DJB 48

MUSIC, ART & LIFESTYLE SINCE 2002 || DJB#48 || FEBRUARI-MAART 2011 || DJBROADCAST.NL || DJBROADCAST.FM || GRATIS

10 jaar Rednose Distrikt De 10 van 2011 James Blake Gold Panda Isolée

voorwoord

De nieuwe 10 Je bent tegenwoordig al snel een ‘talent’. Je wordt gezocht door journalisten, competities, scouts, want jij bent de volgende. Het is heerlijk om een talent te zijn, want alles wat je doet is toch wel leuk en als je op je bek gaat, kan dat nu eenmaal gebeuren. Het is jammer dat je als talent meestal niet beseft hoe leuk die fase is. De fase voor het echt serieus wordt, voor je wordt geconfronteerd met verantwoordelijkheden, scherpe kritiek, de worsteling om de kwaliteit van je eerste, gehypete plaat te evenaren. Alles gaat veel te snel en voor je het weet maak je deel uit van de gevestigde orde of, nog veel erger, sta je te boek als eeuwig talent en is ‘het’ er net niet uitgekomen. Jammer. Niks aan te doen.

Doormodderen of gewoon een baan gaan zoeken.

Ook DJB mag zich graag omringen met talent. Traditiegetrouw hebben we ook dit jaar weer een selectie artiesten in de wachtrij staan om de sterren naar de kroon te steken.

Palmbomen, Mirella Kroes, Jasper Wolff, Julien Mier, Jungle by Night, Bas Amro, Houses, Presk, Skip & Die, Boef en de Gelogeerde Aap vormen tezamen de 10 van 2011, de artiesten waarvan wij verwachten dat ze als een raket zullen gaan de komende twaalf maanden. Maar we willen ze vooral op het hart drukken om te genieten van deze fase waarin het allemaal niet op lijkt te kunnen en creativiteit en onbevangenheid zich mengen tot oprecht werk, recht uit het hart.

Ook Individualism neemt zijn eerste schreden op het artiestenvlak. Verderop in het blad vind je Gold Panda, Floating Points, Kyle Hall en Jamie XX die het reeds tot kroonprinsen in hun genres hebben geschopt. Isolée, Erick E en Steffi gaan al een tijdje langer mee en hebben talenten met cohorten tegelijk zien sneuvelen in poelen van goede bedoelingen en harde waarheden. Ze vinden het nog veel te leuk om het stokje over te geven, maar zijn ook niet te beroerd om veelbelovende jongelingen de helpende hand te bieden. En zo hoort het. Met jeugdige branie kom je een eind, maar de deur moet wel voor je op een kier worden gezet.

Veel plezier met dit nummer.

Het DJBroadcast Team

index 23. NEWS 27. LOCATOR 28. DE MIXTAPE VAN 30. BOEKEN 32. DIGIBROADCAST 34. GAMES 35. DE SPELENDE MENS 36. DJB @ SPOTIFY 38. FILM/DVD 42. UNDERGROUND NOISE 46. TEES & SNEAKERS 48. HOTSHOP 51. JAMES WORTHY 52. BLUEPRINT LABEL: R&S 54. WEEKENDWIJZER 57. DJB2B 58. 5 DAYS OFF SPOORBOEKJE 62. 10 JAAR REDNOSE DISTRIKT 72. 10 VAN 2010 82. INDIVIDUALISM 84. JAMIE XX 86. GOLD PANDA 88. ERICK E 90. KYLE HALL & FLOATING POINTS 93. ISOLﾃ右 95. STEFFI 96. ESSENTIAL ALBUM: JAMES BLAKE 98. CD REVIEWS 105. VINYL 25 107. CHARTS 109. TESTLAB

colofon Uitgever Victor Bakhuis (victor@blueprintmedia.nl) Eric van den Bogaard (eric@blueprintmedia.nl) Hoofdredactie Michael Oudman (michael@djbroadcast.nl) Eindredactie Michael Oudman (michael@djbroadcast.nl) Redactie Tom van Haaren (tom@djbroadcast.nl) Bér Engels (ber@djbroadcast.nl) René Passet (rene@djbroadcast.nl) Rogier van Kralingen (rogier@djbroadcast.nl) Eline Soumeru (eline@djbroadcast.nl) Martijn Hemelaar (martine@djbroadcast.nl) Hans Verhaag (hilverhaag@gmail.com) James Worthy Redactie fashion & lifestyle Lianne van de Laar (lianne@djbroadcast.nl) Laila Cohen Distributie Michael Oudman (michael@djbroadcast.nl) Vormgeving Maslow (hellow@maslow.nl) Illustraties Parra (Cover) 310K (Index) Karimo (Weekendwijzer) Fotografie Lianne van de Laar (lianne@djbroadcast.nl) Annie Hoogendoorn Suzan Geldhoff Laila Cohen Sales / Marketing Victor Bakhuis (victor@djbroadcast.nl) Claartje Wolff (claartje@djbroadcast.nl) Minggus Dorpmans (minggus@djbroadcast.nl) Medewerkers Art-D-Fact, Het Night Team, Reza Athar, Soe Rafeek, Hans Verhaag, Jorn Liefdeshuis, Alfred Bos, Aron Friedman, Didier Stijn, LoPoll, Gohan, Khalil, A Pair Of Glasses

WWW.FLYERMAN.NL

Medewerker van de maand Bér Engels Hij gaat de boeken in als de jongste DJB-er ooit. Met zijn zeventien jaar komt hij geen club legaal binnen, maar brutalen hebben de halve wereld. Zijn specialiteiten bij DJB zijn social media en alles wat met DJBroadcast.fm en de Red Bull Music Academy shows te maken heeft. In de tijd die hij naast zijn opleiding – met vakken als rekenen en stroom, jawel – vrij heeft houdt hij zich bezig met zijn nu nog kleine agency dat luistert naar de naam Brokin’. Ook helpt hij een aantal hoofdstedelijke organisaties met de programmering. Waarschijnlijk leeft hij in een dimensie die meer dan vierentwintig uur per dag heeft, want de stroom aan tweets en Facebook posts is onophoudelijk, en de DJBroadcast crew komt hem ook regelmatig tegen op feestjes. Een druk man, met energie voor twee. Neem nog een whisky en een sigaar Bér.

freeloader Sennheiser HD 25 Adidas originals Korg Synth Apps DJBroadcast mag deze keer alle geteste gear uit het blad weggeven. Ga naar pagina’s 109 en 111 om reviews van de producten te lezen. Toffe prijzen, waar je een hoop plezier van zult gaan hebben. Ga naar www.djbroadcast.nl/win om mee te doen aan de prijsvragen.

Nu op Features Reports IFFR en Eurosonic, Secret Cinema, Terre Theamlitz Podcasts Jorn Liefdeshuis, Onionboy, Individualism, Cinnaman Partypics Björn Borg, Boston Strip, Gui Boratto

news 23 beeld Patrick Ebu-Mordi

SAE Institute Audiobot competition: een studiosessie met FS Green

Ask The Doctor

Ooit al eens jouw eigen track willen polijsten in een echte studio met een ervaren producer? Grijp dan nu je kans en doe mee met de SAE Institute Audiobot Competition. We beginnen dit vijfde jaar met niemand minder dan FS Green. Hij won vorig jaar de State Award voor beste producer en beste dj, en hij was één van onze 10 van 2010. En nu helpt hij dus mee met de komende SAE Institute Audiobot Competition. Die heeft wel een kleine metamorfose ondergaan. Was het in voorafgaande jaren zo dat de winnaar door de artiest gekozen werd, dit jaar mag het publiek beslissen wie ze dat fel begeerde plekje naast de producer gunnen. Van alle inzendingen zullen er vijf tracks gekozen worden die op de DJBroadcast website komen te staan. De track met de meeste stemmen zal, logischerwijs, onder handen worden genomen door FS Green tijdens de studiosessie. Meedoen? Zet je track op Soundcloud en stuur de link vervolgens naar michael@djbroadcast.nl.

Elke producer kan wel eens wat hulp in de studio gebruiken. Last van ruis die maar niet uit de opnames wil verdwijnen? Of een midi controller die maar niet herkend wordt door je software?

En die synths in die track klinken goed, maar hoe maak je die? In samenwerking met SAE Institute presenteert DJBroadcast de nieuwe rubriek Ask The Doctor waarin jij met al je vragen terecht kunt bij een expert van het SAE Institute. De Doctor zal vervolgens door middel van een video laten zien wat je het beste kunt doen. Eind februari wordt er een begin gemaakt met de Ask The Doctor reeks. Zit jij nu al met een brandende vraag? Stuur je vraag dan in via het formulier op djbroadcast.nl/testlab.

www.sae.nl www.iamfsgreen.net

www.sae.nl

news 25

Schrijf je in voor de Red Bull Music Academy in tokyo De Red Bull Music Academy is een rondreizend platform voor muziektalent: van dj’s tot muzikant en producers. In de twaalf jaar van haar bestaan verwierf het concept al wereldfaam onder de serieuze muziekliefhebber. Dat het voor de serieuze muziekliefhebber is, wordt overigens al duidelijk bij het invullen van het inschrijfformulier. Iets waarmee je niet in een kwartier klaar bent.

Aloe Blacc, Flying Lotus, Onra, Nuno dos Santos, Cinnaman, Dorian Concept, Hudson Mohawke, Jackmaster, Katy B en vele anderen namen al deel aan de Academy. Nu ben jij aan de beurt. Schrijf je in via de site en wie weet word je uitgenodigd om twee weken lang les te krijgen van de groten der aarde, dagelijks muziek te maken in een van de vele highend studio’s, en op te treden in de clubs van Tokyo.

Op de website van de Red Bull Music Academy kun je een groot gedeelte van oude lezingen terugkijken, en je kunt ook interviews zien van deelnemers en artiesten die hebben meegewerkt aan het succes van de Academy. www.redbullmusicacademy.com

Producers komen samen op Danceproducer.nl Omdat je als dance producer graag wil netwerken, en je makkelijk kunt verdwalen in de wildgroei die bestaat uit social media, fora en platforms als Soundcloud, combineert Danceproducer.nl al die dingen tot één groot platform waar producers terecht kunnen om kennis te vergaren, om eigen gemaakte muziek te uploaden en elkaar te voorzien van feedback.

Danceproducer.nl is een social network dat speciaal ingericht is voor dance producers.

Zowel voor jonge producers die zich aan het oriënteren zijn, als voor semi-professionele producers. Naast de content die je kunt uploaden, is er ruimte voor discussies op het forum. Het voordeel ten opzichte van Soundcloud is, volgens één van de oprichters Robin Hildenbrant, van Danceproducer.nl de schaal. “Als je op Soundcloud kijkt naar een label, zie je zo 10.000 volgers. Bij ons is dat veel compacter, wij richten ons specifiek op de Benelux, ook qua labels. Daarnaast zal vanaf maart een team dat bestaat uit professionals die jaren actief zijn in de dancescene tracks filteren per maand, waarna er per stijl een selectie naar labels wordt gestuurd.” Er is dus een makkelijkere en directere connectie met het label, dus de kans op een release voor een producer is hoger dan op Myspace of Soundcloud. Danceproducer.nl werkt o.a. met Blackhole Recordings, Cloud9 Dance, Toff Music en Melomane Music van Paul Hazendonk samen.

In de eerste maand van het bestaan is al bewezen dat het concept ook werkt, wan er is ook al een release aangeboden aan één van de leden, door het dubstep label Subway.

Danceproducer.nl zal de komende tijd o.a. een remix contest uitschrijven waar leuke prijzen mee te verdienen zijn. Danceproducer werkt hiervoor samen met Bax Shop & SAE die de site volledig supporten in de Benelux. www.danceproducer.nl

Mood over West

Een pop-up store, die ongeveer een jaar zal bestaan.

Dat is Mood over West, vanaf heden een nieuw distributiepunt, dat overigens binnenkort een andere naam gaat krijgen. Daarover later meer. Met een waterige winterzon in mijn rug stap ik de conceptstore aan de Amsterdamse Overtoom binnen. Enigszins verrast door de grootte van de winkel neem ik de ruimte in me op. Al snel daarna ontmoet ik de twee breinen achter de winkel, Jeffrey –ex dj - en Edo – ex Blend - van Duizend Bommen & Granaten.

Behalve producten van merken die niet eerder in ons land gevoerd zijn – Gant Rugger bijvoorbeeld – bevindt zich achter in de ruimte ook een interviewruimte, die samen met partner Universal Music opgebouwd is. “Ook straks in de nieuwe winkel krijgen we een interviewruimte, waar de nationale en internationale muziekpers terecht kan.” Jeffrey vult aan: “Far East Movement is hier laatst geweest.” De komende tijd worden er ook Top Notch artiesten ontvangen in de ruimte. Tof om als pers eens een keer in een andere omgeving ontvangen te worden dan alle “We zitten hier straks bijna een jaar” zegt Edo als hotels in de stad. Ook voor de artiesten is het een we aan een kop verse koffie zitten, achterin het 500 leuke afwisseling uiteraard. vierkante meter tellende pand. “Dat is vrij lang voor een pop-up store. Ik heb met Blend Magazine al eer- Maar zoals al doorschemert in het stuk, zit er een der pop-up stores gedaan. Succesvol, maar het was verandering aan te komen. Het blijft een lifestyle altijd na een maand of twee snel inpakken en weer winkel, met muziek, scooters, auto’s en kleding, wegwezen. Toen zeiden we tegen elkaar ‘dit moeten maar ook een kapper en flexwerkplekken zullen we anders invullen’, waardoor het voor de partners niet gaan ontbreken. “We zijn nu bezig met een perdie participeren ook interessant is om er op termijn manente invulling voor deze ruimte.” Zegt Jeffrey. geld mee te kunnen verdienen. Als je ergens snel Iets dat betekent dat Mood Over West vanaf begin weer weggaat, heb je te weinig tijd om wat op te april voor twee maanden de deuren gesloten zal bouwen.” In bijna een jaar tijd heeft de winkel een houden, om daarna in nieuwe vorm te openen. “De mooie collectie opgebouwd. Alles wat binnen staat hele ruimte wordt verbouwd, we gaan het naar een is te koop. Van Philips Ambilight tv’s tot banken en hoger niveau tillen. Er komt een andere vloer in, het uiteraard van kleding tot accessoires. plafond gaat eruit, het wordt helemaal strakgetrok-

djb locator 27 Tekst Michael Oudman Beeld Laila Cohen

ken. In samenwerking met een aantal partijen die er nu inzitten bouwen we hier een kapsalon, flexplekken voor creatieve ondernemers. Alles met een exclusieve insteek, zodat het een plek wordt waar mensen speciaal voor naar Amsterdam komen.”

Voor de collectie die de heren voeren betekent de verandering dat er meer fashion in komt, en wat street komt te vervallen. Ook vrouwen krijgen meer aandacht met de nieuwe collectie.

“We doen ook een hele hoop evenementen op deze locatie” voegt Edo nog toe. “Het is niet alleen een winkel met een lifestyle boodschap, maar we doen ook evenementen met dj’s en artiesten. We hebben onder andere Laura Janssen hier gehad tijdens de opening, en we hebben ook een wijnproeverij gehad, met heerlijke en mooie wijnen, zodat je kennis kon maken met wijnen van over de hele wereld.”

Mood Over West vindt je op Overtoom 62 in Amsterdam. Tot 31 maart is het pand nog geopend als Mood Over West, twee maanden later zal het weer open gaan in vernieuwde vorm. www.moodoverwest.com

de mixtape van Harry hamelink 28 Tekst Michael Oudman Beeld Maslow

Van 7 tot en met 10 april is Rotterdam in de ban van Motel Mozaïque.

Het festival, waarop ruimte is voor – natuurlijk – muziek, maar ook voor kunst en performance zal dan neerstrijken in het centrum van de stad aan de Maas. Op deze elfde editie kun je onder meer optredens verwachten van artiesten als Agnes Obel, Dan Deacon, Darkstar, José Gonzàlez en de Dum Dum Girls. Bedenker en artistiek leider van het festival is Harry Hamelink, die voor ons deze mixtape samenstelde.

Een mixtape die hevig leunt op artiesten die Motel Mozaïque gemaakt hebben tot wat het momenteel is.

Samantha Fu (a.k.a. 2manydjs) – Theme from Discotheque “Bij de eerste editie van Motel Mozaïque in 2001 stond Discotheque op het affiche: een theatervoorstelling die vanzelf overging in een danceparty en omgekeerd. Spraakmakend en verboden artwork met een hand in een onderbroekje en met live de Dewaele broertjes, die ook de soundtrack maakten. 2manydjs zijn vaste gasten van het Motel geworden en keerden regelmatig terug met verschillende Mozaïques.

Voor hun cult tv programma op TMF maakten ze nog diverse reportages over Motel Mozaïque.”

Animal Collective – Grass “Art. Music. Animal Collective. Motel Mozaïque. Werden door ons verleid het festival in te duiken. Gaven hun oren en ogen goed de kost.

Stonden later als band in Guggenheim NYC. Toeval?”

Fever Ray – I’m not done “Karen Dreijer van The Knife maakte vorig jaar met haar broer een heuse opera, maar stond als Fever Ray op ons festival. ‘Een typische Motel Mozaïque – act’ zei iedereen na afloop. En inderdaad. Waanzinnige muziek, schitterende performance. Dark. Mysterieus. Meeslepend en ingetogen.”

Antony and the Johnsons – For today I’m a bird “Onvergetelijk moment toen we als programmateam de demo van Antony voor ‘t eerst hoorden. Verwondering. Dat was ‘t woord. Wat is dit? Doen we dit? Wat krijgen we dan? Geen moment spijt gehad! Zijn optredens in de Rotterdamse Schouwburg en het zeer intieme in TENT waren van grote schoonheid.”

Valgeir Sigurdsson (feat. Bonnie Prince Billy + Nico Muhly) – Kin “IJslandse producer van o.a. Björk, maakt zelf prachtige plaatjes en speelde met z’n vrienden van zijn Bedroom Community label een paar keer op Motel Mozaïque. In dit nummer doen andere vaste gasten van Motel Mozaïque mee: Nico Muhly, jonge componist die weer met Antony werkt, en Bonnie ‘Prince’ Billy, die solo speelde op Motel.”

Nico Muhly – The Only Tune: I. The Two Sisters “Componist die heel groot gaat worden. Schrijft eigen werk, filmmuziek en werkt veel samen. Post classic, electro akoestisch, lush.”

The Gaslamp Killer – Kobwebs “Om sommige artiesten kun en wil je niet heen. Peper op je festival.

Waanzinnige performance.”

LCD Soundsystem – Yeah (Crass version/DFA Compilation #2) “Nighttown spatte uit elkaar die nacht. ‘Dit was onze beste show ooit’, zei James Murphy na afloop van hun Motel Mozaïque show. Wij blij.

Want wat wilden wij dit LCD Soundsystem graag hebben!”

Health – Die Slow “New Yorkse noise en live lust voor oog.”

Black Dice – Endless Happiness (Eye Remix) “Motel Mozaïque heeft naam gemaakt als festival dat vaak mooie verstilde muziek brengt met Antony, Vashti Bunyan en mum, maar bracht door de jaren heen ook bakken vol noise zoals met Wolf Eyes en dit Black Dice.”

CocoRosie – Beautiful Boyz (feat. Antony) “Fantasiewereld oproepend festival nodigt fantasiewereld creeerende zusjes uit. Mooie combi! Motel Mozaïque wordt vaak een vrouwvriendelijk festival genoemd. Niet alleen omdat meer dan de helft van ons publiek, maar ook veel van de optredens artiesten vrouwen zijn - lazen wij in de pers. Naast Goldfrapp, Nancy Sinatra en Feist hoort ook CocoRosie tot dit rijtje.”

Fuck Buttons – Surf Solar “In 2010 had Motel Mozaïque de Zachte Stad als thema, en hoe lekker dat je als organisator kan zeggen dat je daarnaast ook snoeiloeienkeiharde noise en electronica op t programma hebt staan. Deze song is lang, meeslepend & hard. Perfecte band om het Motel Mozaïque avond programma abrupt en definitief te transformeren tot een kolkende nacht.” www.motelmozaique.nl De mixtape wort op maandag, woensdag en zaterdag tussen 12:00 en 13:00 uitgezonden op djbroadcast.fm DJBroadcast.fm is powered by

boeken 30 Tekst alfred bos

Het archetype van de 21ste eeuwse popheld

Wegens succes herhaald: de Blue Note hoezen

Is This The Real Life is niet het eerste boek dat er over de grootste rockact van de jaren ’70 is gepubliceerd, maar het stelt zijn meeste voorgangers (waaronder Queen: The Definitive Biography, 2002 en Queen: The Early Years, 2004) in de schaduw. De Britse muziekjournalist Mark Blake publiceerde enkele jaren terug het beste boek over die andere jaren ’70 reuzen, Pink Floyd: Pigs Might Fly, en hij herhaalt die prestatie. Gebaseerd op talloze gesprekken met insiders en betrokkenen schetst hij een gedetailleerd portret van een onwaarschijnlijk succesverhaal, dat is gelardeerd met talloze anecdotes. Onwaarschijnlijk omdat het viertal – met ondermeer een radioastronoom, een tandarts en een computertechnicus in de gelederen - zo ongeveer het tegendeel is van ‘gladde posterboys’. Onwaarschijnlijk ook omdat Queen hardrock koppelde aan vaudeville en daarnaast uitstapjes deed richting disco en rockabilly. Een uniek, eigen, vaak geïmiteerd maar nimmer geëvenaard geluid derhalve, dat in geen enkel hokje past. Maar Queen had Freddie Mercury, geboren podiumbeest. Hij steelt de show, ook in deze biografie, die duidelijk maakt dat Mercury (van niet-blanke afkomst, onbeschaamd homosexueel, uitzinnige egoperformer) zijn tijd vooruit was als archetype van de 21ste eeuwse, geglobaliseerde popheld.

Blue Note is met afstand het meest iconische aller (historische) jazzlabels en daar heeft, naast de kwaliteit van de muziek en productie, ook zeker de vormgeving van de hoezen toe bijgedragen. Sterker, de fotografie van Francis Wolff en de ontwerpen van Miles Reid definiëren in de hoofden van veel mensen ‘jazz’; niet alleen de muziek, maar ook de sfeer, de attitude en de hoogtijdagen van het genre (ruwweg van 1955 tot 1970). Wolff en Reid kwamen elkaar begin 1956 tegen en vanaf Blue Note’s negende 12 inch langspeler was de grafische kunstenaar elf jaar lang Blue Note’s huisvormgever; Reid ontwierp de verpakking van zo’n vijfhonderd releases. Deze gebonden uitgave bundelt op glanzend papier – en op een iets kleiner formaat - de twee paperbacks die in de jaren ’90 (toen nog op elpeeformaat) een gulle greep uit Blue Note’s fameuze hoezenarchief deden en telt korte biografieën en dito labelgeschiedenis. Het register maakt het zoeken op artiest een kwestie van seconden. Deze designklassieker verdient een plek in iedere collectie en is bovendien vriendelijk geprijsd.

Graham Marsh & Glyn Callingham – The Cover Art Of Blue Note Records: The Collection (Collins & Brown) gebonden, 240 pagina’s, € 19,99

Mark Blake – Is This The Real Life: The Untold Story Of Queen (Aurum Press) gebonden, 384 pagina’s, prijs € 29,99

Deze titels zijn uit voorraad leverbaar bij The American Book Centers in Amsterdam en Den Haag.

digibroadcast 32 Tekst Michael Oudman

De iPad, het hebbeding voorbij De iPad - en soms ook iPhone - apps waarmee je je ineens eigenaar waant van een stuk gear vliegen je om de spreekwoordelijke oren.

Geef mij een iPad met daarop Rebirth voor m’n neus en ik kom het eerstvolgende uur niet meer aan werken toe. Maar ik - geen producer, zelfs niet in de dop - zie het vooral als leuk speeltje. Ik vraag me dan ook wel eens af of de producer van nu er wel echt iets aan heeft. Of een met apps gevulde iPad of iPhone ook echt een toevoeging kan zijn aan de studio. Een rondje bellen langs Nederlandse producers moet inzicht geven in de bruikbaarheid.

Als eerste bel ik Nuno dos Santos, hij heeft immers ook met de Red Bull BPM app gedraaid in Trouw. “Toevallig heb ik net de Korg iMS20 gekocht en er wat mee gespeeld. Het ziet er heel goed uit, en het mooie is dat een originele 800 euro kost, en deze 15 euro. Dan is het geluid wel iets minder, maar het is toch stoer om dit ding voor 15 euro te hebben. Ik heb ook de Sunvox app gekocht. Daar heb ik al toffe geluiden uit gehaald. Zeker erg bruikbaar om vette baslijnen uit te halen, vet geluid. Ik sample van alles, zelfs een YouTube filmpje van slechte kwaliteit. Voor mij is het dus echt wel een toevoeging.”

De tweede die ik bel is Darko Esser. Onlangs sprak ik al even met hem over het gebruik van de iPad in de studio, nu licht hij telefonisch toe. “Ik ben er nog niet heel diep in gedoken. Da’s een soort van nieuwjaarsresolutie. Wat ik wel gebruik is Touch-Able, een Ableton controller waarmee je effecten kunt programmeren, clips aan en uit kunt zetten. Je kunt ook twee iPads tegelijk gebruiken. Erg indrukwekkend, het werkt allemaal heel goed. Ik gebruik ook Griid om clips te lanceren, maar daar moet ik nog dieper induiken. Van de synthesizer apps heb ik de Korg Electribe geprobeerd, die drumcomputer. Je kunt er verrassend veel mee, en het werkt prima stand-alone. Fijne presets, en het geluid is verbazingwekkend goed. Verder wil ik nog Touch OSC kopen, en er schijnt ook een 808 in omloop te zijn.”

apps uit kwamen al gesproken met mensen die apps ontwikkelen. Ik had ook al vroeg een iPad, die ik eens meegesmokkeld had vanuit de States. Ik heb achter de schermen gesproken met ontwikkelaars en geholpen. Zelf gebruik ik Touch OSC, Contact en Griid. Als studio controller gebruik ik Kyma om Reactor mee aan te sturen. In mijn live opstelling heb ik mijn midicontroller vervangen door Griid en Touch OSC.” De synth apps zijn toch meer “spielerei” volgens Jochem. “Het is leuk als je geen studio of hardware hebt, zeker voor de prijs waarvoor ze beschikbaar zijn. Maar ik heb gewoon al die dingen in het echt staan.

Het is een laagdrempelige manier om te proberen of het iets voor je is. Je kunt de bestanden ook als WAV of AIFF exporteren, en dat werkt goed. Het is leuk voor de kids, of voor onderweg, maar het is niet onvervangbaar. In het kort vind ik het dus fijn om de iPad als controller te gebruiken. Apps zijn vooral leuk om te spelen.”

Met de komst van de iPad, met bijbehorende controllersoftware, is ondertussen al wel het doek gevallen voor de Lemur van Jazzmutant volgens Jochem. “Ze zijn gestopt met het maken van hardware, en gaan zich concentreren op software. Overbodig is hij niet, hij zal een cultstatus krijgen.” Ook Darko ziet het somber in voor de Lemur. “Eigenlijk is hij obsoleet. Alhoewel hij wel een stuk robuuster is dan een iPad. Hij blijft praktisch voor dj’s, maar voor de gemiddelde mens is een iPad veel interessanter. Dat heeft ook met de prijs van minimaal 1500 euro te maken.”

De conclusie die getrokken kan worden is dat de iPad als apparaat goed inzetbaar is, zowel in de studio als op het podium. Als controller is hij zelfs zo goed, dat de Lemur bijna overbodig is geworden.. Als bron van geluid, door middel van synthesizer apps is hij bruikbaar, maar iets minder interessant. Leuk voor onderweg. “De iPad is de uitvinding waar ik op gehoopt had” zegt Darko. “Ik ben benieuwd wat er de komende tijd nog meer uit gaat komen.”

Darko geeft mij de tip om ook Speedy J even te bellen. Hij blijkt behoor- Op pagina 111 in Testlab bespreken we twee apps van Korg. De meeste lijk diep in de digitale wereld van de apps te zitten. “Ik heb voor dat veel van de hier besproken apps zijn gewoon te koop via de Apple App Store.

games 34 Tekst Tom van Haaren

TRON: Evolution Duik in je game console voor een avontuur in The Grid Al een jaar lang werpt Disney - alsof het een identity discus ter handen heeft genomen – het ene na het andere Tron bijproduct onze kant op.

Eerst was er natuurlijk de grote hype dat Daft Punk de soundtrack zou gaan maken van de vervolgfilm van de cult klassieker uit 1982, waarna we vervolgens een hele trits aan flashy merchandise varianten - van designer toys tot lichtgevende Adidas sneakers – op verschillende blogs voorbij zagen komen. Het kon dan ook niet uitblijven dat er naast de momenteel in de bioscoop draaiende in 3D geschoten film Tron Legacy, een videogame zou verschijnen.

