Παναγιώτης Κουτρουβίδης
Το μηχανάκι
Copyright © 2017 Παναγιώτης Κουτρουβίδης
Το μηχανάκι
Το μηχανάκι Ναι, ήταν σίγουρα αυτό! Το είδα έξω από ένα αστυνομικό τμήμα. Ολοσκόνιστο στοιβαγμένο μαζί με άλλα, γερμένο στο πλάι, πεταμένο, χωρίς αριθμό. Το γνώρισα όμως από την εξάτμιση, που την είχα κάνει πατέντα στον Βαγγέλη, μια φορά που τρύπησε. Ήταν του Θανάση. Το είχε αγοράσει στα δεκάξι του από τις οικονομίες ενός καλοκαιριού, όταν δούλεψε οικοδομή. Ήμασταν συμμαθητές και φίλοι τότε. Πρώτο παιδί ο Θανάσης και χαβαλές απίστευτος. Ο πιο περπατημένος από την παρέα και ο πρώτος που με τον τσαμπουκά του πήρε όχημα, παρά τις απειλές της μάνας του ότι θα πεθάνει και τέτοια. Αυτή δεν πέθανε και η παρέα απέκτησε τον καβαλάρη της. Πενήντα κυβικά όλα και όλα, χοντάκι δίχρονο, στρίγκλιζε δαιμονισμένα όταν έμπαινε στο στενό. Το μάρσαρε επιδεικτικά, πριν το βάλει στην αυλή του απέναντι, ενώ συνήθως ξεπρόβαλε απρόσμενα μέσα από μια πυκνή ομίχλη καυσαερίων. Εκείνο τον Δεκέμβρη, ο μικρός μου αδελφός είχε κάνει εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας στο Παίδων και η 3
Παναγιώτης Κουτρουβίδης
μάνα μου πηγαινοερχόταν. «Σήμερα πονάει πολύ ο καημένος, δεν πας να τον δεις που σε ζητάει;» μου είπε ένα πρωί. Τον αγαπούσα πολύ τον μικρό, αλλά κάτι το σχολείο κάτι το φροντιστήριο, μετά την πρώτη μέρα της εγχείρησης δεν είχα ξαναπάει να τον δω. Το μυαλό μου γύρισε γρήγορα κι έπιασα το τηλέφωνο. Κοπάνα από το σχολείο και με το μηχανάκι του Θανάση καρφί στο Παίδων, και «με την άδεια της αστυνομίας». Έριχνε χιονόνερο μα ο Θανάσης στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και σε δέκα λεπτά ξυλιασμένοι ξεκινούσαμε για το νοσοκομείο. Το χοντάκι πήγαινε σα δαιμονισμένο κι εμείς τραγουδούσαμε όλα τα επαναστατικά τραγούδια που ξέραμε για να ξεχάσουμε το κρύο. Ο Στάθης μόνο που δεν έβαλε τα κλάματα από την χαρά του που μας είδε, τα ξέχασε όλα και πόνους και ράμματα, ενώ απαίτησε να δει από κοντά το μηχανάκι που τόσο απροσδόκητα μας είχε φέρει κοντά του. Μου ζήτησε να του υποσχεθώ ότι θα μένουμε πάντα μαζί, θα κάνουμε παρέα και θα καβαλάει κι αυτός μηχανάκι. Ναι, σε όλα! Τον κρατήσαμε στο κρεβάτι με το ζόρι, ώστε να φύγουμε, ενώ στον γυρισμό έπαθα μια άσχημη ψύξη κι έμεινα στο σπίτι για καμιά βδομάδα με αφόρητους πόνους. Η απουσία μου όμως 4
Το μηχανάκι
από το σχολείο έκανε την Έρση να συνειδητοποιήσει τον έρωτά της για μένα και κάπως έτσι απέκτησα το πρώτο μου κορίτσι. Το χοντάκι μας πήγε και μας έφερε πολλές φορές ακόμη. Ψοφάγαμε για κάνα τρικάβαλο με καμιά πιτσιρίκα, με το κορίτσι πάντοτε στην μέση, βεβαίως. Και η παρέα με τον Θανάση κρατούσε. Είχαμε νοικιάσει ένα δυαράκι στις εργατικές κατοικίες ψιλοερείπιο, που στέγαζε τους έρωτές μας. Είχε βάλει την αδελφή του ο Θανάσης στο