www.studentenkrant.org | jaargang 34 | nummer 3 | December 2017
The womans-march p. 2
Het is maar een spelletje...? p.
8-9
Lekker SKeuren
p. 10
Studentenkrant Groninger
“Niemand is vrij totdat iedereen vrij is” Vierhonderd mensen, protesterend tegen ongelijkheid in de straten van Groningen. Cornelia Hefting (22) en Floor Bakker (23) kregen het afgelopen maart voor elkaar. Ze organiseerden, samen met vier anderen, de Women’s March Groningen. “We komen niet alleen op voor vrouwenrechten. We willen gelijkheid voor iedereen.” ILLUSTRATIE: NADINE SAGEL PAULIEN PLAT
“
Je kan geen feminist zijn en niks geven om de LGBT+community en racisme,” vertelt Hefting. “Als je voor gelijkheid tussen mannen en vrouwen strijdt, kun je niet de ongelijkheid van andere groeperingen achterwege laten.” Hefting en Bakker vinden het jammer dat veel mensen negatief tegen feminisme aankijken. “Je bent niet gelijk een mannenhater als je feminist bent. Helaas is dat wel een van de stigma’s die eraan hangt,” zegt Bakker. Hefting: “Het is geen scheldwoord.” “We willen de positie van de man niet omlaag halen, maar die van de vrouw omhoog,” zegt Bakker. In sommige dingen strijden ze juist voor de rechten van mannen. Hefting: “Bijvoorbeeld het vaderschapsverlof. Dat is nu maar drie dagen. In drie dagen kun je toch niet je kind opvoeden?” Ondanks het negatieve stigma lijkt feminisme wel steeds populairder te worden. “Het wordt steeds meer mainstream, je ziet het bijvoorbeeld steeds meer op t-shirts staan,” zegt Bakker. “Als je een jaar geleden zo’n t-shirt droeg, werd je al snel een diehard feminist genoemd.” De populariteit van de March had volgens de twee organisatoren te maken met de periode waarin het georganiseerd werd. “Trump was net verkozen. Mensen waren verbaasd dat iemand die zo seksistisch, homofoob en racistisch is president van Amerika kon worden,” vertelt Bakker. “En dus wilden mensen hun stem laten horen,” zegt Hefting.
“Het belangrijkste van de Women’s March is dat we een positieve insteek hebben. We zijn niet met zijn allen tegen bepaalde dingen, maar voor bepaalde dingen,” zegt Hefting. Toch hing er woede in de lucht. “Als mensen zich onderdrukt voelen en dat er opeens uit mag, dan merk je wel dat er een bepaalde spanning in de lucht hangt,” zegt Bakker. Maar er was voornamelijk een open sfeer. “Dat voelde wel bijzonder. Tijdens de March kon iedereen gewoon zijn hoe hij of zij is,” zegt Bakker. Hefting: “We hebben op die dag een plek gecreëerd waar mensen zichzelf konden zijn.” Met de Women’s March proberen de organisatoren een stukje bewustwording over diversiteit en gelijkheid te creëren. “De March wordt wereldwijd georganiseerd,” zegt Bakker. “Ik heb het idee dat de boodschap wel is doorgekomen. Bijvoorbeeld met #metoo.” “Er worden nu maatregelen genomen,” zegt Hefting. De faculteit filosofie heeft nu bijvoorbeeld genderneutrale wc’s. “Door alleen de bordjes “man” en “vrouw” weg te halen, voelen mensen zich niet meer buitengesloten,” vertelt Hefting. Bakker: “En niet te vergeten de HEMA met genderneutrale kleding.” Volgend jaar maart wordt de Women’s March Groningen weer georganiseerd. “Dit is nog maar het begin. Mensen hebben door: we kunnen iets doen. Hopelijk blijven ze dat denken,” zegt Hefting. Bakker: “Niemand is vrij totdat iedereen vrij is.”
De Oosterpoort & de Stadsschouwburg Groningen presenteren:
Donderdag 11 januari, Stadsschouwburg
Club Guy & Roni en Slagwerk Den Haag – TETRIS Mon Amour Computergame als aanjager voor explosieve voorstelling
Vrijdag 12 januari, Stadsschouwburg
Achter Het Huis met o.a. Anne van Der Burg, Hajo Bruins e.a. Donderdag 21 december, De Oosterpoort
Zaterdag 23 december, De Oosterpoort
‘Gass, pull up, fast, linkerbaan’ naar Groningen! Want op 21 december staat Sevn Alias in De Oosterpoort
Nederlandse rapper en Buma NL award ‘Beste Single Pop’ winnaar
Sevn Alias - Picasso Tour
Diggy Dex
Woensdag 31 januari, Stadsschouwburg
Zondag 14 januari, Stadsschouwburg
Joep Beving
Theatergroep Bambie – Bambie is Back!
Pianist, componist en streamingsensatie speelt prachtige, simpele muziek in adembenemende live show
Oefeningen in het rekken van tijd met live muziek van de Eef van Breen Group
de-oosterpoort.nl | ssbg.nl 2
Groninger Studentenkrant December 2017
Eigentijdse bewerking van het dagboek van Anne Frank
1.
De tien geboden
De regering brengt weer de gaswinning niet hard genoeg omlaag
Grote kans dat de verantwoordelijke minister ook nog in een dikke BMW zit. Ophopen die hap, luisteren zullen ze.
2. Je hebt echt gruwelijk veel zin in een kettingbotsing
Ik eigenlijk elke maandagmorgen wel: een week vol colleges, teveel maand aan het einde van mijn geld. Nee, doe dan maar een kettingbotsing
3.
Je wilt een nieuwe volksheld worden
4.
Randstedelingen
Nederland heeft een chronisch gebrek aan superhelden, maar je kunt altijd heldenstatus verkrijgen bij de onderklasse van de Facebookreaguurders door je Fiat Punto dwars op de weg te rammen, eeuwige roem, here I come! We hebben jullie sensibiliteiten niet nodig hier op het platteland, we maken onze eigen regels wel! Zoals die regel dat we zomaar de snelweg mogen blokkeren als iets ons niet zint! Daar heb je niet van terug met je westerse nuance, he?
5.
De Tien redenen waarvoor je een snelweg mag blokkeren
Vorige maand was er een moment van blinde paniek door heel Nederland, de snelweg naar Dokkum werd geblokkeerd omdat een stel nukkige Friezen niet op een demonstratie zaten te wachten. Dat is natuurlijk een domme reden, daarom hier tien goede redenen waarvoor je een snelweg mag blokkeren! STACEY VAN DER KAAIJ
Gezellig willen babbelen met de politie
Geen betere manier om je white privilege te showen dan oom agent de hand schudden terwijl een karavaan aan tweedehands Opels een verkeersader compleet lamlegt, heerlijk.
6.
Iedereen is gruwelijk brak
Bekend verhaal: je gaat op vrijdagavond de stad in, ontwaakt zaterdagmorgen met een kater en parkeert vervolgens met je vrienden de snelweg plat om even discreet in de berm een braakje te leggen. Ken beur’n.
7.
Je helpt de politie een handje
8.
Je wil graag op Dumpert
9.
Het is een traditie
10.
Er wordt een mars voor het leven gehouden
Zodat ze eindelijk die hoogbejaarde man kunnen vangen die al jaren lang systematisch mannen die Piet heten uitbuit en kinderen ontvoert naar Spanje. Blokkeer de weg, hang met een raar accent een onsamenhangend verhaal op aan een man met een roze plofkap over z’n microfoon en het feest kan beginnen. Kom maar met die internetfame! Het is altijd al zo geweest dat we op 18 november een snelweg blokkeren. Dat is traditie, traditie is een nauwsluitend, waterdicht argument. Geen commentaar. …en jij zit daar niet op te wachten. Leven is al moeilijk genoeg, hoepel op met je Middeleeuwse denkbeelden. Hoppa, ik blokkeer je de snelweg. Ga maar weer terug naar Staphorst.
N
Hoofdredactioneel
PAULIEN PLAT & RICHARD NOBBE
SKolofon
ou, de december weer in de maand en dat betekent sneeuw, lagen sneeuw. Paulien komt naar een doorgesneuuwde treinrit – waarover later meer – aan en ikzelf ben na een potje glijden in het Noorderplantsoen ook op het pand. We zijn koud en de kerstsfeer zit er nog niet heel lekker in. Gelukkig hebben we Thijs nog, onze nieuwe vormgever, hij verblijdt ons met
De Groninger Studentenkrant is een onafhankelijk blad gemaakt voor en door studenten van HBO en WO-instellingen in Groningen. Het verschijnt elf maal per jaar in een oplage van zesduizend exemplaren die gratis verspreid worden op de RuG, de Hanzehogeschool en andere plaatsen in Groningen.
Hoofdredactie: Richard Nobbe Paulien Plat hoofdredactie@studentenkrant.org
Eindredactie:
Paulien Plat Richard Nobbe
een fles glühwein en na een beetje experimenteren met een Senseo-apparaat blijkt dat deze prima de wijn kan verwarmen, groot kerstfeest op kantoor dus. De playlist met Mariah Carey gaat aan, dus de sfeer zit er dik in terwijl Paulien en ik de lelijkste taalfouten wegpoetsen, alles voor jullie krantje. Over dat krantje gesproken, we hebben weer wilde dingen gedaan: we zijn diep in onze nostalgie gedoken voor wat videogames, we hebben
Vormgeving: Lars Swieringa Thijs Krijnen
Redactie:
Ben Hard Richard Nobbe Paulien Plat Thom Boonstra Bas Teunissen Stacey van der Kaaij Anne Wester Bjorn Dost
Voorkant: Nadine Sagel
het kartcircuit onveilig gemaakt en hebben elkaar tijdens een potje lasergamen helemaal overhoop geschoten en Ben Hard heeft zich voor een potje seks weer flink laten chanteren, wat wel allemaal niet overhebben voor jullie, onze lieve lezers, we hebben soms echt een loodzwaar leven. Maargoed, we hebben glühwein en een senseo-apparaat, dus met ons komt het goed. Tot volgend jaar!
