NB10okt01

NIEUWSBRIEF Fonds Pascal Decroos voor bijzondere journalistiek

Kolonel Bourgstraat 90, B-1030 Brussel ·

Nieuws

TEL:

vzw

+32 2 705 59 19 · info@fondspascaldecroos.com · www.fondspascaldecroos.com · N°4 – OKTOBER 2001

Marc Hoogsteyns – n.a.v. KONGOMANi (Canvas)

1 KONGOMANi

‘Vlaanderen heeft voldoende kwaliteit in huis’

2 Mechelen aan de Tigris

Naar aanleiding van Kongomani vroeg het Fonds Pascal Decroos aan Marc Hoogsteyns zijn

2 De Plaag

mening over documentaires maken in Vlaanderen.

— Marc Hoogsteyns — August Thiry

— David Van Reybrouck

3

Erasmusstudenten ontmoeten

Charles Lewis

3 Onderzoeksjournalistiek — Alain Lallemand

5 Betrapt op Fraude — Jeroen Wils

5 In de schaduw van Schuman — Guy Janssens

6 Antiglobalisme — Dirk Barrez 6 Te Gek — Guy Van Gestel 7 Toekomst journalistiek niet verzekerd — Heidi Verdonck

7 Vrijmoedig spreken — Ludo Abicht

8 Persconferentie

— Fonds Pascal Decroos

KONGOMANi TV-documentaire van Marc Hoogsteyns

Hutu-extremisten dreven in 1994 Congolese Tutsi's naar Rwanda waar ze terecht kwamen in vluchtelingenkampen.

Marc Hoogsteyns maakte een reportage over die Congolese Tutsi's die terug naar huis willen keren, naar het gebied waar ze eeuwenlang woonden en waar ze volgens hun leiders recht op hebben. Ze noemen zichzelf ‘KONGOMANi’, dwz ‘burgers van Congo’.

Deze film is ook een persoonlijk relaas van een cameraman die tegen wil en dank betrokken raakt bij een conflict dat qua wreedheid niet moet onderdoen voor de holocaust tijdens de tweede wereldoorlog.

WERKBEURS

Werkbeurs Fonds Pascal Decroos: 225.000 Bef [5.577,60 €], toegekend op 19 september 2000.

UITZENDING

De documentaire werd uitgezonden door Lichtpunt (VRT–Canvas) op 2 september 2001. Op 25 september werd ze uitgezonden door de Nederlandse Humanistische Omroepstichting en in oktober door de RTBf (Caré Noire).

‘The Human Rights Conference’ die plaats heeft in Bulgarije van 7 tot 10 oktober heeft Marc Hoogsteyns met zijn film uitgenodigd.

FESTIVAL INTERNATIONAL DU FILM D’AMIENS

De film KONGOMANi werd geselecteerd in de categorie ‘Le monde comme il va’ voor het ‘Festival Internation Du Film d'Amiens’.

(9-18 November 2001) www.fondspascaldecroos.com/nl/ marc_hoogsteyns.html

Geld voor documentaires “Het is spijtig dat ik dit opnieuw moet vermelden maar documentairemakers wiens contacten zich beperken tot Vlaanderen en/of Nederland maken geen kans op goeie projecten. Er wordt vaak gezegd dat er geen geld is voor dit soort televisie in ons land en spijtig genoeg is dat ook mijn vaststelling. Kijk maar even wat er gebeurt in het Vlaamse medialandschap dat geregeert wordt door makers van docu-soap- en infotainment-programma's zoals Jambers, Kanakna, Woestijnvis, Telefacts en Sylvester Productions. Er wordt ook vaak gezegd dat de kijker geen documentaires wil. Dat is een foute veronderstelling; deze producenten plaatsen winst maken voorop en staren zich blind op begrippen zoals kijkcijfers, prime-time en mogelijke doelgroepen. Het is bedroevend te moeten vaststellen hoeveel potentiële documentairemakers momenteel fast-food televisie aan het maken zijn.

Verschillende Vlaamse kranten en tijdschriften spelen in op deze tendens zodat de vervlakking zich daar ook manifesteert.

Het kan ook anders; de omzetcijfers van productiehuizen zoals Presicope Productions, Simple Productions en Wild Heart Productions tonen aan dat je met het maken van goeie documentaires ook je kost kunt verdienen. Wellicht geen miljoenen maar wel voldoende om je goed in je vel te voelen. En ook deze productiehuizen halen hun fondsen grotendeels in het buitenland. Zo draaiden we vorig jaar een documentaire in Cambodia over het leven van Pol Pot. We werkten daar verschillende maanden aan en de documen-

taire werd tot nu toe reeds geprogrammeerd door meer dan twintig zenders wereldwijd. De reacties die we kregen waren erg positief maar televisie-makend Vlaanderen haalt er zijn neus voor op.

visie te maken; de nieuwsuitzendingen van de VRT en de VTM, programma's als Kwesties

Voldoende kwaliteit, maar...

Wat ik nu ga zeggen klinkt wellicht erg radikaal maar je zou het Vlaamse televisiewereldje best kunnen vergelijken met een doorsnee lagere school waarin de kinderen het lessenrooster en de inhoud van de cursussen bepalen en waarin de onderwijzers dansen naar de pijpen van hun directeurs voor wie enkel het aantal kinderen telt. Het pedagogische niveau van deze school ligt verschrikkelijk laag maar dat zal de betrokken worst wezen.

Dit is een foute instelling en het is onze taak om deze tendens tegen te gaan; ook al krijg je dan

“Het is bedroevend te moeten vaststellen hoeveel potentiële documentairemakers momenteel fast-food televisie aan het maken zijn.” vaak te horen dat je koppig bent en dat ze ‘geen vat op je kunnen krijgen’.

Vlaanderen heeft voldoende kwaliteit in huis om goeie tele-

en Ter Zake bewijzen dat. Maar deze programma's zijn eilandjes in een dorre en uitgestrekte woestijn.

De documentaire ‘KONGOMANi’ wordt dus uitgezonden door Lichtpunt en werd aanzienlijk mee-gefinancierd door het Abos.

Op de andere zenders zoals de VRT, de VTM of VT4 zou dit nooit mogelijk zijn geweest; de VTM niet omdat ze er niet wakker van liggen wat er in Afrika gebeurt, VT4 niet omdat ze simpelweg geen slots hebben voor dit soort documentaires en de VRT niet omdat ze Congo en Rwanda nog altijd beschouwen als hun privé- werkterrein waar ze alleen maar zelf kunnen werken. Bovendien valt het op dat de Afrika-berichtgeving op deze laatste zender erg politiek gekleurd is en dat eenieder die zich met een andere ingesteldheid op dit terrein begeeft vroegtijdig wordt getackeld.

