ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ Ένατηςπαράθυρονύχτας — ποίηση εξιτήριον
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ Ένατηςπαράθυρονύχτας — ποίηση εξιτήριον
ΕΞΩΦΥΛΛΟ : © Wassily Kandinsky (1866 1944) | Upward (1929) @ Guggenheim Collection, Venice, Italy [Public domain] ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ : © Στάθης Λειβαδάς Παρακαλούμε σκεφτείτε το περιβάλλον πριν εκτυπώσετε Το βιβλίο «ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ» του Στάθη Λειβαδά διανέμεται ελεύθερα στο Διαδίκτυο σε μορφή ψηφιακού βιβλίου με άδεια Creative Commons [ CC BY NC ND 4.0] [Αναφορά Δημιουργού Μη Εμπορική Χρήση Όχι παράγωγα έργα]
Ένα παράθυρο της νύχτας 5 “I was And I no more exist; Here drifted AnEzrahedonist”.Pound,
HughSelwynMauberley
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ 6
Σε
Σε κράτησα στο νυν της κλεψύδρας, μου πρινγλίστρησεςναπρολάβω τον επόμενο αποβλεπτικό δείκτη στην σαρακοφαγωμένη φόδρα του πανωφοριού μου. βρήκα στητό στο πόστο σου αψύ σαν κόκκινο χωρατό σε συντροφικάτο παραγώνι, σε άφησα πελιδνή εικασία μέσα στο κουκούλι του EtaCarinae. σου
Σ’ έψαχνα μέσα από τις γρίλιες των ηλιόλουστων επετείων και σε βρήκα παράταιρο τροχιοδεικτικό την αυγή, ένα ξεκούρδιστο fado σε κολιγόσπιτα του Alentejo. Σε φίλησα με το γλυκό κρασί του αποχαιρετισμού κι έσκαψα δέκα οργιές σε νοτισμένο χώμα να παραχώσω το ανεπέρειστο μπόι σου.
Ήταν οξύ το γέλιο
Ένα παράθυρο της νύχτας 7I
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ 8 και οιωνεί ερεβώδες σαν το έρκος των παραμελημένων δοντιών σου, λειάνθηκε μέσα στις αμμουδέρες και τα κρουστά οιδήματα των τροπικών ημερόνυχτων, χάθηκε αναποτρέπτως κάτω από τα ποναχωρίςσεκαιαπόσαντωνμεκαιΤώραμικροαστικώντεντόπαναδιαμερισμάτων.βρυκολακιάζουνοιλέξειςγίνονταιπρόσωπασπασμένητησυμμετρίαζυγωματικώντσακισμένασφεντάμιαοπλέςβουβαλιώνταπρόσωπααποστεώνονταιφθόγγουςούτ’έναστίγμααίμακαλαφατίζειςτοφρέαρτουαπόλυτουυαιωρείταιπάνωμαςσανάρρητοίχνοςστιςουρέςυπερβατικώναναγωγών.
Ένα παράθυρο της νύχτας II9Θα κεντήσω ένα όνειρο με τους σφυγμούς σου να κατεβάζει πουλιά πάνω από τον ύπνο του Αυγούστου κι ένα χλωρό τοπίο καταιγίδας για το σιγηλό προσκλητήριο όσων νεκρών απεκδύθηκαν το ψηφιακό τους αποτύπωμα σε αρχεία μελλοντικών αφηγήσεων. Να βρούμε ένα τρόπο πρέπει το νούφαρο να είναι η άλλη συμμετρία του κόσμου κι ο κεραυνός το πρόσωπο του παρασημοφορημένου νεκρού και οι γειτονιές ένα πολύχρωμο ποτάμι από πανό και τρακατρούκες για την αλληλεγγύη και το σφρίγος των διαδηλώσεων βέρων προλετάριων που να ξερνούν οι ουρανοί τα ρημαγμένα σωθικά όσων τουφεκίζονται τα χαράματα με το αμπέχωνό τους κρεμασμένο στα τέσσερα δόντια των αστερισμών του χειμώνα, και να μασουλάνε οι περαστικοί μια χούφτα πασατέμπο
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ 10 διαλεκτικών συζητήσεων ανάμεσα στα χάχανα της μαρμάρινης πλατείας και τον ξύλινο χτύπο επιτραπέζιων παιγνίων αυτόςστοτωνΑυτόςιαματικώναπογεύματαλουτροπόλεων.πουέριξετηβάρκαμαύρωνσκύλωντουαρχιπελάγουςμέτωποτηςθύελλας,αυτόςπούξώκειλεέναβυσσινίυποβρύχιοσεβραγισμένοπορτοκαλεώναπουμοίρασεένασυγκαταβατικόνεύμαανεκτέλεστουδράματοςσεαρχοντικότηςΑνδαλουσίαςείναιοδήμιοςπουταΐζειέναχωλόπεριστέριστονερειπιώνααυθεντικώνπεριηγήσεων.