Drukwerk: Rodi Media
Bestuur: Marte de Vries Quintijn Odding Mees Dijkstra Bas Teunissen
Volg ons voor dagelijkse nieuwsupdates voor en door studenten op:
Illustraties: Nadine Sagel
/studentenkrant Groninger Studentenkrant December 2017
3
Ritalin: vloek of zegen? PAULIEN PLAT
Steeds meer studenten gebruiken Ritalin. Het goedje lijkt een wondermiddel te zijn om je beter te kunnen concentreren op je leerstof. Ook worden de witte pilletjes geslikt of gesnoven bij het stappen – je schijnt er meer energie van te krijgen.
L
ize* (21) en Piet* (21) hebben allebei wel eens Ritalin gebruikt om zich beter te kunnen concentreren tijdens hun uurtjes in de Universiteitsbibliotheek. Maar wat merkten ze dan precies? “Ik had een hele intense focus, ik had echt zin om te leren,” vertelt Piet. “Ik vond mijn lesstof veel interessanter en kon me echt veel beter concentreren op alles,” zget Lize. Ook wordt Ritalin gebruikt door tijdens het uitgaan. Hier hebben Tobias* (23) en Carlijn* (22) ervaring mee. Tobias: “Ik kreeg heel veel energie. Als je moe bent, scheelt het echt wel op een avond.” Carlijn vertelt dat ze, als ze Ritalin op heeft, zin heeft om te dansen. “De hele nacht door. En doordat je zoveel energie krijgt, kan je dat ook.” Merkten de studenten nog iets van bijwerkingen? “Ik kreeg last van trillende handen een een droge mond,” vertelt Lize. Piet vertelt dat hijzelf geen last kreeg van bijwerkingen, maar zijn vriendin wel. “Zij had er de volgende dag echt wel last van.” Tobias en Carlijn geven aan geen last te hebben gehad van bijwerkingen. Maar zitten er dan geen negatieve kanten aan het gebruik van Ritalin? “Van Ritalin kun je hartklachten krijgen, wat natuurlijk erg gevaarlijk is. Ook kan je last krijgen van bijvoorbeeld hoofdpijn en misselijkheid,” vertelt Lizanne Schweren, hersenonderzoekster van
het Universitair Medisch Centrum Groningen. “Maar het is gelukkig niet verslavingsgevoelig.” Schweren doet onderzoek naar het effect van Ritalin op het kinderbrein. “In principe heeft het geen negatieve effecten voor de hersenen. Maar je moet er wel rekening mee houden dat de kinderen die ik heb onderzocht intensief worden begeleid door een arts.” Ze krijgen dus een toegewezen dosis en worden gecontroleerd op bijvoorbeeld hartritmestoornissen. “Als je zelf met de medicatie aan de slag gaat, weet je niet hoe je lichaam op Ritalin reageert. Mocht het verkeerd gaan, dan weet niemand hoeveel je precies hebt geslikt.” En dat kan dus zeer gevaarlijk zijn. Is Ritalin een vloek of een zegen voor studenten? Hoewel er dus niet per se negatieve bijwerkingen zitten aan het gebruik van Ritalin, brengt het gebruik zeker wel grote gezondheidsrisico’s met zich mee. Het is dus zeker niet verstandig.
Ben Hard: Rebound
L
eeggezogen voel ik me. ‘Ben, normaal ben je daar zeer tevreden over, wat is er aan de hand?’ Ik bedoel het anders deze keer. Ik heb mezelf weer over laten halen om een vrouw anders te zien dan wat ze is: namelijk een stuk vlees, klaar voor consumptie. Mijn hart mag dan eerder van zwavel zijn dan van goud, maar als het breekt, dan geldt ook voor mij dat het pijn doet. Ik ben ook maar een mens, al zou je dat niet zeggen met dit goddelijke lichaam en hemelse intellect. Enfin, leeggezogen dus. Het voelt alsof mijn hoofd is gevuld met watten. Niets komt echt bij me binnen, er is bij mij niemand thuis. Mijn dagelijkse bezigheden bestaan uit het pretenderen dat ik gelukkig ben en een interne strijd tegen de waterlanders.
Op mijn eigen bank zit ik voor me uit te staren. Voor de duizendste keer pak ik mijn telefoon, is er dan niemand die me op kan beuren? Heeft niemand op telepathische wijze door dat ik hulp nodig heb, en daar tegelijkertijd absoluut niet op zit te wachten? Scrollend door mijn apps klik ik Tinder maar weer eens aan. Een misselijk gevoel trekt door mijn maag terwijl ik alle vrouwen die ik niet wil neuken naar rechts swipe. Ja, naar rechts. Wat maakt het uit, elk beetje bevestiging is voor mij nu winst. Na een paar keer is het raak, en ik stuur haar direct mijn sterkste openingszin: ‘Hey’. De berichtjes blijven een paar dagen over en weer gaan, inmiddels op Whatsapp. Wanneer ze mij uiteindelijk een pikant fotootje stuurt, ben ik natuurlijk de beroerdste niet en stuur er een paar terug. Seks zit er dik in, geloof dat maar. Daarna krijg ik echter niets meer terug, behalve een Tikkie met een beschrijving waaruit blijkt dat ik mijn lul en gezicht niet samen in een 4
Groninger Studentenkrant December 2017
foto had moeten sturen. Ze vraagt om geld. Honderd piek, anders post ze het op alle sociale media. Godverdomme wat een rookie mistake, maar ik was allang blij met de aandacht en was eerlijk gezegd ook gewoon te geil om na te denken. Mijn lul deed het denkwerk en nou ja, jullie weten allemaal dat dat de enige reden is dat deze column bestaat. Ik besluit niet te betalen want ik denk dat ze bluft. Van haar pokerface was ik niet zeker, maar haar borsten waren duidelijk fake. Zoals ik al zei: bluf. Daarnaast schaam ik me niet voor mijn bovengemiddelde vriendje, en half Groningen heeft mijn trots toch al mogen aanschouwen. De volgende ochtend voelt als mijn verjaardag, ik krijg allemaal berichten van mensen die me gestolen kunnen worden. Deze berichten hebben wel een andere strekking, namelijk de verspreiding van mijn apparaat over het wereldwijde web. Oké, het was dus geen bluf, denk ik bij mezelf, en het laat me eigenlijk toch ook niet helemaal koud dat dit nu voor iedereen zichtbaar is, toplul of niet. Er lijkt echter wel een gouden randje aan het hele verhaal te zitten, want een van de berichtjes die op mijn telefoon is binnengekomen gaat als volgt: ‘Ha Ben. Misschien is dit raar, maar ik werd nogal opgewonden van de foto die van je rondgaat, zou je een keer koffie willen doen ofzo?’. Een rebound en my kind of crazy, denk ik, en stuur haar kort maar krachtig: ‘Ja, bij jou thuis?’. En hoewel ik het vreemd vind dat ze mijn nummer heeft, loop ik na het krijgen van haar adres met een vrij aanwezige bobbel in mijn broek haar kant op.
Melatonine
N
THOM BOONSTRA
a jaren van insomnia en een shitload aan remedies en aanraders van vrienden en familie, is melatonine misschien wel het beste middel om mezelf in slaap te wiegen als mijn gedachten niet op één lijn zitten met mijn lichaam en weigeren om te gaan slapen. Op alcohol of een oud Fries baapje na, is dit volgens mij het beste wat je kunt proberen. Melatonine is volledig organisch en puur natuur, dus voor rare chemische bijwerkingen hoef je geen angst te koesteren. Melatonine maakt me gelijk na het innemen soezerig. Het laat me echter niet direct als een blok dromenland binnenvliegen, maar het
Daar aangekomen krijg ik geen koffie. Ze trekt me meteen naar binnen en mijn broek is uit voordat ik er erg in heb. Nadat ze aandachtig mijn lul heeft geïnspecteerd met haar ogen, vingers en tong drukt ze me zo diep in haar mond dat ze begint te kokhalzen. Daarna kijkt ze me aan en gebaart me om mee te komen. Ik loop achter haar aan om tot de ontdekking te komen dat ze een hoogslaper heeft, wat mij eigenlijk altijd doet afbuigen naar een bank, kleed, aanrecht of kist. Maar het kamertje is maximaal zes vierkante meter groot, dus ze trekt me mee omhoog de uitkijkpost in. Nogmaals drukt ze haar keel zo ver om mijn pik heen dat het speeksel uit haar neus druipt. Ik weet niet precies wat er gaat gebeuren, maar ik geniet ervan. Nadat ze m’n pik een half uur heeft aanbeden als een godheid - terecht - wil ze meer. Driftig trekt ze haar broek naar beneden, gaat ze op haar knieën zitten en drukt haar gezicht in het kussen. Ik kan haar nog net verstaan als ze al half buiten adem zegt: ‘Doe het Ben, vul me.’ Op zich is dat waarvoor ik naar haar toe ben gegaan, dus ik ben braaf en gehoorzaam aan haar wens. Met lange stoten penetreer ik haar, mijn ballen kletsen tegen haar kont terwijl ik al mijn frustratie eruit neuk. Ik sla op haar billen, wat haar een luid gekreun ontlokt, dus doe ik het harder. Ken je die tabel waarin verschillende geluidsniveaus staan met het aantal decibel erbij? Wat wij produceren zit ergens tussen een kettingzaag en een heavy metal-concert in. Dat komt doordat ik haar kont als djembé gebruik, doordat zij door het kussen heen nog verrassend veel van haar genot laat blijken,
sust de racende gedachten in mijn hoofd wel. Het is geen zwaar medicijn, maar meer een hulpmiddel. Als ik na het nemen van melatonine eerst nog een paar minuten op mijn telefoon kijk heeft het al geen zin meer, ik moet al de intentie hebben om op dat exacte moment te willen gaan slapen. Ik moet toegeven, na het een aantal dagen achter elkaar gebruikt te hebben, raak ik er aan gewend en werkt het steeds minder goed. Bij nachten van echt intense insomnia werken ze voor mij echter prima. Ik houd voortaan altijd een potje naast mijn bed, maar raad jullie lezers één ding aan: keep it occasional.