Een van een speelfilm afgeleide videogame is niet altijd een succesformule, maar als er één film is die geschikt zou moeten zijn om te verwerken naar een console game dan moet dat natuurlijk Tron zijn. Het verhaal speelt zich immers af in een computer. Tegenwoordig kunnen de heren en dames gamedesigners de Afgaanse Bora Bora bijzonder natuurgetrouw tevoorschijn toveren, maar wanneer een verhaal zich daadwerkelijk in een computer afspeelt zijn de creaties van de makers natuurlijk per definitie geloofwaardig.

De game-ontwikkelaars hebben flink voordeel gehad van het feit dat de makers van de film al uren aan de tekentafel hebben lopen broeden over de uiterlijke kenmerken van The Grid. Een wereld die ze vrijwel letterlijk hebben kunnen overnemen. Zeker als je het spel voor de eerste keer opstart ziet de omgeving er zeer strak uit. Naar mate de speeltijd vordert, beginnen de veel van het zelfde uitziende parkoersen waar je het personage al free runnend doorheen een weg doorheen moet laten banen er wel een beetje als meer van het zelfde uit te zien. Gelukkig houden de races op de moeilijk toffe bikes het spel gevarieerd en interessant.

speelt het plot van de film wordt vrijgegeven? Wees gerust, hieraan wordt je als speler niet bloot gesteld. De game speelt zich namelijk af tussen de eerste en de nieuwste filmproductie. Voor de makers was dit dan ook een uitstekende gelegenheid om het vrouwelijke personage Quorra – die ook een rol heeft in de Legacy variant in Tron Evolution te introduceren. Als speler kruip je in de huid van Anon en is het je taak om het Abraxus virus te bestrijden dat alle welwillende bewoners van het in bits en bytes opgebouwde leefgebied probeert te ontwrichten. Dit doe je door in de derde persoon de tegenstanders uit te schakelen in spectaculair ogende gevechten. Krachtmetingen waarbij je door verschillende toetscombinaties de verschillende eenheden ieder op een andere manier het beste naar de eeuwigheid moet werpen zijn aan de orde van de dag. Je ontmoet het gespuis in verschillende zones door al springend van de ene blok naar het andere te komen. Acties waarbij je zelfs tegen muren moet aan rennen om de afstanden te overbruggen. De uitdaging zit hem in het feit dat je tijdens een move een de volgende alweer paraat moet hebben om niet te pletter te vallen in de digitale wereld. Bij een gebrek aan geslaagde moves zul je in elk geval geen gebrek aan frustratie hebben. Zeker omdat je tijdens de herkansing steeds weer opnieuw de knoppeninstructie krijgt voorgeschoteld. Een feature die onnodig het tempo uit het spel haalt.

Over de hele linie genomen is Tron Evolution een zeer vermakelijke game.

Zeker als je het Tron universum adoreert, is de game een gewenst product. Naast de verhaallijn is er natuurlijk tevens een multiplayer mode waarmee je met z’n tienen elkaar tegelijkertijd te lijf kunt gaan.

Tron Evolution wordt uitgegeven door Namco Bandai en verschijnt Heb je de film nog niet gezien en ben je bang dat wanneer je de game op de Xbox 360, Playstation 3, Playstation Portable en PC.

column 35

De Spelende Mens Een raar voorgevoel over het nieuwe jaar maakt zich van mij meester. Goed gevoel. Superspannend.

Maar vreemd niettemin. Ik kan vanaf deze stoel niet direct met julie lezers praten, maar als ik voor een keertje wat persoonlijker mag worden; 2010 was voor mij zo’n ‘bewogen’ jaar. Net als 2009 daarvoor.

Het kan haast niet anders dan dat het voor jullie ook zo was.

Heel erg ‘spelende mens’ kan het niet geweest zijn.

Veel mensen die ik spreek, van designers en reclamemakers tot fabrikanten en muzikanten, hebben de zeilen bij moeten zetten. Tijd, geld en energie voor innovatie en creativiteit was er minder. En dat moet jullie recht in het hart hebben geraakt.

Er hangt in de groep mensen die veel ‘spelen’ in hun werk al geruime tijd een back to basics sfeertje. Veel van de extra’s om ons heen zijn hard weggeslagen.

Vette facturen en kunstsubsidies zijn vervangen door prijsonderhandeling en leuren voor sponsors.

Creatieve vrijheid vervangen door de verstikkendheid van de briefing.

Maar in het wit van de ogen van velen van jullie heb ik stugheid gezien. Verbetenheid soms. Het blijft me verbazen hoe groot de drang tot creëren kan zijn. Hoe koppig mensen daarin vastbijten, hoe lief men met anderen praat en afspreekt over nieuwe plannen, ideeën en uitingen. Hoe graag we met z’n allen willen doorspelen en het aan elkaar willen laten zien.

En nu zo, beschermd binnen in die koude winter, bekruipt me het gevoel dat er dingen op hun plek gaan vallen. Dat als de sneeuw straks gesmolten is er meer energie, geld en ‘spel’ dan ooit op ons af gaat komen. Soort stilte voor een super kleurrijke storm.

Want terwijl we back to basics gingen, hebben alle nieuwe plannen en creatieve uitingen de tijd gehad te rijpen. Om beter te worden.

Vreemd, raar en gek gevoel. Alsof de wensen en goede voornemens van vorige jaren ineens in 2011 gaan uitkomen.

Rogier van Kralingen (Musicus & innovatie auteur) rogier@djbroadcast.nl / www.innoa.eu

DJB @ Spotify 36 Tekst Michael Oudman

Onze persoonlijke smaak is geen publiek geheim. We luisteren naar dance, naar folk, naar hiphop. We luisteren ook veel meer dan alleen nieuwe muziek. We luisteren naar Europese muziek, naar Aziatische muziek. Naar muziek uit de states. En op deze pagina gunnen we je een blik op ons muzikale pallet. Onderaan de pagina vind je een link en een qr code, die je beide naar onze playlist in Spotify brengen.

Christian Prommer

Kassem Mosse – Untitled B2 Aan titels doet Kassem Mosse niet. Waarom zou je ook, als je muziek sprekend genoeg is. Dikke en trage techno, alsof je een geestverruimend middel tot je hebt genomen, en jezelf genietend een weg tussen de vreemd geplaatste hekken op de dansvloer probeert te banen. In slow motion.

Christian Prommer – Acid Eiffel Op de drumles compilaties van Prommer bewerkt hij iconische dancetracks tot akoestische versies. Versies die zweven tussen hedendaags klassiek en jazz.

Deze keer bewerkte hij de klassieke Laurent Garnier track Acid Eiffel. Een track waarbij menig techno liefhebber spontaan tranen in de ogen kreeg.

The Orb – Little Fluffy Clouds Ambient uit de tijd je de mensen die wisten wat de stroming in hield nog gewoon op één hand kon tellen. Uit de tijd waarin de meest DJB-ers nog in de zandbak speelden. Dromerige muziek met een mevrouw die onophoudend praat over kleine zachte wolkjes.

Wladimir M – Evil Melancholische track die de weg geplaveid heeft voor techno met een ziel. De tweede release op het Nederlandse Eevo Lute Muzique – waar Wladimir mede eigenaar van was - in 1991. Poëzie over een breakbeat, met een duistere synth. Erg mooi. Heeft in 2009 nog een herrelease gehad op Eevo Next.

Dâm Funk – Mirrors Nu-funk, of nu-soul. Hoe je het ook wendt of keert, Damon Riddick weet je elke keer weer te pakken te krijgen met zijn verknipte kruising tussen beats en soul zoals je ouders die nog op plaat hebben.

Jan Turkenburg – In My Spaceship (Pilooski remix) Remix van de culthit die Jan Turkenburg maakte met de leerlingen van de school waar hij les op geeft. De track kwam in 2004 terecht op een obscure compilatie op Comfort Stand, en werd later opgepikt door luisteraars van The Cybernetic Broadcasting System. Afgelopen jaar kreeg de track een eigen release, met onder andere deze Pilooski remix.

hiphop. En eerlijk is eerlijk, zijn composities zijn nog steeds ongeëvenaard en wonderschoon.

Lulu Rouge – Melankoli Alsof het sub in de aanbieding was bij de plaatselijke super. Dub die de titel van de track meer dan recht doet. Dromerige vocalen, reverbs, een viool en tot slot nog een piano. Scandinavië lijkt een patent te hebben op moody muziek.

Rhythm & Sound – King In My Empire Nog een keer een flinke lading sub met Rhythm & Sound. Alleen luisteren als je een goed geluidssysteem tot je beschikking hebt. Echo’s, reverb, sub, vocalen over Jah en een loom tempo. Het legendarische duitse dubduo bestaande uit Moritz von Cro-Magnon – Kemu-Ni-Maku Oswald en Mark Ernestus werkte voor deze track Japans collectief dat verbonden is aan Jazzy Sport. samen met Cornell Campbell.

Een band dat muziek maakt zonder zich te laten leiden door bestaande hokjes. House, techno, jazz, www.bit.ly/djbspotify funk, je kunt het allemaal naast elkaar tegen komen op dezelfde twelve inch. Kemu-Ni-Maku is een langzaam bouwende stuwende housetrack. Duidelijk gemaakt met “echte” instrumenten, zonder pretentieus over te willen komen. Orgel!

J Dilla – Think Twice Ten tijde van het ter perse gaan van dit nummer zitten we precies tussen zijn geboortedag en sterfdag in. Onlangs nog uitgeroepen tot de Mozart van de

film & dvd 38 Tekst Tom van Haaren

Tien jaar verder, maar nog steeds zeer onverstandig.

Jackass 3D

De boys zijn weer terug voor wat lijkt op een aller laatste reßnie. Tijdens de aftiteling van Jackass 3d zien we namelijk de kinderfoto’s van de vriendenpossie samen met de eerste beelden die de groep in het begin van de serie schoot. Wat opvalt is dat de heren ouder zijn geworden. Veel wijzer echter niet, ondanks dat het concept huisje, boompje, beestje voor het gestoorde zooitje toch echt steeds dichter bij zou moeten komen, zijn de heren geen snars verstandiger geworden De stunts zijn gevaarlijker en ranziger dan ooit te voren.

De serie die MTV van 2000 tot 2002 uitzond (uitgezonderd van de vele herhalingen die nog steeds op de beeldbuis worden geprojecteerd) werd hierna al twee keer een versie in speelfilm format geproduceerd. Iedereen dacht dat het bij twee films wel zou blijven. Kun je nog wel een film bedenken met nieuwe stunts zonder niet constant in herhaling te vallen. Dat is gelukt, niet alleen door een stapje verder te gaan qua extremiteit, door de 3D technologie beleef je de verhalen van Johny Knoxville en co in een nieuwe dimensie vergeleken met het voorgaande werk.

Dit is iets dat we afgelopen maanden konden beleven in de bioscoop, nu komt echter de dvd release uit. De hamvraag is of film ook tot zijn recht komt als je niet in het rode pluche zit met een brilletje op je neus. Regisseur Jeff Tremaine heeft voor de film een hypermoderne 3d camera op de kop getikt. Niet alleen biedt deze camera de mogelijkheid om de kijker het gevoel te geven dat deze zelf de veelvuldig voorbij vloeiende menselijke sappen in het gelaat krijgt. Het zijn vooral de slow motion beelden die een geweldige toevoeging zijn bij de stunts van de bekende gezichten als Bam Margera, Steve O, Chris Pontius, Dave England, Preston Lacy en Wee Man. Vertellen of je de film moet gaan kijken of niet hoef ik niet te vertellen. Als je de televisie uitzendingen al niet kunt waarderen zal de 94 minuten durende compilatie van stunts en slapstick misschien wel een grotere lijdensweg zijn dan voor de acteurs in kwestie zelf. Hou je echter van deze idioterie, dan kun je je hart ophalen bij acts als de HeliCOCKTER, Beehive Tetherball, Electric Avenue en een menselijke versie van Duckhunt. Natuurlijk gaat het niet alleen om de stunts. Het is de lol die de heren hebben als een stunt wordt volbracht die zeer aanstekelijk werkt.

Komt op 30 maart uit op DVD en Blue Ray

film & dvd 40 Tekst Tom van Haaren

Het spookt in huize Rey

Paranormal Activity 2

Je zou toch maar de producent zijn geweest van de film Paranormal Activity. De film die in 2009 in de bioscoop verscheen leverde meer dan 100 miljoen dollar op. Niet slecht voor een rolprent die voor slechts 15.000 dollar is geschoten. Het kon daarom niet uitblijven dat er een vervolg zou komen. En tadaa, hier is hij in de vorm van een prequel op het eerste deel. De hoofdpersonen die in het eerste deel worden lastig gevallen door satanische wezens zijn in deze film terug te vinden als zus en schoonbroer van het leidend voorwerp; de familie Rey.

nachtelijke observaties steeds doorbreken. Hier zit echter ook een probleem in. Als het huis nog in relatieve vree verkeerd, zijn de vriendelijke familie shots aan de rand van het zwembad niet heel interessant. Je zit eigenlijk te wachten tot de aangeschoten ome Cor de woonkamer komt binnenstormen om net zoals op de zilveren bruiloft van de oom en tante van je geliefde, op een lichtelijk gênante manier de oude familie kiekjes van commentaar te voorzien. Kortom, het duurt even voordat de film in de volgende versnelling schiet.

Het Paranormal Activity concept omvat dat de beelden die je als kijker ziet bestaan uit prive-film materiaal van de hoofdpersonen in kwestie. Beeldmateriaal dat in handen is gekomen van de regisseur die de fragmenten in een mooie chronologische tijdslijn heeft geplaatst. Het found footage principe lijkt daarmee op de baanbrekende film The Blair Witch Project uit 1999. We volgen vader Daniel, stiefmoeder Kristi, tienerdochter Katie, peuter Hunter en een geweldige hond aan de hand van homemade fimpjes en de beveiligingscamera’s die door het hele huis hangen.

Maar als de film eenmaal op gang is gekomen raast het gespook in een hoog tempo over het beeld en schiet je als kijker plots in een actieve houding, alert op het nadere onheil dat staat te gebeuren.

Met een aantal interessante schrikmomenten worden liefhebbers van het genre op hun wenken bedient. Behalve als je van het betere hak en zaagwerk houdt, Paranormal Activity 2 moet het vooral hebben van de suggestie van het bovennatuurlijke. En deze creatieve aanpak door de makers valt te prijzen en heeft geresulteerd in het ongekende succes van de nieuwbakken serie . Want na jaren waar fabrikanten van nepbloed en schuimrubberen beenderen hoogtijdagen beleefden door hits als de Saw serie en Hostage, wordt je bij Paranormal Activity als kijker in spanning gehouden zonder op sensatiebeluste taferelen waar de Ed Gein’s van deze wereld op vallen.

Statische beelden geschoten door de beveiligingcamera’s vanuit verschillende hoeken van het grote huis worden afgewisseld door warme familie kiekjes uit hand-held camera’s. Dit geeft een verfrissend resultaat omdat de familieperikelen de spanningsboog met de nerveuze

underground noise 42 Tekst Michael Oudman Beeld simon russel

Het werk op deze en de volgende spread is afkomstig van Simon F A Russel. Of beter gezegd: uit zijn korte animatiefilm Nothing To Fear. Een stemmige film over de toekomst, waarin iedereen continu in de gaten wordt gehouden, en vrijheid een schaars goed is. De hele film is gemaakt met pen, potlood, Photoshop en After Effects.

Een tijdrovende klus, maar het resultaat is dan ook erg bijzonder. simonrussel.blogspot.com

tees & sneakers 46 productie / styling / Fotografie laila cohen in samenwerking met Hotmamahot en Snøk Meubilair T-shirts vlnr: 01. Grijs T-shirt met print, Nixon www.nixonnow.com Via Men @ work www.menatwork.nl: 02. Grijs wit gestreept T-shirt, JC Rags www.jcrags.nl 03. Beige T-shirt, Denham www.denhamthejeanmaker.com 04. Donkergrijs T-shirt, 8 mm www.8mmclothing.com 05. Blouse, grijs/blauw T-shirt, Levi's www.levi.com 06. Zwart grijs gestreept T-shirt, JC rags www.jcrags.nl Sneakers vlnr: 07. Boxfresh www.boxfresh.co.uk 08. Goliath www.goliathsportswear.com 09. Fred de la bretoniere 10. Boxfresh www.boxfresh.co.uk 11. Filling pieces www.gsrnnfillingpieces.com 12. Filling pieces www.gsrnnfillingpieces.com 13. Filling pieces www.gsrnnfillingpieces.com 14. Goliath www.goliathsportswear.com 15. Goliath www.goliathsportswear.com 16. Filling pieces www.gsrnnfillingpieces.com 17. Fred de la bretoniere 18. Boxfresh www.boxfresh.co.uk 19. Goliath www.goliathsportswear.com

01 02 03 04 05 06

09

07

08

11 10

12

18 13

17

14

16 15

19

hotshop 48 tekst Tom van haaren

Phonofono III

Science and Sons komt met de derde versie van de Phonofone III. Dit prachtige porseleinen object is een passieve versterker. De hoorn versterkt het geluid tot wel vier maal, wat inhoudt dat het rond de 60 decibel aan geluidsgolven opbouwt. Er zijn tot nu toe slechts 100 stuks van het handgemaakte 800 gram wegende object geproduceerd. Prijs $ 195,www.scienceandsons.com

All Green Let’s Stay Together agenda

Het Rotterdamse ontwerpbureau Studio Beige komt met een wel heel fijne agenda.

Ondanks dat je hier met een agenda te maken hebt die de naam draagt van een van de grootste soulzangers aller tijden, is dit nou niet bepaald een op muziek gestoelde planner. Haal All er af, en je snapt dat Green overblijft. En daar is het waar dit papierwerk omdraait. Het bevat namelijk een aantal tips voor een groener bestaan. Waarom dan niet helemaal eco doen en een digitale agenda produceren? Nou omdat het product van 100% gerecycled materiaal is vervaardigd! www.shop-around.nl

MF Doom Lunchbox

MF Doom’s debuutalbum Operation: Doomsday wordt opnieuw uitgebracht. Je krijgt ditmaal het originele opnieuw gemasterde album, plus alternatieve versies, b-kanten en instrumentale versies. Tevens zit er een 32 pagina’s tellend boek bij met de songteksten en het fraaie artwork. De toffe prenten zijn tevens terug te vinden op de tien kaarten die in het pakket zitten. De heruitgave is verkrijgbaar in een lunchbox met twee cd’s en een metalen box met vier platen. Prijs; nog niet bekend. www.stonesthrow.com

Synthersizer 76

We worden de laatste tijd overspoeld met produceer applicaties. Er is inmiddels zoveel op de markt dat de Gorillaz onlangs een album uitbrachten helemaal geproduceerd op Steve Jobs favoriete speeltje. Eind vorig jaar verscheen de Synthersizer 76 op verschillende blogs, een concept ontworpen door de in Los Angeles en Zweden gestationeerde Jonas Erikson. Het op analoge synthersizers geïnspireerde design ziet er levensecht uit. Het goede nieuws is dat het ontwerp daadwerkelijk in productie is genomen, en binnenkort als applicatie op de markt verschijnt. Prijs; nog niet bekend. cargocollective.com

Johns Phone

Nu smartphones de standaard zijn geworden gebruiken we de telefoon op een totaal andere manier dan pakweg vijf jaar geleden. Waar is de tijd gebleven dat je onderweg tenminste even afgesloten was van je mailbox en sociale netwerk. Een tijd dat je niet constant iedereen moet vragen of hij dat type snoertje heeft omdat je het apparaat wekelijks in plaats van dagelijks in het stopcontact stak? John’s Phone is hierop het antwoord. Een telefoon waarmee je alleen kunt bellen en die een stand by tijd heeft van minstens 3 weken! Het toestel heeft een strak design en komt in een aantal flitsende kleuren. De enige extra tool die het apparaat bezit is een pen en een adressenboekje. Dat wordt weer ouderwets nummers schrijven wanneer je in de club staat.

Prijs €79,95 www.freshcotton.com

james worthy 51 Beeld 310K

Vandaag wil ik het hebben over het dj-meisje. Zo’n kittig geklede tante die, terwijl ze de dj gebiologeerd aangaapt, wellustig tegen het podium aanschuurt met haar net niet minderjarige achterwerk. Lurkend aan een rietje, slordig, de druppels wodka abseilen in de richting van haar decolleté. Het dj-meisje, godverdomme. Haar gedrag stoort mij namelijk al jaren. Ik stoor me overigens niet aan het onwaardige gedrag of de doorsnee sletterigheid, maar aan de supersterstatus van plaatselijke dj’s.

vrouw uit Purmerend met hele grote borsten. ‘Moet je deze sfeer nou voelen, dit is toch prachtig? Dj’s zijn een soort ME-busjes, ze bepalen de sfeer.’ aldus een vrouw uit Diemen met iets minder grote borsten.

Ik snap het nu een beetje. Vrouwen hebben dus met dj’s wat wij mannen met barvrouwen hebben. Zet een vrouw achter een bar en ze is opeens aantrekkelijk. Misschien komt het door het tappen, de zorgvuldigheid waarmee ze een cocktail maakt, de neppe glimlach die ze laat zien als je haar een euro fooi geeft of draait het toch gewoon om het simpele feit dat ze een uitdaging is? Een uitdaging ja. Leuke barvrouwen krijgen op een gemiddelde avond zo ontiegelijk veel foute complimentjes naar hun kop geslingerd, dat ze na verloop van tijd een muur van bierviltjes om hun hart bouwen. De uitdaging is dus om die muur van bierviltjes te slopen, haar hart te stelen en om daarna voor de rest van je leven gratis bij haar te kunnen drinken natuurlijk.

De moderne plaatjesdraaier staat niet meer op een podium, hij staat op een altaar. Omringd door mensen die willen laten zien dat ze hem, deze mixende halfgod met een Spaans klinkende artiestennaam, kennen. Of ik jaloers ben? Het boek Exodus zegt in de tien geboden: ‘zet uw zinnen niet op het huis van een ander, en evenmin op zijn vrouw, op zijn slaaf, zijn slavin, zijn rund of zijn ezel, of wat hem ook maar toebehoort.’ Ja, ik ben godsgruwelijk jaloers. Dat slavinnetje is van mij, ik heb die wodka voor haar gekocht.

Terwijl de dj doorgaat met zijn sekteleider-act loop ik op een barvrouw af. Ze heeft stijl zwart haar en een lila haarband die perfect bij haar Wat zien vrouwen toch in dj’s? Wat is er zo opwindend aan een volwas- zigeuneroorbellen past. Ze heeft iets Bulgaars en dat is best raar aansen vent met muzikale oorwarmers op? Ik ben het maar gewoon gaan gezien ik nog nooit een Bulgaarse vrouw heb gezien. ‘Hoi ik ben James.’ vragen. ‘Ze bezitten de nacht. Dj’s hebben de touwtjes van mijn luxa- ‘Wat?’ ‘Je hebt iets Bulgaars, ik ben dol op je James Bond-spion uitstraflex in handen, ik ga pas slapen als zij willen dat ik ga slapen.’ aldus een ling.’ ‘Wat?’ ‘Ik ben dj.’ ‘O hoi, ik ben Aafke.’ Bah, walgelijke kut dj’s.

blueprint label 52 Tekst alfred bos

R&S

Geen danslabel is zo legendarisch als het Belgische R&S. Het ging van start toen de (electronische) popmuziek uit België qua vernieuwingsdrang en invloed wereldwijd piekte en de house revolutie in Europa en Noord-Amerika om zich heen begon te grijpen. Als herkenbaar baken en kwaliteitskeurmerk vervulde R&S een cruciale voortrekkersrol.

Het label introduceerde een reeks jonge talenten aan het publiek en was niet eenkennig qua voorkeur of muziekstijl. Van proto-gabber (Joey Beltram) tot ambient (Biosphere), R&S maakte zich er warm voor. Na enkele jaren van afwezigheid is het label opnieuw actief. Het afgelopen jaar presenteerde R&S jonge dubstep talenten als James Blake en Pariah. Het vuur is opnieuw opgelaaid.

R&S staat voor Renaat & Sabine Vandepapeliere, voormalig kappersechtpaar te Gent. Renaat Vandepapeliere (1957) had na ruim tien jaar lang ijsbreker te hebben gespeeld zijn plezier in het werk verloren, toen hij in 2001 de stekker uit het label trok. Het label werd in 2006 opnieuw geactiveerd, onder zakelijke leiding van een ingehuurde kracht.

Het leidde nergens toe. Sinds 2009 is Vandepapeliere weer actief bij R&S betrokken en zie, er liggen weer innovatieve releases met het gekende, van Ferrari geleende R&S logo in de winkel. DJBroadcast belt met Gent en treft een herboren Renaat aan de lijn. Hij is bezig zijn levensdroom te vervullen: werken met een rockband. Hij heeft het debuutalbum van de Ierse band The Plea in voorbereiding. R&S en rock?

“We zullen altijd vernieuwende muziek ondersteunen, voor de rest van mijn leven – ik ga niet meer weg;” zegt Vandepapeliere. Hij heeft ook een mededeling voor de aanhang van toen: “R&S is meer dan alleen electronica. Het werken met een goeie rockband heeft me opnieuw in vuur en vlam gezet. En als ik morgen een goeie jazzband tegenkom, dan doe ik het! Nu gaat niemand me meer iets in de weg leggen.”

DJB: R&S was twintig jaar geleden het belangrijkste danslabel ter wereld. Na een aantal jaren weg te zijn geweest, heb je R&S opnieuw geactiveerd. Wat heeft je doen besluiten het label te reanimeren?

“Daar waren meerdere redenen voor. Rond 2001 had ik er genoeg van en heb ik de stekker eruit getrokken. Tijdens die sabbathical, die zo’n acht jaar geduurd heeft, kreeg ik veel mails met de vraag: Waarom begin je niet opnieuw? Ik heb daar nooit op gereageerd. Maar de vraag bleef en het werd me duidelijk dat R&S een grote reputatie had en een sterke merknaam was, iets wat ik me eerlijk gezegd nooit gerealiseerd had. Uiteindelijk heb ik ‘ja’ gezegd, op voorwaarde dat ik niet de dagelijkse leiding van het label op me hoefde te nemen. Ik luister nog steeds dagelijks naar muziek, maar van techno had ik een beetje genoeg.”

DJB: Waarom heb je er indertijd de stekker uitgetrokken?

“Ik had er genoeg van. We hadden als onafhankelijk label twee joint ventures, de eerste met Sony. Dan word je vanzelf van de muziek weggetrokken en ben je bezig met businessplannen. Moet je prognoses maken en ik ben geen helderziende. Daarnaast hadden we een joint venture met PIAS, want ik wilde de catalogus van R&S verder opentrekken en me niet uitsluitend op dansmuziek richten, maar ook op bijvoorbeeld indie rock. Ik ben een muziekfan, ik wil mijn instinct volgen. Daar

kwam bij dat een aantal producers – ik noem ze geen ‘artiesten’ want dat is in mijn optiek toch iets anders – gingen opspelen. Je brengt ze van niets tot iets en vervolgens krijg je te maken met managers en juristen die het beter menen te weten. Ik kreeg op een moment een productie voorgelegd die simpelweg niet goed genoeg was om uit te brengen. Ik kreeg te horen dat ik er niets van snapte. Mijn reactie was: Stop! Iedereen krijgt zijn geld en we gaan allemaal naar huis. Dat was het. Ik wilde er niets meer mee te maken hebben.”

DJB: Na ‘11 september’ is de wereld veranderd en dus ook de danswereld. De mentaliteit van, zeg, 1991 was bijna op slag verdwenen. Heb jij dat ook zo ervaren?

“De mentaliteit veranderde sterk. Het werd corporate. De superster dj kwam op. De muziek ging zichzelf herhalen. Ik noemde het hamburgertechno, nog steeds trouwens. Het is dodelijk saai. Ze hebben allemaal van die Ableton programmaatjes en je hoort het van honderdduizend kilometer ver. Daar heeft vooral techno mee te kampen. Minimal vond ik de grootste grap die er bestaan heeft. Ik ben niet geïnteresseerd.

Dan haak ik af.”

DJB: Toch ben je opnieuw begonnen en, als ik je zo hoor praten, brandt het vuur weer. Hoe is dat gekomen?

“De belangrijkste trigger was een luisterervaring achter de computer, in 2009. Ik wilde al langer met een rockband werken en Sabine en ik zaten elk achter onze computer muziek te scannen op internet toen Sabine me iets bijzonders liet horen. Mijn reactie: wat is dát? In één klap was de opwinding van vroeger weer terug. Dat was The Plea, een Ierse rockband. Nog geen twee minuten later ontdek ik een andere Ierse groep, The Chakras. Ik mailde ze: zijn jullie nog vrij? Nee, ze hadden al een platencontract, maar hun manager bleek David Boyd te zijn.

Een van mijn idolen in de rockwereld, een icoon! De man die in de jaren ’90 The Verve, Smashing Pumpkins en Placebo voor Virgin had ontdekt en vastgelegd. Ik heb David gebeld en ik heb hem kunnen overtuigen.

Twee jaar later zijn The Chakras ook bij R&S onder contract – dat is na The Plea onze tweede rockband – en David maakt deel uit van het R&S team. Hoe kun je het bedenken! Dat is een LSD trip.”

