Einhvern daginn - Nora Roberts

Fyrsti kaf li Kringluleitur vetrarmáninn hellti geislaf lóði sínu yfir gamla steininn og veðraða múrverkið í gistihúsinu við Torgið.

Ljóskeilurnar böðuðu nýuppsettar verandir, svalir og handrið köldum bjarma og skínandi nýlagður koparinn á þakinu sindr­ aði. Gamalt og nýtt rann saman í eitt – fortíð og nútíð – eins og í sterku og farsælu hjónabandi. Þessa desembernótt voru allir gluggar myrkvaðir og húsið sveipaði leyndarmál sín rökkurslæðum. Eftir aðeins örfáar vik­ ur myndu þessir gluggar þó ljóma og leiftra, rétt eins og allir hinir gluggarnir við aðalgötuna í Boonsboro.

Owen Montgomery sat í pallbílnum sínum og beið eftir grænu ljósi við torgið og á meðan hann beið virti hann fyrir sér verslanirnar og íbúðarhúsin við aðalgötuna. Flestir gluggarnir skörtuðu litríkum skreytingum. Ljósin leiftruðu og döns­ uðu. Sér á hægri hönd sá hann fallegt jólatré gegnum stór­an útsýnisglugga íbúðar á annarri hæð. Híbýlin sem gistihússtjórinn þeirra tilvonandi hafði komið sér fyrir í tímabundið endur­­ spegluðu hennar eigin stíl. Nostursamlegur glæsileiki.

Næstu jól, hugsaði hann, yrði Gistihúsið í Boonsboro skreytt með hvítum ljósum og grenigreinum frá jarðhæð upp að þaki.

Og þá yrði jólatréð hennar Hope Beaumont í öndvegi í glugganum á íbúð gistihússtjórans á þriðju hæðinni.

Hann leit til vinstri, þar sem Avery MacTavish rak vinsælasta

6

EI N H V E R N DAGI N N

fjölskylduveitingastaðinn í bænum, pítsustaðinn Vesta. Verönd­ in fyrir framan veitingastaðinn var uppljómuð og skrautleg. Íbúðin hennar Avery var á hæðinni fyrir ofan veitingastaðinn og þar til nýlega hafði Beckett bróðir hans búið þar. Þar inni glitti líka í skreytt tré. Hún var áreiðanlega að vinna í kvöld, hugsaði hann, og sá að það var fólk inni á veitingastaðnum. Hann teygði sig en tókst ekki að koma auga á Avery fyrir innan afgreiðsluborðið. Þegar ljósið varð grænt beygði hann til hægri inn á St. Paul og þaðan til vinstri inn á bílastæðið fyrir aftan gistihúsið. Þar nam hann staðar og sat drykklanga stund kyrr í bílnum. Hann íhugaði möguleikana. Hann gæti rölt yfir á Vesta, hugsaði hann, fengið sér sneið og einn kaldan með og slakað aðeins á þar fram að lokun. Og farið svo í eftirlitsferð um gistihúsið.

Hann þurfti strangt til tekið ekki að fara neina eftirlitsferð, það vissi hann vel. Hann hafði bara ekki náð að líta neitt inn allan daginn fyrir stanslausum fundahöldum og stússi í tengsl­ um við önnur verkefni Montgomery Family Contractors, fjölskyldufyrirtækisins þeirra. Og hann gat ekki beðið til morg­uns með að sjá hvað bræður hans og verkamennirnir höfðu af­­ rekað yfir daginn.

Auk þess virtist nóg að gera á Vesta og það var bara hálftími í lokun. Avery myndi auðvitað ekki henda honum út á slaginu – eða það efaðist hann um. Hún myndi frekar tylla sér hjá honum og fá sér bjór honum til samlætis.

Freistandi, hugsaði hann, en snögg eftirlitsferð var samt næst á dagskrá, og svo heim í bælið. Hann þurfti að vera mættur á vinnusvæðið með verkfærin sín til reiðu klukkan sjö í fyrramálið.