Gelukkig dat via Lichtpunt, het Fonds Pascal Decroos en ook via het Vlaams Staatssecretariaat voor Ontwikkelingssamenwerking dit probleem omzeild kon worden.“ n Marc Hoogsteyns

2

nieuwsbrief

Boeken — MECHELEN AAN DE TIGRIS PROJECTOMSCHRIJVING

Dit is het verhaal van het dorp Hassana in Zuidoost-Turkije, aan de grens met Syrië en Irak.

Het was een verzamelpunt, het spon de rode draad van twintig eeuwen oosters christendom in Mesopotamië en Assyrië.

Hassana was het laatste christelijke dorp in die afgelegen regio, gekneld tussen het Turkse leger en de Koerdische PKK en werd verwoest in 1993.

De mensen van Hassana zochten asiel in Europa. Ze kwamen terecht in een Vlaamse provinciestad, in Mechelen. Daar groeit nu een Nieuw Hassana in de schaduw van de SintRomboutstoren.

WERKBEURS

Werkbeurs: 50.000 Bef [1239,47 €], toegekend op 26 januari 2000.

N°4 – OKTOBER 2001

August Thiry over zijn project ‘Mechelen aan de Tigris’ (EPO)

Het Fonds als zilverfonds “Toen het p r o j e c t ‘Mechelen aan de Tigris’ niet meer was dan een onverwoorde hersenschim, heb ik vaak gedacht: wie interesseert zich vandaag de dag nog voor het lot van dat groepje Assyrische christenen in Mechelen?

Terwijl er elders toch voortdurend wereldschokkend nieuws wordt gemaakt: Anderlecht dat zijn trainer houdt, onrust onder de Oeigoeren in Sinkiang, de

teloorgang van het Nieuw Wereldtijdschrift. Ik noem maar wat. Het verhaal van vluchtelingen uit zo'n dorp in Zuidoost-Turkije, daar zat toch geen mens op te wachten.

Het Fonds heeft me diets gemaakt dat geloof bergen verzet. Bergen werk vooral, met veel hulp van Assyrische en Mechelse vrienden. Met de zilverlingen die het Fonds ter beschikking stelde. Fonds Pascal Decroos als zilverfonds?

De toegekende beurs hielp, daar niet van, maar ik heb het hier vooral over echte steun.

Over gedeelde visie op nieuws in de marge dat bij nader inzien

een hele wereld oproept. Ver weg en toch vlakbij. Of noem het journalistieke meerwaarde.

Meer moet dat niet zijn. Ik heb echt veel aan het Fonds te danken. Waarvoor dank. In naam van de mensen van Hassana, christelijke asielzoekers uit Turks Koerdistan, uitgezworven buitenlanders, nieuwe Mechelaars.” n August Thiry

www.fondspascaldecroos.com/ august_thiry.html http://www.atour.com/

PUBLICATIE

'Mechelen aan de Tigris' is een uitgave van CIMIC en EPO.

David Van Reybrouck – De Plaag (Meulenhoff)

Project krijgt staartje — DE PLAAG DAVID VAN REYBROUCK

David van Reybrouck (1971) is archeoloog en cultuurhistoricus.

Hij is verbonden aan de Katholieke Universiteit Leuven en werkt als freelance journalist voor De Morgen.

PUBLICATIE

De plaag. Het stille knagen van schrijvers, termieten en ZuidAfrika is vanaf 10 oktober 2001 in de boekhandel verkrijgbaar.

Uitgeverij: Meulenhoff Omvang 304 blz., prijs ca. 18,50 € / 746 Bef PROJECTOMSCHRIJVING

Dit bijzonder journalistiek project gaat na of en in welke mate Maurice Maeterlinck, de enige Belgische Nobelprijswinnaar letterkunde totnogtoe, zich aan plagiaat bezondigd heeft tijdens het schrijven van zijn 'La Vie des Termites' (1926).

Freelance-journalist David Van Reybrouck deed gedurende meer dan drie maanden intensief archiefonderzoek in België en Zuid-Afrika om de affaire uit te lichten en te duiden.

WERKBEURS

Werkbeurs: 142.000 Bef [3520,09 €], toegekend op 26 januari 2000.

Het boek is een aanstekelijke en vernuftige proeve van wetenschappelijk denken én een spannende speurtocht om de waarheid te achterhalen.

rond met de goesting om dit te onderzoeken. Alleen de centen ontbraken hem. Hij diende een aanvraag in bij het Fonds Pascal Decroos. De Jury steunde in januari 2000 het project van David Van Reybrouck met een werkbeurs ter waarde van 3.520 €. Hij kon eindelijk nagaan of Maeterlinck zich al dan niet aan plagiaat had bezondigd tijdens het schrijven van zijn ‘La Vie des Termites’ (1926).

Het begon met een klein beetje onrecht, driekwart eeuw geleden: Belgiës enige Nobelprijswinnaar voor literatuur, Maurice Maeterlinck, zou zich hebben schuldig gemaakt aan plagiaat van de Zuid-Afrikaanse schrijver Eugène Marais, dichter, morfineverslaafde en termietenkenner. Dit had David Van Reybrouck ooit eens gelezen terwijl hij aan zijn doctoraat werkte. Hij liep een paar jaar

Op zijn zoektocht in ZuidAfrika raakt Van Reybrouck allengs gefascineerd door Marais’ complexe persoonlijkheid – en of hij wil of niet, raakt hij steeds meer verwikkeld in de nog veel complexere Zuid-Afrikaanse werkelijkheid anno nu. In het post-apartheidstijdperk leven nog vele oude vijandigheden en stapelen nieuwe zich op – de wrok van de blanke gemeenschap, de verspreiding van

aids, de alomtegenwoordige criminaliteit. Terwijl Van Reybrouck zich wil bezighouden met plagiaat, een bizarre biografie en termieten, wordt hij onder vuur genomen door het geweld van tegenwoordig.

Het eerste resultaat was een driepagina lang artikel in De Morgen van 9 september 2000.

Daarna is het helemaal ‘uit de hand gelopen’. Meulenhoff toonde belangstelling om de zoektocht naar die plagiaataffaire in boekvorm uit te geven.

