DJB55

MUSIC, ART & LIFESTYLE SINCE 2002 FREE MAGAZINE DJB10 ISSUE

Tijd kan na hoogte, breedte en lengte gezien worden als de vierde dimensie. (…) Tijd volgt uit het axioma van oorzakelijkheid. Dat wil zeggen dat we tijd alleen kunnen definiëren als we het bestaan van oorzakelijkheid erkennen, of andersom, dat oorzakelijkheid alleen in termen van tijd kan worden gedefinieerd. (Wikipedia) De oorzakelijkheid van het tienjarig bestaan van DJBroadcast laat zich in één woord verklaren: passie.

Al een decennium lang brengen we nieuws en achtergronden over de wereld om ons heen met muziek als hoeksteen. Dat we er nog zijn mag een wonder heten.

Dat we altijd hebben gevonden dat we er moeten zijn, omdat er nu eenmaal te veel mooie dingen gebeuren, staat buiten kijf.

Dit nummer verschijnt op de eerste dag van een hele vette verjaardagsweek vol events op het Amsterdamse Westergasterrein. Misschien sta je dit nu wel te lezen op het openingsevent in de Westerunie/Westerliefde, terwijl de vloer deint op de beats van artiesten die ons de afgelopen tien jaar hebben geïnspireerd, zoals Dave Clarke, Promo, Gomes, Joost van Bellen, Mr. Wix, Bart Skils, A Made Up Sound, Aron Friedman en William Kouam Djoko. Of misschien hang je in het gras van het Westerpark bij ons voetbaltoernooi of zit je te wachten op de start van 7 Days in Havana, de sneak-preview in het Ketelhuis. Wellicht heb je dit blad opgepikt bij onze expo, DJB Testlab, of zit je bij Pitch even te chillen met een drankje in onze DJB.FM-hoek.

Hoe het ook zij, we zijn ontzettend blij met jullie enorme support. We hopen jullie dan ook te zien op onze verjaardag om samen ons bestaan en de toekomst te vieren.

Veel plezier met dit nummer en op naar het volgende decennium!

Het DJBroadcast-team

14

index 12

VOORWOORD 16

MEDEWERKER VAN HET DECENNIUM 20

FREELOADER 23

NIEUWS 37

DJB LOCATOR 38

DE MIXTAPE VAN… 40

BOEKEN 42

DIGIBROADCAST 44

GAMES 46

FILM 48

DVD 50

UNDERGROUND NOISE 56

RENSKE JONKMAN 58

TEES & SNEAKERS 60

HOTSHOP 64

WEEKENDWIJZER 64

BLUEPRINT LABELS 74

JOOST VAN BELLEN 82

GOMES 90

PROMO 98

MR. WIX 106

BART SKILS 114

DAVE CLARKE 122

10 JAAR DJBROADCAST 132

ESSENTIAL ALBUM 134

CD REVIEWS 139

INSPIRATIE 141

HOT LABEL 143

TESTLAB 148

IN DE STUDIO MET…

16

colofon

Uitgevers

Victor Bakhuis (victor@blueprintmedia.nl) Eric van den Bogaard (eric@blueprintmedia.nl) Hoofdredacteur

Job de Wit (job@blueprintmedia.nl) Redactie

Angeliek Bergsma (angeliek@blueprintmedia.nl) Eelco Couvreur (eelcocouvreur@gmail.com) Jelle Faber (jelle@blueprintmedia.nl) Tom van Haaren (tom@djbroadcast.nl) Jorn Liefdeshuis (jorn@blueprintmedia.nl) René Passet (passet@gmail.com) Hans Verhaag (hilverhaag@gmail.com) Medewerkers

Bér Engels, Jacco Hupkens, Renske Jonkman, Sander Kerkhof, Ariën Rasmijn, Jelle Spanjaard Distributie

Flyerman (www.flyerman.nl) Vormgeving

Maslow (hellow@maslow.nl) Illustraties

Kevin Boitelle, Dennis de Groot, Daan Hageman, Jay Sunsmith, The Things We Are, 310K (omslag), Mr. Tit Fotografie

Laila Cohen, Catharina Gerritsen, Tim Pen Sales / Marketing

Victor Bakhuis (victor@djbroadcast.nl) Lisanne Bervoets (lisanne@blueprintmedia.nl) Minggus Dorpmans (minggus@djbroadcast.nl) Jorn Liefdeshuis (jorn@blueprintmedia.nl) Abonnementen

Voor alle vragen over abonnementen en bezorging kan je terecht op www.djbroadcast.nl/subscribe. De abonnementenservice is te bereiken via abonnement@djbroadcast.nl.

Drukwerk

PRinterface social networks

twitter.com/djbroadcast facebook.com/djbroadcast flickr.com/djbroadcast DJBroadcast Magazine is een uitgave van Blueprint Media BV Redactieadres

DJBroadcast.nl Postbus 3952 1001 AT Amsterdam Persberichten

info@djbroadcast.nl Telefoon

020 6868600 E-mail

info@djbroadcast.nl Website

www.djbroadcast.nl

18

medewerker van HET DECENNIUM Beeld CORNÉ VAN DER STELT

René Passet

Het is een vogel… Een vliegtuig… Nee, het is René Passet, de man die zich door geen code oranje laat afschrikken en verpakt in plastic op een OV-fiets door Amsterdam cruist om na een feest in Paradiso nog even dat laatste setje in Trouw mee te pakken van dat nieuwe elektronicafenomeen waar de blogs over buzzen. En dan weer terug naar Den Haag, waar hij ooit betrokken was bij het eerste housefeest, Car Crash in de Torengarage. Hier debuteerde Remy, om later furore te maken als één van de grote drie in de RoXY. Als René niet met zijn camera voor het podium staat, informeert hij Nederland op de radio over waar de files staan of stept hij door de duinen op zijn kickbike: ‘Mijn vriendin lacht me uit als ik met dat ding aankom, maar een rondje van zestig kilometer is geen uitzondering, het is veel intensiever dan gewoon fietsen.’ Zijn meest legendarische interview? ‘Dat was met mijn held Theo Parrish.

Die heb ik twee keer gesproken. De eerste keer was hij relaxed en amicaal, de tweede keer botter dan bot. Toen heb ik mijn recorder uitgezet en gezegd: sorry meneer Parrish, maar dit heeft geen enkele zin. Ik ga.’

René maakte als muziekjournalist naam bij Basic Groove.

Tegenwoordig schrijft hij artikelen voor onder meer 3voor12, Oor en Kindamuzik. En DJBroadcast natuurlijk, want medewerker van het decennium word je niet zomaar. Vanaf deze plaats bedanken we René voor zijn tomeloze inzet, energie en mooie artikelen. Zijn filosofie: ‘Ik wil eruit krijgen waaróm iemand doet wat hij doet. Dat levert meestal het interessantste verhaal op.’

20

freeloader

Herschel-tas

Van het Canadese modelabel Herschel mogen we vijf verschillende modellen tassen weggeven. Het in Vancouver gevestigde label heeft een fraaie collectie rugtassen, portemonees en sleeves voor smartphones, tabletten en notebooks. De ontwerpen vertalen de landelijke tradities van de immigranten die Canada de afgelopen eeuw bevolkten en combineert die met een eigentijds stedelijk profiel. Check de website voor de zomercollectie. herschelsupply.com

Native Instruments Traktor Kontrol F1

Traktor-software biedt al jaren het ideale stramien om audiofiles af te spelen op een fysieke dj-setup. Toch kun je er niet alle mogelijkheden mee benutten die met de software wel mogelijk zijn. Met de Kontrol F1 kan je toch die creatieve draai aan je optreden geven. Zo kan je loops instarten met de led-verlichte pads en zo een pure live-set verzorgen. Of koppel hem aan je draaitafels zodat je tracks live kunt remixen, en direct kunt manipuleren via het fysieke deck. native-instruments.com Ga naar DJBroadcast.nl om kans te maken op deze items.

23

news

MATTHEW DEAR LANCEERT BEAMS De Amerikaanse producer Matthew Dear brengt eind augustus zijn vijfde album onder eigen naam uit. Beams is de opvolger van Black City uit 2010. Eerder dit jaar verschenen ‘Headage’ en ‘Her Fantasy’ op single. Als je van die tracks mag uitgaan, gaat het nieuwe album klinken als het aanschouwen van de eerste zonnestralen die binnenvallen na een hectische nacht, nadat Black City was geïnspireerd door de ambiance in de duistere metropool. Het catchy ‘Her Fantasy’ dwarrelt als een deken van disco en new-waveinvloeden neer op een eigentijds elektronisch ledikant. De single bevat naast ‘Crimewaves’, dat niet op het album verschijnt, ook een remix van slow-houser Tornado Wallace. matthewdear.com

LOCKDOWN FESTIVAL Nadat liefhebbers uit de dubstep- en basshoek de afgelopen jaren verlekkerd hebben moeten toekijken hoe in het buitenland het ene na het andere gespecialiseerde festival uit de grond werd gestampt, krijgt Nederland dit jaar zijn eerste openluchtfestival voor UK-geïnspireerde beats.

Lockdown Festival vindt zondag 26 augustus plaats op de NDSM-werf in Amsterdam-Noord, hetzelfde industriële decor waar Voltt Loves Summer zich een dag eerder ophoudt. Naast het hoofdpodium hosten clubavond Colors en King Shiloh Soundsystem beide een stage met een palet aan interessante dj’s en live-acts. De meest opvallende naam is die van Hudson Mohawke en Lunice alias TNGHT (foto), volgens menigeen de coolste collaboratie van 2012. Deze zomer verschijnt een debuut-e.p. met daarop de kraker ‘Bugg’n’. Andere headliners zijn Digital Mystikz, Pearson Sound, Joker, Jackmaster, Cookie Monsta, Kryptic Minds, FuntCase, Youngsta en Silkie. De eerste duizend tickets vallen onder het early-birdtarief van € 29, daarna wordt de prijs € 34,50. lockdownfestival.nl

25

news

Cutting-edge cultuur op Incubate Van 10 tot 16 september vindt op diverse Tilburgse locaties een nieuwe editie van Incubate plaats. Van poppodium tot kerk en boerderij is het stadsfestival geënt op cutting-edge cultuur. Meer dan 250 culturele voorlopers zijn opgenomen in een brede programmering met veel muziek, beeldende kunst, debat, film en theater. Als altijd is er een aantal aansprekende headliners. De Japanner Damo Suzuki was ooit zanger van de legendarische band Can, die in de jaren zeventig uitgroeide tot één van de meest vernieuwende (krautrock-)bands, een ijkpunt voor elektronische en avantgarde popmuziek. Kenny Dixon Jr. alias Moodymann is één van de meest illustere deep-houseproducers ter wereld.

Andere aansprekende namen zijn o.a. Buzzcocks, Andy Stott, Ital, Raime, Black Dice en King Midas Sound. De organisatie streeft ernaar een wijd palet te laten zien, dus staat er ook meer conventionele techno op het affiche. Zo doen vier kopstukken van de Frankfurter technoscene 013 aan. Johannes Heil, Heiko Laux (foto), Anthony Rother en Pete Namlook treden vrijdag 14 september op onder begeleiding van de Tilburgse videokunstenaar Michelle van Mil. Een passe-partout kost 75 euro en dagkaarten variëren in prijs van 15 tot 27,50 euro. incubate.org

NATURE ONE MET HOLLANDSE SNIT Nature One is naar eigen zeggen het grootste openluchtfestival voor elektronische muziek in Duitsland. Al sinds 1995 is het een begrip bij ravers uit heel Europa. In het weekend van 3 tot 5 augustus betreden 55.000 mensen het terrein op de voormalige Amerikaanse raketbasis Pydna bij Kastellaun. Dat is slechts een uur rijden vanaf Maastricht, de reden, wellicht, waarom ieder jaar hordes Nederlanders zich een weg naar het festival banen. Het zijn niet alleen Nederlandse clubbers, ook veel artiesten uit de Lage Landen bezoeken het driedaagse evenement. Zo geven Marco V, Ferry Corsten, Rank 1, Sander van Doorn, Bingo Players, W&W en Ruben de Ronde acte de présence. In totaal staan er ruim 300 artiesten uit meer dan 25 landen op het programma, met naast veel dj’s ook een flink assortiment live-acts. Grote trekkers zijn Sven Väth, Marcel Dettmann (foto), Ben Klock, Len Faki, Chris Liebing en Dubfire. Een dagticket kost 48 euro terwijl je voor 65 euro het hele weekend onder de pannen bent (exc. servicekosten). nature-one.de

27

news

BOOTHSTOCK Op zaterdag 11 augustus maakt het Zuiderpark in Rotterdam een opvallende metamorfose door. Het doorgaans rustieke stukje groen wordt dan opgeschrikt door de soundsystems van het nieuwe festival Boothstock, waar dj’s centraal staan die ook actief zijn als producer. De organisatie is er van overtuigd dat zij de creativiteit in pacht hebben om een unieke eigen sound te genereren en zo net dat beetje extra kunnen geven. Het festivalterrein is ingericht met zes podia die gehost worden door acht platenlabels: Top Notch, Ministry of Sound, Farris Wheel, Scum, EC met Hey! en Discotexas met Hardpop.

Een festival in Rotterdam verdient een flinke portie technohelden van binnen de stadsgrenzen, dust host het label van Michel de Hey een area met wonderboys Benny Rodrigues, Warren Fellow en Taras van de Voorde. Uit Chicago worden oudgedienden Paul Johnson en Gene Farris ingevlogen, terwijl nu-disco-act Drop Out Orchestra uit Zuid-Zweden komt.

Verder draaien o.a. FS Green, Flinke Namen, FeestDJRuud en Kraak & Smaak. Kaarten kosten 25 euro. boothstock.nl

SAE Institute Audiobot Competition met Dexter Er bestaan tal van workshops waar je handige tips en tricks krijgt uitgelegd van ervaren engineers. Maar persoonlijker en meer toegespitst op jou als bij de SAE Institute Audiobot Competition zal je het niet snel krijgen. Bij deze wedstrijd kun je al voor de zesde achtereenvolgende jaargang studiotijd winnen met een gerenommeerde Nederlandse artiest én een ervaren engineer van SAE, om een middag lang in de rijkelijk uitgeruste studio aan je track te werken. Voor de komende editie zal Remy Verheijen alias Dexter zijn ideeën zal laten gelden over de creatie van de winnaar. De medelabelbaas van Klakson behoort al jaren tot de meest gerenommeerde undergroundproducers in de electro. Dankzij releases als ‘Great Northern Diver’ en ‘Fat Skinny People’ lijkt hij er sinds een paar jaar een nieuw fan-arsenaal bij te hebben gekregen. De crossover tussen naar UK-bass oogst ook internationaal lof. Houd DJB in de gaten voor de de inschrijftermijn, het format en de spelregels. Wij selecteren de vijf beste inzendingen waarna de de lezers de winnaar kiezen. djbroadcast.nl

29

news

25 jaar dance in Nederland In het najaar van 2013 is het 25 jaar geleden dat housemuziek voet aan de grond kreeg in Nederland. Door een aantal koppige Amsterdammers, een stel gedreven Engelsen en een stad die er helemaal klaar voor was, ging dance in Nederland met een knal van start. Inmiddels is de Nederlandse dance scene groter dan ooit en is dance hét muzikale exportproduct. Om de mijlpaal uitgebreid te vieren verschijnt volgend jaar het boek Mary Go Wild: 25 jaar Dance in Nederland. Een team van prominente muziekjournalisten en ingewijden levert een bijdrage, van Gert van Veen tot Job de Wit, Joost van Bellen, Sander Kerkhof, Atze de Vrieze, Arne van Terphoven, René Passet en Nico van der Plas. Ontwerpbureau Maslow neemt het design voor rekening. Het boek verschijnt in drie verschillende vormen: een superdeluxe limited-edition, een full-colour koffietafelboek en een paperback. Naast de boekuitgaven wordt er gewerkt aan een documentaire, een expo en een muziekverzamelaar. Mary Go Wild wordt gepresenteerd op het Amsterdam Dance Event 2013. dance25.nl

Larry Heard stopt met draaien De Amerikaanse house-legende Larry Heard heeft te kennen gegeven vanwege gehoorproblemen te stoppen met zijn dj-activiteiten in clubs. In de jaren tachtig maakte hij, samen met Robert Owens en Ron Wilson furore als lid van de band Fingers Inc. Klassiekers als ‘Mystery of Love’, ‘Bring Down the Walls’ en misschien wel de grootste Chicago-houseklassieker ooit, ‘Can You Feel it’, kwam er uit voort. Als solo-artiest boekte hij successen onder pseudoniemen als Mr. Fingers (het album Ammnesia), Gherkin Jerks en onder zijn eigen naam (meest recentelijk: ‘The Sun Can’t Compare’). Sinds vier jaar heeft Heard zo veel last van zijn gehoor dat de hoge tonen soms compleet bij hem wegvallen tijdens optredens. Omdat hij niet wil stoppen als producer heeft hij besloten om zijn dj-koptelefoon aan de wilgen te hangen. Verstandig maar spijtig; de afgelopen jaren stond hij geregeld in Nederland. Zo trad hij in 2011 nog op bij Ratio?, Strange Fruit, Solar en Dekmantel, sets waarbij hij het publiek in vervoering bracht door zijn hits live mee te zingen.

31

news

Erol Alkan voor de tweede keer Bugged Out DJ-held Erol Alkan levert na zeven jaar een tweede mixalbum af in de Bugged Out-reeks. De Engelsman van TurksCypriotische afkomst, die met zijn wekelijkse Londense clubavond Trash (1997-2007) een belangrijke rol speelde in de electroclash. Hij wist als één van de beste de crossover met rock te maken. Waar die eclectische kant de afgelopen jaren uit zijn sets leek te zijn verdwenen, haalt hij niettemin weer een een eigentijdse sound te voorschijn. De compilatie, die op 4 september uitkomt, bestaat uit een Bugged In- en een Bugged Out-schijf. De eerste kan je zien als een clubset, met tracks van o.a. Scuba, Jimmy Edgar, Model 500, Agoria en Ron Hardy. De tweede cd is meer bankhangwaardig, met muziek van o.a. Jan Hammer, Matthew Herbert, Bibio, Chromatics, Space Dimension Controller en Robert Wyatt. buggedout.net

Chromatics in heldere lijnen Eerder dit jaar kwam het langverwachte, steengoede album Kill For Love uit van de Chromatics, de opvolger van het uit 2007 stammende Night Drive. De groep, die eigentijdse, dromerige synthpop maakt met een italodisco- en post-punk-attitude, en presenteert nu een tweede editie van Black & White. Het boekwerk bevat illustraties die de kenmerkende beeldtaal van producer Johnny Jewel begeleidt (zie ook DJB#53) met songteksten van Kill For Love. De romantische beeltenissen uit het prentenboek, van naakte vrouwen, strak gekapte mannen en scènes uit seventies-fotoshoots, zijn nu gratis in high-resolution te downloaden via de blog van platenlabel Italians Do It Better. Er zijn slechts honderd exemplaren gedrukt. vivaitalians.blogspot.com

33

advertorial

Bavaria Mess With The DJ

Deze zomer maakt Bavaria zes verschillende zomerfestivals onveilig met Mess With The DJ. Het biermerk creëert hiervoor een knotsgek domein, een area vol bizarre figuren en doldwaze dj-sets.

DJ’en is in de loop de jaren steeds vaker gedegradeerd van ware kunstvorm tot een huis-, tuin- en keukenactiviteit, in welk muzikaal spectrum je ook mag verkeren. Want laten we eerlijk zijn, met de huidige technieken kan zelfs je nichtje van negen een strakke dj-set verzorgen. Meestal komt kritiek op de vluchtigheid uit een hoek van puristen; jonge mannen met Rush Hour-T-shirts aan die klagen dat het tegenwoordig allemaal maar nep is. Op de Bavaria Mess With The DJ-evenementen worden de dj’s getest met een repertoire waarbij goede smaak soms ver te zoeken is.

Gelukkig wordt dit ruimschoots gecompenseerd door een hysterisch party-ethos.

Twee dubstep-platen aan elkaar mixen in Traktor kan iedere leek met een paar handen. Maar kan deze dj met

scheve pet ook onder druk Frans Bauer, Ramses Shaffy of de Party Animals in zijn set mixen, samplen en/of jugglen?

Via de Facebook-app Mess With The DJ kan je stemmen op vijftig volkse knallers, of zelf het nummer opgeven dat deze zomer de campingdisco aan de Costa del Sol rockte.

Niet alleen zadel je de dj daarmee op met een schier onmixbaar probleem, tevens maak je zelf kans op diverse festivaltickets.

Tijdens de festvaldag zal jouw bijdrage het nodige angstzweet oproepen bij de dj’s, die via een rad van fortuin nummers opgedragen krijgen. De resident-dj die deze uitdaging aandurft is niemand minder dan de enige echte Wannabe A Star, die tijdens de verschillende evenementen wordt bijgestaan door gasten als RipTide, Mike Mago en NT89. Je vindt het podium de komende weken bij XO Live, Solar en Boothstock. messwiththedj.nl

35

advertorial

BACKxBACK

Wat is er als dj nou mooier dan samen draaien met je allergrootste held? Met het nieuwe BACKxBACKproject van Nachtlab, Red Bull en Mysteryland wordt deze droom voor een aantal Nederlandse artiesten werkelijkheid. In een clubtour en op het BACKxBACKpodium van Mysteryland draaien ze samen met hun inspiratiebronnen. Zo draait Lilith back-to-back met haar voorbeeld Dennis Ferrer, Anton Pieete met zijn icoon Surgeon en Mike Ravelli met zijn all-time favoriet Michael Mayer.

Zowel Red Bull als Nachtlab en Mysteryland staan bekend om het supporten van aanstormend muzikaal talent. Red Bull biedt talentvolle muzikanten de kans het beste uit zichzelf te halen met projecten als de Red Bull Music Academy en de onlangs geopende Red Bull Studio. Nachtlab biedt als broedplaats ruimte aan jonge organisaties en artiesten uit het Amsterdamse nachtleven. En Mysteryland heeft altijd een lans gebroken voor opkomende Nederlandse dj’s.

Met BACKxBACK wordt de talentondersteuning naar een nog hoger niveau getild door muzikanten met hun helden te laten spelen, zowel in een clubtour als op Mysteryland.

Een aantal Amsterdamse dj’s is gevraagd hun grootste helden te noemen, met als resultaat een gevarieerde, indrukwekkende line-up: Lilith met Dennis Ferrer, Anton Pieete met Surgeon, Eelke Kleijn met Hernan Cattaneo, Mike Ravelli met Michael Mayer, John Wolf met Gregor Tresher en Bas Amro met Benny Rodrigues.

‘Het is uitzonderlijk dat artiesten van dit niveau zich op deze manier inzetten voor talentondersteuning,’ aldus Bas Engels van Nachtlab. ‘En na de succesvolle stage vorig jaar, met onder andere een goedlopende samenwerking tussen Boris Werner en Ben Sims, organiseren we dit jaar ook een clubtour langs Studio 80, Toffler en Stalker. Met een clubboeking én een festivalset krijgen artiesten nog beter de kans om nader tot elkaar te komen.’

Anton Pieete beet in april het spits af voor de clubtour, back-to-back draaiend met zijn eigen technoheld van het eerst uur, Surgeon. Hij is erg te spreken over de ervaring.

‘In aanloop naar de avond wist ik echt niet wat ik moest verwachten. We hebben allebei een heel eigen stijl, dus het kon twee kanten op. Maar uiteindelijk pakte het ontzettend goed uit. We gaven elkaar de ruimte om ieder ons eigen ding te doen en toch draaiden we een set met een duidelijke lijn erin.’

Anton kijkt erg uit naar de tweede BACKxBACK-set op Mysteryland. ‘Ik ben benieuwd hoe zo’n diepe technoset gaat overkomen op het festivalpubliek. Als dit weer zo goed uitpakt, denk ik dat we samen iets heel bijzonders gaan neerzetten.’

De BACKxBACK-clubtour vindt plaats op 20 juli (John Wolf BxB Gregor Tresher, Studio 80), 3 augustus (Bas Amro BxB Benny Rodrigues, Stalker), 10 augustus (Lilith BxB Dennis Ferrer, Studio 80), 24 augustus (Lilith BxB Dennis Ferrer, Toffler) en 25 augustus (alle koppels, Mysteryland).

37

djb locator TEKST EELCO COUVREUR BEELD LAILA COHEN

MC Theater

Het MC Theater op het Amsterdamse Westergasterrein is een geliefde locatie voor toneelfans én nachtvlinders.

De bijzondere box-in-boxconstructie met zijn chique houten vloer is namelijk ook één van de best klinkende zalen van de stad. ‘Hij is ontworpen voor onversterkt theater en daar plukken dance-organisatoren de vruchten van.’

Het MC Theater bezoeken wanneer de zon nog onder moet gaan, dat zouden we vaker moeten doen. Arjan van de Water, als programmeur verantwoordelijk voor het nachtprogramma, geeft een rondleiding door het indrukwekkende gebouw. De grond van het Westergasterrein – van waaruit Amsterdam vroeger van steenkoolgas werd voorzien - is dusdanig vervuild, dat wroeten in de bodem uit den boze was. De creatieve oplossing werd gevonden in de box-in-boxconstructie. Van buiten lijkt het alsof er een grote witte doos is opgehangen aan het plafond, dat opvallend veel licht door laat. Een zwarte staalconstructie is in de lucht bevestigd aan de originele massiefbruine balken, waardoor de fundamenten van de zaal niet onder

maar boven de grond zitten. ‘De zaal is ontworpen voor onversterkt theater,’ zegt Van de Water. ‘Bij pianoconcerten bijvoorbeeld, hoeven we er niks aan te doen. De akoestiek is al super van zichzelf. Je kan je voorstellen wat er dan gebeurd als er een Funktion-One-systeem staat.’