DJB: Dus je bent nog steeds op zoek naar goede muziek?

“De dagelijkse gang van zaken wordt uitgevoerd door twee jonge gasten: Dan, een soort jongere kopie van mezelf, en Andy. Die zitten er bovenop, ze hebben er bijvoorbeeld voor gezorgd dat James Blake via R&S muziek heeft uitgebracht. Ik luister mee, maar zij hebben 99 komma 9 procent vrijheid. De enige restrictie is: Als ik vind dat iets echt niet kan, dan is het ‘nee’. Dat is nog niet gebeurd.”

DJB: We kennen je als de man met de haarfijne neus voor kwaliteitsdance. Vanwaar je huidige belangstelling voor rockmuziek?

“Ik ben 53 jaar. Ik ben opgegroeid met Jimi Hendrix, met de Stones, Pink Floyd, Motown. Ik ben verder gegaan in jazz. Mijn muziekbelangstelling dekt het hele spectrum. Ik luister ’s middags naar kamermuziek, ’s avonds naar Metallica en eindig in een dubstep club. Dat kan zo maar

“Minimal vond ik de grootste grap die er bestaan heeft”

gebeuren. Voor mij heeft elke muziek zijn tijd en zijn plaats. Ik heb er geen moeite mee om te switchen. Dat is interesse. Ik wil ook veel leren, zoals ik nu leer over het werken met een rockband. Daar komt zoveel meer bij kijken dan bij dansmuziek. Er zijn veel meer mensen bij een release betrokken.”

DJB: Dan is het R&S label een prachtige praktijkcursus ‘Hoe werkt de muziekindustrie en hoe overleef ik zeperds zowel als succes?’ voor je geweest, niet?

“Ik heb het in de praktijk geleerd, vooral door fouten te maken. En ik heb de afgelopen twee jaar ook gemerkt dat de naam R&S iets betekent, want toen ik me in de rockwereld ging bewegen zijn er veel deuren voor me open gegaan omdat men me nog kende van R&S. Daar ben ik me nooit van bewust geweest, ik ben maar een simpele Gentse jongen.

Ik heb nooit stil gestaan bij ons succes uit jaren ’90. Mijn houding was altijd: morgen kan het over zijn. Ik leefde in het moment. En nu, met The Plea, voel ik me als een klein kind die alles terug ontdekt. Ik werk met legendarische namen uit de rockgeschiedenis – Storm Thorgerson, de ontwerper van Pink Floyd, doet bijvoorbeeld de hoes van het debuutalbum van The Plea – en ik hoor zoveel anecdotes, zoveel verhalen. Je loopt de geschiedenis binnen. Binnen de electronica vind ik dubstep heel boeiend. Drum ’n bass vond ik indertijd de laatste vernieuwing binnen de electronische muziek. Dat was de waakvlam terug aangestoken en zo voelt dubstep voor mij ook. Het zal op den duur een cliché van zichzelf worden, dat is normaal – let op, dat is geen kritiek, hè. Ik wil R&S niet terugplaatsen in de tijd. Mensen als James Blake, Pariah en Floating Point bewandelen andere wegen. Ik heb het rare gevoel dat een paar van die mannen erg ver zullen gaan komen. Let op Pariah, dat is een 20-jarige producer uit Londen die nog op de universiteit zit. Hij is James twee, zijn debuutrelease op R&S is laaiend ontvangen. En we hebben Vondelpark, avontuurlijke electronica uit Londen.”

DJB: Met de fijne neus voor nieuwe talent is na al die jaren nog steeds niets mis, zo blijkt...

“We zijn bereid om risico’s te nemen en om jonge mensen vrijheid te geven. Ik kan niet uitleggen hoe ‘mijn neus’ werkt. Iets zegt me dat er met die mannen iets aan de hand is. En mijn houding als A&R manager is: laat ze hun gang gaan, ga je niet met muziek bemoeien – wat de meeste A&R managers wel doen. Die gaan sturen. Ik blijf er vanaf. Geef die jonge mensen een platform om te groeien. Dat is onze toekomst.”

DJB: In de acht jaar dat je er tussenuit was is de muziekindustrie ingrijpend veranderd. Is het er op vooruit gegaan of is het minder geworden?

“Ik ga daar geen commentaar op leveren. Het is een natuurlijke evolutie. We zullen ons moeten aanpassen. Er zal altijd muziek geconsumeerd worden, alleen de manier waarop verandert. Al het andere is geouwehoer van oude mannen in de muziekindustrie die moeten stoppen. Vandaag nog het liefst.”

Het debuutalbum van The Plea zal later dit jaar via R&S verschijnen. www.r&srecords.com

53

Tip 14 Snowbombing @ Mayrhoffen

Oostenrijk, maandag 4 tot zondag 9april Je moet je perceptie van een festival een beetje bijstellen. Maar wanneer je het feit verwerkt hebt dat het groene gras heeft plaats gemaakt voor een wit pak sneeuw en een minirokje in een dikke ski broek is omgetoverd, is het gewoon goed. Zeker met de imponerende line-up met ondermeer The Prodigy, Magnetic Man, Carl Craig, Aeroplane, Ramadanman en Toddla T.

Tip 08 Awakenings @ Maassilo

Rotterdam, zaterdag 12 maart Monumental brengt haar paradepaard in maart onder in Rotjeknor. Zoals je bij Awakenings gewend bent zijn vele grote jongens uit het vakgebied opgetrommeld. Zo tref je ondermeer Marcel Dettmann, Sandwell District, James Holden, Chris Liebing, Mathias Kaden en Karotte aan.

Tip 11 Twidl XL @ Metropool

Hengelo, vrijdag 1 april Op de Twidl XL feesten worden regelmatig grootheden uit de nationale dancescene uitgenodigd. Zo kwam onlangs het Utrechtse collectief Nobody Beats The Drum over de vloer en is het deze editie tijd voor de Rotterdamse techno producer en dj Speedy J.

...................................................................................

Tip 12 Time Warp @ Maimarkthalle

Manheim (Duitsland), zaterdag 2 april Van 19.00 tot 12.00 uur in de ochtend zullen befaamde dj’s uit met name de Germaanse technoscene acte du presence geven. Natuurlijk kun je dit jaar weer terecht voor het bekende repertoire, de lange dj sets van Richie, Ricardo, Sven en Carl. Verder zijn er ook een aantal live-sets van ondermeer Laurent Garnier en Henrik Schwarz.

...................................................................................

Tip 06 Closer @ Klinch, Melkweg

Amsterdam, vrijdag 11 maart De nieuwe clubavond Closer dat onder de Klinch vlag valt komt met een van de grootste sterren in het electronica slash neo-trance scene. Het is namelijk de Duitser Pantha du Prince die zijn opwachting zal gaan maken.

Verder komt de Brit Midland langs en is Jorn Liefdeshuis present.

...................................................................................

Tip 10 World Minimal Music Festival @ Muziekgebouw aan ’t IJ

Amsterdam, woensdag 30 maart tot zondag 3 april Dompel je onder in het universum van de Steve Reich’s, Terry Riley’s en Philip Glass’s van de wereld. Het hoog aangeschreven festival zal in Amsterdam en in het Eindhovense Muziekgebouw Frits Philips, een breed palet van minimale composities en muziekprojecten ten gehoren brengen. Naast verschillende muzikale uitvoeringen zijn tevens beeldend werk, dans en film in de programmering opgenomen. Ondermeer Asko|Schönberg, Lunapark, Champ d’Action zijn te bewonderen.

...................................................................................

Tip 09 Midnight Freaks @ Air

Amsterdam, zaterdag 19 maart Het Franse duo Nôze komt langs in de Air. Het duo – dat zelden op serieus gedrag te betrappen valt, brengen hun nieuwe album Dring uit. Dit heugelijke feit wordt gevierd in de vorm van een wereld tournee.

Tip 17 May Day @ Westfalenhallen

Dortmund (Duitsland) zaterdag 30 april Nederlandse liefhebbers van trance, club, techno en hardstyle komen weer te samen in Dortmund. Deels om de oranje gekte aan zich voor bij te laten gaan , maar vooral voor de enorme line-up met ondermeer Sven Väth, Jeff Mills, DJ Rush, Anthony Rother, Showtec en Paul van Dyk te aanschouwen.

...................................................................................

Tip 16 Drift @ Doornroosje

Nijmegen, donderdag 21 april Neem alvast een vakantiedag voor de vrijdag erna op. Objectivity labelbaas Dennis Ferrer zal namelijk op de donderdag zijn platenkoffertje met zijn fijne handelswaar uit New Yersy meenemen. House in de mix met techno en andere toffe oude plaatjes die zijn ouders vroeger in de jukebox nog afspeelden, dat is wat Ferrer tot een begenadigd dj maakt.

Verder is Legowelt present, das ook niet mis.

...................................................................................

Tip 15 Motel Mozaïque @ verschillende lokaties

Rotterdam, van donderdag 7 tot zondag 10 april Het meerkunsten festival vind ook dit jaar weer haar doorgang. De programmering staat weer vol met artiesten uit het elektronische en alternatieve segment. Enkele tips om zeker te checken zijn Belle and Sebasian, Dan Deacon, Darkstar, No Age, Lykke Li en Battles.

...................................................................................

...................................................................................

...................................................................................

...................................................................................

Tip 13 Swipe @ Tivoli de Helling

Utrecht, zaterdag 2 april De Autonomic club avond wordt naar Utrecht gehaald. De Britse heren achter dit concept Instra:mental en dBridge (voormalig lid Bad Company) zullen allebei een gig verzorgen. Het publiek wordt opgewarmd door Freek Fabricius.

Tip 07 Paradise 20 @ Cafe D’anvers

Antwerpen (Belgie), vrijdag 11 maart DJ grootheid Laurent Garnier zal een optreden verzorgen in de club te midden in de buurt van de fonkelende rode lantarentjes. Met zijn Project LBS Live Sessions zal hij een optreden verzorgen met zijn maatjes Scan X en Benjamin Rippert.

Tip 05 5 Days Off @ Paradiso en Melkweg

Amsterdam, van woensdag 2 tot zondag 6 maart In de twee beroemde poptempels van Amsterdam, en over andere locaties in de stad zoals het Instituut voor de Mediakunst, zal 5 dagen lang cutting edge muziek te horen zijn. Ondermeer Caribou, Hercules And Love Affair, Kyle Hall, Kode9, Hudson Mohawke en Joy Orbinson zijn te bewonderen.

...................................................................................

Tip 04 Source On Ice @ Down Under

Nieuwegein, zaterdag 26 februari Source heeft weer een fraai affiche neergezet voor haar winter festival.

Ondermeer Floating Points, Kyle Hall, Scuba, Serge, Speedy J, Melon en Dollkraut staan op de bühne.

...................................................................................

Tip 03 Imprint @ Trouw

Amsterdam, zaterdag 26 februari In de verdieping vindt de album release party plaats rond het nieuwe album van Steffi – Yours & Mine. Haar geweldige album wordt uitgebracht via het gerenommeerde Ostgut Ton. Het label waar ook Marcel Fengler nauwe banden mee onderhoudt. Hij zal in de Trouw een gig verzorgen.

Verder Dexter, Sandrien en Virginia.

...................................................................................

Tip 02 Disco 3000 @ Paradiso

Amsterdam, vrijdag 25 februari 2011 De Amerikaanse dj en edit legende Danny Krivit komt over. De beste man is al 40 jaar actief als dj en draaide in heilig verklaarde clubs als de Paradise Garage. Momenteel heeft hij zijn eigen clubconcept 718 Sessions.

Hij wordt deze avond bijgestaan door Antal, I-F en Jan van Kampen.

...................................................................................

Tip 01 Gem Sessions Winter/Spring Tour@ Factory 010

Rotterdam, zaterdag 19 februari Everybody on the night train. Het label van Secret Cinema gaat weer langs de clubs touren. Natuurijk met de bekende gezichten uit de Gem stal en zo hier en daar een grote naam van buiten. Op deze editie zijn het enkel residents only met de labelbaas hemzelf, Egbert, Remy, Peter Horrevorts en Roger Martinez.

55 Tekst Tom van haaren Beeld Karimo

weekendwijzer februari - maart

djb2b 57 Tekst Michael OUdman

Automatiseer met BookYou Wanneer je werkzaam bent in de muziekscene, kunnen randzaken meer tijd kosten dan gewenst. Facturatie, klantencontacten, agenda beheer; Allemaal zaken die noodzakelijk zijn, maar zeer tijdrovend.

BookYou komt met een oplossing voor de entertainment branche die zowel tijd als geld bespaard.

en Magma Agency in de portefeuille. Dat het programma volledig in het Engels beschikbaar is, komt een eventuele internationale uitbreiding ten goede.

In het kort is BookYou een web-based applicatie die er voor zorgt dat er een flinke last van je schouders komt te vallen, door zo veel mogelijk zaken te automatiseren. Dit betreft onder andere facturatie, beschikbaarheid, betalingsherinneringen enzovoorts. Als je zelf de paar dingen die je nog in moet vullen goed bijhoudt, wordt er niets aan het toeval overgelaten. Handig. Ik bezoek het kantoor van het jonge bedrijf, waar ik uitleg krijg over het programma, en live zowel het gebruiksgemak als de interface kan aanschouwen.

De onderdelen waaruit BookYou wordt opgebouwd is uniek. “Er zijn bedrijven die een agenda aanbieden, bedrijven die boekhoudingsoftware aanbieden, en bedrijven die websites bouwen. In onze applicatie zijn deze drie onderdelen gecombineerd” legt Iris uit. Deze onderdelen werken op een handige manier met elkaar samen, waardoor je ook een duidelijker inzicht hebt in je bedrijfsgegevens. Er is een bewuste keuze gemaakt voor een web-based applicatie. “We richten ons voornamelijk op de dancesector, een branche die altijd onderweg is. Zij hebben niets aan een programma wat thuis op je computer geïnstalleerd staat. Je moet ten allen tijde bij al je gegevens kunnen.”

“BookYou is een software applicatie gericht op artiesten, agencies en toeleveranciers. Eigenlijk voor iedereen binnen de entertainment wereld met een te boeken dienst of product”, zegt Iris Heuer. “Met BookYou handel je van A tot Z je hele boekingsproces af. Van offerte tot follow up. Alles wat er te automatiseren valt, kan worden geautomatiseerd. Mailings, facturen, contracten, overal is aan gedacht.” Dat betekent dus dat je geen bureaus volgeplakt met post-its of krabbeltjes in je agenda meer nodig hebt. Er zal desgewenst automatisch een betalingsherinnering verzonden worden. Het enige wat je zelf hoeft te doen is op tijd in het systeem aanvullen wanneer er wijzigingen zijn.

Het bijzondere aan BookYou is de mogelijkheid om een webshop functionaliteit te koppelen aan je eigen website. Jouw klanten kunnen dan via jouw website direct een aanvraag of optie plaatsen. Desgewenst kun je het systeem hierop direct een offerte laten verzenden. Zodra deze bevestigd wordt, wordt er automatisch een contract of een bevestiging opgesteld in PDF formaat. Uiteraard geheel in je eigen huisstijl. De bovengenoemde webshop functionaliteit is op twee manieren te gebruiken: Via een widget kun je dit embedden op je eigen site, maar je kunt ook met de website tool je eigen website maken. Tevens wordt er door de applicatie een koppeling gemaakt met social media.

Het idee van dit programma is afkomstig van Mark Vink, die zelf al jaren actief is als dj. “Het is ontstaan vanuit de vraag naar efficientie in de proffesionele boekingsmarkt. Met die vraag in het achterhoofd is BookYou in ontwikkeling gegaan. Meer efficiëntie betekent meer tijdswinst.” Het resultaat is een custom made pakket, waarvan je op deze pagina’s een aantal screenshots kunt zien. Het bedrijf zit nog in de startfase maar heeft al wel klanten als Gem Bookings, Misc Agency

Gebaseerd op de hoeveelheid diensten of producten wordt de prijs bepaald, dit is mogelijk vanaf 25 euro ex btw. Geïnteresseerden kunnen zich aanmelden voor een gratis trial. Gebruik bij het aanmaken van je gratis trial de actiecode van DJBroadcast: DJB2011. Iedere 15de inschrijving ontvangt een half jaar gratis BookYou. www.bookyou.com

5 days off spoorboekje 58 Tekst Michael Oudman

Er zijn – buiten het festival seizoen om – twee Nederlandse evenementen waarna de hele Nederlandse dancescene collectief een week ziek is. In het najaar is dat Amsterdam Dance Event, en in het voorjaar is dat 5 Days Off. Omdat het bijna voorjaar is, en 5 Days Off niet heel lang meer op zich laat wachten, neemt DJBroadcast een duik in het programma, en zet een aantal essentiële acts voor je op een rij. Die acts kun je dan van twee tot en met zes maart gaan bekijken rond het Amsterdamse Leidseplein. De plek die de Melkweg en Paradiso al jaren tot hun thuisbasis rekenen. Gelukkig betekent dat, dat je elke dag heen en weer kunt lopen tussen beide locaties.

Tip 01 Caribou @ Closer, woensdag 2 maart, Melkweg

De muziek van de Canadees is ons allen niet onbekend. Zijn dj sets zijn echter een stuk minder bekend bij ‘het grote publiek’.

Genoeg reden om eens te gaan bekijken en beluisteren wat de man in zijn platentas met zich meesjouwt.

Tip 07 Steffen Bennemann @ donderdag 3 maart, Melkweg

Een van de drijvende krachten achter het ondertussen immens populair geworden Nachtdigital festival. Er zijn zoveel Nederlanders die liever geen Nederlanders op festival tegenkomen, dat het daar inmiddels stikt van de Nederlanders. Hoe dan ook, de man ................................................................................... staat bekend om dromerige sets, waar pop muziek feilloos gecombineerd wordt met techno en house.

Tip 02 Gold Panda @ Closer, woensdag 2 maart, Melkweg ...................................................................................

We featuren hem verderop in het blad. Leuk, om over te lezen, maar het aller leukste is natuurlijk om een artiest in zijn na- Tip 08 John Roberts @ donderdag 3 maart, Melkweg tuurlijk habitat te gaan bekijken. Een gouden panda is nog zeldza- Man wat zijn we onder de indruk van zijn album Glass Eights. mer dan een reuze panda. Laat deze mogelijkheid om oog in oog te Het duurde twee keer luisteren voordat het tot ons doordrong, maar komen staan met Gold Panda dus niet schieten. ondertussen zijn we het album van de enige niet-Duitser die op Dial ................................................................................... een album mocht uitbrengen nog steeds niet zat. Als dj kan hij zijn mannetje staan, maar we hebben ook hoge verwachtingen van de Tip 03 Teebs @ Closer, woensdag 2 maart, Melkweg liveset die hij zal verzorgen tijdens 5 Days Off.

We hadden in het vorige nummer nog een vraaggesprek ................................................................................... met de creatieve duizendpoot die aan de Amerikaanse West Coast woont. Hij noemde zich toen nog een soort kluizenaar, maar tijdens Tip 09 The Benelux @ vrijdag 4 maart, Paradiso 5 Days Off durft hij toch uit zijn vertrouwde omgeving te komen. Als Het hoge ogen gooiende Non Records heeft ook het bandje zijn optreden net zo mooi is als zijn album, dan kun je jezelf wel voor The Benelux onder haar vleugels. Meer pop-rock dan dance, maar je kop slaan als je dit mist. desondanks erg goed, en prima passend bij de rest van de artiesten ................................................................................... op Non. Als het live-optreden net zo goed is als de tracks en de clips, zit dit wel snor.

Tip 04 Rusko @ woensdag 2 maart, Paradiso ...................................................................................

Weinig subtiele dubstep van deze in Leeds geboren Londenaar. Voor de mensen die alles wat er in de Melkweg gebeurd mooi Tip 10 Crystal Fighters @ vrijdag 4 maart, Paradiso vinden, maar toch even wat energie kwijt willen.

Het is bandjes avond in Paradiso, deze vrijdag. Daarom is ................................................................................... ook het Spaanse Crystal Fighters uitgenodigd. Glo-fi in vol ornaat.

Gaat dat zien.

Tip 05 Ellen Allien @ donderdag 3 maart, Melkweg ...................................................................................

Ellen Allien kennen we ondertussen best goed, maar wanneer ze samen met de visuele kunstenaars van Pfadfinderei de Tip 11 Digital Mystikz @ DMZ, vrijdag 4 maart, Melkweg ruimte krijgt om de Melkweg om te toveren tot een klein BPitch Con- Coki & Mala zijn Digital Mystikz. En samen organiseren ze al trol universum is dat het noemen meer dan waard. jaren de DMZ avonden die dubstep hebben doen uitgroeien tot wat ................................................................................... het nu is. Muziek komt altijd op de eerste plaats bij dit duo dat ooit de weg plaveide voor iedereen die dubstep interessant vond.

Tip 06 Axel Boman @ donderdag 3 maart, Melkweg ...................................................................................

Deze Zweed is langzaam bezig om de harten van Nederlandse clubbers genadeloos te stelen. Om ze daarna nooit meer terug te Tip 12 Darkstar @ DMZ, vrijdag 4 maart, Melkweg geven. Waar Scandinavië vooral bekend staat om óf stevige techno, Afgelopen jaar leverde Darkstar met North een prachtig óf zoete pop folk, óf cosmic disco, komt Axel Boman met vette, album af op Hyperdub. Niet zo duister als zijn naam doet vermoediepe, house op de proppen. Niet voor niets is de man geadopteerd den. Het trio zal tijdens 5 Days Off laten horen dat dubstep slechts door Dj Koze’s Pampa label. een leidraad is.

................................................................................... ...................................................................................

Caribou

Kode 9

Tip 13 Kode9 & The Spaceape @ DMZ, vrijdag 4 maart, Melkweg

Kode9 is de eigenaar van het Hyperdub Label, en zo lijkt de cirkel ineens rond. Samen met The Spaceape zal hij een liveset verzorgen. Het hoofdingrediënt? Trommelvlies verscheurende bassen. Must see. Op dezelfde avond zal Kode9 overigens nog een djset draaien.

...................................................................................

Tip 14 Joy Orbison @ Colors, zaterdag 5 maart, Paradiso

Joy Orbison weet hoe hij de meisjes aan het dansen krijgt met een kruising van dubstep, jungle, techno en house. Geen onbelangrijke competentie, als je het ons vraagt. Tijdens 5 Days Off geeft hij acte de presence op de Colors avond, van Cinnaman, Volcmar Lammers en Lukas Nieuwenhuijsen.

...................................................................................

Tip 15 Presk @ Colors, zaterdag 5 maart, Paradiso

Even verderop tippen we hem als één van de opkomende artiesten van dit jaar. Met een gig op 5 Days Off zit het er inderdaad aan te komen voor Pieter Willems. Ook zijn debuutrelease laat niet lang meer op zich wachten. Wij zijn in elk geval gevallen voor zijn geluid, dat tussen dubstep en UK Funky hangt. Genoeg reden om zijn liveset op 5 Days Off te checken.

...................................................................................

Tip 16 Awanto3 @ Colors, zaterdag 5 maart, Paradiso

Steven de Peven met een nieuw alter ego. Met een uitverkochte release op Rush Hour kun je best zeggen dat het weer een schot in de roos is. Lekkere trage house met een ziel van hoog muzikaal niveau. Verwacht een set die ook uitstapjes naar beats en UK Funky zal maken.

...................................................................................

Tip 17 Hercules and Love Affair @ Foxes and Wolves,

zaterdag 5 maart, Melkweg Met een nieuw album – dat overigens niet door iedereen even positief gewaardeerd wordt – en een nieuwe formatie is Hercules and Love Affair helemaal fris. Het flamboyante gezelschap verdient de aandacht, en als ze My House doen, dan kan de avond eigenlijk niet meer stuk.

...................................................................................

Tip 18 Hudson Mohawke @ Modeselektion, zondag 6 maart, Paradiso

Nogal een inkopper qua tip, maar er zijn nog steeds mensen die de jonge Brit niet in levende lijve hebben kunnen aanschouwen.

Mierzoete beats van deze FlyLo generatiegenoot. Met een debuutalbum op Warp kun je best spreken van een talent.

...................................................................................

Tip 19 Siriusmo @ Modeselektion, zondag 6 maart, Paradiso

Voor velen een verrassing, het nieuwe album dat op het Monkeytown label van Modeselektion uit kwam. Slechts zelden is de man live te aanschouwen, zorg dus dat je deze niet mist. Cut en paste electro zonder plat te zijn. Erg dope. Collagemuziek op zijn best.

...................................................................................

Tip 20 Apparat @ Modeselektion, zondag 6 maart, Paradiso

Op een Modeselektion avond mag Apparat eigenlijk niet missen. Soms zijn ze gedrieën namelijk Moderat, u weet wel.

................................................................................... www.5daysoff.nl

djb files 62 Tekst Aron Friedman Beeld Piet Parra

Tien jaar volgens Steven de Peven

Rednose Distrikt bestaat tien jaar. Steven de Peven vertelt over het ontstaan, de hoogte- en de dieptepunten van het Amsterdamse collectief, dat sinds 2000 een hoop stof heeft doen opwaaien in binnenen buitenland. Een openhartig verhaal over rebelsheid, writer’s block en vliegende neuzen.

Sint Maartensvlotbrug, in West-Friesland. Daar leerde ik marsen spelen, iedere week. Soms gingen we daar dan mee optreden. Hoe ouder ik werd hoe meer ik er een pishekel aan kreeg; aan klassieke muziek in het algemeen. Ik neigde steeds meer het plaatjes diggen van mijn ooms. Zij gaven mij electric boogie platen als ik er om vroeg. In mijn vaders enorme platenarchief stonden maar twee platen die me echt Kun je je nog het eerste moment herinneren dat je muzikant wilde wat deden: eentje van Dave Brubeck en eentje van Django Reinhardt. worden?

Toen begon ik langzaamaan te snappen waar ik wel van hield: jazz.

Van kinds af aan werd ik bedolven onder muziek. Mijn vader speelde hobo; een klassiek rietinstrument, één van de moeilijkste om te be- Hoe heeft zich dat vervolgens vertaald naar muziek? spelen, maar ook één van de pijnlijkste aan je oren. Als ik naar mijn Naast de platen die ik van mijn ooms kreeg, kwamen er steeds meer plavaders familie ging, kwam ik in een omgeving terecht met alleen maar ten bij die ik zelf verzamelde. Mijn eerste zelfgekochte album was van Bach, Mozart, Händel en Satie. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik me daar- Stetsasonic – Talkin’ All That Jazz (1988, red.). Ik kreeg toen jeuk: daar aan ging ergeren. De ooms aan mijn moeders kant hadden een drive-in wilde ik wat mee doen. Saxofoon vond ik steeds minder leuk worden. Ik show. Daar voelde ik me veel meer in mijn sas. Ik kwam er in aanraking kroop veel liever bij vriendjes thuis achter het drumstel. Rhythms wermet draaitafels en platen van The Beatles en Grandmaster Flash. Bij den belangrijker dan melodie. Dat is eigenlijk altijd wel gebleven. mijn ouders thuis was het geen kwestie of je wel of niet muzikant werd, het werd je gewoon opgelegd: 'Je gaat wel een instrument bespelen.'

Hoe ben je uiteindelijk begonnen met draaien?

Mijn eerste residency was bij Bar Dancing Piranha in Den Helder. Dat Welk instrument werd dat? was een soort visserskroeg waar voornamelijk vissers, hoeren en De saxofoon, omdat ik toch niet echt iets klassieks wilde. Het zag er pooiers rondliepen. Ze kregen een mixtape van mij in handen en vonook wat blitser uit. Maar acht jaar later had ik vreselijke spijt ervan. Ik den die wel mooi, dus werd ik gevraagd als vaste dj. Anderhalf jaar lang werd eigenlijk verplicht tot muziekles. ben ik van vrijdag tot en met zondag naar Den Helder afgereisd. Als ik klaar was met draaien, kon ik direct naar boven om te slapen om de Is dat niet verschrikkelijk demotiverend als kind? volgende dag gewekt te worden met een bloody Mary. In de klas zat Ja, dat was dubbel. Partituren die ik moest spelen waren dood- en ik alleen maar te slapen. Dat was het einde van mijn academische cardoodsaai. Op mijn twaalfde zat ik op een harmonie in de buurt van rière. Ik ben toen echt vol voor de muziek gegaan.

Wat gebeurde er na de Piranha?

Ik raakte ook steeds meer in de house en techno verzeild, later ook in de breakbeat. Alles evolueerde razendsnel in die jaren, het was alsof je terecht kwam in een tsunami van muziek. In poppodium Atlantis speelde ik op mijn eerste jazzfunk feestjes, maar ik draaide op de meest uiteenlopende feestjes. Ik had mijn technokant, mijn funkkant, mijn jazzkant en mijn soulkant – een wijd spectrum dat eigenlijk altijd is gebleven en uiteindelijk naar Rednose Distrikt heeft geleid.

Hoe ben je in het Amsterdamse uitgaansleven verzeild geraakt?

