan vooraf bepaald is.

Kunstenaars die via Voordekunst al projecten gefinancieerd hebben gekregen zijn Miktor en Molf en Meeus van Dis. Daniel Cohen, Leonard van Munster en LnSaint zijn kunstenaars die op dit moment nog niet het benodigde bedrag voor hun projecten hebben bereikt. Projecten lopen uiteen van een zwembad – niet om in te zwemmen maar om in te skaten, tot de openingsceremonie van de Museumnacht. Van een fotoboek tot een koninginnenachtconcert. Niet iedereen kan overigens zomaar zijn of haar project plaatsen. Voordekunst is een initiatief van het Amsterdams Fonds voor de Kunst, en zij bepalen wiens project op Voordekunst zal verschijnen. En ze doen een eerste bijdrage. Aanmelden kan alleen door je idee te mailen naar info@voordekunst.nl. www.voordekunst.nl

pagina

28

games

tekst

eric van den bogaard

Enslaved: in de aap gelogeerd Zo nu en dan valt er eens een game op de redactieburelen die we niet zomaar kunnen laten liggen. Enslaved van ontwikkelaar Ninja Theory (tevens bekend can Heavenly Sword, 2007) is er zo een. De moeite waard om aan een test te onderwerpen, zo vonden we na wat online speurwerk.

Zoals vaak het geval bij avonturenspellen, bevind je je in een penibele situatie. Zeer penibel, zo realiseer je je wanneer je in de virtuele huid van hoofdrolspeler Monkey bent gekropen.

Niet alleen bevindt je je in een door robots bestuurde, postapocalyptische wereld met alle ongemakken van dien; je hebt ook nog eens een hoofdband om via welke de schone Trip je volledig in haar macht heeft. Zij bedoelt het niet slecht, maar heeft je wel nodig om haar naar huis te brengen door het barre Amerika van de toekomst en heeft de band aangebracht om jou als spierbundel zijnde te kunnen controleren Leuke analogie met verschillende relaties om mij heen, maar het verhaal is vooral gebaseerd

op een oud Chinees verhaal, De Reis naar het Westen, waarin een wijze man en een aap (eveneens met een hoofdband op) op zoek gaan naar Boedistische verlichting.

Wie geniet van mooie graphics zit goed met Enslaved. De makers hebben een wondere wereld voor je gecreëerd met herkenbare elementen, zoals typisch Amerikaanse stadsgezichten, die het geheel wat extra’s geven. Ook de bewegingen van de hoofdrol spelers zien er zeer natuurgetrouw uit, iets dat ondanks de stormachtige ontwikkeling van games in het algemeen nog steeds niet vanzelfsprekend is. Ninja Theory maakt gebruik van ‘motion capturing’en de diensten van Andy Serkis wiens bewegingen ook model stonden voor de mimiek van de irritante Gollum uit de Lord of the Rings reeks.

Waar het bij sommige games lijkt alsof je een cursus van zes weken moeten doen om alles onder de knie te krijgen, kun je met Enslaved direct aan de gang. Door middel van de in-

game tutorials ga je direct een soort trial-anderror traject in en krijg je alles gaandeweg het spel onder de knie. Ideaal dus voor mensen die wekelijks slechts enkele uurtjes over hebben om te spelen vanwege hinderlijke onderbrekingen als een baan of sociaal leven.

Een nadeel dientengevolge, is wat mij betreft, dat je je door de game-play ook wat ‘enslaved’ voelt. Er is een pad voor je uitgestippeld en dat moet je volgen. Weinig free roaming dus - hoewel je daar soms ook goed gefrustreerd door kunt raken natuurlijk. Dat wil niet zeggen dat je tijdens je reis niet wordt uitgedaagd; vecht scenes met futuristische apparaten worden afgewisseld met puzzles en acrobatische sequences. En de omgeving is zoals gezegd een lust voor het oog. Dus wie na een grijze week achter zijn of haar wel oren heeft naar een tripje door postapocalyptische wereld valt deze game van harte aan te raden. www.enslaved.uk.namcobandaigames.eu

column

pagina

29

De Spelende Mens De liefde voor cultuur staat in Nederland op z’n kop. Dat is het diepere onderwerp achter wat er in ons landje nu aan het gebeuren is; we gaan snijden in datgene wat we creeeren. We moeten kiezen tussen twee totaal verschillende uitgangspunten; passen we ons aan en laten we de subsidies varen of komen we in opstand tegen het botte mes der machthebbers?

Die opstand is simpel te onderbouwen; hoe durf je te korten op al wat cultuur is? Juist onze cultuur is onze identiteit. Hoe kunnen we aan de mensen, inclusief ons huidige woede-object van die paar dwarsliggende allochtone medelanders, uitleggen dat we de helft daarvan laten verdwijnen? Kortom; wie zo nodig nationalistisch wil denken zou eerder meer dan minder geld in de cultuursector moeten pompen!

Het tegenargument is al even opruiend: Hoeveel gesubsidieerde toneelstukjes met namen als De Zalvende Zaligheid van Zanigem, De Gevonden Vondst en niet te vergeten Requiem Toilettum kunnen we nog met een goed geweten voor lege zalen laten spelen?

Of die talloze, onbegrijpelijke arti-farti kunst exposities dan, waar een handjevol hautaine crea-beas soppend cognac staan te slurpen terwijl ze geilen op die omhooggevallen kunstenaar?

Welke gaat het worden? Laat ik een suggestie doen. We staan nu voor een voldongen feit; ze gaan de kaasschaaf erbij pakken. De kraan gaat dicht. Dus waar ligt onze liefde voor cultuur eigenlijk?

Altijd daar waar ons hart is. Strijd, financiële noodzaak en sterke emoties als verdriet, vreugde en verliefdheid zijn de basis voor al onze culturele uitingen.

En dit is onze revanche; laten we creëren als een bezetene. En laten we meteen een nieuwe meetlat neerleggen; kunst moet ons ten alle tijden in ons hart gaan raken. Het gesnij heeft het voordeel dat we het farti gedeelte achter ons kunnen laten en het arti gedeelte kunnen verstevigen. Weg met de zielloze rommel dus. Goede kunst betaalt zich altijd terug.

En terwijl we dit doen kunnen we een nog groter statement maken. Nederland is rijk geworden door open te staan voor andere ideeën en culturen. Juist daar moeten we nu onze inspiratie vandaan halen. Laten de snijders over een tijdje maar weer met hangende pootjes terugkeren naar de creatieve klasse. Zij hebben ons harder nodig dan wij hen.

Dat is de mooiste revanche; onze creatie komt uit onze vrijheid. Onze vrijheid is onze liberale cultuur. Onze cultuur is onze mengelmoes.

En onze mengelmoes is onze inspiratie. Dat is onze opstand.

Let’s rub it in.

Rogier van Kralingen (Musicus & innovatie auteur) rogier@djbroadcast.nl / www.innoa.eu

tekst

alfred bos

film & dvd

pagina

31

Philip K. Dick is een (anti)held

Philip K. Dick is overal. Bijna dertig jaar na zijn dood is de Amerikaanse schrijver van zo’n vier dozijn science-fiction romans en drie vuistdikke bundels met korte verhalen tot het dagelijkse leven doorgedrongen. Hij voorspelde – ver terug, al in de jaren ’50 – de wereld van vandaag, met zijn alom aanwezige media en dito reclame, zijn virtuele werelden en zijn designer drugs. Philip K. Dick is weinig minder dan een fenomeen en de VPRO introduceert hem bij een nieuwe (en de oudere) generatie kijkers.

Het is wel eens anders geweest. Dick (19281982) was tijdens zijn leven een gemarginaliseerde broodschrijver. Altijd arm en vaak geplaagd door relatieperikelen (hij trouwde vijf keer). Drugs vormden een voornaam bestanddeel van zijn bestaan – strak van de amfetamine ramde Dick er zonder slapen in twee weken tijd een nieuwe roman uit; op zijn piek schreef hij zes boeken per jaar – en paranoia was hem niet vreemd. Hij stelde zich wezenlijke vragen, als Wat betekent het om mens te zijn? of Wat is realiteit?, en zijn romans cirkelen om een mogelijk antwoord op die vragen. Als stilist is Dick geen hoogvlieger, zijn zinnen vaak houterig, maar als ideeënman is hij onovertroffen. Niemand groef zo diep, alleen vroeg-christelijke mystici, en dat maakt hem als auteur uniek.

Ook mensen die helemaal niets met science-

fiction hebben, kunnen aan zijn beste romans een onvergetelijke leeservaring overhouden.

Dick heeft als auteur veel opmerkelijke kanten, niet in het minst omdat hij vaak de eerste was die met een Opvallend (en achteraf Briljant) Idee kwam. Zo introduceerde hij in Time Out of Joint (1959) het concept van de gesimuleerde werkelijkheid, inmiddels niet meer weg te denken uit de Westerse cultuur maar toen nogal exotisch. Zijn bekroonde The Man In The High Castle (1961) is de eerste Amerikaanse (en Westerse) roman waarin de I Ching een voorname rol speelt – het bepaalt de plot. Het begrip simulacrum (mediarepresentatie van de werkelijkheid) speelt een voorname rol in zijn boeken. Het helpt Dick om zijn idee van menszijn uiteindelijk vast te pinnen. Wat ons onderscheidt van dieren en van robots is: compassie.

Ultieme cultschrijver De hoofdpersonen van zijn romans zijn onveranderlijk mislukte sloebers die door het leven alle kanten uit worden geslagen – net als Dick zelf. Het is typisch Philip K. Dick dat hij overleed vlak voor de eerste verfilming van een van zijn romans (Ridley Scotts Bladerunner, naar Do Androids Dream Of Electric Sheep? uit 1967) in roulatie ging. Die film, zelf een sleeper, vestigde de aandacht op Dicks unieke kijk op het universum en inmiddels zijn z’n romans, aanvankelijk goedkope pulpuitgaven, verschenen in de prestigieuze Library of

America. Dat kan geen SF-collega hem nazeggen.

Na Bladerunner volgden ondermeer Totall Recall (Paul Verhoeven) en Minority Report (Steven Spielberg) en dat is slechts een greep uit de vele boekverfilmingen. Op het ogenblik heeft Hollywood ruim een half dozijn Dick romans ‘in ontwikkeling’. Philip K. Dick is uitgegroeid tot een heuse industrie. Hij is de ultieme cultschrijver, geliefd bij een groeiende schare hondstrouwe fans, de Dickheads.

VPRO-programmamaker David Kleywegt, zelf een Dickhead (net als schrijver dezes), maakte een fraai portret over de ultieme cultschrijver.

Het is niet de eerste film over Dick (BBC’s Arena en Terry Gilliam gingen hem in 1994 voor en er zijn er nog twee), maar het is een naar meer smakende introductie op de antiheld van deze tijd, met unieke beelden (Dick in Vegas; Dick in Metz, Frankrijk) en een buitengewoon fraaie soundtrack. Die werd samengesteld door Dave Clarke en hij kreeg de opdracht alleen electronica van vóór 1982 te gebruiken. Dat betekent dus smullen met (ondermeer) Neu!, John Foxx, Orchestral Manoeuvres In The Dark en Steve Hillage. En daarna: lezen! Begin met The Man Who Japed (1956) of Time Out Of Joint en werk je dan toe naar zijn meesterwerk Valis (1978). Je wereld zal nooit meer dezelfde zijn. Echt!

The Owl By Daylight: dinsdag 7 december, 22:50, Nederland 2 (VPRO)

tekst

tom van haaren

film & dvd

pagina

33

Om de liefdestuin geleid?

Facebook schijnt meer dan een half miljard gebruikers met een eigen account te hebben, wat ongeveer 7% van alle personen op de aardkloot betekend. Maar in hoeverre staat iedere account ook daadwerkelijk voor de persoon er achter? Iedereen maak zich schuldig aan het zichzelf digitaal mooier voordoen dan dat het werkelijk is. McDonalds zet je niet tussen je vroegere werkgevers, en bij foto’s waar je in beschonken toestand staat geportretteerd, verwijder je de tag zodat de manier waarop je jezelf tegenover de buitenwereld wilt profileren niet wordt aangetast.

Maar waar is de balans tussen waarin iets representatief voor het echte leven is, of dat je eigenlijk een nieuw individu speelt als in het programma Second Life? In dat programma weet je dat iedere bloedmooie uit pixels getrokken dame, naar alle waarschijnlijk wordt aangestuurd door een vies vadsig mannetje. Bij Facebook ga je er toch vanuit dat het voor een groot deel representatief voor de werkelijkheid is, en Catfish maakt je bewust van het gevaar van dit idee.

Catfish is in eerste instantie een verhaal over de liefde. De New Yorkse fotograaf Nev Schulman krijgt op een dag een schilderij van het achtjaar oude wonderkind Abby Pierce toegezonden, waarop een gepubliceerde foto van hem is nagetekend. Hij komt in contact met het meisje via Facebook, waarna Nev via het medium al

snel de hele familie leert kennen. Op deze manier komt hij ook in contact met Abby’s halfzus Megan. Een creatieveling waarmee Nev zich verbonden voelt, waarna er al snel iets ontstaat dat lijkt op een liefdesrelatie, maar dan met social media als het speelveld voor deze ontluikende romance. Nev’s broer Ariel Schulman en zijn vriend Henry Joost vinden het verhaal fascinerend, en besluiten een documentaire te maken over deze relatie via web 2.0. Wie is deze knappe en intelligente Megan, en in hoeverre komt haar Facebook profiel overeen met de persoon in het echte leven? Na acht maanden virtueel en telefonisch contact vertrouwd Nev het niet meer en reizen ze richting Michigan om de echte waarheid te achterhalen.

Catfish is een documantaire als een liefdes thriller. Als bij een film van Hitchcock wordt de suspense opgevoerd. Thema’s die de beroemde regisseur trouwens al in het pre-Facebook tijdperk aanboorde komen ook in deze documentaire voorbij. Net als bijvoorbeeld in de film Rear Window. Waarbij je als een voyeur mensen een profiel aanmeet, puur op basis van een aantal gedragingen zonder dat je de persoon in kwestie ooit in levende lijven hebt ontmoet.

Catfish wordt gedistribueerd door Wild Bunch.

De documentaire is vanaf 2 december in de Nederlandse bioscopen te bezichtigen. ww.iamrogue.com/catfish

pagina

34

underground noise

pagina

35

Wish you were here De foto’s op deze pagina’s zijn gemaakt door de in Keulen wonende Alexander Basile, die ondertussen ook al tien jaar voor Carhartt werkt.

Het moge denkelijk duidelijk zijn deze foto’s niet in zijn woonplaats gemaakt zijn. Het decor van de foto’s namelijk Sao Paulo, dat tevens het onderwerp is van een hele serie foto’s. Deze pagina’s zijn een voorproefje van zijn komende boek, dat op één december uit zal komen.

Het boek, Wish You Were Here, maakte Basile samen met Barto. www.alexanderbasile.com

tees & sneakers

pagina

38

08

12

05

09 10

06

02

13

11 04

01

07 03

fotografie en styling

laila cohen en anouk dingelstad 19

15

01. Sneaker DC Shoes, www.dcshoes.com 02. Sneaker Keen, www.keenfootwear.com 03. Sneaker DC Shoes, www.dcshoes.com 04. Sneaker K-Swiss, www.kswiss.com 05. T-shirt 8 mm Needle Distance, via Men at work 06. Sneaker DC Shoes, www.dcshoes.com 07. Sneaker DC Shoes, www.dcshoes.com 08. Muts 8 mm Needle Distance, via Men at work 09. Muts via Men at work 10. Blouse Scotch & Soda, via Men at work 11. Sneaker DC Shoes, www.dcshoes.com 12. Sjaal Pieces, via Men at work 13. Sneaker DC Shoes, www.dcshoes.com 14. Sneaker Sorel, www.sorel .com 15. Blouse via Men at work 16. Sneaker DC Shoes, www.dcshoes.com 17. Sneaker Sorel, www.sorel .com 18. Sneaker Keen, www.keenfootwear.com 19. T-shirt 8 mm Needle Distance, via Men at work 20. Sneaker K-Swiss, www.kswiss.com 21. Sneaker DC Shoes, www.dcshoes.com

17

20 16

14

18 21

pagina

40

hotshop

Sharam Jey t-shirt

Afgelopen zomer bracht King Kong labelbaas zijn album In My Blood uit. Meneer Jey snapt wel hoe hij een album moet marketen. Naast een fijne schijf muziek verkrijgbaar op verschillende formaten en geluidsdragers, speciale remix edities en een grote promo tour, is er ook een tshirtlijn. Geen slecht idee, het artwork van het album is immers fraai. € 29,90 en hij hangt om je schouders. www.clepto-shop.com

Flex100 mp3-player

American Audio komt met de perfecte CD-speler voor de beginnende DJ met hoge kwaliteitseisen. Niet alleen is de prijs met € 289,- zacht te noemen voor een tabletop speler die over alle functies beschikt om gesmeerde sets neer te zetten. Tevens zit er een kortingsvoucher bij van de Styleflip website. Hier kun je de speler customizen zodat hij perfect bij de rest van je interieur past. Je kunt één van de standaard designs uitkiezen of je komt gewoon met je eigen design op de proppen. www.americandj.eu.

tekst

tom van haaren

Poofy Sleeves

De in Amsterdam gemaakte Poofy’s zijn handgemaakte hoezen voor laptop’s en iPhone’s. Alle Poofy’s zijn uniek in ontwerp. Tweedehands dekbedhoezen en oude oma bloezen worden om genaaid tot nieuwe met neopreen gevoerde jasjes voor elektronische apparatuur. Nieuw zijn de sleeves voor liveset apparatuur zoals geluidskaarten en midicontrollers. Eigen wensen voor kleur en maten zijn door te geven via de webshop. De Poofy Laptop Sleeve is te bestellen in de webshop voor € 55,- Poofy iPhone Sleeve voor € 25,www.martineheijnen.com/wordpress

WeSC Rush Hour koptelefoon

Zweeds fashion label WeSC en Amsterdams platenlabel/ winkel Rush Hour hebben hun handen ineen geslagen.

Deze collabo heeft geresulteerd in een WeSC x Rush Hour koptelefoon, ontworpen door Nederlands ontwerper Boris van Telligen alias Delta, die voor het design een remix heeft gemaakt van het Rush Hour logo. De prijs bedraagt € 70,www.wesc.com

Xboy mini speakers

De designers Pierre en Leon uit Hong Kong hebben met de Xboy een set mini speakers in de vorm van 3inch designer toys ontwikkeld. De Xboy’s zijn verkrijgbaar in sets van twee en produceren een opvallend goed stereo geluid. Plug & play voor slechts € 29,50 per een setje. www.designertoys.nl

WallMount

We worden beschoten met iPad covers in alle mogelijke vormen en kleuren, als dat we nietszeggende minimalhouse promo bende in onze postvakken gedeponeerd krijgen. Maar deze multifunctionele Wallmount cover van Vogel wekte onze interesse. De Wallmount beschermt de iPad niet alleen tegen beschadiging, met het apparaat bevestig je hem met een simpele click aan de muur of aan de achterkant van de bestuurdersstoel van een auto.

Tevens wordt er een standaard bijgeleverd zodat je hem makkelijk en veilig op de salontafel kunt zetten. www.ipadonthewall.com/wallmount

pagina

42

blueprint label

Muziek voor outsiders Twintig jaar Ninja Tune In 1990 startten Matt Black en Jonathan Moore, twee Londense deejays met diverse vroege dance hits achter hun naam, een onafhankelijk label. Ninja Tune werd geboren uit onvrede met de muziekindustrie en bouwde buiten het spotlicht aan een gietijzeren reputatie. Het is met Warp het oudste nog actieve dance label en wat Warp is voor electronica, is Ninja Tune voor breakbeat - de goudstandaard. Het hielp instrumentale hip hop zich te ontwikkelen, via triphop en lounge, tot een soort jazz van de 21ste eeuw.

