FEBRUARI 2016
Bart Eeckhout:
‘Ben ik een nieuwe papa? Ik heb er nooit zo over nagedacht’
Tijdschrift – 1099 Brussel X BC 6433 – maandblad, verschijnt niet in juli en augustus – P 106 334 – Urbain Britsierslaan 5 – 1030 Brussel
MANNEN
met je! bonnenboek
Op onze blog lees je dez e maand uitgebreidere ant woorden op de vraag waarom ‘onze’ mannen Femma graag zie n.
HET EERSTE WOORD Tekst: Lobke Gielkens
De mannen van Femma Werken er dan mannen bij Femma? Zitten er mannen in de Raad van Bestuur? Ja natuurlijk! Om het antwoord op deze vragen te staven, stellen wij vier mannen van Femma voor. We vroegen hen waarom zij onze organisatie een warm hart toedragen. Jeroen Lievens, beleidsmedewerker ‘Het feminisme waar Femma voor staat, is geen strijd van vrouwen tegen mannen. Het gaat om het bestrijden van genderstereotypen en discriminatie op basis van geslacht. Het gaat om het creëren van ontplooiingskansen, ongeacht je sekse. Daarom draag ik Femma een warm hart toe en ben ik blij er deel van uit te maken.’
Tom Bruynooghe, PR en promotie bij de dienst Beweging ‘Voor mij is Femma vooral een emancipatiebeweging. En dat belangt niet enkel vrouwen aan! Femma wil dat vrouwen én mannen, meisjes én jongens bewuste keuzes kunnen maken. Los van traditionele verwachtingen en vastgeroeste rolpatronen. Die vrijheid vind ik enorm belangrijk. Voor mezelf en mijn partner, voor mijn nichtjes van 3 en 5 jaar. Voor iedereen.’
Geert Wittock, financieel directeur ‘Als man vind ik het belangrijk dat er organisaties zijn als Femma, die de gelijkheid tussen vrouw en man ‘bewaken’. Mannen gaan er te snel vanuit dat dit een feit is, maar dat is niet zo. Vrouwen ervaren nog veel te veel drempels. Het beste voorbeeld is nog steeds de zorg voor het gezin: in de ogen van veel mannen is het evident dat hun vrouwelijke partner deze zorg op zich neemt. Toch is de zorg voor kinderen een gedeelde zorg, en daar gaat Femma voor! Soms is het ook belangrijk om bij Femma eens wat meer man te durven zijn. Wat meer te relativeren en wat meer ‘nee’ te durven zeggen! Je hoeft niet alles in één keer te doen, je mag soms ook eens uitstelgedrag vertonen, niet te veel maar juist gedoseerd! Dat is als man soms zo zalig!’
Stef Steyaert, lid van de Raad van Bestuur van Femma ‘Ik ben een zeer groot believer van de kracht van feminisme. Onze samenleving draait veel te veel om mannelijke waarden en mannelijke beelden en dit heeft nefaste gevolgen op heel veel vlakken. Ik geloof dat het inzetten en aanwenden van vrouwelijkheid en vrouwelijke kracht in onze samenleving zorgt voor het oplossen van hedendaagse problemen zoals gebrek aan solidariteit, te weinig aandacht voor zelfzorg, de milieuproblematiek, politieke conflicten … Deze samenleving heeft echt behoefte aan meer vrouwelijkheid!’
[ò]
INHOUD – FEBRUARI 2016 Om het met de woorden van Tom Bruynooghe (blz. 3) te zeggen: emancipatie belangt niet enkel vrouwen aan. Daarom gingen wij deze maand op zoek naar mannen, jong en oud, gehuwd, samenwonend of (opnieuw) single … – maakt niet uit – en bekeken samen met hen de thema’s die ons allemaal bezighouden, door een mannenbril. Ook het Femmasprookje is weer van de partij. Benieuwd wat Chris Sterkens er deze maand van gemaakt heeft? Blader dan naar blz. 42. Niet te snel, want ook de andere artikels zijn de moeite! 2 3 6 12 14 17 20 34 38 39 42 44
Rustpunt Het eerste woord De wereld van Bart Eeckhout: ‘Ik heb me voorgenomen viervijfde te gaan werken als ze allebei naar de lagere school gaan’ Luk Tas: ‘Alleenstaande ouders zijn geen uitzondering meer’ Door de generaties heen: een goede evolutie? Hoe mijn man het huishouden redde Inge Delva schreef Zoekende Zonen 2 x mannen over kwetsbaarheid Column Lieven en Jeff: ‘Van onze dochters wordt gehouden, oneindig veel. Is dat niet het belangrijkste?’ Een ECHT Femmasprookje: drie prinsen De hobby van Filip Vertommen: overdag in de bouw, ’s avonds in de keuken
Nog meer in Femma 10 23
46 48 49 50 51
Kortgeknipt Uitneembare zelfgemaakt ƌɄ culinair: Lichtmis is pannenkoekenfeest - basisrecepten - recepten net iets anders - recepten zonder suiker ƌɄ zelfgemaakt: - vurige drakenmuts Tips voor trips: Mechelen Vrouwenreizen: Tongeren tijdens de Kroningsfeesten Reiskalender 2016 Spel Laatste woord
BART EECKHOUT:
‘IK HEB ME VOORGENOMEN VIERVIJFDE TE GAAN WERKEN WANNEER ZE ALLEBEI NAAR DE LAGERE SCHOOL GAAN’
DE WERELD VAN Tekst: Frauke Joossen – Foto: Jos Verhoogen
Zijn columns in ‘De Morgen’ zijn uit het leven gegrepen. Elke week laat hij ons meegenieten van de papa die er op sommige momenten alleen voor staat met zijn twee kleine kinderen en daar heel herkenbaar en met een knipoog over vertelt. Daarom waren wij benieuwd naar zijn wereld. De wereld van zorgen, bezorgdheid, opvoeden, loslaten, de balans zoeken tussen werk, gezin en vrije tijd … De wereld van Bart, een ‘nieuwe’ papa.
