12 minute read
Olivia Borlée over topsport, seksisme en Unrun, het nieuwe 42|54
middelgrote fabrikanten die zich inzetten voor milieuvriendelijke productiemethoden. Denk maar aan recyclebare materialen, schone energie en eerlijk werk. Daarnaast nodigt Redress Design Award in Hongkong – ‘s werelds grootste wedstrijd voor duurzaam modeontwerp – aspirant-ontwerpers uit om mee te dingen naar 10 000 dollar aan ontwikkelingsfinanciering. Een belangrijk onderdeel van de wedstrijd dit jaar is opkomende ontwerpers te leren hoe ze circulariteit in mode en design kunnen verankeren. Bij circulariteit worden kledingstukken opnieuw in omloop gebracht zolang ze hun maximale waarde behouden. Wanneer ze niet langer bruikbaar zijn, worden ze vervolgens veilig terug naar de biosfeer gebracht. Volgens een Science Hub Report van de EU uit 2018 zit meer dan 80% van de milieuimpact van een product al in de ontwerpfase. Daarom gaat de jury dit jaar op zoek naar de beste ontwerpen, met materialen en processen die weinig afval produceren, een lage impact hebben, lang meegaan en recycleerbaar zijn. Op het zuidelijk halfrond organiseert West-Australië dit jaar opnieuw ‘s werelds langste en grootste Sustainable Fashion Art Shows & Exhibitions. Het evenement brengt hulde aan het artistieke talent en de verbeeldingskracht van duurzame designers en benadrukt het engagement van de Australische modewereld. Tijdens de Australian Fashion Laureate Awards van vorig jaar ging de prijs voor Sustainable Innovation naar Bassike voor hun gebruik van duurzame materialen, transparantie en sociale impact. Anna Plunket en Luke Sales van Romance Was Born werden uitgeroepen tot Designer Of The Year. Zij maken hun kleding met de hand en gebruiken hierbij gevonden stoffen, overschotten en afgedankte kledingstukken.
In Stockholm gaat Rave Review dan weer op zoek naar vernieuwende manieren om woningtextiel om te toveren tot must-have modeartikelen. Ontwerpsters en oprichtsters Livia Schück en Josephine Bergqvist weten alles van de uitdaging om creatieve grenzen te verleggen en tegelijk trouw te blijven aan hun ecologische waarden. “Werken rond upcycling is erg bevredigend omdat het coole ideeën oplevert,” leggen ze uit. “Maar het is zeker ook een uitdaging om deze ideeën op grote schaal toe te passen. We worstelen vooral met de inkoop van materialen. We moeten bijvoorbeeld een enorme hoeveelheid dekens vinden en ze moeten ook nog eens de perfecte maat, kleur en kwaliteit hebben.” Bergqvist gelooft dat er meer nodig is dan duurzaamheid om een product aantrekkelijk te maken. “Sommige mensen hechten daar natuurlijk veel belang aan, maar velen zien het eerder als een groot pluspunt en willen vooral iets kopen wat ze cool vinden. Schück voegt eraan toe: “Veel van onze producten zijn uniek, omdat ze geüpcycled zijn uit woningtextiel. We zijn er ook van overtuigd dat er klanten zijn die het unieke karakter van de stukken waarderen.”
Het zijn niet zozeer quota’s of bangmakerij, maar het unieke karakter, de pure creativiteit en het vakmanschap van het design dat mensen aantrekt. Dat is wat de mode naar een schonere, milieuvriendelijkere en meer circulaire toekomst zal stuwen. De VN definieert duurzaamheid als “een ontwikkeling die aansluit op de behoeften van het heden zonder het vermogen van toekomstige generaties om in hun eigen behoeften te voorzien in gevaar te brengen”. Het is duidelijk dat er nog een lange weg af te leggen is. Maar de nieuwe grensverleggende stoffen, de verhuur van outfits en geüpcyclede gordijnen op de catwalk geven wel aan dat de sterke innovatiegolf die de sector momenteel in haar ban houdt, niet meer te stoppen is.