Op de volgende pagina’s blikken oprichters en labelbazen Jonathan Moore en Matt Black – tesamen ook actief onder de naam Coldcut – terug op twintig jaar Ninja Tune.

Door hun verhaal heen staan korte profielen van tien sleutelalbums uit de Ninja Tune catalogus, van commentaar voorzien door Matt Black.

tekst

alfred bos

pagina

44

Matt Black en Jonathan Moore zitten in Tokyo, in het land van de rijzende zon, acht uur (qua tijdzones) naar het oosten. Dat moet via de telefoon geen probleem zijn – zou je denken.

Maar dan heb je gedacht buiten de receptie van het Okura Hotel, waar de heren elk een kamer hebben geboekt.

DJB: Kunt u me doorverbinden met kamer 848, south wing?

Receptioniste Okura Hotel: “Wat is de naam van de gast op die kamer?”

DJB: “De heer Black.”

Receptioniste Okura Hotel: “De heer Brack? Ik zal in de computer kijken. Nee, het spijt me, de computer kent geen gast met de naam Brack. In kamer 848 logeert de heer Matsomura.”

DJB: “Dat is gek. Ik heb net met de zakenpartner van de heer Black gesproken, de heer Moore, hij logeert op kamer 401. Die bevestigde me het kamernummer van de heer Black.”

Receptioniste Okura Hotel: “Het spijt me, maar de computer kent geen heer Brack.”

En wat doe je dan? Dan bedank je haar beleefd en je belt nogmaals met Jonathan Moore. Die geeft het mobiele nummer van Matt Black en dertig seconden later klinkt ‘de heer Brack’ via headset luid en duidelijk door in Amsterdam.

Vanaf kamer 848 van het Okua Hotel in Tokyo, waar zojuist de klok van middernacht heeft geslagen. De heer Brack is kraalwakkel.

DJB had Moore ruim een half uur en Black ruim een uur aan de telefoon. Het onderstaande interview is een montage van beide gesprekken.

DJB: Hoe zou je aan buitenstaanders de identiteit van het Ninja Tune label uitleggen? Voor welke muziek staat het?

Matt Black: “Je zou het ‘outsider music’ kunnen noemen. We willen een alternatief bieden voor de gewone muzkiekindustrie, die draait om product, en om stereotypen en cliches. Na onze ervaring met de muziekindustriemachine konden we niet meer terug naar ons vroegere punk electronica aanpak. Dus Ninja Tune is meer een houding dan een muziekstijl. We komen uit de dj cultuur, uit de electronische muziek, uit hip hip, en uit het plezier in het mengen van verschillende muziekstijlen. De rode draad is wellicht hip hop, al is het allerlei kanten uitgewaaid. Drum ’n bass en dubstep komen uit de gene pool van hip hop.

Voor mij zijn drum ’n bass en dubstep geen afgescheiden genres van hip hop – het is allemaal een kwestie van andere BPMs. Er zijn eigenlijk maar twee dance stijlen: hip hop en house. In zekere zin is Ninja Tune het verhaal van de oorlog tegen house. Aanvankelijk was house erg opwindend, maar het werd al snel generiek – een product.

Daar hebben Jon en ik ons altijd tegen afgezet.

Ik hou nog steeds van house, maar Macdance en de Macdj’s die het draaien, kunnen me gestolen worden.”

DJB: Het label in 1990 begonnen en nu leven we in 2010. Verbaasd dat het allemaal zo snel voorbij is gevlogen?

Matt Black: “Ik ben erg verbaasd dat Ninja Tune nog steeds bestaat. Als je naar de werkelijkheid van de muziekindustrie kijkt: labels komen en labels gaan. Het fuck you-kapitalisme van Thatcher en Reagan kwam op in de jaren ’80 en dat heeft veel mensen politiek bewust gemaakt.

Ons ook. Iets positiefs doen combineren met zaken doen geeft je het beste van beide werelden. Dat is het spel dat we gespeeld hebben en we moeten het goed gespeeld hebben, anders had Ninja Tune niet meer bestaan. Er moeten veel outsiders zijn die ontevreden zijn met wat de muziekindustrie aan product aflevert. Ze zoeken muziek die met liefde en persoonlijkkheid is gemaakt. Ik denk overigens niet dat we erg succesvol zijn. Volgens mij kunnen en moeten we veel beter presteren. Maar we zijn goed genoeg om te overleven.”

Jonathan Moore: “Als het gebeurt, ben je daar niet mee bezig. Je zit zo in het nu. Je maakt plannen voor hooguit een of twee jaar vooruit.

We waren tien jaar terug, toen we ons tienjarige bestaan vierden, al verbaasd dat we er nog steeds waren. En nu zijn we nog verbaasder.

Het begint Matt en mij nu te dagen dat we een stevig bootje te water hebben gelaten.”

DJB: Hebben jullie er over nagedacht waarom het bootje zo zeewaardig is gebleken?

Jonathan Moore: “Peter, onze labelmanager, wist het aardig samen te vatten: ‘Jullie zijn gek van muziek en voorzichtig met geld’. Dat vat onze houding aardig samen. We zijn ook pragmatisch. We maken onze artiesten duidelijk dat we dit samen doen, dat we de verantwoordelijkheid delen.

Dat we geen bank zijn. En we liepen vooruit op de kredietcrisis door vooral géén geld te lenen en te werken met de middelen die we hebben.

We hebben nooit geloofd in de hype rond geld, kleine luiden die gaan speculeren met aandelen, dat soort onzin. Daar staan we buiten.”

DJB: Er buiten staan: dat was vanaf dag één bewust beleid van Ninja Tune.

Jonathan Moore: “Klopt. Zo hadden Matt en ik het tot dat moment gedaan. In 1986 of ‘87 werden we getekend door een succesvol onafhankelijk label en we hadden hits en playbackten die hits op de tv in Engeland en Nederland. Dat was Doctorin’ The House. We hadden de gekte meegemaakt, de grote labels die met geld smijten om een volgende hit te scoren, terwijl wij goeie muziek wilden maken. We zijn muziekfans en de acts op Ninja Tune zijn ook muziekfans. Dat is het concept.”

DJB: Matt, je zei dat jullie veel beter kunnen presteren. Waar denk je dan aan?

Matt Black: “Ik denk dat Coldcut maar 1% van zijn potentie heeft gerealiseerd. We moeten meer publiek kunnen trekken en we moeten betere tracks kunnen produceren. Ik wil altijd meer. We zijn nog steeds rusteloos. Dat houdt ons aan de gang. Dat is deel van de reden dat we er nog steeds zijn. We zijn nog niet klaar, nog niet tevreden.”

DJB: Toen jullie in de late jaren ’80 uit eerste hand leerden wat het is om een pospter te zijn, was dat een aangename verrassing of was het een schok?

Jonathan Moore: “Het was een schok. Matt en ik waren begonnen met muziek maken in de kamer van Matt; die was gevestigd boven een slagerij. Vandaar ook onze naam, Coldcut; er hingen vele lappen vlees, coldcuts, in de winkel. We lieten van onze tracks een aantal platen persen en die verkocht ik zelf door langs platenwinkels te rijden. Van daaruit werden we getekend door een label, dat vervolgens werd opgekocht door een major en vervolgens werd ons contract uitgekocht door een andere major.

Een krankzinnige periode, heel opwindend en ik heb nog steeds respect voor het indie label dat ons oorspronkeloijk tekende, Big Life. Dat nam een flink risico, want muziek met samples bestond toen nog nauwelijks.”

DJB: Jullie werden voor de leeuwen gegooid en dat hielp jullie wellicht om scherp te krijgen wat jullie werkelijk wilden.

Jonathan Moore: “Toen we succes kregen veranderde de situatie al snel.Waarom maak je geen volgende Doctorin’ The House, vroeg de major.

Waarom maak je geen volgende People Hold On? Daar voelden we ons niet prettig bij. We wezen de platenmaatschappij ook op veel andere interessante acts en producers; we werkten als onbetaalde A&R managers. Wij waren razend enthousiast over De La Soul en die hebben ze vervolgens onder contract genomen. Wij dachten: dat kunnen we beter zelf doen. Dan zijn we wellicht minder gefrusteerd. We hebben dan wellicht ook minder geld tot onze beschikking, maar dat was nooit belangrijk. Ninja Tune is geboren uit frustratie – en arrogantie, in zeker opzicht. En een beetje naiviteit.”

DJB: Vertel waar de naam Ninja Tune vandaan komt.

Jonathan Moore: “We waren in, ik meen 1989, met Beats International [van Norman Cook] op tournee door Japan, 15 optredens in twee weken. Dat was onze eerste kennismaking met Japan. Het was een totale cultuurschok, maar het opende ook onze ogen. Het gaf ons wat ademruimte en daar werd het ninja idee geboren.

We zagen de overeenkomsten tussen ninja’s en

“We zijn altijd geïnteresseerd geweest in de marge, aan de rand gebeuren de spannende dingen”

“Ninja Tune draait om vrije expressie; Ninja Tune staat voor rauwe, hete, rare, nieuwe muziek”

pagina

49

onszelf: opereren in de schaduw, met wisselende identiteiten. Een spel met rook en spiegels en dat is precies wat er in clubs gebeurt: een spel met rook en spiegels. Terug in Londen begonnen we het label en maakten direct het Zen Brakes album. Die hebben we in twee weken gemaakt, idioot eigenlijk.”

DJB: Het duurde een paar jaar eer Ninja Tune echt van de grond kwam. Pas vanaf 1994 begon er een regelmatige stroom albums te komen. Vanwaar?

Jonathan Moore: “Toen Ninja Tune begon, was het een platform voor Matt en mij om te experimenteren. Alle vroege releases waren van onszelf, door ons geproduceerd onder een hele reeks namen. Als Coldcut waren we nog steeds onder contract bij een major, dus die naam konden we niet gebruiken. We waren wel zo slim geweest om als Coldcut te tekenen, niet als Matt Black of Jonathan Moore. Dus onder andere pseudoniemen konden we wel tracks op Ninja Tune releasen. Dat werd binnen de dance een populaire aanpak om veel tracks uit te brengen.

Daar liepen we op vooruit, alleen omdat het de enige weg was die voor ons open lag. We begonnen Ninja Tune om een eigen ruimte voor onszelf te creeren, een ruimte waarin we konden experimenteren en interessante muziek maken. Een veelkleurige ontsnappingsmodule, aldus Matt. Langzaamaan ontmoetten we ook andere gelijkgestemde producers en gingen we tracks van derden uitbrengen. Ik denk dat DJ Food de brug is geweest. We begonnen de serie DJ Food dj tools albums omdat we de breakbeat cultuur te gek vonden. Begin jaren ’90 bleek house heel succesvol en had het de clubs min of meer overgenomen. Naar ons idee raakten hiphop en breakbeat een beetje op de achtergrond en we zochten naar manieren om onze favoriete muziek in clubs te draaien.

Muziek met dezelfde dynamiek en dezelfde kracht als house, maar gestoeld op breakbeats.

De DJ Food albums waren bedoeld voor club dj’s, zodat ze een alternatief hadden naast house. Tools voor dj’s. Maar de DJ Food albums gingen een eigen leven leiden, mede omdat we de naam Coldcut nog steeds niet konden gebruiken. Die gefrustreerde creativiteit stopten we in DJ Food.”

DJB: Jullie draaiden ook jazz, funk en afro – muziek uit de jaren ‘50, ‘60 en ‘70. Maar Ninja Tune is nooit een retro label geweest, zoals bijvoorbeeld Acid Jazz.

Jonathan Moore: “We wilden muziek maken waarmee we ons prettig voelden in de clubs, dus we hebben altijd vooruit gekeken. Het is nog steeds leuk – al wordt het steeds lastiger – om oude en nieuwe platen door elkaar te draaien. Het is een soort rusteloze verveling. Je wilt vooruit. We waren allebei geïnteresseerd in muziek, maar ook in kunst en technologie. Veel van wat ons boeit is technologie-gedreven. Dat zochten we.“

DJB: Op welke wijze onderscheidt Ninja Tune zich van andere breakbeat georienteerde labels, noem Stones Throw?

Matt Black: “We zijn aan elkaar verwant. Ik wil graag John Peel noemen. Hij is een belangrijke inspiratiebron geweest. Hij werkte voor een instituut als de BBC, maar hij heeft talloze indie groepen aan een breder publiek geholpen, simpelweg door hun platen op de nationale radio te draaien. Peel had een enorm brede smaak, draaide van hardcore punk naar afro en electronische muziek, en dat heeft ons flink beinvloed. Onze open geest danken we voor een belangrijk deel aan hem.”

veel mannelijke producers op Ninja Tune en ook in het publiek, trouwens. Mannen kunnen vaak hun gevoelens niet goed uitdrukken – en nu praat ik zeker voor mezelf – en wellicht is muziek maken voor hen de manier om hun gevoelens uit te drukken. En op die manier maak je contact met een ander. Dat contact maken is een belangrijk deel van onze motivatie. Op de website hebben we onlangs een citaat van Nietzsche, de filosoof, geplaatst: “Een leven zonder muziek is het niet waard om geleefd te worden”. We zijn dus op zoek naar artiesten die iets unieks in hun persoonlijkheid hebben of dat op een unieke manier uitdrukken. Niet generiek!”

DJB: Wat heeft Ninja Tune volgens jullie betekend voor de evolutie van breakbeat?

Jonathan Moore: “We hebben het in een andere richting gestuurd. Ninja Tune is geworteld in hip hop, Matt en ik zijn beïnvloed door mensen als Grandmaster Flash en Afrika Bambaata. Die hadden een brede muzikale basis, die draaien de Stones naast de laatste electro track. Geweldig, zo’n combinatie van tracks. Ik wil moderne muziek draaien die nog steeds verwijst naar de klassiekers.”

DJB: Hoe zien jullie de muzikale evolutie die Ninja Tune de afgelopen twintig jaar heeft doorgemaakt?

Matt Black: “Mijn favoriete richting is zijwaarts, haha! Ninja Tune is begonnen als een eikel en uitgegroeid tot een boom met vele takken. Dat is evolutie van het label. Soms wil ik terug naar de eerste dagen van de electronische muziek, toen alles nog nieuws en opwindend was. We maakten de eerste tracks op een cassettedeck en een platenspeler! Nu voel je je soms verlamd door alle mogelijkeheden van plug-ins en digitale modules. Maar natuurlijk wil ik niet terug naar toen. Ninja Tune staat voor rauwe, hete, rare, nieuwe muziek. Ninja Tune gaat over nu en morgen en hier is de muziek om dat te bewijzen.

De muziek van nu is beter en meer geraffineerd dan toen, de arrangementen zijn veel gelaagder en veelkleuriger, de kwaliteit is enorm toegenomen. Ik wil Cinematic Orchestra daar graag de credit voor geven, die heeft iedereen een schop onder de kont gegeven. En jonge aanwinsten als The Bug en Eskmo maken Ninja Tune opnieuw relevant voor de muziek van nu.”

DJB: De catalogus van Ninja Tune is erg divers.

Niettemin straalt het label iets van een familie uit.

Matt Black: “Dat is zeker waar. Dat komt door de artiesten op het label. We zitten nu in Japan met ondermeer Roots Manuva en Kid Koala en DJ Food (Strictly Kev) – dat is onze muzikale familie. Ninja Tune is een stam van mensen die elders nergens in passen. Het is voor elk van ons nuttig om de anderen te ondersteunen. Dat is ook het doel van het platform dat Ninja Tune is. Wat we niet willen is de artiesten behandelen als het product van een worstenmachine. Maar zoals in iedere familie zijn er ook bij ons wel eens ruzies, dat is normaal.”

DJB: Ninja Tune is breed georienteerd en brengt allerlei soorten breakbeat uit, maar het heeft nooit een door-en-door drum ’n bass album uitgebracht.

Of dubstep, nu we het er toch over hebben.

Jonathan Moore: “We zijn altijd geïnteresseerd geweest in de marge. Aan de rand gebeuren de spannende dingen. De faseovergang van vast naar vloeibaar, de gradient. Je moet je fans uitdagen met iets nieuws, maar je moet ze ook plezieren met iets wat ze al kennen – dat is het koord waar je op danst. We wilden geen hip hop label worden, ook geen triphop label. Het belangrijkste van de muziek op Ninja Tune is dat het persoonlijke karakter van de maker in de muziek moet doorklinken. Mr. Scruff is Mr. Scruff.

Kid Koala idem dito. Ze hebben een individueel karakter en dat pikken de luisteraars op.”

Matt Black: “Ninja Tune draait om vrije expressie.

Je hoort het karakter van de artiest terug in de muziek die hij via Ninja Tune uitbrengt. Er zijn

DJB: Hoe zien jullie het label en de muziekindustrie over twintig jaar?

Matt Black: “Bestaat er nog een mensheid over twintig jaar? Ik maak me daar ernstig zorgen over, maar los daarvan: over twintig jaar is er nog steeds muziek en dus ook een muziekindustrie. Er zullen ook labels zijn, de meeste virtueel. We zijn er nog steeds, we passen ons aan aan de veranderende omstandigheden, we bouwen het label uit met nieuwe takken; voor technologische ontwikkelingen, voor management. Ninja Tune heeft een sterke identiteit.”

Ter gelegenheid van het twintigjarige bestaan heeft Ninja Tune een speciale en gelimiteerde boxset met hoogtepuntem, zeldzame tracks, remixen en rariteiten uitgebracht (106 tracks totaal). Via Soundcloud zijn previews (en een reeks exclusieve remixen) te beluisteren. www.ninjatune.net www.ninjatunexx.net

pagina

50

Ninja Tune in tien albums

Bogus Order Zen Breaks 1990

De eerste release. “Dat is de eikel waaruit de boom is gegroeid. Dat album moet je plaatsen in de oorlog tegen house. Jon en ik hebben nooit een onderscheid gemaakt tussen hip hop en house. De een is vierkwarts, de ander breakbeats; beide zijn clubmuziek. Dat album bevat elementen uit beide stijlen. Het statement is: laten we verschillende muziekstijlen door elkaar mixen. In zekere zin is Zen Breaks een microkosmos waarin je het latere Ninja Tune al kunt horen.”

9 Lazy 9 Electric Lazyland

Funki Porcini Hed Phone Sex

The Herbaliser Blow Your Headphones

Uit 1994 en een van de eerste uitingen van wat vijf jaar later als lounge bekend is geworden. Geen triphop (dat is donker), maar lounge: zonnig en mediterraans.

“Goed punt. 9 Lazy 9 was een van de eerste acts die waren geïnspireerd door de DJ Food albums. De act bestond uit twee Engelsen die in Rome zaten, de plaat kwam niet in Londen. Het album was hip hop die een andere richting opzocht, meer jazzy en ontspannen.”

Sleutelrelease, het had alles waar het label voor stond.

“Wellicht het eerste echte album dat Ninja Tune uitbracht. De DJ Food albums waren compilaties van dj tools. De track It’s A Long Road is een van mijn all-time favoriete Ninja Tune releases. Het is ook een van de eerste albums met een uitgesproken artistieke identiteit. En een album voor de sofa, niet voor de dansvloer.

Ook via Italië, niet uit Londen.”

Tweede album van Ninja sleutelact, wellicht hun beste.

“Een Ninja Tune klassieker, helemaal mee eens. Het waren de hoogtijdagen van triphop en dit album definieert die periode. Het is een en al plezier, plezier in het feit dat je kunt uitgaan van hip hop en er vervolgens iets anders van kunt maken, zonder de bron geweld aan te doen. Het is hip hop met een twist en zeker geen rap.

