Αναζητώντας ελπίδα 1η ήμερα Πέμπτη 28|12|2016 Ξεκινήσαμε αργά το απόγευμα για το αεροδρόμιο. Με πτήση της Aegean θα πηγαίναμε στο Τελ Αβίβ. Μαζί μας και η Δήμητρα, η ανιψιά του Δημήτρη. Φύγαμε με χαρά, προσμονή και μια ανησυχία για το ταξίδι, που πρώτη φορά θα κάναμε όλοι μαζί, χωρίς οργανωμένο ταξιδιωτικό γκρουπ, και δεν ξέραμε, ακριβώς, τι θα συναντήσουμε. Το δελτίο καιρού είχε προαναγγείλει κρύο πολύ και χιονόπτωση. Μέχρι τη Θήβα ψιλοχιόνιζε, αλλά από κει και μετά έως το αεροδρόμιο ο καιρός ήταν απλώς χειμωνιάτικος. Το ταξίδι μας κύλησε γρήγορα και ευχάριστα, μάλλον εξ αιτίας της προσμονής. Φτάσαμε στο Τελ Αβίβ την Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου, περίπου στη 1 τη νύχτα. Εκεί, μας περίμενε η Αγγελική, η άλλη ανιψιά του Δημήτρη, η οποία είχε φθάσει, ήδη, ερχόμενη από τη Γερμανία. Περάσαμε δύο τρεις ώρες με καφέ και κουβέντες. Κατά τις 4 το πρωί, ξεκινήσαμε για τα Ιεροσόλυμα. Η αύρα της πόλης, μόλις περάσαμε τη νέα πύλη ξημερώματα, μας συνεπήρε. Τα κορίτσια δε χόρταιναν να βγάζουν φωτογραφίες κι ας ήταν 5 το πρωί! Οι άγιοι Θεόδωροι
15
Βασιλική Αλαφογιάννη Δεν θέλαμε να ξυπνήσουμε τη γερόντισσα, που θα μας φιλοξενούσε στους ξενώνες των αγίων Θεοδώρων, άγρια χαράματα. (Οι άγιοι Θεόδωροι βρίσκονται μέσα στα τείχη της παλιάς πόλης). Η γερόντισσα όμως μας περίμενε, μας καλωσόρισε, μας έδωσε τα κλειδιά και μας ευχήθηκε καλή διαμονή. Τα δωμάτια μας ασκητικά, μύριζαν έντονα υγρασία και σκόνη. Ψηλά στον θόλο, στην οροφή, ένας σταυρός πρόσθετε στο χώρο μια ανεπαίσθητη αίσθηση μεσαιωνικής εκκλησίας. Το κρύο τσουχτερό κι όμως, παρά την κούραση και το κρύο, σ’ αυτόν τον λιτό χώρο με την ελάχιστη ζέστη, νιώθαμε όμορφα. Είμαστε όλοι γεμάτοι προσδοκία για κάτι ιδιαίτερο, ξεχωριστό, αυτό που ζητούσε η διψασμένη ψυχή του καθενός μας. Το γέλιο της Δημητρούλας γάργαρο. Μόλις είχε βγει από μια δοκιμασία και ήλθε ελπίζοντας, με την ψυχή της ανοιχτή στο αναπάντεχο, το θαύμα που μπορεί να φέρει τη χαρά και την ευτυχία. Εγώ κι ο Δημήτρης συντετριμμένοι, σύραμε τα βήματα μας ως εδώ, γυρεύοντας παρηγοριά, βάλσαμο στην σακατεμένη και τραγικά απαρηγόρητη ζωή μας. Μετά από την απώλεια του παιδιού μας, αισθανόμαστε, πλέον, μισοί! Στο δράμα και τις αγωνίες μας των τελευταίων χρόνων, στον πόνο, στο κομμάτιασμα, που δεν χαρίζεται, και δεν μοιράζεται, αναρωτιέμαι, πώς άραγε θα βρεθεί σωτηρία; 16
Ώρα να ξεκουραστούμε, ήδη έχει αρχίσει να χαράζει η καινούργια μέρα…
Η Δήμητρα κι η γερόντισσα που μας φιλοξένησε στον ξενώνα των Αγίων Θεοδώρων