Ο Τζίμης ο Κάκτος Δεν κυμάμαι πια ποφ τον βρικα. Θ επικρατοφςα εκδοχι είναι ότι μου τον ζφερε δϊρο ο Βαγγζλθσ, γείτονασ και φίλοσ ςτο ςπίτι τθσ Χρυςοςτόμου Ακθνϊν, που είχε καταλάβει τθν αδυναμία μου ςτουσ κάκτουσ. Το «Τηίμθσ» το πιρε από ζναν παράξενο τφπο που δουλεφαμε μαηί γκαρςόνια ςε ζνα ουηερί ςτου Στρζφθ, λόγω τθσ ομοιότθτασ του «χαρακτιρα» τουσ. Ιταν δε ζνα από τα ελάχιςτα φυτά μου, που επζηθςαν διαδοχικϊν μετακομίςεων ςε διάςτθμα 25 χρόνων, οι περιςςότερεσ από τισ οποίεσ ζγιναν για ςυναιςκθματικοφσ λόγουσ. Εκεί όμωσ που φοφντωςε ο Τηίμθσ ιταν όταν, κατά διαβολικι ςφμπτωςθ, -ι μιπωσ όχι- ςτθν επόμενι μου γειτονιά ο τελευταίοσ μεγάλοσ μου ζρωτασ ςυνάντθςε τον πρϊτο. Ζπρεπε να αλλάξω ςπίτι επειγόντωσ, το είδα και μου άρεςε, μθ ςυνδζοντασ εκείνθ τθν ςτιγμι τόπο και γεγονότα. Σαν να είχε ςβθςτεί θ μνιμθ από τον ςκλθρό μου δίςκο, ςαν να ιμουν ζνασ άλλοσ. Είχαν άλλωςτε περάςει και 15 χρόνια… Το ιςόγειο ςτθν Ανδροφτςου -όπου μπικα εργζνθσ και ζφυγα ςφηυγοσβριςκόταν απζναντι από το παλιό ςπίτι τθσ Ζρςθσ, όταν ζφθβοσ ακόμθ γνϊριςα για πρϊτθ φορά το κυελλϊδεσ ςυναίςκθμα. Θ γειτονιά ςτοιχειωμζνθ από κρυφά ραντεβοφ και παράνομεσ επιςκζψεισ ςτο ςπίτι τθσ αγαπθμζνθσ μου, παγωμζνα ξεροςταλιάςματα ςτθ γωνία, μυρωδιζσ λουλουδιϊν από τισ αυλζσ και θ αταίριαςτθ βουι ενόσ μικροφ ποταμιοφ μζςα ςτθν πολυκόρυβθ πόλθ. Παντοτινζσ εγγραφζσ ςτθν ψυχι. Ο Τηίμθσ επικρότθςε τθν απόφαςι μου για να νοικιάςω εκεί, κακϊσ από τθν πρϊτθ κιόλασ εβδομάδα ςτο νζο μασ ςπίτι, ζβγαλε ζνα ςωρό μικρά κοτςανάκια, ενϊ παράλλθλα μάσ γζμιςε αγκάκια. Αλλά και θ Ηοηεφίν είχε ενκουςιαςτεί με τθ μετακόμιςθ. Νζα ςχζςθ, νζο ςπίτι, νζα αρχι, ίςωσ είχε διαιςκανκεί ότι το μζλλον μαηί μου κα ιταν μακρφ. Κατά περίεργο τρόπο, οι ιςτορίεσ τθσ εφθβεία μου με τθν Ζρςθ και τθ νζα μου γειτονιά, τισ οποίεσ διςτακτικά άρχιςα να διθγοφμαι, ουδόλωσ τθν ενόχλθςαν. Αντίκετα, τισ αντιμετϊπιςε με μια παράξενθ νοςταλγία και ςυγκίνθςθ. Σαν να ιταν και δικζσ τθσ ιςτορίεσ, ςαν να ιταν κι αυτι εκεί.
