Mooi verhaal
Yasemin is arts-assistent in opleiding tot longarts. Ze werkt tijdens de coronacrisis op de isolatieafdeling dagelijks met besmette patiënten en er zijn dagen geweest waarbij zij de tel kwijt was van het aantal patiënten dat naar de Intensive Care (IC) moest.
Op de afdeling hangt een ontspannen sfeer, maar sommige patiënten zijn angstig. Yasemin: ‘Het is belangrijk om bij het gevoel van onze patiënten stil te staan. Wanneer je in isolatie moet verblijven, kun je niet terugvallen op je dierbaren. Dan lig je daar in je ééntje en niemand die je hand kan vasthouden.’ ‘Dat de steun van een dierbare belangrijk is, weet ik uit eigen ervaring. Mijn moeder was dialysepatiënt en daardoor was ik als kind vaak in het ziekenhuis. Dat de artsen zo betrokken waren bij mijn moeder maakte zo veel indruk op mij, dat ik besloot om geneeskunde te gaan studeren. Op elk moment tijdens mijn werk laat ik me inspireren door wat ik vroeger zelf in het ziekenhuis heb gezien. Als ik een patiënt voor me heb, dan is dat een dierbare van iemand. Ik kan mij heel goed voorstellen hoeveel zorgen zij zich maken. Daarom sta ik er ook bij stil wat de ziekte doet met de omgeving van de patiënt.’ ‘Maar soms kan dat even niet. Zoals wanneer ik een patiënt vertel dat hij naar de IC moet om daar beademd te worden. De patiënt vraagt op dat moment aan mij of hij zijn vrouw nog mag zien voordat wij hem in slaap brengen. Maar dat kan helaas niet. Dat zijn ontzettend moeilijke en hartverscheurende momenten, want natuurlijk gun ik het hem dat hij zijn dierbare nog even kan zien.’ ‘De afgelopen weken in de coronatijd waren intensief. Wij doen ons best en de patiënten zijn bij ons in goede handen. Omdat het een heftige situatie is, krijgen wij zorgverleners heel veel aandacht. Dat waardeer ik enorm, maar ik heb niet het idee dat ik in de frontlinie werk. We doen gewoon ons werk en we doen het met het z’n allen. Deze crisis heeft laten zien wat wij als team en ziekenhuis kunnen bereiken als het moet. Dat vind ik heel waardevol.’ n 23