We zijn amper een paar minuten aan het praten, of het woord ‘agenda’ valt al. Het blijkt zijn grootste pijnpunt én de rode draad door zijn verhaal. Zijn vriendin Kris en hij, ze zijn er niet zo goed in. Elk jaar is het hun goede voornemen: ze zullen een agenda bijhouden, plannen, organiseren. De eerste weken van het jaar lukt dat nog wel, daarna verwatert het weer tot alles vastloopt en hij denkt: verdorie, die agenda … Bart: ‘Laat ons het een werkpunt noemen (lacht). Ik ben er gewoon ongelofelijk slecht in. Ik voel me snel opgesloten in een agenda, maar als je wilt vermijden dat je op zaterdagmiddag met z’n vieren op de bank zit en zegt: ‘Wat nu?’ omdat je niets hebt gepland, de theatervoorstellingen allemaal volzet zijn en iedereen om je heen wél netjes iets heeft gepland, heb je er een nodig.’ Ik kan me voorstellen dat je er gewoon al een nodig hebt om als twee werkende ouders het gezin draaiende te houden, nee? ‘We balanceren op het randje, zeg maar. We zitten aan de grens van wat kan als je twee kinderen hebt. We werken allebei fulltime – allebei bij De Morgen – maar het lukt, voorlopig. Het is druk, stressy vaak, maar toch nog binnen de grenzen van het aanvaardbare voor ons. Ik zal in elk geval later geen spijt moeten hebben omdat ik er te weinig was voor de kinderen. Omdat mijn vriendin een kaderfunctie heeft en iets vaker moet vergaderen, ben ik toch wel vaak degene die de kinde-
ren ophaalt. Intussen zit Missy in de eerste kleuterklas en dus op dezelfde school als haar broer John John. Dat scheelt een hoop, nu moeten we niet eerst naar de crèche voor we naar school gaan, maar toch. Het is nipt. We hebben het geluk dat onze ouders nog vaak inspringen én ik heb heel begripvolle bazen bij De Morgen. Ze weten dat ik om half zes in mijn auto moet zitten, wat er ook gebeurt.’
‘MISSCHIEN HAD IK VERDER GESTAAN ALS ER GEEN KINDEREN WAREN GEKOMEN VOOR WIE IK INTENSIEF MEE ZORG. MAAR WAT IK HEB TERUGGEKREGEN, IS ZO MOOI!’ Dat lijkt me niet evident voor een journalist? ‘Dat is het ook niet. Ik zei het, ik heb geluk. Onze redactie is geen mannen- , maar een vrouwenbastion. Misschien heeft dat ermee te maken? De twee hoofdredacteuren, vier van de vijf redactiechefs, het zijn allemaal vrouwen. Vrouwen die bewust hebben gekozen voor hun carrière. En net omdat ze dat gedaan hebben, begrijpen ze dat het een keuze is en dat ik daar mis-
[ö]
ND A B E K R E DE ST MANNEN VAN DRIE ÉÉN DAK ONDER
Luk Tas:
‘ALLEENSTAANDE OUDERS ZIJN GEEN UITZONDERING MEER’ Een echtscheiding verwerken en er plots alleen voor staan met twee zoontjes. Dat overkwam Luk Tas, coördinator bij WISPER in Gent, zo’n zeven jaar geleden. ‘Het heeft even geduurd voor de scheiding verwerkt was; ondertussen kan ik er veel gemakkelijker over praten en is de band tussen mij en mijn zonen Servaas (10) en Cis (8) alleen maar sterker geworden.’
