τουρίστες, που «περνάνε από δω αλλά κανείς δεν μένει» και συμπληρώνει πως «πάλι καλά που υπάρχει το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης και το νέο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και σταματάει κανένας ξένος». Αφού αγοράσω ό,τι χρειάζομαι και ακούσω την τελευταία συμβουλή για το πού να παρκάρω σαν φτάσω («κάτω από τις κουκουναριές, κάνουν φοβερή σκιά»), κατευθύνομαι προς τον επίγειο Παράδεισο. Ο δρόμος είναι καλός. Κίνηση δεν έχει, είναι μια απλή καθημερινή ημέρα του καλοκαιριού, άλλωστε. Δεν ξεχνώ ότι ο τόπος βουλιάζει από κόσμο το Σαββατοκύριακο. Αφουγκράζομαι την αλλαγή σκηνικού. Μυρίζω σιγά σιγά τη μυρωδιά του πεύκου, που ανακατεύεται με την αλμύρα του Ιονίου. Ναι, πράγματι, είμαι πολύ κοντά. Απόδειξη ότι σχεδόν ακουμπώ τα «Μαύρα Βουνά», το πιο ψηλό σημείο της περιοχής, δύο δίδυμους λόφους 240 μέτρων στο ακροτελεύτιο κομμάτι της βορειοδυτικής Πελοποννήσου, το ακρωτήριο Άραξος. Εκεί κρύβεται ένας θησαυρός ιστορικής σημασίας, το τείχος των Δυμαίων, η μοναδική οχυρωμένη μυκηναϊκή ακρόπολη που έχει βρεθεί σε όλη τη δυτική Ελλάδα. Υφίσταται και χρησιμοποιείται πάνω από 3.000 χρόνια. Ναι, και χρησιμοποιείται. Μια βόλτα εκεί θα σε κάνει να πειστείς γι’ αυτό, βλέποντας τα πυροβολεία των Ιταλών, κατασκευασμένα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το όχι και τόσο μακρινό 1943. Η επίσκεψη αξίζει, όμως, για τη θέα, που κόβει την ανάσα. Μια μέρα με καθαρή ατμόσφαιρα, μπροστά σου απλώνεται με μεγαλοπρέπεια όλο το οικοσύστημα Στροφυλιάς-Κοτυχίου: Πίσω σου η λιμνοθάλασσα Πάπα (που πήρε το όνομά της επειδή τροφοδοτούσε με τσιπούρες εξαιρετικής γεύσης το Βατικανό την εποχή των Ενετών), η λιμνοθάλασσα Προκόπου, το δάσος της Στροφυλιάς (ή Στροφιλιάς), η παραλία της Καλογριάς, το έλος της Λάμιας, η λιμνοθάλασσα του Κοτυχίου, και το μάτι σου φτάνει μέχρι και το κάστρο της Κυλλήνης, το Χλεμούτσι. Μια παλέτα της φύσης με χρώματα της Ελλάδας. Το πράσινο και το καφέ του δάσους, το μπεζ της άμμου και το γαλάζιο του πελάγους. 60 | www.epathlo.gr
Η πανύψηλη χαλέπιος πεύκη.
Ο δρόμος γίνεται σαν τα χέλια που φιλοξενούνται στην περιοχή, εμφανίζονται οι «ομπρέλες». Όχι, δεν έφτασα ακόμη στη θάλασσα με τα πολλά beach bar, έτσι αποκαλούν –κι όχι τυχαία αλλά λόγω του σχήματός τους– τις κουκουναριές, που σε καλωσορίζουν και κατακλύζοντας την γη, φτάνουν μέχρι και τη θάλασσα. Εδώ, την Πρωτομαγιά έρχονται από την Αχαΐα και την Ηλεία να φτιάξουν άνθινα στεφάνια και να κάνουν πικ νικ πάνω σε καρό τραπεζομάντιλα, κάτω από τη πλουσιοπάροχη σκιά που προσφέρουν αυτοί οι πράσινοι γίγαντες. Στα δεξιά μου, βλέπω ένα εκκλησάκι να… επιπλέει. Εκεί που αρχίζω να αναρωτιέμαι για την υγεία ή την όρασή μου (ή και τα δύο), θυμάμαι. Είναι το εκκλησάκι της Παναγίας, στις άκρες της λιμνοθάλασσας Προκόπου, μέρος του φυσικού τοπίου πια με το λευκό του χρώμα, μαζί με τους ερωδιούς, τους κορμοράνους και τα άλλα υδρόβια πουλιά. Όλο το οικοσύστημα αποτελεί τόπο ανάπαυσης των αποδημητικών πουλιών στο μεγάλο ταξίδι τους από και προς την Αφρική και τα πιο ζεστά μέρη, κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Η παραλία της Καλογριάς, με τα 9 χιλιόμετρα μήκος της, έχει τρία οργανωμένα τμήματα με ομπρέλες, ξαπλώστρες, beach bar, αθλητικές δραστηριότητες όπως water sports ή γήπεδα beach soccer και beach volley. Διαλέγω να πάω στο βόρειο κομμάτι ή, όπως ταξιδεύεις με το αυτοκίνητο, τέρμα δεξιά. Όχι, η παραλία δεν διαφέρει εκεί από την υπόλοιπη αλλά θέλω να κάνω δύο πράγματα οπωσδήποτε. Το πρώτο είναι να περάσω πάνω από το γεφυράκι του ποταμού Λάρισσου. Το ποτάμι αυτό, που το όνομά του μας έρχεται από τους πρώτους κατοίκους, τους Πελασγούς, αποτελεί το φυσικό σύνορο Αχαΐας-Ηλείας και, σύμφωνα με τη μυθολογία, από εκεί ήπιε νερό ο Ηρακλής στο ταξίδι του για τους στάβλους του Αυγεία. Το ποτάμι χύνεται στη λίμνη Προκόπου και συνεχίζει την πορεία του για λίγα ακόμα μέτρα μέχρι το Ιόνιο πέλαγος. Για να το διαβώ, χρησιμοποιώ ένα όμορφο γεφυράκι του διπλανού ξενοδοχείου, που πρόσφατα ανακαινίστηκε. Εκεί συναντώ τον κ. Κώστα, έναν μεσήλικα με τα χαρακτηριστικά μπλε μάτια και το ηλιοκαμένο πρόσωπο των βουνίσιων, των ανθρώπων που κατέβηκαν πριν από κάμποσες δεκαετίες από τα χωριά των Καλαβρύτων για να κατοικήσουν στον κάμπο, την πρώην βασιλική περιουσία.