Rave Review
PLUSPUNT EN WILLEN VOORAL IETS KOPEN
WAT ZE COOL VINDEN”JOSEPHINE BERGQVIST
ZEG NEE TEGEN BONT: ELLE EFFENT HET PAD
Sinds de oprichting in 1945 is ELLE altijd al een voorloper geweest. Het zal dan ook niemand verbazen dat ELLE een van de eerste modebladen was dat zijn wereldwijde ecologische en ethische impact onder de loep nam. Ondanks de zeer uiteenlopende culturen over de hele wereld hebben alle 45 edities van ELLE (van Frankrijk tot China en van Rusland tot Australië) redactionele inhoud en advertenties gebannen die dierenbont promoten, of zullen ze dit tegen januari 2023 doen. Het bontvrije charter van ELLE betekent dat wij achter onze waarden staan om samen duurzaamheid te bevorderen en dierenmishandeling een halt toe te roepen.
PERSDOC.
Tekst Céline Pécheux
Fotografie Justin Paquay
OLIVIA BORLÉE
KAMPIOENE OP DE MODEPISTE
Flashback naar 22 augustus 2008 in het Olympisch Stadion van Beijing. Het stadion zit overvol met toeschouwers voor de finale van de 4x100m estafette voor vrouwen. Na 42.54 seconden sprinten maken estafetteloopsters Olivia Borlée, Hanna Marien, Elodie Ouédraogo en Kim Gevaert geschiedenis voor de Belgische atletiek en halen een fantastische zilveren medaille, die acht jaar later in goud omgezet wordt na de diskwalificatie van het Russische team wegens doping. 2016 is dus het jaar van de ultieme zege voor Olivia, maar ook het moment waarop zij en haar teamgenote Elodie Ouédraogo hun carrière een andere richting geven en het lifestyle en sportswearmerk 42|54 lanceren, dat nu Unrun heet.
Z
Gouden meisje
Zes maanden, een baby en een pandemie later rent Olivia nog altijd ... om alle ballen in de lucht te houden, want ze heeft een razend druk, privé en met haar werk. Driemaal per week maakt ze tijd om enkele uren te sporten.“Daar haal ik de energie uit om de uitdagingen van het leven van alledag aan te kunnen,” legt ze uit. Ze is moeder van de kleine Olga (14 maanden) en pleit voor een gezondere, groenere levenswijze. De leggings en sportbeha die zo gemaakt zijn dat je ze evengoed in de stad als op het renparcous kunt dragen, maken daar deel van uit. Ze streeft naar een lifestyle met duurzame, plaatselijk vervaardigde kleding, waarin sport even onmisbaar en gewoon wordt als handgel gebruiken.“Sport is een van de beste manieren om stress weg te werken, je hoofd leeg te maken en het leven op een positieve manier te bekijken. De geboorte van mijn dochter heeft een enorme verandering in mij teweeggebracht. Net zoals zoveel vrouwen voelde ik een zware druk om alles perfect te doen, in mijn gezinsleven en in mijn werk. Er waren een paar moeilijke maanden waarin ik me echt verloren voelde. Dankzij de sport heb ik weer orde in mijn leven kunnen brengen, prioriteiten kunnen stellen en weer kunnen relativeren. Soms is het moederschap een grotere uitdaging dan atletiek op hoog niveau. (lacht) Ik heb een enorme bewondering voor vrouwen die overal goed in zijn.” We hadden gedacht dat de gouden medaille ergens duidelijk zichtbaar zou prijken, op een plank in de woonkamer, als een Oscar. Niets is minder waar. We moeten behoorlijk aandringen voor de 35-jarige sprintster hem uit een lade tevoorschijn haalt.“Ik ben supertrots op mijn olympische medaille, maar ik haal hem nooit uit zijn doosje! Die medaille staat voor 15 jaar doorzetten, intensieve training en weerstandsvermogen op alle niveaus,” vertrouwt ze ons toe. Al van een heel jonge leeftijd kwam Olivia Borlée in de sportwereld terecht. Ze is als het ware op de atletiekbaan geboren, want haar ouders leerden elkaar kennen op een oefenterrein. “Als klein meisje ging ik met mijn vader mee naar tennis- of basketbalwedstrijden, waar hij als trainer aanwezig was. Sport zit bij onze hele familie in het bloed. Nu ik zelf een kind heb, wil ik mijn liefde voor de sport ook overdragen op mijn dochter, zonder haar in de richting van de beroepsatletiek te duwen. Ik weet maar al te goed dat beroepssport veel geluk brengt, maar ook enorme opofferingen vraagt. ”We willen weten wat de mooiste momenten waren in haar carrière als atlete. Olivia antwoordt zonder nadenken: “Toen ik de vlag van het Belgische team mocht dragen tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen
je succes. In de wereld is dat ingewikkelder. Je keuzes worden voortdurend in vraag gesteld. In België is het niet altijd gemakkelijk om een eigen zaak te beginnen, maar ik hou van wat ik doe en ik ben goed omringd. Daarmee heb ik veel geluk.”