Het MC Theater presenteert zichzelf als grootstedelijk cultuurhuis, een plek waar ruimte is voor culturele initiatieven van grote diversiteit. De agenda van de komende weken zet die ambitie in ieder geval kracht bij. Het Pitch Festival, een workshop buikdansen, een fototentoonstelling, een jazz-concert van Bugge Wesseltoft – er valt genoeg te kiezen. De nieuwe Electric Avenue-avond behoeft speciale aandacht. ‘De hoofdmoot is elektronische muziek, maar ik wil meerdere stijlen op één avond kunnen programmeren,’ aldus Van de Water. ‘Denk dan aan namen als Theo Parrish, Teebs maar ook aan funk en soul van Cody Chesnutt en iemand als Adrian Younge.’ Prima plek om een DJB magazine mee te pakken dus, en dat hoeft dus niet perse om vijf uur ’s ochtends. mconline.nl

38

de mixtape van...

TEKST JOB DE WIT Beeld Maslow

Het is een propvolle mixtape geworden en nee, dat kon echt niet korter. De Amsterdamse dj en producer San Proper is niet iemand die zich in een handjevol platen laat vangen. Het langharige nachtbeest is een omnivoor met een niet te stillen honger. Schuif aan.

A Sam Cooke/Van Halen – ‘A Change is Gonna Come/Spanish Fly’ Ik mix hier die mooie strings van Sam Cooke (één van de artiesten waar ik naar luisterde toen ik een mini-Proper was) bijna gelijk voor hij begint te zingen door met een akoestische gitaarstunt van Eddie van Halen. Tja, het is een intro.

San Proper – ‘Shells’ De instrumentale track van mijn nieuwe album Animal, digitaal te verschaffen voor de duivelse prijs van 6,66 euro als je naar sanproper.com surft. Dit is een mooi sfeerplaatje als brug naar de volgende track, maar ook de enige track op de plaat waar ik mijn bek eens hou, omdat de tekst te emotioneel beladen voelt.

Iggy Pop – ‘Fall in Love With Me’ Dit luisterde ik vroeger en nog steeds veel. Ik vind de tekst fantastisch, het is eigenlijk een rare serenade.

Prince Far-I – ‘Ondo Dub’ Dub-roots, en een harde portie ook. Hardly no comment.

Lou Reed – ‘Vicious’ Het eerste nummer wat ik op gitaar naspeelde, and again: amazing lyrics.

Sonic Youth – ‘The Empty Page’ Niet echt mijn stijl maar past hier mooi na, vanwege de hook-up, plus ik luisterde dit op een goed moment, dus voor mij heerst er sentiment.

The Specials – ‘Do the Dog’ Dit is de eerste plaat die ik op vinyl had, althans ‘geleend’ van mij broer…

Holger Czukay – ‘Ode to Perfume’ Dit is een held en voor iedereen die hem niet kent: een experiment van een must. Een idee: vul uwe iPod voor een maand strikt met werk van deze artiest and see what happens…

J.J. Burnel – ‘Euromess’ I love this. Dit is de bassist van The Stranglers (ben sinds mijn tiende fan van de eerste zes lp’s). Zijn solo-album hangt als picture-disk in mijn woonkamer. Op de cover staat het Centre Pompidou toen het net niet meer geschoffeerd werd, I guess… of juist nog wel. Ik vind het een tempel.

A Certain Ratio – ‘Flight’ Ik hou erg van deze band, uiteenlopend repertoire en een hoop instant-classics.

The Clash – ‘The Guns of Brixton’ Ik luisterde deze track toen ik vandaag getatoeëerd werd. Check ook die Joe Strummer-docu.

Poet and the Roots – ‘Song of Blood’ The Linton Kwesi Johnson connection. Dit heeft me veel geïnspireerd en ik voel de ruimte in de mix vreselijk veel.

Het voelt erg diep en toch direct, in-ya-face.

Tom Trago – ‘Fluorgreen Legged G_Skip’ First track I worked on with Trago & Maximillion…

Rednose Distrikt – ‘Wop’ Kort maar krachtig. Rednose is een instituut, ik mis het.

Marcelo – ‘Algo No Ar’ In januari gevonden in Rio. De rest van het album slik ik niet, maar deze track klopt mee in mijn hart. Fusion-funk in a Brazilian fashion.

Jorge Ben – ‘Oba, Lá Vem Ela’ Zijn stem en de producties van al zijn platen zijn waardevolle stof voor elke houseproducer. De timide cuíca in deze song met de strings verderop, dat steelt harten.

The Rwenzori’s – ‘E Wara (Handsome Boy)’ Een raar gemixte afrofunkfavoriet, en de tekst spreekt iedereen aan.

The Fatback Band – ‘Yum Yum (Gimme Some)’ Perfecte bridge tussen de volgende en de vorige songs, maar Fatback is solid. Deze songs hebben me ook veel geleerd, net als voorganger en opvolger; vandaar ook in het midden.

Funkadelic – ‘Clone Communicado’ Crazy guitar licks en een preek. Ouch! Mijn favoriete Funkadelic-jam, en ik zoek deze nog steeds op origineel vinyl.

Ol’ Dirty Bastard – ‘Snakes’ I love Dirty en hem mis ik ook. Check the lyrics on this one.

Skyy – ‘First Time Around’ Een belangrijke track voor mijn discotrip toen ik destijds The Black Disco Bust in de Mazzo organiseerde en bijna verdronk in the endless sea of disco. Je hoort gelijk waarom en vandaar.

Death Grips – ‘Guillotine’ Hoorde ik vandaag voor het eerst. The vid freaks me out.

In a good way.

Fingers Inc. – ‘Music Takes Me Up’ Roots house music and the code we still live by today & tomorrow.

B Beat Konducta – ‘Get it Right’ Madlib heerst nog steeds bij mij, hoewel ik nieuwe troep van hem blijf ontdekken, troep die ik verzamel en waarborg. Naast Dilla en Slum is dit nog steeds mijn favoriet.

The Coasters – ‘Three Cool Cats’ Eén van de eerste populaire close-harmony-crews, met twee joodse tekstschrijvers erachter geloof ik. De kracht van deze stemmen blaast alles weg.

Otis Redding – ‘The Dog’ Mijn held met een banger, what can I say…

Cymande – ‘Bra’ Ik heb deze track zo vaak gedraaid dat het me aan vorige zomer doet denken. De originele albums uiteindelijk voor iets meer dan tien dollar gekocht van een verdwaasde crackjunk op notabene Broadway NY.

Sound Patrol – ‘Tripping Among the Stars’ Heerlijke downtempo sauzende jam met een serieuze build-up, echt de moeite waard. Old-school & gedateerd?

Neen, tijdloos. Het is een kwestie van timing, zoals in deze mix.

Theo Parrish – ‘Dusty Cabinets’ Ik wist niet waar ik het zoeken moest toen ik dit voor het eerst hoorde. Dat gevoel krijg ik eigenlijk nog steeds. Ik vind dit een anthem. Ik noem wat we doen niet voor niks vaak ‘dusty house music’.

Newworldaquarium – ‘Trespassers’ Deze parel brengt me terug naar de eerste jaren van Rush Hour, de winkel en het label.

San Proper – ‘Another Sign’ Precies de verkeerde outro voor deze mixtape, maar ik tape het op cassette en ga niet weer opnieuw beginnen… sanproper.com DJBroadcast.fm is powered by

40

Boeken TEKST JOB de wit

Keep it going louder Diplo is de ultieme hipster. Hij plukt zijn invloeden overal ter wereld vandaan, als het maar van de straat komt.

Diplo is een ook een seriesamenwerker die graag in het vliegtuig stapt. De Amerikaanse dj en producer is zo’n beetje overal geweest om beats op te snuiven, en het fotoboek 128 Beats Per Minute: Diplo’s Visual Guide to Music, Culture, and Everything in Between biedt een kijkje in het leven van de man van het moment.

En niet in het leven van Wesley Pentz (1978) zelf, ook van de globe omvattende scene die hij met zijn label gigs, zijn goed getimede samenwerkingsprojecten en zijn Mad Decent-label mede bij elkaar gebracht heeft. 128 Beats Per Minute is ook iets van een naslagwerk voor wie wil weten wie de movers en shakers in dit wereldje zijn, van dj A-Trak tot de band Sleigh Bells en van soca-ster Machel Montana tot dubstepheld Benga. Ze zijn allemaal gekiekt door fotograaf Shane McCauley. Het boek is dus vooral zijn werk. Het is maar zeer de vraag wat Diplo zelf heeft geschreven, naast de inleidinkjes bij de hoofdstukken die elk zijn gewijd aan een stuk van de wereld waar Diplo tussen 2008 en 2011 uithing.

De periodes daarvoor en daarna ontbreken dus en dat is ontzettend jammer. Het boek bevat twee foto’s uit 2003 van het Oekraïense ontmoetingscentrum in Philadelphia waar Diplo en zijn toenmalige dj-partner Low Budget hun eerste Hollertronix-feestjes geven. Daar had ik wel wat meer van willen zien, net als van de tijd, niet lang daarna, dat de jonge dj in Engeland een alliantie aangaat met artistieke zielsverwant M.I.A. en samen de krakers ‘Bucky Done Gun’ en ‘Paper Planes’ maken. Een cruciale priode, niet

alleen omdat de twee een relatie krijgen, maar ook omdat Diplo zo voor het eerst echt naam maakt en via de zangeres in contact komt met houseproducer Switch, met wie hij samen het razensuccesvolle dancehallproject Major Lazer begint. Via die groep komt Diplo in Spijkenisse terecht bij een nog vrij onbekende Afrojack, en uiteindelijk bij superster Beyoncé. In 2012 is Diplo zo’n grote naam dat hij zelfs een track op Justin Biebers nieuwe cd heeft. Ook dat had boeiend geweest voor het boek, maar dat succes kwam er juist net te laat voor.

De kritiek die Diplo vaak ten deel valt is dat hij een muzikale toerist zou zijn. De foto’s van McCauley bevestigen dat vooroordeel nogal eens. Zijn backstage actieportretten zijn een stuk beter. Ze tonen een duizelingwekkende hoeveelheid dj’s, promotors, partyvolk en andere entourage. Met iedereen lijkt de producer wel iets interessants te kunnen. Er is tijd voor ontspanning, maar meestal wordt er gewerkt. Typerend is een foto van Diplo die met een koptelefoon op achter zijn laptop zit, backstage op Lowlands.

Een boek als dit is per definitie nogal een egodocument, al is de lens meestal op iemand anders gericht en wordt elke persoon met een haast encyclopedische precisie kort geduid. Maar als je er zo’n welverwind van een partylifestyle als Diplo er op nahoudt, loont het de moeite om een hof-fotograaf op sleeptouw te nemen. Je komt nog eens ergens.

128 Beats Per Minute: Diplo’s Visual Guide to Music, Culture, and Everything in Between is uitgegeven door Universe en is verkrijgbaar bij American Book Center in Amsterdam en Den Haag.

42

digibroadcast TEKST JELLE SPANJAARD

Sound Shapes

SOUNDPLAY Na eerder al een editie te hebben gewijd aan ‘sound in games’ heeft videogametijdschrift Kill Screen nu de handen ineen geslagen met Pitchfork voor wat ze samen Soundplay noemen. Soundplay is een verkenning van het nieuwe game-landschap, waar onafhankelijke game-ontwikkelaars dezelfde transformerende invloed beginnen te krijgen op de game-industrie die indie-muzikanten hebben gehad op de muziek de afgelopen tien jaar. Pitchfork vroeg vijf innovatieve jonge game-ontwikkelaars om games te maken die niet alleen de muziek gebruiken als soundtrack, maar volledig geïnspireerd zijn op specifieke nummers. De eerste drie games zijn gebaseerd op nummers van M83, Cut Copy en Matthew Dear en zijn online te spelen op soundplay.pitchfork.com.

SOUND SHAPES In de platformgame Sound Shapes moeten spelers levels zien te doorlopen die muzikaal en visueel een doorlopend thema omvatten en zo samen een ‘album’ binnen de game vormen. Er is een belangrijke rol voor muziek weggelegd in het spel dat het best tot zijn recht komt op de draagbare PlayStation Vita, waar het touchscreen en de touchpad een extra dimensie geven aan het bespelen van deze audiovisuele ervaring. De muziek in de game wordt onder andere verzorgd door Deadmau5.

THE LISTENING MACHINE Op de iPhone 4S vind je Siri, een persoonlijke assistent die spraak herkent. Je kunt alles aan haar vragen, Siri heeft altijd een antwoord klaar. ‘Natural language processing’ heet het trucje dat dit mogelijk maakt. Voor The Listening Machine hebben drie Britse kunstenaars die voor het digitale kunstkanaal The Space van de BBC werken, dezelfde technologie ingezet om het sentiment op Twitter te meten en om te zetten in muziek. Een geautomatiseerd systeem dat de tweets van 500 mensen vertaalt in een oneindig muziekstuk dat zich continu evolueert. In feite een soundtrack van onze dagelijkse sociale leven. Op thelisteningmachine. org kun je horen hoe Twitter klinkt.

VJAY Algoriddim, het bedrijf dat in 2011 een Apple Design Award won met de app djay, heeft een al even indrukwekkende app ontwikkeld voor het maken van video-mashups, vjay genaamd. Het oorspronkelijke djay bracht op een simpele en krachtige manier een digitale draaitafel naar je iPad en vjay doet soortgelijke dingen met video en audio bij elkaar.

De app bevat een multitouch-interface waarmee je meerdere video’s kunt combineren, van materiaal dat je zelf hebt gemaakt met bijvoorbeeld de camera van de iPad, tot audio- en videofragmenten uit je iTunes-bibliotheek.

44

games TEKST JOrn liefdeshuis

Diablo III

Een goede twaalf jaar moesten de fans wachten. Misschien nog niet zo lang als de Oranjesupporters wachten op een nieuwe titel, maar het was alsnog een lange zit. Blizzard, de uitgever die bekend is van onder meer StarCraft en het wereldberoemde World of Warcraft, nam zijn tijd en werkte ruim een decennium aan de opvolger van het succesvolle Diablo II.

Met deze derde editie van Diablo levert Blizzard zonder twijfel een zeer sterke game af. In de eerste dagen waren er door problemen met servers wat opstartproblemen (lees: het spel was onspeelbaar) maar na deze kinderziektes te hebben overwonnen bleek het eindproduct geweldig. De bekende en mooie sfeer, het gemak waarmee je het spel oppakt, de goede graphics en vooral de queeste naar meer en beter wapentuig maken Diablo voor de fans een puike opvolger.

Toch is het spel ook voor mensen die nieuw zijn in de roleplaying games een aanrader. Op de eerste moeilijkheidsgraad, het niveau waarop het spel start, is de uitdaging nog niet heel groot. Wanneer je Diablo III voor het eerste hebt uitgespeeld, kan je hetzelfde spel nogmaals spelen op een moeilijker niveau, tot viermaal (normal, nightmare, hell en inferno) aan toe. Elk niveau zijn de tegenstanders sterker

en de uitdaging en de beloning groter.

Het verhaal borduurt voort op het vorige Diablo-deel: een superdemoon die de wereld wilt vernietigen komt terug op aarde. Het lijkt een verloren zaak voorde mensheid, tot jij uit een van de vier klassen een eigen held kiest en op weg gaat. Je slaat, hakt en schiet je weg door hordes tegenstanders en bazen. Dat doe je met een ongelooflijke hoeveelheid wapens en uiteenlopende, kleurrijke aanvallen. Van vuurbollen tot heuse zombies die voor je vechten; aan fantasie geen gebrek. Die afwisseling, in omgeving, tegenstanders en grafische weergave van de verschillende helden en hun aanvallen, is een erg sterk punt. Het zorgt voor een heel mooie spelervaring. Het spel verveelt nooit, zeker niet als je gebruikt maakt van de mogelijkheid om online met vrienden te spelen.

Waar ook andere spellen gebruik maken van een systeem waarmee je bemachtigde items aan andere spelers kan verkopen, heeft Diablo III een echte primeur. De gewilde en soms zeer zeldzame items kunnen namelijk voor echt geld verkocht worden. Je kan nu dus geld verdienen met gamen. Of dat een positieve of negatieve ontwikkeling is laat ik maar even in het midden. diablo3.com

46

film TEKST job de wit

7 Días en La Habana

Cuba, een plek waar buitenlanders graag naartoe gaan, en veel Cubanen zelf graag uit zouden vertrekken. De Cubaanse schrijver Leonardo Padura schreef zeven scenariootjes, één voor elke dag van de week, die door zeven verschillende regisseurs zijn verfilmd tot 7 Días en La Habana (‘7 dagen in Havana’), als portret van alledaags drama in een armoedige, maar levendige stad.

7 Días en La Habana is een zogenaamde portmanteaufilm, een opeenvolging van, in dit geval, ongerelateerde kortere films rond een thema. Denk aan New York Stories (1989) of, wat recentelijker, Paris, Je t’Aime (2007), maar dan gesitueerd in de Cubaanse hoofdstad. De zeven hoofdstukken gaan over Cubanen en over buitenlanders in Cuba, over mensen met en mensen zonder status, over mannen en vrouwen, ieder met zijn eigen besognes. De regisseurs hanteren soms heel verschillende stijlen. De Fransman Gaspard Noé heeft met Ritual (vrijdag, halverwege de film) een hoofdstuk gefilmd waarin een meisje, dat een lesbische relatie met een blanke toeriste aangaat, door een sjamaan moet worden ‘genezen’. Er is geen dialoog of verder uitgewerkt verhaal, wel een bezwerende soundtrack.

De Palestijn Elia Suleiman heeft voor Diary of a Beginner (donderdag) zichzelf gecast als diplomaat die in een reeks absurdistische scènes dagenlang aan het wachten is tot

Fidel Castro is uitgeredevoerd, en hij El Commandante misschien eens te spreken krijgt.

Andere dagen krijgen een meer uitgewerkt verhaaltje, zoals de woensdag, over een zangeres (Melvis Estevez) die in La Tentadión de Cecilia (geregisseerd door Julio Médem) moet kiezen tussen haar honkballende vriend, die in een bootje naar Amerika wil vluchten, en een ietwat creepy Spaanse promotor die een baantje voor haar heeft in Europa – nadat hij haar verleid heeft.

Cecilia komt, als enige personage, later nog terug in de film.

De aandacht voor de armoedige omstandigheden waarin de meeste Cubanen leven is opvallend omdat er kritiek op het regime in doorklinkt en 7 Días en La Habana mede geproduceerd is door Havana Club, het rum-merk dat voor vijftig procent in handen is van de Cubaanse overheid. Eerder al stelde het de Engelse dj Gilles Peterson in staat om zijn Havana Cultura-cd’s op te nemen.

Iets van een rode draad had 7 Días en La Habana geen slecht gedaan. Met uitzondering van Benicio Del Toro’s wat al te dunne maandag tekenen de meeste dagen niettemin een treffend plaatje waarin je voor even wordt meegenomen in de beslommeringen van intrigerende types in schijnbaar onmogelijke, maar invoelbare omstandigheden.

7daysinhavana.com

48

DVD TEKST TOM VAN HAAREN

Project X

Er waren dit jaar meerdere copy-cat-incidenten in het Amerikaanse nieuws die op Project X zouden zijn gebaseerd. In Houston zou zelfs een meisje om het leven zijn gekomen. De film gaat over een huisfeestje dat door de inzet van Craigslist en social media een buitensporig hedonistisch momentum krijgt. Het is dus niet verwonderlijk dat het verhaal tot de verbeelding spreekt, ondanks de complete anarchie waarin het ontaardt.

Project X draait om drie Amerikaanse tieners die niet al te hoog scoren op de coolheidsladder. Om hun reputatie op het schoolplein van een boost te voorzien, willen ze het magnum opus der huisfeesten geven en zo aanspraak maken op de geneugtes van interactie met het andere geslacht. Het concept van de film is niet al te vindingrijk. Het is een mix van ouders-zijn-van-huisfilms als Risky Business (1984), met een jonge Tom Cruise, en de van alcohol en drugs vergeven escapades van The Hangover (2009), gemixt met de puberale geilheid van American Pie (2000) en het found-footage-idee van o.a. The Blair Witch Project (1999).

De film is geproduceerd door Todd Phillips, die zelf het succesnummer The Hangover regisseerde, een klus die hij deze keer overlaat aan de debuterende Nima Nourizadeh.

Die laat ons het verhaal volgen vanuit de handheldcamera van een vriend die de beslommeringen rond het feestje verslaat, gecombineerd met beelden geregistreerd

door de smartphones van feestende kids, en dit alles onderbegeleiding van een pompende soundtrack. De regisseur weet zo een energieke vibe neer te zetten. Wat heet, zelden heb je jezelf als kijker zo te midden van het feestgedruis gewaand als bij Project X. Het is alleen wel jammer dat hiervoor per se de vertelstructuur van het uitgekauwde found-footageprincipe moest worden gebruikt.

De populariteit van de film is eenvoudig te verklaren. Welke puber droomt er niet van om een episch huisfeest te organiseren met meer schaars geklede chicks dan een 50 Cent-clip? Maar waar de gevolgen van het feestgedruis in andere genreklassiekers relatief onschuldig blijven, zijn er hier wel consequenties voor de hoofdpersonen, want het ouderlijk huis wordt met de grond gelijk gemaakt. Is dit een komedie of een eigentijds drama waarin jongeren over grenzen gaan om enige erkenning te krijgen?

Dat laatste lijkt niet de interpretatie van de makers, met als gevolg dat de karakters flinterdun blijven. Zoveel onverantwoord gedrag lijkt niet overeen te komen met de aard van een lijdend voorwerp. Daarbij vervalt het script regelmatig in clichĂŠs, met scenes met lilliputters en een mierzoete liefdesontwikkeling. Is de film dan overbodig? Welnee, hij biedt anderhalf uur vermaak en een fascinerend inzicht in hoe je met hedendaagse technieken de overtreffende trap van een feest geeft. projectxthemovie.com

50

underground noise TEKST JOB DE WIT

Boe! De beelden op deze pagina hebben niet veel gemeen, ze zijn door zes verschillende kunstenaars gemaakt. Maar ze kijken je alle zes aan. Door een muts, van onder een helm of een laken, uit de zee opduikend, zich verschuilend of zonder blikken of blozen door holle hartjesogen. Op dinsdag 3 juli kan je terugkijken, als Alexander Koning, Mr. Tit, The Things We Are, Dennis de Groot, 310k en Jay Sunsmith allemaal hun extra large kijkdoos exposeren tijdens onze jubileumfeestweek (zie pagina 127).

Illustratie en design tvkillz.com Lay out Job de Vogel funknut.com

Mr. Tit mr-tit.com

The Things We Are thethingweare.com

Dennis de Groot work.punchdouble.com

310K 310k.nl

Jay Sunsmith jaysunsmith.com

57

column TEKST Renske Jonkman Beeld Kevinboitelle.nl

De gezichten zijn onbekend, maar de muziek herken ik wel. Hoewel ik midden in die oude kerk sta, heb ik vreemd genoeg het gevoel erboven te zweven, als een god die neerkijkt op de krioelende mensen onder zich.

Queens Of The Stone Age. ‘Heaven smiles above me, what a gift there below , but no one knows. A gift that you give to me, no one knows.’ De barman knipt met zijn vinger.

Het is natuurlijk jammer als je pas tien jaar later ziet waar je bent geweest. Dat je in die menigte jezelf ziet staan, niet echt overtuigend dansend, met een plastic bekertje verkreukeld in je handpalm, dat je ongemerkt op de dansvloer laat vallen en tenslotte wordt weggetrapt. Drie uur stond je hier al in die poptempel Paradiso, onder de glas-inloodramen, en om de twintig minuten bewoog je weer naar een andere hoek. Nonchalant streek je een haarlok uit je gezicht, wierp je een blik op het groepje jongens om te zien of er iets bij zat, en op de een of andere manier was er altijd wel iemand die langer dan drie seconden terugstaarde.

Het zijn poppen die ik kan laten bewegen, omdat ik weet welke patronen ze volgen. We zijn naar het balkon gelopen en Jazzy duwt een sigaret in mijn hand en ik zeg dat je hier niet mag roken, maar ze antwoordt dat hier in die tien jaar niks is veranderd, laat staan het rookbeleid. ‘Die koters dragen zelfs onze kleren,’ zegt ze, wanneer ze gebogen over de balkonbalustrade de rook voor zich uitblaast. ‘Ze spelen, neuken, eten, dansen, slapen en dat allemaal in onze kleren.’ Een studente in een Iggy Pop-T-shirt en een jarentachtiglegging steekt haar tong in de keel van een jongen die haar langer dan drie seconden heeft aangestaard.

Ik stap naar achter en Jazzy neemt – ‘voor het nageslacht’ - een Instagram-foto. We zijn al verouderd voordat we zijn vastgelegd. Ze houdt haar iPhone in haar hand en op het glanzende scherm zie ik mijn afgetakelde gezicht mezelf toelachen. Het Iggy Pop-meisje trekt haar tong weer uit de keel van de jongen en kijkt in de verte, naar de menigte die in een lus om haar heen trekt, en hijst haar legging op tot in haar kruis. ‘Heaven smiles above me, what a gift there below, but no one knows.’ De barman knipt opnieuw met zijn vinger.

We drinken drie halve liters bier vrij snel achter elkaar en geven een compliment aan de neurotische jongen met snor die een pilaar vasthoudt als hij van ons probeert weg te kijken. The Libertines, ‘What a Waster’. Een paar opgeschoten meisjes in vintagekleren draaien rondjes om een andere pilaar. ‘Jezus,’ zegt Jazzy, ‘wat moeten die koters nou met The Libertines – maken ze zelf geen muziek?’ Ik antwoord dat gedateerd blijkbaar het nieuwe hip is. ‘Niets is echt nieuw,’ zegt ze. ‘Het is alsof we stoned naar een lp zitten te luisteren, telkens opnieuw en opnieuw hetzelfde nummer.’

