6 minute read
OFF THE RECORD “Ik ontdekte
Vijftien jaar lang ziet Lina haar vader avonden en weekends verdwijnen uit het ouderlijke huis, omdat hij zogezegd geheim agent is, ten dienste van mysterieuze ‘Belgen’. In werkelijkheid gaat het om een dekmantel voor een goed georganiseerd dubbel liefdesleven. Aangezien haar moeder doof en blind blijft, gaat Lina zelf op onderzoek uit…
Tekst Laure Marchand
OFF THE RECORD
OP DE BEGRAFENIS VAN MIJN VADER DIE
NET GEEN 80 GEWORDEN IS, zat de kerk stampvol. Sommige mensen kwamen helemaal uit het buitenland om afscheid te nemen. Zelfs uit Amerika. Ik herkende zakenpartners, die ik dertig jaar lang niet meer had gezien. Ze zagen er ongemakkelijk uit. Een vrouw had achthonderd kilometer gereden en beweerde dat ze zonder hem nooit dezelfde carrière zou hebben gehad. Anderen hadden het huilend over de ‘uitzonderlijke man’ die hij was. Mijn neef riep lachend uit: ‘Zelfs op zijn begrafenis slaagt je pa erin om the buzz of the day te zijn, een echte goeroe!’ Er waren nochtans maar een vijftigtal handtekeningen in het rouwregister. We wisten niet wie al die mensen waren. Mijn vader had kanten waar we geen idee van hadden. En ik had nochtans één van die facetten achterhaald. Want vijftien jaar lang bracht mijn vader geen enkele nacht thuis door, ook niet in het weekend, zelfs niet met kerst. Hij vertelde mijn moeder dat hij een geheim agent was, drager van een groot staatsgeheim, en dat de Europese Commissie betaalde voor zijn bescherming! Elke avond deden ‘de Belgen’ – zo sprak hij over de organisatie – hun agenten aan boord van een vliegtuig stappen in de luchtbasis Kleine-Brogel om ze over te brengen naar een geheime plek waar ze veilig konden slapen. Soms gebeurde dat met een helikopter. Vijftien jaar aan een stuk kwam hij mijn moeder elke namiddag begroeten. Heel attent bleef hij twee of drie uur bij haar, om dan weg te glippen: ‘Het is de laatste vlucht, ik heb geen keuze, begrijp je!’. Ik hoorde mama wel klagen, maar het dagelijkse leven met hem was helemaal niet zo fijn, terwijl ze het zalig vond om op hem te wachten.
DRIE JAAR GELEDEN KREEG IK HET IDEE
OM EEN GPS TRACKER in zijn wagen te plaatsen. Ik wilde weten waar hij elke avond naartoe ging. Hij reed onveranderlijk naar hetzelfde adres, op een kwartiertje van ons appartement. Met de tracker kon je ook de geluiden in de auto horen. Zo was ik rechtstreeks getuige van een discussie met een zekere Martine! ‘Schatje’ hier, ‘liefje’ daar, en tweemaal onderbroken door een oproep van mijn moeder: ‘Ja, schat?’ Hij laveerde moeiteloos van de ene naar de andere, terwijl hij onderweg was naar een derde vrouw, Véronique. De goedgelovigheid van mijn moeder lijkt verbijsterend, maar mijn vader kon het ongelooflijk goed uitleggen,
iedereen geloofde hem. Zoals hij ooit een neef had toevertrouwd: ‘Hoe grover de leugen, des te makkelijker hij wordt geslikt’. En bij mijn moeder ging het erin als zoete koek. Zijn techniek stond helemaal op punt, de details van het verhaal klopten. Zijn weekends in Bretagne en zelfs de lockdown in Baskenland, ze zijn allemaal echt gebeurd. De plaatsen waar hij naartoe ging met Véronique verkocht hij gewoon als ‘schuilplaatsen’. Hij sprak zelfs over haar, als ‘de assistente die overal voor zorgt’. Ja, dat kan je wel zeggen, dat ze àlles deed! Kasjmieren truien, bijpassende sokken, Brussel betaalde alles. Zelfs zijn nieuw gebit bekostigden ze. Op een dag hoorde ik mama zeggen: ‘Ongelooflijk, die Belgen zijn er zelfs in geslaagd hem die lelijke witte onderbroeken uit het hoofd te praten. Straf. Boxers zijn veel beter!’ Mijn pa, die nergens in geloofde, was plots overtuigd door homeopathie, at geen vis meer omwille van de kwikvergiftiging, hij begon zelfs te vasten. En mama bleef maar ontkennen: ‘Ik ben blij dat hij zo goed voor zichzelf zorgt’. En zelfs: ‘De mensen denken zeker dat hij een maîtresse heeft, maar ik weet wel beter.’ Vorige herfst belde mijn moeder: vader was weer thuis. ‘De Belgen’ hadden hem aan de deur gezet. Mama fulmineerde: ‘Ze hadden hem minstens een opzegperiode kunnen geven, al was het maar 48 uur! Hij heeft hier overal spullen neergezet, allerlei papieren, vuilniszakken vol met kleren. Ik moet alles in de was doen. Nu begrijp ik de vrouwen wier man terugkwam na de oorlog.’ Zijn piano’s, de schilderijen, de voorwerpen die hij in veilingzalen had gekocht… Alles werd naar de echtelijke woning teruggestuurd. Ik denk dat hij tot het einde heeft gehoopt dat Véronique terug zou komen, want hij bleef zichzelf verzorgen.
