Leven met artritis

Sahra (40) is moeder van 2 zonen en wil net als iedereen genieten van het leven. Dit is alleen niet mogelijk door haar artritis, een vorm van reuma die zorgt voor ontstekingen in de gewrichten. Sahra heeft hier sinds 2018 last van en deelt haar verhaal over hoe zij dit heeft leren accepteren.

‘Na de geboorte van mijn zoon, 11 jaar geleden, kreeg ik fibromyalgie. Ik wist niet dat dit het begin zou zijn van mijn ziek zijn. 5 jaar later kreeg ik een zware knieontsteking. Ik bezocht alle ziekenhuizen in de regio, maar artsen konden niks vinden. Uiteindelijk zocht ik hulp in Turkije. Daar ontdekten artsen na ruim 40 onderzoeken in 1 week artritis. Inmiddels zit het ook in mijn schouder.’

Verborgen pijn

‘Eerst kon ik niet leven met artritis. Niemand ziet aan de buitenkant dat ik ziek ben. Mensen denken dat ik gezond ben, omdat ik er goed uitzie. Maar als ik me slecht voel, merkt niemand dat. Iedereen verwacht veel van mij. Tot de geboorte van mijn zoon werkte ik altijd en had ik energie voor leuke dingen zoals winkelen of naar de bioscoop gaan. Nu gaat dat niet meer. Juist als ik doorga, word ik zieker. Ook schoonmaken of boodschappen tillen lukt niet meer. Nu sta ik op, maak ontbijt voor mijn kinderen en rust daarna weer uit. Pas als zij uit school komen, sta ik weer op’

Acceptatie

‘Pas de laatste 2-3 jaar kan ik leven met artritis. Dit heb ik moeten leren, met hulp van een therapeut. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn kinderen. Ik omring me met positieve mensen. Ik ontbijt graag met mijn naasten. Dit is bijna altijd thuis, want anders trek ik het niet. Eerst vond ik het onnodig om mijn invalidekaart te gebruiken. Nu kan ik niet zonder. Ik luister beter naar mijn lichaam. Voor mezelf, maar ook voor mijn kinderen nam ik een kat. Online las ik dat katten goed zijn voor je gezondheid en dat haalde mij over de streep. Uiteindelijk kwam Duman. Hij geeft mij energie en blijdschap. Ik weet dat mijn levenskwaliteit slechter is geworden. Medicijnen, mijn kinderen en Duman houden mij op de been, maar ik besef dat er ergere ziektes zijn.’