Unrun, of je grenzen verleggen
Omdat ze er genoeg van hadden om technisch perfecte maar weinig verrassende outfits te dragen tijdens wedstrijden, richtten Olivia Borlée en Elodie Ouédraogo in 2016 hun nichemerk voor bijzondere sportswear op. “We hadden beelden van tennisspeelsters uit de eighties met hun rock-‘n-roll outfits voor ogen ... De competitiekleding van nu is alleen op prestatie gericht. Terwijl het toch zo belangrijk is om er een beetje uit te springen. Kijk maar eens naar de startlijn bij de grote wedstrijden. Alle atleten proberen zich te onderscheiden door hun haar, make-up en nagels.” Je onderscheiden is belangrijk, maar je moet je ook goed in je kleding voelen, en die kleding moet milieubewust en duurzaam zijn. Voor 42|54 is dat van het begin af aan een must geweest. “We hebben ons in die wereld gestort. Twee kampioenes die een modemerk beginnen ... het was voor sommige mensen gewoon een gril van twee vrouwen die wilden meesurfen op de golf van hun olympisch succes. Ze hielden ons nauwlettend in de gaten. Dus moest het van in Rio, en natuurlijk toen ik goud haalde op de Olympische het begin af heel goed zijn. We mochten geen fouten maken.” Spelen in Beijing.” Ze voegt eraan toe: “Maar naast die schit- Om niet in clichés te vervallen, besloten Elodie en Olivia in het terende momenten zijn er ook hele moeilijke geweest, en ik heb begin om in de schaduw te blijven. “We dachten dat ze ons dan nogal wat blessures opgelopen. In 15 jaar atletiek op hoog niveau serieuzer zouden nemen. Ik weet eigenlijk niet waarom. Misschien heb ik zes lastige jaren gehad waarin ik echt moest vechten om omdat we vrouwen zijn ... In de voetbalwereld zijn de spelers vaak aan de top te blijven. Soms kreeg ik enorme klappen, zoals die vertegenwoordigers voor bepaalde merken en niemand vindt dat keer dat ik niet geselecteerd werd voor de Spelen in Londen en een cliché. Maar intussen beseffen we dat de mensen ons ook wilmijn broers wel ... Dat was moeilijk te verwerken; het is heel frus- len kennen, dat ze willen weten wie er achter ons merk zit. Tijdens trerend als je je jaren voorbereidt op een wedstrijd en de kans de lockdown kwamen we via de online verkoop in contact met dan toch aan je neus ziet voorbijgaan. Dan moet je veel nederig- de klanten. De cijfers van de webshop schoten omhoog en eerlijk heid en veerkracht kunnen opbrengen. Maar dat is misschien gezegd waren we daar niet op voorbereid. Als gevolg daarvan ook wel het belangrijkste dat de sport me geleerd heeft. ”Die hebben we het merk anders gepositioneerd, zodat het voor 100% mentale kracht helpt haar ook in haar dagelijks leven en bij haar aan onze waarden voldoet, maar ook meegaat met de tijdgeest.” ondernemerschap.“Er wordt vaak gezegd dat je tegen je zwakke Die herpositionering bracht ook een naamsverandering met zich kanten moet vechten om jezelf te verbeteren, maar dat klopt niet mee. “42|54 zijn onze ‘lucky numbers’(een verwijzing naar het voor mij. Om je doel te bereiken, moet je geloven in jezelf en je Belgische nationaal record op 4x100 meter, red.). Die zullen altijd capaciteiten, en dus inzetten op je sterke kanten. Je moet je con- deel uitmaken van onze geschiedenis als atleten, maar nu willen centreren op wat positief en goed is, dan word je een betere versie van jezelf.” Voor Olivia is de ondernemerswereld even uitdagend als die van de beroepsatletiek. “Als je in de atletiek als eerste de eindstreep bereikt, valt er niet te twisten over
DAT DE SPORT ME GELEERD HEEFT”
we een stapje verder gaan op een parcours dat nieuw voor ons is. ”Want Unrun is niet alleen een cool merk voor sportkleding, het wil ook een levensfilosofie zijn voor al dan niet sportieve vrouwen, waarin positivisme, doorzettingsvermogen en zusterschap de sleutelwoorden zijn. “Ik ben nog altijd razend trots als ik vrouwen op straat zie lopen in Unrun. Dan heb ik altijd zin om op zo iemand af te stappen en vragen te stellen. Voor ons is het belangrijk onze klanten te leren kennen. Het is fijn om verschillende lichaamstypes in onze kleding te zien, en die ook in onze campagnes te tonen, we willen luisteren naar de behoeften en de verwachtingen van de klanten. We willen dat ze zich mooi voelen, dat ze geloven in zichzelf en dat ze zin krijgen om hun grenzen te verleggen.”