Ένα παράθυρο της νύχτας III11Είναι βαριά αυτή η νύχτα δεν μπορώ να τη σηκώσω στους ώμους μου και οι μαρμαρυγές των αστερισμών λες και με μαχαιρώνουν στο τηςπεταμένηςτιςκόβονταςυπογάστριοφέτεςανάσεςτηςνύχταςστααγριόχορτακαστρόπολης . Ήθελα μόνο ν’ ακούσω ανάμεσα στα σπασμένα κεραμικά και τα ούρα των παχουλών γάτων τα ποενόςυποτονθορίσματαευγενικούπλήθουςυκάποτευπήρξεωςσυγχορδίατουκύκλουτωνελαιώνωντηςΜεσόγειος,κιένακλάσμασιωπήςστοσήμαγεωστατικώνδορυφόρων,είτεμιαπαύσητωνψηφιακών bits για όσους συνθλίβονται από τη μοίρα τους, τη μοίρα μας. Αυτών που δίνουν μια παράταση των μονόπρακτων
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ 12 στις δέκα πτυχώσεις του χρόνου για το υπονοούμενο της αυλαίας και μια υποσημείωση στο ημερολόγιο της χαρούμενης Tibaza στηνακουσίωςενδέκατη διάσταση. Ασήκωτη αυτή η νύχτα και σανκαταχθόνιααμφίστομη ρομφαία βγάζει μια τηςμακριάτωνστιςπροδιαγεγραμμένουυποψίαημιθανείςτροχιέςμότορσιπςστησιγαλιάκαμπύληςτουορίζοντα.
σινεμά και μετά ένα μεταμεσονύχτιο ποτό σε αυτοσχέδιο πάρτι πρωτοετών φοιτητών, ποτέ οι σκέψεις μας δεν ήταν τόσο γυμνές όσο ένα tango με την μωβ πεταλούδα της εφηβείας μας και τόσο αμπαρωμένες πού είναι η Wichita; στο πολλοστημόριο του δικού μας χωρόχρονου
Ένα παράθυρο της νύχτας I13V
Στις ώρες της μεγάλης αγρύπνιας θέλω να είσαι δίπλα μου μείνε λίγο μαζί μου να ανάψουμε μια λιγνή φλόγα να όσοκαίειτρίζουν οι στάλες της βροχής στο γυμνό πάτωμα όπου να ’ναι κάπου, κάπως, τώρα έρχεται η ώρα του απρόσκλητου επισκέπτη λιώνουν σιγά σιγά τα κορμιά μας κρεμασμένα στους γάντζους της ιματιοθήκης τα γιαμετάστεγνώσαμετηνέξοδοτοβραδινό
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ 14 για την αναστροφή των ρόλων στο πονασεάφησανοισαναπόκάθισεΚοίταξαλπικώνστοήχτενισμένοπάνωξεθωριασμένουθέχειτιτομείνεκλινικήςεργαστήριοανατομίας,μαζίμουαπόψεέχωανάγκη,παράξενηόψητοφεγγάριάλεγεςτοπρόσωποκαθρέφτηαπόέναεφηβαίοέναρίκνωματηςλίμνηςάγαντηςσιωπήςσανατορίων.έτο,τώραπάνωτουςτρειςταξιδιώτεςένακρεμάμενοστιλέτοάλλοιδεκατρείςτακόκαλάτουςομαδικόκενοτάφιοαλυχτούνγιατομερίδιουστερήθηκανστιςπαρελάσειςκόκκινωνεπετείων,μείνεμαζίμουαπόψεείναιοιτρύπεςτωναστερισμώνσανκαντηλέριαπάνωσεομαδικούςκοιτώνεςξεκοιλιασμένωναμφιθεάτρων,ναμαζευτούνοιαναπνοέςτουςτουκόσμουόλουοιαναπνοέςστοόνειρόμουαυτήτηναυγή
να νοιώσω το χάδι της ανυπαρξίας, μείνε κοντά μου απόψε θέλω ν’ ανοίξω το παράθυρο να μπει η πρωινή αύρα του Μάη και οι φωνές της αγοράς τόσο εκκωφαντικές στο μπανταλιασμένωνφόρτωμα τελάρων, κι γιατόσοόμωςτρυφερέςν’αναιρούν ένα διάλογο χωρίς σάρκινο πρόσωπο σκεβρωμένο σαν το χωλό πόδι εγκλωβισμένης νυχτερίδας. Και τις μικρές ώρες της νύχτας θα αφήσω να μπει ένας γαλαξίας να καλύψει σαν άσπρο σάβανο τον ξεφτισμένο τοίχο να τονκάνειεσωτερικό σου μονόλογο λίγο πιο υπαινικτικό στις αναλυτικές