Ik werd gevraagd om in de clip te spelen van Technohead’s Happy Birthday (1996, red.) te spelen. Daar ontmoette ik Steven Slim, dj en barman van het pasgeopende Vaaghuyzen, de haard waar alles voor ons in Amsterdam begon. Ik had heel erg mijn jazztik en wilde dolgraag een eigen avond. Vaaghuyzen was daarvoor de perfecte plek. Vier jaar lang organiseerde ik daar Jazzadelic op de maandagavond. Ik heb er heel veel mensen ontmoet, waaronder ook Mike en Jacob (Aardvarck en Kid Sublime, red.). Daarna vroeg Kostas Homm mij om zijn woensdagavond over te nemen in Mazzo. Dat werd een groot succes. We kregen iedereen aan het raven op Miles Davis. In Mazzo begon ook het hele Pips:lab verhaal. En met Kid Sublime produceerde ik in diezelfde tijd de eerste beats voor Rednose.

Wat gebeurde er daarna met Rednose en met Kid Sublime?

Aardvarck en ik hebben een paar jaar later met Benny Sings een album opgenomen, wat me er weer een beetje bovenop heeft geholpen. Jacob is gelukkig weer terug en ook wat positiever geworden, maar helaas heb ik nooit meer met hem in de studio gezeten. Misschien komt dat nog wel eens.

Wat was de drijfveer van Rednose Distrikt?

We zaten op dat moment echt in de groei met een hoop andere mensen. Piet Parra was zijn stijltje aan het ontwikkelen. Steeds meer mensen begonnen te snappen waar wij met onze Distrikt mee bezig waren.

Er leefde echt iets in de stad, het had allemaal met elkaar te maken.

We voelden ons als een soort vrije, speelse movement haaks op alle serieuze movements in de muziek. Want vergis je niet: alle organisaties in Amsterdam destijds waren bloedserieus. Rednose Distrikt was voor ons een soort tegenlucht, een beetje swing, een beetje kleur in het uitgaansleven.

In het buitenland werd Iller Dan Je Ouders laaiend ontvangen, maar de Nederlandse pers kon jullie bloed wel drinken. Hoe kwam dat?

Dat had vooral te maken met een heel stom incident, waarbij we op het laatste moment invielen bij Club 3VOOR12 in Desmet Studio s. Muzikaal konden we ons daar nauwelijks op voorbereiden, dus hadden we in de gauwigheid wat Rednose attaché s bij elkaar gegooid, bij wijze van exWaar komt die naam Rednose Distrikt eigenlijk vandaan?

Die heeft te maken met het label dat ik had opgericht, Zephon’s Mom. periment. Zoiets kan twee kanten op gaan: het kan geniaal worden, of Ik vond dat wel een mooi boegbeeld voor een label. In de engelenwereld ontzettend kut. Het werd dus dat laatste. staat Zephon aan de hemelpoort. Hij is zeg maar de A&R manager van De breuk met Jacob had net plaatsgevonden, dus ik had mijn hoofd eide hemel. Maar dan zijn moeder... genlijk helemaal niet bij optreden. Bovendien hadden we ook een soort De platenhoezen van de vijf releases op Zephon’s Mom vormden natuurlijke afkeer van de media in die tijd. De ellende begon toen we samen een stripverhaal. Als illustratie had mijn graffiti-vriend Phillipe in de kleedkamer 3VOOR12-presentator Jaap Boots zaten te pesten.

Paquet een man in een kroeg met een rode clownsneus op. Hij leest Dat was niet okay. Hij haatte ons al voordat we opkwamen. Toen we een krantje en ineens verschijnt Zephon’s moeder aan tafel. Zij pakt vervolgens ook nog de hele show overnamen door de microfoon uit zijn neus af en tovert er een paar vleugels en een mondje aan. De rode zijn handen te grissen, ging het van kwaad tot erger. Omdat we niks neus begint vrolijk te fluiten en vliegt de wijde wereld in. De hoes van hadden voorbereid, kakte het optreden steeds verder in. Uiteindelijk de vijfde en laatste release, de Goodbye EP, laat precies het moment hebben ze ons halverwege afgekapt. Het experiment was mislukt zien dat de neus het raam uit vliegt. Dat was misschien het einde van en we hadden het bij de VPRO volkomen verprutst. De volgende dag het label, maar ook het begin van Rednose Distrikt. De neus is daarna verscheen er een allesvernietigende recensie op 3VOOR12 van Jaap namelijk op pad gegaan en op verschillende mensen gaan zitten, die hij Boots, waarin hij Rednose Distrikt een ‘grote blamage’ noemde. Er stuk voor stuk heeft geïnspireerd. En zo is langzamerhand het Distrikt begon een flinke hetze, waarbij mensen als Kees Heus van Paradiso en Steffi van Klakson het voor ons opnamen. We hadden die avond ook geschapen – allemaal zijn we slachtoffers van dezelfde rooie neus. niks kunnen tonen van onszelf – behalve onze grappen, die eigenlijk heel stom waren. Vanaf dat moment waren we vogelvrij.

Uit wie bestond Rednose Distrikt precies?

Het bestond in eerste instantie uit Kid Sublime en mij. Wij hadden in de studio en daarbuiten een hele goeie chemie. Er waren maar weinig In het buitenland kenden mensen ons van onze platen, niet van onze mensen die ik muzikaal aanvoelde, behalve Kid Sublime en Aardvarck. acties. Nederland kijkt veel meer naar wie je bent, wat je uitstraalt. In Aardvarck was eigenlijk ook op dezelfde manier met muziek bezig als het buitenland is dat minder. Bovendien was de muziek die we maakten ik: techno, house, soul – het maakte hem geen kont uit. Dat brede niet zo interessant voor de Nederlandse popwereld: veel te moeilijk, spectrum was zeldzaam, omdat de meeste Amsterdammers toen in avant-garde, minimalistisch, experimenteel. Eigenlijk zaten we met hokjes bezig waren. Aardvarck had zoveel muzikale bagage, hij was Rednose helemaal niet goed in Nederland. Maar we hadden ook geen de grote inspirator. Kid Sublime en ik bouwden beats, maar Aardvarck grote ambities of een duidelijk marketingplan. draaide met ons mee. Samen voelden we ons een drie-eenheid.

Waarom denk je dat Iller Dan Je Ouders zo’n enorme impact had?

Jacob en ik bouwden met zijn tweeën alle beats voor Iller Dan Je Ou- Door een samenloop van omstandigheden, van factoren die op dat ders (2003, red.). Het was een spannende tijd, waarin alles mogelijk moment aanwezig waren. Het vuur wat nog in Rush Hour en Kindred leek. Maar toen gebeurde er iets met Jacob. Hij had altijd al manisch Spirits laaide. Piet Parra die lekker op dreef was. Jacob en ik die heel depressieve trekjes en kon soms ontzettend hard gaan. Op wereldtour- hard op dreef waren. Het was een hele heftige tijd: iedereen was bezig, nee met Zuco 103 kreeg hij een burnout. Hij werd superdepressief en alles fikte van de energie. Die bol vuur werd samengeperst in Iller Dan raakte zelfs in een psychose. Daar is het fout gegaan. Hij verbrandde Je Ouders. alle bruggen achter zich, inclusief onze vriendschap. En dat alles op de persdag van ons eerste album. Jacob zat toen in een hele gekke trip, Bovendien hadden we een eigen sound, een combinatie van laidback ik snapte helemaal niet waar dat vandaan kwam. Ik was niet bekend en minimalistisch. Die eigenheid had natuurlijk ook te maken met de met manische depressies en trok het me heel persoonlijk aan. Ik was manier waarop we onze muziek maakte. Bijna niemand gebruikte toen er kapot van, alsof er een relatie uitging. Mijn beste makkertje, met wie nog de MPC-2000 sampler. Dat hele album is echt een MPC album. Dat ik de hele wereld over zou gaan, kapot; de hele wereld die we om ons heeft ook ertoe bijgedragen, dat Iller Dan Je Ouders goed viel. Alles was toen al digitaal en wij werden vaak schuin aangekeken als we vertelheen hadden geschapen, kapot. Alles viel in duigen. den dat we alles op de MPC deden. Mensen vonden dat origineel. Maar Gelukkig stond daar Aardvarck, die me er echt doorheen heeft ge- het was gewoon ons medium – en dat is het nog steeds. sleept – niet alleen op muzikaal gebied, maar ook vriendschappelijk. In de daaropvolgende jaren hebben wij een hele hechte band opgebouwd. Zitten jullie weer in de studio?

Toch heeft het me ontzettend veel moeite gekost om terug te klimmen Er ligt materiaal voor twee albums op de plank, maar daar moeten we met Rednose. Ik heb er een jarenlange writer’s block aan overgehou- nog aan sleutelen. Daarnaast ben ik ook gericht op mijn solo-project, den, voelde me volkomen onthand. Ik heb me toen op andere dingen Awanto3. Ik heb eindelijk echt mijn eigen draai gevonden, ik ben weer gericht als Pips:lab. Daar zijn natuurlijk ook een hoop nieuwe dingen uit bovenop de ellende gekomen. In het verleden heb ik nooit solo-platen voortgekomen, maar ik heb mezelf in de studio weer helemaal opnieuw gemaakt, altijd alles in samenwerking. Maar ik snap nu wel de behoefte om solo, ik heb ook meer begrip voor Jacob gekregen. Soms is het goed moeten uitvinden.

om je eigen veren te laten zien. Toch blijft mijn ideaal nog steeds om met gelijkgezinden in de studio te kunnen duiken en samen mooie muziek te maken.

Waarom je eigen veren laten zien onder Awanto3 en niet onder Steven de Peven?

Ik hou van alter ego’s. Steven de Peven voelt niet als een muzikant.

Dat ben ik zelf, en ik ben juist van meerdere markten thuis. Awanto3 is iemand die voor de dansvloer gaat, al wordt zijn muziek door sommigen nog steeds niet als dansbaar gezien. Awanto3 is iemand die in de studio hard gaat op house en ghetto-bass, een uptempo iemand.

Steven de Peven is meer een allround naam voor alles, waaronder ook mijn aanwijsstokjes. Ik voel me daarbij meer mezelf, dj’en en produceren is niet mijn hoofdding. En van Awanto3 wel.

Wat zijn de hoogtepunten – en laagtepunten – van tien jaar Rednose Distrikt?

Voor mij zijn er een paar hoogtepunten. Voornamelijk de ontmoetingen tijdens Jazzadelics met Mike en Jacob; de momenten dat we als drie zwervers verkleed hele opgefokte jazz draaiden in Mazzo en na optredens zo in onze trip zaten dat we daarna de straat opgingen en met onze opgeplakte baarden en zwerversoutfits door het nachtleven struinden.

Dan zijn er de optredens op Lowlands, die beide keren volledig uit de hand liepen: volkomen naar de klote op het podium, stagediven terwijl het niet mocht, kleedkamers verwoesten. Wel een te gekke sfeer, maar vanaf toen zijn we jarenlang verbannen van Lowlands. Ja, we hebben in al die jaren wel een aantal mensen op de teentjes getrapt.

Andere hoogtepunten... Het album met Benny Sings. Dat mensen als Domu en DJ Spinna ons wilden remixen. Wow, dat voelde als erkenning uit het buitenland, en nog wel van onze grote helden. En dan waren er natuurlijk ook de laagtepunten: het optreden in Desmet, de breuk met Jacob.

De rode draad van Rednose Distrikt lijkt recalcitrantie. Is dat nog steeds jullie drijfveer?

Nee, de recalcitrantie is een beetje weggeëbd doordat we uit elkaar gingen, want Jacob en ik samen waren ontzettend baldadig. Nu heb ik het gevoel dat anderen het wel voor ons doen. Ik heb ook helemaal geen reden meer om recalcitrant te zijn. Er zijn geen partijen meer die daarom vragen. Recalcitrantie is toch een reactie op wat je voelt. En er is niets meer wat mij op die manier prikkelt.

Maar is de missie meer speelsheid in de scene?

Ja, maar dat mogen ze lekker zelf weten. Ik heb geen behoefte meer om daar tegenin te gaan. Het hoorde bij die periode van toen en misschien ook wel bij ouder worden. Ja, dat is het. Dat is het gewoon helemaal. ‘t Is gewoon afgelopen. Eindelijk ook!

Tot slot... jullie zijn bezig met een boek, waarin alles van tien jaar Rednose is verzameld. Kun je daar wat over kwijt?

Het boek wordt een verzameling van alles wat ik hier in anderhalf uur heb geprobeerd te vertellen. Maar wat wij nog mooiste vinden, is een verzameling van alle flyers van Rednose, Jazzadelic, alle hoezen van platen die zijn uitgekomen, foto’s en anekdotes. Liefst zo min mogelijk tekst en zoveel mogelijk beeld. Niet teveel gelul, daar staan we voor. Alle organisaties met wie we hebben samengewerkt: Appelsap, New Cool Collective. Alle mensen die aan ons gelinkt waren, zoals San Proper met zijn Black Disco Bust. Alles wat er rondom Amsterdam gebeurde in die tien jaar. Toch weer die Distrikt. [Tekst in cursief moet langzaam in een soort van letterbrei veranderen].

de 10 van 2011 72 Tekst Michael Oudman Beeld Annie hoogendoorn

Traditiegetrouw presenteren we in het eerste nummer van het jaar een reeks artiesten.

Niet zomaar een collectie van djs, producers of bandjes. Neen, het is een verzameling van mensen waarvan wij denken dat ze aankomend jaar behoorlijk gaan doorbreken. We zijn tot deze lijst gekomen door zelf na te gaan voor wie het slechts wachten is totdat hij of zij opgepikt wordt door het grote publiek, maar we hebben ook mensen gevraagd die dagelijks bezig zijn met muziek. Als programmeur, als A&R Manager, als dj of als wat dan ook. We presenteren de lijst nu door middel van een fotoserie, geschoten door Annie Hoogendoorn. Binnenkort volgen op onze site uitgebreide interviews met de artiesten.

Houses

Bas Amro

Jasper Wolff

Julien Mier

Palmbomen

Jungle by Night

Skip & Die

Mirella Kroes

Boef & de gelogeerde Aap

Presk

feature 82 Tekst Michael Oudman

“Ik weet nog niet wat ik met de prijs doe”

Zoals je half December hebt kunnen lezen, of misschien wel live mee hebt gemaakt, is Individualism de winnaar van de Grote Prijs van Nederland in de categorie Dance/Producers. Hij versloeg daarmee onder ander Gumnaam en een gevestigde naam als Egbert. Knap. “Ik ben tot half zes, zes uur in de Melkweg gebleven, en daarna gewoon netjes gaan slapen” antwoord Maarten Brijker – zoals zijn ouders hem ooit noemden – als ik vraag of hij zijn overwinning nog uitbundig gevierd heeft. Keurig, eigenlijk.

“Ik ben Individualism en heb afgelopen zaterdag de Grote Prijs gewonnen. Ik maak nu twee jaar electronische muziek, en speelde daarvoor bas, gitaar en piano,” is het antwoord op de vraag zich voor te stellen. Duidelijk. Ik ben benieuwd of hij de instrumenten die hij vroeger bespeelde tegenwoordig nog gebruikt in zijn producties. “Ik gebruik vooral Reason, maar probeer wel vaker die andere instrumenten te verwerken. Sowieso ontstaan ideeën vooral op die instrumenten. Ik ga dan een beetje gitaar of piano spelen. Dat speel ik dan later opnieuw in op een midikeyboard.”

individualism Winnaar Grote Prijs van Nederland

nen omdat ik een buitenbeentje was met mijn act, of dat ik hem juist daardoor zou mislopen. Gumnaam en Egbert waren mijn grote concurrenten. Toen ik wist dat zij derde en tweede waren geworden, was het voor mij eigenlijk wel duidelijk dat ik gewonnen had.”

Het winnen van beide prijzen betekent dat er 6000 euro bijgeschreven wordt op de rekening van Brijker.

“Ik heb nog geen idee wat ik er mee ga doen eigenlijk.

Waarschijnlijk iets van apparatuur, een nieuwe mengtafel ofzo. Maar met een vader die professioneel Blijkbaar zijn “echte” instrumenten toch dingen die muzikant is, kun je je voorstellen dat er al een hoop in door de gedachten van Maarten blijven spoken. Zijn huis is. Misschien wel een mooie basgitaar.” optreden tijdens de Grote Prijs was namelijk niet een live-aan-de-knoppen-draai set, maar het podium Uiteraard is het de bedoeling om in de toekomst te werd gevuld door een drummer, een bassist, een gi- gaan releasen. Ook een album spookt al door het tarist, een violist en een percussionist. En natuurlijk hoofd van de winnaar. “Maar dan wel pas over een hij zelf. “Mijn vader is professioneel gitarist, en geeft jaar. Dan ben ik klaar met school, ga ik er even een les aan het conservatorium. Daar heb ik mijn muzi- jaar tussenuit, en kan ik me echt concentreren op kale opvoeding ook vandaan. We hebben samen het de tracks. Ik wil niet zomaar tien tracks die bij elkaar concept bedacht. De muziek die ik maak is niet heel geraapt zijn een album noemen. Verder hoop ik snel dansbaar, het is meer luistermuziek. Om het wat meer boekingen te krijgen, afgelopen zaterdag was spannender te maken hebben we gekozen voor de eigenlijk mijn eerste live-gig. Daarvoor heb ik wel band, in plaats van dat ik een beetje aan knoppen zou gedraaid, maar niet veel. Eén keer in de Winston, draaien. Naast de band mixte ik loops aan elkaar, en een keer in de Flexbar en een keer in de Minibar. Het speelde pianopartijen op een keyboard.” volgende optreden is op Noorderslag, daar hoop ik in dezelfde bezetting te gaan spelen. Ik weet nog niet Een geslaagde set, Brijker nam namelijk zowel de pu- of ik dat in de toekomst altijd blijf doen, het is nogal blieksprijs als de juryprijs mee naar huis. “Toch doet duur om elke keer met vijf mannen op pad te gaan. de juryprijs me het meest. De publieksprijs is eigenlijk Het moet allemaal gewoon nog uitgewerkt worden. alleen het resultaat van je eigen promotie-inzet. De Ik weet wel dat ik live leuker vindt dan draaien. Als zaal stond vol met eigen vrienden en familie. Ik dacht je draait ben je meer de sfeeermaker, terwijl je live alleen wel dat Egbert de publieksprijs zou winnen, hij meer de muzikant bent.” is immers al best een grote naam. Over de juryprijs had ik wel twijfels, ik dacht dat ik hem zou gaan win- www.1ndividualism.net

83

feature

Leve de piraat

84 Tekst Alfred Bos

Jamie Smith (The XX) remixt Gil Scott-Heron

85

Vorig jaar was hij er opeens weer, Gil Scott-Heron.

Na zeventien jaar (!) afwezigheid kwam de peetvader van de rap met een nieuw album, I’m New Here.

En ook dit jaar begint met een verrassing, want Jamie Smith (drummer van succesact The XX en Gil fan) remixte de plaat.

We’re New Here – zoals Jamies’s interpretatie van I’m New Here heet - is een smaakvolle style clash.

De broeierige rhythm & blues en de maatschappijkritische teksten van Gil Scott-Heron krijgen een 21ste eeuwse update. Ook al klinkt I’m New Here een stuk eigentijdser dan zijn werk uit zijn hoogtijdagen (van midden jaren ’70 tot midden jaren ’80), zo futuristisch als op We’re New Here heeft de rappionier nog nooit geklonken. Smith knipte flarden uit GSH’s album en verwerkte die in een dupstep en grime collage. New York ontmoet Londen. Je zou bijna denken: anno 2011 is ook Londen het slagveld dat GSH al in het New York van 1980 becommentarieerde. DJBroadcast belt met Jamie Smith.

Komt er een tweede The XX langspeler?

The XX, de groep uit Londen waarvan Jamie Smith de (elektronische) drummer is, debuteerde in de zomer van 2009 met hun titelloze album. Binnen enkele maanden groeide het kwartet – naast Jamie Smith bestaande uit gitariste en zangeres Romy Madley Croft, bassist en zanger Oliver Sim en gitariste Baria Qureshi, inmiddels vertrokken – tot de meest succesvolle debutant van dat jaar.

In september 2010 werd hun debuut in Engeland onderscheiden met de Mercury Prize. Door het overweldigende succes en de druk van het constante toeren – plus de hoge verwachtingen – leek het er even op dat hert bij dat debuut zou blijven.

Maar Jamie Smith heeft goed nieuws voor de vele XX fans: “We werken aan een tweede album. Verder kan ik er niets over zeggen. Het is nog veel te vroeg om een releasedatum te noemen.”

DJB: Je remix van het recente GSH album I’M New Here komt als een verrassing. Was het ook voor jou een verrassing?

Jamie Smith: “Dat album is geproducerd door Richard Russell, de baas [en mede-oprichter, in 1989] van het label XL Recordings. Het album van The XX is twee jaar terug ook via XL verschenen en we hebben dus al zo’n twee jaar samengewerkt. I’m New Here is vorig jaar door XL uitgebracht en Richard vertelde me dat die plaat door het XX album was beïnvloed.

Dat had Gil [Scott-Heron[ tegen hem gezegd. Daarom leek het hem een goed idee dat ik het album zou remixen.”

DJB: Wat was je reactie op dat idee? Was je gevleid?

Of geïntimideerd?

“Ik stond te trappelen! Ik ben al jaren een fan van Gil en ik was vereerd dat Richard het aan me vroeg.”

DJB: Gil Scott-Heron was de afgelopen vijftien jaar uit beeld. Je bent begin twintig, dus als je al jaren fan bent, hoe ben je met de muziek van GSH in aanraking gekomen?

“Mijn ouders draaiden zijn muziek vaak thuis. En later heeft mijn leraar kunstgeschiedenis me opnieuw voor zijn muziek geïnteresseerd, hij liet het horen in de klas. En ik heb verschillende van zijn tracks regelmatig gedraaid in mijn dj sets.”

DJB: Meer van dat soort leraren, graag! Wat was trouwens je plan van aanpak, toen je het album ging remixen?

“Ik had een paar ideeën. Ik wilde dat de remixen alle genres aansneden die op het ogenblik opgang maken in de UK. Ik wilde duidelijk maken dat er een rode draad loopt door de Britse dansmuziek van dit moment, dat er een soort overkoepelend geluid is.

En dat geluid is het geluid van de piratenradio.”

DJB: Dat fenomeen kennen we niet (meer) in Nederland. Kun je ons in het kort uitleggen wat ‘pirate radio’ inhoudt?

“Ik luister er veel naar. Het is een belangrijke bron van muziek en informatie voor me. Een grote invloed ook. Pirate radio is illegale radio die via de ether op de FM band uitzendt, in goede geluidskwaliteit dus.

Ze draaien muziek die op de nationale radio, de commerciële stations en ook via de BBC niet is te horen.

Ze zijn dus een aanvulling op het legale aanbod en draaien vernieuwende muziek. Veel dubstep, grime en breakbeat. Alleen in greater London zijn er al minstens vijftig illegale radiostations.”

DJB: Als piratenradio je kompas was, hoe heeft het je gestuurd?

“Piratenradio is het geluid van Londen. Aan tracks kun je horen of de producer naar pirate radio luistert of niet. Het drukt de sfeer van Londen uit. Dat geluid en die sfeer heb ik willen weergeven via het remixalbum.”

DJB: Wat was de reactie van Gil Scott-Heron op jouw remixwerk?

“Ik heb hem een paar brieven geschreven – inderdaad, ouderwetse brieven op papier, geen emails – om hem duidelijk te maken wat ik van plan was en wat hij kon verwachten. Hij vond elk voorstel en ieder idee goed. Van hem kon ik alles doen wat ik wilde doen.”

DJB: Je hebt hem ook persoonlijk ontmoet. Wat voor man is hij, in jouw beleving?

“Een hele boeiende figuur. In tegenstelling tot zijn reputatie als ‘moeilijk mens’ of ‘lastige artiest’ is hij heel prettig en gemoedelijk in de omgang.”

DJB: Staat hij open voor de muziek van nu?

“Jazeker. Hij wil weten wat er gebeurt.”

DJB: Gil Scott-Heron was groot in de jaren ‘70 en ‘80. Is hij naar jouw mening ook relevant in de 21ste eeuw?

“Absoluut! Speciaal met zijn nieuwe plaat, die anders klinkt dat wat hij vroeger deed. En ook anders dan wat anderen op dit moment doen. Het zou zo maar kunnen dat zijn beste werk nog moet komen.”

DJB: Toen je werd gevraagd om het GSH album te remixen, wat wilde je er aan toevoegen? Het originele album is al een statement op zich. Wat ontbrak er aan?

“Ik wilde er niets aan toevoegen. Ik wilde het vernieuwen en laten horen wat de relatie is door de tijd heen tussen Gil en de muziek van nu, bijvoorbeeld de muziek die je op de Londense pirate radio hoort.

Want volgens mij is er een relatie, een soort scherp bewustzijn van de actualiteit, uitgedrukt in muziek die niet wil behagen maar registreren. Ik wilde het album dus remixen vanuit het prespectief van de jonge generatie.”

DJB: Toen je met de tapes of de files werkte, wat was je benadering? Die van een fan? Of muzikant?

Of producer? Als clubber?

“Dat weet ik eigenlijk niet. Zo heb ik er nooit over nagedacht. Ik heb de remix benaderd als een liefhebber van Gil’s werk die wil dat zijn muziek breder wordt gehoord.”

DJB: Wat gebeurt er na de release? Ga je optreden met het materiaal? Ga je dj sets doen?

“Ik ga een dj tour doen met de remixen, in ieder geval in de UK en mogelijk ook een paar gigs op het continent. Het leukste zou natuurlijk zijn als Gil meedeed en live zang toevoegt, maar dat is niet zo makkelijk te realiseren. Misschien voor een paar bijzondere concerten aan de Amerikaanse oostkust, in New York bijvoorbeeld. Dat zou mooi zijn.”

Jamie XX zal binnenkort ook in TrouwAmsterdam staan op een avond van Audio Culture. Info volgt op www.wherenewhere.com gilscottheron.net

feature 86 Tekst alfred bos

gold panda is overal thuis

Een van de nieuwskomers van 2010, een man om in de gaten te houden in 2011. Gold Panda (Drewer is zijn echte voornaam, Panda zijn gekozen achternaam) is een 30-jarige producer uit Londen, die in 2009 debuteerde met de precies 1 minuut en 57 seconden korte track Quitter’s Rage. Dat was lang genoeg om zijn naam de vestigen in kringen van avontuurlijke eclectronica. Het afgelopen najaar verscheen zijn debuutalbum Lucky Shiner (via Ghostly International) en niemand die iets heeft met Four Tet, Bibio of Boards Of Canada, dat werk, mag het zich laten ontgaan.

Drewer is vereerd door die vergelijkingen, zegt hij over de telefoon vanuit Hamburg, zijn tegenwoordige woonplaats (“Mijn vriendin woont daar.”) En als daar bescheidenheid in doorklinkt, komt dat omdat die namen de muziek vertegenwoordigen waar hij vroeger, voor hij zelf ging produceren, naar luisterde.

“Ik kreeg op mijn 15de een tweedehands Atari van mijn oom, die producer was. Ik begon ermee te spelen en sampelde platen uit de collectie van mijn vader.

Aanvankelijk had hip hop mijn belangstelling, maar al snel kocht ik ook veel platen op labels als Warp en Rephlex.” Dat resulteerde in een uitgebreide vinylcollectie, die hij jaren later van de hand deed om een dure cursus Japans te kunnen bekostigen. “Soms moet je iets dierbaars opofferen om iets anders te kunnen bereiken,” zegt hij daar filosofisch over.

in Japan aantrekt. De spiritualiteit die er onmiskenbaar hangt, wellicht. De sfeer is totaal anders dan in Londen. Gek genoeg sprak ik nog geen Japans toen ik daar woonde. Toen ik weer in Londen terug was, had ik geen idee wat ik met mijn leven ging doen. Ik zag een aankondiging van een cursus Japans. Die was nogal duur en daar heb ik mijn vinylcollectie aan opgeofferd. Daar heb ik nimmer spijt van gehad.”

Via het Wichita label, dat Panda’s management doet, kwam hij in aanraking met Simian Mobile Disco en raakte met hen bevriend. Hij maakte een goed ontvangen remix voor hen en Simian’s James Shaw mixte Panda’s debuutalbum, Lucky Shiner, dat afgelopen oktober uitkwam via het Amerikaanse Ghostly International label (ze contacten hem via MySpace nadat Quitter’s Rage op 7 inch was verschenen). Voor de completists: via het Japanse Varisound label verscheen afgelopen jaar ook Companion, een compilatie van eerder verschenen single en EP tracks.

Essex Lucky Shiner is een electronica pareltje in de traditie van Boards Of Canada en Bibio, met schuivende beats en een ambientesk randje. Drewer nam het album gedeeltelijk op in het landelijke graafschap Essex, waar hij werd geboren (om op jeugdige leeftijd naar Londen te verhuizen) en waar een deel van zijn familie nog steeds (of weer) woont. “Ik paste tijdens de kerstvakantie op het huis van een oom.