Het boek is een aanstekelijke en vernuftige proeve van wetenschappelijk denken én een spannende speurtocht om de waarheid te achterhalen.

3

nieuwsbrief

Debat ‘Onderzoeksjournalistiek’: BRUSSEL - 16 mei 2001 Het Fonds heeft in samenwerking met Kunst en Democratie en de Louis Paul Boonstichting een Debat over ‘Investigative journalism’ georganiseerd. Het kaderde in het bredere Egon Erwin Kisch project, dat bestond uit een fototentoonstelling over de ‘razende reporter’, een prijs Egon Erwin Kisch en een debat over de literaire reportage in de 21e eeuw.

‘Investigative journalism’ is niet meteen een makkelijk onderwerp. Journalisten raken maar moeilijk overtuigd om dat soort journalistiek ter harte te nemen.

Onderzoeksjournalistiek vergt tijd, energie en middelen en dat gegeven staat haaks op de eisen van de huidige media.

In eerste instantie werd de Amerikaan Charles Lewis – een autoriteit op het vlak van ‘investigative & global journalism’ uitgenodigd. Hij lichtte doel en functie van zijn organisatie toe: ‘The Center for Public Intergrity’, ‘The Public I’ en het ‘International Consortium of Investigative Jouranlists’. He andere panellid was Alain Lallemand (Le Soir), die samen met Walter De Bock – die helaas afwezig was wegens dringende omstandigheden – lid is van het ‘International Consortium of Investigative Journalists’.

Voor Charles Lewis organiseerde het Fonds een hele reeks van lezingen en meetings: 15 mei 2001: SAIS Alumni: ‘Debat met Charles Lewis en Gunnar Weigand (woordvoerder van Chris Patten – EU external Relations) 16 mei 2001 open lunch debat in de Europese Commissie in het kader van het witboek dat de Commissie voorbereidt over ‘governance’.

16 mei 2001 (’s avonds): Debat ‘Investigative journalism’ met Alain Lallemand en Siel Van Der Donckt 17 mei: Erasmus Hogeschool: presentatie voor 30 studenten 17 mei: avond Meeting georganiseerd bij The International Federation of Journalists www.fondspascaldecroos.com/nl /kisch3.html

N°4 – OKTOBER 2001

Fonds nodigt stichter van Public Integrity uit

Persstudenten Erasmus ontmoeten Charles Lewis De tweedejaarsstudenten Journalistiek van Erasmushogeschool Brussel – departement Communicatie kregen net voor de eindexamens eerder onverwachts Charles Lewis, vader van de Amerikaanse onderzoeksjournalistiek, op het bord. Het werd een informeel seminarie over “investigative journalism”, integriteit, en “the right to know”. De studenten bedankten met een fles Champagne, een editie van huisblad Het Communiqué met eigen

– bescheiden – pogingen tot journalistiek graafwerk en vooral met een karrenvracht vragen aan de meester. Die toonde zich best tevreden over zoveel belangstelling en nam ruim de tijd voor “a diet Coke” en een bezoek aan de redactielokalen van het departement.

“Ik kan het Fonds Pascal Decroos alleen maar dankbaar zijn voor deze kans,” vertelt optieverantwoordelijke Patrick Pelgrims. “Praktijkgerichtheid is de belangrijkste troef van onze

persopleiding. Daarbij horen ook veelvuldige contacten met het veld. Zo liepen onlangs bijvoorbeeld vrt’ers Mark Morren, Ivan De Vadder en Stefan Blommaert langs. Maar een journalist die met zijn publicaties en projecten af en toe het Witte Huis laat daveren spreekt natuurlijk extra tot de verbeelding.” www.publicintegrity.org www.icij.org www.fondspascaldecroos.com/nl/ lewis.html

Alain Lallemand n.a.v. het debat over onderzoeksjournalistiek

Investigative journalism in Belgium Press Laws I will begin with some very general considerations, understanding that, this evening, we also have to explain our Belgian work to some foreign friends.

Let me state first that we can’t talk about investigative reporting in Belgium without stressing the protection given by our national laws. I’ve been too often suited, and I remind you that, in this country, you never have to bring to the judge perfect pieces of evidence in order to defend the stories you published.

From my point of view, this gives us a basic and precious freedom of speech. We only have to prove that we did everything we could in order to check the story, and, keeping in mind the kind of access we had to evidences, prove that we have been careful in the way we published the story. If this is the common rule in Belgium, France or United States, let me remind you that this is not the case, for example, in Germany, where you have to bring to the court perfect pieces of evidence. Copy of evidence is not enough. In Berlin, if you want to be able to quote a classified document, for example, you have to be able to produce an original of the document, or a copy that will be recognised as genuine by his author.

So, God bless Belgian press laws.

Another legal point I want to stress: as European union member, Belgium has to follow jurisprudence coming from

Strasbourg. This means that the secrecy of your sources of information is legally protected. I don’t have to remind you that, when I started in this career, in the years eighty, it wasn’t the case.

Criminal influence within the press Now, let’s talk about money. To my knowledge, there’s not even one Belgian media, in the daily business of general news, whose owner is not publicly now, and subject to press investigation. In other terms, we have a quite stable ownership in the Belgian media, and my experience is that those owners not only admit investigation in their columns, but also respect and appreciate that kind of work. I do not state that, only in order to remind you what is the situation in Eastern Europe, but I state that, this time, because I feel that a threat coming from the owner of a Belgian media is not a theoretical threat anymore. We saw those five last years Belgian companies reaching commercial agreement with financial partners that are suspected of criminal operations.

Even in other states of the European union, corruption is growing in the financial and political world. Coming back to Belgium, the pressure on reporters, coming from the criminal world, is higher than ever.

Should I remind you that four years ago already, the Belgium police was already publishing

statistics showing that a few of our colleague reporters were subject to passive corruption attempts?

I was, I think, one of the active members of that generation of reporters that recommended contacts with the elements of organized crime, in order to have an inner view of organized crime. I still think that fair report about organized crime requires this kind of extremely dangerous contacts. But I’m now seeing Belgian reporters playing the game of O.C., publishing stories from one gang in order to hurt another gang. And I’m a little bit afraid: this is the beginning of a kind of criminal influence within the press. I suspect this threat to be sharpen by the power of money. What’s the best way to corrupt a reporter but airplanes tickets, access to persons and documents, and so?

Having said that, I must add that keeping a distance between OC and the press requires not only budgets (in order to develop a real freedom of investigation) but also a sharp and up-to-date culture of modern journalism, keeping an eye on the ethical debate, keeping the other eye on the developments of the technology of information.