Ένα παράθυρο της νύχτας 15
συνεπαγωγές και το εκκρεμές πάνω από την πολυκαιρισμένη μιαπολυθρόναγλυκιάπαραλλαγή του είναι σαν άρωμα λεβάντας στο αριστοκράτισσαςυπνοδωμάτιο γεροντοκόρης. Μείνε μαζί μου απόψε, κοίτα τι παράξενο
αριθμών Κοίταξε δυο πορτοκαλί αράχνες πως κεντούν ένα κόμπο με το κρουστό χλοπ χλοπ της σταγόνας στο πλημμυρισμένο υπνοδωμάτιο. Μείνε μαζί μου απόψε, κοίτα πόσο μάκρυνε η νύχτα πάνω από τις μέρες μας και οι ώρες μας κάτω από το γυμνό δέντρο σαν δέκα καχεκτικά κρόσσια του τουμέσαφεγγαριούαπ’τιςκουμπότρυπεςσακακιούμας.Χθεςκρεμάστηκεοεπόμενος υπάλληλος από τη Friar’sBridge χωρίς ίχνος εκκρεμότητας στα ντοσιέ τού γραφείου του. Πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς τα όνειρα με την άσπρη χαρτονένια μάσκα στο υποσέλιδο; Και τα κόκκινα χείλη των private clubs
που είναι πάλι το φεγγάρι σαν ζαρωμένο εκμαγείο παλιάς πριμαντόνας, πως χάθηκαν οι νύχτες της έτσι στα στοόπωςανεξόφλητωναποκόμματαδιθυράμβωνταυπόλοιπατραπέζιτωνασύμμετρων
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ 16
Ένα παράθυρο της νύχτας 17 χωρίς το χλωροφόρμιο του Ποιοςθανάτου;είναιο επόμενος κρίκος; Ένα έγκλημα των πρωινών δελτίων κάτω από ένα καταποντισμένο Καιστερέωμα.ηεπόμενη στιγμή μας; Μια έωλη αφιέρωση στα αζήτητα των ερτζιανών ή ένα συλλάβισμα ίδιων κοινοτυπιών αντί για το αυθεντικό ρo της ροής του χρόνου.
σαν ένα όνειρο τρεμάμενο πολωμένου φωτός σαν τα φώτα αδιάφορων πόλεων ιδωμένα από τους τόπους των εκτελέσεων εγώ κι ένα αχαμνό κουκλόσπιτο στο μάτι του κυκλώνα σεγόντο στο σφιγμένο πρόσωπο της σαναυγής,τοβλέμμα γυναίκας πρόωρα σβησμένης ήβης που ποτέ δεν είχε κάτι να κρύψει από τη ζωή της, σαν τα φατνώματα των πρωινών αστερισμών μπρος στα εκτυφλωτικά φώτα των περιμένονταςήρθαπροβολέων,ξένοςτα
δειλινά του Αιγόκερου τους ανταληγείς να με σηκώσουν μεσοούρανα να γίνω ένα γερμένο άστρο πάνω από τα ουρλιαχτά στοδεσμωτηρίωνασύμμετρο ιστορείν του σκότους ή πάλι να νοιώσω το χάδι γλυκού σορόκου
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ 18V
Ήρθα ξένος
Ένα παράθυρο της νύχτας 19
Τιαισθητικήςπαράθυραφωτισμένασεπολυκατοικίεςτου’70.κρύβειεκείνοτοπαράθυρο τη νύχτα; Μια σκελετωμένη νυχτερίδα στα αζήτητα ή ένα άγουρο κορίτσι μπροστά σε στιςφοιτητικόήτοπολογικώνκαθρέφτηπαραμορφώσεωνπάλιένανοσταλγικόαπόγευμαπραιρίεςτου Berkeley πως θα ήταν μια φωτεινή μπάλα