De vintagemeisjes zwieren hun omajurken richting de hemel.

Bevroren blijven we aan de bar staan, kijkend en luisterend naar alles wat is geweest, de radicale vernieuwers rondstuiterend in de verleden tijd. In de menigte zie ik mijzelf weer staan, niet echt overtuigend dansend, met een plastic bekertje verkreukeld in mijn handpalm dat ongemerkt op de dansvloer valt en tenslotte wordt weggetrapt. Een Instagram-foto op een glanzend scherm. renskejonkman.nl

59

tees & Sneakers Fotografie & styling Laila Cohen en Mirte P. van der Lugt Met dank aan HUTSPOT

Swimshort, DEUS Tas legergroen, ATELIER DE L’ARMEE via HUTSPOT Tijgerketting, TIGERDRAGONSLAYERS via by AMFI store Helm, FASHION HELMET Schoen leer, HUB Shirt DIESEL via MEN_at_ WORK Schoen suede, FOOTWEAR via MEN_at_ WORK Tasje print, REBEL DAISY via HUTSPOT Ketting met tijgerhanger, TIGERDRAGONSLAYERS via By AMFI store Headphones, URBAN EARS Broek print, BSTORE Schoen leer, FOOTWEAR via MEN_at_WORK Trui, DIESEL via MEN_at_WORK

60

hotshop TEKST tom van haaren

Sonos Sub Leuk en aardig, al die hippe, wireless designspeakersystemen, maar de danceliefhebber heeft nog altijd liever een grote lelijke kast in huis als die tenminste het lage frequentiegebied bedient. Zeker met alle dubstep en UK-bass klinken die kleine speakertjes alsof er een kinderkoor in je oren blèrt. Niet de bedoeling! Gelukkig heeft het Amerikaanse Sonos eindelijk iets waarmee je toch voor het gemak en de esthetische schoonheid van merk kunt gaan. Plaats de Sub waar je maar wilt, en bedien hem draadloos via tablet of smartphone. Hij kalibreert uit zichzelf, waardoor de balans tussen de high-end speakers in balans blijft. De versie in hoogglans zwarte pianolak is verkrijgbaar voor 699 euro, in oktober komt een matte versie op de markt voor 599 euro. sonos.com

Mid-Century Ads: Advertising from the Mad Men Era Seizoen vijf van Mad Men, de fenomenale tv-serie over de reclamewereld van Madison Avenue in de jaren zestig, was ijzersterk. Voor fans die met moeite moeten wachten op het volgende seizoen heeft de Duitse fotoboekengigant Taschen de serie Midcentury Ads: Advertising from the Mad Men Era op de markt gebracht, een boekwerk vol met advertenties uit de jaren vijftig en zestig. Waan je in de wereld van Don Draper vol drank, sigaretten, mooie secretaresses en dito maĂŽtresses; en dat alles in een tijd dat ethische codes rond adverteren zich nog op ongerept terrein bevonden.

De boeken staan vol prachtige advertenties, waarin roken nog gewoon als iets vitaals en onschuldigs gepresenteerd wordt. Prijs: â‚Ź 39,99. taschenbooks.nl

Nikkor 6mm f/2.8 fisheye-lens In de hotshop is wel eens vaker een mooie fish-eye-opzetlens voorbij gekomen. Meestal betreft het een leuke gadget voor de iPad of iPod. Deze keer hebben we echter een exemplaar voor de fotograaf met pretenties, historisch besef en met name met een hele diepe portemonnee. Deze in 1972 geproduceerde lens wordt nu te koop aangeboden voor het luttele bedrag van 100.000 pond! Maar dan heb je ook wat; een ruim 5,2 kilo wegend object in nieuwstaat, met een view-angle van 220 graden. graysofwestminster.co.uk

Chambers by RZA Na Beats by Dre is daar nu de Chambers by RZA. Koptelefoons worden tegenwoordig aan de man gebracht door hiphophelden uit Amerika. Dus vroeg het Zweedse streetwearlabel WeSC aan producer The RZA van de Wu-Tang-Clan om het gezicht te worden van een nieuwe lijn koptelefoons.

Hij bestaat uit twee modellen: de Premium en de Street. De eerste, meest prijzige variant bevat technologie die omgevingsgeluiden laat verdwijnen en ziet er bovendien heel flashy uit door LED-verlichting die op de maat van de muziek meedeint. Beide versies zijn eenvoudig inklapbaar en liggen prettig om de oren. Een leuke functie is dat je een tweede koptelefoon kunt vastkoppelen, zodat muziek makkelijk gedeeld kan worden. Prijzen: â‚Ź 275 en 170 euro. wesc.com

62 hotshop

Leica M9-P Edition Hermès De Leica M9-P is al een van de mooiste camera’s op de markt, maar verschijnt nu in een nog gracieuzer uitvoering. Nadat in het verleden al eerder de samenwerking met het Parijse modehuis werd aangegaan, spant Leica deze zomer opnieuw samen met Hermès voor twee majestueuze versies van de kiekjesschieter. Het apparaat is gerestyled door autmobiel-ontwerper Walter de’Silva. Zo zijn er verfijnde aanpassingen in het ontwerp, bevat het een het zilver verchroomde body bekleed met okerkleurig kalfsleer.

De bijgeleverde schouderband is ook van de hoogwaardige leersoort gemaakt. De eerste editie verschijnt in driehonderd genummerde uitgaven waarvan de prijs rond de, jawel, 20.000 euro ligt. Later in de zomer verschijnt een honderd stuks tellende editie met drie verschillende lenzen ter ere van wijlen de voormalig Hermès-directeur Jean-Louis Dumas, waarvoor de prijs nog een keer over de kop gaat. leica-camera.com

Parra x Kidrobot: Pierced Geen Nederlander is scherper in beeld in het domein van de coolhunter dan Piet Parra. Vooraanstaande blogs etaleren hun goede smaak door te rapporteren over iedere zucht van de kunstenaar annex Le Le-bandlid.

Zijn creaties met niet te missen signatuur weten steeds weer te verbluffen. Deze tien inch grote sculptuur valt niet over het hoofd te zien. Twee lovers die geëxalteerd de jitterburg beoefenen spreekt de gepassioneerde dansvloer-adept immers tot de verbeelding. Bij nadere beschouwing betreft het een crime passionel. Prijs € 126,60 (uitverkocht) kidrobot.com MetaWatch Deze zomer gaan we de introductie meemaken van de smartwatch. Doordat de laatste generatie iPhones, iPads en Androids met het energiezuinige Bluetooth 4.0 zijn uitgerust, roeren zich steeds meer fabrikanten op

63 hotshop

deze markt. Onlangs haalde het Pebble-concept tien miljoen dollar op via Kickstarter. Toch is de MetaWatch het eerste horloge op de markt in de categorie ‘smart’. De polsklok is o.a. uitgerust met een bewegingssensor en trilmotor, en is verkrijgbaar in de kleuren zwart en wit. De verwachting is dat app-ontwikkelaars software gaan ontwikkelen voor de horloges, waardoor je straks wordt overladen met nieuwe functies voor iets ooit gewoon de tijd aangaf. Prijs: $ 199. metawatch.org Marvel x Reebok Reebok brengt deze zomer een collectie sneakers uit die zijn vervaardigd in samenwerking met Marvel, de legendarische comics-uitgever die actiehelden als Spider-Man, Hulk en X-Men tot iconen liet uitgroeien. De serie bestaat uit tien klassieke Reebok-modellen die ieder in het teken staan van een Marvel-personage – zowel goed als kwaad. De sneakers zijn niet uit-

sluitend bedoeld voor stripfanaten, het thema is door ontwerper Anthony Petrie verwerkt in de contouren en niet in overmatig gebruik van logo’s of graphics. De schoenen dragen namen als Wolverine Pup Fury HLS, Black Widow Freestyle HI en Captain America Ventilator. Prijzen nog niet bekend. marvel.com Guitar Pee Eén van de belangrijkste innovatievraagstukken (met name bij de vrouw), is hoe de man bij het urineren binnen de lijnen van het wc-oppervlak blijft. Het schijnt wetenschappelijk bewezen te zijn dat een zichtbaar richtpunt bevorderend is voor een gecoördineerde sanitaire stop. Eerst was er het vliegje, daarna kwamen de stickers die bij warmte veranderde, toen kwamen de doeltjes waarbij je met een balletje moest scoren. Het is allemaal niet meer afdoende om de aandacht erbij te houden. Guitar Pee is een schot in de roos. Zet door te richten een fraaie gitaarsolo neer. Hoewel, veilig idee? Bij liefhebbers van grunge zou het wel eens een spetterboel kunnen worden. guitarpee.com

64

weekendwijzer Tekst Tom van Haaren Beeld daan hageman

Pitch @ Cultuurpark Westergasfabriek Amsterdam, vr 6 en za 7 juli Voor het tweede jaar op rij vindt Pitch haar doorgang, deze keer met een line-up die de ook niet misselijke programmering van vorig jaar misschien wel overtreft. Meest opvallende artiest op het affiche is die van de Canadese artiest The Weeknd. Andere pareltjes zijn o.a. Jessie Ware, Mosca, The Gaslamp Killer, Konono N°1, Mala, Gold Panda, Kode9, James Blake, Sbtrkt en Azari & III. Amsterdam Bass Festival @ Melkweg Amsterdam, do 12 t/m za 14 juli Eén van de mooiste nieuwe initiatieven deze zomer is zonder twijfel het Amsterdam Bass Festival. ‘Bass’ is immers het belangrijkste element in veel spannende ontwikkelingen binnen de elektronische muziek van de laatste jaren.

Gedurende het festival wordt dit vertaald door verschillende genres te belichten waar de subwoofers van gaan ronken. O.a. Doom, Foreign Beggars, Pinch, Plastician, Ed Rush en Caspa treden op.

Planet Rose @ Doornroosje Nijmegen, za 14 juli Hoog zomer tovert programmeur Darko Esser nog eventjes Max Cooper uit de hoge hoed. De biologie-navorser, die zich al enige tijd volledig heeft gestort op het produceren van beats, is in het afgelopen jaar keihard doorgebroken met zijn grandioze droomtechno. De kleine zaal wordt gehost door Clone, met Dexter en Gerd.

Homework EP Release Party @ Chicago Social Club, Amsterdam, za 13 juli Zullen we vanavond de Soos pakken? Het is een veel gestelde vraag in de hoofdstad, waar de Chicago Social Club is uitgegroeid tot een hipsterhotspot bij uitstek. De vaste zaterdagavond heet Backstage, en één van de vaste residents is Homework. Vanavond staat in het teken van hun nieuwe e.p., waarbij als speciale gast Dr. Dru is uitgenodigd. Verder draaien o.a. Chris Julien en Cardboard Motel.

Burst @ Paard van Troje Den Haag, vr 20 juli In Trouw zijn ze geregeld te gast, maar ook in het Paard van Troje heeft de Innervisions-posse een vast honk gevonden.

Vanavond is het kopstuk Dixon die Den Haag aandoet om zo’n grootse en transcendentale deephouse-set te verzorgen zoals alleen hij dat kan. Dixon wordt bijgestaan door Dekmantel Soundsystem.

Drukpers @ Trouw Amsterdam, vr 20 juli Met John Talabot en Mano Le Tough haalt Trouw de twee meest interessante producers van de Permanent Vacation-label in huis - het platenhuis dat ergens tussen

deephouse en nu-disco bivakkeert, zolang het maar episch is. Hivern Discs-labelbaas Talabot bracht begin dit jaar met ƒin één van de best ontvangen albums van 2012 uit, terwijl de Berlijnse Ier Mano Le Tough het succes van 2011 doortrok met zijn Mountains-e.p.

Electronation 10 Years @ Paradiso Amsterdam, za 28 juli Go out with a bang! Electronation viert met zijn tienjarig bestaan tevens het einde van de organisatie die het Amsterdamse nachtleven zoveel kleur gaf. Op het feest staan veel bekende jocks van de laatste tien jaar, zoals Terry Toner, The Hacker, Alden Tyrell en Clockworks. In ieders gedachten zit natuurlijk oprichter Roy Avni, die in 2010 overleed aan de gevolgen van kanker.

Solar Weekend @ Maasplassen Roermond, vr 3 t/m za 5 augustus Sowieso een campingticket kopen, zo luidt ons advies, want Robert Hood staat zaterdag te knallen op de campingdisco. Waar het festival begon als het kleine zusje van Extrema Outoor, daar geldt het tegenwoordig als één van de populairste evenementen in dance- en creabea-land.

Gedurende het weekend treden o.a. Jazzanova, Adam Beyer, Azari & III, Dirt Crew, Redlight en Presk op.

Paradigm Festival @ Paradigm Groningen, za 11 augustus Een van de tofste industriële locaties voor een goede rave luistert naar de naam Paradigm, alwaar je geregeld kunt doorhalen tot in de vroege uurtjes. Niet stampend op nietszeggende herrie, maar kwaliteitstechno. Deze zaterdag worden o.a. James Ruskin, Magda, Marcel Fengler en Peter van Hoesen ingevlogen voor een portie noeste beats.

Voltt Loves Summer @ NDSM-Werf Amsterdam, za 25 augustus Bart Skils host dit jaar weer een nieuwe editie van zijn intieme festival Voltt Loves Summer. Dit jaar geen megagrote headliner maar een brede pool van kwaliteit. Zo zijn er actuele artiesten als Monolake, Tales Of Us, Pillowtalk en Nicole Moudaber naast graag geziene gasten als Raresh, Mathew Jonson, Deadbeat en Cari Lekebusch.

Valtifest @ NDSM-werf Amsterdam, za 1 september Wist je dat de aarde een miljoen keer in de zon past, of dat het snelste spacevoertuig ooit gemaakt zeventig kilometer per seconde haalt? Het zijn kwesties die aansluiten bij het thema dat dit jaar, draait om planeten en sterrenstelsels.

Sterren uit de dancescene zijn er in overvloed, o.a. The Magician, Dimitri, Toddla T, DJ Sneak, Addison Groove en Busy P zijn present.

This cosmic dance of bursting decadence and with held permissions twists all our arms collectively. But, if sweetness can win, and it can, then I’ll still be here tomorrow to high-five you yesterday, my friend. facebook.com/danceswitheagles

67

blueprint label TEKST SANDER KERKHOF

Le Le

‘Watskeburt?!’ was niet alleen de eerste hit van De Jeugd Van Tegenwoordig, het was in 2005 ook de eerste release op Magnetron Music, het label van Kostijn Egberts en Jeugd-producer Bas Bron. Met deze ferme aftrap groeide het label uit tot het huisorgaan van alles wat zich in hun scene’tje afspeelt. Portret van een gezellige Amsterdamse muzikale familie.

68 Magnetron Music

Wie door de catalogus van Magnetron Music bladert, ziet veel namen die op de één of andere manier te maken hebben met producer Bas Bron. Soloprojecten als Seymour Bits, Fatima Yamaha en Gifted, naast ‘Konijntje’ van Jeugdrapper Willie Wartaal en Arjuna Schiks (na ‘Watskeburt?!’ de grootste Magnetron-hit) en de groep Le Le, met daarin Pepijn Lanen alias Faberyayo (ook Jeugd), Piet Parra en Rimer London. Voor Egberts en Bron is dat ook altijd wel de intentie geweest. ‘Het was de bedoeling dat ik met Magnetron een plek voor Bas zou creëren’, zegt Egberts. ‘Hij maakt nogal veel en ik vind heel veel daarvan goed.’

VRIJDAGMIDDAGBORREL Ze kenden elkaar al uit de tijd dat Egberts voor het hardcore/gabbergeoriënteerde ID&T werkte. Hij was daar als A&R-manager verantwoordelijk voor alles wat ‘mellow’ was. ‘Ik had een aantal labels onder mijn hoede met artiesten als Orlando Voorn, Dexter en Phuture en kreeg op een gegeven moment een cassette met demo’s van Bas. Supervette, Matthew Herbert-achtige housetracks. Ik heb hem meteen getekend.’

Uiteindelijk vertrokken ze allebei bij ID&T, maar hielden ze contact. Egberts liep al heel lang met het idee rond om zelf weer een label te beginnen. Begin jaren negentig had hij ook al eens een eigen label had gehad, dat met het faillissement van distributeur Boudisque ten onder ging. ‘Ik had het er al vaak over gehad met Bas. Ik wilde graag een label met hem als een soort huisproducer.’

En toen kwam ‘Watskeburt?!’ ‘Bas liet me de track horen en ik liep juichend door de studio. Niet dat ik toen kon inschatten wat voor succes het zou worden, maar dat het goed was, was wel meteen duidelijk.’

De Jeugd Van Tegenwoordig is eigenlijk bij toeval ontstaan.

‘Pepijn zat met zijn broer Sandder, een goede vriend van Bas, en nog wat familieleden in een groep die de Spaarndammerbuurtkliek heette. Eigenlijk was het een verkapte vrijdagmiddagborrel in de studio van Bas. Met een biertje erbij maakte hij een beat en iedereen rapte of zong daar wat overheen. Heel vrijblijvend. Pepijn kwam op een gegeven moment Freddy (Vjeze Fur) tegen op straat, die hij vaag uit uit de nacht kende. Ze raakten aan de praat en het woord watskeburt viel. Ze gingen naar de studio van Bas, om de hoek, en namen ‘Watskeburt?!’ op.’

Eigenlijk was Egberts nog helemaal niet klaar om de single uit te brengen. ‘Ik had nog geen distributeur. Toen zijn we met Kees de Koning van Top Notch gaan praten en heb ik een deal gemaakt voor een samenwerking.’

De rest is geschiedenis.

IDOLS Naast labelbaas werd Egberts al snel, en met frisse tegenzin, ook manager van De Jeugd Van Tegenwoordig. Het waren, zeker in het begin, niet de meest gemakkelijke jongens. ‘Tja, ze moesten een beetje gestuurd worden. Op belangrijke momenten werd de telefoon niet opgenomen. Het was voor ons ook bescherming van onze investeringen.’

Menig interviewer beet zich stuk op de grappen en grollen P. Dronq, Vieze Freddy en Willie Wartaal, als ze al kwamen

opdagen voor hun interview.

‘We moesten een bio hebben en zij kwamen met het idee dat ze elkaar bij de voorrondes van Idols hadden ontmoet.’

Toen dat klakkeloos werd overgenomen door het journaille was het ze al snel duidelijk dat ze alles konden maken. Nog steeds merkt Egberts dat er mensen zijn die bang zijn om De Jeugd te interviewen. Ze hebben hem zelf ook wel tot wanhoop gedreven, al snapte hij ook wel waar het vandaan kwam. ‘Stel je voor: je hebt nog nooit serieus muziek gemaakt en je eerste single wordt meteen een nummeréénhit. Dan is het logisch dat je de grenzen gaat opzoeken.’

Hij was op maandag en dinsdag vooral bezig om de scherven van het weekend op te ruimen. ‘Dan was er weer een koelkast gesloopt of een fles drank over de monitor gegaan. Bij De Jeugd gebeurde dat nogal vaak en het vermoeden was dat dat niet per ongeluk was. Ik heb wel wat bloemetjes moeten sturen, ja. We hebben in die periode veel met elkaar gepraat, laat ik het zo maar zeggen.’

Dat Egberts het management van de groep ging doen heeft wel tot gevolg gehad dat er in die eerste periode relatief weinig releases op Magnetron Music waren.

TUINSLANG De Jeugd Van Tegenwoordig is een bijzonder stel met heel erg veel ideeën, vindt de manager. ‘Die wil ik graag allemaal binnen de familie houden. Het zou vreemd voelen als Le Le of Coevorduh (Freddy samen met ex-Aux- Raus-frontman Baby Bosma) ergens anders zouden uitkomen. Rimer vormt samen met Bas ook Comtron, waar we binnenkort weer dingen van gaan uitbrengen, dus die ken ik op die manier. Er is gewoon heel veel talent. Maar ik moet wel zeggen dat er ook niet zo veel ruimte is voor meer, je kan als klein label niet iedere week een album uitbrengen. En ik wil niemand tekenen als ik niet echt het idee heb dat ik ook echt tijd heb om er iets van te maken. Ik teken niet om het tekenen.’

De rolverdeling binnen Magnetron Music is duidelijk. ‘Bas doet eigenlijk niks voor het label, hij is meer een stille vennoot. Wat we wel samen doen is besluiten om een nieuwe artiest te tekenen.’

Niet alles wordt een hit, zoals de bij menigeen geheel onbekende e.p. Tuinslangboogie (2007) van Frank Hebly. ‘Zo is ook niet alles bedoeld’, zegt Egberts. ‘Maar ook dingen waarvan ik overtuigd ben dat het een enorme hit gaat worden floppen soms. Zo had ik het idee dat ‘Love Dagger’ van Rimer London echt een enorme wereldhit zou kunnen worden, maar dat is helaas niet gebeurd. ‘Tuinslangboogie’ is overigens één van mijn favoriete Magnetron-tracks aller tijden. Het is misschien geen mainstreamhit geworden, maar wel degelijk een hit. We hebben van geen enkele plaat zoveel vinyl verkocht als van Tuinslangboogie.’

DIE ANTWOORD In het voorjaar van 2008 was ‘Breakfast’ van Le Le wereldwijd in de clubs te horen. De plaat werd opgepikt door A-Trak en Diplo en had wellicht kunnen uitgroeien tot een internationale hit. ‘Wat dat betreft zitten we in een moeilijke

Rimer London & Cata.Pirata

Bas Bron

70 titel

Coevorduh

71 titel

72 Magnetron Music

tijd’, zegt Egberts. ‘Het gaat om kleine, locale markten.

Je moet een sterk distributienetwerk hebben, zoals Rush Hour. En in 2008 durfden mensen al helemaal niet te investeren. Iedere week ging een distributeur failliet, labels vielen als aangeschoten soldaten en de verkoop via internet bevond zich nog in een ander stadium.’

Ook de producties van Bas Bron worden wereldwijd geroemd en hij heeft zelf ook nog steeds internationale ambities. Egberts weet dat er momenten zijn geweest dat zijn partner de mogelijkheid had om door te breken. ‘Bas is gewoon eigenwijs, hij maakt liever dingen die hij wil maken dan dat hij zich conformeert. Als hij iets minder scrupules had gehad, was het hem gelukt. Maar ik vind het juist voor hem spreken dat hij zijn eigen ding is blijven doen.’

Wat niet veel mensen weten is dat Die Antwoord op een haar na bij Magnetron Music had getekend. Een periode waar Egberts met gemengde gevoelens op terugkijkt. ‘Die Antwoord had contact gezocht met Bas omdat ze graag wilden dat hij wat beats voor ze zou maken. Dat heeft hij gedaan en hier en daar ook een solo ingespeeld en zo zijn we met ze in contact gekomen. Ik vond het wel tof, maar ik vond het lastig om te bedenken hoe we het moesten aanpakken met een Zuid-Afrikaanse band. We kregen steeds meer contact, mailden bijna dagelijks en het beeld van de band werd steeds duidelijker. Het enthousiasme was ook aanstekelijk, ze wilden zó graag. Daarbij hadden ze echt heel toffe ideeën en er lag inmiddels een album dat grotendeels klaar was.’

Uiteindelijk bood Egberts ze een contract aan. ‘Het duurde even voor we eruit waren, ze hadden nogal rare eisen.

Zo moest erin dat er voor iedereen die had meegewerkt aan het album - allemaal vrienden uit Zuid-Afrika - nieuwe Puma-sneakers moesten komen. Ook hebben we een paragraaf geweid aan de mogelijke nalatenschap van Ninja en Yolandi; wat er met de rechten moest gebeuren als zij dood waren. Ik vond dat nogal overdreven, maar zij wilden dat per se. Volgens hen was het zeker niet ondenkbaar dat in het getto waar ze woonden mensen jaloers zouden worden en ze dood zouden schieten. Dat gebeurde ten slotte al voor tien dollar, dus een artiest met een platencontract in Europa was helemaal een makkelijk doelwit.

‘Alles was rond, het tekenen was een formaliteit. Het contract is toen per post naar Zuid-Afrika gestuurd en ik ben op vakantie gegaan. Toen ik terugkwam was er opeens een hype rond Die Antwoord, en werden er grote zakken geld voor ze neergezet. Ze mochten first class naar L.A. vliegen om met grote labels te praten. Uiteindelijk hebben ze voor het geld gekozen. Geef ze eens ongelijk. Ik had ze heus wel aan de afspraken kunnen houden, maar dat was een eindeloos gezeur geworden en daar had ik echt geen zin in.’

Egberts denk wel dat de groep bij Magnetron beter af was geweest en muzikaal in ieder geval beter op hun plek. ‘Nu hebben ze aan het sterrendom kunnen ruiken en genoeg geld verdiend om terug naar Zuid-Afrika te gaan en in eigen beheer een nieuw album uit te brengen.’

KAPITAALVERNIETIGING De tot nu toe enige internationale act die wel bij Magnetron tekende is het Zweedse producersduo Staygold, een act waar Egberts al jaren mee bezig is. ‘Staygold boekte Seymour Bits een keer voor een gig in Stockholm. Ze hebben toen wat dingen laten horen en dat vond Bas heel tof.’

Vervolgens werden Bron en Egberts, die toen nog als dj Parker Jones draaide, samen geboekt voor een festival in Zweden. ‘We kregen een demo-cd van ze en bij thuiskomst bleek dat echt heel erg goed te zijn. Het duurde vrij lang voor ik ze kon tekenen en toen dat eenmaal gebeurd was, duurde het nog veel langer voordat er een album was.’

De release van de plaat staat nu voor het najaar gepland.

‘Het is een heel gevarieerd album geworden, waarop ze samenwerken met onder meer Spank Rock, Style Of Eye, Lady Tigra, Mapei en nog een handvol mensen.’

