Αλέξανδρος Βαναργιώτης | Άνθη Της Λύπης - Παλατινή Ανθολογία by exitirion

ΑΝΘ ΑΝΘ Η Η Τ Τ ΛΥΠΗ ΛΥΠΗ Σ Σ Παλατινή ΑνθολογίαΠαλατινή Ανθολογία έβδομο βιβλίοέβδομο βιβλίο επιτύμβια επιγράμματαεπιτύμβια επιγράμματα ΕισαγωγήΕισαγωγή ΕπιλογήΕπιλογή ΕλεύθερηΕλεύθερη απόδοση στα νέα Ελληνικά:απόδοση στα νέα Ελληνικά: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΝΑΡΓΙΩΤΗΣΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΝΑΡΓΙΩΤΗΣ

ΑΝΘΗ ΑΝΘΗ Τ Τ ΛΥΠΗΣ ΛΥΠΗΣ Παλατινή ΑνθολογίαΠαλατινή Ανθολογία έβδομο βιβλίοέβδομο βιβλίο επιτύμβια επιγράμματαεπιτύμβια επιγράμματα ΕισαγωγήΕισαγωγή ΕπιλογήΕπιλογή ΕλεύθερηΕλεύθερη απόδοση στα νέα Ελληνικά:απόδοση στα νέα Ελληνικά: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΝΑΡΓΙΩΤΗΣΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΝΑΡΓΙΩΤΗΣ

ΕΞΩΦΥΛΛΟ : © Universitätsbibliothek Heidelberg, Cod. Pal. graec. 23 Anthologia Palatina Konstantinopel, 2. Hälfte 9. Jh und 1. Hälfte 10. Jh https://doi org/10.11588/diglit.3449#0053 ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ : © Αλέξανδρος Βαναργιώτης, Σπειροειδές απολίθωμα Παρακαλούμε σκεφτείτε το περιβάλλον πριν εκτυπώσετε Το βιβλίο «ΑΝΘΗ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ | Παλατινή Ανθολογία, έβδομο βιβλίο επιτύμβια επιγράμματα» | Εισαγωγή Επιλογή Ελεύθερη απόδοση στα νέα Ελληνικά από τον Αλέξανδρο Βαναργιώτη διανέμεται ελεύθερα στο Διαδίκτυο σε μορφή ψηφιακού βιβλίου με άδεια Creative Commons [ CC BY NC ND 4.0] [Αναφορά προέλευσης Μη Εμπορική Χρήση Όχι παράγωγα έργα]

5 0. ιαβάζονταςΕισαγωγήκάποιες αποδόσεις της Παλατινής Ανθολογίας παλιότερα, συναντούσα σε ορισμένα σημεία μια δυσκολία στην πρόσληψη και στην αισθητική απόλαυση των επιγραμμάτων. Αυτό οφειλόταν σε λέξεις που δεν ταίριαζαν ή σε μέτρα και ρυθμούς που ήταν δύσκαμπτα. Θέλησα να αποδώσω κάποια από αυτά σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο, που χρησιμοποιείται στο δημοτικό τραγούδι και αποτελεί μέρος της παράδοσής μας. Δεν ήταν εύκολο. Πολλά επιγράμματα αντιστέκονταν. Έτσι εγκατέλειψα την προσπάθεια. Πέρυσι το καλοκαίρι, μετά τον θάνατο ενός προσφιλούς προσώπου, πέρασα πολλές ώρες σε ένα καφέ της Θεσσαλονίκης. Εκεί, στη δροσιά των δέντρων άρχισα πάλι τις προσπάθειες με στόχο να φτιάξω μια νέα μορφή επιγραμμάτων που να είναι όσο το δυνατόν κοντά νοηματικά στο πρωτότυπο, αλλά με τη γλώσσα και τον ρυθμό που θα συγκινούσαν εμένα. Επέλεξα ογδόντα πέντε επιγράμματα τριάντα έξι συγγραφέων από το έβδομο βιβλίο (VII) της Παλατινής ανθολογίας, τα οποία μιλούσαν στην ψυχή μου. Δεν καταθέτω εδώ μια επιστημονική εργασία. Καταθέτω μια έκφραση της ψυχής μου και την παραδίδω ως διάλογο με άλλες ψυχές που ίσως νιώσουν παρόμοια συγκίνηση, διαβάζοντας τα επιτύμβια που με άγγιξαν και απέδωσα στη νέα ελληνική γλώσσα σε μια δύσκολη για μένα χρονική πεΤαρίοδο.βιογραφικά για κάθε συγγραφέα είναι σύντομα και στηριγμένα ως επί το πλείστον στη Βικιπαίδεια. Για το πρωτότυπο κείμενο (μεταγραφή) στηρίχτηκα στις παρακάτω πηγές: Π 1 “The Greek Anthology with an English Translation” by W. R. Paton, Volume II, London, William Heinemann Ltd, 1919 που ανακτήθηκε (Ιούλιος 2022) από τον παρακάτω διαδικτυακό τόπο: https://archive.org/details/greekanthology02newyuoft Π 2 “Greek Anthology”, Volume II, W. R. Paton που ανακτήθηκε (Ιούλιος 2022) από την ψηφιακή βιβλιοθήκη Perseus Hopper https://www.perseus.tufts.edu/hopper/ Δ

Εισαγωγή 6 Π-3 Ψηφιακή πλατφόρμα “Voci dal mondo antico | Φωνές από τον αρχαίο κόσμο” http://www.poesialatina.it/_ns/Greek/testi/Anthologia/Anthologia Graeca07.html (ανάκτηση: Ιούλιος 2022) Π 4 Ψηφιακή πλατφόρμα “Anthologia Graeca Project”, A Collaborative Edition by the Canada Research Chair in Digital Textualities: https://anthologiagraeca org/ (ανάκτηση: Ιούλιος 2022), απ’ όπου και αντλούνται τα αποσπάσματα από το χειρόγραφο κείμενο. Προσέτρεξα πολλές φορές στον διαδικτυακό τόπο: ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ και πιο συγκεκριμένα: Π 5 Στην “Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας των Θ.Κ. Στεφανόπουλου”, Στ. Τσιτσιρίδη, Λ. Αντζουλή, Γ. Κριτσέλη https://www.greek /anthology/literature/index.htmllanguage.gr/digitalResources/ancient_greek (ανάκτηση: Ιούλιος 2022) Π-6 Στην Ψηφιακή έκδοση σε βάση δεδομένων του Ενδιάμεσου Λεξικού της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (An Intermediate Greek English Lexicon, 1889) των Henry George Liddell & Robert Scott, όπως κυκλοφόρησε εκσυγχρονισμένο σε νεοελληνική μετάφραση το 2007 από τις εκδόσεις «Πελεκάνος» με τον τίτλο Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσης : https://www.greek language.gr/digitalResources/ancient_greek /tools/liddell scott/index.html (ανάκτηση: Ιούλιος 2022) Ταυτόχρονα μελέτησα: Π 7 “ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ”, ΤΕΤΑΡΤΟΣ, ΠΕΜΠΤΟΣ και ΕΚΤΟΣ ΤΟΜΟΣ |Εκδόσεις: ΚΑΚΤΟΣ, 2003 2004, όπου περιέχεται το Ζ΄ βιβλίο της Παλατινής Ανθολογίας με τα Επιτύμβια επιγράμματα (1 150, 151 450, 451 748 αντίστοιχα) Π 8 Κακίσης Σωτήρης, “ΜΙΚΡΑ ΛΥΡΙΚΑ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ” | Εκδόσεις: ΝΕΦΕΛΗ, 1991 (2η έκδοση) Π 9 ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΛΟΓΟΣ | Αρχαία Ελληνικά Επιτύμβια Επιγράμματα | Επιλογή και Εισαγωγή: Denis Rocques, Μετάφραση Επίμετρο: Παντελής Μπουκάλας | Εκδόσεις: ΑΓΡΑ, 1999 Π 10 Καραγεωργίου Τασούλα, “ΝΑΥΑΓΟΥ ΤΑΦΟΣ ΕΙΜΙ”, Επιτύμβια επιγράμματα από την παλατινή ανθολογία |Εκδόσεις: ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, 2016 Τέλος επισημαίνεται ότι η παρουσίαση γίνεται ανά συγγραφέα, και για κάθε επιτύμβιο επίγραμμα λαμβάνει χώρα παράθεση του αποσπάσματος από το χειρόγραφο κείμενο (βλέπε Π 4), το πρωτότυπο κείμενο (μεταγραφή) και η απόδοσή του στα νέα ΑλέξανδροςΕλληνικά.ΒαναργιώτηςΤρίκαλα,Ιούλιος2022

Αδαίος ή Αδδαίος ο Μυτιληναίος 7 1. Αδαίος ή Αδδαίος ο Μυτιληναίος Αδαίος ή Αδδαίος ο Μυτιληναίος (3ος αι. π.Χ.) ήταν συγγραφέας δύο συγγραμμάτων σχετικών με την τέχνη, τα οποία μνημονεύει ο Αθήναιος. Κανένα από τα έργα του Αδαίου δεν έχει διασωθεί. Διασώζεται όμως ένα επίγραμμα στο έβδομο βιβλίο της Παλατινής Ανθολογίας που φέρει το όνομάτου.Ο

Αδαίος ή Αδδαίος ο Μυτιληναίος VII8 . 305 νήγρετονὈγριπεὺςΔιότιμος,ὁκύμασινὁλκάδαπιστὴνκἠνχθονὶτὴναὐτὴνοἶκονἔχωνπενίης,ὑπνώσαςἈΐδαντὸνἀμείλιχονἷκτοαὐτερέτης,ἰδίῃνηὶκομιζόμενος·ἣνγὰρἔχεζωῆςπαραμύθιον,ἔσχενὁπρέσβυςκαὶφθίμενοςπύματονπυρκαϊῆςὄφελος.ℵℵΤοίδιοτοπλοιάριοστηνπάλημετακύματασύντροφοαξιόπιστοείχεοψαράςΔιότιμοςκαιστηστεριάσαντο ’σερνε ήταν το φτωχικό του. Όταν αποκοιμήθηκε τον ύπνο τον αιώνιο, έφτασε με τη βάρκα του, μόνος κωπηλατώντας, στον Άδη τον αμείλικτο. Η βάρκα ήταν παρηγοριά στον γέροντα όσο ζούσε μα και βοήθεια έσχατη σαν έκλεισε τα μάτια, γιατί πάνω στα ξύλα της έκαψαν τη σορό του. ∆ • ∇

Ανακρέων ο Τήιος 9 2. Ανακρέων ο Τήιος Ανακρέων ο Τήιος (περίπου 572 485 π.Χ.) είναι ο γνωστός αρχαίος Έλληνας λυρικός ποιητής. Του αποδόθηκαν και κάποια επιγράμματα της Παλατινής Ανθολογίας που όμως τα αμφισβήτησαν πολλοί. Ο

Ανακρέων ο Τήιος VII10.263 θαρσήσανταΚαὶσέ,Κλεηνορίδη,πόθοςὤλεσεπατρίδοςαἴηςΝότουλαίλαπιχειμερίῃ . ὥρηγάρσεπέδησενἀνέγγυος·ὑγρὰδὲτὴν σὴν κύματ᾽ἀφ ᾽ἱμερτὴν ἔκλυσενἡλικίην.ℵ ℵ Σε σκότωσε κι εσένα, Κλεηνορίδη, της πατρικής της γης ο πόθος, γιατί στο καταχείμωνο δεν δείλιασες μπροστά στον άγριο ζοφερό καιρό και στου νοτιά τη λύσσα. Κι ήρθε η ώρα η κακιά και σου ’κοψε τον δρόμο· φούσκωσ’ η θάλασσα και όρμησε στη ζηλευτή σου νιότη. ∆ • ∇

Αντίπατρος ο Θεσσαλονικεύς 11 3. Αντίπατρος ο Θεσσαλονικεύς Αντίπατρος ο Θεσσαλονικεύς γεννήθηκε περίπου το 40 π.Χ. στη Θεσσαλονίκη. Ήταν φίλος και προστατευόμενος του υπάτου της Μακεδονίας Λευκίου Καλπουρνίου Πείσωνος και εργάστηκε ως διοικητικός υπάλληλος των Ρωμαίων. Στην Παλατινή Ανθολογία υπάρχουν ενενήντα επιγράμματά του. Άλλα δεκαπέντε αποδίδονται σε Αντίπατρο χωρίς όμως να καθορίζεται αν ανήκουν σ’ αυτόν ή στον συνώνυμό του Σιδώνιο. Ο

Αντίπατρος ο Θεσσαλονικεύς VII12.286 ΔύσμορεΝικάνωρ,πολιῷμεμαραμμένεπόντῳ, κεῖσαιδὴξείνῃγυμνὸς ἐπ ᾽ἠϊόνι, ἢσύγεπρὸςπέτρῃσι· τὰδ᾽ὄλβιακεῖναμέλαθρα φροῦδ’ἀπόκαὶπάτρης1 ἐλπὶς ὄλωλεΤύρου. οὐδὲτίσεκτεάνωνἐρρύσατο·φεῦ, ἐλεεινέ, ὤλεομοχθήσαςἰχθύσικαὶπελάγει.ℵ ℵ Κακόμοιρε Νικάνορα. Σ’ αφάνισε το αφρισμένο πέλαγος. Ξεβράστηκες γυμνός σε ξένη ακτή ή το κορμί σου σέρνεται κοντά σε κάποια βράχια. Τα σπίτια που ’χες τα λαμπρά πάνε χαμένα και η ελπίδα να γυρίσεις στην πατρίδα Τύρο φρούδη. Απ’ όλα όσα απέκτησες τίποτα δεν σε έσωσε. Χάθηκες, δύστυχε, αλίμονο, παλεύοντας να ζήσεις, μα σε κατέβαλαν τα ψάρια και η θάλασσα. ∆ • ∇ 1 Προτιμήθηκε η πιο σωστή νοηματικά «ἀπό καὶ πάτρης ἐλπὶς» με βάση την Π 3, αντί της «<καὶ ἡ> πάσης ἐλπὶς» της Π 1.

Αντίπατρος 13 4. Αντίπατρος Δεν υπάρχουν βιογραφικά στοιχεία.

Αντίπατρος VII14.288 βέβρασταισΟὐδετέρηςὅλοςεἰμὶθανὼννέκυς,ἀλλὰθάλασσακαὶχθὼντὴνἀπ᾽ἐμεῦμοῖρανἔχουσινἴσην.άρκαγὰρἐνπόντῳφάγονἰχθύες·ὀστέαδ᾽αὖτεψυχρῇτῇδεπαρ᾽ἠ ϊόνι.ℵ ℵ Πέθανα και ολόκληρο καμιά απ’ τις δυο δε μ’ έχει. Στεριά και θάλασσα κρατούν ίσο από ’μένα μέρος. Τη σάρκα μου την έφαγαν στη θάλασσα τα ψάρια, ενώ τα οστά ξεβράστηκαν 2 σ’ αυτή την αφιλόξενη εδώ την παραλία. 2 Από την ελληνιστική εποχή και μετά, ο παρακείμενος άρχισε να χρησιμοποιείται πλέον με σημασία αορίστου, όπως φαίνεται: language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/composition/page_032.htmlhttps://www.greek

Αντίπατρος VII15.390Κυλλήνηνὄρος Ἀρκάδωνἀκούεις· αὕτη σῆμ ᾽ἐπίκειτ᾽Ἀπολλοδώρῳ. Πίσηθένμινἰόντανυκτὸς ὥρῃ νικηθεἔκτεινενΔιόθενπεσὼνκεραυνός.τηλοῦδ᾽ΑἰανέηςτεκαὶΒεροίηςὶςΔιὸςὁδρομεὺςκαθεύδει.ℵ ℵ Θα έχεις την Κυλλήνη ακουστά, το όρος των Αρκάδων. Τον Απολλόδωρο 3 αυτή με τάφο έχει σκεπάσει. Από την Πίσα επέστρεφε μες στα βαθιά σκοτάδια κι έριξ’ ο Δίας κεραυνό και πήρε τη ζωή του. Κι έτσι μακριά απ’ Αιανή και Βέροια κοιμάται αφού ο Δίας τον νίκησε ο αθλητής του δρόμου. 3 Αθλητής με καταγωγή από τη Βέροια.