Luk en ik kennen elkaar uit een ver werkverleden en ik herinner mij hem als een toegewijde nieuwe papa, die dolgelukkig was met zijn twee zoontjes. Groot was mijn verwondering toen ik hoorde dat hij al een tijdje alleen woont met zijn ondertussen grotere jongens. ‘Eén week op twee wonen Servaas en Cis bij mij in Ninove, de andere week wonen ze bij hun mama in Merelbeke.’ Ik kan mij voorstellen dat dit in het begin niet gemakkelijk was voor jou. Vond je het moeilijk om ermee naar buiten te komen en je kwetsbaarheid te tonen? Luk: ‘Ik heb in de beginperiode serieus geworsteld met de nieuwe situatie. Gelukkig was het bij ons geen vecht-
scheiding en dat maakt een groot verschil, vooral voor de kinderen. Toen wij pas uit elkaar gingen, waren onze zonen 2 en 4 jaar. Voor onze scheiding dacht ik nooit in genderpatronen, ik deed mijn deel in het huishouden en vond van mijzelf dat ik wel een oké huisvader was. Maar plots moest ik alles alleen doen: van de was en de plas tot de boodschappen en het verzorgen van de kinderen. Ja, ik heb mijne pere wel gezien in het begin (lacht)! Het eerste jaar voelde ik mij vaak geviseerd. Toen ik naar de winkel ging, dacht ik dat iedereen mij bekeek als man alleen, terwijl dat eigenlijk nergens voor nodig was. Vandaag ben ik veel meer op mijn gemak. Ik kan alles beter aan en ben minder opgejaagd. Ik kan weer genieten, en zo bouw ik een veel sterkere band op met mijn jongens.’
[ ðñ ]
Door de generaties heen Waar papa vroeger nog de afwezige ‘meneer’ was die vroeg vertrok en laat thuis kwam – wérken! – is er nu toch wat veranderd. Veel papa’s brengen de kids naar bed, steken een wasje in en kruipen achter de kookpotten. Een goede evolutie? We vroegen het aan zoon, vader én grootvader Durand.
‘IK WILDE DAT JEAN-LUC HET BETER ZOU HEBBEN DAN IK; DÁÁR WERKTE IK HARD VOOR’ Grootvader ‘papy’ Jean-Louis (80) is getrouwd en vader van Jean-Luc, grootvader van Louis, Arthur en Maxime. Gepensioneerd arbeider. ‘Als ik kon terugkeren in de tijd, dan zou ik het waarschijnlijk anders aanpakken als vader. Ik zou meer tijd doorbrengen met mijn zoon, meer ondernemen samen. Maar ik wist niet beter, denk ik. Ik ben zelf een kind van een vader die nooit thuis was. Hij werkte hard; thuis dook hij de tuin in. Op mijn zestiende ben ik thuis vertrokken. Ik kon bij een slager gaan werken voor kost en inwoon. In dat opzicht heb ik het toch al een beetje beter gedaan. Ja, ik was veel weg voor het werk, maar wij gingen bijvoorbeeld wél al samen op vakantie – iets wat ik zelf nooit heb gedaan met mijn ouders. Dat was niet de gewoonte toen. Ik ben zelf opgegroeid in Frankrijk. Er was weinig geld. Overleven, dát was belangrijk. Toen ik vader werd, wilde ik dat Jean-Luc het beter zou hebben dan ik; dáár werkte ik zo hard voor. Maar echte gesprekken? Nee, die hebben we niet gehad. Ik vrees dat ik gewoon niet zo ben opgevoed … Ook met de kleinkinderen heb ik niet heel vaak contact. We wonen op honderdveertig kilometer van elkaar, ik zie hen gewoon niet vaak genoeg om heel close te worden. We bellen af en toe, maar ik respecteer ook wel dat ze hun eigen leven uitbouwen nu ze
wat groter worden. Ze hebben hun rugbymatchen in het weekend, ze hebben hun vrienden. Daar moeten ze van genieten. Als ik mocht kiezen, dan was ik een moderne vader. Gesprekken tussen vaders en hun kinderen nu, dat is ongelofelijk. Ze praten open en eerlijk met elkaar, ze delen gevoelens en geheimen. Dat was in mijn tijd ondenkbaar! Ik voel me niet te oud om te veranderen – in het huishouden help ik nu bijvoorbeeld veel omdat mijn vrouw gezondheidsproblemen heeft; dat zou mijn vader nóóit gedaan hebben – maar je verandert een karakter niet. Ik vind het mooi, de band van ouders nu met hun kinderen, maar mij zou het niet lukken. Ik heb het nooit zo geleerd. Laat de huidige en de daaropvolgende generaties het maar doen. Ik kan alleen maar zeggen: ‘Ik heb mijn best gedaan.’
[ ðó ]
INGE DELVA SCHREEF ‘ZOEKENDE ZONEN’ EEN BOEK OVER DE HARDE REALITEIT VAN JONGE TWINTIGERS OP ZOEK NAAR GELUK Schoollopen, studeren, een lief vinden, op kot gaan, een eerste job vinden: voor de meeste jongens is de weg naar volwassenheid de tijd van hun leven. Of niet? Steeds vaker geven jonge twintigers aan dat ‘ze niet meer kunnen’. Inge Delva brengt in ‘Zoekende Zonen’ het verhaal van 12 zonen die tijdens hun zoektocht naar geluk afwijken van het pad dat de maatschappij voor hen heeft uitgestippeld.
[ ñï ]
Tekst: Lobke Gielkens
geen onderwijsexpert, maar meer flexibiliteit in het onderwijs zou toch goed zijn, zeker voor deze jongens.’