Maar eerst verschijnt Magnetron Music: Kapitaalvernietiging, een verzamelalbum ter ere van de Magnetron Music Revue, het greatest-hitstourtje dat de artiestenstal vanaf 10 augustus door Nederland en België doet. De Jeugd Van Tegenwoordig werkt ondertussen aan een vierde album, dat begin volgend jaar moet verschijnen.

Bas Bron is gewoon eigenwijs COMBI Magnetron Music, de gezelligste familie van muzikaal Amsterdam? ‘Het is wel gewoon gezellig, ja. We zitten zó op één lijn met elkaar en het is zó duidelijk wat de sound van het label is. Dan is het logisch dat je in een vijver vist waarin je familie zit. Ook al is het zeker niet de bedoeling dat het zo blijft, want ik wil wel doorgroeien en dan met name in de wereld buiten de Benelux. Ik wil graag nog wat bands erbij hebben. Maar nog steeds wil ik niet gaan tekenen om het tekenen. Het is te makkelijk om een heel grote catalogus te bouwen en alles maar op de markt te gooien zonder er echt achter te gaan staan.’

Er komt wel een sublabel van Magnetron, waarop ze de dingen gaan uitbrengen die weinig met pop te maken hebben. ‘Dat wordt de wat meer techno-electro-house kant, met Classic Brothers en Comtron.’ Een naam voor het sublabel is er nog niet. ‘Het wordt zeker iets met Magnetron. Misschien Combi Magnetron, of Magnetron Menu?’ magnetronmusic.com

74

feature TEKST JOB DE WIT Beeld CATHARINA GERRITSEN

joost van bellen

Speedfreax ging tien jaar geleden ‘als een gek’, maar toch moest het feest stoppen toen de Now&Wow in Rotterdam tegen huisvestingsproblemen aanliep. Joost van Bellen maakte van de nood een deugd en liep in Miami een nieuw partygevoel tegen het lijf: Rauw. ‘Ik kan het niet laten. Het is geen keuze, het is gewoon wat ik doe.’

‘Vierduizend man binnen en achtduizend buiten, de Maastunnel die vastliep.’ Op zijn hoogtepunt was Speedfreax hét toonaangevende feest van de Randstad. DJ Joost van Bellen noemt het ‘één van de hoogtepunten in mijn dj-bestaan’ en dat wil wat zeggen. Als opperstalmeester van de Roxy in Amsterdam, de meest legendarische club die Nederland ooit had, heeft hij in de jaren tachtig en negentig toch heel wat meegemaakt. Niet alleen het publiek van Speedfreax was divers, ook de muziek. UK-garage zette de toon met een smeltkroes aan invloeden uit house, r&b, breakbeat en pop. Van Bellen: ‘Het was ook het begin van urban, zoals dat toen heette. We hadden goud in handen omdat we uit een underground putten, het kwam van de straat. Urban was hitparademuziek. Dat Speedfreax niet heeft kunnen doorzetten was heel slecht voor de muziek. We zouden zijn geëvolueerd en hadden in die stijl een stuk verantwoorder of dieper kunnen draaien.’

In het voorjaar van 2002 was de dj en, met het bedrijf Meubel Stukken, feestorganisator voor het eerst naar de Miami Winter Conference afgereist. ‘Daar zag ik Felix da Housecat draaien. Het was in een hele grote club niet lang nadat Kittenz and thee Glitz was uitgekomen. Binnen twintig minuten was de dansvloer helemaal leeg. Wat was dit voor abstracte, rare muziek? Ik vond het helemaal te gek.

77 joost van bellen

De dag erop ging ik naar een feestje van Larry Tee. Het was heel erg ver weg, de taxi bleef maar rijden. Ik wist niet dat Miami Beach zo lang was. Ik kwam bij een heel aggenebbish hotel. Het zwembad lag vol algen. Er stond een klein barretje met daarachter een jongen met een spiegelzonnebril die eruit zag als Niki Lauda die net uit zijn brandende auto was gehaald. En een héle dikke vrouw. Het was ontzettend agressief en eng. Hier moest het dus gebeuren. Uit een hotelkamer op de begane grond kwamen speakers naarbuiten, de ramen gingen open en daar werd gedraaid. Er kwam een meisje naast ons zitten. Ik zei: hello, ik ben Joost van Bellen and I’m from Amsterdam. Who are you? Beetje networken, hartstikke zenuwachtig. My name is Nobody and I’m from the depths of hell, zei ze. Whoa! Waar ben ik?’

ZWEMBRILLETJE Dit is het dus gewoon, wist Van Bellen, toen hij ook in contact kwam met Peaches, DJ Hell en de rest van de electroclash-scene. Het kwartje viel. ‘Het was zo breed, eclectisch draaien en putten uit je oude muziekverzameling kon opeens weer. Ik voelde mij als een vis in het water.

De attitude was te gek: politiek geladen, schoppen tegen dingen. Het klopte allemaal, en het klopt nog steeds. Ik was daarvoor altijd veel van stijl veranderd. Van acid-house naar vroege hardcore naar ambient, het jaar daarop was het weer soulful house en het jaar daarop was het weer wat anders. Ik was altijd ontzettend ongrijpbaar. De verandering kwam in 2002 en dat is in 2003 in steady vaarwater gekomen. Soort van.’

De opmaat naar Rauw was een feest in het restaurant van Inez de Jong, uit de inner-circle van de Roxy, met ‘blote koks die biefstukken stonden te malen’ en daarna een feestje op zolder. In februari 2003 vond de eerste echte Rauw plaats in de Amsterdamse Amuse, een club die inmiddels beter bekend is als de Sugar Factory. Gast-dj Erol Alkan had Van Bellen het jaar daarvoor al eens uitgeprobeerd tijdens Zin, een kortstondige clubavond in Hotel Arena. ‘Ik had foto’s van hem opgestuurd gekregen van een vriendin van mij bij een boekingskantoor. Op de foto had hij een zwembrilletje op. Die moet je boeken, zei ze.

Hij zag er zo raar uit! Ik had hem nog nooit horen draaien.

Het was ook niet de tijd dat je op internet even een mixje ging luisteren. Ik had gehoord dat hij heel goed was, maar toen ik hem ontmoette, dacht ik: dit is verschrikkelijk. Hij was heel verlegen en introvert. Oh shit, wat heb ik nou geboekt? Maar op het moment dat hij achter de draaitafels ging staan, sloeg de vlam in de pan.’

Na drie keer Amuse verhuist Rauw naar 11, een tijdelijke club op de elfde etage van het voormalige postgebouw naast het Centraal Station. Vanaf eind 2004 is Rauw bovendien een duofeest, met een internationale line-up die de ene avond Amsterdam aandoet, en de volgende Tivoli in Utrecht. Begin 2008, een half jaar voor de sluiting van 11, verhuist de hoofdstedelijke editie na vijf succesjaren naar de Melkweg. ‘Het werd te groot. Te veel mensen buiten. Ze stonden tot drie uur in de rij, dat is niet leuk. Binnen was het zo druk dat iedereen tegen elkaar stond te duwen.’

Rauw staat van meet aan voor het rock-‘n-rollgevoel op

de dansvloer, doe-het-zelfglamour, primaire energie en artistieke opwinding, pop en underground die hokken in het acid-housegevoel. Gevoelsmatig sloot het prima aan op Van Bellens roots in Armadillo en Roxy. Naast Erol Alkan presenteerde het als eerste electro-artiesten als Justice, Uffie Goose, Digitalism en Boys Noize. Van Bellen: ‘Het genre werd steeds groter. Er kwamen allerlei dj’s en feestjes bij. Zo ging het wereldwijd, dus de grote namen waren niet altijd meer te krijgen. De gages gingen gigantsich omhoog. Natuurlijk had Rauw een streepje voor, want wij hadden ze vaak hun eerste kans gegeven. Maar dat betekent niet dat je elke maand iemand kan krijgen. En de Melkweg is zo groot dat je een line-up nodig hebt om ‘m vol te trekken. Je gaat er minder naartoe voor het clubgevoel. Het publiek dat we in 11 hadden, zijn we daar verloren.’

Sfeer kan je niet meeverhuizen, zo bleek. Op een gegeven moment ‘klopte het niet meer’, geeft Van Bellen toe, met als financieel dieptepunt een Superrauw in het voorjaar van 2010 met o.a. Green Velvet, Goose, Aeroplane, Carte Blanche, Tom Trago en Rory Phillips die in de voorverkoop veel te weinig deed. ‘Dan krijg je paniekvoetbal.’ Het resultaat was weliswaar een ‘hartstikke leuke avond’, maar ook het begin van het einde van Rauw in de Melkweg. Eind 2010 verhuist Rauw van de Melkweg naar Trouw. In Utrecht feesten ze nog steeds door in Tivoli.

Ik was altijd ontzettend ongrijpbaar, dat is in steady vaarwater gekomen.

Soort van.

80 joost van bellen

TESTOSTERON Er is een groot verschil tussen ergens komen opdagen om te draaien, en zelf, al dan niet samen met een club, feesten organiseren en promoten, de risico’s nemen en de artiesten een platform bieden. ‘De promotors zijn de echte helden, niet de dj’s,’ vindt Van Bellen. Goed promoten is bovendien moeilijker dan ook. ‘Omdat er heel veel is, de mensen op hun geld letten en vaker voor goedkoper kiezen dan voor kwaliteit. Maar de muziek moet wel in beweging blijven. Het is des Rauws om nieuw talent te zoeken. Ik doe het niet meer zo heftig als voorheen, hoor. Ik heb in Trouw wel eens line-ups neergezet die wel gedurfd waren, maar waar zo weinig mensen op afkwamen dat het toch niet werkte.’

Is er een nieuwe zakelijkheid binnengeslopen bij Joost van Bellen? ‘Een nieuw realisme. Eindelijk, ha ha! Het moet wel.

Anders houdt het gewoon op. Ik wil niet bekend staan als iemand waar je geld op verliest.’

De promotors zijn de echte helden, niet de dj’s Met Rauw gaat het ‘goed’. ‘In Tivoli hadden we een tijd dat het altijd uitverkocht was, dat is niet meer zo. Maar Tivoli is er nog steeds heel blij mee. Het publiek is leuker geworden.

We kwamen op een scheidslijn. We konden de Crookers-, Steve Aoki- en Bloody Beetroots-achtige kant op, dat hebben we even gedaan, dan krijg je die moshpits op de dansvloer en vinden de meisjes en de homo’s het niet meer leuk.

Dat moesten we niet doen. Toen kwam dat disco-ding op, dat vonden we hartstikke leuk dus zijn we daar ingestapt en hebben we heel veel publiek verloren. Nu is het veel steady’er. Dat discogevoel is voor een deel weg, maar de muziek is wel een stuk aangenamer – of aangenamer… minder testosteron. Het publiek is niet meer zo heel erg jong. Op een bepaald moment hadden we kids van zestien, zeventien jaar. Ze waren zo opgewonden dat ze rondjes gingen rennen. Dat kon gewoon niet. Omdat we in Trouw niet elke keer die grote line-ups konden krijgen, hebben we

besloten alleen nog een Rauw doen als we er eentje hebben waar we écht in geloven, en er dan ook voor te gaan.’

Voor veel dj’s in Nederland geldt Joost van Bellen als voorbeeld, als iemand die op zijn vijftigste nog steeds integer en trendsettend actief is in het dj-wezen. Het kan gewoon, als je maar bijblijft. ‘Ik mag blij zijn dat ik ben wie ik ben,’ zegt hij daarover. ‘Ik kan het niet laten. Het is geen keuze, het is gewoon wat ik doe. Het zoeken, geïnteresseerd blijven in nieuwe dingen.’

FICTIE Kan hij zich voorstellen dat hij nóg eens een heel andere kant opgaat? ‘Ik hoop het! Maar ik weet nog niet zo goed wat. Want het is er niet. Dance is in al die jaren nooit van de troon gestoten. Het is natuurlijk heel breed, het is een elektronische-muziekrevolutie geweest. Ik zit eigenlijk nog steeds te wachten op iets dat zo anders is. Maar wat dat dan moet zijn? Geen idee.’

Aan interesses en bezigheden en klussen geen gebrek.

Sinds tien jaar vormt de dj samen met zijn vriend Sander Stenger Star Studded Studios, dat soundtracks orkestreert voor modeshows (‘omdat ik in principe van alle muziek hou, en zelfs muziek die ik eigenlijk verafschuw nut kan hebben, is dat ontzettend leuk’). Rauw is present op XO Live, Solar, Lowlands en Valtifest. Laatstgenoemd festival wordt trouwens helemaal door Van Bellen geboekt. Hij heeft a&r gedaan voor het a.s. album van Junkie XL en… werkt momenteel aan zijn eerste roman.

Titel of thematiek, hij zwijgt vooralsnog erover. ‘Het zijn niet mijn memoires. Het speelt zich af in de tegenwoordige tijd, in de werelden die ik ken. Het rare is dat de realiteit veel absurder is dan fictie. Als ik de dingen op papier zet die ik heb meegemaakt, betwijfel ik of de lezer het gelooft. Bijvoorbeeld: iemand staat te draaien en opent een fles champagne, de kurk schiet in zijn oog en hij loopt een jaar lang met een ooglapje op. Voor een boek is dat een beetje too much, maar het is wel gebeurd met Stephen van 2ManyDJs. ‘Een boek schrijven wilde ik altijd al, en nu pas weet ik waar het allemaal over gaat in het leven. Tenminste, het leven zoals ik dat ken. En wat ik belangrijk vind om te zeggen.

Dat had ik daarvoor niet gekund. Sta ik over vijftien jaar nog achter de draaitafels? Geen idee, maar het zou kunnen.

Het wordt natuurlijk zwaarder, en misschien is dat schrijven wel een heel goed alternatief. Al merk ik nu wel dat ’t het tegengestelde is van wat ik altijd heb gedaan. Je doet het in afzondering, je ziet geen mensen, je bent met iets bezig waar misschien wel twee, drie, vier jaar in gaat zitten.’

En misschien slaat het wel helemaal niet aan. ‘Dat zou een domper zijn, ha ha!’

Is er een overeenkomst tussen het creëeren van een wereld in de tekstverwerker, en tijdens een clubavond? Van Bellen: ‘Ja. Bij beide ben je bezig om mensen te vermaken, het gaat allebei over vluchten, iemand meenemen naar een andere wereld. Ik wil mensen iets meegeven, dat heb ik altijd gewild, misschien ook omdat ik geen kinderen heb.’ rauwblog.nl starstuddedstudios.com

82

feature TEKST JOB DE WIT Beeld CATHARINA GERRITSEN

gomes

Tien jaar geleden zat Theo Fortes alias dj Gomes al helemaal in de UK-garage. Hoewel dubstep, het genre waar hij nu mee wordt vereenzelvigd, toen nog niet of nauwelijks bestond, is die stijl wel degelijk te herleiden naar de 2-step en underground-garage (zoals het toen heette) die Gomes indertijd op de razendsuccesvolle Speedfreax-feesten draaide.

Najaar 2002, InnerCity in de Rai in Amsterdam-Zuid. Tiësto staat in de grote hal en even verderop draait. DJ Gomes, 24 jaar oud. Een paar Engelse dj’s hebben hun vlucht gemist, en Joost van Bellen vraagt of Gomes, na zijn opwarmset, in de Speedfreax-area nóg een keer aan de bak wil. Ja hoor.

Het publiek is hier wat minder extravagant dan hij gewend is in Club de Ville en later Now&Wow, vaste thuisbases van Speedfreax in eerst Amsterdam en vervolgens Rotterdam.

Speed-garage, 2-step, UK-garage… in multi-cultureel Londen is het dé sound rond de eeuwwisseling, een cuttingedge samensmelting van house, pop en r&b, met de ervaring van jungle en drum ’n bass in het achterhoofd. Muziek die via de piratenstations verspreid wordt door de ether, het geluid van de straat.

In Nederland wordt de sound opgepikt door dj Groovemaster Johnson, bij uitstek de pionier in ons land. Als de Roxy in 1999 afbrandt, kunnen hij en collega Van Bellen hun zondagavondse clubavond Juice voortzetten in de Ministry, alwaar de jonge Amsterdammer Gomes tot het vaste bestand hiphop- en r&b-dj’s behoort. Samen met zijn vaste draaipartner Bartje (tegenwoordig beter bekend als Bobby Burns, de rechterhand van Afrojack) besluit die eens een kijkje te nemen bij de nieuwe buren.

Ik durfde het niet aan Ik was best wel sceptisch

85 gomes

Er gaat een wereld voor hem open. ‘Ik had geen problemen met homo’s en travestieten, maar het was bijna een cultuurschok. Ik zat ergens in een hoekje te luisteren en had ineens sjans van Covergirl Sunny en Mayday.’

Gomes laat de hiphop en r&b grotendeels voor wat ze zijn, en wordt opgenomen in de knotsgekke familie van Meubel Stukken, het nieuwe platform van voormalig Roxy-opperhoofd Van Bellen, dat met het partyconcept Speedfreax de tijdgeest haarfijn aanvoelt. Rotterdam staat op zijn kop als het circus het St. Jobsveem op de Müllerpier aandoet, en UK-garage is de soundtrack. Als de verhuizing van Now&Wow in 2003 spaak loopt, komt Speedfreax echter tot een onfortuinlijk, voortijdig einde. ‘Tot aan de dag van vandaag vind ik dat jammer,’ zegt Gomes, die als dj juist lekker meedraaide. ‘Gelukkig vond ik mijn heil in de nieuwe sound.’

OI! PIRATE RADIO Die nieuwe sound is te horen op 12-inches van groepen als So Solid Crew, More Fire Crew en Roll Deep. Het is UKgarage, maar dan minder gezellig, met een prominente rol voor de mc’s. De stijl gaat grime heten en veel 2-stepfans kunnen er niet erg in mee. De scene verdwijnt weer naar de underground, en Gomes heeft sprokkelt hier en daar zijn boekinkjes bijeen. Hij kan niet meer rondkomen van het dj’en en zoekt een baantje.

DJ-loopbaan, in ieder geval voorlopig, voorbij. ‘Mijn kleine kwam ook, dus was het tijd om wat meer verantwoordelijkheid te nemen. Er moest gewoon brood op de plank komen.’

Natuurlijk blijft hij wel platen kopen, want de grime-scene is dé plek voor vernieuwende muziek in de periode 20032005. Het uitgaanspubliek heeft er geen oren naar en de Nederlandse rapfans moeten ook maar weinig van hebben van dit bizarre Britse geluid. Andrew Makkinga, samen met Kees de Koning presentator van het VPRO-programma 3voor12XL, ziet het wél helemaal zitten. Hij begint samen met Gomes een webradioprogrogramma bij de omroep, Oi! Pirate Radio geheten. Als we in Nederland geen piratenzenders voor deze muziek hebben, dan maar zo.

Het is de ideale manier om zieltjes te winnen voor Gomes’ nieuwe sound. DJ Mr. Wix, Makkinga’s radiocollega, loodst Gomes uiteindelijk zelfs bij Paradiso binnen, waar hij maandelijks in de kleine zaal een nieuw avondje mag beginnen.

In plaats van Londense dj’s boekt hij liever nog mc’s om het feest de juiste smaak te geven. Draaien kan hij zelf ook wel (en, eerlijk gezegd, vaak genoeg beter dan de Britse import). Met de hiphop- en r&b-avond Bassline in de grote zaal, druppelen steeds meer nieuwsgierige clubbers binnen. Immer aan Gomes’ zijde: MC Vin-E, host uit de Juicedagen en de man ook die Gomes leert produceren. ‘Hij was al bezig met Reason en ik zat altijd naast hem.’

Gomes brengt (onder de naam G-Man) een e.p. uit op het label van de toonaangevende Londense dj/producer Jon E Cash en richt uiteindelijk ook zijn eigen label Oi! Recordings op, maar een producerscarrière is vooralsnog eigenlijk niet van de grond gekomen, geeft hij zelf ook toe. ‘Ik vond het moeilijk. Bovendien ben ik ik altijd superkritisch. Op mijn dj’en, maar nog meer op mijn producties want dat is nog meer eigen. Ik heb het ook heel druk en kom er bijna niet

aan toe. Je moet er behoorlijk veel uren in stoppen en dat is voor mij heel lastig. Ik ben niet van de makkelijk scorende tunes. Ik hou er niet van om die te maken. Ik hou ervan om diepe sounds te maken.’

ADE Oi! loopt al een tijdje wél heel goed, met jonge fans die zich misschien niet eens kunnen voorstellen dat het ook wel eens heel anders is geweest. Er zijn, in het begin, edities geweest dat er hooguit vijftien mensen kwamen opdagen.

‘Hoop had ik altijd wel, maar als je heel realistisch keek, was het erg onzeker. Ik was een zware liefhebber. Veel mensen trokken de mc’s helemaal niet. Het was heel moeilijk te verstaan. Toen de muziek wat meer splitsingen kreeg en het muzikaal wat aantrekkelijker werd, ging het meer mensen aanspreken. Ik zag opeens veel meer potentie.’

Grime en dubstep lopen aanvankelijk nog volkomen door elkaar heen, zeker bij Gomes, die heel vertrouwd is met de garage-roots van beide stijlen. Als dubstep doorbreekt in de underground, storten een hoop mensen die voorheen weinig tot niets met grime hadden zich op het geluid. Gomes is ineens iemand die zijn strepen verdiend heeft, en staat bovenaan het lijstje van iedereen in Nederland die iets met dubstep wil.

‘Ik vond het ook leuker. Als je in dienst van de mc staat te draaien, moet je niet heel erg lopen mixen want dat werkt alleen maar storend voor hem. Nu kon ik echt een set opbouwen. Hier kon ik heel breed mee gaan.’

Een belangrijk moment komt als Oi! voor het eerst van de kleine naar de grote zaal van Paradiso verhuist, tijdens het Amsterdam Dance Event van 2007. Dat was niet het idee van Gomes zelf. ‘Ik durfde het niet aan. Ik was best wel skeptisch. Het is geen verdubbeling, je hebt meteen drie keer zo veel mensen nodig. Ik vond dat best wel risky. Maar het was het ADE, het was het juiste moment. Kees Heus van Paradiso zei dat we het gewoon moesten doen.’

Inmiddels heeft Gomes naast Oi! in Paradiso, dat onregelmatig in de grote zaal plaatsvindt, ook een aantal clubavonden in de Melkweg onder zijn hoede. Cable vindt elke donderdagavond plaats en biedt onderdak aan een scala aan Nederlandse dj’s dat zich in navolging van Gomes bezighoudt met dubstep, UK-bass, garage en wat dies meer zij. Verder heeft hij een vinger in de pap bij 50Hurtz, ‘het hardste dubstepfeest van Amsterdam’ en, half juli, het tweedaagse Amsterdam Bass Festival. Tussendoor werkte hij eerder dit jaar mee aan Resist, het grootste Nederlandse dubstepfeest tot nu toe. Al met al een beter baantje dan in de drukkerij of de beveiliging. ‘Dit is ideaal. Ik zit nu helemaal in de muziek.’

Met vijftien jaar draai-ervaring, heeft Gomes inmiddels een aantal generaties uitgaansvolk zien komen en gaan. Natuurlijk moet je om te overleven als dj met je tijd meegaan, maar anderzijds hebben de mensen zich ook een beetje aan Gomes moeten aanpassen. ‘De keiharde sound gaat nu het lekkerst. Maar het is niet zo dat ik het nu allemaal over die boeg gooi. Ik blijf staan voor de sound die ík goed vind.’

Veel dubstepfans van het eerste uur, zoals ikzelf, trekken die keiharde sound juist níet meer. Gomes: ‘Ik kan mij voor-

89 gomes

stellen dat sommige mensen daar niks meer mee hebben.

Maar dat heb ik niet. De energie die erin zit vind ik gewoon heerlijk. Daar ga ik helemaal lekker op. Dat is het ‘m. Sommige dingen zijn misschien te hard, ik heb echt wel mijn grenzen. Maar die energie vind ik nog steeds prachtig. Op geen enkel ander feest gaat het met zo’n energie los. Ja, drum ’n bass. Maar het enige hoogtepunt dat je op andere feesten krijgt is een handje in de lucht. Je ziet geen sitdowns, moshpits of mensen die bij wijze van spreken de haren uit hun hoofd willen trekken.’

Jongens die met ontbloot bovenlijf gaan slamdansen op de dansvloer, moeten we dat willen? ‘Ha ha. Het hoort erbij.

Het is iets dat er altijd is geweest in de muziek. Nu is het dubstep, maar bij hardcorefeesten of punkconcerten staan ze ook zo. Het is een eeuwige behoefte. En het is ook weer niet zo dat de hele zaal er zo bij staat, er zijn een paar van die gasten. Ik kan mij er niet heel erg aan storen.’

RESIST Het kan niet lang meer duren, zou je denken, voordat er iets van een Nederlandse sound ontstaat bij dj’s en producers.

Gomes kan die nog niet echt ontwaren. ‘Maar ik vind wel dat er steeds meer dope producers uit Nederland echt lekker gaan. Ik werkte laatst mee aan de Dubstep Academy en daar waren een paar jongens waarvan ik echt dacht: wow, jij kan míj nog wat vertellen. Qua sound en energie is het niet allemaal dat keiharde. Er zaten echt heel goede producties tussen. Presk is sowieso een heel goed voorbeeld, maar ik vind ook niet dat je aan hem aan horen dat hij een Nederlandse sound heeft.’

Gomes noemt verder met name Addergebroed uit Tilburg en Devnik uit Eindhoven als veelbelovende talenten. ‘Ik draai die dingen ook gewoon.’

En draaien blijft hij voorlopig nog wel even doen. ‘Ik zie op dit moment nog helemaal geen stoppunt qua draaien.’

