column Allemaal op de fiets

Op de fiets

mariska@rd.nl

Er zjn van die dingen die je niet snapt in het leven. Dat ze buiten Nederland geen hagelslag kennen bjvoorbeeld. Of drop... En hoe kun je nou zonder pindakaas of stroopwafels? Het is dan ook niet voor niets dat mensen die gaan emigreren, dit soort dingen vaak tussen de kleren in hun koffer stoppen. Lastiger weg te frommelen is een iets. Terwjl je toch ook slecht begrjpt dat mensen buiten Nederland dáár zonder kunnen. In coronatjd was de iets voor veel mensen de enige ontsnappingsmogeljkheid. Fietsen biedt vrjheid en is gezond. Dat was zo en is gelukkig nog zo. Oké, als je heel hard gaat, is het goed om wat afstand te bewaren. Maar over het algemeen is bewegen en buitenlucht een uitstekende combinatie. En dan schjnt het niet eens zo veel uit te maken of er op je vehikel een motor zit of niet. Toen de periode van thuiswerken begon, miste ik behalve de gesprekken met collega’s bj de kofieautomaat, ook mjn dageljkse toertochtje naar kantoor. Zo’n 5 kilometer heen en 5 terug.

Precies leuk om even wat frisse lucht te happen (als het waait soms heel letterljk). En om zaken te overdenken die thuis of op de krant spelen. Ik word gelukkig van ietsen. En ben niet de enige, bljkt uit een Amerikaans onderzoek. Ook al geven de onderzoekers er iets andere woorden aan. „Er bestaat een positieve correlatie tussen het aantal ietspendelaars en het geluk in steden.” En: „De bevolking in steden waar veel wordt geietst, is niet alleen gelukkiger maar ook creatiever.” Kjk, dat verklaart veel.

Het is niet voor niets dat Parjs hard bezig is het aantal ietspaden uit te breiden en zelfs zegt ietshoofdstad van de wereld te willen worden. Ook in andere buitenlandse steden zie je zo’n verschuiving optreden. Zeker nu het coronavirus nog rondwaart en mensen liever niet in een overvolle tram of metro stappen bljkt ietsen dé oplossing.

Ik las inmiddels over een toenemend aantal paden in Valencia, in Berljn, in Boedapest en Sevilla. Kjk, zo langzamerhand beginnen ze elders dus ook te snappen dat we in Nederland nog helemaal niet zo vreemd bezig zjn met onze 1,3 iets per inwoner.

Nog even en de stroopwafelfabrieken schieten daar ook als paddenstoelen uit de grond. (Volgens mj las ik pas over initiatieven in die richting). Nu alleen de drop nog. Want naar mjn idee staat het onomstoteljk vast dat je ook van een zakje zwarte staafjes of muntjes gelukkig wordt. Al is het eten ervan helaas weer een stuk minder gezond dan het maken van een ietstochtje.