Waarom wilde je dit boek schrijven? Inge: ‘Het idee ontstond tijdens een babbel met de uitgeverij. We stelden in onze omgeving vast dat er heel wat zoekende jongens zijn die niet altijd het standaardpad bewandelen dat de maatschappij voor hen heeft uitgestippeld. Het viel ons op dat dit een maatschappelijk fenomeen lijkt te worden, en zo is het idee ontstaan om er een boek aan te wijden. Al snel vond ik een aantal jongens die wilden getuigen, en het was helemaal niet moeilijk om meer verhalen te vinden. Iedere getuige kende wel een zoekende zoon.’
Wat maakt het hebben van een zoon anders dan het hebben van een dochter volgens jou? ‘Goeie vraag! Ik denk niet dat het echt anders is, want elk kind is uniek en elk kind heeft een eigen karakter. Elk kind is gewoon anders, dus volgens mij doet het geslacht er minder toe. Zolang we kinderen maar als individuen benaderen en ze niet allemaal over dezelfde kam proberen te scheren of dezelfde verwachtingen hebben naar hen toe. ’
Heb je zelf een zoon? ‘Ja, ik heb een zoon van 7,5 en een dochter van 9 jaar. We zitten dus nog niet in de leeftijdscategorie van de zonen in het boek, maar het onderwerp sprak me meteen aan omdat ik me af en toe wel eens vragen stel over hoe het zal zijn binnen 10 à 15 jaar.’ Je hebt 12 verhalen neergeschreven. Zijn er meer jongens die het spoor kwijtraken dan meisjes? ‘Ik denk dat er ook heel veel zoekende meisjes zijn, maar vaak zijn de problematieken waar meisjes mee kampen verschillend van die van jongens. Zonder te willen veralgemenen: meisjes zijn bijvoorbeeld eerder vatbaar voor eetstoornissen of perfectionisme. Tegelijk gaan ze vaak ook anders met hun problemen om. Jongens weten vaker geen blijf met hun problemen. Ze uiten in hun gedrag dat er iets mis is en hun gedrag wordt sneller als storend bestempeld. Ik ontken zeker niet dat er ook zoekende dochters zijn, maar voor dit boek hebben we de duidelijke keuze gemaakt om de problematiek van jongens aan te kaarten.’ Je kaart ook de vervrouwelijking van ons onderwijssysteem aan. Wat kan er volgens jou veranderen? ‘Uit gesprekken die ik gevoerd heb, blijkt dat jongeren met een leerprobleem of jongeren die het gevoel hebben niet mee te kunnen draaien in onze prestatiemaatschappij, vaak weinig aansluiting vinden bij het huidige onderwijssysteem. Er zijn zoveel regeltjes, en niet iedereen kan daar even goed mee omgaan. Bovendien valt de vervrouwelijking in het onderwijs echt op. Er wordt vooral veel ‘gezorgd’ maar er is minder plaats om te ‘verkennen’. Jongeren die zich niet in dit systeem kunnen vinden, blijken vaak af te haken. In het huidige onderwijssysteem vallen ze uit de boot. Ik ben zeker
In je boek heb je het ook over problematieken die bij een aantal jongens terugkomen, zoals? ‘Er zijn heel veel jongens die een etiket opgeplakt krijgen: ze zijn hooggevoelig of hoogbegaafd, hebben ADD of ADHD. Het feit dat ze een etiket opgeplakt krijgen, zorgt ervoor dat ze zich anders voelen. Zo moest iemand van de jongens Rilatine nemen vooraan
‘JE PROBEERT JE ALTIJD TE VOEGEN NAAR DE NORM, MAAR NIET ELK KIND PAST DAARIN. MOETEN WE EIGENLIJK WEL EEN NORM HEBBEN?’ in een refter vol met leerlingen. Een andere jongen werd uit de klas geroepen omdat hij bijlessen moest volgen omdat hij discalculie heeft. Dit zijn geen fijne ervaringen voor deze jongens. Ze krijgen het gevoel anders te zijn, en dat heeft een invloed op hun zelfbeeld.’ Hoe uit het feit dat ze een etiket opgeplakt krijgen, zich later in hun professioneel leven? ‘Voor sommige van de getuigen in het boek kwam er pas beterschap zodra ze aan het werk gingen. Vaak worden hun talenten in een professionele context veel meer gewaardeerd dan in het onderwijs, dat misschien te zeer van een te smalle norm uitgaat. Tegelijk zijn er
[ ñð ]
ZELFGEMAAKT Culinair ƌɄLichtmis is pannenkoekenfeest - basisrecepten - recepten net iets anders - recepten zonder suiker
Zelfgemaakt ƌɄVurige drakenmuts
ERS RECEPTEN NET IETS AND
leden we enkele jaren ge en bb he e id Be . en pt eigenlijk te pannenkoekrece llergie hebben. En ita ‘Ik heb twee favorie iw ke el em ko n ee ze petekindjes rsie!’ aangepast omdat on nieuwe melkvrije ve de in r de er kk le cepten vinden we beide re marketing woordelijke PR en Tom, verant
Bosbessenpannenkoeken Voor 12 stuks
2,5 dl alpro soya light room 1 ei 1 eetlepel olie 1 theelepel vanille-essence 120 gram zelfrijzende bloem ½ theelepel zout 2 rijpe bananen (geprakt) 100 gram bosbessen Bereiding
Klop de room, het ei, de olie en de vanille-essence door elkaar. Zeef de bloem en het zout erbij. Roer, maar niet te lang, want het beslag moet nog een beetje klonterig zijn. Voeg de bananen en bosbessen toe. Bak de pannenkoeken en serveer met esdoornsiroop.