en doordat het bed niet erg stevig staat verankerd en met elke stoot keihard tegen een verwarmingsbuis aan knalt. Dat boeit mij natuurlijk geen ster, dus ik ga volop door waar ik mee bezig ben. Net op het moment dat ik op het punt sta om klaar te komen, wordt de deur met luid kabaal open gesmeten door een wel erg chagrijnige huisgenoot. In een reflex trek ik me terug uit mijn gewillige slachtoffer en draai me naar het geluid. Het is de chanterende tinderhoer. Het terugtrekken van mijn lul zorgde ervoor dat mijn eikel net genoeg werd gestreeld dat ik de controle verloor, en dus kom ik keihard klaar. Mijn sperma maakt een grote boog, eindigend op het gezicht van de indringer. Het volgende moment is er een van verstandsverbijstering aan beide kanten. Wat er daarna gebeurt is wellicht het meest trotse moment van mijn leven: ik grabbel mijn telefoon uit de zak van m’n broek en maak een foto van haar ondergespoten gezicht. Onderweg naar huis kan ik mijn lachen niet bedwingen, kennelijk heeft het gewillige mokkeltje mijn nummer opgezocht in de telefoon van haar huisgenoot. Met een glimlach van oor tot oor kijk ik naar het ondergespoten gezicht van de chanterende tinderhoer. Nog nooit heeft een rebound zo goed gevoeld. In één handeling ben ik over haar, en over mijn ex heen gekomen.
Spacecake met de Date
H
RICHARD NOBBE
et is een halfuur nadat we de natte, hartvormige cake hebben gegeten, we zakken langzaam weg in mijn IKEA-uitklapbank, elk een kop warme chocomel in de hand en mijn hand die stiekem de hare zoekt. ‘’Zullen we een hut bouwen?” ‘’Wat?’’ ‘’Een hut bouwen.’’ ‘’Waarvan?’’ ‘’Je boeken.’’ Ik kijk opzij naar mijn boekenkast en vraag me af hoe dit zou kunnen werken. Schoorvoetend sta ik op en kijk in de kast, ik pak een aantal hardcovers en leg ze op de grond neer. ‘’Kom we gaan stapelen.’’ ‘’Oké is goed.’’ ze gaat voor de kast staan en grijpt Wilde, Grunberg en de Bijbel uit de kast. ‘’Zijn deze stevig genoeg?’ Ik kijk kort naar de boeken, knik goedkeurend. ‘’Ja, hardcovers werken het beste.’’ We stapelen door, na een minuut of tien staan er drie heuphoge stapels boeken te wiebelen in mijn kamer. We kijken allebei wat bedenkelijk, zijn ons er beide pijnlijk bewust van dat drie stapels literatuur niet stevig genoeg zijn om een deken met volgens de Ikea een dikte van drie te dragen. ‘’Wacht.’’ ‘’Wat doe je?’’ ik duw haar aan de kant, bijna tegen het minikeukentje aan. ‘’Let op.’’ ik rol de slaapbank op z’n zij, klap het matras uit en klem de deken vast met een zeventig jaar oude etiquette en een softcover met het verzamelde werk van Shakespeare – hier telt alleen gewicht. Ik sleep de oude eetkamerstoel naar het midden kamer terwijl ik een van de boekenpilaren ongedaan maak door duizenden woorden aan literatuur net iets te hard door mijn kamer te gooien. Ze schrikt bij de eerste paar boeken, maar helpt
daarna vlot mee met het opruimen van de weggegooide boeken. ‘’Kom, help.’’ zeg ik kortaffer dan bedoeld en ik gooi de deken over de kamerstoel. Onze hut heeft een laghangend plafond met een kuil in het midden, ik pak haar hand en we vouwen ons op in de beperkte ruimte die er nog is. ‘’Volgens mij hakt ‘ie er nu wel in.’’ we beginnen beide iets te hard te lachen, ze legt haar hand even op mijn borst. ‘’Lees maar voor.’’ zeg ik terwijl ik buiten de geïmproviseerde hut een dichtbundel grijp en deze aan
haar geef. Ze begint langzaam de poëzie voor te lezen, langzaam en gebroken, door zowel de spacecake als het gebrek aan licht. ‘’- klommen zo in het weestation?’’ ‘’Weerstation?’’ ‘’Dat staat er denk ik niet.’’ ‘’Nee denk ik ook niet, maar klinkt wel mooi.’’ ‘’Dat is waar, wil je verder lezen?’’ ‘’Natuurlijk.’’ ze lacht lief en leest weer verder, ze stoethaspelt, struikelt over en verzint woorden. Ik sluit mijn ogen, droom weg
bij haar half-verzonnen poëzie. ‘’Zullen we de volgende keer een tent opzetten?’’ ‘’Hm?’’ mijn ogen blijven dicht. ‘’Een tent opzetten, hier, in je kamer. Kamperen.’’ ‘’Ja is goed, blijf je slapen?’’ ‘’Natuurlijk.’’ Ze gooit het boek opzij, kruipt tegen me aan en valt in slaap. We dromen over sterren en kleuren, dat komt denk ik door de cake.
vaped. Daarnaast heb je veel minder wiet nodig, dus dat is wel gunstig. Je hebt grofweg drie verschillende modellen; het tafelmodel - de bekendste is denk ik De Volcano-, de portables –hiermee vape je vooral wiet, maar in sommige kan je ook wax of zelfs olie doen- en als laatst heb je vape pennen –deze lijken op e-sigaretten en meestal zijn hier cartridges voor waar de thc-olie al inzit-. Ikzelf heb alleen de portable variant en een pen gebruikt. Ik zal beginnen met de portable Mighty van het merk Storz en Bickel, deze heeft namelijk verreweg het meest indruk gemaakt. Laat ik wel meteen zeggen, hij is wel pleuris duur, maar dat is het naar mijn mening waard. Sterker nog, als ik ergens even 300 cash vandaan kon toveren had ik hem al in huis. Als totaal niet ervaren smoker- voelde eigenlijk meteen het effect. De damp was super zacht van smaak en lekker kruidig. Heel anders dan ik gewend was van een joint. Omdat je pure wiet in de vaporizer doet, kwam het bij mij nog al hard aan, en na vier hijsen zat ik een beetje als een zombie in een koffieshop te struggelen normale zinnen te
formuleren. Dat ging me zeer matig af, even als lopen overigens. Later heb ik een iets goedkopere variant van ongeveer hetzelfde model geprobeerd, maar daarbij was de rook scherper en smaakte de rook een beetje plastic achtig. Dit komt doordat goedkopere modellen minder precies verwarmen en soms te heet worden. Het is dus echt de moeite waard om even door te sparen voor een duur ding, zeker als je weet dat je hem vaak gaat gebruiken. Vape pennen zijn veel goedkoper, maar hierdoor ook iets minder goed. Ik heb een geprobeerd van het merk PEAK, maar na wat research zijn deze alleen in Amerika nog te kopen. De cartridges die in de pen gaan heb ik ook nog niet kunnen vinden hier in Nederland, maar er zijn wel soortgelijke modellen hier te krijgen. Ik vond de pen heel fijn in gebruik. De rook was nog wat zachter dan die van de portable vaporizer, hij wordt heel snel warm, dus je kan bijna meteen een hijs nemen en hij is super klein en best wel elegant. Iets wat de portable vaporizer totaal niet is.
Je kan het een voordeel noemen of een nadeel, maar ik vond het effect van de pen wat milder. Voor een nieuweling als ik is dat niet zo erg, en ik heb die nacht heerlijk geslapen, maar ik kan me voorstellen dat als je vaker blowt het een beetje te mild is. Of wat duurder uitvalt omdat je meer moet gebruiken. Maar misschien verschilt dat ook per type olie die je gebruikt. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik fan ben van het vapen. Het is super makkelijk, goedkoper -buiten de investering voor het apparaat zelf om- en de smaak is zeker weten honderd procent beter. Je moet alleen wel een beetje oppassen, want het is veeuul sterker, en dat heb ik geweten.