κόλπο, που ήταν φοιτήτρια, να το νοικιάσει, τάχα μου για να διαβάζει. Από επίπλωση μια σόμπα πετρελαίου και δυο στρώματα στο πάτωμα. Σωστό παλάτι. Το μηχανάκι, πολλές φορές, μας είχε μεταφέρει στα σπίτια μας εξαντλημένους από τις μαραθώνιες ερωτικές μας συνευρέσεις με το άλλο φύλο, ενώ οι κοπέλες έφευγαν περπατώντας σε άριστη κατάσταση. «Δεν έχουν ανάγκη αυτές αντέχουν», συνήθιζε να σχολιάζει ο Θανάσης. Το μηχανάκι το κράτησε για κάμποσα χρόνια μαστορεύοντάς το στην αυλή, με κάθε ευκαιρία… Με το Θανάση χαθήκαμε, όταν πέρασα σε επαρχιακό πανεπιστήμιο και έφυγα από την Αθήνα. Άλλαξα παρέες και τον έβλεπα πού και πού τα καλοκαίρια. Αλλά η ζωή δεν είχε πει την τελευταία της λέξη. Φαντάρος στον Αυλώνα και ένα πρωί, νύχτα ακόμη, 5
Παναγιώτης Κουτρουβίδης
καθώς ξεκίναγα προς το στρατόπεδο, το μηχανάκι στρίγκλισε πίσω μου. Ο Θανάσης σαν κομήτης ξαναήρθε, στον Αυλώνα φαντάρος κι αυτός. Στο γραφείο μεταθέσεων και έτοιμος να απολυθεί. «Καβάλα να σε πάω ψάρακα», αστειεύτηκε. «Τάκη, θα σου κανονίσω μετάθεση», είπε μετά από λίγο. Το ’πε και το ’κανε ο μπαγάσας κι έτσι βρέθηκα στην Κω, που ούτε στο όνειρό μου… Και ξαναχαθήκαμε. Το μηχανάκι του όμως, βρώμικο και ταλαιπωρημένο, το είχα εκεί μπροστά μου και ένιωσα πως το αγαπούσα… σαν δικό μου, διότι υπήρξε και δικό μου. Την Σταυρούλα την γνώρισα αμέσως μόλις απολύθηκα από το στρατό. Μου φάνηκε ξηγημένη και τα φτιάξαμε στο άψε σβήσε. Πάλευε με κάτι ιδιαίτερα Μαθηματικών μιας κι ήταν καλή, παράλληλα με τις σπουδές της στο Παιδαγωγικό. «Τάκη δεν πάει άλλο με τις συγκοινωνίες τα ’χω φτύσει, θα βρω ένα φτηνό μηχανάκι να μετακινούμαι», μου είπε μια μέρα. Και πήγα στο Θανάση. «Πενήντα χιλιάδες, έχει προβλήματα, αλλά τη δουλειά του την κάνει, άλλωστε σιγά τα λεφτά, θα σου δώσω και δυο κράνη να μην αγοράζεις. Πάρ’ το και δεν θα μετανιώσεις», σχολίασε ο Θανάσης. Έτσι, το πήραμε. Η Σταυρούλα δεν είχε όλα τα λε6
Το μηχανάκι
φτά και τα βάλαμε μισά-μισά. Το χοντάκι με τα χρόνια είχε χάσει την παλιά του αίγλη. Το βάψαμε μόνοι μας, του μπαλώσαμε με πατέντα την εξάτμιση, καθώς δεν βρήκαμε καμιά να ταιριάζει και αποφασίσαμε να πάμε την πρώτη μας εκδρομή. Στην Τζιά παρακαλώ. Στις ανηφοριές για την Χώρα, με δυο άτομα και μπαγκάζια, χτύπησε μπιέλα κι έμεινε. Τότε, άρχισαν με τη Σταυρούλα οι τσακωμοί, αρκετά συχνοί, οι οποίοι ξεκίνησαν με αφορμή ένα χαλασμένο μηχανάκι και συνεχίστηκαν για πολλά χρόνια, όσα μείναμε μαζί. Με διάφορες αιτίες και αφορμές, μηχανολογικής φύσεως και μη. Όταν έσπασα το πόδι μου βέβαια με φρόντισε σαν μάνα, έγινε υπηρέτριά μου για ένα ολόκληρο μήνα που έμεινα στο κρεβάτι. Το χοντάκι είχε γλιστρήσει σε κάτι λάδια, οδηγούσε η Σταυρούλα, αλλά χτύπησα εγώ και το μηχανάκι ακέραιο. Βλέπεις μέναμε μαζί και η πιθανότητα να βρίσκομαι ακινητοποιημένος στο πατρικό μου δεν έπαιζε. Ήταν ένας δύσκολος μήνας με τα οικονομικά μας πολύ σφιχτά και μένα ξάπλα. Και για να κατουρήσω ήθελα βοήθεια που λέει ο λόγος. Πρώτη φορά στη ζωή μου χρειαζόμουν τόσο βοήθεια και κόντευα να τρελαθώ. Όταν η Σταυρούλα μου πρότεινε να το πουλήσουμε έμεινα άφωνος. «Τα λεφτά τέλος, λέω να το δώσουμε», είπε ψυχρά 7