Gomes kijkt uit naar de tweede editie, dit najaar, van Resist. De eerste, afgelopen Hemelvaartdag, trok ruim drieduizend ravers naar het Eindhovense Klokgebouw. ‘Ik heb met dat project weer echt die kriebels. Ik kan er helemaal hype van worden. Ik had dit nooit durven dromen. De stap van de kleine zaal naar de grote was heel groot. Vervolgens ga je festivals hosten, dat is ook weer nieuwe koek, een stap vooruit. En nu dan Resist. Het had ook finaal fout kunnen gaan.’

Als er op die eerste keer Oi! in de grote zaal opnieuw maar een paar honderd mensen waren afgekomen, hadden we nu hier niet gezeten?

‘Dubstep zou er toch wel komen. Ik weet het niet.’

Daar wil je niet over nadenken.

‘Het hoeft ook niet, dus waarom zou ik?’ djgomes.nl

91

feature TEKST EELCO COUVREUR Beeld CATHARINA GERRITSEN

Of we nog zin hebben om even door zijn platencollectie te wandelen? Sebastian Hoff alias DJ Promo heeft er net een interview van een uur opzitten, maar van vermoeidheid is geen sprake. Hoff ís zijn muziek. Energiek, onrustig, goudeerlijk, af toe snoeihard, maar, zo lijkt het, altijd oprecht. Tuurlijk, we lopen wel even mee.

Ja, letterlijk, want het vinyl staat rijen dik en meters hoog opgesteld in zijn studio in Zwaag (N-H). ‘De Redserie van Dave Clarke heb ik vier keer dubbel.’

92 dj promo

‘Wat techno betreft ben ik er wel een beetje uit, hoor,’ zegt Hoff terwijl hij doodleuk achtereenvolgens zo’n beetje de complete discografie van Luke Slater, The Advent, Thomas Schumacher, Underground Resistance, Rolando en Josh Wink uit zijn kast trekt. Alles op vinyl en in mintconditie. ‘Ik ben wel een vinylman, ja. Maar leg dat maar eens uit aan de jonge generatie, dat is bijna niet te doen. Vinyl is veel meer dan muziek alleen. Kijk mij nou gaan, bij elke platenhoes die ik uit de kast trek heb ik een herinnering, mooi toch?’

Zijn enthousiasme is aandoenlijk. De trein vertrekt zo uit Hoorn, maar toe maar. ‘Hier, lees dan!’ Hoff toont me de liner-notes van Speedy J’s Loudboxer (2002). ‘Attention, anyone sampling these loops, please be considerable enough to send a copy of your finished track to me. Geweldig, toch? In plaats van te haten zeggen: áls je het dan gebruikt, kom maar op. Ik moet Jochem eigenlijk nog een paar plaatjes sturen dan.’

GROTE MOND Hoff is een paar dagen voor de interviewafspraak voor de tweede keer vader geworden, op dezelfde dag dat hij zijn nieuwe dubbelalbum True Tones in de Melkweg presenteerde. In zijn studio op een doorsnee industrieterrein ergens in de polder vinden we naast die belachelijk grote vinylverzameling een dito arsenaal aan analoge synths en drumcomputers. In de hoek van de kamer een stapel hengels – Hoff is vervend sportvisser – en op tafel een tiental oude Thunderdome-magazines die doen denken aan vervlogen hoogtijdagen van het genre waarin Promo groot werd.

Een eenzame goudvis slaat het tafereel gade in een woonkamer die aan het beslapen veldbed te zien ook dienst doet als relaxruimte. ‘Het is een beetje hectisch de laatste weken. Vroeger ging dat een stuk makkelijker, hè. Nachtje doorhalen, nog even naar de studio. Maar ja, ik word ook een dagje ouder en een kleine betekent weinig slaap, dus als ik de kans krijg haal ik hier wat gemiste uurtjes in.’

Promo heeft eeuwige roem vergaard met het maken van hardcore, maar zijn kwaliteiten reiken verder dan het maken van snoeiharde, overstuurde kickdrums alleen. Donkere industrial techno als Rude Awakening en hiphop met The Opposites op Top Notch; de Discogs-pagina van Sebastian Hoff telt niet minder dan vijftien tabjes.

Ondanks het feit dat hij nog steeds ieder weekend op weg is om ergens in het land te draaien, noemt Hoff zichzelf in de eerste plaats producer. ‘Draaien vindt ik interessant, maar ik ben er wel achter dat ik veel meer een producer ben. Om me heen zie ik dat ook, je hebt in mijn scene eigenlijk twee categorieën. Aan de ene kant de dj’s die ontzettend goed zijn in het aan elkaar mixen van allerlei soorten muziek, en dat ook eigenlijk liefste doen. Die jongens maken muziek om in de spotlights te blijven, om gigs te verdienen. En dan heb je de pure producer, de muzikanten die muziek maken omdat het nu eenmaal in hun bloed zit. Misschien zit ik er net een beetje tussenin, maar dj’en wordt voor mij pas echt een uitdaging op het moment dat je je publiek voor je moet winnen. Op een Lowlands of een DJBroadcast-feest bijvoorbeeld. Dit wordt de tweede keer

dat ik bij jullie kom draaien, de eerste keer in Trouw kneep ik ‘m toch wel een beetje. Jullie hadden nog gevraagd: kan je dat aan? En ik riep natuurlijk met mijn grote mond dat me dat wel zou lukken. Sta je daar opeens op primetime na The Gaslamp Killer…’

Promo met zijn grote mond. Er was een tijd dat hij moelijk van dat stempel afkwam. Hij was de nieuwkomer in de scene, die, dat moest iedereen met een werkend stel oren wel toegeven, toch ook wel wat kon. ‘Ik was het bijdehante jochie met de grote bek. Ik had wel respect voor die gasten hoor, alleen had ik ook een mening. Bovendien had ik het gevoel dat het de verkeerde kant op ging met de muziek waar ik van hield. Het was de tijd van de happy hardcore, iedereen maakte dat toen, ik ook, daar moet ik eerlijk in zijn. Het was ook heel makkelijk om platen uit te brengen in die tijd, het verkocht toch wel. De hype had ook zeker zijn positieve kanten. Voor mij persoonlijk heeft het bijvoorbeeld de deuren bij ID&T geopend, zij gaven mij een kans nadat ik een demo had opgestuurd. Maar op een gegeven moment hadden we een punt bereikt waarop we met zijn allen de volgende discoplaat van Supertramp sampleden op 45 toeren, beat eronder en klaar. Dat noem je eigenlijk gewoon stelen. Na een jaar of twee had ik het wel gehad met die sound, ik begon weer te verlangen naar de donkere, Zweedse en Duitse variant van hardcore.’

DE PROMOFILES En dus moest het roer radicaal om. Van opgepitchte Supertramp en Madonna-samples op 180 bpm naar langzame, duister klinkende, industriële geluiden. Geïnspireerd door een van zijn grote voorbeelden, de Duitse producer Marc Acardipane, werd er geschaafd aan een nieuwe sound.

In eerste instantie nam niemand Hoffs koerswijziging serieus, vandaag de dag weten we dat zijn indertijd beruchte Promofile-releases (1998-2001) een groot aandeel hebben gehad in de definitieve stijlbreuk binnen het genre. Eén van die vergeelde Thunder Magazines op de koffietafel levert het stille bewijs van de plots veranderde status van Promo.

‘Het succes van de Files’, kopt het artikel in de zomereditie van 1999. ‘Vanaf dat moment werd ik serieus genomen.

Oké, toegegeven, ik heb daarvoor misschien iets te snel mijn grote mond opengetrokken en daar ben ik om vervloekt, maar uiteindelijk is dat produceren mijn redding geweest. Al mijn schepen achter me verbranden en een totaal nieuwe richting inslaan. Blijkbaar maakte ik toch wel muziek die er toe deed.’

Die vernieuwingsdrift is er in de loop der jaren nooit uitgegaan. Nadat FILE:005 was uitgekomen, had Hoff het ook met deze sound wel weer gezien. Het had zelfs niet veel gescheeld of hij was dankzij zijn korte aandachtsspanne trance à la Tiësto gaan maken. ‘Dan had ik nu ook in Las Vegas staan draaien, ha ha. Nee, zonder gekheid. Ik wil mij niet vergelijken met Tiësto, maar ik vraag me weleens af wat er was gebeurd als ik de ideeën die ik toen had serieus was gaan uitvoeren.’

Waarschijnlijk tot opluchting van velen koos Hoff niet voor

93 dj promo

Blijkbaar maakte ik toch wel muziek die er toe deed

97 dj promo

trance maar voor industrial hardcore. Na zijn succesvolle ID&T-avontuur was de volgende stap het oprichten van een eigen label: The Third Movement. ‘Voor mijn gevoel was ik eigenlijk pas net warm gedraaid. Man, ik was klaar om de wereld te veroveren. Tuurlijk, de hardcore-hype was voorbij, maar er waren zeker nog tienduizend man te vinden die de sound nog wel wisten te waarderen. Dan ga ik toch voor die tienduizend man muziek maken?

‘Het klinkt misschien een beetje arrogant, maar ik was het ook zat dat op een gegeven alles wat ik uitbracht zogenaamd geweldig was. Als er Promo boven stond, was het goed. Onzin natuurlijk. Toen ben ik met Rude Awakening wederom compleet overstag gegaan. Herrie maken, alles wat niet mooi klonk in mijn producties gooien. Het waren een soort live-jams, gemaakt in niet meer dan vier, vijf uur.

Gaan, gaan, gaan. Opnemen, klaar. Alles rauw en ongemixt. Ik bracht het in eerste instantie uit als Promo, toen ben ik wel even flink op mijn bek gegaan. Mijn fans hielden van melodieuze hardcore. Ik was er snel achter dat ik dat beter onder een alias kon doen. Die muziek is uit een soort frustratie geboren. Dat kan je ook wel horen, denk ik.’

name dat je met minder middelen ook heel veel kan bereiken. Een vreemde uitspraak voor een producer die bekend staat om zijn hoogstaande producties? ‘Voor mij was het een compleet nieuwe manier van muziek maken. Er ging een wereld voor me open. Ik hoefde maar een beat te laten lopen, Willem en Twan stonden een halfuur in de hoek te mompelen, en weer een halfuur later hadden we een dikke track. Je hoeft niet per se tachtig geluiden in te laden voordat je kan gaan bouwen. Dat is iets wat The Flexican me heeft bijgebracht. Ik laad mijn arrangement in, hij mute veertig kanalen, zet er één open en zegt: ‘wooow, dit is een hit man’. Een hit?, zeg ik. Dit is één simpel geluidje, joh.

Maar achteraf had ie wel gelijk.’

DURF In de hardcore-scene had Hoff zijn sporen inmiddels dubbel en dwars verdiend, maar zijn eigenzinnige manier van werken werd ook opgepikt door de connaisseurs van 3VOOR12. ‘Er zit een aantal jongens daar die me altijd hebben gesteund. Er kwam interview. Ik weer met mijn grote bek natuurlijk. Ze vroegen me op de man af: moet jij niet een keer op Lowlands draaien? Toen heb ik proberen uit te leggen dat mijn muziek nog altijd wordt gezien als plat en hard. Daar heb je Gabber Piet, riepen mensen dan. Stond er de volgende dag boven dat artikel: ‘Lowlands durft me niet te boeken.’ Dat was een behoorlijke verbuiging van wat ik bedoelde, maar drie dagen later ging de telefoon. Ik nam op, en alles wat ik hoorde was: ‘Oh nee? Kom maar’. Die zomer stond ik in de X-Ray.’ Het optreden was een doorslaand succes, en voor Hoff het teken dat er blijkbaar ook interesse in zijn muziek was buiten zijn vertrouwde scene. ‘We zijn met Mojo gaan praten om te zien wat er nog meer mogelijk was. Dat was voor mij de kans om een lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan. Ik wilde met een rapper de studio in. In mijn tracks heb ik altijd veel hiphopsamples gebruikt, en samplen is synoniem voor jatten. Dit was dus de kans om iets puur vanuit mijzelf te doen. The Opposites heb ik altijd kunnen waarderen, en toen las ik ergens een interview met Willem de Bruin. Die riep dat ie hardcore en Thunderdome zo vet vond. Huh?, dacht ik. Kent die gast dat dan? Een uur later had ik Willem aan de telefoon. Waah, DJ Promo?! Ik dacht dat hij het speelde. Noem eens wat titels dan, zei ik. Hij noemde zonder nadenken een heel rijtje Promo-platen op.’

Dik twee uur later. In Zwaag gaat langzaam de zon onder, maar we staan nog altijd tussen het vinyl. ‘Hier, dit album van de Acid Junkies kan je vouwen in de vorm van een 303.’ Plots kijkt hij op. ‘Ik lul te veel, hè? Wat was je vraag ook alweer?’ Eh, misschien kan je ook nog even al je hardcoreplaten laten zien?

De rest is geschiedenis. De hiphop-plaat op Top Notch kwam er, en ook dit project (Stijlloos, 2010) van Hoff werd een succes. Zelfs zijn grootste criticasters erkenden zijn kwaliteiten. Naar eigen zeggen heeft hij op productioneel gebied ontzettend veel geleerd van de rappers, en dan met

NIET VERGETEN Met zijn nieuwste album keert Hoff terug naar zijn roots, maar voor de toekomst houdt hij alle opties over. ‘Wie weet komt er ooit wel weer een hiphop-plaat. Maar met True Tones wilde ik aan de hardcore-scene tonen dat kijk jongens, ik ben jullie echt niet vergeten. Die gasten neem ik nog steeds hartstikke serieus, en dat zal ik altijd blijven doen.

djpromo.nl

Een hit? Dit is één simpel geluidje, joh

99

feature TEKST Sander kerkhof Beeld CATHARINA GERRITSEN

mr. wix ‘Als ik het zelf allemaal bij elkaar optel snap ik niet hoe ik het gedaan heb al die tijd,’ vertelt Malvin Wix op het terras van Pacific Park. Hij lepelt een bisque naar binnen, de beloning na een zware bokstraining. ‘Ik ben in anderhalf jaar vijf jaar ouder geworden.’ Zijn winkel Precinct 5, onlangs gefuseerd met Patta, is bijna drie jaar open. Dat ging niet vanzelf. ‘Een winkel runnen is andere koek.’ De dj en zijn zakenpartners moesten het wiel opnieuw uitvinden.

Mr. Wix, eclectische mix. Bekend om zijn veelzijdige platenkeuze en de manier waarop hij die verschillende stijlen naadloos met elkaar verbindt. Altijd goedlachs, swingend en tegelijk geconcentreerd in de dj-booth. De afgelopen drie jaar verlegde hij zijn focus van de club naar de winkel.

‘Er was ruimte voor een high-end winkel, gebaseerd op streetwear. Met ruimte voor architectuur, boeken, muziek.

Een plek waar alle invloeden van de cultuur samen komen.’

En onlangs (her)opende hij als creative-director en medeeigenaar café Ludwig in de Amsterdamse Reguliersdwarsstraat. Zijn baan voor twee dagen per week als programmeur bij Paradiso bleef hij er bij doen.

LOLA Voor het eerst samenwonen, een kind krijgen, een winkel openen. Het is best een moeilijke periode geweest, waarin hij zijn prioriteiten moest bijstellen. ‘Omdat het niet meer om jezelf gaat. Je gaat van het podium af, letterlijk. Je wordt provider, vader. Ik had me daar wat beter op kunnen voorbereiden. Vooral voor mijn meisje, ze heeft het wel zwaar gehad met mij. Ik was eigenlijk twee jaar niet te harden. Communiceerde slecht. She stuck with me, daar ben ik heel blij om.’

Een paar jaar geleden begon hij het te merken: ik kan niet oud worden met dj’en. ‘Het is fysiek zwaar. De spieren in mijn schouders zijn helemaal strak getrokken omdat ik een

verkeerde houding had. Jarenlang kratten tillen en krom staan gaat je niet in de koude kleren zitten. Plus al die nachtelijke escapades. En ik doe geen drugs, ik drink bijna niet.

Het was tien jaar lang topsport.’

Opvallend genoeg beschouwt Wix zichzelf niet een dj pur sang. ‘Ik breng mensen bij elkaar en mijn tool daarvoor is muziek. Ik heb gelukkig een redelijk goede smaak, mensen vinden het tasteful. En ik ben vaak net op tijd met nieuwe dingen. Zoals met baile-funk en Baltimore. In dat opzicht ben ik ook een innovator, iemand die het tempo aangeeft.’

Dat bij elkaar brengen van die influencers, de binnenste schil van toonaangevende mensen in verschillende disciplines, ziet Wix als zijn belangrijkste rol. ‘De Zwarte Lolafeesten op de Wallen zijn wat mij betreft de beste die we hebben gedaan. Een combinatie van leuke mensen, sponsors, dj’s, Patta er bij als promotor. Een samenkomst van gelijkgestemden die uitgesproken zijn. Niet zo zeer qua uitdossing of lifestyle. Het kan een hardcore skater of een bal zijn. Een club mensen die superinteressant is voor marketeers. Voor mij is commercie een tool voor wat je wil doen.’

COMMERCIE Eén van zijn favoriete documentaires is Punk: Attitude (2005) van Don Letts. ‘Die gast van Sonic Youth somt het perfect op: we maakten muziek omdat we ons wilden uiten. Middle-class white kids die een beetje aanschoppen tegen de maatschappij en hun ouders. Parallel aan die opkomst zag je hiphop, Wu-Tang. Kids uit ‘t getto hebben niks, geld is een tool. Luister naar Rick Ross, het gaat allemaal over geld. Waarom? Ze komen uit een positie waarin ze nooit geld hadden. Je kan het ze niet kwalijk nemen, armoede is de brandstof voor hun fame en talent.’

Wix somt op: beperkte mogelijkheden, weinig ruimte, weinig geld. ‘Wij woonden met z’n vijven op honderd vierkante meter in Bos en Lommer. Dan heb je de drang om jezelf te onderscheiden, via voetbal, via whatever. Dat is basis van

100 mr. wix

waarom ik mijn leven zo probeer vorm te geven. Ik heb geleerd dat je niet voor geld hoeft te gaan. Dat de kunst en het bij elkaar brengen van mensen nog belangrijker is. Maar ik vond ook dat commercie me daar in kan helpen. Wij hadden als één van de eerste evenementen een sponsor in hiphop. Adidas sponsorde Chocolate, vervolgens hebben we Carharrt binnengehaald en Diesel.’

Begin 2000 kon Wix bij toeval stage lopen bij het scenemarketingbureau Fanclub. Bij Nike hielp hij de entertainmentkant opzetten voor het Panna Knock Out-toernooi, voor Wieden+Kennedy deed hij music-searches. En hij heeft altijd een band gehad met mode. ‘In de jaren negentig werd ik steeds opgepikt als straatmodel, daar komen mijn contacten in die scene vandaan. Op een gegeven moment liep ik in Evisu-pakken rond van 1200 gulden.’

Vanaf eind 1996 werkte hij in de legendarische Amsterdamse platenwinkel Fat Beats. In 1998 werd hij ontslagen omdat hij te brutaal zou zijn. Wix ging op de vuist met de eigenaar omdat hij vond dat de werknemers te weinig verdienden. Het was wel het begin van de Patta-crew, collega’s Edson en Gee die later Patta zouden beginnen.

HUH? Eind jaren negentig was Wix één van de organisatoren van de Chocolate-feesten in de Melkweg en van Bassline in Paradiso, waar hij ook draaide. ‘Ik was altijd al bezig met de randvoorwaarden. De flyer moest er goed uitzien. Piet Parra ontwierp ze, en we haalden er een mc bij. Het ging mij om het totaalpakket van zo’n avond. Keus Heus was in de Roxy begonnen met hiphop in een clubcontext te gieten.’

De naam van Heus alias KC the Funkaholic zal nog vaak vallen tijdens het gesprek. ‘Kees is de mentor. Hij is een voorloper geweest in heel veel dingen. Het verschil tussen ons is dat Kees meer nadruk legt op de inhoud. Bij mij moeten inhoud en vorm in balans zijn.’

Mijn meisje zei: je kan alles draaien wat je wil

De muzikale breedte zat er niettemin altijd al een beetje in bij Wix. ‘Ik heb altijd een voorliefde gehad voor hiphop, maar luisterde ook naar andere dingen. Ik nam Dutch Masters op, maar ook Kees z’n show. Die draaide oude techno uit Detroit, maar ik hoorde bij hem ook de eerste keer Pharcyde. Van Underground Resistance naar ‘Runnin’’.’

Zijn vriendin heeft hem de ogen verder geopend. ‘Ik kwam uit de school van Heus. Puristisch. Zette makkelijk bepaalde muziek weg als inferieur. Dat heb ik losgelaten. Je kan intellectualizen wat je wilt, maar als je het voelt, is het goed.

Ook mensen als Real el Canario en Kees de Koning hebben wat dat betreft grote invloed gehad op mij, en eigenlijk op de hele hiphopscene. ‘7 Nation Army’ bijvoorbeeld. Toen ik dat voor het eerst zag op MTV, dacht ik: wow! Ik begon die plaat te draaien en je zag iedereen kijken van huh? Zes maanden later was het onder hiphop-dj’s ook een hit. Mijn meisje zei: je kan alles draaien wat je wil, zo lang het Mr. Wix blijft. Dat moet je bewaken.’

SIR ELTON In 2004 maakte hij dan ook de keuze om echt voor het dj’en te gaan. ‘Toen ging het echt boem! Ik heb Chocolate losgelaten. Feesten geven om je brood mee te verdienen is zo zwaar, dat is cowboywerk.’

Op een gegeven moment zat Wix elke maand in het buitenland. Niet eens omdat hij platen maakte, maar door zijn goede contacten. Met als klap op de vuurpijl de feesten voor sierradenmerk Chopard. Mevrouw Chopard had haar goede vriend Elton John naar het filmfestival in Cannes gehaald. Stond Wix daar letterlijk twee meter van Sir Elton te draaien. ‘Na mij draaide Bob Sinclar. Get the fuck outta here! Ik was een coole guy, had vrienden van skaters tot hiphoppers. Ik zat overal tussen. Als Nike SB een mixtape wilde, dan deed ik het voor ze.’

Hij deed samen met De Koning en Andrew Makkinga het wekelijkse radioprogramma 3voor12XL en leerde ondernemer Casper Reinders kennen, waarmee hij een tijdje de Bling-feestjes deed. Toen een half jaar later Jimmy Woo opende, verhuisde Bling naar de overkant. ‘Daar kwam alles samen: skaters, makelaars, modechicks. Het voorbeeld voor wat later Dep werd en wat nu Ludwig is. Het begin van die tijd, met mijn vaste donderdag in de Jimmy Woo, was te gek. Qua licht en geluid is het nog steeds de beste club van Amsterdam. Casper heeft de standaarden met die club gezet. Funktion One heeft zo veel aan hem te danken.’

In deze tijd ook werd Parra Soundsystem geboren nadat hij Tom Trago toevallig tegen was gekomen op vakantie in Zuid-Frankrijk. ‘Ik kende hem al een beetje uit de Fat Beatsperiode, hij was dat vervelende jochie met het Supremepetje dat altijd naast ons kwam zitten en platen kwam luisteren. Ik heb hem de donderdagavond in de Jimmy Woo gegeven als opener. Elke donderdag voor een lege zaal twee uur plaatjes draaien.’

Wix herinnert zich nog een Parra Soundsystem-uitje naar Zwitserland. ‘Het was in een periode dat Tom aan het experimenteren was met drugs. Ik had het niet door. Hij was

104 mr. wix

105 mr. wix

weer nét op tijd en popte er letterlijk nog een pil in en had biertje in zijn hand. Hij had ook nog iets belangrijks niet aangeleverd. Toen heb ik hem zo naar z’n moer gestuurd, zo hard verrot gescholden, dat hij begon te janken in het vliegtuig. Op dat soort momenten kan ik echt een klootzak zijn. Dan verwacht ik het aller-allerbeste, dat je er voor gaat.’

VOORLOPERS Wix is altijd de aanjager geweest in Amsterdam. ‘Ik maakte iedereen onrustig. Kwam ik op het Patta-kantoor: heb je die nieuwe Supreme-collectie gezien? Dat kunnen wij ook. Ik heb tegen Parra gezegd: hou ‘s op met het uitdraaien van je werk via de printer. Ga schilderen, anders kom je nooit in die musea. Het is uiteindelijk het talent van Guillaume en Edson waardoor Patta wereldwijd gaat en dat geldt voor Pieter ook. Je wilt dat die ring daaromheen, de volgende generatie, in die slipstream meegaat. Daar doe je het voor.

‘Ik vind het zo interesant wat er in Amsterdam gebeurt. Het is een scene met internationale allure. Kijk naar Paul Geusebroek, of Raphaël Rozendaal, Tom Trago, Cinnaman, Vic Crezée, The Flexican. Maar als je met z’n allen iets wil bereiken, moet je je vrienden ook de waarheid kunnen zeggen. Ik verwacht dat ze dat bij mij ook doen. Alleen dan kan je bouwen en beter worden. Ik wil de wereld laten zien dat we goede dingen doen hier. En daarvoor moeten al die mensen invidiueel keihard werken.’

Het niveau van dj’s in Nederland is hoog, vindt hij. ‘De gemiddelde dj die een avondje draait in bijvoorbeeld de Chicago Social Club of Club Up is meestal gewoon technisch goed.

In het buitenland, in Parijs bijvoorbeeld, kunnen gasten vaak niet eens mixen. Het niveau is hier hoog en dat komt doordat de voorlopers, Dimitri, KC the Funkaholic, Joost van Bellen, dat hebben overgedragen op onze generatie.

‘Als je dj’t en je staat op het podium, dan hoef je eigenlijk niet met jezelf aan de slag. Je staat in de spotlights, je bent onbereikbaar en hoeft met niemand rekening te houden.

Je moet opdagen, je werk doen en dan ga je weer weg.