σαν νεύμα τρυφερού αιδοίου μέσα από το καύκαλο τροπικών ύπνων. Απόψε θα έρθω μόνος και κρατώνταςσκοτεινόςστουςώμους μου το ετοιμόρροπο υπνοδωμάτιο στο άσκοπηπατάρι,libidinosité γέρασαν τα πάντα σε τούτο το σπίτι τα σκεύη οι πολυθρόνες οι φωτογραφίες στον τοίχο τα εφηβικά άλμπουμ το χαμόγελο του πατέρα, γέρασαν στην παγωμένη νεανικότητα τους σαν
που στηνδιαχέεταικοσμική άβυσσο; Είμαι ξένος, νοιώθω ξένος αλλά το ίδιο οικείος με τις μικρές στιγμές στις χαρούμενες πλαζ του απροστάτευτοςΙουλίου, ωστόσο
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ 20
τα ουρλιαχτά των Γάλλων parachutistes και τις τελευταίες ανάσες του MauriceAudin. Θέλω να νοιώθω ξένος με τα πρόσωπα του δρόμου, του γραφείου, του καφενείου, του δωματίου με τις κορνίζες με το γαλάζιο τοπίο απέναντί μου, και το είδωλό μου να καίγεται να καίγεται να οικστακαίγεταιαποκαΐδιαογενειακών κειμηλίων χωρίς την βασική προϋπόθεση του είναι.
από ένα ακαριαίο ενδεχόμενο κάτω από τον ήλιο του νοιώθωμεσημεριού,κιόλαςστο σβέρκο μου
Το μερτικό της μοίρας σου μια μαύρη παλάμη που κάνει τα κρόσσια της λάμπας (πίσω από την ακέφαλη φιγούρα σου) σαν μια συστοιχία ερπετών που μασουλάνε λίγο λίγο
Το σχήμα τέταρτου της σελήνης έχει το πρόσωπό σου όταν σε φωτογραφίζω δανδή σε ετοιμόρροπο μπαλκόνι και το βλέμμα σου την παγερή γαλήνη χειμωνιάτικου οροπέδιου στο πέρασμα καβαλαραίωνμπολσεβίκων .
τις φωτοκόπιες σεναρίων εργατικών θιάσων, καλύτερα να έχουμε τη νύχτα ατόφια το σκοτάδι δεν θέλει ανάγνωση όπως ο χρόνος του έρωτα την αναδρομικότητα των εγώστηνανέστιοςΕίμαιαπαριθμήσεων.εδώκαιαχρονικόςσυμβολήτωνπροβολέωνκαιδέκαχορεύτριες
Ένα παράθυρο της νύχτας V21(ΓιαΙτονσ.
AlvaroCunhal)
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ 22 αδιάφορες στον υπαινιγμό του πάνωΗριδανούαπότους εξώστες των θερινών μπαρ με μόνη πραγματικότητα ένα ξύσμα υπεριώδες στην βάση του κρανίου τους και την πλαστικότητα των αραδιασμένακίτρινακαρφωμένασανμπαλαρίνεςδέκαγοφώνανάρμοστωντους,μαυροντυμένεςδέκαμαχαίριασεέντεκακαπέλαστοπάτωμα, το μιαέναισχνή παρουσία στις ενδείξεις των ατομικών μεήείναιμεανεντευκτηρίων.τωνστοκιρολογιώνέναςίσκιοςδιαλέγεσθαιπάλαιποτέυπαρξιακώνΠοτέδενξεχωρίζειςέναςδιοπτροφόροςκίτρινοκαπέλομετάλλαξηλεμούριουέναςκρυπτοομοφυλόφιλοςταεσώρουχατηςγυναίκας του.
Ένα παράθυρο της νύχτας 23 Για κάθε τρεις πρωτόλειους ομαςεξεγερμένους,έλεγε,έναςείναιμια ακονισμένη σαναιχμηρόςαποικιακώνσεγυμνοσάλιαγκωνυδαρήςνεαρώνστιςτωνσανενιαίοςΕίμαιμικροαστικήςστοένακιχαμοσυνοικίαςσταμαχαιριάφιδοσόκκακαοιάλλοιμετέωροξυράφιυπέρθυρονύχτας.εδώαλλάδιάτρητοςτιςαντιστάσειςκοριτσιώνξεναγήσειςβιβλιοθηκάριων,σαντηβλέννακόκκινουςτοίχουςλουτροπόλεων,τοβέλοςτηςδικήςμαςώρας desperadosσε μικρολίμανα του νότου όσοι χωρέσαμε στο κάρβουνο βλέμμα του συντρόφου ManuelTiago.