Αντίπατρος VII16.398Οὐκ οἶδ᾽εἰΔιόνυσονὀνόσσομαι,ἢΔιὸς ὄμβρον μέμψομ᾽ · ὀλισθηροὶδ᾽εἰςπόδαςἀμφότεροι. ἀ τύμβοςγρόθεγὰρκατιόνταΠολύξενονἔκποτεδαιτὸςἔχειγλίσχρωνἐξεριπόνταλόφων · δειμαίνοικεῖταιδ᾽ΑἰολίδοςΣμύρνηςἑκάς.Ἀλλάτιςὄρφνηςμεθύωνἀτραπὸνὑετίην.ℵℵΔενξέρωανθαμεμφθώτονΔιόνυσοήτηνευθύνηστηβροχήτουΔίαρίξω.Κιοιδυοκάνουνταπόδιαναγλιστρούν.Διότικατεβαίνονταςέπειτ’απόσυμπόσιολόφουςολισθηρούςαπ’ταχωράφιαανάμεσαέπεσεοΠολύξενοςκαιβρέθηκεστοντάφο.Μακριάαπ’τηναιολικήτηΣμύρνηείναιθαμμένος.Καλούκακούόμωςκανείς,ανείναιμεθυσμένος,νααποφεύγειτιςνυχτιέςβρεγμέναμονοπάτια.

Αντίπατρος VII17.402 ΧειμερίουνιφετοῖοπερὶθριγκοῖσιτακέντοςδῶμαπεσὸντὴνγραῦνἔκτανεΛυσιδίκηνσῆμαδέοἱκωμῆταιὁμώλακεςοὐκἀπ᾽ὀρυκτῆςγαίης,ἀλλ᾽αὐτὸνπύργονἔθεντοτάφον.ℵ — ℵ Όταν στις στέγες έλιωσε το χιόνι του χειμώνα, κατέρρευσε και σκότωσε τη γριά τη Λυσιδίκη το σπίτι όπου έμενε. Τάφο γι’ αυτή δεν έσκαψαν απ’ το χωριό οι γειτόνοι, αλλά για μνήμα άφησαν το πυργωτό τ’ ανώγι.

Αντίπατρος VII18.427Ἁστάλα,φέρ᾽ἴδω,τίν᾽ἔχεινέκυν.ἀλλὰδέδορκα γράμμαμὲν οὐδένπωτμαθὲν ὕπερθελίθου, πρἐννέαδ᾽ἀστραγάλουςπεπτηότας·ὧνπίσυρεςμὲνᾶτοιἈλεξάνδρουμαρτυρέουσιβόλον,οἱδὲτὸτᾶςνεότατοςἐφήλικοςἄνθος, Ἔφηβον, εἷςδ᾽ὅγεμανύειΧῖον ἀφαυρότερον. ἦ ῥατόδ᾽ἀγγέλλοντι,καὶὁσκάπτροισιμεγαυχὴς χὠθάλλωνἥβᾳτέρματὸμηδὲν ἔχει; ἢ τὸμὲν οὔ· δοκέωδὲποτὶσκοπὸν ἰθὺν ἐλάσσειν ἰόν,Κρηταιεὺς ὥς τις ὀϊστοβόλος. ἦς ὁθανὼνΧῖοςμέν,Ἀλεξάνδρουδὲλελογχὼς οὔνομ ᾽ , ἐφηβαίῃ δ᾽ὤλετ᾽ἐν ἁλικίᾳ ὡς πνεεὖτὸνφθίμενοννέονἄκριτακαὶτὸκυβευθὲνῦμαδι᾽ἀφθέγκτωνεἶπέτιςἀστραγάλων.ℵℵ

Αντίπατρος 19 Κοιτώ τη στήλη για να δω ποιος μες στη γη είναι θαμμένος. Γράμμα όμως δε βλέπω πουθενά στην πέτρα επάνω χαραγμένο, παρά ριγμένα κότσια 4 εννιά. Από αυτά τα τέσσερα «του Αλέξανδρου» ριξιά. Τέσσερα δείχνουν «Έφηβος» της ηλικίας το άνθος και το ’να «Χιώτης» η ζαριά η πιο μικρή . Φαίνεται φανερώνουν το εξής: «Της εξουσίας ο μεγαλομανής κι αυτός που ’ ναι στης νιότης του το άνθος, στο τέλος μένουν με τα χέρια αδειανά». Ή όχι αυτό; Θα ρίξω σαν τοξότης Κρητικός το βέλος και θα βρω νομίζω στόχο. Από τη Χίο ήταν ο νεκρός, τον έλεγαν Αλέξανδρο και πέθανε στης νιότης τη φωτιά. Πόσο πετυχημένα κάνει φανερό κάποιος με τα αμίλητα τα κότσια τον άδικο του νέου τον χαμό κι ότι είναι η ζωή μας μια ζαριά. 4 Το παιχνίδι των αστραγάλων, παιζόταν με τέσσερα συνήθως κότσια ζώων. Σπανιότερα με ένα. Μία ριξιά είχε το όνομα «Αλέξανδρος», μια άλλη «Έφηβος». Το μονό το ζάρι με την στενή και ελαφρώς εξογκωμένη πλευρά προς τα επάνω ήταν η πιο αδύναμη ζαριά και λεγόταν «Χίος».

Αντίπατρος VII20.498Δᾶμις ὁΝυσαιεὺς ἐλαχὺσκάφοςἔκποτεπόντου φορτίδαἸονίουποτὶγᾶνναυστολέωνΠέλοπος,μὲνκαὶπάντανεὼςἐπιβήτοραλαόν,κύματικαὶσυρμῷπλαζομένουςἀνέμων,ἀσκηθεῖςἐσάωσε·καθιεμένηςδ᾽ἐπὶπέτραιςἀγκύρης,ψυχρῶνκάτθανενἐκνιφάδωνἠμύσαςὁπρέσβυς. ἴδ᾽ὡςλιμέναγλυκὺν ἄλλοις δούς,ξένε,τὸνΛήθηςαὐτὸς ἔδυλιμένα.ℵℵ Κάποτε στο Ιόνιο το πέλαγος ο Δάμις από τη Νύσα, με μικρό ταξίδευε καράβι και είχε για προορισμό του Πέλοπα τη χώρα. Κύμα και άνεμοι σφοδροί παρέσερναν το πλοίο, μα μπόρεσε και έσωσε πλοίο μαζί κι ανθρώπους. Όμως σαν έδεσε καλά η άγκυρα στις πέτρες, λύγισε και ξεψύχησε από το χιόνι ο γέρος. Δες ξένε: αν και έδωσε γλυκό λιμάνι σ’ άλλους, αυτός αγκυροβόλησε στης Λήθης το λιμάνι.

Αντίπατρος VII21.637Πύρροςὁμουνερέτηςὀλίγῃ νηῒλεπτὰματεύων ἠφυκίακαὶτριχίνηςμαινίδαςἐκκαθέτης, ϊόνωνἀποτῆλε τυπεὶςκατέδουπεκεραυνῷ· νηῦςδὲπρὸς αἰγιαλοὺς ἔδραμεναὐτομάτη ἀγγελίηνθείῳ καὶλιγνύϊμηνύουσα, καὶφράσαιἈργῴην οὐκ ἐπόθησετρόπιν.ℵℵ Μόνος τραβούσε τα κουπιά στη βάρκα τη μικρή ο Πύρρος και πάλευε μακριά απ’ τις ακτές, την τρίχινη ρίχνοντας καθετή, να βγάλει μαίνουλες, ψιλόψαρα και φύκια. Εκεί τον βρήκ’ ο κεραυνός κι έπεσε μέσα στο νερό με γδούπο. Σύντομ’ η βάρκα έφτασε στ’ ακροθαλάσσι μόνη και δεν χρειάστηκε σαν της Αργώς 5 καρίνα, ό,τι είχε γίνει για να πει. Τα ’λεγε όλα ο καπνός και το θειάφι. 5 Στην παράδοση, που θέλει την Αθηνά σύμβουλο και συμμέτοχο στην κατασκευή της Αργώς, εκείνη προσθέτει στην πλώρη ξύλο από την ιερή βαλανιδιά της Δωδώνης, τη φηγό του Δία, το οποίο είχε την ικανότητα να μιλά, να προφητεύει και να προειδοποιεί για επικείμενους κινδύνους.

Αντίπατρος VII22.639 Πᾶσαθάλασσαθάλασσα·τίΚυκλάδαςἢ στενὸν Ἕλλης κῦμα καὶὈξείαςἠλεὰμεμφόμεθα; ἄλλωςτοὔνομ ᾽ἔχουσιν· ἐπεὶτίμε,τὸνπροφυγόντα κεῖνα,Σκαρφαιεὺς ἀμφεκάλυψελιμήν; πόντος,νόστιμονεὐπλοΐηνἀρῷτότις·ὡςτάγεπόντουὁτυμβευθεὶςοἶδενἈρισταγόρης.ℵℵΚάθεθάλασσαείναιθάλασσα·ΚατηγορούμεανόηταΚυκλάδεςκαιΟξειές 6 και του Ελλήσποντου τα δύσκολα νερά, μ’ άδικα έχουν τ’ όνομα. Αλλιώς, γιατί εγώ, που γλίτωσα απ’ αυτά, στης Σκάρφειας 7 το λιμάνι να πνιγώ; Να εύχεται κανείς καλή επιστροφή· ο Αρισταγόρας, που μπήκε μες στη γη, ξέρει τουλάχιστον καλά πως κάθε θάλασσα πάντα θα είναι θάλασσα. 6 Οι Οξειές ήταν νησιά στις εκβολές του Αχελώου στην Αιτωλοακαρνανία. 7 Η Σκάρφεια είναι παραθαλάσσια πόλη κοντά στα Καμένα Βούρλα, στη Φθιώτιδα.

Αντίπατρος VII23.640Ῥιγηλὴναύταις Ἐρίφωνδύσις, ἀλλὰΠύρωνι πουλὺγαληναίη χείματος ἐχθροτέρη· νῆα γὰρ ἀπλοΐῃπεπεδημένου ἔφθασεναύταις ληϊστέων ταχινὴδίκροτος ἐσσυμένη· χεῖμαδέμινπροφυγόνταγαληναίῳὑπ'ὀλέθρῳἔκτανον·ἆλυγρῆςδειλὲκαχορμισίης.ℵℵΡίγοςγεννάστουςναυτικούςηδύσητωνΕρίφων,ωστόσογιατονΠύρωναχειρότερηακόμαήτανκιαπότηθύελλαηαπόλυτηγαλήνη.Ακίνητοτοπλοίοτουαπότηνηνεμίατοπρόλαβανοιπειρατέςμεγρήγοροκαράβι , που είχε δυο σειρές κουπιά. Έτσι, αν και αλώβητος αυτός τις καταιγίδες προσπέρασε, τον σκότωσαν σε άπνοια μοιραία. Φτωχέ μου, προσορμίστηκες στ' ολέθρου το λιμάνι. ∆ • ∇

Αντίφιλος ο Βυζάντιος 24 5. Αντίφιλος ο Βυζάντιος Αντίφιλος ο Βυζάντιος ήταν αρχαίος Έλληνας επιγραμματοποιός που έζησε την εποχή του Αυγούστου και του Τιβερίου. Θεωρείται από τους πιο κομψούς και γόνιμους ποιητές της Παλατινής Ανθολογίας, στην οποία σώζονται πενήντα επιγράμματά του. O

Αντίφιλος ο Βυζάντιος VII25.175 8 Οὕτω πᾶσ’ἀπόλωλε,γεωπόνε,βῶλος ἀρότροις, ἤδηκαὶτύμβουςνωτοβατοῦσιβόες,ἡδ᾽ὕνιςἐννεκύεσσι;τίτοιπλέον; ἢ πόσοςοὗτος πυρός,ὃν ἐκτέφρης,κοὐχθονὸς ἁρπάσετε; οὐκ αἰεὶζήσεσθε,καὶὑμέαςἄλλος ἀρώσει, τοίηςἀρξαμένουςπᾶσικακοσπορίης.ℵℵΤόσοπολύ,γεωργέ,δενέχουνχώμανα οργώσουν τα αλέτρια που πια τα βόδια περπατούν πάνω σε τάφους και το υνί ξεθάβει τους νεκρούς; Τι κέρδος έχεις; Και πόσο πια σιτάρι θα ξεκλέψετε, αν σπέρνετε στη στάχτη αντί στο χώμα; Για πάντα δε θα ζήσετε. Κι εσάς που κάνατε αρχή σε τούτη την κακή σπορά άλλος θα σας οργώσει. 8 Αν και το επίγραμμα αυτό σώζεται μόνο με το όνομα Αντίφιλος, κατά τη γνώμη μου ο Αντίφιλος και ο Αντίφιλος ο Βυζάντιος ταυτίζονται.

Αντίφιλος ο Βυζάντιος VII26.630Ἢδηπουπάτρηςπελάσαςσχεδόν, “Αὔριον, ”εἶπον, “ἡμακρὴκατ ᾽ἐμοῦδυσπλοΐηκοπάσει.” οὔπω χεῖλος ἔμυσε, καὶἦν ἴσος Ἄϊδιπόντος, καίμεκατέτρυχενκεῖνο τὸκοῦφον ἔπος. πάνταλόγονπεφύλαξοτὸν αὔριον·οὐδὲτὰμικρὰ λήθειτὴνγλώσσηςἀντίπαλονΝέμεσιν.ℵℵΚόντευαπιαναφτάσωστηνπατρίδα . «Θα στρώσ’» είπ’ «αύριο ο καιρός κι η βασανιστική μακρόχρονη φουρτούνα». Πριν κλείσουνε τα χείλη μου η θάλασσα σκοτείνιασε σαν Άδης και με κατέστρεψε κείνη η κούφια λέξη. Γι’ αυτό για τ’ αύριο μη μιλάς, γιατί λογοδοτεί στη Νέμεση η γλώσσα και για τις πιο μικρές κι ασήμαντες τις λέξεις. ∆ • ∇

Ανύτη 27 6. ιαΑνύτητηνΑνύτη δεν γνωρίζουμε πολλά. Παραμένει άγνωστη η οικογένειά της, το πρόγραμμα της Σχολής που φέρεται ότι διηύθυνε και ο ακριβής χρόνος γέννησης και θανάτου. Πρόκειται μάλλον για την Ανύτη από την Τεγέα, ποιήτρια και επιγραμματοποιό με αρκετούς θαυμαστές και μαθητές μεταξύ των οποίων τον Λεωνίδα απ’ τον Τάραντα. Ο Αντίπατρος ο Θεσσαλονικεύς (1ος αι. π.Χ.) την κατατάσσει μεταξύ των εννέα μεγαλύτερων ποιητριών της αρχαιότητας. Την ίδια περίπου εποχή (το 80 π.Χ.) ο Μελέαγρος από τα Γάδαρα της Συρίας γνώριζε τα ποιήματα της Ανύτης και περιέλαβε κάποια από αυτά στην Ανθολογία του (παρομοιάζοντάς τα με κρίνα). Γ

Ανύτη VII28.490 ΠαρθένονἈντιβίανκατοδύρομαι,ἇς ἐπὶπολλοὶ νυμφίοιἱέμενοιπατρὸς ἵκοντοδόμον, κάλλευςκαὶπινυτᾶτος ἀνὰκλέος·ἀλλ᾽ἐπὶπάντων ἐλπίδαςοὐλομέναΜοῖρ ᾽ἐκύλισεπρόσω.ℵ — ℵ Την Αντιβία κλαίω. Ήταν κορίτσι της παντρειάς. Πολλοί οι υποψήφιοι γαμπροί που την ποθούσαν. Στο πατρικό κατέφθαναν το σπίτι από τις φήμες π’ άκουγαν για ομορφιά και γνώση. Μοίρα όμως θανάσιμη όλων τις προσδοκίες με μιας τις εξανέμισε.