Hann steig út úr pallbílnum og nístingskalt næturloftið skall á honum svo hann var snöggur að ná í lykilinn. Hann var há­ vaxinn, eins og bræðurnir voru allir, og líkamsvöxturinn nánast renglulegur. Nú setti hann í herðarnar inni í jakkanum þeg­ar hann gekk yfir hellulagðan húsagarðinn í átt að dyrunum sem lágu að anddyrinu.

Lyklarnir hans voru litamerktir, nokkuð sem bræður hans

FYRSTI KAFLI

7

fullyrtu að væri sjúkleg skipulagsþörf en honum fannst bara skynsamlegt vinnulag. Það tók hann bara nokkrar sekúndur að komast inn úr kuldanum.

Hann kveikti ljósin og stóð svo bara dálitla stund á gólfinu og glotti eins og bjáni. Skrautf lísarnar römmuðu inn gólff lötinn og léðu veggjunum með sérsmíðuðum, rjómahvítum fuln­ ingum og mildri, ljósri veggmálningunni, enn meiri hlýju og fágun. Það var hárrétt hjá Beckett að skilja hliðarvegginn eftir ómálaðan, svo steinhleðslan fengi að njóta sín. Og mamma þeirra hafði hitt alveg í mark með ljósakrónuna.

Engin f lottheit, ekki heldur hefðbundin, en einhvern veginn lifandi, með bronskvisti typpta mjó­u m, fisléttum ljóskeilum sem lýstu beint niður á miðjuna á skrautf lísalögninni.

Hann gjóaði augunum til hægri og sá að snyrtiherbergin í and­ dyrinu, prýdd íburðarmiklum f lísum og glæsilegum vöskum úr grænsprengdum steini, höfðu verið máluð.

Hann dró upp minnisbók og páraði í hana nokkur atriði sem hann sá að þurfti að skerpa á. Svo gekk hann undir steinbogann og því næst til vinstri. Þarna voru f leiri ómeðhöndlaðir múrsteinsveggir – já, hann Beckett vissi hvað hann söng. Hillurnar í þvottahúsinu báru vott um þaulskipulagningu – það var sennilega Hope sem átti heiðurinn af því; hún hafði miskunnarlaust og af harðfylgni sparkað Ryder bróður hans út úr skrifstofunni sem hann hafði komið sér upp hér, til að hún gæti skipulagt allt eftir sínu höfði.

Hann staldraði við í herberginu sem Hope ætlaði að nota sem skrifstofu og sá þar ummerki eftir bróður sinn: sögunarbúkkana og krossviðarplötuna sem hann hafði gert sér skrif borð úr, þykka, hvíta möppu – sem var eins konar biblía byggingar­ innar – og nokkrar málningardósir og eitthvað af verkfærum. Það liði ekki á löngu, hugsaði Owen með sér, áður en Hope sparkaði Ryder aftur út.

Hann hélt áfram leið sinni og staðnæmdist næst í eldhúsinu. Það var búið að setja upp ljósin. Stóra járnkúpla yfir eldhús­ eyjunni en minni útgáfur við hvern glugga. Skápa úr hlýleg­

8

EI N H V E R N DAGI N N

um viði, höldur og slíkt í rjómahvítu, rennislétt granít sem dró fram gljáandi, ryðfrítt stálið í tækjunum.

Hann opnaði ísskápinn og ætlaði að teygja sig eftir bjór.

Svo áminnti hann sjálfan sig um að hann væri að setjast undir stýri rétt á eftir og náði í pepsídós í staðinn. Því næst skrifaði hann hjá sér að hann þyrfti að hringja í fólk út af uppsetningunni á rimlagardínunum og gluggarömmunum. Það var allt að verða til reiðu fyrir það verk.

Hann fór yfir í móttökuna, renndi augunum yfir svæðið og brosti breitt.