τηνπαράθυρο,τελευταία
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ VII24
Πόσοι χειμώνες πέρασαν αλήθεια και είμαι εδώ να με το γοργό το σύννεφο που διαβαίνει τον Πολικό σαν γείσο πάνω από το βόλεμα μιας ίδιας ιστορίας, σαν το άρωμα λουΐζας μικρών στιγμών του φθινοπώρου σε νησιωτικό απάνεμο, και το φιλί σου την αυγή ήταν staccato σαν το χτύπο στου μικρού βοριά το νύχτα του καλοκαιριού, και
λογγωμένουπάνωχλωμήςσανπομιαναΠόσαστητουόπωςμάταιοτοκαθήκοννυχτερινούεπισκέπτησάλατηςπερισυλλογής.καλοκαίριαπέρασανκρύβουμεαλαφροπάτητησκιάυκρέμεταιτοδόκανοσελήνηςαπ’τηγούρνακήπου.
Ένα παράθυρο της νύχτας 25 Πόσες αμμοθύελλες ζύγισαν πάνω από το φρέαρ του μεσημεριανού μας ύπνου τις μέρες στοαιωρούμενεςμαςστόμιοτης αβύσσου και έμειναν οι πληγές μας καρφωμένοι άλικοι σταυροί στο τουκάτωσανμαγνητικώνστιςόπουπαράλληλουγιασηματωρόςσανπάντοτεΚαιτελουρικήςμέτωποκαταιγίδας.τοβορεινόαστέριπακτωμένοένακαρφίστομέτωπο,τα’χνάριασύμπαντοςστεγνώνουνοιψυχέςσπείρεςκυκλώνωνσεταμπάκικααπότονήλιοΜαγκρέμπ.
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ VIII26Κόκκινο μολύβι ο καιρός μια έρημος του χρόνου που σέρνεται πίσω από το οξειδωμένο απόβροχο με τις μπουκαμβίλιες, και μια μανταλωμένη πόρτα πένθιμη σαν σαββατιάτικο σούρουπο προσπαθεί να εκμαιεύσει κάτι από την οχλοβοή των ημερόνυχτων ανατέμνοντας τις φιγούρες των μέσαπεραστικώναπότονπολυκαιρισμένο φεγγίτη. Βαρύς και αμίλητος ο σκεπάζειουρανόςμέσα στην αδιαφάνεια ενός απροσδιόριστου atman τις όποιες απόπειρες μνήμης για τα κυνηγημένα ποδοβολητά στο πλακόστρωτο και τις ανοιγμένες ουλές του αίματος που κοχλάζει στα παραπόρτια του ορίζοντα. Σαν κάπως θα πέσει από στιγμή σε στιγμή τούτο το ρίκνωμα της αντάρας πάνω μου σαν δίστομο μαχαίρι
Ένα παράθυρο της νύχτας 27
πάνωκρεμάμενοστους ήλους του σταυρού μου και θα στραγγίσει ο ουρανός μέσα από μια χαραμάδα γιαανεμοστρόβιλουνατρίζουντα Christofle της τραπεζαρίας σε ρυθμό marcia funebre και οι κόκκινοι λεκέδες να ανάμνησηγίνονταισφαγήςσερυθμόmoodindigo. Μια ροκανίζουντηςξεπεσμένααδραξιάνετρίναημεραλωπίαςσπειρί σπειρί την μακαριότητα των ονείρων μας μέσα στα εξορυγμένωνφατνώματασαρκοφάγων.
Σε τέσσερα κομμάτια τεμαχίστηκα με τον πρώτο ζέφυρο του θέρους ένα της σιωπής των περιπάτων ένα των ασέληνων αφηγήσεων ένα των ονειροπολήσεων ενός κόκκινου αψηλού αστεριού από ρουμπίνι κι ένα της ανειρήνευτης ηδονής των κοριτσιών του πρώτου άστρου. σανΤινάχτηκανανυπόμονες κροτίδες στα χέρια αναστάσιμου εφήβου κι βρεγμέναέπεσαν αποκαΐδια με το άξαφνο μπουρίνι ενός αυχμηρού Ιούλη.