Tracks and the mirror I would also like to mention another threat, clearly limited to Belgian frenchspeaking media: competition, emulation requires a minimum production

k

4

nieuwsbrief

l of investigation in a given community. In other words: I cannot develop a culture of investigative journalism, get better stories, if my newspaper is one of the few to do so.

Frenchspeaking Belgian press went clearly under that level of minimum investigation production. So we may have had the temptation to search for competition with foreign frenchspeaking newspapers dealing basically with subjects that are not related to Belgium. It took me some time to identify this problem, and I may say today that the vitality of the dutchspeaking Belgian press is what kept me alive.

In other words: why should I investigate on the problems of Jean-Christophe Mitterand when I have so many weapons traffickers in Belgium? But if I start an investigation over the Belgians, I have to be controlled by my Belgian colleagues. Get their feedback. Or, on the other hand, follow the tracks they opened. At that level, I do not find anymore this kind of competition within the frenchspeaking press. The Flemish press is the only one to offer me, let’s say, the “tracks and the mirror”.

Entering into emulation with the other media is not enough. We also need – and maybe this time does it concerns also the Flemish press – to develop a culture of investigation into every company. We can’t rely anymore on the presumed talent of future generations, hoping that, tomorrow, new De Bock will naturally come on the market. We have to prepare that new generation, to cultivate it. Implementing mentoring systems, organizing process of ethical standards, etc. are part of the work.

Alain Lallemand Alain Lallemand is een ‘senior investigative reporter’ voor Le Soir.

Hij heeft onderzoek gedaan naar witwaspraktijken, drugtrafiek en terrorisme. Hij schreef ook enkele boeken over de Russische maffia in Europa en religieuze sectes in België en Luxemburg. www.fondspascaldecroos.com/nl /kisch6.html www.icij.org

Belgium in the world Now, let’s have a glance at the way we work: our mission, as Belgian investigative reporters, is to investigate matters related to Belgium territory, Belgian citizens, and any story of interest to our Belgian readers.

If I look at Spain, France, Switzerland, United States, I clearly think that domestic news are correctly investigated by my Belgian colleagues. The public opinion may say that we could do better, of course. But reading “Le Monde”, “El Pais” or “Le Temps”, I don’t feel ashamed.

The Belgian press investigates judiciary events, political deci-

N°4 – OKTOBER 2001

sions, sport teams, and had some success investigating financial and economical issues. I should only stress the fact that we may be to reactive when it comes to investigate environmental issues.

On domestic news, at least, we may be satisfied.

Our problems appear when it comes to talk about the tremendous responsibility we have, being the state where the European union headquarter is located. Or when we have to study the way we cover the incredible network of Belgian acting outside the country. Given our involvement in Africa, we should be a permanent source of future investigation for the

“In Belgium, the pressure on reporters, coming from the criminal world, is higher than ever” United Nations.

I’m always astonished by the ability of reporters to criticize the foreign policy of a state but not the activities of the citizens of the very same state. France is, to my knowledge, the only exception to the rule: it seems that the press, in Paris, is better at denouncing individuals than policies. Maybe this reveals, in fact, nothing else but the serious problems of investigation of the French press.

In Belgium, we are so respectful of our international interests, so respectful of our international involvement, that one could come to the conclusion that our state has no foreign aggressive policy. This is not the case. Since 1999 at least, signals are given by foreign groups, foreign and national NGO’s, showing the path to a forgotten territory of investigation: Belgium in the world, Belgians in action outside the national territory. It covers fields like drugs, weapons, mineral resources, technology.

I think about two ways of organizing investigative reporting at that level. First, allocate part of our “international reports” budget to the development of cells of international, “judiciarylike”, investigative reporters. Six months after my newspaper took this decision, I can state that it pays. There’s a whole bunch of policemen, judges, members of NGO’s that are just awaiting us,

awaiting our presence outside the (so little) Belgian territory.

Another way is to enter pattern of global investigative journalism teams. This is the reason why we are, this evening, so much centred on the initiative of Mr Lewis. Let me tell you a few words about my experience within the ICIJ: joining their staff in may 2000, and working seriously for them since a few months, I came to understand that, if ICIJ represents a kind of future, we still have to work hard in order to improve this idea of international collaboration.

- First, we have to make sure our ethical standards are similar, and that our aims are purely professionals. I started this cooperation with a kind of suspicion: journalism and intelligence are so similar that you have to be sure you don’t mix the two. I am ready to investigate every aspects of Belgium life, and transmit the results to my Belgian readers.

But what about, for example, working with the Israeli or the south African press when we deal with diamond industry?

- A second problem is the adequate timing for publication.

Every reporter has his own calendar, knows when and why he is (or not) ready to publish at a certain time. How do we do when it comes to publish a story hot in one country, cold in another?

- My last question concerns the courts, and the criminal responsibilities related to a story that would not be totally accurate.

How do we track the responsibility of each participant? We still have to find a practical way to deal easily with those problems.

As a conclusion, I will simply reaffirm this: investigative reporting, in this country, is still feasible. It is still the honour of our press. The subjects, more complex that ten or fifteen years ago, are basically the same, even if I bet on an extension of our scope of investigation. But the way we organize ourselves has to be evaluated, in order to adapt our research to globalisation.

Oups, I mentioned a ugly word: “globalisation”. Sorry, but we have to deal with that fact. And, talking about investigative reporters, if I still believe in the abilities of individuals, I don’t believe anymore in “lonesome cowboys”… n

5

nieuwsbrief

Boeken — JEROEN WILS Jeroen Wils (1967) studeerde criminologie en orthopedagogie en is gerechtelijk verslaggever bij VTM. Eerder verscheen van hem De weg naar de wanorde. De schokkende onthullingen van exgeheim agent Robert Chevalier en Moord en doodslag in België, de jacht op de doder.

WERKBEURS

Werkbeurs Fonds Pascal Decroos: 137.500 Bef [3408,54 €], toegekend op 28 februari 2001.

Titel: Betrapt op fraude.

N°4 – OKTOBER 2001

Jeroen Wils ‘Betrapt op fraude’ (Van Halewyck)

Een onthullende blik achter de schermen van een detectivebureau Elk uur van de dag dokteren mensen geniale en minder geniale plannen uit om te frauderen. Politie en gerecht sporen maar een fractie van alle fraude op. Gesjoemel binnen bedrijven, oplichting van verzekeringsfraude, onderzoek naar namaakartikelen krijgen nauwelijks of geen aandacht. Bij gebrek aan middelen, expertise en interesse. Een miljardendans die zo omvangrijk wordt, dat ze ons economisch bestel aantast.