Het zette Ninja Tune op de dansvloer.”

1994

1995

1997

pagina

51

Coldcut Let Us Play!

Amon Tobin Permutation

The Cinematic Orchestra Motion

Tweede en voor mij definitieve Coldcut album. Niet volgens Matt: “Onze beste werk moet nog komen! Maar die plaat is me lief en ik ben vooral trots op de bonus cd met multimedia. Dat hadden we goed zien aankomen, al was deze poging nog vrij primitief. Maar het hint bijvoorbeeld al naar apps, wat de rage van dit jaar is.

We denken erover om een paar van die apps te updaten voor iPad. Zoals we toen zeiden: Fuck dance, let’s art!”

Braziliaan tilt breakbeat naar het volgende niveau.

“Een van de meest ‘forward thinking’ albums uit die tijd. Amon is iemand met een uitgesproken identiteit als artiest. Als Braziliaan benadert hij hip hop anders dan een Amerikaan of een Engelsman. Hij gebruikte geen jazz samples, maar de jazz attitude: experimenteren, met een open geest. Het album oversteeg de jazzfunk cliches en Amon beïnvloedde veel producers.

Permutation, zoals de titel al aangeeft, is de volgende stap na triphop.”

“Het sprookje van Ninja Tune: Jason Swincoe werkte op ons kantoor en ontpopt zich als vernieuwende producer en creëert een nieuw genre, filmische sfeermuziek met elementen van jazz, electronica en akoestische kamermuziek. En een paar jaar later opent hij in Central Park voor John McLauhglin! Hij is een non-muzikant die zich heeft ontwikkeld tot een sterke arrangeur. Hij moet een geweldige luisteraar zijn. Jason heeft weer een andere tak aan de Ninja Tune boomt ontwikkeld.”

Jaga Jazzist A Livingroom Hush

Fink Biscuits For Breakfast

Bonobo Black Sands

Internationaal debuutalbum van nonet uit Noorwegen, door de BBC-luisteraars uitgeroepen van het jazz-album van het jaar. Nieuwe erkenning voor Ninja Tune.

“Dat was een totale verrassing! Het is namelijk een zwaar experimentele plaat. Wist je dat het een van de favoriete albums van Flying Lotus is? Live zijn ze verbluffend. Deze plaat had nooit op Ninja Tune gekund zonder Cinematic Orchestra. Het gaat een stuk verder op het pad dat Jason Swincoe was ingeslagen. De reacties geven aan hoe hongerig het publiek is naar nieuwe ideeen en nieuwe muziek. Jaga Jazzist is vreemd, maar toegankelijk vreemd.”

Voormalig triphop producer maakt draai van 180 graden en komt met akoestische folkblues singer-songwriter album. Hoe komt zo’n plaat terecht op een electronisch en avontuurlijk ingesteld hip hop label? “Fink besloot dat een songschrijver met gitaar beter aansloeg bij de meiden dan een gast met een laptop en ik geloof dat hij gelijk heeft gekregen. Niet het soort muziek wat je van ons zou verwachten. We durfden het risico aan, het past bij de Fuck You attitude van Ninja Tune. Er zijn genoeg mensen die de grap snappen.”

Somt de laatste tien jaar – Ninja Tune in de 21ste eeuw – op en vat ze fraai samen. “Mijn intuïtie vertelde me dat Simon Green [Bonobo] over een bovengemiddeld talent beschikte. Bovendien is hij naast producer vooral muzikant. Hij begon met generieke tracks, maar is het triphop getto ver overstegen. Hij is verwant aan Cinematic Orchestra maar ontwikkelt zich een heel eigen kant uit. Zijn toekomst in ongetwijfeld filmmuziek. Zijn tracks worden vaak aangevraagd voor commercials en soundtracks.”

1997

2002

1998

2006

1999

2010

weekendwijzer

illustratie DEES

TIP 5 Fabulous @ Brabanthallen ’s-Hertogenbosch, zaterdag 27 november

TIP 4 Awakenings @ Westergasfabriek Amsterdam, vrijdag 26 en zaterdag 27 november Monumental organiseert weer twee dagen haar succesvolle concept in de Gashouder. Onder meer Carl Craig, Radio Slave, Ben Klock, Len Faki en Oscar Mulero zijn present.

TIP 3 Spektrum XL @ Patronaat Haarlem, vrijdag 26 november Blueprint label van de maand is Ninja Tune. Een van de dopeste acts van dit kwaliteits label is de Britse band The Qemists, en die staan dus in Haarlem.

Verder DC Breaks van Andy C’s Ram label, Black Sun Empire, Sektor en De Oplichters.

TIP 2 STRP @ Klokgebouw Eindhoven, donderdag 18 tot zondag 28 november Electronic culture van 360 graden belicht, dat is STRP Festival in een notendop.

Tien dagen lang kun je genieten van de meest indrukwekkende exposities en kunstinstallaties naast interessante electronische muziek acts als Chris Cunningham, Jónsi, Underworld, Hudson Mohawke en Shed.

djbroadcast weekendwijzer nov - dec 2010

tekst tom van haaren

TIP 1 I Love Techno @ Flanders Expo Gent (België), zaterdag 13 november Green, Orange, Red; Wachtend voor het stoplicht zijn het de momenten waarop de die hardcore I Love Techno bezoeker doet wegdromen naar het jaarlijkse techno mekka in Gent. Techno is er in de vorm van Underworld, Chris Liebing en Ellen Allien. Maar ook dubstep en electro liefhebbers worden op hun wenken bedient met Crookers en Joker.

11/10

TIP 9 Sonic Warfare @ Melkweg Amsterdam, vrijdag 10 december Dikke shit! Het Berlijnse label Hotflush viert haar vierde verjaardag in de Melkweg. Natuurlijk is de Britse labelbaas Scuba erbij samen met Mount Kimbie, George Fitzgerald en Sepalcure.

TIP 8 Blackout @ Studio 80 Amsterdam, vrijdag 10 december De Amerikaanse house helden Chez Damier en Mike Huckaby staan samen op Blackout. Hulde voor Dekmantel die beide heren gelijktijdig heeft weten te boeken. Back down memory lane met beide heren die samen zeker een halve eeuw aan dj ervaring met zich meedragen.

TIP 14 Awakenings New Years Special @ Graansilo Rotterdam, vrijdag 31 december Twee vooraanstaande techno labels nemen je mee 2011 in. Drumcode presenteert Adam Beyer en Cari Lekebusch terwijl Kne Deep de heer DJ Rush en mevrouw Djax voorschotelt.

TIP 13 Herr Zimmerman NYE @ Factory 010 Rotterdam, vrijdag 31 december Het jaar inluiden met uitzicht over de skyline van Rotterdam terwijl de vuurpijlen op oog hoogte uit elkaar spatten. Dr Lektroluv, TanzMan en Freulein Z hosten de handel.

TIP 12 Midnight Freaks @ AIR Amsterdam, zaterdag 11 december De Britse ras dj Danny Howells komt langs. De man die zijn carrière startte in de slipstream van Sasha en John Digweed, behoort tot de beste in zijn vakgebied. Wie beter dan Danny weet vele genres en stromingen om te vormen tot een vloeiend geheel.

TIP 11 Click @ Westerunie Amsterdam, zaterdag 11 december Voorliefhebbers van rollende minimal opgelet. Mister Gaiser has entered the building. Roer er verder een beetje deephouse doorheen, en je weet precies wat Johnny D van Oslo Recorings je serveert. Lekker hoor!

TIP 6 Atari Teenage Riot @ Effenaar zondag 28 november De legendarische hardcore punk act Atari Teenage Riot is terug van lang weggeweest. De act verloor mc Carl Crack in 2001 na een ziektebed, waardoor een reünie leek uitgesloten. Toch zijn ze terug. Check daarom deze legendarisch tour nu het nog kan.

TIP 7 Jägerland @ Ekko Utrecht, vrijdag 3 december De tour van het fijne gedistilleerde drankje langs de Nederlandse podia nadert zijn einde. De voorlaatste editie is in Ekko waar de Parijse DJ Medhi van Ed Banger de headliner is. Verder Judi Chicago, Mr. Wix, Renkas en Pretty Young Trouble.

TIP 10 Full Spectrum @ Tivoli de Helling Utrecht, zaterdag 11 december Een speciale avond rond het Border Community label. Er zijn speciale optredens van de Canadees Fairmont en de Brit Avus. Full Spectrum resident Nuno dos Santos warmt de boel op.

Art Of Dance organiseert de vierde editie van Fabulous. Dit grote indoor festival bestaat uit vier areas waar verschillende grote artiesten uit de house, electro en techno hoek te samen komen. Zo is de populaire Berlijnse nachtbraker Paul Kalkbrenner aanwezig net als de Britse house producer Mark Knight.

Verder o.a. The Subs, Dave Clarke en Fedde Le Grand.

pagina

54

25 jaar Grote Prijs van Nederland: de finalisten Nouja, de finalisten van de categorie Dance/Producers dan. En wij stellen ze even kort aan je voor. Hier komen in volgorde van plaatsing Mok-C, Individualism, Gumnaam, Egbert, JuneMiller en Audiomilch. Zij hebben zich allemaal gepresenteerd via een serie podcasts op onze website. Op 11 december zullen zij in de Oude Zaal van de Amsterdamse Melkweg strijden om de Grote Prijs. De Grote Prijs die dit jaar extra bijzonder is: het is namelijk de vijfentwintigste editie. Check www.groteprijsvan.nl voor meer info.

Mok-C

Individualism Gumnaam

Egbert JuneMiller

Audiomilch

feature

tekst

michael oudman

Bart Skils en 2000 and One houden ’t exclusief Op 27 december zullen Bart Skils en 2000 and One back to back gaan op Fabulous.

Het is iets wat de heren niet vaak doen. “We doen dit zeer beperkt” legt Bart uit. “Zo houden we de spanning en spontaniteit er in.” “We doen het eigenlijk alleen op goede techno stages” vult Dylan Hermelijn aan.

En met een time-slot tussen Dave Clarke en Len Faki mogen de heren best in hun handen wrijven.

Ik vraag hoe de twee elkaar kennen, en dan blijkt het zo’n zeven jaar terug in de tijd te gaan.

“Ik kwam vroeger altijd bij Outland” zegt Dylan.

“Daar stond Bart in de technokelder. Na een tijdje gaf hij me een demo, met de vraag of ik ’t wat vond voor 100% pure. Mooi was die tijd trouwens, op donderdag was iedereen daar. Bart dus, Shinedoe, Steve Rachmad, Lauhaus, Boris Werner. Het was echt een sociale happening.

Daar, of bij Rush Hour. Nu heb je dat niet meer.

Ja, op Facebook of Skype.” Bart voegt to dat Dylan ook wel eens rond hing op Voltt. “Toen hij terugkeerde in de scene kwam hij als bezoeker naar Paradiso. Nadat ik Dylan wat van mijn muziek had gegeven, bracht ik hem ook in contact met mijn vrienden, David [Labeij, red.], Lauhaus en Boris. We woonden trouwens ook allebei op het Hoofddorpplein, en dronken we graag kopstootjes bij café Pleinzicht”. Het is nu niet zo dat de heren de deur platlopen bij elkaar. Volgens Dylan hebben ze elkaar al sinds de een Ibiza tripje in de zomer niet meer face to face gezien.

“Het klinkt misschien arrogant, maar dat krijg je als je succesvol bent in het buitenland.”

Wat je kunt verwachten is kort samen te vatten.

Stevige techno. Daar zijn de heren het over eens, en na Dave Clarke moet je eigenlijk wel.

“Voor het evenement maken we allebei een selectie van platen. We bepalen natuurlijk niet de volgorde, maar het is net als vroeger, toen je nog een platentas inpakte” zegt Dylan. Ik vraag hem of hij zich dan ook beperkt tot dat aantal platen. “Ja. Villalobos sleept altijd hele koffers met platen mee, maar ik nam vroeger altijd maar een plaat of honderd mee. Dat doe ik nu ook nog. Ik kies honderd tracks waarmee ik het moet doen, anders raak ik het overzicht kwijt.

Ik maak playlists, zoals ik thuis vakken in mijn platenkast heb. Eigenlijk is mijn computer dan mijn hele platenkast, waar ik dan soms ad hoc wat in snuffel.” “We gaan in elk geval vol gas aan de bak!” voegt Bart toe.

Het leukste aan een back 2 back set zijn de extra mogelijkheden die extra decks bieden volgens Dylan. Bart vult hem aan. “Je kunt elkaar en het publiek verrassen met speciale combinaties van tracks en mixes. En je hebt natuurlijk meer tijd om bier te drinken als de ander in de mix zit”. Het duo gaat trouwens niet om en om, maar twee om twee, zodat er ook nog wat ruimte blijft voor eigen combinaties. “Er ontstaan ook creaties waar je zelf nooit aan had gedacht, je krijgt

inspiratie on the spot, dat maakt het draaien erg aangenaam” aldus Dylan.

Het duo heeft – niet samen – nog wat dingen op stapel staan. “Ik ben erg druk met remixes” zegt Bart. “Onlangs heb ik er gedaan voor Cocoon, Kollektiv Turmstrasse en Kaiserdisco. Ik ben ook bezig met nieuwe tracks voor 100% Pure, en ouderwets druk met de Voltt, Static en Traffic feestjes!” Dylan is nog steeds aan het wennen aan zijn nieuwe stekjes, zowel zijn huis als zijn studio zijn namelijk verhuisd. “Ik heb wel binnenkort een remix uit op Defected, voor een oude klapper, MK’s For You. Ik heb ook een remix gedaan voor Anton Pieete, en in december komt Sleepwalker uit, die ik samen met Madskillz heb gedaan. Ik moet ook nog een Essential Mix voor de BBC maken. In januari hoop ik wat rust te hebben, en aan mijn nieuwe album te gaan werken. Waar ik met Heritage een soort ode maakte aan de old school, wil ik met het nieuwe album meer de Detroit techno kant op. Dat mag wel weer meer terugkomen, haha.”

Het duo staat op 27 november op Fabulous in de Brabanthallen in Den Bosch. Op de line-up vind je naast de genoemde namen ook namen als Booka Shade, Paul Kalkbrenner, Dr. Lektroluv, Mightyfools, Warren Fellow en Fedde le Grand. www.fabulous2010.nl

pagina

63

tekst

michael oudman

feature

pagina

65

David Vunk en de technosnor

Het is nog niet zo heel lang geleden dat we David Vunk spraken. Toen was het in zijn studio, waar ook wij niet ontkwamen aan het stigma van de italo dj en producer.

Het is niet heel vreemd dat de gedachte in een mens opkomt, italo en disco bepaalt nu eenmaal een groot deel van zijn leven.

Maar zoals met meer passies het geval is, sluit het een het andere niet uit. Na enkele gesprekken waarin de Rotterdammer zijn ongenoegen uitte over het italo stempel, leek het DJB een goed idee om hem aan het woord te laten.

“Wie is David Vunk? Ja… Electro, disco, house, techno, italo dj. Geboren in Rotterdam, en nog steeds wonend in Rotterdam.” Stijl en stad blijken een causaal verband te hebben.

“Toen Clone open ging in 1994 in een zijstraat van de Binnenweg, toen ben ik daardoor een bepaalde kant op gestuurd. Ik kwam uit de illegale underground scene. Toen ik 15 was begon ik bij Midtown platen te kopen. Op de hele Binnenweg eigenlijk. En toen kwam Clone ook aan de beurt natuurlijk. Klen en Serge van Clone hebben als eerste een beetje electro plaatjes voor mij geregeld. En ja, ik heb altijd techno en house gedraaid.” Als ik daarop vraag of hij daarmee op analoge muziek doelt ontkent hij. “Niet per se analoog hoor, ik ben wel liefhebber van gear, maar dikke muziek is dikke muziek.”Naast dj in het nachtleven is Vunk ook een radioman, en heeft elke woensdag vanaf 20.00 uur op Intergalactic FM zijn show.

Maar zoals eerder geschreven spreek ik de man om iets recht te zetten, niet om hem te introduceren. Bovendien, wie een beetje thuis is in de Nederlandse dance scene weet wat de man doet. Nouja, min of meer dan, allicht blijven italo en disco door je hoofd spoken. “Ja, ik ben een disco freak, een italo freak.” Maar het begon voor Vunk ooit met techno. “Ik was ook al veel met electro bezig. Maar soms draaide ik overdag op Teknival, en dan wilde ik lekker disco draaien.

De meeste mensen wilden altijd techno horen, maar toch ging ik electro en disco draaien. ’s Nachts beuk je, en overdag is er ruimte voor wat relaxtere muziek. Op een gegeven moment vond ik al die illegale feestjes niet meer zo leuk.

Tenminste de muziek dan, het ging mij te hard.

Toen startte ik Moustache records.” Leuk David, maar op Moustache heb ik toch vooral italo gehoord, denk ik nog net niet hardop.

Als ik vraag of hij een plan heeft getrokken, waarmee hij de wereld duidelijk kan maken dat hij ook house en techno draait, zegt hij dat het belangrijk is om bij jezelf te blijven. “Meer kun je niet doen. Ik heb mijn eigen smaak, maar ik denk ook mee met het publiek. Je moet kunnen aanvoelen wat de vloer wil. Als het dan zover is kun je altijd stiekem wel even iets anders draaien. Je mag het je pubiek wel moeilijk maken maar niet te moeilijk. Ron Hardy deed dat ook, die begon met house, en ging na een tijdje over op disco. Die nam iedereen mee op reis.” Leuk, maar een plan? Uiteindelijk komt hij dan toch met een échte verandering.

“Ik ga een nieuw sublabel starten! Moustache

Techno Series! Meer house, meer techno.” Kijk, da’s nieuws. Vunk houdt van techno en house, Vunk komt met een house en techno georiënteerd sublabel. Gaat Vunk zelf techno maken? “Ja, kan, kan. Ik maak best wel vaak techno. Ligt aan mijn bui. Ik weet nooit van te voren wat ik ga maken en of ik het op mijn eigen label uitbreng of op een ander label. De nieuwe release die komt is trouwens echt wel gaaf. Die is van Gesloten Cirkel, ik draaide ‘m laatst, en Green Velvet vroeg meteen “wat is dat joh?” Ik zeg “dat zijn nieuwe spullen die eraan komen”. Hij stopte de cd graag in zijn map.” Gesloten Cirkel mag trouwens vrij Nederlands klinken, maar volgens Vunk is het iemand uit Rusland genaamd Ratsnake. “Ik wil gewoon even iets nieuws, even iets er naast. Wel meer labels doen het, en ik vond het ook wel tijd om zoiets te doen. Even fris er in, even verder, en laten zien dat er meer is dan italo. Ik heb ook gewoon veel toffe house, new wave en techno.

Ik vind het gewoon tof om nieuwe muziek te kopen, en als je goeie muziek koopt dan moet je ’t ook draaien. En nieuwe muziek is meestal niet authentieke italo ofzo, haha.”

Moustache Techno Series 001 van Gesloten Cirkel komt begin december in de schappen van de betere platenzaken die ons land rijk is. Naast een release van Vunk zelf ligt er ook nog een nieuwe Mark du Mosch te wachten. Vunk draait 17 december in Athene, 31 december in Glasgow en 5 maart in de Panoramabar in Berlijn. www.davidvunk.nl

tekst

rené passet

Twintig is hij pas, Nicolas Jaar. En nu al heeft hij deals met drie platenlabels, waaronder het prestigieuze Wolf + Lamb uit New York. De jonge Amerikaan met Chileens, Palestijns en Frans bloed maakt dansmuziek in slow motion. Traag als appelstroop, verslavend als cocabladeren. Deze maand verschijnt de compilatie Inés, begin volgend jaar volgt zijn debuutalbum.