Arinhillan sem Ryder hafði töfrað fram úr gömlum, þykk­ um bjálka úr gamalli hlöðu passaði fullkomlega við gamla múr­ stein­inn og djúpan, opinn arininn. Þessa stundina var herbergið fullt af dóti, yfirbreiðslum, ótal málningardósum og margs konar verkfærum. Hann krotaði ýmislegt f leira hjá sér, rölti aftur til baka og undir fyrsta steinbogann en dokaði við á miðri leið yfir anddyrið, áður en hann kom að því sem átti að verða setustofan. Hann hafði heyrt fótatak uppi á næstu hæð.

Hann gekk í gegnum næstu bogadyr, sem lágu að stutta ganginum að stiganum. Luther hafði greinilega lagt hart að sér við járnhandriðið og Owen renndi hendinni yfir það þegar hann lagði af stað upp stigann. „Allt í lagi, þetta er bara alveg helvíti fallegt. Ry? Ert þetta þú?“ Hurð skall að stöfum og hann hrökk svolítið við. Hann pírði róleg, blá augun og gekk áfram upp þar til hann kom á stigapallinn. Bræður hans voru alveg vísir til að stríða honum svolítið og hann ætlaði sko ekki að gefa þeim neina ástæðu til að f lissa. „Ó-hóóóó,“ sagði hann með uppgerðarótta. „Þetta hlýtur þá að vera draugurinn. Ég er hriiiikalega hræddur!“ Hann beygði á ganginum í átt að framhluta byggingarinnar og sá að dyrnar að svítu Elizabethar og Darcy voru reyndar lokaðar, en ekki dyrnar hjá Títaníu og Óberon, hinum megin við ganginn.

Rosalega fyndið, hugsaði hann svolítið fýldur.

FYRSTI KAFLI

9

Hann læddist að dyrunum og ætlaði að hrinda upp hurðinni og láta þann bróðurinn sem hugsanlega var að stríða honum hrökkva hressilega í kút. Hann greip um ávalan hurðar­ húninn, ýtti honum varlega niður og lagðist á hurðina.

Hún haggaðist ekki. „Nú er nóg komið, fávitinn þinn.“ Hann gat samt ekki annað en hlegið svolítið. Að minnsta kosti þar til hurðin hrökk frá stöfum og báðar verandarhurðirnar með. Hann fann sterka, sumar­sæta angan af skógartoppi í svölum gustinum sem barst að vit­um hans. „Jesús minn.“ Hann var búinn að sættast við drauginn og trúði á tilvist hans, svona að mestu. Það var varla annað hægt, enda hafði sú aftur­gengna gert nokkrum sinnum vart við sig og Beckett stóð á þessu fastar en fótunum. Nægilega fast til að hafa gefið henni nafnið Elizabeth, eftir herberginu sem hún virtist helst vilja halda til í. Þetta var samt í fyrsta sinn sem Owen hafði rekist á hana í návígi og án þess að um væri að villast.

Hann stóð með kjálkann niður á bringu og sá baðherbergis­ hurðina skella að stöfum, sviptast upp á ný og skellast svo aftur. „Allt í lagi. Vá, ókei. Öh, fyrirgefðu að ég truf la. Ég ætlaði bara …“ Hurðin skelltist beint á nefið á honum – eða hefði gert það, hefði hann ekki stokkið aftur á bak rétt í tæka tíð. „Nei, hættu nú alveg. Þú hlýtur að vera farin að þekkja mig. Ég kem hingað næstum daglega. Owen, bróðir hans Becks? Ég, sko, ég kem í friðsamlegum erindum og allt það.“ Baðherbergishurðin small aftur að stöfum og hann kipptist við. „Æ, farðu nú vel með smíðaefnið, gerðu það. Hvað er eiginlega málið? Ég ætlaði bara … Ó, nú skil ég.“ Hann ræskti sig, þreif af sér ullarhúfuna og renndi höndun­ um gegnum þykkt, barkarbrúnt hárið. „Sko, ég var ekki að kalla þig fávita. Ég hélt að þetta væri Ry. Þú kannast við hinn bróð­ ur minn, Ryder, er það ekki? Hann getur alveg látið eins og fáviti, þú verður nú að viðurkenna það. Og hér stend ég á miðj­ um ganginum og afsaka framkomu mína fyrir afturgöngu.“