Jeroen Wils een jaar lang de Antwerpse privé-detectives Michel De Kort en Jan Claus tijdens hun zoektocht naar fraudeurs. Voor het eerst gunnen ze ons een ongegeneerde blik achter de schermen van hun detectivebureau. Hoe ze verdachten schaduwen, fraudeurs ondervragen, het gesjoemel ontrafelen. In opdracht van

Privé-detectives bezetten met grote gretigheid die grijze zone.

Particuliere onderzoeksbureaus nemen steeds vaker de taak van de politie over en trekken op speurtocht in opdracht van bedrijven en verzekeringsmaatschappijen. Privé-onderzoek betekent discretie want oplichting binnen bedrijven verdraagt het daglicht niet.

Uitgeverij Van Halewyck

— GUY JANSSENS WERKBEURS

100.000 Bef [2478,94 €], toegekend op 30 november 2000.

PUBLICATIE

Het boek werd op maandag 18 juni 2001 voorgesteld in de Lambermont-straat -de ambtswoning van de Belgische premier- te Brussel, in aanwezigheid van dhr.

Guy Verhofstadt, eerste minister van België en dhr. Karel Van Miert, gewezen Europees commissaris.

Uitgever: Lannoo - Tielt TECHNISCHE GEGEVENS

ISBN: 90-209-4319-7 Formaat: 155 x 240 Product: boek Afwerking: Paperback Druk: 1 Aantal pagina's: 224

Ontluisterend is de vaststelling dat detectives dagelijks tientallen vertegenwoordigers, zakenmensen en klanten van verzekeringsmaatschappijen volgen en observeren, op steeds grotere schaal. Ook in opdracht van grote bedrijven als De Post, Belgacom of Carrefour. Los van politie en gerecht, ver weg van de buitenwereld, in de schaduw van justitie. Vragen naar de rechten van de privacy en van de verdediging zijn niet overbodig. n

www.fondspascaldecroos.com/nl /jeroen_wils.html

Voor ‘Betrapt op fraude’ volgde Een onthullende kijk achter de schermen van een detectivebureau Auteur: Jeroen Wils Uitgeverij: Van Halewyck Verscheen: 17 september 2001 non-fiction Formaat: 125 x 200 Pagina’s: ca. 340 blz.

Prijs ca. 798 BEF / 19.78 € ISBN 90 5617 371 5

verzekeringsmaatschappijen sporen ze klanten op die met leugens en gesjoemel miljoenenpremies proberen binnen te rijven. In bedrijven voeren ze onderzoek naar werknemers die hun baas bedriegen om geld, goederen en informatie achterover te drukken.

Guy Janssens ‘In de schaduw van Schuman’ (Lannoo)

Janssens in de ban van Europa PROJECT:

Dit boek neemt ons mee achter de schermen van de hoge Europese diplomatie. We lezen hoe Jean-Luc Dehaene Europa gebruikte om zijn binnenlandse doelstellingen waar te maken, en gaan op zoek naar de radiostilte die jarenlang heerste door de dodelijke rivaliteit tussen Wilfried Martens en Leo Tindemans. We zitten met de tolken mee aan tafel tijdens de gesprekken tussen Mitterand en Kohl, en vernemen hoe de Italiaanse eerste minister Andreotti Margaret Thatcher brutaal buitenspel zet. Hoe pakte Wilfried Martens de 'ijzeren lady' aan op de Europese top van Rhodos? En dacht Jean-Luc Dehaene nu echt dat hij in Korfoe nog een kans maakte om voorzitter van de Europese Commissie te worden? Last but not least lezen we voor het eerst het politieke achtergrondverhaal over het onstaan van de euro, en hoe gouverneur Fons Verplaetse aanvankelijk toch liever 40

sterke Belgische franken in de hand had dan een euro in de blauwe lucht.

“We zijn hier Amerika niet waar auteurs, althans sommige, fikse voorschotten krijgen. Hier moeten wij arme penneridders het alleen zien te rooien.”

Guy Janssens: “Voor de verwezenlijking van mijn boek 'In de Schaduw van Schuman, België in de greep van Europa', was de steun van het fonds Pascal Decroos meer dan een hart onder de riem. Een boek schrijven is altijd een avontuur en een sprong in het onbekende, naast een lichte vorm van zelfkwelling.

Dat je een uitgeverij vindt om het boek uit te geven is natuurlijk een goed begin. Dat het fonds Pascal Decroos er ook wat in ziet is een extra morele steun. Het betekent dat er ook nog professionals zijn die er 'brood', of

toch tenminste een interessant project in zien. Naast de morele steun is er het niet onbelangrijke materiële aspect. We zijn hier Amerika niet waar auteurs, althans sommige, fikse voorschotten krijgen. Hier moeten wij arme penneridders het alleen zien te rooien. Om mijn boek af te krijgen heb ik een periode verlof zonder wedde genomen bij mijn werkgever, de VRT. En, zoals het woord het al zegt, zonder wedde is maar zonder wedde.. Die 'inkomensgap' werd toch gedeeltelijk gedicht met de steun die ik uit het fonds ontving. Voorts heeft de beurs me in staat gesteld een deel van mijn onkosten zoals reizen en kleine verplaatsingen, opzoekingswerk e.d. te dekken. Ik ben er dan ook van overtuigd dat het fonds in Vlaanderen een centrale rol speelt bij het tot stand komen van belangwekkende journalistieke projecten.” www.fondspascaldecroos.com/nl /guy_janssens.html

6

nieuwsbrief

Boeken — DE ANTWOORDEN VAN HET ANTIGLOBALISME – VAN SEATLE TOT PORTE ALEGRE

DIRK BARREZ

PROJECTOMSCHRIJVING

Eind september 2001 verscheen het eerste Nederlandstalige boek over antiglobalisme. Journalist Dirk Barrez poogt een invulling te geven aan deze nieuwe mondiale basisbeweging. Hij baseert zich daarvoor op het eerste Wereld Sociaal Forum dat plaats vond in het Braziliaanse Porto Alegro en confronteert die inzichten met de protesten die zich van Seattle tot Genua hebben gemanifesteerd.

WERKBEURS

Werkbeurs Fonds Pascal Decroos: 150.000 BEF [4.090,24 €], toegekend op 28 februari 2001.

