Minęło 115 lat BARBARA TRZCIŃSKA

FOT. ARCHIWUM SGH/MARCIN FLIS

Warszawskiego. Badaczka skoncentrowała się na polityce antykryzysowej w latach trzydziestych: „Kurczenie się gospodarki rozciągnęło się na 4 lata (przy jednoczesnej deflacji), z osiągnięciem dna w niektórych sferach w 1933 r., a w innych w 1934 r. Przyczyniła się do tego polityka finansowa w obliczu deflacji – błędna, jeśli porównać politykę rządu w Warszawie z działaniami rządu Finlandii, gdzie spadek PKB nie był tak drastyczny”. W swojej analizie prelegentka przedstawiła działania władz w sferze fiskalnej, w odniesieniu do rynku pracy i kształtowania płac oraz handlu (z nadzorowaniem importu włącznie), a także w sferze inwestycji, gdzie działania władz były nacechowane dużą ostrożnością. Protesty społeczne i niepokoje skłoniły rząd do ogłoszenia w 1933 r. kompleksowej polityki antykryzysowej. Działania z nią związane objęły w pierwszej kolejności przemysł i rolnictwo.

Dr hab. Aldona Podolska-Meducka, prof. SGH, poruszyła w swoim wykładzie prowadzoną w okresie międzywojennym politykę antykartelową, ze szczególnym uwzględnieniem ustawodawstwa z lat 1933–1935, gdy m.in. wprowadzono rejestr kartelowy. W przekonaniu prof. Podolskiej-Meduckiej przyjmowane wówczas regulacje antykartelowe ilustrują podejście władz do polityki antymonopolowej. Po przyjęciu w 1935 r. prezydenckiej nowelizacji ustawodawstwa antymonopolistyczna polityka rządu uległa zaostrzeniu – unieważniono wówczas około 130 umów kartelowych. Było to związane, jak wyjaśniła prelegentka, „(…) z tendencją do zwiększenia kontroli rządu nad gospodarką”, co charakteryzowało rządy sanacji w przededniu wojny. W jej ocenie ambitna polityka władz nie mogła wyeliminować praktyk monopolistycznych, bo porozumienia karteli często były tylko ustne, co umożliwiało zmowy i działanie na granicy prawa. „Ponadto rząd niejednokrotnie tolerował, a nawet starał się wykorzystywać kartele w swojej polityce. Dotyczyło to np. karteli eksportowych” – zaznaczyła prof. Podolska-Meducka. Omówiła też wkład środowiska ówczesnej SGH w przyjęcie regulacji kartelowych, ograniczających praktyki antymonopolistyczne. W prace nad takim ustawodawstwem był zaangażowany m.in. absolwent i wykładowca SGH w latach 1931–1939, Stefan Starzyński.

Podczas konferencji nie mogło zabraknąć przypomnienia wkładu pracowników naukowych SGH w działalność Senatu RP. Sylwetki niegdysiejszych senatorów wywodzących się ze wspólnoty akademickiej uczelni przedstawił Jarosław Zawadzki, kierownik Kancelarii Senatu, który dotarł do ich rodzin. W ramach wystawy, którą przy okazji konferencji pokazano w gmachu Senatu RP, zostały przypomniane takie wybitne postacie, jak pierwszy rektor Wyższej Szkoły Handlowej (następnie Szkoły Głównej Handlowej) Bolesław Miklaszewski, który w latach 1935–1939 był senatorem z nominacji prezydenta RP prof. dr. hab. Ignacego Mościckiego, oraz inne osobistości. Od roku 1938 w Senacie RP zasiadał także Stefan Starzyński – bohaterski prezydent Warszawy i wykładowca SGH w latach 1931–1939. Senatorami byli też: rektor SGH Aleksander Jackowski, urzędujący w latach 1931–1932, współautor kodeksu handlowego, zasiadający w Senacie w latach 1924–1927; Marian Drozdowski (1938–1939), który był również prezesem Stowarzyszenia Wychowanków SGH; prof. Józef Buzek – pierwszy dyrektor GUS, który wykładał w SGH, a w latach 1922–1927 był senatorem. Ze Szkołą Główną Handlową była też związana senator Helena Sujkowska (w Senacie od 1938 r. do 1939 r.) – małżonka rektora SGH Antoniego Sujkowskiego, żołnierz powstania warszawskiego, w którym straciła życie 23 września 1944 r.

