5 minute read
Wonder Woman van de maand: Nadia Aimé
UNSPLASH / PHILIPP TRUBCHENKO
Sarah Guyot rekende uit dat haar koolstofvoetafdruk 21 ton CO2 per jaar bedroeg en verklaarde: “Als ik minder wil vervuilen, moet ik mijn sportcarrière opgeven.” Beetje extreem? Michael Ferrini: “In feite hebben sportmensen geen voorbeeldfunctie en dat wordt ook niet van hen gevraagd. Velen van hen voelen zich daar echt niet toe geroepen. Maar ze hebben wel een veel groter bereik dan de wetenschappers die ons telkens met de neus op de feiten drukken.”
Handleiding voor milieubewust sporten
Omdat amateursporters over het algemeen niet de wereld rondreizen of na elke wedstrijd van outfit veranderen (wat ecologisch ook niet in orde is in een wereld die minder wil verspillen), blijft de vraag hoe we zelf een steentje kunnen bijdragen. In de eerste plaats is de ene sport vervuilender dan de andere. Het meest schadelijk voor de planeet zijn autosport met zijn lucht- en geluidsvervuiling, skiën wegens de enorme hoeveelheden kunstsneeuw, en tennis en golf omdat er zoveel ballen verloren gaan. Paradoxaal genoeg lijkt openluchtsport de meeste schade aan te richten. Neem bijvoorbeeld golfen: er is gemiddeld 5000 m3 water nodig om een golfbaan te onderhouden, en daar komen dan nog meststoffen en pesticiden bij. Naar schatting verdwijnen er in de Verenigde Staten zo’n 300 miljoen golfballen in de natuur.
Hardlopen is dan weer de minste vervuilende sport omdat je er alleen twee benen voor nodig hebt. In haar ‘Le guide de la consommation durable’ geeft Emilie de Morteuil een aantal tips. Ze raadt aan om te gaan hardlopen in de natuur om de kooldioxide te vermijden die de auto’s uitstoten en die schadelijk is voor de longen (die vier tot vijf keer zo hard werken tijdens de inspanning). Het is ook beter ’s ochtends te gaan rennen dan ’s avonds, want het verkeer is dan minder druk. Een nieuwe trend is ‘plogging’, een combinatie van joggen en vuil oprapen. Al even ongewoon is magneetvissen, waarbij je verborgen ‘schatten’ opvist en tegelijkertijd het afval uit meren en rivieren haalt. Je kunt ook milieubewust zijn door te kiezen voor kleding in natuurlijke materialen als hennep, lyocell, wol en organisch katoen in plaats van synthetische vezels. Het merk Patagonia is daarbij een grote speler. In België zijn er merken als Pure by Luce en Spreen Athletics. Niet de auto nemen om te gaan sporten, zelf een drinkfles meenemen, niet zo snel nieuwe kleren kopen, het helpt allemaal. Een enkele sportschoen levert al 14 kg koolstofuitstoting op, en dat is evenveel als een 100 Watt lamp een hele week laten branden. In 2019 bracht Veja de eerste ecologische hardloopschoen uit, gemaakt van biologische en gerecycleerde materialen. En je kunt natuurlijk heel wat spullen huren: ski’s, een duikuitrusting, tennisracket, golfclubs ...
Met andere woorden: we hoeven echt niet op te houden met sporten en ons amuseren. Zoals Yann-Arthus Bertrand zou zeggen: “We hangen allemaal aan elkaar van incoherentie. We gaan allemaal wel eens in tegen levensprincipes waarin we toch heel diep geloven.” Het enige wat van belang is, is dat we alles doen om te kunnen leven in een wereld waar sport nog mogelijk is, en eindelijk de werkelijkheid onder ogen zien.
Elke maand geeft Barbara De Munnynck het woord aan een vrouw die zich inzet voor een betere wereld.
NADIA AIMÉ
leert vrouwen kansen grijpen via digitale skills
“Ik wil hoop geven aan mensen met financiële moeilijkheden. Mijn boodschap is: ‘Nu is niet voor altijd.’ Het komt erop aan te geloven dat je een beter leven waard bent en dat kunt bereiken. Op mijn 15de was ik een dakloos, zwart meisje zonder diploma en in de ogen van de maatschappij een hopeloos geval. Vandaag, 13 jaar later, werk ik als specialist cyberveiligheid bij Microsoft en kan ik mijn kleuterzoon en peuterdochter een stabiele, veilige thuis geven. Ik ben het levende bewijs je een degelijke job en financiële onafhankelijkheid kunt bereiken, ook al neemt je leven een valse start.
Ik ben geboren in Kenia en kwam als adoptiekind naar België. Na een gelukkige kindertijd kreeg ik het moeilijk. Ik stopte met school en leefde een jaar op straat. Als je eenmaal in de marge van de maatschappij belandt, raak je daar niet zo gemakkelijk weer uit. Ik doorliep een grillig traject via het OCMW, noodopvang, duaal leren: ik volgde een kookopleiding, dat leek me een mooi beroep voor iemand die weet wat honger is ... Uiteindelijk maakten twee factoren het verschil. Bepaalde mensen waren bereid me een kans te geven, ook al was ik niet de typische sollicitant. Ik blijf dankbaar voor de administratieve job die ik rond mijn 20ste kreeg aan de ULB. Daar ontdekte ik – haast per toeval – mijn passie en aanleg voor coderen. Ik schoolde mezelf bij via gratis online leerplatformen. Verbaasd merkte ik hoeveel deuren opengaan voor mensen met digitale skills.
Overtuigd dat ik mijn missie had gevonden, richtte ik ‘She Leads Digital’ op, een sociale onderneming die vrouwen en kwetsbare jongeren klaarstoomt voor de arbeidsmarkt via tech programma’s en opleidingen. Ik was idealistisch en ging voluit voor maatschappelijke verandering. We wilden de genderkloof in de IT-sector wegwerken, maar doneerden evengoed computers aan Afrikaanse organisaties. We organiseerden digikampen voor kinderen, maar ook cursussen om hun moeders te integreren. Met grote bedrijven werkten we rond diversiteit. Ik leefde in zesde versnelling en opeens legde corona de wereld stil. De eerste lockdown viel samen met mijn tweede zwangerschap en werd voor mij een moment van bezinning. Ik ben geen geboren ondernemer. ‘She Leads Digital’ overleefde de pandemie niet.
Nadat ik me een tijdlang in cyberveiligheid verdiepte, begon ik vorig jaar in mijn huidige functie bij Microsoft. Naast mijn corporate job probeer ik zoveel mogelijk positieve impact te hebben als consultant of rolmodel. Ik ben spreker voor TEDxFlanders en ambassadrice voor Plan International Belgium met een schoolproject in Benin als hoofddoel. Mijn stokpaardjes zijn al jaren dezelfde: ik geloof in de kracht van onderwijs en technologische vaardigheden en pleit voor een bedrijfsleven dat diverse werknemers een kans geeft. Alleen is mijn ambitie – na de realitycheck door corona – wat minder ongebreideld. Ik werk samen met organisaties als Femmes Fières en probeer elke dag om iemand een stapje dichter bij succes te brengen. Ik geloof dat er een rimpeleffect ontstaat wanneer ik één persoon help – zeker wanneer dat een vrouw met een gezin is. Ik doe wat ik kan, en morgen opnieuw.”
Nadia Aimé blogt op aimedigital.eu - Beluister haar verhaal op ted.com/talks/ nadia_aime_now_is_not_forever of bekijk haar pagina op planinternational.be