Het wordt een heel ander verhaal op het moment dat je in groepsprocessen terechtkomt. Ik voetbalde vroeger vier, vijf keer in de week. Ik was semi-prof bij DWS. Toen ik dat had afgesloten en die problemen speelden bij Fat Beats, zei ik: fok it, het gaat nu om mij. Dat egocentrische is daarna heel erg ontwikkeld. Zodra je rolt als dj, zijn dat de beste drugs die er bestaan. De reactie van mensen is verslavend.

Als je een winkel begint moet je weer in groepsprocessen gaan denken. Dat was ik niet meer gewend. Maar ik zie alles als leergeld. It was a great ride.’ precinct-five.com

106

feature TEKST JOB DE WIT Beeld CATHARINA GERRITSEN

‘De enige graadmeter is of ik een artiest goed vind. Ik zou nooit iets boeken omdat het heel populair of een hype is.’ Toch werd de muziek op Voltt, de langlopende clubavond van dj Bart Skils, in de tweede helft van de jaren nul wel degelijk een hype. ‘We hebben er voor gekozen om bij de core te blijven.’

107 titel

108 bart skils

Voltt vindt vijf keer per jaar plaats in Paradiso, met het openluchtfestival Voltt Loves Summer als jaarlijks uitstapje en hoogtepunt ineen. Het festival is in zeven jaar tijd gegroeid van 1750 bezoekers naar een evenement waar vijftienduizend mensen naartoe komen. ‘Nooit door schreeuwerig te zijn,’ zegt Skils in de tuin van zijn Amsterdamse kantoor.

‘We doen niet aan gekkigheid. Groot worden heb je niet eigen hand, ik wil doen waar ik goed in ben. Het moet op een natuurlijke manier gaan. Ik wil geen sellout zijn. De huid wordt duur verkocht. Voltt is een bijna sponsorloos festival.

We zijn ontzettend gelukkig met hoe het gaat. We hebben veel liefhebbers, de sfeer is fantastisch en er hangt een heel fijne vibe.’

VOLLE BAK GAS Lange tijd bestierde Skils met Traffic, Mono en Static naast Voltt nóg drie concepten. ‘Traffic was meer voor de gevestigde techno zoals we dat uit de jaren negentig kenden. Ik heb het tien jaar in de Melkweg gedaan en voorlopig staat het in de koelkast. Mono was een vriendenfeestje waarin ik niet meer actief ben. Voltt is mijn baby, daar ben ik mee begonnen. Voltt vertegenwoordigde voor mij het nieuwe geluid, daar waren de eerste dj-shows in Nederland van Villalobos, Luciano, Matthew Dear. Static was het podium om op Voltt te kunnen komen, als acts zich er hadden bewezen.’

Tien jaar geleden begon Bart Skils naam te maken op de Awakenings-feesten in Amsterdam. Promotor Rocco Veenboer was één van de eerste die de Mazzo-dj de kans gaf zich aan een groter publiek te tonen. ‘Daar ben ik hem nog steeds heel dankbaar voor.’ Het was een interessante tijd waarin techno, legt Skils uit, ‘qua hardheid’ aan zijn plafond zat. ‘Dat was niet al te sexy. Je zag dat de scene honger had naar iets nieuws. Zelfs als een dj voor je opende, stond hij op 140 BPM volle bak gas te geven.’

Doordeweeks, als medewerker van platenzaak Outland Records op de Zeedijk, zag hij de nieuwe releases binnenkomen die langzaam maar zeker een nieuwe wind zouden laten waaien. ‘Labels als Perlon en Playhouse en Klang waren superspannend, met een heel eigen geluid.’

Voltt begon al in 1998 op de donderdagavond in de Mazzo, jarenlang één van de meest toonaangevende clubs van Amsterdam. ‘Op zaterdagavond had je Steve Rachmad, Estroe, Cellie etc. Voltt was daar de tegenhanger van, met een ander geluid.’

Vaste dj Bart Skils (op zijn Hollands: Schils) boekte de dj’s.

‘In het begin kon je nog heel gemakkelijk iemand mailen, maar er kwamen steeds meer spelers op de markt. Er kwam ook heel veel media-aandacht. Het is een wisselwerking. De pers schrijft erover, de artiesten bewijzen zich, de feesten brengen een nieuwe sfeer met zich mee waardoor het weer sexy wordt. Dat deed ik door dj’s als The Wighnomy Brothers en Matthew Dear op primetime neer te zetten en hen het feest te laten maken.’

Wat ooit klein en underground was, is nu gemeengoed, zo gaan die dingen. ‘Een jaar of drie geleden zag je zelfs dat het commerciële bolwerk Ibiza door het nieuwe geluid veroverd werd.’

HET M-WOORD ‘Het nieuwe geluid’. Skils vermijdt het m-woord, minimal.

Het is niettemin de belangrijkste ontwikkeling, en uitbreiding, van de techno geweest de afgelopen tien jaar, en geen ander feest dan Voltt heeft die sound zó kunnen claimen in Nederland. Voltt is een instituut, geleid door Bart Skils. ‘Het krijgt een stempel en zodra dat gebeurt wordt het in een hokje geplaatst en na een aantal jaren wordt daar tegenaan geschopt,’ verklaart hij zijn huivering voor de term.

Minimal was een trend, het werd mode. Dat kan je gevaarlijk vinden, feit blijft dat Skils er ook zijn voordeel mee heeft gedaan. ‘Ja, absoluut. Ik zat er bovenop omdat ik elke week alle nieuwe platen kreeg en ik de kans had om alle artiesten snel naar Nederland te halen. Je kon je schoonmoeder op Voltt neerzetten en dan zou de zaal nog uitverkopen.

Mensen geloofden en wisten dat de muziek goed zou zijn, dat was het keurmerk dat we onszelf hebben mogen aanmeten. In 2007 werd Voltt echt te populair. Er kwamen veel ballen op af, mensen die niet echt voor de muziek kwamen.

Dat had zijn weerslag op de sfeer.

‘In de tijd dat Voltt heel populair was, zijn er genoeg aanbiedingen geweest om naar de Heineken Music Hall te gaan of om tenten te hosten op festivals, maar we hebben er voor gekozen om bij de core te blijven en dat is leuke feestjes organiseren met muziek die wij heel graag willen horen. In 2009 hebben we een redelijk moeilijk jaar gehad omdat we een beetje zoekende waren. Drie jaar verder hebben we een frisse, nieuwe generatie en is de sfeer als vanouds.’

Je zag dat de scene honger had naar iets nieuws

In 2007 staat Skils voor het laatst achter de toonbank bij Outland. Hij draait veel in het buitenland en zijn productiecarrière, in 2004 voorzichtig begonnen, begint steeds beter te lopen. ‘Ik heb net een deal getekend met Adam Beyer voor een aantal op releases op Drumcode, waar ik erg trots op ben. Er zit een hoop aan te komen. Dat produceren is een constant leerproces. Ik zoek nog steeds de persoonlijke uitdaging. Je moet de smaak te pakken hebben en een goede flow hebben. Die heb ik het afgelopen jaar heel erg gehad. Ik ben geen conceptproducer, vooralsnog heb ik alleen 12-inches gereleased. Elke plaat die ik maak moet in mijn dj-set passen. Ik test de tracks weken- of zelfs maandenlang, waarna ik ze weer een beetje bewerk.

109 titel

Je moet een goede flow hebben. Die heb ik het afgelopen jaar heel erg gehad

113 bart skils

‘Je moet jezelf constant blijven prikkelen en voor mij is muziek de enige motivatie. Dat is waar ik mijn hele leven al mee bezig ben. Het muziekaanbod is momenteel zo ontzettend goed. Engeland is weer helemaal terug op de kaart, er gebeurt een hoop. Het is belangrijk dan een scene zichzelf blijft voeden. Je ziet nu heel veel aanwas van jonge producers in het house/technocircuit. Dat houdt een scene in leven. Techno is zo breed gevoed, er zijn zo veel nieuwe stromingen dat het spannend blijft. Daarin zijn wij als Voltt, samen met een aantal andere organisaties, belangrijk in Nederland. Als promotor ben je ertoe verplicht om niet alleen maar uitgekauwde dingen neer te zetten.

Festivals, feesten en organisaties die alleen maar de standaardnamen programmeren, voegen op die manier niet echt iets toe.’

Voltt heeft ook namen die regelmatig terugkomen. ‘Ja. Dat zijn namen die voor het eerst bij ons stonden en die met ons zijn meegegroeid. Het moet een gezonde balans zijn.

De bezoekers zijn niet dom, die willen ook graag geprikkeld worden. Door jezelf uniek te positioneren creëer je je eigen beweging. Er zullen mensen zijn die Awakenings niet aantrekkelijk vinden en Voltt wel. Of Dekmantel wel en Voltt niet. Zo draagt iedereen zijn steentje bij. Concurrentie is gezond, het houdt je scherp. De markt bewijst zichzelf, want iets wat niet succesvol is, zal niet lang bestaan.’

Is het feit dat Voltt nog steeds bestaat het ultieme bewijs dat Bart Skils goed bezig is? ‘Nee. Het ultieme bewijs is dat ik nog steeds veel plezier heb in wat ik doe. Ik ben heel erg gelukkig met waar ik momenteel sta, persoonlijk en met Voltt. Ik heb doordeweeks twee of drie pappadagen, twee studio-ochtenden, een kantoordag en in het weekend ben ik op pad. Zo vind ik mijn balans en kom ik constant weer voor nieuwe uitdagingen. Zodra je kind geboren wordt, komen alle emotie en liefde van het leven samen. Het is een nieuw hoofdstuk, het stelt alles waar je mee bezig bent in perspectief. Ik vind het fantastisch. Voltt en muziek waren mijn hele leven, ik was er altijd mee bezig. Dat kon ook, ik heb een studio in mijn achtertuin. Als ik met Elia ben, is die tijd voor hem. De eerste maanden vond ik het moeilijk om mijn mailbox los te laten en niet met muziek bezig te zijn. Ik leer het steeds beter.’

PARTYGENERATIE Waarom doet deze muziek het nog steeds zo goed? Skils: ‘Omdat het gevoed wordt door jong talent. Dat is het allerbelangrijkste. Als alles draait om classics en een aantal gerenommeerde producers die het licht niet meer zien, dooft de vlam.’

Zelf is hij inmiddels 37 jaar, in de ogen van menigeen ongetwijfeld een oude rot. Wordt het moeilijker om relevant te blijven? ‘Wel als je afhankelijk bent van anderen, maar ik blijf doen wat ik fijn vind. Techno maken en de muziek draaien die ik goed vind. Ik zal het snel genoeg merken als ik niet meer relevant ben. Naar mijn idee duurt de gemiddelde partygeneratie drie jaar, over het algemeen is dat de studententijd. Steeds zie je je de scene weer vervangen worden, en blijft maar een gedeelte over. Zo lang ik nog

mijn muziek kan uitzoeken en maken, daar thuis of in de studio gelukkig van word en dat naar de dansvloer kan vertalen, naar iets wat euforie losmaakt… Ik voel me nergens beter dan op dat moment.’

Er zijn ook veel mensen die het wat minder om de muziek gaat en meer om de algehele beleving en om wat ze eventueel aan middelen naarbinnen werken. ‘Drugs zijn een fase waar iedereen doorheen gaat,’ zegt Skils over dat laatste. ‘Experimenten horen bij het leven.’ Wellicht iets meer bij Voltt-gangers dan in sommige andere genres?

‘Dat denk ik wel. Ik ben er eigenlijk weinig mee bezig. Sommige artiesten geven een bestellijstje op zodra ze van het vliegveld worden opgehaald. Als ik in het buitenland draai, wordt me als één van de eerste vragen gesteld wat ik nodig hebt om te draaien. Drugs zijn onderdeel van de dancescene, maar ook van de hooliganscene. Bij ons wordt het heel erg uitgemeten. De afgelopen twee jaar zijn er veel problemen geweest met GHB, daarvoor was er ketamine.

Ik ben blij dat er op onze feesten minder cocaïne wordt gebruikt, daar worden mensen stugger van. Ik heb liever een dansvloer op de ecstacy dan dronken of aan de coke.’

WIJNGAARD ‘Ik stel mijzelf elk jaar haalbare doelen waarin ik niet van andere afhankelijk ben, en mijn eigen pad kan blijven volgen,’ zo verklaart Skils zijn modus operandi. Is er wel eens een moment geweest waarop hij dreigde de weg een beetje kwijt te raken? ‘Als ik erop terugkijk, heb ik op een gegeven moment misschien te veel hooi op mijn vork genomen met het aantal concepten. We hadden én een feestje in de Melkweg, én een feestje in Trouw én Paradiso erbij. Tegelijkertijd schoot mijn internationale dj-carrière de lucht in en zat ik vaker in het buitenland dan dat ik mij met mijn evenementen bezighield. Ik had toen beter andere keuzes kunnen maken. Het is één van de redenen dat Traffic gestopt is. Ik ben vooralsnog heel gelukkig in de muziek. Waar ik over vier of vijf jaar sta, God mag het weten. Misschien koop ik wel ergens een wijngaard in Frankrijk. Ik denk niet dat ik in Nederland oud zal worden.’ bartskils.com voltt.com

114

feature TEKST EELCO COUVREUR Beeld CATHARINA GERRITSEN

Als je dit leest, is het al bekendgemaakt, maar tot het verschijnen van dit magazine was Dave Clarke nog de ‘mystery guest’ van ons jubileumfeest. Mysterie en Dave Clarke in één zin is eigenlijk de ironie ten top, want zelfs de grootste Dave Clarke-hater moet toegeven dat de Brit door de jaren heen de openheid zelve is geweest. Iets dat hem door zijn collega’s niet altijd in dank is afgenomen.

Het is overbodig om alle successen van Dave Clarke aan te halen, die mogen bekend worden verondersteld. Zo niet, dan heb je wat inhaalwerk te doen, te beginnen bij pak hem beet een technoblauwdruk of zes. Want waar wij bij DJBroadcast na tien jaar hard werken in alle bescheidenheid kunnen zeggen dat we lekker meedraaien in de elektronische muziek, staat deze Engelsman al bijna twee decennia aan de top, een kleine adempauze daargelaten.

Iedere zichzelf serieus nemende techno-dj of -producer heeft Red. 1, 2 en 3 in de kast staan, met daarnaast een exemplaar van Archive One (1996), een plaat die serieus meedoet voor de ereplaatsen bij de verkiezing van Beste Techno-Album Ooit. Voordat Clarke met genoemde releases doorbrak bij een groter publiek, bracht hij onder velerlei aliassen platen uit bij labels als R&S, Stress en zijn eigen Magnetic North. Want net als gewone stervelingen moest Dave Clarke in het begin van zijn carrière eerst Dave Clarke leren kennen, zowel op persoonlijk als op muzikaal vlak.

115 titel

117 dave clarke

MINDER EERLIJK ‘In die tijd kon je daar prima mee wegkomen. Experimenteren, gewoon, omdat ik er lol in had.’ Graphite, Ortanique, Directional Force, allemaal schuilnamen uit Clarke’s begintijd in de vroege jaren negentig. ‘Hardcore was het eerste wat ik als producer maakte, als Fly By Wire had ik een hit met ‘Alkaline 3dH’. Dat was nog voordat mensen überhaupt wisten wat hardcore of drum ’n bass was. Een kutnaam eigenlijk, hardcore, maar ik vond het mijzelf wel degelijk destijds. Terwijl er echt niks hardcore aan dat hele genre was. Foto’s met teddyberen erop als artwork kan je niet echt hardcore noemen, toch?’

Clarke produceerde niet alleen hardcore, hij schreef er ook over in zijn hoedanigheid als journalist. Hij herinnert zich een recensie van een plaat van de Euromasters. ‘Asnaskloon, of zoiets. Volgens mij is dat niet helemaal de correcte uitspraak, maar als ik me niet vergis is de Engelse vertaling iets als ‘everything is bollocks’.’

Hou vast aan wat goed voelt, ga niet voor de roem Tot zover de hardcore-carrière van Dave Clarke. Wie ouder wordt, doet zo nu en dan aan zelfreflectie. Had de Engelsman, zou hij de keuze krijgen, dingen totaal anders hebben aangepakt als hij zijn loopbaan nog eens over zou mogen doen, of is hij tevreden over de wegen die hij de afgelopen 25 jaar heeft bewandeld? ‘Ik sta nog altijd achter mijn muzikale keuzes, die voelen tot op de dag van vandaag goed.

Voor mij heeft muziek altijd voorop gestaan, ik ben nooit op zoek geweest naar roem. Dat laatste is iets dat je, als je geluk hebt, of niet, het is maar hoe je het bekijkt, overkomt.

Ik zie om mij heen dat veel artiesten, en dan in het bijzonder die van mijn generatie, hun principes laten varen en eieren voor hun geld kiezen. Als ik het allemaal over zou mogen doen, zou ik er hetzelfde instaan: hou vast aan wat goed voelt, ga niet voor de roem.’

Wat hij wél anders aan zou pakken? ‘Ik zou willen dat ik door de jaren heen iets minder eerlijk was geweest,’ zegt hij zonder blikken of blozen. De dj staat bijvoorbeeld bekend om zijn uitgesproken mening over drugs: hij moet er niks

van hebben, waar veel van zijn collega’s back in the day niet moeilijk deden over een lijntje meer of minder. In een interview zei hij ooit dat wanneer je pillen nodig hebt om de nacht door te komen, de muziek blijkbaar slecht is.

‘In de dj-scene waarin ik ben opgegroeid, heb ik altijd te maken gehad met mensen die nogal gevoelige ego’s hebben. Dat niet alleen, treurig genoeg waren diezelfde ego’s veelal gebaseerd op drugsgebruik. Zodra je je daar van distantieert, ontstaat er een soort van disbalans. Heel vreemd is dat, mensen kunnen het vaak niet hebben wanneer je zelf geen drugs gebruikt. Ik kwam zelfverzekerd over, maar dat was niet van de coke. Daar raakte men van in de war.

Ja, als ik dat opnieuw zou mogen doen, zou ik mijn eerlijkheid meer voor mijzelf houden. Niet dat ik zou liegen, maar ik zou misschien iets minder brutaal zeggen wat ik er van vind. Dat, en ik zou ook niet meer zo open zijn tegen de pers. Ik ben er namelijk achter gekomen dat dat geen gekwalificeerde psychologen zijn. Journalisten zitten er over het algemeen vooral voor zichzelf, niet voor de artiest.’ rollerdisco ‘Mijn generatie.’ Clarke (43) is in een totaal andere wereld groot geworden dan de meeste DJB-lezers. Als mens, en als dj. Dan gaan de gedachten al snel uit naar zijn geboorteplaats Brighton. ‘Ik heb veel te danken aan die stad, en nu ik er niet meer woon, ben ik er nog meer van gaan houden.

Het heeft, net als Amsterdam trouwens, een dorpsmentaliteit; op het moment dat je iets probeert na te jagen, zijn er mensen die je proberen tegen te houden. Dat is één van de weinige minpunten van die plek. Nu ik er op terugkijk, is vooral het feit dat Brighton ook toen al voor Engelse begrippen een hele liberale stad was, belangrijk geweest voor mijn ontwikkeling. Ik heb bewondering voor het feit dat The Specials uit Coventry komen bijvoorbeeld. Engeland was niet zo vrij van geest, hoor. Tolerantie is een groot goed, helemaal voor mensen die niet in de pas lopen. Maar in Brighton kon ik zonder zorgen een gay-disco bezoeken. Niet omdat ik op mannen viel, maar omdat de muziek er anders en steengoed was. Dat, en het feit dat het simpelweg hele aardige mensen waren die me op een goede manier onder hun hoede namen. Dan zat ik op zaterdagavond naast de lichttechnicus en kreeg ik op het eind een cassettebandje mee naar huis. Zat ik op mijn kamer te luisteren naar Jean Carn en Trevor Horn. Niet veel later brak hiphop door. Mike Allen’s Capital Rap Show. Bizar! Als je er nu naar luistert klinkt het bijna schattig, maar in die tijd was het geweldig.

Het paste zó niet in het radiolandschap van toen. Dat werd geregeerd door commerciële stations. Dan draaide hij een plaat van Ultramagnetic MC’s met tussendoor een reclame voor beddengoed: ‘Hello! Would you like to buy some bedding?’ en hop, weer terug naar Ultramagnetic.’

Niet veel later kreeg hij voor het eerst zelf de gelegenheid om voor een publiek te draaien. Dave Clarke die plaatjes draait op een rollerdisco, onbetaalbaar. ‘Ik werd ontslagen omdat mensen gingen dansen in plaats van rolschaatsen.

In die tijd had de dj nog een rookmachine en een stroboscoop tot zijn beschikking, hoe cool is dat? Het ging mis

118 titel

119 titel

120 dave clarke

toen er een groep Spaanse toeristen binnenkwam. Ze trokken hun rolschaatsen uit en begonnen om de booth heen te dansen, dat was natuurlijk niet de bedoeling van een rollerdisco. Ik heb ze nog weg proberen te jagen mijn stroboscoop, maar tevergeefs. Daar kwam ik nog mee weg, maar er was ook een avond met als thema speedskating.

Dan ging ik acidhouse draaien op 45 rpm met de pitch op +8 omdat ik wilde dat ze sneller gingen. Dat was wel het einde van mijn carrière als rollerdisco-dj.’

IN STAKING De invloed van dit soort ervaringen moeten we niet overschatten, vindt Clarke. De fundamenten voor zijn succes zijn niet gelegd in een rollerdisco in Brighton, of een in een andere bescheiden club waar hij zich als resident dj het draaien eigen maakte. ‘Ja, ik heb er veel geleerd, en ja, ik ben er een betere dj geworden, maar uiteindelijk heeft het feit dat ik muziek ben gaan produceren me veel meer gebracht. Het is tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld dat een dj ook produceert, het is bijna noodzakelijk als je wilt overleven, maar in die tijd waren dat twee totaal verschillende dingen.’

Het is een opvallend statement voor iemand die het produceren een tijdlang totaal links heeft laten liggen. Na het verschijnen van zijn met wisselende kritieken ontvangen album Devil’s Advocate (2003), verkocht Clarke het grootste deel van zijn studio-gear. Niet vanwege de wisselende recensies – overbodig om te zeggen dat hij zich daar nooit veel van heeft aangetrokken – wel omdat hij niet in herhaling wilde vallen. ‘Dat, en het feit dat ik, en met mij heel veel andere artiesten, genaaid ben door de platenindustrie. Ik ging in staking. Het was compleet scheef. Geen royalty’s, geen salaris, maar wel eisen dat ik nieuwe muziek bleef maken. Dat ging natuurlijk niet gebeuren. Om onder mijn contract uit te komen heb ik toen met opzet een geintje in een remix van ‘We Come 1’ van Faithless laten zitten.

Sowieso, Dave Clarke die een remix moet doen voor Faithless? Ik vind Rollo een aardige vent hoor, maar het was niet mijn keuze. Om een vergelijking met te maken; het was hetzelfde als wanneer ik nu Tiësto zou remixen. Ergens in mijn versie van ‘We Come 1’ hoor je ‘this is the record that rights all my wrongs’. Daarna was ik vrij om te gaan.’

Maar het bloed kruipt blijkbaar waar het niet gaan kan. In zijn laatste Whitenoise-show op 3FM, in februari van dit jaar uitgezonden, wordt duidelijk dat Clarke zich weer vol overgave op zijn producerskant heeft gestort. Onder de naam Unsubscribe is hij vooralsnog als remixer terug aan front.

Samen met ene Mr. Jones remixte hij tracks van onder anderen Detroit Grand Pubahs, Ben Sims, Boys Noize, Erol Alkan en Phil Kieran. ‘Wat me uiteindelijk over de streep heeft getrokken om de studio weer in te gaan? De betrouwbaarheid van de computers van tegenwoordig. Ooit had ik een schitterende analoge studio, die ook om diverse redenen heb verkocht. Vanaf dat moment was ik aangewezen up software en plug-ins, maar dat liep voor geen meter.

Computers waren traag en op het moment dat je ingewikkelde producties moest inladen, gaven ze niet thuis. Dat

is volgens mij ook één van de redenen waarom minimal zo populair werd een aantal jaar geleden. Je hebt er geen zware processor voor nodig, want er zit geen songstructuur in die muziek. Het is een kwestie van sequencen, en zoals met alle muziek, klinkt een deel heel erg goed, en een ander deel heel erg slecht.

‘Maar nu zijn computers eindelijk zo ver dat ik met een gerust hart meer dan 150 plug-ins op een track kan laden.

Dat klinkt stoer, maar wat ik er mee wil zeggen is dat je op die manier niet meer beperkt wordt in je mogelijkheden.

Tegelijkertijd is het een nadeel, want vaak produceer je de beste dingen juist op het moment dat je beperkt bent, en je je creativiteit moet aanspreken. Ook heb ik de lol in het produceren teruggevonden; geen druk, geen verwachtingen en zonder dat ik er geld aan hoef te verdienen.’

Ik heb de lol in het produceren teruggevonden

BIJSTUREN Die Mr. Jones, bestaat die echt? Of is het weer een manier van Clarke om, net als in zijn begintijd, mensen zand in de ogen te strooien door te werken met verschillende aliassen? Lachend word ik om de oren geslagen met mijn eigen onwetendheid. ‘Eh…hij draait op Mysteryland en op Awakenings, dan zal het wel een echt persoon zijn, toch?

Je bent niet de eerste die het vraagt, maar ik ben toch niet schizofreen? Zijn naam is Jonas Uittenbosch. Een hele getalenteerde jongen die op een gegeven moment om de week een nieuwe track naar me opstuurde. Nog een bewijs dat hij echt bestaat: sinds we samenwerken aan Unsubscribe is er geen soloproject meer van hem uitgekomen. Ik eis al zijn tijd op. Met zijn tweeën is het leuker in de studio.