Vapen
B
ANNE WESTER
ijna iedereen die ik ken blowt minstens een keer per week. Misschien zou ik het zelf ook wel doen, als ik zou roken. Maar omdat ik dat niet doe, vind ik het roken van een joint gewoon niet chill. Af en toe komt het voor dat ik toch zin heb in dat gevoel, zeker na een nacht slecht geslapen te hebben. Lekker relaxed een beetje bank hangen met je verstand op nul. Ik vind het gevoel echter wel heel fijn. Lekker relaxed, beetje hangen, verstand op nul maar dan zonder de gevolgen van een hele fles wijn. Naast mij zijn er veel meer mensen die om verschillende redenen het roken van wiet gewoon niet fijn vinden of om gezondheidsredenen een andere manier zoeken voor hetzelfde resultaat. Een vriend van mij nam me mee in de wereld van het vaporizen. De vertaling zegt het eigenlijk al, maar bij vapen verdamp je de werkzame stof in cannabis, of de olie uit bijvoorbeeld lavendel als je het onder bepaalde temperaturen verwarmt, en dus niet verbrandt. Hierdoor wordt gezegd dat het gezonder is dan het roken van een joint en zou je meer proeven van wat je
Groninger Studentenkrant December 2017
5
Kratje bier of een vliegticket? De tip is van mij, de keuze aan jou
D
THOM BOONSTRA
oor een bij toeval handig tentamenrooster, een impulsief plan en een zetje in de goede richting van Wizz Air, die mijn reislust altijd oh zo voordelig weet te stillen, bevond ik me afgelopen maand ineens een paar dagen in Budapest. Sowieso is het een dikke aanrader om eens buiten het hoogseizoen te gaan reizen. Heb je een paar dagen vrij omdat dit toevallig zo uitkomt, een retourtje naar tal van Europese mooie steden kan in deze tijd goedkoper zijn dan een goeie avond je mannetje staan in de kroeg. Voor een luttele vijftien euro vloog ik van Eindhoven naar Budapest, waarna ik vanaf daar met mijn kornuiten van Ryan Air voor zevenentwintig euro naar Berlijn vloog, om uiteindelijk weer door mijn makkers van NS International uit de brand geholpen te
worden en voor zestien rijksdaalders met de trein half Duitsland te doorkruisen en weer aan te belanden in ons mooie kikkerlandje. Een reisbureau is tegenwoordig natuurlijk niet meer nodig, cheaptickets.nl in principe ook niet. Een paar uurtjes vergelijken en struinen, zal je er ongetwijfeld aan kwijt zijn, maar het levert zoveel goedkope geluksmomentjes op dat al het gepeins en gezoek het dubbel en dwars waard is. Wat allereerst al de nodige dukaten bespaart, is om je tickets direct van de maatschappij te kopen, in plaats van via een tussenpartij. Een site als cheaptickets.nl is een handig hulpmiddel om te peilen welke maatschappij goedkoper is, maar het is vele malen goedkoper om je tickets vervolgens op de site van de desbetreffende maatschappij zelf te kopen. Reden hiervoor zijn allerlei soorten kosten omtrent transacties omdat
dergelijke vergelijksites vanzelfsprekend geld moeten verdienen, maar jij wilt biertjes drinken in een geweldige stad waar je nog nooit geweest bent, dus kun je voortaan beter jezelf volgieten. Voor een cheape reis geldt ook, fuck een hotel en luxe. Je bent waarschijnlijk maar voor een paar dagen op je plaats van bestemming, waar je het grootste deel van de tijd toch de Dora en Diego aan het uithangen bent. Ik en de twee vrienden waar ik mee op reis was hadden in Budapest gekozen voor een AirBNB appartement in het centrum. Uiteindelijk hadden we zestig vierkante meter op de allerbeste locaties voor 15 euro p.p. per nacht. Het nachtleven van Budapest is ook nog eens retegoedkoop, wat een erg brak en uitkaterend, maar zeker prachtig cultureel dagje langs de prachtige Burcht van
Buda en Buda Castle opleverde. In Berlijn kozen we voor een hostel, wat een geweldige keuze was. Berlijn is natuurlijk iets duurder dan Budapest, maar ook hier waren we maar vijftien euro p.p. per nacht kwijt. Het hostel bevond zich in het geweldige multiculturele wijkje Kreuzberg. Deze plek trok net als hoe ze ons erheen haalde reizigers van over de hele wereld aan. Berlijn en al haar mooie plekjes, met bijvoorbeeld de schitterende en indrukwekkende East Side Gallery, verkennen met Duitsers, Fransen, Britten, Australiërs, Amerikanen, Kroaten en andere toevallig gestrande Nederlanders, maakte mijn ervaring in Berlijn en mijn hele tripje op zich er nog net een stukje fijner en ook zeker leerzamer op.
SKitytrip: Sofia BEELD: ANNE WESTER ANNE WESTER
E
erlijk? Als ik aan oostbloklanden denk, heb ik niet meteen het idee dat daar veel leuks te beleven is. Communistische flats, grijs, druilerig weer, koud. Kortom, niet echt gezellig. En mijn eerste uur in Sofia (voor de leken onder ons, hoofdstad van Bulgarije) bevestigde dat in alles. Toen wij om vier uur in de ochtend op het treinstation van Sofia aankwamen, was het niet echt een plezierige gedachte dat we daar nog minstens vier uur zouden moeten overbruggen zonder enig comfort. Tegenover ons lag een ietwat zurig ruikende meneer heerlijk in zijn jas gewikkeld te slapen, en naast ons zat een dame naar haar Bulgaarse radio te luisteren, en ze was zo aardig om ons mee te laten genieten. Het uitzicht liet inderdaad veel grijze laagbouw zien, en de berg die aan de rand van de stad opdoemt. Dat was een mooi plaatje, dat dan weer wel. Maar zodra het ochtendgloren zijn intrek had genomen, wat betekende dat wij op zoek konden naar koffie, veranderde de stad volledig. Mooie bloemperken, imposante gebouwen en een kleine trams namen de plaats van de (gr)ijzige duisternis in. Op de hoek bij onze Airbnb zat een koffietent die nog het meeste weg had van een bulgaarse Starbucks, maar
6
Groninger Studentenkrant December 2017
dan met aanzienlijk betere koffie. En de hadden daar by far de beste warme chocolademelk die ik ooit heb gedronken. Zacht en romig en zo dik als chocoladesaus. Ge-weldig, vooral met espresso, of een scheut
kahlua. Sofia had alles van de vorige nacht goed gemaakt binnen een paar minuten. Want het is echt een prachtige stad. Je ziet dat de Bulgaarse economie in opmars is, want overal staan prachtig onderhouden gebouwen uit vervlogen tijden, vlak naast
nieuwe, moderne panden waarmee ze laten zien dat oud en nieuw heel mooi te combineren is. De berg Vitosha geeft een prachtig winters tafereel met zijn besneeuwde toppen en de stad is super schoon en goed onderhouden. Het eten is er fantastisch. Er zit in het midden van de stad een klein Italiaans restaurantje waar je de heerlijkste panini’s kan krijgen die je ooit zal eten. Het eten is modern, heel anders dan de pannen goulash die ik had verwacht en iedereen is supervriendelijk. En het beste van alles is dat het echt niet te doen is, zo goedkoop. Voor vijf euro heb je een liter wodka, en voor twintig euro per persoon kun je een hele avond eten en cocktails drinken. Echt top. Maar als ik dan toch een minpuntje zou moeten noemen. Het is fucking koud in oktober. We kwamen uit Griekenland, waar het nog rustig 26 graden was. Dus de elf graden overdag en -2 ’s nachts was echt niet om over naar huis te schrijven. Sofia is dus zeker een aanrader, maar ga wel in de zomer. Of neem een lekker dikke jas mee.
Huurdertje pesten als verdienmodel Hoe huisjesmelkers Groningse studenten en andere huurder systematisch intimideren
E
SJOERD KALISVAART
indexamen gehaald, middelbare schooldiploma op zak en op kamers. In Groningen is dit de normale gang van zaken. Maar liefst 72% van de Groningse studenten is uitwonend, blijkt uit de Lokale Monitor Studentenhuisvesting Groningen 2017. Al deze studenten hebben een kamer, studio of appartement in de stad. En dus ook een huisbaas. Dit kan een woningcorporatie zijn, of een particuliere verhuurder. Voor de huurders in Groningen is het waarschijnlijk dat laatste. Uit hetzelfde onderzoek blijkt dat dat 60% van de Groningse huurmarkt in handen is van particuliere verhuurders, ten opzichte van een landelijk gemiddelde van 44%. En dat brengt problemen met zich mee. Waar woningcorporaties gebonden zijn aan strenge wet- en regelgeving, zijn particuliere verhuurders dat minder. Als een woningcorporatie, die onder landelijke toezicht staat, de fout in gaat, zal hier direct tegen worden opgetreden. Maakt een particuliere verhuurder dezelfde fouten, dan is er niet direct een duidelijke toezichthouder aan te wijzen. Huurders lijken de problemen zelf op te moeten lossen en worden overgelaten aan de huurcommissie, of zelfs de rechter.
Veel studenten betalen teveel huur. Uit e meest recente Check-je-kamer rapportage van de Landelijke Studentenvakbond (LSVb), uit mei 2017, bleek dat zelfs 73% van de studenten teveel betaalt. Gemiddeld wel €55 per maand meer dan volgens het Woning Waardeerstelsel (WWS) gevraagd mag worden. Als studenten minder willen betalen, moeten ze naar de huurcommissie of in overleg treden met de verhuurder. Vaak gaat dit goed. Er zijn veel goede verhuurders. Een paar zijn echter door en door verrot. Als je die per ongeluk hebt getroffen, begint de hel voor de huurders. Op het moment dat een huurder een procedure start bij de huurcommissie, neemt de huurcommissie contact op met de verhuurder. Die moet vervolgens €450 aan griffiekosten betalen en kan verwachten dat de huur permanent omlaag gaat, of dat er een grote rekening komt. Dat vooruitzicht bevalt de verhuurder niet, dat wil hij voorkomen. Dus komt hij in actie. Uit de klachten die bij het Meldpunt Ongewenst Verhuurdersgedrag binnen komen, een meldpunt dat is opgezet door de Groninger Studentenbond (GSb) en de Gemeente Groningen, valt een zeer
geraffineerde handelswijze van verhuurders af te leiden: een heus actieplan huurdertje pesten. We beginnen met een telefoontje. “Ik hoorde dat je wilt gaan verhuizen”, begint een verhuurder dan in een aantal gevallen. De huurder is stomverbaasd. “Nee”, stamelt die dan vragend. “Ik zou er nog maar eens goed over nadenken”, vervolgt de verhuurder dan. Vervolgens wordt de verbinding verbroken en blijft een bange huurder achter. Hier houdt een verhuurder echter niet op. In sommige gevallen wordt een junkie of een dakloze in het huis geplaatst. Die zorgt dan voor overlast en vertrekt weer als ook de huurder vertrekt. In andere gevallen komt een ‘klusjesman’ langs. Opeens moeten er allemaal dingen aangepakt worden, worden sloten vervangen, wordt er spullen gejat en wordt er vooral veel gescholden en geïntimideerd. Het is dan ook niet gek dat studenten huiverig zijn om een procedure te beginnen bij de Huurcommissie of het gesprek aan te gaan met de huisbaas. Vaak is het beginnen van een procedure, hoewel gerechtvaardigd, het niet waard. Het levert te weinig op in vergelijking met de stress en intimidatie die je zult moeten doorstaan. Dit moet worden doorbroken.