Hazelnootpannenkoeken Voor 12 stuks
250 gram zelfrijzende bloem 1 eetlepel suiker ½ liter hazelnootdrink 2 eieren 1 eetlepel olie.
Bereiding
Meng de zelfrijzende bloem met de suiker. Voeg de hazelnootdrink toe. Meng met een garde. Klop de eieren en olie onder het deeg. Bak onmiddellijk. Wij eten ze als ontbijt met vers fruit, esdoornsiroop en een kop chocomelk -.
[ ñõ ]
logspot.be www.hildeathome.b
logspot.be www.hildeathome.b
igen gen de eerste gelukk in tv on tie an ak tv Net voor de Kers tuurlijk tie voor Creatie’. Na ira sp ‘In n va r aa hun exempl g te gaan! meteen aan de sla om s er ng vi de en ld kriebe n: Een paar resultate
HEB JE OOK AL PROJECTJES UIT HET BOEK GEMAAKT? We zijn benieuwd naar de resultaten! Je kunt reageren met een link onder deze blog: http:// www.femma.be/nl/blog/artikel/zij-vonden-al-inspiratievoor-creatie; je kunt ze mailen naar communicatie@ femma.be, posten op onze Facebookpagina of in de Facebookgroep Femma Zelfgemaakt, of delen op Instagram met #inspiratievoorcreatie.
Wie weet, zie je dan binnenkort jouw blog of foto opduiken op de site of op ons Pinterestbord. Maak je deze projectjes liever niet in je ééntje? Dan kun je vast bij een van de Femmagroepen in je buurt terecht voor een workshop of een reeks. Deze creatieve workshops en naaiworkshops staan bij vele groepen op het programma.
HOE MIJN MAN ONS HUISHOUDEN REDDE De meeste werkende moeders lopen zichzelf dagelijks voorbij. Op blogs en nieuwssites lezen we de ene wanhoopskreet na de andere. Er wordt druk naar oplossingen gezocht, maar in heel het debat komt één partij amper aan het woord: de vaders. Nochtans kunnen zij een erg waardevolle inbreng hebben. In mijn geval redde mijn man zelfs mijn huishouden.
[ ðö ]
ID E H R A A B KWETS
ZORG DRAGEN Voor Geert Vantournout (58 jaar) uit Roeselare is ‘zorg dragen’ op een zeer abrupte manier de rode draad in zijn leven geworden. Toen hij amper 30 was, werd het leven van de jonge vader en zijn gezin op de kop gezet wanneer hun middelste zoon, Ingmar, op zesarige leeftijd dreigde te stikken in een stukje vlees. Ingmar lag lange tijd in een zware coma en heeft sindsdien intensieve zorg nodig.
Van de ene dag op de andere zag de toekomst van jou en jouw gezin er heel anders uit. Hou kijk jij terug op die eerste momenten? Geert: ‘Als een zeer onwerkelijke periode. Het leven dat we voordien leefden, en dat een stuk op automatische piloot geleid werd, behoorde plots tot het verleden. Ineens heb je geen toekomstperspectief meer. Zelfs aan de dag van morgen denken, zat er die eerste zes maanden niet in. Want zolang heeft Ingmar in een coma gelegen en wisten we niet of hij eruit zou komen. Uiteindelijk ontwaakte hij, maar bleek hij voor de rest van zijn leven intensieve zorg nodig te hebben. Ingmar
is ondertussen 35 jaar en zal nooit zelfstandig kunnen stappen, eten, praten of voor zichzelf zorgen.’ Hoe zijn jullie daar persoonlijk en als koppel mee omgegaan? ‘Ik heb bitterweinig verdriet toegestaan. Er was ook niemand in die periode bij wie ik terechtkon. En ook als koppel beleef je moeilijke tijden. Je wilt elkaar sparen en zegt bepaalde dingen niet om elkaar niet nog meer te kwetsen. Maar ondanks het feit dat we gevoelsmatig niet echt met elkaar konden praten, slaagden we er wel in om er als organisatieduo te staan. De drive die we
[ òó ]
ER V O N E N N 2 X MA AARHEID KWETSB
KWETSBAARHEID TONEN Hein Zegers (45) is vrijwilliger bij het Inloophuis AN-BN* in Leuven. In die hoedanigheid was hij vorige zomer ook te zien in een flashmob** ‘Uit de kleren tegen eetstoornissen’. Op een bepaald moment stond ook hij in het centrum van Gent in zijn ondergoed, als enige man. Voor de goede zaak … Over kwetsbaarheid gesproken.