Ανύτη VII29.538Μάνηςοὗτος ἀνὴρ ἦνζῶν ποτε· νῦνδὲτεθνηκὼς ἶσονΔαρείῳ τῷμεγάλῳ δύναται.ℵ ℵ Κάποτε, όσο ζούσε, αυτός ο άνθρωπος ήταν απλώς ο Μάνης. Τώρα που πέθανε σε τίποτα δε διαφέρει απ’ τον Δαρείο τον ∆μεγάλο. • ∇

Απολλωνίδης 30 7. ΑπολλωνίδηςΑπολλωνίδηςγεννήθηκε στη Σμύρνη και έζησε τον 1ο μ.Χ. αιώνα. Στην Παλατινή Ανθολογία σώζονται τριάντα ένα επιγράμματά του.Ο

Απολλωνίδης VII31.642 ΣύρουκαὶΔήλοιοκλύδωνμέσοςυἷαΜενοίτηνσὺνφόρτῳΣαμίουκρύψεΔιαφανέος,εἰςὅσιονσπεύδονταπλόουτάχος·ἀλλὰθάλασσαἐχθρὴκαὶνούσῳπατρὸςἐπειγομένοις.ℵℵΑνάμεσασεΣύροκαισεΔήλοθαλασσοταραχήβύθισετονΜενοίτη,μ'όλοτουτοεμπόρευμαμαζί.ΉτανογιοςτουΔιοφάνη.Έπλεεμεταχύτηταμεγάληκαιείχεπρόθεσηκαλή·όμωςηθάλασσαχάρεςδενκάνειακόμηκαισ’εκείνουςπουηβιασύνηείναιγιατ ’ έχουν άρρωστο πατέρα.∆• ∇

Ανώνυμος 32 8. Ανώνυμος Δεν υπάρχουν βιογραφικά στοιχεία.

Ανώνυμος VII33.155EἰςΦιλιστίωνατὸνΝικαέαγελωτοποιόν γέλωτιὉτὸνπολυστένακτονἀνθρώπωνβίονκεράσαςΝικαεὺςΦιλιστίωνἐνταῦθακεῖμαι,λείψανονπαντὸςβίου,πολλάκιςἀποθανών,ὧδεδ᾽οὐδεπώποτε.ℵℵΣτονγελωτοποιό Φιλιστίωνα από τη Νίκαια Εγώ, ο Φιλιστίων απ’ τη Νίκαια, που τη δυσβάσταχτη ανθρώπινη ζωή διάνθισα με γέλιο, νεκρό απομεινάρι της κάθε μου ζωής, εδώ είμαι θαμμένος. Στους ρόλους πέθαινα συχνά, έτσι όμως ποτέ μου.

Ανώνυμος VII34.224 σκίπωνιοΕἴκοσιΚαλλικράτειακαὶἐννέατέκνατεκοῦσα,ὐδ᾽ἑνὸςοὐδὲμιῆςἐδρακόμηνθάνατον·ἀλλ᾽ἑκατὸνκαὶπέντεδιηνυσάμηνἐνιαυτούς,τρομερὰνοὐκἐπιθεῖσαχέρα.ℵℵΕίμαιηΚαλλικράτεια.Γέννησαείκοσιεννιάπαιδιά·κανέναόσοέζησαδενείδαναπεθαίνει.Έφτασαεκατόνπέντ’ετών.Ταχέριαμουδενέτρεμαν.Δενάγγιξαμπαστούνι.

Ανώνυμος VII35.279Παῦσαι νηὸς ἐρετμὰκαὶἔμβολατῷδ᾽ἐπὶτύμβῳ αἰὲν ἐπὶψυχρῇζωγραφέωνσποδιῇ ναυηγοῦ τὸμνῆμα. τίτῆς ἐνὶκύμασιλώβης αὖθιςἀναμνῆσαι τὸν κατὰγῆςℵἐθέλεις;ℵ Πάψε διαρκώς να ζωγραφίζεις στου τάφου αυτού την κρύα στάχτη πλοίου κουπιά και έμβολα. Το μνήμα είναι ναυαγού. Γιατί να υπενθυμίζεις τα βάσανα στα κύματα σ’ έναν στη γη θαμμένο;

Ανώνυμος VII36.321 πολλΓαῖαφίλη,τὸνπρέσβυνἈμύντιχονἔνθεοκόλποις,ῶνμνησαμένητῶνἐπὶσοὶκαμάτων.καὶγὰρἀεὶπρέμνον 9 σοι ἐνεστήριξενἐλαίης10 πολλάκι,καὶΒρομίουκλήμασινἠγλάϊσεν,καὶΔηοῦςἔπλησε,καὶὕδατοςαὔλακαςἕλκωνθῆκεμὲνεὐλάχανον,θῆκεδ᾽ὀπωροφόρον. ἀνθ᾽ὧν σὺπρηεῖα κατὰκροτάφουπολιοῖο κεῖσο, καὶεἰαρινὰς ἀνθοκόμειβοτάνας.ℵℵ Αγαπημένη γη, τον γέροντα Αμύντιχο δέξου στην αγκαλιά σου. Πόσο για σένα μόχθησε βάλε στον νου καλά. Γιατί φύτευε λιόδεντρα πάνω σου τόσα χρόνια, σε στόλιζε με κλήματα του Διόνυσου πολλά. Απ’ άκρη σ’ άκρη φρόντισε ν’ ανθίζουν τα σιτάρια κι αυλάκια σκάβοντας νερού σ’ έκανε καρπερή. Σε πλούτισε σε λάχανα. Για όλ’ αυτά κι εσύ: σκέπασε τώρα απαλά τους γκρίζους του κροτάφους και άσε να φυτρώσουνε της άνοιξης ανθοί. 9 Δες υποσημείωση 10 10 Στην Π 1 βρίσκουμε «καὶ γὰρ ἀειπέταλόν σοι ἐνεστήριξεν ἐλαίην». Προτιμήθηκε ως πιο σωστή η γραφή από την Π 3.

Ανώνυμος VII37.325 Εἰς τὸνΣαρδανάπαλλον Τόσσ᾽ἔχω ὅσσ’ἔφαγον καὶἔπιον, καὶμετ ᾽ἐρώτων τέρπν᾽ἐδάην · τὰδὲπολλὰκαὶὄλβιαπάνταλέλειπται.ℵℵΓιατον Σαρδανάπαλο Τόσα μου έμειναν, όσα έφαγα και ήπια και οι απολαύσεις που απ’ τους έρωτες γεύτηκα. Τα άλλα όλα και τα πλούτη έχουν χαθεί.

Ανώνυμος VII38.327 ΕἰςΚάσανδροντὸν ὡραῖον ἐνΛαρίσσῃ κείμενον Mὴσύγεθνητὸς ἐὼν ὡς ἀθάνατόςτιλογίζου· οὐδὲν γὰρβιότουπιστὸν ἐφημερίοις, εἰκαὶτόνδεΚάσανδρονἔχεισορὸς ἥδεθανόντα, ἄνθρωπονφύσεωςἄξιονἀθανάτου.ℵ ℵ Για τον όμορφο Κάσανδρο που είναι θαμμένος στη Λάρισα Θνητός αν είσαι, να μη ζεις σαν να ’σαι εδώ για πάντα. Καμιά εγγύησ’ η ζωή σ’ εφήμερους δε δίνει, αφού έφυγε κι ο Κάσσανδρος κι είναι σε σαρκοφάγο, που η φύση του η ανθρώπινη άξιζ’ αθανασία.

Ανώνυμος VII39.332 Εἰς Ἀκμονίαν11 οΑἰνόμορονΒάκχημεκατέκτανεθηροτρόφονπρίν,ὐκρίσειἐνσταδίοις,γυμνασίαιςδὲκλυταῖς.ℵℵ Στην Ακμονία Άσχημο τέλος μου ’γραψε η Μοίρα· με κατασπάραξε μια Βάκχη, 12 εμένα που εξέθρεφα θηρία. Κι όχι μέσα στα στάδια την ώρα του αγώνα, μα κατά την εκπαίδευση. Κι είχα ως θηριοδαμαστής πολύ μεγάλη φήμη. 11 Η Ακμονία είναι πόλη της Φρυγίας 12 Δεν γνωρίζουμε ποιο ζώο είναι η Βάκχη. Πολλοί μελετητές ισχυρίζονται ότι πρόκειται για άλογο. Εγώ δεν μπορώ να φανταστώ τα άλογα ως θηρία. Από το όνομα Βάκχη ο νους μου πάει στα ζώα που συνόδευαν τον Διόνυσο. Ο Διόνυσος εμφανίζεται συχνά στην τέχνη πάνω σε μια λεοπάρδαλη.

Ανώνυμος VII40.336 Γήραϊκαὶπενίῃτετρυμένος,οὐδ᾽ὀρέγοντοςοὐδενὸςἀνθρώπουδυστυχίηςἔρανον,τοῖςτρομεροῖςκώλοισινὑπήλυθονἠρέματύμβον,εὑρὼνοἰζυροῦτέρμαμόλιςβιότου. ἠλλάχθηδ᾽ἐπ ᾽ἐμοὶνεκύωννόμος· οὐγὰρ ἔθνῃσκον πρῶτον, ἔπειτ ᾽ἐτάφην · ἀλλὰταφεὶς ἔθανον. ℵ ℵ Τα γηρατειά με έφθειραν κι η φτώχεια κι ούτ' ένας άνθρωπος δε με βοήθησε στη δυστυχία. Με πόδια που έτρεμαν στον τάφο έφτασα χωρίς βιασύνη. Το τέλος είδα, το ανεπίστρεπτο, της ζωής μου της άθλιας. Ως και τα έθιμα τα νεκρώσιμα άλλαξαν χάρη σε μένα. Δεν ακολούθησε η ταφή μου τον θάνατο. Με θάψαν και πέθανα.

Ανώνυμος VII41.338 ἍδετοιἈρχίουυἱὲΠερίκλεες,ἁλιθίνα’γὼ πάνταἕστακαστάλα,μνᾶμακυναγεσίας·δέτοιπερὶσᾶματετεύχαται,ἵπποι, ἄκοντες, ααἱκύνες,αἱστάλικες,δίκτυ᾽ὑπὲρσταλίκων,ἰαῖ,λά ϊναπάντα·περιτροχάουσιδὲθῆρες· αὐτὸςδ᾽εἰκοσέταςνήγρετονὕπνον ἔχεις. ℵ ℵ Γιε του Αρχία, Περικλή, στον τάφο σου στέκομ’ εγώ, η στήλη η πέτρινη εδώ, κυνήγια να θυμίζω. Για χάρη σου περίφημα με τέχνη όλα έγιναν· άλογα και ακόντια, οι σκύλοι και οι πάσσαλοι, δίχτυα που προσαρμόζονται επάνω στους πασσάλους· αλίμον’, όλα πέτρινα· ενώ τρέχουν ελεύθερα γύρω σου τα θηράματα· κοιμήθηκες για πάντ’ εσύ στα είκοσί σου χρόνια.

Ανώνυμος VII42.340 ΕὑρέθηἐνΘεσσαλονίκῃ ΝικόπολινΜαράθωνιςἐθήκατοτῇδ᾽ἐνὶπέτρῃ, ὀμβρήσαςδακρύοιςλάρνακαμαρμαρέην. ἀ μούνλλ᾽οὐδὲνπλέονἔσχε·τίγὰρπλέονἀνέρικήδευςῳὑπὲργαίης,οἰχομένηςἀλόχου;ℵℵΒρέθηκε στη Θεσσαλονίκη Τα μάρμαρ’ ο Μαράθωνις από την τεφροδόχο, αφού με δάκρυα πότισε, σ’ αυτήν εδώ την πέτρα έθαψε τη πάνωσύζυγοΓιατίΘρηνούσε,Νικόπολη.τινακάνει;σ’άντραπουέχασεκιείναιμόνοςστηγητιτου ’ μεινε άλλο απ’ το να κλαίει;

Ανώνυμος VII43.346Tοῦτότοιἡμετέρηςμνημή ϊον, ἐσθλὲΣαβῖνε, ἡλίθοςἡμικρή,τῆςμεγάληςφιλίης.αἰεὶζητήσωσε·σὺδ᾽,εἰθέμις,ἐνφθιμένοισιτοῦΛήθηςἐπ᾽ἐμοὶμήτιπίῃςὕδατος.ℵℵΗπέτραημικρήπάνωστοντάφοσου·αυτό,Σαβίνεμουκαλέ,θαμείνει,γιαναθυμίζειτημεγάλημαςφιλία.Διαρκώςθασεαποζητώ.Κιεσύ,ανεπιτρέπεταιστονκόσμοτωννεκρών,στάλαμηνπιείςαπότηςΛήθηςτονερόγιαμένα.

Ανώνυμος VII44.621 κάμμορος,Ἐνθάδ᾽ἐγὼΣοφοκλῆςστυγερὸνδόμονἌϊδοςἔσβηνεἴδατιΣαρδῴῳσελίνοιογελάσκων. ὣς μὲν ἐγών,ἕτεροιδ᾽ἄλλως·πάντεςδέτεπάντως.ℵℵ Εδώ, εγώ, ο Σοφοκλής στου Άδη μπήκα το φρικτό σπίτι απ’ ατυχία. Έφαγα ένα σέλινο, χόρτο της Σαρδηνίας και μου ’φερ’ ασυγκράτητα γέλια μέχρι θανάτου. Αυτό το τέλος είχα εγώ, άλλοι πεθαίνουνε αλλιώς, όλοι όμως με κάποιο τρόπο.

Ανώνυμος VII45.672 ἘνΚορίνθῳγέγραπται Χθὼν μὲν ἔχειδέμαςἐσθλόν,ἔχεικλυτὸν οὐρανὸς ἦτορ Ἀνδρέω,ὃς Δαναοῖσι καὶἸλλυριοῖσιδικάσσας, οὐχ ὁσίωνκτεάνωνκαθαρὰς ἐφυλάξατοχεῖρας.ℵℵΓράφτηκε στην Κόρινθο Στο χώμα πήγε το κορμί το δυνατό, στον ουρανό η εξαίσια καρδιά του ΔίκασεΑνδρέα.Δαναούς και Ιλλυριούς. Με κέρδη βέβηλα δε λέρωσε τα χέρια.