Ging iedere dag wandelen met de hond. Ik vond het heerlijk.” En dat hoor je aan de plaat, die vol zit met omgevingsgeluid, subtiel in de mix verwerkt. “Je kunt mijn oma horen praten en ik heb ook het geklik van de waterbuizen opgenomen, het geluid dat ze maken nadat je de kraan hebt dichtgedraaid. Ik hou er niet van om fabrieksgeluiden te gebruiken of sounds van sample cd’s. Op die manier kan ik mezelf niet uitdrukken. En dat is mijn muziek: een expressie van mezelf.”

Het was Squarepusher die hem van hip hop naar electronica bracht. Produceren deed hij in de avonduren. Overdag werkte hij in platenwinkels.

Aanvankelijk in Pure Groove, een specialistische danszaak in Noord-Londen. Later ook enige tijd in HVM in Oxford Street. Die laatste baan beviel hem totaal niet. “Daar ging het niet om de muziek, maar om het product. Om de omzet.” Uit nijd luisterde hij ’s avonds naar keiharde noise, bijvoorbeeld van de Japanse act Merzbow (waarachter geluidskunstenaar Het succes van Lucky Shiner houdt hem voorlopig Masami Akita schuilgaat). nog even op tournee. “Daardoor kan ik nog niet aan mijn volgende album beginnen. Die wil ik dit najaar Tokyo klaar hebben, of begin volgend jaar op zijn laatst. Ik En op een dag stond hij in Tokyo. Hij bleef er een jaar. wil de gang erin houden.”

“Ik raakte geboeid in Japan en de Japanse cultuur via manga en anime. Ik ben geen persoon die veel in Gold Panda speelt op 2 maart in De Melkweg, Amsterclubs rondhangt, ik blijf liever thuis.” Daar keek hij Ja- dam (tijdens 5 Days Off). panse films, niet alleen de klassiekers, maar vooral eigentijdse producties. “Ik weet niet precies wat me www.iamgoldpanda.com

87

feature 88 Tekst Eric van den Bogaard Beeld Mike Breeuwer

Erick E

is klaar met de platte-zooi-parade

“Ik heb een prikkel nodig�

Soms heb je dingen niet helemaal in de hand. Erick E, RoXY legende en voormalig DMC kampioen van Nederland, raakte de weg kwijt in een droevig woud van scheve petjes, overspannen dansvloeren en handen die wel in de lucht gingen voor Detroit, maar niet voor een fatsoenlijke technoplaat. Erick Eerdhuizen is er klaar mee: “De Pacha Ibiza is net een grote skihut.”

We ontmoeten elkaar in Café-Restaurant Amsterdam op een steenworp afstand van het Westergasterrein. Erick E is inmiddels een familieman, maar heeft nog steeds de jongensachtige, energieke uitstraling van de dj die hoogtij vierde als resident van de RoXY begin jaren negentig.

Toch zullen de meeste clubbers van nu Eerdhuizen vooral kennen als de man achter Sneakerz, een concept met hap-slik-weg house dat is ontsproten uit de electrohouse beweging van halverwege het voorbije decennium. Op mijn vraag hoe het zover heeft kunnen komen antwoordt Eerdhuizen: “Het begin van Sneakerz, dat we als 1Management hebben opgezet om onze nieuwe dj’s een platform te bieden, viel samen met de opkomst van de electrohouse met artiesten als Fedde [le Grand, red.] en Mason.”

“Die sound explodeerde en wij waren de Nederlandse exponent ervan. En er gebeurde ook echt iets, op die feesten ging het echt los! Ik vond het een hele interessante muzikale periode. Maar er kwamen variaties op de sound die steeds commerciëler en makkelijker werden, totdat ik onderdeel werd van een sound, van een scene, die steeds minder mijn scene werd.”

“Dat is een hele bizarre situatie. Je wordt in line-ups geplaatst en komt op bepaalde plaatsen te staan tot het moment dat ik tussen dj’s stond geprogrammeerd die niet mixen maar snijden en het liefst niet meer dan twee minuten per plaat. En ik maak een overgang en nog een overgang en voor dat publiek, dat inmiddels gewend is aan heel veel prikkels in een set, is dat saai. Er gebeurt veel minder. Maar ik sta ertussen als headliner, ze hebben me voor de hoofdprijs geboekt. Maar ik lever niet af voor dat publiek. Dat is er geleidelijk aan ingeslopen. Je merkt dat je niet meer op je plek bent.”

Het besef dat de mainstream housewereld niet meer de zijne was werd versterkt op Ibiza, het Atlantis van de dance dat voor Erick E in ieder geval figuurlijk grotendeels is vergaan: “Twee jaar geleden was ik op Ibiza en ben ik serieus alle clubs afgegaan. En ik heb alle dj’s gehoord en dan hebben we het over de groten der aarde in house land: Morillo, Guetta heb ik gehoord, Sanchez... Noem het hele rijtje maar op. En ik ben echt verbitterd thuisgekomen, want ik hoorde alleen maar herkenbare deuntjes. Alleen maar classics in een 2009 jasje. Red Hot Chilli Peppers, Daft Punk, Coldplay, vul maar in. En weer dat publiek handen in de lucht en meezingen... En dan sta je in de Pacha, het Mekka van de house. En het is voor mij gewoon een grote skihut. Dit zijn dj’s die meer dan 50.000 per avond krijgen he? Er is geen enkele muzikale opvoeding. En toen dacht ik: ‘Dit is voor mij niet de toekomst van de dansmuziek!’”

“Vervolgens ging ik naar Cocoon in Amnesia en dan sta ik op het terras te luisteren naar Villalobos of Locodice en mensen gaan er helemaal los op muziek die ze niet kennen, of althans voor een groot gedeelte. Dat heeft echt mijn ogen geopend. Dit is waar het om draait en niet die platte-zooi-parade!”

Een tweede jeugd “Daarom ben ik al een tijdje bezig met terug gaan naar de basis. Ik word nu gebracht als ‘Erick met zijn nieuwe sound’. Maar ik ben inmiddels een ouwe lul en heb lang in de RoXY mogen draaien en de sound die ik daar draaide verschilt eigenlijk niet zoveel met wat er nu weer speelt. Je merkt dat mensen die met techno en minimal bezig waren nu weer meer met house bezig zijn. Het is weer warmer en funkier geworden. En ik moet die mensen heel dankbaar zijn, want daardoor is weer een platform ontstaan waardoor ik weer iets gevonden heb waar ik mijn ziel en zaligheid weer in kan stoppen. Ik heb ook aan de mensen bij mij op kantoor gevraagd of we niet iets kunnen creëren in kleine zalen, waarvan ik weet dat ze goed geluid hebben en waar ik de hele avond kan draaien. Hopelijk vinden mensen dat leuk en heb ik weer plezier in mijn avond.”

De zoektocht naar plezier krijgt gestalte in de vorm van de E5H (Eerdhuizen 5 Hours) Tour, een ronde langs intieme clubs en poppodia waar Erick Eerdhuizen de hele avond draait. De platte boekingen zijn goeddeels verleden tijd: “Ik reed drie keer heen en weer op een zaterdag en kreeg overal goed betaald.

Maar als je dan alsnog naar huis gaat met een rotgevoel omdat het allemaal niet was waar je op hoopte.

Tsja... Je houdt dat ook niet lang vol he? Ik bedoel; ik ben nu 41 en ik draai al twintig jaar. Ik wil nooit roepen van ‘het is mijn zoveelste anniversary’, dat vind ik helemaal niks. Maar als je het al zo lang doet als ik, heb je wel die prikkel nodig.”

“Ik wil niet klagen hoor; mensen die tachtig uur in de week schoonmaken, die hebben het zwaar! Ik niet, dat moet je altijd relativeren. Maar je geeft energie en krijgt het met een beetje geluk ook terug en dat maakt uiteindelijk waarom je het zo leuk vindt om te doen. En dat was steeds minder aanwezig, laat ik het heel voorzichtig zeggen. Ik probeer nu echt iets te creëren waardoor dat goed gevoel terugkomt.”

hoeveel classics heb ik bij me?”

“Ik was nog nooit van m’n leven in die Bunker geweest. Maar ik mag nu wel zeggen dat het de boeking van het jaar is geweest! Ik kwam er echt zenuwachtig binnen, want ik was al gewaarschuwd dat we echt even de underground in zouden gaan. Normaal gesproken heb ik een bepaald beeld van een locatie en daar klopt vervolgens geen reet van, maar alles wat ik nu had verwacht klopte ook: een donker hol met bouwlampjes die aan en uit gaan. Lekker geluid, en gaan maar. Ik vond dat zo een te gekke ochtend qua sfeer.”

“En dan nog zijn er mensen die achteraf op internet negatief zijn. Ik ben me bewust van mijn imago.

Het is ok, het heeft tijd nodig. Maar ik was muzikaal gezien echt weer thuis! Die set staat ook online op Soundcloud en als ik ‘m zelf terugluister is het alsof ik in de RoXY ben: techy, warm, hier en daar een vocaaltje, dan weer vol gas. Ja, zo draaide ik vroeger altijd! En in De Bunker kon dat zo goed. Je staat daar met allemaal mensen die dat voelen. Dat was voor mij het hoogtepunt van het jaar, klaar!”

DJB: Grappig dat je ook weer zenuwachtig bent.

“Ja, maar dat kwam ook doordat ik het idee had dat er een aantal mensen stonden, dj’s en producers, die stonden van: ‘What the fuck komt Erick E hier doen?’ Veel mensen dachten in eerste instantie ook dat het een geintje was. Aron en Brent zijn natuurlijk altijd wel van de witz.”

“Nu ik terugdenk: ze probeerden ook vier uur lang een microfoon aangesloten te krijgen om mij om te roepen. Maar uiteindelijk was het perfect dat dat niet lukte. Het is niet nodig om te roepen dat ik er sta, sommigen hebben het misschien niet eens doorgehad. Dat maakt niet uit. Laat me gewoon lekker draaien, de muziek spreekt voor zich.”

DJB: Kun je Erick E nog boeken? Of alleen Erick Eerdhuizen?

“Je kunt Erick E nog wel boeken. Ik wil ook niet betweterig zeggen tegen iemand die mij boekt dat hij Erick E niet kan boeken, dat je Erick Eerdhuizen moet boeken. Ik ben al heel ver in hoe ik mezelf zie als artiest, dj. Maar dat betekent niet dat iedereen in Nederland dat ook begrepen heeft. Snap je? Ik kan DJB: Onlangs draaide je op Crackfinder in De Bunker. niet een keer Erick E bij het grof vuil zetten.”

Ik hoorde dat je toen zelfs vond dat Aron Friedman en Brent Roozendaal commercieel aan het draaien DJB: Je komt over alsof je te aardig bent om voor waren? jezelf te gaan en duidelijk een richting te kiezen.

“Ja, maar dat was heel grappig. Voordat zij draaiden, “Ik weet dat het een karaktereigenschap van me is draaide die Turkse jongen?” dat ik altijd op de stoel van een ander ga zitten. Dat ik voor een ander ga denken. Dus daar zit wel wat in DJB: Onuz Özer? wat je zegt. Maar ik zie het ook een beetje als mis“Ja! Die draaide heel diep en ingetogen. En zij had- sionariswerk. Ik kom een bepaalde sound brengen den zoiets van: ‘Erick komt zo, dan moet het wel aan en mensen gaan er in mee. Of ze gaan naar huis, dat staan!’ Dus ze draaiden The Man with the Red Face, kan ook.” allemaal dat soort dingen. Op dat moment kom ik binnen en ik hoor drie van dat soort platen achter De E5H Tour langs clubs en poppodia loopt tot 15 mei. elkaar. Dus ik dacht: ‘Shit, ik heb helemaal geen clas- Zie www.1management.nl voor data en locaties. sics bij me!’ Toen heb ik dus iemand mijn autosleutel gegeven van: ‘Pak alsjeblieft nog even een map uit Binnenkort zal Erick Eerdhuizen maarliefst tien mijn auto, daar zit nog een classic in, dan kan ik die tracks tegelijk releasen op zijn nieuwe Smaakstof in ieder geval draaien!’ Ik was echt aan het rekenen: Recordings: www.smaakstof.nu

feature 90 Tekst Aron friedman Beeld links rené Passet

Zowel Kyle Hall (19) als Floating Points alias Sam Shepherd (24) bevinden zich in de voorhoede van de elektronische muziek. Beiden onderscheiden zich op eigen wijze met een grensoverschrijdend en vooruitstrevend geluid. Hall wordt gezien als de grote belofte uit Detroit. Vanaf zijn zeventiende gooit hij al hoge ogen met baanbrekende producties voor zijn eigen Wild Oats. Floating Points behoort met zijn uiteenlopende producties, zijn label Eglo en zijn Londense Forward-avonden tot de smaakmakers van de Britse scene. Op het snijvlak van de dubstep, deep house en techno hebben de twee elkaar gevonden – niet alleen muzikaal, maar ook vriendschappelijk. Tijdens Source on Ice slaan zij de handen ineen voor een zes uur durende back to back set. Hoogst tijd voor een dubbelinterview.

Uit wat voor families komen jullie en hoe zijn jullie in elektronische muziek verzeild geraakt?

Kyle: “Ik raakte eigenlijk verzeild in de elektronische muziek door mijn moeder. Ze deed altijd haar gymnastiekoefeningen op een mix-cd van mijn oom Ray. Die vond ik als klein jochie geweldig. Van mijn vader kreeg ik een paar draaitafels. Oom Ray heeft me toen leren mixen en via hem leerde ik weer mensen als Rick Wilhite en Mike Huckaby kennen. Ik bevond me al van jongs af aan tussen de mensen die nauw bij elektronische muziek betrokken waren.”

Sam: “Mijn vader was dominee. Hij speelde orgel en mijn moeder viool. Toen ik zeven was ging ik al op pianoles. Dat vond ik nooit echt leuk. En toen mijn vaders kerkkoor steeds minder leden kreeg, dwong hij mij en de rest van de familie erbij te gaan. (Kyle barst in lachen uit) Daarna ging ik bij het Manchester kerkkoor zingen; we waren een erg gerenommeerd gezelschap. Maar toen ik de baard in de keel kreeg, ging ik me bezig houden met compositie. Mijn ouders waren heel erg pro-klassieke muziek: Brahms, Beethoven, Bartok, Debussy en natuurlijk een hoop kerkmuziek. Jazz had voor mij veel meer allure op een gegeven moment. Mijn ouders waren daar niet blij mee, het was mijn tienerrebellie. Ik denk dat mijn vader het maar duivelse muziek vond.”

Kyle Hall & Floating Points

Maar als je vader jazz al duivels vond, wat vindt hij dan in Godsnaam van jouw producties?

Sam: “O, tegenwoordig steunt hij me wel. Soms vraagt hij wel eens of hij een kopie van mijn nieuwe plaat mag en zeg ik dat hij die maar ergens moet kopen. Maar dat doet hij dus ook echt op Boomkat. Volgens mij is hij eigenhandig verantwoordelijk voor de meeste verkoop van mijn platen, haha! Hij heeft me ook ooit 2000,- Engelse ponden geleend om een platenlabel op te richten.”

Volgen jullie nog een opleiding naast je muziek?

Kyle: “Ik was twee jaar geleden klaar met mijn middelbare school. Toen ben ik vol in de muziek gedoken. Ik heb er de kracht niet voor om naast mijn muziek met nog iets anders bezig te zijn. Ik wil al mijn energie richten op mijn muzikale carrière. Maar Sam, die kan dat wel combineren...”

Sam: “Ja, ik volg een postdoctorale studie in neurowetenschappen. Ik had vandaag een grote doorbraak, dus ik ben blij. Ik ga jullie trouwens niet vertellen wat het was, want voor de meeste mensen is dat dodelijk saai.”

Sam, om nog even terug te komen op je overgang van kerkkoor naar dubstep, hoe ging dat verder na je jazzperiode?

Sam: “Ik bezocht Chetham’s School of Music en leerde daar veel over harmonieën en uiteindelijk ook over elektronische muziek. Mijn leraar muziektheorie liet me werk van Stockhausen horen en uiteindelijk kwam ik zo ook bij Carl Craig terecht. Voor mij is elektronische muziek hetzelfde als om het even welke andere muziek, alleen met andere instrumenten.”

Kyle: “Grappig, voor mij ging het precies andersom.

Eerst luisterde ik bijna alleen maar elektronische muziek. Pas veel later zette ik eens een Bill Evans plaat op en dacht: holy shit! Daarna kwamen John Cage platen en ga zo maar door.”

Sam: “Ik heb het gevoel dat mijn ontwikkeling de ontwikkeling van de hele muziekwereld zelve is geweest: van dertiende eeuwse koralen naar Bach, naar de romantici, naar elektronische muziek, naar house en nu dubstep. Een microkosmos aan muziekgeschiedenis allemaal in 24 jaar gepropt.”

iets van: ‘je begrijpt toch wel dat ik eigenlijk geen producties van anderen uitbreng?’”

Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

Kyle: “Dat is wel een komisch verhaal. Ik was namelijk voor het eerst in Londen, ik moest draaien in Fabric. Mijn vriendin vond dat ik Sam moest ontmoeten en nam me mee naar een huisfeestje van hem. We zaten de hele dag al in een soort melige rare-stemmen-bui. Dus toen ik bij Sam voor de deur stond, deed ik me voor als mijn alter ego Nigel Thornberry, die met het dikke Australische accent.”

Sam: “Toen stond hij daar op mijn stoep met zijn vage accent. Ik had die gast nog nooit gezien of gesproken, kende Kyles muziek wel, maar wist niet wie deze grapjas was. Pas later viel het kwartje. Die nacht moest Kyle draaien in Fabric. We besloten de keer erna back to back te draaien op mijn avond in Plastic People. De vibe die avond was ongelofelijk.

In de jaren negentig was de elektronische muziek Zes uur lang waren we helemaal op elkaar ingespeeld versplinterd. Het lijkt erop of de tieners en twinti- en iedere plaat werd met gejuich ontvangen.” gers van vandaag veel meer open staan voor verJullie draaien allebei nog met platen. Is dat een schillende stromingen. Wat vinden jullie?

Kyle: “Euh, ik dacht het niet! Mensen worden altijd kwestie van gewoonte of van religie? maar opgeslokt door de hipheid van muziek. Soms Kyle: “O ja! Voor mij is het een religie. De ervaring van worden ze misschien ineens naar iets nieuws toege- vinyl draaien gaat verder dan alleen het medium. trokken, omdat iemand het ze voorschotelt. “O, Theo Dat heeft te maken met de ervaring die je krijgt als Parrish draait een Benji B plaat, laten we dat nu tof je een plaat koopt en de herinnering die je koestert. vinden.” De meesten zitten nog altijd met hun hoofd Die zorgt ervoor, dat je de muziek op een hele andere manier aanwendt.” in hun aars.”

Sam: “In Londen staan veel mensen open voor ver- Sam: “Voor mij geldt dat ook. Maar ik ga heus niet schillende stijlen. Dezelfde kids op Forward (Floa- moeilijk doen over mensen die op hun laptop draaiting Points dubstepavond in Pastic People, red.) en. Als ze maar zorgen dat het net zo goed klinkt als komen ook als ik ergens een discoset draai. James op plaat. Lage kwaliteit muziek op een hifi systeem, Blake heeft in het dubstepwereldje naam gemaakt dat kan gewoon niet goed zijn.” en nu wordt zijn nieuwe album door iedereen geprezen, maar het is alles behalve dubstep. Mensen Wat dachten jullie gevraagd werden voor een zes houden hun oren zeker open – iets waar ik trouwens uur lange back to back set op Source on Ice? graag op wil vertrouwen, aangezien ik een behoorlijk Sam: “O nee hè! Niet deze pipo weer... Nee hoor, ik vreemde plaat ga uitbrengen met mijn Ensemble, heb er heel erg veel zin in! Het gaat knallen.”

Kyle: “We gaan er echt iets moois van maken. Weet maar daarover ga ik verder nog niets verklappen.” je Sam, jij bent echt de énige persoon die geen plaHebben jullie de vrijheid om te experimenteren of ten opzet die ik haat. Als je je discoplaten maar thuis voelen jullie dat je aan bepaalde verwachtingen laat, haha!”

Sam: “Wacht maar Kyle. Ik heb nu een nieuwe tas, waar moeten voldoen?

Kyle: “Voor mij is de worsteling juist om mezelf meer twee keer zoveel platen in passen. Weet je trouwens, uit te dagen en meer te experimenteren. Toen ik nog dat snap ik dus niet van Kyle. Hij is echt een soort Mary niet bekend was om mijn muziek was ik veel meer Poppins: zijn tas is twee keer zo klein als de mijne, maar gekke dingen aan het doen. Toch probeer ik ook nu dubbel zo zwaar. Kyle Poppins, hahaha!”

Kyle: “Dude, dat heb ik van Omar S. geleerd. Die is steeds te vernieuwen.”

Sam: “Ik voel me vrijer dan voorheen. Ik probeer mijn ook echt een meester in het zorgvuldig oprollen van hart te volgen. Het kan me op dit moment niet zoveel t-shirts en het om de tuin leiden van vliegveldpersoneel, zodat hij stiekem zijn platentas het vliegtuig schelen wat mensen van mijn muziek vinden.” mee kan binnensmokkelen. It’s a Detroit thing.”

Jullie runnen allebei een label. Wat is het idee daar- Sam: “Kut, ik heb het trouwens wel slecht getroffen.

De avond ervoor draai ik namelijk in Rome en dan achter?

Sam: “Hetzelfde idee als achter elk ander label: heb ik een vlucht om vier uur ‘s nachts. Dan moet ik schoon genoeg hebben van anderen die vijftig pro- ‘s ochtends door naar Source voor die zes uurs set. cent van de opbrengsten opstrijken, klaar zijn met En dan vlieg ik om negen uur ‘s avonds naar Londen leugens over verkoopcijfers en het zat zijn om acht voor mijn eigen avond in Plastic People.” maanden te wachten tot je track uitkomt. Eglo, dat ik samen met Alex Nut run, is bedoeld als een Lon- En dan maandag zeker weer in de collegebanken? dense kweekvijver voor nieuw talent. Het leek eerst “Haha, ja. En als mijn professor dan vraagt hoe mijn nog een commercieel zelfmoordproject, maar we weekend was, zeg ik: Heerlijk. Lekker rustig voor de doen het wonderbaarlijk goed. Binnenkort krijgen buis gehangen!” we een nieuwe EP van Mizz Beats en eentje van Arp Kyle Hall en Floating Points draaien samen zes uur 101. Zelf heb ik ook veel op stapel liggen.”

Kyle: “Wild Oats heb ik vooral opgericht om mijn lang back to back op Source on Ice, 26 februari op eigen muziek op uit te brengen. Ik heb wel wat an- Stijkviertel te Utrecht. dere artiesten die met mij op het album uitkomen.

Maar als mensen mij demo’s sturen, heb ik wel zo- www.sourcefestival.nl

feature 93 Tekst Claire van der Hall

Isolée geniet van een

Well Spent Youth De derde langspeler van Isolée zag eind januari het levenslicht. ‘Well Spent Youth’ klinkt als een reis door muziek. En met tracks met titels als ‘Journey’s End’, ‘Going Nowhere’ en ‘In Our Country’ is het niet onlogisch om deze associatie te maken. Of gaat het over een reis van de dansvloer naar de woonkamer?

Op beide plekken vinden tracks van Isolée hun thuis.

DJBroadcast vraagt het aan de Duitse producer.

“Ik had in gedachten dat het een cd moest zijn voor mensen die er van houden om thuis op hun gemak naar een langspeler te luisteren. Er moest wat gebeuren op de cd, ik wil de luisteraar aanspreken op zijn emoties. Dat kan je een reis noemen. Ik ben van de generatie van langspelers. Het moet een eenduidiger verhaal zijn dan alleen een enkele track of een verzameling producties.”

DJB: Maar je doet ook live shows in clubs, hoe vertaal je dat naar de dansvloer?

“Dat is niet echt een probleem, ik zoek altijd een middenweg. De muziek die ik maak past niet erg goed in een club, als ik daar speel wil ik een mooie set creëren zodat iedereen kan dansen. Ik selecteer dan producties die beter passen bij de club. Ik heb een tijd lang tracks gemaakt om te draaien tijdens livesets, maar die vond ik niet geschikt om als album uit te brengen. Die waren te veel gericht op de dans-

vloer en wilde ik niet uitbrengen op een cd die thuis afgespeeld wordt.”

DJB: Klinkt als een tweestrijd, voel je je eerder thuis in een club of in de studio?

“Ik zie produceren in de studio meer als mijn werk dan dat ik mezelf als een optredend artiest zie. Dat wil niet zeggen dat ik niet geniet van optreden, maar in de studio ben ik pas echt aan het werk.”

DJB: De wereld van de elektronische muziek verandert snel, hoe blijf je dicht bij je zelf en je eigen producties?

“Ik probeer niet bij te houden wat voor stromingen de kop opsteken. Ik ga ook een stuk minder uit. Ik ga nog wel eens, maar ik vind het allang niet meer zo leuk als dat ik dat vroeger vond. Ik haal er ook een stuk minder inspiratie en ideeën uit. Maar misschien ben ik gewoon oud aan het worden.”

“Mijn eigen sound komt voort uit het feit dat ik vrij veel verschillende muziek luister. Ik focus me ook op wat mijn luisteraars, of wie ik als mijn luisteraar zie, graag hoort. Voor hen probeer ik iets te creëren dat hen uitdaagt of uitnodigt om een reis te maken door mijn muziek.”

DJB: Is je inspiratie veel veranderd in de afgelopen tien jaar?

“Het is moeilijk te zeggen waar ik mijn inspiratie uithaal. Om te denken dat er één bepaald idee is waar

ik inspiratie uit haal is niet juist. Het is een mix van alles wat er in mijn leven gebeurt. Ik woon bijvoorbeeld tegenwoordig in een andere stad. Ik ben mij niet altijd bewust wat specifiek mijn inspiratie is als het op het maken van muziek aankomt.”

DJB: Je album titel, Well Spent Youth, klinkt gewichtig. Wat is het idee daarachter?

“Iedereen denkt dat de titel reflecteert om mijn jeugd of mijn leven. Dat is niet wat ik wil overbrengen, het is geen boodschap uit mijn eigen jeugd in ieder geval. Ik vond het vooral een leuke titel omdat het klinkt als een slogan. Of als een titel die je aan een boek zou kunnen geven. Ik vind de toepassing van ‘jeugd’ leuk omdat iedereen daar wat mee heeft. En wat ik ook leuk vind, is het gebruik van het woord ‘well’, dit betekent niet fantastisch, niet slecht, maar gemiddeld. Iedereen kan er zijn eigen draai aan geven, ik geef er geen boodschap mee af in ieder geval.”

Isolée (live) staat op donderdag 3 maart in Amsterdam tijdens 5 Days Off: Day 2 met Ellen Allien, DJ Koze, Axel Boman, Steffen Benneman, John Roberts (live), Joris Voorn e.a. www.isolee.de

steffi

feature 95 Tekst René passet

Vrij spel

Maandenlang sloot ze zich op voor haar debuutalbum Yours & Mine. Steffi kreeg van het platenlabel ongevraagd carte blanche. “Dat is als kunstenaar het grootste geschenk dat je kunt krijgen. Dan kan ineens alles.”

Ze noemt haar beslissing om naar Berlijn te verhuizen “de beste beslissing van mijn leven”. En je moet Steffi gelijk geven. Draaide de Brabantse in Amsterdam jarenlang succesvol maar relatief anoniem mee in de underground, na naar vertrek richting oosten is ze uitgegroeid tot een dj-superster met dezelfde status als bijvoorbeeld Ellen Allien. “Ik was in Amsterdam wel een beetje klaar”, kijkt Steffi terug. “Ik had niet het gevoel dat ik vooruit kwam. Dus toen ik het aanbod kreeg om resident-dj te worden in de Panorama Bar (volgens velen de beste club op aarde, rp), hoefde ik niet lang na te denken.”

Inmiddels draait Steffi overal ter wereld, ziet de releases op haar labeltje Dolly uitverkopen en besluit dat haar eigen muziek inmiddels ook goed genoeg is om uit te brengen. Na een handvol goed ontvangen singles verschijnt deze maand haar debuutalbum Yours & Mine, uitgebracht door Berghains huislabel Ostgut Ton. Terwijl ze begin vorig jaar nog absoluut niet bezig was met het grote werk. “Na mijn tweede single zei ik voor de grap: zal ik dan ook maar een album doen?”, lacht Steffi met charmant zachte tongval. Waarop de mensen van Ostgut zeiden: “Daar wilden we het nou net met je over hebben.”

Schetsen Dat was in maart. Steffi sloot zich maanden op in de studio, die zich (heel praktisch) op het terrein van de Berghain bevindt. Daar, in het industriële niemandsland van Oost-Berlijn, werkte ze ongestoord aan haar debuut. “Ik heb alles verzameld wat ik had aan schetsen en ben aan de slag gegaan. Tijdens het uitwerken van die schetsen ontstond gaandeweg een eigen stijl.” Die stijl ligt in het verlengde van de muziek die ze draait als dj. Warme, analoge Detroittechno en Chicago-house met melancholieke keys en stoere baslijnen. En zang.