Bovendien heb ik iemand nodig die me kan bijsturen wat software betreft. Zelf gebruik ik al jaren niks anders dan Cubase, Jonas laat me nu zien wat er allemaal mogelijk is met Logic. Samenwerken neemt de druk weg die ontstaat wanneer je solo in de studio zit. Vaak is hij dingen aan het maken, terwijl ik me in een hoekje met mijn eigen zaken bemoei. Als ik een ingeving krijg, laat ik me horen en andersom. Een hele prettige manier van produceren.

Vooralsnog richten we ons met Unsubscribe op remixen, maar het voelt goed om weer terug te zijn in de studio.’ daveclarke.com twitter.com/_unsubscribe_

123

124

Van een dj-blaadje op krantenpapier en een website in smaakvol smurfenblauw, is DJBroadcast in tien jaar tijd uitgegroeid tot een volwassen mediaplatform dat zich richt op music, art and lifestyle. Er mag gedanst worden. Van 29 juni tot 8 juli gaat het los, dan viert DJBroadcast zijn tienjarig bestaan met een serie evenementen op en rond het Westergasterrein in Amsterdam. En jullie zijn allemaal uitgenodigd.

Van minimal-techno tot post-dubstep en van puristisch tot eclectisch, van underground tot mainstream en van van zwarte importschijf tot gedownloade wav – er is nogal wat gebeurd het afgelopen decennium. DJB is volwassen geworden.

We hebben ons verbreed en zijn getransformeerd tot een platform dt nu bestaat uit een archipel van mediakanalen: dit magazine natuurlijk, onze website, webradio, tv, Twitter en Facebook, de nieuwsbrief, de podcasts, de evenementen. We richten ons niet meer louter op dancebeats, maar ook op andere muziekstijlen, kunst, mode‌ Eigenlijk alles wat we mooi, tof, of anderszins cool vinden.

Jullie zijn door onze woelige jaren heen altijd bij ons gebleven, of er gaandeweg bij gekomen. Daar willen we jullie voor bedanken door met jullie te proosten op onze verjaardag, die dus tien dagen in beslag neemt. Wij trakteren!

We beginnen onze partytiendaagse uiteraard met een feestje. Het is mogelijk dat je daar op dit moment bent, want deze DJB wordt ter plekke voor het eerst uitgedeeld. Lees je dit en schijnt de zon buiten? Sorry, 29 juni is inmiddels voorbij en je hebt een keiharde line-up met DJB-favorieten aan je voorbij laten gaan.

Voor het jubileumfeest in de Westerunie hebben we zes artiesten benaderd die door de jaren heen veel voor de scene én voor ons hebben betekend. DJ’s die het verschil hebben gemaakt en een blauwdruk hebben geleverd voor het dansvloerklimaat anno 2012. We zijn vereerd dat we ze mogen ontvangen: Bart Skils, Mr. Wix, Joost van Bellen, Gomes en DJ Promo en, dat kunnen we nu wel onthullen, mystery-guest en ere-Amsterdammer Dave Clarke. Lees de interviews met hen allen in deze DJB. In de aangrenzende Westerliefde, omgedoopt tot Jäger Music Room, hebben/hadden we niemand minder dan Jäger Music-dj’s William Kouam Djoko en Aron Friedman staan, vergezeld door voormalig Hagenees en thans Berliner Dave Huismans alias A Made Up Sound (en ook wel bekend als 2562).

Op zondag 1 juli vindt in het Westerpark het belangrijkste voetbaltoernooi van de zomer plaats. Zestien teams uit de muziekscene strijden om de felbegeerde DJB Cup. En hoewel deze strijd op het scherpst van de snede wordt gestreden, drinken de deelnemers na afloop een gebroederlijk biertje terwijl ze samen naar de EK-finale kijken.

De deelnemende teams zijn 22tracks, Appelsap & Colors, Barkers, Basserk, ADE, DJBroadcast, Extrema, Opslaan Als, Magnetron Music, Melkweg/Cable, Patta, Squz, Top Notch, TrouwAmsterdam, Vage Gasten en Vice. Op kleine veldjes wordt vijf-tegen-vijf gespeeld.

Geen toernooi zonder supporters, dus alle lezers zijn van harte uitgenodigd om een potje voetbal te kijken in het Westerpark. En ook ’s avonds kunnen jullie aanschuiven bij de EK-finale op groot scherm in de Westerunie. De DJB Cup wordt mede mogelijk gemaakt door Vodafone en Amsterdam Dance Event.

DJB Cup Datum: zondag 1 juli 2012 Locatie: Westerpark Tijd: 13-17 uur (de EK-finale begint om 20.45 uur in de Westerunie) Entree: gratis

Na het heftige eerste weekend van DJB’s verjaardags-tiendaagse is het tijd om een versnelling terug te schakelen. Na een nachtje knallen, een voetbaltoernooi op topniveau en een EK-finale is het namelijk wel lekker om even achterover te hangen. Dat komt goed, want voor het derde deel van de festiviteiten gaan we filmkijken met een cocktail erbij. We brengen een exclusieve sneak-preview van 7 Days in Havana in het Ketelhuis op het Westergasterrein.

De film, gemaakt door zeven verschillende Zuid-Amerikaanse, Europese en Aziatische regisseurs zoals Benicio del Toro, Julio Médem en Gaspar Noé, is een mozaïekvertelling over een uiteenlopende groep mensen gedurende zeven dagen in de Cubaanse hoofdstad. Een mooie, zomerse en ontroerende film. Lees de recensie op pagina 46!

De voorvertoning van 7 Days in Havana wordt gepresenteerd in samen- werking met A-film en Havana Club. DJ Mark the Machine spint fijne zomerse plaatjes, geheel in lijn met het thema. De avond is al volgereserveerd, maar de film die vanaf 19 juli in de bioscoop. Cocktails zelf mee naar binnen smokkelen.

127

Deel vier van de verjaardagstiendaagse belooft something for your mind. Want DJB is meer dan muziek, zo weet je. Een expositie mag dus niet ontbreken bij de festiviteiten. Op dinsdag 3 juli brengt DJBroadcast in samenwerking met HUB de expo Vroeger, toen augmented reality nog een kijkdoos was, met werk van onder meer Mr. Tit, Jay Sunsmith, The Things We Are, 310k, Dennis de Groot en Alexander Koning.

Het concept is even simpel als spannend. Middels een kijkdoos wordt het publiek meegenomen in de creatieve geest van de kunstenaars, een intiem kijkje in hun belevingswereld. Werk van de kunstenaars vind je ook verderop in dit jubileumnummer, zie pagina’s 50 t/m 55.

De expositie in de Westerliefde wordt muzikaal omlijst door dj/redacteur Eelco Couvreur en Stolichnaya zorgt voor cocktails. Komt dat zien in de Westerliefde, en meld je aan voor gratis entreekaartjes op djbroadcast.nl/10.

128

Op woensdag 4 juli laten we ons met DJB Testlab van onze nerdy kant zien. Lekker een avondje bomen over de beste gear en software voor dj’s en producers met onder meer bijdragen van Pioneer en SAE Institue.

Wie erbij wil zijn moet snel handelen, want er zijn maar vijftig plekken voor deze exclusieve workshops.

Pioneer laat zien welke mogelijkheden Rekordbox biedt en presenteert de RMX-1000. SAE Institute zorgt op zijn beurt dat je precies weet hoe Native Instruments Traktor Scratch en Maschine voor een kolkende dansvloer kunnen zorgen. Ook doet SAE uit de doeken hoe je creatieve uitspattingen door middel van mixing en mastering op elk soundsystem het beste tot hun recht komen. DJB Testlab is nu al volgereserveerd!

Fans en fijnproevers van elektronische muziek hebben 6 en 7 juli staan al maanden omcirkeld staan in hun agenda. Dan vindt op het Westergasterrein in Amsterdam namelijk voor de tweede keer het PITCH Festival plaats, met optredens van o.a. The Weeknd, The Gaslamp Killer, James Holden, Jessie Ware, I-f, Konono N째1, Gomes, Le Le, Cinnaman, James Blake en Azari & III. DJBroadcast.fm biedt uitkomst voor de thuisblijvers: zowel op de vrijdag als de zaterdag zenden we tussen 15 en 2 uur uit vanaf het festivalterrein. We prikken zo veel mogelijk door naar de verschillende podia, brengen exclusieve sets vanuit de radiostudio, interviewen de hoofdrolspelers en nog veel meer.

Met hoofdredacteur Job de Wit en zijn team achter de mic beleef je het festival alsof je er zelf bij bent. Check djbroadcast.fm voor de stream als het festival begint.

130

132

essential album tekst review Job de Wit tekst interview eelco couvreur beeld rechts sebastian Mlynarski

PURITY RING SHRINES 4AD

Als Megan James en Corin Roddick brave popliedjes zouden maken, was de naam Purity Ring een niet te missen signaal geweest dat we hier te maken hadden met een paar seksloze conservatievelingen die blijmoedig de eeuwige kuisheid bezongen. In plaats daarvan duikt de zangeres voor haar teksten in een onrustige, veelal abstracte gevoelwereld en creëert haar muzikale partner er allesbehalve puristische synthpop bij, met abstracte stem-effecten en onwaarschijnlijke hiphopbeats.

Waar de nummers van Purity Ring over gaan is niet zo gemakkelijk te zeggen. Megan James ontleent haar songteksten uit haar dagboeken, die ze schijnbaar al jaren fanatiek volpent en waar duidelijk geen rechttoe-rechtaan verhandelingen of verhaaltjes in staan opgetekent. Dat de titels van de tracks in meerderheid niet bestaande woorden zijn, geeft al aan dat al te gemakzuchtige interpretaties weinig zoden aan de dijk zetten. James heeft een dromerige, om niet te zeggen naïeve zangstem, zonder dat ze als een poppetje klinkt. Haar liedjes voelen zich thuis in Roddicks tracks als een vogel in de wind en de combinatie is vaak ontzettend catchy. Meerdere nummers klinken vanaf de eerste keer dat je ze hoort al volkomen vertrouwd, terwijl de sound toch niet alledaags is.

De twee maken nog maar zo’n anderhalf jaar samen muziek, en voor James is het haar eerste band. Hij woont in

Montréal, de grote stad, en zij zo’n duizend kilometer verderop in Halifax, op het schiereiland Nova Scotia. Tracks gaan per mail heen en weer. Dat ze wat losmaken, is wel duidelijk. Een kleine twee maanden voor de release van Shrines verkocht Purity Ring al de Amsterdamse Vondelkerk uit, waar ze op een staande ovatie werden getracteerd door het hippe volk. Het zou best wel eens kunnen dat ze hun darlings binnen niet al te lange tijd aan een groter publiek kwijtraken. Nummers als ‘Fineshrine’, ‘Belispeak’ en ‘Obedear’ kunnen zo in hoge rotatie.

De drummachinebeats klinken elke fan van Dirty Southhiphop bekend in de oren, de 808-snares vleien zich willoos in Roddicks optimistische, melodieuze composities.

Hij chopt & screwt James vocalen regelmatig midden in een liedje voor een wezenloze sfeer waarin lichaam en geest elk hun eigen avontuur beleven voordat ze precies op tijd weer bij elkaar komen en de song op bevredigende wijze zijn voortgang vindt. In ‘Grandloves’ draagt de producer iets van rapzang bij, dat hoeft misschien nou ook weer niet, maar dat hij graag voor rappers wil produceren blijft hopelijk geen onvervulde ambitie. Voor je het weet kan Clams Casino wel inpakken.

Shrines is een album met meeslepende nummers waar je je eigen draai aan mag geven, met songs die multi-interpretabel genoeg zijn om ze helemaal van jezelf te maken en tegelijk zo geraffineerd zijn uitgewerkt dat je niet de enige gaat zijn die er blijmoedig in verdwaald raakt.

133

Het jonge Canadese synthpopduo Purity Ring oogstte het afgelopen jaar op zo’n beetje ieder hip muziekblog laaiend enthousiaste kritieken. Megan James en Corin Roddick nemen stokje over van The Knife, was kort gezegd communis opinio. Dat voert wellicht wat ver, maar dat ze talent hebben, was wel duidelijk tijdens een concert in de Amsterdamse Vondelkerk. Lang leve de aanslaggevoelige lampenkappen.

vergleken met Burial en The Knife. Over druk gesproken.

James: ‘Het is natuurlijk een compliment, waar we ergens ook trots op zijn. De artiesten die je noemt zijn een voorbeeld voor ons. Alleen merken we nu hoe lastig het is om van zo’n stempel af te komen.’

Roddick: ‘We kunnen er wel om lachen, hoor. Met The Knife vergeleken worden is niet het slechtste wat je kan overkomen.’

DJB: Hoe moeilijk is het om een volledige tour te doen als je als groep amper een jaar bestaat?

Roddick: ‘Er was zeker sprake van een bepaalde druk.

Nadat we hadden besloten te gaan optreden, hadden we een maand om een complete liveshow in elkaar te zetten.

Eigenlijk hadden we op dat moment nog geen idee welke kant het op zou gaan. Sterker nog, we wisten helemaal niet hoe dat moest, optreden.’

DJB: Corin, ik las in een interview dat je bijna nooit tevreden bent over je eigen producties.

Roddick: ‘Ik ben inderdaad nogal perfectionistisch en altijd op zoek naar een bepaald gevoel. Ik noem ’t het yes!gevoel. Soms ben ik dagen met een track bezig, om het daarna tijdje weg te leggen. Als ik het dan weer luister en ik heb niet meteen dat gevoel, gooi ik het direct weg. Het lijkt alsof we in korte tijd heel veel hebben geproduceerd, maar in werkelijkheid is er nogal wat tijd overheen gegaan.’

DJB: Hoe zijn jullie er achter gekomen?

Roddick: ‘We hadden wel veel ideeën voor de visuele presentatie. Het gebruik van licht is essentieel in onze show, dat was de basis. Van daaruit zijn we verder gaan bouwen. Gelukkig vielen de puzzelstukken op een heel natuurlijke manier op hun plek. Als wij in de studio zitten om muziek te maken, zijn we niet bezig met hoe het tijdens een optreden gaat overkomen.

Het zijn voor ons twee totaal verschillende werelden.’

DJB: Terwijl jullie nog bezig waren om jullie performance te ontwikkelen, werden tracks als ‘Ungirthed’ en ‘Belispeak’ opgepikt door een toonaangevend muziekblog die jullie

DJB: Tijdens het optreden slaan jullie met drumstokken op lampenkappen, om op die manier zowel licht als geluid te manipuleren. Ik ben er nog steeds niet uit of het show was, of dat jullie echt een zelfgebouwd instrument bespelen.

Roddick: ‘Dat laatste. Die lampenkappen zijn aanslaggevoelige drumpads, die ter plekke en met behulp van verschillende synthesizers aan bepaalde elementen uit onze nummers kunnen worden gekoppeld. In feite is het een grote xylofoon waarmee we melodieën kunnen spelen.’ purityringsongs.com

134

cd reviews Gek eigenlijk. Sinds zijn verhuizing van Groningen naar Berlijn zijn de platen die Niels Luinenburg maakt mínder techno gaan klinken. Terwijl je toch anders zou verwachten als je bovenop de technovulkaan woont en Adam Beyer, DVS1 en Lucy tot je fans mag rekenen.

Maar de jonge Nederlandse producer fuckt wel vaker met verwachtingspatronen.

DELTA FUNKTIONEN TRACES DELSIN

Ook als dj. Dan draait Luinenburg ineens een set vol disco en Chicago op een technofeest. Gewoon om te plagen, en omdat zijn smaak nu eenmaal breed is. Wat dat betreft is Traces de som der delen. Op zijn debuutalbum als Delta Funktionen legt de nuchtere noorderling zijn wortels bloot. Die gaan van melodieuze italodisco tot meedogenloze testosterontechno en van jaren-tachtig-electro tot tranentrekkende Detroit-vintage. Altijd duiken er ergens wel mooie strings op. Of een fragment uit een obscure film.

‘Something is happening to your body right now’, klinkt het onheilspellend in ‘Onkalo’. Dit is techno met kreukels, gemaakt met motorolie onder de nagels. Geen klinisch softwaregefröbel zonder ziel. Dit is een volwassen technoalbum dat stiekem veelvuldig vreemdgaat.

RENÉ PASSET

***** ‘Open de snackbar.’ Op het vierde album van Shed staat gewoon een heuse mama ap’ap. Sowieso is het materiaal op The Killer wat vrijer en frivoler dan het eerdere werk van René Pawlowitz. Misschien heeft het wat te maken met het feit dat de Duitser vorig jaar tekende bij 50Weapons, het label van Modeselektor.

SHED THE KILLER 50WEAPONS

*****

Al sloeg Shed op zijn vorige album The Traveller (2010) ook al de avontuurlijke paden in. Hij experimenteerde destijds met Black Dog-achtige breakbeats en sinistere abstractie.

Die duistere ondertoon is gebleven. Een goed voorbeeld daarvan is ‘I Come at Night’, waarvan zoveel dreiging uitgaat dat je huisdieren piepend op de vlucht slaan. Het nummer is bovendien voorzien van een basdrum die alleen maar uit de Berghain kan komen. Ook ‘Day After’ is geen lichte kost.

Alsof Modeselektor een oud nummer van Cabaret Voltaire heeft geremixt. Tegenwicht komt er van relatief lichte intermezzo’s als ‘Gas Up’, het in meters reverb gedrenkte ‘You Got the Look’ en single ‘The Praetorian’. The Killer is gemaakt voor grote soundsystems. Niet voor niets opent het album met een audiotest. ‘If you do not here this (...) or that (...) you will not feel it.’ Alles draait om de dynamiek. Om het verschil tussen hard en zacht, tussen licht en donker, tussen dreiging en toenadering. Kortom: contrast. Het maakt The Killer tot een intrigerend een verdomd spannend album dat met geen mogelijkheid meer te bestempelen is als techno, maar nog wel het DNA in zich draagt.

RENÉ PASSET

135

cd reviews De band wint al een decennium fans, de afgelopen jaren ook steeds meer onder hiphop- en dancepubliek.

Na een optreden bij de tv-show van Jimmy Fallon werd Dirty Projectors omarmd door The Roots, en dit voorjaar zong bandlid Amber Coffman op de nieuwe single van Major Lazer. Luisterend naar Swing Lo Magellan zou je bijna zeggen dat ze die nieuwe vriendschappen in hun muziek hebben verwerkt.

DIRTY PROJECTORS SWING LO MAGELLAN DOMINO

*****

Opener ‘Offspring Are Blank’ leunt op een zware, lome Dirty South-beat. Ook single ‘Gun Has No Trigger’ heeft een hiphopritme. Andere nummers lijken meer geïnspireerd door de subtiele bass-muziek van James Blake en geestverwanten. De hort-en-stootbeat in ‘About to Die’ lijkt gemaakt door op van alles te trommelen: plastic, bamboe, noem maar op. Swing Lo Magellan is evenwel geen enorme koerswijziging. Het blijft tegendraadse, ingenieuze artpop die draait om de combinatie van mannelijke leadzang + vrouwelijke samenzang. De band is nu alleen funky’er en minder serieus. In ‘Unto Caesar’ hoor je op de achtergrond gelach en iemand die vraagt ‘when should we come in with the harmonies?’ Niet alles is even geslaagd. ‘Maybe That Was it’ is wel erg losjes gemaakt, met zeurderige zang, rondklotsende bekkens en slordig gitaarspel, afsluiter ‘Irresponsible Tune’ is relatief onopvallende, bijna saaie folk.

Niettemin: mooi album.

JACCO HUPKENS

Ergens in een kluis in Los Angeles ligt een oude script uit 1986, voor een film die nooit is gemaakt, een vehikel van een grote studio voor de toenmalige Brat Pack. Het is een tragische vertelling over verveelde rijkeluistieners, geschreven door Bret Easton Ellis en gedokterd door Joe Eszterhas.

TWIN SHADOW CONFESS 4AD

*****

Molly Ringwald valt voor de gevaarlijke outsider, gespeeld door Kiefer Sutherland. Andrew McCarthy, gesteund door zijn kleine bende van b-acteurs, probeert haar te redden uit een wereld van ondergrondse glamour, zichtbaar drugsgebruik en gesuggereerd sadomasochisme. Bijna iedereen draagt zwart en de muziek is echt te gek. Twins Shadow gaat op het door frontman Gabriel Lewis zelf geproduceerde Confess schaamteloos voor de volle verkleedpartij. Van Bruce Springsteen en Don Henley en dan gewoon door naar Berlin en Prince. Het ligt er allemaal zo dik bovenop dat alleen de knipoog ontbreekt. De hooks, puur goud, zijn geleend op de meest waarheidsgetrouwe manier. Je valt er als een blok voor want opnieuw blijven alleen de liedjes nog over. De songwriter Gabriel Lewis pakt helemaal in.

Het verleden wordt opnieuw uitgevonden waar je bijstaat.

Alleen is het beeld deze keer in nog breder beeld.

ARIËN RASMIJN

136

cd reviews Drie jaar na het debuutalbum Warm Heart of Africa en het het uiteenvallen van producersduo Radioclit keert The Very Best terug als duo. Zanger Esau Mwamwaya en Johan Hugo hebben weinig reden om de beproefde formule van vrolijke colareclamemuziek niet opnieuw verder uit te buiten, en dus krijg je precies wat je verwacht van The Very Best; muziek dat doet vermoeden dat iedereen wel happy moet zijn daar in het voorheen donkere continent.

THE VERY BEST MTMTMK MOSHI MOSHI

Want tekstueel lopen ze er op water en lucht en dansen ze de rumba. Mwamwaya is onderhoudend en heeft een stem waar Akon best jaloers op mag zijn. Productioneel is de muziek op MTMTMK leuk uitgevoerde pop, gegoten in zouk, kuduro, moombahton (zie prijsnummer ‘Yoshua Alikuti’) en platte, Bruno Mars-achtige tracks. De verrassing moet komen van een opvallend fluitgeluidje, een apart gierende synth of de volop psychedelische sfeer in ‘Bantu’, een van de vele tracks met features, dit keer van Baaba Maal en Amadou & Mariam. Maar de vrolijke Lion Kingkoren zijn nooit ver weg en daar waar het plat kan, zoals in ‘We OK’ met K’naan, is het niets minder dan een postkaartje met een dikke smile onder de hete zon en met de groetjes uit dolgelukkig Afrika.

ARIËN RASMIJN

***** Het Engelse dj-duo Idjut Boys behoort tot de eerste generatie house-heads, en maakte in 1993 al zijn eerste 12-inch. Echt doorgebroken zijn ze nooit, maar deephouse- en discofans kennen hun staat van dienst en dat vinden ze waarschijnlijk wel prima zo. Cellar Doors is hun eerste echte album, een plaat die het meer van sfeer moet hebben dan van stuwende beats of meeslepende melodieën.

IDJUT BOYS CELLAR DOORS SMALLTOWN SUPERSOUND

*****

Zowel Dan Tyler als Conrad McDonnell zijn inmiddels de veertig gepasseerd en Cellar Doors reflecteert de laten we zeggen wat rustiger gemoedstoestand die je op zo’n leeftijd mag verwachten. Geen hysterisch gedoe, maar knap gearrangeerde, veelal instrumentale, nogal Balearische popmuziek met gevoel voor traditie, te weten wat disco, een snufje dub, rock en reggae. ‘One For Kenny’ is eigenlijk het enige beetje dansbare nummer en het beste compliment dat je Idjut Boys waarschijnlijk kunt geven is opmerken dat het doet denken aan de ’80s-disco van Sly & Robbie op de Bahama’s. Anders dan de vergelijkbare albums van muzikale geestverwanten Lindstrøm & Prins Thomas klinkt Cellar Doors vaak wel nogal klinisch, waardoor de muziek nooit echt meeslepend wordt. Lekker voor op een bootje of in de hangmat, maar meer niet.

JOB DE WIT

137

cd reviews Onder de naam Quiet Village brachten Matt Edwards en Joel Martin drie jaar geleden een wonderlijk album uit vol exotische softpop en esotherische boogie. Er verscheen tussen 2006 en 2008 ook een aantal flink zweverige remixen van hun hand, die ze op Too High to Move tot een ontzagwekkend relaxed geheel mixen.

En dat doen ze weer onder de naam Maxxi & Zeus, die ze in 2010 voor het laatst gebruiken om een paar geestverruimende discoplaten te maken. Een beetje verwarrend allemaal, en dan zal ik er maar niet over beginnen dat Maxxi/Edwards ook de man is achter de invloedrijke houseproducties van Radio Slave. Too High to Move is dus een mixalbum met alleen maar Quiet Village-remixen. Dat verklaart waarom alles zo goed samen past. Zelden gingen tracks zo naadloos en vanzelfsprekend in elkaar over. Voor je het weet ben je na een minuut of 25 beland bij track vier, alsof je met je opblaasbootje ongemerkt gevaarlijk ver van het strand bent afgedreven. De originele versies (van o.a.

François K en Mark E) verdampen in een bijna 80-minuten durende trip die je brein aangenaam uitwist.

MAXXI & ZEUS TOO HIGH TO MOVE: THE QUIET VILLAGE REMIXES PYRAMIDS OF MARS

JOB DE WIT

***** Het Engelse Strut doet sinds 2000 (met een onderbreking van 2004 tot 2008) zijn best om obscure muziek van velerlei soort te documenteren, zonder zich te beperken tot bepaalde genres. Van broeierige Nigeriaanse afrobeat (denk Tony Allen), tot aan aalgladde New Yorkse disco (Larry Levan) is de discografie met kennis en kunde opgebouwd. Bovendien krijg je bij iedere release de nodige context in de vorm van uitgebreide linernotes, die het verhaal van het muzikale landschap van die tijd vertellen.

RICHARD SEN PRESENTS THIS AIN’T CHICAGO STRUT

*****

Dat geldt ook voor This Ain’t Chicago: The Underground Sound of UK House & Acid 1987-1991, samengesteld door dj en producer Richard Sen (Bronx Dogs, Padded Cell).