10

EI N H V E R N DAGI N N

Það kom glufa milli stafs og hurðar. Owen mjakaði hurðinni varfærnislega frá. „Nú ætla ég bara að loka verandardyrunum. Við verðum að passa að þær séu alltaf lokaðar.“ Hann gat svo sem játað, svona fyrir sjálfum sér, að bergmálið af rödd hans inni í tómu herberginu gerði honum ansi órótt, en hann herti upp hugann, tróð húfunni í jakkavasann, fór yfir að dyrunum í fjærri endanum, lokaði þeim og læsti. Þegar hann gekk að hinum dyrunum sá hann að það loguðu ljós í íbúð Avery fyrir ofan veitingastaðinn.

Hann sá hana þar, eða sá henni bregða fyrir, innan við glugg­ana.

Inni í herberginu var sem gustinn lægði og ilmurinn af skógartoppnum varð enn sætari. „Ég hef fundið ilminn af þér áður,“ sagði hann í hálfum hljóðum og hélt áfram að horfa yfir að gluggunum hennar Avery. „Beckett segir að þú hafir varað hann við kvöldið sem helvítis ógeðið – þú fyrirgefur orðbragðið – hann Sam Freemont réðst á Clare. Og mig langar að þakka þér fyrir það. Nú ætla þau að gifta sig – Beck og Clare. Þú veist það líklega.

Hann hefur nú verið bálskotinn í henni stærstan hluta ævi sinnar.“ Nú lokaði hann dyrunum tryggilega og sneri sér við. „Svo þú átt þakkir skildar.“ Baðherbergisdyrnar stóðu opnar núna og hann sá spegilmynd sína í speglinum með bogadregna járnrammanum þarna fyrir ofan snyrtiborðið.

Hann varð að játa að hann var ansi skelkaður á svipinn og hárið á honum, sem stóð út í allar áttir eftir handapatið, gerði hann bara enn ískyggilegri að sjá. Ósjálfrátt renndi hann fingrunum aftur í gegnum strýið til að reyna að koma á það lagi. „Ég ætla bara að rölta aðeins um, punkta ýmislegt hjá mér.

Við erum eiginlega komnir á lokastigið. Nema hér. Hér er allt klárt. Ég held að verkamennirnir hafi viljað drífa sig að klára hér inni. Einhverjir þeirra hafa verið svolítið hvekktir. Þú

FYRSTI KAFLI

11

móðgast vonandi ekki. Þannig að … ég ætla bara að klára þetta og fara svo. Sjáumst – ja, eða ekki, þú veist, en …“ Eða eitthvað, hugsaði hann og gekk út úr herberginu.

Hann staldraði við í rúman hálftíma, gekk herbergi úr herbergi, hæð af hæð, og minnispunktunum fjölgaði. Nokkrum sinnum fann hann aftur daufa angan af skógartoppi eða heyrði dyr opnast.

Honum fannst návist hennar – sem var nú augljós – ekki lengur ónotaleg. Samt sem áður varð hann að viðurkenna að hann fann fyrir dálitlum létti þegar hann læsti á eftir sér. Það marraði í hjarninu undir stígvélunum hans Owens þar sem hann fetaði sig eftir gangstéttinni með kaffibakka og kleinuhringi. Það var enn hálftími í sólarupprás þegar hann opnaði dyr gistihússins og lagði frá sér bakkelsið, kaffimálin og skjalatöskuna. Til að hressa upp á skapið, og vegna þess að það var hægt núna, fór hann yfir í móttökuna og kveikti á gas­