Voor iemand die pas twintig is heeft Nicolas Jaar een opvallend zware stem. Een serieuze stem ook.

Regelmatig laat Jaar stiltes op de trans-Atlantische telefoonlijn vallen, om rustig na te denken op de vraag voordat hij antwoord geeft. Hij lijkt ons niet iemand die met smeer onder z’n nagels aan brommers sleutelt of op zaterdagmiddag met z’n maten gaat voetballen, zoals andere twintigers. Nee, liever leest hij het communistisch manifest van Marx & Engels wat hem inspireerde tot z’n laatste single (Marks & Angles). Niet voor niets begon Jaar aan een studie literatuur aan de Brown Universiteit in Providence. “Soms duurt het vijf dagen voordat ik antwoord geef op remixverzoeken. De studie gaat voor”, zegt hij vastbesloten.

De bloedgroep van Nicolas Jaars muziek is techno maar in plaats van een dwingende vierkwartsmaat domineert de (gemanipuleerde) piano, zitten er elementen uit jazz in en blijft het tempo vaak hangen rond een slome honderd beats per minuut. Traag als appelstroop.

Bovendien klinken Jaars geluiden eerder aards dan elektronisch, iets wat hij met microfoonexperimenten bewerkstelligt. “Microphones zijn belangrijk in mijn producties. Ik hang ze bijvoorbeeld voor zo’n oude platenspeler met een ingebouwde speaker. Ik hou van de esthetiek van dat oude geluid. Het is een kleur die me bevalt.”

Maar Jaar voelt zich wel onderdeel van de dancecultuur. Afgelopen zonder toerde hij door Europa, waarbij hij onder meer Sonar, de Berlijnse Panoramabar en Trouw aandeed. “Fantastische clubs, die de clubcultuur bijna ontstijgen”, vindt hij. “Ik speel liever in een club dan in een suffe concertzaal, alleen al omdat het geluid vaak veel beter is.

Maar ik voel me minder prettig bij schreeuwende mensen die willen dat ik snellere muziek speel.

Mensen die tracks verwachten in plaats van songs. Dan wordt het frustrerend want ik kan niet concurreren met stevige clubmuziek.”

Villalobos Op z’n veertiende hoorde Nicolas Jaar voor het eerst technobeats. In Chili. Tiga’s DJ Kicks schalde door het atelier van een fotograaf waar hij toevallig op bezoek was. Hij vertelde enthousiast over z’n nieuw gevonden liefde aan zijn vader.

Vlak voor Kerst stapt die laatste een platenwinkel binnen met de vraag: ik zoek voor m’n zoon het meest avontuurlijke elektronische dansalbum van dit moment. En dus vindt de jonge Nicolas het album Thé Au Harem D’archiméde van Ricardo Villalobos onder de kerstboom. Geef mij ook zo’n pappa, denk je dan.

feature

Nicolas Jaar Supertalent uit New York Nicolas speelt piano maar weet nog niet hoe je een beat maakt. “Pas toen ik het muzieksoftwareprogramma Reason vond en een midi-keyboard aanschafte, ben ik begonnen.” Honderden opnames volgen. Iedere schets gaat op de harddisk en met vallen en opstaan ontwikkelt hij in drie jaar tijd zijn eigen stijl.

De doorbraak komt in 2008 na een ontmoeting met de New Yorkse dj Gadi Mizrahi, die dan net het New Yorkse Wolf + Lamb-label is gestart en een club annex hotel runt: de Marcy. Jaar stuurt een demo waar Mizrahi van onder de indruk is. Een John Cage-achtig pianostuk waarop ook te dansen valt. “Maar zet er wel een kickdrum onder”, is Mizrahi’s advies aan de jonge producer die op zijn beurt Seth Troxler om een remix vraagt. De plaat wordt een grote hit en Jaar is binnen bij het heetste houselabel van New York.

Slapen op de dansvloer Jaar, die geboren wordt in New York, opgroeit in Chili en op z’n negende weer naar de Big Apple verhuist, schrijft zijn tweede single Time For Us terwijl hij in het roemruchte Wolf + Lamb-hotel Marcy verblijft. Op de dansvloer nota bene.

“Dat was vorig jaar zomer”, herinnert hij zich.

“Ik woonde met drie vrienden in de Marcy. We

moesten de kamers verdelen. Ik besloot om samen met m’n vriendin op de dansvloer mijn matras uit te rollen. Het was zo’n opblaasbaar bed dat langzaam leeg liep. Dus ’s nachts daalden we langzaam af richting de dansvloer.”

Jaar omschrijft die periode als erg vruchtbaar.

“Als mijn vriendin ’s ochtends naar haar werk vertrok, kroop ik achter mijn apparatuur. Ik heb volgens mij wel vijf nummers gemaakt toen. Allemaal bruikbaar materiaal, waarvan een deel terecht is gekomen op mijn album.”

Vreemd genoeg komt dat album begin volgend januari niet op Wolf + Lamb uit maar op het Franse Circus Company, thuis van onder meer dOP, Holy Fuck en Nôze. Waarom eigenlijk? “Omdat ik het drie jaar geleden beloofd heb aan Mathias, de jongen die het label runt. Wolf + Lamb was toen nog klein en mijn eigen label bestond nog niet eens. Ik hou me graag aan die belofte.”

De verzamelaar Inés is verschenen op Jaars eigen label Clown & Sunset. Begin volgend jaar volgt zijn debuutalbum op Circus Company. Op 29 januari staat Nicolas Jaar in Trouw, Amsterdam. www.myspace.com/nicolasjaar

pagina

67

feature

tekst

martine van tienen

Teebs “In mijn hart ben ik eigenlijk een kluizenaar”

Op het label Brainfeeder van Flying Lotus werd onlangs het debuutalbum van Teebs uitgebracht. Mtendere Mandowa is zijn echte naam, “maar dat leest zo lastig vanaf het papier,” alsdus Teebs. De drieëntwintigjarige kunstenaar en muzikant is woonachtig in Los Angeles en laat een verassend broos en teer hiphop-elektronica geluid horen op Ardour. Een geluid dat een welkome afwisseling is op de hardere hiphop die zo herkenbaar is voor L.A. DJBroadcast vroeg zich daarom af wie deze Teebs is.

DJB: Over je album Ardour, je hebt een gevoel voor betoverende geluiden, hoe verklaar je de zachtheid en het fragiele in je muziek?

“Ik denk dat het gewoon de manier is waarop ik geluid graag hoor. En door mijn gevoelens die op dat moment reageerden op deze sound. Op dat moment ging ik door aardig wat heen. Dat is denk ik terug te horen in welke geluiden me het meeste aanspraken.”

DJB: Hoe beïnvloedt de stad L.A. jou in je muziek?

“Alle geluiden die ik hier hoor zijn van invloed.

En de creatieve mensen die in het gewone alle dagelijkse rond rennen hier, mijn ontmoetingen met hen inspireren me.”

DJB: Ik las dat je veel naar de Low End Theory clubnachten ging. Wat zijn dat voor avonden?

“De club is gestart door Daddy Kev en heeft bijzonder goede resident dj’s. Ik ging nooit zo heel erg veel uit, totdat ik hierheen getrokken werd eerlijk gezegd. In mijn hart ben ik een kluizenaar, maar sinds de eerste keer dat ik naar dit feest ging ben ik ‘hooked’. De vrijheid van muziekkeuze en de energie die dat brengt, maken deze plek voor mij als een soort nieuw thuis.”

DJB: Je hebt een tijd samengewoond met FlyLo en Samiyam.

“Dit was vorig jaar, gedurende een periode van 6 a 7 maanden. Lotus woonde al in de appartementen en had Sam overgehaald om er ook in te trekken. Een jaar later ben ik erbij gevraagd. Het was een van de beste en zwaarste tijden van mijn leven. Ik betaalde de huur van mijn kunst, dat was verschrikkelijk moeizaam. De koelkast was altijd leeg, al mijn spullen lagen her en der in hoopjes op de vloer, maar het hinderde niet ik creërde enorm veel in die tijd. Ik was zo geïnspireerd dat andere zaken me weinig uitmaakten. Om uit te kunnen gaan had ik ook geen geld meer. Wat ik wel deed vanaf het moment dat ik wakker werd

was muziek en schilderijen maken, en films van Lotus lenen om in de nacht te kijken. Het was een heftige tijd voor me.”

DJB: Voor je release The Tropics die je samen met Jackhigh hebt uitgebracht op Svetlana Industries heb je 23 vintage platenhoezen uit de kringloopwinkel beschildert. Hoe is de verkoop gegaan van deze unieke kunstwerken?

“Het is perfect gegaan. Ze zijn allemaal verkocht, wat betekent dat ze op dit moment op verschillende plaatsten over de wereld verspreid zijn.

Tijdens mijn optredens heb ik onlangs mensen ontmoet die er een bemachtigd hebben. Op zulke momenten smelt mijn hart.”

DJB: Je maakt je eigen muziek en je speelt live en als dj. Hoe is de muziekscene voor jou in L.A.?

“Het lijkt goed te gaan, mensen zijn achter me gaan staan en ondersteunen mijn inspanningen.

Ik voel me gezegend.”

DJB: Klopt het dat je met Co.fee een band vormt genaamd Bearded Baby?

“Ik zou het geen band noemen. Het was meer een resultaat uit het feit dat we samen in zijn huis rondhingen en samen muziek maakten, een erg leuke tijd.”

DJB: Wat is de laatste update uit jullie samenwerking?

“Op het moment werken we niet aan nieuwe nummers, we hebben een berg aan onuitgebracht materiaal dat we op My Hollow Drum willen uitbrengen.”

DJB: Hoe hebben jullie elkaar gevonden?

“Ik denk dat Co.fee degene is die wilde dat het zou gaan gebeuren. We hadden allebei het idee om samen te werken al vaker uitgesproken, hij kwam vervolgens met de naam Bearded Baby en vanuit daar zijn we begonnen.”

DJB: Je bent een alleskunner: skateboarder, muzikant en kunstenaar, zit het in de familie?

“Een soort van ja. Ik had een oudere broer die muziek maakte en schilderde. Hij was erg getalenteerd in de graffiti die hij zette, in zijn producties was hij creatief. Dit speelde zich af in een periode die alweer een behoorlijke tijd achter me ligt, dat was nadat hij het ouderlijk huis verliet en ik me blesseerde met skateboarden. Het was voor mij een natuurlijke stap om de weg die hij was ingeslagen verder te bewandelen.” www.myspace.com/teeeb

pagina

69

tekst

patrick briels

feature

Andrew Field-Pickering is de man achter Maxmillion Dunbar. Deze muziek afficinado gebruikt allerlei aliassen, doet mee aan diverse projecten en runt een eigen label. Op Het Engelse Ramp Recordings is het album Cool Water 11 oktober uitgebracht. De aanleiding om Andrew Field-Pickering een paar vragen te stellen.

Maxmillion Dunbars verleden tijd

Maxmillion Dunbar woont in Maryland, net buiten Washington DC, in een buitenwijk vol natuur. Thuis heeft hij een eigengemaakte studio waar hij aan zijn diverse muzikale projecten werkt. “In de jaren ’90 was er hier een levendige dance scene, voornamelijk house. Dit wekte mijn interesse. Ik hield van feesten en was geïntrigeerd door de muziek, de dj’s en de clubs.

Eigenlijk door de gehele scene. Ik wou er deel van uit maken.”

Sinds 2004 produceert hij dus vanuit zijn thuisstudio en doet hij wat hij ooit wilde: een bijdragen brengen aan de dance scene.

In zijn producties hoor je dat Andrew een brede interesse heeft in muziek. Hij doet een greep in zijn platenkast en kijkt wat er op zijn draaitafels ligt. “Op het moment luister ik veel Newworldaquarium, zojuist heb ik een track gedraaid van Coco And The Bean. Van Kenny Larkin tot de 70’s muziek van Gene Harris tot de huidige producties van Steve Summers.” Deze invloeden hebben er aan bij gedragen dat zijn album Cool Waters een nostalgische reis is geworden. Je hoort zowel hiphop, house en disco invloeden. “Ik vind dat hiphop veel weg heeft van rave.

Ik houd van oude geluiden. Erg veel muziek kan samen gaan als je maar de juiste elementen neemt uit het desbetreffende genre. Ik zie het als een uitdaging hier een spannend geheel van te maken. De beste elementen van genres combineren om het juiste gevoel te creëren. Dat is nostalgie. Ik houd van nostalgie, nostalgie is goed.”

Cool Waters is uitgebracht op Ramp Recordings en niet op zijn eigen Future Times label. “Ik liet Tom van Ramp Recordings wat van mijn producties horen, en hij was erg enthousiast. Het is een aardige kerel die graag meer van mijn muziek wilde horen. We besloten om een album uit te brengen. Ramp Recordings is een groter label dan Future Times. Financieel is het voor mij niet mogelijk een dubbel lp uit te brengen. Ik ben blij dat Tom uitkomst bood. Zo kan ik sneller mijn eigen producties uitbrengen.”

Het Amsterdamse label Rush Hour Recordings bood ook uitkomst. “De producties van het Beautiful Swimmers project, dat ik samen doe met Ari Goldman, zijn in Europa dankzij de mensen bij Rush Hour verkrijgbaar. Zij zijn de eerste geweest die muziek van me verkochten in Europa, waarvoor ik ze erg dankbaar ben.

Het starten van een eigen Future Times label heeft ons de mogelijkheid geboden muziek uit te brengen, zelfs in Europa. Er komt binnenkort een remix van ons Beautiful Swimmers project uit.”

In het dagelijks leven verzorgt Andrew opvang en activiteiten voor scholieren van het voortgezet onderwijs. Zondoende heeft hij beperkt tijd voor zijn vele muzikale projecten. Hij MC’t bijvoorbeeld in de groep Food For Animals. “ Op het moment is Food For Animals het ondergesneeuwde kindje, we doen nog wel shows, maar tijd om nieuwe dingen te maken is er niet. Op het moment spendeer ik veel tijd aan Maxmillion Dunbar. Ik heb weinig tijd voor optredens, ik doe ze wanneer ik kan. Ik ga ter promotie van het Cool Waters album medio November naar het Verenigd Koninkrijk. Ik zal een optreden in Londen doen. Gezien mijn verplichtingen thuis heb ik geen tijd om een lange reeks optredens te verzorgen in Europa. Ari en ik hebben 4 optredens in Belgie gepland staan als Beautiful Swimmers. En wellicht kom ik spoedig ook nog naar Nederland, haha.” Zoals vermeld op zijn Future Times website: Things will be better in future times. www.futuretimes.org www.myspace.com/youngbeautifulnatural

pagina

71

feature

tekst

michael oudman

pagina

73

Monsterverbond New Order, Hot Chip en Hot City

Wat hebben Bernard Sumner, Hot Chip en Hot City met elkaar gemeen? Allemaal hebben ze een eigenzinnig stempel op de Britse muziekscene gedrukt. Allemaal staan ze binnen hun eigen genre te boek als baanbrekend. En sinds hun samenwerking voor het Converse Connectivity project delen ze allemaal dezelfde release in hun discografie. Didn’t Know What Love Was is gratis downloadbaar via converseblog.com en vormt een sterk staaltje genre-overschrijdend werk.

Nu dankzij illegale downloads de plaatverkoop van independent labels is gekelderd, wordt de roep om nieuwe muziek-Mecenassen luider dan ooit. Gelukkig zien steeds meer internationale merken de meerwaarde van een verbintenis met de muziekwereld. En waar sommige merken bij flirts met de indie scene inhoudelijk falen, voegt Converse met haar Connectivity-project niet alleen iets toe aan het muziekhistorisch besef, maar ook aan de verbintenis tussen verschillende scenes. Na het beluisteren van Connectivity’s eerste project, Didn’t Know What Love Was, was de interesse bij DJB gewekt. “De Britse muziekscene heeft een enorme impact op de wereld gehad,” volgens Converse. “Het hele jaar staat daarom bij ons in het teken van Connectivity. Hiermee wordt niet alleen een ode gegeven aan de Britse muziekhistorie, maar ook geprobeerd een brug te slaan tussen genres en generaties producers.”

Verschillende achtergronden “Ik kan me nog goed herinneren dat ik op de basisschool een boek met gedichten aan het lezen was en dat de leraar tegen me zei: ‘Waarom lees je dat boek. Waar jij vandaan komt, eindig je toch in de fabriek. Je bent gewoon je tijd aan het verspillen,’” vertelt een sympathieke Bernard Sumner in het filmpje op Converseblog.

Wat zijn leraar niet had durven vermoeden, was dat deze jonge Mancurian tot twee van de meest invloedrijke bands van de jaren zeventig en tachtig zou behoren. Hij begon eind jaren zeventig als gitarist van de invloedrijke band Joy Division. Maar toen frontman Ian Curtis in 1980 zelfmoord pleegde, ontpopte Sumner zich als lead singer van de nieuwe band New Order, bestaand uit de overgebleven bandleden van Joy Division. New Order boekte als één van de eerste chartsuccessen (oa. Blue Monday) met een crossover tussen electronica en rock. Beide bands zijn nu nog steeds een onuitputtelijke inspiratiebron voor velen.

De Londense Joe Goddard en Alexis Taylor van Hot Chip ontmoetten elkaar op hun twaalfde tijdens het voetballen. Niet lang daarna begonnen hun eigenzinnige Hot Chip sound te smeden.

De single Mexico (2000) sloeg in als een bom, dankzij de speelse crossover tussen dance en rock. Met hun debuutalbum Coming On Strong (2003) vergaarden ze wereldfaam en inmiddels omspant hun discografie een hoop remixen, tracks en albums. Uit dezelfde stad afkomstig, drie letters – maar een wereld aan muziekgen-

res – verschil: Hot City. Dit dynamische duo, bestaand uit DJ Haus en DJ Benz, begeeft zich op het nog vrij onbewandelde snijvlak tussen 2step, house en techno. Hun debuutalbum komt binnenkort uit op Moshi Moshi. “Toen we hoorden dat we met Bernard in de studio kwamen te zitten, was het als een droom die uitkwam,” zegt Benz. “Hij is de onbetwiste pionier van crossover muziek.”

En het resultaat mag er wezen. In alle vier de versies van Didn’t Know What Love Was hoor je de lol en energie die de samenwerking tussen het vijftal teweeg bracht. Dankzij de verschillende invloeden van drie generaties producers is een eigenzinnige crossoverplaat ontstaan, die zowel aan een pop- als een undergroundpubliek appeleert. In een tijdperk, waarin iedereen klaagt over gebrek aan innovatie, ligt de weg voorwaarts in dit soort minder voor de hand liggende combinaties. DJBroadcast kan dit soort projecten dan ook alleen maar toejuichen. Het wachten is op de volgende monstercombi. “De nieuwe single is onderweg.

Hieraan werkten Coxon, Paloma Faith and Bill Rider Jones samen. Met die genreoverschrijdende project wordt de diversiteit binnen de Britse muziekscene weer eens duidelijk” zegt Converse. Voorlopig kun je genieten van Didn’t Know What Love Was, gratis te downloaden via het Converse blog, waar binnenkort ook de video te bekijken is. www.converseblog.com

pagina

74

essential album

tekst

rené passet

John Roberts Glass Eights Dial/N.E.W.S.

Hij is de enige buitenlander op het Duitse platenlabel Dial, John Roberts. Na een paar prima singles krijgt hij van labelbaas Carsten Jost het groene licht voor een album.

Met Glass Eights maakt de Amerikaan het nog waar ook.