PUBLICATIE

Titel: De antwoorden van het antiglobalisme. – Van Seattle tot Porto Alegre Auteur: Dirk Barrez Uitgeverij: Globe (is een gezamenlijk initiatief van Roularta Books en VAR ) / Mets en Schilt i.s.m. 11.11.11 Isbn 90 5466 789 3 Prijs: ca 706 BEF of 17,5 euro Verscheen: 29 september 2001 Dit boek kwam tot stand met steun van Vredeseilanden en het Fonds Pascal Decroos voor Bijzondere Journalistiek.

N°4 – OKTOBER 2001

Dirk Barrez ‘De antwoorden van het antiglobalisme’ (Globe)

– Van Seattle tot Porto Alegre Sinds eind 1999 komt van Seatlle tot Genua het mediagenieke protest tegen de huidige globalisering volop in beeld. Van Brazilië tot India groeit het verzet, bij landlozen die massaal grond bezetten, bij miljoenen boeren die genoeg hebben van de almacht van zaad- en pesticidenmultinationals.

Wat al deze mensen drijft is scepsis over de huidige globale economie, scepsis over een wereld waar de economie voorrang krijgt op de mens, waar de welvaart steeds ongelijker verdeeld raakt, waar mensenrechten in de verdrukking komen, waar de ecologische ravages onvoorstelbaar groot zijn en waar de besluitvorming over dat alles door multinationale ondernemingen, door de rijkste landen en door enkele internationale organisaties veelal in het geheim en ondemocratisch verloopt.

Antiglobaliseringsbeweging is haar naam geworden, eigenlijk volkomen onterecht. Want deze beweging is naarstig op zoek naar alternatieven voor deze globalisering en het allesoverheersende vrije marktdenken.

Dat is zeker zo eind januari 2001 wanneer duizenden mensen uit

alle hoeken van de wereld zich verzamelen in het Braziliaanse Porto Alegre voor het eerste Wereld Sociaal Forum onder het motto 'Een andere wereld is mogelijk'. Dit nieuwe Forum profileert zich heel bewust als de tegenhanger van het jaarlijkse Wereld Economisch Forum in het Zwitserse Davos en wil een economie in dienst van de mens en niet andersom. Porto Alegre wil een ontmoetingsplaats zijn voor alternatieven die ook mensenrechten, sociale rechtvaardigheid en duurzame ontwikkeling kunnen realiseren.

Het wil er de aandacht van de internationale publieke opinie op vestigen en kans bieden om allianties te smeden tussen sociale bewegingen, vakbonden en NGO’s.

Dirk Barrez was aanwezig in Porto Alegro. Hij had er tientallen gesprekken met zo verscheiden mensen als Naomi Klein, Walden Bello, Ignacio Ramonet, Aminata Traore, Joao Stedile, Riccardo Petrella, Shalmali Guttal, Bernard Cassen, Muchtar Pakpahan, Harlem Desir, Sylvia Borren en vele anderen. Met als leidraad, wat loopt er fout met de huidige globalisering? En waar moet het

met onze wereld naartoe? Hoe best welvaart voortbrengen en hoe die verdelen? Wat is de rol van de politiek? En wat moet de samenleving doen? En misschien wel de meest cruciale vraag van allemaal: is Porto Alegro de geboorte van een mondiale sociale beweging die zo sterk kan worden dat de maatschappelijke krachtsverhoudingen in haar voordeel kantelen en zij die veelzijdige utopie van een nieuwe wereld kan realiseren?

Dirk Barrez, VRT journalist voor het programma Ter Zake, is ook de auteur van de succesvolle boeken Het land van de 1000 schandalen.

Encyclopedie van een kwarteeuw Belgische affaires en Ik wil niet sterven aan de XXste eeuw.

Over leven in de 21ste eeuw.

Dit laatste boek, een reis langs de talrijke problemen die de mensheid vandaag ontmoet én een zoektocht naar oplossingen, beleeft een herdruk en zorgt dit najaar nog voor verrassingen. www.dirkbarrez.be

Guy Van Gestel ‘Te gek’

Psychiatrische instellingen in Vlaanderen en Nederland ‘Na de dood van zijn vader kwam Hugo in een zware psychose terecht. Zijn vriendin Lotte vindt de instelling waar hij verblijft een veilige omgeving voor hem.’

‘Vincent tuimelde in een moment van twijfel uit het raam van zijn slaapkamer op de eerste verdieping.

De housebeats van de lokale radio vormen in de instelling zijn strijdmuziek. ‘ ‘Als klein kind leefde Anna al in een eigen wereld.

Zonder pillen voelt zij zich ook in de instelling een echte controlefreak.’

Vijf weken lang verbleef journalist Guy Van Gestel op de psychiatrische afdelingen van verscheidene instellingen in Vlaanderen en in Nederland. Dag en nacht maakte hij er het wel en wee mee van de patiënten. Hij voerde lange gesprekken met hen, maakte uitvoerige aantekeningen en verwerkte zijn indrukken tot dit adembenemende document.

In Te gek! Schetst hij een indringend portret van de onbekende wereld van de psychiatrie.

Guy Van Gestel: ‘Het had af en toe iets onwezenlijks, mijn verblijf tussen psychiatrische patiënten. Heel wat ontmoetingen waren confronterend en verhelderend, een enkele keer was een zinnig gesprek onmogelijk.

Van december 2000 tot april 2001 leefde ik in totaal vijf

weken samen met patiënten en therapeuten in drie Vlaamse en Nderlandse centra. Het was mijn bedoeling de biotoop van een psychiatrische instelling van binnenuit te beschrijven. Als waarnemer mocht ik praatgroepen van mensen met een psychose of een verslaving bijwonen, stafvergaderingen van psychologen en verpleegkundigen meemaken, nachtrondes volgen. En dit op open en gesloten afdelingen, zowel tussen gemengde populaties als in meer gespecialiseerde behandelgroepen. Zo kon ik me in het Jaar van de Geestelijke Gezondheid een beeld vormen van hoe het er in een instelling aan toegaat, en de situatie in Vlaanderen en Nederland met elkaar vergelijken.

Wat gebeurt er in die verborgen

wereld van de psychiatrie? Wie zijn de patiënten? Hoe gedragen zij zich tijdens hun opname, tegeover elkaar en tegenover de verpleging?

“Het is lang geleden dat er nog zo indringend werd geschreven over de psychiatrie. Te gek!sluit aan bij de verhalende traditie van boeken als Asylums, Wie is van Hout? en de persoonlijke levensverhalen van John Strauss.