MIJN VADER WAS EEN CHARISMATISCHE
MAN, die aan een heel prestigieuze universiteit in het buitenland had gestudeerd. Hij kon iedereen voor zich winnen. Uiteraard was hij al zo toen ik nog kind was. Hij was ongelofelijk grappig. Ik herinner me oudejaarsavond bij mijn oma, hij dronk champagne uit haar schoen. Iedereen in een deuk natuurlijk. Of als we gingen skiën: het duurde geen twee minuten of hij verdween buiten de pistes, en wij moesten volgen. Hij had constant een publiek nodig. Toen zijn gezin die rol beu was, heeft hij een ander gekozen. Wanneer ik mijn verhaal vertel, leggen vrienden vaak de link met de zaak Jean-Claude Romand (een man die zich achttien jaar lang voordeed als arts, en vrouw en kinderen vermoordde toen de leugen aan het licht kwam, nvdr). Maar Romand spendeerde zijn dagen op een parking in zijn wagen. Achter het personage dat hij had verzonnen zat niets en niemand, enkel leegte. Dat was niet het geval bij mijn vader. Sommige naasten waren op de hoogte. Hij had zijn bestaan in stukken gesneden om verschillende levens tegelijk te leiden, tegen drieduizend per uur. Ten koste van alles genieten, anderen gebruiken om zelf alles uit het leven te halen. Zoals hij met mijn moeder heeft gedaan, en met zijn kinderen. Een tijdje geleden liet hij een IRM-scan afnemen. Bleek dat een oude bloeding een deeltje van zijn frontale hersenen had beschadigd. Waar kwam dit vandaan?! Mijn vader opperde een fietsongeval, als kind. Wie weet. Misschien had dit een invloed op zijn gedrag?! Wie weet.
WAT IK VOOR HEM VOEL, BLIJFT HEEL DUB-
BEL. Ik ben nog steeds boos. Wat hij ons heeft aangedaan is degoutant. Ik ben lang in therapie geweest, en nog voor zijn dood ging ik al door een rouwproces over de vader-dochterrelatie die we nooit hebben gehad. Ik zag in dat dit ook het geval was met mijn eigen man. Ik heb lang gedacht dat ik hem verkeerd aanpakte. Maar ik begrijp nu dat het twee narcisten zijn, die niet kunnen liefhebben. Ik ben bij mijn man weggegaan. Een maand voor de dood van mijn vader maakte ik grapjes over ‘de Belgen’, langs mijn neus weg. Hij was erg aangedaan door de relatiebreuk. Hij had wel door dat ik wist hoe het zat, maar we hebben er nooit over gepraat. Ik ben nog boos, maar ik kan ook toegeven dat hij veel warmte kon geven. Hij kon uren aandachtig luisteren, en vond altijd een oplossing als iemand in de shit zat. Hij was dol op de rol van redder op het witte paard, dat kan je je inbeelden. Ik weet ook dat ik sommige karaktertrekjes van hem heb. Ik ben een rommelkont, maar ik kom altijd op mijn pootjes terecht. Mijn collega’s rekenen altijd op mij als er met de directie moet onderhandeld worden: ‘Lina, jij durft alles, en je komt er altijd mee weg!’ Ik ben inderdaad van weinig bang. Mama daarentegen vindt de namiddagen eentonig zonder hem. Vorige week zei ze me dat ik voorzichtig moest zijn aan de telefoon… Want we werden misschien nog steeds afgeluisterd!”
P. 112 MODE
JUWELEN Schittering op een witte kerst DE BASIS Tien basics verrassend gestyled
STYLE
P. 136 BEAUTY
MAKE-UP Glitter op je gezicht GETEST Kan een spa je leven redden?
P. 150 LIFESTYLE
HOTELS Met waargebeurde verhalen om van te smullen CULINAIR Een atypisch feestmenu