Helaas wint het verhaal het van de muziek, die nogal gedateerd klinkt. Dat gevaar ligt natuurlijk op de loer wanneer je underground-classics uit de jaren tachtig afstoft. Is het niet aannemelijk dat de tijdloze pareltjes uit deze periode inmiddels wel boven water zijn komen drijven? Ondanks schaarse hoogtepunten als ‘Mentality’ van Jailbreak, ‘Where’s Your Love Gone?’ van Julie Stapleton en ‘Technological’ van Bizarre Inc, steken de meeste tracks bleekjes af tegen de klasse van bijvoorbeeld Virgo Four, Larry Heard of Farley Jackmaster Funk. Inderdaad, dit is zeker niet Chicago.

EELCO COUVREUR

139

inspiratie TEKST JOB DE WIT BEELD LAILA COHEN

Kleine jongens worden groot. Van Lil’ Vic tot Lil’ Vic Crezée tot gewoon Vic Crezée is deze dj uitgegroeid tot één van de smaakmakers van het Amsterdamse nachtleven. Hiphop zit nauw in zijn DNA verweven, maar kekke sixtiespop en geile Chicago-house passen evengoed in zijn repertoire.

DJ EDZON B-BOY CONNECTIONS EIGEN BEHEER 1998-2000

Vic Crezée: ‘Vóór het internet was vrijwel de enige bron van wat wel en niet cool is al gauw degene waar je het meest tegenop keek. Toen mijn grote broer mij een cassettebandje gaf van Snoop Doggs DoggyStyle, was ik verkocht aan hiphop. In die tijd was het gebruikelijk je aan te sluiten bij een bepaalde groep. Alto’s, gabbers, skaters, hiphoppers etc. leefden allemaal met een zelfde tunnelvisie. Dat gold ook voor mij. Al mijn zakgeld ging op aan cd’s van o.a. Wu-Tang en Biggie. Tot ik bij platenspeciaalzaak Fat Beats in contact kwam met DJ Edzon. Hij liet mij op 11-jarige leeftijd een

shout-out inspreken voor zijn mixtape. Ik had geen flauw idee wat hij daarmee bedoelde, tot hij me enkele weken later het bandje overhandigde. Naar mijn idee was Edzon een rasechte hiphopper, dus ik verwachtte een hiphoptape. Toen ik de tape opzette, ging er een nieuwe wereld voor mij open. Tears For Fears, Sybil, Prince, 2 Live Crew en Flaming Ember. Deze tape en de tapes die erop volgden zijn voor mij tot de dag van vandaag een inspiratiebron om verschillende muziekstijlen in mijn sets te verwerken.’ viccrezee.com

141

hot label TEKST EELCO COUVREUR

And the Hippos Were Boiled in Their Tanks is een roman van Beat Generation-schrijvers Jack Kerouac en William S. Burroughs. Ruim voordat beiden eeuwige roem vergaarden met klassiekers als On the Road (1957) en Naked Lunch (1959), schreven ze samen een detective.

Een sterk staaltje beeldspraak dus van Barron Machat en Travis Woolsey, de twee oprichters van het in Los Angeles gevestigde platenlabel Hippos In Tanks.

De status van hun inspirators zullen ze waarschijnlijk niet bereiken, maar baanbrekend is de muziek van Hippos In Tanks zeker. Vorig jaar al kregen ze van de toonaangevende Engelse website Fact het stempel Label van het Jaar, en zoals dat vaak gaat, lijkt een jaar later ook ons land klaar

voor de experimenteerdrift uit Amerika.

De scouts van Hippos In Tanks zijn van het niveau Arsenal, met een prima neus voor al wat jong, onbekend en goed is.

Autre Ne Veut scoorde met gelaagde synthpop, terwijl de creativiteit kwam van het duo Dean Blunt en Inga Copeland alias Hype Williams, die er met hun indrukwekkende verzameling scheve, elektronische beats voor zorgden dat de aandacht even was afgeleid van de Brainfeeders en Stones Throws van deze wereld.

Ook de catchy mix van electropop en r&b van d’Eon bleef niet onopgemerkt, terwijl op de flanken talenten als Physical Therapy en Nguzunguzu op het punt van doorbreken staan. Hippos In Tanks, onderweg naar eeuwige roem. hipposintanks.net

143

Testlab TEKST Hans Verhaag

Numark 4TRAK Je hebt usb-controllers en je hebt ruimteschepen.

En je hebt ruimteschepen die tevens dienstdoen als USB-controller. Dat Numark alles uit de kast haalt voor de opvolger van zijn vlaggenschip is begrijpelijk, er wordt op het gebied van dj-controllers in een moordend tempo en met bij tijd en wijle ongelooflijk veel creativiteit geconcurreerd. Gezien de staat van dienst van de vorige Numark, de NS6, kan je je op voorhand afvragen in hoeverre er aan een winnend team gesleuteld moet worden.

Toch hebben de Amerikanen ruimte en reden gevonden om hun topmodel te upgraden. De aluminium behuizing, die de controller een high-endgevoel geeft, wekt die indruk al zodra de nieuwe 4TRAK uit de doos komt. Er was geen reden om ontevreden te zijn over de eigenschappen van de NS6, verre van, en gelukkig blijft die kwaliteit overeind – met een ferme kers op de taart.

De controls die bij de NS6 al dik in oder waren voorzien nog steeds in hands-on bediening voor vier decks binnen Traktor (Pro), een vierkanaals mixer, secties voor loop-, effect- en sample-doeleinden, nogal precieze jog-dials en

een doorontwikkelde versie van het strip-searchpad dat zoeken binnen een track erg gemakkelijk maakt. Daarnaast is deze top-Numark nog steeds uitgerust met een ingebouwde 24-bit audio-interface die voorziet in tot vier aansluitingen voor externe apparaten zoals draaitafels of cd-spelers. De interface werkt net als de mixer ook standalone, waardoor je de 4TRAK ook kunt gebruiken als je laptop er de brui aan geeft.

Wat de 4TRAK onderscheidt van de vertrouwde NS6 is het extra paneel voor controle over de effecten waarin Traktor niet onverdienstelijk voorziet. Deze, geheel volgens retrofiele modenukken vormgegeven sectie voorziet in extra draaiknoppen voor twee danwel vier effectsecties en houdt daarbij ook nog ruimte over voor vier filterknoppen.

Numark heeft zijn topmodel zo nog completer gemaakt.

Voor het draaien met de software van Native Instruments, oftewel Traktor, inmiddels de standaard voor laptop- dj’en, is de 4TRAK de compleetste controller die je kunt vinden en bovendien een lust voor het oog. Daar mag best diep voor in de buidel worden getast. numark.com

145

Testlab TEKST Hans Verhaag

Native Instruments Kontrol F1 en Remix Decks Het is in de mode om creatieve elementen te kunnen toevoegen aan het dj’en. Betekende dat in eerste instantie eenvoudige secties met knoppen voor loop- en effect-functies op je alles-in-één USB-controller, inmiddels kom je niet meer voor de dag zonder dedicated controller voor deze inmiddels volwaardige functies.

Om aan deze ontwikkeling serieus gestalte te geven komt Native Instruments in navolging van de allrounders S2 en S4 en de effect- en loop-controller Kontrol X1 met de Kontrol F1.

Een groot deel van de ontwikkelingen op dit gebied vindt plaats in de software. Native brengt Traktor, de standaard voor laptop- dj’en, naar een nieuw level met een doorontwikkelde samplefunctie die ze Remix Decks hebben gedoopt.

Die naam dekt de lading wel zo’n beetje: in plaats van samplefuncties toe te passen op de digitale decks van de djsoftware, heeft het samplen binnen Traktor Pro 2.5 zijn eigen decks (maximaal vier) toegewezen gekregen. Middels deze decks heb je in feite continu 64 samples tot je beschikking waarop je tal van bewerkings- of loop-mogelijkheden én de niet te onderschatten effecten van Traktor zelf kunt loslaten.

Omdat je continu tot vier samples tegelijk kunt triggeren,

voeg je gemakkelijk extra saus aan je mix toe, en kan je daadwerkelijk tracks live remixen.

DJ’s die Traktor een beetje kennen kunnen zich voorstellen dat dit op papier een oneindig aantal mogelijkheden oplevert. De Kontrol F1 is de enige voor de hand liggende uitbreiding op een dj-setup waarmee je dit geweld in de hand houdt. In de praktijk beketent dat: zestien pads (geleend van de Maschine?) waarmee je samples triggert of bewerkingen uitvoert, vier faders waarmee je Traktors sampledivisie tot een geheel mixt, en vier rotary’s waarmee je bijvoorbeeld eenvoudige effect- of filterveranderingen doorvoert. Dat alles werkt in de standaardinstelling al heel snel en intuitief, maar Traktor-adepten weten dat je alles geheel naar eigen wens kunt ‘mappen’.

Zoals je mag verwachten heeft Native alles fysiek geheel in lijn met de X1 en S-controllers uitgevoerd. De materiaalkeuze (licht en stevig!) laat weinig aardse wensen over, de indeling is overzichtelijk en de kwaliteit van de bedieningselementen kun je A noemen. Al met al is het een sterke uitbreiding op het toch al niet beroerde aanbod waarmee Native Instruments binnen Traktor voorziet. native-instruments.com

147

Testlab TEKST Hans Verhaag

Pioneer RMX-1000 Eerder dit jaar op de Musikmesse in Frankfurt viel op dat het publiek zich bijkans verdrong om bij de Pioneerstand een revelatie op dj-gebied te aanschouwen, het ‘remix-station’ RMX-1000. dat is een omschrijving die zeker bij producers even de wenkbrauwen doet fronsen. Een goede remix vergt immers een creatieve aanpak die eigenlijk niet in een doosje te vangen valt.

Toch blijkt de RMX-1000 als dj-effectprocessor wel degelijk sterk gereedschap voor het verbouwen van tracks, zeker binnen een live-context. Het remix-station, dat zich bij voorkeur tussen je draaitafels of cd-j’s en je mixer danwel op je master bevindt, is in feite een samenvoeging van drie mega-praktische toepassingen.

In de eerste plaats is dat Isolate FX, die niet alleen (zoals de naam doet vermoeden) als driebands equalizer annex filter functioneert, maar ook voorziet in een gate en verwante effecten. De processor werkt door de eenvoud van driebands erg plezierig en klinkt dik, ook al heeft ie niet de analoge warmte die je – wellicht enigszins analoog-gedeformeerd – van een isolator verwacht. Zeker de ritmische effecten, die je al spelende met de cut/add- en trans/rollfunctie bereikt, zijn erg de moeite waard.

Verder is de RMX-1000 uitgerust met een minidrumcomputer c.q. sampler die, hoewel standaard (niet heel indrukwekkend) gevuld, via sd-kaart van je eigen samples kan worden voorzien. Met de vier pads en de x-pad voeg je zo gemakkelijk beats toe aan je mix, of in feite tal van sequences.

Het venijn zit hem tenslotte in de staart: de build-up/breakdown-effectprocessor is gevuld met effecten waarmee je

al naar gelang de gewenste intensiteit en intonatie naar een break, fill of mix toewerkt. Een soort duizend-in-één handjes-in-de-luchtprocessor waar zeker de wat populistischer dj in blij van wordt. Bij nadere bestudering blijkt dat, zeker als je wat subtieler te werk, je met de reverbs en delays ook echt bijzondere en mooie effecten kunt bereiken.

Verder is de RMX-1000 vooral een apparaat dat uitblinkt in slimmigheden en handigheden. Wat dat betreft is hij duidelijk schatplichtig aan de rijke geschiedenis van Pioneers CDJ’s. Zo is er goed nagedacht over het einde van de build-up-effecten. Als je de controle kwijtraakt kunnen die gemakkelijk ontaarden in sonische chaos. Daarvoor is een handige vinyl-brake/echo/backspinschakelaar bedacht waarmee je kinderlijk eenvoudig, maar ook erg netjes een einde maakt aan die allesverzengende creatieve apotheose waarin je verzeild was geraakt.

Daarnaast is ook aan meer vanzelfsprekende trucs gedacht: de nieuwe bpm-teller is voorzien van een tik-knop, je kunt de quantizer van de remixer uitschakelen voor totale mayhem, en kiezen welke signalen (input/drumcomputer) door de effecten gaan en welke niet.

Remix Box voorziet uiteindelijk in wat je niet wist te vinden. Dit is de software waarmee je middels USB tal van voorkeuren kunt aanpassen, zoals de schaalverdeling en intensiteit van de controls. Het pakket is voorzien van een VST/AU-plug-in die de processing softwarematig nog even nabootst voor gebruik binnen je DAW, en waarvoor de RMX-1000 als controller dient. pioneerelectronics.com

149

in de studio met...

TEKST Eelco Couvreur Beeld tim pen

Soulsearchin ‘Vaak zegt een artiest tegen ons: hier heb je het, doe er maar iets leuks mee.’ Maak kennis met Kurdish Mayfield, DJ Chief, Lino Brown en Mr. Benjamin, samen Soulsearchin. Hiphoppers van beroep en bewezen succesvol producenten van ontelbare acts in veel meer dan alleen dat genre.

v.l.n.r. Chief, Benjamin, Kurdish en Lino

150 in de studio met soulsearchin

Je moet er vaak eerst grondig naar zoeken in de credits, maar dat is blijkbaar het lot van hiphop-producers. De naam Soulsearchin staat met kleine letters geschreven in de liner- notes van o.a. Extince, U-Niq, Lange Frans, Winne, Appa, SLBMG, Sef en Gers Pardoel. Het viertal beperkt zich overigens niet tot hiphop. Ze werken ook voor grote merken als Samsung en Jägermeister, schreven de titeltrack voor de film De Heineken Ontvoering en de complete soundtrack van de korte film Linkerbaan, gebaseerd op het leven van rapper RB Djan. ‘Sowieso proberen we niet in hokjes te denken,’ zegt Chief. ‘Onze muziek is de laatste jaren ook steeds elektronischer geworden en we dwingen onszelf om mee te gaan met de nieuwste ontwikkelingen op muzikaal gebied. Een nieuwe genre als moombahcore bijvoorbeeld vinden we dope. We houden het graag zo divers mogelijk en willen een beetje weg uit dat hiphophokje waar mensen ons proberen in te stoppen. Soulsearchin is ook r&b, rock en edm.’

BEATBATTLES Ergens in Amsterdam-West worden we welkom geheten in een leegstaande basisschool die dienstdoet als huis annex studio. Een tweede studio, die ‘wat sjieker is ingericht’ bevindt zich in de binnenstad. Hier in West staat de speeltuin, waar onderling in rap tempo de laatste beats worden gedeeld. De nietsvermoedende voorbijganger heeft geen idee van de bedrijvigheid die achter de witplastieken lamellen plaatsvindt, maar vandaag zijn we te gast in een van de meest productieve studio’s van de hoofdstad. Chief is permanente bewoner van het veel te grote pand, hij slaapt in een voormalig klaslokaal naast de Soulsearchin-studio en de uitgewoonde gymzaal. ‘Als we zin hebben, kunnen we apenkooien.’

En of we vooral niet de exacte locatie bekend willen maken, foto’s nemen van de buitenkant van de school is uit den boze.

‘Ik heb al een keer inbrekers gehad,’ vertelt Chief. ‘Weg harde schijf met een shitload aan materiaal, en weg MPC3000. Ik was één van de weinigen in Nederland die er een flashkaartlezer aan had hangen, dus mocht je die tegenkomen op Marktplaats... We hebben maatregelen genomen hoor.’

Chief en Kurdish Mayfield ontmoetten elkaar lang geleden op een hiphopforum bij zogenaamde beatbattles. ‘Producers plaatsen hun tracks online, rappers kozen vervolgens hun favoriet en gebruikten die beats dan om een song mee te maken,’ legt Kurdish uit. ‘De dingen Chief maakte vond ik altijd dope, en vice versa. Op een dag stuurde ik de .xmfile (FastTracker-bestand) van een beat, waarna hij er verschillende lagen aan toevoegde. Toen ik de track van hem terugkreeg, was het voor mij duidelijk dat we dit we vaker moesten doen.’

En zo geschiedde. Chief en Kurdish gingen een gezonde competitie met elkaar aan, wat resulteerde in een harde schijf vol beats, en tracks voor Lange Frans en Ali B. ‘Als producers, maar ook op sociaal gebied hadden we vrijwel direct een klik. We zijn in korte tijd naar elkaar toegegroeid, en het was dus even schrikken voor Chief toen ik hem op een dag dronken opbelde om hem mee te delen dat Soul-

searchin vanaf nu uit drie mensen bestond.’

Chief, lachend: ‘Je vertrouwt me toch, vroeg hij met dubbele tong. Ja natuurlijk, antwoordde ik. Ik was sceptisch, maar ja, wat wil je als iemand je dronken opbelt om te zeggen dat wat je het liefst doet mede in handen komt van iemand die je nog nooit hebt ontmoet? Dat duurde niet lang, hoor. De volgende dag hoorde ik twee beats van Lino en was ik meteen verkocht.’

Lino en Kurdish kennen elkaar van de middelbare school.

‘We probeerden elkaar altijd af te troeven. Dan liet ie me wat horen, en dan dacht ik fuck, dit klinkt echt heel goed.

Zodra hij dan de deur uitliep ging ik aan de slag. We hebben ons op die manier altijd aan elkaar opgetrokken.’

Korte schetsen zijn gelabeld met termen als euforisch, clubtrack, ingetogen, ballad DE DIJK Lino Brown was de aanvulling waar het producersduo naar op zoek was. Kurdish: ‘Chief is onze researcher, altijd bezig met de laatste ontwikkelingen op het gebied van software en apparatuur. Lino is muzikant pur sang en kan drummen als de beste, maar speelt net zo makkelijk keys. Hij komt uit een muzikale familie. Zijn vader is Nico Arzbach, de gitarist van De Dijk, en dat merk je aan alles. Ik ben de man van de details en bouw nog altijd met plezier beats. Ik kan uren lang met één hi-hat bezig zijn, ik ben best wel een mierenneuker wat dat betreft. Verder noemen ze me ook wel de Kofi Annan van Soulsearchin, want vergis je niet, we hebben met egootjes te maken hier. De regel ‘hang je ego aan de kapstok als je de studio binnenkomt’ is hier heilig, maar artiesten nemen ‘m weleens stiekem mee.’

Op de hoek van de bank zit Mr. Benjamin weggedoken onder een iets te grote zwarte pet in stilte mee te luisteren.

Hij is de protégé van het collectief. ‘Die jongen heeft veel talent, heeft zichzelf bijvoorbeeld piano leren spelen, en mag vooralsnog over onze schouders meekijken en heel veel schetsen en opzetjes maken die wij dan samen met hem uitbouwen. Zijn tijd gaat zeker komen. Net als wij vroeger leermeesters hadden, hopen we dat nu voor hem te zijn.’

Wie waren de voorbeelden van Soulsearchin? Kurdish: ‘Het verandert in de loop der jaren en voor ons allevier is het anders, maar voor mij begon het met DJ Premier en RZA. Later Dr. Dre, Timbaland. Het werd steeds elektronischer. Tegenwoordig kijk ik qua producties op naar Kanye West en DJ Khalil. Dan ga je als een kleine jongen kijken: welke apparatuur gebruiken die gasten? dat is de reden dat deze Yamaha Motif-Rack XS hier staat. Het is zowel een workstation als een synthmodule in één, gebruikt in heel veel tracks van veel grote namen uit Amerika. Er zitten

151 titel

Chief (l) en Kurdish

152 in de studio met soulsearchin

hele herkenbare en kwalitatief goede geluiden in. Het is aan ons producers om iets creatiefs met die geluiden te doen.’

SET-UP KEER VIER De manier waarop de vier producers samenwerken is opvallend. Allemaal bedienen zich in hun eigen huis van exact dezelfde set-up. Via Dropbox worden de bestanden met elkaar gedeeld, zodat er een hulplijn kan worden ingezet wanneer de inspiratie stokt.

‘De opzetjes worden vaak ook met z’n tweeën gemaakt,’ zegt Kurdish. ‘Wij geloven dat de muziek al in de lucht hangt en alleen hoeft te worden opgevangen. Als dat gebeurt, is produceren makkelijk. Je zit dan in een soort flow.

Zodra je aan het forceren bent, moet je het wegleggen en doorsturen. Pingpongen noemen we dat. We hebben wel eens discussies omdat één van ons urenlang aan een vioolsectie heeft gezeten die de ander zonder pardon weggooit. Maar we doen altijd wat het beste is voor de track.

Uiteindelijk maken we sowieso altijd samen de tracks af.’

De Soulsearchin-account zit tjokvol mappen, de basis van de hele Soulsearchin-discografie. Avond na avond zitten ze beats te bouwen of liedjes af te maken. Korte schetsen, gelabeld met termen als euforisch, clubtrack, ingetogen, ballad enzovoort. Soms niet meer dan acht maten, gearchiveerd tot het moment daar is om ze boven water halen.

Kurdish: ‘Ik zal je laten horen hoe een schets klinkt, en wat

het eindproduct is geworden. Dit komt op een e.p. die we hebben geproduceerd in opdracht van Free Pants. Hier, luister. De schets is volledig opgebouwd uit samples.’

Door de KRK V4-monitorspeakers klinkt een soulstem over losjes geprogrammeerde drumsamples, een simpele modulatie, niet meer dan dat. ‘Dit laten we een tijd zo lopen, gewoon in een loop. Het komt rechtstreeks uit één van die sfeermappen waar we het eerder over hebben gehad. Dat sturen we dan naar onze opdrachtgever met de boodschap: dit is de basis, zijn jullie op zoek naar een dergelijke sfeer?

Als zij akkoord gaan, gaan wij de studio in. Vanaf dan kunnen we los. Vaak kiezen we er voor om er sessiemuzikanten bij te halen, waarmee we de instrumentale stukken interessanter kunnen maken. Het moet blijven boeien. En dan wordt het uiteindelijk dit.’ Van een bouwsteen is geen sprake meer, door de speakers klinken dezelfde samples maar nu voorzien van een extra laag of tien. Piano, extra percussie, delays. Het nummer heeft een kop en een staart.

Opvallend is de keuze voor FruityLoops als Digital Audio Workstation (DAW). De software van het Belgische ImageLine is vooral geliefd bij beginnende producers, die voor het echte werk vaak later de overstap maken naar een professioneler DAW. ‘Het is maar net wat je er zelf als producer uithaalt,’ vindt Chief. ‘Er zijn producers die Grammy’s hebben gewonnen met tracks die ze in Fruity hebben gemaakt.

154 in de studio met soulsearchin

Afrojack bijvoorbeeld, respect voor die man. Workflow is belangrijk, maar inderdaad, als we echt moeten afmixen pakken we Pro Tools erbij. De geluidskwaliteit van dat programma is vele malen beter.’

‘Vroeger werkten we met ModPlug,’ vult Kurdish aan. ‘Op een gegeven moment ben je zo gewend aan dat geluid en hoor je het als dingen met FruityLoops zijn gemaakt.

Je hoort het verschil in geluidskwaliteit, datzelfde geldt nu voor dingen die in Pro Tools zijn afgemixt of in Cubase zijn gemaakt. Dat klinkt echt beter, simpelweg omdat je een hogere opnamekwaliteit van 64 bit tot je beschikking hebt.’

Maar ook al denken ze er sterk aan om de overstap te maken, FruityLoops voelt toch een beetje als die allereerste serieuze liefde die je niet zomaar aan de kant schuift.

‘Fruity man,’ verzucht Chief. ‘Als je een ingeving krijgt is er geen ander programma waarmee je je creativiteit zo snel kan vormgeven.’

VERTWIJFELDE BLIK Telefoon voor Chief. Aan de andere kant van de lijn zit een opdrachtgever die duidelijk andere ideeën heeft over een track die hij in opdracht heeft laten maken. Aan het gezicht van Chief te zien, wordt het een moeilijk gesprek. En dus zijn we live getuige van de nadelen aan in produceren in opdracht. Een vertwijfelde blik naar Kurdish. ‘Dus je wil het omdraaien? Het uptempo gedeelte aan het begin van de track, en dan gas terugnemen? Oké. Ja. Nee. Nou ja.

Goed, we gaan er naar kijken.’

‘Ganie werken,’ zegt hij Chief zodra hij de verbinding verbreekt. ‘Ganie werken, nee,’ vindt ook Kurdish. ‘En toch gaan we proberen om het te laten werken,’ zegt Chief bijna verontschuldigend. ‘Dat is de middenweg die wij als producers moeten zoeken. Zelf zijn we het er over eens dat bepaalde elementen in een track van essentieel belang zijn, maar in dit geval doen we puur iets in opdracht, en dan wil je dat je klant tevreden is.’

Lino: ‘Deze track begint met een tempo van 108 beats per minute, om met 140 te eindigen. Het is een track voor in de club, dus met een duidelijke climax. Dan wil je dat de snelheid omhoog gaat, toch? Dus het lijkt mij niet zo handig om het juist andersom te doen. Maar soms werkt het ook andersom, hoor. Ik bedoel, voor hetzelfde geld pakt het heel goed uit.’

Communicatie is essentieel als gaat om produceren voor anderen. Dankzij een indrukwekkende staat van dienst geniet Soulsearchin vooral in de hiphop scene het nodige vertrouwen, maar een producer anno 2012 moet volgens Chief meer zijn dan alleen een beatbouwer. ‘Je kan beats maken, zoals wij doen, maar je gaat je pas echt onderscheiden op het moment dat je op heel veel andere vlakken een meerwaarde voor een artiest kan zijn. Dan heb ik het over coaching, het overbrengen van je visie, je ervaring delen, zorgen dat het een liedje wordt. Dat is een leerproces, maar inmiddels denk ik wel dat Soulsearchin het complete verhaal kan bieden.’ soulsearchin.nl