Ανώνυμος VII46.737Ἐνθάδ᾽ἐγὼλῃστῆρος ὁτρισδείλαιοςἄρηϊ ἐδμήθην · κεῖμαιδ᾽οὐδενὶκλαιόμενος.ℵℵ Εγώ, ο πλέον δυστυχής απ’ τους δυστυχισμένους, θαμμένος είμαι εδώ. Με σκότωσε ληστής κι ούτ’ έναν άνθρωπο δεν έχω να με κλάψει. ∆•∇

Ιωάννης ο Βαρβούκαλλος 47 9. Ιωάννης ο Βαρβούκαλλος Ιωάννης ο Βαρβούκαλλος ή Ιωάννης γραμματικός ήταν Βυζαντινός επιγραμματοποιός του 6ου αιώνα στον οποίο αποδίδονται έντεκα ή δώδεκα επιγράμματα στην Ελληνική Ανθολογία και συγκεκριμένα στον Κύκλο του Αγαθία. Ο

Ιωάννης ο Βαρβούκαλλος VII48.555 b δάκρυάΤοῦτοσαοφροσύναςἀντάξιονεὕρεο,Νοστώ·σοιγαμέταςσπεῖσεκαταφθιμένᾳℵℵΈτσιησύνεσήσουανταμείφθηκε,Νοστώ·οάντραςσου,ότανπέθανες,σουπρόσφερεσπονδήταδάκρυάτου.∆ • ∇

Γλαύκος ο Νικοπολίτης: 49 10. Γλαύκος ο Νικοπολίτης : Γλαύκος ο Νικοπολίτης είναι επιγραμματοποιός που περιλαμβανόταν στον Στέφανο του Μελέαγρου. Ένα επίγραμμά του (VII 285) διασώθηκε στην Παλατινή Ανθολογία (του 10ου αιώνα), ενώ άλλα τρία υπό το όνομα Γλαύκος (IX 341, XII 44, XVI 111) αποδίδονται σ' αυτόν. Ο

Γλαύκος ο Νικοπολίτης: VII50.285 ἣΟὐκόνιςοὐδ᾽ὀλίγονπέτρηςβάρος,ἀλλ᾽Ἐρασίππουνἐσορᾷςαὕτηπᾶσαθάλασσατάφος·ὤλετογὰρσὺννη ΐ · τὰδ᾽ὀστέαποῦ ποτ ᾽ἐκείνου πύθεται,αἰθυίαιςγνωστὰμόναιςἐνέπειν.ℵℵΟύτετοχώμα,ούτ’η ’λαφριά η επιτύμβια η στήλη, αλλ’ όλη αυτή η θάλασσα που απλώνεται μπροστά σου τάφος είν’ του Εράσιππου· γιατί βυθίστηκε αυτός μαζί με το καράβι. Κι αν αναρωτηθεί ποτέ κανείς για τα οστά του, τάχα πού βρίσκονται, να πουν ξέρουν μονάχ’ οι γλάροι. ∆ • ∇

Δαμάγητος 51 11. Δαμάγητοςετοόνομα Δαμάγητος επιγράφονται δεκατρία (Smith, 1870) ή έντεκα επιγράμματα. Δέκα βρίσκονται στη ΠΑ (VI 277, VII 9, 231, 355, 432, 438, 497, 540, 541, 735) κι ένα στην Ανθολογία Πλανούδη. Από το περιεχόμενό τους εκτιμάται ότι γράφτηκαν προς το τέλους του 3ου αι. π.Χ. Τα επιγράμματα αυτά ήταν μέρος του Στεφάνου του Μελεάγρου. Δεν είναι γνωστό αν πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που αναφέρει ο Στέφανος ο Βυζάντιος. Τ' όνομα δίνεται κι από τον Σχολιαστή στον Απολλώνιο τον Ρόδιο με τη μορφή Δημάγητος. Μ

Δαμάγητος VII52.735 εὙστάτιον,Φώκαια,κλυτὴπόλι,τοῦτοΘεανὼἶπενἐςἀτρύγετοννύκτακατερχομένη · «Οἴμοι ἐγὼδύστηνος·Ἀπέλλιχε,ποῖον, ὅμευνε, ποῖον ἐπ᾽ὠκείῃ νηῒ περᾷςπέλαγος; αὐτὰρ ἐμεῦσχεδόθενμόροςἵσταται. ὡς ὄφελόνγε χειρὶφίληντὴν σὴν χεῖραλαβοῦσαθανεῖν.» ℵ ℵ Φώκαια, πόλη ξακουστή, αυτά εδώ της Θεανώς, καθώς κατέβαινε στο σκότος των νεκρών, είναι τα τελευταία της τα λόγια: «Αλίμονο σ’ εμένα τη φτωχή· ποιο, σύζυγέ μου Απέλλιχε, πάνω σε πλοίο γρήγορο, ποιο πέλαγος περνάς; Πλάι μου στέκει ο θάνατος. Κι εγώ πολύ θα ήθελα, φεύγοντας να κρατώ στο χέρι μου το αγαπημένο σου το χέρι» ∆ • ∇

Δαμάσκιος Φιλόσοφος 53 12. Δαμάσκιος Φιλόσοφος Δαμάσκιος Φιλόσοφος γεννήθηκε στη Δαμασκό της Συρίας, από όπου έλαβε και το όνομά του. Το συριακό του όνομα είναι άγνωστο. Ήταν μαθητής του Μαρίνου, του Ζηνόδωτου και του Ισίδωρου, τον οποίο και διαδέχθηκε στην διεύθυνση της Νεοπλατωνικής Σχολής των Αθηνών το 515 μ.Χ. περίπου. Έκλεισε τη Σχολή, γιατί εκδιώχθηκε από τον Ιουστινιανό τον Μέγα το 529 μ.Χ. Εγκαταστάθηκε στην Αυλή του Πέρση βασιλιά Χοσρόη. Στη συνέχεια λέγεται ότι μετέβη στην Αιγυπτιακή όαση Σίβα, όπου λειτουργούσε το ιερό του Άμμωνα Δία, συνεχίζοντας τη φιλοσοφική του Οδράση.

Δαμάσκιος Φιλόσοφος VII54.553Ζωσίμη,ἡπρὶν ἐοῦσαμόνῳ τῷσώματιδούλη, καὶτῷσώματινῦν εὗρεν ἐλευθερίην.ℵ ℵ στοΠριν,σώμα μόνο ήταν δούλη η κιελευθερώθηκεΤώραΖωσίμη.αυτό. ∆ • ∇

Διόδωρος Ζωνάς 55 13. Διόδωρος Ζωνάς Διόδωρος Ζωνάς (ή Διόδωρος ο Σάρδιος ή Ζωνάς ο Σαρδιανός όπως εμφανίζεται στην Παλατινή Ανθολογία) υπήρξε επιφανής ρήτορας από τις Σάρδεις την εποχή των Μιθριδατικών πολέμων (84 64 π.Χ.). Ο

Διόδωρος Ζωνάς VII56.365Ἀΐδῃ ὃς ταύτηςκαλαμώδεοςὕδατιλίμνης κωπεύεις νεκύωνβᾶριν, ἐλαυνόδυνον13, τῷ Κινύρουτὴν χεῖραβατηρίδοςἐκβαίνοντι14 κλίμακος ἐκτείνας, δέξο,κελαινὲΧάρον· πλάζειγὰρτὸν παῖδατὰσάνδαλα · γυμνὰδὲθεῖναι ἴχνιαδειμαίνειψάμμον ἐπ'15 ᾐονίην.ℵ ℵ Χάροντα μαύρε, που μπροστά με τα κουπιά σπρώχνεις τη βάρκα, τη φορτωμένη με τη θλίψη των νεκρών, ανάμεσα στις καλαμιές μες στα νερά αυτής της λίμνης, σκύψε απ’ τη σκάλα που ψηλά στον Άδη ανεβάζει τις ψυχές κι από το χέρι πιάσε του Κινύρα το παιδί, γιατί γλιστρά με τα σανδάλια ο μικρός και νιώθει φόβο με τα πόδια του γυμνά πάνω στην όχθη την αμμώδη να πατήσει. ∆ • ∇ 13 «†ἐλῶν ὀδύνην» στην Π 1 Επιλέχθηκε η γραφή από Π 3. 14 «ἐμβαίνοντι» στην Π 1 Επιλέχθηκε η γραφή από Π 3. 15 «ἔπ᾽» στην Π 1. Επιλέχθηκε η γραφή από Π 3.

Διοσκουρίδης 57 14. ΔιοσκουρίδηςΔιοσκουρίδης (3ος αι. π.Χ.) ήταν ο τελευταίος από τους μεγάλους επιγραμματοποιούς των Αλεξανδρινών χρόνων. Ως πιθανός τόπος καταγωγής του αναφέρεται η Ισσός.Ο

Διοσκουρίδης VII58 . 76 γευόμενον,ἘμπορίηςλήξανταΦιλόκριτον,ἄρτιδ᾽ἀρότρουξείνῳΜέμφιςἔκρυψετάφῳ , κύμασιἔνθαδραμὼνΝείλοιοπολὺςῥόοςὕδατιλάβρῳτἀνδρὸςτὴνὀλίγηνβῶλονἀπημφίασε.καὶζωὸςμὲνἔφευγεπικρὴνἅλα·νῦνδὲκαλυφθεὶςναυηγὸνσχέτλιοςἔσχετάφον.ℵℵΆφησετοεμπόριοκιέγινεγεωργός.Σανπέθανε,στηΜέμφιδαέθαψαντονΦιλόκριτοσετάφογιατουςξένους.ΕκείότανπλημμύρισαντουΝείλουτανερά,μ’ορμήτοναπογύμνωσαναπότολίγοχώμα.Κιαυτόςπουαπότηςθάλασσαςταβάσαναμακριά,ενόσωζούσεέμενε,τώραπουτονκατέκλυσανκύματακαινεράοδυστυχήςναυάγησεστοντάφο.

Διοσκουρίδης VII59.484 ΠέντεκόραςκαὶπέντεΒιὼΔιδύμωνιτεκοῦσαἄρσενας,οὐδὲμιᾶςοὐδ᾽ἑνὸςὠνάσατο·ἣμέγ᾽ἀρίστηἐοῦσακαὶεὔτεκνοςοὐχὑπὸπαίδων,ὀθνείαιςδ᾽ἐτάφηχερσὶθανοῦσαΒιώ.ℵℵΠέντεκορίτσιακαιπέντεαγόριαχάρισεστονάντρατηςΔιδύμωναηΒιώ.Όμωςκαλόδενείδεαπόκανένα.Τηνέξοχηγυναίκακαιπολύτεκνη,τηΒιώ,στοντάφοδενκατέβασανταχέριατωνπαιδιώντης.Σανπέθανετηνέθαψανοιξένοι.

Διοσκουρίδης VII60.456Τὴντίτθην16 ἹέρωνΣειληνίδα,τήν,ὅτεπίνοι ζωρόν,ὑπ’οὐδεμιῆςθλιβομένηνκύλικος,ἀγρῶνἐντὸςἔθηκεν,ἵν’ἡφιλάκρητοςἐκείνηκαὶφθιμένηληνῶνγείτονατύμβονἔχοι.ℵ — ℵ Την παραμάνα που τον θήλαζε, τη Σειληνίδα, που όταν έπινε ανέρωτο κρασί κούπα δεν στάθηκ’ ικανή το κέφι να της κόψει, την έθαψ’ ο Ιέρων στους αγρούς, για να ’χει ακόμα και νεκρή, εκείνη που αγάπησε τ’ ανέρωτο κρασί, τάφο κοντά στα πατητήρια. ∆ • ∇ 16 «τιτθήν» από λάθος στην Π 1.

Διότιμος 61 15. ΔιότιμοςΔιότιμοςή για άλλους Λεωνίδας: (Για τον Διότιμο δεν έχουμε στοιχεία, για τον Λεωνίδα δίνονται στην §26)Ο

Διότιμος VII62.173Αὐτόματαιδείλῃ ποτὶταὔλιοναἱβόεςἦλθον αἐξὄρεος,πολλῇνιφόμεναιχιόνιἰαῖ,Θηρίμαχοςδὲπαρὰδρυῒτὸνμακρὸν εὕδει ὕπνον· ἐκοιμήθηδ'ἐκπυρὸς οὐρανίου.ℵℵ Μόνα τους γύρισαν τα βόδια απ' το βουνό το σούρουπο στον σταύλο, ενώ πάνω τους έπεφτε πυκνό πυκνό το χιόνι. Αλίμον' ο Θηρίμαχος απ' ένα χτυπήθηκεαστροπελέκικαιτώρα πια δίπλα σε μια βελανιδιά αιώνια κοιμάται. ∆ • ∇

Ηρακλείδης ο Σινωπεύς 63 16. Ηρακλείδης ο Σινωπεύς Ηρακλείδης ο Σινωπεύς ήταν Έλληνας ποιητής με καταγωγή από τη Σινώπη. Δεν έχουμε αρκετά βιογραφικά στοιχεία. Ο Διογένης Λαέρτιος τον περιγράφει ως «ἐπιγραμμάτων ποιητὴς λιγυρός», πράγμα που δείχνει ότι ήταν καλός στην τέχνη του. Ο

Ηρακλείδης ο Σινωπεύς VII64.392Λαῖλαψκαὶπολὺκῦμα καὶἀντολαὶἈρκτούροιο, τακαὶσκότος,Αἰγαίουτ᾽οἶδμακακὸνπελάγευς,ῦθ᾽ἅμαπάνθ᾽ἐκύκησενἐμὴννέα·τριχθὰδὲκλασθεὶςἱστὸςὁμοῦφόρτῳκἀμὲκάλυψεβυθῷ . Τλησιμένη,ναυηγὸνκλαίοιτεπαρ᾽αἰγιαλοῖσι,γονῆες,κωφὴνστησάμενοιλίθακα.ℵℵΘύελλα,κύμαπολύκιανατολήτουΑρκτούρου,ζόφοςκαιφουσκοθαλασσιάάγριατουΑιγαίου·όλααυτάταυτόχρονατοπλοίομουχτυπήσαν.Τρίακομμάτιαέκαναντουπλοίουτοκατάρτικαιστονβυθόμεέστειλανμαζίμετοφορτίο.Κλάψτε,γονείςμου,στουςγιαλούςτονναυαγόκαιένακενοτάφιοστονΤλησιμένηυψώστε.∆ • ∇

Ήριννα 65 17. ΉρινναΉριννα (ή Ήρινα) ήταν μια λυρική ποιήτρια της αρχαίας Ελλάδας, της οποίας το έργο έχει σχεδόν εξ ολοκλήρου χαθεί. Θεωρούνταν στην Αρχαιότητα ισάξια της Σαπφώς. Το όνομα Ήριννα είναι υποκοριστικό του έαρ (άνοιξη) και σημαίνει «ανοιξιάτικη». Το λεξικό Σούδα αναφέρει ότι ήταν σύγχρονη με τη Σαπφώ, της οποίας φέρεται να υπήρξε φίλη και μαθήτρια, και ότι έζησε τον 6ο π.Χ. αιώνα. Από την άλλη πλευρά, ο γνωστός εκκλησιαστικός συγγραφέας Ευσέβιος της Καισάρειας την τοποθετεί στον 4ο αιώνα π.Χ., άποψη που στις μέρες μας θεωρείται ορθότερη από τους ειδικούς. Πιθανότατα να καταγόταν από τη νήσο Τήλο. Ελάχιστα είναι γνωστά για τη ζωή και το έργο της. Το μόνο που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα για τη ζωή της είναι ότι πέθανε πολύ νέα, στα 19 της, από μαρασμό, επειδή η μητέρα της δεν την άφηνε να ασχολείται με την ποίηση, αλλά την ανάγκαζε να γνέθει και να υφαίνει. Η Ήριννα τα κατάφερνε όμως και έγραφε κρυφά. Τραυματική εμπειρία στη σύντομη ζωή της Ήριννας και αφορμή για την ενασχόλησή της με την ποίηση φέρεται να ήταν ο θάνατος της Βαυκίδας, μιας παιδικής της φίλης που πέθανε λίγο μετά το γάμο της. Η ποιήτρια τη μνημονεύει στο έπος της «Ηλακάτη» και σε δυο της ε-πιγράμματα.Η

Ήριννα VII66.710Στᾶλαι,καὶΣειρῆνες ἐμαί,καὶπένθιμεκρωσσέ, ὅστις ἔχεις Ἀΐδατὰν ὀλίγανσποδιάν, τοῖς ἐμὸν ἐρχομένοισιπαρ᾽ἠρίονεἴπατεχαίρειν, αἴτ ᾽ἀστοὶτελέθωντ᾽, αἴθ᾽ἑτέραςπόλιος· χὤτιμενύμφανεὖσαν ἔχειτάφος,εἴπατε καὶτό· Τηλίαχὤτιπατήρμ᾽ἐκάλειΒαυκίδα,χὤτιγένος 17, ὡς εἰδῶντι· καὶὅττι μοι ἁσυνεταιρὶς Ἤρινν ᾽ἐντύμβῳγράμμ᾽ἐχάραξετόδε.ℵ — ℵ Στήλες του τάφου και Σειρήνες λατρευτές, υδρία πένθιμη που μέσα σου κρατάς τις λιγοστές τις στάχτες μου εκεί στον άλλο κόσμο, να χαιρετάτε όσους περνούν κοντά από το μνήμα είτ’ είναι απ’ τα μέρη μας είτε απ’ άλλα μέρη. Νυφούλα, πείτε, μ’ έβαλαν εμένα μες στον τάφο και ότι ο πατέρας μου με φώναζε Βαυκίδα. Και αν να μάθουν θέλουνε, κατάγομ’ απ’ την Τήλο κι η Ήριννα, η φίλη μου η πολυαγαπημένη, πάνω στον τάφο έγραψε για μένα αυτά τα λόγια. ∆ • ∇ 17 «Τηνία» σύμφωνα με τη Π 1. Προτιμήθηκε η εκδοχή της Π 3.