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ IX28
Τούτο το σπίτι συνάζει τις αψιμαχίες των αστερισμών στη ράχη ενός ξύλινου αλόγου κι έχει ένα άρωμα από τις λουΐζες του κήπου για ν’ αλαφραίνει τις ανάσες των ζωντανών νεκρών του, ετούτο το σπίτι γίνεται ένα με το μπόι της σελήνης όταν τα σύννεφα δρασκελίζουν τον πελιδνό της δίσκο στις νεανικές του κάμαρες.
βιβλίο του καλοκαιριού μια βουβή μεενόςκαιγιαστοΒγαίνειτοσεκιανεκτέλεστωννύχταυποσχέσεωναπιθώνειτηναγωνίατουέναγαληνεμένοσύννεφουΟκτώβρη.μεμιακόκκινηομπρέλασεργιάνιτουήλιουνακρύψειτιςενοχέςτουχτυπάειτιςχάντρεςαδιέξοδουπεπρωμένουτηραθυμιά
Τούτο το σπίτι είναι ένα παράθυρο των μικρών Κυκλάδων που κλείνει το
Ένα παράθυρο της νύχτας 29X
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ 30
μεσημεριανού καφενείου. Ετούτο το σπίτι, κάτω από τ’ ασήκωτο φορτίο της διαφάνειας του νερού, μιλάει μ’ ένα δικό του άστρο μια γλώσσα τεμαχισμένη στις δύο κρουστές συλλαβές της όπωςδιάζευξηςείναιτο ζητούμενο στο αίνιγμα της ύπαρξης. Χωνεύει στους τοίχους του ιδρώτα και αίμα άγουρων οργασμών και μουσκεύει τις αναπνοές θηλυπρεπούς εφήβου du cotêdechezSwann μέσα από ένα μισοφωτισμένο παράθυρο. Κρύβει δυο αναφιλητά μια νύχτα φθινοπώρου και τρία κόκκινα γράμματα σανξεθωριασμένατοπρόσωπο ωραίου
νεκρού που αφήνει για μόνο ανεξίτηλο το αινιγματικό του χαμόγελο στους επιγενόμενους. Τούτο το καιτωνστηνμεεναλλάσσεταισπίτισυνεχώςτησκιάτουαέναηροήφαινομένωνκρατάειμιαντάμα σπαθί
Ένα παράθυρο της νύχτας 31
απ’ το μοιράδι των ηρώων του για να ποτίζει τις ρίζες του. Ετούτο το σπίτι προσπαθεί να καλύψει τον επιθανάτιο ρόγχο του όταν μετεωρίζει ένα αχυρένιο σύννεφο πάνω από τα κεφάλια νεανικών πικ νικ και διαλέγεται με την ανυπαρξία του στον σπειροειδή γύρο του θανάτου. τονΜουγκανίζεικαταθλιπτικό αέρα της ιστορίας του σαν μια γέρικη αγελάδα στο μέσο ενός παιδόκηπου, τούτο εδώ το σπίτι βλέπει τα όνειρα του να χάνονται στη διχοστασία των μακριών ημερόνυχτων.
Εδώ είναι ο νεκρός πού κρατάει δυο μωβ βεντάλιες για να φιλτράρουν την πλήξη του σαν αραιοσπαρμένα σύννεφα τα δειλινά της SierraMadre. Είναι ο νεκρός που κουβαλάει στον ύπνο του την ανάσα της γενιάς του σαν ευγενικό άρωμα ιερατικού επίπλου
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ X32 (γιαΙτονσ.ΝίκοΖαχαριάδη)
από την Παναγία του Woolnoth, και στο φευγιό του την νύχτα των σκιών δυο αναπάντεχοι κεραυνοί σκάνε στα τετράποδα όνειρα του. Αυτός ο νεκρός ήρθε κάποτε μ’ ένα ανέφελο χαμόγελο της απόπαγκοσμιότηταςτηνκαταχνιάτων κρεματορίων και τώρα βροντοχτυπάει
τις χάντρες της ερημιάς του σαν τα γδικιωμένα κρανία φανοστατών των κρεμασμένων. Αυτός ο νεκρός κάθε που τινάζει το φρύδι του κατεβάζει μια θάλασσα αρχέτυπα αστέρια
πάνω απ’ τον κοιτώνα του κι έχει τις τσέπες του γεμάτες κατακόκκινα λαμπιόνια για τις κόγχες των πνιγμένων. Όταν οι τύψεις του γεμίζουν ουρανό κλείνει τα παράθυρα στις επαναστατημένουιαχές πλήθους και μπήγει ένα στιλέτο σε δύο σατέν ανδρείκελα που του παραστέκουν σαν θανάτου, κι όταν γίνεται δήμιος μια οβίδα
ξεκαρφώνεταιαράχνη σαν
από τον ιστό της και ταράζει τα μικροαστικά μεσημέρια. Αυτός ο Αυτόςγιαμιατουκαιτωνίδιοφοράειυπεκφεύγεινεκρόςδιαρκώς,έναπαρεόμεταχρώματανεανικώνπλάζβλέπειστορίκνωμαορίζονταχοάνητοφρέαρτουουδενός.ομειλίχιοςνεκρόςείναιηίδιαηαναίρεσητηςανυπαρξίαςτου.