Topsport en seksisme
“Mijn vader was mijn coach, dus ik was altijd erg beschermd. Later werd ik me ervan bewust dat seksisme en de ongelijkheid tussen man en vrouw heel vaak voorkomt in de sport, net als in andere milieus. Toen ik de pil begon te nemen, liep ik een hele tijd lang veel blessures op. Het duurde maanden voor ik het verband zag tussen de pil en mijn spierproblemen. Ik moest studies over het onderwerp lezen voor ik begreep wat me overkwam. Afgezien daarvan is de hormooncyclus van de vrouw een behoorlijke beproeving. In de topsport wordt dat niet erkend, want de mannen negeren het gewoon. Als je menstrueert, buikpijn hebt en je moe voelt, dan houdt niemand daar rekening mee. Als je een zware wedstrijd hebt op de eerste dag van je maandstonden en je voelt je niet in
topvorm, dan is het moeilijk om daarover te praten. Het is aan het veranderen omdat er steeds meer vrouwelijke coaches zijn, maar de beroepssport blijft een mannenwereld. Het heeft nog altijd iets macho’s, iets viriels. Je moet bedenken dat vrouwen 50 jaar geleden niet eens een marathon mochten lopen!” Op 19 april 1967 in Boston was Kathrine Switzer de eerste vrouw die aan de startlijn van een marathon durfde verschijnen met een rugnummer op haar shirt gespeld. “Oké, het is aan het veranderen, maar er zijn nog heel veel verschillen, en er is nog behoorlijk wat machtsmisbruik. Dat hebben we gezien tijdens de laatste Olympische Spelen waar een groot aantal atleten het woord durfden te nemen om te protesteren tegen het seksisme dat ze in het dagelijks leven ondervinden. En kijk maar eens naar de manier waarop de media verslag uitbrengen van vrouwensport in vergelijking met mannensport. Die worden heel anders behandeld. Maar niet alleen in de topsport moeten er dingen veranderen. Ik ben soms geschokt als ik zie hoe bepaalde scholen nog altijd andere lichamelijke opvoeding geven aan meisjes dan aan jongens. De meisjes op de evenwichtsbalk en de jongens in het doel … Vrouwen worden al van jongs af aan in de positie van de zwakkere geduwd, terwijl sport beschouwd wordt als een middel tot empowerment. Wat ik wél fijn vind, is dat je steeds meer gemengde teams ziet, waarin mannen en vrouwen samen estafette lopen. Ik denk dat dat uitstekend is om rekening te houden met de zwakheden en de krachten van elk teamlid. Ik heb mijn vrouw-zijn nooit als argument gebruikt, maar nu ik moeder ben, besef ik hoezeer vrouwen benadeeld worden en hoe we moeten vechten voor een verandering in de mentaliteit. Zowel in de sport als daarbuiten.” “SOMS IS HET MOEDERSCHAP EEN GROTERE
UITDAGING DAN ATLETIEK OP HOOG NIVEAU”