Θεαίτητος ο Κυρηναίος 67 18. Θεαίτητος ο Κυρηναίος Θεαίτητος ο Κυρηναίος ήταν Έλληνας ποιητής, φίλος και συμπατριώτης του Καλλίμαχου. Περιλαμβανόταν στον Στέφανο του Μελεάγρου Στην Παλατινή Ανθολογία διασώθηκαν τέσσερα τουλάχιστον επιγράμματά του. Η επιγραμματική του ποίηση είχε μεγαλύτερη επιτυχία στην εποχή του από τα δραματικά του έργα. Έζησε περίπου το 270 π.Χ. Ο

Θεαίτητος ο Κυρηναίος VII68.444Χείματοςοἰνωθέντατὸν Ἀνταγόρεωμέγανοἶκον ἐκ νυκτῶν ἔλαθενπῦρ ὑπονειμάμενον ὀγδώκονταδ᾽ἀριθμὸν ἐλεύθεροιἄμμιγαδούλοις τῆς ἐχθρῆςταύτηςπυρκαϊῆς ἔτυχον. οὐκ εἶχονδιελεῖνπροσκηδέεςὀστέαχωρίς· ξυνὴδ᾽ἦνκάλπις,ξυνὰδὲτὰκτέρεα·εἷςκαὶτύμβοςἀνέστη·ἀτὰρτὸνἕκαστον ἐκείνων οἶδεκαὶἐν τέφρῃῥηϊδίωςἈΐδης.ℵ ℵ Έκανε κρύο κι ήταν βράδυ. Στου Ανταγόρα το μεγάλο σπίτι όλοι τους είχαν πιει πολύ. Κανένας δεν κατάλαβε τις φλόγες που ξεπήδησαν και το κατάπιαν όλο. Ογδόντ’ ανθρώπους έκαψε, ελεύθερους και δούλους, η φονική εκείνη πυρκαγιά. Δεν μπόρεσαν οι συγγενείς τα οστά να ξεχωρίσουν. Σ’ ένα κουτί τα έβαλαν, κοινά ήταν τα δώρα και έναν τύμβο ύψωσαν· όμως ο Άδης εύκολα καθέναν τους ξεχωριστά και μες στη στάχτη βρίσκει.

Θεαίτητος ο Κυρηναίος VII69.499Nαυτίλοιὦπλώοντες,ὁΚυρηναῖος Ἀρίστων πάνταςὑπὲρΞενίουλίσσεταιὔμμεΔιός,εἰπεῖνπατρὶΜένωνι,παρ᾽Ἰκαρίαιςὅτιπέτραιςκεῖται,ἐνΑἰγαίῳθυμὸνἀφεὶςπελάγει.ℵℵΝαύτεςπουταξιδεύετε,οΚυρηναίοςΑρίστωνόλουςεσάςπαρακαλεί,χάριντουΔίατουΞένιου,στονΜένωναπατέρατουπωςκείτεταιναπείτεστουςβράχουςτουςΙκάριους,αφούστοΑιγαίοΠέλαγοςέχασετηζωήτου.∆ • ∇

Θεοδωρίδας ο Συρακούσιος 70 19. Θεοδωρίδας ο Συρακούσιος Θεοδωρίδας ο Συρακούσιος ήταν αρχαίος Έλληνας λυρικός ποιητής και επιγραμματοποιός από τις Συρακούσες(3ος αι. π.Χ.). Θεωρείται πως χρονικά κάποια στιγμή συνέπεσε με τον ποιητή Ευφορίωνα, μια και υπάρχουν αναφορές του ενός προς τον άλλο στα επιγράμματα τους. Δεκαοκτώ επιγράμματα του διασώζονται στην Παλατινή Ανθολογία. Ο

Θεοδωρίδας ο Συρακούσιος VII71.528Εὐρύσορονπερὶσῆμα τὸΦαιναρέτηςποτὲκοῦραι κέρσαντοξανθοὺςΘεσσαλίδεςπλοκάμους,πρωτοτόκονκαὶἄποτμονἀτυζόμεναιπερὶνύμφην · Λάρισσανδὲφίληνἤκαχε καὶτοκέας.ℵℵ Κάποτε κόρες Θεσσαλές, γύρω απ’ το μεγαλόπρεπο μνήμα της Φαιναρέτης, έκοψαν τις πλεξούδες τις χρυσαφιές. Τις κλόνισε ο θάνατος στην πρώτη της τη γέννα της άτυχης συζύγου της πουνεαρής,έθλιψε τη Λάρισα, την πολυαγαπημένη, και τους γονείς. ∆ • ∇

Θέων ο Αλεξανδρεύς 72 20. Θέων ο Αλεξανδρεύς Θέων ο Αλεξανδρεύς (4ος αι. μ.Χ.) ήταν Έλληνας λόγιος και μαθηματικός, που έζησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Υπήρξε ο τελευταίος διευθυντής της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας πριν την καταστροφή της, καθώς και του «Μουσείου» (πανεπιστημίου) της. Στο Λεξικό της Σούδας αναφέρεται ως σύγχρονος του Πάππου. Ήταν ο πατέρας της περίφημης μαθηματικού και νεοπλατωνικής φιλοσόφου Υπατίας. Ο

Θέων ο Αλεξανδρεύς VII73.292Ἀλκυόσιν18,Ληναῖε,μέλειςτάχα·κωφὰδὲμήτηρ μύρεθ᾽ὑπὲρκρυεροῦδυρομένησετάφου.ℵℵΦαίνεταισεφροντίζουνπια,Ληναίε,Αλκυόνες·ενώημάνα 19 σου βουβά σε κλαίει και σπαράζει πάνω απ’ τον κρύο τάφο σου. ∆ • ∇ 18 Στην Π 1 βρίσκουμε από λάθος Ἁλκυόσι. 19 Ο Καβάφης αγαπούσε πάρα πολύ την Παλατινή Ανθολογία. Είναι φυσικό να τον έχει επηρεάσει. Η εικόνα της μητέρας που κλαίει πάνω στον τάφο εμφανίζεται ως μοτίβο στην ποίησή του.

Ιουλιανός από Υπάρχων 74 21. Ιουλιανός από Υπάρχων Ιουλιανός από Υπάρχων, λεγόμενος και Αιγύπτιος ήταν Έλληνας επιγραμματοποιός. Ήταν αξιωματούχος στην Αίγυπτο την εποχή του Ιουστινιανού ή του Ιουλιανού Τα ποιήματά του είναι άρτια τεχνικά αλλά επιτηδευμένα. Σώζονται εβδομήντα ένα επιγράμματά του στην Παλατινή Ανθολογία. Ο

Ιουλιανός από Υπάρχων VII75.582Χαῖρέμοι,ὦναυηγέ,καὶεἰς Ἀΐδαοπερήσας μέμφεομὴπόντουκύμασιν,ἀλλ᾽ἀνέμοις.κεῖνοιμὲνσ᾽ἐδάμασσαν · ἁλὸςδέσεμείλιχονὕδωρ ἐςχθόνακαὶπατέρωνἐξεκύλισετάφους.ℵℵΧαίρε,καλέμουναυαγέ,καιμηνκατηγορείςτουπέλαγουτακύματαπουπέρασεςστονΆδη,ματουςανέμους.Κείνοισουπήραντηζωή.Αντίθετα,τηςθάλασσαςταήρεμανεράστουςτάφουςτωνπρογόνωνκαιστηνπατρίδασ’έσπρωξαν.∆ • ∇

Ισίδωρος Αιγεάτης 76 22. Ισίδωρος Αιγεάτης Δεν υπάρχουν βιογραφικά στοιχεία.

Ισίδωρος Αιγεάτης VII77.156Ἰξῷ καὶκαλάμοισινἀπ᾽ἠέροςαὑτὸν ἔφερβεν Εὔμηλος,λιτῶς, ἀλλ᾽ἐν ἐλευθερίῃ. οὔποτεδ᾽ὀθνείηνἔκυσενχέραγαστρὸς ἕκητι· τοῦτοτρυφὴνκείνῳ, τοῦτ ᾽ἔφερ ᾽εὐφροσύνην. τρὶςδὲτριηκοστὸνζήσαςἔτος ἐνθάδ᾽ἰαύει, παισὶλιπὼν ἰξὸν καὶπτερὰκαὶκαλάμους.ℵℵ Στον εαυτό του έβρισκε τροφή απ’ τον αέρα ο Εύμηλος με ξόβεργες. Ζούσε λιτά, μα ελεύθερα. Χέρι ξένο δε φίλησε για χάρη της κοιλιάς του, γι ’ αυτό ήταν περήφανος, γι ’ αυτό κι είχε χαρά. Χρόνια ενενήντα έζησε. Τώρα εδώ κοιμάται και στα παιδιά του άφησε ξόβεργες και φτερά.

Ισίδωρος Αιγεάτης VII78.293ΟὐχεῖμαΝικόφημον,οὐκ ἄστρωνδύσις ναύταισινπλόἀἁλὸςΛιβύσσηςκύμασινκατέκλυσενλλ᾽ἐνγαλήνῃ,φεῦτάλας,ἀνηνέμῳῳπεδηθείς,ἐφρύγηδίψευςὕπο.Καὶτοῦτ᾽ἀήτεωνἔργον·ἆπόσονκακὸνἢπνέοντεςἢμεμυκότες.ℵℵΟύτετ ’ άστρα που έδυσαν ούτε η ήότανστουςπόσες,ΤέτοιακικαιητουαλλάτουμαέπνιξανκαταιγίδατονΝικόφημο·ούτεκαιτακύματαΛιβυκούπελάγους,σεήρεμοκαιρόκαραβιούτηνπλεύσηνηνεμίαέκοψεψήθηκεοκαημένοςαπότηδίψαέσβησε.κάνουνοιάνεμοι·αχ,πόσεςσυμφορέςναυτικούςσκορπάνε,τελείωςσταματούνανμ’ορμήφυσάνε. ∆ • ∇

Καλλίµαχος 79 23. ΚαλλίµαχοςΚαλλίµαχοςήταν κορυφαίος των ελληνιστικών ποιητών. Γεννήθηκε λίγο πριν από το 300 π.Χ. στην Κυρήνη της Βόρειας Αφρικής. Πέθανε στα χρόνια της βασιλείας του Πτολεµαίου Γ΄ του Ευεργέτη γύρω στο 240 π.Χ. Ο

Καλλίµαχος VII80 .80 ἥἤΕἶπέτις,Ἡράκλειτε,τεὸνμόρον,ἐςδέμεδάκρυγαγεν,ἐμνήσθηνδ᾽ὁσσάκιςἀμφότεροιλιονἐνλέσχῃκατεδύσαμεν.ἀλλὰσὺμένπου,ξεῖν᾽Ἁλικαρνησεῦ,τετράπαλαισποδιή·αἱδὲτεαὶζώουσινἀηδόνες,ᾗσινὁπάντωνἁρπακτὴςἈ ΐδηςοὐκ ἐπὶχεῖραβαλεῖ. ℵ ℵ Κάποιος με πληροφόρησε πως πέθανες, Ηράκλειτε. Στα μάτια μου ανέβηκ’ ένα δάκρυ. Θυμήθηκα τις τόσες τις φορές που κουβεντιάζοντας μας έβρισκε το βράδυ. Φίλε καλέ, της Αλικαρνασσού, πάει καιρός που κάπου είσαι θαμμένος, μα τα ποιήματά σου είναι ζωντανά. Χέρι σ’ αυτά ο πάντων θεριστής, ο Άδης, δεν θ’ απλώσει.

Καλλίµαχος VII81.271Ὤφελεμηδ᾽ἐγένοντοθοαὶνέες· οὐγὰρ ἂν ἡμεῖς παῖδαΔιοκλείδουΣώπολινἐστένομεν · νῦνδ᾽ὁμὲν εἰν ἁλίπουφέρεταινέκυς · ἀντὶδ᾽ἐκείνου οὔνομα καὶκενεὸν σῆμαπαρερχόμεθα.ℵℵ Μην έσωναν και γίνονταν τα γρήγορα τα πλοία· τότε δε θα θρηνούσαμε τον γιο του Διοκλείδη, τον Σώπολη, που τώρα πια νεκρό τον ταξιδεύει η δίπλαπερνάμεαντίενώθάλασσα,εμείςγι’αυτόναπόένα όνομα κι απ’ έναν άδειο τάφο.

Καλλίµαχος VII82.272Νάξιοςοὐκ ἐπὶγῆς ἔθανενΛύκος,ἀλλ᾽ἐνὶπόντῳ ναῦν ἅμα καὶψυχὴν εἶδενἀπολλυμένην, ἔμποροςΑἰγίνηθενὅτ ᾽ἔπλεε·χὠμὲν ἐν ὑγρῇ νεκρός· ἐγὼδ᾽ἄλλωςοὔνοματύμβοςἔχων, κηρύσσωπανάληθεςἔποςτόδε · «Φεῦγεθαλάσσῃ συμμίσγεινἘρίφων,ναυτίλε,δυομένων.» ℵ ℵ Επέστρεφ' απ' την Αίγινα με τα εμπορεύματά του ο Νάξιος ο Λύκος και κάπου μεσοπέλαγα είδε το πλοίο να χάνεται και χάθηκε κι αυτός. Δεν πέθανε σε μια στεριά. Το σώμα εκείνου στο νερό ενώ εγώ, τάφος κενός, που φέρω το όνομά του μια αλήθεια διαλαλώ: «Ναύτη μακριά από τη θάλασσα, όταν τα Ερίφια 20 δύουν». 20 Έριφοι: Στον αστερισμό του Ηνίοχου. Όταν 22 Δεκεμβρίου έδυαν, προμηνυόταν θαλασσοταραχή.

Καλλίµαχος VII83.451 ΤᾷδεΣάωνὁΔίκωνοςἈκάνθιοςἱερὸν ὕπνον κοιμᾶται. θνάσκεινμὴλέγετοὺς ἀγαθούς. ℵ ℵ Κοιμάται εδώ, ύπνο ιερό, ο γιος του Δίκωνα, ο Σάων ο Ακάνθιος. Για τους καλούς είν' άπρεπο πως πέθαναν να λέμε.

Καλλίµαχος VII84.453Δωδεκέτητὸν παῖδαπατὴρ ἀπέθηκεΦίλιππος ἐνθάδε,τὴνπολλὴν ἐλπίδα,Νικοτέλην.ℵℵ Ο Φίλιππος ακούμπησε τον γιο του Νικοτέλη στον τάφο αυτό. Ήτανε δώδεκα χρονών και χίλια μύρια όνειρα για κείνον είχε κάνει.

Καλλίµαχος VII85.454Τὸνβαθὺν οἰνοπότηνἘρασίξενονἡδὶς ἐφεξῆς ἀκρήτουπροποθεῖσ ᾿ᾤχετ ᾽ἔχουσακύλιξ.ℵℵ Ο Ερασίξενος, μπεκρής περιωπής, όταν δυο κούπες ήπιε στη σειρά, σε πρόποση, μ' ανέρωτο κρασί, στην κούπα χάθηκε χωρίς επιστροφή.