Voor alle duidelijkheid: Hein heeft geen anorexia of boulemia. Heeft het nooit gehad. Hein: ‘Ik ben wel betrokken persoon, en in die hoedanigheid wou ik de boodschap uitdragen. De flashmob was immers niet alleen gericht tot mensen met een eetprobleem, maar ook tot hun familie en omgeving. En met hen voel ik me wel verwant.’ Hein kwam ongeveer 12 jaar geleden in contact met het Inloophuis door zijn vriendin, die ziek was toen hij haar leerde kennen. Hein: ‘Ik leid geen praatgroepen of zo;
ik werk in het huis eerder achter de schermen. Maar ik ben wel een van de bestuurders van de Inloopmobiel. Die staat regelmatig aan een van de gespecialiseerde eetstoorniscentra. Zowel personen die in behandeling zijn als familieleden of vrienden kunnen langskomen voor een babbel. En verder rijden we regelmatig uit naar steden over heel Vlaanderen. Vooral ouders komen naar ons toe. Meer moeders dan vaders. Dat valt op, ja. Misschien is het voor vaders toch moeilijker om hun gevoelens naar buiten te brengen. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat zij even bezorgd zijn en evenveel afzien.’
[ òõ ]
Lieven (42) en Jeff (52) zijn de ouders van Maya en Ella (allebei 6). Ze adopteerden hen een paar weken na de geboorte.
‘VAN ONZE DOCHTERS WORDT GEHOUDEN, ONEINDIG VEEL.
IS DAT NIET HET BELANGRIJKSTE?’ [ òø ]
Tekst: Frauke Joossen – Foto: Jos Verhoogen
‘Het is niet natuurlijk’, ‘Wie is dan de mama, en wie de papa?’, ‘Worden die kinderen niet gepest op school?’ … Het zijn maar een paar van de vooroordelen die homo-ouders moeten aanhoren. Maar hoe is het écht? We babbelden met Lieven en Jeff, twee dolgelukkige ouders met twee dolgelukkige dochters …
Kinderen? Ja graag! Jeff: ‘Ik kom uit de States, groeide op in een heel conservatief dorp. Het heeft jaren geduurd voor ikzelf echt besefte dat ik homo ben, maar een kinderwens heb ik wél altijd gehad. Alleen, ik zag het krijgen van kinderen om een of andere reden niet als een optie. Pas toen Lieven en ik erover praatten, en een collega me een boek gaf over een homokoppel met kinderen, besefte ik: ‘het kan!’ En natuurlijk wilde ik het dolgraag!’ Lieven: ‘Bij mij begon het te leven zo gauw het wettelijk mogelijk werd voor holebikoppels om te adopteren, in 2006. Intussen hadden Jeff en ik hard gewerkt. We hadden een mooi huis, een fijne carrière, leuke vrienden, een mooie relatie. En steeds vaker vroeg ik me af: ‘En nu?’ Ik was klaar voor de volgende stap. Voor kinderen.’
LIEVEN: ‘ALS ER ÉÉN DING IS DAT IK HEB GELEERD ALS HOMO, IS HET WEL TE LUISTEREN NAAR MEZELF’ JEFF: ‘IK DENK NIET DAT ONZE DOCHTERS TWEE OUDERS ZOUDEN KUNNEN HEBBEN DIE MEER VAN HEN HOUDEN DAN WIJ. DAT WETEN ZE. DAT VOELEN ZE ELKE DAG’
Jeff: ‘We volgden de gewone procedures – met intakegesprekken, cursussen … – en een paar jaar later kregen we officieel de toestemming van de rechtbank om te adopteren. Alleen, er waren geen bureaus die met ons – twee mannen – in zee wilden … Zo kwamen we in de States terecht: ik ontdekte dat ik, als Amerikaan, daar terechtkon voor een binnenlandse adoptie, zelfs al woonde ik niet in het land. We zochten verder en kwamen bij een kleine non-profitorganisatie. Zij helpen gezinnen die het moeilijk hebben, soms dus ook bij adoptie.’ Lieven: ‘Als homokoppel – en dan nog uit België – verwachtten we dat we ergens onderaan de stapel zouden terechtkomen, maar de organisatie werkte niet met wachtlijsten maar met ‘matching’. Als jouw profiel overeenkwam met de verlangens van de biologische moeder en de noden van het kindje, werd je aan elkaar voorgesteld. Het ging snel, een paar maanden later hadden we onze dochters! Het is een ‘open adoptie’: we weten wie de biologische mama is; de kinderen weten dat ook. We hebben een tijd met haar contact gehouden. En het contact is nog altijd mogelijk. Wij zullen zelf geen initiatief nemen – het is niet aan ons – maar als Maya of Ella of hun biologische mama het willen, dan kan het. Ik denk dat dat ook het gezondste is. We zijn er altijd open en eerlijk over geweest. Er zijn geen mysteries of
[ óï ]
HOBBY VAN
KOKEN
OVERDAG IN DE BOUW, ’S AVONDS IN DE KEUKEN
Al meer dan twintig jaar brengt Filip zijn vrije tijd in de keuken door. Hij engageert zich al jaren bij Femma en kwb in Vorselaar. Daar leert hij jong en oud koken, van de basis tot de fijnste kneepjes van het vak. ‘Je moet een beetje meegaan met je tijd. In 2016 kan je niet meer afkomen met erwtjes en worteltjes en kroketten.’
