EEN GENERATIEDINGETJE

Dat Eva Hageraats (24, Journalistiek) en haar oma Corrie (83) dol op elkaar zijn, spat bij binnenkomst al van het duo af. Terwijl Eva nog even snel een door oma gesmeerd broodje kaas naar binnen werkt, beginnen de twee een gesprek over... de liefde.

TEKST: LISA KROESEN, BEELD: GEKE BOSCH

C: “Jouw opa en ik hebben elkaar ontmoet tijdens de carnaval in Blerick, wist je dat Eef?” E: “Ja! Was je toen ook verkleed?” C: “Nee joh, of nou, niet echt. Ik had een boerenkiel aan, heel summier. Een collegaatje van mij wilde samen carnaval vieren. Ik was samen met haar, opa was met zijn broers en zussen. We ontmoetten elkaar en daarmee ontmoette ik eigenlijk meteen al een deel van zijn familie. Daarna maakten we zo af en toe een afspraakje.” E: “Kun je je eerste date met opa nog herinneren?” C: “Alsof het gisteren was! Al kenden we het woord date toen nog niet. We hadden een afspraakje en gingen uiteten, precies zoals je opa kent. We aten uitsmijters... daarna zijn we een stuk gaan wandelen en spraken we voor een tweede keer af. Langzamerhand ontstond er steeds meer tussen ons. Toen we elkaar drie jaar kenden, gingen we trouwen. Ik was toen 21 jaar oud.” E: “Ging opa toen op zijn knieën?” C: “Haha! Nee hoor, dat ging toen allemaal niet zo officieel. We bespraken op een gegeven moment dat we dat wilden gaan doen.”

IS LIEFDE EEN ONDERWERP WAAR JULLIE VEEL MEE BEZIG ZIJN?

E: “Ik denk zeker veel na over de liefde, het is iets wat altijd in mijn achterhoofd blijft. Maar het is niet zo dat ik een specifiek toekomstplan heb.” C: “Tuurlijk! Ik ben bijna 62 jaar getrouwd met mijn man. Vier maanden geleden is hij overleden. Het is nog best vers.” E: “Dat hoor je bijna nooit meer, dat mensen 62 jaar getrouwd zijn!” C: “Ik ben natuurlijk wel op jonge leeftijd getrouwd. Toen ik 22 jaar oud was, kreeg ik mijn eerste kind.” E: “Jeetje. Ik vind het écht bijzonder als je hoort dat iemand 62 jaar getrouwd is. Ik heb zelf wel eens gedacht: ‘Shit, ik ben nu al 24... wat opa en oma hebben gehad, kán ik eigenlijk bijna niet meer’.” C: “Maar dat hoeft toch ook helemaal niet!” E: “Nee, maar het klinkt wel interessant. Dan heb je het wel echt goed voor elkaar.”

WANNEER ZIJN U EN UW MAN GAAN SAMENWONEN CORRIE?

C: “Toen we trouwden! Een eigen huis hadden we nog niet, het was in die tijd heel moeilijk om aan een huis te komen. We hebben toen nog een tijdje bij mijn ouders gewoond.” E: “Huh, echt?! Zijn jullie toen pas gaan samenwonen?” C: “Ja, dat was heel normaal! Je wist niet beter, het gebeurde overal. Ongehuwd samenwonen was dan ook uit den boze. Zéker in Limburg. Nu had ik dat anders gedaan hoor.” E: “Maar dan was je nooit 62 jaar getrouwd geweest.” C: “Dat is waar, dat zullen weinig mensen nog halen. Toch zou ik het nu anders doen, ik zie er wel de voordelen van in. Je leert elkaar beter kennen voordat je besluit andere stappen te zetten. Och, het is toen gegaan zoals gebruikelijk was. Als ik in deze tijd jong was geweest, had ik het op dezelfde manier aangepakt als jullie dat doen. Jullie kunnen nu echt van alles uitproberen.”

HOE ZAT DAT VROEGER DAN?

C: “Vroeger was het eigenlijk veel minder de gewoonte dat er meerdere relaties werden aangegaan.” E: “Tegelijkertijd?” C: “Ook, maar daarnaast werd er niet zo vaak van partner gewisseld. Dat zie ik nu overal gebeuren, relaties die uitgaan waarna er weer nieuwe relaties ontstaan.” E: “Ja en nu zijn er natuurlijk online opties. Ik vertelde je toch over Tinder, oma?” C: “Nou... ik geloof toch wel dat ik het leuker zou vinden om elkaar spontaan te ontmoeten. Er zit toch iets onnatuurlijks in.” E: “Om eerlijk te zijn heb ik ook niet zoveel met Tinder. Ik heb het wel gedaan hoor! Dat swipen vind ik wel interessant, maar zodra je met elkaar moet gaan praten... het kost me teveel energie en het duurt zo lang. Tegen de tijd dat je eindelijk een fatsoenlijk gesprek hebt, ben je een halfuur verder."

WAT ZIJN VOLGENS JULLIE ZELF GROTE VERSCHILLEN IN DE LIEFDE TUSSEN TOEN EN NU?

C: “Wij leefden vroeger iets rustiger dan dat jullie nu doen. We hadden veel minder stress, ook in relaties. Die stress zie ik nu bij alle kleinkinderen. Dan denk ik: ‘Ja allemaal leuk en aardig, maar doe toch eens rustig aan’. Vroeger zag ik mijn man, toen verloofde, maar één keer in de week. Hij zat doordeweeks op de kazerne, maar op woensdag had hij vrij. Niemand had toen telefoons, dus tussendoor sprak je elkaar ook niet. Dat het nu anders is, is logisch. Tegenwoordig zijn er zoveel mogelijkheden en er gebeurt zoveel om jullie heen.” E: “Ik denk ook dat dat komt door onze telefoons. Door sociale media weet je echt álles van elkaar. Dan heb je steeds minder te vertellen als je elkaar in het echt ziet. Zelf heb ik een haat/liefdeverhouding met mijn telefoon. Als ik geen journalistiek had gestudeerd, had ik die het liefst gewoon weggegooid. Elkaar één keer in de week spreken vind ik een ander uiterste, maar ik zou liever meer díe kant op gaan dan de dagelijkse sociale media cultuur die nu normaal is.” C: “Nog een verschil is dat er nu ook meer opties tussen geslachten zijn. Dat zag je vroeger nooit. Áls er al een familie was waarin er iemand op hetzelfde geslacht viel, werd er echt niet over gesproken. Toen werd die persoon gezien alsof hij of zij ziek was. Het is natuurlijk goed dat dat nu anders is. Je moet open kunnen zijn over wie je bent.”

CORRIE, HEEFT U NOG EEN ULTIEME LIEFDESTIP VOOR EVA?

C: “Elk huwelijk heeft zijn ups en downs natuurlijk. Het is echt niet alsof het bij ons altijd rozengeur en maneschijn was. We waren wel altijd geduldig met elkaar, we hoefden niet alles mee te maken. Het is heel belangrijk om je eigen ding te blijven doen. Ik denk dat dat nu voor jullie misschien ook wel geldt. Opa was bijvoorbeeld een groot filatelist, hij was dol op het verzamelen van postzegels. Dat was helemaal zíjn ding. Een zekere vrijheid voor allebei, dan is er ook de ruimte om elkaar weer op te zoeken op de juiste momenten.”