Καλλίµαχος VII86.458ΤὴνΦρυγίηνΑἴσχρην, ἀγαθὸνγάλα,πᾶσιν ἐν ἐσθλοῖς Μίκκοςκαὶζωὴν οὖσαν ἐγηροκόμει, ἡκαὶφθιμένηνἀνέθηκεν,ἐπεσσομένοισινὁρᾶσθαιγρ ῆϋς21 μαστῶν ὡς ἀπέχειχάριτας.ℵℵ Την Αίσχρ’ απ’ τη Φρυγία, ευλογημένη για το γάλα της τροφό, όλου του κόσμου τα καλά στα γηρατειά της πρόσφερε ο Μίκκος, για όσο ήταν στη ζωή. Μα κι όταν πέθανε της ύψωσε μνημείο· να βλέπουν οι επόμενες γενιές πως ανταμείβεται η γριά για τους μαστούς της. 21 Σωστή γραφή «γρηῢς», στα Ιωνικά.

Καλλίµαχος VII87.459 Κρηθίδατὴνπολύμυθον,ἐπισταμένηνκαλὰπαίζειν,δίζηνταιΣαμίωνπολλάκιθυγατέρες,ἡδίστηνσυνέριθονἀείλαλον·ἡδ'ἀποβρίζειἐνθάδετὸνπάσαιςὕπνονὀφειλόμενον.ℵ — ℵ Την Κρηθίδα την πολυλογού, που ήξερε να λέει ωραία αστεία, πολλές φορές αναζητούν οι κόρες των Σαμίων, τη γλυκυτάτη βοηθό σε όλες τις δουλειές τους, την ασυγκράτητη γλωσσού. Ὸμως αυτή κοιμάται εδώ τον ύπνο τον αιώνιο, ύπνο βαθύ που κάποτε όλες θα κοιμηθούνε.

Καλλίµαχος VII88.460Εἶχον ἀπὸσμικρῶν ὀλίγονβίον, οὔτετιδεινὸν ῥέζωνοὔτ᾿ἀδικῶν οὐδένα. γαῖα φίλη, Μικύλοςεἴτιπονηρὸν ἐπῄνεσα, μήτε σὺκούφη γίνεο μήτ ᾽ἄλλοιδαίμονες , οἵμℵ᾽ἔχετε.ℵ Με λίγα κέρδη ζούσα φτωχικά. Κακό δεν έκανα ούτ' έβλαψα κανέναν. Εμένα, τον Μικύλο, φίλη Γη, αν συγκατένευσα σε κάτι μεσκοτεινό,χώμα ελαφρύ μη με σκεπάσεις κι εσείς οι χθόνιοι Θεοί ναζητώμη μου δείξετε συμπάθεια καμιά 22 στον κάτω κόσμο εκεί που με κρατάτε. 22 Στη μετάφραση προτιμήθηκε αντί του «ἄλλοι δαίμονες», το «ἵλεω δαίμονες» ως πιο σωστό.

Καλλίµαχος VII89.517 δυομένουἨῷοιΜελάνιππονἐθάπτομεν,ἠελίουδὲΒασιλὼκάτθανεπαρθενικὴαὐτοχερί · ζώεινγάρ, ἀδελφεὸν ἐνπυρὶθεῖσα, οὐκ ἔτλη. δίδυμονδ᾽οἶκος ἐσεῖδεκακὸν πατρὸς Ἀριστίπποιο · κατήφησενδὲΚυρήνη πᾶσα τὸν εὔτεκνον χῆρον ἰδοῦσαδόμον.ℵℵ Πρωί πρωί θάψαμε τον Μελάνιππο μα, όταν έδυε το φως του αυτοκτόνησεήλιου, κι η Βασιλώ, η κόρη, γιατί δεν άντεξε να ζει, ενώ παρέδωσε τον αδελφό στις φλόγες. Διπλό κακό αντίκρισε το σπίτι του πατέρα, τ’ καιΑρίστιππουηΚυρήνηθλίφτηκε βαθιά απ’ άκρη σ’ άκρη έρημο όταν είδε πια, χωρίς τα εκλεκτά παιδιά, το σπίτι.

Καλλίµαχος VII90.519Δαίμονατίςδ᾽εὖοἶδετὸν αὔριον, ἁνίκακαὶσέ, Χάρμι,τὸν ὀφθαλμοῖςχθιζὸν ἐν ἁμετέροις, τᾷ ἑτέρᾳ κλαύσαντεςἐθάπτομεν;οὐδὲν ἐκείνου εἶδεπατὴρΔιοφῶνχρῆμ ᾽ἀνιαρότερον.ℵℵ Καλά ποιος ξέρει αύριο τι έχει ο Θεός γραμμένο; Ως χθες τον Χάρμη βλέπαμε να ζει ανάμεσά μας· σήμερα τον κηδέψαμε με θρήνους και με δάκρυα. Πέρασε τόσα στη ζωή ο Διοφών πατέρας, μα τούτο του προξένησε τον πιο μεγάλο πόνο.

Καλλίµαχος VII91.521Κύζικονἢν ἔλθῃς, ὀλίγοςπόνοςἹππακὸν εὑρεῖν καὶΔιδύμην · ἀφανὴς οὔτι γὰρ ἡγενεή· καίσφινἀνιηρὸν μὲν ἐρεῖς ἔπος, ἔμπαδὲλέξαι τοῦθ᾽ , ὅτι τὸνκείνωνὧδ᾽ἐπέχωΚριτίην.ℵℵ Στην Κύζικο δεν θα δυσκολευτείς να βρεις, αν τονπας,Ιππακό και τη Διδύμη. Είν’ οικογένεια γνωστή. Θα τους ανακοινώσεις κάτι λυπηρό, όμως και τούτο να τους πεις: πως τον Κριτία τους κρατώ, στον τόπο αυτό, στην αγκαλιά μου. ∆ • ∇

Κράτης 92 24. ΚράτηςΚράτηςγεννήθηκε περίπου το 365 π.Χ. στη Θήβα. Ήταν κυνικός φιλόσοφος. Κληρονόμησε τεράστια περιουσία, την οποία απαρνήθηκε για να ζήσει μια ζωή «εντίμου πενίας» στην Αθήνα. Πέθανε το 285 π.Χ. Έμεινε γνωστός ως ο δάσκαλος του Ζήνωνα του Κιτιέα, του δημιουργού του Στωικισμού. Ο

Κράτης VII93.326 23 Ταῦτ’ἔχω ὅσσ’ἔμαθονκαὶἐφρόντισα , καὶμετὰΜουσῶν σέμν’ἐδάην· τὰδὲπολλὰκαὶὄλβιατῦφος ἔμαρψεν. ℵ ℵ Όσα έμαθα κι απασχόλησαν τη σκέψη μου και τα σπουδαία που με δίδαξαν οι Μούσες, αυτά κρατώ. Όλα τα άλλα και τα πλούτη σαν τον καπνό σκορπίσαν. ∆ • ∇ 23 Αξίζει να σημειωθεί ότι το επίγραμμα αυτό ήταν απάντηση στο περίφημο επιτύμβιο του βασιλιά των Ασσυρίων Σαρδανάπαλου (7ος αι. π.Χ.), στο οποίο προβάλλεται ένας τρόπος ζωής γεμάτος απολαύσεις και φιληδονία. Με το επίγραμμά του ο Κράτης αντιπροτείνει την ομορφιά και την ηδονή των πνευματικών αναζητήσεων.

Κριναγόρας 94 25. ΚριναγόραςΚριναγόραςγεννήθηκε στη Μυτιλήνη και έζησε στη Ρώμη (70 ή 65 π.Χ. 10 μ.Χ.). Προσκολλήθηκε στην οικογένεια του Αυγούστου και αφιέρωσε πολλά του επιγράμματα σε μέλη της. Θεωρείται από ορισμένους ως ένας από τους καλύτερους ποιητές της Παλατινής Ανθολογίας, ενώ ο Ελύτης τον θεωρεί ελάσσονα ποιητή, στον οποίο πάτρωνες ανέθεταν τη συγγραφή επιγραμμάτων, από τα οποία λιγοστά μόνον φέρουν ίχνη αυθεντικής ποιητικής φωνής. Σώζονται πενήντα δύο του επιγράμματα, από τον Στέφανο του Φιλίππου. Ο

Κριναγόρας VII95.380 καΕἰκαὶτὸσῆμαλυγδίνηςἀπὸπλακὸςὶξεστὸνὀρθῇλαοτέκτονοςστάθμῃ, οὐκ ἀνδρὸς ἐσθλοῦ. μὴλίθῳτεκμαίρεο, ὦλῷστε, τὸνθανόντα.κωφὸν ἡλίθος, τῇ καὶζοφώδηςἀμφιέννυταινέκυς. κεῖταιδὲτῇδετὠλιγηπελὲςῥάκοςΕὐνικίδαο,σήπεταιδ᾽ὑπὸσποδῷ. ℵ ℵ Το μνήμα είναι από μάρμαρο λευκό φτιαγμένο με ακρίβεια κι αλφάδι λιθοξόου, μ’ ανήκει σ’ έναν άθλιο. Μην κρίνεις απ’ την πέτρα τον νεκρό, φίλε καλέ. Βουβή η πέτρα· ένδυμα μόνο των νεκρών στου Άδη τα σκοτάδια. Κείτεται εδώ τ’ ανίσχυρο λείψανο του Ευνικίδη παραδομένο στη φθορά κάτω από το χώμα.

Κριναγόρας VII96.636Ποιμὴν ὦμάκαρ,εἴθεκατ᾽οὔρεος ἐπροβάτευον κἠγώ,ποιηρὸν τοῦτ ᾽ἀνὰλευκόλοφον, κριοῖς ἁγητῆρσιποτ ᾽ἐβληχημέναβάζων, ἢπικρῇβάψαινήοχαπηδάλιαἅλμῃ.Τοιγὰρἔδυνὑποβένθιος·ἀμφὶδὲταύτηνθῖνάμεῥοιβδήσαςΕὖροςἐφωρμίσατο.ℵℵΕυτυχισμένεβοσκέ,μακάρικιεγώναφύλαγαπρόβαταπάνωστοβουνό,σ’αυτόντονκατάφυτοασπρόλοφο,συνομιλώνταςπούκαιπούμεταβελάσματατωνκριαριώνπουοδηγούντοκοπάδι,παράναβυθίσωστηνπικροθάλασσαταπηδάλιατουπλοίου.Γι’αυτόλοιπόνχάθηκακάτωαπ’τανεράκιοΑπηλιώτης 24 ουρλιάζοντας με ξέβρασε κοντά σ’ αυτήν την ακτή. 24 Απηλιώτης: Ανατολικός άνεμος, Λεβάντες.

Κριναγόρας VII97.643 ὙμνίδατὴνΕὐάνδρου,ἐράσμιοναἰὲν ἄθυρμα ἥοἰκογενές,κούρηναἱμύλονεἰναέτιν,ρπασας,ὦἄλλιστ᾽Ἀ ΐδη,τίπρόωρονἐφιεὶς25 μοῖραντῇπάντωςσεῖόποτ ᾽ἐσσομένῃ; ℵ ℵ Του Ευάνδρου την Υμνίδα, στα εννιά της χρόνια άρπαξες, αχ! Άδη, άσπλαχνε θεέ. Έσταζε όλη γαλιφιά, κόρη αξιολάτρευτη, και σκόρπιζε διαρκώς χαρά σ’ όλους μέσα στο σπίτι. Γιατί τόσο βιάστηκες και έστειλες τη μοίρα σ’ αυτή που κάποτ’ άφευκτα δική σου πάλι θα ‘ταν; ∆ • ∇ 25 Στην Π 1 «ἐφίεις». Προκρίνεται ως πιο σωστό το «ἐφιεὶς».

Λεωνίδας ο Ταραντίνος 98 26. Λεωνίδας ο Ταραντίνος Λεωνίδας ο Ταραντίνος ήταν αρχαίος Έλληνας ποιητής επιγραμμάτων από τον Τάραντα, που άκμασε μεταξύ 300 250 π.Χ. Σώθηκαν πολλά επιγράμματά του, πάνω από εκατό, στην Παλατινή Ανθολογία. Μιμείται την Ανύτη από την Τεγέα. Τα έργα του αναφέρονται στο μεγαλύτερο μέρος τους στον εργαζόμενο λαό. Ο

Λεωνίδας ο Ταραντίνος VII99.455Μαρωνὶς ἡφίλοινος,ἡπίθωνσποδός, ἐνταῦθακεῖταιγρῆϋς26, ἧς ὑπὲρτάφου γνωστὸνπρόκειταιπᾶσιν Ἀττικὴκύλιξ. στένειδὲκαὶγᾶςνέρθεν,οὐχ ὑπὲρτέκνων, ἓοὐδ᾽ἀνδρός,οὓςλέλοιπενἐνδεεῖςβίου·νδ᾽ἀντὶπάντων,οὕνεχ᾽ἡκύλιξκενή.ℵℵΗΜαρωνίδα,ηγριαμπεκρού,πουστράγγιζεαπ’τοκρασίτουςπίθουςείναιθαμμένηεδώ.Στοντάφοτηςεπάνωέχειμπεικιαυτότοξέρουνόλοιέναμεγάλοκρασοπότηροαττικό.Βογγάεικαικάτωαπότηγηαυτήόχιγιαταπαιδιάούτεκαιγιατονάντρατηςπουζουνμέσαστηφτώχεια·έναμονάχατηνπονά·που ’ν’ το ποτήρι άδειο. 26 Σωστή γραφή «γρηῢς», στα Ιωνικά.

Λεωνίδας ο Ταραντίνος VII100.472Μυρίοςἦν, ἄνθρωπε,χρόνοςπροτοῦ, ἄχριπρὸς ἠῶ ἦλθες,χὠλοιπὸςμυρίοςεἰς ἀΐδην. τίςμοῖραζωῆς ὑπολείπεται,ἢὅσον ὅσσον στιγμὴκαὶστιγμῆς εἴτιχαμηλότερον; ἡμικρήσευζωὴτεθλιμμένη·οὐδὲγὰραὐτὴδεῖ᾽ , ἀλλ᾽ἐχθροῦστυγνοτέρηθανάτου. ἐ ἁκτοίηςὥνθρωποιἀπηκριβωμένοιὀστῶνρμονίης, †ὕψιστ᾽27 ἠέρακαὶνεφέλας· ὦνερ, ἴδ᾽ὡς ἀχρεῖον, ἐπεὶπερὶνήματοςἄκρον εὐλὴἀκέρκιστονλῶπος ἐφεζομένη· οἷον τὸ†ψαλα,θρῖον ἀπεψιλωμένονοἷον28, πόλλον29 ἀραχναίουστυγνότερονσκελέτου30. 27 Προτιμητέα για το νόημα η λέξη «ὑψοῦντ'» από Π 3. 28 Προτιμητέα για το νόημα η φράση «τοῖον τὸ ψαλάθρειον ἀπεψιλωμένον οἷον» από Π 3 29 Προτιμητέα για το νόημα η λέξη «πολλῷ» από Π 3. 30 Σωστή γραφή «σκελετοῦ».