Intimidatie is strafbaar en stelselmatig de wet overtreden moet keihard worden aangepakt. Daar ligt een taak voor de overheid. Gemeenten willen graag optreden, maar kunnen dit onvoldoende door complexe regelgeving. Dit was dan ook de reden dat op 14 november door de wethouders van 12 studentensteden een brandbrief is gestuurd naar minister van Binnenlandse Zaken Ollongren, met een roep om meer bevoegdheden. De Landelijke Studentenvakbond (LSVb) heeft daarnaast recentelijk een plan gelanceerd om malafide pandjesbazen aan te pakken. Die brief en dat plan zijn een ontzettend goed begin, maar we moeten niet alles afschuiven op Den Haag. Ook hier in Groningen moeten we stappen zetten. Laat de gemeente nu eens hard werken aan het wegnemen van angst bij huurders. Dat doe je door op te treden. Dat doe je door niet alleen te praten over oplossingen, maar ze ook uit te voeren. Waar het College spreekt over een tweede vergunningsstelsel of andere oplossingen, zoals in haar collegebrief van 17 oktober 2017 genoemd, moeten we ook duidelijk de plannen zien. De ambitie van de Gemeente ligt er, nu de resultaten nog.
Vrijdag bij de Usva 4/5
H
BAS TEUNISSEN
et open podium dat op de avond van 24 november plaatsvond in het theater van de Usva voldeed niet aan de verwachtingen die wij van tevoren hadden, namelijk dat het een samenwerking was van de Usva en VRIJDAG en dat er vooral studenten zouden zijn. Het evenement bleek georganiseerd te worden door VRIJDAG. De Usva voorzag slechts in het podium. ‘VRIJDAG is het huis van de amateurkunst voor Groningen,’ aldus de website die wij even snel checkten om te zien waar wij mee te maken hadden. ‘VRIJDAG ondersteunt en stimuleert kunst maken in de vrije tijd in stad en provincie.’ De organisatie ontstond in 2014 uit een fusie van verschillende culturele instellingen en organiseert het hele jaar door verschillende activiteiten. Na de valse start wisten wij nu waar we mee te maken hadden en konden wij ook verklaren waarom de foyer voor zeker driekwart vol stond met stadjers. Nadat wij iets te drinken hadden gehaald in het café togen wij naar
de theaterzaal. De voorstelling begon om half negen en ik had het idee dat de zaal verkeerd om stond opgesteld: de lichten stonden op de tribune in plaats van op het podium. De presentator van de avond, Wabbesch Wabbesch, trapte het geheel lekker ad rem af en begon direct met het in de zeik nemen van de deelnemers. Het zag ernaar uit dat dit een topavond zou worden. Helaas wel wat verkort omdat drie van de acht acts niet waren komen opdagen. De eerste act was een singer-songwriter die vier songs ten gehore bracht. Zijn drie eigen songs zaten vol met humor en zaten slim in elkaar. De cover in het midden was het minst en had hij beter weg kunnen laten. Tijdens de laatste song had er een Bob Dylanesque harmonicasolo moeten komen, maar de harmonicastandaard om zijn nek viel naar beneden. Gelukkig werd dit scattend en met humor (da ba da ba da the show must go on) opgevangen. De tweede act was een cabaretstuk van iemand die de middelbare school nog niet
was ontgroeid. Mijn metgezel en ik vonden dit deel vooral intens ongemakkelijk (vooral de vergelijking tussen het vrouwelijk geslachtsorgaan en een molshoop), op een enkele sterke grap na. Ook werd de lengte van zijn act gehalveerd omdat zijn leuke assistente (die hij uit het publiek haalde) anders reageerde dan hij had gehoopt. Snel door naar de volgende act dus. ‘Pitch Perfect zonder de snelle danspasjes en coole lichtshow’ was de beste manier om de volgende act te omschrijven. Dit a capellakoor bestaande uit vijftigplussers zette een sterk optreden neer, beginnend met Jungle Book’s The Bare Necessities. Hilarisch was het dansje bij Yellow Submarine, waarbij één vrouw met haar arm een periscoop uitbeeldde en de rest van het koor de golven van de oceaan. De vierde act was afkomstig uit NoordBrabant en was in feite een man die karaoke deed. Everything en Sway van crooner Michael Bublé en Zij van Marco Borsato passeerden de revue. Het eerste nummer was
erg goed. Helaas ging het bij Zij helemaal verkeerd. De hoge noten werden niet gehaald en dat was funest voor dit nummer. Een tip voor de karaokeman: lekker blijven croonen en een imitatie van Marco’s vocale kracht achterwege laten. De finale was ook weer cabaret. Een 30-jarige vrouw die het eerst over haar relatie en daarna over de #MeToo-discussie had wist het publiek af en toe goed aan het lachen te maken. Vooral met haar verhaal over #YouToo, dat te bizar voor woorden was. Het is een idee van een groep vrouwen om op een afgesproken moment allerlei wildvreemde mannen te gaan betasten om te laten zien hoe het voor een vrouw is als zij ongewild wordt betast. De cabaretière had er zelfs een liedje bij gecomponeerd, wat het geheel goed afmaakte. Al met al was dit een leuke avond waarbij wij ons prima hebben vermaakt. Het bood ook zeker stof om nog lang over na te praten. Een geslaagd open podium voor VRIJDAG en de Usva!
Groninger Studentenkrant December 2017
7
Het is maar een spelletje...? Wij zijn millenials die volop hebben kunnen genieten van videogames. In onze jeugd hebben we de 32-bits Mario zien opgroeien tot een reeks met ontelbaar veel games en we hebben meer game-onwikkelaars zien opstaan en vallen dan dat we vingers op onze handen hebben. We zijn oud genoeg om Half Life 1 gespeeld te hebben, en worden oud genoeg om Half Life 3 ooit nog uit te zien komen: we zijn de gamegeneratie. Om een ode te brengen aan onze jeugd hebben een aantal redacteurs diep in hun spreekwoordelijke verleden gekeken om daar de games op te duikelen die hun de hardste nostaligeboner bezorgden en vooral om te kijken of deze nog steeds de juiste fysieke regionen weten te tintelen: onze bevindingen vindt je hier.
Harry Potter en de Steen der Wijzen BJORN DOST
Flippendo! Hoe vaak ik dit niet schel uit mijn half gemolde speakers hoorde komen. Met nostalgie denk ik terug aan Harry Potter en de Steen der Wijzen. Het is niet alleen de eerste film die ik in de bios zonder ouders zag, maar ook een van de eerste spellen dat ik speelde op de computer. Nog gebrand op een CD’tje met een uitgeprint voorkantje in Paint-stijl. Nu de winter er weer aankomt, is het tijd om hem weer uit de kast te pakken. En ja, ik heb dit gebrande CD’tje na bijna 20 jaar nog steeds. Tijd om dit spel weer te spelen met een kop warme chocolademelk erbij! Hoopvol start ik het spel op en kruiste mijn vingers dat ik geen foutmelding tegen zal komen. Ik begin de logo’s en letters op het scherm te zien en ik maak al bijna een sprongetje in de lucht, totdat mijn virusscanner begint te protesteren. Wéér een bestand dat die niet meer herkende als veilig. Tja, het blijft een oud spel dat voor Windows XP gemaakt is. Zodra ik het spel opnieuw opgestart heb en het nu foutloos werkt, beginnen de nostalgiekriebels in mijn buik op te komen. Het eerste wat mij opvalt wanneer ik eindelijk vrij rond kan lopen in het spel is hoe goed de graphics voor die tijd eigenlijk zijn. Natuurlijk zijn de struiken en bomen zo plat als een dubbeltje, maar het scherm is minder blokkerig dan ik had verwacht. Wel kan ik met moeite Fred en George uit elkaar halen en nee, dat komt niet
omdat zij tweelingbroers van elkaar zijn. Fred en Hermelien hadden zelfs hier bijna dezelfde persoon kunnen zijn. Als Fred lang haar had. Ik hoefde niet lang te wachten om mijn geliefde flippendo te kunnen casten. En mijn wingardium leviosa. En mijn alohomora. En mijn incendio. Ik vlieg door de levels heen en ik flippendo een kleine dwerg hier en leviosa een doosje daar en… Ik merk dat ik mij net een weer een brugklasser voel. Je gaat van les naar les, zonder een pauze of een kans om op je eigen houtje het terrein te verkennen. Ik ben bijna op zoek naar mijn te grote tas en naar mijn agenda voor mijn huiswerk. Was het geven van dit gevoel de intentie van de makers? Op ten duur beginnen de levels… Hoe moet ik dat zeggen? Ronduit saai te worden. Tenminste om het spel helemaal weg te
bingen. Er zit geen uitdaging meer in, de puzzels lijken allemaal op elkaar en ik wil gewoon door het kasteel lopen. Maar die vrijheid heb je natuurlijk niet zomaar, het moet wel in het verhaallijn passen! Gefrustreerd haal ik zo snel mogelijk mijn objective om te kijken of dit kan, maar teleurstelling wacht op mij. Het blijft een lineair spel en ik moet doen wat het spel mij zegt dat ik moet doen. Ik speel nog even een trainingsrondje zwerkbal en merk dat ik dat nog steeds het leukste vind van het hele spel. Net als vroeger beweeg ik mee met elke scherpe bocht en probeer elke hoepel te halen. En zo snel mogelijk, want uiteindelijk krijg ik nog een chocokikkerplaatje. Kan ik mij nog herinneren. Geloof ik. Anyways, geef maar toe: je speelt alleen maar dit spel uit om je verzameling compleet te krijgen.