“Ja, ik hou daarvan”, zegt Steffi over vocalen. “Het voegt heel veel toe aan housemuziek. Ik vond het een uitdaging om daarmee aan de slag te gaan. Je moet heel erg op zoek gaan naar een songstructuur en de juiste arrangementen. Hoe hou je zo’n track interessant? Waar zitten de breaks en waar kom ik terug?” Ze raakte in contact met Virginia, wiens stem wel wat heeft van Innercity’s Paris Grey. “Virginia werkt heel intuïtief. Ze hoort iets en gaat daar direct mee aan de slag. Het klikte direct.”

Van Ostgut Ton (“familie”, noemt ze het) kreeg Steffi

vrij spel. Nimmer zaten ze haar achter de broek of werd ze een richting op geduwd. Sterker nog, tot een week voor het masteren had nog niemand bij het label ook maar een nummer gehoord. “Dat is zo bijzonder. Dat een platenlabel mij volledig carte blanche geeft. Dat is als kunstenaar het grootste geschenk dat je kunt krijgen. ‘Maak maar een album’, zeiden ze. ‘Ja maar wat als het niet goed genoeg is?’, vroeg ik. ‘Waarom zou het niet goed genoeg zijn?’, was hun reactie. Daar groei je als kunstenaar enorm van. Want dan kan ineens alles.”

Berghain dit, Berhain dat Waar ook alles kan is de Berghain en de bijbehorende Panorama Bar. Uitgegroeid tot een van de beroemdste clubs ter wereld is de voormalige energiecentrale uitgegroeid tot het mainframe van de technohoofdstad. Al houdt Steffi haar hart vast over de nog altijd groeiende hype rond de club. Zelfs als ze in Italië draait, staan er meisjes in Berghain-tshirts op de voorste rij te springen. “Het is altijd Berghain dit en Berghain dat. Er is teveel gelul om die club. Je merkt het ook aan het publiek. Dat is aan het veranderen.

Vroeger was het gekker dan nu.”

Toch blijft de sfeer in de Berghain uniek. “Alles kan daar”, weet Steffi. “Dankzij de gays is het publiek heel open minded. Er wordt ook gewoon geneukt op de dansvloer. Als je dat niet aankan heb je pech.”

Voor Steffi is de artistieke vrijheid die ze in de Panoromabar krijgt het allerbelangrijkst. “Ik doe echt geen concessies. Ik draai precies waar ikzelf zin in heb. Lange sets ook. Vier tot zes uur is standaard.

Niet zoals op Lowlands, waar je een uurtje krijgt.”

Haring Ze mist eigenlijk niks aan Nederland. Ja, nieuwe haring. “Die komt hier alleen uit de diepvries.” Vrienden en familie spreekt ze via Skype en anders komen ze naar Berlijn. De mentaliteit is er anders dan in Nederland vind ze. “Er zit niet zo’n blabla aan.” Zelf is ze dankzij vier jaar Duitsland ook milder geworden.

“In Nederland had ik snel mijn mening klaar. Dit was kut, dat was kut. Ik hield van provoceren. Ik ben nog steeds kritisch, maar toch veel meer in balans.” Om na een korte stilte te vervolgen: “Weet je wat het is?

Je hebt hier in Berlijn zoveel kunstenaars dat het helemaal geen zin heeft om op tafel te gaan staan schreeuwen. Je kunt beter om je heen kijken en zoeken naar mensen waarmee je iets leuks kunt doen.

Die zijn er hier genoeg. In Nederland zien ze me niet meer terug.”

Yours & Mine is nu uit op Ostgut Ton. Op zaterdag 26 februari is de officiële releaseparty in Trouw Amsterdam, waar Steffi draait en Dexter live speelt.

essential album 96

James Blake James Blake Atlas

Brandstof voor de verbeelding Volgens James Blake geeft een goeie nacht stappen je herinneringen, in plaats van ze weg te vagen middels drank en drugs. Vanuit dat idee had hij Limit To Your Love (een compositie van de Canadese singer/ songwriter Feist) radicaal bewerkt. Gestript tot het DNA van het nummer, de basisaccoorden, en gearrangeerd als pianoballade met bewerkte stem – en geproduceerd als een dubstep track, inclusief seismische bassen. Gedropt in zijn clubsets, zou het de clubnacht een Kodakmoment bezorgen, zo’n indruk die je bijblijft. Maar niemand kan de toekomst voorspellen en de afwijkende clubtrack werd opgepikt door de radio, in Engeland maar ook daarbuiten, in Nederland, Vlaanderen, Wallonië en Denemarken. Resultaat, een heuse hit: 39 (UK), 7 (NL), 5 (VL), 2 (Wa), 3 (DK). James Blake is geen ster. Hij is een nova.

De BBC riep hem uit tot nummer 2 van hun jaarlijkse muziekpoll (gekozen door kritici en muziekprofessionals), na het singer/songwriter talent Jessie J en die eer deelt Blake met bijvoorbeeld The Bloc Party (2005) en Franz Ferdinand (2004). De dj’s van 3FM in Nederland verkozen Limit To Your Love tot Megahit en het markeert een bijzonder moment. Hier wordt de esthetiek van de voorhoede naar de massa gebracht. Underground en mainstream, avant-garde en pop, clubs en radio, zijn het bij hoge uitzondering een keer roerend eens. Dat schept verwachtingen en James Blake’s titelloze debuutalbum is niet alleen perfect getimed, het maakt alle verwachtingen waar. Dit is een bijzonder album. Hier wordt een grote geboren, een Prince, een Bowie, een Buckley.

met Hawkwind.

James Blake studeerde aan Goldsmiths, een van Engelands beste en meest prestigieuze creatieve opleidingen, en aan de vooravond van zijn laatste studiejaar, in juli 2009, debuteerde hij met de track Air & Lack Thereof (op Hemlock). Ook de opvolgers, The Bells Sketch (maart 2010, Hessle Audio) en de CMYK EP (mei 2010, R&S), werden geclassificeerd als dubstep van het vrije soort, maar zijn tweede EP voor R&S, Klavierwerke (oktober 2010) maakte duidelijk dat Blake te groot is voor hokjes en etiketten.

Hij speelt piano! Hij zingt!

Burial De single Limit To Your Love is representatief voor het album: Blake’s stem en piano zijn z’n voornaamste instrumenten, met de studio uiteraard. De beats doen hun werk op de achtergrond of ontbreken, de emotionele communicatie staat centraal. De sfeer van de plaat is emotioneel maar afstandelijk (vervreemdende combinatie) en het geluid is uniek.

Het enige album dat in zijn hoogst persoonlijke, vervreemdende sfeer in de buurt komt is Burials tweede langspeler Untrue uit 2007. Maar dan zonder de versplinterde beats of de bewerkte samples.

In interviews (zie hiernaast voor een selectie) geeft Blake blijk van affiniteit met R&B en hip hop. Vooral D’Angelo en diens falset hebben model gestaan voor Blake. Dit is een album van en voor de ziel. Wat hem onderscheidt van veel generatiegenoten is dat hij niet geïmponeerd is door de technische mogelijkheden van de digitale studio, maar die simpelweg aanwendt zoals Bach de toonladders en Quincy Jones de blazerssectie benaderden, als brandstof voor de verbeelding.

De onbetwiste klapper van het album is Wilhelms Scream, de track die in maart als tweede single verschijnt. Wie daar onberoerd bij kan blijven, heeft een hart van steen of roest op zijn ziel. Horen is geloven.

(Enrico Riva)

Klavierwerke Dat zijn grote woorden, maar James Blake (het album) is een grote plaat. De 22-jarige producer uit Londen, enig kind van een beroepsmuzikant, was vanaf jongs af aan voorbestemd voor de muziek. Hij speelt piano vanaf zijn zesde. Over zijn vader zwijgt Blake als het graf. DJB vermoedt dat het Tim Blake ***** is, de man die synthesizer speelde in de progrock formatie Gong en nog steeds regelmatig optreedt www.jamesblakemusic.com

James Blake over James Blake Het dubstep etiket: “Het maakt me niet uit als mensen het dubstep noemen. Als ze het iets anders willen noemen, trouwens ook niet. Het mooie is dat als je iets probeert te maken, het als het ware door een kaleidoscoop gaat en er als iets anders uitkomt. Als Harmonimix speel ik met R&B en hip hop tracks. Ik probeerde dus hip hop te maken, maar het kwam er totaal verdraaid en opwindend uit.”

Zang en vervorming: “Ik denk dat we de Auto-Tune later achteraf als een effect zullen zien. Sommige geluiden kun je alleen maken met electronica, niet met akoestische instrumenten. Ik kan zingen, maar ik vind het prettig om mijn zang niettemin te bewerken.

Ik kan mijn stem niet vervormen zonder een vervormer te gebruiken, maar dat betekent nog niet dat ik iets onnatuurlijks doe.”

D’Angelo’s album Voodoo (1996): “Ik ben geen spiritueel mens, maar Voodoo is een diep spirituele plaat.

Het laat je horen hoe D’Ángelo zich toen voelde. En de mannelijke kopstem heeft iets dat me boeit. Wanneer hij alleen maar piano speelde en zong, was hij ongelofelijk. Dat wilde ik doen: piano spelen en zingen. Ook al maak ik zware clubmuziek, ik ga soms achter de piano zitten en zing. Dat is mijn uiteindelijke doel. Het is een raar idee dat je veel electronische muziek hebt uitgebracht, terwijl je eigenlijk alleen maar wilt zingen.”

Dubstep versus piano: “Ik ben pas diep in dubstep gedoken toen ik ging studeren en vervolgens ben ik in die stijl gaan produceren. Na enkele jaren met kop en kont in dansmuziek te zijn gedoken, kom ik er nu weer aan de andere kant uit. Ik ben meer over mijn muziek gaan begrijpen door veel electronische muziek te produceren. In het contrast zie ik nu de schoonheid.”

Verwachtingen van fans: “Als ik iets goed vind kan ik het uitbrengen, dat vertrouwen heb ik. Ik ben geen mainstream artiest en dat wil ik ook niet worden. Het album is een van de meest experimentele dingen die er de afgelopen vijftig jaar is uitgekomen. Ik voel me nog steeds nauw betrokken bij electronische muziek, maar er zijn meer wegen die ik wil bewandelen. Door alles wat ik doe loopt een rode draad. Dat ben ik.”

De citaten komen uit online interviews met Pitchfork, AbandonSilence en CityLife.

reviews

Steffi Yours & Mine

98

Ostgut Ton/N.E.W.S. Drie jaar terug neemt Steffi Doms de dappere stap om het veilige Amsterdam te verruilen voor een onbekend avontuur in Berlijn. Dat pakt goed uit. Ze wordt er resident dj in de roemruchte club Berghain en draait inmiddels overal ter wereld. En dat terwijl ze in Nederland lange tijd onder de radar bleef, ondanks een vaste clubavond in de Mazzo en prima feesten in het Wilhelmina Pakhuis. Produceren doet ze pas de laatste paar jaar. De platen die uitkwamen op Klakson, het label dat ze samen met Dexter bestierde, waren steevast van anderen. Steffi vond zichzelf lange tijd niet goed genoeg. Het voordeel van die onzekerheid is dat haar producties lang konden rijpen en nu volwassen en ‘eigen’ klinken. De in Brabant geboren Steffi zocht en vond inspiratie in de klassieke sounds uit Chicago en Detroit, de muziek die haar in de vorige eeuw aanzette om zelf te gaan draaien. Yours & Mine staat er vol mee. Het is een klassiek Detroit techno-album geworden, vol melancholieke strings, drumcomputers uit de vorige eeuw en stoere Afro-Amerikaanse baslijnen. Daarbij veert Steffi soepel heen en weer tussen de underground (Manic Moods, Mine) en gelikte Innercity-achtige techno. Grote troef daarbij is zangeres Virginia, die de dagen van Paris Grey terughaalt met haar hese zang.

Veel dj’s dachten dat de al weken op white label circulerende Yours uit een vergeten doos in een Amerikaans pakhuis kwam, maar de aanstekelijke zangpartij is gewoon in de Oost-Berlijnse studio van Steffi opgenomen. Yours & Mine is een fijn en warm album dat op allerlei niveaus werkt. Thuis, in de club en de momenten daar tussenin. Vernieuwing? Die moet je elders zoeken. Maar wie labels als Trax, Prescription en KMS koes(René Passet) tert, koopt zich met Yours & Mine een geslaagde en uiterst degelijke tijdreis.

*****

How To Dress Well Love Remains

Gil Scott Heron & Jamie XX I’m New Here

Seefeel Seefeel

Tri Angle

XL

Warp Records

Een combinatie van kippenvel, ongeloof en melancholie. In drie woorden een album van 14 tracks dat vorig jaar al uit kwam in de states, maar nu (met dank aan Tri Angle) ook in Europa verkrijgbaar is. How To Dress Well – een van de betere namen voor een band die ik in lange tijd gehoord heb – met Love Remains, opnieuw een zeer romantisch aandoende titel. Maar wat is het?

Witchhouse: moeilijk pop, vervreemdende R&B, duister, donker en vaak heel overstuurd. Toch klinkt het geheel catchy; na twee keer luisteren betrapte ik mezelf al op mee neuriën. Het doet hunkeren naar meer, de repeatknop is snel gevonden en na vier luister sessies ben ik overtuigd. Ik durf hem bijna niet aan te halen, maar How To Dress Well doet me denken aan een goed uitgewerkt James Blake album. Begrijp me niet verkeerd, het album van Blake is goed, erg goed zelfs, maar dit klinkt completer, alsof de artiest in kwestie een half jaar extra de tijd heeft gekregen om alles in elkaar te zetten, af te ronden en bij te schaven (en waarschijnlijk is dat ook simpelweg het geval).

(Jorn Liefdeshuis)

Toen er vorig jaar een nieuw album van de oude vos Gil ScottHeron was, kwam dat al als een verrassing. De illustere soulheld bij het label van The Prodigy, daar hadden wedkantoren failliet om kunnen gaan. Dus toen er vervolgens een dubstepremix van Jamie Smith van popgroep The XX, opdook, was dat niet meer dan logisch. Gekker kon het immers niet worden.

Jawel hoor, want nu is er een compleet remix-album van de jonge producer en labelbaas van Young Turks. Daarop verknipt Jamie XX de krakende stem van de oude boef tot soundbytes, die hij gebruikt voor sobere nummers waarop de elektronica domineert en de bassen een hoofdrol spelen. Dat klinkt als een gevaarlijk project, maar Jamie XX doet het met respect. I’m New Here is gelukkig veel meer dan een mompelende bejaarde in een elektronisch ballenbad. Het is een sprankelende clash tussen oud en nieuw, tussen techniek en ambacht. Waarbij het is meegenomen dat veel kids wellicht op zoek zullen gaan naar (René Passet) Scott-Herons oude werk.

Het kwartet Seefeel brengt met het gelijknamige “Seefeel” hun eerste album sinds 1996 uit. De band, bestaande uit Iida Kazuhisa, Mark Clifford, Sarah Peacock en Shigeru Ishihara, was vrij lang ‘out of the picture’, maar werd afgelopen jaar gevraagd om op te treden tijdens de festiviteiten rondom Warp’s 20ste verjaardag in Parijs. Dat optreden werd door Warp mede-oprichter Steve Beckett betiteld als ‘unbelievable’ en hij vroeg de band, direct nadat ze van het podium kwamen, om een nieuw album te maken. Binnen zes maanden werd een nieuw album in elkaar gedraaid, waarvan het resultaat “Seefeel” heet. Datzelfde resultaat klinkt als een (abstracte) klok. Destijds was Seefeel de eerste Warp act met gitaren. Iets dat tegenwoordig weinig spannend meer is met bands/formaties als Gravenhurst en Battles op de loonlijst. “Seefeel” biedt een mix van rock en elektronica (met de nodige noise), aangevuld met meer subtiele tinten uit de dub, ambient en shoegaze. De elf van “Seefeel” krijgen me persoonlijk niet op het puntje van de stoel, maar (Art-D-Fact) sterk is het zeker.

Tipper Broken Soul Jamboree

Various Terry’s Café 13

Martin Eyerer Tiny Little Widgets

Tippermusic

Plastic City

Blu Fin Records

Tipper is de alias van Dave Tipper, een DJ/producer die al sinds de tweede helft van de jaren 90 actief is in de elektronische muzieksector. Sinds 2005 brengt hij zijn eigen materiaal ‘exclusief’ uit via zijn eigen Tipper Music. Dit leverde in het verleden al diverse fraaie albums/releases op. “Broken Soul Jamboree” is de titel van Tipper’s nieuwste werkstuk. Daarop staan de sfeervolle geluiden centraal. Tipper weet met zijn geluid geen baanbrekende vernieuwingen te brengen, maar blinkt uit in het vervaardigen van prachtige elektronica/IDM thema’s en dito geluidstapijten, gekoppeld aan sterk geproduceerde abstracte hip-hop (of trip-hop) beatstructuren. “Broken Soul Jamboree” klinkt als één lange zweeftrip waarin elementen uit elektronica, IDM, (cinematische) ambient, folk en (abstract) hip-hop tot een enthousiast makende mixture wordt gekneed. Prachtig album dat bij liefhebbers van bijvoorbeeld Kettel, Plaid en Erast (met name qua sfeer en toonzetting) voor blijde gezichten zal zorgen. “Broken Soul Jamboree” heeft dan ook alles in zich om (Art-D-Fact) een ‘groot’ album te worden.

Dat Terry Lee Brown Junior (aka Norman Feller) een bezige bij is, hoeven we je niet meer te vertellen. Zo verscheen eind oktober 2010 zijn nieuwste album “Labyrinth”. Kort daarvoor is ook het dertiende deel uit zijn geprezen “Terry’s Café” reeks verschenen - een solide mixcompilatie die al jaren weet te boeien. Niet zozeer vanwege de diversiteit of vernieuwing, maar vanwege de altijd torenhoge kwaliteit. Voor het eerst, sinds het verschijnen van deel één in 1997, beslaat een editie uit de “Terry’s Café” reeks twee CD’s. Blijkbaar kon Terry Lee Brown Junior zijn ei niet meer kwijt op slechts één disk en koos ervoor de sessies op te delen in ‘mild roast’ en ‘strong roast’. Kortom, een subtiele opbouw in zijn platenkeuze die zoals altijd leunt op smaakvolle deep-house en tech-house, aangelengd met de nodige dub. Het eindresultaat is andermaal ruim voldoende, net als zijn laatste album “Labyrinth”. Knap dat Terry Lee Brown Junior al zo lang zijn kwaliteitsstandaard weet te continueren. Dat is voor de liefhebbers van Plastic City uitermate goed nieuws.

(Art-D-Fact)

Martin Eyerer zet zich al jaren in voor (smaakvolle) sounds binnen de genres (electro) house, minimal, tech-house en techno.

Wie zijn discografie doorloopt, ziet dat hij de afgelopen jaren nogal een bezig baasje is geweest. Naast zijn werk voor het eigen Kling Klong label, bracht hij gewaardeerde releases uit via Renaissance, Trapez Ltd., Buzzin’ Fly, Great Stuff Recordings, Kickboxer, Moodmusic en ook Blu Fin. Via dat laatste label verschijnt nu ook zijn nieuwste album. “Tiny Little Widgets” bestaat uit twee delen: het oorspronkelijke album en een bundel van remixes (CD2). Helaas staat “Tiny Little Widgets” niet vol met adembenemend spannende tracks. Qua diversiteit zit Eyerer’s nieuwste album wel goed in elkaar, maar in de breedte missen we hier en daar het plezier. Op CD2 komen we meer aan ons trekken. De remixen, onder andere door Thomas Schumacher, Tom Clark, Tigerskin en Stephan Hinz, komen in één (Art-D-Fact) strakke DJ-mix aan je voorbij.

*****

*****

*****

*****

*****

*****

reviews

Thomas Laurén Exhale Tempus

99

Savoir Niet alleen Trijntje Oosterhuis geeft haar nieuwe album gratis weg. Ook technoproducer Thomas Laurén speelt Sinterklaas met zijn debuutalbum Exhale Tempus. Maar zitten er bij Oosterhuis en het AD grote marketingkrachten achter, bij de filosofisch ingestelde Amsterdammer is het vooral een politiek statement.

“Wij willen geen dingen meer voor onszelf houden. We willen ze delen.” Drie jaar terug debuteert de -toen nog in Utrecht wonende- producer op het plaatselijke label Dualblock. In 2009 volgen singles op het Nijmeegse Wolfskuil-label, het Rotterdamse Manual Music en zijn eigen label Savoir. Opvallend is de enorme groei die Pieterse’s producties in relatieve korte tijd hebben doorgemaakt. Klonken zijn eerste singles nog vlak en vluchtig, op Exhale Tempus gaan we regelmatig de diepte in en hebben zijn beats veel meer eigen smoel. De verdieping kwam in Berlijn, waar de jonge producent korte tijd woonde. Hij zag hoe de westerse samenleving zich op laat jutten door tijdsdruk en geldingsdrift en besloot radicaal te breken met een aantal ingesleten gewoontes. Vandaar ook de titel Exhale Tempus, gebaseerd op een boek van de Duitse spiritueel denker Echart Tolle. Allemaal leuk en interessant horen we je denken, maar levert al dat spirituele gedoe ook een goede dansplaat op? Nou reken maar. Lauren heeft met Exhale Tempus een album gemaakt dat zowel thuis als in de club overeind blijft. De gemene deler is soepele techno met een vleugje dub waarbij melodie en ruimte een belangrijke rol spelen. De ene keer klinkt dat als Gui Boratto in een ingetogen bui (op het titelnummer bijvoorbeeld) terwijl Lauren een paar nummers verder doodleuk Dennis Edwards soulhit ‘Don’t Look Any Further’ sampelt voor een soepele housetrack (Perception). Zijn dansmuziek heeft de schwung van iemand die nog niet zit vastgeroest in het keurslijf van de vierkwartsmaat. Verwacht geen zware basdrums of verwoestende kicks. Dit is geen dansmuziek van het grote gebaar maar van de subtiele beweging.

(René Passet) Nieuwsgierig geworden? Haal het album gratis binnen op www.thomaslauren.nl

*****

Fujiya & Miyagi Ventriloquizzing

Discodeine Discodeine

Freddie Cruger & Anthony Mills Are Wildcookie Cookie Dough

Dirty/Pschent

Tru Thoughts

Indrukwekkend hoe sommige dingen aan geen enkele verandering onderhevig zijn en toch niet vervelen. Het beste voorbeeld voor deze constante zijn Fujiya & Miyagi. De Britten presenteren hun vierde album Ventriloquizzing en overtuigen wederom door hun verzorgdheid en perfectionisme. Hier klopt alles, van de geduldig opkomende arrangementen, de dwingende fluisterzang tot en met de gepolsterde snare. Hoeveel bands en muziekanten zijn er al niet gefaald, omdat ze hun grote stal aan instrumenten niet konden bedwingen en een misselijkmakende overdaad aan tonen en percussie afvuurden? Fujiya & Miyagi niet, die hebben alles onder controle en maken bovendien duidelijk dat het niet nodig is om de oude albums van Can en Neu! als reissue op de markt te brengen. Wie dacht dat Fujiya & Miyagi zes jaar geleden met ‘Ankle Injuries’ hun hoogtepunt hadden bereikt zal nu worden beleerd. Krautrock is niet dood, het is hier, onder ons, dankzij Fujiya & Miyagi.

(Chris Helt)

Pilooski kent u wel. Dat is die gast van die disco-edits. Waaronder Franki Valli’s Beggin’. Samen met de minder bekende producer Pentille bestiert de Fransman al een paar jaar het project Discodeine, waarop discobeats en samples hand in hand gaan. Er verschenen een aantal singles op het New Yorkse DFA, waarvan die met Pulp-zanger Jarvis Cocker de opvallendste (en slechtste) was. Ook onze favoriete technoschreeuwer Matias Aguayo werd naar Parijs gehaald. Je vind die singles terug op het naamloze Discodeine-debuut, waarop de handclap en de knipoog nooit ver weg zijn. Zo komen er op Falkenberg steeldrums voorbij en klinken er een nummer verder harmonica en harp. Die akoestische elementen vlecht het Parijse duo kunstig door de analoge beats, waardoor Discodeine een prettig warme lofi-gloed heeft en tegelijkertijd zeer dansbaar uitpakt. Een album waar de Tom Trago’s, Lefto’s en Melons van deze wereld (René Passet) beslist wat mee kunnen.

Tru Thoughts begint het nieuwe jaar ijzersterk met een album van Wildcookie (Freddie Cruger en Anthony Mills). Het album volgt op de bejubelde “Drugs EP” die medio 2009 verscheen via het Homegrown label (Freddie Cruger’s eigen label) en de support kreeg van niemand minder dan Gilles Peterson. De rolverdeling binnen Wildcookie is simpel: Freddie Cruger (aka Red Astaire) is de producer, Anthony Mills (bekend van The Soul Society) zorgt voor de vocale inbreng. Wildcookie’s muziek klinkt als een mixture van soul, hip-hop en funk met hier en daar vleug latin en disco. Vooral Anthony Mills drukt zijn stempel op de muziek door zijn soulful approach. Luister eens de track “Heroine” en je begrijpt exact wat we hiermee bedoelen. Zonder bijzondere uitschieters is “Cookie Dough” een erg lekker album (Art-D-Fact) om naar te luisteren. Niets mis mee.

Prommer & Barck Alex And The Grizzly

Anders Ilar Stories Of Old

Deadmau5 4X4=12

Derwin Recordings

Yard Rec

Mau5trap Recordings/ Virgin Records

Interessant duo die Prommer & Barck. Christian Prommer kennen we van formaties als Voom:Voom , Trüby Trio enFauna Flash.

Alexander Barck als de oprichter van zowel Jazzanova als Sonar Kollektiv. Eind 2010 verscheen via het Permanent Vacation label al een waarvan de tracks ook terug te vinden op zijn “Alex And The Grizzly”. Tel de enorme ervaring van de heren op bij hun eeuwige zoektocht naar verfijnde muziek, die zich rechtstreeks vertaald in hun eigen producties. Dit album biedt een vernieuwend soort deep-house met klinkende vocalen en vele subtiele tinten die verwijzen naar een breed palet aan muzikale sferen en (sub) genres. Ben je fan van de muziek op labels als Compost Records en Sonar Kollektiv, dan mag je dit album absoluut niet missen.

Een indrukwekkend werkstuk, met gastrollen voor onder andere Sascha Gottschalk, Dollkraut en Eva Milner.

(Art-D-Fact)

Yard Rec had begin dit jaar een klinkend startsein met het concept album rondom remixen voor Yard (alias van Chris H. Jones) producties. Op die eerste release hoorden we experimentele techno, elektronica/IDM en ambient hand in hand gaan. Die lijn wordt doorgetrokken op het tweede album (nou ja, meer een mini-album) van het kersverse label. De producer in kwestie, de Zweed Anders Ilar, is duidelijk een voorstander van donkere, zweverige elektronica. Zijn muzikale geluidscollages klinken stuk voor stuk indrukwekkend en doen je soms denken aan The Black Dog of Plaid (de twee ex-Black Dog leden). “Stories Of Old” voelt dan ook aan als een koude in plaats van warme deken, maar dat is in dit geval geen enkel probleem. Dit zijn van die spaarzame albums waarop al het mooie/goede van techno, elektronica/IDM en ambient tot één klinkende massa wordt gekneed. Heel goed! Yard Rec is sowieso een label om de komende tijd in de gaten te houden. Kijk op www.yardrec.com voor meer (Art-D-Fact) informatie.

2010 was voor Deadmau5 (Joel Zimmerman) andermaal een uiterst succesvol jaar. Deze Canadees behoort nog altijd tot de selecte wereldtop van de dancescene. Op “4X4=12” horen we een vrij breed geluid. Opener “Some Chords” zouden we kunnen omschrijven als een mengvorm van pompende (punky) electro met zo nu en dan een rollende dubstep bassline (denk aan Reso, Nero, BAR9 etc). Deze track zet de toon voor wat daarna volgt. De nadruk ligt toch wel op goed verzorgde electro sounds en ‘tech’ invloeden. Opvallend en bijzonder prettig klinkt “Right This Second”, dat een slepend ritme bevat (denk aan T.Raumschmiere). Tot slot, het vocale “Raise Your Weapon” bouwt op vanuit de vroegere Deadmau5 sound naar een rauwe dubstep tune. Erg knap gedaan. Wellicht is het een combinatie van twee demo’s die nog op de plank lagen. “4X4=12” is een prettige verzameling tracks, waarbij Deadmau5 zijn muzikale horizon zeker heeft weten te verbreden.