Λεωνίδας ο Ταραντίνος 101 ἠοῦν ἐξἠοῦς ὅσσονσθένος,ὦνερ, ἐρευνῶν εἴης ἐν λιτῇκεκλιμένοςβιοτῇ· αἰὲν τοῦτονόῳ μεμνημένοςἄχρις ὁμιλῇς ζωοῖς, ἐξοἵης ἡρμόνισαικαλάμης.ℵ ℵ Αμέτρητα, άνθρωπε, τα χρόνια που πέρασαν πριν έρθεις στο φως. Κι αμέτρητα εκείνα στον Άδη που έπονται. Και μένει σ’ εμάς ποιο κομμάτι ζωής; Μονάχα η στιγμή και, αν υπάρχει, πιο λίγο. Μικρή η ζωή σου κι οι θλίψεις πολλές. Κι είν’ η ίδια πικρή και πολύ πιο σκληρή κι απ’ τον θάνατο π’ όλοι μισούμε. Άνθρωπε, δες, τι ανούσι’ όλα αυτά, να υψώνετ’ η σκέψη σ’ αέρα και νέφη των θνητών των φτιαγμένων μ’ οστά, αφού, όταν τελειώσ’ η κλωστή, στο ξηλωμένο μας ρούχο θα ‘ρθει το σκουλήκι να κάτσει επάνω. Το κορμί το γυμνό, αφημένο στη σήψη είναι πιο απεχθές κι από μούμια ξερή που ‘χει γίνει φωλιά για αράχνες. Κάθε μέρα που βγαίνει το φως να μετράς πόσες έχεις δυνάμεις κι η ζωή σου να είναι λιτή. Διαρκώς να θυμάσαι κι αυτό, όσο ζεις κι είσαι μ’ άλλους μαζί: από τι άχυρα είσαι φτιαγμένος.

Λεωνίδας ο Ταραντίνος VII102.506Κἠν γῇ καὶπόντῳκεκρύμμεθα·τοῦτοπερισσὸν ἐκΜοιρέωνΘάρσυςΧαρμίδουἠνύσατο. ἦ γὰρ ἐπ᾽ἀγκύρηςἔνοχονβάροςεἰς ἅλαδύνων, Ἰόνιὸνθ᾽ὑγρὸν κῦμακατερχόμενος, τὴν μὲν ἔσωσ,᾽ αὐτὸςδὲμετάτροποςἐκβυθοῦ ἔρρων ἤδηκαὶναύταιςχεῖρας ὀρεγνύμενος, ἐβρώθην·τοῖόνμοιἐπ ᾽ἄγριονεὖμέγακῆτος ἦλθεν,ἀπέβροξενδ᾽ἄχρις ἐπ ᾽ὀμφαλίου. χἤμισυ μὲν ναῦται,ψυχρὸνβάρος,ἐξἁλὸς ἡμῶν ἤρανθ᾽ , ἥμισυδὲπρίστιςἀπεκλάσατο· ᾐόνιδ᾽ἐνταύτῃ κακὰλείψαναΘάρσυος,ὦνερ, ἔκρυψαν · πάτρηνδ᾽οὐπάλινἱκόμεθα.ℵℵ Και στη γη και στη θάλασσα είμαι θαμμένος· αυτό το ξεχωριστό κέρδισε από τις Μοίρες ο Θάρσυς, ο γιος του Χαρμίδη. Για να ξεμπλέξω μια άγκυρα που σκάλωσε είχα βουτήξει και κατέβηκα στα ταραγμένα νερά του Ιονίου. Την έσωσα, εγώ όμως κατασπαράχτηκα. Γύρισα και ανέβαινα αργά απ’ το βυθό.

Λεωνίδας ο Ταραντίνος 103 Είχα απλώσει σχεδόν τα χέρια, για να με τραβήξουν οι ναύτες, όταν μου επιτέθηκε το άγριο κήτος· τόσο μεγάλο που με κατάπιε ως τον αφαλό. Μισό από μένα άψυχο κορμί από τη θάλασσα ανέβασαν οι ναύτες και μισό έκοψε το σκυλόψαρο. Σ’ αυτήν την παραλία έθαψαν το κακοποιημένο απομεινάρι του Θάρσυ, άνθρωπε, και δεν θα επιστρέψω ξανά στην πατρίδα.

Λεωνίδας ο Ταραντίνος VII104.655 στήλη,ἄἈρκεῖμοιγαίηςμικρὴκόνις·ἡδὲπερισσὴλλονἐπιθλίβοιπλούσιακεκλιμένοντὸσκληρὸννεκρῶνβάρος·εἴμεθανόνταγνώσοντ᾽ , Ἀλκάνδρῳ τοῦτοτίΚαλλιτέλευς;ℵℵ Μου φτάνει λίγο χώμα γης. Η περιττή και ακριβή, η επιτύμβια η στήλη, αυτό τ’ ασήκωτο στους πεθαμένους βάρος άλλο νεκρό ας πάει να βαρύνει. Τι θα ωφελήσει αυτό τον Άλκανδρο τον γιο του Καλλιτέλη, αν μάθουν δηλαδή πως πέθανα;

Λεωνίδας ο Ταραντίνος VII105.726Ἑσπέριονκἠῷον ἀπώσατοπολλάκιςὕπνον ἡγρηῢςπενίηνΠλατθὶς ἀμυνομένη· καίτιπρὸς ἠλακάτηνκαὶτὸνσυνέριθονἄτρακτον ἤεισεν,πολιοῦγήραοςἀγχίθυρος,κἄτιπαριστίδιοςδινευμένηἄχριςἐπ ᾽ἠοῦς κεῖνον ἈθηναίηςσὺνΧάρισινδόλιχον, ἢῥικνῇῥικνοῦπερὶγούνατοςἄρκιον ἱστῷ χειρὶστρογγύλλουσ᾽ἱμερόεσσακρόκην. ὀγδωκονταέτιςδ᾽Ἀχερούσιονηὔγασεν ὕδωρ ἡκαλὴκαλῶςΠλατθὶς ὑφηναμένη.ℵ ℵ Νύχτες ολόκληρες ως το ξημέρωμα έμεινε ξάγρυπνη η γριά η Πλατθίδα. Τη φτώχεια της πάλευε. Και τι δεν τραγούδησε γερνώντας κι ασπρίζοντας, τη ρόκα όπως δούλευε και το αδράχτι. Πόσα τραγούδια δεν είπε χορεύοντας μαζί με τις Χάριτες πλάι στο στημόνι, στον μακρόσυρτο εκείνο, καθώς στροβιλίζονταν της θεάς Αθηνάς τον χορό ως το χάραμα. Ή όταν πάλι γεμάτα ρυτίδες τα χέρια της τύλιγαν με ζήλο το νήμα, το γερό για το ύφασμα, γύρω απ’ τα γόνατα που είχαν ζαρώσει. Στα ογδόντα της είδε τα νερά του Αχέροντα η καλή η Πλατθίδα που όμορφα ύφαινε.

Λεωνίδας ο Ταραντίνος VII106.740Aὕτα ἐπὶΚρήθωνοςἐγὼλίθος,οὔνομακείνου δηλοῦσα·Κρήθωνδ᾽ἐνχθονίοιςσποδιά. ὁ πρὶν βουπάμων,καὶΓύγῃπαρισεύμενοςὄλβον,ὁτὸπρὶνὁπρὶνπλούσιοςαἰπολίοις,ὁπρίντίπλείωμυθεῦμαι;ὁπᾶσιμακαρτός,φεῦ,γαίηςὅσσηςὅσσονἔχειμόριον.ℵℵΕγώηίδια,ηπέτραστουΚρήθωνατοντάφο,δηλώνωτ’όνομάτου,ενώοΚρήθωνπλέονείναισωρόςμεστάχτεςστηγημέσαθαμμένος.ΕκείνοςπουήτανπρινεφάμιλλοςτουΓύγηστ’αμύθηταταπλούτη.Εκείνοςπου‘χεπρινβόδιαπολλάκιεκτάσειςταγίδιατουναβόσκουν.ΕκείνοςπουήτανπρινΝαπωκαιπαραπάνω;Όλοιτονμακαρίζανε,μ’αλίμονο,απ’τηντόσητηγηπουτουανήκεπόσομικρόκομμάτιπιατώραείναιδικότου.∆ • ∇

Λουκιανός ο Σαμοσατεύς 107 27. Λουκιανός ο Σαμοσατεύς Λουκιανός ο Σαμοσατεύς (125 180 μ.Χ.) ήταν Σύρος σοφιστής και σατιρικός συγγραφέας που έγραφε στην ελληνική γλώσσα. Ήταν ο δημιουργός του σατιρικού διαλόγου και από τους σημαντικότερους αττικιστές συγγραφείς της Δεύτερης σοφιστικής. Του αποδίδονταν μερικά επιγράμματα που περιλαμβάνονται στην Παλατινή Ανθολογία. Ο

Λουκιανός ο Σαμοσατεύς VII108.308 Παῖδάμεπενταέτηρον,ἀκηδέαθυμὸν ἔχοντα, νηλειὴς ἈΐδηςἥρπασεΚαλλίμαχον. ἀλλάμεμὴκλαίοις· καὶγὰρβιότοιομετέσχον παύρου,καὶπαύρωντῶνβιότοιοκακῶν.ℵℵΜεάρπαξεοΆδηςοσκληρός,παιδίπεντάχρονομ’ανέμεληψυχή.ΜεέλεγανΚαλλίμαχο,γιαμέν’όμωςμηνκλαίτε·μικρήηβόλταστηζωή,μικρήκαιστουςκαημούςτης.∆ • ∇

Μελέαγρος 109 28. ΜελέαγροςΜελέαγροςήταν κυνικός φιλόσοφος, ποιητής και επιγραμματοποιός. Γεννήθηκε στα Γάδαρα της Κοίλης Συρίας. Έζησε στην Τύρο και πέθανε το 60 π.Χ. στην Κω. Έγινε ένδοξος με την περίφημη ανθολογία επιγραμμάτων «Στέφανος» που αποτέλεσε ένα σημαντικό μέρος της Παλατινής ανθολογίας. Ο

Μελέαγρος VII110.461Παμμῆτοργῆ, χαῖρε·σὺτὸνπάροςοὐβαρὺν εἰς σὲ Αἰσιγένηνκαὐτὴνῦν ἐπέχοιςἀβαρής.ℵℵ Χαίρε, μητέρα όλων γη. Ο Αισιγένης πάνω σου δεν έζησε σαν βάρος. Μακάρι να ’ναι ελαφρύ το χώμα τώρα που κι εσύ απάνω του θ’ απλώσεις.

Μελέαγρος VII111.468 Οἰκτρότατονμάτηρσε,Χαρίξενε,δῶρον ἐςᾄδαν, ὀκτωκαιδεκέτανἐστόλισενχλαμύδι. ἦ γὰρδὴκαὶπέτροςἀνέστενεν,ἁνίκ᾽ἀπ ᾽οἴκων ἅλικεςοἰμωγᾷ σὸννέκυνἠχθοφόρευν. πένθοςδ᾽, οὐχ ὑμέναιονἀνωρύοντογονῆες· αἰαῖ, τὰς μαστῶνψευδομέναςχάριτας, καὶκενεὰς ὠδῖνας· ἰὼκακοπάρθενεΜοῖρα, στεῖραγονᾶςστοργὰν ἔπτυσας εἰς ἀνέμους. τοῖς μὲν ὁμιλήσασιποθεῖνπάρα,τοῖςδὲτοκεῦσι πενθεῖν, οἷςδ᾽ἀγνώς,πευθομένοιςἐλεεῖν.ℵℵ Στα δεκαοχτώ, Χαρίξενε σ’ έντυσε με χλαμύδα η μάνα και σε δώρισε σπαράζοντας στον Άδη. Αλήθεια, αναστέναζαν ακόμα και οι πέτρες, νεκρό όταν σε έβγαζαν στους ώμους απ’ το σπίτι, θρηνώντας συνομήλικοι. Κι αντί του γάμου οι γονείς τραγούδια να σου λένε μοιρολογούσαν δυνατά: «Αχ, των μαστών ψεύτρες χαρές και μάταιες ωδίνες. Αλίμονο, ζηλόφθονη κόρη, Μοίρα, και στείρα, που την αγάπη λίχνισες σαν στάρι στους ανέμους». Στους φίλους λείπεις κι οι γονείς οδύρονται και κλαίνε και όσοι δεν σε γνώρισαν μαθαίνουν και λυπούνται». ∆ • ∇

Ξενόκριτος ο Ρόδιος 112 29. Ξενόκριτος ο Ρόδιος Ξενόκριτος ο Ρόδιος ήταν αρχαίος Έλληνας επιγραμματοποιός από τη Ρόδο από τον οποίο διασώζονται δυο επιγράμματα στην Ελληνική Ανθολογία. Έζησε μεταξύ 3ου αι π.Χ. και 1ου αι. μ.Χ, άγνωστο όμως πότε ακριβώς. O

Ξενόκριτος ο Ρόδιος VII113.291 ναυηγέ,Χαῖταίσουστάζουσινἔθ᾽ἁλμυρά,δύσμορεκούρη,φθιμένηςεἰνἁλί,Λυσιδίκη. ἦ ὀὕγάρ,ὀρινομένουπόντου,δείσασαθαλάσσηςβρινὑπὲρκοίλουδούρατοςἐξέπεσες.καὶσὸνμὲνφωνεῖτάφοςοὔνομα,καὶχθόναΚύμην,στέαδὲψυχρῷκλύζετ᾽ἐπ᾽αἰγιαλῷ , πικρὸν Ἀριστομάχῳ γενέτῃ κακόν,ὅςσεκομίζων ἐςγάμον,οὔτεκόρηνἤγαγεν οὔτενέκυν.ℵℵ Τα λυτά σου μαλλιά σταλάζουν ακόμα αλμύρα, καημένο κορίτσι, Λυσιδίκη, που ναυάγησες και χάθηκες στα πέλαγα. Λυσσούσ’ η τρικυμία κι εσύ την έτρεμες τη δύναμη της θάλασσας. Από το πλοίο σ’ άρπαξε το κύμα. Κι ενώ ο τάφος τ’ όνομά σου μαρτυρεί και την πατρίδα σου την Κύμη, σε κάποια κρύα ακτή η θάλασσα ξεπλένει τα οστά σου. Σε πήγαιν’ ο γονιός σου ο Αριστόμαχος για γάμο, μα ούτε την κόρη έδωσε ούτε και τη σορό της. Πικρή τον βρήκε συμφορά. ∆ • ∇

Ονέστος Βυζάντιος 114 30. Ονέστος Βυζάντιος Ονέστος Βυζάντιος ήταν ποιητής με καταγωγή από την Κόρινθο ή το Βυζάντιο. Έζησε στα χρόνια κοντά στη γέννηση του Χριστού. Δέκα επιγράμματά του περιλαμβάνονται στον «Στέφανο» του Φιλίππου, στην «Παλατινή», ενώ πιθανότατα δικά του είναι άλλα έντεκα επιγράμματα που βρέθηκαν γραμμένα πάνω σε ένα μνημείο αφιερωμένο στις Μούσες του Ελικώνα, κοντά στις ΟΘεσπιές.

Ονέστος Βυζάντιος VII115.274ΟὔνομακηρύσσωΤιμοκλέοςεἰς ἅλαπικρὴν πάντῃ σκεπτομένηποῦ ποτ ᾽ἄρ ᾽ἐστὶνέκυς. αἰαῖ · πέτροςτὸνδ᾽ἤδηφάγονἰχθύες,ἡδὲπερισσὴἐγὼτὸμάτηνγράμματυπωθὲνἔχω.ℵℵΑπ’άκρησ’άκρητ’όνοματουΤιμοκλήφωνάζωαπάνωσταπικράνεράτηςθάλασσαςκαιψάχνωτ’άψυχοσώματουναβρω.Μααυτόνήδηαλίμονοτονέφαγανταψάριακιεγώμιαπέτρααπόμειναάχρηστη,χαραγμένηλέξειςχωρίςαντίκρισμα,λέξειςχωρίςουσία.∆ • ∇

Πλάτων 116 31. ΠλάτωνΠλάτων(427 347 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος από την Αθήνα, ο πιο γνωστός μαθητής του Σωκράτη και δάσκαλος του Αριστοτέλη. Το έργο του, που με τη μορφή φιλοσοφικών διαλόγων έχει σωθεί ολόκληρο άσκησε τεράστια επιρροή στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και γενικότερα στη δυτική φιλοσοφική παράδοση μέχρι και σήμερα. Τα παρακάτω επιγράμματα τού αποδίδονται, μαζί με μερικά άλλα, κατά την ποιητική του περίοδο, πριν ασχοληθεί με τη φιλοσοφία. Ο

Πλάτων VII117.265Ναυηγοῦτάφοςεἰμί · ὁδ᾽ἀντίονἐστὶγεωργοῦ· ὡς ἁλὶκαὶγαίῃ ξυνὸς ὕπεστ ᾽Ἀΐ ℵδης. ℵ Είμ’ ένας τάφος ναυαγού· ο απέναντι είναι γεωργού· κάτω από γη και θάλασσα κοινός στέκετ’ ο Άδης.