En dan te bedenken dat Roberts pas een paar jaar bezig is. Opgeleid als grafisch ontwerper reisde hij de ene na de andere Amerikaanse stad af om zich pas drie jaar terug te concentreren op muziek. Hij groeide op in Cleveland, volgde zijn grafische opleiding in Chicago en vertrok daarna naar New York. Tegenwoordig woont Roberts zoals zoveel technoproducers in Berlijn, waar hij onderdak vond in de Panoramabar en bij de Dial-crew.

Mooi verhaal is dat trouwens. Via MySpace raakte hij zo’n twee jaar terug bevriend met de toenmalige boeker van het platenlabel. Hij gaf haar tijdens een bezoek in Berlijn een cd met wat demo’s met de gedachte: ‘wie weet’. En verdomd, terug in de States kreeg Roberts na een paar weken een brief met een Duitse postzegel erop. Boodschap: bel ons. Bel ons snel.

John Roberts is met z’n 26 jaar nog een jonkie. Hij maakt elegante, melodiegedreven house die z’n wortels in zowel het Chicago van Trax als het Londen van The Black Dog heeft.

Zo had een nummer als Dedicated niet misstaan op <Bytes> van het Britse drietal. Maar de Amerikaanse Duitser speelt

met vele stijlen en ontloopt tegelijkertijd de valkuil der trends.

“Daar was ik als de dood voor”, zei hij eerder dit jaar in een interview. “Daarom luister ik vrijwel geen nieuwe platen. Ik raak er van in de war.”

Wat betreft instrumenten is Roberts vrij orthodox. Al jaren zweert hij bij een oude Amiga en een relatief onbekend tracker-softwareprogramma. Daarop sampelt hij zich helemaal de tandjes. Oude synthesizers, baslijnen op gevonden platen, akoestische instrumenten, alles wat later bruikbaar zou kunnen zijn. Zo klinkt er op het titelnummer een klagende chello terwijl er een drumbeat mee tikt waar dan weer een verlegen piano omheen draait. Het is soepele deephouse die het goed in de huiskamer doet maar ook een club aan het begin van de avond in beweging kan zetten. De productie is aards, warm en ingetogen, veel minder digitaal dan bijvoorbeeld het laatste Pawel-album op Dial.

Regematig neemt Roberts gas terug. Hij wilde per se geen album maken ‘dat de som zou zijn van drie ep’s’, zoals zoveel dansalbums. Veel tijd ging zitten in opbouw en flow. Zoveel zelfs dat het een obsessie werd. Maar de investering betaalt zich terug. Glass Heights is een van de betere house-debuutalbums van 2010. Diep, veelzijdig en vaak erg dansbaar. Wat ons betreft een kandidaat voor de jaarlijstjes.

pagina

75

John Roberts Up close & personal

De eerste keer dat we John Roberts ontmoeten is in een nachtelijke Melkweg, waar hij net een optreden achter de rug heeft. Terwijl Fairmont het stokje overneemt, treffen we een bescheiden, vriendelijke en slanke Amerikaan van 26 die nogal verbaast lijkt over de plotselinge aandacht voor zijn organische, warme techno.

Niet lang na die eerste ontmoeting komt zijn debuutalbum Glass Eights uit en volgt de ene na de andere goede review. Dus belden we naar Berlijn, waar Roberts tegenwoordig woont, en vroegen om om een reactie. “Het is een grote verrassing voor me. Glass Eights is een heel persoonlijk album waarop ik me heel kwetsbaar opstel. Zo voelt het althans. Alsof je door anderen door een microscoop wordt bekeken. Daarom ben ik heel blij dat het album andere mensen bevalt.”

Het maken ervan draaide uit op een obsessie, breep ik “Absoluut. Ik ben meer dan een jaar met niks anders bezig geweest. Zelfs als ik op straat liep spookte het door mijn hoofd. Het begon te voelen als relatie. Ik was totaal geobsedeerd door de andere persoon. Maar er was in dit geval geen andere persoon, er was mijn album-in-wording. Mjin project.”

Wat was het moeilijkste deel van dat project?

“Voor mij was heel belangrijk dat het een album zou worden dat van het begin tot het einde zou boeien. Veel tijd ging zitten in de verhaallijn. In mijn hoofd heb ik de nummers wel duizend keer uit elkaar gehaald en op alternatieve manieren weer in elkaar gezet. Mentaal is dat zwaar, want je zit zo dicht bovenop je eigen muziek dat je het niet meer hoort. Ik werd steeds onzekerder en kon niet meer beoordelen of het goed was of niet.”

Je muziek bestaat grotendeels uit sampels maar dat hoor je er niet aan af. Zo horen we onder meer een cello en een piano. Wie bespeelt die?

“Die cello is eigenlijk een viool die ik daarna naar beneden heb gepitched. Als kind heb ik tien jaar viool gespeeld dus ik wilde dat graag weer eens proberen.

Vooral gezien het persoonlijke thema van het album. Ik vond het belangrijk om alle dingen die mij muzikaal gevormd hebben te gebruiken op Glass Eights. Mijn ouders hadden vroeger een piano waarop ze les kregen. Ik hoor in m’n hoofd nog altijd de oefeningen die ze destijds moesten doen. Dus die piano zit er ook in.

Bespeeld door mijn moeder.”

Je bent er speciaal voor langs het ouderlijk huis gegaan?

“Ja, in San Francisco. Het moest die specifieke piano zijn, vond ik. Als muzikant heb ik veel aan mijn ouders te danken. Zij hebben me destijds naar muziekles gestuurd.”

Wie is Carston Chan, de co-auteur van het nummer Went?

“Carston is een vriend van me die net als ik in Berlijn woont. Ik ken hem uit de kunstwereld, hij runt een galerie. Carston vertelde me dat hij thuis ook een piano had. Toen ik langskwam, bleek hij hartstikke goed te zijn. Hij speelde stukken van Satie en Arvo Pärt alsof het niks was. Bij veel mensen is een piano in huis weinig meer dan een meubelstuk, maar hij bespeelde dat ding iedere dag.”

Tot dusver ben je de enige buitenlander op het Dial-label, dat voor de rest alleen maar Duitse muzikanten kent. Voel je je wel thuis?

“Ik voel me vereerd dat ze me vroegen. Dial bestaat uit een hele hechte groep vrienden en om daarin opgenomen en geaccepteerd te worden is bijzonder. Ik kende de boeker van het label. Ik had waar een keer in Berlijn ontmoet toen ik op bezoek was. Ik gaf haar een cd met mijn nummers. Toen ze naar New York verhuisde gaf ze een afscheidsdiner en kwam die cd in handen van Carsten Jost en Pantha. Ik kreeg daarna een hele toffe brief of ik deel wilde uitmaken van Dial.”

Je hebt in zoveel verschillende steden gewoond, Cleveland, Chicago, New York en nu Berlijn. Is je woonplaats van directe invloed op je productiviteit, of maakt het niet veel uit waar je woont?

“Toch wel. Al is die vraag lastig te beantwoorden. Want iedere stad wakkert m’n creativiteit anders aan. In Berlijn ben ik erg reflectief en op mezelf. De inspiratie komt vooral van binnen en van de instrumenten die voor me staan. Ik ga wel uit met vrienden en zo, maar ik loop het nachtleven niet plat. De Panoramabar is een uitzondering. Daar heb ik zoveel bijzondere nachten meegemaakt. Toch houd ik graag enige afstand. Berlijn is tegenwoordig gebaseerd op toerisme en clubtoerisme. Maar dat is niet het echte leven, het is entertainment.”

reviews Sven Vath In The Mix The Sound Of The Eleventh Season (Cocoon )

Al elf zomers lang gaat Sven Vath samen met zijn trouwe aanhang naar het party eiland Ibiza om daar vervolgens een hele zomer uitbundig naar de klote te gaan. Dit is op zichzelf staand al erg goed nieuws, maar het wordt beter: elk jaar, als Sven Vath weer terugkeert naar het vaste land, brengt hij een mix uit met de klappers van die zomer: “The Sound Of The .. Season”.

In 2010 is het zoals hierboven al staat, tijd voor de elfde mix in de serie. Wat direct opvalt wanneer de tracklist bekeken wordt is dat er drie Nederlanders schitteren op de 2e CD (er zijn elke zomer zo veel klappers op Ibiza dat Sven Vath twee CD’s nodig heeft om ze allemaal een welverdiende plaats te geven). Kabale & Liebe, Tom Trago en Boris Werner zijn allen van de partij, iets waar zij zeker trots op mogen zijn. De Boris Werner remix van Tom Trago’s ‘Lost In The Streets Of NY’ is een geweldige track en in mijn optiek ook een van de hoogtepunten (en dat op een compilatie met 26 klappers!). Wat ook in positieve zin opvalt is de notering van muzikale duizendpoot en genie ‘DJ Koze’. Sven Vath is blijkbaar een dermate grote fan (of zijn muziek doet het dermate goed op Ibiza, dat kan ook) dat hij er voor heeft gekozen om DJ Koze er drie keer op te zetten. Overige noemenswaardigheden zijn Kyle Hall’s remix van The Hundred In Hand; een geweldige nummer wat ik nooit had terugverwacht in deze mix, maar uiteindelijk klinkt het best goed en DJ Qu’s ‘Law’. DJ Qu als rauwe Detroit ‘gangster’ op de hitlist van Ibiza’s 2010 zomerknallers; opmerkelijk is het zeker. Hoe je het ook went of keert; Sven Vath is en blijft Sven Vath; entertainer, organisator, labelbaas, zakenman en iemand die het elk jaar opnieuw voor elkaar krijgt om met een vreemde mengelmoes aan tracks, toch ongelofelijk veel mix CD’s te verkopen. Petje Af! ***** (Jorn Liefdeshuis )

Maxmillion Dunbar Cool Water

V/A Riddim Box, Excursions in the UK Funky underground

Apparat DJ Kicks

(R amp Recordings)

(Soul Jazz/Munich)

(!K7)

Oldschool RnB en house beats, herkenbare jaren ‘80 synths, vocalen terug gebracht tot loops of snippets.

Dat is het album van de uit de VS afkomstige Maxmillion Dunbar in een notendop. Ondanks de beproefde paden die dit album zeker bewandeld, klinkt het geheel fris en vrolijk. Het doet denken aan het simpele, wat meer vrouwvriendelijke broertje van FlyLo en dat is eigenlijk prima! Ondanks het feit dat het album niet ‘moeilijk’ klinkt, duurt het wel even voordat je het toch wel diverse album echt begint te waarderen. De Chicago georiënteerde track “Rhythm Track For Rashied Ali” is geschikt voor de dansvloer, waar het zweverige “Lemon & Lime” juist aanzet tot dagdromen. ***** (Jorn Liefdeshuis)

UK Funky? Wie niet elke week de muziekblogs en bladen scant, knippert waarschijnlijk even met z’n ogen. Maar aan de andere kant van de plas is het inmiddels een volwaardig genre, compleet met helden en verzamelaars.

Riddim Box is een prima introductie op de energieke dansmuziek die gebouwd is op de smeulende resten van (speed) garage en grime maar ook elementen pikt uit dubstep, soca en dancehall. Soms rolt er percussie door de tracks, klinken er sirenes of wordt er met vet patois accent gezongen. Op de dubbeldikke cd of lp vind je werk van funky-specialisten als Roska, Lil’ Silva en Zed Bias terwijl ook in het buitenland de eerste makers zijn opgestaan. Zo zocht het Oostenrijkse Stereotyp de samenwerking met toaster Al Haca voor het opwindende Blaze ‘N’ Cook. Na de prima Future Bass-verzamelaar laat Soul Jazz opnieuw zien bovenop de laatste trends te zitten. ***** (René Passet)

Vergis je niet in ongewassen, slaperige zwerver die de cover van de nieuwe DJ Kicks siert. Sascha Ring kun je om een boodschap sturen. Hij is de man achter Apparat, een van de motoren achter het hippe Shitkatapult-label en hij toerde het afgelopen jaar succesvol met Modeselektor als Moderat. Geen pannenkoek dus. Maar verstaat Ring ook het vak van dj-en? Kan hij –met zijn diverse smaak- een afgerond verhaal vertellen, met kop en staart? Nou reken maar. Apparat’s DJ Kicks is een feest voor wie elektronische muziek serieus neemt.

Een trip langs het avontuur. Langs smaakmakers als Phono.o, Four Tet en Pantha du Prince en vernieuwers als Burial, Autechre en Oval. De Nederlandse bijdrage komt van Patrice Bäumels intrigerende Sub, een van de beste tracks van zijn debuutalbum. Ring mixt het als een muzikant aan elkaar, rekening houdend met toonsoort, sfeer en energie. Haal deze zwerver in huis, als avontuur je lief is. ***** (René Passet)

Gilles Peterson Worldwide

Shigeto Full Circle

N-Vitral I Audioassault U

(BBE/PIAS)

(Ghostly International)

(The Third Movement)

Zijn radioshow op de BBC wordt op een onmogelijke tijd uitgezonden, midden in de nacht. Toch luisteren er elke week tienduizenden muziekliefhebbers naar Gilles Petersons Worldwide-show. Vaak via het internet, achteraf. Het zegt wat over de unieke aanpak van het kleine kereltje uit Londen, die zonder met z’n ogen te knipperen dubstep, techno en house combineert met seventies funk, afrobeat en intieme soul. Ook nu weer.

Op de dubbeldikke jubileum-cd Worldwide (a celebration of his syndicated radio show) hoor je een dwarsdoorsnede van de muziek in zijn radioprogramma, met werk van artiesten die hij (vaak als eerste) ontdekte.

Jongens als Jose James, Nitin Sawhney en Sa-Ra, maar ook vrouwelijke supersterren als Amy Winehouse, Jill Scott en Erykah Badu. Peterson verstaat als dj de kunst om het diverse materiaal in een flow te gieten die de som der delen meer maakt dan de aparte tracks. Op naar de volgende tien jaar. ***** (René Passet)

Shigeto is de werknaam van Zachary Siginaw. Zijn muziek klinkt als een mengelmoes van beats, chiptune en elektronica (IDM). Muziek binnen het straatje van namen als Flying Lotus, Nosaj Thing, Sotu The Traveller en Dimlite dus. Shigeto’s beats zijn dan wel gelieerd aan de abstracte hip-hop (beats) en (in mindere mate) dubstep, maar zijn thema’s leunen meer op jazzy melodieën en IDM-achtige soundscapes. De tien tracks op “Full Circle” zijn bijzonder consistent, maar de echte uitschieters blijven uit. Dit is zo’n album dat je in de breedte zal bevallen (of niet). Opvallend is het afsluitende “Look At All The Smiling Faces”, waarbij Shigeto een ongegeneerde knipoog richting Ulrich Schnauss plaatst. “Full Circle” komt uit in een periode waarin het Ghostly International label haar tienjarige bestaan nadert. Direct kunnen we stellen dat het, met artiesten als Shigeto op de loonlijst, ook in de toekomst goed gesteld zal zijn/blijven met de muzikale output van Ghostly International.

(Art-D-Fact) Score: *****

N-Vitral levert met I Audioassault U zijn eerste soloplaat.

De plaat komt uit op DJ Promo’s label The Third Movement. N-Vitral is niet een typische recht-toe-recht-aan hardcore producer. Zijn sound heeft als basis hardcore, maar integreert zowel industrial als hardtech elementen. Na het behalen van zijn studie legde hij zich twee jaar toe op het perfectioneren en vernieuwen van zijn sound. En dat klinkt best verfrissend. De plaat begint met de wat langzamere tracks wat ook herkenbaar is voor zijn livesets. Warmachine zuigt je mee in een slepend hardtech ritme. Op de langzame tracks is het goed te horen dat N-Vitral experimenteert met ritme.

Mindbender heeft een heerlijke duistere electro sound met een aparte snelheid en spacey geluidjes. Shoque is een harde industrial track die apart, maar lekker klinkt.

Voor liefhebbers van uiteenlopende harde electronica is deze plaat een feestje. ***** (Soe Rafeek)

pagina

77

reviews Brian Eno with Jon Hopkins & Leo Abrahams Small Craft on a Milk Sea (Warp/V2)

“Als Brian Eno een scheet zou laten in de microfoon zou Warp het nog uitbrengen”, was een van de minder positieve reacties op het nieuws dat het avontuurlijke Britse platenlabel nieuw werk van de ambientkoning aankondigde. Voor Warp (en vele anderen) is Eno immers een god. De Britse componist stond in de jaren zeventig aan de wieg van ambient en moderne electronische muziek. Hij produceerde klassiek geworden albums als Music For Airports, My Life in the Bush of Ghosts en Neroli. Daarnaast was hij betrokken bij de oprichting van Roxy Music en gaf hij de carrière van David Bowie gestalte. Brian Eno was veertig jaar geleden een van de eerste componisten die muziek gebruikten om de perceptie te veranderen van de ruimte waarin de luisteraar zich at moment bevond. Hij produceerde tientallen albums maar houdt zich de laatste jaren vooral bezig met kunstprojecten en film. Small Craft On A Milk Sea is Eno’s eerste album in vijf jaar, als je de soundtracks en losse projecten even buiten beschouwing laat. Geen solo-album maar de weerslag van een (blijkbaar al geruime tijd voortdurende) samenwerking tussen Eno en twee jonge en uiterst getalenteerde landgenoten: Jon Hopkins en Leo Abrahams. Small Craft On A Milk Sea is de weerslag van lange improvisaties, waarbij de introverte stukken oneindig veel meer imponeren dan de momenten waarop het drietal even flink gas geeft. Zo klinkt het voortijdig uitgelekte Horse als een van de snijtafel gevallen track van Portisheads grimmige album Third en klinkt de explosieve gitaarriff op 2 Forms of Anger nogal geforceerd. De mooiste nummers vind je aan het begin en einde van de vijftig minuten durende reis over de melkplas, als de drie Britten diep in de harmonieën en traag schuivende akkoorden duiken. Het album is ook te koop als gelimiteerde box vol Eno-kunst. Wie er een handtekening en een print van de oude baas bij wil mag 350 euro neertellen. Een dure scheet maar wel een die lang blijft hangen. ***** ( René Passet)

Teebs Ardour

Nicolas Jaar, Soul Keita & Nikita Quasim Inés

Kiloton Language Lost

(Brainfeeder)

(Clown & Sunset)

(Urlyd)

18 tracks op een album; het moeten wel beats zijn. Het label - Brainfeeder - bevestigd mijn vermoeden. Een vrolijk zomers geluid komt me tegemoet wanneer ik het debuut album van de uit LA afkomstige Teebs aanzet.

Het album heult met de orient, maar is veel lieflijker dan labelbroertjes The Gaslamp Killer of Lorn. De gebruikte samples, instrumenten en geluiden zijn voller, mooier en minder distorted dan die van bijvoorbeeld The Gaslamp Killer. Persoonlijke favorieten zijn het catchy aandoende ‘Wind Loops’ en het epische ‘My Whole Life’. ***** (Jorn Liefdeshuis)

Hij is een van de grootste talenten uit het New Yorkse Wolf + Lamb-kamp: Nicolas Jaar. Twintig jaar pas, maar nu al eigenaar van een eigen platenlabel: Clown & Sunset. Daarop verschijnt Inés, een showcase (op een prachtige USB-stick) van Jaar en twee van zijn al even jonge buitenlandse vrienden: de Ethiopische zanger en producer Soul Keita en de mysterieuze Russische Nikita Quasim. Alledrie maken ze iets dat nog het beste te omschrijven valt als lofi folkhouse. De vloer waarop dit trio slaapt is vierkwarts, de meubels zijn tweedehands en beduimeld. Je hoort piepende deuren, vallende stenen en een oude Afrikaanse man die het over Hutu’s heeft. Meer soundtrack dan dansvloermateriaal dus.