Wystawa poświęcona senatorom związanym z SGH zostanie też zaprezentowana na uczelni.

„Szkoła Główna Handlowa w Warszawie daje możliwość dyskusji, wymiany poglądów i wypracowania stanowisk, które są racjonalne. Podobnie postrzegam rolę Senatu” – podkreślił w dyskusji prof. Marek Rocki, były senator i były rektor SGH

Tekst został opublikowany pierwotnie na stronie

Minęło 115 lat

BARBARA TRZCIŃSKA

Część IV. Szkoła Główna Handlowa

wWarszawie uczelnią na miarę XXI wieku

Lata dziewięćdziesiąte XX wieku to początek nie tylko wielkich przemian gospodarczych w Polsce, ale także zmian w organizacji i funkcjonowaniu naszej uczelni. Ustawa z dnia 5 kwietnia 1991 r. zmieniła nazwę Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie i przywróciła nazwę

Szkoła Główna Handlowa w Warszawie. Oznaczało to wyraźne wkroczenie na nową drogę rozwoju i przyjęcie nowej strategii szkoły. Już w lutym 1991 r. Senat przyjął Uchwałę o podziale studiów na Studium Podstawowe i Studium Dyplomowe oraz wprowadzeniu powszechnego indywidualnego toku studiów. Studium Podstawowe uruchomiono od roku akademickiego 1991/1992, a Studium Dyplomowe – od roku akademickiego 1992/1993. Od października 1991 r. pojawiła się możliwość studiowania na komercyjnych studiach zaocznych. Reforma z początku lat dziewięćdziesiątych spowodowała likwidację wydziałów, a działalność naukowa została skupiona w kolegiach – 14 lutego 1993 r. przestały działać dawne wydziały i utworzono kolegia naukowe:

Analiz Ekonomicznych, Ekonomiczno-Społeczne, Gospodarki Światowej, Nauk o Przedsiębiorstwie oraz Zarządzania i Finansów. W ich strukturach powstały katedry i instytuty. Młodzieży stworzono możliwość studiowania na kierunkach:

Ekonomia, Finanse i bankowość, Gospodarka publiczna, Metody ilościowe i systemy informacyjne,

Międzynarodowe stosunki gospodarcze i polityczne oraz Zarządzanie i marketing. Rekrutacja na studia odbywała się w trybie ogólnouczelnianym, a początkowe trzy semestry (Studium Podstawowe) były wspólne dla wszystkich studentów, którzy mieli prawo wyboru wykładowców poszczególnych przedmiotów. Na semestrach 4–10 (Studium Dyplomowe) istniała duża swoboda wyboru oferowanych przedmiotów. Studia można było ukończyć z dyplomem zawodowym (licencjat) lub magisterskim. Akcesja Polski do Unii Europejskiej wiązała się z realizacją procesu bolońskiego – 18 stycznia 2006 r. Senat SGH przyjął podział studiów na licencjackie i magisterskie. Za trzeci etap studiów uznano studia doktoranckie. Od tej chwili kształcenie miało się odbywać na studiach stacjonarnych i niestacjonarnych. Szeroko zostały też rozwinięte studia podyplomowe.

W latach dziewięćdziesiątych znacznie rozwinięto współpracę z zagranicznymi ośrodkami akademickimi. Uruchomiono studia MBA

Sztandar Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie (awers i rewers)

FOT. ARCHIWUM SGH