[ óó ]
TIPS VOOR TRIPS
MECHELEN
Meer info v www.visitm ind je op echelen.be
Ik ken Mechelen al van in mijn kinderjaren en heb de stad in de voorbije 10 jaar zien openbloeien. Deze tips zijn maar een kleine selectie. Mechelen heeft zoveel te bieden; je komt de stad best zelf bekijken en beleven. Ja, echt … doen!
©MILO PROFI
KLEIN EN GROOT BEGIJNHOF Het Klein Begijnhof dateert uit de 13de eeuw. Later kwam er een begijnhof buiten de stadsmuren, maar oude begijnen bleven hier wonen. Drie toegangspoorten sloten in die tijd het gezellige pleintje af. Het Klein Begijnhof werd als eerste ‘herwaarderingsgebied’ in Vlaanderen mooi opgeknapt. Rond 1560 werd het begijnhof buiten de stadsmuren vernield. De begijnen trokken opnieuw naar de binnenstad. Ze kochten bestaande panden op en bouwden nieuwe woningen. Daardoor kreeg het Groot Begijnhof een uniek karakter in vergelijking met begijnhoven uit andere steden. Het is aangenaam wonen in de huisjes, die beschermde monumenten zijn. Dankzij zijn aparte architectuur heeft het Groot Begijnhof een plekje op de UNESCO-lijst van werelderfgoed.
TERRASJES Iedereen kent wellicht de terrasjes op de Grote Markt, maar ook de Vismarkt is al tientallen jaren een begrip in en rond Mechelen. Bij goed weer is het er speuren naar een plaatsje. En alhoewel de typische bruine kroegen stilaan in aantal afnemen, blijft de sfeer er zalig ongedwongen. Op een boogschuit daar vandaan ligt de Korenmarkt. Dit driehoekige plein werd in 2011 volledig hernieuwd, en werd genomineerd voor de ‘Prijs Publieke Ruimte’ in 2013. In de zomer kan je uitblazen op één van de terrasjes. Of je kan gewoon vanop de trapjes genieten van de zuiderse sfeer die er op dit plein hangt.
[ óõ ]
©AIKONPRODUCTIES – TOERISMEMECHELEN
©AIKONPRODUCTIES – TOERISMEMECHELEN
HET DIJLEPAD Het Dijlepad, tussen de Haverwerf en de Kruidtuin, toont je een stukje Mechelen op een wel heel originele manier. Op het Dijlepad loop je letterlijk over het water en bekijk je de achterzijde van de oude huizen. Je ontdekt dingen die je aan de straatkant niet opmerkt. Met de vele watervogels is de wandeling ook amusant voor kinderen. Een absolute aanrader!
Vrouwenreizen Tekst: Annick Geets – Foto’s: Kroningscomité Tongeren
In juli trekt Femma Vrouwenreizen voor een driedaagse citytrip naar TONGEREN, om én de stad te verkennen én van op de eerste rij de Kroningsfeesten mee te beleven, in het zog van Tongenaren Myriam Jacobs en Riet Van Cleuvenbergen.
Riet: ‘Myriam en ik gaan allebei mee in de processie, net als onze gezinnen. En zo is dat bij vele families in Tongeren: jong en oud nemen deel, van baby’s tot 80-plussers. Als je één keer hebt meegedaan, ben je verkocht. Je beleeft echt de processie. Al maanden vooraf is er een sfeer van samenhorigheid, die toeneemt naarmate de Kroningsfeesten naderen.’ Myriam: ‘Alle deelnemers betalen zelf hun kleding. Je betaalt dus eigenlijk om mee te mogen gaan. Maar dat is geen probleem, integendeel. Bovendien versiert elk straatcomité zijn straat op een eigen manier. Straatcomités, parochies en scholen zetten acties op het getouw om alles te bekostigen. Tongeren is dan op zijn mooist.’ De Kroningsfeesten vinden om de 7 jaar plaats. De oorsprong ligt in de late 19de eeuw toen overal te lande Mariabeelden werden gekroond. In Tongeren sloot deze kroning aan bij de bestaande traditie om relikwieën te tonen en rond te dragen. Dit gebeurt ook nu nog. Riet: ‘De Kroningsprocessie van Tongeren – met meer dan 3000 deelnemers de grootste van België – gaat vier keer uit en toont cruciale momenten uit het leven van Maria. 18 groepen van elk 150 tot 300 processiegangers beelden ze uit, in aangepaste kledij, met choreografie, zang en muziek. Het Kroningsavondspel is de dagafsluiter, een fantastisch klank- en lichtspel met alle deelnemers voor de toren van de Basiliek. Het is telkens weer een ontroerend hoogtepunt. En de Femmagroep kan van dit hele gebeuren meegenieten vanop de hoofdtribune. Een unieke kans!’
kend door UNESCO) en de stadsmuren. Je ontdekt het Romeinse Tongeren met de Romeinse muur, het aquaduct, de heropgebouwde tempel én het Gallo-Romeins Museum. Myriam: ‘De derde dag sluiten we af met een wandeling in de groene long rond de stad, het natuurpark de Kevie.’