(Art-D-Fact)

*****

*****

*****

*****

*****

*****

reviews

Ulrich Schnauss And Jonas Munk Epic

100

Pedigree Cuts Na de vorig jaar verschenen remixbundel “Missing Deadlines - Selected Remixes” heeft sfeer- en smaakmaker Ulrich Schnauss niet bepaald stil gezeten. Deze sympathieke producer van buitengewoon prachtige geluidscollages is sinds het verschijnen van het mini-album “Far Away Trains Passing By” uit 2001 een torenhoge favoriet van uw recensent. Met “A Strangely Isolated Place” uit 2003 onderstreepte hij zijn kwaliteiten en bracht hij zijn eigen geluid naar een nog hoger niveau. Beide albums mogen bestempeld worden als instant klassiekers. “Epic”, dat Ulrich Schnauss samen maakte met de (voor ons) relatief onbekende Deen Jonas Munk Jensen (aka Munual), verscheen vorig jaar al eens (april 2010) als digitale release (192 kbps MP3 kwaliteit). Jonas Munk zou je een muzikaal evenbeeld van Ulrich Schnauss kunnen noemen, dus de samenwerking (en onderlinge link) is niet bepaald vreemd. Nu, begin 2011, zal dit prachtige album eveneens in 320 kbps MP3 kwaliteit beschikbaar komen. “Epic” is, zoals de titel al doet vermoeden, één lange epische sfeertrip met die typische mengelmoes van shoegazer, ambient, downtempo en elektronica.

Eigenlijk verwoord “Epic” een geluid dat we kunnen omschrijven als een samenvatting en samenvoeging van Ulrich Schnauss’ muzikale uitspattingen van de afgelopen tien jaar. Het album klinkt als één prachtig en consistent geheel, dat niet de boeken in zal gaan als vernieuwend, maar kwalitatief zo sterk is dat Ulrich Schnauss en Jonas Munk lachend de maximale score afdwingen. Hopelijk zal er in de toekomst ook een CDversie verschijnen van dit indrukwekkende album. “Epic” is een ware traktatie voor liefhebbers van smaak(Art-D-Fact) volle sfeermuziek. Kwamen er maar wat vaker van dit soort prachtige albums uit!

*****

Stateless Matilda

Wolf + Lamb vs Soul Clap DJ Kicks

Nobody Beats The Drum Remixes We Did

!K7/PIAS

Nobody Beats The Drum

Nieuw werk uit ons favoriete New Yorkse hotel. Waarbij de vier conciërges alle kamerdeuren wijd open gooien, trots op al het nieuwe materiaal dat bijeen hebben gescharreld. Want DJ Kicks mag dan een (langlopende) mix-serie zijn, het is dit keer vooral een visitekaartje van het hipste platenlabel uit de Big Apple. Met louter eigen werk. De twee dj-duo’s Gadi Mizrahi & Zev Eisenberg (Wolf + Lamb) en Eli Goldstein & Charles Levine (Soul Clap) strijden al jaren tegen de verharding op de dansvloer. Bij hun geen testosteronbeats of brute compressie maar subtiele grooves, warme vocale disco en zomerse downtempo.

Niet op de rulle Café del Mar-manier maar met een scherp randje en het zweet in de bilnaad. Want er moet natuurlijk wel gedanst worden. Wie de afgelopen jaren getuige was van een van hun energieke dj-sets weet dat deze Amerikanen af en toe gemeen kunnen doorbijten, al wordt het nergens echt nasty. Deze DJ Kicks is een fijne soundtrack voor een naderend voorjaar.

(René Passet)

Het Nederlandse trio Nobody Beats The Drum heeft sinds hun debuutalbum Beats Work een uitstekende reputatie opgebouwd bij het publiek dat houdt van (rauwe) electro, vermengd met elementen uit house, breakbeat en hip-hop. Hun gerenommeerde videoclips en indrukwekkende liveshows bracht ze al tot over de gehele wereld. Op de tracklist van staan Nobody Beats The Drum intepretaties van werk door uiteenlopende artiesten als Etienne De Crécy, Giovanca, Zuco 103, Aux Raus, Jamie Fanatic, Shameboy en Boemklatsch. De resultaten zijn zonder enkele uitzondering bijzonder energiek, creatief geproduceerd en klinken bovendien volwassen (doch ruig). Dit is muziek die geschikt is voor op festivalpodia, in de club, maar ook voor thuis op de bank, wanneer je een opkikkertje wenst. Fans van Nobody Beats The Drum, Boemklatsch en bijvoorbeeld het Franse Kitsuné label weten wat ze kunnen verwachten.

(Art-D-Fact)

Aril Brikha Deeparture In Time - Revisited

Various Mushroom Jazz 7 - By Mark Farina

Various HouseQlassics 2010

Art Of Vengeance

Mushroom Jazz Recordings

Cloud 9 Dance

Aril Brikha bracht begin 2000 het inmiddels tot classic gebombardeerde Deeparture In Time album uit op Transmat. Dit album klonk destijds als het startschot van het nieuwe millennium, maar tegelijkertijd als de afsluiting van de 90’s. Het album bracht onder andere de hit Groove La Chord voort, dat in het geheugen van menig technofanaat gegrift staat. Het originele album mag als bekend verondersteld worden: veel diepe tracks met zowel vlakke 4/4 beats als breakbeats. De extra disk is gevuld met niet eerder uitgebracht materiaal dat Brikha vond op oude DAT tapes, geproduceerd tussen 1995 en 1999. Ook die tracks liegen er niet om een sluiten naadloos aan op de torenhoge kwaliteit van het oorspronkelijke album. Dit is dus je kans om in één klap een fabuleus Detroit techno album te scoren, aangevuld met niet eerder uitgebrachte tracks.

(Art-D-Fact)

Deel zeven uit de door ons bejubelde “Mushroom Jazz” reeks verschijnt niet via het vertrouwde Om Records (uit San Francisco), maar via het kersverse Mushroom Jazz Recordings. Aan het concept en de muzikale invloeden is gelukkig niets veranderd. ls altijd weet Mark Farina, die zowel binnen de house- als downtempo sector veel respect geniet, een soepele downtempo mix af te leveren die leunt op (abstracte) hip-hop, nu-soul, jazzy breakbeats en mengvormen hiervan. Naast oudgedienden als Colossus (met Capitol A), King Kooba en Andy Caldwell zijn het namen als Slakah The Beatchild en Tommy Largo die opvallen op de tracklist. Al is het maar omdat laatstgenoemden met meerdere tracks terecht zijn gekomen op deze heerlijke mixsessie.

Deel zeven bestaat uit negentien gevarieerde tracks die in een bepaalde soepele ‘flow’ voorbij komen, zoals alleen Mark Farina het met zijn ‘Mushroom Jazz’ pet op kan laten klinken. Diep respect hiervoor. Dit is voer voor liefhebbers van zowel soulful hip-hop, moderne jazz en downtempo beats. Een initiatief om (Art-D-Fact) te blijven koesteren.

Wat voor het voormalige Qlass Elite-team (later Q-Dance) in 1999 begon als ‘kleinschalig’ event is in de afgelopen 10 jaar uitgegroeid tot een waar fenomeen. Echter, recentelijk trok de organisatie de stekker uit het event. Dit jaar was dan ook de laatste editie van het (jaarlijks terugkerende) feest waarop allerhande house/rave classics en vroege hardcore centraal staan. Als pleister op de wond is er nu een fraaie, afsluitende compilatie op de markt gezet waarbij de tracklist op basis van voting is ontstaan. HouseQlassics fans konden via de website van Q-Dance hun favoriete tracks selecteren die vervolgens in een logisch opgebouwde mix voorbij komen, opbouwend van house/rave tot early hardcore waarbij het aantal BPM zo nu en dan opgeschroefd wordt. De tracklist liegt er niet om met namen als Ramirez, Praga Khan, D-Shake, Digital Boy, Hardsequencer en ga zo maar door. Een mooie afsluitende CD editie (Art-D-Fact) van een geliefd event.

Fijn..., the Lads of Leeds van de band Stateless lijken de muzikale progressie van het Verenigd Koninkrijk eventjes uit de handen van de James Blakes, de Girl Units en de Kimbies te kunnen grissen en poetsen met hun tweede album ‘Matilda’ verguisde stijlen als Triphop en Downbeat weer op. Niets nieuws, maar wel ongehoord intensief. Het duwtje in de rug door Bjorks ‘assistent’ Damian Taylor uit zich in een bijna perverse compleetheid aan wisselwerkingen. Iedere track herbergt contrasten, niet alleen wat het volume betreft, en iedere track heeft zijn eigen functie.

Matilda is zo’n album waarop het ene nummer niet zonder het voorafgaande kan overleven en het laatste lied eigenlijk weer (Chris Helt) het begin is.

*****

*****

*****

*****

*****

*****

reviews

Lanu Her 12 Faces

101

Tru Thoughts Lanu aka Lance Ferguson, bekend van de funkband The Bamboos, zal begin maart 2011 zijn tweede album uitbrengen via het Tru Thoughts label. “Her 12 Faces” volgt na het in 2007 verschenen debuutalbum “This Is My Home” (eveneens een Tru Thoughts release). Op dat debuut strooide Lanu rijkelijk met broken beats, nusoul (met soms een vleug hip-hop) en moderne jazz. Denk aan het onvergetelijke “Dis-Information” met de prachtige soulful vocalen van Karl Wagner – een broken beats kraker van formaat. Het album was een schot in de roos voor liefhebbers van DJ’s/producers als DJ Spinna en Mark de Clive-Lowe. Op “Her 12 Faces” horen we een ‘andere’ Lanu. Een Lanu wiens muziek meer leunt op indie pop, vermengd met de nodige funk en elektronica. Tijdens opener “Beautiful Trash”, dat wat weg heeft van Mark Ronson’s geluid, horen we de prettige vocalen van de Australische zangeres Megan Washington. Deze track zal overigens begin februari als single release verschijnen, waarop een heerlijke orkestrale trip-hop remix door labelgenoten Hidden Orchestra te vinden is. Megan Washington zal overigens nog een aantal maal haar stempel drukken op dit album. Na beluistering kunnen we stellen dat “Her 12 Faces” eigenlijk in geen enkel opzicht lijkt op voorganger “This Is My Home”, maar eveneens staat als een huis. “Her 12 Faces” biedt je twaalf lekkere luistertracks (Art-D-Fact) met een ongedwongen sfeer. Fijne muziek, vooral voor op de achtergrond.

*****

Sandwell District Feed Forward

Orsten Cutworks

Joash Don’t Fear It, Fight It

Sandwell District

Compost

Dat ze in München hun goede neus voor talent nog niet verloren zijn, bewijst de Brit Joash. Zijn debuutalbum Don’t Fear It, Fight It brengt dezelfde opwinding teweeg als destijds Jazzanova, Koop en Marsmobil deden. Gilles Peterson is al fan. Die draaide het orkestrale Salome grijs toen dat nummer vier jaar terug verscheen op de 11e (en voorlopig laatste) editie van verzamelserie Future Sound of Jazz. Wie valt voor duizelingwekkende arrangementen, schitterende jazz licks en met borstels gespeelde breakbeats heeft met Don’t Fear It, Fight It goud in handen. Alsof je in de tourbus zit van het Metropole-orkest met 4Hero als reisleiders en een geplande lunch in het Penguin Café Orchestra. De violen zingen, de piano’s zoemen en ieder moment kunnen er roedels engeltjes uit de hemel op je kop vallen.

Dat er ook nog drie vocalisten hun ding doen over de hemelse beats van Joash leidt alleen maar af en onderbreekt de magie.

(René Passet) Desondanks: wat een prachtplaat.

Het uit Regis en Function bestaande Sandwell District heeft een heel goed jaar achter de rug; door de media betiteld als voorlopers van de ‘nieuwe’ techno, een sterk eigen label en goede shows waaronder een veelbesproken gig op Sonar. In 2011 lijkt deze positieve trend zich voort te zetten: er is namelijk een nieuw album in aantocht.Onder de titel Feed Forward brengt Sandwell District meer van het verschillende, dit klinkt wat vreemd, maar het is zeker zo. Het geluid, dat overduidelijk techno is en vaak ook (zoals van Regis verwacht kan worden) off beat georiënteerd is, vind zichzelf bijna op elke track opnieuw uit. Het ene moment is het duister, soms bijna angstaanjagend (Grey Cut Out), het andere moment gloort er hoop aan de horizon (Falling The Same Way en Speed + Sound). Toch loopt er een duidelijke lijn door het album, het gebruik van melodieën, de distorted ruis onder veel tracks en de voorstuwende bassen zijn allen reeds beproefde thema’s. Desondanks weet Sandwell District het geheel heel fris en mooi te laten klinken. Zonder twijfel een van de meest interessante techno projecten van (Jorn Liefdeshuis) het moment!

Het klinkt allemaal zo eenvoudig en doorgearrangeerd op ‘Cutworks’, het album van de in Frankrijk levende Fin Orsten. Pianoloops met authentieke platenkraakjes, veel te lome bassgewelven en te opzichtige samples. Een hommage aan de cinema van de jaren zestig en zeventig zou het album moeten representeren, maar veel verder dan de door het Franse Air gepatenteerde spanningsbogen komt Orsten gewoon niet. Bovendien lijken de tien nummers allemaal via hetzelfde schema in een soort van ‘Coffeeshop Loungecompilatiesfeer’ te verzinken. Het klinkt alsof Dan the Automator gedwongen werd om de soundtrack voor ‘Safe the last Dance’ te maken en uit aversie liftmuziek componeerde. Orsten kan absoluut produceren, maar deze (Chris Hel) tijden vragen om meer dan dat.

Various Defected In The House - Brazil ’11

The Go! Team Rolling Blackouts

Maceo Plex Life Index

ITH Records/ Defected

Memphis Industries

Crosstown Rebels

In 2011 trapt Defected af met een nieuwe In The House verzamelaar. Het zijn respectievelijk Sandy Rivera en DJ Memê die de trackselectie en mixen voor hun rekening nemen. Deze 2-CD biedt andermaal heerlijke house/grooves, zo nu en dan ‘techy’ en/of met electro-injectie. Kortom, precies datgene waar het Defected label al jaren uiterst succesvol in is. De beide mixen mogen dan ook absoluut niet als indrukwekkend en vernieuwend bestempeld worden. Defected is en blijft een fantastisch label dat niet van plan is van koers te wijzigen. Vooral de mix van DJ Memê verdient wat mij betreft credits. Vooral vanwege het zomerse gevoel. Op deze dubbelaar vinden we onder fijne bijdragen door Copyright, Nic Fanciulli, Tom, Studio Apartment, maar ook tracks van Rivera en DJ Memê zelf.

(Art-D-Fact)

The Go! Team is al jaren één van de smaakmakers van het Memphis Industries label - het thuis van artiesten als Blue States en Broadway Project. Het 'team' bestaat uit Sam Dook, Chi Fukami Taylor, Silke, Jamie Bell, Ninja en Ian Parton. Rolling Blackouts is de derde langspeler van het gezelschap en bouwt voort op het eerdere werk van de band. The Go! Team leunt qua geluid op invloeden uit de indierock, een vleug folk en vooral retro-pop, die op vernuftige wijze vermengd worden met elektronica en klinkende beats/drums. Filmisch klinken de brouwsels van The Go! Team eveneens van tijd tot tot. De muziek op Rolling Blackouts doet me soms terugdenken aan Kidda’s fantastische album Going Up en in mindere mate de sample based knutselmuziek van The Avalanches. Tel daar wel de veelzijdige zang en ‘hip-hop alike’ lyrics van Ninja (Nkechi Ka Egenamba) bij op. Na Thunder, Lightning, Strike (2004) en Proof Of Youth (2007) is Rolling Blackouts andermaal een prima plaat. De melodische tot nu toe die daarnaast bijzon(Art-D-Fact) der goed in het gehoor ligt.

Hij noemde zich al eens Maetrik en Mariel Ito. Nu is het Maceo Plex. Zolang er maar een ‘M’ in zit, vind Eric Estornel het best. Hij verruilde de States voor het zonnige Spanje en dat kun je horen.

Vergeleken met de klinische techno die hij als Maetrik maakte, is Life Index bijna frivool te noemen. Het is een album waarop de Amerikaan op zoek gaat naar z’n houseroots. Dat levert een grillig en wisselvallig album op, waarbij Estornel te lui was om z’n drumcomputer telkens opnieuw te programmeren. Vrijwel ieder nummer klinkt de basdrum identiek. Jammer, want van grooves heeft de Amerikaan beslist verstand. Dat bewijst Vibe Your Love, een bedwelmende clubtrack waarvan je hoopt dat er nooit een einde aan komt als je hem hard hoort. Ook Sleazy E is pure seks op de dansvloer. Maar als geheel overtuigt Life Index allerminst. Teveel automatische piloot, te weinig gevoel.

(René Passet)

*****

*****

*****

*****

*****

*****

reviews

Nicolas Jaar Space Is Only Noise

103

Circus Company, 2011 Nicolas Jaar is misschien wel de meest geprijsde artiest van vorig jaar. De 2010 lijstjes kan met recht gekscherend Jaarlijstjes genoemd worden. Toch is het opmerkelijk dat een houseproducer die heel langzame, melodieuze dingen maakt – vaak zelfs niet eens geschikt voor de dansvloer – zo groot wordt? Het antwoord komt binnenkort uit op Circus Company en heet ‘Space Is Only Noise’. 14 tracks, waarvan de langste misschien net 5 minuten duurt, veel gesampelde akoestische instrumenten en heel veel gebuik van vocals.

Het luistert weg als een popalbum, een heel goed popalbum. Jaar heeft een duidelijke eigen sound en dat is al een opmerkelijk feit voor iemand van 21. Maar de vraag is of zijn sound voldoende is om een heel album echt boeiend te blijven. Hij valt niet direct in de herhaling, maar de luisteraar doezelt naar een tijdje weg in de zoete liedjes en de afwisseling, de momenten waarop je wakker schrikt zijn er niet. Toch is dit dan ook het enige negatieve wat ik over dit album kan schrijven, het is gewoon heel erg goed. Jaar’s gevoel voor muzikaliteit en zijn gebruik van samples is echt heel erg goed. Aangezien in 2010 Jaar voor bekend werd met remixen van onder andere Ellen Allien, Kasper Bjorke en onlangs Azari & III, was het de vraag hoe hij solo zijn mannetje zou staan; dit album neemt alle twijfel weg en zet Nicolas Jaar op een voetstuk waar hij de komende jaren op verder kan bouwen. Er is een punt wat ik compleet buiten beschouwing heb gelaten en dat is zijn live optreden; het is misschien niet direct interessant bij een album review, maar in het geval van Nicolas Jaar zeker wel. Tijdens zijn live optreden speelt hij namelijk (bijna) alles ook live in, geen pure ableton set, maar muzikaliteit van de bovenste plank. Al met al is dit album een essentieel album uit het eerste kwartaal van 2011, een must voor iedereen die van house of eigenlijk electronische muziek in het algemeen houdt. Het enige wat in mijn optiek nog beter wordt; is zijn volgende album!

(Jorn Liefdeshuis)

*****

a-auntitled

Deniz Kurtel Music Watching Over Me

Passarella Death Squad Passarella Death Squad

Crosstown Rebels

The Republic of Desire/Munich

Tot nu toe was Deniz Kurtel vooral bekend als lichtkunstenares, gespecialiseerd in ongewone LED-installaties waarmee ze onder meer op Burning Man en in Fabric stond. Maar sinds ze twee jaar terug begon met het produceren van dansmuziek, moet de Amerikaanse steeds vaker meer dan alleen haar lampen inchecken. Kurtel maakt warme soft focus-techno met soepele beats en een streepje disco. Een beetje in de lijn van landgenoten als Art Department, Zev Eisenberg en Seth Troxler maar dan de vrouwelijke variant daarvan. Maar komt haar debuutalbum Music Watching Over Me na slechts twee singles niet veel te snel? Nee dus. Want haar eerste langspeler overtuigt op alle fronten. Het is een plaat die de frivoliteit van een Dinky combineert met de stoerheid van Ellen Allien en sexyness van Miss Fitz. Met genoeg moois voor zowel dj’s, techno-avonturiers als iPodjunkies. Er is een enkele gastrol voor vocalisten als Jada, Leza Boyland of Mykle Anthony maar de zang staat immer in dienst van de beat en niet andersom.

Kurtel weet wat ze wil maken en is na drie releases al op een (René Passet) uniek en eigen geluid gestuit.

Wat weten muziekrecensenten nou van mode? Niks. Anders hadden we wel geweten dat het Londense Passarella Death Squad (duim omhoog voor die naam) al zes jaar hipperdepip coole t-shirts maakt van uit Japan geïmporteerde stoffen. Exclusief spul, dat in Nederland lastig te vinden is. Sinds kort is er ook een muziek-Squad. Waarbij het ontwerpduo Danny Broddle en Emilie Albisser versterking krijgt van Kingsley Gratrick en engineer Tim Holmes van Death in Vegas. Het naamloze debuut –gestoken in een een prachtig stoffen boekje met foto’s- klinkt als Fever Ray dat halverwege het vagevuur is beland en daar Coil tegen komt.

De tien nummers zijn zonder uitzondering sinister, onheilspellend en zwarter dan de donkerste darkroom. Met weinig meer dan slepende drones en de onvaste stem van Albisser weet Passarella Death Squad de perfecte sfeer te scheppen voor een maanloze nacht op een verlaten kerkhof.Nee, vrolijk is dit album allerminst. Maar voor wie de hedendaagse gothic en industrial toch echt te lachwekkend is, zou z’n tanden eens moeten stukbijten op deze met as geschminkte feestneuzen. Muziek met een (René Passet) pikzwarte dresscode.

Siriusmo Mosaik

Paris Suit Yourself My Main Shitstain

Phreek Plus One Phreek Party

Monkeytown Records

Big Dada Recordings

Compost

Siriusmo staat voor een mixture van muzikale electro en house, die naadloos voegt in het straatje van bekenden als Simian Mobile Disco en Digitalism, wie hij in het verleden overigens ook beide remixte. Hij mocht zelfs een remix voor het charts gerichte Scissor Sisters verzorgen. In het verleden bracht Siriusmo een mini-album uit via Boysnoize Records – “Diskoding” genaamd (2008). “Mosaik” wordt echter aangemerkt als Siriusmo’s echte debuut langspeler. En wat voor een debuut! “Mosaik” is zelfs voor de grootste anti-electro luisteraar een plaat om te proberen. “Mosaik” biedt namelijk muziek van een hoorbaar enthousiaste producer die een soort van futuristische electrosound brengt. Het resultaat is net zo enthousiasmerend. Eén ding is zeker: dit album geeft de term electro opnieuw kleur en (Art-D-Fact) klasse. Puntgaaf werkje!

Paris Suit Yourself is een Frans-Amerikaans collectief en de eerste ‘rock’ band die ooit getekend werd door Ninja Tune’s sublabel Big Dada Recordings. Big Dada staat normaliter toch vooral bekend om de (abstracte) hip-hop geluiden. Aan Paris Suit Yourself de eer om te bewijzen dat Big Dada niet puur om hip-hop en gelieerde sounds draait. “My Main Shitstain” is een album dat maar slecht in een bepaald hokje te vangen is.

Het typeren is in dit geval verdraaid lastig. We horen pop, rock, maar ook patronen uit (future) jazz. De resultaten zijn muzikaal gezien niet zo beroerd, maar de leadzanger Luvinsky Atche test zo nu en dan echt je irritatiegrens. Dan drukken we ons nog redelijk beschaafd uit. Omdat deze leadzanger zo prominent aanwezig is, zorgt dat ook voor een (flinke) bittere nasmaak. Een nasmaak die geen gemiddelde of goede beoordeling oplevert.

Dapper initiatief van Big Dada, maar helaas niet geslaagd.

(Art-D-Fact)

Ooit, ver in de vorige eeuw was Italië het Mekka van de disco.

Voor een goede melodie moest je in Milaan zijn, dat wist iedereen. Maar de klad kwam er in en house klopte aan de deur. Anno 2011 zijn er een paar helden die de italo en cosmic-erfenis uit De Laars levend houden. Naast Alexander Robotnick en DJ Mooner zijn dat de heren van Phreek Plus One, een trio bestaande uit Ivan Savoldeli, Alessandro Cattenatti en Giovanni Guerretti.

Hun debuutalbum Phreek Party combineert een aantal eerder verschenen singles en nieuw materiaal met zangers als Nasreen Shah, Ovasoul7 en de van Larry Heard bekende Mr. White.

Het is clubmuziek zonder pretenties, met een prima groove, gelikte handclaps en slimme verwijzingen naar het verleden.

Zo is 2013 een slow motion-uitvoering van My Mine’s Hypnotic Tango en krijgt de ongekroonde discokoning Giorgio Moroder een passend eerbetoon op New York Dolls. De disco-erfenis is (René Passet) bij dit Italiaanse trio in goede handen.

Iedereen die het genre Witch House kinderachtig vindt heeft het verkeerd begrepen. Waarom dat zo is kun je aan Peter Meeuwsen vragen die op kickingthehabit.nl een verhelderend stuk schreef over de muziek die ons niet alleen qua hype-graad van de zo gehate stroming Chill Wave verloste. Het titelloze album van ~▲†▲~ is niet beter of slechter dan de laatste producties van genregenoten als GR†LLGR†LL, Salem, †‡†, Holy Other, /// ▲▲▲ \\\, of oOoOO, maar bindt er minder tot geen doekjes om. Op dit in december verschenen non-fysieke album banen beats en claps van Zuidstaten-rap al snel een weg voor meedogenloze en hysterische rave-synthesizers. Natuurlijk loopt niet alles allemaal even gelijk in toon, maar sommige geesten zijn nou eenmaal verdomd moeilijk te beheersen. ~▲†▲~ geven/geeft ons Hiphop-intstrumentals die kitschig en gekweld het pad naar de duistere triangel wijzen. Seance-muziek voor Vinexkinderen, (Chris Helt) op een goede manier.

*****

*****

*****

*****

*****

*****

05.

01.

Marcellus Pittman The Eastside Story EP

(7th Sign) house Ronduit zieke nieuwe single van stoelendanser Marcellus Pittman uit Detroit.

Op al zijn twelves staat wel een track waar je niet buiten kan. Ditmaal is dat The Mad Underdog, een meedogenloze housegroove die je meesleept naar de pot met zuur midden op de dansvloer. (René Passet).

LHAS Learning To Live EP

(Vibrations) deephouse De tweede release op dit nieuwe label. En met “Larry Heard Appreciation Society” als naam wek je natuurlijk wel bepaalde verwachtingen. Die verwachtingen worden door Felix Dickinson & Jamie Read dubbel en dwars waargemaakt. Vier weergaloze house-trax waar dhr. Heard ongetwijfeld rode wangetjes van krijgt. (Reza Athar)

16.

06.

17.

Gesloten Cirkel Moustache Techno Series 001

(Moustache) house De eerste Gesloten Cirkel release op Murder Capital heeft voor een hoop opschudding gezorgd en dat zal dit keer wederom gebeuren op het Moustache label van David Vunk! Vier peak-time, big-room knallers die voor aardig wat dansvloer zweet zullen zorgen! Met net even wat meer oomph dan de gemiddelde Ostgut Ton release is dit zeker een verfrissing in techno land. (Khalil)

Rick Howard Do What You Have To Do

(Your House is My Rush) house Zo vader zo zoon. Rick ‘Poppa’ Howard kroop samen met zoon Tevo achter de instrumenten voor een potje oude school house brouwen.

Warme pulserende baslijnen, gospel-achtige zang en een melodie waar je kat van gaat spinnen.Vernieuwend is het allemaal niet maar de kwaliteit is gebeiteld in eikenhout.

(René Passet)

11.

Arp 101 Flush

(Eglo) dubstep Eglo Records blijft me verassen. Eerder al met fantastische Ep’s van persoonlijke favoriet Floating Points en ditmaal dus de tweede plaat van Arp 101. Deze Ep bevat drie tracks vol compressie en stuiterende beats van deze mysterieuze Londense producer.

Tip! (Gohan)

12.

George Fitzgerald Don’t You

(Hotflush) garagelike sexmusic Pff, van Don’t You krijg je in een relevante bui gewoon een hele plezierige happy-hardcorevibe. Hoeveel redenen er ook zijn om dat als iets negatiefs te benaderen: cool. Don’t You is liefdevolle, Vrolijke dubstep (met een hoofdletter V), maar gelukkig kunnen de gedeprimeerdere luisteraars onder ons prima uit de voeten met de SCB (Scuba) remix op de B-kant: recht-toe, recht-aan, maar kwalitatief in orde. (Hans Verhaag)

02.

Gil Scott Heron & Jamie XX NY is Killing Me

(Young Turks) dubstep Ik voorspel dat wanneer het straks weer december is, we het nieuwe remix album dat Jamie XX van het Gil Scott-Heron album I’m Not There maakte tot een van de essential album’s uitroepen. Als voorproefje op het album brengt het Young Turks label de tot dansvloer monster omgetoverde track NY is Killing Me uit. (Tommy Rocks)

03.

Jacques Greene The Look

(Lucky Me) house / dubstep Wat een dikke horten-en-stoten-house van deze producer uit Canada zeg! Eigenlijk mag je dit weer gewoon (uk-)garage noemen en dat vind ondergetekende helemaal niet erg.

Greene levert met deze 12” niet alleen een aanstekelijke en toegankelijke houseplaat, hij bewijst hiermee ook een bijzonder gevoel voor rythmische smeltkroezen en knuffelmuzikaliteit te bezitten. (Hans Verhaag)

07.