En toch. Regelmatig valt er een housebeat of klinken uitnodigende pianoakkoorden. De aardse productie is subliem en heeft dezelfde verleiding als bijvoorbeeld die van Henrik Schwarz. Dat belooft wat voor Jaars aanstaande debuutalbum. ***** (René Passet)

Dat je met platen maken geen geld meer verdient, snappen ze in Kopenhagen donders goed. Het Deense label was drie jaar terug een van de eersten die hun muziek gratis weggaven middels het Creative Commons-licensiemodel. Na het goed ontvangen album van Tone, waarop introverte popsongs in een elektronisch jasje stonden is Kilotons debuutalbum vooral voer voor ambientfreaks. Langerekte, harmonieuze en traag glijdende drones waartussen flarden van korte golf-ruis en en ijle melodieën drijven. Alsof je solo in een roestige Sputnik boven de poolcirkel zweeft en af en toe radiosignalen van de aarde oppikt. Mads Weitling werkte twee jaar aan Language Lost en dat kun je horen. Zijn composities lijken fragiel en delicaat, maar zijn met veel zorg geconstrueerd. Wie besluit om toch de portemonnee te trekken en het (gelimiteerde) vinyl te kopen, krijgt er een dvd bij met prachtig werk van Deense en Duitse videokunstenaars. In dit geval een goede deal. ***** (René Passet)

The Orb and Youth present Impossible Oddities, the story of Wau! Mr. Modo

The Machine RedHead

Ernesto Ferreyra El Paraiso De Las Tortugas

(Y ear Zero)

(Rekids)

(Cadenza)

Ooit, lang voordat Youth definitief doorbrak als producer van Take That, Wet Wet Wet en Heather Nova, zat de exbassist van Killing Joke in de Britse house-underground.

Hij runde het platenlabel Wau! Mr. Modo en tekende (toen nog volslagen onbekende) artiesten als The Orb, Sun Electric en Thomas Fehlmann. Het was een spannende tijd. House stond net in de kinderschoenen en kon nog alle kanten op. Op Wau! Mr. Modo kon het niet gek genoeg zijn. House met een discosaus, house met baslijnen uit de dub, you name it. De muzikale avonturen uit die begintijd kun je terughoren op Impossible Oddities.

Een driedubbeldikke compilatie, inclusief een mixschijf van vaandeldrager The Orb. Zijn Little Fluffy Clouds bracht het label roem (en een hit) en staat in de demoversie vooraan deze verzamelaar. Veel op Impossible Oddities heeft de tand des tijds echter niet overleefd en klinkt nu hopeloos achterhaald en oubollig. Niettemin een intrigerend tijdsdocument. ***** (René Passet)

The Machine is één van de vele aliassen van Matt Edwards (aka Radio Slave). “RedHead” is een album met slechts zes tracks, die in een aantal gevallen een speelduur van ruim tien minuten vertegenwoordigen.

Edwards wilde met dit album zijn muzikale invloeden breder trekken en doet daar door middel een centrale rol voor geluidcollages. Zo klinkt openingstrack “Continental Drift” als een subtiele ambient reis, gevolgd door het ceremoniële “Opening Ceremony (Fuse)”, waarbij mannelijke koorstemmen soepel over een housebeat met tribals glijden. Avontuurlijk kun je “RedHead” dus zeker noemen, maar dit ietwat vreemde album zal zeker niet ieders kopje thee zijn. Wel een gewaagd en vooral divers werkstuk. Dat verdient ook punten. ***** (Art-D-Fact)

De Argentijnse globetrotter Ernesto Ferreyra brak in 2005 door als onderdeel van het duo Chic Miniature.

Zijn soloprojecten werden eerder gereleased op Mutek Rec, Cynosure en Thema. De DJ in hart en nieren draait als sinds zijn veertiende jaar en staat tegenwoordig achter de draaitafels in de hipste clubs van Tokio tot Ibiza. Cadenza Records onthaalde Ernesto dan ook met open armen. Geïnspireerd door zijn vele reizen levert Ernesto een album af dat zijn drukke bestaan als DJ relativeert in een vloeiende mix van Latin groove en dromerige percussie. Invloeden uit house, jazz en funk dragen bij aan de eclectische ritmes. Ondanks dat de titel van het album visualisaties oproept van dansende schildpadden waarop Ernesto zijn percussielust botviert, is het album half niet zo spannend. Daarentegen hebben liefhebbers van grooves en percussie een prima album in handen om lekker op te dagdromen. ***** (Soe Rafeek)

pagina

79

reviews Francesco Tristano Idiosynkrasia (Infiné)

Met de release van zijn derde album zet klassiek pianist Tristano zijn experimenten in de electronische muziek geslaagd voort en wij luisteren aandachtig mee. Hij groeide op in Luxemburg en studeerde af aan het prestigieuze Julliard in New York. In klassieke kringen wordt hij beschouwd als één van de meest getalenteerde pianisten van zijn generatie. Dit maakt hem uitstekend bevoegd om de piano om te toveren tot de Gazastrook van akoestische en electronische muziek. De muziek van Tristano laat zich niet makkelijk scharen onder één genre. Sommigen noemen het avant-pop of klassieke techno. Het is in ieder geval duidelijk dat zijn liefde voor de piano en electronica tot bijzondere en originele muziek leidt. De techno scene spreekt dan ook niets dan lof over zijn muzikale escapades. Tristano zit ondertussen niet stil en werkte samen met Carl Craig en vormt samen met Rami Khalifé and Aymeric Werstrich het klassiek onderlegde en experimentele Aufgang. Tristano wilde met Idiosynkrasia de grenzen tussen akoestische en electronische muziek laten vervagen en dat doet hij geniaal. Het zuivere geluid van de piano lijkt soms te desintegreren onder een geweld aan mutaties om vervolgens weer opgetuigd te worden met jazzy bellen en percussie zoals op de derde track Wilson. Op de titeltrack weet hij minimal beats en groovy ritmes te laten klinken als een pianostuk en andersom. Fragrance de Fraga is ook een genot om naar te luisteren.

De droge bassdrum brengt je het ene moment in een trance en het ander moment sta je met kippenvel in een regen van piekende pianotonen. Vervreemdend, maar o zo meeslepend.

Lastdays is spookachtig mooi en Tristano weet hier inderdaad de grenzen van het organische en electronische te laten vervagen. Eastern market klinkt een stuk toegankelijker en neigt naar pop en jazz. Maar niet zonder transformerende geluiden die opdoemen als buitenaardse indringers. Hello-Inner Space Dub sluit het album af met een donkere indringende sfeer waarin een constante spanning wordt gecreëerd en de tijd stil lijkt te staan. ***** (Soe Rafeek)

Sabrina Starke Bags & Suitcases

Danuel Tate Mexican Hotbox

Shackleton Fabric 55

(Star-K-Records/ Blue Note)

(Wagon Repair)

(Fabric)

Sabrina Starke werd na het verschijnen van haar debuutalbum Yellow Brick Road in één klap razend populair. In 2009 kreeg de Rotterdamse soul woman een gouden plaat uitgereikt voor het album. Daarnaast sleepte ze diverse awards in de wacht. Yellow Brick Road was een prettige samensmelting van soul, jazz en funk, maar op Bags & Suitcases horen we een iets andere insteek. De soulful sound heeft plaatsgemaakt voor een meer op singer/songwriter gebaseerde aanpak. Het nieuwe album verbindt stijlen als folk, soul en pop met elkaar. Dat is even wennen. Nog altijd blijkt Sabrina Starke’s vocale inbreng onderscheidend goed, maar met de muzikale veranderingen hebben we minder vrede. Het lijkt wel alsof het album veel meer op het poppubliek gericht is. Bags & Suitcases staat, op enkele uitzondering na, vol met ‘niets aan de hand’ luisterliedjes, zonder dat er echt interessante dingen gebeuren. Persoonlijk vind ik het beduidend minder dan zijn voorganger. ***** (Art-D-Fact)

Mathew Jonson, Tyger Dhula en Danuel Tate maken samen het befaamde Cobblestone Jazz collectief. Hun muziek - vooruitstrevende electronische jazz die het heel erg doet op een dansvloer – bracht hun letterlijk de hele wereld over. Danuel Tate bracht deze maand zijn debuut langspeler uit op het ‘huislabel’ Wagon Repair.

Voor de fans van Cobblestone Jazz is dit album een must. Voor ieder ander die eens een frisse benadering wilt horen van de beproefde combinatie van house en jazz: check dit album! Van de 11 nummers die dit album rijk is, is het hectische maar zeer schone ‘Ok Then’ een persoonlijk hoogtepunt. ***** (Jorn Liefdeshuis)

Villalobos deed het, Omar S deed het en ook Sam Shackleton kiest louter eigen werk voor z’n Fabric mix. Stoer van de Londense club dat ze de in Lancaster opgegroeide underground dubstepproducer ruim baan geven. Shackleton was met z’n (ter ziele gegane) label Skull Disco immers altijd een buitenbeetje in basland. In Shackletons universum is het immer nacht en zijn de trommels nooit ver weg. Zijn producties doen sterk denken aan Muslimgauze, een cultmuzikant uit de tachtiger jaren die broeierige, complexe percussie combineerde met donkere elektronica en wagonladingen delay. Dubstep bestond toen nog niet. Shackleton nam het stokje over en bracht de afgelopen jaren de ene na de andere rake single en remix uit. Op Fabric 55 mixt hij tweeëntwintig eigen tracks aan elkaar, waaronder nogal wat nieuw werk. Het resultaat is een verbluffende, spookachtige en beklemmende mix vol wegspringende percussie en ultradiepe bassen.

Fantastisch. ***** (René Passet)

Forever Delayed Album

Rick Wilhite Vibes New & Rare Music

Showtek Fuck the System

(Islands & Islets)

(Rush Hour)

(The Third Movement)

Altijd stoer, als iemand een volslagen andere weg inslaat dan je had verwacht. De Zweed Staffan Linzatti maakte de afgelopen jaren naam met scherp geslepen minimale technoplaten vol detail en diepte. Maar dit naamloze debuutalbum is andere koek. Zo speelt slechts een bijrol. Slechts af en toe floepen de lampjes van Linzatti’s drumcomputer aan. Zijn alter ego Forever Delayed is vooral bedoeld voor het betere zweefwerk.

Ambient, zo je wilt. Een genre waarin Scandinaviërs een reputatie hoog te houden hebben. De Zweed stelt niet teleur. Hij trekt het complete arsenaal open: natuur- en stadsopnames (inclusief regen en onweer), langgerekte ijle akkoorden en organische, in galm gedrenkte ritmes uit de jungle. Forever Delayed maakt muziek om bij te spacen of te chillen. Dat lukt goed want er valt genoeg te ontdekken in de veertien composities, waarop elementen uit alle continenten zijn samengebracht. Letterlijk een wereldtrip. ***** (René Passet)

Hij is de schaduw op de derde stoel, naast Kenny Dixon Junior (Moodymann) en Theo Parrish. De grote onbekende. Niet in thuisstad Detroit echter, waar 3 Chairs-lid Rick Wilhite vooral bekend is als de baas van (inmiddels gesloten) platenwinkel Vibes. Gelukkig zit er in Amsterdam een winkel die dapper voortploetert met house op vinyl: Rush Hour. Al vaker gaven ze oude helden een podium, waaronder Anthony Shake, Rick Wade en Kenny Larkin. Ook Wilhite verdient het, al was het alleen maar vanwege z’n adresboekje. Daar staan namen in als Marcellus Pittman, Sherard Ingram en Kyle Hall.

Detroit’s finest als het op dikke stroperige house en slow motion techno aan komt. Deze verzamelaar staat er vol mee. Vette keys, lome handclaps en een hypnotiserende basdrum waar ze in de motorstad zo goed in zijn. Tamelijk essentieel, deze compilatie die ook verkrijgbaar is als vier losse maxisingles. ***** (René Passet)

Showtek bestaat uit de broers Wouter en Sjoerd Janssen.

Deze boys uit Eindhoven zijn de laatste jaren uitgegroeid tot één van de grootste namen in de Internationale hard dance scene. Dit dubbelalbum is een compilatie van bekende hardstyle en hard dance DJ’s en zal aan de basis staan van een serie bijzondere livesets met interactieve visuals en een live zanger. Showtek heeft het afgelopen jaar over de hele wereld voor uitverkochte zalen gedraaid. Begin 2010 sleepten ze vier awards in de wacht tijdens de UK Hard Dance awards en werden ze voor de tweede keer op een rij Number One Hard Dance Act of the World. Het is een regelrechte hetze rondom de broers. In Engeland. Energieke compilatie, maar jammer genoeg lijkt het genre niet in staat tot muzikale vernieuwing. En is hardstyle niet voor kinderdisco’s? ***** (Soe Rafeek)

pagina

81

reviews Matthew Larkin Cassell The Complete Works (Stones Throw)

Je kunt je afvragen wat platenverkopers en -distributeurs in hun mailing bedoelen met “don’t sleep”, totdat je er op een dag nogal pijnlijk achter komt dat heel goed op het labeltje “upcoming” op je favoriete website letten dus ook slapen is. Snap je? Gelukkig is deze droom in onze hoofdstad nog gewoon te koop, en reken maar dat de plaat zelf verklaart waarom je deze heruitgave, verzameld werk, gewoon kunt reviewen als ware het een spiksplinternieuw album. Van de titel kun je in de eerste plaats zeggen dat ‘ie de lading nogal accuraat dekt: op deze dubbelaar vindt je echt alles wat de inmiddels 59-jarige Amerikaan ooit gemaakt, of tenminste, gereleased heeft. Hoe dat kan schuilt in het verhaal van deze multi-instrumentalist en vocalist, die vrijwel onbekend is gebleven omdat zijn werk in de seventies werd afgewezen door de platenindustrie. Enfin, The Complete Works is een chronologisch overzicht van wat Cassell in eigen beheer en zeer gelimiteerd heeft uitgebracht. Om te beginnen zijn de eerste negen tracks, Pieces, in ieder geval anders, misschien zelfs beter dan de industry-standard.

Van dit debuut is Heaven wellicht ‘t bekendst, dankzij het samplewerk dat Madlib ermee verrichtte, maar op zich zelf verdient dit eerste album veel meer krediet. Van de Hancock-esque funk van Rendezvous, tot de rekbare vocalen van Ecoutez-moi, of de slepende intimiteit van You: Pieces is open en dichtbij, en met die gedachte lijkt het ook gemixed. Daar waar “overproductie” voor wat betreft de succesvollere soul-jazz-funk-fusion-zus-en-zo in die tijd al lang de overhand had genomen laat Cassell, wellicht bij gebrek aan betere middelen, ruimte voor interpretatie. Matt The Cat doet ditzelfde principe in zes tracks dunnetjes over net als nog twee singles, en al is de bezetting sinds Pieces behoorlijk toegenomen, het concept lijkt duidelijk: de drums van James Hobson en bass van Jerry Arluck houden een vrij typische ongepolijste timing aan, dat zalig werkt met de harmonieuze popliedjes die Cassell erop vakwerkt. ***** (Hans Verhaag)

V/A Soul Jazz Records: Future Bass

Darkstar North

Squarepusher presents Shobaleader One Demonstrator

(Soul Jazz Records)

(Hyperdub/Konkurrent)

(Warp/ V2)

Bass lijkt het modewoord van de herfst/winter 2010. Wat een jaar geleden nog dubstep was, word tegenwoordig liefkozend bestempelt als ‘bass’. Dat de term daadwerkelijk precies past bij de muziekstijl, dat blijkt op de nieuwe verzamelaar Soul Jazz Records: Future Bass.

Four Tet, Mala, Coki, Ramadanman en Untold; aan de grote namen ligt het dan ook niet. Waar het in mijn optiek wel aan ligt is de kwaliteit van de gebruikte tracks; het zijn simpelweg niet de ‘A-kwaliteit’ tracks. Four Tet kan beter, Mala, Ramadanman, Coki en Untold zeker ook. Desalniettemin geeft de verzamelaar een mooi spectrum weer. De nieuwe stromingen, crossovers en kruisbestuivingen maken Bass tot het meest interessante genre van het moment, dus gebruik deze tracklist en zoek alle pareltjes van de artiesten handmatig op; een beter overzicht krijg je niet! ***** (Jorn Liefdeshuis)

Vorig jaar haalde het dubstepduo Darkstar ineens zanger James Buttery binnenboord. Waarna ze hun muzikale koers radicaal verlegden. De baslijnen verdwenen en synth-omhangen songs kwamen er voor in de plaats. Kruispunt was de wonderschone (instrumentale) single Aidy’s Girl Is A Computer, een van de muzikale hoogtepunten van 2009 en terug te vinden op dit album.

Vijf minuten vol knijpende, kermende en wegglippende synthesizers. Je vindt het nummer terug op dit album. Op North is de transformatie compleet. Lang niet iedereen zal de klagende (soms in lagen gestapelde) zangstem van nieuwkomer Buttery waarderen. Maar de droevige, ingetogen elektronisch gedragen melodieën zijn mooi en doen beurtelings denken aan Hefner, Radiohead en Kirk Degiorgio’s Beauty Room-project. Toch blijft de vraag of veel fans van het Hyperdub-label (Kode 9, Burial, Ikonika) zitten te wachten op songs in plaats van cutting edge beats. ***** (René Passet)

Squarepusher in een heuze band! Wie had dat verwacht?

De afgelopen jaren deed de recalcitrante beatbuiger en bassist de dingen het liefst alleen. Ja, op het podium kreeg Tom Jenkinson hulp van een handvol sessiemuzikanten. Maar die stonden altijd in dienst van de Britse baardmans. Shobaleader One is andere koek. En helaas een grote sof. Om te beginnen is de zang van Jenkinson consequent door de autotune gehaald, iets wat al na twee nummers op je zenuwen begint te werken. Daarnaast zijn veel composties ronduit stijf. Of ze doen denken aan een freakende Herbie Hancock die hopeloos uit vorm is. Blanken die eighties R&B met een twist proberen te maken, dat is bij voorbaat tot mislukken gedoemd. Als er tegen het einde dan ook nog metalriffs opduiken (Maximum Planck), haken de laatste volhouders af. Een dapper maar mislukt avontuur. ***** (René Passet)

Tony Lionni As One

V/A Disconnect: Leo Zero

Examine Major Minor

(Freerange)

(Strut Records)

(M anual Music)

Tony Lionni is niet het criminele neefje van Tony Soprano maar een houseproducer uit Manchester die via een omweg langs Spanje uiteindelijk neerstreek in Berlijn. Daar smeedde hij zijn debuutalbum As One, na successingles op Versatile, Wave en Mule Musiq. Allemaal platenlabels die het woord Diep met hoofdletters schrijven en weten dat Chicago ooit de navel van de dansvloer was. Met As One grijpt Lionni voor een deel terug op de begindagen van house en techno, toen de groove nog houtgestookt werd en keyboards nog niet in de kelder stof lagen te vangen. Maar zijn warme en toegankelijke clubtunes zijn tegelijkertijd heel erg nu, dankzij een robuuste productie en rake akkoorden.

Hoewel de twaalf nummers of As One grotendeels instrumentaal zijn, zou je willen dat Lionni volgende keer meer vocalisten uitnodigt. Want het door Marvin Belton gezongen Precious is een parel van een single. Een housetune zo stijlvol, sexy en spiritueel dat Blaze zich er niet voor zou schamen. ***** (René Passet)

Leo Zero (aka Leo Elstob) ken je wellicht van zijn werk met Nick Bracegirdle als Chicane – ook onder de noemer Disco Citizens. Disconnect is een nieuwe compilatieserie van het geliefde Strut label, waarbij de artiest in kwestie de donkere kant van zijn/haar platencollectie toont door middel van persoonlijke dansvloerwinnaars, geheime wapens en rarities. Leo Zero doet dit aan de hand van materiaal door Can, Brian Eno & John Cale en Wunmi. Het is een uiterst gemêleerd gezelschap die uiterst gevarieerde muzikale stromingen vertegenwoordigen als afro, disco, reggae en punk. Deze “Disconnect: Leo Zero” release zal weer een prooi blijken voor muziekliefhebbers die zoeken naar ‘hard to find’ tracks en (vergeten) klassiekers.