Het eerste spel uit de Harry Potter-reeks is uiteindelijk erg vermakelijk, maar vooral uit nostalgie. Ik raad je aan dit spel te spellen wanneer je het zoveelste tentamen hebt verneukt en dat je overtuigd bent dat je de rest van je leven vakken vult in de Albert Heijn. Het gebrek aan uitdaging in dit spel maakt dit spel zo makkelijk dat je weet dat je tenminste íets in je leven kan. En kom op, wie wordt nu niet gelukkig van Harry Potter deuntjes, zwerkbal en chocokikkerplaatjes?
me helaas, toch geen habbo-vriendje, en verder is het een beetje dood in het droomhuis. Door naar de volgende kamer. Waar is het druk? In het Victoriaans Dorp is het ook een beetje dood. Ik gooi er een wanhopige “hallooooooo” uit, maar niemand reageert. Oké, denk ik, volgende kamer. Maar dan… loopt mijn computer vast. Ohja, denk ik, ook dat is Habbo. Eeuwig vastlopende computers. Súper. Dan besluit ik naar de Habbo-disco te gaan, genaamd ClubNX. Hier zijn wel mensen. Intens gelukkig ben ik te praten met die onbekende mensen. Het zijn conversaties op hoog niveau. Ik zie heel erg vaak bobba langskomen en een Habbo-meisje verklaard een Habbo-jongen de liefde. Helemaal mooi. Hiervoor kwam ik hier. “Houd je van bad boys of lieve jongens,” vraagt iemand. Ik heb
geen flauw idee wat ik moet antwoorden, en reageer met hahaha. Daarna reageert ie: “DAT SNAP JE TOCH?” Oeps. Wel snel aangebrand hier. En dan… dan vraagt opeens iemand: “legendpauly227, wil je met me?” JA, denk ik, jaaaaaaaa. Dus dat zeg ik. OMG. Ik heb een Habborelatie. Met iemand genaamd strijder127. Na nog een kwar tier een beetje met
onbekenden te hebben gekletst is het gevoel van gelukzaligheid van mijn net nieuw aangelegde relatie een beetje weg en heb ik erg de neiging om weer met mijn ouders en zusje te gaan converseren, die verderop op de bank zetten. Dus ik klap mijn laptop dicht. Leuk voor even, dat Habbo. Maar nu weer over naar het echte leven.
Habbo-hotel PAULIEN PLAT
Op het moment dat ik “habbo.nl intik, bekruipt me een gevoel van nostalgie. De gele blokletters lachen me toe en ik weet weer helemaal hoe ik als twaalfjarig meisje gelukkig achter mijn computer zat, terwijl ik probeerde een Habbo-vriendje te krijgen. Want ja, ik wilde, net als mijn andere klasgenootjes, een Habbo-vriendje. Dat was cool. Ik kom er nu achter dat ik destijds de geniale naam “legendpauly227” heb gekozen om mee te spelen. Ik geef mijn twaalfjarige ik een schouderklopje. Na wat gesjoemel met Adobe Flash nogwattes is het zover: ik zit in het hotel. Naar welke kamer wil ik? De HC Lounge, het Victoriaans Dorp (kan ik me niet herinneren, klinkt awesome) of iets genaamd “Filo’s Droomhuis’? De keuze is reuze. Als Habbo-poppetje zie ik eruit alsof het hoogzomer is. Blijkbaar was ik als twaalfjarige al bezig met croptops, want dat is wat mijn poppetje aan heeft. Tevens heb ik het lelijkste haar dat ik ooit heb gezien op mijn hoofd, een soort van blonde losse plukken die er gek uitzien. Ik besluit naar het droomhuis te gaan en begeef me in een of andere gekke tuin met een huis van hout en stenen. Ik ben samen met iemand genaamd :Markiie11: (ik vind mijn naam duizend keer beter, denk ik trots) en besluit dat ik weer een habbo-vriendje wil. Is toch mooi. Alleen kom ik er dan achter dat ik mezelf een beetje kwijt ben. Waar ben ik? Hallo? Dan kom ik opeens weer tevoorschijn. Blijkbaar stond ik achter een boom. Goed, Markiie negeert 8
Groninger Studentenkrant December 2017
Pokemon Stadium, Nintendo 64 THOM BOONSTRA
De Nintendo 64, een van de meest legendarische consoles ooit gemaakt. Ooit kocht ik dit pareltje voor een veel te goedkope 7,50 op een rommelmarkt, wat een van de beste deals van mijn jeugd bleek. Een van de allerbeste spellen die ik op dit superapparaat heb gespeeld is Pokémon Stadium. De titel verklaart eigenlijk gelijk hoe het spel in elkaar steekt, je laat je Pokémon hun battles uitvechten in een groot stadion, wat voor geweldige en tegenwoordig vooral nostalgische krachtmetingen zorgt. De hoeveelheid pixels waarin deze geweldige schouwspellen worden beleefd is niet erg hoog, maar het feit dat dit spel in 1998 is uitgebracht, laat mij
alleen maar bewondering hebben als ik mijn aanvallen zo strategisch mogelijk uitvoer met de oh zo klassieke joystick. Wat het spel zo simpel maar zo fijn maakt is het verschil met de Pokémongames op de handheld consoles. Je loopt niet rond door een wondere wereld vol Pokémon, maar kunt gelijk de strijd aangaan, in een 3D perspectief, waardoor het voelt alsof je zelf in de arena staat. Je waant je even in de nog meer legendarische serie, waardoor Pokémon Stadium, dat volgend jaar augustus al weer haar 20e verjaardag viert, een tijdloos spel is en blijft, voor iedereen die zijn of haar jeugd nog eens heerlijk wil herbeleven.
Recensie: LEGO Racers 4/5 BAS TEUNISSEN
LEGO Racers voor de PC is simpel: je bouwt je eigen personage, geeft hem een leuke naam, bouwt een auto en racet vervolgens door kastelen, woestijnen en maanlandschappen terwijl je tegenstanders als Kapitein Knoest, Floris de Vleermuisridder, Baron von Baron en uiteindelijk de Rocket Racer met verschillende power-ups en sluiproutes te slim af probeert te zijn. Het spel is niet heel moeilijk en daarom binnen een uur uit te spelen, waarna de lol er wat dat betreft snel af is. Gelukkig zijn er dan nog de eindeloze mogelijkheden om karakters te bouwen, wat al snel
resulteert in LEGO-versies van een Oliebaron in een dikke SUV, Jesse Klager in een multicultureel gekleurd autootje en Mark Rutte compleet met schaterlach. Het leuke is dat je op het paspoort van een personage kunt zien welke circuits je hebt gewonnen en er is dus nog steeds de uitdaging om het spel keer op keer uit te spelen. Cheats kun je alleen gebruiken in enkele races en niet om het spel uit te spelen, maar ze staan wel garant voor totale chaos op de baan. Dit is een snel spelletje dat altijd leuk is wanneer je even aan het soggen bent.
Oregon trail RICHARD NOBBE
We gaan voor deze game terug in de tijd, ver terug in de tijd. 1971 om precies te zijn. We gaan een reis ondernemen over de Oregon Trail, een lang pad dat kennelijk ergens door Amerika loopt. Dit spel is gruwelijk moeilijk. Dus laten we meteen beginnen. Ik ben een rijke bankier uit Boston, genaamd Bob. Mijn reisgenoten zijn Terry, Gunther, Oth’ash de Klingon en eepwedjksl omdat ik geen namen meer weet te verzinnen. Gelukkig is Bob een rijke tatta, dus we spenden die 1600 eppo alsof er geen morgen. Het stadje lijkt ons geen fuck aan en ik trap al tegen die deadline voor dit artikel aan, dus we rollen vlot met een volgepimpte en ingepakte kar het stadje Independce uit. Yippie-ka-yay motherfucker, we gaan op reis. Na de eerste honderd mijl moeten we in Kansas (de staat, niet de band) een rivier over en staan we voor het eerste dilemma, namelijk: hoe steken we de rivier over? branched storytelling, eat your heart out! Ik probeer de rivier over te steken door er als J.C. himself doorheen te banjeren, maar natuurlijk gaat alles helemaal naar de getver en verzuipen er naast een kudde ossen en een halve Mamamini aan kleding ook nog
Gunther, Terry en eepwedjksl, so long and thanks for all the fish! We nemen een dagje rust bij een rotsblok waar Freud heel wat mee zou kunnen en hobbelen snel weer verder. Na zeshonderd mijl wordt het landschap anders, we kijken nu tegen bergachtige pixels aan. Dit leidt een van de ossen zo spontaan af dat hij pardoes z’n been breekt. Het heeft ons letterlijk nog nooit meegezeten, concludeer ik naar schelkannonade nummer twaalf. Nog voordat ik mijn kannonade heb afgerond heeft onze lievelingsklingon cholera, kan iemand die man uit genade opknopen? Ruim 700 mijl later is het er dan, de allereerste meevaller. Wild fruit, wild fruit dat ons maarliefst tien eten oplevert. God zij geprezen, halleluja. Ik begin nukkiger te worden, sla alle stops over en dender gestaag en met hier en daar wat dwalingen door de woestijn.Helaas gaat alles bij de volgende rivier mis en wordt ook Bob verslonden door de rivier. Een half uur frustratie voor niets, een half uur schelden en meeleven met die kutklingon en er nada voor terugkrijgen. Kutspel, ik speel het nooit meer.