Marco Carola Groove Catcher EP

Minus (Tech-House) Met al zijn techno dienstjaren bewijst Carola weer dat zijn muziek uniek is in zijn sound.

De verfijnde percussie en rollende baslijnen is wat de man uit Napels al jaren op de been houdt. Op deze EP wordt hij ondersteund door niemand minder dan studiomagiër Martin Buttrich. Hij verzorgt de remix voor “Groove Catcher”, het resultaat is tevens van zeer hoge kwaliteit. (LoPoll)

08.

Conforce State Of Mind EP

(Clone Basement Series) techno De state of mind van deze EP is niet echt vrolijk te noemen, maar als je Conforce heet hoeft dat natuurlijk ook niet. Je zou het bijna een blauwdruk voor duistere-kelder-techno noemen, want deze vier tracker klopt als een bus. Voor Clone komt conforce met twee doelbewuste duwers (waarvoor je echt geen techno-liefhebber hoeft te zijn), die worden aangevuld met twee mooie versies van de remix door XDB. (Hans Verhaag)

14.

Tiago The Source

(Leng) deephouse “Een duizendpoot met veel verschillende gezichten en smaken.” zou zomaar een reclame affiche voor Tiago kunnen zijn. 2010 was sowieso zijn jaar te noemen. Hij bracht tot nu toe de een na de andere top release uit. “The Source” is daar geen uitzondering op. Donker en diep in een zomers jasje. De remix van labeleigenaar Mudd mag er zeker zijn. (Reza Athar)

Aardvarck & Kubus Bang

(Eat Concrete) dubstep Hoekige beats van een opvallende Amsterdamse hook up: Aardvarck versus Kubus. Beiden doen een plaatkant waarbij het experiment en avontuur uit de groeven spat. Plakken er aan Aardvarcks beats nog wat technosnippers, Kubus knutselt Planet Mu-achtige dubstep met loeizwaar laag. (René Passet)

04.

K rystal Klear Tried For Your Love

(All City Dublin) house De subtiele “boogie” tracks van Krystal Klear zijn al het aanschaffen waard, maar de Hudson Mohawke remix op deze plaat springt eruit. Hudson bewijst met deze track dat hij ook prima aanstekelijke house kan maken.

(Gohan)

10.

18.

Polder Midnight Mover

100% Pure (Tech-House) Na het akelig stille 2010 rond het Amsterdamse duo Polder zal 2011 weer een veelbewogen jaar worden. Er gaan geruchten dat er een sequel van hun eerste album op de planken ligt en in voorbereiding daarop maken de mannen hun fans weer een beetje warm met een nieuw EP. De baslijn van de eerste track “Midnight Mover” maakt het een dikke floorfiller die in veel primetime sets gebruikt zal worden. (LoPoll)

22.

James Pants Every Night I Dream

(Stones Throw) Wave/ pop James Pants geeft ons een voorproefje op zijn komende album Love Craft. Dat belooft wat, Every Night I Dream is een prachtig lo-fi klinkende psychedelic funk track. Op de b-kant vind je met de track The Tale of The Whale een exclusief stukje muziek dat niet op het album verschijnt. (Tommy Rocks)

23.

19.

Greg Paulus Crew Love (Soul Clap Remix)

(Double Standard) house Met remixen van Gadi Mizrahi, Slow Hands en Deniz Kurtel biedt deze 12” verschillende smaken voor wie van wat langzamere diepe house houdt. Toch ligt, persoonlijk, het zwaartepunt vooral bij de warme en buitengewoon muzikale Soul Clap Remix van Such A Shame van Greg Paulus (De helft van No Regular Play en trompettist voor Matthew Dear). (Hans Verhaag)

Austra Beats and the Pulse

(Domino/Munich) new wave De donkere jaren tachtig. Toen puntschoenen nog op Siouxie dansten en het arpeggio’s op de dansvloer regende. De Canadese Austra lust er wel pap van. Haar debuutsingle staat vol heerlijke new wave-pathos en in galm gedrenkte zang. (René Passet)

24.

Adalberto House Party

(Automatik-Datamatik) Chicago Dikke “jacking” Chicago House is wat je vindt op deze plaat. Het feit dat deze Ep in een met de hand genummerde oplage van 99 stuks verschijnt maakt het ook nog eens een waar verzamelobject. (Gohan)

20.

2562 Aquatic Hardcore

(When In Doubt) dubstep Eerste release op dit nieuwe label van 2562 a.k.a. A Made Up Sound. Wat mij betreft meteen een absolute voltreffer. Beide tracks op deze Ep bevatten weer die typische 2562 sound die (gelukkig) niet in een hokje geplaatst kan worden. (Gohan)

09.

Martyn & Mike Slott Collabs 1

(All City Dublin) beats All City Dublin gaat meteen hard van stapel met de eerste editie in een serie samenwerkingen. Voor deel 1 komen de Nederlander Martyn en de Amerikaan Mike Slot elkaar tegen. Simpel omschreven; de A-kant is gemaakt om te bouncen in de club, de B-kant is een sferische moody track voor op de bank of vroeg op de avond. (Tommy Rocks)

105

Vinalog Relative 4

(Relative) techno Vier nieuwe tracks uit het Live Jam kamp.

Duistere Detroit wordt mooi gecombineerd met funky grooves. Deze rauwe analoge tracks verschijnen alleen op gelimiteerd vinyl dus wees er snel bij. (Gohan)

13.

DJ Harvey presents Locussolus I Want It EP

(International Feel) disco Alweer de derde EP van de legendarische DJ Harvey op een van de tofste labels van de laatste tijd. Ditmaal levert hij twee vrij recht toe, recht aan dansvloertracks af. “Next To You” is geschikt voor de opbouw van de avond en “I Want It” voor de prime-time joy.

(Reza Athar)

vinyl top 25

21.

15.

Clash The Disco Kids Transient

(Basserk) electro Sow! Dit is een electro rave knaller die niet zou misstaan in de R&S catalogus ten tijde van de Boccaccio. Zeker de rauwe acid remix van Modek zou naast bij electro dj’s, zeker niet misstaan in de koffers van house en techno draaiers. Naast het origineel vind je verder de Shameboy en de Sovnger remix terug. (Namedroppingtom)

Coyote Remix EP

(Is It Balearic..?) nu-disco De eigenaars van het Is It Balearic..? laten zich door hun vrienden en gewaardeerde collega’s remixen. Aeroplane, Peter Visti, Tony Watson en Phoreski zijn de gelukkige en dat resulteert logischerwijs in vier uiteenlopende mixen. Voor ieder wat wils, zou je dus kunnen zeggen. Toch springt Phoreski’s mix er veruit het meeste uit. Een dromerig en stuwende interpretatie van “Electric Sunburst”. (Reza Athar)

25.

Grooveman Spot Runnin’ Pizza Pt. 2

(Jazzy Sport) House Er is al langer genoeg reden om fan te zijn van Grooveman Spot maar deze is wel weer erg netjes. Nu zijn ze bij Jazzy Sport sowieso goed in langzame spullen met een hip-hop of detroit infuus en zo klinkt deze tweede in de Runnin’ Pizza serie dan ook precies. Het arpeggioloopje van 5GH Rhythm is vrij subtiel en een beetje hoekig getimed, dat maakt ‘m een persoonlijke favoriet. (Hans Verhaag)

charts 107

Rawfare Basserk | Sk 01. Keatch - This Is Belgium (Free) 02. The Squire of Gothos - Flex Hype (Rag & Bone) 03. Rawfare - Angry Birds (White) 04. Kanji Kinetic - D Stomp (Resketch Remix) (Electrostimulation) 05. Quick & Brite - Interstate (Deadbots Remix) (Basserk) 06. Volatile - No Doubt (Mako) 07. Shinichi Osawa & Supabeatz – Cyclonev (Loud Digital Kitchen) 08. Monophonique - Protoss (Kiez Beats) 09. Distrakt - Kinnhaken (Mähtrasher) 10. Feed Me - White Spirit (mau5trap)

ANDY VAZ Yore | DE 01. Jill Scott – lonely when you are around 02. Daphne – Comin` on Strong 03. Theo Parrish – Monster Mash-Up 04. Serious Intension – You don’t know 05. Lady Blacktronika – Love my life 06. ARP 101 - Deadleaf 07. Gene Hunt & Ron Hardy – Throwback 87 08. Marcellus Pittman – Unirhythm Green 09. The House Nerds – Lets get nrrrrdy 10. Morning Factory – New Memories

Jacques Renault Galaxy | US 01. Mic Newman - Live East (Runaway) (F9INA) 02. Stuffa - Proof (Wolf + Lamb Remix) (Trunkfunk Records - TF017) 03. Marcos Cabral - OTP Party Breaks #5 (On The Prowl) 04. Jam Factory - Jam Factory Vol.2 (Jam Factory) 05. James Johnston - Feeling Good In The Dark (flux - 4lux1002) 06. The Gathering - In My System (The Revenge Remix) (Silver Network) 07. David August - Hamburg Is For Lovers (Diynamic Music - DIYC045) 08. Ali Love - Moscow Girl (Jacques Renault Remix) (Backyard) 09. N/A - Untitled (Story - 005) 10. Alfabet - Lap The Music (Rush Hour)

Marcin Czubala Mobilee | PO 01. Vinalog - Somewhere (Relative 004) 02. Pteradactil Disco - Big Ass Biscuit (Hot Creations) 03. DJ Jus Ed - Deeply I Feel (Underground Quality) 04. Marcin Czubala feat. Metrobox - Anna in Red (Mobilee) 05. Arthur’s Landing - Is It All Over My Face – (Chinatown) 06. Och - Bombay Bedbath – (Pal Sl) 07. DJ Sprinkles - Grand Central (MCDE Bassline dub) (Mule Musiq) 08. Sven Weisemann - Emphasized (Mojuba) 09. James Teej - Dreaming Of a Grey Door (We Play House) 10. Bruno Pronsato - Anybody But You (Thesongsays)

Sinden Grizzly | UK 01. Jacques Greene - Antoher Girl (unreleased) 02. Sinden & SBTRKT - Seekwal (Grizzly) 03. Breach - Fatherless (PTN) 04. Gucci Mane - O Dog (Mosca remix) ( Dub Records) 05. Donovans - FX1 (Dub Records) 06. Royal T - Orangeade (Butterz) 07. Dr Gonzo - Bust Dem Up (Dub Records) 08. Redlight - Next Hype (Deb Records) 09. Lil Wayne - Six Foot Seven Foot (Cash Money) 10. Black Rose - Black Rose Anthem

Mike Dehnert Fachwerk | DE 01. Roman Lindau - Contraste EP (Fachwerk) 02. Mike Dehnert - Before Framework (Delsin) 03. Mike Dehnert - MD2 part 3 (MD2) 04. Duplex - Until Now/ Memory Lane (Harbour City Sorrow) 05. Vinalog - Relative 4 (Relative 4) 06. Svreca – Obscure Alternative (Sematica Records) 07. Alteria Percepsyne - Cloaks of Perception (OH#Five) 08. Zusammen - 4:10 (Zusammen Records) 09. V/A - Uncanny Valley 02 (Uncalley Valley) 10. V/A - Other Height (white label)

Loops We Are E | NL 01. Loops & Unders - Probably Not / Lazynoise (unreleased) 02. Matthias Meyer - The Rear Window (Liebe Detail) 03. Phats & Small - Respect The Cock (white label) 04. Jamie a La Kwie & Jeff Moore - Butt (unreleased) 05. Simon Garcia - Cinematique (Supplemental) 06. Tusqavna - We Don’t Know You - Silicone Soul Remix (I Records) 07. SeHou - Dark Side Of The Sun (Be As One) 08. Unders - Foggy Balance (unreleased) 09. Darkstar - Aidy’s Girl’s Computer (hyperdub) 10. Phil Weeks - All Day Every Day - Ghetto Mix (Robsoul recordings)

Sebo K Mobilee | DE 01. Steffi - Yours – (Ostgue) 02. Joy Orbison - Ladywell (Dolldrums) 03. Kevin Griffith - Cantona Kung Fu (Arto Mwabe Remix) (Tsuba) 04. Nina Kraviz - Okain’s Scream (Sebo K Remix) (Tsuba) 05. Festland - Irre Gleise (Marcus Worgull Remix) (Mild PItch) 06. wk7 - Higher Power (Power House) 07. Isolée - Taktell (Pampa) 08. Pawel - Crillon (Patrice Scott Remix) (Dial) 09. Melon - Money (Sascha Dive Remix) (Ratio) 10. Urban Tribe - Untitled (Mahogani 26)

Mulder We Are E | NL 01. Maya Janes Coles - Overtime (Dogmatik Records) 02. Jacksonville - Don’t You (Doppler Records) 03. Chris Simmonds - I Changed My Mind (Robsoul Recordings) 04. Soul Conspiracy - Geezer (Blackbird) 05. Bassfort - The Street Is My World (Freerange Records) 06. Okain - Corner Boys (Je t’aime Records) 07. Bla Bla All Stars - Be Alive (Bla Bla) 08. Andre Lodemann - Dark Edge (Dairmount & Berardi Dub) (Room With A View) 09. William Kouam Djoko - Jammin’ All Over Europe (Soweso Records) 10. Dario LC & Alessandro - Daniel Sanchez & Mulder (Sensini ‘Bla Bla Allstars’ Funk Remix) (Piekup Records)

Silicon Soul Soma | UK 01. Benoit & Sergio - Where The Freaks Have No Name (Visionquest) 02. Compuphonic - Sequoia (Lee Jones Remix) (Union Match) 03. Luft - In High Spirits ( Raoul) 04. Ross Evana - Junta (Time Has Changed) 05. Freska - Snowshoes (Speiltape North Tale Mix) (Lo Recordings) 06. Pinku Vaaty - Popkonto (Rakkaus Records) 07. Remain - Ralph (Meant) 08. Roman IV - Lucy (Running Back) 09. Thomalla - Gefilde (Krakatau) 10. Antonio Olivieri - The Old Days (Darkroom Dubs)

Kyle Hall Wild Oats | US 01. Marcellus Pittman - The Eastside Story EP (7th Sign) 02. NSNT PRJCT - Laygo My Faygo (Wild Oats) 03. Omar-S and Kai Alce - Jive Time (FXHE) 04. Patrice Scott - Atmospheric Emotions (Sistrum) 05. Norm Talley - The Journey ( Panther Scott Grooves remix) ( Third Ear) 06. Scott Grooves - Technique EP (Natural Midi) 07. Vinalog - Relative 4 ( Relative) 08. The Enigma - Puzzle Project ( Eargasmic) 09. Brennan Green - My First House (Wurst) 10. Theo Parrish - Took Me All The Way Back (KDJ)

Recloose NZ | Rush Hour 01. Michael J Collins - Nothing Wrong With Holding On (Soul Clap Jungle Mix) (Apersonal Music) 02. The Brief Encounter - Got A Good Feeling (Jazzman) 03. Eddie Russ - Take A Look At Yourself (UTC Limited) 04. Jozif - Sunrise (Infine) 05. Arthur’s Landing - Love Dancing (Strut) 06. Mighty Shadow - Dat Soca Boat (Strut) 07. Instra:mental - Detuned Heart (Autonomic) 08. Delano Smith - Direct Drive (Mixmode) 09. Roedelius - Regenwurm (Bureau B ) 10. Das Moth - Moon (Sidwho? Remix) (Cutters)

testlab 109 Tekst Hans verhaag

Sennheiser HD 25 Adidas originals De originele Sennheiser HD-25 diende in deze rubriek meer dan eens ter referentie, en dat is niets voor niets want hij is al een poos de benchmark daar waar het gaat om kwalitatief hoogwaardige DJ-hoofdtelefoons. Adidas zag echter dat er nog wel iets aan dit succesnummer toegevoegd kon worden, en heeft op die manier je pijnlijke DJ-compromis tussen mode en beats vermeden.

Zoals je verwacht heeft Adidas de HD-25 een uiterlijke opknapbeurt gegeven, zonder ook maar iets aan de oorspronkelijke inhoudelijke kracht af te doen. Dat betekent dat je niet als bij de oorspronkelijke HD-25 (1-II) niets tekort komt aan bijvoorbeeld geluidsdruk of comfort, en dat je het gelukkig ook niet zonder die handige (en catchy) dubbele hoofdband hoeft te doen. En handig dat was de HD-25 toch al, denk eens aan de draaibare schelpen bijvoorbeeld, na tussenkomst van Adidas is deze ultieme DJ-hoofdtelefoon er ook niet minder stevig op geworden. Voor de rest spreekt het beeld eigenlijk voor zich.

De Sennheiser HD 25 Adidas Originals is te koop voor een adviesprijs van 249,- euro.

testlab 111 Tekst Hans verhaag

Korg iMS-20

Korg iElectribe

Sommige uitvindingen zijn, met de wind van de vooruitgang mee, de moeite waard om heruitgevonden te worden. Korg bewees dat al eens door met haar Legacyplugins (inclusief bijbehorende midi-controller) onder andere de legendarische MS-20 synth virtueel te laten herleven. De verwende geest van vandaag ziet vast de beperkingen van deze vst-synth van gisteren, zeker ook op fysiek gebied, maar desalniettemin is de analoge oer-Korg nogmaals een wedergeboorte gegund. En dat betekent in 2011 natuurlijk een virtuele MS-20, zo plat als een dubbeltje, op je iPad.

In het kielzog van de MS-20 heeft de ook de succesvolle generatie Electribes van de afgelopen tien jaar de weg naar het virtueel voortbestaan gevonden. Dat hebben de Japanners goed aangepakt zul je, zeker als je als de drumsynths en samples uit de serie kent, meteen concluderen. Uiterlijk lijkt de iElectribe namelijk een exacte, en waarlijk blitse kopie van de ESX-1, voor wat de Electribe’s betreft DJB’s favoriet, en herkenbaar als het rode gevaar.

Met deze omschrijving wordt de iMS-20 eigenlijk tekort gedaan, hij kan namelijk veel meer dan z’n voorvader. Niet alleen emuleert deze app de oorspronkelijke synth, daarnaast beschik je ook nog over een step-sequencer annex drummodule (met op de MS-20 gebaseerde samples), een song-sequencer en twee afzonderlijke kaoseffectprocessoren. Je zou daarom kunnen zeggen dat de iMS-20 je in staat stelt om binnen deze app volledige nummers op te nemen, maar of hij daartoe in de prartijk voldoende handigheid en middelen biedt is een persoonlijke kwestie.

De iMS-20 is voornamelijk, en daarmee meteen zeer, interessant vanwege z’n geluid(en): hij klinkt gewoon als een huis, veel meer dan dat je van je iPad zou verwachten. Tenminste, dat is wel weer iets wat je had kunnen verwachten. Het zelfde kan overigens gezegd worden over de presets, en hoe deze klinken bij bewerking, dat is dik in orde. Het enige echte nadeel is dat de iMS-20 (nog) geen midi ondersteunt, terwijl er op het gebied van interfaces voor de iPad toch al wat op de markt is. Gelukkig hebben ze bij Korg vast de gelegenheid dit euvel, geheel in de geest van de oorspronkelijke MS-20, te patchen.

De Korg iMS-20 is te koop in de iTunes store voor $15,99 www.korg.com

Bij nadere bestudering blijkt de i-tribe toch wat knoppen minder te hebben, maar dat is over het algemeen geen nadeel. Het principe staat overeind: Korg biedt je presets die je naar hartelust kunt bewerken, waarna je deze parts met de stepsequencer combineert tot je loop of song. Hoewel (sommige van) deze samples of preset-patterns wat lijken op die uit een ESX of andere Electribe, de i-tribe is uitgerust met een geheel nieuwe set: en die klinkt best wel dik uit de iPad. Daar waar de ESX je daarnaast nog twee effectprocessoren biedt, moet je het in het moderne geval met slechts 1 effect doen. Toch komt dat de handigheid van dit iPad-drumwonder alleszins ten goed. Het nadeel van de oorspronkelijke Electribe is dat je namelijk nogal eens verdwaalt raakt tijdens het bewerken van je geluiden, dikwijls ten koste van je oorspronkelijke geluid. De iElectribe biedt vrijwel dezelfde mogelijkheden, maar hier en daar ietwat uitgekleed, hetgeen er nou net voor zorg dat je deze Korg-app zo lekker in de hand hebt.

De Korg iElectribe is te koop in de iTunes store voor $19,99. www.korg.com

testlab 112 Tekst Michael Oudman Beeld Suzan Geldhoff

in de studio met Secret cinema

Eén van ’s lands meest lang actieve technoproducers is Secret Cinema. Twee releases die op het puntje van de tong van elke technoliefhebber liggen zijn Timeless Altitude – onlangs opnieuw uitgebracht – en Mary Go Wild. Al was die laatste onder zijn Grooveyard alias.

Maar ondertussen is het tijd voor een nieuw Secret Cinema album.

Een heus conceptalbum, waarvan uw redacteur bijzonder onder de indruk was. Een studiosessie werd dan ook al snel een uitgebreide introductie op dat album. Toch zal ik mijn best doen mijn aandacht in dit stuk vooral te richten op de studio waar muziek maken zichtbaar belangrijker is dan een opgeruimde kamer.

Na op goed geluk aangebeld te hebben op de onderste van de twee bellen waar “Secret Cinema Productions” op stond word ik vrolijk begroet door de hoed-dragende Rotterdammer. “Wil je een stroopwafel bij je koffie? Ik heb er al drie op, ze zijn ook zo romig!” Via een met pluche banken ingerichte bioscoop kelder belanden we in een heerlijk rommelige studio. Een studio waar – tot mijn verrassing – maar weinig aan het nieuwe album gewerkt is. Dat is namelijk vooral bij Verheij thuis, gewoon, op de laptop gemaakt.

“Ik heb nu in acht weken tijd een dubbelalbum eruit geknald, eigenlijk doordat mijn studio weer naast mijn slaapkamer was” vertelt Verheij nadat hij uitlegde dat hij vroeger boven zijn studio woonde. “Ik heb het studiotje weer waar ik het eerst had, en dat is wel bevallen, dus ik laat het maar daar staan.” De studio waarin we zitten staat dus vol met spullen die niet op het album gebruikt zijn. “Normaalgesproken gebruik ik dit wel, om het uit te mixen, maar het ging zo snel, en het klinkt allemaal prima, dus waarom niet.” Als ik vraag waarmee het album – Minerals getiteld – gemaakt is, is het antwoord kort maar krachtig. “Een laptop en Studio FL.” Een werkwijze die hij al een jaar of acht gebruikt.

Ondanks de aanwezigheid van analoge gear blijkt de computer al sinds het begin de ruggengraat van zijn producties. “Mijn eerste plaat is ook helemaal op de computer gemaakt” vervolgt hij zijn verhaal. “Dat was Meng Syndicate – Sonar System, in ’91 geloof ik. Toen was ik zeventien ofzo. Dat was een computer met 512kb geheugen, en daar heb ik zelfs nog dingen mee kunnen samplen, met een samplertje van dertig gulden, in elkaar gesoldeerd. Daar heb ik een hele plaat mee gemaakt toen.” Dat apparaat heeft voor Verheij een verlangen aangewakkerd naar een apparaat waarmee hij alles kon doen op produceervlak. “Dat was toen nog niet echt beschikbaar. Ik had wel een MPC 3000. Daar kon je mee samplen en sequencen, maar ik miste wel bepaalde filter en synth mogelijkheden. Uiteindelijk bouw je toch uit naar een grotere studio. Waarbij ik wel altijd spullen kocht die wat meer konden dan de rest. Dus een Kurzweil, die een sampler en synthesizer in één was bijvoorbeeld. En dus die MPC. Ik hield altijd alles redelijk compact.” Als ik concludeer dat hij dus niet ergens rekken vol synths heeft, beginnen zijn ogen te glinsteren, en antwoord hij “In de gang hier staan wel allemaal synths... Je moet je geld ergens aan uitgeven.”

De Kurzweil, die nog op het bureau in de studio staat, heeft hij niet zo lang geleden uit de kast getrokken om een track mee te maken die vernoemd is naar het apparaat. Die is in 2009 verschenen op Cocoon. “Alle Mary Go Wild’s en Secret Cinema’s uit het verleden heb ik allemaal met dat ene instrument gemaakt. Dus ja... Never change a winning team! En ja, het was gelijk weer raak op de een of andere manier. De beats waren allemaal digitaal, maar ik had dan een akkoord gespeeld, dat gesampled – het kwam ook uit een digitale synth uit de laptop. Dat akkoordje had ik dan weer in de Kurzweil bewerkt, en dan kreeg het toch weer zo een lekker, ja, analoog, of organisch gevoel.

En het loopt er ook allemaal net een beetje naast, met zo een processortje van niks. En dat is juist de charme. Er zitten ook hele mooie strings in, en die heb ik ook gebruikt voor die track.” Een beproefd recept, maar toch staat het apparaat al weer een tijd werkloos stil.

“Dan zie ik weer zo een stapel harddisks, en dat moet ik alles doorkoppelen, en moeilijk doen. Uiteindelijk heb ik het allemaal weer aan de praat gekregen, en zelfs nog iemand op internet geholpen, want die zag dat ik zo een dingetje had gekocht van USB naar SCSI – zo een

hele oude communicatietaal tussen allerlei harddisks, en computers en synthesizers – en ik wist van vroeger dat je Aspi for Dos moest installeren op een pc want anders leest die de SCSI niet. En die andere gast die wist dat niet, dus toen heb ik ‘m gezegd ‘dan moet je gewoon dit installeren’. Tijden veranderen. Nu is het gewoon één laptop en een scherm er aan vast.”

Als ik Verheij vraag naar zijn werkwijze, verteld hij dat hij voor Minerals voor het eerst zichzelf een deadline heeft gegeven. “Binnen acht weken een album. Dat heb ik nog nooit gedaan. Normaalgesproken maak ik gewoon muziek, en van alle tracks die ‘over’ zijn compileer ik dan een album, of een maxi single. De werkwijze verschilt heel erg, want ik houd van het experiment, en ik wil toch altijd wel iets anders doen dan wat ik al eerder heb gedaan. Dus meestal begin ik van voor af aan. Dan kom je een geluidje tegen, en dan wekt dat weer dat geluidje op, en dat wekt weer dat op, en zo wordt er een song gebouwd.

Maar de grootste klappers zijn altijd de nummers waar je mee wakker wordt. Als een soort zombie loop je de studio in, en dan doe je dat.

Dat zijn ze. Altijd! Dat was dus ook met die Kurzweil track, toen werd ik wakker, en dacht ik ‘ik ga die Kurzweil uit de kast halen, en dat akkoord dat in die synth zit ga ik samplen’. Ik wist al helemaal wat ik moest doen. Zo een nummer is dan in een uur af, dan stuur je dat op, en dan vindt iedereen het geweldig. Dan denk ik zelf ‘simpeler kan niet’, maar er zijn eigenlijk wel gewoon maanden van experimenteren aan vooraf gegaan.”

“Door de tijdsdruk nu heb ik mezelf binnen een kader geplaatst. Het moest gewoon eenvoudig blijven. Als je eindeloos de tijd hebt, dan ga je ook eindeloos door, en dan is het misschien wel nooit af. Het kan altijd beter. Je moet het goed vinden, en er vaak naar kunnen luisteren. Als je het dan de wijde wereld in gooit, ga je weer op naar de volgende.”

"De grootste klappers zijn de nummers waar je mee wakker wordt"

Zoals eerder vermeld is Verheij een vervent gebruiker van Studio FL. Ook live gebruikt hij het programma. “Ik gebruik het heel lang. Er zijn veel mensen die het in de studio gebruiken, maar ik denk alleen dat er maar weinig mensen zijn die er ook live mee optreden. Met twee laptops dus. Op de ene een track die ik live bewerk, en op de andere kan ik alvast een nieuw nummer inladen. Dat mix ik dan door alsof het platen zijn. Zonder midi connectie. Gewoon pitchen. Ik heb een knopje gemaakt wat de pitch nadoet. Alles zelf geprogrammeerd.

Zo maak ik de nummers. Heel dynamisch op het podium. Het is alsof het mijn gitaar is. Als je thuis gitaar speelt, ga je op het podium niet ineens drummen. En ik vond dat ik in Ableton altijd heel erg gevangen bleef. Dan zou ik maximaal zestien tracks kan gebruiken – dat zou al heel veel zijn in Ableton – en dat ik over die tracks dan ook elke keer alleen maar dezelfde filters en reverb enzo kan gebruiken. Je kunt niet ineens het hele nummer omgooien als er geluid uit komt. Dan zou ik maximaal zestien tracks kunnen gebruiken – dat zou al heel veel zijn in Ableton – en dan zou ik over die tracks dan ook elke keer alleen maar dezelfde filters en reverb enzo kunnen gebruiken.

Minerals van Secret Cinema ligt 25 april in de winkels. Check DJBroadcast.nl voor het tweede deel van dit interview, waarin we dieper in gaan op het concept van het nieuwe album. Tot en met mei zal Secret Cinema nog door het land toeren. Onder andere Factory 010, Café D’Anvers, Huize Maas, Westerunie, Paard van Troje, Patronaat en de Whoosah worden aangedaan tijdens die toer. www.gemrecords.nl www.secretcinema.nl