Leuke selectie. ***** (Art-D-Fact)

Examine is de alias van de Kroatische producer Ratko Filipovic. “Major Minor” is zijn debuutalbum, welke verschijnt via Paul Hazendonk’s Manual Music.

Via dat label verscheen al eerder (eind 2009) een single van Examine, dit album komt dus niet helemaal onverwachts. Op Major Minor horen we puntgave elektronicabeats hand in hand gaan met diepe/sfeervolle tech-house en techno – vaak vol met dub effecten geproduceerd. Major Minor kunnen we dan ook typeren als één lange sfeertrip, met muziek die perfect past binnen de muzikale scheidslijnen van bijvoorbeeld Terry Lee Brown Junior en The. Echter, Examine onderscheidt zich door zijn tracks waarbij de 4/4 beats even in de koelkast worden gestopt en hij onverwacht fraaie elektronica breakbeats brengt. Soms neigen die elektronica breakbeats zelfs naar dubstep, zoals tijdens het prachtige Monotype Stereotype. Dit is één van de fijnere housealbums die ik de laatste tijd gehoord heb. ***** (Art-D-Fact)

pagina

83

vinyl top 25 06.

Caribou Sun / Leave house (Motor city Drum Ensemble remix) (City slang) house Jazzy op de ene kant, diep en dirty op de MCDE kant. House zoals het bedoeld is. Heerlijk (Didiér Stijn)

dat ze nog zo gemaakt worden. Een echte kraker in de Creme JAK serie!

(A pair of Glasses)

pagina

85

07.

01.

Space Dimension Controller Temporary Thrillz (R&S) house Vorige jaar verraste deze jonge Ier ons met zijn briljante debuut Ep “The Love Quadrant”. Dat het daar niet bij bleef bewijst SDC met deze geslaagde plaat op R&S. Warme synths, dromerige melodie lijnen, opzwepende percussie, oftewel BIG! (Gohan)

02.

Lone Emerald Fantasy Tracks (Magic Wire) beats Alweer het vierde album van deze knaap, die steeds meer aan populariteit aan het winnen is. De hip-hop beats worden steeds meer vervangen door uptempo house, funky tracks en dat is precies wat je hoort op Emerald Fantasy Tracks.

De tracks slaan een voor een in als een bom! Op zijn eigen Magic Wire imprint. De held van het moment, als je het mij vraagt! (Khalil)

iO & Tish Close to Me (Area Remote) tech-house Het Oekraïense duo iO is flink aan de weg aan het timmeren. Voor dit project slaan ze de handen in een met hun vrouwelijke landgenoot Tish.

De EP telt vier zeer bruikbare tracks waarvan “Closex To Me” & “Wild Call” de grootste klappers zijn.

Wederom een goede uitbouw van de almaar groter wordende producers stal van Dylan Hermelijn. (LoPoll)

08.

LCD Soundsystem Throw (LCD Mix) (Planet E) techno Via de iTunes store kon je hem via een omweg al vinden maar nu is ‘ie ook op vinyl. In zijn volle glorie. Tien minuten baslijn. Want dat is in essentie de basis van Throw, Carl Craigs briljante moment uit 1994. Voor een goede bas kun je altijd aankloppen bij LCD Soundsystem, dus de combi is vuurwerk. Maar het origineel blijft beter. Sorry James. (Rene Passet)

09.

Jasper Wolff & Maarten Mittendorff (Indigo Aera) techno Je zou verwachten dat een grote black guy uit Detroit deze plaat begin jaren negentig heeft gebakken, het zijn echter de jonge knapen Jasper Wolff en Maarten Mittendorff die achter deze release zitten. De epische synths krijgen alle tijd en ruimte om de luisteraar in verlichte sferen te brengen, tot de beat er vervolgens wordt in gegooid. Rumble in de box!

Voer voor May, Larking en Pullen.

04.

Vakula Ring Of Night (Best Works) deephouse Het zijn de remixen die de show stelen op deze EP. Te beginnen met de mix van labelbaas ‘Andre Lodemann’ himself. Hij rekt “Ring Of Night” uit en voor ziet haar van atmosfeer en diepgang. De import Nederlanders Juju & Jordash gebruiken dezelfde ingrediënten ook voor “I Forget”. (Reza Athar)

05.

Matt Star Acid Sex Trip (Acidsex Rec.) acid Heerlijke Acid, zonder al teveel poespas. Drie tracks waarin Acid de hoofdrol speelt, maar tegelijkertijd niet overheerst. Er is genoeg ruimte gecreëerd in de tracks om ze sferisch diepte mee te geven. (A pair of Glasses)

A Made Up Sound Rear Window (Delsin) techno Hagenees A Made Up Sound a.k.a.

2562 levert eigenlijk louter dikke releases af. Deze plaat op Delsin is daar geen uitzondering op. Rear Window klinkt lekker rauw en compromisloos. De “Shattered” remix is nog net iets aanstekelijker dan het origineel. (Gohan)

12.

13.

VA Magic Wand EP (vol. 02) (Magic Wand) disco Edits, edits, edits. Je wordt er zo af en toe schijtziek van. Veel zijn het beluisteren niet waard, maar zo nu en dan zijn er nog weleens paar uitschieters. Hier staan maarliefst vier dikke uitschieters op. Simon & Garfunkel, Floorman & Soft Rocks op een bijzondere wijze ge-edit.

(Reza Athar)

House of Jezebel Love & Happiness (Voyage Direct) house Legowelt’s debuut op het jonge label van Tom Trago en sublabel van Rush Hour. Neerlands enige echte jackmaster levert een jackende versie van de soulklassieker Love & Happiness af. Smaakvol en episch gebracht, zoals we dat inmiddels van hem gewend zijn. Te verkrijgen in vocale en een instrumentale versie.

(Reza Athar)

18.

15.

Motorcitysoul Ushuaia Day (Simple Records) techno Zeker weten dat deze single binnenkort opduikt in dj-sets van Laurent Garnier. Energieke, opgeruimde techno met een fijne drive. Wie de Day-versie te compact (amper 3 minuten) vindt, kan met de robuustere Night uit de voeten. De Zwitser Deetron jaagt het duo met een sissende hi hat richting Detroit. (Rene Passet)

Legowelt Bayville Cove (Clone) house Krijsende meeuwen, rauwe synths en tracks vol duistere dreiging.

Danny Wolfers a.k.a. Legowelt is als geen ander in staat om je in je eigen woonkamer een ware avonturier te voelen. Met deze Ep bewijst Legowelt nog maar eens dat er in de Chicago hoek nog genoeg nieuw terrein valt te ontdekken. (Gohan)

24.

19.

EOD Utrecht (030303) elektronica De Noorse producer EOD geeft een prachtig visitekaartje af op het Utrechtse 030303 label. Op zich al weer een tijdje verkrijgbaar maar een absolute “must-have” voor de gene die houden van atmosferische beats. Titel track Utrecht is een geslaagde samensmelting van Detroit en IDM en springt er daardoor wat mij betreft uit. (Gohan)

The Minister Paranoia on Planet X (Creme JAK Rec.) acid Rauwe 808 beats en overstuurde bleeps uit 202’s en 303’s. Heerlijk

Echologist Collect (Electric Deluxe) techno Echologist is slechts een van de vele schuilnamen waarvan Brendon Moeller zich bedient. Collect is het debuut van de New Yorker op Speedy J’s label Electric Deluxe. Een broeierige, duistere technotrack met Mathew Jonson-achtige keyboardvegen die ook in de beatloze Hummer-versie overtuigt. (Rene Passet)

20.

Banabila / Scanner Banabila / Scanner (Steamin’ Soundworks) elektronica Intrigerende samenwerking tussen twee geluidskunstenaars die elkaars werk verbouwen. De akoestieke warmte van Rotterdammer Michael Banabila en trompetist Eric Vloeimans laat zich prima verstaan met de meer elektronische aanpak van de Brit Robin Rimbaud. Uitgebracht op een schattige, gelimiteerde 10-inch.

(Rene Passet)

21.

16.

22.

Native Underground Till It Hurts EP (The Wurst Music Co) nu-disco Het New Yorkse Wurst label staat voor jonge honden, maar vooral ook voor de oudgedienden van het New Yorkse nachtleven.

Native Underground is een nieuw project van Strictly Rhythm’s Henry Maldonado. Vier Metro Area-achtige nummers om je vingers bij af te likken. (Reza Athar)

23.

14.

Letherette Letherette EP (Ho Tep) beats Na hun fraaie remix voor Bibio komt dit Britse duo nu met een eigen EP. De hoekige beats vliegen je om de oren op deze acht tracks tellende plaat. Op de zware hip-hop beat van “Dance Brace” is het moeilijk stilstaan. De rest van de plaat houd je trouwens ook in beweging. (Gohan)

10.

Bakey Ustl EP1 (Unthank) house Kwaliteitslabel Firecracker heeft nog veel meer kwaliteit in huis en breid uit met het sublabel Unthank. De eerste release is voor rekening van Bakey Ustl die meteen zijn debuut maakt op het zwarte - of in dit geval 10’’ limited transparante - goud.

Drie freaky eigenaardige tracks met een hoog sex, drugs & soul gehalte!

Vooral de vieze, action packed track A Tender Places zal voor een hoop opschudding gaan zorgen op de dansvloer! All night looong!! (Khalil)

17.

Erdbeerschnitzel Suave (4lux) house Misschien wel de dikste Erdbeerschnitzel release tot nu toe! Ditmaal op Gerd’s 4lux recordings. Zwoele diepe house tracks, duidelijk met veel zorg en oog (en oor) voor detail in elkaar gezet! Heel bijzonder en suave tot de laatste beat! (Khalil)

Robert Owens Moments (Compost) deephouse Van het nieuwe album Art van Robert Owens is dit mijn favoriet. Een heerlijk slepende track geproduceerd door Atjazz. Denk aan I go back, maar dan langzamer. If that don’t make you happy, I don’t know!!! (Didiér Stijn)

03.

Mount Kimbie Blind Night Errand EP (Hotflush) beats Is het glas nou half vol of half leeg bij die nieuwe Mount Kimbie-single?

Fans hebben twee van de vier tracks immers al in huis. Blijven over een leuke liveversie van Maybe’s (opgenomen in de Berghain) en een ongrijpbare remix van William, waarop het dubstepnummer een vierkwartsmaat krijgt. Alleen kopen als je het album nog niet hebt.

(Rene Passet)

11.

Roberto Rodriguez Ride with me (Burnt island

remixes) (Compost) deephouse Burnt Island aka the Revenge maakt voor mij de remix/ track van het jaar.

Zes verschillende versies om uit te kiezen, en allemaal even dansbaar en boeiend van begin tot einde.

(Didiér Stijn)

25.

Raza Gonna Make You Work (MOM) house De aanstekelijke house track “Gonna Make You Work” was vorig jaar al als 7 inch verkrijgbaar op het Millions Of Moments label. Voormalig Warp artiest Raza brengt hem nu nogmaals uit met drie nieuwe tracks als bonus.

Stuk voor stuk fijne tracks maar minder dansvloer gevoelig dan de titeltrack. (Gohan)

Distribution for Benelux: MEDIA SATELLITE - info@media-satellite.nl

charts MULDER Bla Bla | Amsterdam

01. Kornel Lemon - I’ve Been All (Bearweasel Lazy Dub) 02. Dance Disorder - Zusammen (Mr. G Remix) (BPitch Control) 03. Max, Roberto Rodriguez - Ride With Me Feat. Max C (Mathias Meyer Remix) ( Compost Records) 04. DadaBLEEP - Ghipwe (Plasmik Remix) (Fear Of Flying) 05. tINI - That’s Right (Desolat) 06. Tripmastaz - Parallelz (mix 2) (Shanti Records) 07. Mulder - All Over Again (Bla Bla Records) 08. Mike Monday - Touch (Get Digital) 09. Shur-I-Kan - Gripper (Urban Torque) 10. Murr - Stay (Adam Marshall Extended Edit) (New Kanada)

Levon Vincent Novel Sound | US

01. Fred P - Incredible Adventures Of Captain P (Soul People) 02. Martin Bonds - 20 Years (Real To Reel) 03. DJ Jus Ed - I’m Coming (Undergroud Quality) 04. Mark Enestes - Masikulu Dub (Hardwax) 05. Tazz - The World Of Techno (Underground Quality) 06. Mantronix - Bassline (Sleeping Bag) 07. MMM2 - Donna 08. EQD - 004 (Equalized) 09. Omar S - These Complimentary Track’x (FXHE) 10. Even Tuell - Untitled A1 (Workshop)

Layo & Bushwacka!

Plus 8 | UK

01. Deadbeat - Vampire (Echocord) 02. H.O.S.H - Cash The Chord (Diynamic) 03. Ripperton - At Peace (I:Cube remix) (Green) 04. Dj Koze - Sbooty (Cocoon) 05. Mathias Kaden - Circle Pit 2010 (Vakant) 06. Masomenos - La Porte Sonne (WTM) 07. Marc Houle - Inside (Minus) 08. Layo&Bushwacka! - Black Jack Rabbit (Plus8) 09. Culoe De Song - Webaba (Innervisions) 10. Barnt - Collection (Magazine)

Brutuzz Oi! - Amsterdam

01. Girl Unit - Wut (Night Slugs) 02. Lone - Emerald Fantasy (forthcoming Magic Wire) 03. Boddika - Boddika’s House (Naked Lunch) 04. Icicle - Anything (Tempa) 05. Benny Ill vs J. King - Kosmic 78 / Lithium Soular (Deep Medi) 06. Taz - Gold Tooth Grin (forthcoming Numbers) 07. Untold - Stereo Freeze (forthcoming R&S) 08. Jack Sparrow - Circadion EP (Tectonic) 09. James Blake - Limit To Your Love (forthcoming Atlas) 10. Instra:mental - When I Dip (forthcoming NonPlus)

The Revenge MCDE | UK

Radioslave Rekids | UK

01. Andy Ash - Dance (Foto) 02. Lawrence - Precious Hall (Laid) 03. 9west - Broken (Dessous) 04. Holy Ghost! - Say My Name (The Revenge Remix) (DFA) 05. Alena - Changes (Ron Basejam Remix) (ISM) 06. Lukatron - Just About To Lose My Mind (Quintessentials) 07. Amadou & Mariam - Je Pense A Toi (Henrik Schwarz Remix) 08. Hotel Motel - Eye No (Burnt Island Casuals Remix) 09. Morning Factory - Lovedazin (2020 Vision) 10. Tornado Wallace - Always Twirling (Norm De Plume Remix) (Delusions Of Grandeur)

01. Radio Slave - Let It Rain (Rekids) 02. Sven Weisemann - Placid Love (Essays) 03. Lee Van Dowski - Likewise (Cabin Fever) 04. Daddy McKane - Say The Word (NSW) 05. Roman IV - Sa Calette / Lucy (Running Back) 06. Radio Slave - Live My Life (Cabin Fever) 07. Absolute - Absolute 08. Midland - Bring Me Joy (Radio Slave Remix) 09. La Fleur - Flowerhead (Spencer Parker’s A Gun For Hire Re Edit) (Power Plant) 10. Ernesto Ferreyra - The Mystery Is Gone (Cadenza)

pagina

87

Tom Middleton Renaissance | UK

01. Vincenzo - Young Mountain (Mobilee) 02. Luciano Pizzella - Duplicate (Taho) (SNEJL) 03. Dual Shaman - Ocean Breeze (TJ Kong & Nuno Dos Santos) 04. Tony Lionni - The More You Give (Freerange) 05. Emmanuel Jal - Kuar (Henrik Schwarz Remix) (Innervisions) 06. Sollia - Atlantis (Tiefenschall Mix) (Dutchi) 07. Ripperton - Farra (Deetron Edit) (Green) 08. Kruse & Nürnberg - The Brush (Tom Middleton Liquatech) 09. Thomas Fehlmann - Berliner Luftikuss (Move D Remix) (Kompakt - KOMPAKT 213) 10. States Of Mind - Audio Q5A (Plus 8 Records Ltd)

Marcel Dettmann Ostgut Ton | DE

01. Snowy Red - Sill Human (Dirty Dance) 02. Norman Nodge - MDR 007 (MDR) 03. Shake - Trackin (Fit) 04. EQD - Equalized 004 (Equalized) 05. Ben Klock - You (Klockworks) 06. Substance - Gestalts (Ostgut Ton) 07. Soundstream - Tease Me (Sound Stream) 08. FBK - Flying Hybrids (Diametric.)

09. A Made Up Sound - Rear Window (Delsin) 10. Sandwell District - Speed + Sound (Endless) (Sandwell District)

Gideon Bouwens We Are E | NL

01. Audiojack - motion sickness (2020 vision recordings) 02. Agnes - Got that music in my mind (unreleased) 03. Boohgaloo Zoo - Testify (soulphiction remix) (Lovemonk) 04. Marcus Gehring - Need A Refill (Piekup Records) 05. Wouter De Moor & Gideon Bouwens - Bodypump!

(Remote Area) 06. David Labeij - Black T (Intacto) 07. Bas Amro - Soundkilla 08. Groove federation - Wanna Be A Catfish (Maracuja) 09. Wouter De Moor & Gideon Bouwens - Prophet (Remote Area) 10. Javier Carballo - Fon (Gideon Bouwens remix) (Piekup Rec)

pagina

88

dj gear

tekst

hans verhaag

Sony Sound Forge Pro 10

De afgelopen pakweg vijftien jaar hebben, zo weet elke cpu-based producer, zogenaamde DAW’s zich ontwikkeld tot zeer complete productiemachines die voorzien in zo’n beetje elke behoefte voor wat betreft zowel audio-opname en -bewerking als midi-sequencing. Daar waar het echter gaat om audiobewerking en -analyse waar een hoge mate van precisie vereist is, bijvoorbeeld in het masteringproces, is daaraan toegewijde software als Sound Forge Pro van Sony feitelijk onmisbaar.

Sound Forge Pro is een 24-, 32- en 64-bits audio-editor die voorziet in alle essentiële editgereedschappen, effecten en analysers die je op het gebied van mastering, audiorestauratie of sounddesign nodig hebt. Nu heeft Sound Forge een lange geschiedenis en een dijk van een reputatie op dit gebied en de manier van werken stelt dan ook niet teleur: iedereen die gewend is te editen in een 'tijdbalk' zal snel met

Sound Forge Pro aan de slag kunnen. Nieuw in Sound Forge Pro is het zogenaamde eventbased-editing dat complexere bewerkingen inzichtelijk maakt, doordat je binnen individuele soundclips bewerkingen kunt aanbrengen.

Sound Forge Pro is vooral interessant vanwege z’n effecten en vele (40+) processing-mogelijkheden. Met name de integratie van Izotope plugins maakt indruk, niet in de laatste plaats omdat het professionele resultaten mogelijk maakt waarvoor amateurs vooralsnog een behoorlijke studie hadden te verrichten. Verder biedt Sound Forge Pro ondersteuning voor zowel VST- als DirectX-plugins waardoor je in principe oneindige mogelijkheden voorhanden hebt. Nice, maar jammer genoeg pc only.