Mario Kart Double Dash (Gamecube) rate: 4/5 NADINE SAGEL
Wie een Gamecube heeft, heeft Mario Kart Double Dash. Dit spel is de opvolger van Mario Kart 64 en is de derde in de reeks van Mario race spellen gemaakt voor Nintendoconsoles. Ik heb deze vroeger helemaal kapot gespeeld maar ook voor nu is het een prima spel om te spelen als tijdverdrijf. Het grote verschil met Mario Kart Double Dash is dat je in plaats van één persoon per kart, nu met ywee karakters per kart speelt (zoals de titel al verklapt). Dit brengt een andere dimensie aan het racen, omdat je meer acties kan doen en twee keer zoveel wapens kan afschieten. Ook heb je bijna drie keer zoveel characters om uit te kiezen. De gameplay is voor de rest
hetzelfde zoals andere Mario Kart games met de bekende tracks zoals Rainbow Road (love it or hate it) en Bowser’s Castle. De track, Wario’s Colosseum, is de enige track die zo lang is,dat er maar twee rondes zijn te rijden. Leuk extraatje: sommige characters hebben unieke wapens; Yoshi kan eieren schieten, Wario gooit met bommen etc. Het is geen revolutionair Mario spel, maar het zeker waard om te spelen vanwege de unieke extraatjes die dit spel bevat en je er niet snel zat van wordt. (Tenzij je vlak voor de finish genaaid word door een Blue Shell)
Hype the Time Quest 5/5 BAS TEUNISSEN
Hype the Time Quest (PC/Playstation2) gaat over een Playmobilridder genaamd Hype, die door een kwaadaardige zwarte ridder Barnak wordt versteend en tweehonderd jaar terug in de tijd wordt geworpen. Nadat de tovenaar Gogoud hem uit zijn verstening helpt, moet Hype zich door vier verschillende tijdperken heen vechten en puzzelen om zijn geliefde Vibe te redden en Barnak te verslaan. Ondertussen verandert hij het een en ander in de geschiedenis en wordt hij zelf een legende zonder dat er een butterfly-effect ontstaat. Dit wordt namelijk handig ontweken. De verhaallijn is fantastisch uitgewerkt en de mogelijkheden zijn in deze 3rd-person game uit 1999 erg groot, wat zeker een paar uur speelplezier geeft. De game kan gezien worden als voorloper van de Assassin’s Creed serie, die van dezelfde makers is en staat nog steeds als een huis, of nee, als een enorm Playmobilkasteel!
Groninger Studentenkrant December 2017
9
Justice League RICHARD NOBBE
DC had veel goed te maken, naar de blunderende Batman V Superman en het struikelende, op z’n best instabiele Suicide Squad was het DCEU (DC Extended Universe) aan een opwaartse curve begonnen met Wonder Woman afgelopen zomer. Weet het Avengers-eske epos ondanks zijn reshoots en de te vroeg afgehaakte en verfoeide regisseur Zack Snyder de concurrent Marvel te evenaren? Nee, bij lange na niet. Is het een vermakelijke film die de juiste lichaamsdelen doet tintelen bij de liefhebber? Ja, absoluut!
L
aten we beginnen bij de goede elementen uit de film. De cast heeft een fenomenale chemie. De vriendschappelijke, maar toch bijna-romantische dynamiek tussen Ben Affleck’s Bruce Wayne (Batman) en Gal Gadots’ beeldschone Diana Prince (Wonder Woman) spat van het scherm terwijl ze met een aanzienlijk lichtere toon dan in Batman V Superman hun houtje-touwtje superteam proberen te bouwen. Ook dit houtje-touwtje team dat later de Justice League vormt lijdt zeker niet onder slechte casting. Game of Thrones-alumnus Jason Momoa schittert als Arthur Curry (Aquaman), een gevatte, belachelijk aantrekkelijke koning van Atlantis die met zijn halfnaakte whiskey-drinken bij een stormvloed de nodige ‘wow’-momenten oplevert, terwijl hij met hier en daar surfer-eske opmerkingen ook op het komische vlak de juiste snaar weet te raken. Ook Ezra Miller, die vorig jaar nog in Fantastic Beasts and where to find them speelde, is een waardevolle toevoeging aan de cast. Zijn lichtvoetige interpretatie van Barry Allen (The Flash) brengt een luchtigheid in dit duistere, door Snyder geschetste universum. De nog vrijwel onbekende Ray Fisher – in de rol van de gekwelde Victor Stone (Cyborg) steelde voor mij echter de show. Hij laat voor het eerst de echt gekwelde kant van de moderne superheld zien. In Marvel-films lijken superhelden nog net geen orgasme te krijgen als ze met hun superkrachten in aanraking komen, alleen de X-Men films durven af en toe vragen te stellen bij deze situatie – maar Fishers’ Cyborg duft daarentegen: hij voelt zich mismaakt, machteloos en bij vlagen zelfs gevaarlijk. Gedurende de film vecht hij een persoonlijke strijd aan die in dit iets zwaardere superheldenuniversum niet misstaat. Ook is zijn binding met de plot veruit het sterkste en weet hij zijn plaats van mcguffin met verve te ontstijgen. Natuurlijk verdient Gadots’ Wonder Woman ook de
nodige lof, ze heeft haar vis-uit-het-waterattitude uit haar solofilm vervangen door een nog sterkere, leidinggevende rol, een die haar goed past. Misschien ten overvloede, maar elke keer als ik Gadots’ Wonder Woman zie, word ik ontzettend verliefd tot ten minste de credits. Tot slot wil ik ook de muziek nog benoemen, invalregisseur Joss Whedon (Serenity, The Avengers) ontsloeg mainstay en trots ’s lands Junkie XL en verving hem door filmveteraan Danny Elfman, die ook de muziek voor Batman (1989) en Spider-man (2002) componeerde. Hij brengt de klassieke leitmotifs van Batman en Superman terug in dit nieuwe, grauwere universum, waardoor de overdaad aan koperblazers het nodige elan teruggeven aan hun respectievelijke helden, alhoewel Junkie XL’s thema voor Wonder Woman ook zeker niet over het hoofd gezien moet worden, want deze laat ook het hart van menig liefhebber sneller kloppen. Nu al het goede van de film is bezongen, is het tijd om over te gaan op wat er minder goed is gegaan in dit epos. Ten eerste de wegge-cgi’de snor van Henry Cavill’s verder prima (maar niet uitmuntend) gespeelde Clark Kent (Superman), dit trekt je bij de overduidelijk gereshoote scènes zo hard in de uncanny valley dat het moeilijk is om niet in lachen uit te barsten. Ten tweede de schurk: men spreekt bij Marvel al vaak over makkelijk te vergeten schurken, maar de zelfs voor striplezers vrijwel onbekende Steppenwolf (Ciarán Hinds) ben je al vergeten voordat de aftiteling is uitgerold. Hij is niet meer dan een verzameling clichés met die overgoten is met een lelijk CGI-sausje, terwijl de bibliotheek van DC en de Justice League zo immens is dat ze met gemak een vele malen interessantere schurk hadden kunnen kiezen. Tot slot wil ik het nog hebben over het fundamentele onbegrip dat Snyder kennelijk heeft voor zijn karakters. Zijn superhelden lijken slechts gebaseerd te
Loeks
G
RICHARD NOBBE
roningen kent veel restaurants, leuke hippe tentjes met heerlijk eten en een fijne sfeer. Afgelopen dinsdag besloot een delegatie van de SK naar Loeks te gaan, een pas geopend restaurant aan de Aweg, schuin tegenover de Westerhaven. Je zou het niet verwachten, maar achter de deur van dit restaurant zit een klein Amerika verstopt. Afgezien van de kaart – waarover later meer – ademt het interieur Pulp Fiction, alsof Tarantino himself de regie had over het restaurant. Van de muren tot de meubels en van de muziek tot het servies. Op de achtergrond klinkt het bijna klassieke gitaargejank van de Misirlou. (als je nu denkt, huh die ken ik niet, zoek ‘m dan even op, heb je ook meteen een aha-erlebnisje erbij) Het ademt een heerlijke authentieke filmsfeer en je verwacht dat Samuel L. Jackson elk moment al motherfucker-end naar binnen komt lopen.
10
Groninger Studentenkrant December 2017
De menukaart ademt ook de klassieke fifties uit, op de kaart staan burgers, hotdogs, absurde milkshakes. Over die burgers wil ik het nog even hebben, de vegetarische opties (van zeewier en geitenkaas) sla ik als incidenteel vegetariër over, maar wat was de bacon en cheese-burger een genot. Niks een plakje plastic cheddar als kaas, maar een fikse plak echte cheddar, geen half plakje ontbijtspek als bacon, maar een heerlijke plak echte bacon. De burger zelf is ook iets om gelukkig van te worden, gewoon een echt sappig stuk vlees waardoor je broodje van pure verzadiging compleet uit elkaar dondert, zoals het hoort bij een burger. Eten waar je goed vol van raakt en een koud pilsje, dat is waar het leven om draait en Loeks voorziet uitmuntend in die behoefte. Het peerd van ome Loeks mag dan misschien hartstikke dood zijn, maar Loeks zelf mag wat ons betreft zeker nog lang blijven bestaan.
zijn op de best-of boeken van elk karakter, de meeste personages komen niet verder dan hun clichés en het lijkt alsof Snyder dacht dat hij na het lezen van The Dark Knight Returns, The Death of Superman en een klein assortiment aan strips voor de overige karakters wel een goed genoeg beeld had gevormd. De karakters blijven ondanks de goede cast hangen in clichés en op het moment dat deze clichés doorbroken worden voelt het vaak zo geforceerd aan dat het een beetje cringey wordt. Elke held heeft hier en daar wel wat momenten waarin ze buiten hun mal durven te spelen en hier ook in slagen, maar deze momenten zijn overduidelijk het werk van Whedon, die meer ervaring heeft met en meer feeling heeft voor het superheldengenre en de ensemblefilm dan Snyder. Lief DC, ik ben fan van jullie. Ik ben verslingerd aan jullie tv-series (de Crisis on Earth X was een meesterwerkje), jullie stripboeken verslind ik bij de vleet en jullie animatiefilms zijn om te smullen. Dus in godsnaam, krijg jullie films op orde, er zit namelijk zoveel meer in dan jullie er nu uit halen. Durf je tijd te nemen, drop niet in je tweede film al zoveel nieuwe karakters dat eigenlijk niemand de ruimte krijgt om zich te ontwikkelen. Ook hier voelden de karakters te gehaast, durf het langzaam te doen, durf uit de mal van de standaardsuperheldenfilms te stappen, jullie cast kan het, jullie fans willen het en jullie papieren oeuvre laat het meer dan toe. Durf jullie rust te pakken, imiteer niet het lollige, lichte toontje van Marvel, ga niet zo duister omdat jullie denken dat het publiek dat graag wil, maar gebruik de tijd en ruimte om jullie eigen balans en eigen toon te vinden. Dan komt het allemaal goed.
