STUDENT & IN TRANSITIE

Beau Geraeds (19, Journalistiek) is in transitie. Hij werd geboren als meisje, maar kwam er vorig jaar achter in het verkeerde lichaam te zitten. “Ik ben nu al in sociale transitie, op mijn fysieke transitie moet ik nog even wachten. En dat is misschien maar goed ook.”

TEKST: RICK PIETERSZ, BEELD: GEKE BOSCH

Het was een bewogen jaar voor Beau, vertelt hij, terwijl hij zittend op zijn bed met make-up een baard op zijn gezicht tekent. “Dan kan ik alvast een beetje zien hoe het er uiteindelijk uit gaat zien.” Hij neemt ons mee naar januari 2019, toen bij Beau de eerste vraagtekens naar boven kwamen na een interview. Even later schrijft hij een brief. “Ik schreef een brief aan mijn vriendin, Doortje. Daarin vertelde ik wat er aan de hand was. Ik zei niet echt dat ik transgender ben. Dat hadden we volgens mij allebei wel door.”

Het is voor Beau het begin van een lang proces, waar hij nog middenin zit. Een proces dat ook echt pas vorig jaar begon. “In mijn jeugd was ik er niet mee bezig. Af en toe zei ik wel dat ik liever een jongen zou willen zijn en ik kleedde me nooit enorm meisjesachtig. Aan make-up deed ik ook niet.”

SPORTBEHA

“Vorig jaar zomer, ik weet het nog heel goed. Het was de laatste dag van juni en ik ging naar het strand met een vriend. Hij maakte een paar keer een grapje: ‘Haha, een jongen in een sportbeha!’. Het was een beetje de druppel die de emmer deed overlopen. Eenmaal in de trein naar Venlo, waar mijn moeder woont, werd het me allemaal te veel. Alles kwam eruit. Bij Den Bosch besloot ik om te keren naar Utrecht. Ik ging langs bij een vriend, Anne Chris, die (Anne Chris wil aangesproken worden met ‘die’, red.) is ook in transitie. Huilend deed ik mijn verhaal. Die vroeg: ‘Weet je echt niet wat er is?’. Toen wisten we het allebei wel: ik ben transgender.”

De bijzonder openhartige Beau praat verder, terwijl de contouren van zijn baard steeds beter zichtbaar worden. “Ik ging na dit gesprek naar de huisarts. Half augustus vertelde ik het mijn moeder door middel van een brief. Dat

“MIJN GELUK LIGT IN DE TOEKOMST”

is blijkbaar hoe ik dingen bespreek, door een brief te schrijven.”

IN BEHANDELING

De transitie heeft een flinke impact op Beau. Sinds juni vorig jaar is hij moe en uit de stress zich fysiek. Dringend gaat Beau na de zomer op zoek naar psychische hulp: hij komt erachter dat school veel te zwaar gaat zijn. “Het wachten op hulp duurde best een tijd. De wachttijd werd steeds langer en toen ik uiteindelijk aan de beurt was, werd mij geadviseerd het ‘even te googelen’. Dat had ik natuurlijk allang gedaan.” Na maanden thuis te zitten, compleet oververmoeid en angstig, vindt Beau de juiste hulp. “Hier word ik wél goed geholpen. We zijn nu vooral bezig om mijn psychische klachten op te lossen en de transitie is daarin even naar de achtergrond verschoven.” Het blijft even stil. Het doet Beau zichtbaar veel pijn. Hij heeft last van angst. “Ik wil gewoon mijn leven kunnen leven. Een keer uit kunnen gaan, naar school kunnen gaan, goed kunnen slapen. Gewoon wat je hoort te doen en wat ik tot een jaar geleden deed.”

PISBAKKEN

De fysieke transitie laat, door de lange wachttijden, nog even op zich wachten. Naar verwachting kan Beau eind dit jaar beginnen aan de diagnostische fase ervan. Toch is Beau al zeker geen meisje op het gebied van uiterlijk, zoals hij het zelf zegt. Dat zorgt soms voor vervelende momenten, bijvoorbeeld op het toilet. Zo heeft hij af en toe een nare ervaring. “Op school werd ik aangesproken op het vrouwentoilet, wat ik daar deed. Die mevrouw keek toen ook nog op het bordje of ze wel écht goed zat, nadat ik haar dat al had verteld. Dat gebeurt vaker. Op het mannentoilet voel ik me nog niet veilig en passabel genoeg, tussen de ‘stoere’ jongens. Ik kan nu ook nog niet bij die pisbakken plassen natuurlijk.”

BAARD IN DE KEEL

Dat de wachttijden zo lang zijn, komt Beau ergens wel goed uit. Zo heeft hij nog even de tijd om zichzelf weer op de rit te krijgen. Tot die tijd verhult Beau zijn lichaam in stoere, mannelijke kleding die wat wijder zit. “Strakke shirtjes draag ik al tijden niet meer en gelukkig heb ik geen enorme memmen”, lacht Beau. “Daar heb ik wel echt geluk mee. Ook heb ik geen enorm hoge stem en niet per se een heel vrouwelijk gezicht.”

De baard zit er bijna op. Het kost hem weinig moeite, hij doet het vaker en heeft er duidelijk plezier in. Nu nog gemaakt met make-up, maar hopelijk over een paar jaar met echte haartjes. Het lukt hem, ondanks zijn huidige psychische staat, zelfs al om positief naar de toekomst te kijken. Zo ook over de liefde. Beau heeft inmiddels een vriendin. “Zij accepteert me helemaal hoe ik ben, ook als ik straks lichamelijk verander. Ik weet zeker dat liefde nooit een probleem zal worden.”

Over zijn uiteindelijke lichamelijke transitie is Beau stellig en zelfverzekerd. “Het is echt een gedoe allemaal, maar ik heb niet echt een keuze. Ik móet het niet doen, maar ik weet wel waarvóór ik het doe, snap je? Mijn geluk ga ik nu niet vinden. Wel kan ik me beter gaan voelen en weer goed in mijn vel gaan zitten. Mijn geluk ligt in de toekomst, dat is echt zo.”