Sony Sound Forge Pro 10 heeft een adviesprijs vanaf 351,95 euro ex btw, en is onder andere te koop bij Bax-Shop.nl www.sonycreativesoftware.com/

Korg Microsampler De afgelopen decennia hebben we, onderhevig aan de digitale revolutie, kennis gemaakt met een generatie steeds kleiner electronische muziek-instrumenten en -apparatuur. Met name Japanse firma’s als Roland en Korg hebben sinds pakweg 1980 bewezen dat wanneer het gaat om geluid, grootte geen enkele rol hoeft te spelen. Met genoegen namen we dan ook de Korg Microsampler, die in eerste instantie vooral doet denken aan de Microkorg die dankzij vele dankbare artiesten nog steeds aan cultstatus wint.

Deze sampler lijkt dan ook vrij strikt het pad naar succes van die illustere “voorganger” te volgen, het principe van een keyboard voor kindervingers, een compacte behuizing en een volwassen klankbron is overeind gebleven.

Die klankbron is deze keer echter geen synth maar zoals de naam (uiteraard) doet vermoeden een sampler. Nu zijn samplers over het algemeen niet het eenvoudigst te besturen, maar toegankelijkheid lijkt voor deze microsampler een kernwoord. Met name de grote, verzonken rotary’s in combinatie met een aantal verschillende sample-modi maakt het samplen van phrases, losse noten of samples, of series samples zoals bijvoorbeeld een drumkit zo eenvoudig als het maar kan. Ook het bewerken van je samples, gangbare functies als normalize en truncate onbreken niet, het toepassen van Kaossilator-effecten en het beheren van je soundbank is niet al te gecompliceerd, als je er tenminste van houdt om ook je keyboard voor het editwerk te gebruiken.

Natuurlijk wordt de Microsampler deels voorgeprogrammeerd geleverd waardoor je meteen voorzien bent van een reeks leuke sounds, drumkits en phrases.

De geluidskwaliteit van deze samples is, zoals we Korg kennen, prima, maar waarschijnlijk ga je snel aan de slag om je eigen samples op te nemen. Daartoe is de Microsampler niet alleen uitgerust met de voor de hand liggende ins, maar ook de microfoon van de Microkorg. En eerlijk is eerlijk, dat blijft gewoon leuk.

Verder ontbreekt een usb-aansluiting natuurlijk niet, waardoor je het kleine maar fijne keyboardje ook gewoon als controller kunt gebruiken. Tenslotte wordt de Microsampler geleverd met librarysoftware die gegevens uitwisselt tussen de sampler en je computer, erg handig voor het beheren en migreren van grote hoeveelheden samples of phrases. Om blij van te worden.

De Korg Microsampler heeft een adviesprijs van 525,- euro. www.korg.com

tekst

hans verhaag

dj gear

Sony Vegas Pro 10

Veel DJB-lezers zullen ervaring hebben met audio- of videobewerking, en velen daarvan zullen kunnen getuigen: it can be a bitch. Gelukkig zijn er verschillende software-ontwikkelaars die het spelletje continu, leuker, beter en gemakkelijker te maken. Een van de meest verdienstelijke inspanningen op dat gebied, zo kunnen we in deze editie ook al lezen over Sound Forge, wordt geleverd door Sony, en wel in de eerste plaats met de state-of-art video-editor Vegas Pro 10.

Eigenlijk is 'video-editor' een wat oneerbiedige omschrijving voor een product dat niet alleen wordt aangeprezen als allround en system-wide media-manager, maar daadwerkelijk een totaaloplossing biedt voor omvangrijke, professionele mediaproducties. Toch ligt het zwaartepunt bij filmmontage: timelinebased videoproductie is natuurlijk niet nieuw, maar het lijkt alsof met deze nieuwe generatie de laatste drempel voor wat betreft soepel en intuĂŻtief werken eindelijk is geslecht: In de eerste plaats kan wat men 'workflow' noemt daadwerkelijk als flow worden ervaren, met name doordat de noodzaak om te renderen vrijwel verdwenen is. Dat is bijzonder gezien bewerkingen in Vegas grotendeels real-time worden toegepast: je zou verwachten dat dit een onoverkomelijke aanslag zou opleveren op je cpu, maar in de praktijk merk je daar verrassend weinig van. Zelfs als je werkt met zogenaamde 4k frames, op bioscoopformaat zou je met gevoel voor bloemlezing kunnen zeggen, loopt Vegas als

een zonnetje. Toch is er altijd meer, en gebruikers die willen gaan voor het neusje van de high-end zalm, en het renderingproces wat willen versnellen, bijvoorbeeld bij het exporteren van je project, kunnen met Vegas gebruik maken van een CUDA-compatible videokaart. Binnen dit principe wordt gebruik gemaakt van de op de videokaart aanwezige GPU. Maar goed, voor de geoefende editor is dit allemaal niet nieuw waarschijnlijk. Belangrijk echter zijn de noviteiten in de SDK, of software-developers-kit. Deze kit stelt andere professionele ontwikkelaars, maar ook gevorderde amateurs in staat zelf plugins te bouwen voor bijvoorbeeld effecten of andere bewerkingsmogelijkheden. Dat klinkt een beetje als de toekomst, maar gebruikers zijn daardoor nu al voorzien van een grotere pool aan mogelijkheden. Ook nieuw is de mogelijkheid voor heb bewerken van multicam-projecten, en de mogelijkheden voor 3d-editing zijn uitgebreid met ondersteuning van CineForm Neo3d files. Verder biedt Vegas ondersteuning voor zoâ&#x20AC;&#x2122;n beetje alle gangbare digitale videoformaten als XDCAM en NXCAM en heb je voldoende mogelijkheden om ook je audio te bewerkend (inclusief 5.1 surround natuurlijk). Compleet.

De adviesprijzen van Sony Vegas Pro 10 beginnen bij 542,95 euro voor de downloadbare versie. www.sonycreativesoftware.com/vegaspro

pagina

91

dj gear

tekst

hans verhaag

American Audio VMS-4

Het afgelopen jaar heb we dikwijls apparatuur van American Audio onder de loep genomen, omdat men er telkens weer een slaagt om een betaalbare en eigenzinnige alternatieven te bieden daar waar het gaat om met name controllers en mediaspelers. De verschillende aanbieders van dj-controllers houden elkaar goed in de gaten, daarom bekijken we in deze DJB ook de S4 van Native Instruments. Je kunt daarbij je klok erop gelijk zetten dat de gelijkenissen niet ophouden bij alleen de typeaanduiding.

De American Audio VMS-4 wordt op de markt gebracht nadat de eerder besproken all-in-een mediaspeler werd gerevitaliseerd, het lijkt erop dat in het najaar van 2010 de 'grote' controllers aan de beurt zijn. Met groot bedoelen we dan: een geluidskaart, fully flexed mixer en midi-controller in één overzichtelijke tabletop behuizing. Dat ziet er exact zo uit als je zou verwachten, met twee cdj-like controlesecties links en rechts (inclusief de voor de hand liggende jogdial, transportknoppen en pitchfader), en een 4-kanaals mixersectie in het midden. Deze mixer is tevens uitgerust met een trackpad en controleknoppen voor het bladeren door je mp-3's. Het trackpad is wellicht wat aan de kleine kant, toch biedt het voldoende controle om niet al te vaak terug naar je computer te moeten. Het grote voordeel van digitaal mixen blijft natuurlijk de toepasbaarheid van effecten en loops, en het gebruik kunnen maken van meerdere decks, en het is wellicht voorspelbaar maar de VMS-4 voorziet, met name dankzij z'n ruime opzet meer dan voldoende in die behoefte.

kunt combineren met cdj’s of vinyl. Dat lijkt misschien een wat vreemde spagaat, maar het biedt in ieder geval ruimte voor experimenteren, en maakt de VMS-3’s tevens een prima uitgangspunt voor een vaste, maar flexibele set-up. De VMS-4 is namelijk een machine die je door z’n gewicht niet continu met je mee gaat slepen. Dat klinkt overigens negatiever dan dat de VMS recht doet, want de oorzaak hiervoor moet je zoeken bij de eigenzinnige bouwwijze waarbij, en zo zijn we het van American Audio gewend, gebruik van sturdy metaal niet geschuwd wordt. Het resultaat daarvan is een tank van een controller, in de meest positieve zin van het woord: je zou ermee de oorlog kunnen winnen.

Tenslotte wordt een controller als deze natuurlijk niet droog geleverd, je krijgt de LE-versie van het inmiddels bekende programma VirtualDJ erbij, de zesde generatie welteverstaan.

Veel gebruikers zullen geneigd zijn te veronderstellen dat deze sofware “natuurlijk” onderdoet voor grote broers als serato of traktor, maar in de realiteit is het verschil beperkt (traktor is wat sterker in de effecten, de sync en loops) en komt je keuze voor wat betreft met name aan op gewenning en je persoonlijke voorkeuren. En dan nog je kooplust: American Audio slaagt er namelijk weer in om haar product een stuk voordeliger aan te bieden dan haar concurrenten, sterker nog, de prijs van een Native Instruments koop je twee VMS-4’s. Niet dat je die tweede nodig zou hebben want de American Audio VMS-4 is heavy, hardhittin’ en compleet.

De American Adio VMS-4 heeft een adviesprijs van 398,- euro.

Verder ben je door de ingebouwde geluidskaart in staat om andere, externe bronnen aan te sluiten, zodat je je software

www.vms4dj.com

pagina

93

dj gear

tekst

hans verhaag

pagina

95

Native Instruments Traktor Kontrol S4

Net als de tevens in deze DJB besproken American Audio VSM-4 komt ook het Duitse Native Instruments met een grote en complete dj-controller, de Traktor Kontrol S4. Nu kun je af en toe wel eens vermoeid raken van de eindeloze stroom controllers die de revue passeren: die van Native Instruments zijn toch altijd iets om je op te verheugen.

Het beste kun je je daarbij misschien het gevoel voorstellen dat een Volkswagenrijder bij een Audi heeft.

Je kunt daaruit afleiden dat de vorige producten van deze Duitser indruk hebben gemaakt, maar het is natuurlijk de vraag of de S4 niet gewoon meer van hetzelfde is, en dan met een nogal meedogenloos prijskaartje. Toch weet je als je deze doos uitpakt vrij snel dat het niet voor niets is geweest, de Native is weer een schoonheid van nauwelijks te bemeten aard, en dan zijn de lampjes nog niet eens aan. Aan de slag dus, en dat begint bij het installeren van de software. De S4 wordt geleverd met een nieuwe versie van Traktor Pro, gemaakt in het bijzonder voor deze nieuwe controller. Soepel dus, je hoeft voor je wil beginnen je handen niet vuil te maken aan instellingen of het mappen waarvan ondergetekende wel eens krankzinnig is geworden.

De integratie tussen controller en software gaat ver, zo krijg je gauw het idee, en zo komt des te nadrukkelijker over op welke intuïtieve manier Native Instruments (niet voor het eerst) haar controller inricht: de werkwijze van de S4 ligt eigenlijk zo voor dat hand dat enige oefening nauwelijks vereist is.

De layout van de S4 komt in grote lijnen overeen met wat we van American Audio gezien hebben: twee controlesecties “classic

style” aan weerszijden, centraal een 4 kanaals mixer toewijsbaar aan zowel software-decks als aan te sluiten externe bronnen. Te midden van de mixer vind je de loopsectie, het beste voorbeeld van de hoge mate van integriteit tussen de soft- en hardware.

Deze loopfunctie is niet alleen een lust om te gebruiken, hij biedt talloze mogelijkheden voor experimenten en innovaties en stelt je vrijwel in staat om een set te bouwen uit alleen loops. Voor de effecten kan hetzelfde gezegd worden: niet alleen zijn de effecten qua audio hoogstaand, ook bieden ze veel mogelijkheden, verrassingen en is de goede reputatie van Native Instruments als plug-in-bouwer continu voelbaar.

Over de S4 kun je samengevat kort zijn: voor wat betreft djcontrollers is dit het neusje van de zalm. En dat neusje, daar betaal je in dit geval ook wel wat voor, je zult er immers ruim 800 euro voor moeten neertellen. Toch is het dat zeker voor de gevorderde digitale dj ruimschoots de moeite waard: de mogelijkheden die Traktor biedt voor modificaties en experimenten zijn ongeëvenaard. Verder is de S4 een controller die weliswaar ruim is opgezet en is gemaakt van de coolste alu-like materialen en degelijkste knoppen, maar teven opvallend licht blijft: het maakt hem uitermate vervoerbaar. Dan heb je alleen nog van die endless gain-rotaries.. Tja, da's een kwestie van smaak.

De Native Instruments Traktor Kontrol S4 heeft een adviesprijs van 899,- euro. www.native-instruments.com

pagina

96

in de studio met...

SAE Audiobot Competition Darko Esser

tekst

michael oudman

fotografie

klaas kleiterp

pagina

97

Het is wederom tijd voor een nieuwe SAE Audiobot Competition. Na een geslaagde editie met technoveteraan Steve Rachmad zijn we onlangs de SAE studio ingedoken met een producer die nog niet zo lang geleden zijn eerste album uitgebracht heeft.

Iemand die bovendien een klassieke scholing heeft gehad en dus makkelijk hoort of een track goed in elkaar steekt.

Iemand die speciaal voor dit project vanuit Nijmegen naar Amsterdam is gekomen in de week nadat hij in de Berghain heeft gedraaid. Darko Esser.

De gelukkige die samen met Darko zijn track mag afmaken is Bas van Vuurde, Baszline.

Darko vond zijn track The Detroit Daily het meest geschikt om mee de studio in te duiken.

En zo geschiedde. De studio engineer is net als de vorige keer Marco Spaventi. Bas blijkt geen MIDI te hebben gebruikt, alles is live ingespeeld. “Meestal jam ik wat, waarna ik later dingen knip en aan elkaar plak.” Enigszins onzeker vraagt hij het ervaren duo of het een goede manier is van werken, antwoorden beide bevestigend. Marco: “Natuurlijk, als het doet wat het moet doen.” Darko vult hem aan. “Er is geen specifieke juiste route, iedereen doet het anders.” Als Bas zich hardop afvraagt hoe dat in zijn werk gaat bij een remix zegt Darko “meestal krijg je acht of zestien bars. Losse delen dus. Sommige mensen willen alle sporen krijgen voordat ze beginnen. Maar soms gebruik je maar twee delen, alleen een hi-hat of een vocal.” Marco vindt ook dat het afhangt van de muziekstijl.

Zoals gewoonlijk luisteren we de track met z’n allen voordat het grote aanpassen en polijsten begint. Darko weet meteen weer wat er niet in de haak was met de track: niet alle geluiden zijn van dezelfde toonsoort. De baslijn loopt niet helemaal zoals het hoort. Volgens Darko is het nu iets minder praktisch dat er niet met software instrumenten gewerkt is. Het aanpassen van de geluiden moet nu op een manier die omslachtiger is. “We moeten de noten scheiden zodat we ze in een sampler kunnen laden en de pitch kunnen veranderen” legt Marco uit. Al snel na het ontleden blijkt dat slechts één noot buiten de toonsoort valt. Bas is benieuwd hoe het komt dat Darko zo snel hoort wat er niet aan klopt. “Is het iets wat je gewoon geleerd hebt uit ervaring?”

Het antwoord is ontkennend. “Ik ben klassiek geschoold, heb jaren piano gespeeld. Dan weet je dus wel wat over toon soorten. Dat neemt niet weg dat je soms nog steeds vast raakt in een

pagina

98

loop, dat je niet meer hoort wat je aan het doen bent. Als je het dan een dag later terugluistert vraag je jezelf af wat je in gódsnaam aan het doen was.” Bas excuseert zich nog voor de baslijn, die hier en daar wat vals klinkt. Darko spreekt hem tegen. “Soms kan dat juist fijn zijn.

Het voegt iets geks en vreemds toe aan een track wat hem juist interessant kan maken.”

Na enige mate van fijnslijperij moet toch echt besloten worden welke kant het op moet gaan met de track. Marco vindt dat het wat meer funky mag zijn. “Het is jouw track” zegt Darko tegen Bas, “maar het kan denk ik geen kwaad om wat meer drums, piepjes of ploinks toe te voegen.

Het mag allemaal wel wat spannender wat mij betreft.” Uiteindelijk worden de rollen definitief verdeeld: Marco bedient de knoppen en Darko en Bas sturen aan. “Misschien kun je wat meer 808 geluiden gebruiken, zoals je al begonnen was” vervolgt Darko de sessie. Darko en Marco leggen Bas verder uit dat enkele sporen iets te veel gepitched zijn, waardoor het geluid niet goed klinkt. Voor dat ik er erg in heb heeft het rijmende duo al weer een verandering gemaakt waar het zeer tevreden over is. “Kijk, nu is de track veel meer gebaseerd op de groove” aldus een blije Darko. “Veel funkier!” vult Marco aan.

Alleen wat extra drums maken de track nog niet naar de zin van Marco. Enthousiast roept hij “laten we nog een clap toevoegen”. Als we de track daarna met zijn allen nog een keer terugluisteren verschijnt er een grote grijns op het gezicht van Darko. “Dit is funk!” Zichtbaar blij met het resultaat zegt hij “Niet alles zit helemaal op de juiste plek. Dat maakt het een stuk menselijker.” Ik kan eigenlijk niet anders dan hem gelijk geven. Maar toch zit het Marco niet helemaal niet lekker. “Ik weet eigenlijk niet

"Je moet niet teveel ideeën in een track willen stoppen!"

of het er wel zo goed bij past.” “Misschien is het wat te off-beat hè?” Uiteindelijk wordt besloten om het off-beat idee te laten varen en het bij een klap op twee en vier te laten.Marco legt dan uit dat het de truc is om een goede clap te vinden bij de juiste kick. “Als je de twee gevonden hebt moet je ze groeperen, en als groep door de compressor halen.”

Wederom is het tijd om de track weer even van voor tot achter kennis te laten maken met onze trommelvliezen. Ineens, aan het einde van de veert Darko op. “Hey, dit klinkt eigenlijk helemaal niet als dezelfde track. Dit idee wat je hier hebt, kun je beter bewaren voor een andere track. Het klinkt nu alsof er een andere track in komt. Het is verleidelijk om veel ideeën in één track te stoppen, maar meestal voegen ze niet veel extra’s toe aan de track. Dit klinkt gewoon vreemd, het komt er ineens in, en sterft dan af. Zonder dat er echt iets mee gebeurt.” Bas is niet voor één gat te vangen en vraagt of het niet een idee is om het dan maar door de gehele track te gaan gebruiken. Darko vindt dat het niet past qua geluid, maar Marco stelt nog voor om het idee opnieuw in te spelen in de juiste toonsoort. Uiteindelijk wordt idee toch gebruikt, maar niet zonder de noot dat teveel ideeën in één track niet werkt.

Zo’n dag in de studio duurt altijd te kort. Aan afmixen komt het trio sowieso niet meer toe, daar wordt nog een extra sessie voor ingelast, maar gelukkig kan nog wel tijd gevonden worden om de boel wat soepeler te laten lopen. Er worden extra stabs gebruikt om het einde van de break te introduceren, en de strings worden subtiel uitgefade om een mooi einde te maken. Ineens duikt vanuit het niets een spoor op dat tot dan toe aan de aandacht van de heren is ontsnapt. “Ha, ik snap er nu even helemaal niets meer van” verzucht Darko. Het spoor wordt verder met rust gelaten, maar er wordt nog wel even een 909 toegevoegd. Twee baslijnen is misschien te veel van het goede volgens Darko, maar Marco vindt dat het toch opgenomen moet worden en verdeelt de rollen voor de laatste keer.

Darko bedient de faders en Bas de synth. Het doel is om tot een natuurlijk voelend resultaat te komen. “Ik heb meer vingers nodig!” roept Darko. Als de track min of meer vormen van een tranentrekker aan begint te nemen wordt besloten er definitief een punt achter te zetten.

De rest is voor een volgende keer. www.sae.edu www.darkoesser.com www.soundcloud.com/baszline