«Το παρελκόν ςυνάντθςε το μζλλον ςου», μου είπε ζνα απόγευμα με ξεκαρδιςτικι ςοβαρότθτα. Χωρίσ να το ξζρει και χωρίσ να το ζχω κι εγϊ καταλάβει είχε περάςει τθν πρϊτθ ςοβαρι δοκιμαςία. Είχε αγαπιςει το παρελκόν μου και είχε αποδεχτεί τον Τηίμθ. Τον κορμό του όμωσ άρχιςε να τον χτίηει ο Τηίμθσ ςτο ςπίτι τθσ Δθμοςκζνουσ, όταν γεννικθκε ο Νικόλασ. Θ Ηοηεφίν το παρατιρθςε πρϊτθ, γιατί με τον καιρό τον εκτίμθςε και τον φρόντιηε τον Τηίμθ. «Ο Τηίμθσ κάτι ζχει…», μου είπε ανιςυχθ μια μζρα. «Ο κορμόσ του γίνεται καφζ». Αργά αλλά ςτακερά ο Τηίμθσ μεταμόρφωςε τον κορμό του ςε ξφλο, αποκτϊντασ περιςςι ςτακερότθτα και δθμιουργϊντασ ς’ εμάσ ςιγουριά για το μζλλον του. Μάλλον κα τον είχαμε για καιρό ακόμθ κοντά μασ. Ιταν το πρϊτο πράγμα ςτο ςπίτι, που πρϊτοσ ο Νικόλασ κι αργότερα ο Γιϊργοσ - μωρά ακόμθ - ζμακαν να αποφεφγουν. Τα αγκάκια του μποροφςαν να ςε γεμίςουν ακόμθ κι αν απλϊσ περνοφςεσ από κοντά του, ενϊ δεν ζφευγαν με κανζνα τρόπο, προκαλϊντασ δυςάρεςτα τςμπθματάκια. Μόνο με τον καιρό, όταν ικελαν αυτά, ζπρεπε απλϊσ να περιμζνεισ… Με αφορμι τα παιδιά, μπικα πολλζσ φορζσ ςτον πειραςμό να τον ςουτάρω, αλλά κάτι πάντα με κράταγε. Κα ιταν ςαν να πετοφςα το παρελκόν μου ςκεπτόμουν, ζνα παρελκόν ςυναρπαςτικό, αλλά και δφςκολο. «Επίκεςθ φιλίασ», ςκεπτόμουν, αυτό ιταν, τι να κάνει κι αυτόσ, άλλωςτε ιταν και παραμζνει κάκτοσ, ασ τον αφιςουμε να ζχει τον χαρακτιρα του. Τα παιδιά με τον καιρό ζμακαν να τον αποφεφγουν κι εμείσ να ηοφμε με το ρίςκο. Το ερϊτθμα όμωσ επανερχόταν μζςα μου αδυςϊπθτο. Γιατί ιταν τζτοια θ αγάπθ μου για του κάκτουσ, που είχαν γεμίςει πια το μπαλκόνι και γιατί τζτοια ανοχι ςτον ανάγωγο Τηίμθ. Το ςπίτι ςτθν Αργυροφπολθ ιταν ςαν να είχε φτιαχτεί γι’ αυτόν. Σα να είχε φτιαχτεί και τον περίμενε να βρει επιτζλουσ τθ κζςθ που του ταίριαηε. Τον τοποκετιςαμε μζςα ςε μια χτιςτι τςιμεντζνια ηαρτινιζρα, ζξω από τθν γωνία του μπαλκονιοφ. Κοντά αλλά και μακριά, και μζςα και ζξω, προςτατεφοντασ από τθν παρουςία του όςουσ είχαν ευαιςκθςία ςτα αγκάκια του, αλλά και τουσ απρόςεκτουσ. Ωσ δϊρο
μάλλον εξζλαβε τθν νζα του κζςθ και τθν παλιά πιλινθ ςτάμνα τθσ γιαγιάσ μου, που χρθςιμοποιικθκε ωσ γλάςτρα και ξαναφοφντωςε. Ιταν θ ςειρά των γατιϊν να ξεκακαρίςουν τθ ςχζςθ τουσ μαηί του. Τον περιεργάςτθκαν διαδοχικά, κάνοντασ ακροβατικά κοντά του ςτο ςτθκαίο του μπαλκονιοφ, τον μφριςαν απογοθτευμζνεσ, προςπάκθςαν να τον αγγίξουν ενοχλθμζνεσ, τον δοκίμαςαν αθδιαςμζνεσ και αποφάςιςαν πρϊτα θ Ηουηοφ και θ μικρι θ Ψιψί να αδιαφοριςουν κρατϊντασ τισ αποςτάςεισ τουσ. Μόνο τουσ τελευταίουσ μινεσ ξάπλωναν κοντά του -τάχα μου για να λιαςτοφν- επιβεβαιϊνοντασ μάλλον τθν περίφθμθ ζκτθ αίςκθςι τουσ ςχετικά με το γεγονόσ που κα ακολουκοφςε. Πολλά κοτςανάκια του μεταφυτεφτθκαν ςε άλλεσ γλάςτρεσ του μπαλκονιοφ, άλλα με επιτυχία και άλλα χωρίσ. Ωςτόςο τα Τηιμάκια δεφτερθσ γενιάσ δεν δείχνουν τόςο ενοχλθτικά και επικετικά όςο αυτόσ. Φφτρωςαν μάλλον απαλλαγμζνα από τουσ κυμοφσ και τισ εντάςεισ του παρελκόντοσ, αλλά κι εμείσ πιο εξοικειωμζνοι με το είδοσ τουσ τα αγαπάμε χωρίσ απαιτιςεισ, κάπωσ… ςαν εγγόνια. Και ξαφνικά, για πρϊτθ φορά ςτθν κοινι μασ ηωι, μετά 25 χρόνια, ο Τηίμθσ άνκιςε…