Het boek geeft de patiënten en de hulpverleners een stem, en doorbreekt bij de lezer een taboe. In deze periode van vermaatschappelijking van de zorg is dit erg belangrijk. Een boek naar mijn hart, dat doordrenkt is van het leven, van moed, wil en hoop.” – Erik P.A.Stevens, directeur Sint-Jan de Deo, Gent www.fondspascaldecroos.com/nl/ guy_van_gestel.html

7

nieuwsbrief

Prijs EGON ERWIN KISCH PRIJS: Heidi Verdonck was de eindwinnares van de Egon Erwin Kisch prijs die het Fonds Pascal Decroos op initiatief van de Louis Paul Boon Kring en Kunst & Democratie had georganiseerd. De dertigjarige journaliste schreeft het levensverhaal van Anatole Brawermane. In de jury zetelden Marleen Teugels, Geert van Istendael, Marc Schaevers en Pol Deltour.

Publicaties Heidi Verdonck PROJECT

'Anatole was één van hen Joodse kinderen ondergedoken bij Vlaamse boeren'.

WERKBEURS

50.000 Bef [1239,47 €], toegekend op 26 januari 2000.

PUBLICATIE

Kerk en Leven, 21 maart 2001 Belgisch Israelitisch Weekblad, 17 september 2001

N°4 – OKTOBER 2001

Heidi Verdonck pleit voor meer begeleiding van jonge journalisten

Toekomst journalistiek niet verzekerd “Sinds enige tijd duikt steeds vaker volgende vaststelling in de Vlaamse media op: Er heerst een schrijnend gebrek aan geëngageerde jonge journalisten in onze contreien. Als reden hiervoor wordt vaak de mentaliteit van de jonge journalisten aangegeven. De nieuwe lichting zou te gemakzuchtig zijn, enkel geïnteresseerd in een vast loon en dito werkuren en niet voor datgene wat zich in de wereld afspeelt.

Aangezien in dit verband meestal enkel naar de mening van de ingezeten journalisten wordt gepeild, volgt hier een – overigens enkel ter illustratie bedoeld - kort relaas van de ervaringen van één van deze zogenaamde “gemakzuchtige” journalisten.

Na een verblijf van meerdere jaren in het buitenland keerde ik in 1999 naar Vlaanderen terug en stapte in de journalistiek. Ik ging ervan uit dat men om het vak te leren zoveel mogelijk

praktijkervaring op moest doen.

In mijn voorstelling stonden er voor de jongere journalisten oudere en meer ervaren collega’s klaar, die als een soort mentoren wijze raad en tips konden geven.

In de praktijk bleek ik echter vooral op afweer en zelfs vijandigheid te botsen.

Belangrijke informatie werd achtergehouden, ideeën steevast afgeschoten en interessante opdrachten toebedeeld aan oudere collega’s, die het immers zoveel beter wisten. Het duurde een tijdje voor ik inzag dat jongeren als een bedreiging werden beschouwd.

Gelukkig bood het initiatief van de werkbeurzen van het Fonds Pascal Decroos me de kans om in relatieve vrijheid aan een interessant project te werken en met vallen en opstaan bij te leren.

De meeste jonge journalisten die zich in Vlaanderen willen waarmaken staan er helaas alleen voor. Niet weinige jongeren wor-

den door de ‘ieder voor zich’mentaliteit afgeschrikt en kiezen bijgevolg voor een ander beroep.

Op deze manier is de toekomst van de journalistiek in Vlaanderen niet verzekerd.

Zolang ingezeten journalisten hun kennis niet aan de jongeren doorgeven en er niet in de opleiding van de toekomstige generatie jonge journalisten geïnvesteerd wordt, is de kritische journalistiek – laat staan de onderzoeksjournalistiek - in Vlaanderen met uitsterven bedreigd.

Dus, beste collega’s: Moed! Durf jonge mensen te stimuleren. Geef hen de kans om fouten te maken en laat hen voor zichzelf uitmaken hoe ze hun talenten kunnen inzetten. U zal merken: Het is de inspanning meer dan waard!”

Heidi Verdonck www.fondspascaldecroos.com/nl /heidi_verdonck.html

Ludo Abicht WERKBEURS:

50.000 Bef [1.239,46 €]. toegekend op 30 november 2000.

PROJECT: ‘Kinderen van God’

Dit journalistieke project wil, temidden van de brandende actualiteit, ingaan op één van de onderbelichte realiteiten in de 'nieuwe intifada' in Israël / Palestina: de eenzame positie van gelovigen (moslims, joden en christenen) die hun religieuze overtuiging niet ervaren als een zelfrechtvaardiging en een oproep tot geweld, maar als een oproep tot rechtvaardigheid en respect voor diversiteit. Gezien de constante stroom aan feitelijke actualiteitsberichten, hoeft dit project daaraan geen aandacht te besteden. De lezer mag verondersteld worden te weten dat er een 'Al Aqsa Intifada' woedt, dat Israël een onrechtvaardige verdeling van land en middelen oplegt, dat de joodse staat zich bedreigt voelt door de buurlanden... Die informatie wil Ludo Abicht complementeren door - over de momenteel erg hoge grenzen van de religieuze gemeenschappen heen - enkele relevante getuigen te laten vertellen hoe zij zich bij de huidige stand van zaken voelen. Het zou daarbij moeten gaan om mensen met een meer dan gemiddelde uitstraling (zoals bv Amos Oz of Hanah Ashrawi), mensen ook die niet van op de zijkant stonden toe te kijken, maar die zich heel sterk gewaagd hebben aan de vredesengagementen.

PUBLICATIE

Een publicatie in Wereldwijd Magazine, januari-februari 2001.

Ludo Abicht - over ‘vrijmoedig spreken’

De journalist als parrèsiastès of wordprocessor Tussen 1952, de periode van de Koreaanse oorlog, en 1971, tegen het einde van de oorlog in Vietnam, publiceerde de Amerikaanse journalist I.F. Stone zijn I.F.Stone’s Weekly, een éénmansblad dat een generatie lang het Amerikaanse geweten wakker hield en dat regelmatig door de “serieuze” kranten werd geciteerd. De eigenzinnige Izzy Stone haalde al de informatie voor zijn bijzonder kritische artikels uit onverdachte, dat wil zeggen officiële bronnen: regeringsdocumenten, jaarverslagen van de grote ondernemingen en erkende streng wetenschappelijke academische boeken en papers. Het beeld van de werkelijkheid, dat hij week na week schetste, was echter grondig verschillend van het imago dat al deze instanties zo graag wilden uitstralen. Het is de paradox van de NoordAmerikaanse en westerse democratieën, dat iemand als Stone het zo lang heeft kunnen volhouden, ook al ontmaskerde hij keer op keer de leugens, de corruptie en de ondemocratische houding van de belangrijkste gezagsdragers in zijn land. En omdat hij van geen enkele steun afhing, kon men hem heel moeilijk raken. De geviseerden wisten, dat ze het debat met iemand

die op grond van hun eigen gegevens en de door henzelf publiek geprezen democratische principes sprak niet aankonden en hoopten maar, dat zijn stem slechts een kleine kern van sympathisanten zou bereiken.