ο ίδιος του ο
προεξοφληθέντοςάγγελοι
Ένα παράθυρο της νύχτας 33
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ 34
Ένα παράθυρο της νύχτας 35 ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ 36
Ένα παράθυρο της νύχτας 37 Ένα μπράτσο τατουάζ σφίγγει τ’ αχαμνά τα νωχελικά δειλινά της Malecon κι ένα μπουκέτο connoisseurs d’art γεύονται ένα μοιραίο καλοκαίρι σαν σεκάνς καταιγίδας στον κίτρινο Mekong.
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ 38 Υγρή καταχνιά στην κρεβατοκάμαρα ξενοδοχείου, στυλ art deco 11ος όροφος και μια πνοή τροπικής αύρας να τρίαγλυκαίνειστοιχειωμένα όνειρα αυγουστιάτικου μεσημεριού, τα δυοακρινάροζιασμένοι σταυροί που κρέμονται τα άντερά μου το μιαμεσαίομέδουσαπουτυλίγεται στο κρανίο μου με την αρπαχτική διάθεση λατίνας ερωμένης.
Ένα παράθυρο της νύχτας 39 Στις 12 παρά ξύσμα απειροστού ανοίγει το κλείστρο στη χαραμάδα ίσια για το μάτι του Μονόκερου στις 12 ακριβώς δυο ισοϋψή αντηχεία τραυλίζουν τις ακατάληπτες συλλαβές των παλμών του Αιγόκερου.
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ 40 Μια μάσκα αυτιστική από τις αφηγήσεις των καμπούκι, ένα κροτάλισμα μυώνων σπασμένο στους πρωτεϊκούς του κώδικες και γίνονται οι ώρες μου ένα νεκροφαγείο φοβικών ονείρων.
Ένα παράθυρο της νύχτας 41 Γέρνεις με το αίνιγμα της Σφίγγας αντιστικτικά της παντομίμας σου, στην αψίδα των φρυδιών σου ξεπηδούν μια χούφτα ήλιοι στο βάμμα του ρω. Солнышко, Солнышко, Солнышко моё! 1 Αιχμαλωτίζεις μια κόκκινη πεταλούδα στο υγρό ομοιοκατάληκτο των πευκώνων σου και αντιστρέφεται η συμμετρία σου στις φιγούρες του Ταρώ. Солнышко, Солнышко, Солнышко моё! τωντηνΙχνηλατείςσαπφικότηταματιώντηςDoraMaar και περνά ένα αεράκι του γαλλικού νότου να ανεμίζει 1 Η ρωσική έκφραση Солнышко, Солнышко, Солнышко моё!, (Σόλνισκο, σόλνισκο, σόλνισκο μαγιό!) μπορεί να αποδοθεί στα ελληνικά: Ήλιε μου, ήλιε μου, γλυκέ μου ήλιε! και βρίσκεται σε μια γαλλική έκδοση ανθολόγησης ποιημάτων του Αραγκόν, με τίτλο Aragon par Georges Sadoul , σελ. 155, Εκδ. Seguers, Paris 1967
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ 42 την ελλειπτική γεωμετρία της ανύπαρκτης αθωότητας σου. Ένα φθινόπωρο χλωρό καστράτων ηδονοβλεψιών. Солнышко, Солнышко, Солнышко моё!
κοπίδια γλώσσες τα σύννεφα της πάμπας κι αυτός επέμενε να κεντάει στην άμμο δασύτριχα κορίτσια, πόρπες από πουκάμισα εκτελεσμένων, την απέραντη πλατεία πιτσιλισμένη από χιλιάδες πνιγμένα περιστέρια κι ένα αμφίστομο κρατήρα να ξερνούν το βαρύ άρωμα των πούρων οι γλυκές νύχτες των παραισθήσεων.
