108
SUBSTANCE
REPORTAGE
Vijftien jaar lang ziet Lina haar vader avonden en weekends verdwijnen uit het ouderlijke huis, omdat hij zogezegd geheim agent is, ten dienste van mysterieuze ‘Belgen’. In werkelijkheid gaat het om een dekmantel voor een goed georganiseerd dubbel liefdesleven. Aangezien haar moeder doof en blind blijft, gaat Lina zelf op onderzoek uit… Tekst Laure Marchand
OFF THE RECORD
“IK ONTDEKTE WAAROM MIJN VADER ZICH VOORDEED ALS EEN SPION”
huilend over de ‘uitzonderlijke man’ die hij was. Mijn neef riep lachend uit: ‘Zelfs op zijn begrafenis slaagt je pa erin om the buzz of the day te zijn, een echte goeroe!’ Er waren nochtans maar een vijftigtal handtekeningen in het rouwregister. We wisten niet wie al die mensen waren. Mijn vader had kanten waar we geen idee van hadden. En ik had nochtans één van die facetten achterhaald. Want vijftien jaar lang bracht mijn vader geen enkele nacht thuis door, ook niet in het weekend, zelfs niet met kerst. Hij vertelde mijn moeder dat hij een geheim agent was, drager van een groot staatsgeheim, en dat de Europese Commissie betaalde voor zijn bescherming! Elke avond deden ‘de Belgen’ – zo sprak hij over de organisatie – hun agenten aan boord van een vliegtuig stappen in de luchtbasis Kleine-Brogel om ze over te brengen naar een geheime plek waar ze veilig konden slapen. Soms gebeurde dat met een helikopter. Vijftien jaar aan een stuk kwam hij mijn moeder elke namiddag begroeten. Heel attent bleef hij twee of drie uur bij haar, om dan weg te glippen: ‘Het is de laatste vlucht, ik heb geen keuze, begrijp je!’. Ik hoorde mama wel klagen, maar het dagelijkse leven met hem was helemaal niet zo fijn, terwijl ze het zalig vond om op hem te wachten. DRIE JAAR GELEDEN KREEG IK HET IDEE
OP DE BEGRAFENIS VAN MIJN VADER DIE
NET GEEN 80 GEWORDEN IS, zat de kerk stampvol. Sommige mensen kwamen helemaal uit het buitenland om afscheid te nemen. Zelfs uit Amerika. Ik herkende zakenpartners, die ik dertig jaar lang niet meer had gezien. Z e z agen er ongemakkelijk uit . Een vrouw had achthonderd kilometer gereden en beweerde dat ze zonder hem nooit dezelfde carrière zou hebben gehad. Anderen hadden het
OM EEN GPS TRACKER in zijn wagen te plaatsen. Ik wilde weten waar hij elke avond naartoe ging. Hij reed onveranderlijk naar hetzelfde adres, op een kwartiertje van ons appartement. Met de tracker kon je ook de geluiden in de auto horen. Zo was ik rechtstreeks getuige van een discussie met een zekere Martine! ‘Schatje’ hier, ‘liefje’ daar, en tweemaal onderbroken door een oproep van mijn moeder: ‘Ja, schat?’ Hij laveerde moeiteloos van de ene naar de andere, terwijl hij onderweg was naar een derde vrouw, Véronique. De goedgelovigheid van mijn moeder lijkt verbijsterend, maar mijn vader kon het ongelooflijk goed uitleggen,