Maar ze vergisten zich, want zijn analyses en argumenten werden telkens opnieuw door de oppositie tegen dat establishment overgenomen en vaak met succes gebruikt.

Stone was, in de woorden van Michel Foucault, een perfect voorbeeld van de “vrijmoedige spreker” (parrèsiastès), iemand die niet alleen uitstekend geïnformeerd is, maar ook de moed heeft, om de waarheid tegen alle druk in te blijven verkondigen.

Zij die, misschien wel terecht, op een bepaalde soort journalisten neerkijken als op ingehuurde “tekstverwerkers”, mensen die er op uit zijn vlot leesbare, liefst de aandacht prikkelende kopij te bezorgen, vergeten, dat I.F.Stone niet de enige was of is, die dit vrijmoedige spreken als de essentie van hun taak beschouwen. Het is dan ook geen toeval, dat journalisten, naast sociale werkers en bevrijdingstheologen, de laatste decennia de meest getroffen slachtoffers geweest zijn van lastercampagnes, vervolgingen en moordpartijen in bijna alle

regimes, waar men de kracht van hun onthullende informatie en analyse wilde uitschakelen. Zij vormen geenszins de zogenaamde “vierde macht”, maar zijn wel in staat, de feitelijke machten voldoende nerveus te maken door hen, net als Socrates, op hun onbekwaamheid, onwetendheid en/of hypocrisie te wijzen en daardoor hun comfortabele ideologsiche greep op de bevolking in vraag te stellen en te verzwakken.

In en wereld die economisch, politiek, militair en cultureel - in die volgorde - steeds meer ééndimensionaal wordt, staan bekwame journalisten voor een existentiële keuze: of ze bouwen een carrière op door zich zoveel mogelijk in dienst te stellen van de machthebbers, en dat doen ze zowel door de officiële ‘lijn’ te verdedigen of door hun lezers geamuseerd en onmondig te houden (infotainment, zie daarover Bourdieu), of ze proberen door hun vrijmoedige spreken, het dodelijke sprookje van TINA (There Is No Alternative) als de Lelijke Slaapster te ontluisteren en bereid te zijn, daar de gevolgen van te incasseren.

Ludo Abicht www.fondspascaldecroos.com/nl /ludo_abicht.html

nieuwsbrief

Colofon Fonds Pascal Decroos voor bijzondere journalistiek vzw Kolonel Bourgstraat 90 B-1030 Brussel België TEL: +32 2 705 59 19 FAX: +32 2 705 59 29 E-MAIL:

info@fondspascaldecroos.com www.fondspascaldecroos.com REDACTIE

Ides Debruyne VOORZITTER VAN DE RAAD VAN BESTUUR

Paul Decroos

Alle rechten voorbehouden.

Uit deze Nieuwsbrief noch de website mag niets worden verveelvuldigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm, of op welke andere wijze ook, zonder voorafgaandelijke schriftelijke toestemming van de uitgever.

Dankzij de steun van Vlaamse kranten en tijdschriften in advertentieruimte ter waarde van 3.168.795 Bef [78.552,37 €], mag het Fonds Pascal Decroos rekenen op een grote naambekendheid, zowel bij journalisten en uitgevers als bij het brede publiek.

Mediahuis vzw (Wereldwijd) De Vrije Pers (Che, P-Magazine) Vacature De Persgroep (De Morgen) VUM (Het Nieuwsblad, De Standaard, Het Volk) Mediaxis (Humo, Menzo) Roularta (Knack) Jobat NV (Job@, Imediair) Tijd nv (FET)

8 Persconferentie op 10 december 2001 om 11.00 uur in de De Markten - Brussel

2 juryleden maken zich bekend

Op maandag 10 december 2001 heeft in de Markten te Brussel om 11.00 uur de jaarlijkse persconferentie plaats.

• Ides Debruyne, directeur van het Fonds stelt het jaarverslag voor.

• Bart Demyttenaere komt vertellen over zijn boek Levenslang. Hij heeft het over het gevangeniswezen in België, over ex-gedetineerden, over professionals, over familie, over politici en over de journalistieke approach in deze materie.

• Twee juryleden worden na twee jaar dienst vervangen.

Deze twee ex-juryleden maken zich tijdens de persconferentie bekend en antwoorden op vragen.

Inschrijven vòòr 1 december. U kunt dit doen via de website.

N°4 – OKTOBER 2001

Volgende deadline aanvragen: Eind november 2001 evalueert de Jury de aanvragen die tot woensdag 31 oktober 2001 kunnen worden ingediend.

Het Fonds beschikt in de volgende juryronde over een bedrag van 1.250.000 BEF. Alle vormen van bijzondere journalistieke projecten voor de audiovisuele of geschreven pers komen in aanmerking: reportages, documentaires, reeksen, boeken,...

Nieuwe directeur Koen Van Wichelen nam op 1 augustus ontslag als directeur van het Fonds en wordt terug lid van de Raad van Bestuur.

Hij wil zich ten volle toeleggen op zijn nieuwe functie als uitgever bij Himalaya (Grande).

Ides Debruyne wordt de nieuwe directeur. Hij was sinds oktober 2000 algemeen secretaris van het Fonds. Net zoals Koen Van Wichelen is hij één van de stichtende leden.

Gebeten door journalistiek

Film & Televisie Decom (Muziek & Woord, Ozmuze, Weliswaar)

Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap

Het Fonds telt inmiddels 327 leden (journalisten en sympathisanten) die de doelstellingen van het Fonds steunen. Het Fonds Pascal Decroos voor Bijzondere Journalistiek werkt volkomen onafhankelijk van commerciële en andere belangen.

Fonds Pascal Decroos voor bijzondere journalistiek

vzw

w w w. f o n d s p a s c a l d e c r o o s . c o m