(Γιατονσ. CamiloCienfuegos) πνιγμένος είναι λιπόσαρκος σαν άγιος των Ταγμάτων επανάστασης. Έβγαζε δυο ερπετά από τις τσέπες του να του έγνοιες σε μια συστάδα αροκάριες κι ένα μαδημένο γεροκόκκορα μιας αλάνας desamparados να βουκεντρίζει τα νυσταλέα βόδια του ηλιοτρόπιου των τροπικών. Κρέμονταν από πάνω του σαν ακονισμένα
καταπράσινα
Αυτός ο
σανσχοινοβατούντιςκαθημερινές
Ένα παράθυρο της νύχτας 43
και τηςσανγελαστόςτηναυγήπρολεταριακής
ΣΤΑΘΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ 44 (Στους Χ.& Π.) Withaffectionandhope αγαπημένοι μου Δίδυμοι, στα νώτα των Υάδων να ψάχνετε ένα υπόστεγο για μια περιπέτειαμικρήκάθε φορά στον αχό των μεγα πόλεων του μέλλοντός μας, εκεί σ’ ένα μοιράδι σύννεφο της ωκεάνιας γαλήνης ν’ αλιεύουμε μαζί τις ανέκκλητηςμιαςπροκλήσειςκοινήςήβης.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ I ................................................................................ σελ. 7 II ......................................................................................... 9 III ...................................................................................... 11 IV...................................................................................... 13 V ....................................................................................... 18 VΙ ...................................................................................... 21 VII .................................................................................... 24 VIII ................................................................................... 26 IX ...................................................................................... 28 X ....................................................................................... 29 XΙ ...................................................................................... 32 ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ ................................................................. 35
15
Η ΠΡΩΤΗ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ «ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ» ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΛΕΙΒΑΔΑ ΜΕ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΕΙΡΑ GFS HERAKLIT ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΨΗΦΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΟΙΚΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ «ΕΞΙΤΗΡΙΟΝ» https://exitirion.wordpress.com/ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2022 • ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΣΧΕΔΙΑΣΕ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΗΘΗΚΕ Ο ΚΩΣΤΗΣΑριθμόςΠΑΠΑΖΑΚΈκδοσης
O Στάθης Λειβαδάς είναι ένας πολύγλωσσος διδάκτορας της φιλοσοφίας των μαθηματικών και ασχολείται συστηματικά με τα θεμέλια των μαθηματικών, την φιλοσοφία (ιδιαίτερα την φαινομενολογία και τον υπαρξισμό), την φιλοσοφία της επιστήμης και την νεότερη ιστορία. Είναι συγγραφέας δύο βιβλίων φιλοσοφίας της επιστήμης: “ContemporaryProblemsofEpistemologyin the Light of Phenomenology” και “The Labyrinth of Infinity or theEnigma of Existence” πού έχουν εκδοθεί από τον οίκο College Publications, King’s College London, ενώ πολλά ερευνητικά άρθρα του στα πεδία ενδιαφερόντων του έχουν δημοσιευθεί σε διεθνή ακαδημαϊκά περιοδικά κύρους. Παράλληλα είχε πάντοτε στραμμένο το ενδιαφέρον του στην ελληνική και ξένη λογοτεχνία όπου αισθητικές του μελέτες έχουν δημοσιευθεί παλιότερα στην ΦιλολογικήΕπιθεώρησηκαι τον Ελίτροχο . Μεταφράσεις του ξένων ποιητών και δική του ανθολογημένη ποίηση έχει δημοσιευθεί κατά καιρούς στους λογοτεχνικούς ιστότοπους Ποιείν και Εξιτήριον. Έχει εκδώσει μέχρι τώρα πέντε ποιητικές συλλογές: Οιακίζειν (Αχαϊκές Εκδόσεις, 1998), Οδός Ηλυσίων Πεδίων (Περί Τεχνών, 2001), Οι αντιστίξεις της σελήνης (Γαβριηλίδης, 2004), Η περιήγηση (Γαβριηλίδης, 2007) και Μιαστιγμήκάτω απ’ τονήλιο (Λευκή Σελίδα, 2012). Ο Στάθης Λειβαδάς αυτοχαρακτηρίζεται, πέρα από τους όποιους ακαδημαϊκούς τίτλους, σαν ένας εραστής της ζωής σε όλες τις αποχρώσεις της, της τέχνης, της φιλοσοφίας, της ποίησης, του διαλέγεσθαι με όποιους και ό,τι δεν εγκλωβίζεται στον μικροαστισμό και τη μικρόνοια.