Πλάτων VII118.670Ἀστὴρπρὶν μὲν ἔλαμπες ἐνὶζωοῖσινἙῷος· νῦνδὲθανὼνλάμπειςἝσπερος ἐν φθιμένοις. ℵ ℵ Ήσουν στους ζωντανούς καιΑυγερινόςτώραστους νεκρούς Αποσπερίτης. ∆ • ∇

Σαπφώ 119 32. ΣαπφώΣαπφώ ήταν συμπατριώτισσα και ομότεχνη του Αλκαίου, γεννήθηκε περίπου το 612 609 π.Χ. Ανήκε στην αριστοκρατική τάξη και εξορίστηκε λόγω των κοινωνικών ταραχών και των πολιτικών ανακατατάξεων της εποχής της. Τον καιρό εκείνο κατέφυγε στη Σικελία. Έγραψε ωδές, ερωτικά ποιήματα, επιθαλάμια, ελεγείες και επιγράμματα. Από τα περισσότερα από αυτά σώζονται μόνο αποσπάσματα ικανά όμως για να φανεί η ομορφιά της τέχνης της, που έκαναν τον Πλάτωνα να την ονομάσει «δέκατη μούσα». Τρία επιγράμματα με το όνομα της Σαπφώς, από τον Στέφανο του Μελέαγρου, υπάρχουν στην Παλατινή Ανθολογία, είναι ωστόσο αμφισβητούμενα (VI 269, VII 489, VII 505) Η

Σαπφώ VII120.505ΤῷγριπεῖΠελάγωνιπατὴρ ἐπέθηκεΜενίσκος κύρτονκαὶκώπαν,μνᾶμακακοζοΐας.ℵℵΣτοντάφοτουψαράΠελάγωναέβαλεπάνωοπατέραςτουΜενίσκοςκουπίκαικιούρτο 31· υπόμνηση της δύστυχης ζωής του.∆• ∇ 31 Κιούρτος: ειδικό αλιευτικό καλάθι, ιχθυοπαγίδα.

Σιμωνίδης 121 33. ΣιμωνίδηςΣιμωνίδηςγεννήθηκε στην Ιουλίδα της Κέω (Κέα, Τζια) το 556 π.Χ. και πέθανε σε μεγάλη ηλικία, το 468 π.Χ. Ήταν θείος του Βακχυλίδη και έζησε στην Αθήνα. Τον περισσότερο χρόνο της ζωής του τον πέρασε στην Κραννώνα (ή στον Κραννώνα, κυρίαρχη πόλη της Θεσσαλίας υπό την ηγεμονία των Σκοπάδων). Ακολούθως έζησε στον Ακράγαντα και τις Συρακούσες, όπου τον βρήκε ο θάνατος. Ασχολήθηκε γενικά με όλα τα είδη της λυρικής ποίησης. Στο εκπληκτικό πολύπλευρο ενεργητικό του, συνέθεσε ελεγείες, χορικά ποιήματα, επινίκιους ύμνους, διθυράμβους, παιάνες, παρθένεια, θρήνους και επιγράμματα, εκ των οποίων άριστα θεωρούνται αυτά για τους πεσόντες των Θερμοπυλών και του Μαρα-Οθώνα.

Σιμωνίδης VII122.270 Τούσδεποτ᾽ἐκΣπάρταςἀκροθίνιαΦοίβῳ ἄγοντας ἓνπέλαγος,μίανύξ,ἓνσκάφοςἐκτέρισεν.ℵℵΜιανύχτα,ένασκάφος,έναπέλαγοςκάποτεέγιναντανεκρικάταδώραγι’αυτούςπουαπ’τηΣπάρτηέφυγανστονΦοίβοναπροσφέρουναπ’τηγητουςταπρώτατηςσυγκομιδήςτουςταγεννήματα.

Σιμωνίδης VII123.349 32 Βαιὰφαγὼν καὶβαιὰπιὼν καὶπολλὰνοσήσας, ὀψὲμέν,ἀλλ᾽ἔθανον.ἔρρετεπάντεςὁμοῦ. ℵ ℵ Ελάχιστα έφαγα, ελάχιστα ήπια, πολύ αρρώστησα. Άργησα, αλλά πέθανα. Άι στα τσακίδια όλοι σας. 32 Στην Π 1 το επίγραμμα φαίνεται να ανήκει σε ανώνυμο συγγραφέα.

Σιμωνίδης VII124.507α Ἄνθρωπ᾽, οὐΚροίσουλεύσσειςτάφον,ἀλλὰγὰρ ἀνδρὸς χερνήτεωμικρὸςτύμβος,ἐμοὶδ᾽ἱκανός.ℵℵΆνθρωπε,οτάφοςπουκοιτάςδενείν’τουΚροίσου.Είν ’ τάφος βιοπαλαιστή. Τάφος μικρός, όμως νομίζω φτάνει.∆ • ∇

Σωφρόνιος Α΄ 125 34. Σωφρόνιος Α΄ Σωφρόνιος Α΄ (560 11 Μαρτίου 638) ήταν Πατριάρχης Ιεροσολύμων από το 634 έως τον θάνατό του και τιμάται ως Άγιος στην Ορθόδοξη και Καθολική Εκκλησία. Γεννήθηκε στη Δαμασκό της Συρίας. Ως άριστος μουσικός και υμνογράφος συνέγραψε διάφορα τροπάρια, τα στιχηρά ιδιόμελα των μεγάλων Ωρών των Δεσποτικών εορτών Χριστουγέννων και Θεοφανείων κ.α. Ο Σωφρόνιος, όταν ήταν μοναχός, αναθεώρησε το τυπικό του Αγίου Σάββα και συμπλήρωσε τον Επιλύχνιο ύμνο «Φως Ιλαρόν...» Πέντε επιγράμματα του Σωφρόνιου Α΄ περιλαμβάνονται στην Παλατινή Ανθολογία (I.90, I.123, VII.679, 680, ΙΧ.787) Ο

Σωφρόνιος Α΄ VII126.680Ἀρχὸς ἸωάννηςΦαρίηςἀρετῶν ἱερήων ἐνθάδενῦν μετὰτέρμαφίλῃπαρὰπατρίδικεῖται· θνητὸν γὰρλάχεσῶμα, καὶεἰβίονἄφθιτονἕξει, ἀθανάτουςπρήξειςτεκατὰχθόναῥέξενἀπείρους.ℵℵΟεπικεφαλήςτωνεναρέτωντηςΦαρίης 33 κληρικών, ο Ιωάννης 34, τώρα, στο τέλος της επίγειας ζωής, θάφτηκ’ εδώ, στη λατρευτή παγιατίτρίδα·τοσώμα του θνητό, έστω κι αν κέρδισε αιώνια ζωή αυτός και αν τα αναρίθμητα τα έργα του στη γη θα ζήσουνε για πάντα. ∆ • ∇ 33 Η Αλεξάνδρεια, από το νησάκι Φάρος που βρισκόταν μπροστά της 34 Ο Άγιος Ιωάννης, πάπας Αλεξανδρείας, ο Ελεήμων.

Τύλλιος Λαυρέας 127 35. Τύλλιος Λαυρέας Δεν υπάρχουν βιογραφικά στοιχεία.

Τύλλιος Λαυρέας VII128.294Γρυνέατὸνπρέσβυν,τὸν ἁλιτρύτουἀπὸκύμβης ζῶντα, τὸν ἀγκίστροιςκαὶμογέονταλίνοις, χεἐκδεινοῦτρηχεῖαΝότουκατέδυσεθάλασσα,ἔβρασεδ᾽ἐςκροκάληνπρώϊονἠϊόνα,ῖραςἀποβρωθέντα.τίςοὐνόονἰχθύσινεἴποιἔμμεναι,οἳμούνας,αἷςὀλέκοντο,φάγον;ℵ — ℵ Τον γέρο τον Γρυνέα, που ζούσε από μια βάρκα λιωμένη απ’ την αρμύρα, μ’ αγκίστρια πολεμώντας και με δίχτυα, άγριος Νοτιάς τον βύθισε που ’φερε τρικυμία και το πρωί ξεβράστηκε με χέρια φαγωμένα στα βότσαλα κάποιας ακτής. Και ποιος θα πει χωρίς μυαλό τα ψάρια ότι είναι, όταν μονάχα έφαγαν αυτά που τα εξοντώναν; ∆ • ∇

Τύμνης 129 36. ΤύμνηςΤύμνης άγνωστος σχετικά ποιητής του 3ου π.Χ αι. από την Κρήτη ή την Καρία. Επιγράμματά του περιέχονται στον Στέφανο του Μελεάγρου.Ο

Τύμνης 130 ΣτηνΚανελίτσαπουτόσοαγαπήσαμε VII .211 Τῇδετὸν ἐκΜελίτηςἀργὸνκύναφησὶν ὁπέτρος φθέγμαΤαἴσχειν,Εὐμήλουπιστότατονφύλακα.ῦρόνμινκαλέεσκον,ὅτ᾽ἦνἔτι·νῦνδὲτὸκείνουσιωπηραὶνυκτὸςἔχουσινὁδοί.ℵℵΣτοντόποαυτό,λέειηπέτρα,τονάσπροέθαψαντουΕύμηλουτονσκύλο,ράτσαμαλτέζικηκαιφύλακαπιστό.Ταύροτονφώναζαν,ενόσωζούσε·τώραόμωςτηφωνήτουπήρεηνύχτακαιτριγυρνάστουςήσυχουςτουςδρόμους.∆ • ∇

Π ΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 0. Εισαγωγή ................................ ................................ ........ σελ. 5 1. Αδαίος ή Αδδαίος ο Μυτιληναίος ................................ .......... 7 VII.305 ........................................................................................ 8 2. Ανακρέων ο Τήιος ................................ ................................ ... 9 VII.263 10 3. Αντίπατρος ο Θεσσαλονικεύς ................................ .............. 11 VII.286 ...................................................................................... 12 4. Αντίπατρος ................................ ................................ ............ 13 VII.288 ...................................................................................... 14 VII.390 ...................................................................................... 15 VII.398 16 VII.402 ...................................................................................... 17 VII.427 18 VII.498 ...................................................................................... 20 VII.637 21 VII.639 ...................................................................................... 22 VII.640 23 5. Αντίφιλος ο Βυζάντιος ................................ .......................... 24 VII.175 .................................................................................... 25 VII.630 26 6. Ανύτη ................................ ................................ ..................... 27 VII.490 ...................................................................................... 28 VII.538 29

7. Απολλωνίδης ................................ ................................ ......... 30 VII.642 ...................................................................................... 31 8. Ανώνυμος ................................ ................................ .............. 32 VII.155 33 VII.224 ...................................................................................... 34 VII.279 35 VII.321 ...................................................................................... 36 VII.325 37 VII.332 ...................................................................................... 39 VII.336 ...................................................................................... 40 VII.338 ...................................................................................... 41 VII.340 42 VII.346 ...................................................................................... 43 VII.621 44 VII.672 ..................................................................................... 45 VII.737 46 9. Ιωάννης ο Βαρβούκαλλος ................................ ..................... 47 VII.555b .................................................................................... 48 10. Γλαύκος ο Νικοπολίτης ................................ ......................... 49 VII.285 50 11. Δαμάγητος 51 VII.735 ...................................................................................... 52 12. Δαμάσκιος Φιλόσοφος ................................ .......................... 53 VII.553 ...................................................................................... 54 13. Διόδωρος Ζωνάς ................................ ................................ ... 55 VII.365 56 14. Διοσκουρίδης 57 VII.76 ........................................................................................ 58 VII.484 ...................................................................................... 59 15. Διότιμος ................................ ................................ ................. 61 VII.173 ...................................................................................... 62 16. Ηρακλείδης ο Σινωπεύς 63 VII.392 ...................................................................................... 64 17. Ήριννα ................................ ................................ .................. 65 VII.710 ...................................................................................... 66 18. Θεαίτητος ο Κυρηναίος ................................ ......................... 67 VII.444 68 VII.499 ...................................................................................... 69

19. Θεοδωρίδας ο Συ ρακούσιος ................................ ................. 70 VII.528 ...................................................................................... 71 20. Θέων ο Αλεξανδρεύς ................................ ............................. 72 VII.292 73 21. Ιουλιανός από Υπάρχων 74 VII.582 ...................................................................................... 75 22. Ισίδωρος Αιγεάτης ................................ ................................ 76 VII.156 ...................................................................................... 77 VII.293 78 23. Καλλίµαχος ................................ ................................ ........... 79 VII.80 ........................................................................................ 80 VII.271 ...................................................................................... 81 VII.272 ...................................................................................... 82 VII.451 ...................................................................................... 83 VII.453 ...................................................................................... 84 VII.454 ...................................................................................... 85 VII.458 ...................................................................................... 86 VII.459 ...................................................................................... 87 VII.460 88 VII.517 ...................................................................................... 89 VII.519 90 VII.521 ...................................................................................... 91 24. Κράτης ................................ ................................ ................... 92 VII.326 93 25. Κριναγόρας 94 VII.380 ...................................................................................... 95 VII.636 ...................................................................................... 96 VII.643 ...................................................................................... 97 26. Λεωνίδας ο Ταραντίνος ................................ ........................ 98 VII.455 ...................................................................................... 99 VII.655 .................................................................................... 104 VII.726 105 VII.472 .................................................................................... 100 VII.506 102 VII.740 .................................................................................... 106 27. Λουκιανός ο Σαμοσατεύς ................................ ................... 107 VII.308 .................................................................................... 108 28. Μελέαγρος 109 VII.461 110 VII.468 .................................................................................... 111

VII.291 .................................................................................... 113 30. Ονέστος Βυζάντιος ................................ .............................. 114 VII.274 .................................................................................... 115 31. Πλάτων 116 VII.265 117 VII.670 .................................................................................... 118 32. Σαπφώ ................................ ................................ .................. 119 VII.505 120 33. Σιμωνίδης 121 VII.270 .................................................................................... 122 VII.349 .................................................................................... 123 VII.507α .................................................................................. 124 34. Σωφρόνιος Α΄ ................................ ................................ ...... 125 VII.680 .................................................................................... 126 35. Τύλλιος Λαυρέας 127 VII.294 .................................................................................... 128 36. Τύμνης ................................ ................................ ................. 129 VII.211 .................................................................................... 130

Η ΠΡΩΤΗ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ «ΑΝΘΗ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ | ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, ΕΒΔΟΜΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΠΙΤΥΜΒΙΑ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ» | ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΒΑΝΑΡΓΙΩΤΗ ΜΕ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΕΙΡΑ GFS HERAKLIT, ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΨΗΦΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΟΙΚΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ «ΕΞΙΤΗΡΙΟΝ» ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 2022. ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΣΧΕΔΙΑΣΕ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΗΘΗΚΕ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΖΑΚ Αριθμός Έκδοσης 14

Ο Αλέξανδρος Βαναργιώτης (Τρίκαλα Θεσσαλίας, 1966) σπούδασε στο Κλασικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής Ιωαννίνων και εργάζεται ως καθηγητής φιλόλογος στη δημόσια Μέση Εκπαίδευση. Δημοσίευσε τις συλλογές διηγημάτων: Διηγήματαγιατοτέλοςτηςμέρας(Εκδόσεις: Λογείον, Τρίκαλα, 2009), Η θεωρία των χαρταετών (Εκδόσεις: Παράξενες Μέρες, Αθήνα, 2014) καιΚατάμήκος τηςΕθνικήςΟδού(Εκδόσεις:Εύμαρος,2019).