DE MENS ACHTER

DE MENS ACHTER BRIAN MASTON

Geboren in New York, opgegroeid in New Jersey en nu bijna dertien jaar wonend en werkend in Nederland. Docent journalistiek en programmaleider van de minor CampusDoc Brian Maston heeft flink wat verhuizingen op zijn naam staan. Wij spreken met hem over zijn jeugd, de moeilijke start op zijn middelbare school, zijn liefde voor media en film en de drastische beslissing om New York te verlaten voor de liefde van zijn leven.

TEKST: TESS BERENDREGT, BEELD: GEKE BOSCH

Zijn ouders ontmoetten elkaar op een romantische manier in de metro bij Times Square. Brian hecht dan ook veel waarde aan zijn geboorteplaats. “Het feit dat ik geboren ben in New York en niet in New Jersey, is een big deal voor mij. Psychisch en emotioneel ben ik erg betrokken bij die stad. Toentertijd had de stad geen goede naam, veel mensen verhuisden voor een betere toekomst naar de steden eromheen. Wij vertrokken naar New Jersey.” Hij denkt goed na over het volgende dat hij zegt: “Ik heb het mijn ouders altijd kwalijk genomen dat ze zijn weggegaan uit the city. Ik vind dat je je kinderen echt iets ontneemt als je daar weggaat. Het is moeilijk te verwoorden, maar als ik in die stad loop, heb ik het idee dat ik ertoe doe. Dat ik leef.”

KONING TE RIJK

Brian heeft een halfbroer en -zus, maar vertelt dat hij zijn jeugd voornamelijk alleen doorbracht en dat leuk vond. “Mijn ouders waren vaak tot laat aan het werk. Ik was praktisch op mijzelf aangewezen. Ik voelde mij echt Koning te Rijk.” Voor een jongetje van acht jaar voelde hij zich volwassen. “Ik pakte gewoon eten en drinken uit de koelkast, andere kinderen zouden dit aan hun ouders vragen.” Ook bij het avondeten ging het er net iets anders aan toe. “Mijn vader had in elke kamer wel een televisie staan. We keken vaak televisie tijdens het eten. Ik hoefde niet te vragen of ik van tafel mocht, dat bepaalde ik zelf. Ze behandelden mij met respect, als een volwassen iemand.” Waar Brian op de basisschool nog een vrij rustig jongetje was, omschreven zijn ouders en docenten hem op de middelbare school als ‘opstandig’. “Op school werd ik behandeld als kind, terwijl ik thuis als volwassen werd gezien. Ik vond de lessen maar nutteloos.” Hij vertelt met een serieuze toon: “Ik nam een keer een strandstoel naar school mee, om te laten zien dat ik wel kon relaxen. Ik haalde dan ook slechte cijfers en verdiepte mij veel later in scholen en opleidingen dan de meeste leerlingen. In Amerika is college echt een ding.”

KLEIN IN HET GROTE UNIVERSUM

De beginperiode op de middelbare school was voor hem echter niet makkelijk. “Ik ben ongeveer drie of vier keer verhuisd, dat was moeilijk. Toen ik begon op de middelbare school werd ik veel gepest. Dan vonden klasgenootjes mijn haar raar, waren mijn oren te groot of had ik een raar accent. Dat deed veel met mij.” In tegenstelling tot andere kinderen van die leeftijd, loste Brian dit probleem geheel zelf op. “Ik las een boek dat ging over het universum, dat laat zien hoe klein wij eigenlijk zijn. Het heeft me doen beseffen dat de meningen van anderen er helemaal niet toe doen, dat die maar klein zijn in dit grote universum. Zo heb ik zelf de kracht gevonden om het gepest achter me te laten. Ik hoorde een beetje bij de outcast, maar dat maakte mij niks uit.” In tegenstelling tot de middelbare school, was Hunter College allesbehalve nutteloos. “Ik moest en zou in New York studeren. City University of New York was betaalbaar en in hartje Manhattan. Ik volgde de opleiding Filmstudies en de lessen vond ik geweldig. Ik had veel respect voor die docenten. Ik deed mijn huiswerk, las boeken en hield in de zomer filmmarathons in mijn eentje en leefde een vampierenbestaan: ‘s nachts films kijken, ‘s middags slapen.” Brian was dus vooral gefocust op zijn school. Op het gebied van de meiden was er nog niet veel succes behaald. “Wat scharrels hier en daar, maar nooit echt iets vast. Totdat ik in een hoorcollege naast een zeer interessant en exotisch meisje zat. Ze had een Franse moeder en Spaanse vader. Haar vader was een belangrijke diplomaat en had veel geld. Ik heb de helft van de zomer gespendeerd in haar penthouse aan de Upper East Side. Heel cliché, maar ze heeft mij verlaten voor een charismatische Franse filmmaker die rondliep in hetzelfde gebouw.” Zijn hart was gebroken.

BLINDDATE IN LONDEN

“Met spring break gaan veel mensen naar een zonnige bestemming, ik niet. Ik wilde iets anders doen. Samen met vrienden ging ik naar Amsterdam. Daar leerde ik een meisje kennen in een oude bruine kroeg.” Dat verliep niet zo soepel. “Ze was niet zo van de toeristen. Voor mij kwam ze nogal kil over. Ik raakte eerst met een vriendin van haar aan de praat en een vriend van mij met haar. Al gauw hadden we door dat we moesten switchen en met pijn en moeite kreeg ik haar e-mail op een servet.” Nadat het uitging met het meisje van school, kwamen wij weer in contact met elkaar. We gingen op blinddate in Londen en spraken af op Heathrow Airport. Dat verliep zó goed, dat ik om de drie maanden naar Amsterdam vloog voor haar.” Na lange en dure trips heen en weer besloot het stel in New York te gaan wonen. “Ze werd erg eenzaam en kon haar draai niet echt vinden. Uiteindelijk heb ik besloten om naar Amsterdam te komen. Daarvoor had ik een reden voor een visum nodig, dus ging ik nog maar een studie doen. Vervolgens ging ik solliciteren bij de Hogeschool Utrecht en zo ben ik hier terecht gekomen.” Voor Brian een mega cultuurshock. “Alles was anders, van de fietspaden tot aan het niet verkopen van een broodje ham en kaas. Voor mij was het verlaten van New York heel moeilijk, ik denk elke dag aan die stad.” Op de vraag of hij ooit nog terug zou gaan naar New York, moet hij heel lang nadenken. “Ik zou in een ideale situatie er zeker over nadenken. Ik heb het ook voor haar gedaan, want zij is de liefde van mijn leven. Dus dan kan zij het ook, vind ik.”