Mode en Trends

Overhemd van het merk Stenströms in nonchalante linnen kwaliteit met geruite pantalon van Alberto.

Statement colours

Boho chic combinatie van het merk Fabienne Chapot. Zomerse wikkelrok met unieke bladprint. Top van zachte breikwaliteit met trendy pofmouw.

Modieuze maxi-jurk van het merk Ted Baker.

Daar word je toch blij van

‘Joie de vivre’ maxi-jurk van het merk Kocca. Door de luxe verweven lurexdraad straal je in de zomer zon! Mini-plissé jurk van het merk Liu Jo. De artistieke bloemenprint zorgt voor het ‘Italiaanse’ gevoel.

De “Candy-shop” trend

Wie wandelt verlaat voor even de bekende wereld, schuift zorgen en besognes opzij om het hoofd vrij te maken. Een nieuw perspectief, ontspannen, inspirerend. Een ideale toestand om een ander in alle openheid te ontmoeten en te leren kennen. Wandel je mee?

OP PAD MET CO VERDAAS, DIJKGRAAF VAN HET WATERSCHAP RIVIERENLAND Ik had nog nooit een dijkgraaf ontmoet, laat staan ermee gewandeld. Wat kon ik me daarbij voorstellen? Ik herinner me 1995, het hoge water, de evacuatie. In het Journaal zag je de dijkgraven rondlopen tussen gestapelde zandzakken om de dijkkruin te verhogen, met de blik turend in de verte. Zo niet Co Verdaas (55), een vriendelijke man met een optimistisch geluid in de stem, die me blijgezind ontvangt. Ja, hij wandelt graag, elke dag zelfs, zeker sinds hij en zijn vrouw in een verbouwde steenfabriek wonen aan de oever van de Waal. Ik zie dikke muren van klinkers, gemetseld om de warmte binnen te houden, ronde bogen, alles heel intiem. Er is een buurtschapje ontstaan van een tiental gezinnen. Eromheen ligt een wild landschap van rivierduinen en ooibossen, waar het water ruimte heeft om te bewegen in het natuurlijk ritme van de seizoenen.

Co Verdaas is dijkgraaf van een groot werkgebied met de rivieren Lek, Waal en Maas en dat loopt van het Rijk van Nijmegen in het oosten, tot en met de Biesbosch in het westen. Hun kantoor staat in Tiel. Hij was planoloog, creatief strateeg voor de gemeente Zwolle, Tweede-Kamerlid, korte tijd Staatsecretaris, gedeputeerde van de provincie Gelderland, manager, directeur, voorzitter, consultant, hoogleraar ‘Gebiedsontwikkeling’ aan TU Delft, maar uiteindelijk ontdekte hij ‘Ik ben bestuurder’ en solliciteerde als dijkgraaf, een functie die hij nu sinds drie jaar met plezier en enthousiasme vervult. “De dienstbaarheid van het beroep spreekt mij aan, want het gaat niet om mij, maar om het gemeenschappelijke, ikzelf blijf liever uit beeld. Dat is uiteindelijk hoe ik gevormd ben, waar ik vandaan kom, onderdeel zijn van een groter geheel.” Zijn werk als hoogleraar blijft hij voortzetten, dat is zelfs in zijn takenpakket opgenomen. “Daarmee maak ik als wetenschapper de brug met de praktijk” is zijn devies. Bescheidenheid, algemeen belang, verbinden, die woorden komen regelmatig terug in ons gesprek. “We wonen hier graag, het is een soort oerplek, omgeven met een stuwende dynamiek, altijd in beweging, soms bedreigend. Zelfs als het water rustig is weet je dat het kan veranderen. Dat spreekt me aan – als kind las ik Arthur van Schendel – en daar ligt voor mij de uitdaging. Bij het Waterschap is het werk gericht op de lange termijn, het gaat daarbij om schoon oppervlaktewater, voldoende berging en veilige dijken. Dat moet ook voor de toekomst gewaarborgd zijn en is niet iets vanzelfsprekends, zeker niet met het acute klimaatprobleem dat dient aangepakt. Daarom betrekken we ook de jeugd en hebben we een jeugddijkgraaf. Samen zullen we het moeten oplossen.”

Hij kent de beverplaatsen langs de rivier, weet waar de steenuil te zien is en wanneer de kiekendief elke dag overvliegt. Hij houdt ervan zijn vaste ronde te lopen, waar hij de dingen kent en weet wat hij onderweg zal tegenkomen, de dijk, de bomen, de dieren. Hij had de visarend al verwacht, zegt hij, kwestie van dagen nog, die is waarschijnlijk vertraagd door de kou. “Ik ga altijd op stap met de verrekijker, al heb ik verschillende vormen van wandelen, naar gelang het gemoed of de behoefte. Soms is dat om alleen te zijn, de elementen te ervaren – wind, regen, zon – soms om te bewegen na het vergaderen en het zoomen, soms om onderweg iemand te telefoneren, al ben ik me dan minder bewust van waar ik langsloop.”

Het Rivierenland, de dijken, de uiterwaarden, het is Nederlands patrimonium, waar mensen van ver weg letterlijk met verbazing naar komen kijken, en wanneer ze voor het eerst over een dijk wandelen en het omringende landschap zien liggen beseffen hoe romantisch dat beeld is, en hoe vernietigend de kracht van het water kan zijn. “Die balans, tussen schoonheid en veiligheid, daar moet het Waterschap over waken, dat mogen we nooit als iets vanzelfsprekends aanvaarden. Het moet blijven verwonderen en inspireren.”