Het programma voor deze driedaagse citytrip biedt natuurlijk meer. Je maakt kennis met het Middeleeuwse Tongeren met de Basiliek, het prachtige Begijnhof (er-
Interesse? Schrijf je dan in voor deze unieke ervaring. De (gereserveerde) plaatsen zijn beperkt. En vergeet vooral niet je fototoestel mee te nemen!
[ ó÷ ]
REISKALENDER 2016 maart Senegal
met Mien Quartier 15 tot 26 maart
Fietsen in Zeeland, Schouwen-Duiveland
september 2016
met Bernadette Jansseune en Francine Leupe 28 mei tot 1 juni
met Fernande De Block en Lydie Van den Abbeele 15 tot 18 september
Moezelkuren
Oezbekistan
april 2016 Sportieve inspiratiedagen aan zee
juni 2016 Kopenhagen
met Magda Biesemans 19 tot 29 september
met Marie-Jeanne Van Parys, Christine Maesseele en Mieke Deconinck 8 tot 10 april
met Marina Fauconnier 1 tot 5 juni
Eisleck Trail, stappen in de Ardennen
Fietsen in het Maasland
met Lieve Mommens en Bernadette Jansseune 25 tot 29 september
Bruisend Barcelona
met Marina Fauconnier 10 tot 14 april
met Erika Leus en Toos Janssen 18 tot 22 juni
oktober 2016 juli 2016
Cuba
met Riet Van Cleuvenbergen 11 tot 23 april Proeven van Haspenhouw
Riet Van Cleuvenbergen en Ria Bruggen 27 tot 29 april
Magisch Mechelen en het rivierenland
Sicilië
met Lut Deroy 6 tot 15 juli Tongeren
met Rita Vancamp en Hermien Van de Voorde 21 tot 23 oktober
met Myriam Jacobs en Riet Van Cleuvenbergen 7 tot 9 juli
Het land van Tut Anch Amon en de schatten van de Rode Zee
met Veerle Vlasselaer
mei 2016
augustus 2016
Schotland
met Lydie Van den Abbeele 22 tot 29 mei
Toeren in en rond Diksmuide
Vrouwen stappen naar Compostela
met Leen Simoen en Francine Leupe 26 tot 28 augustus
met Christel Derycke en Lieve Mommens 14 tot 22 mei
FEMMA’s REIS
CAFÉ
zo 28 februari 2016 van 13 tot 16.3 0 uur Zaal de Postho orn Posthoornstr aat Mechelen
Iedereen van harte welkom!
DATUM NOG NIET GEKEND
december 2016 Dresden, het Florence aan de Elbe, in kerstsfeer!
met Lut Deroy en Chris Oostens 6 tot 11 december
OMA’S, MAMA’S EN KIDS Paasvakantie
Zomervakantie
Herfstvakantie
Egypte, op zoek naar de wortels van onze westerse cultuur
Koudekerke — Nederland
Londen en de geheimen van Harry Potter
met Veerle Vlasselaer 1 tot 8 april 2016
met Mieke Meuris en Lieve De Kesel 4 tot 8 juli 2016
met Ann Pannecoucke
Meer info op www.femma.be/reizen of stuur een mailtje naar veerle.vlasselaer@femma.be of bel naar 02 246 51 15 of 0473 99 28 01
[ óø ]
WORD ABO EN ONTVAN NNEE G EEN GESC HENK! Spreekt dit magazine je aan en voel je het kriebelen om Femma beter te leren kennen? Abonneer je dan op Femma magazine. Zo krijg je 10 x per jaar dit magazine in je brievenbus. Lekkere recepten, DIY-tips, interviews uit het leven gegrepen en maatschappelijke verhalen met een vleugje feminisme. Wie ons blad leest, is op de hoogte van Femma, de wereld om haar heen, en de laatste creatrends.
Wat krijg je? ƌ 10 x Femma magazine ƌ De Femmapas waarmee je met korting kan deelnemen aan toffe activiteiten bij jou in de buurt (en overal in Vlaanderen) ƌ Heel wat ledenvoordelen en kans op superleuke prijzen ƌ Als je aansluit vóór 1 maart krijg je een luxueuze microvezel badhanddoek (75 x 150 cm) cadeau.
Je betaalt slechts 30 euro, hiermee steun je ook Femma’s strijd voor vrouwenrechten. £Surf snel naar www.femma.be/femmapas, koop een Femmapas en vul de actiecode CADOFEMMA in. Zo ontvang je je cadeau én mis je geen enkel nummer van Femma magazine!