Παναγιώτης Κουτρουβίδης
ένα πρωί. Μάταια προσπάθησα να της εξηγήσω τη συναισθηματική αξία που είχε για μένα, να της θυμίσω τις ιστορίες που έζησα μαζί του, να της πω για την εγχείρηση του Στάθη και πόσο μου έλειπε που δεν τον έβλεπα συχνά, να της πω για τον Θανάση και τις αστρικές πορείες μας που συχνά τέμνονταν… Τελικά, άλλη λύση δεν βλέπαμε, οπότε το παραδέχτηκα κι εγώ. Αν ήξερα την κατάληξή του μπορεί να μην συμφωνούσα. Σίγουρα δεν θα συμφωνούσα! Δεν ξέρω, θα δανειζόμασταν, θα ζητάγαμε από τους γονείς μας, θα τα βρίσκαμε. Για εκατό ψωροχιλιάρικα το δώσαμε. «Βγάζουμε και κέρδος», αστειεύτηκε η Σταυρούλα καθώς πηγαίναμε στον μάστορα που θα το αγόραζε. Η πώληση όμως παίχτηκε έως την τελευταία στιγμή. «Ρε φίλε, είναι στραβό», απεφάνθη ο μάστορας, «εξήντα θα σου δώσω». Έμεινα άφωνος. Η Σταυρούλα μου έγνεφε «ναι», διότι όντως έπαιρνε λίγο το τιμόνι. Ο μάστορας όμως το είχε δει το μηχανάκι ξανά και είχε συμφωνήσει. Είχα αρχίσει να φουντώνω. «Όχι», του είπα άγρια, «άμα δεν το θες δεν στο δίνω, εγώ φταίω που το πουλάω κι αυτή η χαζή που με έπεισε. Τον ξέρεις τον Θανάση, τον Στάθη τον ξέρεις, έχεις πάει στη Τζια; Ξέρεις πόσες φορές έχω σπρώξει αυτό το σαράβαλο, πόσες φορές έχω τσακωθεί για 8
Το μηχανάκι
χάρη του; Δεν στο δίνω». Ο μάστορας άγαλμα. Είχα αρπάξει τη Σταυρούλα και την τραβούσα στην έξοδο. «Έλα, φίλε εκατό», έκανε. «Εκατό». Τα λεφτά τα πήραμε για να μην ντροπιαστούμε να ζητήσουμε από τους γονείς μας, που μας είχαν στην μπούκα γιατί ζούσαμε μαζί, αλλά δεν κράτησαν ούτε δίμηνο. Και το μηχανάκι κατέληξε. Θα σαπίσει μαζί με τ’ άλλα στα αζήτητα, κουβαλώντας ιστορίες που δεν θα ξέρει κανείς, αλλά και ένα κομμάτι της καρδιάς μου που έχει σκαλώσει επάνω του. Με το Θανάση ανταλλάσουμε σποραδικές καλημέρες στο δρόμο, πριν πάμε το πρωί στη δουλειά, και ο Στάθης μακριά, χαμένος στις σπουδές του, τηλεφωνιόμαστε αραιά. Με την Σταυρούλα δεν θα ξαναϊδωθούμε καθώς πάνε χρόνια που χωρίσαμε, ούτε στην Τζιά ξαναπήγα από τότε και το τηλέφωνο εκείνου του μάστορα το πέταξα. Όλα αυτά, σε λίγο, θα πρέπει να τα κάνω στην άκρη, εκεί που τα είχα τακτοποιημένα τόσο καιρό, για να συνεχίσω το δρόμο μου. Όμως, δε μπόρεσα… Έτσι όπως το είδα έξω από το αστυνομικό τμήμα κάτι μ’ έπιασε. Κάθισα δίπλα σε ένα καφενείο, κοιτάζοντας το μηχανάκι, άναψα ένα τσιγάρο και με την πρώτη γουλιά καφέ, χωρίς να ξέρω γιατί, με πήραν τα κλάματα.
9
Παναγιώτης Κουτρουβίδης
10