Uitblazen, opstarten RICHARD NOBBE
we grabbeltonnen samen met vingers halen door oudgrijs plastiek je herkent plaatjes van vroeger nostalgie welt op als maagzweer maar dan beter kom we blazen het stof weg niet te veel speeksel gebruiken, met speeksel komt vocht vocht beschadigt dingen en dingen die oud zijn beschadigen ook eerder, dat willen we voorkomen we draaien de knoppen drie keer om zetten ons hoop in op rode lampen hebben de controller in onze handen meer dan vier richtingen om te lopen heeft een mens toch niet nodig misschien nog een paar knoppen om dingen mee te doen, een streepje voor een pauze, dat is alles verliezen komt harder aan in deze teruggekeerde tijd ik geloof mijn vader bijna: dat mensen nu van hout zijn en vroeger van staal ik wil al opgeven, afsluiten maar je herinnert me: alles wat niet opgeslagen is zal verloren gaan
Lekker SKieten
S
RICHARD NOBBE
oms kun je als redactie elkaar de kop wel inslaan, redacteurs die de deadlines niet halen, kranten die niet rondgebracht worden, bier dat over de vloer van ons kantoor gegoten wordt. Soms kun je elkaar wel schieten. Gelukkig biedt Target Lasergame in Groningen ons die mogelijkheid zonder dat we ons in de illegaliteit hoeven te begeven. Met ons zessen besluiten we de eeuwenoude vete uit te vechten: wie kan er beter lasergamen, mannen of vrouwen? Nadat we ons hippe hesje aangetrokken hebben gekregen met bijbehorende hippe (Spider, Lynx, Fox, Scorpion) en minder hippe (Panda, Baboon)
namen, hebben we dertig seconden om ons te verschuilen in het twee verdiepingen hoge complex dat verrassend goed verborgen blijft achter de facade van het zo onschuldig ogende gebouw. De ruimte waarin geschoten wordt heeft alles wat een Call of Dutymap ook heeft: hoekjes om je te verschuilen, kleine richeltjes om overheen te kunnen schieten, doodlopende paadjes, trappen waar je sowieso een paar keer over struikelt en die irritante campers die een hoekje opeisen en schieten op alles dat ook maar durft te bewegen. Maar man, wat is dit intens, heftiger dan je favoriete shooter op topniveau. Na vijf zit je al in een totale staat van paniek blind om je
heen te schieten en zoek je met doodsangst en moordlust je ogen de rode lampjes waar je vervolgens al vloekend en schietend op afstormt, alle minutieus van te voren uitgedachte tactieken vliegen pardoes het raam uit zodra de lasers je om de oren vliegen. De intense, dreunende muziek en het vrijwel complete gebrek aan verlichting voegen toe aan de spanning waardoor je zelfs met een verschrikkelijke kater idioot alert bent op elke minieme beweging, elke goed verstopte Darth Vader-pop en elk pulserend lichtje. Je overlevingsinstinct draait overuren terwijl de enige straf voor het geraakt worden een paar minpunten en een flikkerend hesje zijn. Na
een kwartier knallen de lampen weer aan, je wordt verwelkomd door een rustgevend tl-licht, de muziek stopt en bezweet, kapot en met een nieuwe dosis achterdocht ontvang je met een pilsje in je handen de uitslag, deze mag je vervolgens meenemen en inlijsten, om jezelf permanent te herinneren aan je falen. Dat terzijde, lasergamen is een heerlijke ervaring voor als je de nodige frustraties kwijt moet voor niet al teveel geld. Doe het voordat je gaat stappen met je vrienden, doe ’t met je jaarclub of van mijn part met je hele studieverenigingen, maar er zijn weinig dingen leuker dan op elkaar skieten
middenop de weg sta, ik was uit de bocht gevlogen”), reden elkaar nog meer aan (“oh god sorry”) en probeerden ons stoel onder controle te houden (“driften is echt fuuuuucking leuk, maar wel een beetje eng”). Wát een adrenalinestoot kregen we met zijn alleen. Ik voelde me een superheld. Een daadwerkelijke Max Verstappen. Jémig, realiseerde ik me, Verstappen wordt gewoon voor dit betááld. Alleen gaat hij nog duizend keer sneller en zit in een andere auto, maar toch. Fucking tof.
Helaas brak uiteindelijk toch het laatste rondje aan en moesten we stappen. Al stuiterend kwamen we uit de auto. “Jeeeezus wat was dat gaaf,” zegt een van de redacteuren. Daar sluiten we ons allemaal van harte bij aan. Twee uur daarna voelde ik me nog een stuiterbal, een tornado van energie. Zéker doen, dat karten. Je voelt je de koning te rijk.
Lekker SKeuren
A
PAULIEN PLAT
utorijden: hartstikke leuk en aardig natuurlijk, als je een rijbewijs hebt. Helaas ben ik niet in het bezig van zo’n prachtig bewijsje, dus was ik in de veronderstelling dat ik nooit achter het stuur zou kunnen kruipen. Maar niets is minder waar. Karten biedt de ideale oplossing. Ook helemaal amazing voor mensen die wel een rijbewijs hebben, want: je mag alle verkeersregels aan je laars lappen. Gewoon intrappen dat gaspedaal en gáán.
Eerlijk gezegd was ik een beetje zenuwachtig toen ik die kart in moest. Het enige waar ik aan dacht was: remmen voor de bocht, dan vlieg je er in ieder geval niet uit. Maar toen het startsein eenmaal was gegeven, werd een gevoel mij van mij meester. En ik was niet de enige. Jeetje mina, niemand is nog nooit zo fanatiek geweest als het stel SK-gedeligeerden dat in de kart stapte bij Karting & Bowling Groningen. Als een stel idioten raceten we over die kartbaan, reden elkaar aan (“sorry dat ik
Kletsen met de conducteur
S
PAULIEN PLAT
neeuw. Overal sneeuw. In Zwolle, ten minste. Ploeterend en drie keer bijna op mijn bek gaand fiets ik naar het station en kom als een soort van sneeuwpop aan. Helemaal onder de sneeuw en doorweekt. Echt zin om zo in de trein te gaan zitten. Enigszins chagrijnig loop ik naar de trein en neem, als enige, plaats in een coupé. Dan begint de trein te rijden. “Huh?!”, denk ik, “waarom zit er niemand in de trein?”. Even later komt de conducteur langs. “Ha, er is toch een reiziger. Ga je mee in de eerste klas zitten? Er is toch niemand.” Daar zeg ik zeker geen nee tegen. Ik heb namelijk nog nooit in mijn hele leven in de eerste klas gezeten. Blijkbaar dacht iedereen dat er geen treinen rijden met al die sneeuw. Plottwist: toch wel, van Zwolle naar Groningen. Als ik me in de eerste klas geïnstalleerd heb (wat een ruimte! En zo gezellig!
Chille stoelen!) komt de conducteur tegenover me zitten. Ik ben nieuwsgierig: wat maakt hij als conducteur zoal mee? “Het is natuurlijk veel meer dan alleen kaartjes knippen,” vertelt hij. “We gaan over de dienstregeling en moeten zorgen voor orde in de trein. En als er incidenten gebeuren, zijn wij helaas de eerste die moeten gaan kijken.” Het is natuurlijk niet leuk om bij die incidenten als eerste de trein uit te moeten. “Nee, wat je ziet, is vaak niet mooi,” vertelt de conducteur. “Ik heb twee keer een aanrijding met dodelijke afloop meegemaakt, maar ook vaak genoeg dat iemand nog wel leefde. Dat is dan een geluk bij een ongeluk.” Gelukkig zitten er ook genoeg andere kanten aan het conducteur zijn. “Ik heb vaak genoeg heel hard moeten lachen om wat ik aantrof in coupés.” Een voorbeeld: mensen die besluiten dat het een geniaal idee is om bepaalde fysieke handelingen te
verrichten in de trein. “Tsja, wel een beetje ongemakkelijk als je dan binnen komt lopen. Ik heb wel eens gehad dat ik alles zag. Werd ik niet supergelukkig van.” Het meest bizarre wat hij ooit wat betreft seksuele handelingen heeft meegemaakt: “Een man die net zijn partner had eh… pleziert met zijn hand. Ik kwam binnen, en zag dat. Maar ik wilde wel kaartjes zien. Helaas moest de man de kaartjes pakken, en laten we het erop houden dat zijn handen nog niet helemaal schoon waren…” Op de een of andere manier denken mensen dus dat het een súpergoed idee is om seksuele handelingen te verrichten tijdens een treinreis, terwijl de conducteur altijd binnen kan komen lopen. Waarom is me een raadsel, maar goed. Ook besluiten collega’s wel eens met elkaar een hokje in te duiken. “Met rode wangen kwamen ze dan weer naar buiten. Was dat ook gelijk duidelijk,” zegt hij lachend.
Maar verder heeft hij er niks op tegen. “Als collega’s dat willen doen, moeten ze dan lekker doen. Er gebeuren genoeg dingen in de conducteurswereld die enigszins bizar zijn..”. Conducteurs mogen dus altijd gratis met de trein reizen. Erg chill, lijkt me. “En je komt door heel het land. Heb je opeens twee uur pauze in Den Haag. Zit je lekker aan het strand op een terrasje.” Maar het allerleukste aan conducteur zijn? Het sociale aspect. “Lekker met mensen kletsen: of het nou de eerste trein om 5 uur is of de laatste trein om 12 uur, je maakt altijd wel iets mee en komt met nieuwe verhalen thuis.” Dat weegt dus op tegen de nadelen? “Zeker. Ik zie dit mezelf nog heel lang doen.”
Groninger Studentenkrant December 2017
11
FEBO Groningen bezorgd dagelijks! Nu iedere vrijdag en zaterdag open tot 04.00 uur.
FEBO.NL
Bezorgservice
Groningen Studentenkrant 297x420 FEBO 2015 Verhaal.indd 2
27-1-2017 13:35:38